“ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ ရာဇ၀င္”

----------------------------------------------------------------------------------------------

အသက္တရာ မေနရေသာ္လည္း အမႈတရာေပြရတတ္သည္ဆုိသည့္ စကားအတုိင္း ဤလူ႕ဘုံခန္း၀ါ လူ႔ျပည္ရြာႀကီးတြင္ ရံဖန္ရံခါ ရွားရွားပါးပါး ႀကဳံရေလ့ရွိတတ္ေသာ စိတ္၀င္စားဘြယ္အျဖစ္သနစ္မ်ားကုိ က်ႏု္ပ္သည္ ၀ါသနာအေလ်ာက္ ေလ့လာ မွတ္တမ္းတင္ေလ့ရွိရာ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕တြင္ က်ႏု္ပ္ေနထုိင္ခဲ့စဥ္အတြင္း ကိုယ္တုိင္ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ေသာ ေအာက္ပါ ဇာတ္လမ္းေလွ်ာ္ႀကီးမွာ အလြန္ပင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိသည့္အတုိင္း ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔ ဖတ္႐ႈ အတုယူစိမ့္ေသာငွာ ဘေလာ့ဂ္ထက္ အကၡရာတင္ခဲ့ရပါသည္။ မယုံလွ်င္လည္း ပုံျပင္ဟုသာ မွတ္ၾကပါရန္။ (ပုံ- သေဗၺသတၱာကမၼသကာ -စာေရးသူ)

...............................................................................................................

ခ်ာရာဏသီတုိင္းျပည္၊ က်ဳိင္းမတုံ႕တတုံေဒသမွ ႐ုိးသားႀကဳိးစားရွာေသာ လူငယ္ေလးႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဂ်က္ကီသန္႔ ႏွင့္ စုိင္းစုိင္းဘြဳိက္ဇ္လႈိင္။ ၄င္းတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ေမြးရပ္ဇာတိေျမ၀ယ္ သမာအာဇီ၀နည္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းရသည္မွာ ၀ါးလုံးေခါင္းအတြင္းသုိ႔ နာဠာဂီရိအမည္ရွိသည့္ ဆင္ေျပာင္ႀကီးအား အၿမီးမွစ၍ အေကာင္လုိက္ ထည့္သြင္းရသည့္ႏွယ္ တေန႔တျခား ခက္ခဲက်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္း လာသည္ျဖစ္၍ မိမိတုိ႔ရပ္ရြာကို စြန္႔ကာ ၿမဳိ႕စားႀကီး ဦးအာလူးႏွင့္ သားျဖစ္သူ အလကားေက်ာ္စြာတုိ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနေသာ ေတာင္ပုလု ၿမဳိ႕ကုိ အလုပ္လုပ္ရန္ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။

ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ႀကီးႏွင့္ ခ်ာရာဏသီျပည္သည္ကား နတ္ဘုံနတ္နန္းႏွင့္ ငရဲခန္းတမွ် အႀကီးအက်ယ္ ကြာျခားလြန္းလွေပစြ။ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သားတုိ႔ ေနထုိင္ရာ HDB တုိက္ခန္းတုိ႔သည္ ၀ိသႀကဳံနတ္သား စီမံအပ္ေပေသာ နတ္တုိ႔ေနထုိင္ရာ နတ္ဗိမာန္ႏွင့္မျခား အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ တလက္လက္။ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သားတုိ႔ စီးနင္းရာ MRT ဆုိေသာ ရထားသည္လည္း သိၾကားမင္းစီးနင္းရာ နတ္ျမင္းတေထာင္ကသည့္ ေ၀ဇယႏၱာနတ္ရထားကဲ့သုိ႔ပင္တည္း။

နတ္ျပည္နတ္ရြာသုိ႔ လူ႕ျပည္ေနရာအႏွံ႕မွ လူသားတုိ႔ နတ္ဘ၀သုိ႔ တဖြဲဖြဲ ကူးေျပာင္းကာ ေရာက္ရွိေနသည့္နည္းတူ ခ်ာရာဏသီတုိင္းျပည္ေဘးပတ္၀န္းက်င္ ႏုိင္ငံနီးခ်ဳပ္စပ္မွ “ဘကုန္း၊ ယပက္လက္၊ အ၊ မ၊ ဖအုပ္ထုတ္” စသည့္ ထူးဆန္းေသာ အကၡရာ နာမည္အသီးသီးရွိသည့္ တုိင္းတပါးသားတုိ႔သည္လည္း ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သုိ႔ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲႏွင့္ လာေရာက္စုဆုံၾကရာ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ႀကီးသည္ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံ၊ ဘာသာေပါင္းစုံႏွင့္ ေသာေသာ႐ုတ္႐ုတ္၊ အုတ္အုတ္က်က္က်က္၊ ၾကက္ပ်ံမက်၊ ဓါတ္ဆီေစ်း ျပန္မက်၊ ဆန္ေစ်း ျပန္မက်၊ ကားခ ျပန္မက်၊ အိမ္ငွားခ ျပန္မက် စည္ကားလွပါေပသည္။

ဂ်က္ကီသန္႔ႏွင့္ စုိင္းစုိင္းဘြဳိက္ဇ္လႈိင္တုိ႔သည္ မူလကပင္ ႐ုိးသားႀကဳိးစားေသာ လူငယ္မ်ားျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေတာင္ပုလုသုိ႔ ေရာက္ၿပီးမၾကာမီမွာပင္ အ႒ာရသ ၁၈ ရပ္ကုိ သင္ၾကားေပးရာ ႏုိင္ငံေက်ာ္ တကၠသီလာေက်ာင္းေတာ္သာႀကီးမ်ားမွ ပညာရင္ႏုိ႕ကုိ အသီးသီး ေသာက္စုိ႔ၿပီးသကာလ ယခုအခါတြင္ အလုပ္အကုိင္ေကာင္းမ်ားကုိ ရရွိၾကၿပီးလ်က္ “လူေကာင္းကုိယ့္ေမာင္၊ ႐ုံးလွေဆာင္၊ ၀ ေအာင္စား၍၊ ခါး၀တ္တဲ့ျပင္၊ လက္ကပ္ေျခကပ္ ပုိမုိျမတ္၍ အဖတ္တင္၊ အိမ္တြင္အမ်ား၊ သံေသတၱာႏွင့္ လုံစြာထား၊ ေငြသားေလးေရြး ရွိပါတယ္” ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေငြေၾကးအတန္အသင့္ကုိ အသီးသီး စုေဆာင္းရရွိၿပီးျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဂ်က္ကီသန္႔မွာ ေျခေဗြပါသကဲ့သုိ႔ ခရီးမၾကာခဏထြက္တတ္ျခင္း၊ ကင္မရာ၊ အမ္ပီသရီး၊ နားၾကပ္ စသည့္ ေနာက္ဆုံးေပၚ စေကၠာမယႏၱယားကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ားကုိ ၀ယ္ယူသုံးစြဲတတ္ျခင္း၊ ဘုိင္စကုပ္ မလြတ္တမ္းၾကည့္ျခင္း၊ အစားအေသာက္ကုိ ခုံမင္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင္း ထင္သေလာက္ မစုမိေသးေၾကာင္း ၄င္းကိုယ္တုိင္၏ ဖြင့္ဟ ေျပာဆုိမႈေၾကာင့္ သိရွိရေလသည္။ (ထုိ႔ေၾကာင့္ ေငြေၾကးကုိ မက္ေမာ၍ လက္ထပ္လုိေသာ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ား ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္၍ စဥ္းစားၾကပါရန္...)။

တေန႔သ၌ ေညာင္ရမ္းဂြတုိဟူေသာ ငနဲသားတေယာက္သည္ ၄င္းတုိ႔ ႏွစ္ဦးႏွင့္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕တြင္ မထင္မွတ္ဘဲ ဆုံဆည္းမိေလသည္။ ေတြ႕သည္ႏွင့္ တၿပဳိင္နက္ “သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြေလြ႕ ေပါဖက္ေတြ႕” ဆုိသကဲ့သုိ႔ အေပါဓါတ္ခံ ပါရမီရင့္သန္ပုံျခင္း တူညီၾကသည္ျဖစ္ရကား ေညာင္ရမ္းဂြတုိသည္လည္း ၄င္းတုိ႔ႏွင့္ ေပါေဖာ္ေပါဖက္တဦး ျဖစ္လာေလသည္။

ထုိ႔သုိ႔ အစစအရာရာ သာယာလွပကာ ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္အတိ ျပည့္စုံေနေသာ ၄င္းတုိ႔၏ ေပါကမၻာကေလးထဲသုိ႔ မည္သူမွ်မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ကံၾကမၼာမုန္တုိင္းႀကီးတခုသည္ တေန႔ေသာအခါ ႐ုတ္တရက္ မထင္မွတ္ဘဲ ခ်ဥ္းနင္းတုိက္ခတ္၀င္ေရာက္လာေလသည္။

အျဖစ္အပ်က္ကား ဤသုိ႔တည္း။

ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ျခင္း အျဖစ္သနစ္၏ မူလအေၾကာင္းရင္းခံမွာ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စားႀကီး ဦးအာလူးႏွင့္ သူ၏ သားေတာ္ အလကားေက်ာ္စြာ တုိ႔သည္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သားတုိ႔ အား တင္းၾကပ္စြာ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းက စသည္။ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စား ဦးအာလူးသည္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕တြင္ သူသာလွ်င္ အေတာ္ဆုံး၊ သူသာလွ်င္ အေျမာ္အျမင္အရွိဆုံး၊ သူကလြဲ၍ တပါးသူသာ အုပ္ခ်ဳပ္ပါက ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သည္ အသူတရာနက္ေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးထဲသုိ႔ ၀ုန္းကနဲ ျပဳတ္က်သြားေတာ့မည္ဟု အထင္ေရာက္ေနသူျဖစ္ေလသည္။ သူထင္မွတ္သည့္အတုိင္း ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သားတုိ႔ စြဲထင္မွတ္ေစရန္လည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဘူတာတြင္ တူမေဒးတေဒး ဟူေသာ ေရႊေပလႊာသတင္းစာမ်ားကုိ အခမဲ့ျဖန္႔ေ၀ကာ ေၾကညာမႈိင္းတုိက္ေပးေစ၏။ ၄င္း၏ အာဏာကုိ စိန္ေခၚလာသူမွန္သမွ်အား မြဲျပာက်၊ နာလန္မထူႏုိင္ေအာင္ ေခ်မႈန္းတတ္သူ၊ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခ်ဳပ္ေႏွာင္တတ္သူလည္းျဖစ္၏။

ထုိသုိ႔ေသာ အေနအထားတြင္ ေအာက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးသည္ မလႊဲသာမေရွာင္သာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေခ်၏။

ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စားႀကီး ဦးအာလူးသည္ကား ရွမ္းေခါက္ဆြဲကုိ အလြန္မုန္းသူျဖစ္သည္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲတြင္ ပါ၀င္ေသာ ရွမ္းခ်ဥ္ စသည္တုိ႔မွာ က်န္းမာေရးႏွင့္ မကုိက္ညီဟု သူယူဆသည္။

သုိ႔ေသာ္ က်ဳိင္းမတုံ႔တတုံ ဇာတိဖြား ဂ်က္ကီသန္႔ ႏွင့္ စုိင္းစုိင္းဘြိဳက္ဇ္လႈိင္တုိ႔မူကား “ရွမ္းေခါက္ဆြဲ” ဟု အသံၾကားလုိက္ရသည္ႏွင့္ အေသြးအသား၊ အေၾကာအခ်ဥ္၊ ႐ုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီ၊ ၿမီးေညႇာင့္႐ုိးပါမက်န္ ခႏၶာကုိယ္၏ ေနရာအႏွ႔ံမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္တက္လာကာ ေနာက္ဆုံး ရွမ္းေခါက္ဆြဲကုိ အမွန္တကယ္စားသုံးလုိက္ရမွ ေနသာထုိင္သာ ရွိသြားသည္ ဟူ၏။

ထုိသုိ႔ လူတဦးႏွင့္တဦး အႀကဳိက္တရားခ်င္း မတူညီၾကေသာအေျခအေနတြင္ ဦးအာလူးသည္ ၄င္း၏ အာဏာကုိ အလြဲသုံးစားလုပ္ကာ ေတာင္ပုလုတြင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကုိ ေရာင္းခ်ျခင္း၊ ခ်က္ျပဳတ္ျခင္း၊ စားသုံးျခင္းကုိ လုံး၀ ခြင့္မျပဳ။ ဤဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖာက္ပါက ခ်ဳိးေဖာက္သူအား ေျခဖ၀ါးကုိ ၾကက္ေမႊးႏွင့္ကလိကာ ဂလိထုိးသတ္ေစဟု အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ျပန္လုိက္သည္။

ဤ အမိန္႔ထုတ္သည့္ေန႔မွ်စ၍ ဂ်က္ကီသန္႔ႏွင့္ စုိင္းစုိင္းဘြိဳက္ဇ္လႈိင္တုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကုိ အလြန္အမင္းအာသီသရွိၾကသည္ႏွင့္အညီ “ဘိန္းစားေဆးျပတ္၊ ေဆးငတ္သည့္ႏွယ္၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၌ တပ္မက္ျခင္းတဏွာ ႀကီးမားရွာသည့္အေလ်ာက္” မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္၊ အ႐ုိးေဂါက္ဂက္နဲ႔ မအိပ္ႏုိင္ မစားႏုိင္ မႈိင္ေတြျခင္းအျဖစ္သုိ႔ တမုဟုတ္ျခင္း ေရာက္ၾကရွာ(ေယာက္်ားရွာဟု မွားယြင္းမဖတ္ပါႏွင့္)ေလသည္။

ေညာင္ရမ္းဂြတုိမူကား မူလ ခ်ာရာဏသီျပည္တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့စဥ္က မေကြးတေကြးတုိင္းေဒသမွ လာသည္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲအား မစားသုံးရသည့္အတြက္ အထူးတလည္ မထိခုိက္လွ။ သုိ႔ေသာ္ မိမိခင္မင္ေသာ ေရာင္းရင္းႏွစ္ဦး၏ ေၾကကြဲစဘြယ္ မ႐ႈမလွ ေ၀ဒနာခံစားေနရသည့္ အျဖစ္သနစ္ကုိ မ႐ႈစားရက္သည့္အေလ်ာက္ “ေယာကၤ်ားတုိ႔ လုံ႔လ မထုတ္ခင္ကေလွ်ာ့၊ အဲေလ...ေသခါမွ ေလွ်ာ့” ဟူေသာ ဆုိ႐ုိးစကားအတုိင္း ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စား၏ မတရားေသာ ဥပေဒကုိ မေလွ်ာ့ေသာ လုံ႔လျဖင့္ ဆန္႔က်င္ စိန္ေခၚသြားမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္ေလသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ တေန႔တြင္ ေညာင္ရမ္းဂြတုိသည္ ၄င္း၏ အျခားေရာင္းရင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ရွင္ဂြမ္းဂြိ၊ ကိုေပတရာ၊ ေဆးဆရာဦးတုတ္ႀကီး၊ ဗညားပိစိ စသူတုိ႔ႏွင့္ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးကာ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စား၏ စံအိမ္ေတာ္ေရွ႕သုိ႔ သြားေရာက္ၾကၿပီး “ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားရဘုိ႔အေရး တုိ႔အေရး”၊ “ပီေက၀ါးရဘုိ႔အေရး တုိ႔အေရး” ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားကုိ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေႂကြးေၾကာ္ၾကေလသည္။

မၾကာခင္မွာပင္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စား၏ မင္းခ်င္းမ်ား ေရာက္လာကာ ၄င္းတုိ႔ ငါးဦးအား တရားမ၀င္စုေ၀းမႈအျဖစ္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၾကေလသည္။

ေနာက္တေန႔ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ထုတ္ သတင္းစာမ်ားျဖစ္ေသာ တူမေဒးတေဒး၊ စထရိတ္မတုိင္းစ္တတုိင္းစ္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ထုိအေၾကာင္းကုိ ဟုိးေလးတေၾကာ္ ေရးသားၾက၏။

“တရားမ၀င္ စုေ၀းခဲ့သူမ်ားအား ဥပေဒအား ခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ျခင္း ရွိမရွိ မင္းခ်င္းမ်ားက ဆက္လက္စုံစမ္းေနျခင္း”
“အစြန္းေရာက္ေသာ လူတစုမွ ဆူပူလႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးျခင္း”
“တရားမ၀င္ လူစုလူေ၀းေၾကာင့္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ျခင္း”
........စသည့္ သတင္းေခါင္းစဥ္စာလုံးမဲႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သားတုိ႔၏ အျမင္မ်ား ပါရွိလာေလသည္။ ထုိအျမင္မ်ားမွာ ဆႏၵျပသူငါးဦးအား ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သားမ်ားမွ ၀ုိင္း၀န္းျပစ္တင္ေ၀ဖန္ၾကေသာ အျမင္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေထာက္ခံေသာအျမင္မ်ားကုိ ေျပာဆုိမိေသာ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သားတုိ႔အေနျဖင့္လည္း မိမိတုိ႔၏ အေတြးအျမင္မ်ားကုိ သတင္းစာေပၚတြင္ ပုံႏွိပ္စာလုံးအျဖစ္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရလုိက္ၾကရွာ။ ဤနည္းျဖင့္ သတင္းစာဖတ္ရသူမ်ားအဖုိ႔ ေတာင္ပုလုတၿမဳိ႕လုံးက ဆႏၵျပသူငါးဦးအား ၀ုိင္း၀န္း႐ႈတ္ခ်ၾကသည္ဟု မွတ္ထင္ယုံၾကည္သြားၾကေခ်ေတာ့သည္။

ထုိမွ်မက။ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စားႀကီးဦးအာလူးကလည္း ကုန္သည္သူႂကြယ္မ်ားႏွင့္ ညစာပြဲေတာ္တည္ခင္းရာတြင္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားရာ၌ “ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕သည္ ႏွပ္ေခ်းဖတ္မွ်သာ ရွိသည္ျဖစ္၍ အျခားတုိင္းျပည္မ်ားႏွင့္မတူေၾကာင္း၊ ဤသုိ႔သာ ဆူပူဆႏၵျပပြဲမ်ား ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ျဖစ္ေပၚေနပါက တုိင္းတပါးမွ ကုန္သည္သူႂကြယ္ႀကီးမ်ားသည္ ေတာင္ပုလုသုိ႔ လာေရာက္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ဘဲ တုိင္းျပည္ဘ႑ာမ်ား ဆုံး႐ႈံးေသာေၾကာင့္ တုိင္းျပည္စီးပြားေရးပ်က္ျပားကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ခ်ာရာဏသီျပည္အေနအထားသုိ႔လည္းေကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ မေလးမရွားတရွားျပည္၊ ယုိးဒ မယားတယားျပည္၊ ဖိလစ္ မပုိင့္တပုိင္ျပည္မ်ားကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း မတည္မၿငိမ္ မေအးမခ်မ္းျဖစ္ကာ ခ်ာတူးလန္မင္းအစုိးရမ်ား မင္းမူၾကေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္သူမ်ားကုိ ေနာက္ထပ္ ဥပေဒမ်ား ျပ႒ာန္ေရးဆြဲ၍ ယခင္ကထက္ပင္ ပုိမုိ၍ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူသြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း” ေလးစားစဖြယ္ တည္ၿငိမ္ခန္႔ညားစြာ မိန္႔ၾကားသြားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

ထူးဆန္းသည္မွာ ဂ်က္ကီသန္႔ႏွင့္ စုိင္းစုိင္းဘြဳိက္ဇ္လႈိင္တုိ႔၏ ေပးစာမ်ားကုိလည္း သတင္းစာမ်ား၏ ေပးစာက႑တြင္ တခမ္းတနားေဖာ္ျပၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။

၄င္းတုိ႔၏ စာမ်ားအရ “ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ႀကီးသည္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စားႀကီး ဦးအာလူး၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ အင္မတန္မွ စည္ပင္၀ေျပာေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ေသာ စည္ပင္၀ေျပာမႈအတြက္ အေနာက္တုိင္းမွ ဒီမုိမကေရ႕တကေရစီ စနစ္ကုိ ပုံတူကူးခ်ျခင္းကုိ လက္မခံသင့္ေၾကာင္း၊ လူအဖြဲ႕အစည္းသာယာ၀ေျပာမႈအတြက္ လူတဦးခ်င္း၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ေရွ႕တန္းမတင္သင့္ေၾကာင္း၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားခြင့္မရွိပါက အီတာမလ်ံ႕တလ်ံတုိင္းျပည္မွ အစားအေသာက္ျဖစ္ေသာ စပါဂက္ မတီ့တတီအမည္ရွိ ေခါက္ဆြဲကုိ စားေသာက္ၿပီး အာသာေျပႏုိင္ေၾကာင္း၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကုိ မစားရမေနႏုိင္သူမ်ားအေနျဖင့္ ခ်ာရာဏသီျပည္သုိ႔ ျပန္လွ်င္ျပန္၊ မျပန္လွ်င္လည္း ရွမ္းေခါက္ဆြဲကုိ မပိတ္ပင္ေသာ အျခားလြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ ထြက္ခြာသြားရန္” အႀကံေပးေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။

ေနာက္ႏွစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ အဆုိပါ သတင္းစာမ်ားတြင္ပင္ ဆႏၵျပေသာ ငါးေယာက္သည္ “၄င္းတုိ႔အေနျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၏ စကားကုိ နားေယာင္ကာ မလုပ္ေဆာင္သင့္ေသာ ဆူပူဆႏၵျပျခင္းမ်ားကုိ ျပဳလုပ္မိေၾကာင္း၊ ထုိ႔အတြက္ ေနာင္တရမဆုံးေအာင္ျဖစ္ရေၾကာင္း၊ မိမိတုိ႔လုပ္ရပ္အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားၾကရွာေသာ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကုိလည္း ေတာင္းပန္လုိေၾကာင္း၊ ထုိ႔ျပင္ မိမိတုိ႔လုပ္ရပ္သည္ မရည္ရြယ္ဘဲ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕စားႀကီး၏ ျမဴတမႈန္မွ်ပင္ အစြန္းအထင္းမရွိေသာဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိပါးေစာ္ကား မေလးမစားလုပ္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္သြားပါက သနားခြင့္လႊတ္ပါရန္ ႁခြင္းခ်က္မရွိ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း” ပါလာခဲ့ေလသည္။

ဤသုိ႔ျဖင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ႀကီးတြင္ ပီေက မေရာင္းရ၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲမေရာင္းရ မခ်က္ရ၊ ထမင္းမေရာင္းရ မခ်က္ရ၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဓါတ္ပုံမ်ားကုိ ဘေလာ့ဂ္မ်ားေပၚတြင္ မေဖာ္ျပရ၊ လမ္းမေလွ်ာက္ရ၊ ႏွပ္မညႇစ္ရ၊ အီးအသံက်ယ္က်ယ္ မေပါက္ရ၊ ႏွာမေခ်ရ၊ ေခ်ာင္းမဆုိးရ၊ ယားလွ်င္မကုတ္ရ၊ မ်က္ေစာင္းမထုိးရ၊ ၾကာမပစ္ရ၊ အသက္ကုိ ၀၀ မရႈရ စသည့္ ထူးဆန္းေသာ ဥပေဒမ်ား တစထက္ တစ မ်ားျပား၍ လာေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေတာင္ပုလုၿမဳိ႕ႀကီးကား သားေတာ္ ၿမဳိ႕စားမင္းအလကားေက်ာ္စြာ၏ အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလ်က္ပင္။

Read more

“သနားတယ္ဆုိတာ လြယ္ပါတယ္”

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္းမွာတုန္းက ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြ အၾကားမွာ ႏုိင္ငံေရး ႏုိးၾကားမႈေတြ ဒီေရအလား တရွိန္တုိး ထုိးတက္၊ ၿပီး သံဃာေတာ္ေတြကုိ ၾကည္ညဳိတဲ့စိတ္ပါ ထပ္ေဆာင္းလုိက္ေတာ့ အလွဴေငြေတြ ဆုိတာလည္း လွဴဒါန္းလုိက္ၾကတာ ဒလေဟာ။ တခါ နအဖက ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းလုိ႔ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူေတြ ေသြးေျမက်ျပန္ ေတာ့လည္း ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲေတြဆုိတာ ကမၻာအႏွံ႕တၿခိမ္းၿခိမ္း။ အားရစရာႀကီးေပါ႔ဗ်ာ။

ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာက အဲဒီ အင္တုိက္အားတုိက္ ေထာက္ခံမႈေတြ၊ သဒၵါတရား ထက္သန္မႈေတြက ထင္ထားတဲ့အတုိင္း တာရွည္မခံ။ တက္တုန္းက ၀ုန္းကနဲ တရွိန္တုိး တက္လာသလုိ က်ျပန္ေတာ့လည္း ဗုန္းကနဲ ျပဳတ္က်သြားလုိက္တာ တလ၊ ႏွစ္လ၊ သုံးလေလာက္ အတြင္းမွာဘဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသြးေအးျခင္းကုိ ေရာက္သြား ေလသတည္းေပါ႔။

ေဟာ…အခုလည္း နာဂစ္မုန္တုိင္းၿပီးကာစမွာေတာ့ လွဴဒါန္းသူေတြ၊ ကူညီသူေတြ၊ လုပ္အားေပးသူေတြနဲ႔ ေသာေသာအုပ္အုပ္၊ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား။ အင္မတန္ အားရစရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ရက္ကုိ လစားလာတဲ့ အခါမေတာ့ ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အလွဴေငြေတြ၊ ေထာက္ပံ့မႈေတြဟာ အရင္ကလုိ ဆက္မလာေတာ့ဘဲ သိသိသာသာ ေလ်ာ့က်သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ သိရသေလာက္ အခ်ဳိ႕ေသာ အလွဴခံဌာနေတြမွာ အလွဴေငြ ေနာက္ထပ္ ထပ္မံမလာသေလာက္ကုိ နည္းပါးသြားပါၿပီ။ ျပည္တြင္းမွာ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကုိယ္ သြားေရာက္လုပ္အား ေပးတဲ့ ေစတနာရွင္ေတြလည္း ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၿပီး ျပန္၀င္လာၾကေခ်ၿပီ။

အခုေတာ့ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြ အမ်ားဆုံးလုပ္ေနၾကတာက တီဗီေပၚမွာလာေနတဲ့ သတင္းေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူကုိ သနားမယ္၊ အင္တာနက္ေပၚက ဓါတ္ပုံသတင္းေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကုိ သနားမယ္။ တခ်ဳိ႕က အဲသည္မွာ သဒၵါထပ္ေပါက္လာတဲ့အတြက္ ေခၽြးနည္းစာထဲကေန နည္းနည္းပါးပါး ထပ္ၿပီးလွဴဒါန္းမယ္။ သည္ေလာက္ဘဲ။ (အဲအဲ…နည္းနည္းအဆဲသန္တဲ့လူကေတာ့ နအဖ ကုိ ထုံးစံအတုိင္း လွိမ့္ဆဲေနမယ္။ ) ဒါပါဘဲ။ ၾကားဘူးတယ္မုိ႔လား။ “သတိ၊ သက္သာ၊ ေအးေစ၊ ေနၿမဲ” ဆုိတာေလ။ အခုအားလုံး “ေနၿမဲ” အေနအထားကုိ ျပန္ေရာက္သြားၿပီ။ ေနၿမဲ၊ စားၿမဲ၊ ေပ်ာ္ဆဲ၊ ေမာ္ဆဲ။

“သနား႐ုံကလြဲလုိ႔ “ထား”ကေရာ သည္ထက္ပုိၿပီး ဘာမ်ားတတ္ႏုိ္င္ဦးမွာမုိ႔လဲ” လုိ႔ ဆင္ေျခေပးခ်င္စရာေပါ႔ဗ်ာ။

ဟုတ္ပါတယ္။ သနားၾကပါ။ သနားၾကပါ။ ဘယ္သူမွ မတားပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး သနားႏုိင္ၾကပါတယ္။ တိတ္တခုိးေလးလည္း သနားႏုိင္ၾကပါတယ္။ မခုိ႔တ႐ုိ႕ေလးလည္း သနားႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိဘဲ သနားသနား။ သနားလုိ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဆရာေမာင္မုိးသူရဲ႕ ေလနဲ႔ ေျပာရရင္ “သနားတယ္ဆုိတာ လြယ္ပါတယ္” ေပါ႔ဗ်ာ။ သနားတယ္ဆုိတာ လြယ္ပါတယ္ဆုိရင္ ခက္တာက ဘာလဲ။

ခက္တာက က်ေနာ္တုိ႔တေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားခံယူခ်က္ကုိ ေျပာင္းလဲဘုိ႔က ခက္ေနတာ။ ဘယ္လုိစိတ္ေနသေဘာထား၊ ခံယူခ်က္လည္းဆုိေတာ့………အလုပ္တခုကုိ လုပ္ရင္ အက်ဳိးရလဒ္ကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ အခ်ိန္သိပ္မဆုိင္းဘဲ ျမင္ရမွ လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္။ လတ္တေလာ အက်ဳိးရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး လုပ္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ္က တခုခုကုိ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္လုိက္ၿပီးရင္ အက်ဳိးရလဒ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေျပာင္းအလဲတခုကို ခ်က္ခ်င္းမျမင္ရရင္ အားေလ်ာ့ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကုိ ဆုိလုိခ်င္တာပါ။ ေရရွည္မႀကိတ္ႏုိင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္။ ေကာက္႐ုိးမီးလုိ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးေပါ႔ဗ်ာ။

ေလမုန္တုိင္းလုိ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ေတြ၊ ေအအုိင္ဒီအက္စ္၊ တီဘီနဲ႔ ငွက္ဖ်ား လုိ ကူးစက္ေရာဂါႀကီးေတြ၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈအဆင့္အတန္း ခၽြတ္ၿခဳံက်မႈေတြကေန ကာကြယ္ဘုိ႔၊ တုိက္ဖ်က္ဘုိ႔ ဆုိရင္ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ ေျပာင္းလဲမွ ရမယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ ပထမ နားလည္လက္ခံသင့္ပါတယ္။ အခု ေလမုန္တုိင္းတုိက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီႏုိင္လုိ႔လဲ။ ဆင့္ပါးစပ္ကုိ ႏွမ္းပက္သေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္တာမုိ႔လား။ ဒီေတာ့ အေရးေပၚကိစၥေတြမွာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္သင့္တာမွန္ေပမယ့္ တဖက္မွာလည္း အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ေရရွည္ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကဘုိ႔ လုိပါတယ္။

အခုလုိ တုိင္းျပည္အေနအထားမွာ အက်ဳိးရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီးလုပ္တာထက္ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာမုိ႔ လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ထားမ်ဳိးေမြးႏုိင္ဘုိ႔ အင္မတန္လုိအပ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ မူလတန္းဖတ္စာထဲက သရက္ပင္စုိက္တဲ့ အဖုိးအုိလုိေပါ႔။ သူစုိက္ေနတဲ့ သရက္ပင္ငယ္ အသီးသီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕အေနနဲ႔ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ရွိေတာ့မယ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သူအေသအခ်ာ သိသေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္လာေနာက္သား ေတြ စားရပါေစေတာ့ ဆုိတဲ့ စိတ္ေစတနာနဲ႔ လက္ငင္းအက်ဳိးကုိ မျမင္ရေသာ္ျငား လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာတခုကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ေနတာမ်ဳိး။

က်ေနာ္တုိ႔က ေပးဆပ္ရတဲ့ အရင္းအႏွီးနဲ႔ ရရွိလာမယ့္ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ခ်ိန္ထုိးၿပီး ေနရာတကာ စီးပြားတြက္ တြက္ေနၾကေတာ့ ခက္ေနၾကတာေပါ႔။ ဒီလုိသာ ေစ်းတြက္ တြက္ၾကေၾကး ဆုိရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ေခတ္ကလည္း ဘယ္ဆီမွာ မွန္းမသိေသးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လက္ရွိအခြင့္အေရးေတြကုိ လက္လြတ္ခံၿပီး ဘယ္ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေတာ့မလဲဗ်ာ။ ဟုတ္ဘူးလား။ သူ႕တုိ႔ေခတ္အခါကဆုိရင္ ဘီေအ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ ေကာင္းေပ႔ညြန္႔ေပ့ဆုိတဲ့ ထိပ္တန္းအလုပ္မ်ဳိးေတြ ရႏုိင္တာကလား။ ဒါေပမယ့္လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ေခတ္က လူေတြ လတ္တေလာအက်ဳိးကုိ မေမွ်ာ္ကုိးဘဲ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာ လုပ္ခဲ့ၾကလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ဆရာေအာင္သင္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေအာင္ဆန္းတုိ႔ မစားဘဲ စြန္႔သြားလုိ႔ ေနာက္လူေတြမွာ မစြန္႔ဘဲနဲ႔ စားေနရတယ္ ဆုိတာေလ။

ေစာေစာက စကားကုိ ျပန္ဆက္ရရင္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ အေျခအေန တစုံတရာ ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္ထင္ေတာ့မွ ၀ုန္းကနဲ ေကာက္႐ုိးမီးလုိ ထေတာက္ၾကမယ့္အစား အစကတည္းက မိမိတုိ႔ ရည္မွန္းတဲ့ပန္းတုိင္ကုိ ဘယ္ေလာက္ဘဲၾကာၾကာ သြားမယ္ ဆုိတဲ့ သႏၷိ႒ာန္မ်ဳိး ထားသင့္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အေကာင္အထည္ကုိ မျမင္ရလုိ႔ စိတ္ဓါတ္က်စရာလည္းမလုိဘူး။ အက်ဳိးရလဒ္ကုိ ရည္ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး လုပ္ေနတာထက္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာမုိ႕ လုပ္တယ္၊ မွန္ကန္တဲ့လုပ္ရပ္မုိ႔ လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး ေမြးျမဴသင့္ၾကၿပီလုိ႔ ယူဆပါတယ္။

အဲဒီ စိတ္ဓါတ္နဲ႔လုပ္မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ျပည္တြင္းအင္အားစုေတြကုိ သူတုိ႔လုိသမွ်အကူအညီ ျပည္ပကေန ပုံမွန္ေထာက္ပံ့ေပးသြားႏုိင္မယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ ဗမာမွန္သမွ်သာ တလကုိ ၂ ေဒၚလာေလာက္ လစဥ္ စုေဆာင္းၿပီး ျပည္တြင္းကုိ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ရင္ အလုပ္လုပ္သူ ဗမာ ၅ ေသာင္းဆုိရင္ ေဒၚလာ တသိန္း လစဥ္ ျပည္တြင္းအင္အားစုေတြကုိ ေထာက္ပ့ံႏုိင္မယ္။ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူငယ္မ်ဳိးဆက္ေတြ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ ဗဟုသုတေတြ အစစ မခ်ဳိ႕ငဲ့ရေလေအာင္ မိမိတုိ႔ ၿမဳိ႕ရြာေတြမွာ တႏုိင္တပုိင္ စာၾကည့္တုိက္ကေလးေတြ တည္ေထာင္ေပးမယ္။ စာဖတ္အသင္းေလးေတြ ဖြဲ႕ေပးမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဒီကေန စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ စီဒီေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြ စတဲ့ လုိအပ္တဲ့ အေထာက္အကူျပဳပစၥည္းေတြနဲ႔ ပံ့ပုိးေပးသြားၾကမယ္ဆုိရင္ တခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ လြတ္လပ္တဲ့အေတြးအေခၚရွိတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ မ်ားျပားလာၿပီး အင္အားေတာင့္တင္းလာမွာျဖစ္သလုိ ေနာင္တခ်ိန္ ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲတရပ္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းအင္အားစုမ်ားအေနနဲ႔ ယခုထက္ပုိၿပီး ထိထိေရာက္ေရာက္ စီမံကြပ္ကဲႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က လုပ္လုိ႔ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥေလးေတြမွာသာ လုပ္ေဆာင္ၾကရင္း တဒဂၤအက်ဳိးရလဒ္မွာ တိမ္းမူးသာယာမေနဘဲ ခက္ခဲေသာ္လည္း လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ကိစၥ၊ ေရရွည္ႀကိတ္ရမယ့္ ကိစၥေတြမွာလည္း လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာမုိ႔ လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဆက္လက္စခန္းသြားၾကပါစုိ႔လုိ႔ တုိက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လုိက္ပါတယ္။

Read more

“သုံးပြင့္ဆုိင္အဖြဲ႕ရဲ႕ ကြင္းဆင္းစစ္ေဆး ေတြ႕ရွိခ်က္”

ဒီဗီဘီက သတင္းေလးကုိ သတိျပဳသင့္တယ္ထင္လုိ႔ ကူးယူေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ (လင့္ခ္ေပၚမွာျဖစ္ေစ၊ ပုံေပၚမွာျဖစ္ေစ ကလစ္ေခါက္၍ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါတယ္။)

http://burmese.dvb.no/print_news.php?id=4933

Read more

“အဆင့္ျမင့္ဟုိတယ္နဲ႔ အေရးေပၚထြက္ေပါက္”

က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ဟုိတယ္တခုမွာ တည္းခုိဘုိ႔ ၀င္၀င္ခ်င္း စာရင္းသြင္းၿပီး အခန္းေသာ့ယူတဲ့့အခါ (အထူးသျဖင့္ ေစ်းႀကီးတဲ့ အဆင့္ျမင့္ဟုိတယ္ႀကီးေတြမွာဆုိရင္) အေရးေပၚထြက္ေပါက္ (Fire Exit) ဘယ္နားမွာ ရွိသလဲဆုိတာ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈမိၾကဘုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တယ္။ ကဲ...စာဖတ္သူတုိ႔႔ထဲက ဘယ္ႏွစ္ဦးကမ်ား တခုတ္တရ သတိထားၿပီး စစ္ေဆးဘုိ႔ကုိ သတိရတတ္ၾကပါသလဲ။ အဲဒီဟုိတယ္မွာ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ ရွိမရွိ ကုိေတာင္ ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး စဥ္းစားမိၾကမယ္မထင္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဟုိတယ္မီးေလာင္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီအေရးေပၚထြက္ေပါက္ ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း ဆုိတဲ့ အခ်က္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အင္မတန္ျခားနားတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလဒ္ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ထြက္လာႏုိင္ပါတယ္။ တမ်ဳိးက မီးေလာင္ကၽြမ္းၿပီးေသဆုံးသြားရတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားရတဲ့ အျဖစ္ပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း အေရးေပၚထြက္ေပါက္ေတြဟာ အေဆာက္အဦးတခုအတြင္းကုိ ေျခလွမ္းစၿပီး ၀င္လုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိေလာက္စရာ အခင္းအက်င္း (သုိ႔မဟုတ္) ပသာဒကုိ ဆြဲေဆာင္မႈ အရွိဆုံး အခင္းအက်င္းေတြ ျဖစ္မေနေသာ္လည္း အေဆာက္အဦးတုိင္းအတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္တဲ့ အရာေတြ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ဒီလုိအေနအထားမွာမွ တစုံတေယာက္ကေနၿပီး “အေဆာက္အဦးတခုအတြက္ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ ရွိစရာမလုိဘူးေဟ့...”လုိ႔ေျပာလာရင္ အဲဒီအဆုိကုိ ဘယ္သူမွ လက္ခံႏုိင္ၾကမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔သာ ဗိသုကာ ပညာရွင္တေယာက္က သူေရးဆြဲတဲ့ အေဆာက္အဦးပုံၾကမ္း (Blueprint)ထဲမွာ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ကုိ တမင္ထည့္မဆြဲဘဲ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ေလာက္စရာ အလြန္႔အလြန္ကုိ ဆုိးရြားလုိ႔သြားပါၿပီ။

ဒီမုိကေရစီစနစ္ဟာလည္း အေရးေပၚထြက္ေပါက္ေတြနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း သာမန္ နိစၥဓူ၀ ကိစၥေတြမွာေတာ့ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ ထူးထူးျခားျခား ခံစားသိရွိႏုိင္တာမ်ဳိးမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးေပၚ ကပ္ေဘးအေျခအေနတခု က်ေရာက္လာလုိ႔ လူေတြဟာ စတင္ၿပီး စနစ္တက် စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ရေတာ့မယ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္က်ရင္၊ ေနာက္ၿပီး လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းကုိ စည္းကမ္းတက်ရွိမႈႏွင့္ တည္ၿငိမ္မႈေတြကို ျပန္လည္ ေဆာင္က်ဥ္းရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္ရဲ႕ အေရးပါမႈဟာ စတင္ၿပီး သိသာထင္ရွားလာပါေတာ့တယ္။

(ဥပမာ....နာဂစ္ မုန္တုိင္းလုိ အေရးေပၚအေျခအေနႀကဳံတဲ့အခါမွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ ရွိမေနျခင္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆုိးရြားတဲ့အေျခအေနကုိ ဆုိက္ေရာက္သြားသလဲဆုိတာ ေလာေလာလတ္လတ္ အားလုံးျမင္ေတြ႕ခဲ့ၾကရတဲ့ သာဓက တခုပါဘဲ။)

ဒီလုိ အေရးေပၚအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ဟာ မီးေလာင္စဥ္အတြင္း လူသားေတြကုိ ေလာင္မီးအၿမဳိက္ခံရမယ့္ေဘးက လြတ္ကင္းရာကုိ ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္သလုိ၊ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဟာလည္း ႏုိင္ငံသားေတြကုိ တည္ၿငိမ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကုိ ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏုိင္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေသာ ႏုိင္ငံသားေတြအဖုိ႔ေတာ့ (ဥပမာ စကၤာပူ) ႐ုပ္၀တၳဳစည္းစိမ္ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈကုိဘဲ အေလာတႀကီးအာ႐ုံစုိက္ စုေဆာင္းေနၾကေပမယ့္ ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ကုိ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

မီးမေလာင္တဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အေရးေပၚထြက္ေပါက္ကုိ ဘယ္သူမွ စိတ္ကူးထဲထည့္ၿပီး တသသလုပ္ေနၾကမွာမဟုတ္သလုိဘဲ (နာဂစ္မုန္တုိင္းလုိ၊ စီးပြားပ်က္ကပ္လုိ)လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ အေရးေပၚစိန္ေခၚမႈတရပ္ မႀကဳံေတြ႕ရေသးသေရြ႕ေတာ့ ဒီမုိကေရစီကုိ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္တယ္လုိ႔ လက္ခံယူဆတဲ့လူလည္း နည္းပါးေနႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီလုိအျမင္မက်ယ္မႈဟာ တခ်ိန္က်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔မထင္မွတ္ထားတဲ့နည္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ျပန္လည္ေျခာက္လွန္႔ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ႏုိဘယ္ဆုရွင္ စီးပြားေရးပညာရွင္ “အမၼာတီယာ ဆင္” (Amartya Sen) တခါကေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ သတိေပးစကားကုိ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ စတင္ ဂ႐ုျပဳအေလးထားသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။

“တုိင္းျပည္တျပည္အေနနဲ႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကပ္ေဘးဆုိးႀကီးေတြ မႀကဳံႀကဳိက္ရတဲ့အခ်ိန္၊ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပစြာ လည္ပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ ဒီမုိကေရစီက ေပးစြမ္းႏုိင္တဲ့ လုံၿခဳံမႈကုိ ဘယ္သူကမွ တသသ လုပ္ေနၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စီးပြားေရးအေျပာင္းအလဲေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခား အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဘုိ႔ မႀကဳိးစားဘဲ မွားယြင္းေနတဲ့ ေပၚလစီေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီအေၾကာင္းရင္းခံေတြကတဆင့္ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ မလုံၿခဳံျခင္း အႏၱရာယ္ဟာ သာမန္အားျဖင့္ တုိးတက္ဖြံ႕ၿဖဳိးေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ တုိင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ေနာက္မွာ အၿမဲတေစ ပုန္းခုိႏုိင္တယ္” .........တဲ့။

The security provided by democracy may not be much missed when a country is lucky enough to be facing no serious calamity, when everything is running along smoothly. But the danger of insecurity, arising from changes in the economic or other circumstances or from the uncorrected mistakes of policy, can lurk behind what looks like a healthy state.

(Dr Chee Soon Juan ေရးသားေသာ “Your Future, My Faith, Our Freedom: A Democratic Blueprint for Singapore (2001)” စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆုိသည္။)

Read more

“ေမြးေန႔ဆုေတာင္း”

ေမြးေန႔ဆုမြန္......။လြတ္လပ္ၿပီး ဒီမုိကေရစီစနစ္ထြန္းကားတဲ့ အမိျမန္မာႏုိင္ငံမွာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ေလးစားၾကည္ညဳိတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တေယာက္ကုိ သားငယ္၊ ေျမးငယ္တုိ႔နဲ႔အတူတကြ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္လန္းစြာ အျမန္ဆုံး ျမင္ေတြ႕ရေစ ေၾကာင္း ေမြးေန႔ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

ေမြးေန႔လက္ေဆာင္.......။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကုိ စဥ္းစားတဲ့အခါ အေကာင္းဆုံးလက္ေဆာင္တခုကုိ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး၊ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ႀကဳိးစား သြားျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဘဲ လုိ႔ သေဘာရတယ္။

သႏၷိ႒ာန္.......။ အသက္ရွင္သန္ေနသေရြ႕ေတာ့ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္၊ လူ႔အခြင့္အေရး အတြက္ ကုိယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္သြားဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။

(ဒီကေန႔ ဇြန္လ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ၆၃ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ)

Read more

“ငွက္ေပ်ာသီး၊ ေလွကား၊ ေရခဲေရ၊ ေမ်ာက္မ်ားႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔”

(အင္တာနက္ေပၚက ဖတ္ဘူးတာေလးတခုကုိ ဘာသာျပန္တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။)

ေမာင္၊ ညီမေလးတုိ႔ေရ....စမ္းသပ္ခ်က္တခုမွာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားဟာ ေမ်ာက္ ၅ ေကာင္ကုိ ေလွာင္အိမ္တခုထဲမွာအတူတူ စုထည့္ထားလုိက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ေလွာင္အိမ္ရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ ေလွကားတစင္းေထာင္ထားၿပီး ေလွကားထိပ္မွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာတဖီးကုိ တင္ထားေပးသတဲ့ကြယ္။

တကယ္လုိ႔ ေမ်ာက္တေကာင္ေကာင္ကေန ငွက္ေပ်ာသီးစားခ်င္လုိ႔ ေလွကားေပၚကုိ တက္ဘုိ႔ႀကဳိးစားအခါတုိင္းမွာ သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ က်န္တဲ့ေမ်ာက္ေတြကုိ (ေမ်ာက္ေတြ ေၾကာက္တဲ့) ေရခဲတမွ်ေအးစက္ေနတဲ့ ေရေအးေတြနဲ႔ ေနမထိ ထုိင္မသာျဖစ္ေအာင္ ဆြတ္ျဖန္းေပးသတဲ့။

ေဟာ....မၾကာပါဘူး။ ေမ်ာက္ေတြဟာ သူတုိ႔အထဲက တေကာင္ေကာင္ ေလွကားေပၚတက္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားတာနဲ႔ အဲဒီ အေကာင္ကုိ က်န္တဲ့ေလးေကာင္က ၀ုိင္းၿပီး ထုၾက ႏွက္ၾကေတာ့တာဘဲတဲ့။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ေရေအးနဲ႔ ပက္ျဖန္းတာကုိ ရပ္နားထားလုိက္ေတာ့သတဲ့ကြယ္။

အဲသည္ေနာက္ပုိင္းမွာ ငွက္ေပ်ာသီးရဲ႕ ဆြဲေဆာင္ျဖားေယာင္းမႈ ဘယ္လုိပင္ အားေကာင္းလြန္းလွေပမယ့္ ဘယ္ေမ်ာက္ကမွ ေမ်ာက္စြမ္းေကာင္းလုပ္ၿပီး ေလွကားေပၚကုိ တက္ဘုိ႔ ထပ္မႀကဳိးစားရဲေတာ့ဘူးတဲ့။

ဒီလုိအေနအထားမွာ သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ မူလေမ်ာက္ငါးေကာင္ထဲက တေကာင္ကို ေလွာင္အိမ္ထဲက ထုတ္။ သူ႕ေနရာမွာ ေမ်ာက္အသစ္တေကာင္နဲ႔ လဲလွယ္အစားထုိးလုိက္တယ္။ ေမ်ာက္အသစ္ဟာ ေလွာင္အိမ္ထဲကုိ ေရာက္တာနဲ႔ (ေမ်ာက္ပီပီ) ေလွကားေပၚကုိ ေျပးတက္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးကုိ ယူဘုိ႔ ႀကဳိးစားေတာ့တာေပါ႔။ က်န္တဲ့ေလးေကာင္ကလည္း ထုံးစံအတုိင္း မဆုိင္းမတြ သူ႕ကုိ ၀ုိင္း “သမ” ၾကသတဲ့။ (ကိြကြိ...ကြကြ...ကြိကြ...ေခြးမသားေမ်ာက္...ေဆာ္ပစ္....ကြစ္ကြစ္)

အဲသလုိ မၾကာခဏ ထုႏွက္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ေမ်ာက္ဟာ ဘာေၾကာင့္ဒီလုိ ထုႏွက္ၾကသလဲဆုိတဲ့ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းရင္းမွန္ကုိ စဥ္းစားလုိ႔ မရေပမယ့္လည္း ေလွကားေပၚကုိ မတက္ရဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္လာတယ္။ ေလွကားေပၚ တက္ဘုိ႔ကိုလည္း ထပ္မံမႀကဳိးစားရဲေတာ့ဘူးတဲ့။

ဒုတိယ ေမ်ာက္အသစ္ေကာင္ကုိ ေမ်ာက္အေဟာင္းတေကာင္ရဲ႕ ေနရာမွာ ထပ္မံ အစားထုိး ထည့္လုိက္တဲ့အခါမွာလည္း အလားတူ အျဖစ္မ်ဳိး ထပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ စိတ္၀င္စားဘုိ႔ေကာင္းတာက ဒုတိယေမ်ာက္သစ္ကုိ ၀ုိင္း၀န္းထုႏွက္ၾကတဲ့အခါ သူ႕အရင္ေရာက္တဲ့ ေမ်ာက္အသစ္ကပါ ဘုမသိ ဘမသိ ၀င္ၿပီး ထုႏွက္တာကုိ ေတြ႕ရသတဲ့။ (ၾကည့္ရတာ လူေတြသာမက ေမ်ာက္ေတြလည္း ဆြမ္းႀကီးေလာင္းရတာ ၀ါသနာပါပုံရတယ္ကြဲ႕။)

အဲသလုိနဲ႔ တတိယ ေမ်ာက္အသစ္တေကာင္ကုိ မူလေမ်ာက္အေဟာင္းထဲက တေကာင္ေနရာမွာ အစားထုိးထည့္ၾကည့္တယ္။ ထုႏွက္တဲ့ကိစၥဆက္ျဖစ္တယ္။ စတုတၳေမ်ာက္အသစ္တေကာင္ထပ္လဲထည့္တယ္။ ထု႐ုိက္တဲ့ကိစၥ ဆက္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ပဥၥမေျမာက္ ေမ်ာက္အသစ္ကုိ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ေမ်ာက္အေဟာင္းေနရာမွာ အၿပီးသတ္ လဲထည့္လုိက္ေတာ့တယ္။

********************************************************************

ကေလးတုိ႔ေရ.....အခုဆုိရင္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေမ်ာက္ငါးေကာင္စလုံးဟာ ေနာက္မွ ေရာက္လာၾကတဲ့ ေမ်ာက္အသစ္ေတြခ်ည္းေပါ႔ကြယ္။ သူတုိ႔ အားလုံးဟာ ေရခဲေရနဲ႔ ပက္ျဖန္းတာကုိ တခါမွ မႀကဳံခဲ့ရဖူးဘူးကြဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေကာင္ေကာင္ ေလွကားေပၚကုိ တက္ဘုိ႔ႀကဳိးစားရင္ေတာ့ က်န္တဲ့ ေလးေကာင္က ၀ုိင္း၀န္းၿပီး ထုၾကႏွက္ၾကဆဲဘဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ အဲသလုိ ထုႏွက္ရသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိေတာ့ ေမ်ာက္ငါးေကာင္စလုံး လုံး၀ မသိၾကရွာဘူးတဲ့ကြယ္။

ကဲ.....ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါဘဲကြယ္။

ေမာင္၊ညီမေလးတုိ႔ေရ……အဲဒီ ေမ်ာက္ငါးေကာင္ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ အျပဳအမူကုိ (ဟဲဟဲ….မမတုိ႔ရဲ႕ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေလာကႀကီးမွ အပျဖစ္တဲ့) လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြင္းမွာေရာ ေတြ႔ဘူးႀကဳံဘူး ပါသလားကြယ္။

"Only two things are infinite: The universe and human stupidity. And I am not so sure about the former." -Albert Einstein

Read more

“ေမြးေန႔အလွဴ ဖိတ္ၾကားလႊာ”

ဖိတ္စာပုံ အရြယ္အစားအမွန္အတြက္ ပုံေပၚတြင္ ကလစ္ ေခါက္၍ ဖတ္႐ႈပါရန္။

Read more

“ပဋိပကၡကို ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း”

ေညာင္ရမ္းဂြတုိတေယာက္ ညႀကီးသန္းေခါင္ အိပ္လုိ႔ေကာင္းေနတုန္း ကၽြက္စီကၽြက္စီ အသံေတြေၾကာင့္ အိပ္ယာက ႏုိ္းလာတယ္။

ဘုရားေရ။ ေခါင္းအုံးေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ညာဘက္လက္က လက္ေခ်ာင္းေတြ အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားေနၾကပါကလား။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။ မ်က္စိကုိ အသာေမွးကာ ေခ်ာင္းနားေထာင္ၾကည့္ဦးမွ။

“က်ဳပ္တုိ႔မွာေတာ့ ေန႔မအားညမအား ႏွိပ္လုိက္ၾကရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာလုိ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ ဘယ္အကၡရာ၊ ဘယ္သရ ကုိဘဲ ႐ုိက္႐ုိက္ က်ဳပ္တုိ႔ဘဲ ေနရာအႏွံ႔ပါရတာ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ၀င္မပါသေလာက္ဘဲ။ ဒါနဲ႔မ်ား အဆုံးသတ္ၾကရင္ ငါလုပ္တာကြ ဆုိၿပီး လက္မေထာင္ ရင္ေကာ့ခ်င္ရေသးတယ္။ နာမည္ေကာင္း ၀င္ယူခ်င္ေသးတယ္။”

အံမယ္.....လက္ညႇဳိး၊ လက္ခလယ္၊ လက္သူႂကြယ္၊ လက္သန္း တုိ႔က လက္မ ကုိ ၀ုိင္း၀န္းအျပစ္ဖုိ႔ေနၾကတာဘဲ။

လက္မကလည္း မခံေရးခ် မခံ။

“မင္းတုိ႔ ငါ႔ကုိ ဒီလုိ တဖက္သတ္မစြတ္စြဲနဲ႔။ ငါက အကၡရာေတြကုိ ႐ုိက္တာမွာသာ မပါေပမယ့္ စကားလုံးေတြ တလုံးနဲ႔ တလုံးအၾကား စေပ့စ္ဘား (Space Bar) ပုတ္တုိင္း ငါဘဲ အလုပ္ လုပ္ရတာ။ စာတေၾကာင္းမွာ စေပ့စ္ဘား ပုတ္ဘုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္လုိသလဲမင္းတုိ႔ သိၾကသလား။ မွတ္ထား၊ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ႐ုိက္ႏွိပ္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာဆုိရင္ စာတေၾကာင္းမွာ စေပ့စ္ဘား ၁၀ ႀကိမ္နီးပါး အနည္းဆုံး ႏွိပ္ရတယ္။ က်န္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕ ႐ုိက္ႏွိပ္ရတဲ့ အႀကိမ္ေရထက္ ၂.၈ ရာခုိင္ႏႈန္း ပုိမ်ားတယ္ဆုိတာကုိ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လက္ႏွိပ္စက္အသင္းႀကီးက ထုတ္ျပန္တဲ့ အစီရင္ခံစာမွာ ပါတယ္။ မင္းတုိ႔ မသိရင္ ၀ီကီ ပီဒီးယားမွာ ရွာၾကည့္လုိက္ဦး။”

ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ရွိ။ လက္မက အဲသလုိ အေထာက္အထား အကုိးအကားေတြနဲ႔ နည္းနည္းၿဖဲေျခာက္လုိက္ေတာ့ က်န္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေခ်ာင္းအနက္ သုံးေခ်ာင္းက ႐ုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ၊ နည္းနည္းေတာ့ ငိုင္သြားတယ္။ လက္မက အဲသည္လုိဘဲ။ ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဆုိင္ဆုိင္မဆုိင္ဆုိင္ က်မ္းကုိး က်မ္းကားေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြကုိ ပါးစပ္ထဲရွိသလုိ ေလွ်ာက္ရြတ္ၿပီးေျပာတတ္တယ္။ တခါတေလ အဘိဓာန္မွာ မရွိတဲ့ အဂၤလိပ္စကားလုံးေတြကုိလည္း သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ခပ္တည္တည္ဘဲ အသစ္တီထြင္ သုံးစြဲတတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ လက္မအေၾကာင္း ေခ်းခါးအူမမက်န္သိတဲ့၊ ေပါက္ကရေတြ လာေျပာေနရင္ မဖြယ္မရာလုပ္ျပဘုိ႔ ၀န္မေလးတဲ့ လက္ခလယ္က ျပန္ပက္တယ္။

“အုိ.....ခင္ဗ်ား ဘာဘဲေျပာေျပာ။ လက္မခံဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလုိ အကုိးအကားနဲ႔ ေျပာေၾကးဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔မွာလည္း ခင္ဗ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကုိးကားစရာ စကားပုံေတြလည္း အျပည့္ဘဲ။ လက္ညႇဳိးမေကာင္း လက္ညႇဳိး၊ လက္မ မေကာင္း လက္မ၊ ဆုိတာေလ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မေကာင္းလုိ႔ ဒီလုိအေျပာခံရတာေပါ႔။ လက္ခလယ္မေကာင္း လက္ခလယ္ လုိ႔ ေျပာတာ ခင္ဗ်ားၾကားဘူးလုိ႔လား။”

လက္ခလယ္ရဲ႕ သေဘာက ေနရာအခ်ိန္အခါကုိ သိပ္ၾကည့္ေလ့ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ သူစိတ္ထဲမွာရွိတဲ့အတုိင္း ဘြင္းဘြင္းႀကီးေျပာခ်တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ လက္ခလယ္ လည္း အဲသလုိ ေျပာခ်လုိက္ေရာ သူတပါးကုိသာ လက္ညႇဳိးထုိးစြတ္စြဲေလ့ရွိတဲ့...အဲေလ...အျပစ္ဖုိ႔ေလ့ရွိတဲ့ လက္ညႇဳိးက မ်က္ႏွာႀကီးမဲတက္လာၿပီး ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ ေခ်ပတယ္။

“ေဟ့ေကာင္၊ မင္း အဲသလုိ ၀ါးလုံးရွည္နဲ႔ သိမ္းမရမ္းနဲ႔။ လက္မ မေကာင္းတာ လက္မကုိ သြားေျပာ။ ဘယ့္ႏွယ့္ မဆီမဆုိင္ လက္ညႇဳိးကုိ ဓားနဲ႔ ခ်ဳိင္။ လက္မေတြ မေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိရင္ ေျခမလက္မ ကဲ့သုိ႔ မရွိမေကာင္း ရွိမေကာင္း လုိ႔ လူေတြ ေျပာတာ မၾကာခဏ ငါၾကားဘူးတယ္။ အဲ....ငါတုိ႔ လက္ညႇဳိးကေတာ့ စာ႐ုိက္ရင္လည္း သူတကာေတြ ကီးဘုတ္ခလုတ္တတန္းမွာ အကၡရာတလုံးဘဲ တာ၀န္ယူရေပမယ့္ ငါတုိ႔မွာက တတန္းမွာ တဘက္ႏွစ္လုံးစီ တာ၀န္ယူၿပီး ကုိင္တြယ္ရေတာ့ဆုိေတာ့ မင္းတုိ႔ထက္ ႏွစ္ဆပုိၿပီး အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ငါတုိ႔မရွိရင္ ျမန္မာစာမွာ “လက္မ၊ အလကၤာ၊ မာလာ၊ အမည္၊ လက္ဘက္” စတဲ့ စကားလုံးေတြ ႐ုိက္လုိ႔ ရမယ္ မထင္နဲ႔။ ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္အလုပ္က ေမာက္စ္ကုိကုိင္ရင္ ကလစ္ေခါက္ရတဲ့ အလုပ္လည္း ပါေသးတယ္”

လက္ညႇဳိးဟာ ေဒါမာန္ပါပါေျပာေနရာမွ ေဘးဘီကုိ ခဏတျဖဳတ္ ေစြေစာင္းအကဲခတ္လုိက္ၿပီး အားလုံးက ၿငိမ္သက္နားေထာင္ေနတာကုိ ေတြ႕ရေတာ့ အားတက္သြားၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း ဆက္လက္ အသားယူကာ ေျပာၾကားျပန္တယ္။

“ေနာက္ၿပီး လူေတြက လက္ညႇဳိးၫႊန္ရာ ေရျဖစ္တယ္ လုိ႔ ေျပာၾကေတာ့ လက္ၫႇဳိးဆုိတာ ၾသဇာတိကၠမ ရွိတဲ့့ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ ေဆာင္တယ္ကြဲ႕။”

ထုိအခ်ိန္တြင္ လက္ညႇဳိးဘက္မွ မ်က္ႏွာလုိအားရ ၀င္ေရာက္ေထာက္ခံသူမွာ လက္သန္းျဖစ္သည္။ လက္သန္းဟာ အားသာၿပီထင္ရတဲ့ဘက္မွာ အၿမဲတေစ ၀င္ေရာက္ ပူးေပါင္းတတ္တယ္။ သိပ္ၿပီး အက်င့္ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေတာ့မဟုတ္။ မလြယ္ဘူး။ ဒီေကာင္သာ လူျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ နာမည္ႀကီးဘေလာ့ဂ္တုိင္းမွာ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ဟုိက ေရးသမွ်ပုိ႔စ္တုိင္းမွာ “လက္သန္းလည္း ေထာက္ခံပါတယ္” ဆုိတဲ့ အၿမဲတေစ ဖန္တရာေတေနတဲ့စာသားကုိ (ရယ္ေနတဲ့ သေကၤတေလးနဲ႔အတူ) ၿပီးလြယ္စီးလြယ္ ေရးၿပီး အသားလြတ္ ေထာက္ခံေနတတ္မယ့္ ေကာင္မ်ဳိးေပါ႔။ သိပ္ၿပီး ကုိယ္ပုိင္အယူအဆ ရွိလွတာေတာ့မဟုတ္။ အခုလည္း ၾကည့္ေလ။ ေျပာပုံက။

“ကုိလက္ညႇဳိးေျပာတာမွန္တယ္။ စာ႐ုိက္ရာမွာ ကိုလက္ညႇဳိးတာ၀န္ပုိယူရသလုိ က်ေနာ့္မွာလည္း စာလုံးေတြကုိ ႐ုိက္ရတဲ့တာ၀န္သာမက Shift ကီးကုိ ႏွိပ္တဲ့ေနရာမွာ ပါရေသးတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ စာတေၾကာင္းဆုံးတုိင္း Enter ကီးကုိ မၿငီးမျငဴ ႏွိပ္ေပးရျခင္းဘဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ပုိလုပ္ရတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ တခါမွ မတြက္ကပ္ပါဘူး။ ကီးတတန္းကုိ အကၡရာ တလုံးေလာက္ဘဲ တာ၀န္ယူႏုိင္တဲ့ လက္သူႂကြယ္တုိ႔လုိ လူေတြကုိ...အဲေလ လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ စိတ္ပ်က္သြားေအာင္ ဖိမေျပာပါဘူး။ သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔တတ္ႏုိင္တဲ့ဘက္က ၀ုိင္း၀န္းျဖည့္ဆီးေပးေနတာဘဲမဟုတ္လား။ ကိုယ္က သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ နားလည္ေပးရမယ္ေလ။”

လက္သန္းက အားနည္းသူကုိ စာနာသေယာင္ေယာင္၊ အားေပးသေယာင္ေယာင္ႏွင့္ လက္ေတြ႕တြင္ အေပၚစီးေလသံျဖင့္ ေျပာခ်လုိက္ေသာအခါ ကာယကံရွင္ လက္သူႂကြယ္ဟာ လက္သန္းကုိ ေက်းဇူးမတင္႐ုံမွ်မက အနာေပၚဒုတ္က်သလုိ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ နာက်ည္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္သန္းကုိ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ျပန္ရန္ေတြ႕တယ္။

“ေဟ့ေကာင္..လက္သန္း။ ေခြးမသား။ မင္းက Shift နဲ႔ Enter ကီးေလးေတြ တခါတေလ ပုိႏွိပ္ရတာနဲ႔မ်ား စကားလုပ္ၿပီး မေျပာပါနဲ႔ကြာ။ မင္းတုိ႔ ေသာက္တလြဲ ႐ုိက္ထားတာေတြ မွားလုိ႔ ျပန္ဖ်က္ရၿပီဆုိရင္ ေဟာဒီက လက္သူႂကြယ္ဘဲ Backspace ခလုပ္ကုိ မေမာတမ္း ႏွိပ္ရတာမုိ႔လား။ ဒီၾကားထဲ ငါ႔သခင္က Insert နဲ႔ Delete ကုိ ႏွိပ္ခ်င္ရင္လည္း ေဟာဒီက လက္သူႂကြယ္ကုိဘဲ အားကုိးတာကြ။”

အဲသလုိ လက္ေခ်ာင္းအခ်င္းခ်င္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အမႊန္းတင္၍ ကုိယ့္ေကာင္းေၾကာင္း သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းမ်ားကုိ လူမ်ား စီေဘာက္စ္ထဲ၊ ကြန္မင့္ထဲ၊ ဘေလာ့ဂ္ပုိ႔စ္ထဲ၊ ဖုိရမ္မ်ားထဲတြင္ အျပန္အလွန္ ျငင္းခုံၾကသကဲ့သုိ႔ အခ်င္းခ်င္း စြပ္စြဲေျပာဆုိ ဆဲဆုိ၍ အားရၾကေသာအခါ ေနာက္ဆုံးတြင္ “လက္ေခ်ာင္းတြင္က်ယ္” လုပ္ေလ့ရွိေသာ လက္မ က ဤသုိ႔လွ်င္ ဆရာႀကီးေလသံျဖင့္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ၏။

“ေဟ့၊ ေဟ့၊ ဒုိ႔ဘ၀တူ လက္ေခ်ာင္းေတြ အခ်င္းခ်င္း တဦးကုိ တဦး အျပစ္တင္မေနပါနဲ႔ကြာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီျပႆနာရဲ႕ ရင္းျမစ္က ငါတုိ႔ သခင္ ေညာင္ရမ္းဂြတုိကြ။ သူအသုံးမက်လုိ႔၊ သူ အလုပ္တာ၀န္ကုိ ခြဲေ၀ပုံ နည္းလမ္းမက်လုိ႔ ငါတုိ႔ထဲမွာ အက်ယ္အက်ယ္ မၿငိမ္းဘြယ္ျဖစ္ေနတာ။ ျပႆနာတခု ႀကဳံလာရင္ ျပႆနာရင္းျမစ္ကုိ ရွာေဖြၿပီး အျမစ္ကေန ရွင္းပစ္တာေကာင္းတယ္။ ဒီေတာ့ သူအိပ္ယာက ႏုိးလုိ႔ ကြန္ျပဴတာဖြင့္၊ ကီးဘုတ္ကုိ ကုိင္ၿပီဆုိရင္ ငါတုိ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြအားလုံး ႂကြက္တက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကမယ္။ သူႏွိပ္တဲ့ ကီးေတြဆီကုိ အလြယ္တကူ သြားမႏွိပ္ၾကနဲ႔။ မေကာင္းဘူးလား။”

ထုိအခါ က်န္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း (ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ နာဂစ္မုန္တုိင္းအတြင္း ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားအၾကား အေရးေပၚ ညီၫြတ္လုိက္ၾကသကဲ့သုိ႔) တညီတၫြတ္တည္း သံၿပဳိင္ .....

“ ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ကိုႀကီးလက္မ ေျပာတာမွန္တယ္။ ျပႆနာရဲ႕ ရင္းျမစ္က ငါတုိ႔ကုိ ဗုိလ္က်ေနတဲ့ အာဏာရွင္ ေညာင္ရမ္းဂြတုိဘဲ။ သူခုိင္းတာကုိ မလုပ္တာဟာလည္း Civil Disobedience ဘဲ။ အၾကမ္းမဖက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ေပါ႔။ သူခုိင္းတာကုိ ငါတုိ႔ အားလုံး သပိတ္ေမွာက္ၾကမယ္။”

ထုိသုိ႔လွ်င္ လက္ေခ်ာင္းအခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုန္ တုိင္ပင္ေနၾကသည္ကုိ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ နားေထာင္ေနေသာ ေညာင္ရမ္းဂြတုိ ၾကားေသာအခါ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ အရမ္းပင္ စိတ္ပ်က္မိ၏။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ႀကဳံး၀ါးေသး၏။

“သိမယ္...သိမယ္။ ငါေရးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းက ငါ႔ကုိ ျပန္ေျခာက္လုိ႔။ ဟင္းဟင္း... ဒင္းတုိ႔ ေညာင္ရမ္းအေၾကာင္း သိေစရမယ္”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ အိပ္ယာမွ ေငါက္ကနဲထကာ ကြန္ျပဴတာခလုပ္ကို ေျခမႏွင့္ ဇတ္ကနဲ ထုိးကာ ဖြင့္၏။

***********************************************************

အိပ္ယာထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေညာင္ရမ္းဂြတုိ၏ ဇနီး အစဥ္အရမ္းမိသည့္ ရွင္ဂြမ္းဂြိသည္ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ ကီးဘုတ္ ႏွိပ္သံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ယာမွ အိပ္စုံမႈန္မႊားျဖင့္ထလာ၏။ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ခန္းတြင္း မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမ၏ မူလက အိပ္ခ်င္မေျပ၊ ေမွးစင္းလ်က္ရွိေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ လင္းကြင္းပမာ တမဟုတ္ခ်င္း ျပဴးက်ယ္သြား၏။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ လင္ေတာ္ေမာင္ ေညာင္ရမ္းဂြတုိတေယာက္သည္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ ဆုံလည္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ အခန္႔သားထုိင္၍ ကီးဘုတ္ကုိ ၾကမ္းျပင္တြင္ခ်ကာ ခလုပ္မ်ားကုိ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ရွိ ေျခေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ တလုံးခ်င္း ႐ုိက္ႏွိပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။

Read more

“ဂါလံသူခုိး”

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ တန္ခူး ရဲ႕ ေပတံ ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ခံစားရင္း ဒီလုိ မွတ္ခ်က္ေရးေပးမိခဲ့တယ္။ (အနည္းငယ္ စကားလုံးအထားအသုိ ျပန္ျပင္ထားပါတယ္။)

ေပတံမွာမွ အရင္က သုံးခဲ့တဲ့ “လက္မ၊ ေပ၊ ကုိက္၊ ဖာလုံ၊ မုိင္” စတဲ့ အင္ပီရီယယ္စနစ္နဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္း ကမၻာေပၚမွာ အမ်ားစု စတင္လက္ခံသုံးစြဲလာၾကတဲ့ “စင္တီမီတာ၊ မီတာ” စတဲ့ မက္ထရစ္ စနစ္ဆုိၿပီး ကြဲျပားပါေသးတယ္။ထုထည္(ကုဗ)တုိ႔၊ အကြာအေ၀းတုိ႔၊ အေလးခ်ိန္တုိ႔ကို တုိင္းတာတဲ့ ေနရာမွာ အင္ပီရီယယ္စနစ္ကုိ သုံးသုံး၊ မက္ထရစ္စနစ္ကုိ သုံးသုံး၊ စနစ္တက် မွန္မွန္ကန္ကန္ သုံးစြဲရင္ ဒီကမၻာေပၚမွာေတာ့ အသုံး၀င္ စိတ္ခ်ရတဲ့ မွန္ကန္တဲ့ ထုထည္၊ အကြာအေ၀း၊ အေလးခ်ိန္ တခုကုိ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔ တုိင္းတာႏုိင္မွာပါဘဲ။

သုိ႔ေသာ္ စနစ္တခုတည္းကုိ သုံးစြဲေပမယ့္ တခါတေလ လူေတြမွာ ေပတံႏွစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သိသာထင္ရွားတဲ့ ဥပမာကုိ ေပးရရင္ ရန္ကုန္မွာ ဓါတ္ဆီေမွာင္ခုိေရာင္းသူမ်ား။ ကုိယ္ကေန ဓါတ္ဆီ သြားေရာင္းရင္ ျခင္တဲ့ ဂါလံပုံးက နည္းနည္းႀကီးတယ္။ ကုိယ္က သူ႕ဆီက ျပန္၀ယ္ရင္ ျခင္တဲ့ ဂါလံပုံးက နည္းနည္းေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္မ်ဳိးစလုံးမွာ သုံးစြဲတဲ့ အေခၚအေ၀ၚက်ေတာ့ “ဂါလံပုံး” တဲ့။ အလားတူ ပိႆေလးကုိ ေသြးထားတာနဲ႔ ေသြးမထားတာ၊ ဂုိက္တံ ကုိ နည္းနည္းပုိထားတဲ့ အတံနဲ႕ ေလွ်ာ့ထားတဲ့ ဂုိက္တံ။

ဒီအရြယ္အစား၊ အေလးခ်ိန္ စံခ်ိန္စံညႊန္းမျပည့္မီတဲ့ ဂါလံပုံး၊ ဂုိက္တံ၊ ပိႆေလးေတြေၾကာင့္ တကယ္တမ္း ထိခုိက္နစ္နာရတာက ၀ယ္ယူစားသုံးသူ အမ်ားျပည္သူ။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ အင္တာနက္ကတဆင့္ လူတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ရွိတဲ့အေလ်ာက္ မိမိတုိ႔ရဲ႕ အယူအဆေတြကုိ အမ်ားကုိ ေ၀ငွၾကတယ္။ အဲဒီလုိ ေ၀ငွၾကတဲ့ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕က ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ မသမာတဲ့ ေစ်းသည္ေတြလုိဘဲ ကုိယ္လုိသလုိ တုိးလုိ႔ေလွ်ာ့လုိ႔ရတဲ့ ဂုိက္တံကုိ သုံးၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။

ဥပမာ ဦးသန္းေရႊဟာ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ပိတ္ပင္ထားတဲ့အတြက္ အျပင္းအထန္ ႐ႈတ္ခ်ေနေပမယ့္ လီကြမ္းယူ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ပိတ္ပင္တာကုိက် ခ်ီးမြမ္းတာကုိ ႀကဳံရျပန္တယ္။ (နည္းနည္း လူလည္ပုိက်တဲ့သူကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလုိက္တာေပါ႔)။

ဥပမာ မစုစုေႏြး၊ ဦးေအာင္ေဖ၊ တကုိယ္ေတာ္ဆႏၵျပသူ ဦးအုန္းသန္းတုိ႔ကုိ မတရား စီရင္ခ်က္ခ်ၿပီး ေထာင္ဒဏ္ေပးလုိက္တာကုိ မတရားဘူးလုိ႔ ထုတ္ေျပာရဲေပမယ့္ ေဒါက္တာခ်ီးကုိ မတရားေထာင္ဒဏ္ေပးတဲ့ကိစၥက်ေတာ့ မသိသေယာင္ ဆိတ္ဆိတ္ေနတတ္ၾကတယ္။

အဲဒါကုိ “တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျမင္ခ်င္းမတူႏုိ္္င္ဘူး။ သူ႕ဘက္ကၾကည့္လည္း အမွန္၊ ငါ႔ဘက္က ၾကည့္လည္းအမွန္” ဆုိၿပီး ငါ႔စကားႏြားရ ဇြတ္ကန္ျငင္းခ်င္သူေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူ႔တုိ႔ဟာ ကုိယ့္ဖာသာ ဂုိက္တံကို ကုိယ္လုိသလုိ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတယ္။ ကဲ….ဦးအုန္းသန္းတုိ႔ ကိစၥမွာ ဘယ္လုိေပတံနဲ႔ တုိင္းၿပီး မတရားတယ္ေျပာသလဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕ က်ဳိးေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ နားေထာင္မယ္။ ေဒါက္တာခ်ီးတုိ႔မွာ အဲဒီ က်ဳိးေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ဘဲ ဆက္လက္ စိစစ္သလား။ ဒီလုိက်ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒီလူေတြဟာ Double Standard ေတြဘဲ။ ဂုိက္တံကုိ ကုိယ္လုိသလုိ လုိတုိးပုိေလွ်ာ့ လုပ္ေနသူေတြဘဲ။ အရြယ္အစားမတူညီတဲ့ ဂါလံပုံးကုိ ႏွစ္ပုံးတၿပဳိက္နက္ ေဆာင္ထားတဲ့ ဓါတ္ဆီေမွာင္ခုိေရာင္းသမားနဲ႔ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ ကို္ယ့္အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ကုိယ့္စံႏႈန္းကုိ ဟုိေနရာတမ်ဳိး ဒီေနရာတမ်ဳိး လုပ္တတ္ၾကတာဘဲ။ ဆီေမွာင္ခုိသမားရဲ႕ လုပ္ရပ္က သူ႕ဆီမွာ လာေရာက္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားသူ လူအနည္းငယ္အေပၚမွာဘဲ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္။

ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္က ဂါလံခုိးသူေတြကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ စာေတြကုိ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေရးသားတာျဖစ္လုိ႔ အက်ဳိးသက္ ေရာက္မႈ စက္၀န္းက ပုိက်ယ္တယ္။ သိပ္မစဥ္းစားႏုိင္ေသးတဲ့ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ကုိ မႈိင္းေတြသြင္းေပးေနသလုိဘဲ။

အင္ပီရီယယ္စနစ္နဲ႔ မက္ထရစ္စနစ္ ကြာျခားတာ၊ ကုိယ္ႀကဳိက္ရာစနစ္ကုိယ္သုံးတာကုိ လက္ခံႏုိင္သလုိ အယူအဆ သေဘာတရားေရးရာမွာလည္း ကုိယ္ႀကဳိက္တဲ့ အယူအဆ၊ သေဘာထားကို လြတ္လပ္စြာ လက္ကုိင္ထားတာမ်ဳိးေတာ့ နားလည္လက္ခံႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္စံခ်ိန္စံညႊန္းကိုဘဲ ဟုိေနရာတမ်ဳိး ဒီေနရာတမ်ဳိးလုပ္တာကုိေတာ့ (အေလးခုိးတာကုိ သည္းမခံခ်င္သလုိ) နည္းနည္းေလးမွ သည္းမခံခ်င္ဘူး။

အင္တာနက္စာမ်က္နွာေတြေပၚမွာ အဲသည္လုိ ဂုိက္ခုိးတဲ့သူေတြ ေနာက္ပုိင္းေတြ႕လာရင္ သူတုိ႔ ဂုိက္တံကုိ ႐ုိက္ခ်ဳိးရမယ္။ အေလးခုိးတဲ့လူေတြ႕လာရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ ပိႆေလးနဲ႔ဘဲ သူတုိ႔ရဲ႕ေဘးကုိ အင့္ကနဲ ေနေအာင္ ျပန္ပစ္ရမယ္။ ဂါလံခုိး တဲ့လူဆုိရင္ နာနာျပန္ထုိး ေပးရမယ္..။

လူ႕ေလာကႀကီးမွာျဖစ္ေနတဲ့ မေကာင္းမႈအားလုံးကုိ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ ျမင္းျဖဴႀကီးစီးၿပီး လုိက္လံမေျခမႈန္းႏုိင္တာမွန္ေပမယ့္ ကုိယ့္လက္လွမ္းမီရာ ပတ္၀န္းက်င္က သူေတာ္ေကာင္း အေရၿခဳံေတြေတာ့ တတ္ႏုိ္င္သမွ် သြားရင္းလာရင္း သူတုိ႔ရဲ႕ ၿခဳံလႊာကုိ ဆြဲခြာေပးရမယ္။

Read more

“ျမင္တာေတြရယ္ ၾကားတာေတြရယ္”

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးထုိက္သူေတြကုိ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳဘုိ႔ အေႂကြးတင္ေနတဲ့ ပုိ႔စ္ကေလး တခုရွိပါတယ္။ အခုက်ေနာ့္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာတခုရဲ႕ နိဒါန္းမွာ သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔ စဖြင့္လုိ္က္ပါတယ္။

က်ေနာ္ခ်ီးက်ဴးခ်င္တယ္ဆုိတာ ဘယ္သူေတြကုိလဲဆုိေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီလ တနဂၤေႏြ ၂၇ ရက္ေန႔က စကၤာပူ ျမန္မာသံ႐ုံးမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳေရး လူထုဆႏၵခံယူပြဲကုိ လာေရာက္ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္ခဲ့ၾကတဲ့ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာေတြပါဘဲ။

အဲဒီေန႔က သူတုိ႔အားလုံး No လုိ႕ ေရွ႕ေရာေနာက္ပါ ေရးသားထားတဲ့ တီရွပ္အနီေရာင္ေတြ ဆင္တူ၀တ္၊ ႏုိး လုိ႔ ေရးထားတဲ့ အနီေရာင္ ဦးထုပ္ေတြ ေဆာင္းၿပီးလာၾကတာပါ။

အဲဒီေန႔က မဲေပးခြင့္ရဘုိ႔ မေသခ်ာေပမယ့္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ဇြဲနဘဲ လာရပ္ေစာင့္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြဟာ တြက္ကပ္မေနဘဲ သုံးေယာက္တတြဲ တန္းစီပါ ဆုိရင္ ေနပူဒဏ္ကုိ အံတုလုိ႔ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ တန္းစီခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြဟာ အားလုံးထုိင္ၾကမယ္ လုိ႔သာ အခ်က္ျပလုိက္၊ အားလုံး တညီတၫြတ္တည္း ထုိင္ခ်ခဲ့ၾကတယ္။ သူကေတာ့ ေနရိပ္ထဲမွာမုိ႔၊ ငါကေတာ့ ေနပူထဲမွာမုိ႔ ဆုိတဲ့ မေက်နပ္ျခင္း၊ ၿငီးတြားျခင္း လုံး၀မရွိ။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြဟာ အားလုံး မတ္တပ္ရပ္ၾကမယ္ လုိ႔ အခ်က္ျပလုိ္က္တာနဲ႔ တေယာက္မက်န္ မတ္တပ္ရပ္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြဟာ အားလုံး ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း သံၿပဳိင္ဆုိမယ္လုိ႔ အခ်က္ေပးလုိက္တာနဲ႔ တညီတၫြတ္တည္း ကမၻာမေၾက ကုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ သီဆုိခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြထဲကဘဲ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာလူငယ္မ်ားဟာ ဘယ္သူမွ မတုိက္တြန္းရဘဲနဲ႔ ကုိယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကုိယ္ ေရဘူး လုိက္ေ၀တာေတြ၊ မုန္႔လုိက္ေ၀တာေတြ၊ ေသာက္ၿပီး ေရဘူးခြံေတြကို လုိက္သိမ္းတာေတြ၊ အမႈိက္လုိက္သိမ္းတာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

၂၀၀၅ ခုေလာက္က စလုိ႔ စကၤာပူမွာ အရင္က ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔ပြဲေတြ၊ အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔ေတြ နဲ႔ အျခား ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြတုိင္းမွာ လူစုလူေ၀းရွိတုိင္း လူေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ စည္း႐ုံး တုိက္တြန္းခဲ့တာရွိပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဘာလဲဆုိရင္ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈ (Participation) ပါဘဲ။

လူဟာ တဦးတေယာက္ခ်င္း အိမ္မွာ ေနၾကတဲ့အခါ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာျဖစ္ေပမယ့္ မိမိဘာသာ သီးသန္႔ေနၾကတဲ့အတြက္ တျခားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ဟာ မိမိနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္ေနတာကုိ မသိႏုိင္ၾကပါဘူး။

အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ လူေတြ စုလာမိလုိ႔ လူစုလူေ၀းျဖစ္လာၾကၿပီဆုိရင္ အဲသည္ တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္တဆင့္တက္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈတခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တတ္ ၾကတယ္။ ဒီအခါမွာ လူေတြရဲ႕ အင္အားဟာ တစထက္တစ ပုိၿပီး ႀကီးထြားလာတယ္။ မိမိတုိ႔ လႈပ္ရွားမႈအေပၚမွာလည္း ပုိမုိယုံၾကည္လာၾကၿပီး လႈပ္ရွားမႈအရွိန္အဟုန္ ျမင့္တက္လာၾက တယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း အာဏာရွင္ေတြဟာ လူစုလူေ၀းကုိ အင္မတန္ေၾကာက္တာ။ လူငါးေယာက္ ထက္ ပုိမစုရ ဆုိတဲ့ တားျမစ္ခ်က္ဟာ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ ဥပေဒျဖစ္ပါတယ္။ ဆူပူမႈေတြ၊ မၿငိမ္မသက္မႈေတြ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ ဆင္ေသကုိ ဆိတ္သားေရနဲ႔ ဖုံးဘုိ႔ႀကံရြယ္တဲ့ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ မခုိင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ပါ။

အာဏာရွင္ေတြဟာ သတင္းမီဒီယာေတြကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားၿပီး တဖက္သတ္ ၀ါဒမႈိင္းလုံးေတြကုိ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲကုိ ေန႔စဥ္သြင္းေပးေနမယ္ဆုိရင္ လူေတြမွာ အျခားႏႈိင္းယွဥ္သုံးသပ္စရာ သတင္းမွန္မရွိတဲ့အတြက္ မွားယြင္းတဲ့အခ်က္အလက္ေတြအေပၚမွာဘဲ မူတည္ၿပီး ေကာက္ခ်က္မွားေတြ ဆြဲတတ္ပါတယ္။

လူေတြဟာ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ အထိအေတြ႕ စတဲ့ အာ႐ုံခံစားမႈ ကိရိယာေတြကတဆင့္ ခံစားယူၾကပါတယ္။

အျမင္အာ႐ုံ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနတဲ့လူဟာ အလင္းအေမွာင္၊ အေရာင္စတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ မသိႏုိင္တဲ့အတြက္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ေပၚက ျမင္ကြင္းကုိ ျပန္လည္ေျပာျပတဲ့ေနရာမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာျပႏုိင္ဘုိ႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။

နားမၾကားတဲ့သူ အေနနဲ႔လည္း အသံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အတုိးအက်ယ္၊ စူးရွမႈ၊ ခ်ဳိသာမႈ စတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကုိ မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူ႕အျမင္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ရာမွာ လြဲမွားႏုိင္ပါတယ္။

အလားတူဘဲ လွ်ာျပတ္ေနတဲ့လူတေယာက္ေနနဲ႔ အရသာေတြကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ မဆုံးျဖတ္ႏုိင္သလုိ ႏွာေစးထိပ္ခတ္နာ ျဖစ္ေနတဲ့လူတေယာက္အေနနဲ႔ အန႔ံမ်ဳိးစုံကုိ ျပည့္စုံတိက်စြာ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ဘုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။

ဥပမာေပးရရင္ အသက္တႏွစ္အရြယ္မွာ အျမင္နဲ႔ အၾကား အာ႐ုံေၾကာေတြ ထိခုိက္သြားတဲ့ ဟယ္လင္ကဲလား ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္အေၾကာင္း။ သူမဟာ သူမကုိ ေမာ့စ္ကုဒ္နဲ႔ သင္ၾကားေပးမယ့္ ကယ္တင္ရွင္ဆရာမ အင္နီဆာလီဗန္ ေရာက္မလာခင္ကဆုိရင္ သူမရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကလည္း ဖြံ႕ထြားခြင့္မရေတာ့တဲ့ အေျခအေနတရပ္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ လူေတြက သူမကုိ က်ပ္မျပည့္ဘူးလုိ႔ေတာင္ ထင္မွတ္ခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္မွသာ ဆရာမ အင္နီရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ျပင္ပေလာကအေၾကာင္းကုိ ဆရာမရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကတဆင့္ ေမာ့စ္ကုဒ္နဲ႔ သိရွိခြင့္ရေတာ့တာၿပီး ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အေမွာင္နဲ႔ ႀကီးမားေလးလံတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရသြားတာကုိး။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘြဲ႕ရသည္အထိ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အက်ဳိးကုိ အမ်ားႀကီးသယ္ပုိးသြားႏုိင္ခဲ့တဲ့ လူတကာ ေလးစားအတုယူရတဲ့ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးဘ၀ အထိ တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့တယ္။

အဲသလုိပါဘဲ။ သတင္းနဲ႔ မီဒီယာေတြကုိ အစုိးရတရပ္က တင္းၾကပ္စြာ ခ်ဳပ္ကိုင္လုိက္ၿပီး လူေတြရဲ႕ မ်က္စိ နဲ႔ နား ေတြကုိ ပိတ္ဆုိ႔လုိက္မယ္ဆုိရင္၊ အစုိးရရဲ႕ တဖက္သတ္ ၀ါဒျဖန္႔ မႈိင္းတုိက္တာကုိ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခံရမယ္ဆုိရင္ လူေတြမွာ ျပည့္စုံလုံေလာက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္မရရွိတဲ့အတြက္ မွားယြင္းစြာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ျမင္းလွည္းဆြဲတဲ့ ျမင္းလုိ မ်က္စိမွာ အဖုံးအကာ အတပ္္ခံရၿပီး ျမင္ကြင္းရဲ႕ တစိတ္တေဒသကုိ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေပးျမင္ခံရတာနဲ႔ အလားသ႑ာန္ တူေနပါတယ္။အၾကားနဲ႔ အျမင္ကုိ ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္းခံရရင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းကုိပါ ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရသလုိပါဘဲ။

ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတုိင္းအေနနဲ႔ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ ျပည့္စုံစြာ ရရွိႏုိင္ေရးအတြက္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ရွာေဖြၾကည့္႐ႈ ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ အေျခခံလူ႕အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း အပုိဒ္ ၁၉ မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Article 19.
Everyone has the right to freedom of opinion and expression; this right includes freedom to hold opinions without interference and to seek, receive and impart information and ideas through any media and regardless of frontiers.

ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ နယ္ျခားမဲ့ သတင္းေထာက္မ်ား (RSF) ရဲ႕ အစီရင္ခံစာအရ သတင္းမီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ အဆင့္အတန္းမွာ ႏုိင္ငံေပါင္း ၁၆၉ ႏုိင္ငံအနက္ စကၤာပူႏုိင္ငံက အဆင့္ ၁၄၁ နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံက အဆင့္ ၁၆၄ ခ်ိတ္ပါတယ္။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္မွာ မေလးရွားက ၁၂၄ နဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံက ၁၃၅ ရွိတဲ့အတြက္ ျမန္မာနဲ႔ စကၤာပူထက္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္မွာ သာပါတယ္။

(http://en.wikipedia.org/wiki/Reporters_Without_Borders#Worldwide_Press_Freedom_Index_Ranking )

ဒီလုိ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္နည္းပါးတဲ့ စကၤာပူနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြဟာ အစုိးရရဲ႕ အာေဘာ္၊ လက္ကုိင္ဒုတ္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အစုိးရရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကုိ အဆက္မျပတ္ ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေနၿပီး အတုိက္အခံေတြကုိေတာ့ အၿမဲတေစ ပုတ္ခတ္ေရးသားတတ္ပါတယ္။ သတင္းအမွန္ေတြကုိ ထိန္ခ်န္ၿပီး လူေတြကုိ အထင္မွားေအာင္ လုပ္ႀကံေရးသားတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာအစုိးရရဲ႕ သာလြန္တဲ့ ညံ့ဖ်င္းခ်က္ကေတာ့ လိမ္တာေတာင္မွ ပိပိရိရိ မလိမ္တတ္ျခင္းပါ။

အဲသည္လုိ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္မရွိတဲ့တုိင္းျပည္မ်ဳိးမွာ မိမိရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ကလည္း ထုံးစံအတုိင္း အခြင့္အေရးမရွိပါဘူး။ မိမိရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ကုိ လူေတြရဲ႕ အာ႐ုံစုိက္မႈကုိ တုိက္႐ုိက္ရေစခ်င္ရင္ လမ္းမေပၚထြက္ စု႐ုံးဆႏၵျပတဲ့နည္းက အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ လူေတြ စု႐ုံးလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ လူအမ်ားရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈကုိ ဖိတ္ေခၚႏုိင္ၿပီး မိမိတုိ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ အာ႐ုံစုိက္ေအာင္ ျပဳလုပ္နုိင္ျခင္းေၾကာင့္ပါဘဲ။ အဲဒီအခ်က္ကုိ အာဏာရွင္ေတြက ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တဲ့အေလ်ာက္ ရဲခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ အျပင္ဘက္မွာ ငါးေယာက္ထက္ ပုိၿပီး မစုေ၀းရဆုိတဲ့ မတရားတဲ့ ဥပေဒကုိ ခ်မွတ္က်င့္သုံးၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ရဲခြင့္ျပဳခ်က္ကလည္း အတုိက္အခံေတြ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ေပး႐ုိးထုံးစံမရွိပါဘူး။ တကယ္ကေတာ့ ဒီလုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေ၀းပုိင္ခြင့္ကုိ လူအခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းမွာ အခုလုိ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

Article 20.
(1) Everyone has the right to freedom of peaceful assembly and association.
(2) No one may be compelled to belong to an association.

စကၤာပူဟာ လူ႕အခြင့္အေရးပဋိညာဥ္စာတမ္းကုိ လက္မွတ္ထုိးထားတဲ့ အဖြဲ႕၀င္ႏုိင္ငံတခုျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ပါလ်က္ အထက္ပါ လူ႕အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ျမန္မာစစ္အစုိးရလုိဘဲ လုံး၀ ေလးစားလုိက္နာျခင္းမရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ဘဲ Civil Disobedience ေခၚတဲ့ အၾကမ္းမဖက္ ဆႏၵျပတဲ့ နည္းကုိ ေရြးခ်ယ္လာၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ (က်ေနာ့္ပုိ႔စ္ အစပုိင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စု႐ုံးပုိင္ခြင့္ဆုိတဲ့ မိမိရဲ႕ အေျခခံလူ႕အခြင့္အေရးတရပ္ကုိ က်င့္သုံးရာေရာက္တဲ့အတြက္ ခ်ီးမြမ္းလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)

ေရွ႕ပုိ႔စ္ထဲမွာ အမည္မသိ မွတ္ခ်က္၀င္ေရးသူ တဦးက အစုိးရတရပ္ကုိ မႀကဳိက္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲက်ရင္ တျခားပါတီကုိ မဲထည့္ျခင္းအားျဖင့္ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲလုိက္႐ုံေပါ႔လုိ႕ လြယ္လြယ္ကေလး ေျပာသြားပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ အဲသည္ေလာက္ မ႐ုိးရွင္းပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ေလးႏွစ္တႀကိမ္၊ ငါးႏွစ္တႀကိမ္ က်င္းပေပး႐ုံနဲ႔ ဒီမုိကေရစီလုိ႔ မေခၚဆုိႏုိင္သလုိ အစုိးရတရပ္ကုိလည္း ေျပာင္းလဲေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲဟုတ္မဟုတ္၊ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ ဟုတ္မဟုတ္၊ အတုိက္အခံေတြအေပၚမွာ မွ်တေသာ မဲဆြယ္ခြင့္ကာလ၊ မွ်တေသာအေျခအေန ဖန္တီးေပးမေပး၊ လြတ္လပ္စြာ မဲဆြယ္ခြင့္၊ ရံပုံေငြေကာက္ခြင့္၊ ပုံႏွိပ္ခြင့္ ေပးမေပး၊ မဲဆႏၵနယ္ေတြကုိ နယ္နိမိတ္မည္သုိ႔မည္ပုံပုိင္းျခားသလဲ၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဟာ လုံး၀ ဘက္မလုိက္တဲ့ ေကာ္မရွင္လား ဆုိတဲ့ အခ်က္အလက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ အေပၚမွာလည္း အမ်ားႀကီး မူတည္ေနပါတယ္။

ေနာက္ပုိ႔စ္ထဲက်ရင္ စကၤာပူမွာရွိတဲ့ လူအမ်ားအျပား အသက္ ၄၀ ေက်ာ္တဲ့အထိ ဘာေၾကာင့္ မဲမေပးဘူးေသးသလဲ ဆုိတာရယ္၊ စကၤာပူႏုိင္ငံက ေရြးေကာက္ပြဲေတြ အေၾကာင္းရယ္၊ စကၤာပူႏုိင္ငံဟာ ျမန္မာအမ်ားစု ထင္ေနသလုိ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံအစစ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာရယ္ကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပပါဦးမယ္။

အခုေတာ့ ပုိ႔စ္ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္သြားၿပီျဖစ္လုိ႔ ဒီေနရာမွာ တျဖတ္နားလုိက္ဦးမယ္။

Read more

“ဖေယာင္းတုိင္ နဲ႔ ေဒါက္တုိင္”

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾကသေပးေတး မနက္ပုိင္း ႐ုံးေရာက္လုိ႔ ကြန္ျပဴတာဖြင့္၊ အီးေမးလ္စစ္လုိက္ေတာ့ ဂၽြန္႔ဆီက အီးေမးလ္တေစာင္ေရာက္ေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။

ဂၽြန္ဆုိတာ ေဒါက္တာခ်ီးတုိ႔ စကၤာပူ ဒီမုိကရက္ပါတီက အမႈေဆာင္တေယာက္ေပါ႔။ အရင္ႏွစ္က စကၤာပူမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ဖုိရမ္တခုမွာ က်ေနာ္ သူ႔နဲ႔ စတင္သိကၽြမ္းတာပါ။ အင္တာနက္စာမ်က္နွာေပၚမွာေတာ့ သူ႕ကုိ ျမင္ဘူးေနတာ၊ သူေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကုိ ဖတ္ဖူးေနတာ ၾကာပါၿပီ။

သူ႕ေမးလ္ထဲမွာ ဂၽြန္က ညဘက္က်ရင္ ေလာေလာဆယ္ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ ေဒါက္တာခ်ီးရဲ႔ညီမ မစၥခ်ီး အတြက္ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္း ဆုေတာင္းပြဲတခု လုပ္မယ္။ ေနရာက ခ်န္ဂီအမ်ဳိးသမီး အက်ဥ္းေထာင္ေရွ႕။ ည ၇ နာရီခြဲကေန ၁၁ နာရီအထိ။ အဲဒီ ဆုေတာင္းပြဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြ လာႏုိင္ရင္ လာေရာက္ပူးေပါင္းဘုိ႔ ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ထိ စကၤာပူမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လႈပ္ရွားခဲ့သမွ်ဟာ ျမန္မာ့အေရးသက္သက္ အတြက္ဘဲ။ စကၤာပူႏုိင္ငံေရးမွာ ေဒါက္တာခ်ီးတုိ႔ ပါတီကုိ က်ေနာ္အားေပးေထာက္ခံတာ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲက သူတုိ႔ မဲဆြယ္ပြဲေတြမွာ သြားနားေထာင္တာ၊ သူေရးတဲ့စာအုပ္ေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရးတီရွပ္ေတြ ရန္ပုံေငြအတြက္ ေရာင္းတဲ့အခါ ၀ယ္ယူအားေပးတာ၊ တခါတေလ အလွဴေငြ ထည့္တာေလာက္ကလြဲလုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ အတူ လက္တြဲၿပီး ထူးထူးျခားျခား လႈပ္ရွားမႈအေနနဲ႔ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။

အရင္ႏွစ္ကေတာ့ ကြာလတီဟုိတယ္မွာ SG Human Rights အဖြဲ႕က ဦးေဆာင္လုပ္တဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးဖုိရမ္ကုိ သြားတက္တာ၊ ေနာက္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ မ႐ူး၀ါးအဖြဲ႕က လုပ္ခဲ့တဲ့ Burma On My Mind ဆုိတဲ့ တံဆိပ္ကေလးေတြနဲ႔ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးေတြ ျဖန္႔ေ၀တဲ့ လႈပ္ရွားမႈမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့တာ၊ Speaker's corner မွာလုပ္တဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြကုိ သြားနားေထာင္တာတုိ႔ေတာ့ ရွိသေပါ႔။

အဲဒီေန႔က ဂၽြန္ရဲ႕ စာကုိရေတာ့ က်ေနာ္ သြားမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးကလည္း က်ေနာ့္လုိဘဲ။ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္၊ ကိုေဂ်မုိးနဲ႔ ကိုေလး တုိ႔ကို ေျပာျပေတာ့လည္း မဆုိင္းမတြပါဘဲ။

အဲဒီလုိနဲ႔ ညေန ၇ နာရီ ၄၀ မိနစ္ မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ငါးေယာက္သား ခ်န္ဂီ အမ်ဳိးသမီး အက်ဥ္းေထာင္ေရွ႕ကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဟုိမွာ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ လူေတြကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။

မီးထြန္းေတာ့ ဆီမီးခြက္လုိ ဖေယာင္းတုိင္အ၀ုိင္းေလးေတြကို တခါသုံး ပလပ္စတစ္အၾကည္သားခြက္ ထဲကုိထည့္၊ ၿပီးေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္သုံး ႏႈတ္သီးရွည္ ဓါတ္ေငြ႕မီးျခစ္နဲ႔ ထြန္းညႇိရတယ္။ အဲဒီ အုိင္ဒီယာက လွတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္အ၀ုိင္းဟာ ပလပ္စတစ္ခြက္ထဲေရာက္ေနေတာ့ မီးပုံးလုိျဖစ္သြားၿပီး အျမင္လည္းဆန္းတယ္၊ ေလတုိက္လည္း မၿငိမ္းေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ဖေယာင္းတုိင္မီးေတြကုိ ထြန္းၫႇိၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ အ၀င္ ပလက္ေဖာင္း တဖက္တခ်က္မွာ စီတန္းၿပီး ခ်လုိက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လာတဲ့လူေတြ ခဏတျဖဳတ္ အခ်င္းခ်င္း စကားစျမည္ေျပာၾကတာေပါ႔။

ေဒါက္တာခ်ီးရဲ႕ အမ်ဳိးသမီး (တုိင္၀မ္သူ) နဲ႔ သူ႕ကေလး သုံးေယာက္ကုိလည္း ေတြ႕ရတယ္။ အင္မတန္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြဘဲ။ သားအငယ္ဆုံးေလးက အဲသည္လုိ မီးထြန္းပြဲသြားရတာကုိ အရမ္းေပ်ာ္သတဲ့။ အႀကီးဆုံးမေလးက အရမ္းသိတတ္တယ္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း အရမ္းဂ႐ုစုိက္တယ္။ ေဒါက္တာခ်ီးအမ်ဳိးသမီးကလည္း အေမရိကားက ပီအိတ္ခ်္ဒီဘြဲ႕ရထားတဲ့ သူဘဲ။ သူတုိ႔ခ်င္း အဲဒီမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း စေတြ႕ခဲ့ၾကတာတဲ့။ ဟိတ္ဟန္မရွိဘဲ အင္မတန္ ခင္မင္ဘြယ္ေကာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တေယာက္ပါဘဲ။ သူမ ရံဖန္ရံခါ ေရးတတ္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးေတြဟာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂါ “တန္ခူး” ေရးတဲ့ စာစုေလးေတြလုိဘဲ။ ႐ုိး႐ုိးေလးနဲ႔ ႏွစ္လုိဘြယ္ေကာင္းတယ္။ လူသားဆန္တဲ့ အေတြးအေခၚေလးေတြ၊ နူးညံ့တဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြကုိ ဆြဲေဆာင္မႈရွိရွိ ေျပေျပျပစ္ျပစ္နဲ႔ ေရးသားေဖာ္ျပတတ္တယ္။

ေနာက္ၿပီး အဲဒီေန႔ကမွ အာမခံနဲ႔ ျပန္လြတ္လာတဲ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားခံယူထားတဲ့ ဂုိပါလန္နဲ နဲ႔လည္း ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သူက လီကြမ္းယူသားအဖနဲ႔ ေဒါက္တာခ်ီးေမာင္ႏွမတုိ႔ရဲ႕ အမႈမွာ မတရားဘက္လုိက္တဲ့ စကၤာပူတရား႐ုံးနဲ႔ တရားသူႀကီးကုိ ေ၀ဖန္ၿပီး အင္တာနက္ေပၚကေန သူ႔နာမည္၊ တည္းခုိတဲ့ ဟုိတယ္လိပ္စာေတြကုိ ေဖာ္ျပၿပီး “သူ႕ကုိ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ စြဲရဲရင္စြဲစမ္း” ဆုိၿပီး လီကြမ္းယူတုိ႔ သားအဖကုိ စိန္အေခၚေကာင္းလုိ႔ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းကုိ ေစာ္ကားမႈနဲ႔ စြဲခ်က္တင္ၿပီး ရဲစခန္းမွာ ၃-၄ ညေလာက္ လုိက္အိပ္လုိက္ရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေပါ႔။ သူ႕အမႈက အခုထိ ႐ုံးမတင္ရေသးဘူး။ ပတ္စ္ပုိ႔ကုိေတာ့ သိမ္းထားလုိက္တယ္တဲ့။

အဲဒီေန႔က မျပန္ခင္မွာ ေဒါက္တာခ်ီးတုိ႔ ေမာင္ႏွမပုံ ဓါတ္ပုံႀကီးေတြ ကုိင္ၿပီး ဓါတ္ပုံစု႐ုိက္ျဖစ္တယ္။

ေနာက္တရက္ျဖစ္တဲ့ ေသာၾကာေန႔ညကေတာ့ ကြင္းစ္ေတာင္း ရမန္အက်ဥ္းေထာင္ေရွ႕မွာ ေဒါက္တာခ်ီးအတြက္ မီးသြားထြန္းၾကတယ္။ အဲဒီညက အက်ဥ္းေထာင္ေရွ႕ပင္မ၀င္ေပါက္နဲ႔တည့္တည့္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မီးေတြကုိ စီတန္းထြန္း၊ ဓါတ္ပုံေတြ ကုိင္ၿပီး စီတန္းထုိင္ ဆႏၵျပ႐ုံမက ျပန္ကာနီးမွာ နာမည္ေက်ာ္ Protest Song ျဖစ္တဲ့ We Shall Overcome ကုိ သံၿပဳိင္သီဆုိခဲ့ၾကတယ္။

ျမန္မာ့အေရးမဟုတ္ဘဲ သူမ်ားအေရးမွာ ဘာေၾကာင့္သြားပတ္သက္ရသလဲ။ စကၤာပူ အစုိးရဟာ သူ႕ႏုိင္ငံအေရးမွာ အတုိက္အခံေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္တုန္းကမွ မညႇာခဲ့ေတာ့ အခုလုိ အတုိက္အခံေတြဘက္က သြားေရာက္အားေပးတဲ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ျခင္းဟာ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ ဟုတ္ပါ႔မလား။....လုိ႔ ေမးခ်င္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။

စကၤာပူမွာ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမတုိင္မီ ေအာခ်ာ့ဒ္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ အကၤ်ီအျဖဴေတြ ၀တ္ၿပီး စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ၊ အာဆီယံထိပ္သီး အစည္းအေ၀း အတြင္းမွာ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္လမ္းမေပၚမွာ အကၤ်ီအနီေတြ၀တ္ၿပီး စီတန္းဆႏၵ ျပခဲ့ၾကတာ၊ နာဂစ္မုန္တုိင္းမွာ ေသဆုံးခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕မွာ သြားေရာက္ဖေယာင္း တုိင္ထြန္း ဆုေတာင္းပြဲလုပ္ခဲ့သမွ်ေတြဟာ စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ လူငါးေယာက္ထက္ပုိၿပီး မစုေ၀းရဆုိတဲ့ ဥပေဒနဲ႔ ၿငိစြန္းေနပါတယ္။

အဲဒီအတြက္ ရဲက ရဲဌာနခ်ဳပ္မွာ ေခၚယူၿပီး စုံစမ္းစစ္ေဆးျခင္းေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့သလုိ တန္ဂလင္းရဲစခန္းေဟာင္းမွာလည္း ေခၚယူသတိေပး ေျပာဆုိမႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ (ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ “ရဲစခန္းမွာ” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ေတြမွာ က်ေနာ္ ေရးျပခဲ့ဘူးပါတယ္။)

စကၤာပူအစုိးရက အေရးယူႏုိင္တာလဲ မွန္ပါတယ္။ အနည္းဆုံး ရဲစခန္းကုိ ေခၚယူေမးျမန္း သတိေပးတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အျပစ္ဒဏ္အေနနဲ႔ ဒဏ္တပ္တာ၊ ေထာင္ခ်တာ၊ အဆုိးဆုံးအေနနဲ႔ တုိင္းျပည္က ႏွင္ထုတ္တာေတြကုိ လုပ္ေဆာင္လာႏုိင္ဘြယ္ရွိတယ္ဆုိတာကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူ႕ႏုိင္ငံေရာက္ရင္ သူ႕ႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒကုိ ေလးစားလုိက္နာရမယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆကုိ လက္ကုိင္ထားပါတယ္။ အဲဒီဥပေဒဟာ သူ႔ႏုိင္ငံက ျပည္သူလူထုက ဒီမုိကေရစီနည္းလမ္းက်စြာ ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေလးစား လုိက္နာဘုိ႔ ၀န္မေလးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူ႕အခြင့္အေရးကုိ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္ႏုိင္ငံေရာက္ေရာက္ လုိက္နာမွာမဟုတ္ဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္က ဒီမုိကေရစီစနစ္ထြန္းကားၿပီး အေျခခံလူ႕အခြင့္အေရးေတြကုိ ေလးစားကာကြယ္ေပးတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ ေပၚေပါက္ေစဘုိ႔ မဟုတ္ပါလား။

တကယ္တမ္းက်ရင္ အေျခခံလူ႔အခြင့္အေရးေတြဟာ လူသားတေယာက္ေမြးဖြားလုိက္တဲ့ အခ်ိန္ကစလုိ႔ သူ႕နဲ႕အတူ တပါတည္း ပါလာၿပီးသား။ အဲဒီအခြင့္အေရးဟာ လူသားတုိင္းမွာ အညီအမွ်ပါလာတယ္။ သူကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူ႔သားသမီး၊ ဘယ္လုိ အလႊာမွာ ေမြးဖြားလာလုိ႔ က်င့္သုံးခြင့္ရတယ္။....ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္သူ႔သားသမီး၊ ဘယ္လုိအလႊာမွာ ေမြးဖြားလာလုိ႔ က်င့္သုံးခြင့္မရဘူး။.....စသျဖင့္ အဲသည္လုိ မညီမမွ်မႈ လုံး၀မရွိဘူး။ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ လူမ်ဳိးမေရြး၊ဘာသာမေရြး၊ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး၊ အာဏာလက္ရွိလက္မဲ့မေရြး အဲဒီအခြင့္အေရးေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ က်င့္သုံးဘုိ႔ အခြင့္အေရး ေမြးကတည္းက ပါၿပီးသား။

အဲဒီလုိ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကုိယ္ လြတ္လပ္စြာ က်င့္သုံးတာကုိမွ တဦးတေယာက္ကျဖစ္ေစ၊ တစုတဖြဲ႔ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး ဟန္႔တားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာရင္ အဲဒါဟာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာသူရဲ႕ မတရားမႈ၊ ရာဇ၀တ္မႈ၊ လူမဆန္မႈဘဲ။

တုိင္းျပည္တခုမွာ လူ႕အခြင့္အေရးကုိ လြတ္လပ္စြာက်င့္သုံးမိလုိ႔ အစုိးရကေန မတရား ျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒတရပ္ရပ္နဲ႔ အေရးယူခံရရင္ အေရးယူခံရတဲ့လူကုိ အျပစ္တင္စရာမလုိ၊ ႐ႈတ္ခ်စရာမလုိ။ အေရးယူခံရတဲ့ လူကုိယ္တုိင္အေနနဲ႔လည္း ရွက္ရြံ႕စရာမလုိ။

အမွန္စင္စစ္ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ခ်ဳိးေဖာက္တဲ့၊ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္တဲ့ အစုိးရကုိသာ ၀ုိင္း၀န္းရႈတ္ခ် အျပစ္တင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

အခုကိစၥမွာလည္း ေဒါက္တာခ်ီးဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ မစုစုေႏြး၊ ႐ုိဇာပါ႔ခ္၊ ေဒါက္တာမာတင္လူသာကင္း တုိ႔လုိဘဲ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ သူရဲေကာင္းတေယာက္။ ျမန္မာ့သတင္းနဲ႔ ျမန္မာ့႐ုပ္သံက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အပုပ္ခ်သလုိ စကၤာပူမီဒီယာေတြက ေဒါက္တာခ်ီးကုိ ဘယ္လုိပင္ လူဆုိးလူသြမ္းတဦးသဖြယ္ ျခယ္မႈန္းေနေပမယ့္ လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းမီဒီယာနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကေတာ့ ေဒါက္တာခ်ီးရဲ႕ လူ႕အခြင့္အေရးႀကဳိးပမ္းမႈကုိ အထူးတလည္ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါတယ္။ သူဟာ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လႊတ္ေတာ္အမွတ္မ်ားအဖြဲ႔က ေပးအပ္တဲ့ “၂၀၀၃ ခုႏွစ္အတြက္ ဒီမုိကေရစီအား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သူဆု” အပ္ႏွင္းျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။

ေဒါက္တာခ်ီးဟာ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသူ အေပါင္းအတြက္ စံနမူနာယူစရာျပယုဂ္တခု၊ သူရဲေကာင္းတေယာက္ပါဘဲ။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ သူနဲ႔ သူ႔ညီမအတြက္ ျပဳလုပ္တဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းဆုေတာင္းပြဲကုိ ကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္အားေပးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုံးျဖတ္တဲ့အေလ်ာက္ ကုိယ့္အခြင့္အေရး ျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ပုိင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စု႐ုံးပုိင္ခြင့္ကုိ အာဏာပုိင္ေတြ ခြင့္ျပဳျခင္း၊ မျပဳျခင္းကုိ ထည့္သြင္းမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ က်င့္သုံးခဲ့ပါတယ္။

အာဏာရွင္ေတြဟာ လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲ အသည္းထဲမွာ အေၾကာက္တရားကုိ ထည့္ေပးျခင္းအားျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္သက္ဆုိးရွည္ေအာင္ ႀကဳိးပမ္းတတ္ၾကတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး နားလည္လက္ခံၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အေၾကာက္တရားဟာ အာဏာရွင္ေတြ တည္ၿမဲဘုိ႔အတြက္ အဓိကေဒါက္တုိင္ေတြ ျဖစ္မေနေပဘူးလား။ အာဏာရွင္စနစ္ၿပဳိလဲေစဘုိ႔ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ကို္ယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အဲဒီ ေဒါက္တုိင္ေတြကို အရင္ၿဖဳိလွဲၾကရေပမေပါ႔။

လူတေယာက္ဟာ အျခားသူတေယာက္ကုိ ကယ္တင္ဘုိ႔အတြက္ဆုိရင္ ကိုယ္တုိင္ အေၾကာက္တရားကေန လြတ္ေျမာက္သူတေယာက္ျဖစ္ဘုိ႔ လုိပါတယ္။

ေဂါတမဗုဒၶဟာ သတၱ၀ါေ၀ေနယ်ေတြကုိ သံသရာ၀ဲဂယက္က ကယ္တင္ႏုိင္ဘုိ႔အတြက္ ကုိယ္တုိင္ ကိေလသာတဏွာရဲ႕ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အရင္ႀကဳိးစား အားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀င္းတင္၊ ကုိမင္းကုိႏုိင္၊ ကုိကုိႀကီး၊ မစုစုေႏြး၊ ကုိေအာင္ေဖစတဲ့ သူရဲေကာင္းအာဇာနည္ေတြဟာလည္း ျမန္မာျပည္သူလူထုကုိ အေၾကာက္ တရားရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈက လြတ္ကင္းၿပီး လြတ္လပ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတခု ျဖစ္လာေစဘုိ႔ ေရွ႕တန္းကေန ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကရမွာ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္အေၾကာက္တရားရဲ႕ ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈကေန လြတ္ေျမာက္ေနၿပီး လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစားေတြးေခၚျပဳမူၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေဂါတမဗုဒၶဟာ ကုိယ္တုိင္ ကိေလသာ၊ ကာမတဏွာရဲ႕ ေႏွာင္တည္းမႈက လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္ခဲ့လုိ႔ ေ၀ေနယ်ာအမ်ားစုဟာလည္း ဗုဒၶအေပၚမွာၾကည္ညဳိ သလုိ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္အေပၚမွာလည္း ၾကည္ညဳိသဒၶါပြားလုိ႔၊ ယုံၾကည္သက္၀င္လုိ႔ လုိက္လံႀကဳိးစား အားထုတ္တဲ့အခါ သံသရာကေန လြတ္ေျမာက္ၿပီး ကၽြတ္တမ္း၀င္ခဲ့ရတဲ့ သာဓကေတြ ရွိပါတယ္။

အလားတူပါဘဲ ကုိေအာင္ေဖက အစ....ကုိမင္းကုိႏုိင္အလယ္...ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အဆုံး အဲဒီသူရဲ႕ေကာင္းေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားကင္းမႈ၊ လြတ္ေျမာက္မႈအေပၚမွာ ၾကည္ညဳိေလးစား ၾကျခင္းျဖင့္ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္အေပၚမွာ သက္၀င္ယုံၾကည္ၿပီး၊ သူတုိ႔ရဲ႕ သတၱိကုိ ေသြးကူးယူၿပီး က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ မိမိရဲ႕ ကိုယ္တြင္းမွာ တြယ္၀င္ၿပီး မိမိကုိ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ အေၾကာက္တရားဆုိတဲ့ ေႏွာင္ႀကဳိးႀကီးကေန ႐ုန္းထြက္ၾကမယ္ဆုိရင္၊ အာဏာရွင္စနစ္သက္ဆုိးရွည္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူေပးေနတဲ့ မိမိတုိ႔ ရင္ထဲက အေၾကာက္တရား ေထာက္တုိင္ႀကီးကုိ ၿဖဳိဖ်က္ၾကမယ္ဆုိရင္ အာဏာရွင္စနစ္ဟာ အျမန္ဆုံးၿပဳိလဲရမွာ မလြဲမေသြပါဘဲ။

အဲဒီလုိ အေၾကာက္တရားကို ၿဖဳိဖ်က္ရာမွာ သေဘာသက္သက္မဟုတ္၊ အေျပာသက္သက္ မဟုတ္၊ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပဘုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။

မိမိဟာ လူ႔အခြင့္အေရးကုိ ရယူခ်င္ရင္ သူမ်ားကေပးတဲ့အထိ ေစာင့္ေနစရာမလုိ။ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာကုိမွ မစုိးရြံ႕ဘဲ ရဲရဲက်င့္သုံးပါ။

အာဏာရွင္မ်ားက ကန္႔သတ္ထားတဲ့ စည္း၀ုိင္းေဘာင္အတြင္းမွာဘဲ ျပဳမူလႈပ္ရွားေနရတာဟာ မိမိကုိယ္ကုိ အင္မတန္ သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚပါ၊ လြတ္လပ္စြာျပဳမူပါ။ ဒါမွသာ မိမိဟာ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ထုိက္တန္တဲ့လူျဖစ္တယ္။ မိမိဟာ လြတ္ေျမာက္သူတဦးျဖစ္ႏုိင္တယ္။

ကုိယ့္ေမြးရာပါအခြင့္အေရးကုိ ရဲရဲႀကီး လက္ေတြ႕ က်င့္သုံးပါမွ မိမိဟာ “ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းဆုိတဲ့ အေမွာင္ထုကုိ ဆဲေရးမေနဘဲ မိမိရဲ႕ ႏွလုံးအိမ္အတြင္းက လြတ္ေျမာက္ျခင္းဖေယာင္းတုိင္ကုိ ထိန္ေနေအာင္ ထြန္းညႇိလုိက္ႏုိင္တဲ့” လူတေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္ေပမယ္။ အာဏာရွင္ေတြ မတရားေရးဆြဲထားတဲ့ မတရားတဲ့ ဥပေဒေဘာင္ အတြင္းမွာ က်ဳိးႏြံစြာေနထုိင္ျခင္းဟာ လြတ္လပ္ေရးတန္ဘုိးထားရာမေရာက္၊ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ကုိ ယုံၾကည္ရာမေရာက္၊ လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ရာမေရာက္ေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ၾကဘုိ႔လုိပါတယ္။ နအဖ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ဥပေဒေဘာင္တြင္း ေနထုိင္ျခင္း၊ ေဘးကင္းရန္ကြာ လြန္ခ်မ္းသာ” ဆုိတာႀကီးကုိ နားေယာင္ၿပီး “က်ေနာ္တုိ႔က Rule of Law ကုိဘဲ ယုံၾကည္တယ္” လုိ႔ ေယဘုယ်သေဘာ ၿဖီးျဖန္းညာ၀ါးေႂကြးေၾကာ္ၿပီး လက္ေတြ႕မွာေတာ့“ Rule of Law လား၊ Rule by Law လား ” ဆုိတာကုိ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ ဥပေဒဆုိရင္ အတူတူဘဲလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲကာ မတရားတဲ့ ဥပေဒကုိလည္း ႐ုိက်ဳိးစြာလုိက္နာဘုိ႔ တုိက္တြန္း မႈိင္းတုိက္ေနတဲ့ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ အခြင့္အေရးသမား လူတြင္က်ယ္လုပ္လုိသူတခ်ဳိ႕ကုိလည္း ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ စိတ္မခ်မ္းသာဘြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။

စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ၊ အရာရာကုိ စိတ္ကသာလွ်င္ ဦးေဆာင္တယ္ဆုိတဲ့ စကားေတြရွိတဲ့အတုိင္း ဒီမုိကေရစီ၊ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးကုိ ယုံၾကည္တယ္ဆုိရင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မိမိေရာက္ရာ အရပ္မွာ ႏုိင္ငံမွာ အေျပာမဟုတ္ လက္ေတြ႕ ျပဳမူက်င့္သုံးၾကဘုိ႔ တုိက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လုိက္ပါတယ္။

Read more

“ေရဆုံးေရဖ်ား”

“you must be prepared to go all the way." (မင္းအေနနဲ႔ ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ သြားဘုိ႔ အသင့္ျပင္ၿပီး (စိတ္ပုိင္းျဖတ္ၿပီး) ျဖစ္ရမယ္)

အထက္ပါ စကားကုိ ေျပာလုိက္သူကေတာ့ အုိင္းရစ္ရွ္-အေမရိကန္လူမ်ဳိး ရဲအရာရွိ ဂ်င္မ္မလုံး။ ေနရာက ရွီကာဂုိၿမဳိ႕က ဘုရားေက်ာင္းအတြင္း။ နားေထာင္ေနသူက ယစ္မ်ဳိးအရာရွိ စုံေထာက္ မစၥတာ ေအးလိေယာ့ နက္စ္။

*****************************************************************************

ဒါ႐ုိက္တာ ဘ႐ုိင္ယန္း ဒီပါးလ္မား ႐ုိက္ကူးၿပီး ကယ္ဗင္ေကာ္စနာ၊ ေရွာင္ကြန္နရီ နဲ႔ ေရာဘတ္ဒီနဲ႐ုိး တုိ႔ ပါ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ The Untouchables (ထိတုိ႔၍ မရသူမ်ား) ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးထဲက အထက္ပါ ဇာတ္၀င္ခန္းကေလးက က်ေနာ့္အေတြးထဲကုိ မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ကားမွာဘဲ ေရွာင္ကြန္နရီတေယာက္ အမ်ဳိးသားဇာတ္ပုိ႔ ေအာ္စကာဆု ကုိ ဆြတ္ခူးသြားပါတယ္။ မာဖီယားဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္ႀကီး အယ္လ္ကပုန္း ေနရာမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားတဲ့ မင္းသားႀကီး ေရာဘတ္ဒီနဲ႐ုိးဟာလည္း ဇာတ္၀င္ခန္း အနည္းငယ္သာ ပါ၀င္ခြင့္ရတဲ့ၾကားထဲက ကပုန္းရဲ႕ စ႐ုိက္ကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားႏုိင္ခဲ့့တဲ့အခ်က္ကုိ ႐ုပ္ရွင္ေ၀ဖန္သူမ်ားကုိယ္တုိင္က ခ်ီးမြမ္းခဲ့ၾကရပါတယ္။

*****************************************************************************

အခုတေလာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ေျပာခ်င္လြန္းလုိ႔ ရင္ထဲမွာ ရြစိတက္ေနတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ အန္မခ်ခင္ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ (ဒီကားကုိ မၾကည့္ဘူးသူမ်ားအတြက္) အနည္းငယ္ အတုိခ်ဳံးေျပာရမယ္ဆုိရင္......

၁၉၃၀ ခုႏွစ္ အေစာပုိင္းေတြဆီက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ အရက္ေသစာေရာင္းခ်မႈကို ပိတ္ပင္လုိက္တဲ့အခါ ေျမေအာက္ဂုိဏ္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အရက္ေသစာ ေမွာင္ခုိေစ်းကြက္ကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ႏုိင္ဘုိ႔အတြက္ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈနည္းလမ္းေတြကုိ အၿပဳိင္အဆုိင္သုံးလာၾကတယ္။

အဆုိးဆုံးကေတာ့ ရွီကာဂုိၿမဳိ႕မွာဘဲ။ အဲဒီၿမဳိ႕မွာ အယ္လ္ကပုန္း (ေရာဘတ္ ဒီနဲ႐ုိး) ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဂုိဏ္းဟာ ၿမဳိ႕ေတာ္၀န္ကစလုိ႔ တၿမဳိ႕လုံးကုိ သူ႕အိပ္ေထာင္ထဲထည့္ၿပီး အရည္အေသြးညံ့ဖ်င္းတဲ့ အရက္ကုိ ေစ်းတင္ေရာင္းခ်ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ယစ္မ်ဳိးနဲ႔ အေကာက္ခြန္ ဌာနက ေအးဂ်င့္ ေအးလိေယာ့ နက္စ္ (ကီဗင္ေကာ္စနာ) ကုိ ရွီကာဂုိပုိ႔ၿပီး ကပုန္းနဲ႔ သူ႕အင္ပုိင္ယာကုိ ႏွိမ္နင္းခုိင္းတယ္။ ပထမေတာ့ နက္စ္ ရဲ႕ ဗ်ဴဟာက ရဲအင္အား အမ်ားအျပားကုိ အသုံးျပဳၿပီး အရက္ပုန္း သိမ္းတဲ့ေနရာေတြကုိ ေရွာင္တခင္ ၀င္စီးတဲ့ နည္းဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ရဲေတြရဲ႕ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈက အရမ္းျမင့္ေနေတာ့ နက္စ္ ၀င္မစီးခင္မွာဘဲ ရဲေတြဆီက တဆင့္ ကပုန္းဟာ သတင္းႀကဳိရၿပီး ေျခရာလက္ရာေဖ်ာက္ထားတဲ့အတြက္ နက္စ္အေနနဲ႔ အ႐ႈံးနဲ႔ဘဲ ရင္ဆုိင္ရၿပီး အရွက္ကြဲစရာျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္ေတာ့မွ တညေန အလုပ္ကအျပန္ အမွတ္မထင္ ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ လာဘ္မစားတဲ့ ရဲအရာရွိေကာင္း ဂ်င္မ္မလုံးကုိ စတင္ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အကူအညီေတာင္းတယ္။ မလုံးက ရဲတပ္ဖြဲ႕ထဲမွာ လက္ရွိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အရာရွိမွန္သမွ်ဟာ လာဘ္စားၿပီး ယုံၾကည္စရာမေကာင္းတဲ့အတြက္ ရဲသင္တန္းေက်ာင္းကေနတုိက္႐ုိက္ ေနာက္ထပ္ အဖြဲ႕၀င္သစ္ ေခၚယူဘုိ႔ အႀကံေပးတယ္။ မလုံးအႀကံေပးခ်က္အရ လက္ေျဖာင့္ၿပီး မဟုတ္မခံစိတ္နဲ႔ အေရးႀကဳံရင္ ျဖတ္ထုိးဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ ေဂ်ာ့ဂ်္စတုန္း တျဖစ္လဲ ဂူးဆက္ပီ ပက္ထရီ (အင္ဒီ ဂါစီယား) ကုိ ေရြးထုတ္ေခၚယူလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၀ါရွင္တန္ကေနၿပီး နက္စ္ကုိ ကူညီဘုိ႔ ပုိ႔ေပးလုိက္တဲ့ စာရင္းကုိင္ ေအာ္စကာေ၀ါေလ့စ္ (ခ်ာစ္မာတင္စမစ္)။ အဲဒီမွာတင္ အဖြဲ႕၀င္ ေလးေယာက္ပါ၀င္တဲ့ လာဘ္စားမႈလည္းကင္းတဲ့ ကပုန္းကုိ မေၾကာက္မရြံ႕ ႏွိမ္နင္းမယ့္ အဖြဲ႕ေလးတဖြဲ႕စတင္ေပၚလာခဲ့တယ္။

*************************************************************************

ဒီ ထိတုိ႔၍မရသူမ်ား အမည္ရတဲ့ ဇာတ္ကားဟာ ကပုန္းအေၾကာင္းကုိ ႐ုိက္သမွ်ေတြထဲမွာ အေကာင္းဆုံးဘဲလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရတယ္။ ဇာတ္ကားတေလွ်ာက္လုံး ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္၊ အသည္းတဖုိဖုိ၊ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ တခ်ိန္ထဲမွာဘဲ မ်က္ရည္စုိ႔ရေလာက္ေအာင္ ရင္နင့္ဘြယ္၊ ဆြတ္ပ်ံဘြယ္အတိၿပီးတဲ့ ဇာတ္ကားတကားဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။

မၾကည့္ရေသးသူမ်ားကုိ ၾကည့္ဘုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါရေစ။ အခုဆုိရင္ ဗီစီဒီ လက္က်န္ရွင္းေစ်း ၆ ေဒၚလာ ခြဲေလာက္နဲ႔ စကၤာပူက အေခြဆုိင္ေတြမွာ ရႏုိင္ပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္မွာ မၾကည့္ရေသးသူမ်ား အရသာပ်က္သြားမွာ စုိးရိမ္တဲ့အတြက္ ဇာတ္လမ္းအစအဆုံး ေျပာျပရန္ စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ အခုထိ ေျပာခဲ့သမွ်ဟာ က်ေနာ္ဆက္ေျပာလုိေသာ အေၾကာင္းအရာတခုအတြက္ နိဒါန္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

***************************************************************************
ဒီေဆာင္းပါးအစမွာ ေရးျပခဲ့တဲ့ အခန္းကေတာ့.....

ဂ်င္မ္မလုံးကုိ နက္စ္က ကပုန္းကုိ ႏွိမ္းနင္းဘုိ႔ေနရာမွာ ပါ၀င္ကူညီဘုိ႔ ကမ္းလွမ္းေတာ့ ဂ်င္မ္မလုံးက.....“မင္းသူ႕ကုိ တကယ္လက္ရဖမ္းခ်င္တာလား။ အဲဒီအတြက္ မင္းဘာေတြ ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲ။ ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ သြားဘုိ႔ ျပင္ဆင္ၿပီးပလား” လုိ႔ ေမးတဲ့အခန္းကေလးပါ။ “ေရဆုံးေရဖ်ားသြားဘုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ရမယ္”။ အဲဒီစကားေလးဟာ အင္မတန္ တာသြားပါတယ္။

အဲဒီစကားေလးကုိ ၾကားေယာင္မိတုိင္း က်ေနာ့္အေတြးထဲမွာ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြ တသီတတန္းႀကီး ေပၚလာတတ္ပါတယ္။

****************************************************************************

ဗုဒၶအေလာင္းလ်ာဟာ သုေမဓါ ရွင္ရေသ့ဘ၀မွာ သဗၺညဳတ ေရႊဉာဏ္ေတာ္အတြက္ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ကုိ ခံယူၿပီးကတည္းက ေလးအသေခၤ်နဲ႔ ကမၻာတသိန္းကာလပတ္လုံး လုံး၀ မေလ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ ပါရမီကုိ ျဖည့္ဆီးက်င့္ႀကံခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံး ဘ၀မွာ သိဒၶတၳမင္းသားအျဖစ္ကေန ေတာထြက္တဲ့အခါ လမ္းခရီးမွာ ေရွ႕ဆက္မသြားရင္ စၾက၀ေတးျဖစ္မယ္ ေျပာတာေတာင္ လုံး၀လွည့္မျပန္ဘဲ မိမိ ပုိင္းျဖတ္ထားတဲ့အတုိင္းသာ ေရဆုံးေရဖ်ား လုိက္ခဲ့တဲ့ စိတ္ဓါတ္ဟာ အင္မတန္ၾကည္ညဳိစရာေကာင္းလွပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။ သူမဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲကုိ ေျခစုံပစ္၀င္လုိက္ကတည္းက ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ သြားဘုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ၿပီးသား။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းနဲ႔မွ ေနာက္ျပန္လွည့္မွာ မဟုတ္။ သူမအေနနဲ႔ ရပ္ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး၊ လွလွပပ ရပ္ႏုိင္တဲ့အခြင့္အေရးေတြ၊ လွည့္ထြက္သြားႏုိင္တဲ့အခြင့္အေရးေတြ ရွိပါတယ္။ ခင္ပြန္းသည္ နာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္က သူမသာ ျပည္ပကုိ ထြက္လာၿပီးေတြ႕မယ္ဆုိရင္ ေတြ႕ခြင့္ရွိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္လ္ဆုအပါအ၀င္ ဆုေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကုိ ဆြတ္ခူးထားၿပီးျဖစ္တဲ့ သူမအတြက္ ျပည္ပမွာ ဒလုိင္းလားမားတုိ႔၊ ဒက္စမြန္တူးတူးတုိ႔လုိ တကမၻာလုံးက ေလးစားရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေနနဲ႔ ဆက္လက္ေနထုိင္သြားႏုိင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရွိတာ အားလုံးအသိပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ အခြင့္အေရးေတြကုိ မမက္ေမာဘဲ ဘယ္လုိ အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပေစ၊ သူမေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းကုိ တစုိက္မတ္မတ္ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ သူမရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ဟာ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ မြန္ျမတ္လွပါေပတယ္။

မစုစုေႏြး......။ မစုစုေႏြးဟာ အတင္းအဓမၼလုပ္အားေပးေစခုိင္းမႈေတြ ရပ္တန္႔ေစဘုိ႔ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာအလုပ္သမားအဖြဲ႕ (အုိင္အယ္အုိ)ကုိ တုိင္တန္းလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမဟာ ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ သြားဘုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ၿပီးသားပါ။ ေထာင္တန္းက်ရင္လည္းက်၊ အက်ခံဘုိ႔ အသင့္ျဖစ္ၿပီးသားဘဲ။ ေထာင္ထဲကထြက္လာၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာလည္း သူမရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ အဲဒီ ပုိင္းျဖတ္မႈကို အထင္းသားေပၚလြင္ေစပါတယ္။

႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ကုိေက်ာ္သူ (နာေရးကူညီမႈအသင္း) နဲ႔ ကုိဇာဂနာတုိ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြကုိ ဆြမ္း၊ေရ ကပ္လွဴဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္စဥ္ကလည္း သူတုိ႔ဟာ ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ သြားဘုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ၿပီးသားပါ။ ေထာင္တန္း က်ရင္လည္းက်၊ အက်ခံဘုိ႔ အသင့္ျဖစ္ၿပီးသားဘဲ။

အလားတူပါဘဲ....ကုိမင္းကုိႏုိင္အပါအ၀င္၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားအုပ္စု၊ က်ဴရွင္ဆရာ ကုိေအာင္ေဖ၊ မျဖဴျဖဴသင္း၊ ေနာ္အုန္းလွ၊ ဦးအုန္းသန္းကစလုိ႔ ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္အဆုံး သူရဲေကာင္းေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈအတြက္ ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ သြားဘုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ထားၿပီးသား။

**********************************************************************

ဒါက သူရဲေကာင္းေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီသူရဲေကာင္းေတြဟာ ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ သြားဘုိ႔ ဘယ္လုိ အဆင္သင့္ျဖစ္သလဲဆုိတာကုိ ေရးျပတာပါ။

အဲ.....သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့လူေတြ အေၾကာင္းကုိလည္း နည္းနည္းေတာ့ အျဖဴအမဲ သဲကြဲသြားေအာင္ ေရးျပခ်င္ပါေသးတယ္။

*************************************************************************

ျမန္မာျပည္အေရးမွာ တခ်ဳိ႕ေအာ္ေနတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။

“တုိ႔က လူမႈကယ္ဆယ္ေရးသက္သက္ဘဲ လုပ္မယ္။
တုိ႔က ပတ္၀န္းက်င္ သဘာ၀ ထိန္းသိမ္းေရးသက္သက္ဘဲ လုပ္မယ္။
တုိ႔က ပညာရွင္ သက္သက္ဘဲ လုပ္မယ္။
ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ေတာ့ တုိ႔မပတ္သက္လုိဘူး။”

ေကာင္းၿပီ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ မွန္ကန္သလဲ သုံးသပ္ၾကည့္ရေအာင္။

သူတုိ႔ရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ မွန္ကန္တယ္လုိ႔ ပထမဦးဆုံးသုံးသပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကုိယ္၀ါသနာပါရာ၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာကုိ အေျပာင္ေျမာက္ဆုံး လုပ္ကုိင္ႏုိင္တဲ့အခြင့္အလမ္း၊ အေျခအေန၊ ပတ္၀န္းက်င္ ရွိလုိ႔ပါဘဲ။

ျမန္မာႏုိင္ငံလုိ စစ္အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းေတြကုိ အေျပာင္ေျမာက္ဆုံး လုပ္ကုိင္ႏုိင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရွိပါသလား။ ဆက္လက္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။

(၁) လူမႈကယ္ဆယ္ေရးသက္သက္ လုပ္ျခင္း

ယခု နာဂစ္မုန္တုိင္းတုိက္အၿပီးမွာ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သူမ်ားကုိ အာဏာပုိင္ေတြက ကန္႔သတ္တားျမစ္တာေတြ ႀကဳံတာကုိ အားလုံးမ်က္ျမင္ပါဘဲ။ အဲဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိးႀကဳံလာခဲ့တဲ့အခါ ေစာေစာက “တုိ႔က လူမႈကယ္ဆယ္ေရးသက္သက္ဘဲ လုပ္မယ္” လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ သူေတြဟာ (မစုစုေႏြးတုိ႔၊ မျဖဴျဖဴသင္းတုိ႔၊ ကုိေက်ာ္သူတုိ႔လုိ) အာဏာပုိင္ေတြ ၿငဳိျငင္ခ်င္ ၿငဳိျငင္ပေစ၊ တုိ႔ကေတာ့ တုိ႔လုပ္စရာရွိတာကို မဆုတ္တမ္း ေနာက္မရြံ႕တမ္း လုပ္မွာဘဲလုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ထားပါသလား။ ဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ “ငါတုိ႔ေတာ့ အာဏာပုိင္ေတြကတားလုိ႔ တုိ႔လုပ္ႏုိင္သေလာက္ဘဲ၊ တုိ႔တတ္ႏုိင္တာေလးဘဲ တုိ႔လုပ္ခဲ့ပါတယ္” ဆုိရင္ သူတုိ႔ဟာ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းကုိ အေျပာင္ေျမာက္ဆုံးလုပ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ယူဆလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ အာဏာရွင္ ခြင့္ျပဳသမွ် ေဘာင္ထဲက သူတုိ႔ရဲ႕ အတၱကုိ ေျဖသိမ့္ႏုိင္ဘုိ႔သက္သက္ လုပ္ခဲ့ရျခင္းသာျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ့္ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ ေရွ႕တန္းတင္တယ္ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။

(၂) သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး သက္သက္လုပ္ျခင္း

အဲဒီ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ဟာ စာေရးဆရာဆုိရင္ မဂၢဇင္းေတြမွာ စာေပစိစစ္ေရးက ခြင့္ျပဳသေလာက္ဘဲ “ပလစ္စတစ္အိပ္ေတြကုိ ေလွ်ာ့သုံးပါ။ ရီဆုိက္ကယ္ လုပ္ပါ။ သစ္ပင္ေတြ၊ သစ္ေတာေတြကုိ ထိန္းသိမ္းပါ” ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြေလာက္ဘဲ ေရးခြင့္ရမယ္။ တခါတရံ Seminar ေတြဘာေတြ လုပ္ၿပီး အဲသည္မွာ ဟိတ္ဟန္ တခြဲသားနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္းေဟာေျပာခြင့္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဧရာ၀တီျမစ္ညာကို ပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ေရကာတာေဆာက္မယ့္ကိစၥမွာ အာဏာပုိင္ေတြ ၿငဳိျငင္မႈကို ခံၿပီး ဆန္႔က်င္ ကန္႔ကြက္ရဲသလား။ သံလြင္ေရကာတာစီမံကိန္းကုိ ကန္႕ကြက္ရဲသလား။ စစ္တပ္နဲ႔ ပလဲနံမ သင့္တဲ့ သစ္ကုမၸဏီေတြ သစ္ေတြကုိ ဒလေဟာ ခုတ္ၿပီး ေတာျပဳန္းေအာင္လုပ္ေနတာကုိ စာတတန္၊ ေပတတန္နဲ႔ တရား၀င္ လူသိရွင္ၾကား ကန္႔ကြက္ဘူးသလား။ ေ၀းေသး။ အမ်ားစုဟာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အိမ္မွာဘဲ အသာၿငိမ္ကုပ္ေနၾကတာေတြ႕တယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္မ်ားဟာလည္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးလုပ္ငန္းကို ကိုယ္ယုံၾကည္တဲ့အတုိင္း ေရဆုံးေရဖ်ား အေျပာင္ေျမာက္ဆုံး လုပ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာရွင္ ခြင့္ျပဳသမွ်သာ လုပ္ေနရတာျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္စိတ္အဆာေျပ႐ုံေလာက္လုပ္ေနတဲ့လုပ္ရပ္က ဘယ္မွာ ထိေရာက္ႏုိင္ပါဦးမလဲ။ (ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကုိယ့္ကေလာင္စြမ္း ကုိယ္ယုံတယ္လုိ႔ ေျပာသဗ်။)

(၃) ပညာရွင္သက္သက္ဘဲလုပ္ျခင္း

စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးတုိ႔နဲ႕ ပတ္သက္လုိ႔ ပညာရွင္ဆန္ဆန္သုံးသပ္ခ်က္ေတြမွာ အာဏာရွင္ေတြ ၿငဳိျငင္မႈကုိ ဂ႐ုမျပဳဘဲ အေကာင္းဆုံး၊ အျဖစ္သင့္ဆုံး သုံးသပ္ခ်က္ေတြကုိ တုိင္းျပည္အက်ဳိးအတြက္ တင္ျပခဲ့ဘူးပါသလား။ တင္ျပႏုိင္ခဲ့ပါသလား။

အလားတူ အႏုပညာရွင္ဆုိရင္လည္း အႏုပညာကုိ လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးခြင့္၊ ေဖာ္ျပခြင့္ ရွိပါရဲ႕လား။ အာဏာပုိင္ေတြ မႀကဳိက္မွန္းသိသိနဲ႔ “အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္သက္သက္”ဆုိတဲ့အတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးရဲပါသလား။ ဖန္တီးခဲ့ပါသလား။

ဒါေတြဟာ ဥပမာ အနည္းငယ္မွ်ကုိ ထုတ္ႏႈတ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အခုေျပာခဲ့တဲ့ နယ္ပယ္တုိင္းမွာ လူတုိင္းလူတုိင္းအေနနဲ႔ ကုိယ္စိတ္သန္တဲ့အလုပ္ကုိ အေကာင္းဆုံး၊ အေျပာင္ေျမာက္ဆုံး လုပ္ႏုိင္ဘုိ႔အတြက္ လြတ္လပ္တဲ့အေျခအေန၊ အခြင့္အလမ္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ေတြကို ပထမအဆင့္ ဖန္တီးေပးရပါမယ္။ အဲဒီလုိဖန္တီးေပးဘုိ႔အတြက္ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ မျဖစ္မေန ပါ၀င္ပတ္သက္ရေတာ့မယ္။

အဲဒီလုိအေျခအေနမွာ တခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားဟာ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္မ၀င္စားသေယာင္၊ ႏုိင္ငံေရးဆုိရင္ဘဲ အႏုပညာ၊ လူမႈေရး၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး စတာေတြေလာက္ အေရးမပါသေယာင္၊ အဆင့္မရွိသေယာင္ ယုတ္ညံ့သေယာင္ တုိက္႐ုိက္တမ်ဳိး သြယ္၀ုိက္၍တဖုံ ေယာင္၀ါး၀ါး ေျပာေနၾကျခင္းဟာ ဘာသေဘာပါလဲ။ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ထုိသူမ်ားဟာ အာဏာပုိင္ေတြ ၿငဳိျငင္မွာ တနည္း ကုိယ့္အက်ဳိးစီးပြားကုိ ထိခုိက္မွာကို စုိးရိမ္တဲ့အတြက္ မာယာသုံးကာ ဖုံးကြယ္ေနျခင္းမွ်သာျဖစ္တယ္။ စုိးရိမ္တာကို စုိးရိမ္တဲ့အေလ်ာက္ စုိးရိမ္ပါတယ္လုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ႐ုိးသားစြာ၀န္မခံဘဲ တမင္လူလည္က်ၿပီး စိတ္မ၀င္စားလုိ႔ မလုပ္သေယာင္ လွည့္ပတ္ေျပာဆုိေနျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေမးစရာရွိတာက “လူမႈေရးလုပ္လုပ္၊ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္လုပ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ အႏုပညာရွင္ဘဲလုပ္လုပ္၊ စီးပြားေရးပညာရွင္ဘဲလုပ္လုပ္”......ဘာဘဲလုပ္လုပ္ ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ သြားဘုိ႔ စဥ္းစားၿပီးၿပီလား။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ဘဲ လူၾကားေကာင္း႐ုံသက္သက္ေအာ္ေနတာဆုိရင္ေတာ့ လူတေယာက္မွာ အေျခခံ ရွိသင့္ရွိအပ္တဲ့ Integrity (႐ုိးသားပြင့္လင္းမႈ) ေပ်ာက္ဆုံးေနျခင္းဘဲ။ (အဲ....ဒီေနရာမွာ ေအာ္တဲ့သူေတြကုိဘဲ အဓိက ေျပာခ်င္တာပါ။ အစကတည္းက ေရဆုံးေရဖ်ားအထိ ကုိယ့္ဘာသာ မသြားႏုိင္လုိ႔ ခပ္မဆိတ္ဘဲ ေနတဲ့သူေတြကုိ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အထက္က ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို မျဖစ္မေနလုပ္ေနတဲ့ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ အဓိကက်တဲ့ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကုိလည္း ေျဖရွင္းဘုိ႔လုိတယ္ေဟ့လုိ႔ လက္ခံတဲ့ လူေတြကုိလည္း ဘာမွ အေထြအထူး ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ အဓိကက ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ဘူးေဟ့ဆုိၿပီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္ လုပ္တဲ့သူေတြကုိသာ ရည္ၫႊန္းတာပါ။)

ဒီေန႔ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္၊ ႏုိင္ငံထူေထာင္ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ညီၫြတ္မႈလုိတယ္ဆုိတာကေတာ့ မျငင္းႏုိင္တဲ့အခ်က္ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ညီၫြတ္တယ္ဆုိတာက တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဘယ္ေလာက္ ယုံၾကည္မႈ ရွိသလဲဆုိတဲ့အေပၚမွာ အဓိက မူတည္ေနတယ္။ အဲဒီလုိ ယုံၾကည္မႈရွိဘုိ႔ဆုိတာက ေစာေစာက ေျပာတဲ့ လူတေယာက္မွာ အေျခခံရွိသင့္ရွိအပ္တဲ့ ႐ုိးသားပြင့္လင္းမႈ အရမ္းလုိအပ္တယ္။ မ႐ုိးသားတဲ့လူေတြအခ်င္းခ်င္း အေပၚယံဟန္ေဆာင္ေပါင္းၿပီး စည္းလုံးညီၫြတ္ျပျခင္းဟာ တကယ့္အေရးထဲလည္းေရာက္ေရာ ဆြဲစိလုိ႔မရေအာင္ အကြဲႀကီးကြဲတတ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့....အစကတည္းက ေပါင္းၿပီးလုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္.....ငါကေတာ့ ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ လုပ္ဘုိ႔ အသင့္ရွိတယ္၊ ဘယ္ေလာက္အထိဆုိရင္ေတာ့ မလုပ္ႏုိင္ဘူး....စသျဖင့္ ကုိယ့္အေျခအေနကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပသင့္တယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ လူအမ်ားရဲ႕ အသင့္ျဖစ္မႈအေနအထားေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အားလုံးပါ၀င္ႏုိင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈကုိ အေကာင္းဆုံးေရြးခ်ယ္ႏုိင္တယ္။

လူတေယာက္နဲ႔တေယာက္ စြန္႔စားေပးဆပ္ႏုိင္တဲ့ အဆင္သင့္ျဖစ္မႈျခင္း မတူညီတဲ့အတြက္ မိမိ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တာဟာ ဘာမွ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး။ လူတုိင္းဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေလာက္၊ မစုစုေႏြးေလာက္ သတၱိရွိေနရင္လည္း ဗမာျပည္ ဒီမုိကေရစီရတာ ၾကာၿပီေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္ဘာသာ အဆင္သင့္မျဖစ္တာကုိ ဖုံးကြယ္ၿပီးေတာ့ ဟုိေျပာဒီေျပာ၊ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ ေတာ့ မလုပ္ၾကနဲ႔ေပါ႔။ အဲဒီဟာ မ႐ုိးသားတာျဖစ္လို႔ ညီၫြတ္ျခင္းကို ၿပဳိကြဲေစတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းဘဲ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကုိ ရယူႏုိင္ခဲ့တာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ုိးသားပြင့္လင္းမႈေၾကာင့္ဘဲ။

ေနာက္တခု သတိျပဳသင့္တာက သတၱိရွိသူေတြသာ ႐ုိးသားပြင့္လင္းႏုိင္ၾကတယ္။ သူရဲေဘာေၾကာင္သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ုိးသား၊မပြင့္လင္းဘူး။

************************************************************************

အဲဒီ The Untouchables ဇာတ္ကားထဲမွာဘဲ ဂ်င္မ္မလုံး (ေရွာင္ကြန္နရီ) ေျပာသြားတဲ့စကားေလးတခြန္းကုိလည္း သတိရမိေတာ့တယ္။

“Well, the Lord hates a coward.”

(ဘုရားသခင္ဟာ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့သူကုိ မႏွစ္သက္ဘူး)....တဲ့။

Read more

“တတ္လဲ တတ္ႏုိင္ၾကပါေပတယ္”

လမ္းေလွ်ာက္သြားစဥ္ လမ္းေဘးမွာ ပုိက္ဆံထုိင္ေတာင္းေနတဲ့ အဘုိးအုိကုိ ဂ႐ုဏာသက္ၿပီး ေငြစ အနည္းငယ္ စြန္႔ႀကဲခဲ့ဘုိ႔ လူတုိင္းလုိလုိ တတ္ႏုိင္ၾကေပမယ့္............

ေဘာင္းဘီတုိ၊ စြပ္က်ယ္စုတ္ ၀တ္ၿပီး ေခ်းလက္ေလးသစ္နဲ႔ ေႁမြေရခြံအိတ္တလုံးလြယ္ အမႈိက္ေကာက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကုိေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ခဏတျဖဳတ္လာရပ္ရင္ေတာင္ သံသယမ်က္လုံးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေမာင္းထုတ္္ပစ္ၾက တတ္တယ္။

********************************************************************

အေဟာအေျပာေကာင္း၊ ကုိးကြယ္သူ တပည့္တပန္းမရွား၊ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာတဲ့ ဆရာေတာ္ကုိ ေငြေၾကးေထာင္ေသာင္းခ်ီ လွဴဒါန္းတတ္ၾကေပမယ့္.....

ရပ္ကြက္ထဲက မထင္မရွားေက်ာင္းငယ္ေလးမွာ ဆြမ္းကြမ္းခ်ဳိ႕ငဲ့စြာ သတင္းသုံးေနရရွာတဲ့ ဘုန္းႀကီးတပါး အိမ္ေရွ႕ဆြမ္းလာရပ္ရင္ေတာ့ “ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဘုရား”ဆုိတဲ့စကားကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ေျပာထြက္တတ္ၾကတယ္။

(ရာထူးတက္လမ္းသက္သက္အတြက္ နာမည္ႀကီး ဆရာေတာ္ေတြကုိ ဆရာေမြးတဲ့ တကာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ဘူးတယ္။ သူ႔ၫႊန္ခ်ဳပ္က ဆရာေတာ္ကုိ ဆြမ္းပင့္ဖိတ္ေကၽြးခ်င္တဲ့ အတြက္ တပည့္ရင္းျဖစ္တဲ့ သူ႔ဆီကေနတဆင့္ ေလွ်ာက္ထားေပးဘုိ႔ အကူအညီ အေတာင္းခံရတဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီအတြက္ မ်က္ႏွာသာ အေပးခံရတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြကုိ ပီတိတလႈိင္လႈိင္နဲ႔ ေျပာၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ တေယာက္ရဲ႕ ဖခင္ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရဘူးတယ္။)

********************************************************************

ပစၥည္း၊ ဥစၥာ၊ အာဏာရွိသူ လူတဦးကုိ ေ၀ဖန္လာခဲ့ရင္ ကုိယ့္ထမင္းကိုယ္စားေနရာက ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ၾကားက၀င္ေရာက္ ကာကြယ္ေပးလုိၾကေပမယ့္......

ပစၥည္းဥစၥာမဲ့၊ အာဏာမဲ့ လူတေယာက္ မတရားဖိႏွိပ္ခံ ေနရတဲ့ ကိစၥမွာေတာ့ မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳကာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ ေနတတ္ၾကတယ္။

( ျပည္သူျပည္သား ေတြရဲ႕ အေျခခံလူ႔အခြင့္အေရးကုိ ပိတ္ပင္တားျမစ္ၿပီး၊ ႏုိင္ငံေရး အတုိက္အခံေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ မတရား ႏွိပ္ကြပ္တတ္တဲ့ လီကြမ္းယူ လုိ အာဏာရွင္ တေယာက္ကုိ ခ်ီးက်ဴးအမႊန္းတင္ေပးၾကဘုိ႔ ၀န္မေလးၾကေပမယ့္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နည္းတူ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေပးေနတဲ့ ေဒါက္တာခ်ီဆြမ္းဂၽြမ္လုိ လူမ်ဳိးကုိေတာ့ စကၤာပူအစုိးရထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ မီဒီယာေတြရဲ႕ တဖက္သတ္ ၀ါဒျဖန္႔မႈ သက္သက္ကုိဘဲ နားေထာင္ၿပီး “႐ူးမုိက္သူ၊ အစြန္းေရာက္သူ”လုိ႔ တလြဲ ေကာက္ခ်က္ခ် ေပးေနသူေတြကုိ ေတြ႕ေနရတယ္။ Double Standard? ။ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္အစုိးရတက္တက္ ထမင္း၀ရင္ ေတာ္ပါၿပီ ဆုိတဲ့ ထမင္းစား႐ုံသက္သက္ လူျဖစ္လာတဲ့ လူညံ့ေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္မ်ဳိးေၾကာင့္ေလလား။)

********************************************************************

ဒုကၡေရာက္ေနသူကုိ ကူညီဘုိ႔အတြက္ လူမႈေရးသက္သက္လို႔ ယူဆႏုိင္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးမွာ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္ဘုိ႔ ၀န္မေလးၾကေပမယ့္........

အဲဒီဒုကၡရဲ႕ ရင္းျမစ္ကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျဖရွင္းေပးႏုိင္မယ့္ ႏုိင္ငံေရးဆန္ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ဳိးကုိေတာ့ “တီကုိ ဆားနဲ႔တုိ႔သလုိ” တြန္႔ကနဲျဖစ္ၿပီး ေ၀းေ၀းေနတတ္ၾကတယ္။

(ေျပာေသးတယ္။ ဒုိ႔က ႏုိင္ငံေရး ၀ါသနာမပါဘူး..တဲ့။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ တင္းနစ္႐ုိက္သလုိ၊ စြန္လႊတ္သလုိ၊ ေရကူးသလုိ ၀ါသနာအေလ်ာက္ လုိက္စားရတဲ့ အရာမ်ဳိးလုိ႔ မွတ္ယူၾကဟန္တူပါရဲ႕။ အင္း... ကျမင္းပုိးထၿပီး ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေနၾကတယ္လုိ႔ ယူဆတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔။)

********************************************************************

ေတာ္လွန္ေရးခရီးစဥ္အတြင္း အားနည္းေနခ်ိန္မွာ ေနာက္ကြယ္မွာ ပုန္းလွ်ဳိေနတတ္ၾက ေပမယ့္......

အားသာေတာ့မယ္လုိ႔ ယူဆရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေရွ႕ကုိ အလွ်ဳိလွ်ဳိ အေျပးအလႊား ထြက္လာတတ္ၾကတယ္။

(ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္းမွာ ပြဲၿပီးေတာ့မယ္ထင္လုိ႔ အေျပးအလႊား ေကာ္ေဇာ လာခင္းသူေတြကုိ တထုိင္တည္းနဲ႔ အမ်ားႀကီးေတြ႕လုိက္ရတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ေနာက္ကြယ္မွာ အသာျပန္လွ်ဳိၿပီး အရိပ္အေျခ ၾကည့္ေနၾကေလရဲ႕။ )

********************************************************************

အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္တဲ့လူ အေရအတြက္နည္းေနခဲ့ရင္ ဒုိင္လူႀကီးလုပ္ၿပီး ၾကားေနဘုိ႔ကုိ ပုိမုိအားသန္တတ္ၾကတယ္။

(ျမင္းက်ားရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ေပၚက အစင္းေတြလုိ အျဖဴနဲ႔ အမဲ ထင္ရွားစြာ ျပတ္သားေနပါလ်က္ Grey Area ေတြ မ်ားတယ္ဆုိၿပီး ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္တဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားကလည္း ရွိေသးတယ္။)

********************************************************************

အခုတေလာ အဲဒီလူေတြက ေမတၱာတရားအေၾကာင္း၊ ဂ႐ုဏာတရားအေၾကာင္း၊ သစၥာတရားအေၾကာင္းေတြကုိ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေျပာေန၊ ဆုိေနသံ နားလွ်ံေအာင္ ၾကားေနရျပန္ၿပီ။

Read more

“လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ ေရြးခ်ယ္မႈ”

အေရးေပၚကိစၥေတြမွာ အသည္းအသန္အာ႐ုံႏွစ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားရင္း အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြကုိ အေရးမပါသေယာင္ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ၾက။

ေခြး႐ူးကုိ ရင္မဆုိင္ရဲလုိ႔ ေခြး႐ူးကုိက္ခံရသူေတြကို ေဆးလုိက္ကုေပး႐ုံနဲ႔ဘဲ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾက။

အေျခအေနကုိ အလြယ္တကူ မေျပာင္းလဲႏုိင္႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဘဲ နည္းနည္းခ်င္း ႏွဲ႔ႏွဲ႕ၿပီး ေျပာင္းလဲယူခဲ့ၾက။

လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏုိးတယ္ေျပာၿပီး တကယ္တမ္းမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မထုတ္ေဖာ္ရဲ၊ မျပဳမူရဲ။ လြတ္လပ္မႈအေပၚ ယုံၾကည္မႈက နည္းခဲ့ၾကရွာ။

******************************************************************

ပါးစပ္ပါရင္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာခြင့္ရွိတယ္။ လက္ပါရင္ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ရွိတယ္။ ေျခေထာက္ပါရင္ လြတ္လပ္စြာ သြားလာ စုေ၀းခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတြးမွာ မလြတ္လပ္ရင္ေတာ့ (အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးေနရင္ေတာ့) အိမ္ထဲမွာဘဲ အသာကုပ္ၿပီး ႏႈတ္ပိတ္ေနရတယ္။

ဒီေနရာမွာ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈကုိ အႏုပညာနဲ႔ ဖုံးကြယ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားႏုိင္တယ္။ ယုတၱိေဗဒနဲ႔ အေၾကာင္းျပဆုိ ဆင္ေျခတက္ႏုိင္တယ္။ က်မ္းကုိးက်မ္းကားနဲ႔ အမွန္တရားဆုိတာ သူ႕ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္းအမွန္၊ ကုိယ့္ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း အမွန္ ဆုိၿပီး “လက္ဖမုိး၊ လက္ဖ၀ါး” မဲျပာပုဆုိးကုိ လူျမင္ကြင္းမွာ ထုတ္ၿပီး ဖြပ္ေလွ်ာ္ျပၾကမယ္။ အဲသလုိ ဖြပ္ေလွ်ာ္တုိင္းသာ သမုိင္းအညစ္အေထးေတြ ကင္းစင္ေစမယ္ဆုိရင္....အဲသလုိ ဖြပ္ေလွ်ာ္လုိက္တုိင္းသာ လိပ္ျပာသန္႔ရွင္းသြားမယ္ဆုိရင္..... ေခတ္သစ္သမုိင္းမွာ ဟစ္တလာတုိ႔ စတာလင္တုိ႔ ဦးေန၀င္းတုိ႔ လူဆုိးျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးထင္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ၀ါဒျဖန္႔ယႏၱရားဆုိတဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္က အမ်ားႀကီး ပုိအားေကာင္းတယ္ေလ။

မာယာကင္းသူေတြကေတာ့ “က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ၀န္ခံတယ္။ ေၾကာက္တယ္” လုိ႔ (အနည္းငယ္ေအာက္တန္းက်စြာ) ႐ုိးသားျပရွာၾက။

အမွန္တရားဘက္ကေထာက္ခံမိလုိ႔ လက္ငင္းကုိယ့္အက်ဳိးစီးပြား ယုတ္ေလ်ာ့မွာကုိ ေၾကာက္ေလသလား။

မိတ္ေဆြေလးတေယာက္ကေတာ့ ေျပာဘူးတယ္။ အဲဒါဟာ Myopic Self-interest တဲ့။ ေရတုိအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ေရရွည္မွာ ကုိယ့္ကုိ တဖန္ျပန္အက်ဳိးယုတ္မွာကုိ မျမင္ႏုိင္ျခင္းေပါ႔ေလ။ အျမင္မက်ယ္ဘူး တနည္း အရွည္သျဖင့္ မျမင္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ဘဲ တုိတုိဆုိၾကစုိ႔ရဲ႕။

*******************************************************************

စုစုေႏြးကို ရွက္ပါ။ က်ဴရွင္ဆရာကုိေအာင္ေဖကုိ ရွက္ပါ။ ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၻီရကုိ ရွက္ပါ။ ကုိမင္းကုိႏုိင္ကုိ ရွက္ပါ။ ဦး၀င္းတင္ကုိ ရွက္ပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ရွက္ပါ။

ဒီသူရဲေကာင္းအာဇာနည္ေတြ အားလုံးကုိ စစ္အစုိးရက အက်ယ္ခ်ဳပ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ခ်ထားေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့အေတြးအေခၚ၊ လြတ္လပ္တဲ့ သေဘာထား၊ လြတ္လပ္တဲ့ ႏွလုံးသားကုိ အက်ဥ္းခ်မထားႏုိင္ေပဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔အားလုံးဟာ အေၾကာက္တရားရဲ႕ စုိးမုိးမႈေအာက္က လုံးလုံးလြတ္ေျမာက္ေနၾကတယ္။

လူအမ်ားမွီတင္းေနထုိင္ရာ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အနည္းဆုံး အေၾကာက္တရားကေန လြတ္ေျမာက္ေနဘုိ႔ေတာ့ လုိေပမေပါ႔။ အေၾကာက္တရားရဲ႕ အက်ဥ္းသားျဖစ္ေနသေရြ႕ ဘယ္ေနရာဘဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံဘဲ ေရာက္ေရာက္ အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္သူတဦး မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။

တခ်ဳိ႕ေသာအရာေတြကုိ ရယူဘုိ႔ဟာ ခက္ခဲတာ၊ အခ်ိန္ယူရတာမွန္ေပမယ့္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာမုိ႔ လုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ လုပ္သြားဘုိ႔လုိတယ္။ ရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး လုပ္တာမ်ဳိးမျဖစ္သင့္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕ေသာ ရလဒ္ေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သိသာထင္ရွားတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးလုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ တစုံတခုဟာ သူေမွ်ာ္မွန္းသလုိ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္း ျဖစ္ေျမာက္မလာရင္ အလြယ္တကူ အားေလ်ာ့၊ အားပ်က္သြားတတ္ျခင္းဘဲ။

ငယ္ငယ္က သူငယ္တန္းဖတ္စာမွာသင္ရတဲ့ သရက္ပင္စုိက္တဲ့အဖုိးအုိကုိ နမူနာယူ သင့္ၾကပါတယ္။ အဖုိးအုိဟာ သူစုိက္တဲ့ သရက္ပင္ကေလး အသီးသီးတဲ့အထိ လူ႔ဘ၀မွာ ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း သူသိေပမယ့္ ဒီသရက္ပင္ရဲ႕ အသီးအပြင့္ကုိ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ စားရမယ္ ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္သြားတဲ့အခ်က္ဟာ အင္မတန္ ေလးစားဂ႐ုျပဳသင့္တဲ့အခ်က္ပါ။

*******************************************************************

စာေပေဟာေျပာပြဲတခုမွာ ဆရာေအာင္သင္းေျပာသြားဘူးတာေလးတခုကို သတိရမိတယ္။

“ေဟာဒီစင္ျမင့္ အစြန္နားမွာ အခမ္းအနားမွဴး ရပ္ေနတယ္။ သူ႕ကုိ ေနာက္က တေယာက္က အလစ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေဆာင့္တြန္းခ်လုိက္မယ္ဆုိရင္ စင္ ေအာက္ကုိ မုခ် ျပဳတ္က်သြားရမွာဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ....သူ႔အေနနဲ႔....ငါျပဳတ္က်သြားရရင္ ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္... မျပဳတ္က်ဘဲ ေနရရင္ ေကာင္းမလား ဆုိတဲ့ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း သူ႕မွာမရွိဘူး။”

“ဒါေပမယ့္ အခု ဆရာေဖျမင့္ ေဟာေျပာၿပီးျပန္သြားေတာ့ စင္ေပၚမွာ သူ႕မ်က္မွန္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဆုိပါစုိ႔။ အဲဒါကုိ အခမ္းအနားမွဴးကေတြ႕ေတာ့... ပထမ တနည္းက အဲဒီမ်က္မွန္ကုိ ဆရာေဖျမင့္ဆီ ျပန္ပုိ႔ေပးလုိ႔ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္....ဟာ....ဒီမ်က္မွန္၊ အနည္းဆုံး ငါးရာေလာက္ေတာ့တန္တယ္။ ငါ...သိမ္းထားလုိက္မယ္။.......အဲဒီမွာ ေရြးခ်ယ္မႈက စလာၿပီ။ အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕ ႐ုိးသားမႈကုိ အကဲျဖတ္လုိ႔ရတယ္”

******************************************************************

မိမိရဲ႕ ေရတုိအက်ဳိးစီးပြားကုိ ၾကည့္ၿပီး အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္ျခင္း၊ မရပ္ျခင္း။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ျခင္း၊ မလုပ္ျခင္း။ ႐ုိးသားျခင္း၊ မ႐ုိးသားျခင္း အားလုံးဟာ မိမိရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာဘဲ မူတည္ပါတယ္။ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ဘဲ မိမိဟာ ဘယ္လုိလူျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ မိမိရဲ႕ မွတ္တမ္းကို မိမိတုိ႔ဘာသာ ေရးၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ႀကီး စစ္အာဏာရွင္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဘုိ႔ရာမွာေတာ့ အေၾကာက္တရား ေအာက္က လြတ္ေျမာက္တဲ့လူေတြ၊ ႐ုိးသားတဲ့လူေတြ၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မဆုတ္မနစ္လုပ္တဲ့လူေတြသာ အေျမာက္အျမားလုိအပ္လ်က္ရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ပါေၾကာင္း။

Read more