အေရးေပၚကိစၥေတြမွာ အသည္းအသန္အာ႐ုံႏွစ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားရင္း အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြကုိ အေရးမပါသေယာင္ မ်က္ကြယ္ျပဳခဲ့ၾက။
ေခြး႐ူးကုိ ရင္မဆုိင္ရဲလုိ႔ ေခြး႐ူးကုိက္ခံရသူေတြကို ေဆးလုိက္ကုေပး႐ုံနဲ႔ဘဲ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾက။
အေျခအေနကုိ အလြယ္တကူ မေျပာင္းလဲႏုိင္႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဘဲ နည္းနည္းခ်င္း ႏွဲ႔ႏွဲ႕ၿပီး ေျပာင္းလဲယူခဲ့ၾက။
လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏုိးတယ္ေျပာၿပီး တကယ္တမ္းမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မထုတ္ေဖာ္ရဲ၊ မျပဳမူရဲ။ လြတ္လပ္မႈအေပၚ ယုံၾကည္မႈက နည္းခဲ့ၾကရွာ။
ေခြး႐ူးကုိ ရင္မဆုိင္ရဲလုိ႔ ေခြး႐ူးကုိက္ခံရသူေတြကို ေဆးလုိက္ကုေပး႐ုံနဲ႔ဘဲ ေက်နပ္ေနခဲ့ၾက။
အေျခအေနကုိ အလြယ္တကူ မေျပာင္းလဲႏုိင္႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကုိဘဲ နည္းနည္းခ်င္း ႏွဲ႔ႏွဲ႕ၿပီး ေျပာင္းလဲယူခဲ့ၾက။
လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏုိးတယ္ေျပာၿပီး တကယ္တမ္းမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မထုတ္ေဖာ္ရဲ၊ မျပဳမူရဲ။ လြတ္လပ္မႈအေပၚ ယုံၾကည္မႈက နည္းခဲ့ၾကရွာ။
******************************************************************
ပါးစပ္ပါရင္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာခြင့္ရွိတယ္။ လက္ပါရင္ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ရွိတယ္။ ေျခေထာက္ပါရင္ လြတ္လပ္စြာ သြားလာ စုေ၀းခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတြးမွာ မလြတ္လပ္ရင္ေတာ့ (အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးေနရင္ေတာ့) အိမ္ထဲမွာဘဲ အသာကုပ္ၿပီး ႏႈတ္ပိတ္ေနရတယ္။
ဒီေနရာမွာ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈကုိ အႏုပညာနဲ႔ ဖုံးကြယ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားႏုိင္တယ္။ ယုတၱိေဗဒနဲ႔ အေၾကာင္းျပဆုိ ဆင္ေျခတက္ႏုိင္တယ္။ က်မ္းကုိးက်မ္းကားနဲ႔ အမွန္တရားဆုိတာ သူ႕ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္းအမွန္၊ ကုိယ့္ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း အမွန္ ဆုိၿပီး “လက္ဖမုိး၊ လက္ဖ၀ါး” မဲျပာပုဆုိးကုိ လူျမင္ကြင္းမွာ ထုတ္ၿပီး ဖြပ္ေလွ်ာ္ျပၾကမယ္။ အဲသလုိ ဖြပ္ေလွ်ာ္တုိင္းသာ သမုိင္းအညစ္အေထးေတြ ကင္းစင္ေစမယ္ဆုိရင္....အဲသလုိ ဖြပ္ေလွ်ာ္လုိက္တုိင္းသာ လိပ္ျပာသန္႔ရွင္းသြားမယ္ဆုိရင္..... ေခတ္သစ္သမုိင္းမွာ ဟစ္တလာတုိ႔ စတာလင္တုိ႔ ဦးေန၀င္းတုိ႔ လူဆုိးျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးထင္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ၀ါဒျဖန္႔ယႏၱရားဆုိတဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္က အမ်ားႀကီး ပုိအားေကာင္းတယ္ေလ။
မာယာကင္းသူေတြကေတာ့ “က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ၀န္ခံတယ္။ ေၾကာက္တယ္” လုိ႔ (အနည္းငယ္ေအာက္တန္းက်စြာ) ႐ုိးသားျပရွာၾက။
အမွန္တရားဘက္ကေထာက္ခံမိလုိ႔ လက္ငင္းကုိယ့္အက်ဳိးစီးပြား ယုတ္ေလ်ာ့မွာကုိ ေၾကာက္ေလသလား။
မိတ္ေဆြေလးတေယာက္ကေတာ့ ေျပာဘူးတယ္။ အဲဒါဟာ Myopic Self-interest တဲ့။ ေရတုိအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ေရရွည္မွာ ကုိယ့္ကုိ တဖန္ျပန္အက်ဳိးယုတ္မွာကုိ မျမင္ႏုိင္ျခင္းေပါ႔ေလ။ အျမင္မက်ယ္ဘူး တနည္း အရွည္သျဖင့္ မျမင္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ဘဲ တုိတုိဆုိၾကစုိ႔ရဲ႕။
*******************************************************************
စုစုေႏြးကို ရွက္ပါ။ က်ဴရွင္ဆရာကုိေအာင္ေဖကုိ ရွက္ပါ။ ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၻီရကုိ ရွက္ပါ။ ကုိမင္းကုိႏုိင္ကုိ ရွက္ပါ။ ဦး၀င္းတင္ကုိ ရွက္ပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ရွက္ပါ။
ဒီသူရဲေကာင္းအာဇာနည္ေတြ အားလုံးကုိ စစ္အစုိးရက အက်ယ္ခ်ဳပ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ခ်ထားေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့အေတြးအေခၚ၊ လြတ္လပ္တဲ့ သေဘာထား၊ လြတ္လပ္တဲ့ ႏွလုံးသားကုိ အက်ဥ္းခ်မထားႏုိင္ေပဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔အားလုံးဟာ အေၾကာက္တရားရဲ႕ စုိးမုိးမႈေအာက္က လုံးလုံးလြတ္ေျမာက္ေနၾကတယ္။
လူအမ်ားမွီတင္းေနထုိင္ရာ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အနည္းဆုံး အေၾကာက္တရားကေန လြတ္ေျမာက္ေနဘုိ႔ေတာ့ လုိေပမေပါ႔။ အေၾကာက္တရားရဲ႕ အက်ဥ္းသားျဖစ္ေနသေရြ႕ ဘယ္ေနရာဘဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံဘဲ ေရာက္ေရာက္ အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္သူတဦး မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။
တခ်ဳိ႕ေသာအရာေတြကုိ ရယူဘုိ႔ဟာ ခက္ခဲတာ၊ အခ်ိန္ယူရတာမွန္ေပမယ့္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာမုိ႔ လုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ လုပ္သြားဘုိ႔လုိတယ္။ ရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး လုပ္တာမ်ဳိးမျဖစ္သင့္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕ေသာ ရလဒ္ေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သိသာထင္ရွားတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးလုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ တစုံတခုဟာ သူေမွ်ာ္မွန္းသလုိ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္း ျဖစ္ေျမာက္မလာရင္ အလြယ္တကူ အားေလ်ာ့၊ အားပ်က္သြားတတ္ျခင္းဘဲ။
ငယ္ငယ္က သူငယ္တန္းဖတ္စာမွာသင္ရတဲ့ သရက္ပင္စုိက္တဲ့အဖုိးအုိကုိ နမူနာယူ သင့္ၾကပါတယ္။ အဖုိးအုိဟာ သူစုိက္တဲ့ သရက္ပင္ကေလး အသီးသီးတဲ့အထိ လူ႔ဘ၀မွာ ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း သူသိေပမယ့္ ဒီသရက္ပင္ရဲ႕ အသီးအပြင့္ကုိ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ စားရမယ္ ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္သြားတဲ့အခ်က္ဟာ အင္မတန္ ေလးစားဂ႐ုျပဳသင့္တဲ့အခ်က္ပါ။
*******************************************************************
စာေပေဟာေျပာပြဲတခုမွာ ဆရာေအာင္သင္းေျပာသြားဘူးတာေလးတခုကို သတိရမိတယ္။
“ေဟာဒီစင္ျမင့္ အစြန္နားမွာ အခမ္းအနားမွဴး ရပ္ေနတယ္။ သူ႕ကုိ ေနာက္က တေယာက္က အလစ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေဆာင့္တြန္းခ်လုိက္မယ္ဆုိရင္ စင္ ေအာက္ကုိ မုခ် ျပဳတ္က်သြားရမွာဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ....သူ႔အေနနဲ႔....ငါျပဳတ္က်သြားရရင္ ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္... မျပဳတ္က်ဘဲ ေနရရင္ ေကာင္းမလား ဆုိတဲ့ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း သူ႕မွာမရွိဘူး။”
“ဒါေပမယ့္ အခု ဆရာေဖျမင့္ ေဟာေျပာၿပီးျပန္သြားေတာ့ စင္ေပၚမွာ သူ႕မ်က္မွန္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဆုိပါစုိ႔။ အဲဒါကုိ အခမ္းအနားမွဴးကေတြ႕ေတာ့... ပထမ တနည္းက အဲဒီမ်က္မွန္ကုိ ဆရာေဖျမင့္ဆီ ျပန္ပုိ႔ေပးလုိ႔ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္....ဟာ....ဒီမ်က္မွန္၊ အနည္းဆုံး ငါးရာေလာက္ေတာ့တန္တယ္။ ငါ...သိမ္းထားလုိက္မယ္။.......အဲဒီမွာ ေရြးခ်ယ္မႈက စလာၿပီ။ အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕ ႐ုိးသားမႈကုိ အကဲျဖတ္လုိ႔ရတယ္”
******************************************************************
မိမိရဲ႕ ေရတုိအက်ဳိးစီးပြားကုိ ၾကည့္ၿပီး အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္ျခင္း၊ မရပ္ျခင္း။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ျခင္း၊ မလုပ္ျခင္း။ ႐ုိးသားျခင္း၊ မ႐ုိးသားျခင္း အားလုံးဟာ မိမိရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာဘဲ မူတည္ပါတယ္။ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ဘဲ မိမိဟာ ဘယ္လုိလူျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ မိမိရဲ႕ မွတ္တမ္းကို မိမိတုိ႔ဘာသာ ေရးၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ႀကီး စစ္အာဏာရွင္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဘုိ႔ရာမွာေတာ့ အေၾကာက္တရား ေအာက္က လြတ္ေျမာက္တဲ့လူေတြ၊ ႐ုိးသားတဲ့လူေတြ၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မဆုတ္မနစ္လုပ္တဲ့လူေတြသာ အေျမာက္အျမားလုိအပ္လ်က္ရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ပါေၾကာင္း။
ဒီေနရာမွာ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈကုိ အႏုပညာနဲ႔ ဖုံးကြယ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားႏုိင္တယ္။ ယုတၱိေဗဒနဲ႔ အေၾကာင္းျပဆုိ ဆင္ေျခတက္ႏုိင္တယ္။ က်မ္းကုိးက်မ္းကားနဲ႔ အမွန္တရားဆုိတာ သူ႕ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္းအမွန္၊ ကုိယ့္ဘက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း အမွန္ ဆုိၿပီး “လက္ဖမုိး၊ လက္ဖ၀ါး” မဲျပာပုဆုိးကုိ လူျမင္ကြင္းမွာ ထုတ္ၿပီး ဖြပ္ေလွ်ာ္ျပၾကမယ္။ အဲသလုိ ဖြပ္ေလွ်ာ္တုိင္းသာ သမုိင္းအညစ္အေထးေတြ ကင္းစင္ေစမယ္ဆုိရင္....အဲသလုိ ဖြပ္ေလွ်ာ္လုိက္တုိင္းသာ လိပ္ျပာသန္႔ရွင္းသြားမယ္ဆုိရင္..... ေခတ္သစ္သမုိင္းမွာ ဟစ္တလာတုိ႔ စတာလင္တုိ႔ ဦးေန၀င္းတုိ႔ လူဆုိးျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးထင္တယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ၀ါဒျဖန္႔ယႏၱရားဆုိတဲ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္က အမ်ားႀကီး ပုိအားေကာင္းတယ္ေလ။
မာယာကင္းသူေတြကေတာ့ “က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ၀န္ခံတယ္။ ေၾကာက္တယ္” လုိ႔ (အနည္းငယ္ေအာက္တန္းက်စြာ) ႐ုိးသားျပရွာၾက။
အမွန္တရားဘက္ကေထာက္ခံမိလုိ႔ လက္ငင္းကုိယ့္အက်ဳိးစီးပြား ယုတ္ေလ်ာ့မွာကုိ ေၾကာက္ေလသလား။
မိတ္ေဆြေလးတေယာက္ကေတာ့ ေျပာဘူးတယ္။ အဲဒါဟာ Myopic Self-interest တဲ့။ ေရတုိအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ေရရွည္မွာ ကုိယ့္ကုိ တဖန္ျပန္အက်ဳိးယုတ္မွာကုိ မျမင္ႏုိင္ျခင္းေပါ႔ေလ။ အျမင္မက်ယ္ဘူး တနည္း အရွည္သျဖင့္ မျမင္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ဘဲ တုိတုိဆုိၾကစုိ႔ရဲ႕။
*******************************************************************
စုစုေႏြးကို ရွက္ပါ။ က်ဴရွင္ဆရာကုိေအာင္ေဖကုိ ရွက္ပါ။ ဆရာေတာ္ ဦးဂႏၻီရကုိ ရွက္ပါ။ ကုိမင္းကုိႏုိင္ကုိ ရွက္ပါ။ ဦး၀င္းတင္ကုိ ရွက္ပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ရွက္ပါ။
ဒီသူရဲေကာင္းအာဇာနည္ေတြ အားလုံးကုိ စစ္အစုိးရက အက်ယ္ခ်ဳပ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ခ်ထားေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့အေတြးအေခၚ၊ လြတ္လပ္တဲ့ သေဘာထား၊ လြတ္လပ္တဲ့ ႏွလုံးသားကုိ အက်ဥ္းခ်မထားႏုိင္ေပဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔အားလုံးဟာ အေၾကာက္တရားရဲ႕ စုိးမုိးမႈေအာက္က လုံးလုံးလြတ္ေျမာက္ေနၾကတယ္။
လူအမ်ားမွီတင္းေနထုိင္ရာ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကုိ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အနည္းဆုံး အေၾကာက္တရားကေန လြတ္ေျမာက္ေနဘုိ႔ေတာ့ လုိေပမေပါ႔။ အေၾကာက္တရားရဲ႕ အက်ဥ္းသားျဖစ္ေနသေရြ႕ ဘယ္ေနရာဘဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံဘဲ ေရာက္ေရာက္ အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္သူတဦး မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။
တခ်ဳိ႕ေသာအရာေတြကုိ ရယူဘုိ႔ဟာ ခက္ခဲတာ၊ အခ်ိန္ယူရတာမွန္ေပမယ့္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာမုိ႔ လုပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ လုပ္သြားဘုိ႔လုိတယ္။ ရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးၿပီး လုပ္တာမ်ဳိးမျဖစ္သင့္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕ေသာ ရလဒ္ေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း သိသာထင္ရွားတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ရလဒ္ကုိ ေမွ်ာ္ကုိးလုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကေတာ့ တစုံတခုဟာ သူေမွ်ာ္မွန္းသလုိ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္း ျဖစ္ေျမာက္မလာရင္ အလြယ္တကူ အားေလ်ာ့၊ အားပ်က္သြားတတ္ျခင္းဘဲ။
ငယ္ငယ္က သူငယ္တန္းဖတ္စာမွာသင္ရတဲ့ သရက္ပင္စုိက္တဲ့အဖုိးအုိကုိ နမူနာယူ သင့္ၾကပါတယ္။ အဖုိးအုိဟာ သူစုိက္တဲ့ သရက္ပင္ကေလး အသီးသီးတဲ့အထိ လူ႔ဘ၀မွာ ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္း သူသိေပမယ့္ ဒီသရက္ပင္ရဲ႕ အသီးအပြင့္ကုိ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ စားရမယ္ ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္သြားတဲ့အခ်က္ဟာ အင္မတန္ ေလးစားဂ႐ုျပဳသင့္တဲ့အခ်က္ပါ။
*******************************************************************
စာေပေဟာေျပာပြဲတခုမွာ ဆရာေအာင္သင္းေျပာသြားဘူးတာေလးတခုကို သတိရမိတယ္။
“ေဟာဒီစင္ျမင့္ အစြန္နားမွာ အခမ္းအနားမွဴး ရပ္ေနတယ္။ သူ႕ကုိ ေနာက္က တေယာက္က အလစ္မွာ ႐ုတ္တရက္ေဆာင့္တြန္းခ်လုိက္မယ္ဆုိရင္ စင္ ေအာက္ကုိ မုခ် ျပဳတ္က်သြားရမွာဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ....သူ႔အေနနဲ႔....ငါျပဳတ္က်သြားရရင္ ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္... မျပဳတ္က်ဘဲ ေနရရင္ ေကာင္းမလား ဆုိတဲ့ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း သူ႕မွာမရွိဘူး။”
“ဒါေပမယ့္ အခု ဆရာေဖျမင့္ ေဟာေျပာၿပီးျပန္သြားေတာ့ စင္ေပၚမွာ သူ႕မ်က္မွန္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ဆုိပါစုိ႔။ အဲဒါကုိ အခမ္းအနားမွဴးကေတြ႕ေတာ့... ပထမ တနည္းက အဲဒီမ်က္မွန္ကုိ ဆရာေဖျမင့္ဆီ ျပန္ပုိ႔ေပးလုိ႔ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္....ဟာ....ဒီမ်က္မွန္၊ အနည္းဆုံး ငါးရာေလာက္ေတာ့တန္တယ္။ ငါ...သိမ္းထားလုိက္မယ္။.......အဲဒီမွာ ေရြးခ်ယ္မႈက စလာၿပီ။ အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕ ႐ုိးသားမႈကုိ အကဲျဖတ္လုိ႔ရတယ္”
******************************************************************
မိမိရဲ႕ ေရတုိအက်ဳိးစီးပြားကုိ ၾကည့္ၿပီး အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္ျခင္း၊ မရပ္ျခင္း။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ျခင္း၊ မလုပ္ျခင္း။ ႐ုိးသားျခင္း၊ မ႐ုိးသားျခင္း အားလုံးဟာ မိမိရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာဘဲ မူတည္ပါတယ္။ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈအေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ဘဲ မိမိဟာ ဘယ္လုိလူျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ မိမိရဲ႕ မွတ္တမ္းကို မိမိတုိ႔ဘာသာ ေရးၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ႀကီး စစ္အာဏာရွင္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ဘုိ႔ရာမွာေတာ့ အေၾကာက္တရား ေအာက္က လြတ္ေျမာက္တဲ့လူေတြ၊ ႐ုိးသားတဲ့လူေတြ၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မဆုတ္မနစ္လုပ္တဲ့လူေတြသာ အေျမာက္အျမားလုိအပ္လ်က္ရွိသည္ဟု ထင္ျမင္ပါေၾကာင္း။
.jpg)
3 comments:
အင္း ဒါ့ေၾကာင့္လဲ က်မဘေလာ့မွာ
လြတ္ေျမာက္ျခင္းဆုိသည္မွာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ ျဖစ္သည္ လို႕
ေခါင္းစဥ္တင္ထားတာပဲ။
က်မတို႕ ဘာကိုလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္ႏုိင္မွ ေသခ်ာမွန္ကန္တဲ့ လြတ္ေျမာက္မႈ ရမယ္။
ေၾကာက္ေနရင္ ေၾကာက္တာနဲ႕ တန္တဲ့ အစိုးရ ကိုပဲ ရရွိပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္အရင္းအျမစ္ကို မၿဖိဳဖ်က္ႏုိင္သမွ်ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးေတြကုိပဲ ခံစားေနရမွာ မဟုတ္လား။
မခင္မင္းေဇာ္ေရ.....အမွန္ဘဲဗ်ဳိး။
ဒီအာဏာရွင္ေတြဟာ အေၾကာက္တရားကုိ လူေတြရင္ထဲ ထည့္ေပးၿပီး၊ အေၾကာက္တရားကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီးအသုံးခ်ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာဘဲ။ ဒီအေၾကာက္တရားကုိ တေယာက္ခ်င္းရင္ထဲက ဖယ္ခ်ႏုိင္တဲ့တေန႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး လြတ္လပ္တဲ့တေန႔ဘဲ။ ဆက္လက္ေၾကာက္ရြံ႕ေနျခင္းျဖင့္ အာဏာရွင္ကုိ အသက္ဆက္ဘုိ႔ ပံ့ပုိးေပးရာေရာက္ေနတာမုိ႔ အေၾကာက္တရားလမ္းကုိ ဆက္မေလွ်ာက္ဘဲ အေၾကာက္တရားနဲ႔ လမ္းခြဲၾကစုိ႔။
လက္အေတာ္ေျဖာင့္တာပဲ...
Post a Comment