“သင့္ေသြးျဖင့္…”

Share |

“တူတူဘဲ” ဆုိေသာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိ သတိရမိသည္။ သူ႔နာမည္ရင္းက ၀င္းေမာင္။ သူႏွင့္ အျခားတေယာက္ေယာက္ ျငင္းၾကတုိင္း သူ႔ဘက္က အေျခအေနမဟန္လွ်င္ “အတူတူဘဲေလ၊ တူတူဘဲ” ဟု အတင္း ေလွ်ာခ်တတ္ေသာ ေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔က သူ႔ကုိ “တူတူဘဲ” ဟု နာမည္ေျပာင္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုေျပာလုိသည္မွာ တူတူဘဲ အေၾကာင္းကုိေတာ့မဟုတ္။ က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိစဥ္က “တူတူဘဲ” ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ေသြးလွဴခဲ့ဘူးျခင္းကုိ သတိရမိ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ အဲသည္အျဖစ္က ရယ္စရာလည္းေကာင္းသည္။ တုန္လႈပ္စရာလည္းေကာင္းသည္။

မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ေသြးလွဴခဲ့ဖူးျခင္းမွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသုိလ္ ေဆးခန္း (တင္းနစ္ကြင္းနံေဘးက)၌ စက္မႈတကၠသုိလ္ဗုဒၶဘာသာမိသားစုမွ ႀကီးမွဴးျပဳလုပ္ေသာ ေသြးလွဴပြဲတြင္ ျဖစ္သည္။ အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္က ပိန္ပိန္ေလး။ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ သြက္သြက္လက္လက္။ ေသြးကလည္း က်ဲမွက်ဲ။ တပုလင္းကုိ ခဏေလးအတြင္းျပည့္သြားသည္။

ယမုံနာဟုေခၚေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေသြးပ်စ္သျဖင့္ အၾကာႀကီး လွဴရသည္ ကုိပင္ မွတ္မိေသးေတာ့။ အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔က စတုတၳႏွစ္ေက်ာင္းသား ေတြေပါ႔။

ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ေသြးလွဴတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ အျဖဴအမဲ တယ္လီဗီးရွင္းေတြကုိ ျပဳျပင္ေပးရသည့္ အလုပ္တခုမွာ ၀င္လုပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ ပထမဦးဆုံး ၀င္လုပ္ခဲ့သည့္အလုပ္။ တကယ္က တယ္လီဗီး ရွင္း ျပင္ရသည္မဟုတ္။ လုိင္းမိေအာင္ ခ်ိန္ေပးရျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ေတာကေန တက္လာၿပီး တီဗီလာ၀ယ္သူမ်ား အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ မခ်ိန္တတ္မွာစုိး၍ ႀကဳိတင္ ခ်ိန္ေပးထားရျခင္း။ တ႐ုတ္ကသြင္းလာတဲ့ ပစၥည္းေတြဆုိေတာ့ ပ်က္တာေတြလည္းပါရဲ႕။ သည္လုိဘဲ သူငယ္ခ်င္းတစု ရမ္းသမ္းျပင္ၾကသည္။ တယ္လီဗီးရွင္းအပ်က္တလုံးကုိ ေနာက္ကေန အဖုံးဖြင့္ျပင္ရင္း စပီကာ ေဘးမွာ (ထုတ္လုပ္တဲ့ တ႐ုတ္စက္႐ုံက) ပလာယာႀကီးတခု ကပ္ပါလာသည္ကုိေတြ႕ရ၍ ရယ္ၾက ရေသးသည္။

တေန႔တြင္ ထုိအလုပ္ကုိသြင္းေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ အေဒၚျဖစ္သူ လည္ေခ်ာင္းခြဲရန္အတြက္ ေသြးလုိသျဖင့္ က်ေနာ္၊ တူတူဘဲ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ ႏွမ၀မ္းကြဲတုိ႔ ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ ေသြး သြားလွဴၾကသည္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ခႏၶာကုိယ္အေလးခ်ိန္တက္စျပဳေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ေကာင္း႐ုံေလး ၀ေသးတဲ့အခ်ိန္။ ၀က္သားအဆီအအိမ့္မ်ား အလြန္ႀကိဳက္ သျဖင့္ ေသြးထဲတြင္ ေကာ္လက္စထေရာကလည္း အေတာ္စုမိေနေပလိမ့္မည္။

ေသြးလွဴေတာ့ ေသြးလွဴရန္ ကုတင္က ႏွစ္လုံးဘဲရွိ၍ က်ေနာ္ႏွင့္ တူတူဘဲက အရင္စ လွဴရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တေယာက္ တကုတင္စီေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္း အတူစလွဴပါလ်က္ တူတူဘဲ က က်ေနာ့္အရင္ေစာၿပီး ပုလင္းျပည့္သြားသည္။ က်ေနာ့္ေသြးမွာ ပ်စ္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လုိက္ရသည္။

က်ေနာ္လွဴၿပီး ကုတင္ကထလာေတာ့ တူတူဘဲက ေရွ႕က အခန္းထဲမွာ ၾကက္ဥ စားရင္း က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း၊ သူ႔အေဒၚ၊ ႏွမ၀မ္းကြဲတုိ႔ျဖင့္ စကားေဖာင္ေနၿပီ။ တူတူဘဲ စကားေျပာလွ်င္ အေ၀းႀကီးက ၾကားရေအာင္ က်ယ္ေလာင္သည္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္ရင္း က်ေနာ့္အတြက္ ေပးလွာသည့္ ၾကက္ဥကုိ စားမည္ဟု ေခါင္းအငုံ႔…..က်ေနာ္မုိက္ကနဲျဖစ္ကာ သတိလစ္သြားေလေတာ့သည္။

သတိျပန္ရလာေတာ့ လူက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ကုလား ထုိင္ေပၚမွာ တင္ေပးထားၾကသည္။ က်ေနာ္ သတိလစ္သြားသည္တဲ့။ အားလုံး စုိးရိမ္ေနၾက သည္။ က်ေနာ္က “အခုမွဘဲ လူစင္စစ္က တစ္တီတူး ျဖစ္ေတာ့တယ္” လုိ႔ စကား စေျပာလုိက္ေတာ့မွ သူတုိ႔အားလုံး၀ုိင္းရယ္ရင္း နည္းနည္းစိတ္ေပါ႔သြားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခဏေနေတာ့ ကုတင္ေပၚကုိ ေရႊ႕ဘုိ႔ လုပ္ၾကသည္။ က်ေနာ့္ကုိ ၀ုိင္းၿပီးမမယ္ လုပ္ၾကေတာ့ က်ေနာ္က “ရပါတယ္။ က်ေနာ္ အမူးေျပပါၿပီ။ က်ေနာ့္ဘာသာေလွ်ာက္ၿပီး ေရႊ႔ပါမယ္” ဆုိကာ ထလ်က္ ကုတင္ဆီသုိ႔သြား၏။ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ တူတူဘဲက ေဘးတဘက္တခ်က္က လက္ေမာင္းကုိ ထိန္းေပးရင္းလုိက္လာသည္။ ကုတင္သုိ႔ မေရာက္မီ လမ္းတ၀က္တြင္ပင္ ေနာက္တႀကိမ္ သတိလစ္သြားျပန္ေလသည္။

သုိ႔ႏွင့္ ဇာတ္ေပါင္းေတာ့ က်ေနာ့္ေသြးအလွဴခံသည့္ လူနာအေဒၚႀကီးအပါအ၀င္ သူတုိ႔အားလုံး က်ေနာ့္ကုိယ္အား ၀ုိင္းမၿပီး ကုတင္ေပၚတင္ၾကရသည္။ (အေလးခ်ိန္ကလဲ စီးသကုိး)။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္တြင္ ေသြးလွဴမည္ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ ႏွမ၀မ္းကြဲမွာလည္း က်ေနာ့္ အျဖစ္ကုိ ျမင္ၿပီးသကာလ ေၾကာက္လန္႔ကာ မလွဴရဲေတာ့ေခ်။

ထုိအေခါက္သည္ က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ေသြးလွဴခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္ ၌မူ က်ေနာ္လွဴခ်င္စိတ္ရွိဦးေတာ့ က်ေနာ္က်န္းမာေရးအရ လွဴႏုိင္သည့္ အေနအထား မရွိေတာ့ပါ။ ေသြးလွဴသည္ ဆုိသည္မွာ လူ႔အသက္ကုိ ကယ္တင္ျခင္းျဖစ္၍ ကုသုိလ္ရ႐ုံမွ်မက မိမိကုိယ္တုိင္ကလည္း က်န္းမာသန္စြမ္းေနေသးသည့္အဓိပၸါယ္ျဖစ္၍ အင္မတန္ မဂၤလာရွိ ေသာ အမႈတခုပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

(ကလုိေစးထူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ “သင့္ေသြးျဖင့္…” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ကေလးဖတ္ၿပီး ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ပုိ႔စ္ကုိလည္း နာမည္အတူတူဘဲ ေပးလုိက္ပါတယ္။)