“ျမင္တာေတြရယ္ ၾကားတာေတြရယ္”

Share |

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးထုိက္သူေတြကုိ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳဘုိ႔ အေႂကြးတင္ေနတဲ့ ပုိ႔စ္ကေလး တခုရွိပါတယ္။ အခုက်ေနာ့္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာတခုရဲ႕ နိဒါန္းမွာ သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔ စဖြင့္လုိ္က္ပါတယ္။

က်ေနာ္ခ်ီးက်ဴးခ်င္တယ္ဆုိတာ ဘယ္သူေတြကုိလဲဆုိေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီလ တနဂၤေႏြ ၂၇ ရက္ေန႔က စကၤာပူ ျမန္မာသံ႐ုံးမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳေရး လူထုဆႏၵခံယူပြဲကုိ လာေရာက္ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္ခဲ့ၾကတဲ့ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာေတြပါဘဲ။

အဲဒီေန႔က သူတုိ႔အားလုံး No လုိ႕ ေရွ႕ေရာေနာက္ပါ ေရးသားထားတဲ့ တီရွပ္အနီေရာင္ေတြ ဆင္တူ၀တ္၊ ႏုိး လုိ႔ ေရးထားတဲ့ အနီေရာင္ ဦးထုပ္ေတြ ေဆာင္းၿပီးလာၾကတာပါ။

အဲဒီေန႔က မဲေပးခြင့္ရဘုိ႔ မေသခ်ာေပမယ့္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ဇြဲနဘဲ လာရပ္ေစာင့္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြဟာ တြက္ကပ္မေနဘဲ သုံးေယာက္တတြဲ တန္းစီပါ ဆုိရင္ ေနပူဒဏ္ကုိ အံတုလုိ႔ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ တန္းစီခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြဟာ အားလုံးထုိင္ၾကမယ္ လုိ႔သာ အခ်က္ျပလုိက္၊ အားလုံး တညီတၫြတ္တည္း ထုိင္ခ်ခဲ့ၾကတယ္။ သူကေတာ့ ေနရိပ္ထဲမွာမုိ႔၊ ငါကေတာ့ ေနပူထဲမွာမုိ႔ ဆုိတဲ့ မေက်နပ္ျခင္း၊ ၿငီးတြားျခင္း လုံး၀မရွိ။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြဟာ အားလုံး မတ္တပ္ရပ္ၾကမယ္ လုိ႔ အခ်က္ျပလုိ္က္တာနဲ႔ တေယာက္မက်န္ မတ္တပ္ရပ္ခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြဟာ အားလုံး ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း သံၿပဳိင္ဆုိမယ္လုိ႔ အခ်က္ေပးလုိက္တာနဲ႔ တညီတၫြတ္တည္း ကမၻာမေၾက ကုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ သီဆုိခဲ့ၾကတယ္။

အဲဒီေန႔က အဲဒီျမန္မာေတြထဲကဘဲ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာလူငယ္မ်ားဟာ ဘယ္သူမွ မတုိက္တြန္းရဘဲနဲ႔ ကုိယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကုိယ္ ေရဘူး လုိက္ေ၀တာေတြ၊ မုန္႔လုိက္ေ၀တာေတြ၊ ေသာက္ၿပီး ေရဘူးခြံေတြကို လုိက္သိမ္းတာေတြ၊ အမႈိက္လုိက္သိမ္းတာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

၂၀၀၅ ခုေလာက္က စလုိ႔ စကၤာပူမွာ အရင္က ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔ပြဲေတြ၊ အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔ေတြ နဲ႔ အျခား ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြတုိင္းမွာ လူစုလူေ၀းရွိတုိင္း လူေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ စည္း႐ုံး တုိက္တြန္းခဲ့တာရွိပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဘာလဲဆုိရင္ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈ (Participation) ပါဘဲ။

လူဟာ တဦးတေယာက္ခ်င္း အိမ္မွာ ေနၾကတဲ့အခါ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာျဖစ္ေပမယ့္ မိမိဘာသာ သီးသန္႔ေနၾကတဲ့အတြက္ တျခားသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ဟာ မိမိနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္ေနတာကုိ မသိႏုိင္ၾကပါဘူး။

အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ လူေတြ စုလာမိလုိ႔ လူစုလူေ၀းျဖစ္လာၾကၿပီဆုိရင္ အဲသည္ တူညီတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေနာက္တဆင့္တက္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈတခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တတ္ ၾကတယ္။ ဒီအခါမွာ လူေတြရဲ႕ အင္အားဟာ တစထက္တစ ပုိၿပီး ႀကီးထြားလာတယ္။ မိမိတုိ႔ လႈပ္ရွားမႈအေပၚမွာလည္း ပုိမုိယုံၾကည္လာၾကၿပီး လႈပ္ရွားမႈအရွိန္အဟုန္ ျမင့္တက္လာၾက တယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း အာဏာရွင္ေတြဟာ လူစုလူေ၀းကုိ အင္မတန္ေၾကာက္တာ။ လူငါးေယာက္ ထက္ ပုိမစုရ ဆုိတဲ့ တားျမစ္ခ်က္ဟာ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ ဥပေဒျဖစ္ပါတယ္။ ဆူပူမႈေတြ၊ မၿငိမ္မသက္မႈေတြ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ဟာ ဆင္ေသကုိ ဆိတ္သားေရနဲ႔ ဖုံးဘုိ႔ႀကံရြယ္တဲ့ အာဏာပုိင္ေတြရဲ႕ မခုိင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ပါ။

အာဏာရွင္ေတြဟာ သတင္းမီဒီယာေတြကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားၿပီး တဖက္သတ္ ၀ါဒမႈိင္းလုံးေတြကုိ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲကုိ ေန႔စဥ္သြင္းေပးေနမယ္ဆုိရင္ လူေတြမွာ အျခားႏႈိင္းယွဥ္သုံးသပ္စရာ သတင္းမွန္မရွိတဲ့အတြက္ မွားယြင္းတဲ့အခ်က္အလက္ေတြအေပၚမွာဘဲ မူတည္ၿပီး ေကာက္ခ်က္မွားေတြ ဆြဲတတ္ပါတယ္။

လူေတြဟာ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ အထိအေတြ႕ စတဲ့ အာ႐ုံခံစားမႈ ကိရိယာေတြကတဆင့္ ခံစားယူၾကပါတယ္။

အျမင္အာ႐ုံ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနတဲ့လူဟာ အလင္းအေမွာင္၊ အေရာင္စတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ မသိႏုိင္တဲ့အတြက္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ေပၚက ျမင္ကြင္းကုိ ျပန္လည္ေျပာျပတဲ့ေနရာမွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာျပႏုိင္ဘုိ႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။

နားမၾကားတဲ့သူ အေနနဲ႔လည္း အသံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အတုိးအက်ယ္၊ စူးရွမႈ၊ ခ်ဳိသာမႈ စတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကုိ မရႏုိင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူ႕အျမင္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ရာမွာ လြဲမွားႏုိင္ပါတယ္။

အလားတူဘဲ လွ်ာျပတ္ေနတဲ့လူတေယာက္ေနနဲ႔ အရသာေတြကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ မဆုံးျဖတ္ႏုိင္သလုိ ႏွာေစးထိပ္ခတ္နာ ျဖစ္ေနတဲ့လူတေယာက္အေနနဲ႔ အန႔ံမ်ဳိးစုံကုိ ျပည့္စုံတိက်စြာ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ဘုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။

ဥပမာေပးရရင္ အသက္တႏွစ္အရြယ္မွာ အျမင္နဲ႔ အၾကား အာ႐ုံေၾကာေတြ ထိခုိက္သြားတဲ့ ဟယ္လင္ကဲလား ဆုိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္အေၾကာင္း။ သူမဟာ သူမကုိ ေမာ့စ္ကုဒ္နဲ႔ သင္ၾကားေပးမယ့္ ကယ္တင္ရွင္ဆရာမ အင္နီဆာလီဗန္ ေရာက္မလာခင္ကဆုိရင္ သူမရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကလည္း ဖြံ႕ထြားခြင့္မရေတာ့တဲ့ အေျခအေနတရပ္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ လူေတြက သူမကုိ က်ပ္မျပည့္ဘူးလုိ႔ေတာင္ ထင္မွတ္ခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္မွသာ ဆရာမ အင္နီရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ ျပင္ပေလာကအေၾကာင္းကုိ ဆရာမရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကတဆင့္ ေမာ့စ္ကုဒ္နဲ႔ သိရွိခြင့္ရေတာ့တာၿပီး ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အေမွာင္နဲ႔ ႀကီးမားေလးလံတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရသြားတာကုိး။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဘြဲ႕ရသည္အထိ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အက်ဳိးကုိ အမ်ားႀကီးသယ္ပုိးသြားႏုိင္ခဲ့တဲ့ လူတကာ ေလးစားအတုယူရတဲ့ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးဘ၀ အထိ တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့တယ္။

အဲသလုိပါဘဲ။ သတင္းနဲ႔ မီဒီယာေတြကုိ အစုိးရတရပ္က တင္းၾကပ္စြာ ခ်ဳပ္ကိုင္လုိက္ၿပီး လူေတြရဲ႕ မ်က္စိ နဲ႔ နား ေတြကုိ ပိတ္ဆုိ႔လုိက္မယ္ဆုိရင္၊ အစုိးရရဲ႕ တဖက္သတ္ ၀ါဒျဖန္႔ မႈိင္းတုိက္တာကုိ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခံရမယ္ဆုိရင္ လူေတြမွာ ျပည့္စုံလုံေလာက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္မရရွိတဲ့အတြက္ မွားယြင္းစြာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ျမင္းလွည္းဆြဲတဲ့ ျမင္းလုိ မ်က္စိမွာ အဖုံးအကာ အတပ္္ခံရၿပီး ျမင္ကြင္းရဲ႕ တစိတ္တေဒသကုိ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေပးျမင္ခံရတာနဲ႔ အလားသ႑ာန္ တူေနပါတယ္။အၾကားနဲ႔ အျမင္ကုိ ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္းခံရရင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းကုိပါ ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရသလုိပါဘဲ။

ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတုိင္းအေနနဲ႔ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ ျပည့္စုံစြာ ရရွိႏုိင္ေရးအတြက္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ရွာေဖြၾကည့္႐ႈ ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ အေျခခံလူ႕အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း အပုိဒ္ ၁၉ မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

Article 19.
Everyone has the right to freedom of opinion and expression; this right includes freedom to hold opinions without interference and to seek, receive and impart information and ideas through any media and regardless of frontiers.

ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ နယ္ျခားမဲ့ သတင္းေထာက္မ်ား (RSF) ရဲ႕ အစီရင္ခံစာအရ သတင္းမီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ အဆင့္အတန္းမွာ ႏုိင္ငံေပါင္း ၁၆၉ ႏုိင္ငံအနက္ စကၤာပူႏုိင္ငံက အဆင့္ ၁၄၁ နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံက အဆင့္ ၁၆၄ ခ်ိတ္ပါတယ္။ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္မွာ မေလးရွားက ၁၂၄ နဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံက ၁၃၅ ရွိတဲ့အတြက္ ျမန္မာနဲ႔ စကၤာပူထက္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္မွာ သာပါတယ္။

(http://en.wikipedia.org/wiki/Reporters_Without_Borders#Worldwide_Press_Freedom_Index_Ranking )

ဒီလုိ မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္နည္းပါးတဲ့ စကၤာပူနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြဟာ အစုိးရရဲ႕ အာေဘာ္၊ လက္ကုိင္ဒုတ္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အစုိးရရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကုိ အဆက္မျပတ္ ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေနၿပီး အတုိက္အခံေတြကုိေတာ့ အၿမဲတေစ ပုတ္ခတ္ေရးသားတတ္ပါတယ္။ သတင္းအမွန္ေတြကုိ ထိန္ခ်န္ၿပီး လူေတြကုိ အထင္မွားေအာင္ လုပ္ႀကံေရးသားတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာအစုိးရရဲ႕ သာလြန္တဲ့ ညံ့ဖ်င္းခ်က္ကေတာ့ လိမ္တာေတာင္မွ ပိပိရိရိ မလိမ္တတ္ျခင္းပါ။

အဲသည္လုိ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္မရွိတဲ့တုိင္းျပည္မ်ဳိးမွာ မိမိရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ကလည္း ထုံးစံအတုိင္း အခြင့္အေရးမရွိပါဘူး။ မိမိရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ကုိ လူေတြရဲ႕ အာ႐ုံစုိက္မႈကုိ တုိက္႐ုိက္ရေစခ်င္ရင္ လမ္းမေပၚထြက္ စု႐ုံးဆႏၵျပတဲ့နည္းက အေကာင္းဆုံးပါဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ လူေတြ စု႐ုံးလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ လူအမ်ားရဲ႕ စိတ္၀င္စားမႈကုိ ဖိတ္ေခၚႏုိင္ၿပီး မိမိတုိ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ အာ႐ုံစုိက္ေအာင္ ျပဳလုပ္နုိင္ျခင္းေၾကာင့္ပါဘဲ။ အဲဒီအခ်က္ကုိ အာဏာရွင္ေတြက ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္တဲ့အေလ်ာက္ ရဲခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ အျပင္ဘက္မွာ ငါးေယာက္ထက္ ပုိၿပီး မစုေ၀းရဆုိတဲ့ မတရားတဲ့ ဥပေဒကုိ ခ်မွတ္က်င့္သုံးၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ရဲခြင့္ျပဳခ်က္ကလည္း အတုိက္အခံေတြ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ေပး႐ုိးထုံးစံမရွိပါဘူး။ တကယ္ကေတာ့ ဒီလုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေ၀းပုိင္ခြင့္ကုိ လူအခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းမွာ အခုလုိ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

Article 20.
(1) Everyone has the right to freedom of peaceful assembly and association.
(2) No one may be compelled to belong to an association.

စကၤာပူဟာ လူ႕အခြင့္အေရးပဋိညာဥ္စာတမ္းကုိ လက္မွတ္ထုိးထားတဲ့ အဖြဲ႕၀င္ႏုိင္ငံတခုျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ပါလ်က္ အထက္ပါ လူ႕အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ျမန္မာစစ္အစုိးရလုိဘဲ လုံး၀ ေလးစားလုိက္နာျခင္းမရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့ဘဲ Civil Disobedience ေခၚတဲ့ အၾကမ္းမဖက္ ဆႏၵျပတဲ့ နည္းကုိ ေရြးခ်ယ္လာၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ (က်ေနာ့္ပုိ႔စ္ အစပုိင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စု႐ုံးပုိင္ခြင့္ဆုိတဲ့ မိမိရဲ႕ အေျခခံလူ႕အခြင့္အေရးတရပ္ကုိ က်င့္သုံးရာေရာက္တဲ့အတြက္ ခ်ီးမြမ္းလုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)

ေရွ႕ပုိ႔စ္ထဲမွာ အမည္မသိ မွတ္ခ်က္၀င္ေရးသူ တဦးက အစုိးရတရပ္ကုိ မႀကဳိက္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲက်ရင္ တျခားပါတီကုိ မဲထည့္ျခင္းအားျဖင့္ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလဲလုိက္႐ုံေပါ႔လုိ႕ လြယ္လြယ္ကေလး ေျပာသြားပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ အဲသည္ေလာက္ မ႐ုိးရွင္းပါဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ေလးႏွစ္တႀကိမ္၊ ငါးႏွစ္တႀကိမ္ က်င္းပေပး႐ုံနဲ႔ ဒီမုိကေရစီလုိ႔ မေခၚဆုိႏုိင္သလုိ အစုိးရတရပ္ကုိလည္း ေျပာင္းလဲေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲဟုတ္မဟုတ္၊ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ ဟုတ္မဟုတ္၊ အတုိက္အခံေတြအေပၚမွာ မွ်တေသာ မဲဆြယ္ခြင့္ကာလ၊ မွ်တေသာအေျခအေန ဖန္တီးေပးမေပး၊ လြတ္လပ္စြာ မဲဆြယ္ခြင့္၊ ရံပုံေငြေကာက္ခြင့္၊ ပုံႏွိပ္ခြင့္ ေပးမေပး၊ မဲဆႏၵနယ္ေတြကုိ နယ္နိမိတ္မည္သုိ႔မည္ပုံပုိင္းျခားသလဲ၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ဟာ လုံး၀ ဘက္မလုိက္တဲ့ ေကာ္မရွင္လား ဆုိတဲ့ အခ်က္အလက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ အေပၚမွာလည္း အမ်ားႀကီး မူတည္ေနပါတယ္။

ေနာက္ပုိ႔စ္ထဲက်ရင္ စကၤာပူမွာရွိတဲ့ လူအမ်ားအျပား အသက္ ၄၀ ေက်ာ္တဲ့အထိ ဘာေၾကာင့္ မဲမေပးဘူးေသးသလဲ ဆုိတာရယ္၊ စကၤာပူႏုိင္ငံက ေရြးေကာက္ပြဲေတြ အေၾကာင္းရယ္၊ စကၤာပူႏုိင္ငံဟာ ျမန္မာအမ်ားစု ထင္ေနသလုိ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံအစစ္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာရယ္ကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပပါဦးမယ္။

အခုေတာ့ ပုိ႔စ္ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္သြားၿပီျဖစ္လုိ႔ ဒီေနရာမွာ တျဖတ္နားလုိက္ဦးမယ္။