“သမီး ငယ္ငယ္က”

႐ုံးပိတ္ရက္မွာ ဖလင္ေခတ္က ႐ုိက္ကူးထားတဲ့ မဒမ္ေပါရဲ႕ လက္ရာဓါတ္ပုံတခ်ဳိ႕နဲ႔ မိန္းထဲက ဓါတ္ပုံဆရာရဲ႕ ဓါတ္ပုံလက္ရာတခုကို ဒစ္ဂ်စ္တယ္ပုံရိပ္လႊာအျဖစ္ ကူးေျပာင္းၿပီး အမွတ္တရ တင္လုိက္ပါတယ္။

At SAKURA hospital
ကုိးလလြယ္ ဆယ္လဖြား..... သမီးေမြးစဥ္အခါက။ ဆာကူရာ ေဆး႐ုံမွာ။ က်ေနာ္လြယ္ရတာမဟုတ္ပါဘူး....အဟီး။ မဒမ္ေပါလြယ္ရတာပါ။


At Shwedagon 1
ေရႊတိဂုံဘုရားရင္ျပင္မွာ သမီးေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္း....


At Shwedagon 3
ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ခ်ဳိင္းၾကားကလည္း ၫႇပ္ခ်င္ေသးတယ္။ တခုခုဆုိရင္ “ဟဲ့..ဒုကၡ” လုိ႔ လူႀကီးလူက်ယ္ ေျပာတတ္တယ္။


At Shwedagon 4
ဘယ္လုိပဲ လူႀကီးဂုိက္ဖမ္းဖမ္း၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ႏုိ႔ဘူးနဲ႔ပဲ ႏွစ္ပါးသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ (ေဘးကထုိင္ေနတာ သူ႕ အဖြားပါ)


Near the convocation
ဒါက မိန္းထဲက ဓါတ္ပုံဆရာရဲ႕ လက္ရာ။
Read more

“ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခဲ့လွ်င္”

စကၤာပူႏုိင္ငံသား မာတင္ဆီး(Martyn See) ႐ုိက္ကူးထားတဲ့ ဗီဒီယုိကုိ ယူက်ဳ ကေန ကူးယူၿပီး တင္လုိက္ပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ မာတင္ရဲ႕ ဗီဒီယုိေတြကုိ စကၤာပူအစုိးရက စကၤာပူႏုိင္ငံတြင္းမွာ ျပသခြင့္ မေပးဘဲ ပိတ္ပင္တားျမစ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ အခ်ဳိ႕ကုိ Rating တစ္ခုနဲ႔ စတင္ ခြင့္ျပဳလာပါၿပီ။ အခု ဗီဒီယုိကုိ NC16 သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဗီဒီယုိထဲမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ ေသြးထြက္သံယုိျမင္ကြင္းေတြ၊ ညစ္ညမ္းတဲ့ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာ ျပကြက္ေတြ တစ္ခုမွ မပါဝင္ဘဲနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဆင္ဆာဘုတ္က NC16 သတ္မွတ္ထားရသလဲ ဆုိတာကေတာ့ အေတြးပြားစရာပါ။

စကၤာပူႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးအမ်ားစုကေတာ့ ဒီဗီဒီယုိမွာပါတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တျခားႏုိင္ငံက ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ စကၤာပူမွာ ဒီလုိ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆုိတာကုိ ယုံႏုိင္ၾကမယ္ မထင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဘဝမွာ ကံအေကာင္းအေၾကာင္းမလွတဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားတခ်ဳိ႕အေနနဲ႔ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကဳံေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ။ က်ေနာ္သတိထားမိတဲ့ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ အသက္ႀကီးမွ ဒုကၡေရာက္သူေတြအမ်ားစုဟာ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ မေလးနဲ႔ အင္ဒီယန္းေတြကုိ ေတြ႕ရခဲပါတယ္။ ဗီဒီယုိထဲမွာလည္း ဒီအခ်က္ကုိ သတိျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။



မာတင္ဆီးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကုိ ဒီလင့္ခ္ကတဆင့္ သြားႏုိင္ပါတယ္။

ဒီဗီဒီယုိကုိပဲ The Online Citizen အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွာ ခရစ္စမတ္အတြက္ တင္ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

(ျဖည့္စြက္ခ်က္) ပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္ေတြကုိ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ ေခါင္းစဥ္တခုနဲ႔ အေၾကာင္းအရာလည္း ဆင္တူတဲ့ ပုိ႔စ္တခု တင္ခဲ့မိတာကုိ သြားေတြ႕ရတယ္။ ေအာက္မွာ အဲဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ လင့္ခ္ကုိ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။

“ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခဲ့လွ်င္ျဖင့္…”
Read more

“အေဖတူသား”

က်ေနာ့္အေဖဆုံးေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္။ အေဖ့အသက္ ၆၀ ေလာက္စၿပီး လူႀကီးေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့အတုိင္း နားနည္းနည္း ေလး စျပဳတယ္။ သူ႕ကုိ ပုံမွန္အသံနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာရင္ မၾကားဘူး။ နည္းနည္း ေအာ္ေျပာမွ ၾကားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖ့ေက်းဇူးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တအိမ္သားလုံး စကားကုိ ေအာ္ေျပာတဲ့ အက်င့္ရလာၾကတယ္။

က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ကုိ ပထမဦးဆုံးအေခါက္ျပန္ေတာ့ အေဖ့အတြက္ နားၾကားကိရိယာေလးကုိ စကၤာပူက ဝယ္သြားေပးတယ္။ အေဖ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ သူေဘာလုံးပြဲေတြၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေရဒီယုိနားေထာင္တဲ့အခါ အင္မတန္အသုံးတည့္သတဲ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ နားၾကပ္ေၾကာင့္ အေဖ့အနားမွာ ေနတဲ့ အစ္မေတြ၊ ေယာက္ဖေတြ ဒုကၡေရာက္ၾကေတာ့တယ္။ သူတုိ႔က အက်င့္ပါေနတဲ့အတုိင္း အေဖ့ကုိ ေအာ္ေျပာၿမဲ ေအာ္ေျပာၾကေတာ့…. “တုိးတုိးသက္သာေျပာလည္း ငါၾကားရပါတယ္ဟ။ စြတ္ေအာ္မေနၾကပါနဲ႔” လုိ႔ အေဖေဟာက္တာကုိ ခံရသတဲ့။

အခုေတာ့ အေဖဆုံးသြားတာေတာင္ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ အေဖ့ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ အခုအသက္ ၃၈ ႏွစ္မွာပဲ နားနည္းနည္း ေလးစျပဳလာတာကို ကုိယ့္ဘာသာ သတိထားမိတယ္။

အရင္ကေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာ နားေလးတယ္လုိ႔ မထင္ဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြ စကားေျပာတာ အရမ္းတုိးၫႇင္းလြန္းလုိ႔သာ မၾကားရတာလုိ႔ပဲထင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ စကားေျပာတဲ့အခါ တုိးလြန္းလုိ႔ မနည္း အာ႐ုံစုိက္နားေထာင္ယူရတယ္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အားပါးတရ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာၾကတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္ျပႆနာမရွိလွဘူး။

တခ်ဳိ႕လူေတြကလည္း စကားေျပာတဲ့အခါ ေလကုိ အင္မတန္ ေခၽြတာခ်င္ၾကပုံ ရတယ္။ လည္ေခ်ာင္းထဲကေလ အျပင္ကုိ ထြက္လာတဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္။ အျပင္ကေလ လည္ေခ်ာင္းထဲကုိ ျပန္ဝင္သလုိ စုပ္သံနဲ႔ စကားေျပာတဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ က်ေနာ္ ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ႕ေတာ့တာပဲ။

႐ုံးက က်ေနာ့္မ်က္ေစာင္းထုိးစားပြဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ပေရာ့ဂ်က္ အတူလုပ္ရတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး အင္ဂ်င္နီယာမကေလးရွိတယ္။ ကုိယ့္စားပြဲကေန သူနဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားလွမ္းေျပာရင္ မၾကားရလုိ႔ ေျပာစရာတခုခုရွိတုိင္း တယ္လီဖုန္းနဲ႔ လွမ္းေျပာရတယ္။ သူကလည္း က်ေနာ္မၾကားမွန္းသိလုိ႔ သူေျပာစရာရွိရင္ တယ္လီဖုန္းကေနတဆင့္ပဲ လွမ္းေျပာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ငါးေပေလာက္ပဲကြာမယ္ဆုိေတာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားႀကီးေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအတြက္ အလက္ဇန္ဒါး ဂေရဟမ္ဘဲလ္ကုိ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ထုိင္တဲ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားကေတာ့ က်ေနာ္ နားသိပ္မေကာင္းတာကုိ ရိပ္မိပုံ မရဘူး။ သူက က်ေနာ့္လုိပဲ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္ဝင္စားေတာ့ မနက္တုိင္း သတင္းေတြဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေျပာျပရတာအေမာ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ သူေျပာတဲ့ အထဲမွာ ရယ္စရာေတြလည္း ပါပုံရတယ္။ သူ႕ကုိ အားနာတဲ့အတြက္ တခါတေလ သူဘာေျပာလုိက္မွန္း မသိလုိက္ေပမယ့္ စကားဆုံးသြားလုိ႔ သူရယ္တဲ့အခါ က်ေနာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ေရာေယာင္ၿပီး သြားၿဖဲေလးနဲ႔ လုိက္ရယ္မိတဲ့အခါမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ရယ္ႀကီးဆုိေတာ့ ဘယ္အသက္ပါပါ႔မလဲ။ သဘာဝအတုိင္းမဟုတ္ဘဲ ညႇစ္ၿပီး ရယ္ရတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မွာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ႔။

က်ေနာ့္အျဖစ္က ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးတဲ့ နားထုိင္းတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလူက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔အတူ ပြဲသြားၾကည့္တဲ့အခါ သူ႕ချမာ နားမေကာင္းရွာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ ပြဲမစမီကတည္းက အခုလုိ ႀကဳိတင္ မွာထားရွာသတဲ့။

“သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါက နားမေကာင္းေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္တာကုိ ၾကားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္တဲ့အထဲမွာ ရယ္စရာပါရင္ ငါ႔ကုိ လက္ကုပ္လုိက္ပါ။ ငါလည္း ရယ္ခ်င္လုိ႔ပါ”…တဲ့။

ဒါေပမယ့္ ပြဲစေတာ့ နားေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ရယ္စရာေတြ႕ရင္ သူခ်ည္းပဲ လွိမ့္ရယ္ေနတယ္။ မွာထားတဲ့အတုိင္း လက္ကုပ္ဖုိ႔ကုိေတာ့ သတိေမ့ေနသတဲ့။ ပြဲၿပီးကာနီးလုိ႔ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ လက္ကုပ္လုိက္တဲ့အခါက်မွ ဟုိနားထုိင္းတဲ့ လူချမာမွာ ရယ္စရာေရာက္ၿပီအထင္နဲ႔ တေယာက္တည္း တဟားဟား ထၿပီး ရယ္ရရွာသတဲ့။ က်ေနာ့္အျဖစ္နဲ႔ တူမေနဘူးလား။

ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကံေကာင္းတာတခ်က္က ႐ုံးမွာ က်ေနာ့္ေဘာ့စ္ေတြအားလုံး စကားကုိ က်ယ္က်ယ္ေျပာတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနေသးလုိ႔။

အခု လက္ရွိ အေနအထားက အေဆာက္အဦးအတြင္းမွာလုိ၊ အစည္းအေဝးခန္းေတြထဲမွာလုိ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေနရာေတြမွာဆုိရင္ သာမန္ေျပာရင္ ၾကားရပါေသးတယ္။ ကုိယ့္ကုိ ေရွ႕မွာထားၿပီး ကုိယ့္အတင္းအုပ္ေနတာမ်ဳိးဆုိရင္လည္း ၾကားရတတ္ေသးတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္တုိ႔၊ food-court တုိ႔လုိ ဆူညံေနတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာဆုိရင္ေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ ေျပာတဲ့စကားကုိ စားပြဲတဝုိင္းတည္း ထုိင္ေနေပမယ့္လည္း သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရေတာ့ဘူး။

အိမ္မွာဆုိရင္လည္း တီဗီကုိ အသံအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ၾကည့္ရမွ အားရတယ္။ တုိးတုိးဖြင့္ရင္ အားမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ နားက မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ပါးေနျပန္ေရာ။ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း တေရးတေမာ အိပ္တဲ့အခါ ခၽြတ္ကနဲျမည္တဲ့ အသံကေလးကအစ ၾကားတတ္ၿပီး အိပ္ယာက လန္႔ႏုိးသြားလုိ႔ ဇိမ္ပ်က္ရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။

ကုိယ္နားမေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း နာမည္ေက်ာ္ The Aviator ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီးထဲက ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ (ေလသူရဲ၊ တီထြင္စြန္႔စားသူ၊ TWA ေလေၾကာင္းကုမၸဏီပုိင္ရွင္၊ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူ၊ ဒါ႐ုိက္တာ) Howard Hughes ကုိ သတိရမိတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္ကားမွာ Howard Hughes အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ Leonardo DiCaprio (တုိင္တန္းနစ္မင္းသား) ေတာင္ အကယ္ဒမီရသြားေသးတယ္ေလ အေကာင္းဆုံးအမ်ဳိးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ဆုအတြက္ တစ္ေပးျခင္း (nominated) ခံရေသးတယ္ေလ။ ေဟာင္းဝါ့ဒ္ဟ်ဳ ကလည္း က်ေနာ္လုိပဲ နားနည္းနည္း ေလးတယ္ဗ်။ အဲ… ဘာဆုိင္သလဲဆုိေတာ့ ဘာမွ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေလွ်ာက္ေျပာၾကည့္တာပါ။ “တန္ရာတန္ရာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ေခ်းစိမ္းပန္းေတာ့မွာပဲ”….လုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ မၾကာခဏ ေဝဖန္တတ္တဲ့ တကၠသုိလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာမယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ ေလာကႀကီးရဲ႕ အသံဗလံေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းအာ႐ုံခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ျပၿပီး နားၾကားကိရိယာေလးတခုေလာက္ ဝယ္တပ္မလား စိတ္ကူးေနတယ္။
Read more

“အာဏာရွင္ ကုိေပါ”

“ကုိေပါဘေလာ့ဂ္ကုိ အခု က်ေနာ္ မဖတ္ေတာ့ဘူး။ ပုိ႔စ္ထဲမွာ က်ေနာ့္အေၾကာင္းေတြ ပါလာတတ္လြန္းလုိ႔”

မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္အတူ ညစာစားရင္း စကားလက္ဆုံက်ေနခုိက္ တေယာက္က မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူေျပာတာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေနသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း အသာရယ္ေနလုိက္ရသည္။ အခုလည္း ထုိမိတ္ေဆြႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္တခုကုိ သတိရမိျပန္ပါသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ စကၤာပူသုိ႔ ေရာက္လာကာစအခ်ိန္တြင္ တေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာ၊ ေခါင္းအုံး စသည္တုိ႔ကုိ ဝယ္ယူရန္ လုိအပ္လာသျဖင့္ က်ေနာ့္အား အေဖာ္ေခၚကာ ကလင္မင္းတီးအရပ္ရွိ ေမြ႕ယာဆုိင္သုိ႔ ေရာက္သြားၾကသည္။

သူသည္ ဆုိင္ထဲတြင္ ေမြ႕ယာမ်ား၊ ေခါင္းအုံးမ်ားကုိ တခုၿပီးတခု ကုိင္ၾကည့္လုိက္၊ ေစ်းေမးၾကည့္လုိက္၊ ျပန္ခ်လုိက္ႏွင့္ မၿပီးႏုိင္ မစီးႏုိင္ လုပ္ေနေလသည္။ အတန္ၾကာေသာ္ ေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနေသာ က်ေနာ့္မွာ စိတ္မရွည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္လာသျဖင့္ အနီးရွိ လက္လွမ္းမီရာ ေမြ႕ယာတခုႏွင့္ ေခါင္းအုံး တခုကုိ ဆြဲယူကာ….

“ေဟ့ေကာင္၊ သိပ္ေရြးမေနနဲ႔။ ဒီေမြ႕ယာလည္း ေကာင္းတယ္၊ ဒီေခါင္းအုံးလည္း မဆုိးဘူး။ ဒါပဲ ယူလုိက္ေတာ့၊ ပုိက္ဆံရွင္းလုိက္” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။

သူသည္ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ေပးေသာ ေမြ႕ယာႏွင့္ေခါင္းအုံးကုိ သိပ္ႏွစ္သက္ပုံမရေသာ္လည္း က်ေနာ့္အား အတြန္႔မတက္လုိေသာ သေဘာျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ပုိက္ဆံရွင္းကာ ဝယ္ယူလုိက္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းအုံးႏွင့္ ေမြ႕ယာကုိ ကုိယ္စီပုိက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာစဥ္ သူက က်ေနာ့္အား စကားတခြန္းေျပာ၏။

“ကုိေပါ၊ အခုလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥေတြမွာ အတင္းဝင္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ေပးတာ ဒီေမြ႕ယာ ဝယ္တဲ့ ကိစၥမွာ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ပါေစေနာ္။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္မိန္းမယူတဲ့ အခါက်ရင္ ဒီအခ်ဳိး ထပ္မခ်ဳိးနဲ႔ေတာ့။ ၾကားလား”

ထုိစဥ္ကေတာ့ သူ႔မွာ ရည္စားပင္ မရွိေသးသူျဖစ္ရာ သူ႕စကားကုိ သေဘာက်သျဖင့္ သူေရာက်ေနာ္ပါ တဟီးဟီးႏွင့္ ရယ္ေမာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူမိန္းမယူသည့္အခါမွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔(က်ေနာ္ႏွင့္ မဒမ္ေပါ)က ထုိအခ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ထပ္ခ်ဳိးမိေသးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵကုိ သူ႕အေပၚတြင္ ျပဌာန္းမိေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္တခါေတာ့ ေမြ႕ယာေခါင္းအုံးဝယ္သည့္ ကိစၥမ်ဳိးမဟုတ္သျဖင့္ သူသည္ သူ႕စိတ္ႀကဳိက္ လြတ္လပ္စြာပင္ ေရြးခ်ယ္ဆုံးျဖတ္ေလေတာ့သည္။

ျဖစ္တတ္သည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔သည္ လူတဦးတေယာက္အား ခင္မင္ရင္းႏွီးသည္ဆုိ႐ုံမွ်ႏွင့္ “ေစတနာ” ဆုိသည္ကုိ အေၾကာင္းျပကာ တဖက္သား၏ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မိတတ္ၾကသည္။ ကာယကံရွင္၏ဆႏၵထက္ မိမိဆႏၵကုိ အေလးေပးမိတတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အလားတူအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ႀကဳံေတြ႕ရတတ္ပါသည္။

မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း အႀကံေကာင္းေပးလုိသည့္အဆင့္အထိေတာ့ မမွား။ သုိ႔ေသာ္ မိမိေပးေသာအႀကံအတုိင္း အတင္းအၾကပ္လုိက္နာေစလုိျခင္းကား ျဖစ္သင့္သည္မဟုတ္။ တပါးသူ၏ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားကုိ မေလးစားရာ ေရာက္ေပသည္။ ထုိအျပဳအမူသည္ အာဏာရွင္ဆန္ေသာ အျပဳအမူလည္း ျဖစ္ေပသည္။

မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းအၾကား၊ မိဘႏွင့္သားသမီးအၾကား၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းမ်ားအၾကား၊ ဆရာႏွင့္တပည့္အၾကား၊ အလုပ္ရွင္ႏွင့္အလုပ္သမားအၾကား ဆက္ဆံေရးဟူသမွ်တြင္ တဖက္သား၏ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ကုိ အျပန္အလွန္ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳၾကမည္ဆုိပါက လြတ္လပ္ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ေဖာ္ေဆာင္ဖန္တီးရာ၌ တနည္းတဖုံ အေထာက္အကူျပဳမည္ဟု ယုံၾကည္မိပါသည္။
Read more

“စာ႐ုိက္သူမ်ား သတိထား”

အခုတေလာ ဂ်ဴးရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေဟာေျပာခ်က္ကုိ ဟုိလူ ဒီလူေတြက အီးေမးလ္နဲ႔ ပုိ႔တာေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တင္ထားတာေတြေၾကာင့္ အသစ္တႀကိမ္ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈရပါတယ္။

ဒီေဟာေျပာခ်က္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ တက္ေနၾကတုန္းမွာ ေအာ္ပီက်ယ္၊ တင္ေမာင္သန္းတုိ႔နဲ႔အတူ ဂ်ဴးလာေရာက္ ေဟာေျပာသြားတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ ေလာက္က ေဟာေျပာခ်က္ေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ေဟာေျပာသူသုံးေယာက္စလုံးရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကုိ ေက်ာင္းသားေတြ တေဝါေဝါ ပြဲက်ၿပီး လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔အတူ နားေထာင္ခဲ့ၾကရတာကုိ သတိရမိပါတယ္။

အခု အီးေမးလ္ကတဆင့္ ထပ္မံျဖန္႔ေဝေနတဲ့ ဂ်ဴးေဟာေျပာခ်က္ (အဆုံးမပါ။ တပုိင္းတစ ေဟာေျပာခ်က္မွ်သာ)ကုိ ဖတ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ တေနရာမွာ စာေတြ က်က်န္ေနခဲ့တာကုိ သတိျပဳမိပါတယ္။

ဘယ္ေနရာလဲဆုိေတာ့ ဂ်ဴးက ၆-ကြက္ ကာတြန္းေလး တခုအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာျပတဲ့ေနရာမွာပါ။ စာ႐ုိက္တဲ့လူက ပဥၥမေျမာက္ အကြက္အေၾကာင္း ဂ်ဴးေျပာသြားတာ ႐ုိက္ဖုိ႔ က်န္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆ႒မအကြက္ကုိ ပဥၥမအကြက္ဆုိၿပီး မွားယြင္းေဖာ္ျပထားတာကုိလည္း ေတြ႕ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပဥၥမအကြက္မပါရင္ အဲဒီကာတြန္းဟာ အဓိပၸါယ္မျပည့္စုံေတာ့ပါဘူး။ ဖတ္တဲ့လူေတြလည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔သာ ဖတ္လုိက္ၾကရမယ္။ တကယ့္ကာတြန္းရဲ႕ ဆုိလုိခ်က္ကုိေတာ့ နားလည္ႏုိင္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။

အမွန္ေတာ့ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြမွာ အခုလုိ စာေတြ က်က်န္ခဲ့တာ၊ သတ္ပုံမွားယြင္းေဖာ္ျပတာေတြဟာ အင္မတန္ အ႐ုပ္ဆုိးပါတယ္။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ဝတၳဳတုိေလးတပုဒ္ဆုိရင္ စာစီတဲ့ေနရာမွာ သတ္ပုံမွားယြင္းၿပီး စာစီတဲ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ပ်က္ယြင္းသြားခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ဝတၳဳထဲမွာ “ေတြ႕မိသည္တြင္” ဆုိတဲ့ စာသားကုိ “ေတြးမိသည္တြင္” လုိ႔ မဂၢဇင္းက မွားယြင္းေဖာ္ျပတာပါ။ တစုံတခုကုိ ျမင္ေတြ႕မိရာက အတိတ္ဇာတ္လမ္းကုိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေတြးေတာမိတယ္ ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိး ေရးသားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သတ္ပုံမွားသြားတဲ့အတြက္ တစုံတခုအေၾကာင္းေတြးေတာေနရင္းက အတိတ္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္စပ္ေတြးေတာမိသလုိ အဓိပၸါယ္တလြဲထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ကုိယ့္ဝတၳဳေလးကုိ ပုံႏွိပ္စာသားအေနနဲ႔ ျမင္ရလုိ႔ ဝမ္းသာမိေပမယ့္ တဖက္မွာလည္း တလြဲႀကီးျမင္လုိက္ရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။

ဒီလုိလြဲမွားမႈဟာ အခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ အေရးမႀကီးလွေပမယ့္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အမွားနည္းေအာင္ သတိထားရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါ။ မိန္႔ခြန္း(သုိ႔မဟုတ္) သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကုိ ေဖာ္ျပရမွာ မွားယြင္း႐ုိက္ႏွိပ္မိခဲ့ရင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ျပႆနာေတြကုိေတာင္ ႀကဳံရတတ္ပါတယ္။ တစုံတေယာက္ရဲ႕ စာမူကုိ (သုိ႔မဟုတ္) ေဟာေျပာခ်က္ကုိ စာသားအေနနဲ႔ ျပန္လည္ ႐ုိက္ကူးလုိသူမ်ားအေနနဲ႔ အထူး သတိျပဳဖြယ္ အခ်က္တခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုလည္း ဂ်ဴးေဟာေျပာခ်က္ကုိ စာ႐ုိက္ရာမွာ က်က်န္ခဲ့တဲ့ ေနရာအတြက္ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ျဖည့္စြက္ၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း ျပန္လည္ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ ျဖည့္စြက္ထားတဲ့ေနရာကုိ အေရာင္နဲ႔ ျပထားပါတယ္။

“..... ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။

သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။

ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။

ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။

ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။

ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတဲ့ လူမမာဟာ ေငါက္ကနဲ ထထုိင္ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ကုိ ေဒါသတႀကီး ျပစ္တင္ဆဲဆုိ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ ပုံကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က သူမေသေသးဘဲနဲ႔ ေသၿပီ ေျပာရသလားေပါ႔။ (ရယ္သံမ်ား)။

ေနာက္ဆုံးအကြက္မွာက်ေတာ့ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ '႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔' အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား).....”
Read more

မသိျခင္းႏွင့္ သိျခင္းတို႔၏ အႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာမႈခရီး

(ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္တေယာက္က ေပးပုိ႔မွ်ေဝလုိက္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ ပုထုဇဥ္ ရဲ႕ ပုိ႔စ္တခုပါ။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္သက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္က တဆင့္ မူရင္းအတုိင္း ျပန္လည္ မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။ ေရးသားသူ ကုိပုထုဇဥ္ဆီမွာ တုိက္႐ုိက္ ခြင့္မေတာင္းခဲ့ျဖစ္ေပမယ့္ ခြင့္ျပဳမယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။)

မသိျခင္းႏွင့္ သိျခင္းတို႔၏ အႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာမႈခရီး
via ပုထုဇဥ္ မွတ္တမ္း by Pu-htu-zin on 8/24/07

(က) မိတ္ဆက္

စာ႐ႈသူ အေပါင္း ေခါင္းစဥ္ကိုဖတ္ၿပီး “ဘာႀကီးပါလိမ့္” လို႔ ထင္စရာ ႐ွိပါတယ္။ နပ္သူ၊ လ်င္သူ စာဖတ္သူမ်ားကေတာ့ “ငပုတစ္ေယာက္ အေပါက္ဖာ ေနၿပီ” လို႔ သိၾကမွာပါ။ ဘယ္အေပါက္ ဖာတယ္ ထင္ပါသလဲ၊ ႐ွင္းပါတယ္၊ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာဂ္မွာ အေရးမ်ားတဲ့ “ျမန္မာျပည္မွာ သြားသြားလာလာ” လိုစာမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥတခ်ိဳ႕ေပါ့။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘာအေပါက္လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတဲ့ “အေပါက္” pitfall ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရး (စကားလံုးကေတာ့ အႀကီးႀကီးပဲ၊ အမွန္ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္ျပည္သူမ်ား အေနနဲ႔ သိသင့္ သိထိုက္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြကိုသာ ဆိုလိုတာပါ၊ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး) အေၾကာင္း ေလ့လာတဲ့ ခရီးမွာ ၾကမ္းကၽြံၿပီး အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ တြင္းေပါက္ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား အေၾကာင္းပါ၊ အဲဒီအေပါက္ေတြကို ဖာေထးဖို႔၊ မဖာႏိုင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ႐ွိေၾကာင္း အသိေပးခ်င္လို႔၊ ဒီတခါေတာ့ လူပုသေလာက္ အျမင့္ႀကီး မွန္းၿပီး ႀကိဳးစား လက္တည့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ “ျမန္မာျပည္မွာ သြားသြားလာလာ” လို စာမ်ိဳးကို ဘာသာျပန္တယ္၊ ဟိုဟာ သိသင့္တယ္၊ ဒီဟာ သိသင့္တယ္၊ လူငယ္ေတြ ေလ့လာရမယ္၊ ဘာဘာညာညာ ေလွ်ာက္ေျပာမိတဲ့အတြက္ ေလ့လာရင္လည္း ေလ့လာတဲ့ ခရီးလမ္းမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့၊ တခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကံဳဖူးတဲ့၊ အႏၲရာယ္ေတြ အေၾကာင္းကိုပါ ေရးဖို႔ တာ၀န္႐ွိတယ္လို႔ ထင္လို႔ ဒီလိုစာမ်ိဳး ေရးတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း “မသိျခင္းႏွင့္ သိျခင္းတို႔၏ အႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာမႈခရီး” လို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္မိတာပါ။

(ခ) မသိျခင္း၏ အႏၲရာယ္

မသိျခင္း၏ အႏၲရာယ္ကေတာ့ ႐ွင္းပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အက်ပ္အတည္း၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္း၊ အေၾကာင္း မသိတဲ့လူေတြ မ်ားေလေလ၊ အဲဒီ မသိသူ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္ျပည္သူအမ်ားရဲ႕ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတ နည္းပါးမႈအေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး လက္တစ္ဆုပ္စာ လူတစ္စုက သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ “ေက်ာ” သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြရဲ႕ ဒုကၡကို အေလးမထားဘဲ သူတို႔အတြက္၊ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာသာ လုပ္သြားၾကမွာပဲ။ အဲဒီလို အလုပ္မခံႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီလို အေက်ာ မခံခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ သိသင့္ သိထိုက္တာေတြကို သိရမယ္၊ ေလ့လာရမယ္။ “မ အ ေအာင္ သမိုင္းသင္ရမယ္” လို႔လည္း ဆရာေတြက ေျပာခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ “သမိုင္းထဲမွာ အိပ္ပဲ မေနျဖစ္ေအာင္” ေတာ့ သတိထားရမွာေပါ့။ မသိျခင္းရဲ႕ အႏၲရာယ္က ႐ွင္းလြန္းေတာ့ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာဆက္ေရးရမွန္းကို မသိေတာ့ပါ။

(ဂ) သိျခင္း၏အႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာမႈခရီး

အဲဒီလို မသိျခင္းရဲ႕ အႏၲရာယ္ေတြကို ေ႐ွာင္႐ွားလိုလို႔ သိဖို႔ ေလ့လာတဲ့ အခါမွာလည္း အဲဒီ ေလ့လာတဲ့ ခရီးမွာ အႏၲရာယ္ တြင္းေပါက္ေတြက ႐ွိေနျပန္တယ္။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးကို ေလ့လာတဲ့ သာမန္ျပည္သူ လူႀကီးလူငယ္မေ႐ြး၊ အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္ လူလတ္တန္းစားမ်ား၊ ျဖစ္ေလ့႐ွိတဲ့၊ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတဲ့ ပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သလို ေျပာၾကည့္ပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္သလဲဆိုတာ စာရင္းနဲ႔ အင္းနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သုေတသန လုပ္မျပႏုိင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရတာေတြကို ေျပာျပတာပါ။

ပထမအဆင့္က မသိျခင္းနဲ႔ လက္႐ွိဘ၀ကို မေက်နပ္ျခင္းက စ ပါတယ္၊ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ သိပ္မသိပါ၊ ဒါေပမယ့္ လက္႐ွိဘ၀ကိုေတာ့ မေက်နပ္ပါ၊ ဒုကၡသုကၡေတြက သိသာ ထင္႐ွားလြန္းပါတယ္၊ (အသက္ငယ္သူတခ်ိဳ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာပါတယ္ တခ်ိဳ႕ လိုပဲ ေျပာတာပါ၊ ဆိုရင္ လက္႐ွိ အေျခအေနဟာ ပံုမွန္လို႔ပဲ ထင္တယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လက္႐ွိကလြဲလို႔ တျခားေနရာ၊ တျခားျဖစ္ႏိုင္ေျခ စတာေတြကို ဘာမွမသိလို႔၊ အဂၤလိပ္လို ေျပာၾကတာကေတာ့ they don’t know any better ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါကိုေတာ့ ပထမအဆင့္ မတိုင္မီ သုည အဆင့္လို႔ပဲ ေခၚၾကပါစို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မဆလေခတ္ ကေလးဘ၀တုန္းက ဒီလိုပဲ ထင္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါလား။)

ဒုတိယအဆင့္က ပထမအဆင့္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ လူလတ္တန္းစား ျမန္မာေတြဟာ လက္႐ွိဘ၀က ဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လႊားရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပႆနာကို ေလ့လာျခင္းက စပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းအေၾကာင္း၊ သတင္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ဖတ္တယ္၊ ျပည္ပမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သူေတြဆိုရင္ ေလ့လာစရာ စာအုပ္စာတမ္းကအစ တပံုတပင္၊ ျပည္တြင္းမွာကေတာ့ ေရဒီယိုေတြ နားေထာင္တယ္၊ အစိုးရသတင္းစာေတြက ေျပာတာကို စားသင့္တာစား၊ ေျမႇာက္သင့္တာေျမႇာက္၊ ေျပာင္းျပန္ယူသင့္တာယူၿပီး အမွန္နဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ ေလ့လာၾကတယ္။ (အစိုးရေျပာတိုင္း ယံုလို႔မရဘူး ဆိုတဲ့ ဘ၀ေပး အသိက ႐ွိတာကိုး။) အဲဒီ အဆင့္ကေတာ့ ဒုတိယအဆင့္ေပါ့၊

အဲဒီ ဒုတိယအဆင့္မွာ သိတန္သေလာက္ သိၿပီးေနာက္က်ေတာ့ ေလ့လာသူရဲ႕ ပင္ကိုယ္ စ႐ိုက္၊ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ လက္႐ွိဘ၀ထဲက ပုဂၢလိက အက်ိဳးစီးပြား စတာေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ေလ့လာသူေတြ ေလ့လာမႈအေပၚ တံု႕ျပန္ပံုက မတူေတာ့ပါ။ အဲဒီ ဒုတိယအဆင့္ သိတန္သေလာက္ သိၿပီးေနာက္မွာ ေအာက္ပါ အႏၲရာယ္မ်ားကို ရင္ဆိုင္မိၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ အႏၲရာယ္ တြင္းေပါက္ ေလးမ်ိဳးထဲက တခ်ိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားလည္း က်ဖူးတယ္၊ တခ်ိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ က်ေတာ့မလိုလည္း ျဖစ္ဖူးတယ္၊ အစကတည္း ေ႐ွာင္ႏိုင္ခဲ့တာေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားလည္း တြင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးထဲကို က်ပံု က်နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ က်ၾကတယ္။

(ဃ - ၁) ပထမ အႏၲရာယ္တြင္းေပါက္ (“႐ႈပ္ေနတာပဲ”)

ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတဲ့ တြင္းေပါက္ကေတာ့ လန္႔ၿပီး ထံုသြားျခင္းပဲ။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းအေၾကာင္း မသိလို႔ သိေအာင္ေလ့လာတယ္၊ သိေတာ့ အက်ပ္အတည္းက ကိုယ္ထင္ထားတာတက္ အမ်ားႀကီး ႐ႈပ္ေထြးတယ္၊ အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ ဆိုတာ သိရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ထံု သြားတယ္၊ လန္႔သြားတယ္၊ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ ဥပမာ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ျပန္ေနတဲ့ “ျမန္မာျပည္မွာ သြားသြားလာလာ” ကို ၾကည့္ပါ၊ “ဗမာ အမ်ားစုဟာ ဒီမိုကေရစီေရးသည္ တစ္ခုတည္းေသာ ျပႆနာ လို႔ ထင္ေနၾကတယ္ […] က်ဳပ္တို႔ အျမင္ကေတာ့ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ အားနည္းေလ ေကာင္းေလပဲ” ဆိုတဲ့ တိုင္းရင္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို ဖတ္မိသူ ျပည္မက ဗမာလူငယ္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ဘယ္လို ခံစားမိမလဲ၊ သူေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ၊ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကတည္းက ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးက ျဖစ္ခဲ့တာ၊ ျမန္မာ့ အက်ပ္အတည္းက စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းမွ စခဲ့တာ မဟုတ္၊ ေ႐ွးကတည္း စခဲ့၊ ျဖစ္ခဲ့တာ၊ ျပႆနာက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ တရားမ၀င္ ယူထားတဲ့ အစိုးရ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလာရင္ ဘယ္လို ခံစားရမယ္ ထင္ပါသလဲ၊ ေသခ်ာတာေပါ့၊ “အင္း… မလြယ္ပါလား” ဆိုတာက ပါလာမွာပါပဲ။ မလြယ္ပါလားရဲ႕ ေနာက္ကေန “ကိစၥေတြ၊ လူေတြက ငါထင္သေလာက္ မ႐ိုး႐ွင္းပါလား၊ ႐ႈပ္ေနတာပဲ၊ ငါ့လို႔ လူတစ္ေယာက္ ဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ၊ ေတာ္ပါၿပီ၊ ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲပဲ ေကာင္းပါတယ္” ဆိုတဲ့ဆင္ေျခရလာၿပီး ေလ့လာတဲ့ ကိစၥကို ရပ္ပစ္လိုက္တယ္၊ “Ignorance is a bliss” ဆိုတဲ့ စကားကို လိုက္နာၿပီး ေမ့ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ မသိတုန္းကလည္း မသိလို႔၊ သိတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ႐ႈပ္လို႔ ဆိုၿပီး ဒီကိစၥကို ေခါင္းထဲကေန ထုတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေလ့လာမႈခရီးမွာ ပထမ အေပါက္ကၽြံတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။

ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးပါပဲ၊ “ဇြဲ မေလွ်ာ့ပါနဲ႔။” ႐ႈပ္တာ မွန္ပါတယ္၊ ကိုယ္က ႐ွင္း႐ွင္းေလး ျမင္တတ္ဖို႔ကသာ အေရးႀကီးတယ္၊ အကုန္လံုးကို လိုတာထက္ ပိုၿပီး ႐ွင္းပစ္ဖို႔၊ oversimplify လုပ္ပစ္ဖို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ကိုယ္က ႐ွင္းႏိုင္ရင္ ႐ွင္းပါတယ္၊ မ႐ႈပ္ပါ။ ဒီ ပထမ pitfall အေပါက္ထဲ ကၽြံၿပီး ဆက္ မေလ့လာလို႔ကေတာ့ အရင္ ေလ့လာသမွ်လည္း အလကားျဖစ္၊ လက္ေတြ႕လည္း ဘာမွ အလုပ္မျဖစ္ဘဲ အေဟာသိကံ ျဖစ္မွာပဲ။ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ ဆက္ေလ့လာရင္ ကိုယ္က ဘယ္လိုရပ္တည္ခ်က္ ႐ွိ႐ွိ၊ အျမင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ကြဲျပားကြဲျပား၊ “လက္႐ွိ အေျခအေနသည္ လက္မခံႏိုင္ေသာ အေျခအေန” “လမ္းေၾကာင္းမွားေနတဲ့ အေျခအေန” ဆိုတာကို လက္ခံလာလိမ့္မယ္၊ “လက္႐ွိ ပံုစံနဲ႔ေတာ့ အနာဂတ္ ေခ်ာက္က် ၾကမယ္” ဆိုတဲ့ အသိကို ဆက္လက္ ေလ့လာသူ လူတိုင္း ရလာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္တယ္၊ ဒီပို႔စ္ရဲ႕ နိဂံုးပိုင္းမွာလည္း ဒီအေၾကာင္း နည္းနည္း ထပ္ေရးပါဦးမယ္၊ အဲေတာ့ ဒီ ပထမတြင္းေပါက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ “ဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႔၊ ဆက္ေလ့လာပါ” လို႔။ ေလွ်ာ့လိုက္ရင္ေတာ့ ကုန္ခဲ့သမွ် စြမ္းအင္ေတြ အလဟႆျဖစ္ၿပီး “လုပ္ အလကား” ႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။

(ဃ - ၂) ဒုတိယ အႏၲရာယ္တြင္းေပါက္ (“ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ”)

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ “ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ” ဆိုတဲ့ အႏၲရာယ္ တြင္းေပါက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလ့လာရင္းနဲ႔ အစိုးရ မေကာင္းတာေတြအျပင္ အစိုးရကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အတိုက္အခံလုပ္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြထဲက တခ်ိဳ႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ အမွားေတြကိုပါ ေလ့လာသိျမင္သြားတယ္၊ ျပႆနာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို မွန္းမိလာတဲ့အခါ အစိုးရေျပာတဲ့ တခ်ိဳ႕ အျမင္ေတြက မွန္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာတတ္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ ဒီအစိုးရ တျပားသားမွ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ေဒါသစိတ္အခံ တဘက္စြန္း႐ွိခဲ့ရင္ အတုိက္အခံဘက္ကလည္း တခ်ိဳ႕က မေကာင္းတာ၊ အားနည္းတာေလးေတြကို သိလာတဲ့အခါ အရင္က အစြန္းေရာက္ခဲ့အယူက တန္ျပန္သက္ေရာက္ၿပီး အားလံုး ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ကို အလြယ္ေလးပဲ ခ်ၾကပါေတာ့တယ္။ အစိုးရနဲ႔ အတိုက္အခံကို အာဏာလုေနတဲ့ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္၊ တိုင္းရင္းသားေတြပါ ပါရင္ သံုးေကာင္၊ လို႔ ယူဆလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္က်ေတာ့ သနားစရာ ေျမစာပင္ေပါ့။ အဲဒီလို အျပစ္ တစ္ပိႆာနဲ႔ အျပစ္ တစ္က်ပ္သားကို အတူတူလို႔ သေဘာထားတဲ့ “ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ” ဆိုတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ပ်က္ စကားထဲမွာ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့တာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပဳသမွ် ႏုရမယ့္ ေျမစာပင္လို သေဘာထားတာ၊ တနည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တန္ဖိုးမထားတာ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ victimize လုပ္တာ၊ စ တဲ့ အရိပ္အေယာင္ undertone ေတြ ပါ ပါတယ္။ ေမြးကတည္း ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကားခဲ့ရတဲ့ အစိုးရရဲ႕ ၀ါဒျဖန္႔မႈေတြကလည္း ဒီေနရာမွာ အစြမ္းျပပါတယ္။

ဒီအတြက္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ေတာ့ ေလာကမွာ လူေကာင္းနဲ႔ လူဆိုး ႏွစ္မ်ိဳးတည္း မ႐ွိပါ၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေကာင္းေလ့႐ွိသူနဲ႔ အမ်ားအားျဖင့္ ဆိုးေလ့ ႐ွိသူလို႔ ခြဲဖို႔ေတာင္ ကိုယ္က ဘယ္စံနဲ႔ ၾကည့္မလဲ ဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္၊ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြမွာ လူေကာင္း လူဆိုး ကြဲျပားမႈဟာ ျပတ္သားလာတတ္တယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္မ်ိဳးကို ေစာင့္ၾကည့္လို႔ရတယ္၊ ကိုယ္ပိုင္ ဉာဏ္အားနဲ႔ ပိုင္းျခားလို႔ရတယ္၊ ဘယ္သူမွ ၿပီးျပည့္စံု ေကာင္းမြန္တယ္ရယ္လို႔ မ႐ွိဘူးဆိုတာကို လက္ခံၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ “ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ” ဆိုတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ပ်က္စကားကို ပယ္႐ွားႏိုင္ဖို႔က၊ လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ လက္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ၾကည့္လိုက္ပါ၊ ဘယ္သူက မတရားလုပ္ေနသလဲ၊ ဘယ္သူေတြ မတရားခံေနရသလဲ၊ အေျဖက ႐ွင္းလာပါလိမ့္မယ္။

ဒီလိုေျပာလို႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့၊ ေထာက္ခံတဲ့ ဘက္မွာ အက်င့္ပ်က္ေတြ ႐ွိရင္ မေ၀ဖန္ရဘူးလို႔ မဆိုလိုပါ၊ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ေ၀ဖန္မႈရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို သန္႕စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာၿပီးရင္၊ ကိုယ့္ေ၀ဖန္မႈရဲ႕ အက်ိဳးအျပစ္ အဆက္ဆက္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးရင္ ေ၀ဖန္ႏိုင္တယ္၊ ေ၀ဖန္ဖို႔လည္း တာ၀န္႐ွိပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ အားလံုး ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲ ပါပဲ၊ ငါတို႕ကသာ ေျမစာပင္ ျဖစ္ရတယ္လို႔ ေျပာရင္၊ ကိုယ္က တကယ့္ကို ေျမစာပင္ ျဖစ္မွာပဲ၊ ခိုင္မာတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ထားၿပီး ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္မွသာ ေျမစာပင္ဘ၀က သက္သာရာ ရမွာပဲ။

(ဃ - ၃) တတိယ အႏၲရာယ္တြင္းေပါက္ (“သူတို႔ လုပ္ေနပံု မဟုတ္လို႔ ငါ၀င္မလုပ္တာေပါ့”)

ဒီအႏၲရာယ္ တြင္းေပါက္ကေတာ့ မာန တမ်ိဳးမ်ိဳးကို လိုတာထက္ ပိုထားမိတဲ့ ေလ့လာသူေတြ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အသားကုန္ ကာကြယ္တတ္သူေတြ က်တတ္တဲ့ တြင္းလို႔ ျမင္ပါတယ္။ အေတာ္ေလး တတ္သိနားလည္လာတဲ့ လူလတ္တန္းစား ပညာတတ္ ျပည္သူတခ်ိဳ႕မွာ အမ်ားအားျဖင့္ ေတြ႕ရေလ့ ႐ွိတယ္။ ႐ွား႐ွားပါးပါး ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ မက်ဖူးတဲ့ တြင္းလည္းျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ မက်ဖူးလို႔လား မသိဘူး၊ ဒီတြင္းထဲကို က်တတ္သူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ အသည္းယားတယ္။

ဒီတြင္းကေတာ့ ေလ့လာရင္း ကိုယ္သိတာေတြ မ်ားလာတယ္၊ ကိုယ့္မွာ လက္႐ွိ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လုပ္ေဆာင္ပံုနဲ႔ ကြဲျပားတဲ့ အႀကံေတြ ဉာဏ္ေတြ ေပၚလာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ၾကာေညာင္းလာတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲက ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး “သူတို႔ လုပ္ေနပံု မဟုတ္ဘူး၊ ဒီလို လုပ္လို႔မရဘူး၊ ဒီလို အခ်ိဳးမေျပတဲ့ ေကာင္ေတြေၾကာင့္ ငါ၀င္မလုပ္တာေပါ့၊” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခ ေပးမိျခင္းပဲ။ ပညာတတ္သူမ်ားကလည္း ဒီေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ဘာမွမတတ္ဘဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္၊ ဒါေလးေတာင္ မသိဘဲ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတယ္၊ ဒီလို လုပ္လို႔ မရဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္/ကၽြန္မတို႔က ၀င္မလုပ္တာေပါ့ ဆိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာကေတာ့ ဒီေတာ္လွန္ေရးဆိုတာကို က်ဆံုးသြားတယ္ ေျပာေျပာ၊ တန္႕ေနတယ္ ေျပာေျပာ၊ မေအာင္ျမင္ေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲဆိုတာ လက္ခံပါတယ္။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မရေသးဘူး၊ မေအာင္ျမင္ရေသးျခင္း အေၾကာင္းရင္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိမွာပဲ၊ ေထာက္ျပပါ၊ ေ၀ဖန္ပါ၊ အႀကံေပးပါ။ သူ႕ေၾကာင့္၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္၊ “ေၾကာင့္” ေတြ တပံုတပင္ ထြက္လာ ပါလိမ့္မယ္။ (လက္႐ွိ လုပ္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားကလည္း အျပဳသေဘာ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ အႀကံေပးတာေတြကို ခံႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ႐ွိသင့္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။) ဒါေပမယ့္ ဒီ “ေၾကာင့္” ေတြဟာ “ငါ ၀င္မလုပ္ရျခင္း” ရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေတာ့ ဟုတ္ ကို မဟုတ္ဘူး။ ငါ ၀င္မလုပ္ရျခင္းရဲ႕ တကယ့္ “ေၾကာင့္”က “ငါ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္၊ ငါ မလုပ္ရဲေသာေၾကာင့္၊ ငါ မစြန္႕ရဲေသာေၾကာင့္” ပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မိမိ ကိုယ္ကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ေ၀ဖန္ၾကည့္ရင္ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ လက္႐ွိ လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ လုပ္ပံု ကိုင္ပံု မဟုတ္ဘူးပဲထား၊ (ဟုတ္တာေတြ ႐ွိသလို မဟုတ္တာေတြလည္း ႐ွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတယ္) ဒါေတြကို မွန္တဲ့ လုပ္ပံုကိုင္ပံု သိပါတယ္ဆိုတဲ့ သူက ေ၀ဖန္ေျပာျပၿပီး ကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္ဖို႔ လုိတယ္ မဟုတ္ဘူးလား၊ သိရင္ သိတဲ့သူက လုပ္ျပရမွာေပါ့။ ကိုယ္သိတဲ့၊ နားလည္တဲ့ အခ်က္ကို မသိေသး၊ နားမလည္ေသးသူေတြကို နား၀င္ေအာင္ ႐ွင္းျပရမွာ ကိုယ့္တာ၀န္ပဲေပါ့။ ဒါကို ႐ွင္းမျပရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တခါႏွစ္ခါေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး မရရင္၊ ငါေျပာသားပဲ သူတို႔မွ လက္မခံတာ ေတာ္ပါၿပီ၊ ငါ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး ေနလိုက္ေရာ။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ နားသင့္လို႔ နားတယ္ဆိုရင္ လက္ခံပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ “ဒီလူေတြ လုပ္ပံုမဟုတ္လို႔ ငါ ၀င္ မလုပ္တာ” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခႀကီးကေတာ့ ကိုယ့္ အေၾကာက္တရားကို မ၀န္ခံရဲဘဲ မ႐ိုးသားရာ က်ပါတယ္။

မသိစိတ္က စြန္႕ရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္၊ မလုပ္ရဲဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ မလုပ္ရဲတာကို သူတပါးအျပစ္ေၾကာင့္လို႔ လက္ၫိႈးထိုးဖို႔ ဆင္ေျခ႐ွာတဲ့အခါ “ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လုပ္ပံု ကိုင္ပံု မဟုတ္လို႔” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခကို ႐ွာေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါ၊ အဲဒါ ေလ့လာမႈခရီးရဲ႕ အႏၲရာယ္ တြင္းႀကီးပဲ။ “လုပ္ပံု ကိုင္ပံု မဟုတ္ရင္၊” “လုပ္ပံု ကိုင္ပံု အမွန္ကို သိတယ္” ဆိုတဲ့ လူက လုပ္ျပရမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျမင္ သိပ္မတူသူ ႏိုင္ငံေရး သမား တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းကို ဖတ္ဖူး ၾကားဖူးပါတယ္၊ သူတို႔က လက္႐ွိ ပင္မ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြ လုပ္ေန ကိုင္ေနပံုတခ်ိဳ႕ကို သေဘာမက်ပါ၊ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ မွန္တယ္ထင္တာကို လုပ္ျပတယ္၊ သူမ်ားတကာကို လက္ၫိႈးထိုး အျပစ္ဖို႔ၿပီး ဆင္ေျခကန္မေနဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ အျမင္တခ်ိဳ႕ကို လက္မခံႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔ ဒီလို လုပ္ျပတာကို သေဘာက်တယ္၊ ေလးစားတယ္။

တခုေတာ့ ႐ွိပါတယ္၊ ႐ိုးသားဖို႔ေတာ့ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္။ ျပႆနာတစ္ခုကို ေျဖ႐ွင္းဖို႔ နည္းလမ္း (က) နဲ႔ (ခ) ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိတယ္ ဆိုပါစို႔၊ (က) က အျဖစ္သင့္ဆံုး၊ အထိေရာက္ဆံုး လုပ္နည္းျဖစ္ၿပီး လုပ္သူအတြက္ အႏၲရာယ္ကေတာ့ မ်ားတယ္၊ (ခ) ကေတာ့ (က)နဲ႔စာရင္ ထိေရာက္မႈအား အင္မတန္နည္းေပမယ့္ လုပ္သူအတြက္ အႏၲရာယ္ကေတာ့ မ႐ွိသေလာက္ပဲ၊ အဲဒီ အခါမွာ (ခ) ကို ေ႐ြးၿပီး လုပ္တာက အျပစ္မဟုတ္၊ (ခ) ကို ေ႐ြးရျခင္းသည္ “ငါ (က) ကို မလုပ္ရဲလို႔” ဆိုတဲ့ ကိစၥကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ၀န္ခံသင့္တယ္၊ ကိုယ္ လုပ္ရဲတဲ့ အလုပ္ပဲ လုပ္တာက အျပစ္မဟုတ္၊ ကိုယ္က (ခ) ပဲ လုပ္ရဲလို႔ (ခ)ပဲ လုပ္တာကို (က) က လုပ္ပံုမဟုတ္လို႔ ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခမ်ိဳး မ႐ိုးမသား ေပးမိရင္သာ အျပစ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီ တတိယတြင္းေပါက္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ “႐ိုးသားပါ၊ ကိုယ္ကိုကိုယ့္ မညႇာတမ္း ေ၀ဖန္ပါ။”

(စကားႀကံဳလို႔၊ အႏၲရာယ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လုပ္ရဲသူေတြ ရဲရဲေတာက္ေတြကို ေတာင္းပန္ခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္ျပည္သူေတြက ခင္ဗ်ားတို႔ ရဲရဲေတာက္ေတြလို သတၱိမ႐ွိဘူး၊ မစြန္႔ရဲဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလို သတၱိ အလံုအေလာက္ မ႐ွိသူေတြ သတၱိ႐ွိမလာခင္ ေလာေလာဆယ္ ေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ လမ္းကိုလည္း ျပၾကပါ၊ သတၱိမ႐ွိသူေတြကို ကိုယ့္ေလာက္မွ သတၱိမ႐ွိရေကာင္းလားလို႔ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေန႐ံုနဲ႔ သတၱိေတြ ႐ွိလာမဟုတ္ဘူး၊ အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ - ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကို ကိုကိုႀကီး စတဲ့၊ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြ လုပ္သလို “ျပည္သူလူထု အမ်ား လိုက္ပါႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္း” ႐ွာေဖြ လုပ္ကိုင္ျခင္း နဲ႔ “အနည္းဆံုးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ လူမႈေရး ဆက္ဆံပါ” စတဲ့ guideline ခ်ေပးျခင္း စသည္တို႔လိုမ်ိဳး လုပ္ေပးၾကပါ။)

(ဃ - ၄) စတုတၳ အႏၲရာယ္တြင္းေပါက္ (“ငါ့တသက္ေတာ့ လြတ္လမ္းမျမင္ပါ”)

ဒီတြင္းကေတာ့ ပထမ “႐ႈပ္ေနတာပဲ” ဆိုတဲ့ အႏၲရာယ္တြင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတယ္။ ေလ့လာမႈ မ်ားေလေလ၊ ျပႆနာ အတိမ္အနက္ကို သိေလေလ ျဖစ္လာၿပီး ကိုယ္က မွန္ရာကို လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိ အလံုအေလာက္ မ႐ွိတာကိုလည္း မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာတဲ့အခါ “ငါအပါအ၀င္ လူေတြ ဒီလိုသာ ေၾကာက္ေနလို႔ကေတာ့ ငါတို႔ တသက္ေတာ့ လြတ္လမ္း မျမင္ဘူး” ဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့ ျဖစ္လာတတ္တဲ့ အႏၲရာယ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ၊ တဖုတ္ဖုတ္ ျပဳတ္က်တဲ့ တြင္းေပါ့။

ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဲပဲ သတိေပးပါတယ္၊ သူမ်ားတကာက ေထာင္တန္း အက်ခံ၊ ဘ၀ပ်က္ခံၿပီး ေ႐ွ႕တန္းက တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့ ေနမိတာ ႐ွက္ဖြယ္လိလိ ျဖစ္တယ္၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ရဲ သေလာက္ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားေတြလက္ထက္မွာ မေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေအာင္ျမင္ရင္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ ခံရမယ္လို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မၾကာမၾကာ ေျပာေလ့႐ွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ “ငါ့တသက္ လြတ္လမ္း မျမင္” လည္း ေနာက္လူေတြအတြက္ လုပ္ရဲသေလာက္၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္သင့္တယ္၊ “ငါ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ” လို႔ အၿမဲပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးၿပီး လုပ္ႏိုင္တာကို လုပ္ေနသင့္တယ္လို႔ ယူဆေၾကာင္းပါ။ (အေျပာလြယ္ၿပီး အလုပ္ခက္ပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒီအႏၲရာယ္တြင္းထဲ တဖုတ္ဖုတ္ ျပဳတ္က်ၾကတာေပါ့။)

(င) ေမွ်ာ္မွန္းမိေသာ ေလ့လာမႈ၏ စတုတၳအဆင့္ နဲ႔ နိဂံုး မဟုတ္ေသာ နိဂံုး

ျမန္မာျပည္မွာ သြားသြားလာလာကို ဘာသာျပန္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္မကင္း ျဖစ္လာတယ္လို႔ ယူဆမိတဲ့အတြက္ မသိျခင္းေရာ သိျခင္းေရာရဲ႕ အႏၲရာယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ မိတ္ေဆြ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အေပၚ မူတည္ၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။ သိလြန္း တတ္လြန္းလို႔ ေရးေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဒီစာကို ဖတ္လိုက္ရင္ပဲ သိသူ၊ တတ္သူ စာဖတ္သူအခ်ိဳ႕ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ သတၱိ ဘယ္ေလာက္ ႐ွိၿပီး ဘာေတြ လက္ေတြ႕ လုပ္ေနလို႔ ဒါေတြ ေျပာရတာလဲလို႔ ေမးရင္ “ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လို႔ ပုဆိုးၿခံဳထဲကပဲ လက္သီးျပရဲတာသာ ၾကည့္ပါေတာ့” လို႔ ေျဖရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေလ့လာသင့္တယ္ ေျပာမိလို႔၊ ေလ့လာဖို႔ စာတခ်ိဳ႕ ဘာသာျပန္မိလို႔၊ အဲဒီစာေတြ၊ ေလ့လာမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကို ေျပာဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ တာ၀န္႐ွိတယ္လို႔ ယူဆလို႔ ေျပာျခင္း သက္သက္ပါ။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့၊ မသိျခင္းဟာ အႏၲရာယ္ ႀကီးသလို၊ သိျခင္းေၾကာင့္လည္း အႏၲရာယ္ေတြ ျဖစ္ႏို္င္တယ္၊ ျဖစ္တတ္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔က “ဇြဲမေလွ်ာ့ပါနဲ႕”၊ “ျပတ္သား ခိုင္မာတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ထားၿပီး လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္မွသာ ေျမစာပင္ဘ၀က သက္သာရာရမယ္”၊ “မိမိကိုယ္ကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ေ၀ဖန္ပါ”၊ “ငါဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ၊ ငါဘာလုပ္လို႔ ရသလဲ” လို႔ အၿမဲပဲ ေမးေန လုပ္ေနပါ။

အဲဒီလို သိျခင္း၏ အႏၲရာယ္ေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရင္ ေလ့လာသူ အားလံုးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ “လက္႐ွိ အေျခအေနသည္ ပံုမွန္မဟုတ္၊ မွားေနတယ္၊ ဒါ့ထက္ အမ်ားႀကီး ေကာင္းႏိုင္ရက္သားနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းလြဲေနတယ္၊ ငါတို႔ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ တခုခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္မယ္” ဆိုတဲ့ ဘံု သေဘာတူညီခ်က္ ရၿပီး တက္ညီလက္ညီ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ေလ့လာမႈတစ္ခုဟာ၊ (ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ “ဘ၀” ဆိုတာႀကီးကပါ) နိဂံုးတစ္ခု၊ ပန္းတိုင္ တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ခရီးတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ (ဒီစကားမ်ိဳး ၾကားရလြန္းလို႔ နားခါးၿပီးေတာင္ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ။) ၿပီးျပည့္စံုျခင္း ဆိုတာကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုက္ေရာက္မွာမဟုတ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းကို ဦးတည္ၿပီး အၿမဲပဲ သြားလာေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္၊ ဒါမွ မဆုတ္ယုတ္မွာပါ။ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ေရစီးသန္တဲ့ ျမစ္ကို ဆန္ေနသလိုပဲ၊ ျမစ္ဖ်ားထိေတာ့ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္မယ္၊ ေရာက္မွာ မဟုတ္လို႔ ဆန္ေနတာကို ရပ္လိုက္ရင္ေတာ့ တခါတည္း ဟိုးေအာက္ထိ စုန္ဆင္းသြားမွာပဲ၊ တပ္မေတာ္ အစိုးရရဲ႕ လက္႐ွိအေျခအေနဟာ ဆန္ရမယ့္ ကိစၥကို မဆန္ဘဲ၊ ရပ္ေနတဲ့ အဆင့္ေတာင္ မဟုတ္ဘဲ၊ အားရပါးရ စုန္ဆင္းေနတယ္ ဆိုတာကို ေလ့လာသူမ်ား ျမင္ႏိုင္ရင္၊ ဆန္တက္ႏိုင္ဖို႔ တတပ္တအား ႀကိဳးစားၾကမယ္ ဆိုရင္ ေရးရက်ိဳးနပ္ ပါေၾကာင္း။

(ဟူး… ေမာလိုက္တာ... :D)

ေရးသူ- ပုထုဇဥ္
(8/24/07)
Read more

“ဆူးေပါက္သူမ်ား သတိထား”


“မုဆုိးနားနီးမုဆုိး။ တံငါနားနီးတံငါ။”

ျမန္မာစကားပုံျဖစ္ပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ လူအေပၚလႊမ္းမုိးတတ္ေၾကာင္းကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အလားတူအဓိပၸါယ္ရေသာ ပုံျပင္တပုဒ္ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရပါေသးသည္။ ေလမုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွစ္ခုသုိ႔ တကြဲတျပားစီက်ေရာက္သြားေသာ ေက်းညီေနာင္ပုံျပင္။ ထုိပုံျပင္တြင္ ၄င္းတုိ႔ေရာက္ရွိသြားရာ ပတ္ဝန္းက်င္အသီးသီး၏ လႊမ္းမုိးမႈကုိ ေက်းငယ္မ်ားခံရကာ ယင္းတုိ႔၏ စ႐ုိက္သဘာဝ မတူျခားနားသြားပုံကုိ ေဖာ္ျပထားသည္။

ဤေနရာတြင္ ႀကဳံႀကဳိက္၍ ေက်ာင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္တခုကုိ ၾကားျဖတ္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ တကၠသုိလ္ပထမႏွစ္မွာ ျမန္မာစာဆရာက တတန္းလုံးကုိ စာစီစာကုံး ေရးယူခဲ့ၾကရန္ မွာၾကားလုိက္သည္။ အေၾကာင္းအရာက ပတ္ဝန္းက်င္၏ လူအေပၚလႊမ္းမုိးတတ္ပုံ။ ေခါင္းစဥ္ကုိ ကုိယ့္သေဘာက် ေရြးခ်ယ္ေပးႏုိင္သည္ဟု ဆုိ၏။ ထုိစဥ္က က်ေနာ္ဘာေရးခဲ့သလဲကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိ။ မွတ္မိသည္မွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေရးလာေသာ ေခါင္းစဥ္ကုိ ျဖစ္သည္။ “ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္း ကုိယ္ပါေကာင္း” တဲ့။ သူ႕စာစီစာကုံးကုိ က်ေနာ့္အား ေပးဖတ္သျဖင့္ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ က်ေနာ့္အက်င့္အတုိင္း….“ အလဲ့…. ပတ္ဝန္းက်င္ေဂါင္း ကုိယ္ဖာေဂါင္း ဆုိပါလား” ဟု အသံထြက္ဖတ္လုိက္မိရာ အဆဲသန္ေသာ ထုိသူငယ္ခ်င္း၏ မုိးမႊန္ေနေအာင္ ဆဲဆုိမႈကုိ ခံလုိက္ရဖူးသည္။ (မွတ္ခ်က္။…….။ အဆဲသန္သည္ကလြဲ၍ ထုိသူငယ္ခ်င္းမွာ ဘာသာေရး ကုိင္း႐ႈိင္းသူတဦး ျဖစ္သည္။)

ဤပုိ႔စ္၏ အစတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၏ လႊမ္းမုိးမႈဆုိသည္မွာ တစုံတေယာက္အေပၚတြင္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်၊ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်ဆုိသလုိ က်ေရာက္ေနေသာ လႊမ္းမုိးမႈမ်ဳိးကုိ ဆုိလုိသည္။ တခါတေလက်ေတာ့ အၿမဲတေစလႊမ္းမုိးမႈမဟုတ္ဘဲ တစုံတခုေသာအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ တစုံတေယာက္၏ အေတြးအေခၚ (သုိ႔မဟုတ္) သေဘာသဘာဝ သ႑ာန္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း ရွိသည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။

ေဝးေဝးမၾကည့္ပါႏွင့္။ က်ေနာ္ေလးစားေသာ စာေရးဆရာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းပင္ သူ႕၏ ဘဝတသက္တာမွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားစာအုပ္တြင္ သူ၏ စိတ္ေနသဘာဝကုိ ခ်ဥ္တူးခါးသီးေစခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဳံႀကဳိက္ခဲ့ေၾကာင္း ေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ သူ႕အဆုိအရမူ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ သူ႔သ႑ာန္တြင္ ျဖဴေကာင္ကဲ့သုိ႔ ဆူးႀကီးမ်ား တေခ်ာင္းၿပီးတေခ်ာင္း ေပါက္လာခဲ့သည္ ဆုိ၏။

စိတ္ေနသဘာဝေျပာင္းသည္ဆုိလွ်င္ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အမူအက်င့္မ်ားလည္း ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္သည္မွာ မလြဲမေသြပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ တစုံတေယာက္၏ တစုံတရာေသာ အေတြ႕အႀကဳံ၊အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကုိယ္တုိင္မႀကဳံဘူး၊ မခံစားခဲ့ရဘူးေသာ္ အလြယ္တကူ အံ့အားသင့္တတ္ၾကသည္။ အလြယ္တကူ ျပက္ရယ္ျပဳတတ္ၾကသည္။ အလြယ္တကူ ေဝဖန္အျပစ္တင္တတ္ၾကေပသည္။ ထုိသူ၏ အျဖစ္အပ်က္အား နားလည္ခံစားေပးဖုိ႔ ဝန္ေလးတတ္ၾကသည္။ ေဖးမကူညီဖုိ႔ ျငင္းဆန္တတ္ၾကေပသည္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက စြဲဝင္ကပ္ၿငိခဲ့ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အမူအက်င့္မ်ားသည္ အသက္ႀကီးလာ၍ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိလာေသာအခါ၌ပင္ ႐ုတ္တရက္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲယူဖုိ႔ ခဲယဥ္းတတ္ေပသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ရေသာ ေႂကြခြက္အိမ္သာမ်ားတြင္ တသက္လုံး အသားက်လာခဲ့သူအဖုိ႔ ဘုိထုိင္အိမ္သာႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ အထာမက်သကဲ့သုိ႔ပင္တည္း။

သုိ႔ေသာ္…. အေတြးအေခၚ အမူအက်င့္မ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔၏ ေန႔စဥ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ား၊ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ား၊ ျပဳလုပ္ခ်က္မ်ား၊ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ားအေပၚတြင္ တုိက္႐ုိက္အက်ဳိးသက္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔၏ ဘဝကုိ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ထုဆစ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိမွ်မက က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ထိစပ္ေနသူမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ လူ႕အသုိင္းအဝုိင္းတခုလုံးကုိ ထုဆစ္ပုံသြင္းလ်က္ရွိေပသည္။

ပထမေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္၏ လႊမ္းမုိးမႈက မိမိ၏ ဘဝႏွင့္အေတြးအျမင္အေပၚ တစုံတရာေသာ အတုိင္းအတာတခုအထိ သက္ေရာက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မိမိ၏ အေတြးအျမင္ႏွင့္အျပဳအမူက ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ အတုိင္းအတာတခုအထိ တုန႔္ျပန္ သက္ေရာက္ေလေတာ့သည္။

က်ေနာ္တုိ႔သည္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနသည္ ဆုိဦးေတာ့။ ထုိသုိ႔ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနမႈသည္ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚတြင္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ (ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ေစ၊ ဆုိးက်ဳိးျဖစ္ေစ) တစုံတရာ ျဖစ္ေနေစေသးသည္။ တစုံတရာကုိ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခဲ့လွ်င္ကား ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈသည္ ပုိမုိထင္ရွားလာေလသည္။

လူ႕ေလာကထဲ၌ ေနထုိင္ၾကေသာ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကုိ ပရမ္းပတာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈျဖစ္ေစရန္ မလုိလားၾက။ ပုံမွန္စိတ္ရွိသူ လူတုိ႔သည္ မိမိ၏ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခ်က္ေၾကာင့္ မိမိကုိယ္တုိင္အေပၚတြင္ ေကာင္းက်ဳိးသက္ေရာက္ျခင္းကုိသာ လုိလားၾကသည္။ မိမိအေပၚတြင္ ေကာင္းက်ဳိးသက္ေရာက္ေသာ္လည္း မိမိႏွင့္ဘဝတူလူသားအခ်င္းခ်င္းေပၚတြင္ ဆုိးက်ဳိးသက္ေရာက္ေစျပန္ပါက ထုိလုပ္ရပ္သည္ ေကာင္းသည္ဟု မဆုိသာ။ တရားမွ်တသည္ဟုလည္း မေျပာႏုိင္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုံမွန္စိတ္ရွိယုံမက သူတပါးအေပၚတြင္ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ရွိသူတုိ႔ႏွင့္ အရွည္သျဖင့္ ေတြးေတာတတ္သူတုိ႔သည္ လူသားတဦးတေယာက္အေပၚ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေပၚတြင္ ဆုိးက်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္မည့္ အျပဳအမူမ်ဳိး၊ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ဳိးကုိ ေရွာင္ရွားရန္လည္း သတိမူလာတတ္ၾကသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္သည္ လူသားတေယာက္အေပၚ တစုံတရာေသာအတုိင္းအတာအထိ လႊမ္းမုိးႏုိင္သည္ဆုိလွ်င္ မိမိေကာင္းက်ဳိးကို လုိလားသူတုိ႔သည္ ေကာင္းမြန္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိသာ ေတာင့္တအပ္ေပသည္။ တဖန္ ေကာင္းမြန္ေသာပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ မိမိကုိယ္တုိင္ ႀကဳိးပမ္းေဆာင္ရြက္ရန္လည္း တာဝန္ရွိလာသည္။ ထုိသုိ႔တာဝန္ရွိသည့္အတုိင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္ မွန္ကန္ေသာ အေတြးအေခၚလည္း လုိအပ္လာသည္။

အေတြးေၾကာင္လွ်င္ အလုပ္ေၾကာင္သည္။ အေတြးမွားလွ်င္ အလုပ္မွားသည္။ အေတြးမွန္မွ အလုပ္မွန္သည္။

အရြယ္ေရာက္သူ လူသားတုိင္းအဖုိ႔ ရင့္က်က္လာေသာ အသိဉာဏ္ဆင္ျခင္တုံတရားျဖင့္ မိမိ၏ အေတြးအျမင္တုိ႔သည္ မိမိေကာင္းက်ဳိး ေဆာင္မေဆာင္ကုိလည္းေကာင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေပၚ ေကာင္းက်ဳိး ေဆာင္မေဆာင္ကုိေသာ္လည္းေကာင္း အစဥ္သျဖင့္ သုံးသပ္မိရန္ လုိသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိပါေတာ့သည္။
Read more

“မရယ္ရေသာ ျပက္လုံးမ်ား”

တေလာက သတင္းတပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း အၿငိမ့္ေခြမ်ား ထုတ္ေဝေရာင္းခ်ရာတြင္ မင္းသမီးကသည့္ အခန္းမ်ားကုိ ခ်န္လွပ္ၿပီး လူရႊင္ေတာ္ျပက္လုံးမ်ားခ်ည္း စုစည္းထုတ္ေဝရသည္ဆုိသည္။ အေၾကာင္းမွာ ျမန္မာပရိသတ္က မင္းသမီးခန္းကုိ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္။ အကယ္၍ အေခြထဲတြင္ မင္းသမီးခန္းပါလွ်င္လည္း ပရိသတ္က ထုိအခန္းကုိ ေက်ာ္ၾကည့္ၾကသည္ဟု သိရသည္။

တျခားသူအတြက္ေတာ့ မသိ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးခန္းကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ အင္မတန္ပ်င္းစရာေကာင္းသည္။ ျမန္မာအကကုိ မႏွစ္သက္၍ မဟုတ္။ မင္းသမီး အေယာက္ ၁၀၀ ကလွ်င္ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ကတတ္သူမွာ တေယာက္မွ်သာ ရွိေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ထုိ႔ျပင္ ကက္ဆက္ျဖင့္ဖြင့္၍ ကေသာ သီခ်င္းမ်ားမွလြဲ၍ မင္းသမီးမ်ား ကုိယ္တုိင္ သီဆုိေသာ သီခ်င္းမ်ားမွာလည္း ညံ့ဖ်င္းလွေခ်သည္။

ဟုိေခတ္က အၿငိမ့္မင္းသမီးမ်ား နာမည္ႀကီးၾကသည္မွာ ေတးေရးဆရာေတြကလည္း အေက်ာ္အေမာ္ေတြ။ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္၊ ေရႊတုိင္ၫြန္႔စသျဖင့္။ မင္းသမီးေတြကုိယ္တုိင္က နာမည္ေက်ာ္ အဆုိေကာင္းေတြ။ မျမရင္၊ ၾသဘာေသာင္း၊ ၾကည္ၾကည္ေဌး စသည္။ သူ႕တုိ႔သီဆုိခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ားမွာ ယေန႔အထိ ျပည္သူေတြရင္ထဲတြင္ စြဲၿငိၿပီး ႏုိင္ငံတဝွမ္း ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲျဖစ္သည္။

မင္းသမီးသီခ်င္းညံ့ပုံအေၾကာင္းကုိ အစျပဳမိ၍ မေန႔က ၾကည့္မိေသာ သီးေလးသီး အၿငိမ့္အဖြဲ႕မွ မင္းသမီး ျမစပယ္ငုံအတြက္ ေရးစပ္ေပးေသာသီခ်င္းကုိ အနည္းငယ္မွ် ဥပမာ ေပးလုိပါသည္။ သီခ်င္းမွာ ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကုိ အားေပးေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း စာသားက “အေရာင္စုံလင္းေခ်ၿပီ… ခြပ္ေဒါင္းႀကီးလည္း တေရးႏုိးေလၿပီ”….တဲ့။ ကဲ…ေကာင္းၾကပါေလေရာ။ “တေရးႏုိးေလၿပီ” ဆုိတဲ့ စာသားက ဘယ္လုိ အနက္အဓိပၸါယ္ထြက္သြားသလဲဆုိတာကုိ သီခ်င္းေရးသူကေရာ မင္းသမီးကပါ စဥ္းစားမိၾကပုံမရ။ “အႏွစ္၂၀ လုံးလုံး ခြပ္ေဒါင္းႀကီး ဘယ္ေခ်ာင္မွာ သြားအိပ္ေနခဲ့သလဲ” ဟု အဓိပၸါယ္ထြက္မေနေပဘူးလား။ ယခုေျပာခဲ့သည္မွာ သီခ်င္းညံ့ပုံကုိ စာသား နမူနာမွ် အနည္းငယ္ထုတ္ႏႈတ္ ေျပာျပျခင္းမွ်သာ။ သီခ်င္းရဲ႕ သံစဥ္ေတြ၊ ေနာက္ခံတီးလုံးေတြ စြဲမက္စရာေကာင္းမေကာင္းကုိ သက္ဆုိင္ရာ ဗီဒီယုိလင့္ခ္မွာပဲ စာဖတ္သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္ အကဲျဖတ္ေစခ်င္သည္။ ဗီဒီယုိလင့္ခ္ေတြကို ပုိ႔စ္ေအာက္ေျခမွာ ေပးထားပါသည္။

ေနာက္ၿပီး ေရွးေခတ္အၿငိမ့္မင္းသမီးေတြက သူ႕ေခတ္သူ႕အခါအေလ်ာက္ ထြင္လည္း ထြင္တတ္ၾကသည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီး မေထြးေလးသည္ ႐ုပ္ေသးအ႐ုပ္ကေလးနဲ႔တူေအာင္ ကျပရာတြင္ အလြန္ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္ဟုဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေထြးေလးအက ၾကည့္ေကာင္းသည္ႏွင့္ ထုိအကမ်ဳိးကုိ ကသူတုိင္း ၾကည့္ေကာင္းမည္ဟု တြက္ဆ၍မရ။ ယခုေခတ္မင္းသမီးအခ်ဳိ႕ အ႐ုပ္ႏွင့္ မတူတူေအာင္ ေခါင္းတုန္တုန္ လက္တုန္တုန္ျဖင့္ ကျပသည္ကုိ လုံးဝၾကည့္၍မရ။ (မွတ္ခ်က္။……….။ ျမစပယ္ငုံ အကတြင္ေတာ့ ထုိအကြက္မ်ဳိးမပါပါ။)။ ေဒၚၾသဘာေသာင္းအေၾကာင္းကုိ ယခင္က မဂၢဇင္းေတြတြင္ ေဖာ္ျပရာ၍ ကၽြဲေကာ္မ်က္မွန္ေကာ္ကုိင္းကုိတပ္၊ ဦးထုတ္ကုိေဆာင္း၊ ေယာက္်ားေလးလုိ ဝတ္၊ တေယာေလးကုိထုိးၿပီး ေဒၚၾသဘာေသာင္း သီခ်င္းဆုိရာ ပရိသတ္ အထူးႏွစ္သက္သည္ဟု သိရသည္။ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ဟန္ကုိ မထြင္ႏုိင္လွ်င္ ပရိသတ္က စြဲမက္မည္မဟုတ္။ ဤအခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္းကုိ ယခု ျမန္မာပရိသတ္၏ တုန္႔ျပန္ခ်က္က ထင္ဟပ္ျပေနေပသည္။

လူရႊင္ေတာ္ျပက္လုံးမ်ားအေၾကာင္းဆက္ရလွ်င္ ျပက္လုံးေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနသည့္အေၾကာင္းက စရမည္ထင္သည္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြ တဦးႏွင့္ တဦး ပညာစမ္းၾကသည့္ ျပက္လုံးမ်ဳိးမွာ တခါလာလည္း မဲျပာပုဆုိးဟု ဆုိရေလာက္ေအာင္ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနသာ ျပက္လုံးအသြား (Pattern)တခု ျဖစ္လာသည္။

ဤျပက္လုံးအသြား၊ ျပက္လုံးခြင္မ်ဳိးတြင္ လူရႊင္ေတာ္တဦးက “ဒီအဖြဲ႕ထဲမွာ ငါပညာအတတ္ဆုံး။ မင္းတုိ႔ ငါ႔ကုိ တစ္ကေန တစ္ဆယ္အထိ ႀကဳိက္တာေမး။ ငါအုိင္တင္တမ်ဳိးတည္းနဲ႔ ေျဖသြားမယ္” ဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔ စတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ “မင္းတုိ့ ငါ႔ကုိ ေအ၊ဘီ၊စီ၊ဒီ ႀကဳိက္တာေမး၊ ငါ ကာရန္ေလးနဲ႔ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ေျဖျပမယ္၊ စာနဲ႔ေပနဲ႔ေျဖျပမယ္” ဆုိတာမ်ဳိး မူကြဲေလးေတြရွိသည္။ သူငယ္တန္းကေလးကုိ သြားေမးလွ်င္ေတာင္သိမည့္ တစ္ကေန တစ္ဆယ္အထိသိျခင္း၊ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ သိျခင္းကုိ ပညာရွိသည္ဟု လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေျပာေနၾကျခင္းကုိလည္း စဥ္းစား၍ မရေအာင္ရွိသည္။ ေနာက္တခုက ျပက္လုံးဆုိသည္မွာ ဘာကုိ ေျပာေတာ့မည္ (punch line)ကုိ ႀကဳိသိမေနမွ ရယ္စရာေကာင္းသည္။ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနေသာ ျပက္လုံးမ်ားမွာ သူတုိ႔ ပါးစပ္မဟမီမွာပင္ ဘာေျပာေတာ့မည္ကုိ ႀကဳိတင္ခန္႔မွန္း၍ ရေနသျဖင့္ ရယ္စရာျပက္လုံးေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာဖုိ႔ ခဲယဥ္းသည္။

ဤ ျပက္လုံးအသြားမ်ဳိးကုိ အေပ်ာ္တမ္းလူရႊင္ေတာ္မ်ားက သုံးသည့္အေပၚ သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ပညာသည္လူရႊင္ေတာ္မ်ားက ထပ္တလဲလဲ သုံးေနသည္မွာ လုံးဝမျဖစ္သင့္။ ပုိဆုိးသည္မွာ မေန႔က ၾကည့္လုိက္ရေသာ “သီးေလးသီးအၿငိမ့္အဖြဲ႕”၏ ျပက္လုံးတြင္ ဤျပက္လုံးမ်ဳိးကုိ လူရႊင္ေတာ္ငါးေယာက္ရွိရာ ငါးေယာက္စလုံးက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဤနည္းအတုိင္း လူလဲၿပီး ျပက္သြားသည္မွာ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွေပေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိနည္းအတုိင္းျပက္ေသာ္လည္း ရယ္ရလွ်င္ေတာ္ေပေသးသည္။ ယခုမွာမူ ႏုိင္ငံေရးျပက္လုံးျဖစ္လွ်င္ၿပီးေရာဟု သေဘာထားေလသေလာမသိ။ အတုံးလုိက္အတစ္လုိက္ ျပက္သြားၾကသည္မွာ နအဖက ထုတ္လႊင့္ေနတတ္ေသာ ခပ္ညံ့ညံ့ေပၚလစီဇာတ္လမ္းမ်ားကပင္ “အဘ” ေခၚရေလာက္ေပသည္။ အဆုိးဆုံးမွာ တေနရာတြင္ ဇီးသီးသည္ အတတ္ပညာတတ္ျခင္း ႏွင့္ သစ္ပင္တက္ျခင္း ဆုိသည့္ “တတ္” ႏွင့္ “တက္” မတူညီသည့္ အသံႏွစ္ခုကုိ ကြဲကြဲျပားျပား မသိရွာသည့္လကၡဏာျဖင့္ ျပက္လုံးတခု ထုတ္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ယခင္ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းတြင္ သီးေလးသီး ျပက္ခဲ့ေသာ ဂန္ဘာရီခရီးစဥ္ျပက္လုံးမ်ဳိး၊ စကၤာပူတြင္ျပက္သြားေသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္၊ ေက်ာခ်င္းကပ္ ေလွေလွာ္သည့္ ျပက္လုံးမ်ဳိးမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရးျပက္လုံးျဖစ္ေသာ္လည္း ရယ္ရေသာျပက္လုံးမ်ားျဖစ္သည္။ ဟာသပါသည္။ အေတြးအေခၚပါသည္။ ရန္ကုန္တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္အတြင္းျပဳလုပ္ေသာ (စစ္အစုိးရ၏) ျမန္မာႏုိင္ငံအမ်ဳိးသမီးမ်ားေန႔အထိမ္းအမွတ္ပြဲတြင္ ဧရာတုိ႔ ေက်ာ္ထူးတုိ႔ ျပက္ေသာ ျပက္လုံးခြင္မ်ဳိး (ယူက်ဳမွာ ရွာၾကည့္ပါ)သည္လည္း ႏုိင္ငံေရးမပါေသာ္လည္း ဟာသေျမာက္သည္။ ရယ္ရသည့္ ျပက္လုံးခြင္မ်ဳိးျဖစ္သည္။

သီးေလးသီးအဖြဲ႕၏ အခုေနာက္ဆုံး တစ္ကေန တစ္ဆယ္ျပက္လုံးမွာမူ မရယ္ရ႐ုံမက အေပါစားဆန္ေနေပသည္။

ယေန႔ေခတ္ကာလသည္ ႐ုပ္ရွင္၊တီဗီ၊အင္တာနက္၊ ဗီစီဒီ၊ ဒီဗီဒီ စသျဖင့္ မီဒီယာမ်ဳိးစုံ၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ပုံစံမ်ဳိးစုံ အၿပဳိင္အဆုိင္ ပြင့္လန္းေနေသာကာလျဖစ္သည္။ ယခင္ မျမင္ရင္တုိ႔ ေဒၚၾသဘာေသာင္းတုိ႔ေခတ္ႏွင့္မတူ။ ယခင္က အၿငိမ့္ႏွင့္ ႐ုပ္ေသးပြဲမ်ားသာ ၾကည့္စရာရွိသည္။ ယေန႔ေခတ္ကဲ့သုိ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ား အၿပဳိင္အဆုိင္ျဖစ္ထြန္းေနေသာကာလတြင္ ျမန္မာ့အၿငိမ့္သဘင္ကုိ ဆက္လက္ရွင္သန္ေစလုိလွ်င္ သက္ဆုိင္ရာအႏုပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ယခုထက္ ဆတက္တံပုိးတုိး၍ ပုိမုိႀကဳိးစားသင့္သည္။ ဤပုံစံအတုိင္းသာ ၿပီးစလြယ္ လုပ္သြားမည္ဆုိပါက ၾကာလွ်င္ အၿငိမ့္မင္းသမီးအကကုိ လူေတြ ၿငီးေငြ႕သြားသကဲ့သုိ႔ပင္ လူရႊင္ေတာ္တုိ႔၏ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနေသာ၊ မရယ္ရေသာ ျပက္လုံးမ်ားကုိ ပရိသတ္က ေက်ာခုိင္းသြားၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

သီးေလးသီးျပက္လုံး


မင္းသမီးအက

Read more

“႐ွဴးေပါက္သူမ်ား သတိထား”

ေခါင္းစဥ္ကုိ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ… “လူတုိင္း႐ွဴးေပါက္တတ္ၾကတာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္၊ ၂၀၁၂ မွာ ကမၻာပ်က္မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းနဲ႔မ်ား ဆက္စပ္ေနသလား”… ဆုိၿပီး လန္႔မသြားပါနဲ႔ဦး။ အေပါ႔အပါးသြားတဲ့ ကိစၥကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ရပါဘူး။ “ရွဴးဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ေပါက္သူမ်ား သတိထား”…လုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာပါ။

မွတ္မိၾကဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္း ေဂ်ာ့ဒဗလ်ဴဘုရွ္တေယာက္ သူ႕သမၼတသက္တမ္း မကုန္ခင္ အီရတ္ကုိ အလည္သြားတဲ့အေခါက္က သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ေနတုန္း ပရိသတ္ထဲမွာ ထုိင္ေနတဲ့ အီရတ္လူမ်ဳိး ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္က ဖိနပ္နဲ႔ ခၽြတ္ၿပီး ေပါက္လုိက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိေလ။
အဲဒီတုန္းက ဘုရွ္ကလည္း အေရွာင္အတိမ္း ဂ်က္ဆီဂ်ိန္းမုိ႔ မထိလုိက္ဘူး။ သမၼတဘုရွ္က စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ပစ္လုိက္တဲ့ ဖိနပ္ဆုိက္က နံပါတ္ တစ္ဆယ္ပဲ” ဆုိတာမ်ဳိး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ဟာသေႏွာၿပီးေတာင္ ေျပာလုိက္ႏုိင္ပါေသးတယ္။

အခု အဲဒီ ဖိနပ္ပစ္တဲ့ သတင္းေထာက္ငနဲ.. ပဲရစ္က အခမ္းအနားတခုမွာ စကားေျပာေနတုန္း ပရိသတ္ထဲကတေယာက္က သူ႕ကုိ ဖိနပ္နဲ႔ ထပစ္ေပါက္တာ ခံရတယ္ခင္ဗ်။ ကံေကာင္းလုိ႔ ထိေတာ့ မထိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကုိ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားသြားပုံရတယ္။ ဘုရွ္တုန္းကလုိေတာင္ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာႏုိင္မယ့္ပုံ မေပၚဘူး။

အင္း…. ဝဋ္ဆုိတာ လည္တတ္တယ္ဆုိတာကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သူတပါးကုိ ဖိနပ္နဲ႔ ပစ္ခ်င္သူမွန္သမွ် ကုိယ့္အလွည့္က်ရင္လည္း တပါးသူပစ္တာကုိ ၿပဳံးၿပဳံးေလးခံႏုိင္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္းထားဖုိ႔ လုိေပလိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဒီသတင္းကုိ ေဟာဒီလင့္ခ္မွာ သြားၾကည့္ပါ။
http://news.yahoo.com/s/ap/20091201/ap_on_re_eu/eu_france_iraq_shoe_thrower

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။

“ဖိနပ္နဲ႔ပစ္ေပါက္ျခင္းကုိ အားမေပးလုိ”

“ေညာင္သီးကုိသာ စားရပါလိမ့္”
Read more

“လက္ေဆာင္”

လက္ေဆာင္….တဲ့။

မိတ္ေဆြတုိ႔ လက္ေဆာင္ ေပးဖူးၾကပါသလား။ လက္ေဆာင္ေရာ ရဖူးၾကပါသလား။

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးရဖူးတဲ့ အမွတ္တရလက္ေဆာင္က ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အစ္မက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရြာအျပန္မွာ ဝယ္လာေပးတဲ့ ရန္ကုန္ျပန္လက္ေဆာင္၊ သတၱဳျပားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ကစားစရာ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ အေဝးေျပးဘတ္စ္ကားေလး တစီး။ ကားထိပ္ပုိင္းမွာ “ဧရာအေရွ႕” လုိ႔ ေရးသားထားၿပီး ယာဥ္ေမာင္းသူရဲ႕ ေရွ႕မွန္ေပၚမွာလည္း “မူးရင္ မေမာင္းနဲ႔၊ ေမာင္းရင္ မမူးနဲ႔” ဆုိတဲ့ စာတန္းကေလးပါေသးတယ္။ အဲဒီ ကားကေလးကုိ ဘီးေတြ တစစီျပဳတ္ထြက္ကုန္တဲ့အထိ ဖ်ာေပၚမွာ တြန္းေဆာ့ခဲ့တာကုိ အမွတ္ရမိတယ္။

က်ေနာ္ကေရာ ဘယ္သူ႕ကုိ ပထမဦးဆုံး လက္ေဆာင္ေပးဖူးသလဲ။ က်ေနာ့္ပထမဦးဆုံးလက္ေဆာင္က ၇တန္း စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ငပလီေရႊဝါခ်ိဳင္လူရည္ခၽြန္စခန္းက လက္ေဆာင္ ပုိ႕စ္ကဒ္ကေလးတခု။ လက္ခံရရွိသူက က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး။

က်ေနာ္ ထူပုံအပုံကုိ ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲဒီ ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလးေတြ စခန္းမွာ ထုတ္ေပးေတာ့ မိဘေတြ၊ ဆရာေတ၊ြ မိတ္ေဆြေတြဆီကုိ ပုိ႔ရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ဒါကလည္း က်ေနာ့္အျပစ္ေတာ့ လုံးလုံးမဟုတ္ဘူး။ ေတာရြာမွာပဲ ႀကီးပ်င္းခဲ့တဲ့လူဆုိေတာ့ ၇ တန္းေရာက္တဲ့အထိ ဘယ္ၿမဳိ႕ဘယ္ရြာကုိမွ စာတုိက္ကေနတဆင့္ စာမပုိ႔ဖူးဘူး။ စာတေစာင္မွလည္း မေရးဖူးဘူး။ ေရးဖူးတဲ့စာဆုိလုိ႔…

“သုိ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး (အတန္းပုိင္ဆရာမွတဆင့္)

အေၾကာင္းအရာ။…………….။ ခြင့္တုိင္ၾကားျခင္း။

က်ေနာ္သည္ ေနမေကာင္းပါသျဖင့္ ခြင့္တရက္မွ် ေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္”

ပုံ….
ေမာင္ကုိေပါ
သတၱမတန္း- (တန္းခြဲ-ေအ)

(ဒီစာကုိ ေရးျပရင္းနဲ႔ နဗနရဲ႕ ဘေလာ့ပုိ႔စ္တခုက “သုိ႔…သားေမာင္။ အေဖ႐ုိေသစြာ စာေရးလုိက္ပါတယ္” ဆုိတာကုိ သတိရမိလုိ႔ ရယ္မိေသးတယ္။)

ဒါဆုိ အဲဒီ ပုိ႔စ္ကဒ္ေတြ ဘာလုပ္ပစ္လုိက္သလဲ။ ဒီလုိပဲ လူရည္ခၽြန္စခန္းမွာ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြထဲက လုိခ်င္တဲ့သူက လာေတာင္းရင္ ထုတ္ေပးလုိက္တာပဲ။ ရန္ကုန္စုေပါင္းစခန္းျပန္ေရာက္မွ စခန္းကုိ လာလည္တဲ့ အစ္မေတြက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာျပတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေျပာရွာသတဲ့။ “ကုိေပါႀကီးတေယာက္… ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလး တေစာင္ေတာင္ ပုိ႔ေပးေဖာ္မရဘူး”….တဲ့။ အဲဒီအခါက်မွ က်ေနာ့္မွာ ပုိ႔စ္ကဒ္ဆုိတာ လက္ေဆာင္ေပးရတဲ့ အရာပါလားလုိ႔ သေဘာေပါက္ၿပီး လက္က်န္ ပုိ႔စ္ကဒ္ကေလးတခုကုိ အိပ္ယာလိပ္ထဲမွာ လွန္ေလွာရွာေဖြကာ က်ေနာ့္ဆရာႀကီးထံ ကပ်ာကယာ ပုိ႕လုိက္ရတယ္။

အဲဒါက က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံး ေပးဖူးတဲ့လက္ေဆာင္ပါ။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း အင္းစိန္မွာ အထက္တန္း လာတက္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အေလ့အထေတြကုိ ႀကဳံလာရၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာ၊ ေက်ာင္းပိတ္ကာနီး လက္ေဆာင္လဲတာ၊ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ စသျဖင့္ ေပါ႔ေလ။ က်ေနာ္ေနခဲ့တာ အင္းစိန္ေတာင္သူကုန္းထဲမွာ ဆုိေတာ့ ကရင္သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္။ ခရစ္စမတ္ပြဲေတြမွာ လက္ေဆာင္လဲဖူးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတာက္ေလွ်ာက္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့ရတဲ့ လက္ေဆာင္တမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ႏွစ္စဥ္ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြမွာလုပ္တဲ့ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္။ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ကေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲဆုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္ ၂ က်ပ္၊ ၃ က်ပ္ စုထည့္ၾကၿပီး တေက်ာင္းလုံးစုေပါင္းလုိ႔ ရေငြနဲ႔ ဆရာေတြကုိ ပုဆုိးေလး၊ ထမီေလး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဓါတ္ဘူး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ စတာေလးေတြ စုၿပီး ကန္ေတာ့ၾကတယ္။

က်ေနာ့္အစ္မတေယာက္က အလယ္တန္းျပဆုိေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲက သူရလာတဲ့ ကန္ေတာ့ပစၥည္းေလးေတြလည္း အိမ္မွာ ျမင္ရတတ္သေပါ႔။ အညာေဒသမွာေတာ့ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္က ဆရာေတြ တႏွစ္မွာ တခါပဲ ရတယ္။ အဲဒါ အကုန္ပဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က ဆရာေတြကုိ ေၾကာက္တဲ့ အစဥ္အလာရွိေတာ့ ဆရာ့အိမ္ သြားဖုိ႔ေဝးစြ၊ လမ္းမွာ ဆရာနဲ႔ ပက္ပင္းတုိးရင္ေတာင္ ကုိယ္ကေလး႐ုိ႕ၿပီး ခပ္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ရတာမ်ဳိး။

ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ၊ တႏွစ္မွာ စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးစ အခ်ိန္ႀကီးမွာ ရြာထဲက လူခ်မ္းသာအိမ္တအိမ္က က်ေနာ့္အစ္မ ေက်ာင္းဆရာမဆီကုိ အက်ႌစ တစ္စ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ဆုိၿပီး လာပုိ႔တယ္။ လုပ္ပုံက၊ လုပ္ပုံက။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူ႕သားက က်ေနာ့္အစ္မအတန္းမွာ။ သူ႕သားက စာေမးပြဲ မေျဖႏုိင္ဘူးကုိး။ ဒါေၾကာင့္… ေပၚတင္ႀကီး လာဘ္ထုိးတဲ့ သေဘာေပါ႔။

သူ႕လက္ေဆာင္က ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ဆုိေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္မွာ တံစုိးလက္ေဆာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ တံစုိးလက္ေဆာင္ေပးတာကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ဖူးျခင္းပဲ။ က်ေနာ့္အစ္မက အင္မတန္ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့လူဆုိေတာ့ မယူယုံမက ေနာက္ဒါမ်ဳိးမလုပ္ဘုိ႔ပါ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ ခပ္မာမာ ေျပာလႊတ္လုိက္တယ္။

ဆရာသမားေတြကုိ ကန္ေတာ့တာဟာ ဂါရဝတရားနဲ႔ ေက်းဇူးတရားကုိ ေအာက္ေမ့ၿပီး ကန္ေတာ့တာမွန္ေပမယ့္ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလုိ မ႐ုိးမေျဖာင့္တဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ေပးတာဆုိရင္ အဲဒီလုပ္ရပ္ဟာ အင္မတန္ အက်ည္းတန္လွပါတယ္။ ဆရာလုပ္သူေတြဖက္ကလည္း အဲဒီလုိ တံစုိးလက္ေဆာင္မ်ဳိးကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ဆုိရင္ သာလုိ႔ေတာင္ ဆုိးရြားလွပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းဆရာအသုိင္းအဝုိင္းမွာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြဟာ မရွိသေလာက္ ရွားလွေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာေတာ့ အတန္းပုိင္ဆရာကုိ လက္ေဆာင္ေပးရတာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာကို လာဘ္ေပးရတာ စတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေန၊ ဖတ္ေနရပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ တစုံတေယာက္ရဲ႕ ကူညီမႈေၾကာင့္ အမႈတခု ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခါ ေက်းဇူးတရားကုိ ေအာက္ေမ့ၿပီး သဒၶါတရားအေလ်ာက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းနဲ႔ အတုန္႔အလွည့္ ေက်းဇူးျပဳခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႐ုံးျပင္ကႏၷားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရလုိ႔ အစုိးရအမႈထမ္း၊ အရာထမ္းေတြက သူတုိ႔တာဝန္အရ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ ေက်းဇူးတရားကုိ ကုိယ္ႏႈတ္အမူအရာမွ်နဲ႔ပဲ ျပသသင့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ သဒၶါတရားထက္သန္လုိ႔ျဖစ္ေစ၊ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ျဖစ္ေစ တန္ဖုိးႀကီးမားတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကုိ မေပးသင့္ပါဘူး။ (မေနႏုိင္လုိ႔ ေက်းဇူးတင္လြန္းလုိ႔ ေပးခ်င္လြန္းလွရင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းအထိမ္းအမွတ္ေလာက္ကုိ ေဖာ္ျပတဲ့ ေသာ့ခ်ိတ္တုိ႔၊ ေဘာ့ပင္တုိ႔ထက္ မပုိသင့္ပါဘူး။) တကယ္ေတာ့ ကုိယ္က စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ေပးတယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ ဒီအျပဳအမူဟာ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကုိ ဖ်က္ဆီးရာေရာက္ပါတယ္။ ထုံးစံႀကီးတခုလုိ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ သဒၶါလြန္ေတာ့ တဏွာကၽြံတယ္ဆုိတဲ့အတုိင္း ေနာက္ပုိင္းမွာ မူရင္း စိတ္ထားျဖဴစင္ၾကယ္မႈေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ၿပီး ေပးသူဖက္ကလည္း မ႐ုိးမေျဖာင့္၊ ရသူဖက္ကလည္း ငမ္းငမ္းတက္ ျဖစ္လာၿပီး စနစ္ႀကီးတခုလုံး ကေမာက္ကမ ျဖစ္လာႏုိင္တာ အားလုံးမ်က္ျမင္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္…. လက္ေဆာင္ဆုိတာ ခ်စ္လုိ႔ေပးတာ၊ ခင္လုိ႔ေပးတာ၊ ေလးစားလုိ႔ေပးတာ၊ ၾကည္ညဳိလုိ႔ေပးတာ၊ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ေပးတာဆုိေပမယ့္ လက္ေဆာင္နဲ႔ တံစုိးလက္ေဆာင္ အၾကားက နံရံဟာ ပါးပါးေလးမုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် သတိထားၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။ တတ္ႏုိင္ရင္ တာဝန္အရ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအရ သူ႕အလုပ္သူ လုပ္ေနသူမ်ားကုိ လာဘ္ေပးျခင္းနဲ႔ မဖ်က္ဆီးမိၾကဖုိ႔ပါပဲ။
Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs