“ဒက္ဒီ၊ ဆရာမက ေျပာတယ္၊ ႐ုပ္လွဘုိ႔ထက္ စိတ္လွဘုိ႔က ပုိအေရးႀကီးသတဲ့”
“သားရယ္….အဲဒါ အ႐ုပ္ဆုိးတဲ့လူေတြရဲ႕ လက္သုံးစကားပါ”
“Liar Liar” ဇာတ္ကားထဲမွာ ဇာတ္လုိက္ သားအဖ အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကပုံပါ။
ေအးေလ…ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း.... သူေျပာတာ မွန္သားဘဲဗ်။ အ႐ုပ္ဆုိးတဲ့လူေတြမ်ား အဲသည္စကားကုိ တယ္လဲ ေရလဲနဲ႔ သုံးၾကသကုိး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ျဖင့္ အဲသည္စကားမ်ဳိး သုံးခဲ့ရဘူးတယ္မွတ္ေပါင္။ သုံးခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ေလာက္ ဘ၀ေပးကုသုိလ္ မေကာင္းတဲ့သူေတြကုိ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ေနရာမွာဘဲ သုံးတယ္။ ကုိယ့္လုိ ေရွးဆုေတာင္းမေကာင္းတဲ့လူေတြကုိ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ ေနရာမွာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
စာ႐ႈသူမိတ္ေဆြ….သင္သည္ အထက္ပါ စာပုိဒ္ကုိ ဖတ္႐ႈရင္း သင္၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကုိ ေအာက္သုိ႔ေကြး၍ မသိမသာ မဲ့မိသည္ဆုိျငား….(သုိ႔တည္းမဟုတ္) “အမယ္ေလးဟဲ့….သူ႔႐ုပ္သူ႔ရည္နဲ႔ သူကဘဲ ေျပာရတယ္ရွိေသး” ဟု ရယ္ေမာမိသည္ဆုိျငား…..ယခု လာမည့္ ႏွစ္အတြင္း မိတ္ေဆြ ထီမေပါက္ပါေစႏွင့္ဟု က်ေနာ္ တိတ္တိတ္ကေလး ေမတၱာပုိ႔ထားပါသည္။ ေနာက္တာပါဗ်ာ….လန္႔မသြားပါနဲ႔ဦး…တကတဲ။
ဒီကေန႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တန္ခူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ “က်မ ျမင္ဘူးေသာ စာေရးဆရာမ်ား” ဆုိၿပီး ပုိ႔စ္တခုတင္ထားတယ္။ အဲဒါကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ပုိ႔စ္တခု ေရးခ်င္လာတယ္။
က်ေနာ္ပထမဆုံး ျမင္ဘူးတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးက တကၠသုိလ္ေန၀င္း ပါတဲ့ဗ်ား။ အရင္တုန္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိေပါ႔။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က ဆရာႀကီးဟာ အျခားစာေရးဆရာမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေကာက္လႈိင္း၊ ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း၊ သီရိ တုိ႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းကုိ စာေပေဟာေျပာပြဲ လာေဟာတယ္။ ေရွ႕တပုိ႔စ္ေက်ာ္မွာ ႂကြားခဲ့သလုိ….အဲေလ….ေရးခဲ့သလုိ က်ေနာ္ဟာ အဲသည္ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ အင္မတန္ထူးခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေပါ႔ဗ်ာ။ စာေရးဆရာႀကီးေတြေက်ာင္းကုိလာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက သူ႕ရဲ႕ ထူးခၽြန္လွတဲ့ တပည့္ကုိ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တရပ္ေပးပါတယ္။ “ကုိေပါႀကီး….ဆရာႀကီး တကၠသုိလ္ေန၀င္း ကုိ အိမ္သာလုိက္ျပလုိက္ကြာ…” တဲ့။
အညာေက်ာင္းက အိမ္သာေတြဆုိတာကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚ ကြင္းျပင္ႀကီးကုိ ျဖတ္ၿပီးမွ ေရာက္တာမုိ႔လား။ ဆရာႀကီးတကၠသိုလ္ေန၀င္းက ဆရာေတြအတြက္ သီးသန္႔အိမ္သာကုိ အသြားလမ္းမွာ က်ေနာ့္ကုိ ဟုိေမးသည္ေမးေပါ႔ဗ်ာ။ “ဒါက ဘာစုိက္ခင္းလဲ၊ ေက်ာင္းက ပုိင္တာလား”…ဘာညာေပါ႔။
ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အဲဒီတုန္းက သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ “အေမ”ကုိ ေက်ာင္းမွာ မသင္ရေပမယ့္လည္း အစ္မေတြ စာအုပ္ထဲက ယူဖတ္ထားမိေပလုိ႔သာေပါ႔။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးရဲ႕ “ေခ်း”ဟာ ဘယ္လုိရွိသလဲ ျမင္ဘူးတယ္ရွိေအာင္ ၀င္ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေနမိဦးမွာ။
ေဟာ…. ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာက်ေတာ့ ေနာက္ထပ္ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး တဦးနဲ႔ ထပ္ေတြ႕ခြင့္ရျပန္ပါတယ္။ ဆရာေအာင္သင္းပါ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲသည္တုန္းကလည္း အိမ္သာအသြားမွာ ေတြ႕တာဘဲဗ်ာ။ တုိက္ဘဲတုိက္ဆုိင္လြန္းတယ္ ဆုိရမယ္။ အေ၀းေျပးကားႀကီး စီးၿပီး အညာျပန္တုန္းမွာ “ျပလုိ႔” လုိ႔ေခၚတဲ့ ရြာကေလးမွာ “က်န္းမာေရးအတြက္” ကားခဏရပ္ေတာ့ အိမ္သာအသြား ဆရာေအာင္သင္းက အိမ္သာက ျပန္အလာ ပက္ပက္တုိးတာကုိး။ ဆရာက မဂၢဇင္းအင္တာဗ်ဴးဓါတ္ပုံေတြမွာပါတဲ့ စစ္ေရာင္ဂ်ာကင္ကေလးနဲ႔ပါဘဲ။ က်ေနာ္က “ဆရာဦးေအာင္သင္းလားခင္ဗ်” လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ ဆရာက “ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေအာင္သင္းပါ” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ မ်က္မွန္ေအာက္ကေန စိတ္၀င္တစားက်ေနာ့္ကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ၀မ္းသာအားရသာ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တာ။ တကယ္တမ္းက် ဘာေျပာရမွန္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ “က်ေနာ္က ဆရာ့စာဖတ္ပရိတ္သတ္ပါ။ ဆရာ့ကုိ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ျမင္ဘူးလုိ႔ပါ…” ဆုိၿပီး စကား၀ုိင္းက ဂြတီးဂြက်နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ကားေပၚမွာ ဆရာနဲ႔အတူ ပုိင္စုိးေ၀နဲ႔ အျခားစာေရးဆရာတခ်ဳိ႕ပါလာတယ္။ ေတာင္တြင္းႀကီးကုိ လြန္လုိ႔ မိေက်ာင္းရဲ လမ္းခြဲမေရာက္ခင္ေလးမွာ ဆရာတုိ႔ကုိ ကားတစီးလာႀကဳိတဲ့အတြက္ ဆရာတုိ႔ အေ၀းေျပး ကားေပၚက ဆင္းသြားေလရဲ႕။
စကၤာပူ ေရာက္ၿပီးေတာ့… နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ၊ ဆရာမ တခ်ဳိ႕ကုိ စတင္ေတြ႕ခြင့္ ညစာအတူစားခြင့္ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း တန္ခူးလုိဘဲ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြဆုိရင္ အင္မတန္ ေလးစားအထင္ႀကီးတာဘဲ။ က်ေနာ္ႀကဳိက္တဲ့ ဆရာေတြဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ စာေတြကုိလည္း မွတ္မိေနတတ္တယ္။
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္အေျခာက္တုိက္ ဘ၀င္ကုိင္ပုံကုိ ႀကဳံလုိ႔ ေရးျပရဦးမယ္။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းတသက္တာမွတ္တမ္းကုိဖတ္ေတာ့ ခြန္အားရွိေသာစာေတြဘာေတြအေၾကာင္းလဲ ဖတ္ရတာကုိး။ ျမန္မာစာေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေရးတတ္ပါတယ္လုိ႔ စိတ္ထဲက ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ထင္ေနခဲ့တယ္။ေနာက္ၿပီး….သူမ်ားေတြေတာ့ ငါ႔ေလာက္ ေရးႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူးကြာလုိ႔လည္း ကို္ယ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ၿပီး ထင္လုိက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့မွ အထင္နဲ႔ လက္ေတြ႕ဟာ ပါစင္ေအာင္လြဲေတာ့တာဘဲ။ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြ သြားဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ…. ဟယ္၊ လက္စသတ္ေတာ့ ငါအမ်ားႀကီးလုိေသးပါကလား….ဆုိၿပီး အျမင္မွန္ ၀င္လာေတာ့တာကုိး။ စိတ္ကူးယဥ္ ဆပ္ျပာပူေပါင္းေလးေတာ့ ေပါက္သြားတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တန္ခူးကေတာ့ အားေပးေဖာ္ရပါတယ္။ နင့္အေရးအသားက သုေမာင္ အတုိင္းဘဲတဲ့…အဟိ။ ငယ္ငယ္က သုေမာင္ရဲ႕ လုံးခ်င္းေတြကုိ အႀကဳိက္ႀကီးႀကိဳက္ခဲ့ၿပီး အခုအထိ ကြမ္းစကား ကုိ ဖတ္ေနေသးတဲ့ က်ေနာ္အဖုိ႔ တန္ခူးရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ႏွလုံးကုိ ဆီစိမ္ထားသလုိ ပီတိေတြ အျဖစ္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ႔။
အခုေတာ့ တန္ခူးပုိ႔စ္မွာ စာေရးဆရာသုေမာင္တုိ႔ ညီအကုိတေတြ႐ုပ္ရည္ကုိ သူ႕အေမက မွတ္ခ်က္ခ်ပုံဖတ္ရေတာ့မွ…. အင္း…. ငါ႔ကုိ သုေမာင္အတုိင္းဘဲ ဆုိတာ အေရးအသားကုိ ေျပာခ်င္တာမွ ဟုတ္ပါေလစ…ဆုိၿပီး သံသယ၀င္လာေတာ့တယ္။ သုေမာင္ ႐ုပ္ရွင္စ႐ုိက္ျဖစ္ပုံအေၾကာင္း သူကုိယ္တုိင္ေရးထားတာ ဖတ္ဘူးတယ္မုိ႔လား။ သူ႕အေဖ ဒါ႐ုိက္တာသာဓုက သူ႐ုိက္မယ့္ ဇာတ္ကားအတြက္ မင္းသားအဆင္မေျပလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနတုန္း သုေမာင္ကုိ ျမင္ေတာ့…..“ငါ႔သား၊ ေရာ့…ပုိက္ဆံ၊ ဆံပင္သြားညႇပ္ေခ်စမ္း၊ မင္းကို ဒီကားမွာ မင္းသား တင္႐ုိက္မယ္” လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ သုေမာင္ကလည္း သူ႕အရည္အခ်င္းကုိ မယုံႏုိင္ဘူးေလ။ “အေဖ၊ ျဖစ္ပါ႔မလား” ဆုိေတာ့…. သာဓုက “ဘာလုိ႔ မျဖစ္ရမွာလဲကြ။ မင္းေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္႐ုပ္ဟာ မင္းနဲ႕ အလုိက္ဖက္ဆုံးဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့…ငါ႔သား…ဒီမယ္ မင္း႐ုပ္ဟာ တကယ့္ကုိ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ႐ုပ္ကြ။”….တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ မေနႏုိင္ဘဲ တန္ခူးဆီကုိ ဖုန္းဆက္ေတာ့…. တန္ခူးက သူ႔မ်က္စိထဲမွာ စာေရးဆရာတုိင္းက ၾကည့္ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဆင္ေ၀ွ႕ရန္ေရွာင္ ၀ိနည္း လြတ္ေျဖတယ္။ တတ္လည္း တတ္ႏုိင္တဲ့ တန္ခူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကည့္ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္လာတဲ့ ေနာက္ထပ္ စိတ္ကူးယဥ္ ဆပ္ျပာပူေပါင္းကေလးတခု ထပ္ေပါက္သြားတာေပါ႔ဗ်ာ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ……တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ႐ုပ္လွဘုိ႔ထက္၊ စိတ္လွဘုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတာဘဲ….မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။
“သားရယ္….အဲဒါ အ႐ုပ္ဆုိးတဲ့လူေတြရဲ႕ လက္သုံးစကားပါ”
“Liar Liar” ဇာတ္ကားထဲမွာ ဇာတ္လုိက္ သားအဖ အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကပုံပါ။
ေအးေလ…ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း.... သူေျပာတာ မွန္သားဘဲဗ်။ အ႐ုပ္ဆုိးတဲ့လူေတြမ်ား အဲသည္စကားကုိ တယ္လဲ ေရလဲနဲ႔ သုံးၾကသကုိး။ က်ေနာ္တုိ႔ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ျဖင့္ အဲသည္စကားမ်ဳိး သုံးခဲ့ရဘူးတယ္မွတ္ေပါင္။ သုံးခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္ေလာက္ ဘ၀ေပးကုသုိလ္ မေကာင္းတဲ့သူေတြကုိ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ေနရာမွာဘဲ သုံးတယ္။ ကုိယ့္လုိ ေရွးဆုေတာင္းမေကာင္းတဲ့လူေတြကုိ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ ေနရာမွာ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။
စာ႐ႈသူမိတ္ေဆြ….သင္သည္ အထက္ပါ စာပုိဒ္ကုိ ဖတ္႐ႈရင္း သင္၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းကုိ ေအာက္သုိ႔ေကြး၍ မသိမသာ မဲ့မိသည္ဆုိျငား….(သုိ႔တည္းမဟုတ္) “အမယ္ေလးဟဲ့….သူ႔႐ုပ္သူ႔ရည္နဲ႔ သူကဘဲ ေျပာရတယ္ရွိေသး” ဟု ရယ္ေမာမိသည္ဆုိျငား…..ယခု လာမည့္ ႏွစ္အတြင္း မိတ္ေဆြ ထီမေပါက္ပါေစႏွင့္ဟု က်ေနာ္ တိတ္တိတ္ကေလး ေမတၱာပုိ႔ထားပါသည္။ ေနာက္တာပါဗ်ာ….လန္႔မသြားပါနဲ႔ဦး…တကတဲ။
ဒီကေန႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တန္ခူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ “က်မ ျမင္ဘူးေသာ စာေရးဆရာမ်ား” ဆုိၿပီး ပုိ႔စ္တခုတင္ထားတယ္။ အဲဒါကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ပုိ႔စ္တခု ေရးခ်င္လာတယ္။
က်ေနာ္ပထမဆုံး ျမင္ဘူးတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးက တကၠသုိလ္ေန၀င္း ပါတဲ့ဗ်ား။ အရင္တုန္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိေပါ႔။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က ဆရာႀကီးဟာ အျခားစာေရးဆရာမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ေကာက္လႈိင္း၊ ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း၊ သီရိ တုိ႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းကုိ စာေပေဟာေျပာပြဲ လာေဟာတယ္။ ေရွ႕တပုိ႔စ္ေက်ာ္မွာ ႂကြားခဲ့သလုိ….အဲေလ….ေရးခဲ့သလုိ က်ေနာ္ဟာ အဲသည္ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ အင္မတန္ထူးခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေပါ႔ဗ်ာ။ စာေရးဆရာႀကီးေတြေက်ာင္းကုိလာေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက သူ႕ရဲ႕ ထူးခၽြန္လွတဲ့ တပည့္ကုိ မဟာအခြင့္အေရးႀကီး တရပ္ေပးပါတယ္။ “ကုိေပါႀကီး….ဆရာႀကီး တကၠသုိလ္ေန၀င္း ကုိ အိမ္သာလုိက္ျပလုိက္ကြာ…” တဲ့။
အညာေက်ာင္းက အိမ္သာေတြဆုိတာကလည္း တေမွ်ာ္တေခၚ ကြင္းျပင္ႀကီးကုိ ျဖတ္ၿပီးမွ ေရာက္တာမုိ႔လား။ ဆရာႀကီးတကၠသိုလ္ေန၀င္းက ဆရာေတြအတြက္ သီးသန္႔အိမ္သာကုိ အသြားလမ္းမွာ က်ေနာ့္ကုိ ဟုိေမးသည္ေမးေပါ႔ဗ်ာ။ “ဒါက ဘာစုိက္ခင္းလဲ၊ ေက်ာင္းက ပုိင္တာလား”…ဘာညာေပါ႔။
ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အဲဒီတုန္းက သိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ “အေမ”ကုိ ေက်ာင္းမွာ မသင္ရေပမယ့္လည္း အစ္မေတြ စာအုပ္ထဲက ယူဖတ္ထားမိေပလုိ႔သာေပါ႔။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးရဲ႕ “ေခ်း”ဟာ ဘယ္လုိရွိသလဲ ျမင္ဘူးတယ္ရွိေအာင္ ၀င္ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေနမိဦးမွာ။
ေဟာ…. ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာက်ေတာ့ ေနာက္ထပ္ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး တဦးနဲ႔ ထပ္ေတြ႕ခြင့္ရျပန္ပါတယ္။ ဆရာေအာင္သင္းပါ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲသည္တုန္းကလည္း အိမ္သာအသြားမွာ ေတြ႕တာဘဲဗ်ာ။ တုိက္ဘဲတုိက္ဆုိင္လြန္းတယ္ ဆုိရမယ္။ အေ၀းေျပးကားႀကီး စီးၿပီး အညာျပန္တုန္းမွာ “ျပလုိ႔” လုိ႔ေခၚတဲ့ ရြာကေလးမွာ “က်န္းမာေရးအတြက္” ကားခဏရပ္ေတာ့ အိမ္သာအသြား ဆရာေအာင္သင္းက အိမ္သာက ျပန္အလာ ပက္ပက္တုိးတာကုိး။ ဆရာက မဂၢဇင္းအင္တာဗ်ဴးဓါတ္ပုံေတြမွာပါတဲ့ စစ္ေရာင္ဂ်ာကင္ကေလးနဲ႔ပါဘဲ။ က်ေနာ္က “ဆရာဦးေအာင္သင္းလားခင္ဗ်” လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ ဆရာက “ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေအာင္သင္းပါ” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ မ်က္မွန္ေအာက္ကေန စိတ္၀င္တစားက်ေနာ့္ကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ၀မ္းသာအားရသာ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တာ။ တကယ္တမ္းက် ဘာေျပာရမွန္း သိတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ “က်ေနာ္က ဆရာ့စာဖတ္ပရိတ္သတ္ပါ။ ဆရာ့ကုိ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ျမင္ဘူးလုိ႔ပါ…” ဆုိၿပီး စကား၀ုိင္းက ဂြတီးဂြက်နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ကားေပၚမွာ ဆရာနဲ႔အတူ ပုိင္စုိးေ၀နဲ႔ အျခားစာေရးဆရာတခ်ဳိ႕ပါလာတယ္။ ေတာင္တြင္းႀကီးကုိ လြန္လုိ႔ မိေက်ာင္းရဲ လမ္းခြဲမေရာက္ခင္ေလးမွာ ဆရာတုိ႔ကုိ ကားတစီးလာႀကဳိတဲ့အတြက္ ဆရာတုိ႔ အေ၀းေျပး ကားေပၚက ဆင္းသြားေလရဲ႕။
စကၤာပူ ေရာက္ၿပီးေတာ့… နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ၊ ဆရာမ တခ်ဳိ႕ကုိ စတင္ေတြ႕ခြင့္ ညစာအတူစားခြင့္ရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း တန္ခူးလုိဘဲ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြဆုိရင္ အင္မတန္ ေလးစားအထင္ႀကီးတာဘဲ။ က်ေနာ္ႀကဳိက္တဲ့ ဆရာေတြဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ စာေတြကုိလည္း မွတ္မိေနတတ္တယ္။
ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္အေျခာက္တုိက္ ဘ၀င္ကုိင္ပုံကုိ ႀကဳံလုိ႔ ေရးျပရဦးမယ္။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းတသက္တာမွတ္တမ္းကုိဖတ္ေတာ့ ခြန္အားရွိေသာစာေတြဘာေတြအေၾကာင္းလဲ ဖတ္ရတာကုိး။ ျမန္မာစာေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေရးတတ္ပါတယ္လုိ႔ စိတ္ထဲက ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ထင္ေနခဲ့တယ္။ေနာက္ၿပီး….သူမ်ားေတြေတာ့ ငါ႔ေလာက္ ေရးႏုိင္မယ္မထင္ပါဘူးကြာလုိ႔လည္း ကို္ယ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ၿပီး ထင္လုိက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့မွ အထင္နဲ႔ လက္ေတြ႕ဟာ ပါစင္ေအာင္လြဲေတာ့တာဘဲ။ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြ သြားဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ…. ဟယ္၊ လက္စသတ္ေတာ့ ငါအမ်ားႀကီးလုိေသးပါကလား….ဆုိၿပီး အျမင္မွန္ ၀င္လာေတာ့တာကုိး။ စိတ္ကူးယဥ္ ဆပ္ျပာပူေပါင္းေလးေတာ့ ေပါက္သြားတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တန္ခူးကေတာ့ အားေပးေဖာ္ရပါတယ္။ နင့္အေရးအသားက သုေမာင္ အတုိင္းဘဲတဲ့…အဟိ။ ငယ္ငယ္က သုေမာင္ရဲ႕ လုံးခ်င္းေတြကုိ အႀကဳိက္ႀကီးႀကိဳက္ခဲ့ၿပီး အခုအထိ ကြမ္းစကား ကုိ ဖတ္ေနေသးတဲ့ က်ေနာ္အဖုိ႔ တန္ခူးရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ႏွလုံးကုိ ဆီစိမ္ထားသလုိ ပီတိေတြ အျဖစ္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ႔။
အခုေတာ့ တန္ခူးပုိ႔စ္မွာ စာေရးဆရာသုေမာင္တုိ႔ ညီအကုိတေတြ႐ုပ္ရည္ကုိ သူ႕အေမက မွတ္ခ်က္ခ်ပုံဖတ္ရေတာ့မွ…. အင္း…. ငါ႔ကုိ သုေမာင္အတုိင္းဘဲ ဆုိတာ အေရးအသားကုိ ေျပာခ်င္တာမွ ဟုတ္ပါေလစ…ဆုိၿပီး သံသယ၀င္လာေတာ့တယ္။ သုေမာင္ ႐ုပ္ရွင္စ႐ုိက္ျဖစ္ပုံအေၾကာင္း သူကုိယ္တုိင္ေရးထားတာ ဖတ္ဘူးတယ္မုိ႔လား။ သူ႕အေဖ ဒါ႐ုိက္တာသာဓုက သူ႐ုိက္မယ့္ ဇာတ္ကားအတြက္ မင္းသားအဆင္မေျပလုိ႔ စိတ္ညစ္ေနတုန္း သုေမာင္ကုိ ျမင္ေတာ့…..“ငါ႔သား၊ ေရာ့…ပုိက္ဆံ၊ ဆံပင္သြားညႇပ္ေခ်စမ္း၊ မင္းကို ဒီကားမွာ မင္းသား တင္႐ုိက္မယ္” လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ သုေမာင္ကလည္း သူ႕အရည္အခ်င္းကုိ မယုံႏုိင္ဘူးေလ။ “အေဖ၊ ျဖစ္ပါ႔မလား” ဆုိေတာ့…. သာဓုက “ဘာလုိ႔ မျဖစ္ရမွာလဲကြ။ မင္းေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္႐ုပ္ဟာ မင္းနဲ႕ အလုိက္ဖက္ဆုံးဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့…ငါ႔သား…ဒီမယ္ မင္း႐ုပ္ဟာ တကယ့္ကုိ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ႐ုပ္ကြ။”….တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ မေနႏုိင္ဘဲ တန္ခူးဆီကုိ ဖုန္းဆက္ေတာ့…. တန္ခူးက သူ႔မ်က္စိထဲမွာ စာေရးဆရာတုိင္းက ၾကည့္ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဆင္ေ၀ွ႕ရန္ေရွာင္ ၀ိနည္း လြတ္ေျဖတယ္။ တတ္လည္း တတ္ႏုိင္တဲ့ တန္ခူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကည့္ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္လာတဲ့ ေနာက္ထပ္ စိတ္ကူးယဥ္ ဆပ္ျပာပူေပါင္းကေလးတခု ထပ္ေပါက္သြားတာေပါ႔ဗ်ာ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ……တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ႐ုပ္လွဘုိ႔ထက္၊ စိတ္လွဘုိ႔က ပုိအေရးႀကီးတာဘဲ….မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။
.jpg)
9 comments:
ကိုေပါေရ… ေပ်ာ္စရာ ဒီpostေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ… သုေမာင္နဲ ့တူတယ္ဆိုတာ အေရးအသားကို ေျပာတာပါ… အျဖစ္အပ်က္ ရိုးရိုးေလးေတြကို စိတ္၀င္စားမွ ုရိွေအာင္ ေရးတတ္တဲ့ စတုိင္ကို သုေမာင္နဲ ့တူတယ္ေျပာတာပါ… ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္မၾကည္ညိုတဲ့သူေတြဆို မ်က္စိထဲ ၾကည့္ေကာင္းတာ အမွန္ပဲ… သုေမာင္ကို စာေရးဆရာအေနနဲ ့ေရာ ရုပ္ရွင္မင္းသား အေနနဲ ့ပါ ႏွစ္သက္ပါတယ္… ကြ်န္မတို ့ RITမွာတုန္းက သုေမာင္နဲ ့တူတဲ့ အကိုၾကီးကို RITသုေမာင္၊ ေျပျငိမ္းနဲ ့တူတဲ့ အကိုၾကီးကို RIT ေျပျငိမ္း၊ ေက်ာ္ရဲေအာင္နဲ ့့တူတဲ့ အကိုၾကီးကို RITေက်ာ္ရဲေအာင္… အဲလို နာမည္ေပးထားျပီး သူတုိ ့ေတြ ေတြ ့ရင္ လိုက္လိုက္ေငးဖူးတယ္… အဲဒီထဲမွာ RITသုေမာင္ဆို ေဆးလိပ္ေသာက္တာ စကားေျပာတာက အစ တူလြန္းလို ့ ကြ်န္မတို ့ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာ…
ဟုတ္ပါတယ္။
က်မလဲ ေထာက္ခံပါတယ္။
ေရွးဆုေတာင္းကိုပဲ ရုိးမယ္ဖြဲ႔ၾကပါစို႔။
a yay a thar ko top lay sar tal byar
ဟားဟား ေပ်ာ္စရာPostေလးတင္ေပးလို႔
ေက်းဇူးပါ..ဖတ္ရင္းျပံဳးစိစိျဖစ္ေနလို႔ေရွ႕စားပြဲက
Filipino မေလးကေပါက္
ေနတယ္ထင္ျပီးၾကည့္ေနတယ္..အေရးအသားကလဲ
ဆရာသုေမာင္လိုေကာင္းပါတယ္..
အသစ္ေတြလဲေမွ်ာ္ေနပါတယ္..
အားေပးေနပါတယ္..
ကိုေပါေရ .. ကၽြန္မအျမင္ကေတာ့ စိတ္လွဖုိ႕က ပထမ အေရးၾကီးဆံုးပါ .. ။ စိတ္ကေလးလွေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ သူ႕ပံုစံေလးကစ ျငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ စိတ္အလွက ပထမလို႕ ကၽြန္မ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ မျပည့္စံုေသးေသာ အလွလို႕ ခံယူမိပါတယ္။ စိတ္ကေလးလွျပီး ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းေနေပမယ့္ ရုပ္အလွအတြက္လည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး မေနဘူးဆုိရင္ သိပ္ၾကည့္မေကာင္းဘူး ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ္။ ပထမက စိတ္လွဖို႕ ၊ ဒုတိယက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပေလးလည္း ေနတတ္ဖို႕ အေရးၾကီးတယ္လို႕ ကၽြန္မက ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ အျမဲဆံုးမေလ့ရွိလို႕ပါ။ ဒါမွ ျပည့္စံုတဲ့အလွလို႕ ယူဆမိတာကိုး :P
ကိုေပါေနာ္....ထီ ထိုးထားလို ့ေတာ္ေတာ္ၾကီး ကို မေ၀ဘန္မိေအာင္ စိတ္ထိမ္းထားရတာ....အေရးကေတာ့ေကာင္းပါ့...ထီေပါက္ျပီးမွ ရုပ္ၾကီးကို...ေ၀ဘန္ဦးမယ္...
NZ
ဟားဟား ကိုေပါေရ
ဝတၳဳေလးရဲ႕ အဆုံးသတ္ေလးက တကယ္ပဲ လွပပါေပတယ္.... ေခါင္းစဥ္နဲ႔လည္း လုိက္တယ္......
အမွတ္ျပည္႔ ေပးလိုက္ျပီ........
လူရည္ခြ်န္ႀကီးက ..မိန္းမေတာ့ရသြားသားမဟုတ္လား..
သုေမာင္နဲ ့တူတယ္ဆိုလို ့..စကၤာပူမွာမုန္ ့ဟင္းခါးဆိုင္ေကာင္းေကာင္းမရိွေသးဘူး..
ကေမာင္ရင္ ေျပာတာဟုတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အထမ္းေလးနဲ႕ အိမ္တုိင္ယာေရာက္ ေရာင္းတာ မရွိေသးဘူး။
Post a Comment