ေကာက္စုိက္မ နဲ႔ ၿပဳိင္ဘီး

(အရင္ႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလထဲက တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပုိ႔စ္တပုဒ္ကုိ နည္းနည္း ျပင္ေရးၿပီး ျပန္တင္လုိက္ပါတယ္။)

ရန္ကုန္မျပန္ခင္တရက္မွာ က်ေနာ့္ ဇာတိရြာကေလးကို အလြမ္းေျပ တေခါက္ေလာက္ သြားလည္ဘုိ႔ ျပင္ရတယ္။ ရြာကုိ စက္ဘီးနဲ႔ သြားမယ္ဆုိရင္ ငါးနာရီေလာက္ၾကာတယ္။ အိမ္က စက္ဘီးေတြကလည္း ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ဆုိေတာ့ တစီးမွ မအားဘူး။ ဒါနဲ႔ ေယာက္ဖ၀မ္းကြဲရဲ႕ ၿပဳိင္ဘီးေလးကုိ ခဏငွားစီးရတယ္။

လယ္ကုိင္းဖက္ကုိ သြားတဲ့ ကားလမ္းမႀကီးအတုိင္းထြက္။ ေရေပးေျမာင္းမႀကီးကုိေရာက္တဲ့အခါ ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ ေျမာင္းေဘာင္လမ္းေပၚကုိ အသာခ်ဳိးေကြ႔လုိက္ၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားရွိတဲ့ဖက္ဆီကုိ ဦးတည္လုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ စနင္းလုိက္တယ္။

အဲသည္အခါက်မွ ၿပဳိင္ဘီးေလးရဲ႕ အရသာကုိ သိေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မတုိင္မီက က်ေနာ္တခါမွ ၿပဳိင္ဘီးမစီးဖူးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ သူမ်ားေတြ စီးေနတာေတာ့ ေတြ႕မိသားေပါ႔။ ၿပဳိင္ဘီးဆုိတာ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး သြက္သြက္လက္လက္ စက္ဘီးကေလးပါကလား။ ကုန္းတက္ဆုိရင္ ဂီယာတမ်ဳိး၊ ေျမညီဆုိရင္ ဂီယာတမ်ဳိး။ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလွပါတကား။ ခါးကုိ ေထာင့္ခ်ဳိးေကြးထားတာမုိ႔ ေလရဲ႕ ခုခံတားဆီးမႈကုိ သိပ္မခံစားရ။ ေရွ႕တူ႐ူက တုိက္ခတ္လာတဲ့ ေလဆန္ကုိ ပူစရာမလုိ။

ဒီလုိနဲ႔ ၿပဳိင္ဘီးေလးနင္းရတဲ့ အရသာကုိ ၾကည္ႏူးရင္း ကုကၠဳိပင္၊ မယ္ဇလီပင္၊ ထေနာင္းပင္၊ ေညာင္ပင္ေတြ အစီအရီေပါက္ေနတဲ့ ေရေျမာင္းတေလွ်ာက္ နင္းလာလုိက္တာ “၀ဲေဒါင့္” ဆုိတဲ့ ရြာနားေရာက္ေတာ့ အရွိန္ကုိ နည္းနည္းေလွ်ာ့ခ်လုိက္ရတယ္။ ေရေျမာင္းေဘးကပ္လ်က္ ေညာင္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ေကာက္စုိက္သမေတြ ထုိင္ေနၾကလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔လူအုပ္က အေတာ္ေတာင့္ေတာ့ စက္ဘီးသြားလမ္းေပၚကုိေတာင္ လူေတြ ေရာက္ေနတယ္။

က်ေနာ္စက္ဘီးနင္းလာတာ ျမင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူတုိ႔အားလုံးရဲ႕ အာ႐ုံေတြဟာ က်ေနာ့္အေပၚကို စုၿပဳံက်ေရာက္သြားၿပီး နီးလာတာနဲ႔အမွ် သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကတဲ့ စကားသံေတြကုိလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားလာရတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း တုိးတုိးသက္သာ ေျပာၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္။ က်ေနာ္မၾကားၾကားေအာင္ တမင္ အသံကုိျမႇင့္ၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနၾကတာမ်ဳိး။

“ၾကည့္စမ္းပါဦးဟယ္။ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ရွာလုိ႔”

“ေအးေလ… ကုန္းကုန္းကြကြႀကီး စီးရတယ္လုိ႔။”

“အဲဒီလုိစီးလုိက္တာနဲ႔ သူ႕ကုိယ္သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားနဲ႔တူသြားေရာ မွတ္ေနသလားမသိ”

“ငါေတာ့…. ၾကည့္လုိ႔ကုိ မရဘူး။ ဘာစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား ဒီစက္ဘီးမ်ဳိး စီးခ်င္ရလဲမသိဘူး”

“ေသာက္႐ူးထတာေပါ႔ေအ....”


တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကတဲ့ အဲဒီအသံေတြကုိ မသိက်ဳိးက်င္ျပဳၿပီး သူတုိ႔အနားက အျမန္ ေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရတယ္။ စက္ဘီးလမ္းေပၚထုိင္ေနတဲ့ သူတုိ႔နဲ႔ လြတ္ေအာင္ လမ္းနည္းနည္းၾကမ္းတဲ့ဘက္က ေကြ႕၀ုိက္ ေရွာင္ၿပီး နင္းလုိက္တယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲသည္မွာ ေညာင္ျမစ္ကုိ တက္နင္းမိတာပါဘဲ။

စက္ဘီးေတာ့ လဲက်မသြားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေညာင္ျမစ္က ကန္႔လန္႔ခံေနတာဆုိေတာ့ ေရပုိက္လုံးေပၚ တက္နင္းမိသလုိ ေရွ႕ဘီးနဲ႔ ေနာက္ဘီး တခ်က္ခ်င္းစီ ဒုတ္ကနဲ၊ ဒုတ္ကနဲ ခုန္ၿပီး လမ္းေပၚကုိ အရွိန္နဲ႔ ျပန္က်တာေလာက္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာက္စုိက္မ အုပ္စုဆီက သံၿပဳိင္နီးပါး ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေတြကုိ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလုိက္ရေသးတယ္။

ေကာင္းတယ္၊ ၀မ္းသာတယ္၊ လုံး၀ မသနားဘူး။”………..တဲ့။
Read more

ရာဇဝင္ထဲမွာ သူတုိ႔ကုိ ထားရစ္ခဲ့

အခုတေလာ မုိးမခ ဘေလာ့ဂ္မွာ သြားဖတ္ရင္း ကုသိုလ္ပြားႏုိင္တဲ့ ဓါတ္ပုံေလးေတြ အမွတ္ထင္ထင္ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတယ္။ မိတ္ေဆြတုိ႔လည္း ကုသုိလ္ဘာဝနာ ပြားမ်ားႏုိင္ေအာင္ ထပ္မံ မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။

(၁) ေလဘာတီ မျမင္ရင္ သီခ်င္းကုိ ဆုိေနမိတယ္...


(ဓာတ္ပုံ - getty images)

ေသႏုိင္ပါ႐ုိးလား... ေလဘာတီရယ္... ေပတရာဆီေလွ်ာက္ပါလုိ႔... ျမင္သေလာက္ ျပလုိက္ခ်င္ပါသည္....” (ဒီသီခ်င္းကို ညီလင္းဆက္က သူ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။)

အေပၚပုံက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ တုိင္းျပည္အုပ္ေရွာင္.... အဲေလ.....ဥေသွ်ာင္ တုိင္းျပည္အႀကီးအကဲလုပ္တဲ့ လူႀကီးနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ဦးေဆာက္ပန္း မိဖုရားေခါင္ႀကီး ႀတိေလာကႀကံသကာေဒဝီ ေဒၚႀကဳိင္ႀကဳိင္တုိ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံ ဗုဒၶဂါယာကုိ ဘုရားဖူးသြားတဲ့ ဓါတ္ပုံပါတဲ့။ အင္း.... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳပုံမ်ဳိးနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ဟုိးေအာက္ဆုံးထပ္မွာ ဂ်ဳိးကပ္မယ့္အေရးကေန အေပၚကပ္လ်က္ တထပ္ဆီကုိ ျပန္တက္ေကာင္း တက္လာႏုိင္ပါေသးတယ္။ “....ခင္ညာ...က်ေနာ္ ဘာေျပာမိလုိ႔လဲ...” ။ စတုမဟာရာဇ္မွာ ဂ်ဳိးကပ္မယ့္အေရးကေန တာဝတႎသာကုိ တဆင့္ျပန္တက္သြားမွာလုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ တလြဲေတြ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ မေတြးၾကစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။

(၂) ခ်ာလီရဲ႕ နတ္မိမယ္မ်ား

ေနာက္ထပ္ ဓါတ္ပုံတပုံကေတာ့ ခ်ာလီရဲ႕ နတ္မိမယ္မ်ား (Charlie's angels)ျဖစ္ပါသတဲ့။ အေပၚက ဘုရားဒကာႀကီး လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒုကၡအတိေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ကယ္တင္ဖုိ႔ လႊတ္လုိက္တဲ့ ခ်ာလီရဲ႕ နတ္မိမယ္သုံးေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာေတာ့ အဲဒီနတ္သမီးေတြ ဘယ္ဘုံဗိမာန္မွာ သြားၿပီး စံစားေနၾကသလဲေတာ့မသိပါဘူး။ အခု နတ္စည္ရြမ္းလုိက္သလုိ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိတဲ့ အသံၾကားမွ ဘြားကနဲ ကုိယ္ထင္ ထ ျပလုိက္ၾကတာ.... စကၤာပူမွာ ငုိက္မ်ဥ္းေနတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတာင္ ႐ုတ္တရက္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႔ဖ်တ္သြားမိပါတယ္။


ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္း (ဒု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ သမီး)၊ ေဒၚေနရီဗေဆြ၊ (၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဟာင္း ဦးဗေဆြ၏ သမီး)၊ ေဒၚျမသန္းသန္းႏု (၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏု၏ သမီး) တုိ႔ ျဖစ္သည္။ [ဓာတ္ပုံ - Jack Davies]

ခ်ာလီသုေဝရဲ႕ပုံကုိေတာ့ အမ်ားျမင္ဖူးၾကမယ္ထင္လုိ႔ တင္မေပးေတာ့ပါဘူး။ မုိးမခမွာ ဖတ္ရတဲ့သတင္းအရဆုိရင္ ဘိလပ္က ဂါးဒီးယန္း သတင္းစာႀကီးက အဲဒီသူတုိ႔ဓါတ္ပုံကုိ ေဖာ္ျပၿပီး “ႏုိင္ေခ်မရိွသည့္ ေရြးေကာက္ပဲြ အတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ျမန္မာျပည္မွ အမ်ဳိးသမီး ၃ ဦး” လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားသတဲ့။ ရွက္ဖြယ္စလိ။

“တေလာကလုံးက ေျပာေနၿပီ...
မင္းကုိေလ... မခံခ်င္ဘူး.... ကုိယ္ဘယ္လုိ ေျပာလုိက္ရမွာလဲ.....” း-)

(၃) ရာဇဝင္ထဲက မိန္းမသား



အေပၚက ဓါတ္ပုံထဲက ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ႀကီးဟာ “ရာဝင္အုိးထဲက အဲေလ... ရာဇဝင္ထဲက မိန္းမသား” ကုိေရးသားတဲ့ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းပါတဲ့။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ နာမည္ေက်ာ္ “ရာဇဝင္ထဲမွာ ေမာင့္ကုိထားရစ္ခဲ့” ဝတၳဳတုိကုိေရးတဲ့ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕နာမည္ကလည္း ေဒါက္တာ တင္တင္ဝင္း လုိ႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။

ရာဇဝင္ထဲမွာ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္းကုိ မထားခဲ့ၾကပါနဲ႔။ အေလးခံၿပီး သယ္ၾကေသးတာေပါ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘဝက မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းႀကီးက ရာဇဝင္ထဲက မိန္းမသား ကုိ အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနတုန္း... တစ္လမွာ နရသီဟပေတ့မင္းရဲ႕ မိဖုရားငယ္တပါးျဖစ္တဲ့ ေစာလုံ အေၾကာင္းကုိ ေရးတဲ့အခါ ေစာလုံနာမည္ကုိ မသိရွာတဲ့ အေလ်ာက္.... “အမည္ မထင္ရွားတဲ့ မိဖုရားငယ္တပါး” လုိ႔ ရမ္းတုပ္လုိက္တယ္။ အဲဒါကုိ အျခားစာေရးဆရာတေယာက္က အဲဒီ မိဖုရားနာမည္ဟာ မထင္မရွားမဟုတ္၊ ေစာလုံ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သြားေထာက္ျပမိတဲ့အတြက္ ရာဇဝင္ထဲက မိန္းမသားတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းႀကီးလည္း ပညာရွိပီသစြာ ယမ္းပုံမီးက် တားမရ ဆီးမႏုိင္ (ဆီးမႏုိင္ဆုိလုိ႔ ရွဴးရွဴးေတြထြက္က်ကုန္တယ္လုိ႔ မထင္ပါနဲ႔) ေဒါသအၿဖဳိင္ၿဖဳိင္ ပြင့္ထြက္တာကုိ မဂၢဇင္းေပၚမွာ ဖတ္လုိက္ရေသးတယ္။ ထုိင္းနဲ႔ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးမေျပလည္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက သတင္းစာထဲမွာေရးတဲ့ သ႔ူေဆာင္းပါးေတြကုိ က်ေနာ္က ႏုိင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနလုိ႔ မဖတ္လုိက္ရတာ နာတာပဲ။ သတင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေမႊးပါတယ္။

ျဖစ္ႏုိင္လုိ႔ရွိရင္ သူတုိ႔အားလုံးကုိ ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားရစ္ခဲ့ခ်င္ပါရဲ႕။
Read more

နားဝင္ပီယံ သူ႕အသံ

ေဟာဒီမွာ အသံဖုိင္ေလးတဖုိင္။ အလြန္ဆုံး မိနစ္ဝက္ (၃၂ စကၠန္႔)စာပဲ ၾကာတာပါ။ မျဖစ္မေန နားဆင္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

အဲဒီ အသံဖုိင္ထဲက ပီယဝါစာ ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားေလးကုိ ေျပာဆုိေနတဲ့ အသံပုိင္ရွင္ေလးဟာ ဘယ္ဒူ ျဖစ္မလဲဆုိတာ ပရိသတ္ႀကီး ကုိယ့္ဘာသာပဲ ခန္႔မွန္းၾကည့္ၾကပါ။ အေနာ္ ကေတာ့ ထုတ္ မေျပာဝံ့ဘူးေနာ္။ သားသားေၾကာက္ေၾကာက္။ (အင္း ထုတ္ မေျပာဘူးလုိ႔ ရည္ရြယ္ေပမယ့္ ပရိသတ္အခ်ဳိ႕ အေတြးေခ်ာ္ၿပီး လင္မယားရန္ျဖစ္တာလုိ႔ ထင္ေနပုံရတဲ့အေလ်ာက္ ေအာက္မွာ ျဖည့္စြက္ခ်က္ ထပ္ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ သားသား ညစ္ညစ္။)



အေပၚမွာ နားေထာင္မရခဲ့ရင္... ေအာက္က ပေလယာ မွာ နားေထာင္ၾကည့္ပါ။



(ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ နားဆင္ရတာ အဆင္မေျပသူမ်ား ...ဒီလင့္ခ္... မွာ အသံဖုိင္ကုိ ေဒါင္းလုပ္ ယူလုိ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ မရရင္ မီဒီယာဖုိင္ယားမွာ တင္ထားပါတယ္။ ဒီမွာ ေဒါင္းလုပ္ၾကည့္ပါ။ Bandwidth နည္းတဲ့အတြက္ တခါတရံ နားဆင္မရရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။)

ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းမွာ ပါတဲ့ ေယာက္်ားသံကေတာ့ (စိတ္ထဲက မခံခ်ိမခံသာ ေဒါသထြက္ေနပုံရေပမယ့္လည္း) ပါးစပ္ကေတာ့ မတတ္သာတဲ့အေလ်ာက္ ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိး ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္း ေျပာေနရရွာတာကုိ ဘဝတူခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ျပည္သူ႕ဂုဏ္ရည္ဆုေပးၾကရင္ အဲသည္ ခ်ဳိသာေသာ အသံပုိင္ရွင္ကေလးကုိလည္း ျပည္သူ႕ဂုဏ္ရည္ စာရင္းမွာ ထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးေစလုိပါတယ္ဗ်ာ။

ေအးေလ.... သူ႕ချမာ အလုပ္ေတြမ်ားလုိ႔ စိတ္တုိေနရွာတာကုိ ရွင္တုိ႔ကလဲ ... အဲေလ... ခင္ညားတုိ႔ကလဲ နားလည္ေပးလုိက္ၾကပါ။ ရွင္တုိ႔ေနာ္...ရွင္တုိ႔....။ အင္း....ရွင္တုိ႔နဲ႔ေတာ့ ခက္ေသးတယ္။

ျဖည့္စြက္ခ်က္။............။ ခ်ဳိသာၾကည္ျမေသာ အသံရွင္ဟာ စကၤာပူမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမွန္ရင္ ခြင့္ တကူးတက ယူၿပီး မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ (သြားခ်င္လြန္းလုိ႔) သြားေရာက္ စုေဝးတတ္ၾကတဲ့၊ မိမိရဲ႕ တႏွစ္စာ စုေဆာင္းထားသမွ် ေခၽြးနည္းစာထဲက အိတ္ထဲမွာ ေျပာင္သေလာက္နီးပါးကုိ (လွဴခ်င္လြန္းလုိ႔ ေလွ်ာက္လႊာေရးတင္ကာ) အလွဴဒါနျပဳလုိက္ၾကရၿပီးတဲ့ေနာက္ တေနကုန္တေနခန္း ထုိင္ေစာင့္ၾကရင္းနဲ႔ ေမတၱာဘာဝနာမ်ား ပြားမ်ားေလ့ရွိၾကတဲ့ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္း ႐ုံးတခုရဲ႕ ေကာင္တာမွာ တာဝန္ယူရတဲ့ မမ ပါတဲ့။ ေယာက္်ားသံကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူတဦးပါ။ သူ႕အဆုိအရ အရင္ေန႔က သူ႕ကုိ အျခား ဝန္ထမ္းတေယာက္က ေနာက္တေန႔ညေန ျပန္လာဖုိ႔ ခ်ိန္းလုိက္တဲ့အတြက္ လာတာျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မမေလးရဲ႕ အဆုိအရ... ေဖာင္ေတြ ထပ္ရတာက မနက္ပုိင္းထပ္ရၿပီး ညေနဖက္မွာ မနက္က ေဖာင္ထပ္တဲ့ထားလူေတြကုိ ျပန္ေပးတာပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဟုိလူက အရင္ေန႔က ညေနပုိင္းလာခဲ့ဆုိလုိ႔ အခုလုိ လာရတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႕မွာလည္း အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနတဲ့အတြက္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ခြင့္ထပ္ယူၿပီး လာဖုိ႔ အခက္အခဲရွိေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီေန႔မွာ ေဖာင္ကေလးကုိ လက္ခံေပးဖုိ႔ ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိးတဲ့အတြက္ အထက္ပါအတုိင္း အေကာခံလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။

အဲသည္လုိ အားပါးတရ ေကာၿပီးတဲ့အခါ တံခါးဝနားမွာ ေစာင့္ေလ့ရွိတဲ့ လုံၿခဳံေရးအဖုိးႀကီးကုိ ေခၚၿပီး အဲဒီလူကုိ ဆြဲထုတ္ခုိင္းတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း “This one. This one. Pull out!" လုိ႔ ေအာ္ပါေသးသတဲ့။

ကဲ.... ဒီေလာက္ရွင္းျပရင္ ရွင္တုိ႔ အားလုံးဇာတ္ရည္လည္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ရွင္တုိ႔ေနာ္...ရွင္တုိ႔....ရွင္တုိ႔နဲ႔ခက္တယ္...ဟြန္း။ ဒုံး။


(အသံဖုိင္ထဲက အသံေတြကုိ နားေထာင္ၿပီးတဲ့အခါ ၾကားရတဲ့အတုိင္း စကားလုံးအတိအက်နဲ႔ ကြန္မင့္က႑မွာ Transcripts သေဘာမ်ဳိး ျပန္ေရးေပးႏုိင္ခဲ့ရင္ ေက်းဇူးတင္မွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။)
Read more

ကုိေပါ နဲ႔ မဒမ္ေပါ (အသြင္တူ၏ မတူ၏)

တေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ အခ်ိန္မ်ား ျဖဳန္းတီး၍ မကုန္ေအာင္ ပုိလွ်ံေနသျဖင့္ အက်င့္ပါေနသည့္အတုိင္း ဘေလာ့ဂ္မ်ားကို လွည့္လည္ဖတ္႐ႈရာ သက္ေဝ ဆုိသူ၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ကၽြႏု္ပ္အား “အသြင္တူ၏ မတူ၏” ဟူသည့္ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ပုိ႔စ္တပုဒ္ေရးသားေပးရန္ တုိက္တြန္းထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည့္အခါ သက္ေဝအား ခင္မင္သည့္အေလ်ာက္ သူ၏ တုိက္တြန္းခ်က္ကုိ လက္ခံကာ ဤဇဗၺဴဒိပ္ကၽြန္းတြင္ စံျပလင္မယား ျဖစ္ခဲ့၊ ျဖစ္ဆဲ၊ ျဖစ္လတၱံ႕ေသာ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ မဒမ္ေပါတည္းဟူသည့္ လင္မယားအေၾကာင္းကုိ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား အတုယူစိမ့္ေသာငွာ က်ားကုတ္က်ားခဲ၊ မဆုတ္မနစ္ေသာ လုံလဥႆဟကုိ ထုတ္၍ ေရးသားလုိက္ပါသည္။ နည္းနမူနာယူကာ အတုယူမွတ္သားၾကပါကုန္။

အင္း… နိဒါန္းနဲ႔တင္ ခဲေတြ၊ ေျပာင္းဖူး႐ုိးေတြ ဝင္လာေတာ့မယ္။ ရီတာေျပာသလုိ လူခ်စ္လူခင္မ်ားေစတဲ့ ဂါထာဆုိတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္ရမယ္။

ေနာက္တာပါဗ်ာ။ သူမ်ားေတြ မသိေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အေၾကာင္း အခ်ဳိ႕ကုိပဲ နည္းနည္းေလာက္ ေရးသားျပပါ႔မယ္။ ေအာက္ဆုံးမွာလည္း ဘေလာ့ဂါ ပန္ဒုိရာရဲ႕ တခါက ေတာင္းဆုိခ်က္အရ လက္လွမ္းမီသမွ် ဟုိးငယ္ငယ္က ဓါတ္ပုံေတြကစလုိ႔ ယခုအခ်ိန္ထိ ဓါတ္ပုံေတြကုိ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ တခါပဲ ေတာင္းဆုိရတယ္။ ႏွစ္ခါေတာင္းဆုိစရာ မလုိတာကုိ သတိျပဳပါ။ က်ေနာ့္ ငယ္ငယ္က ဓါတ္ပုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မိဘေတြအိမ္ မီးထဲပါသြားတုန္းက ဆုံး႐ႈံးသြားပါတယ္။ အနာဂတ္ သမုိင္းပညာရွင္ေတြအတြက္ ႀကီးမားတဲ့ ဆုံး႐ႈံးမႈႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွာပါပဲ…. သြပ္သြပ္သြပ္။

ကဲ…လာပါၿပီ။ မဒမ္ေပါနဲ႔ မတူတာက စေျပာရမယ္။ က်ေနာ္က သရဲမေၾကာက္တတ္ဘူး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သခ်ဳႋင္းကုန္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ေျမပဲခင္းမွာ တေယာက္တည္း ညအိပ္ေစာင့္တတ္တယ္။ က်ေနာ့္မဒမ္ေပါကေတာ့ သရဲေၾကာက္တတ္တယ္ခင္ဗ်။ (အခု သူနဲ႔ေပါင္းၿပီး က်ေနာ္ေတာင္ နည္းနည္း ေၾကာက္တတ္ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္လာတယ္။)

မဒမ္ေပါ သရဲေၾကာက္မွန္းသိေတာ့ က်ေနာ္ေရာ၊ သမီးကပါ မဒမ့္ကုိ အၿမဲလုိလုိ စတတ္ ေနာက္တတ္တယ္ဗ်။ ဥပမာ ညဖက္မွာ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူ႕ေနာက္ကုိ ေျခဖြနင္းသြားၿပီး ေနာက္ကေန အသံမထြက္ဘဲ စိန္းစိန္းႀကီး စုိက္ၾကည့္ေနတာမ်ဳိးေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ေနာက္ေနာက္ အရမ္းစိတ္ဆုိးတတ္တယ္ဗ်။ လူေသအေလာင္းေတြ ဘာေတြဆုိလည္း သူက အရမ္းေၾကာက္တာ။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း မဒမ့္ကုိ တကူးတက မွာရတယ္။ က်ေနာ္ေသရင္ ခ်က္ခ်င္း မီးမသၿဂဳိဟ္ဖုိ႔၊ အိမ္မွာ အနည္းဆုံး သုံးရက္ေလာက္ေတာ့ ဆက္ထားဖုိ႔၊ အဲသည္သုံးရက္အတြင္းမွာလည္း ေနာက္ဆုံးလုိက္ေလ်ာျခင္းအေနနဲ႔ အေလာင္းေဘးနားမွာ အၿမဲ ေစာင့္အိပ္ေပးဖုိ႔၊ မဟုတ္ရင္ အေလာင္းအေနနဲ႔ အထီးက်န္ အားငယ္မွာကုိ စုိးရိမ္မိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ညဖက္ေတြမွာ ေရြးၿပီး တဖြဖြ မွာၾကားရပါတယ္။ မဒမ္က ျပန္ေျပာတယ္။ “မင္း… ဒီေလာက္ဝေနတာ။ ဝတဲ့လူေတြက ေသရင္ အပုပ္ျမန္တယ္။ ဒီေတာ့ ေန႔မကူးဘဲ ခ်က္ခ်င္း သၿဂဳိဟ္မယ္”တဲ့။ ရက္စက္ပုံက။ နည္းနည္းမွ မၾကင္နာဘူး။

ဒီေလာက္ အေလာင္းေၾကာက္တဲ့ မဒမ္ေပါအတြက္ စိတ္မသက္သာစရာ ကုိးလုိ႔ကန္႔လန္႔ အျဖစ္တခု ႀကဳံရပါေသးတယ္။ ဒီလုိပါ…. တခါက ႏုိင္ငံျခားသား အသိတေယာက္ရဲ႕ ညီဝမ္းကြဲေလး ဆုံးသြားတယ္။ ျမန္မာလုိဆုိရင္ အစိမ္းေသ ေသတယ္ပဲ ဆုိပါစုိ႔ရဲ႕။ ေသသူဟာ တခါမွ မသိမျမင္ခဲ့ဘူးတဲ့ တစိမ္းတေယာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ မိတ္ေဆြရဲ႕ ညီဝမ္းကြဲဆုိေတာ့ အိပ္ခ်္ဒီဘီ တုိက္ေအာက္မွာ လုပ္တဲ့ အဲဒီ အသုဘကုိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သြားၾကပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေအာက္မွာ ေနၾကာစိစား၊ အေအးေသာက္၊ ထုံးစံအတုိင္း တျခား သိတဲ့လူေတြနဲ႔ ေတာ္ကီေလးေတြ ပြားရတာေပါ႔ေလ။

ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အသိက အားလုံးကုိ တုိက္တြန္းတယ္။ တုိက္အေပၚထပ္မွာ ေသဆုံးသူရဲ႕ မိခင္ (သူ႕အေဒၚ) ရွိတယ္။ တသုတ္ခ်င္း အေပၚကုိ တက္သြားၿပီး အားေပးလုိက္ၾကရေအာင္တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ႔။ လုပ္သင့္တာေပါ႔။ လုပ္ရမွာေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ေရွ႕ဆုံးကေန ဦးေဆာင္တက္ခဲ့တယ္။ မဒမ္က ေနာက္နားမွာ တျခားသူေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း လုိက္ပါလာတယ္။ အိမ္ထဲဝင္ကာနီး ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ဆုိဖာေတြ၊ ထုိင္ခုံေတြ အျပင္ထုတ္ထားတာကိုေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္လည္း သံသယရွိလုိ႔ ေကာ္ရစ္ဒါကေန ဟထားတဲ့ တ႐ုပ္ကပ္ကတဆင့္ ဧည့္ခန္းထဲကုိ လွမ္းလည္း ၾကည့္လုိက္ေရာ… လားလား… အေလာင္းကုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အစန္႔သား ခင္းက်င္း ခ်ထားတာေတြ႕ရတယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က မဒမ့္ကုိ လွမ္း သတိေပးရတယ္။ “ခ်စ္ေလးေရ… အခန္းထဲမွာ အေလာင္းရွိေနတယ္ေနာ္။ လန္႔မသြားနဲ႔ဦး” လုိ႔။ မဒမ္က ေနာက္မွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ စကားေဖာင္ေနေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ မၾကားဘူးဗ်။

ေရွ႕ဆုံးကေန အိမ္ထဲဝင္လုိက္ေတာ့ တံခါးေသာ့ကို ပူးခ်ည္ထားတဲ့ သံႀကဳိးစနဲ႔ ျခစ္မိၿပီး က်ေနာ့္လက္မွာ ေသြးနည္းနည္းစုိ႔သြားလုိ႔ အယူမသည္းဘူးဆုိတဲ့လူလည္း ထိတ္ကနဲျဖစ္ၿပီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္သြားေသးတယ္။

ထင္တဲ့အတုိင္း မဒမ္က ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အေလာင္းႀကီးကုိ ဘြားကနဲျမင္လုိက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာဟာ သရဲအေျခာက္ခံလုိက္ရသူလုိ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျခာက္ျခားသြားပုံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ နာမည္က ဟန္သူ ဆုိတဲ့အတုိင္း ဟန္မပ်က္ေပါ႔ေလ။ မာန္တင္းၿပီး က်ေနာ့္ေဘးမွာ လာရပ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္။ အေလာင္းပတ္ပတ္လည္မွာ ဝုိင္းၿပီး မတ္တတ္ရပ္ရင္း အသုဘ ႐ႈၾကတယ္ေပါ႔။

ပန္းနဲ႔ အေမႊးတုိင္နံ႔ေတြက အခန္းတခုလုံးကုိ စူးစူးရွရွ လႊမ္းၿခဳံထားတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက အေလာင္းမွာ မ်က္ႏွာ၊ လည္ပင္းနဲ႔႔ လက္ကေလးေတြသာ ေဖာ္ထားၿပီး က်န္တာကေတာ့ ပိတ္ျဖဴနဲ႔ ပတ္၊ ကုိယ္ေပၚမွာ ပန္းေတြ က်ဳိးတုိ႔က်ဲတဲ လႊမ္းထားတယ္။ မ်က္ႏွာက ျပင္ထားေပမယ့္ နည္းနည္းေလး ျပာခ်င္ေနၿပီ။ သူတုိ႔ဘာသာစကားနဲ႔ ဘုရားစာလုိ႔ ထင္ရတဲ့ မႏၱာန္တပုိဒ္ကုိ ကက္ဆက္ကေန ထပ္ဖန္တလဲလဲ ရြတ္ေနတယ္။ “ဥဳံ…..ကြိစိနံကြ တကြမ္ကြ” ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြက တေယာက္ခ်င္း အေလာင္းရဲ႕ ေျခရင္းမွာ ခ်ေပးထားတဲ့ ခြက္ထဲက ပန္းပြင့္ေလးေတြကုိ ယူၿပီး အေလာင္းေပၚမွာ ႀကဲျဖန္႔ ခ်ေပးရတယ္။

အသိကေတာ့ သူ႕ညီဝမ္းကြဲကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပုံရတယ္။ ေသသူရဲ႕ ပါးကေလးကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္။ ဆံစေလးကုိ သပ္ေပးလုိက္။ လက္ကေလးကုိ ကုိင္လုိက္နဲ႔ေပါ႔ေလ။ ၿပီးေတာ့ မဒမ္နဲ႔ က်ေနာ့္ဖက္ကုိ လွည့္ၿပီး “လာလာ…. ေအာင္နဲ႔ ဟန္။ လာကုိင္ၾကည့္လွည့္။ ဘယ္လုိမွ သေဘာမထားဘူး။ ထိလုိ႔ရတယ္။ ကုိင္လုိ႔ရတယ္” ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ သုံးႀကိမ္ထက္မနည္း လွည့္ေခၚၿပီး တုိက္တြန္းပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေစာေစာက ျခစ္မိလုိ႔ ေသြးစုိ႔ေနတဲ့လက္နဲ႔ သြားထိရမွာကို ဝန္ေလးေနတယ္။ မဒမ္ေပါ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ရတာလည္း ၿပဳိေတာ့မယ့္ မုိးလုိပါပဲ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အႀကံအုိက္ေနၾကတယ္။ ျငင္းရမွာလည္း အားနာစရာႀကီးးမုိ႔လား။ က်န္တဲ့ လူေတြကလည္း ဘယ္သူမွေတာ့ သြားကုိင္မၾကည့္ၾကပါဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေသဆုံးသူရဲ႕ အေမျဖစ္ဟန္တူသူ မီးဖုိထဲက ထြက္လာတာေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း သြားၿပီး စကားေျပာၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ မဒမ္ေပါ ၾကည့္ရတာ တကၠစီေပၚေရာက္မွ အသက္ဝဝ ရွဴႏုိင္ပုံပဲ။

ညဖက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က အိပ္ယာေပၚမွာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ စန္႔စန္႔ႀကီးလွဲၿပီး မဒမ့္ကုိ “လာ…. ဟန္။ ထိၾကည့္၊ ကုိင္ၾကည့္လုိ႔ရတယ္” ဆုိတဲ့ ေန႔လည္က မိတ္ေဆြရဲ႕ အသံမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာမိလုိ႔ အဲဒီညက မဒမ္ေပါ စိတ္ဆုိးတာ ခံလုိက္ရေသးတယ္။ (စကားစပ္မိလုိ႔ ေျပာရရင္ မုိးမခ ဝက္ဆုိက္က ဆရာသမားမ်ားဟာ အသုဘအခမ္းအနားေတြအေၾကာင္း ေဖာ္ျပတဲ့အခါတုိင္းမွာ လူေသအေလာင္းေတြကုိ မေမ့မေလ်ာ့ မ်က္ႏွာအနီးကပ္ ေဖာ္ျပရတတ္ၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။)

ဒါကေတာ့ မဒမ္ေပါနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ အသြင္မတူပုံေတြထဲက တခ်က္ေပါ႔။

တကယ္ေတာ့ အစအေနာက္ သန္ပုံမွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံး အသြင္တူပါတယ္။ မဒမ္ေပါဆုိရင္ က်ေနာ္တခါက ေလနဲ႔ဝမ္း မကြဲတာေလးေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူး။ ေအာက္ပါအတုိင္း ကဗ်ာစပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ေနာက္လုိက္ေသးတယ္။ သူမ်ားကုိ ေနာက္ဖုိ႔အေရး… မစင္ ေနရာက ဝင္ၿပီး ခံစားေရးတာ။

" သြားခြင့္ျပဳပါ....သခင္ "

* သခင့္အပါး
အစိုင္အခဲဘဝနဲ႕ ကိုယ့္ရပ္တည္မႈဟာ
မေန႔ကစလို႔ ပ်က္သုဥ္း
အရည္ဘဝ လံုးလံုးေရာက္ခဲ့ၿပီ....။

* သခင္နာက်င္မယ္မွန္းသိေပမယ့္
မဆင္မျခင္ ထြက္ေပါက္႐ွာ
'ေလ'အလာကို ေစာင့္မိခဲ့တဲ့ကိုယ့္ကို
ခြင့္လႊတ္ပါ....သခင္။

* ဒီလိုနဲ႔ေစာင့္ေနတုန္း...
ေဟာဟိုက 'ေလ'တလံုး
ျဗဳန္းကနဲဆို..ေပၚအလာ
ပုန္းခိုကာ လိုက္လို႔သြား
အျပင္ဘက္နားအေရာက္မွာေတာ့
တုန္ခါေနတဲ့ သခင့္အသံ
မပီမသ ၾကားလိုက္မိတာက...
"ဟာ...ထြက္ကုန္ပဟ"...တဲ့"

မဒမ္ေပါ
23 Nov 2007

ကဲ... ဘယ္ေလာက္ဆုိးတဲ့ မဒမ္ေပါလဲဆုိတာ။

႐ုပ္ရည္အားျဖင့္ေရာ…။

က်ေနာ္က အညာသား။ အသားအေရာင္လွတယ္။ အေနာက္တုိင္းသားလူျဖဴေတြဆုိ က်ေနာ့္လုိ အသားအေရာင္မ်ဳိးကုိ လုိခ်င္လြန္းလုိ႔ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ တေနကုန္တေနခန္းဆင္းၿပီး ေနလွန္းၾကပ္တင္တာေတာင္ လုိက္မမွီတဲ့ အသားအေရာင္မ်ဳိး။ ေၾကးနီေရာင္ အသားအေရာင္္ေပါ႔။ အဲ…အဲ ျပည့္စုံေအာင္ ေျပာရရင္ ေၾကးနီေရာင္မွာမွ ခဲမျဖဴတုိ႔ အၿဖဳိက္နက္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေရာစြက္တဲ့ ေၾကးနီေရာင္မ်ဳိး။

႐ုပ္ရည္ကေတာ့ “ကုိေပါက ဗမာေခ်ာ ေခ်ာၿပီး ၾကည့္ေကာင္းတယ္” တဲ့။ တခါက ကုိယ့္ကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး အဲသလုိ ေပၚတင္ႀကီး လာေျပာခ်လုိက္တာ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ပဲ ရွက္သြားခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္လုိ ေျဗာင္လာေျပာတာ ဘယ္သူမွတ္လုိ႔လဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မွန္ထဲမွာ ေပၚေနတဲ့ လူေပါ႔။ ဟြန္း… မုန္းစရာႀကီး။ ကဲကုိ ကဲတယ္။

မဒမ္ေပါကေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ရဲ႕ Queen ေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း တက္ခဲ့ေလသလားလုိ႔ေတာ့ မိတ္ေဆြတုိ႔ ေက်းဇူးျပဳ၍ မေတြးၾကပါနဲ႔ေပါ႔။ မဒမ္ေပါရဲ႕ ေက်ာင္းတုန္းက ဆံပင္ပုံက ကုိေလးပြ ပုံနဲ႔။ ကင္တင္းမွာ ဆင္းၿပီး ေကသာကုိ တခ်က္ဝဲလုိက္ရင္ အားလုံး ေႂကြသြားတယ္။ ကင္တင္းမွာ ဝဲပ်ံေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြကုိ ေျပာတာပါ။ ဆံပင္နဲ႔ ယမ္းမိလုိ႔။

ဘေလာ့ဂါ မသီတာ ေျပာသလုိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တမုိးတည္းေအာက္မွာ အတူေနၿပီး စားတဲ့ အာဟာရကလည္းတူေတာ့ ဥတုေတြ၊ အာဟာရေတြကပဲ ျပဳျပင္သလားမသိ။ ဒီေလာက္ အျဖဴအမဲ သဲကြဲေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွံကုိ တူတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့လူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။

ညားကာစက မဒမ္ေပါက ေျပာဖူးတယ္။ “ကိုကုိ… ခ်စ္ေလးက သူမ်ားမိန္းမေတြလုိ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြ၊ အဝတ္အစား၊ အသုံးအေဆာင္၊ အလွအပ ပစၥည္းေတြ စိတ္မဝင္စားဘူး။ အစားအေသာက္ကေလးပဲ တခုပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားေနရရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ၊ အဲဒါေလးတခုေတာ့ လုိက္ေလ်ာပါ”….လုိ႔ ကတိေတာင္းဖူးတယ္။

အဲဒီစကားၾကားရေတာ့ ေမာင္ေပါတုိ႔ ပုိက္ဆံေတြ အပီ စုမိေတာ့မယ္၊ မိန္းမ အရေတာ္ေလစြဆုိၿပီး ပီတိေတြ လႈိင္လႈိင္ျဖာခဲ့ဖူးတယ္။ အစားအေသာက္ေတာ့ ဘာကုန္မွာလဲ။ ဒီေတာ့ လုိက္ေလ်ာပါ႔မယ္။ ကတိေပးပါတယ္ကြယ္ေပါ႔။ အစားမွာ ေမာ္လၿမဳိင္ဆုိတဲ့အတုိင္း ေမာ္လၿမဳိင္သူဆုိေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိေပမေပါ႔လုိ႔လည္း ေျဖေတြး ေတြးခဲ့သဗ်။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာ။ မဒမ္ေပါတုိ႔ အမ်ဳိးက ႏွယ္ႏွယ္ရရ အမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ “စားၿပီး ေဆးေသာက္တဲ့ အမ်ဳိး”တဲ့။ စာဖတ္သူမ်ား မရွင္းမွာ စုိးလုိ႔ နည္းနည္း ထပ္ေျပာျပပါမယ္။ သူတုိ႔အမ်ဳိးမွာ မတည့္တဲ့အစာ၊ ေရွာင္တဲ့အစာဆုိတာ ဘာဆုိ ဘာမွ မရွိဘူးတဲ့ ခင္ဗ်။ အစာမေၾကမယ့္ အစာဆုိလည္း စားၿပီး အစာေၾကေဆးေသာက္လုိက္တယ္။ ေသြးတက္မယ့္ အစာမ်ဳိးဆုိရင္လည္း စားၿပီး ေသြးက်ေဆးကုိ မွီဝဲလုိက္တယ္။ အိမ္မွာ အဲသည္လုိေသာက္ဖုိ႔ ေဆးမ်ဳိးစုံလည္း စုေဆာင္းထားတယ္။ ေကာင္းၾကပါေလေရာ။

ေမာင္ေပါရဲ႕ ဦးေႏွာက္ ပ႐ုိဆက္ဆာ က ေႏွးေတာ့ လက္ထပ္ၿပီး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေနမွ သေဘာေပါက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ စိန္ေတြ ေရႊေတြ ဆုိတာက တခါတရံမွ ဝယ္တတ္ၾကတာျဖစ္လုိ႔ တခါတရံမွ ကုန္တတ္တာမ်ဳိးကလား။ အစားအေသာက္ကေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ဆုိေတာ့….. က်ေနာ့္ချမာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိရွာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေပါ မဒမ့္ကုိ တခါတေလ အစားအေသာက္လုိင္းကေန စိန္ေရႊ၊ အဝတ္အစားလုိင္းကုိ အေျပာင္းအလဲေလးျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းၾကည့္ပါလားလုိ႔ ဖ်ားေယာင္းတုိက္တြန္းၾကည့္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဒမ္က “ဟင့္အင္း…ရတယ္။ မေျပာင္းေတာ့ပါဘူး။ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြက ကုိယ္ေသရင္ ကုိယ့္ေနာက္ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္မိန္းမ ေကာင္းစားဖုိ႔ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္” လုိ႔ ျပန္ေျပာတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္မွာ အႀကံအုိက္ေနပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လည္း အ႐ႈံးမရွိရေအာင္ သူနဲ႔အတူ ဘာမဆုိလုိက္စားရတယ္။ အရင္က ဒူးရင္းသီးဆုိ အနံ႕မခံႏုိင္တဲ့အညာသားဟာ အခု ဒူးရင္းသီးကုိေတာင္ က်ိတ္မွိတ္ၿပီး စားတယ္။ မဒမ္ရဲ႕ လက္သုံးစကားရွိတယ္။ “စားႏုိင္တုန္း ေကၽြးထားေနာ္။ ေနာင္ အိပ္ယာထဲလဲၿပီး မစားႏုိင္ေတာ့မွ ငါမေကၽြးလုိက္ရေလျခင္း ဆုိၿပီးေတာ့ ေနာင္တရေနမယ္”တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ေျပာရပါတယ္။ “မင္း…. အခုေတာင္ တန္ေနၿပီပါကြာ” လုိ႔။

ဒီလုိနဲ႔ အစားမွာ တူလုိက္တာ အေသာက္တူတာမွာပါ ဂိတ္ဆုံးသြားတယ္။ ပထမေတာ့ မဒမ္ေပါကုိ ဘီယာအတူေသာက္ဖုိ႔ ဆြယ္လုိက္တယ္။ သူကလည္း ပါရမီရင့္သန္တဲ့အေလ်ာက္ ပထမ ဘီယာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဝုိင္၊ ေနာက္ေတာ့ မာတီနီ၊ ေနာက္ေတာ့ ေကာ့ညက္၊ ေနာက္ေတာ့ ဝီစကီ (ဂ်က္ဒယ္နီယယ္၊ ခ်ီးဗတ္စ္၊ ဘလက္၊ ဘလူးေလဘယ္) စသျဖင့္ က်ေနာ့္ကုိေတာင္ ေက်ာ္တက္ခ်င္လုိ႔ မနည္း လမ္းပိတ္ထားရတယ္။ သူ႕အႀကဳိက္ဆုံးက ဘလူးေလဘယ္လ္ပါတဲ့။

အခုေတာ့ က်ေနာ့္အသည္းမေကာင္းလုိ႔ သိပ္မေသာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မဒမ္ေပါအတြက္ေတာ့ ေၾကကြဲမုိးတိမ္ေပါ႔။ ဦးပုညစကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္….

“ဘဝေဟာင္းက၊ ငယ္ေပါင္းပီပီ၊ လည္ခ်င္းမွီ၍၊ တုိက္ဂါးပေညာင္၊ ဘီယာေခ်ာင္မွာ၊ ေဆြေမာင္နဲ႔မယ္၊ က်ီစယ္သမႈ၊ အျမည္းလု၍၊ ကယုကယင္၊ ခ်စ္တုန္႔တင္လ်က္၊ က်င္က်င္လည္လည္၊ ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးသည္မ်ားကုိ၊ ႀကံစည္ေစ့ေစ့၊ တစိမ့္စိမ့္ေအာက္ေမ့၍၊ တေငြ႕ေငြ႕ဆင္ျခင္၊ ပူစကုိ ငင္မိလွ်င္၊ ပူပင္လယ္ေရ၊ လႈိင္းေဘာင္ဘင္ေဝေသာေၾကာင့္၊ မေျဖႏုိင္ မဆည္ႏုိင္၊ သည္းဆုိင္ေလာင္ျခစ္၊ က်မ်က္ရည္ ေခ်ာင္းျဖစ္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္၍ငုိဆဲတြင္၊ နဂုိေသာက္ၿမဲ၊ ေမာင္ေပါရဲ႕လည္ဆြဲဟာ၊ ရင္ကြဲနာနဲ႔ တခါတရံမွ်သာ ေသာက္ရရွာေလသည္” လုိ႔ စပ္ရမလားမသိဘူး။

အဲဒါကေတာ့ လူမသိေသးတဲ့ ေမာင္ေပါနဲ႔ မဒမ္ေပါရဲ႕ အသြင္တူျခင္း မတူျခင္းေတြပါ။ ေအာက္မွာ မဒမ္ေပါနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ ငယ္ႏုစဥ္က (အခုလည္း ငယ္ပါတယ္) ႐ုပ္ပုံေလးေတြကုိ မျမင္ဘူးသူမ်ား ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ အမွတ္တရ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဘေလာ့ဂါသက္ေဝ က်ပ္ေန… အဲေလ….ေက်နပ္မယ္ထင္ပါတယ္။ (မသက္ေဝ ၾကည့္ရတာ စကားလိမ္ေတြကုိ ေျပာင္းျပန္လွန္တာ မကၽြမ္းက်င္ဘူးထင္တယ္… ဟိဟိ။ ဟုိ စကားလိမ္ပုိ႔စ္တုန္းက က်ေနာ့္ကုိ ေက်းဇူးေတာင္ တင္လုိက္ေသးတယ္။ ဟီဟီဟီ။)

မဒမ္ေပါ ငယ္ငယ္ကပုံ (၁) မဒမ္ေပါ ငယ္ငယ္ကပုံ (၂)
အေပၚကပုံႏွစ္ပုံက မဒမ္ေပါ ငယ္ငယ္က ပုံေလးေတြေလ။ မ်က္လုံးနက္နက္ကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာမေကာင္းဘူးလား။ သူ႕အေမ(က်ေနာ့္ေယာကၡမ)ကေတာ့ အဲဒါ ဓါတ္ပုံဆရာ ခဲထုိးထားလုိ႔ပါဆုိၿပီး အားေပးရွာတယ္။

ကုိေပါ ငယ္ငယ္ကပုံ (၁)
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ဓါတ္ပုံဆရာ ရြာကုိလာတုန္း အစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ရြာထိပ္က လယ္ကြင္းေတြနားမွာ ႐ုိက္ထားတာ။ ဓါတ္ပုံအျဖဴအမဲ ေခတ္ကေပါ႔။ ဝတ္ထားတဲ့အက်ႌေတြက “မယ္ရက္ခုိး”ဆင္တ့ဲ။ အထက္မင္းလွၿမဳိ႕နယ္ထဲက စမ္းမႀကီး ဆုိတဲ့ ရြာကထြက္တာ။ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဝတ္ရင္ ေႏြးတယ္။

ကုိေပါ ငယ္ငယ္ကပုံ (၂)
ကုိေပါ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ရွာပါတယ္ေတာ္ေရ႕...ေတာ္ရွာပါတယ္ေအ့...... ခုနစ္တန္း လူရည္ခၽြန္။ ငပလီ ေရႊဝါခ်ိဳင္စခန္းမွာ ႐ုိက္ထားတာ။ အဲသည္ကတည္းက လူက နည္းနည္းေတာ့ ႏြဲ႕ခ်င္သား။ ၾကည့္ပါလားလုိ႔.... ပုံကုိ။

မဒမ္ေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ (၁)
မဒမ္ေပါ၊ သန္းသန္း၊ စန္းသီတာဦး(ရိေမ).......ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ႐ုိက္ထားတာ။

ကုိေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ (၁)
စက္မႈတကၠသုိလ္ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ။
(သိန္းေဆာင္၊ ေဇယ်ာသင္း၊ ကုိေပါ၊ ဝင္းေဇာ္ႏုိင္၊ ျမင့္လြင္ (ဝူးဝါး)၊ မ်ဳိးထြန္း၊ ေမာင္ေမာင္သန္႔၊ မုိးေဇာ္လြင္ (ပုံထဲတြင္ ရင္ေခါင္းအထိ ေျမမ်ဳိခံေနရသူ)၊ ရဲမုိးထြန္း၊ ဝင္းေမာင္ဦး)

မဒမ္ေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ (၂)

မဒမ္ေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ (၃)
မဒမ္ေပါ Extreme Makeover

ကုိေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ (၂)
အဲသည္တုန္းက လူေကာင္းေလး ကုိေပါ။ ဘုရားဒကာ ကုိေပါ။ ေသရည္ေသရက္ကုိ လွ်ာဖ်ားမွ်မတင္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့သူ။ အခုေတာ့ လွ်ာမထိ အာမထိ ေမာ့တယ္။ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမွာ ကန္ေတာ့ခ်ဳိး တုိင္ေပးေနပုံပါ။
(ဝင္းေမာင္ဦး၊ ဟန္သက္ေအာင္၊ ေဇယ်ာသင္း(ကြယ္လြန္)၊ ကုိေပါ၊ ဝင္းသိန္း၊ ေက်ာ္ေဌးႀကီး)

ကုိေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ (၃)
အီလက္ထရြန္းနစ္ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ စက္မႈျပပြဲတြင္။ (ေက်ာ္မုိးလတ္၊ ဦးၾကင္စုိး (ပါေမာကၡခ်ဳပ္)၊ ေဒါက္တာစန္းတင့္ (ဌာနမွဴး)၊ ဦးမ်ဳိးၾကည္(ကထိက)၊ ကုိေပါ၊ ေဒၚျမင့္ျမင့္(ဌာနမွဴး)၊ ဦးညီလွငယ္ (ဒု-ပါခ်ဳပ္)၊ ဦးသာလႈိင္ (အၿငိမ္းစား ဌာနမွဴး)၊ သိန္းေအာင္)

ကုိေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ (၄)
စက္မႈတကၠသုိလ္ ပင္မအေဆာက္အဦးႀကီးအတြင္း ၾသဘာလမ္းထိပ္မွာ (မ်ဳိးထြန္း၊ ေဇယ်ာသင္း၊ မုိးေဇာ္လြင္၊ ျမင့္လြင္ (ဝူးဝါး)၊ ေဇာ္ႏုိင္၊ ရဲမုိးထြန္း၊ ကုိေပါ၊ ေမာင္ေမာင္သန္႔၊ ဝင္းေဇာ္ႏုိင္၊ ဝင္းေမာင္ဦး)

ကုိေပါ၊ မဒမ္ေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ
ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ ဗုဒၶဘာသာမိသားစု ရန္ပုံေငြအတြက္ စပါကလင္ ေရာင္းေနေသာ ကုိေပါႏွင့္ မဒမ္ေပါ။ မဒမ္ေပါရဲ႕ ထုိစဥ္က ေကသာမွာ ခ်ဳပ္ညရီတြင္ ျဖဳတ္ခ်ည္းျမင္သည္ လူပင္ေလေလာ၊ တေစၦေလာ ဆုိသည့္ ကုိေလးပြ ဆံပင္မ်ဳိးေပါ႔။

ကုိေပါ၊ မဒမ္ေပါ ေက်ာင္းတုန္းကပုံ
ဂ်ီေဟာသူ မဒမ္ေပါရဲ႕ မထင္မွတ္ဘဲ ဟာသ ေျမာက္တဲ့ ဓါတ္ပုံတပုံ။ မ်က္ႏွာေပၚက ၾကယ္သီးေလးႏွစ္လုံးနဲ႔ အက်ႌေပၚက ၾကယ္သီးေတြ အလွခ်င္းၿပဳိင္ေနပုံေပါ႔... ဟီးဟီး.... ဆံပင္ပုံကေတာ့ အတန္းထဲမွာ စကၠဴျမႇားနဲ႔ပစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွမလြဲတဲ့ ဆံပင္ပုံမ်ဳိးေပါ႔။

မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္က
မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္က ပီနန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕မွာ အမွတ္တရ (ေအာင္ခ်ဳိဦး၊ ကုိဉာဏ္စုိး၊ ညီညီေဇာ္မင္းနဲ႔ ကုိေပါ)

ေက်ာင္းဆရာမ မဒမ္ေပါ
မဂၤလာပါ ခ်ရာမ။ မဒမ္ေပါ ဆရာမလုပ္စဥ္က။ ဘေလာ့ဂါ တီတီဆြိတုိ႔လုိေပါ႔။ အဲသည္တုန္းက ဘုန္းႀကီးမ်က္မွန္လုိလုိ ေရႊကုိင္းမ်က္မွန္ကုိ မဒမ္ေပါ တပ္လုိက္ေသးတယ္။ ခ်င္က်ားပူေရာက္မွ လူေတြ ဝိုင္းၾကည့္လြန္လြန္းလုိ႔ မ်က္မွန္လဲလုိက္ရတယ္။

ကုိေပါနဲ႔ မဒမ္ေပါ(၁)
စကၤာပူကုိ ေရာက္လာၿပီ။ MRT ေပၚမွာ။ အဲသည္ေခတ္က ရထားဆုိတာ အဲသည္လုိ ေခ်ာင္တာကြဲ႕။

ကုိေပါနဲ႔ မဒမ္ေပါ(၂)
ဒီလုိ အမွတ္တရ ေလးေတြ။

ကုိေပါနဲ႔ မဒမ္ေပါ(၃)
ဒီလုိ ခ်ိန္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔လည္း ဘဝကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကဘူးတယ္။ အခုေတာ့ သူမ်ားေတြ ဂ်က္အေၾကာင္းေရးရင္ သြားၿပီး သြားရည္က်႐ုံပဲ တတ္ႏုိင္ေတာ့တယ္။

ကုိေပါနဲ႔ မဒမ္ေပါ(၃)
ယခုလုိ က်ိက်ိတက္မခ်မ္းသာခင္ ဟုိးယခင္ဘဝက။ (Bird Park မွာ)

ကုိေပါနဲ႔ မဒမ္ေပါ(၃)
ဒါက ဖလင္ကင္မရာအသစ္ ဝယ္လာကာစက ညဖက္ႀကီး စမ္းထားတဲ့ပုံ။ အဲဒီအခ်ိန္က မဒမ္ေပါ စိတ္ေကာက္ေနပါတယ္။ အိပ္ခ်ိန္မွာ မအိပ္ရပဲ ကင္မရာအသစ္ကုိ မၿပီးႏုိင္ မစီးႏုိင္ ကလိ ေနလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ခံ ဘက္ဂေရာင္းအတြက္ တအိမ္လုံးမွာ ေနရာလုိက္ရွာတာ... ဘယ္ေနရာမွ ရွာမေတြဘူး။ ေနာက္ဆုံး အခန္းထဲက အိမ္သာတံခါးကို ဆြဲေစ့လုိက္ၿပီး ဒီေရွ႕မွာ လာရပ္ ဆုိေတာ့မွ... စိတ္ဆုိးေနတဲ့မဒမ္ေပါလည္း ဘက္ဂေရာင္းကုိၾကည့္ၿပီး မေအာင့္ႏုိင္ဘဲ တဟီးဟီး ရယ္ပါေတာ့တယ္။
Read more

လူေတာ္တေယာက္ ဆုံး႐ႈံးျခင္း

မခင္ဦးေမ ဘေလာ့ဂ္မွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိ ေရးထားတာ ဖတ္ရတယ္။

ဒီညကလည္း အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညတညရဲ႕ ညဥ့္လယ္သံသရာမုိ႔ အေတြးေတြထဲမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိ သတိရမိတယ္။

သူက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ အီလက္ထေရာနစ္ ေမဂ်ာမွာ တႏွစ္တည္း အတူတူတက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲက စာအေတာ္ဆုံး ေက်ာင္းသားတေယာက္ေပါ႔။ ႏွစ္တုိင္းလုိလုိ ပထမစြဲတယ္။ အဲသည္တုန္းက Roll 1 လုိ႔ ေခၚၾကတာေပါ႔။ ပဥၥမႏွစ္ စာေမးပြဲနီးကာမွ ေဆး႐ုံတက္ရလုိ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ Roll 11 ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေအာင္ေတာ့ Roll 1 ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။

က်ေနာ့္ Yearbook ထဲက သူ႕ဓါတ္ပုံ၊ သူ႕နာမည္နဲ႔ စာမ်က္ႏွာမွာ

VI Ec.E 11 (YIT)
အမွတ္ ၁၁၊ ၁၁၁ လမ္း
မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ၿမဳိ႕နယ္၊ ရန္ကုန္။

…….ဆုိၿပီး နံပါတ္ဝမ္းေတြ ေရာႁပြန္းေနတဲ့ သူ႕လိပ္စာကုိ ေဖာ္ျပထားလုိ႔ ေဘးနားမွာ တစုံတေယာက္က “ဝမ္းမ်ားကုိ လက္ကုိင္ထားသူ၊ သိပ္ညစ္ပတ္တာပဲေနာ္” လုိ႔ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္ ခဲတံနဲ႔ ေရးသား ေနာက္ေျပာင္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။

သူ႕ကုိ အားက်လုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ ျမန္မာျပည္ကြန္ျပဴတာလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္းမွာ လူႀကီးေတြဘာေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ဘူးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဟာ စာၾကည့္စားပြဲေဘးမွာ “စာသည္ ပထမ၊ စာသည္ ဒုတိယ၊ စာသည္ တတိယ” လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္သံေဆာင္ပုဒ္ကုိ ကပ္ထားၿပီး သူ႕လုိ Roll-1 ျဖစ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားလုိက္တာ ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ Roll-111 ျဖစ္သြားလုိ႔ အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ၾကားမွာ ဟားစရာ ျဖစ္သြားေသးတယ္။

သူက စာေတာ္႐ုံတင္မက။ စိတ္ထားကလည္း ျပည့္တယ္။ ကူညီတတ္တယ္။ သူ႕ဆီမွာ စာေတြဘာေတြ ေမးရင္လည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ကူညီရွင္းျပေပးတတ္တယ္။ အသင္းအပင္းကိစၥေတြမွာလည္း တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားတတ္တယ္။ သူ႕ကုိ လူခ်စ္လူခင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။

သူက အဆင့္တစ္ဆုိၿပီး ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ဟာသဉာဏ္ကလည္း ရွိတယ္။ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုက ထုတ္ေဝတဲ့ Yearbook မွာ ေလေၾကာင္းစက္မႈဘာသာရပ္က ကုိၾကည္သြင္အတြက္ သူ ေရးထားတာေလးကုိ အခုထိေတာင္ သတိရမိလုိ႔ ၿပဳံးမိေသးတယ္။

“ကိုၾကည္သြင္….. ေကာင္းကင္တမြတ္ ၾကယ္ကုိ ဆြတ္ႏုိင္ပါေစ”….တဲ့။ ေအာက္မွာက်ေတာ့ သူဆြဲထားတဲ့ ကာတြန္းပုံကေလးတပုံ။ ဟုိးအျမင့္မွာ ၾကယ္ကေလးတပြင့္။ ၾကယ္ပြင့္ေအာက္နားဆီမွာ ေလယာဥ္ပ်ံတစင္းဟာ မီးခုိးေတြအူၿပီး ေအာက္ကုိ ထုိးစုိက္ဆင္းသြားတဲ့ ပုံကေလးနဲ႔။

ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူက သိမ္ျဖဴလမ္းမွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီတခုမွာ အီလက္ထေရာနစ္ အင္ဂ်င္နီယာ ဝင္လုပ္တယ္။ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ Asian Institute of Technology (A.I.T) တကၠသုိလ္က သူ႕ကုိ စေကာလားရွစ္ ေပးတဲ့အတြက္ မာစတာဘြဲ႕အတြက္ အဲသည္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တယ္။ သူ႕အလုပ္ေနရာမွာ က်ေနာ့္ကုိ ထည့္ထားေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မေလးရွားက အလုပ္တခုက ခန္႔တဲ့အတြက္ အဲသည္အလုပ္မွာ ၾကာၾကာမေနလုိက္ရဘူး။ သူေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ က်ေနာ္ မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္နဲ႔ တခ်ိန္တည္းဆုိေတာ့ အီးေမးလ္ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ဘူး။ သူ႕အေၾကာင္းေတြ အၿမဲလုိလုိ ၾကားေနရတယ္။ အဲဒီတကၠသုိလ္က ျမန္မာေက်ာင္းသား အသင္းအဖြဲ႕မွာလည္း သူက ပါဝင္လႈပ္ရွားလုိက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္က အီလက္ထေရာနစ္ေက်ာင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ၾကဖုိ႔ egroup ေတြ ဘာေတြ သူက လုပ္ေပးလုိက္ေသးတယ္။

ေက်ာင္းၿပီးကာစ ႏုိင္ငံျခားကုိ မထြက္ခင္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကစဥ္က သူ႕ရဲ႕ ပတ္စ္ပုိ႔တ္ ဓါတ္ပုံတပုံ က်ေနာ့္ကုိ ေပးထားဘူးတယ္။ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ႐ုပ္ေျပာင္ပုံတူေလးေတြ ဆြဲေပးတတ္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ယီးယားဘြတ္ခ္မွာ သူ႕ပုံတူ အမွတ္တရ ဆြဲေပးဖုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ပူဆာတာပါ။ က်ေနာ္ကလည္း လူရင္းဆုိေတာ့ ဆြဲေပးမယ္ ဆြဲေပးမယ္နဲ႔ လူခ်င္းသာ ကြဲကြာသြားေရာ…. ဆြဲမေပးလုိက္ရဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္စကၤာပူကုိ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကလည္း ေအအုိင္တီမွာ ေက်ာင္းၿပီးကာ နီးေနၿပီ။ လူကလည္း က်ေနာ္နဲ႔အၿပဳိင္ ဝလာတယ္။

တရက္မွာ က်ေနာ္႐ုံးမွာ အိမ္သာတက္ရင္း ပုိက္ဆံအိတ္ဖြင့္ၿပီး ဘာရယ္မဟုတ္ လွန္ေလွာေနတုန္းမွာ သူ႕ဓါတ္ပုံကေလးကုိ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သူ႕ဓါတ္ပုံကုိ ခဏထုတ္ၾကည့္ၿပီး အိတ္ထဲျပန္ထည့္မယ္ အလုပ္မွာ ဓါတ္ပုံက မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ၿပီး အိမ္သာအုိးထဲအထိ က်သြားတယ္။ ျပန္ေကာက္လုိ႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တာမုိ႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေရဆြဲခ်လုိက္ရတယ္။ အဲသည္ကိစၥ သူ႕ကုိေတာ့ ျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ တႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ မဒမ္ေပါနဲ႔ လက္ထပ္တယ္။ သူကလည္း စေကာလားရွစ္ ထပ္ရလုိ႔ ကေနဒါႏုိင္ငံမွာ ပီအိတ္ခ်္ဒီ သြားတက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ဘူး။ သူက က်ေနာ္တုိ႔လင္မယားကုိ ကေနဒါ ေျပာင္းခဲ့ဖုိ႔ အၿမဲ တုိက္တြန္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း သမီးကုိေမြးတာ၊ မဒမ္ေပါေက်ာင္းဆက္တက္တာ၊ က်ေနာ္ အခ်ိန္ပုိင္းေက်ာင္းတက္တာ စတာေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့အေလ်ာက္ သူ႕တုိက္တြန္းခ်က္ကုိ သေဘာက်႐ုံကလြဲလုိ႔ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ တရက္မွာ သူ႕ဆီက စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းကုိ ၾကားရတာပဲ။ သူ႕မွာ ေသြးကင္ဆာ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ ႐ုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီ လွဴဒါန္းသူရွိလုိ႔ အစားထုိးကုသတာ ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ဝမ္းသာစရာ ၾကားရတယ္။

အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ သူနဲ႔ ဖုန္း မၾကာမၾကာ ေျပာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံးနဲ႔ ခင္မင္သူျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ သူက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ဖုန္းေျပာရတာကုိ ဝမ္းသာပုံရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လင္မယားလည္း အၿမဲလုိလုိ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာတတ္ေတာ့ သူကလည္း ဟီးဟီးဟားဟားနဲ႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္မၾကာခင္မွာ မထင္မွတ္တဲ့ အျခားေရာဂါတခုနဲ႔ သူဆုံးသြားတယ္။ စားေသာက္ဆုိင္တခုမွာ ညစာစားၿပီး Wash room ကုိ အသြားမွာ stroke နဲ႔ လဲက်ၿပီး ကြယ္လြန္သြားတယ္တဲ့။

အဲဒီသတင္းၾကားကာစက က်ေနာ္ သူ႕ဓါတ္ပုံကေလး ျပဳတ္က်သြားတာကုိ ျပန္သတိရၿပီး စိတ္ထဲမွာ မသုိးမသန္႔နဲ႔ အျပစ္ရွိသလုိလုိေတာင္ ခံစားမိေသးတယ္။

ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ လူေတာ္လူေကာင္းတေယာက္၊ မိတ္ေဆြေကာင္းတေယာက္ကုိ ႏွေျမာတသ သတိရမိပါတယ္။
Read more

တိတ္ဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ ခ႐ုေၾက

ေက်ာင္းတုန္းက အေပါင္းအသင္းေတြအၾကား တခုခုကုိ အသည္းအသန္ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ အျခားတေယာက္ေယာက္ကုိ (ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစ) ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္ၿပီဆုိရင္ ေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ လက္သုံးစကားတခုရွိတယ္။

“ေျပာပါေစ… ေျပာပါေစ။ သူ႕ဉာဏ္ေလး ရွိသေလာက္ ေျပာရွာတာ။ လႊတ္ေပးထားလုိက္”

အဲသလုိ ေျပာလုိက္ၿပီဆုိရင္ အေျပာခံရသူကလြဲလုိ႔ အားလုံးက ရယ္လုိက္ၾကတာပဲ။ အေျပာခံရသူမွာေတာ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ နည္းနည္း အခံရခက္တာေပါ႔။

တကယ္ေတာ့…. အဲသည္စကားဟာ ေတာ္ေတာ္မွန္ပါကလားလုိ႔ အခုေတြးမိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆုိ သူသိသေလာက္ (သူ႕ဉာဏ္ေလးရွိသေလာက္)သာ ေျပာႏုိင္ၾကတာပါလား။

တထြာေလာက္ပဲ သိတဲ့သူက တေတာင္ေလာက္ ေျပာခ်င္လုိ႔ မရဘူး။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ကုိယ္မသိတဲ့ကိစၥတခုကုိ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးၾကည့္ပါ။ ဥပမာ… ဂ်က္အင္ဂ်င္ အေၾကာင္း ဆုိပါေတာ့။ ဂ်က္အင္ဂ်င္ အေၾကာင္း နကန္းတလုံးမသိတဲ့လူဟာ စာရြက္ေပၚကုိ စကားလုံးတလုံး ခ်ေရးႏုိင္ဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ပါဘူး။ နည္းနည္းသိတဲ့လူက ႏွစ္ေၾကာင္းသုံးေၾကာင္း ေရးျပႏုိင္မယ္။ မ်ားမ်ားသိတဲ့လူက မ်ားမ်ားေရးႏုိင္မယ္။ ခေရေစ့တြင္းက်သိသူက စာအုပ္စာတမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ေရးထုတ္ႏုိင္မယ္။

ကုိယ္မသိတဲ့ကိစၥကုိ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ၿဖီးျဖန္းၿပီး ေျပာမယ္ဆုိရင္ တခါတေလ စြတ္ရြတ္ မွန္သြားတတ္တာကလြဲလုိ႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ မွားတတ္ၾကပါတယ္။ ေရွ႕ေနာက္မညီေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အုိးနင္းခြက္နင္းေတြ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာေတြလည္း ႀကဳံရတတ္တယ္။ တနည္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ တကယ္ မသိဘဲနဲ႔ ရမ္းၿဖီးေနတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း မၾကာခင္မွာဘဲ ေပၚသြားတတ္တယ္။

ဒီေတာ့ အမွားနည္းခ်င္ရင္ ကုိယ္တကယ္မသိတဲ့အေၾကာင္းေတြကုိ သိသလုိလုိ တတ္ေယာင္ကားလုပ္ၿပီး ေျပာတာမ်ဳိးေတာ့ ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႔ လုိေပမေပါ႔။ ဆုိလုိတာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႐ုိးသားဖုိ႔ အဓိက လုိလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ နဂုိကတည္းက အမွားႀကီးကုိပဲ အမွန္ထင္ေနတဲ့အေလ်ာက္ ႐ုိး႐ုိးသားသား မွားေျပာေနမိတာမ်ဳိးေတာ့ သူသူကုိယ္ကုိယ္ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲလုိအခါမ်ဳိးမွာ အမွန္ကို သိတဲ့လူက ၾကားသြားရင္ ကုိယ့္မွားကြက္ကုိ လာေထာက္ျပလာပါလိမ့္မယ္။ႏႈတ္ဆိတ္ေနသူအဖုိ႔မွာေတာ့ ဒီအခြင့္အေရးမ်ဳိးကုိ မႀကဳံရဘဲ အမွားႀကီးအတုိင္းပဲ တသက္လုံး ေသရာပါသြားႏုိင္တယ္။

ခံယူသူရဲ႕ ဉာဏ္အတိမ္အနက္၊ ခံယူသူရဲ႕ အက်င့္စ႐ုိက္၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြအေပၚမူတည္လုိ႔ ေအာက္ပါအတုိင္း တုံ႕ျပန္ပုံေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္ၾကတယ္။

(၁) အမွားကုိ ေျပာေနရာက ေထာက္ျပလာတဲ့အခါ အမွန္ကုိ ျမင္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေထာက္ျပမႈကုိ လက္ခံတယ္။ ေထာက္ျပသူကုိ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီလူမ်ဳိးက ရွားတယ္။

(၂) အမွန္ကုိေတာ့ ျမင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ (လူ႕သဘာဝ တလြဲမာနေၾကာင့္) ေထာက္ျပမႈကုိ ခ်က္ခ်င္း တထုိင္တည္းနဲ႔ လက္ခံလုိက္ဖုိ႔ ဝန္ေလးေနတတ္တယ္။ ေသြးေအးသြားတဲ့အခါက်မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လက္ခံသြားတတ္ၾကတယ္။ ဒီလူမ်ဳိးေတြကုိေတာ့ အလြယ္တကူ မနာယူတတ္သူေတြလုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးက သူသူကုိယ္ကုိယ္ အမ်ားစု ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့သေဘာ။

(၃) အမွန္ကုိေတာ့ ျမင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္မွားပါတယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မခံလုိတဲ့အတြက္ (မဟုတ္တဲ့ဘက္မွာ မာန္မခ်ခ်င္တဲ့အေလ်ာက္) မူလ အျမင္မွားကုိပဲ ေသတပန္ သက္တဆုံး တြယ္ဖက္ၿပီး သြားတတ္ၾကသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ယုံၾကည္ခ်က္ ျပင္းထန္တယ္လုိ႔ နာမည္တပ္ခ်င္လည္း တပ္လုိ႔ရေပမယ့္ ဒီလူမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။

(၄) ေထာက္ျပေပမယ့္လည္း ဉာဏ္တိမ္တဲ့အေလ်ာက္ အမွန္ကုိ မျမင္ႏုိင္ေသးဘူး။ အမွန္ကုိ မျမင္တဲ့အေလ်ာက္ အမွားကိုပဲ ဆက္လက္စြဲကုိင္ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒီလူမ်ဳိးေတြကေတာ့ အေရအတြက္ အမ်ားဆုံးပဲ။ ေမာဟဖုံးတယ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္ကုိ ျမင္ႏုိင္ေလာက္တဲ့အထိ ဉာဏ္ရည္ျမင့္တက္လာၿပီးဆုိရင္ အမွန္ကုိ လက္ခံသြားတတ္ၾကတယ္။

ဒါေတြက မွားကြက္ကုိ ေထာက္ျပလာတဲ့အခါ တုန္႔ျပန္ပုံ အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ (က်ေနာ့္ ဉာဏ္ေလးရွိသေလာက္ း-) ေတြးၾကည့္ၿပီး ေျပာျပတာပါ။

ျမန္မာစကားမွာ “အသံေၾကာင့္ဖားေသ” ဆုိတဲ့ စကားရွိတယ္။ မူလကေတာ့ သူ႕ေနရာနဲ႔သူ သုံးစြဲဖုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ စကားပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အဲဒီစကားႀကီးကုိ ေနရာတကာမွာ တလြဲသုံးေနၾကတာကုိ ျမင္ရတာ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ အသံမထြက္တဲ့ ခ႐ုေတြလည္း တက္နင္းခံရလုိ႔ ေဖာင္းကနဲကြဲေၾကၿပီး ေသၾကရတာ အမ်ားအျပားပါ။ ဒီေတာ့ “တိတ္ဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ ခ႐ုေၾက” ဆုိတဲ့ စကားပုံလည္း ျမန္မာစကားမွာ အသစ္ထြင္သင့္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

“ထဲထဲဝင္ဝင္ မသိရင္ မေျပာနဲ႔” ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာ မွားယြင္းေနတယ္။ လူတုိင္းဟာ အလုံးစုံကုိ သိျမင္ႏုိ္င္တဲ့ ဉာဏ္ေတာ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားၾကတာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ သိသေလာက္ကုိ သိတဲ့အတုိင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆုိေစတဲ့ အေလ့အထကုိ ေမြးျမဴသင့္ၿပီ၊ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳသင့္ၿပီလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ စာမတတ္ရင္ လမ္းမွာဖတ္ ဆုိသလုိ ပုိသိတဲ့လူက ေထာက္ျပၾကေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ေထာက္ျပတဲ့ေနရာမွာ ငါေထာက္ျပတာမွ အမွန္ပဲ၊ ငါေျပာတာကုိပဲ ခ်က္ခ်င္းလက္ခံရမယ္လုိ႔ အတင္းအဓမၼ လက္မခံခုိင္းၾကနဲ႔။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ လူေတြဟာ အမွန္ကုိ ျမင္သြားရင္ေတာင္မွ တထုိင္တည္းနဲ႔ လက္ခံလုိက္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းၾကတယ္။ အတင္းအဓမၼလက္ခံခုိင္းသူေတြဟာ အမွန္ကုိ ေထာက္ျပခ်င္တဲ့ေစတနာထက္ ကုိယ့္ဆႏၵကို ေရွ႕တန္းတင္တာ မ်ားေနပါတယ္။ သတိခ်ပ္သင့္တာက ေထာက္ျပသူကုိယ္တုိင္လည္း မွားႏုိင္ပါေသးတယ္။

ေနာက္စကားတခုက “လည္လြန္းတဲ့ဘီး ေခ်းနင္းတတ္တယ္” ဆုိတဲ့ စကားပါ။ ရပ္ေနတဲ့ဘီးေတြလည္း ေခြးေသးပန္းတာကုိ ခံရတတ္ပါတယ္။ ယုတ္မာတဲ့စိတ္နဲ႔ မယွဥ္ဘူးဆုိရင္ လည္လည္ပတ္ပတ္ရွိတာဟာ ေကာင္းပါတယ္။ “႐ုိးတယ္” ဆုိတဲ့စကားမွာ “႐ုိးသား”တာကုိ ဆုိလုိတာဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီး “႐ုိးအ” တာကုိ ဆုိလုိတာဆုိရင္ေတာ့ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးတခုက “ေၾကာက္တတ္ ရန္ကင္း” ဆုိတဲ့ စကားပါ။ မူလဇစ္ျမစ္ကေတာ့ မေကာင္းမႈျပဳရမွာကုိ ေၾကာက္တတ္ဖုိ႔ ဆုံးမခ်င္တဲ့ စကားျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကိစၥမဆုိ ေၾကာက္တတ္ရင္ပဲ ေဘးရန္ကင္းေဝးၿပီး ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ေနၾကရတယ္လုိ႔ အမ်ားစုက အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေနၾကဟန္တူတယ္။ အဲဒီ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိမႈ လြဲမွားေနတာကုိ အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ အာဏာရွင္ေတြ ျပဳသမွ်ႏုေနရတဲ့အျဖစ္၊ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကုိ အႀကီးအက်ယ္ ခံစားရတဲ့အျဖစ္၊ ကပ္ႀကီး သုံးပါးစလုံး ဆုိက္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ထင္ရွားလာပါတယ္။

ငွက္ကုလားအုပ္ေတြဟာ အႏၱရာယ္နဲ႔ ပက္ပင္းႀကဳံတဲ့အခါ သဲထဲကုိ ေခါင္းထုိးဝွက္ၾကသတဲ့။ ရန္သူကုိ သူတုိ႔မျမင္ရဘူးဆုိရင္ ရန္သူကလည္း သူတုိ႔ကုိ မျမင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါတဲ့။ ငွက္ကုလားအုပ္ေတြ တကယ္အဲသည္လုိ လုပ္မလုပ္ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာတရပ္ကုိ ရင္ဆုိင္ရမွာ၊ ေျဖရွင္းရမွာ ေၾကာက္လုိ႔ ေရွာင္ပုန္းေနတတ္သူေတြကုိ သဲထဲ ေခါင္းထုိးဝွက္ထားတဲ့ ငွက္ကုလားအုပ္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းတာေတာ့ သေဘာက်မိပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကုိယ့္အျမင္ကုိ ကုိယ္သိသလုိ ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္းပဲ ေျပာၾကဆုိၾကရေအာင္။ မွားသြားေတာ့လည္း ဘာအေရးလဲ။ အမွန္ကုိ ေထာက္ျပလာလုိ႔ ကုိယ္ကလည္း ျမင္ႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္အဆင့္အတန္းေရာက္ေနရင္ လက္ခံလုိက္တာေပါ႔။ မာနေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း လက္မခံႏုိင္ရင္လည္း အသာၿငိမ္ေနလုိက္။ ေနာက္ေတာ့ ေသြးေအးသြားေတာ့မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လက္ခံတာေပါ႔။ ကုိယ့္ကုိ မွားပါတယ္လုိ႔ အတင္းအဓမၼဝန္ခံခုိင္းလာတဲ့လူေတြရွိရင္ သူတုိ႔ (ေဒါသ)ကုိ ဆြခ်င္တဲ့အခါ ဝန္မခံနဲ႔။ အသာ ၿငိမ္ေနလုိက္။ ကုိယ့္အမွားကုိ ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းမယ့္လူေတြရွိလာရင္ (သူတုိ႔ကုိ မေခ်ပႏုိင္တဲ့အခါ) တခ်ဳိ႕ကြန္မင့္ေရးသူေတြလုပ္သလုိ ေရွာင္ေျပးလုိက္။ ေဝေဝဝါးဝါး လုပ္ပစ္လုိက္။ ကုိယ္မေျဖႏုိင္တဲ့ ေမးခြန္းကုိ ေမးလာရင္ မေျဖနဲ႔ေပါ႔။ ၿငိမ္ေနလုိက္။ (ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ကေတာ့ ႐ုိးသားတာက အေကာင္းဆုံးပါ။)

ဒါေပမယ့္ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ မေျပာႏုိင္လုိ႔ အသားလြတ္ဆဲေရးတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္မိေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် သတိထားရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အသားလြတ္ ဆဲဆုိျခင္းဆုိတာ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာႏုိင္တဲ့ အစြမ္းအစ မရွိေတာ့လုိ႔ “က်ေနာ္(က်မ)ေတာ့ျဖင့္ ပက္ပက္စက္စက္ႀကီးကုိ ႐ႈံးနိမ့္သြားပါၿပီ”ဆုိတဲ့အေၾကာင္း တေလာကလုံးသိေအာင္ ေအာက္တန္းက်စြာ ေၾကညာလုိက္တဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။

မွားမွားမွန္မွန္ တဖက္သားကုိ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိခြင့္ေပးတဲ့၊ သူတပါးရဲ႕ ေခ်ပခြင့္ကို မပိတ္ပင္တဲ့ အေလ့အထေလးကုိ ဘယ္သူမေမြးေမြး ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ကုိယ့္ဘာသာ ေမြးျမဴမယ္လုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ထားပါတယ္။
Read more

ပဲပုံအသာဟစ္သံ

(၁) ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပား

“ႀကဳိင္ေရ…. ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားေလး စားခ်င္လုိက္တာ”

ေနာင္အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာလုိ႔ ၾကပ္ေျပးက ဗုိလ္သန္းေရႊရဲ႕ ေနအိမ္မွာ သြားရွာၾကည့္ၾကရင္ ဗိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ အလုပ္စားပြဲမွာ ဒီလုိ စာတုိမ်ဳိးေလး မေတြ႕ရဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေကာင္းစားေတြကုိ တနင့္တပုိး စားေနရတယ္ဆုိဆုိ…. သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမုိ႔ တခါတေလ ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားေလး ေတာင့္တခ်င္လည္း ေတာင့္တေပမေပါ႔။ (ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။.............။ Hero (Rita) )

(၂) ပုံေသ စြဲမွတ္သူမ်ား

လူဆုိးဆုိရင္ အၿမဲတမ္း ဆုိးတာေတြကုိ ျပဳေနသူလုိ႔ ထင္မွတ္တတ္ၾကၿပီး လူေကာင္းဆုိရင္လည္း တေလွ်ာက္လုံး ေကာင္းတာေတြခ်ည္း ျပဳေနတတ္သူ၊ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ကေလးေတြလုိ႔ ထင္မွတ္တတ္ၾကျပန္တယ္။ တသက္လုံး ေကာင္းလာတဲ့လူေပမယ့္လည္း တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ေလးမွာ စိတ္လုိက္မာန္ပါ (သို႔မဟုတ္) အမွတ္မထင္ လုပ္လုိက္မိတာေလးတခုေၾကာင့္ အႀကီးအက်ယ္ အမွားႀကီးတခုကို က်ဴးလြန္မိသြားတာလည္း ရွိႏုိင္သလုိ တသက္လုံး ဆုိးယုတ္တာေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့သူေပမယ့္လည္း တခါတရံမွာ စိတ္ေစတနာအရင္းခံနဲ႔ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ကုိ ျပဳမူလုိက္တာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ပါေသးတယ္။

(၃) အႏုိင္လုိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပသူမ်ား

လူတဖက္သားကုိ အတင္းအၾကပ္ ဖိအားေပးၿပီး ေတာင္းပန္ခုိင္းခ်င္တာမ်ဳိးေတြကုိလည္း ေတြ႕ေနရတယ္။ လူဆုိတာ သူ႕ဘာသာ အမွားကုိ သိလုိ႔ သူ႕ဆႏၵအေလ်ာက္ ေတာင္းပန္မွ အဓိပၸါယ္ရွိမွာေပါ႔။ အၾကပ္ကုိင္လြန္းလုိ႔ မလႊဲသာမေရွာင္သာ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္တာကုိ လုိခ်င္ေနသူေတြဟာ ႐ူးႏွမ္းေနသူေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုိင္လုိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပသူေတြပဲ လားလုိ႔ ေတြးေတာ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒီလူစားမ်ဳိးေတြဟာ တဖက္က ဝန္ခ်ေတာင္းပန္လာသည့္တုိင္ေအာင္ အမွန္တကယ္ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္သူေတြ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။

(၄) သာသနာ့သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ား

အြန္လုိင္းေပၚမွာ ငါတုိ႔ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာတရားကို လာမထိနဲ႔ေဟ့လုိ႔…ဆုိၿပီး ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ အသည္းအသန္ ျငင္းခုံ ကာကြယ္ေနတဲ့ သာသနာ့ သူရဲေကာင္းႀကီးေတြကုိ စိတ္ပ်က္စဖြယ္ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ သူရဲေကာင္းႀကီးေတြအေနနဲ႔ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆုံးအမကုိ ကုိယ္တုိင္လုိက္နာက်င့္ႀကံၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ေလွ်ာ့ႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။

(၅) ဟစ္တက္တဲ့ပုိ႔စ္ေတြ

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဖတ္ပရိသတ္ဟာ အျငင္းပြားဖြယ္ရွိတဲ့ပုိ႔စ္ (Controversial posts)ေတြကုိ သည္းေျခႀကဳိက္ေၾကာင္း Site meter ကတဆင့္ သတိထားမိပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဟစ္တက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ျဖင့္ အျငင္းပြားရမယ့္ ပုိ႔စ္ေတြသာ ဖိေရးေပေတာ့လုိ႔ တုိက္တြန္းရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။

(၆) သံတူေၾကာင္းကြဲ (ဗုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိမ်ား မဖတ္ရ)

ျမန္မာျပည္က လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ မအိပ္ခင္ ဖုိမ ဆက္ဆံၾကတဲ့အခါ မိန္းမျဖစ္သူက ငွက္ေပ်ာတုံးႀကီးလုိ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့ ေယာက္်ားျဖစ္သူဟာ စိတ္အလုိမက်လုိ႔ ကာမဆႏၵ ျပည့္ဝရွာပုံလည္း မေပၚဘူးေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ ေယာက္်ားျဖစ္သူက သူ႕မိန္းမကုိ ဒီလုိ ေျပာသတဲ့။

“မိန္းမရယ္… ေနာက္တခါက်ရင္ ၿငိမ္မေနပါနဲ႔။ ပါးစပ္ကလည္း ညည္းစမ္းပါ”….. လုိ႔ ေတာင္းဆုိသတဲ့။ ဘုိလုိ ေျပာရရင္ေတာ့ Please moan… လုိ႔ ေျပာတာ ေနမွေပါ႔ေနာ္။

မိန္းမျဖစ္သူကလည္း ေနာက္တခါလည္းက်ေရာ သူ႕ေယာက္်ားအလုိအတုိင္း ေဟာသည္လုိ ေအာ္ညည္းရွာပါသတဲ့။

“ဆန္အုိးထဲမွာလည္း ဆန္မရွိေတာ့ဘူးေတာ့္။ ဆီကလည္း ကုန္ေတာ့မယ္။ ပုိက္ဆံကလည္း တျပားမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ”……… တဲ့။

အင္း…. ဗမာစကား၊ ဗမာစကား… သံတူေၾကာင္းကြဲေတြနဲ႔ေတာ့ ခက္ေသးတယ္။

(မွတ္ခ်က္။...........။ ပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္က ဘာႀကီးလဲလုိ႔ ေခါင္းေျခာက္ခံမေနပါနဲ႔။ ကဗ်ာဆရာ ကုိေစာေဝ (အာဏာ႐ူးႀကီးမွဴးႀကီးသန္းေရႊ ကဗ်ာဆရာ) ရဲ႕ စတုိင္လ္ကုိ အားက်လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ငယ္ေျခာက္ခုက ေရွ႕ဆုံးစာလုံးေတြကုိ စဥ္ထားတာ။)
Read more

ရင္ကုိ လာမွန္ေသာ ဗေလာင္းဗလဲ ေျခာက္ခု

ပိတ္ရက္မွာ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ စိတ္ထဲဝင္လာတဲ့ ဗေလာင္းဗလဲ ျဖစ္ရပ္ ေျခာက္ခုကုိ နံပါတ္စဥ္အလုိက္ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ဗေလာင္းဗလဲျဖစ္ရပ္မ်ားဟာ လူအမ်ားရဲ႕ ဘဝကုိ ထိခုိက္ေစၿပီး တခ်ဳိ႕ဗေလာင္းဗလဲကေတာ့ က်ေနာ့္တေယာက္တည္းရဲ႕ စိတ္ကုိ ထိခုိက္ေစ႐ုံမွ်သာ တတ္ႏုိင္ပါတယ္။

(၁) နအဖရဲ႕ အာဏာလႊဲေပးမယ္ဆုိတဲ့ ကတိ

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္လုိ႔ ရမွာမဟုတ္တဲ့ ႀကဳံဖူးသမွ် အႀကီးမားဆုံးေသာ ဗေလာင္းဗလဲႀကီး တခုပါ။ (၈ ရက္ ၈ လ ၁၉၈၈) ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးကုိ လက္နက္အင္အားသုံး ေသြးထြက္သံယုိ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ စစ္အစုိးရဟာ ပါတီစုံဒီမုိကေရစီေရြးေကာက္ပြဲကုိ ေခၚေပးမယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးတာနဲ႔ အႏုိင္ရတဲ့ ပါတီကုိ အာဏာလႊဲေပးၿပီး စစ္တန္းလ်ားကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း ကတိကဝတ္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တတုိင္းျပည္လုံးေထာက္ခံမႈနဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ရတဲ့အခါ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားဟာ သူရဲေဘာေၾကာင္စြာ ကုိယ့္တံေတြးကုိယ္ျပန္မ်ဳိၿပီး အာဏာလႊဲေပးဖုိ႔ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီဗေလာင္းဗလဲေၾကာင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဘဝေတြကုိ ဆုိးဝါးတဲ့ အက်ဳိးသက္ေရာက္ခဲ့တယ္ဆုိတာ အထူးေျပာစရာလုိမယ္မထင္ပါဘူး။

(၂) ကုိေပါ ကန္႔ကြက္မဲေပးျခင္း

နံပါတ္ႏွစ္ကေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ဗေလာင္းဗလဲပါ။

အဲဒီဗေလာင္းဗလဲအတြက္ အခုထက္ထိ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတုိင္း မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ရပါတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ့ နအဖ စစ္အစုိးရရဲ႕ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံအတည္ျပဳေရးအတြက္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲလုပ္တဲ့အခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ မူလဆႏၵက အဲဒီဆႏၵခံယူပြဲကုိ သပိတ္ေမွာက္ဖုိ႔ ဆႏၵပါ။ ကုိယ္တုိင္လည္း မဲသြားမေပးဘူး။ သူမ်ားေတြကုိလည္း မဲမေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းမယ္ေပါ႔။ သပိတ္ေမွာက္ဖုိ႔ ဆႏၵျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ မဲသြားေပးျခင္းအားျဖင့္ နအဖအစုိးရရဲ႕ လမ္းျပေျမပုံုကုိ တရားဝင္ေအာင္ လုပ္ေပးရာ က်သြားမွာကုိ စုိးရိမ္မိတာကတေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပုံကုိ လုံးဝမေထာက္ခံႏုိင္တာကတေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ဒီဆႏၵခံယူပြဲဟာ ပြင့္လင္းျမင္သာရွိမႈနဲ႔ တရားမွ်တမႈ လုံးဝရွိမွာ မဟုတ္တာကုိ သိေနတာကတေၾကာင္း စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵခံယူပြဲ နီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က သြားေရာက္ ကန္႔ကြက္မဲ ထည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလာတဲ့အခါ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ မူဝါဒကုိ ဝန္းရံရမယ္ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ကုိယ့္ရဲ႕ မူလဆႏၵနဲ႔ၾကားမွာ မျပတ္မသား လြန္ဆြဲေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲသြားထည့္မိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေနာင္တရမိၿပီး စိတ္ထဲမွာ အင္မတန္လည္း မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ရပါတယ္။ မိမိရဲ႕ မျပတ္သားမႈအတြက္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ လက္ၫႇဳိးထုိးတာမဟုတ္ပါ။ လူတြင္ပါလုိ႔ ႏြားက်ားကုိက္ဆုိသလုိ မိမိဘာသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မျပတ္သားခဲ့ဘဲ ဗေလာင္းဗလဲလုပ္ခဲ့မိတာကုိ ဆုိလုိျခင္းမွ်သာပါ။ ေနာင္ဆုိရင္ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကုိယ့္ဆႏၵအတုိင္းပဲ ကုိယ္လုပ္ဖုိ႔ အားခဲထားပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဗေလာင္းဗလဲလုပ္ရပ္ရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အတြက္ တျခားသူေတြကုိ ထိခုိက္ေကာင္း ထိခုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအေျခအေနမွာေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကုိ ျပန္လည္ထိခုိက္ေစျခင္းက ပုိပါတယ္။

(၃) ဦးခင္ေမာင္ေဆြ၊ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္း၊ ဦးစိန္လွဦးနဲ႔ ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာစာတမ္း

ဧရာဝတီအြန္လုိင္းမဂၢဇင္းက အင္တာဗ်ဴးမွာ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းက ေျပာတယ္။ ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာစာတမ္းဆုိတာ တကယ္ေတာ့ သူရယ္၊ ဦးခင္ေမာင္ေဆြရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဦးစိန္လွဦးရယ္ အဓိက ေရးဆြဲခဲ့တာပါတဲ့။ အဲဒီအဆုိ ဟုတ္မဟုတ္ကုိေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က တာဝန္ရွိသူေတြကပဲ အတည္ျပဳႏုိင္မွာပါ။ ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာစာတမ္းမွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကုိ နအဖအေနနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္တကြ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံးကုိ ျပန္လႊတ္ေပးဖုိ႔၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံမွာပါတဲ့ ဒီမုိကေရစီနဲ႔မညီတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းၿပီး ျပင္ဆင္ေပးဖုိ႔၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကာလအတြင္းမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပက လြတ္လပ္တဲ့ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူမ်ားကုိ ခြင့္ျပဳဖုိ႔ စတဲ့ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ လုိက္ေလ်ာပါမွ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖုိ႔ စဥ္းစားမယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ အခုအဲဒီအခ်က္ေတြအားလုံးကုိ နအဖက ဘာတခုမွ် မလုိက္ေလ်ာတဲ့အျပင္ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒေတြထုတ္ၿပီး ထပ္မံဖိႏွိပ္လာတဲ့အတြက္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္မၿပဳိင္ဖုိ႔၊ တရားဝင္ပါတီအျဖစ္ မွတ္ပုံမတင္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာစာတမ္းကုိ သူတုိ႔ေရးခဲ့တာပါလုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတဲ့ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ၊ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းနဲ႔ ဦးစိန္လွဦးတုိ႔က “ခုတမ်ဳိး ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး” ဗေလာင္းဗလဲလုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္စြာနဲ႔ ပါတီအသစ္ေထာင္ကာ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ဖုိ႔ စုိင္းျပင္းေနပါၿပီ။ စကားမစပ္ႀကဳံလုိ႔ေျပာရရင္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက က်ေနာ္မဲေပးခဲ့တဲ့ အင္းစိန္မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္(၂)က ဒီခ်ဳပ္ ကုိယ္စားလွယ္က ဦးစိန္လွဦးပါခင္ဗ်ား။ အဲဒီတုန္းက အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ သူ႕ကုိမဲေပးခဲ့ရတာ က်ေနာ့္ေထာက္ခံမဲ “သန” တယ္လုိ႔ အခုေတာ့ ခံစားေနရပါတယ္။

ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းကလည္း ဧရာဝတီအင္တာဗ်ဴးထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ထိ ဗေလာင္းဗလဲ ေျပာသလဲဆုိေတာ့… ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာစာတမ္းက ဒီအခ်က္ ဒီအခ်က္ေတြကုိ လုိက္ေလ်ာရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ဖုိ႔ စဥ္းစားမယ္လုိ႔ပဲေျပာခဲ့တာ…တဲ့။ ဒီအခ်က္ေတြကုိ မလုိက္ေလ်ာရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္ဘူးလုိ႔ မေျပာထားဘူး….တဲ့။ မွားပါတယ္ ေဒါက္တာရယ္...ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးႀကီး ေသသင့္ပါတယ္လုိ႔သာ ေျပာရမလားမသိ။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ ယုံၾကည္စရာမေကာင္းတဲ့၊ မ႐ုိးသားတဲ့၊ ခုတမ်ဳိး ေတာ္ၾကာတမ်ဳိးေျပာတတ္တဲ့ အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားဆုိတာရွိရင္ ဒီလုိလူမ်ဳိးပါလားလုိ႔ေတာင္ မွတ္သားႏုိင္ဖြယ္ပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဗေလာင္းဗလဲလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ ဆုိးက်ဳိးေတြ အေျမာက္အျမား ျဖစ္ေပၚေစဦးမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။

(၄) စကၤာပူအစုိးရရဲ႕ ပီအာရ္ ေပၚလစီ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကအထိ စကၤာပူမွာ ပီအာရ္ (အၿမဲတမ္းေနထုိင္ခြင့္) က်ဖုိ႔ဆုိတာ အေတာ္အတန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ပီအာရ္က်ဖုိ႔ အရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကုိ တရားဝင္ထုတ္ျပန္ေၾကညာထားတာမ်ဳိးမရွိေပမယ့္ စကၤာပူမွာ ေနထုိင္တဲ့ လုပ္သက္ကလည္း အတန္အသင့္ရွိရမယ္။ ဝင္ေငြအဆင့္အတန္းကလည္း မဆုိးရဘူး။ စကၤာပူက ဘြဲ႕၊ ဒီပလုိမာ လက္မွတ္တခုခုကုိ ပုိင္ဆုိင္ရမယ္။ ေရွးတုန္းက အဲသလုိ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ စကၤာပူအစုိးရက ပီအာရ္ေတြကုိ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအၾကားမွာ ဟာသ တခုေတာင္ေပၚလာတယ္။ “အုိင္စီေအ(လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး၊ လဝက)အေဆာက္အဦးေရွ႕က လမ္းေတာင္ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲဘူး။ လက္ကုိ ဖမ္းဆြဲၿပီး ပီအာရ္ခ်ေပးလုိက္မွာ စုိးလုိ႔” ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ စကၤာပူမွာ လူဦးေရ အဆမတန္ တုိးတက္လာၿပီး ဘတ္စ္ကား၊ မီးရထား၊ စားေသာက္ဆုိင္၊ အုိးအိမ္ စတာေတြအားလုံးမွာ လူေတြ ၾကပ္ညပ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ စီးပြားပ်က္ကပ္ကလည္း ဆုိက္လုိက္ေသးေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္းထားျမင့္တက္လာတဲ့အခါ ေဒသခံ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ သူတုိ႔အစုိးရရဲ႕ ႏုိင္ငံျခားသားအလုပ္သမားငွားရမ္းမႈ မူဝါဒကုိ ေဝဖန္စရာ၊ ကန္႔ကြက္စရာ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ႔။ အဲသည္မွာတင္ပဲ စကၤာပူအစုိးရရဲ႕ လဝက ေပၚလစီဟာ ခ်က္ခ်င္း ဂ ငယ္ေကြ႕ေကြ႕ၿပီး ပီအာရ္ခ်ထားမႈကုိ တင္းၾကပ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအထိကေတာ့ သူ႕ႏုိင္ငံ၊ သူ႕လုိအပ္မႈအရ ေပၚလစီေျပာင္းရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္က ႏုိင္ငံျခားသားလည္း ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ေဝဖန္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြထဲမွာ၊ အသိေတြထဲမွာ ပီအာရ္မိဘႏွစ္ပါးကေန (စကၤာပူမွာ)ေမြးလာတဲ့ ကေလးကုိ ပီအာရ္ခ်မေပးတဲ့အတြက္ မၾကာခဏဆုိသလုိ အုိင္စီေအကုိ သြားၿပီး ကေလးအတြက္ Social Visit pass သက္တမ္းတုိးေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဒုကၡကုိ ျမင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ စကၤာပူအစုိးရရဲ႕ လဝက ေပၚလစီ ဗေလာင္းဗလဲကုိ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ေပၚလာပါတယ္။ ပီအာရ္ခ်တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တင္းၾကပ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္….လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္ၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ ပီအာရ္မိဘႏွစ္ပါးက (စကၤာပူမွာ)ေမြးလာတဲ့ ကေလးကုိ ပီအာရ္ခ်မေပးတာကေတာ့ လူေတြကုိ အလုပ္မ႐ႈပ္႐ႈပ္ေအာင္ သက္သက္ ညစ္ရာက်ေနပါတယ္လုိ႔သာ ေျပာခ်င္ပါေတာ့တယ္။

(၅) သီးေလးသီးနဲ႔ ဗေလာင္းဗလဲ

နံပါတ္ ၅ အေနနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ သီးေလးသီးရဲ႕ ဗေလာင္းဗလဲကုိ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္း သီးေလးသီး ျမန္မာျပည္ကထြက္လာေတာ့ စကၤာပူမွာ အရင္ဆုံးလာ ကျပ တာမုိ႔လား။ သူတုိ႔ရဲ႕ ပတ္စ္ပုိ႔၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စတာေတြအားလုံးအတြက္ စကၤာပူက စီစဥ္သူေတြ အိပ္ကပ္ထဲက အရင္းစုိက္ထုတ္ၿပီး ေခၚၾကတာပါ။ ဒီေရာက္ေတာ့ ေခၚတဲ့လူေတြမွာ တာဝန္ရွိတဲ့အေလ်ာက္ သူတုိ႔ သေဘာထားကုိ အတိအလင္း ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲကုိ ျပန္ဝင္ဖုိ႔ ဆႏၵရွိမရွိ၊ ဒုကၡသည္ခံဖုိ႔၊ ႏုိင္ငံေရးခုိလႈံခြင့္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိမရွိ ေပါ႔။ ဒီေမးခြန္းေတြကုိ ေမးရတာက အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ထဲကုိ ျပန္ဝင္ဖုိ႔ ဆႏၵရွိတယ္ဆုိရင္ ျပက္လုံးျပက္တဲ့ေနရာမွာ သတိထားျပက္ဖုိ႔အတြက္ရယ္၊ မီဒီယာေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ေနရာမွာ စကားအေျပာအဆုိ သတိထားဖုိ႔ရယ္အတြက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာ့ သူတုိ႔ ျပန္သြားဖုိ႔ရည္ရြယ္ထားတယ္ဆုိရင္ ျပည္ပက စီစဥ္သူေတြကေတာ့ ျပည္ပမွာ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ က်န္ရစ္မယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ပရိသတ္အႀကဳိက္ လုိက္ျပက္ၿပီး ေထာင္ထဲဝင္သြားရတယ္ဆုိတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစလုိတဲ့အတြက္ ႀကဳိတင္ၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးျမန္းေဆြးေႏြးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က ျပန္မယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အေလ်ာက္ စီစဥ္သူေတြကလည္း အဲဒီအခ်က္ကုိ ထည့္စဥ္းစားၿပီး ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးနဲ႔ မီဒီယာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံရာမွာပါ ဂ႐ုတစုိက္ စီစဥ္ခဲ့့ပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အားလုံးသိၾကတဲ့အတုိင္း ျပည္ပပြဲစဥ္ခရီးေတြအတြင္း သီးေလးသီးဟာ မီဒီယာအင္တာဗ်ဴးေတြအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ “သူတို႔ဟာ အမ်ားထင္သလုိ ျပည္ပမွာ ခုိလႈံခြင့္ ေတာင္းၿပီး ေနမယ့္လူေတြမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ၿပီး ျမန္မာျပည္သူေတြကုိ ေဖ်ာ္ေျဖမွာျဖစ္ေၾကာင္း” တေလွ်ာက္လုံး ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီစကားကုိ ၾကားကာစကေတာ့ သီးေလးသီးရဲ႕ သတၱိကုိ ေလးစားမိပါတယ္။ ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမန္မာျပည္သူေတြအေနနဲ႔ သီးေလးသီးရဲဲ႕ သတၱိကုိ အတုယူသင့္တယ္ေပါ႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၈ ႏွစ္ဦးပုိင္းကတည္းက ထြက္လာလုိက္တဲ့ သီးေလးသီးဟာ အခုအခ်ိန္အထိ ျပည္ပမွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ၿပီး ျမန္မာျပည္သူလူထုကုိ ေဖ်ာ္ေျဖမယ္ဆုိတဲ့ သူတုိ႔စကားဟာလည္း ေလလႈိင္းထဲကလာၿပီး ေလလႈိင္းထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားပုံရပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘဲ ျပည္ပမွာ ဆက္လက္ေနထုိင္တယ္ဆုိရင္လည္း သူတုိ႔ကုိ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ ေျပာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ျပန္ဖုိ႔ ဆႏၵလည္း မရွိဘဲ ဘာေၾကာင့္ အဲသည္လုိ ပါးစပ္ကေန ဗလြတ္ရႊတ္တြ ေျပာထြက္ခဲ့သလဲဆုိတာ သီးေလးသီးကုိယ္တုိင္မွအပ အျခားသူကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

(၆) ေမၿငိမ္းရဲ႕ ဗေလာင္းဗလဲ

ေမၿငိမ္းဆုိတာက စာေရးဆရာမ၊ တကၠသိုလ္ဆရာမေဟာင္း၊ ဘေလာ့ဂါ ေဒၚေမၿငိမ္းပါ။ ဆရာမေမၿငိမ္း ဘေလာ့ဂ္ေရးခဲ့တဲ့ တေလွ်ာက္လုံးမွာေရာ၊ ျပည္ပက အင္တာနက္မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးတဲ့ စာေတြကုိ ဖတ္မိသမွ်လုိလုိကုိ အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္ႏွစ္ၿခဳိက္ခဲ့တာေတြခ်ည္းပါ။ (သူကုိယ္တုိင္က သူ႕ကုိယ့္သူႏုိင္ငံေရးသမားလုိ႔ မခံယူေပမယ့္) သူ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံအေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူ႕ခံစားခ်က္၊ သူ႕အယူအဆ၊ သူ႕အျမင္ေတြကုိ ေရးတဲ့အခါတုိင္း က်ေနာ္နဲ႔ ထပ္တူက်လြန္းလုိ႔၊ ႏွစ္သက္လြန္းလုိ႔ ကြန္မင့္က႑မွာ မၾကာခဏဆုိသလုိ သြားေရာက္ေထာက္ခံေရးသားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲသည္လုိ ေထာက္ခံလြန္းလုိ႔ နအဖ ဘက္ေတာ္သားျဖစ္ဟန္တူတဲ့ သူမ်ားနဲ႔ ေမၿငိမ္းကုိလည္း မုန္းတီးဟန္တူတဲ့ သူမ်ားက “ကုိေပါ… ခင္ဗ်ား သူ႕ကုိ ဘလုိင္းႀကီး ပင့္မေနနဲ႔” ဆုိတဲ့ ကြန္မင့္မ်ဳိး အေရးခံရတဲ့အထိပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဆရာမေမၿငိမ္း ဘေလာ့ဂ္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ကုိ ထိခုိက္ေစတဲ့ ဗေလာင္းဗလဲတခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲသည္ ဗေလာင္းဗလဲက တျခားသူေတြကုိေတာ့ ထိခုိက္ခ်င္မွ ထိခုိက္မွာပါ။ အေသးအမႊားကိစၥေလးလုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ကုိေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမား ထိခုိက္ေစပါတယ္။

ဘာလဲဆုိေတာ့….. အဲသည္တေလာက ညီလင္းဆက္နဲ႔ ေမၿငိမ္းတုိ႔ “ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ” ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းက အစျပဳလုိ႔ ၿငိၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္က ေဖ့စ္ဘုတ္ေတြ ဘာေတြအထိ တက္မဖတ္လုိ႔ အေၾကာင္းစုံ မသိရေပမယ့္… အဲဒီအခ်ိန္က ေဖ့စ္ဘုတ္သုံးသူ မဒမ္ေပါအေျပာနဲ႔ ကုိယ္ဖတ္မိတာေတြ ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္မိတဲ့အခါ အဲသည္ကိစၥမွာ က်ေနာ္က ေမၿငိမ္းမွန္တယ္ယူဆတဲ့အေလ်ာက္ ေမၿငိမ္းဖက္မွာ ရပ္ပါတယ္။ ညီလင္းဆက္ကုိ က်ေနာ္ႀကဳိက္တာမွန္ေပမယ့္ အရာတုိင္းမွာေတာ့ ညီလင္းဆက္နဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း ထပ္တူက်တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

အဲသည္လုိ ညီလင္းဆက္ကိစၥက အစျပဳလုိ႔ ေမၿငိမ္းေရးတဲ့ ပုိ႔စ္ေတြတုိင္းမွာ ေမၿငိမ္းကုိ မလုိလားသူမ်ားက ကြန္မင့္ေတြနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ လာေရာက္တုိက္ခုိက္တာကုိလည္း က်ေနာ္သတိထားမိပါတယ္။ အရင္ကလည္း နအဖ ဘက္ေတာ္သားေတြ ဒီလုိပဲ လာေရာက္တုိက္ခုိက္ေနၾကမုိ႔ ဆရာမေမၿငိမ္းက လုံးဝ ၿဖဳံမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔လည္း က်ေနာ္တြက္ဆထားၿပီးသားပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ေမၿငိမ္းက “ေပးသူယူသူ ေနာက္ဆက္တြဲ” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္မွာ ကြန္မင့္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူမရဲ႕ သေဘာထားကုိ ေျပာရာမွာ...

“ေနာက္တခုက ေလာက္ေလာက္လားလား ေဝဖန္တာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ၾကေလေတာ့ မွတ္သားစရာလည္း မရွိ...။ ဒီေတာ့ Blog စည္တယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ေတာ့တယ္..။ ..................................................................... ....................................................................................... .......................................................... ကဲ... Comment ခ်င္ၾကေသးသူမ်ား... ႀကဳိဆုိပါတယ္ဗ်ားးးး” လုိ႔ ေရးထားတာေတြ႕ရေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိပုိင္ခြင့္ကုိ အေလးထားသူတေယာက္အေနနဲ႔ ဆရာမရဲ႕ သေဘာထားကုိေရာ၊ အေဝဖန္ခံႏုိင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကုိပါ ပုိၿပီး သေဘာက်မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဆရာမဘေလာ့ဂ္မွာ ကြန္မင့္ေတြကုိ ပိတ္ထားတာ ေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္သုံးတဲ့ ကြန္ျပဴတာေတြမွာ ကြန္မင့္ဖတ္မရတာေၾကာင့္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ဘူးလုိ႔ တြက္ဆရတာပဲ။

ဒီကိစၥကလည္း ေျပာရရင္ သီးေလးသီး အျဖစ္တုန္းကလုိပဲ။ ဘေလာ့ဂါ တေယာက္အေနနဲ႔ သူ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ ကြန္မင့္ေတြကုိ ပိတ္ျခင္း၊ မပိတ္ျခင္းက သူ႕လြတ္လပ္ခြင့္ပဲ။ ဆရာမေမၿငိမ္းမွာလည္း သူ႔ပုိ႔စ္ထဲမွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့အတုိင္း သူ႕ဘေလာ့ဂ္ကုိ နည္းပညာအရ ကူညီေပးေနတဲ့ တပည့္သားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ဆႏၵကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္လုိ႔ ကြန္မင့္ေတြကုိ ပိတ္လုိက္ရတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိေတြးရင္လည္း ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဗေလာင္းဗလဲက က်ေနာ့္စိတ္ကုိ ဘာေၾကာင့္ထိခုိက္ေစသလဲဆုိေတာ့…. ဆရာမေမၿငိမ္းဟာ ျမန္မာျပည္မွာ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ ဆုိးရြားမႈကုိ သာမန္ဘေလာ့ဂါေတြထက္ ပိုသိသူျဖစ္တာက တခ်က္၊ ေနာက္လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိပုိင္ခြင့္ကုိ အေလးထားသူျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ယုံၾကည္တာက တခ်က္၊ ေနာက္ၿပီး ေဝဖန္မႈကုိ မေၾကာက္ရြံ႕သူ၊ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း အမွန္ကုိ မေၾကာက္မရြံ႕ေျပာရဲသူျဖစ္တယ္ဆုိတာ အတိတ္က သူမရဲ႕ အျပဳအမူအေျပာအဆုိ လုပ္ရပ္ေတြကတဆင့္ သိႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့အခ်က္… စတဲ့အခ်က္ေတြကုိ က်ေနာ္သိထားေတာ့ ဒီကိစၥမွာ သာမန္ဘေလာ့ဂါတေယာက္က ကြန္မင့္ေတြကုိ ပိတ္လုိက္ရင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွ ေနမွာမဟုတ္ေပမယ့္ ဆရာမေမၿငိမ္းက ပိတ္လုိက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္အ႐ႈိက္ကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးလုိက္သလုိ၊ စစ္ေျမျပင္မွာ ကုိယ့္ရဲ႕ ရွားရွားပါးပါး တုိက္ေဖာ္ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆုံးသြားသလုိ ရင္ထဲမွာ အေတာ္ေလး ေအာင့္ၿပီး ႏွေျမာသတလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။

ဒါေတြဟာ ႐ုံးပိတ္ရက္မွာ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေလွ်ာက္စဥ္းစားရင္း ရင္ကုိလာမွန္တဲ့ အေျပာင္းအလဲ ဗေလာင္းဗလဲ ေျခာက္ခု အေၾကာင္း ေရးျပလုိက္တာပါ။
Read more

ပုစဥ္းရင္ကြဲ

ေတာဖက္မွာ ေနဖူးသူေတြအဖုိ႔ ပုစဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံေတြကုိလည္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ ပုစဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံက ေအာ္ေနတုန္းေတာ့ ဆူညံေနမွန္းမသိရဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခ်ီတခ်ီမွာ ႐ုတ္ခ်ည္းဆုိသလုိ တၿပဳိင္တည္း အေအာ္ရပ္သြားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ညဥ့္ယံတခုလုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာကုိ အာ႐ုံျပဳမိၿပီး သူတုိ႔ တခ်ိန္လုံးဆူညံေနခဲ့တာကုိပါ တဆက္တည္း သတိထားမိသြားတတ္တာမ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ ၿငိမ္က်သြားတာကလည္း ခဏတျဖဳတ္ပါ။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနရင္ ျပန္ေအာ္ၾကတာပါပဲ။

၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ႏွစ္တဝက္က်ဳိးလုိ႔ စစ္အစုိးရရဲ႕ တတုိင္းျပည္လုံးကုိ စစ္ကၽြန္ျပဳေရး ဖြဲ႕စည္းပုံ အတည္ျပဳမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးလည္း နီးသထက္ နီးကပ္လာပါေခ်ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပုစဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံေတြလုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ေအာ္လာတဲ့ အသံေတြတခ်ဳိ႕ ျဗဳန္းစားႀကီး တိတ္ဆိတ္သြားတာကုိ သတိထားမိတယ္။ ေမာသြားတာလား။ တကယ္ပဲ ရင္ကြဲသြားေလသလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ဘယ္အသံေတြလဲဆုိေတာ့ “ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ” ဆုိတဲ့ အသံေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ၂၀၁၀ ကုိ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ေအာ္ေနၾကသူေတြ အခုတေလာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အသံတိတ္သြားတာကုိ သတိထားမိလုိ႔ပါ။

ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းက တခါတရံ သုံးတာဆုိရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေပါ႔။ လူဆုိတာ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္ထားၿပီး အလုပ္လုပ္တတ္ၾကတာ သဘာဝမုိ႔ ပန္းတုိင္မရွိတာနဲ႔ စာရင္ ေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမွာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ တႏွစ္တခါဆုိသလုိ ဒီႏွစ္ထဲမွာ “ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ” ဆင္ႏႊဲမယ္လုိ႔ အခ်ိန္မွန္မွန္ႀကီး ေျပာလာခဲ့ၾကတာေတြကုိ ေတြ႕ရေတာ့့ ႏွစ္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ အဲဒီစကားမ်ဳိးဟာ ေျပာဖန္မ်ားေလ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေလ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ႔။ တကယ္လုိ႔သာ တႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရးရေစရမယ္ဆုိတဲ့စကားကုိ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔အတူ ျပန္ဝင္လာစဥ္ကတည္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွစ္တုိင္းေျပာလာခဲ့ရင္ ဘယ္သူမွ အဲဒီစကားကုိ အယုံအၾကည္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆုိခဲေစ ၿမဲေစ ဆုိတဲ့ စကားကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဒါက “ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ”ဆုိတာကုိ တႏွစ္တခါ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး တုိက္ေနသူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးျပခ်င္တာပါ။

ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ “အခုေတာ့ မပါေသးဘူး။ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲက်ရင္ေတာ့ ဝင္ပါၿပီကြာ…” ဆုိၿပီး တခ်ိန္လုံး လက္ေမာင္းပင့္ေနတဲ့ လူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ဖုိ႔ ေသခ်ာေနၿပီဆုိေတာ့မွ ဝင္ပူးေပါင္းတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ဘာလုပ္ေတာ့မလဲ။ သူဝင္မပါလည္း ႏုိင္ဖုိ႔က က်ိန္းေသေနၿပီကုိး။ ႏုိင္မွ ဝင္ပါတာမ်ဳိးက ေဘာလုံးပြဲ အ႐ႈံးအႏုိင္ အေျဖထြက္ၿပီးမွ ေလာင္းေၾကးထပ္ခ်င္တဲ့လူလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္လုိအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အုတ္တခ်ပ္သဲတပြင့္လုိ ဝင္ပူးေပါင္းၿပီး ပါဝင္တာက ႏုိင္မယ္ေသခ်ာမွ ဝင္ပူးေပါင္းပါဝင္တာထက္ ပုိၿပီး တန္ဘုိးရွိပါတယ္။ အဲဒီ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ျပန္ရင္လည္း…. “အာလိန္ငါးဆင့္၊ နဂါးႏွင့္ဂဠဳန္အရံ၊ ဂုဏၻန္ယကၡ၊ စတုဇ္မဟာရာဇာ မခံႏုိင္ျငားမွ သိၾကားထြက္တဲ့အခါ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္း စာသားလုိ… “မင္းတုိ႔ တုိက္ထားႏွင့္ၾကကြာ။ မင္းတုိ႔ မႏုိင္ကာမွ ေနာက္ဆုံးမွာ ငါဝင္ပါမယ္…” လုိ႔ အဓိပၸါယ္ ထြက္ႏုိင္ပါေသးတယ္။

အဲဒီ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ ဆုိတဲ့ အသံေတြကုိ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ၾကားရေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက အဂၤလိပ္နန္းရင္းဝန္ ခ်ာခ်ီ ေျပာခဲ့တာကုိ သတိရမိတယ္။

“Now this is not the end. It is not even the beginning of the end. But it is, perhaps, the end of the beginning.”
Sir Winston Churchill, Speech in November 1942


ခ်ာခ်ီကလည္း ဒီစကားကုိ (သူ႕ႏုိင္ငံသားေတြက) ပြဲသိမ္းေရာက္ကာနီးၿပီလုိ႔ လႈိင္လႈိင္ႀကီး ေျပာလာၾကတဲ့အတြက္ နားကေလာဟန္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာလုိ႔ တေနရာမွာ မွတ္သားခဲ့ရဖူးပါတယ္။

အခုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာ့အေရးမွာ ပြဲသိမ္းလုိ႔ မဆုိႏုိင္ေသးပါဘူး။ ပြဲက စ႐ုံပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီအေနအထားမွာ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲလုိ႔ တစာစာ ေအာ္ေနၾကရင္ ပြဲမစခင္က ဇာတ္သိမ္းသြားႏုိင္တဲ့အတြက္… တခါက ဒီလုိ ကဗ်ာနဲ႔ ကာတြန္း ပုိ႔စ္ေလးတခုကုိ တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

“ပြဲသိမ္းငုိခ်င္း”



ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ….
ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ….
ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ….
အာေတြလည္း ၿပဲခဲ့ေပါ႔
အေသႏႊဲမယ့္ သ႑ာန္လုိ
ေလထဲက ရမ္ဘုိေတြေၾကာင့္
အံမယ္ေလး….. အရပ္ကတုိ႔ရဲ႕
ပြဲမစခင္က ဇာတ္သိမ္းရပါေပါ႔လား…..

ကုိေပါ။
July 03, 2010
Read more

“မ်ဳိးေစ့ ပါလာေသာ”

အာဏာရွင္စနစ္ဟာ Self-destructive တဲ့။ စကတည္းက သူ႕ကုိယ္သူ ျပန္ဖ်က္ဆီးမယ့္ မ်ဳိးေစ့ပါလာသတဲ့။

ဘယ္ေလာက္ခုိင္ခံ့တဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဆုံးရတာကုိ သမုိင္းေတြထဲမွာ ေတြ႕ေနျမင္ေနရတယ္။

ျမန္မာျပည္က အာဏာရွင္စနစ္ဟာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က စၿပီး ေရတြက္ရင္ ရာစုႏွစ္ဝက္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္တဲ့လူေတြလည္း ထင္ၾကမယ္။ စနစ္ကသာ မပ်က္ေသးတာ။ အာဏာရွင္ေတြေတာ့ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ေသမင္းေခၚရာေနာက္ကုိ လုိက္သြားၾကကုန္ၿပီ။ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အာဏာရွင္ ဦးသန္းေရႊလည္း အသက္အရြယ္အရ ေနရလြန္းလွ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ေပါ႔။

စနစ္ဆုိတာမ်ဳိးကလည္း တခ်ိန္လုံးေတာ့ တည္တံ့ေနႏုိင္တာမဟုတ္။ လူထုက ၾကည္ျဖဴတဲ့စနစ္၊ လက္ခံတဲ့စနစ္ဆုိရင္ေတာ့ ၾကာရွည္ခံ ေကာင္းခံမယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလက္ရွိစနစ္ကုိ လူအနည္းစုကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ မႏွစ္သက္ၾကဘူး။ လူေတြ မလွန္ရဲဘူးဆုိတာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ မလွန္ရဲေအာင္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ထားလုိ႔သာျဖစ္တယ္။ အခြင့္သာတာနဲ႔ လွန္ၾကဖုိ႔ ႀကဳိးစားၾကဦးမွာပဲ။

ေနာက္တခ်က္က ဒီအာဏာရွင္စနစ္က ေခတ္နဲ႔ တကယ္အံမဝင္ဘူး။ အရင္ ျမန္မာရွင္ဘုရင္ေတြေခတ္ကလုိ ကုန္းတြင္းပုိင္းမွာ မင္းေနျပည္ေတာ္ တည္ေထာင္ၿပီး အျပင္ေလာက ကမၻာႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျပည္သူျပည္သားေတြလည္း ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ထိေတြ႕မႈနည္းတဲ့အေလ်ာက္ တသီးတျခား မတုိးတက္ဘဲ က်န္ရစ္ေနႏုိင္ေကာင္းရဲ႕။ ဒါေတာင္မွ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာမ်ဳိးေတြ သမုိင္းတေလွ်ာက္မွာ စိမ့္ဝင္ထုိးေဖာက္တာကုိေတာ့ ခံရေသးတာပါပဲ။

အခုေခတ္မွာေတာ့ ကမၻာတဖက္ျခမ္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ တျခားတဖက္က ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သိႏုိင္ၾကားႏုိင္ျမင္ႏုိင္ၾကတဲ့ေခတ္။ ႏုိင္ငံအခ်င္းခ်င္း ကူးသန္းသြားလာမႈကလည္း ဘယ္တုန္းကနဲ႔မွ မတူညီေအာင္ လြယ္ကူျမန္ဆန္တဲ့ေခတ္။

ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ရွင္ဘုရင္ေခတ္တုန္းကလုိ လူေတြဟာ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ လူေတြကုိ ဝါဒျဖန္႔မႈိင္းေတြ အရင္ကလုိ တုိက္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ လူေတြက ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ ျမန္မာ့အသံေလာက္ပဲ ဖတ္ၾက၊ နားေထာင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ လႈိင္းတုိေရဒီယုိေတြကတဆင့္ ျပည္ပက လြတ္လပ္တဲ့ အသံလႊင့္ခ်က္ေတြကုိ ဖမ္းယူနားေထာင္ၾကတယ္။ ၿဂဳိဟ္တုစေလာင္းေတြ ၾကည့္လာၾကတယ္။ ႏုိင္ငံျခားနဲ႔ ဥဒဟုိ သြားလာေနၾကတယ္။

႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ ဖက္ရွင္ စတာေတြကတဆင့္လည္း ကမၻာတလႊားက ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲ တုိးတက္မႈေတြကုိ သိျမင္လာၾကတယ္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအလုိက္ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေျပာင္းလဲ လက္ခံလာၾကတယ္။ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကအစ ေျပာင္းလာတယ္။ ရန္ကုန္ဓါတ္ပုံေတြထဲမွာ ေဘာင္းဘီဝတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ အမ်ဳိးသားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတာကုိ ေတြ႕ရလုိ႔ သေဘာက်မိတယ္။ အဝတ္အစားတြင္မက ေတြးေခၚပုံေတြပါ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ ေနာက္ပုိင္း လူငယ္ေတြဆုိရင္ ေတြးေခၚပုံေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္က လူႀကီးေျပာတာဆုိရင္ မ်က္စိမွိတ္ ယုံလုိက္တာပဲ။ ဒီေခတ္လူငယ္ေတြက ပုိၿပီး လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚတတ္လာၾကတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

စစ္အစုိးရကုိယ္တုိင္ကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ စနစ္ႀကီးဟာ အလုပ္မျဖစ္ဘူး၊ မမွန္ကန္ဘူးဆုိတာ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ သြားဖုိ႔လုပ္ေနပါတယ္လုိ႔ (လူၾကားေကာင္း႐ုံျဖစ္ေစ) ေအာ္ျပေနရတယ္။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ျဖစ္ေစ အေပၚယံေတြ လုပ္ျပေနတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လုံၿခဳံေရးအတြက္၊ အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ အခ်ိန္ဆြဲတဲ့နည္း၊ မ်က္လွည့္ျပတဲ့နည္းေတြကုိ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ႀကံဆ သုံးစြဲေနၾကရတယ္။ သူတုိ႔မွာလည္း စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္က မေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ဆြဲဆြဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွည့္ဖ်ားဖုိ႔ ႀကဳိးစားႀကဳိးစား တခ်ိန္မွာေတာ့ ဗုန္းဗုန္းလဲရမွာပဲ။

ဒါေပမယ့္ သူ႕ဘာသူ လဲက်ပ်က္သုဥ္းတဲ့အခ်ိန္အထိ ထုိင္ေစာင့္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၾကာႏုိင္ေသးတယ္။ ကုိယ္တုိင္အတြက္၊ ကုိယ့္မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ လြတ္လပ္တဲ့ ပစၥဳပၸာန္နဲ႔ အနာဂတ္ကုိ တမ္းတသူ၊ ဆႏၵျပင္းျပသူမ်ားကေတာ့ ထုိင္မေစာင့္ဘဲ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ပ်က္သုဥ္းေရးကုိ အစဥ္သျဖင့္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကတယ္။ ဒီလုိ ႀကဳိးစားသူမ်ားလာေလေလ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ဖုိ႔ ျမန္ေလေလပါပဲ။ မႀကဳိးစားဘဲ ေဘးထုိင္ေနတဲ့လူ မ်ားရင္လည္း ေဘးထုိင္ေနတဲ့လူေတြအပါအဝင္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြဟာ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ဒုကၡေတြကုိ ပုိၿပီးၾကာၾကာ ခံၾကရဦးမွာပဲ။ ကုိယ့္လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထပဲ ႀကဳိးစားၾကရမွာပါ။ သူမ်ားကယ္တာ ထုိင္ေစာင့္ေနလုိ႔ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အနည္းဆုံး… လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚျခင္း၊ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ျခင္းေတြကုိ မိသားစုအတြင္းမွာ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအသုိင္းအဝိုင္းမွာ၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စတင္က်င့္သုံးလာၾကရင္ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တဖက္တလမ္းက အေထာက္အကူျဖစ္မယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။
Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs