(အရင္ႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလထဲက တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပုိ႔စ္တပုဒ္ကုိ နည္းနည္း ျပင္ေရးၿပီး ျပန္တင္လုိက္ပါတယ္။)
ရန္ကုန္မျပန္ခင္တရက္မွာ က်ေနာ့္ ဇာတိရြာကေလးကို အလြမ္းေျပ တေခါက္ေလာက္ သြားလည္ဘုိ႔ ျပင္ရတယ္။ ရြာကုိ စက္ဘီးနဲ႔ သြားမယ္ဆုိရင္ ငါးနာရီေလာက္ၾကာတယ္။ အိမ္က စက္ဘီးေတြကလည္း ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ဆုိေတာ့ တစီးမွ မအားဘူး။ ဒါနဲ႔ ေယာက္ဖ၀မ္းကြဲရဲ႕ ၿပဳိင္ဘီးေလးကုိ ခဏငွားစီးရတယ္။
လယ္ကုိင္းဖက္ကုိ သြားတဲ့ ကားလမ္းမႀကီးအတုိင္းထြက္။ ေရေပးေျမာင္းမႀကီးကုိေရာက္တဲ့အခါ ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ ေျမာင္းေဘာင္လမ္းေပၚကုိ အသာခ်ဳိးေကြ႔လုိက္ၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားရွိတဲ့ဖက္ဆီကုိ ဦးတည္လုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ စနင္းလုိက္တယ္။
အဲသည္အခါက်မွ ၿပဳိင္ဘီးေလးရဲ႕ အရသာကုိ သိေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မတုိင္မီက က်ေနာ္တခါမွ ၿပဳိင္ဘီးမစီးဖူးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ သူမ်ားေတြ စီးေနတာေတာ့ ေတြ႕မိသားေပါ႔။ ၿပဳိင္ဘီးဆုိတာ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး သြက္သြက္လက္လက္ စက္ဘီးကေလးပါကလား။ ကုန္းတက္ဆုိရင္ ဂီယာတမ်ဳိး၊ ေျမညီဆုိရင္ ဂီယာတမ်ဳိး။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွပါတကား။ ခါးကုိ ေထာင့္ခ်ဳိးေကြးထားတာမုိ႔ ေလရဲ႕ ခုခံတားဆီးမႈကုိ သိပ္မခံစားရ။ ေရွ႕တူ႐ူက တုိက္ခတ္လာတဲ့ ေလဆန္ကုိ ပူစရာမလုိ။
ဒီလုိနဲ႔ ၿပဳိင္ဘီးေလးနင္းရတဲ့ အရသာကုိ ၾကည္ႏူးရင္း ကုကၠဳိပင္၊ မယ္ဇလီပင္၊ ထေနာင္းပင္၊ ေညာင္ပင္ေတြ အစီအရီေပါက္ေနတဲ့ ေရေျမာင္းတေလွ်ာက္ နင္းလာလုိက္တာ “၀ဲေဒါင့္” ဆုိတဲ့ ရြာနားေရာက္ေတာ့ အရွိန္ကုိ နည္းနည္းေလွ်ာ့ခ်လုိက္ရတယ္။ ေရေျမာင္းေဘးကပ္လ်က္ ေညာင္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ေကာက္စုိက္သမေတြ ထုိင္ေနၾကလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔လူအုပ္က အေတာ္ေတာင့္ေတာ့ စက္ဘီးသြားလမ္းေပၚကုိေတာင္ လူေတြ ေရာက္ေနတယ္။
က်ေနာ္စက္ဘီးနင္းလာတာ ျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူတုိ႔အားလုံးရဲ႕ အာ႐ုံေတြဟာ က်ေနာ့္အေပၚကို စုၿပဳံက်ေရာက္သြားၿပီး နီးလာတာနဲ႔အမွ် သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကတဲ့ စကားသံေတြကုိလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလာရတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း တုိးတုိးသက္သာ ေျပာၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္။ က်ေနာ္မၾကားၾကားေအာင္ တမင္ အသံကုိျမႇင့္ၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနၾကတာမ်ဳိး။
“ၾကည့္စမ္းပါဦးဟယ္။ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ရွာလုိ႔”
“ေအးေလ… ကုန္းကုန္းကြကြႀကီး စီးရတယ္လုိ႔။”
“အဲဒီလုိစီးလုိက္တာနဲ႔ သူ႕ကုိယ္သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားနဲ႔တူသြားေရာ မွတ္ေနသလားမသိ”
“ငါေတာ့…. ၾကည့္လုိ႔ကုိ မရဘူး။ ဘာစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ဒီစက္ဘီးမ်ဳိး စီးခ်င္ရလဲမသိဘူး”
“ေသာက္႐ူးထတာေပါ႔ေအ....”
တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကတဲ့ အဲဒီအသံေတြကုိ မသိက်ဳိးက်င္ျပဳၿပီး သူတုိ႔အနားက အျမန္ ေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရတယ္။ စက္ဘီးလမ္းေပၚထုိင္ေနတဲ့ သူတုိ႔နဲ႔ လြတ္ေအာင္ လမ္းနည္းနည္းၾကမ္းတဲ့ဘက္က ေကြ႕၀ုိက္ ေရွာင္ၿပီး နင္းလုိက္တယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲသည္မွာ ေညာင္ျမစ္ကုိ တက္နင္းမိတာပါဘဲ။
စက္ဘီးေတာ့ လဲက်မသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေညာင္ျမစ္က ကန္႔လန္႔ခံေနတာဆုိေတာ့ ေရပုိက္လုံးေပၚ တက္နင္းမိသလုိ ေရွ႕ဘီးနဲ႔ ေနာက္ဘီး တခ်က္ခ်င္းစီ ဒုတ္ကနဲ၊ ဒုတ္ကနဲ ခုန္ၿပီး လမ္းေပၚကုိ အရွိန္နဲ႔ ျပန္က်တာေလာက္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာက္စုိက္မ အုပ္စုဆီက သံၿပဳိင္နီးပါး ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေတြကုိ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ရေသးတယ္။
“ေကာင္းတယ္၊ ၀မ္းသာတယ္၊ လုံး၀ မသနားဘူး။”………..တဲ့။
ရန္ကုန္မျပန္ခင္တရက္မွာ က်ေနာ့္ ဇာတိရြာကေလးကို အလြမ္းေျပ တေခါက္ေလာက္ သြားလည္ဘုိ႔ ျပင္ရတယ္။ ရြာကုိ စက္ဘီးနဲ႔ သြားမယ္ဆုိရင္ ငါးနာရီေလာက္ၾကာတယ္။ အိမ္က စက္ဘီးေတြကလည္း ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ဆုိေတာ့ တစီးမွ မအားဘူး။ ဒါနဲ႔ ေယာက္ဖ၀မ္းကြဲရဲ႕ ၿပဳိင္ဘီးေလးကုိ ခဏငွားစီးရတယ္။
လယ္ကုိင္းဖက္ကုိ သြားတဲ့ ကားလမ္းမႀကီးအတုိင္းထြက္။ ေရေပးေျမာင္းမႀကီးကုိေရာက္တဲ့အခါ ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ ေျမာင္းေဘာင္လမ္းေပၚကုိ အသာခ်ဳိးေကြ႔လုိက္ၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားရွိတဲ့ဖက္ဆီကုိ ဦးတည္လုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ စနင္းလုိက္တယ္။
အဲသည္အခါက်မွ ၿပဳိင္ဘီးေလးရဲ႕ အရသာကုိ သိေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မတုိင္မီက က်ေနာ္တခါမွ ၿပဳိင္ဘီးမစီးဖူးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ သူမ်ားေတြ စီးေနတာေတာ့ ေတြ႕မိသားေပါ႔။ ၿပဳိင္ဘီးဆုိတာ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး သြက္သြက္လက္လက္ စက္ဘီးကေလးပါကလား။ ကုန္းတက္ဆုိရင္ ဂီယာတမ်ဳိး၊ ေျမညီဆုိရင္ ဂီယာတမ်ဳိး။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွပါတကား။ ခါးကုိ ေထာင့္ခ်ဳိးေကြးထားတာမုိ႔ ေလရဲ႕ ခုခံတားဆီးမႈကုိ သိပ္မခံစားရ။ ေရွ႕တူ႐ူက တုိက္ခတ္လာတဲ့ ေလဆန္ကုိ ပူစရာမလုိ။
ဒီလုိနဲ႔ ၿပဳိင္ဘီးေလးနင္းရတဲ့ အရသာကုိ ၾကည္ႏူးရင္း ကုကၠဳိပင္၊ မယ္ဇလီပင္၊ ထေနာင္းပင္၊ ေညာင္ပင္ေတြ အစီအရီေပါက္ေနတဲ့ ေရေျမာင္းတေလွ်ာက္ နင္းလာလုိက္တာ “၀ဲေဒါင့္” ဆုိတဲ့ ရြာနားေရာက္ေတာ့ အရွိန္ကုိ နည္းနည္းေလွ်ာ့ခ်လုိက္ရတယ္။ ေရေျမာင္းေဘးကပ္လ်က္ ေညာင္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ေကာက္စုိက္သမေတြ ထုိင္ေနၾကလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔လူအုပ္က အေတာ္ေတာင့္ေတာ့ စက္ဘီးသြားလမ္းေပၚကုိေတာင္ လူေတြ ေရာက္ေနတယ္။
က်ေနာ္စက္ဘီးနင္းလာတာ ျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူတုိ႔အားလုံးရဲ႕ အာ႐ုံေတြဟာ က်ေနာ့္အေပၚကို စုၿပဳံက်ေရာက္သြားၿပီး နီးလာတာနဲ႔အမွ် သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကတဲ့ စကားသံေတြကုိလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလာရတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း တုိးတုိးသက္သာ ေျပာၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္။ က်ေနာ္မၾကားၾကားေအာင္ တမင္ အသံကုိျမႇင့္ၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနၾကတာမ်ဳိး။
“ၾကည့္စမ္းပါဦးဟယ္။ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ရွာလုိ႔”
“ေအးေလ… ကုန္းကုန္းကြကြႀကီး စီးရတယ္လုိ႔။”
“အဲဒီလုိစီးလုိက္တာနဲ႔ သူ႕ကုိယ္သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားနဲ႔တူသြားေရာ မွတ္ေနသလားမသိ”
“ငါေတာ့…. ၾကည့္လုိ႔ကုိ မရဘူး။ ဘာစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ဒီစက္ဘီးမ်ဳိး စီးခ်င္ရလဲမသိဘူး”
“ေသာက္႐ူးထတာေပါ႔ေအ....”
တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကတဲ့ အဲဒီအသံေတြကုိ မသိက်ဳိးက်င္ျပဳၿပီး သူတုိ႔အနားက အျမန္ ေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရတယ္။ စက္ဘီးလမ္းေပၚထုိင္ေနတဲ့ သူတုိ႔နဲ႔ လြတ္ေအာင္ လမ္းနည္းနည္းၾကမ္းတဲ့ဘက္က ေကြ႕၀ုိက္ ေရွာင္ၿပီး နင္းလုိက္တယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲသည္မွာ ေညာင္ျမစ္ကုိ တက္နင္းမိတာပါဘဲ။
စက္ဘီးေတာ့ လဲက်မသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေညာင္ျမစ္က ကန္႔လန္႔ခံေနတာဆုိေတာ့ ေရပုိက္လုံးေပၚ တက္နင္းမိသလုိ ေရွ႕ဘီးနဲ႔ ေနာက္ဘီး တခ်က္ခ်င္းစီ ဒုတ္ကနဲ၊ ဒုတ္ကနဲ ခုန္ၿပီး လမ္းေပၚကုိ အရွိန္နဲ႔ ျပန္က်တာေလာက္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာက္စုိက္မ အုပ္စုဆီက သံၿပဳိင္နီးပါး ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေတြကုိ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ရေသးတယ္။
“ေကာင္းတယ္၊ ၀မ္းသာတယ္၊ လုံး၀ မသနားဘူး။”………..တဲ့။
.jpg)
