“မိတ္ေဆြတုိ႔က ဘာလူမ်ဳိးလဲ”
႐ုတ္တရက္ အဂၤလိပ္လုိေမးသံေၾကာင့္ စလြယ္ျဖတ္ေနာက္ခုံကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အား ၿပဳံးၾကည့္ေနေသာ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားတဦးကုိ ေတြ႕ရသည္။
“ဗမာလူမ်ဳိးပါ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလဲ”
“ေၾသာ္၊ မိတ္ေဆြတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာသံကုိ ၾကားရေတာ့ ဘာလူမ်ဳိးလဲ စိတ္၀င္စားလုိ႔ပါ”
မွန္၏။ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္လာစဥ္ကတည္းက က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္ဇနီး မဒမ္ေပါ ဟာ ဗမာလုိဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာလာၾကတာကုိး။ သူ႕ကုိ လွည့္ေျဖၿပီး ေရွ႕ကုိ ျပန္လွည့္မည္ရွိေသး။
“ဒါ ပီနန္ကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ လာလည္တာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အရင္ကဆုိရင္ ပီနန္ကုိ သီတင္းပတ္ကုန္တုိင္းမွာ ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္”
“ေၾသာ္....မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ စကၤာပူမွာ ေနပါတယ္။ အခု ခဏလာလည္တာပါ”
က်ေနာ္သည္ ကိုယ္ကုိ ခပ္ေစာင္းေစာင္းထားၿပီး ထုိသူအားလွည့္ေျဖေနရာမွ တည့္တည့္ျပန္ထုိင္ကာ ဇနီးနဲ႔ စကားေျပာရန္ျပင္၏။
မေလးရွားႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ တ႐ုတ္ျဖစ္ေစ၊ မေလးလူမ်ဳိးျဖစ္ေစ ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြမႈအရာတြင္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားထက္ အစစ သာေပသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ က်ေနာ့္ထံသုိ႔ ျမန္မာဧည့္သည္တေယာက္လာလည္ရာ ၄င္းကုိ လုိက္ပုိ႔ေသာ ေဒသခံ၏ကားျဖင့္ ကြာလာလမ္ပူသုိ႔ အသြားခရီးတေလွ်ာက္ ၿမဳိ႕ရြာအေတာ္မ်ားမ်ားသုိ႔ သြားခဲ့ဘူးသည္။ ၿမဳိ႕ငယ္မ်ားမွ မေလးလူမ်ဳိးမ်ားမွာ ေတာနယ္မွ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားနည္းတူ ဧည့္သည္လာသည္ႏွင့္ အိမ္တြင္ရွိသမွ် မုန္႔မ်ဳိးစုံကုိ ခ်ေကၽြးကာ ေဖာ္ေရြမႈကုိ ျပၾက၏။
ယခုပင္လွ်င္ ပီနန္သုိ႔မလာခင္ တုိင္ပင္းဟုေခၚေသာ ၿမဳိ႕ကေလးတြင္ ေတာင္သြားတက္စဥ္ကလည္း လင့္႐ုိဗာကားေပၚတြင္ အတူစီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ တုိင္ပင္းၿမဳိ႕ခံမ်ားမွာ ေဖာ္ေရြ၍ လမ္းခရီးတြင္ ကူညီတတ္ၾကေလသည္။
သူတုိ႔သည္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားမွ လာလည္သူမ်ားကို အထင္ေသးဟန္မရွိ။ ေမာက္မာျခင္းမရွိ။
“အခု ပီနန္ေတာင္ကုိ သြားလည္မလုိ႔လား”
ေစာေစာက လူထံမွ ေမးခြန္းသံထြက္လာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ကိုယ္ကုိ တေစာင္းလွည့္ကာ ေျဖရျပန္၏။
“မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ကယ္ေလာ့စီ ဘုရားေက်ာင္းကုိ သြားမလုိ႔ပါ”
“ဘယ္မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းရမလဲ၊ သိရဲ႕လား”
က်ေနာ္သည္ ပီနန္ကုိ မေရာက္သည္မွာ ၾကာသည္ျဖစ္၍ ကားနံပါတ္မ်ား၊ မွတ္တုိင္မ်ားကုိ မမွတ္မိေတာ့။ ယခု ဘတ္စ္ကားကုိ ကြန္မ္တာ ကုန္တုိက္ေအာက္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွ ေမးျမန္းစုံစမ္းကာ တက္စီးလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကယ္ေလာ့စီ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ရွိၿပီး အေ၀းကပင္ျမင္ႏုိင္သျဖင့္ အနီးသုိ႔ေရာက္လွ်င္ ဆင္းရမည့္မွတ္တုိင္ကုိ မွတ္မိႏုိင္ေကာင္းသည္ဟု ယူဆကာ ဘတ္စ္ကားစီးလာျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူက ေမးေနသျဖင့္
“သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ကုိ ေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ္မွတ္မိမွာပါ။” ဟု က်ေနာ္ကေျဖလုိက္ေတာ့ ထုိသူက....
“ဘာမွမပူနဲ႔။ က်ဳပ္လည္း အဲဒီမွတ္တုိင္က်ရင္ဆင္းမွာ။ က်ဳပ္ဆင္းရင္ လုိက္သာ ဆင္းေပေတာ့”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
က်ေနာ္သည္ ထုိသူအား ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ၍ ေရွ႕သုိ႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပန္လွည့္ထုိင္ကာ မဒမ္ေပါႏွင့္ စကားေျပာမည္ျပဳသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားသည္ ခရီးထြက္လွ်င္ ခရီးသြားအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ သြားရသည္ကုိ မႏွစ္သက္။ ထုိနည္းသည္ ေစ်းသက္သာသည္မွန္ေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေနရာတေနရာကုိ ေရာက္ဘူးရန္သြားျခင္းထက္ စိတ္အပန္းေျဖရန္ သြားျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ကုိယ္ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထ၊ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္သြား၊ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာသြား၊ ကုိယ္ႏွစ္သက္သည့္ေနရာမွာ ကုိယ္ေနခ်င္သေလာက္ေန၊ တခါတေလ ဘယ္မွမထြက္ဘဲ ဟုိတယ္ထဲမွာဘဲ အၾကာႀကီး ႏွပ္ခ်င္ႏွပ္ေနတတ္တာမ်ဳိး။
ယခုတေခါက္ ပီနန္ကုိ လာရျခင္းမွာ မဒမ္ေပါကုိ လက္မထပ္မီက က်ေနာ္တေယာက္တည္း သြားခဲ့ဘူးေသာ ေနရာမ်ားကုိ အတူထပ္သြားၾကဦးမည္ဟု ကတိေပးခဲ့ဘူးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္သည္ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ျမင္ရေသာ ပီနန္ၿမဳိ႕မွ ေရွးေဟာင္းက်လွသည့္ အေဆာက္အဦးမ်ားကုိ မဒမ္ေပါအား ညႊန္ျပကာ လူတတ္ႀကီးလုပ္မည့္ဆဲဆဲ ေနာက္ခုံမွ အသံထြက္လာျပန္သည္။
“အဲဒီ ကယ္ေလာ့စီ ဘုရားေျခရင္းေရာက္ရင္ ဘာအစားအေသာက္ စားရမလဲ သိလား”
ေစာေစာက ကုိေဖာ္ေရြက လွမ္းေမးျခင္းျဖစ္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့။ အဲသည္မွာ ဒူးရင္းသီးနဲ႔ ပီနန္လက္ခ္ဆာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ၾကားဘူးပါတယ္ဗ်ာ။”
က်ေနာ္လည္း ၀တ္ေက်တန္းေက် အၿပဳံးပန္းေလးဆင္ကာ ေျဖၿပီး ေရွ႕ကုိ ျပန္လွည့္သည္။
“စိတ္မပူနဲ႔။ အေကာင္းဆုံးဆုိင္ က်ဳပ္သိတယ္။ လုိက္ျပေပးမယ္။ ပီနန္မွာ အေကာင္းဆုံး လက္ခ္ဆာဆုိင္”
သည္တခါေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္စျပဳလာၿပီ။ ကုိယ့္လင္မယား အတူတူသြားသည့္ခရီးမွာ ဒီပုဂၢဳိလ္က က်ေနာ့္ကုိ ကထိန္မခင္းဘဲ အေမးအေျဖ လာလုပ္လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ သူ၏ ေဖာ္ေရြမႈသည္ က်ေနာ့္အား စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္စျပဳေခ်ၿပီ။ ေနာက္ၿပီး သူက အာက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ေမးေနတာဆုိေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ကားသံကုိ ဖုံးေအာင္ ေအာ္ေျဖရင္း အနီးပတ္၀န္းက်င္ ခုံေတြမွာ ထုိင္လုိက္တာသည့္ လူေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ စကား၀ုိင္းကုိ သတိထားမိစျပဳလာၿပီ။ စပ္စပ္စုစု အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္စျပဳလာၿပီ။
“ေနပါေစခင္ဗ်ာ၊ ဒုကၡမရွာပါနဲ႔။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔က ေန႔လည္စာ စားလာတာလည္း မၾကာေသးလုိ႔ပါ”
က်ေနာ္ အလိမၼာသုံးၿပီး ျငင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုဂၢဳိလ္က မရပ္။ ေမးခြန္းေတြကလည္း မရပ္မနား။ စကားေတြကလည္း ေဖာင္ေနေအာင္ေျပာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားသည္ တတ္ႏုိင္လွ်င္ အေတာင္ေပါက္ကာ ဘတ္စ္ကား ျပဴတင္းေပါက္မွ ပ်ံထြက္ေျပးခ်င္လွၿပီ။
သုိ႔ႏွင့္ တလမ္းလုံး နားဒုကၡ၊ စိတ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရသမွ် ကယ္ေလာ့စီ ဘုရားေက်ာင္းရွိရာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဘုံအဆင့္ေတြႏွင့္ ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ ႐ုပ္တုႀကီးကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာရေတာ့သည္။ သည္လုိနဲ႔ ေတာင္ေျခ ေစ်းကေလးနားက မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ကဗ်ာကယာဆင္း။ လြတ္လပ္မႈ အရသာကုိ ခံစားေတာ့မည္ရွိေသး...ပုဂၢဳိလ္က ေဘးနားက အမွီလုိက္လာၿပီး....
“လာ၊လာ က်ဳပ္လုိက္ျပေပးမယ္” တဲ့။
က်ေနာ္လည္း စိတ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ဆြဲဆန္႔၍....
“ေနပါေစဗ်ာ။ ဒုကၡမရွာပါနဲ႔။ က်ေနာ္ ဒီနားကုိ ေရာက္ရင္ အားလုံးမွတ္မိပါၿပီ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“ဟာ...ကိစၥမရွိပါဘူး။ က်ဳပ္ အခု အားေနပါတယ္။ ဒီလုိ လုိက္ျပရတာ ဘာမွ အပန္းမႀကီးပါဘူး”
အင္...ဇြတ္ႀကီးပါလားေနာ္။ ခြာခ်လုိ႔လည္း မရ။ ျငင္းလုိ႔လည္းမရ။ ေဘးက မဒမ္ေပါၾကည့္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနဟန္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာက ၿပဳိေတာ့မည့္ မုိးလုိလုိ။
ေနာက္ဆုံးတြင္ မေျပာလွ်င္ ၿပီးမည့္ပုံမရသျဖင့္....
“ဒီမွာ မစၥတာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကူညီတတ္မႈကိုေတာ့ က်ေနာ္အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီခရီးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားပါရေစ။”
အဲသည္လုိ ေျပာင္ေျပာင္ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ငနဲသားလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေၾသာ္...မတတ္သာလုိ႔ ေျပာလုိက္ရေပမည့္ က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ထဲတြင္လည္း ေကာင္းလွသည္မဟုတ္။
သူချမာ ႐ုိး႐ုိးသားသား ကူညီခ်င္သည့္ပုံ ေပါက္ရွာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ ျငင္းေနပါလ်က္ အလုိက္ကန္းဆုိးမသိ ဇြတ္အတင္း လုိက္လံကူညီဘုိ႔ ႀကဳိးစားတာ တခုဘဲ ေျပာစရာရွိသည္။
အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ပုဂၢဳိလ္က အမ်ားႀကီးေတာ္ပါေသးသည္ဟု ေတြးမိသည္။ သူ႕အကူအညီကုိ မယူခ်င္သည့္ကိစၥကုိ ေျပာင္ေျပာင္ဖြင့္ၿပီး ေျပာလုိက္႐ုံႏွင့္ ကိစၥၿပီးသည္။
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး ဘယ္သူမွ မကူမကယ္ခုိင္းရပါဘဲႏွင့္ အတင္းေရာ၊ အဓမၼေရာ ဇြတ္ ၀င္ေရာက္ ကယ္တင္ေပးေနသည္မွာ အင္မတန္ စိတ္ညစ္ဘြယ္ ေကာင္းလွသည္။ “ေတာ္ပါေတာ့၊ မကယ္ပါနဲ႔ေတာ့” ဟု ေျပာလုိ႔လည္းမရ။ ေျပာလွ်င္ ေျပာသည့္ပါးစပ္ကုိ ေသနတ္နဲ႔ ပိတ္သည္။
ေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ)၏ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ ၿမဳိင္ရာဇာတြတ္ပီ ပစ္လႊတ္လုိက္သည့္ က်ည္ဆံသင့္သြားေသာ သားေကာင္မ်ား ေျပာသလုိ “မေရွာင္ရင္ လြတ္တယ္” ဆုိေသာ စကားကုိ ေျပးသတိရမိသည္။
ယခုလည္း....“မကယ္ရင္ ေကာင္းမယ္” လုိ႔ ေျပာရမည္လားမသိ။
႐ုတ္တရက္ အဂၤလိပ္လုိေမးသံေၾကာင့္ စလြယ္ျဖတ္ေနာက္ခုံကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အား ၿပဳံးၾကည့္ေနေသာ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားတဦးကုိ ေတြ႕ရသည္။
“ဗမာလူမ်ဳိးပါ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလဲ”
“ေၾသာ္၊ မိတ္ေဆြတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာသံကုိ ၾကားရေတာ့ ဘာလူမ်ဳိးလဲ စိတ္၀င္စားလုိ႔ပါ”
မွန္၏။ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္လာစဥ္ကတည္းက က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္ဇနီး မဒမ္ေပါ ဟာ ဗမာလုိဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာလာၾကတာကုိး။ သူ႕ကုိ လွည့္ေျဖၿပီး ေရွ႕ကုိ ျပန္လွည့္မည္ရွိေသး။
“ဒါ ပီနန္ကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ လာလည္တာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အရင္ကဆုိရင္ ပီနန္ကုိ သီတင္းပတ္ကုန္တုိင္းမွာ ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္”
“ေၾသာ္....မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ စကၤာပူမွာ ေနပါတယ္။ အခု ခဏလာလည္တာပါ”
က်ေနာ္သည္ ကိုယ္ကုိ ခပ္ေစာင္းေစာင္းထားၿပီး ထုိသူအားလွည့္ေျဖေနရာမွ တည့္တည့္ျပန္ထုိင္ကာ ဇနီးနဲ႔ စကားေျပာရန္ျပင္၏။
မေလးရွားႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ တ႐ုတ္ျဖစ္ေစ၊ မေလးလူမ်ဳိးျဖစ္ေစ ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြမႈအရာတြင္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားထက္ အစစ သာေပသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ က်ေနာ့္ထံသုိ႔ ျမန္မာဧည့္သည္တေယာက္လာလည္ရာ ၄င္းကုိ လုိက္ပုိ႔ေသာ ေဒသခံ၏ကားျဖင့္ ကြာလာလမ္ပူသုိ႔ အသြားခရီးတေလွ်ာက္ ၿမဳိ႕ရြာအေတာ္မ်ားမ်ားသုိ႔ သြားခဲ့ဘူးသည္။ ၿမဳိ႕ငယ္မ်ားမွ မေလးလူမ်ဳိးမ်ားမွာ ေတာနယ္မွ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားနည္းတူ ဧည့္သည္လာသည္ႏွင့္ အိမ္တြင္ရွိသမွ် မုန္႔မ်ဳိးစုံကုိ ခ်ေကၽြးကာ ေဖာ္ေရြမႈကုိ ျပၾက၏။
ယခုပင္လွ်င္ ပီနန္သုိ႔မလာခင္ တုိင္ပင္းဟုေခၚေသာ ၿမဳိ႕ကေလးတြင္ ေတာင္သြားတက္စဥ္ကလည္း လင့္႐ုိဗာကားေပၚတြင္ အတူစီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ တုိင္ပင္းၿမဳိ႕ခံမ်ားမွာ ေဖာ္ေရြ၍ လမ္းခရီးတြင္ ကူညီတတ္ၾကေလသည္။
သူတုိ႔သည္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံမ်ားမွ လာလည္သူမ်ားကို အထင္ေသးဟန္မရွိ။ ေမာက္မာျခင္းမရွိ။
“အခု ပီနန္ေတာင္ကုိ သြားလည္မလုိ႔လား”
ေစာေစာက လူထံမွ ေမးခြန္းသံထြက္လာေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ကိုယ္ကုိ တေစာင္းလွည့္ကာ ေျဖရျပန္၏။
“မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ကယ္ေလာ့စီ ဘုရားေက်ာင္းကုိ သြားမလုိ႔ပါ”
“ဘယ္မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းရမလဲ၊ သိရဲ႕လား”
က်ေနာ္သည္ ပီနန္ကုိ မေရာက္သည္မွာ ၾကာသည္ျဖစ္၍ ကားနံပါတ္မ်ား၊ မွတ္တုိင္မ်ားကုိ မမွတ္မိေတာ့။ ယခု ဘတ္စ္ကားကုိ ကြန္မ္တာ ကုန္တုိက္ေအာက္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွ ေမးျမန္းစုံစမ္းကာ တက္စီးလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကယ္ေလာ့စီ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ရွိၿပီး အေ၀းကပင္ျမင္ႏုိင္သျဖင့္ အနီးသုိ႔ေရာက္လွ်င္ ဆင္းရမည့္မွတ္တုိင္ကုိ မွတ္မိႏုိင္ေကာင္းသည္ဟု ယူဆကာ ဘတ္စ္ကားစီးလာျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူက ေမးေနသျဖင့္
“သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ကုိ ေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ္မွတ္မိမွာပါ။” ဟု က်ေနာ္ကေျဖလုိက္ေတာ့ ထုိသူက....
“ဘာမွမပူနဲ႔။ က်ဳပ္လည္း အဲဒီမွတ္တုိင္က်ရင္ဆင္းမွာ။ က်ဳပ္ဆင္းရင္ လုိက္သာ ဆင္းေပေတာ့”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
က်ေနာ္သည္ ထုိသူအား ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ၍ ေရွ႕သုိ႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပန္လွည့္ထုိင္ကာ မဒမ္ေပါႏွင့္ စကားေျပာမည္ျပဳသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားသည္ ခရီးထြက္လွ်င္ ခရီးသြားအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ သြားရသည္ကုိ မႏွစ္သက္။ ထုိနည္းသည္ ေစ်းသက္သာသည္မွန္ေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေနရာတေနရာကုိ ေရာက္ဘူးရန္သြားျခင္းထက္ စိတ္အပန္းေျဖရန္ သြားျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ကုိယ္ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထ၊ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္သြား၊ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာသြား၊ ကုိယ္ႏွစ္သက္သည့္ေနရာမွာ ကုိယ္ေနခ်င္သေလာက္ေန၊ တခါတေလ ဘယ္မွမထြက္ဘဲ ဟုိတယ္ထဲမွာဘဲ အၾကာႀကီး ႏွပ္ခ်င္ႏွပ္ေနတတ္တာမ်ဳိး။
ယခုတေခါက္ ပီနန္ကုိ လာရျခင္းမွာ မဒမ္ေပါကုိ လက္မထပ္မီက က်ေနာ္တေယာက္တည္း သြားခဲ့ဘူးေသာ ေနရာမ်ားကုိ အတူထပ္သြားၾကဦးမည္ဟု ကတိေပးခဲ့ဘူးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္သည္ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ျမင္ရေသာ ပီနန္ၿမဳိ႕မွ ေရွးေဟာင္းက်လွသည့္ အေဆာက္အဦးမ်ားကုိ မဒမ္ေပါအား ညႊန္ျပကာ လူတတ္ႀကီးလုပ္မည့္ဆဲဆဲ ေနာက္ခုံမွ အသံထြက္လာျပန္သည္။
“အဲဒီ ကယ္ေလာ့စီ ဘုရားေျခရင္းေရာက္ရင္ ဘာအစားအေသာက္ စားရမလဲ သိလား”
ေစာေစာက ကုိေဖာ္ေရြက လွမ္းေမးျခင္းျဖစ္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့။ အဲသည္မွာ ဒူးရင္းသီးနဲ႔ ပီနန္လက္ခ္ဆာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ၾကားဘူးပါတယ္ဗ်ာ။”
က်ေနာ္လည္း ၀တ္ေက်တန္းေက် အၿပဳံးပန္းေလးဆင္ကာ ေျဖၿပီး ေရွ႕ကုိ ျပန္လွည့္သည္။
“စိတ္မပူနဲ႔။ အေကာင္းဆုံးဆုိင္ က်ဳပ္သိတယ္။ လုိက္ျပေပးမယ္။ ပီနန္မွာ အေကာင္းဆုံး လက္ခ္ဆာဆုိင္”
သည္တခါေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္စျပဳလာၿပီ။ ကုိယ့္လင္မယား အတူတူသြားသည့္ခရီးမွာ ဒီပုဂၢဳိလ္က က်ေနာ့္ကုိ ကထိန္မခင္းဘဲ အေမးအေျဖ လာလုပ္လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ သူ၏ ေဖာ္ေရြမႈသည္ က်ေနာ့္အား စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္စျပဳေခ်ၿပီ။ ေနာက္ၿပီး သူက အာက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ေမးေနတာဆုိေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ကားသံကုိ ဖုံးေအာင္ ေအာ္ေျဖရင္း အနီးပတ္၀န္းက်င္ ခုံေတြမွာ ထုိင္လုိက္တာသည့္ လူေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ စကား၀ုိင္းကုိ သတိထားမိစျပဳလာၿပီ။ စပ္စပ္စုစု အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္စျပဳလာၿပီ။
“ေနပါေစခင္ဗ်ာ၊ ဒုကၡမရွာပါနဲ႔။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔က ေန႔လည္စာ စားလာတာလည္း မၾကာေသးလုိ႔ပါ”
က်ေနာ္ အလိမၼာသုံးၿပီး ျငင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုဂၢဳိလ္က မရပ္။ ေမးခြန္းေတြကလည္း မရပ္မနား။ စကားေတြကလည္း ေဖာင္ေနေအာင္ေျပာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားသည္ တတ္ႏုိင္လွ်င္ အေတာင္ေပါက္ကာ ဘတ္စ္ကား ျပဴတင္းေပါက္မွ ပ်ံထြက္ေျပးခ်င္လွၿပီ။
သုိ႔ႏွင့္ တလမ္းလုံး နားဒုကၡ၊ စိတ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရသမွ် ကယ္ေလာ့စီ ဘုရားေက်ာင္းရွိရာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဘုံအဆင့္ေတြႏွင့္ ကြမ္ယင္မယ္ေတာ္ ႐ုပ္တုႀကီးကုိ လွမ္းျမင္လုိက္ရေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာရေတာ့သည္။ သည္လုိနဲ႔ ေတာင္ေျခ ေစ်းကေလးနားက မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ကဗ်ာကယာဆင္း။ လြတ္လပ္မႈ အရသာကုိ ခံစားေတာ့မည္ရွိေသး...ပုဂၢဳိလ္က ေဘးနားက အမွီလုိက္လာၿပီး....
“လာ၊လာ က်ဳပ္လုိက္ျပေပးမယ္” တဲ့။
က်ေနာ္လည္း စိတ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ဆြဲဆန္႔၍....
“ေနပါေစဗ်ာ။ ဒုကၡမရွာပါနဲ႔။ က်ေနာ္ ဒီနားကုိ ေရာက္ရင္ အားလုံးမွတ္မိပါၿပီ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
“ဟာ...ကိစၥမရွိပါဘူး။ က်ဳပ္ အခု အားေနပါတယ္။ ဒီလုိ လုိက္ျပရတာ ဘာမွ အပန္းမႀကီးပါဘူး”
အင္...ဇြတ္ႀကီးပါလားေနာ္။ ခြာခ်လုိ႔လည္း မရ။ ျငင္းလုိ႔လည္းမရ။ ေဘးက မဒမ္ေပါၾကည့္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနဟန္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာက ၿပဳိေတာ့မည့္ မုိးလုိလုိ။
ေနာက္ဆုံးတြင္ မေျပာလွ်င္ ၿပီးမည့္ပုံမရသျဖင့္....
“ဒီမွာ မစၥတာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကူညီတတ္မႈကိုေတာ့ က်ေနာ္အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီခရီးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားပါရေစ။”
အဲသည္လုိ ေျပာင္ေျပာင္ဖြင့္ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ငနဲသားလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေၾသာ္...မတတ္သာလုိ႔ ေျပာလုိက္ရေပမည့္ က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ထဲတြင္လည္း ေကာင္းလွသည္မဟုတ္။
သူချမာ ႐ုိး႐ုိးသားသား ကူညီခ်င္သည့္ပုံ ေပါက္ရွာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ ျငင္းေနပါလ်က္ အလုိက္ကန္းဆုိးမသိ ဇြတ္အတင္း လုိက္လံကူညီဘုိ႔ ႀကဳိးစားတာ တခုဘဲ ေျပာစရာရွိသည္။
အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ပုဂၢဳိလ္က အမ်ားႀကီးေတာ္ပါေသးသည္ဟု ေတြးမိသည္။ သူ႕အကူအညီကုိ မယူခ်င္သည့္ကိစၥကုိ ေျပာင္ေျပာင္ဖြင့္ၿပီး ေျပာလုိက္႐ုံႏွင့္ ကိစၥၿပီးသည္။
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး ဘယ္သူမွ မကူမကယ္ခုိင္းရပါဘဲႏွင့္ အတင္းေရာ၊ အဓမၼေရာ ဇြတ္ ၀င္ေရာက္ ကယ္တင္ေပးေနသည္မွာ အင္မတန္ စိတ္ညစ္ဘြယ္ ေကာင္းလွသည္။ “ေတာ္ပါေတာ့၊ မကယ္ပါနဲ႔ေတာ့” ဟု ေျပာလုိ႔လည္းမရ။ ေျပာလွ်င္ ေျပာသည့္ပါးစပ္ကုိ ေသနတ္နဲ႔ ပိတ္သည္။
ေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ)၏ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ ၿမဳိင္ရာဇာတြတ္ပီ ပစ္လႊတ္လုိက္သည့္ က်ည္ဆံသင့္သြားေသာ သားေကာင္မ်ား ေျပာသလုိ “မေရွာင္ရင္ လြတ္တယ္” ဆုိေသာ စကားကုိ ေျပးသတိရမိသည္။
ယခုလည္း....“မကယ္ရင္ ေကာင္းမယ္” လုိ႔ ေျပာရမည္လားမသိ။
.jpg)
17 comments:
တတ္ႏိုင္ပါေပ့ ကိုေပါရာ။ ဘာမ်ားလဲလို႕ ဖတ္ေနတာ။ အဆံုးသတ္ခါနီးမွ ထည့္သြားသကိုး။
ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕ ၀ိုင္းႀကီးသိမ္းသြားေတာ့ က်ေနာ့္ေမာင္ေလး ေတးမြန္ေလးက ကိုေပါကို လြမ္းတယ္ လို႕ေတာင္ ေျပာေနတယ္။ ဒိုင္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အေကာက္ကေလးေတာ့ ေပးပါဦး။ အေမ့မခံနဲ႕ေလ။ :)
ဟားဟား အိုဟင္နရီ၀တၳဳဖတ္ရတဲ့အတိုင္းဘဲ
ေျပာရင္း နဲ ့ႏိုင္ငံေရးေတြ ပါလာျပီ
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ ့ေန ့စဥ္ဘ၀အေရးဆိုေတာ့လဲ…ျဖစ္စဥ္ေတြက သြယ္၀ိုက္သာဓက ျဖစ္ ေနတာပ..
အင္း… မကယ္ရင္ေတာ့ေကာင္းလိမ့္မည္
ကိုေပါ… ေဘာလံုးကန္ေကာင္းပံုရတယ္… အဆြဲလဲေကာင္းတယ္… မထင္မွတ္ပဲ ဂိုးသြင္းတတ္တဲ့နည္းပညာလဲ ရွိတယ္… အဲလို ေရးတတ္ခ်င္တယ္… ကိုေပါသရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီေလးေတြလဲ ၾကိုက္တယ္…
ကိုေပါ ..
ေစတနာကို မေစာ္ကားနဲ႕ေလ.... ဟဲဟဲ
ေစတနာေတြပါ...ဟင္းမကယ္ရင္ေကာင္းမယ္
ခိုင္
ေကာင္းလိုက္ခ်က္ဗ်ာ။ လႊတ္ေကာင္းပဲ။
ေရးတတ္လိုက္တာ လို ့ဘဲေျပာခ်င္ပါေတာ့တယ္...။
Lab ထဲကလူေတြ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေနလုိ႕ လွည့့္ၾကည့္ကုန္ၿပီ။
ကုိေပါဆုံခဲ့တဲ့လူကေတာင္ တကယ္ ေစတနာရိွလို႔ ကူခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ဦးမွာ
အတင္း ကယ္ခ်င္သူကို တီးပစ္လိုက္စမ္းပါရွင္ ခပ္နာနာေလး...
ခုမွ ေရာက္ဖူးတာပါ. ေဖးဖရိတ္ထဲ ထည္႔လိုက္ၿပီ။
Hi Ko Paw,
As usual, your post does not fail to give me food for thought. Like you did to this unwelcome helper, we must be prepared to say NO to the Burmese junta in a unanimous and strong voice. I do hope we will get the chance to get rid of this military rule in Burma in our time. I do not want to pass along the current type of Burma to my son.
Regards,
Ko Myo
လာဖတ္သြားသူမ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
တပုဒ္လံုး အစအဆံုး ဖတ္မိတာ ဒီတခါ ပထမဆံုးပါ။
ကေပါ ေျပာလိုက္ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ကယ္ေနသူေတြ ဘာျပန္ေျပာသလဲ...။ကေန ့ကံမေကာင္းပါလား..တဲ့လား။
သိလားကိုေပါ
ဒီတစ္ေခါက္ တုိ႕ရန္ကုန္က ၿပန္လာောတ႕ ေလယဥ္မွာ window seat ထုိ္င္တယ။္ အလည္က ခေလးမ ကလွဴပ္တုတ္လွူတ္တုတ္နဲ႕အၿငိမ္မေနဘူး. ပိုက္ဆံအိတ္ကုိကုိင္လုိက္ခ်လုိက္ လုပ္ေနတယ။္ ေလယဥ္တက္ခါနီးမေနနုိင္တဲ႕တုိ႕႕ သတိေပးလုိက္တယ။္ေပါင္ေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေအာက္ကုိခ်လုိက္ပါလို႕။ဟုတ္ကဲ႕သိပါတယ။္ သမီးက စိတ္ပုတိးထုတ္မလုိ႕ပါတဲ႕၇ွက္လိုက္တာ။အလကားနေန ကူညီခ်င္ေနတဲ႕တို႕ဆရာႀကီးလုပ္ရာႀကသြားတယ။္ ေနာင္ဆင္ၿခင္မွ..လို႕ဆံဳးၿဖတ္လုိက္တယ္။
အၿမဲတမ္းေနာက္ဆံုး
ဒီဘူတာဘဲဆုိက္တယ္။ မဆုိက္လုိ႕မရဘူးလား။
Post a Comment