“ပုရြက္ဆိတ္”

(ဒီပုံကုိ ဒီေနရာက ယူပါတယ္။)

အခု က်ေနာ့္ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ ေမာ္နီတာမွာ ျပႆနာတခု၀င္ေနတယ္။

ျပႆနာကေတာ့ ေသးေသးေလးပါ။

ေသးဆုိ ျပႆနာက ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္ျဖစ္ေနတာကုိး။

က်ေနာ့္ ကြန္ျပဴတာ LCD ေမာ္နီတာက ေရွ႕အၾကည္သားအလႊာရဲ႕ေနာက္မွာ ၀င္ေနတာ။

ဒီအေကာင္ က်ေနာ့္ကုိ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးေနတယ္။

ကြန္ျပဴတာကုိင္တုိင္း ဒီအေကာင္က Screen ေပၚမွာ ေနရာအႏွ႔ံ ေလွ်ာက္သြားေနတာ။ သူ႕ကုိ ထိလုိ႔လည္းမရ၊ ကုိင္လုိ႔လည္း မရဘူး။ ဖယ္ရွားလုိ႔လဲ မရဘူး။

ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အထဲကုိ ၀င္သြားသလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေရတြက္ၾကည့္ရင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိသြားၿပီ။ ၾကည့္ရတာ က်ေနာ္ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးရင္ ပန္းကန္ကုိ ေမာ္နီတာနားမွာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ခ်ထားတတ္ေတာ့ ဒီေကာင္ ေကာ္ဖီပန္းကန္ဆီလာရင္း ေမာ္နီတာထဲကုိ ၀င္သြားတာျဖစ္ရမယ္။

ဒါေလးမ်ား ဒီေလာက္အျဖစ္သည္းစရာလားကြာလုိ႔ ထင္စရာရွိမယ္။ က်ေနာ္က ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ ဗီဒီယုိၾကည့္ရင္ေတာင္ Cursor ျမားကေလး စခရင္ (Screen) ေပၚမွာ ျမင္ေနရရင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တတ္သူမုိ႔ ေဘးကုိ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တြန္းေရႊ႕တတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္ခင္ဗ်။

အခုေတာ့ ဒီအေကာင္က က်ေနာ္ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ေနရင္လည္း ဟုိနားက ေပၚလာလုိက္၊ ဒီနားက ေပၚလာလုိက္နဲ႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ထြက္သြားမယ့္ပုံလည္း မျပဘူး။

ပထမေတာ့ က်ေနာ့္မိန္းမက ေျပာပါတယ္။

“ပုရြက္ဆိတ္ပဲကြယ္၊ သူ႕သက္တမ္းကုန္သြားရင္ေတာ့ ေသသြားမွာေပါ႔၊ တပတ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးတဲ့”

သူေျပာတာလည္း ဟုတ္သလုိလုိေတာ့ အရွိသား။

ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က ပုရြက္ဆိတ္ရဲ႕ သက္တမ္းကုိ အင္တာနက္ေပၚမွာ ရွာၾကည့္ေတာ့ သီတင္းေျခာက္ပတ္ကေန၊ ဆယ္ပတ္ေလာက္ ရွိသတဲ့။ ဒါေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ သည္းခံေစာင့္ရမွာေပါ႔ဗ်ာ။

ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ပုရြက္ဆိတ္ဘုရင္မဆုိရင္ ၁၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ ၾကာတဲ့အထိ အသက္ရွည္ႏုိင္သတဲ့။

လုပ္သားပုရြက္ဆိတ္အခ်ဳိ႕ဆုိရင္လည္း ၇ ႏွစ္ေလာက္အထိ အသက္ရွည္သတဲ့။

ဘုရားေရ... ဒီအေကာင္မ်ား သက္တမ္း ၇ ႏွစ္ေလာက္ရွည္ေနရင္ ဒုကၡ။ သူ႕ကုိ ျမန္ျမန္ေသပါေစလုိ႕ ဆုေတာင္းရင္လည္း ကုိယ္ပဲ အကုသုိလ္၀င္မယ္ေလ။ အခုပဲ အကုသိုလ္ ၀င္လွပါၿပီ။

ေမာ္နီတာကုိ ပစ္လုိက္ရေအာင္ကလည္း ၀ယ္ထားတာမွ မၾကာေသးဘူး၊ ႏွေျမာစရာႀကီး။

တကယ္ကေတာ့ စာဖတ္ရာ၊ စာေရးရာမွာ သိပ္အေႏွာက္အယွက္ေတာ့ မျဖစ္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က က်ေနာ့္ Attention (ဂ႐ုျပဳမႈ)ကုိ သိပ္လုိခ်င္ေနဟန္ရွိတယ္။ ေမာ္နီတာအလယ္ေလာက္ေရာက္ရင္ ေခါင္းေထာင္သလုိလုိ၊ ဖင္ေထာင္သလုိလုိနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိ မခုိးမခန္႔ လုပ္ျပေနတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္စရာရွိတယ္။

ဒီအေကာင္ ဒီထဲမွာ ေရာက္ေနတာ ၂ ရက္ေလာက္ေတာင္ရွိၿပီ။ အစာလည္း ထြက္စားပုံမရဘူး။ အာဟာရသိဒၶိမ်ား ၿပီးျပည့္စုံေနသလားမသိ။

ဒင္းတေယာက္တည္းမဟုတ္ဘဲ ဒင္းရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ မိသားစုေတြပါ ပါလာေသးလားမသိဘူး။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒင္းတေယာက္ကုိပဲ ျမင္ရေသးတယ္။ ေနာင္မ်ားမွာ အတင့္ရဲလာၿပီး ေဆြျပမ်ဳိးျပလုပ္သလုိ အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔ ထြက္လာဦးမလား မေျပာႏုိင္ဘူး။ (ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ေမာ္နီတာေနာက္မွာ အုံက်င္းဖြဲ႔ေနရင္ ဘယ္လုိျမင္ရမလဲဆုိတာကုိ ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ရင္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ဘန္နာမွာ နမူနာအေနနဲ႔ သြားၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။)

ဒီေကာင္ေတြက ေလွ်ာ့တြက္လုိ႔မရဘူး။ ေန႔ဘုိ႔ညစာ စုေဆာင္းတတ္တဲ့အေကာင္ေတြတဲ့။ က်ေနာ္မသိလုိက္ခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္စာ ရိကၡာမ်ား ေမာ္နီတာေနာက္မွာ စုေဆာင္းထားေသးလဲမသိဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....ေတာ္ပါေသးတယ္ေလ။ အဲသည္ပုရြက္ဆိတ္က ေမာ္နီတာေနာက္ကပဲ က်ေနာ့္ကုိ မခုိးမခန္႔ လုပ္ရဲေပလုိ႔။ ၀င္းေဖ၀တၳဳတပုဒ္ထဲကလုိ နားရြက္ထဲကေန ေခါင္းထဲအထိ၀င္သြားၿပီး ေခါင္းထဲမွာ အုံက်င္းဖြဲ႕ေနသြားမယ္ဆုိရင္ ဒုကၡလွလွႀကီး ေရာက္ႏုိင္တယ္။

အင္း ပုရြက္ဆိတ္၊ ပုရြက္ဆိတ္။ ေပါ႔ေသးေသးေတာ့ လုပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ အေကာင္ေသးသေလာက္ လူကုိ စိတ္ဒုကၡေပးလွပါလား။

ေဟာ.....ၾကည့္ဦး၊ ၾကည့္ဦး... အခုကုိပဲ ဟုိမွာ ကိုယ္လုံးကုိ ေကြးသလုိလုိ ဆန္႔သလုိလုိ လုပ္ေနျပန္ပါၿပီ....ဟင္း။

Read more

“ေညာင္ေစာင္းေရႊသလြန္ထက္က ဆင္းသက္လာေလၿပီ”

“လွေသာမဟာေဒ၀ီ...
ေညာင္ေစာင္းေရႊသလြန္ထက္က ဆင္းသက္လာေလၿပီ.....
မဟာေဒ၀ီ...မဟာေဒ၀ီ.....
ေျခသလုံးေပၚတာ ၾကည့္႐ုံမွ်နဲ႔
၀ိပါကေၾကာင့္ စ်ာန္ေလွ်ာရေလသည္”

ေရႊမန္းတင္ေမာင္သီခ်င္းပါ။ ဟုိးေခတ္က မင္းဆရာ စ်ာန္ရသူ (ရေသ့/ရဟန္း) တဦး ေကာင္းကင္ကေန စ်ာန္နဲ႔ ႂကြအလာမွာ ဘုရင့္မိဖုရားျဖစ္သူက သလြန္ေညာင္ေစာင္းေပၚကအဆင္း ေျခသလုံးလွစ္ကနဲ ေပၚသြားတာကုိ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ တပ္မက္ျခင္းတဏွာေၾကာင့္ စ်ာန္ေလွ်ာရတာကုိ သီခ်င္းဆုိထားတာပါ။ (ဇာတ္လမ္းအတိအက်ကေတာ့ ဗုဒၶေခတ္က ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သူေတြ ပုိသိၾကမွာပါ။ သိသူရွိရင္ ကြန္မင့္မွာ ေဖာ္ျပသြားေစလုိပါတယ္။)

သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာက “ေၾသာ္.... ကုိယ္ေတာ့္ႏွယ္၊ မတန္လုိက္တာေပါ႔” ။ ဟုတ္တယ္ေလ...တကုိယ္လုံးေပၚတာ ျမင္လုိက္ရလုိ႔ ေလွ်ာရတယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ေျခသလုံးေလးေပၚတာေလာက္နဲ႔ စ်ာန္ေလွ်ာရတာကုိ က်ေနာ္က ၾကားထဲက မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ ႏွေျမာမိလုိ႔ပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ ဆယ္တန္းေလာက္(၁၉၈၇-ခုႏွစ္တ၀ုိက္)ေခတ္အခါက ျမန္မာမေလးေတြ ထမိန္တုိတုိ ၀တ္ၾကတာေခတ္စားပါတယ္။ အံမယ္... သီခ်င္းေတာင္ရွိေသးတယ္။ “သူဟာ ထမိန္တုိတုိ” တဲ့။

အဲ....အဲဒီမတုိင္ခင္ကေတာ့ ထမီကုိ ေျခမ်က္စိဖုံးေအာင္ ၀တ္ၾကတဲ့ေခတ္ခင္ဗ်။ ထမိန္ကုိ ဒရြတ္ဆြဲၿပီး တံျမက္စည္းလွဲသလုိေပါ႔။ ေျခသလုံးေပၚေအာင္၀တ္ရင္ လူႀကီးေတြက မႀကဳိက္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ..... ဆယ္တန္းအတန္းပုိင္ (က်ေနာ့္ကုိ တပည့္တေယာက္အေနနဲ႔ အရမ္းခ်စ္တဲ့) ဆရာမက ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ ေက်ာင္းသူေတြကုိ ေျပာပုံက... “နင္တုိ႔ ထမီတုိတုိ ၀တ္တာေတြ၊ ခါးေဖာ္တာေတြ မျမင္ခ်င္ဘူး။ နင္တုိ႔ အသားေတြကုိ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ လာျပမေနနဲ႔” တဲ့။ ဆရာမက အဲသည္လုိ ေျဗာင္ေျပာတတ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲသည္ကိစၥမွာေတာ့ ဆရာမနဲ႔ အျမင္ခ်င္း သိပ္မတူပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔အဖုိ႔ေတာ့ အဲသည္တုန္းက ေကာင္မေလးေတြ ခါးေပၚတာကုိ၊ ေျခသလုံးတုတ္တုတ္ခဲခဲေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ က်ိန္ေျပာဆုိ က်ိန္ေျပာပါမယ္။ ခါးေပၚတာ၊ ေျခသလုံးေပၚတာကုိ ရွက္စရာႀကီးဆုိၿပီး လုံး၀မၾကည့္ပဲေတာ့ မေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္ ငမ္းတဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္မသြားေအာင္ေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဣေႁႏၵဆည္ၿပီး မသိမသာ ခုိးၾကည့္ရတာေပါ႔။

ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔တကၠသုိလ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေျခသလုံးေပၚတာက အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အားလုံးလုိလုိ ေျခသလုံးေဖာ္ၾကတဲ့ေခတ္ဆုိေတာ့ ႐ုိးသြားျပန္ေရာ။

အဲသည္အခ်ိန္မွာ တခ်ဳိ႕တေလလည္း ဒီထက္ဆန္းဆန္းျပားျပား ေဖာ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရယ္စရာတခုကို ေျပာျပရဦးမယ္။ တကၠသိုလ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ တြဲေဖာ္တြဲဖက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက မ်က္စိအရမ္းလွ်င္ၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က အာ႐ုံႏွစ္ခုမရတဲ့လူဆုိေတာ့ လမ္းသြားရင္း စကားေျပာေနရင္ ေဘးဘီကုိ အာ႐ုံမရွိေတာ့ဘူး။ စကားထဲမွာ အာ႐ုံနစ္ေနတတ္တယ္။ ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က အသိျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ေတာင္ ျမင္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။

အဲဒီသူငယ္ခ်င္းမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့တခုရွိတယ္။ ထူးထူးျခားျခားလွပတဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ အနိပ္စားကေလးေတြ ေတြ႕ရင္ က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ သူ႕လက္တင္ထားရာကေန ပုခုံးကုိ လက္နဲ႔ အသာညႇစ္ၿပီး ျပေလ့ရွိတယ္။ အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္းကုိ စားရရင္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကုိ သတိရတယ္ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္းပါဘဲ။ ေ၀မွ်တာ၊ ေ၀မွ်တာ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကလည္း အာ႐ုံက အဲေလာက္ မသြက္ေတာ့ ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္ ပုခုံးကုိ ညႇစ္လုိက္မွ သေဘာေပါက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္အခါက် လြန္သြားၿပီ၊ မေတြ႕လုိက္ရေတာ့ဘူး၊ ငတ္ကေရာ...ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။

စကားစပ္မိလုိ႔ က်ေနာ့္အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ ကာတြန္းဆရာေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ကာတြန္းေလးတကြက္ကုိ သြားသတိရတယ္။ အဲသည္ကာတြန္းမွာ အဖုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ေညာင္ပင္ေအာက္က ခုံတန္းမွာ ထုိင္ေနၾကတယ္။ (လက္ထဲမွာ စိတ္ပုတီးကေလးေတြကုိယ္စီေတာင္ ပါသလားမသိဘူး။) အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္လွလွ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။ အဲဒါကုိ အဖုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က စျမင္လုိက္ေတာ့ ဒုတိယအဖုိးႀကီးကုိ အသာလက္တုိ႔ အခ်က္ျပလုိက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကာတြန္းကြက္ကေလးထဲမွာေတာ့ ေရွ႕ကမိန္းကေလးျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ လႈပ္ရမ္းေနတဲ့ တင္ပဆုံေလးကုိ အဖုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္စလုံးက မ်က္လႊာေလးေတြ ခ်ထားသလုိ မ်က္ေစ့ကုိ ေမွးစင္းထားလ်က္က မ်က္ဆန္နက္နက္ကေလးကေတာ့ ထပ္ခ်ပ္မခြာလုိက္ၾကည့္ေနၾကပုံကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ကာတြန္းေမာင္၀ဏၰရဲ႕ လက္ရာဟာ အင္မတန္ ရယ္စရာလည္းေကာင္း၊ သဘာ၀လည္းက်၊ ေျပာင္လည္း ေျပာင္ေျမာက္လွပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးကာတြန္းအကြက္မွာ.....ေကာင္မေလးလဲ သူတုိ႔ထုိင္ေနရာကုိ လြန္သြားေရာ.... လက္တုိ႔ၿပီး အျပခံလုိက္ရတဲ့ အဖုိးႀကီးဆီက အသံထြက္လာတယ္။ “သာဓုဗ်ာ...သာဓု....သာဓု”.....တဲ့။

ေစာေစာက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပရင္း အဲသည္ကာတြန္းေလးက က်ေနာ့္စိတ္ထဲကုိ ျပန္၀င္လာေသးတယ္။

ေဟာ.... အခု စကၤာပူေရာက္လာေတာ့ ေျခသလုံးေပၚတာေလာက္ကုိ မေျပာနဲ႕ေတာ့။ ေပါင္တံတခုလုံးနဲ႔ တင္အရင္းေလာက္အထိ ေပၚေနတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံမ်ဳိးေတြဆုိတာ မျမင္ခ်င္အဆုံးပါဘဲ။ အဲဒါေတြျမင္ရလုိ႔လည္း သိပ္ၿပီး ရင္ခုန္လႈိက္ေမာေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ယုံၾကပါ။ ၾကည့္ရတာ အသက္အရြယ္ ရလာတာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ဟုိတေလာက ဘေလာ့ဂါပန္ဒုိရာရဲ႕ (သာသည့္ေျမသုိ႔)ဆုိတဲ့ပုိ႔စ္တခုမွာ က်ေနာ့္ထုံးစံ ျငင္းၾကခုံၾကေတာ့ ပန္ဒုိရာက “ကုိေပါဟာ စလုံးမေပါင္ျဖဴျဖဴေလးေတြကုိ စြဲလန္းလုိ႔ စကၤာပူက မခြဲႏုိင္မခြာရက္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္” ဆုိတာမ်ဳိး ေကာက္ခ်က္ဆြဲျပေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရယ္ရေသးတယ္။ တကယ္က စလုံးမေလးေတြထက္ ဥေရာပသူ ေပါင္ျဖဴမေလးေတြကုိ ပုိသေဘာက်တာဗ်...။

အဲ....ဟုိ တကၠသုိလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္းတြဲမသြားျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ထူးျခားလွတဲ့ ကံဇာတာအက်ဳိးေပးေၾကာင့္ လွတာေလးေတြျမင္ရင္ လက္ကုပ္ျပမယ့္သူက က်ေနာ့္ေဘးမွာ အၿမဲရွိေနပါေသးတယ္။ တျခားလူမဟုတ္ပါဘူး။ မဒမ္ေပါ..ပါ။ မဒမ္က ဥေရာပလွပ်ဳိျဖဴေလးေတြကုိ က်ေနာ္မေတြ႕ခင္ သူသာအရင္ျမင္လုိက္ရင္ အတင္းလက္ကုပ္ျပေတာ့တာပါဘဲ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ဇနီးမယား ပါလဲ။

ဟုိတေန႔က ၿမဳိ႕ထဲကုိ အသြား ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က လာတဲ့ အျဖဴမေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်ေနာ့္ကုိ အေသအခ်ာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္သြားၾကပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ထဲက လူၾကမ္းတေယာက္ေယာက္နဲ႔ တူလုိ႔ ၾကည့္တာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ း-) အဲဒါကုိ မဒမ္ျမင္သလုိ က်ေနာ္လည္း သတိထားလုိက္မိတယ္။

မဒမ္က ေျပာတယ္။ “ကုိကုိ....မင္းကုိ ဟုိက အျဖဴမေလးႏွစ္ေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သြားတယ္..သိလား၊ အဲဒါ မင္းျမင္လုိက္ရဲ႕လား”...တဲ့။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္က “ေအးေလ၊ ျမင္သားပဲ။ အဲဒါဘာဆန္းသလဲ” ဆုိၿပီး ႐ုိးအီေနတဲ့့ အုိက္တင္မ်ဳိးလုပ္ျပလုိက္ေတာ့ မဒမ့္ချမာက တက္မတတ္ခ်က္မတတ္ ရယ္ရွာပါေတာ့တယ္။ “အံမယ္ေလးဟယ္...ေျပာမိတာ မွားပါတယ္”...တဲ့။

ေနဦးဗ်။ ေဖာ္တာခၽြတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာရရင္....စကၤာပူက ဆင္ဆာေတြက ၀တ္တာဆင္တာ နည္းနည္းပါးပါး ေဖာ္ရင္၊ ေပၚရင္လည္း အဲဒီေနရာကုိ နည္းပညာနဲ႔ ၀ါးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဒစၥကာဗာရီ တီဗီလုိင္းမွာ လူ႐ုိင္းေတြအေၾကာင္းလာရင္ လူ႐ုိင္းေတြရဲ႕ ပစၥည္းပစၥယေတြမ်ား တုိးလုိးတြဲေလာင္းနဲ႔ မျမင္ခ်င္အဆုံးဗ်ာ။ လူ႐ုိင္းေတြကုိ လူလုိ႔ မသတ္မွတ္တဲ့ သေဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး။

က်ေနာ္ သုံးသပ္မိတာ တခုရွိတယ္။ တကုိယ္လုံးကုိ ဖုံးလႊမ္းၿပီး လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ၾကတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ နည္းနည္းပါးပါး ေပၚတာ၊ေဖာ္တာကုိ ျမင္ရရင္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားၾကၿပီး မ႐ုိးမရြ စိတ္ေတြ ေပၚတတ္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေစာေစာက ေရႊမန္းတင္ေမာင္သီခ်င္းထဲက ရေသ့စ်ာန္ေလွ်ာရရွာသလုိေပါ႔။ အ၀တ္မကပ္တဲ့ လူ႐ုိင္းေတြလုိ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာေတာ့ တင္သား၊ ရင္သားေတြကုိ ပကတိအတုိင္း အထင္းသားျမင္ေနရလည္း ထူးျခားၿပီး မ႐ုိးမရြ မျဖစ္ေစေတာ့သလုိပဲ။

အဲဒီေတာ့ အ၀တ္အစားကုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ဆင္တာဟာ လိင္စိတ္ကုိ မလႈံ႕ေဆာ္ေစခ်င္လုိ႔ ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ အလုံးစုံ မွန္မွ မွန္ပါ႔မလားလုိ႔ စဥ္းစားမိလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲသည္လုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ဆင္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာမွ ေျခသလုံးေပၚတာၾကည့္႐ုံနဲ႔ မ႐ုိးမရြ ျဖစ္တတ္ၾကတာမ်ဳိးကလား။ အ၀တ္အစားကုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ျခင္းဟာ လိင္စိတ္ကုိ Pressure Cooker လုိ ေပါင္းဖုိထဲမွာ ဖိအားမ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ထားၿပီး နည္းနည္းေလးေဖာ္လုိက္တာနဲ႔ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေပါက္ကြဲထြက္လာေစေအာင္မ်ား ေရွးလူႀကီးေတြက ပရိယာယ္ေ၀၀ုစ္နဲ႔ တမင္သက္သက္ စီမံထားခဲ့ေလေရာ့သလားလုိ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေတာမိသလုိ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။

Read more

“မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဟု ဆုိၾကရာ၀ယ္”

(အာရ္အက္ဖ္ေအ ေရဒီယုိရဲ႕ “ေလလႈိင္းထဲက စာအုပ္စင္” က႑မွာ ဦးေအာင္ခင္ သုံးသပ္တင္ျပသြားတဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ႀကီးရဲ႕ Burmese Political Values စာတမ္းက ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ အပုိင္း(၂၀)ကုိ ဆက္လက္တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ မူရင္းကုိ သက္ဆုိင္ရာမွာ ခြင့္မေတာင္းႏုိင္တာ နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တပုိ႔စ္မွာေတာ့ က်ေနာ္ေရးထားၿပီးျဖစ္ေနတဲ့ ပုိ႔စ္ေတြထဲက နည္းနည္းခ်င္း အသစ္တင္ေပးသြားပါမယ္။ ဦးေအာင္ခင္ရဲ႕ ထုတ္လႊင့္ခ်က္ေတြကိုလည္း ေနာက္ပုိင္းမွာ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ျပန္တင္ေပးသြားပါမယ္။)

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚ-အပုိင္း(၂၀)

တရားဥပေဒကုိ အာဏာရွိသူရဲ႕ အလုိက် အသုံးခ်ေနတာဟာ တရားဥပေဒမရွိတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ျမန္မာ့ဓေလ့မွာ တရားဥပေဒက အဆုံးအျဖတ္မေပးဘဲ အာဏာရွိသူကသာ အဆုံးအျဖတ္ေပးတာမုိ႔ အထက္ေအာက္ဆက္ဆံေရး၊ အစုိးရျပည္သူဆက္ဆံေရး စတာေတြမွာ အမွန္အတုိင္းမေျပာရဲဘူးလုိ႔ သမုိင္းပညာပါေမာကၡေဟာင္း ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ႀကီး သုံးသတ္ထားတာကုိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚ အပုိင္း ၂၀ မွာ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ အထက္လူႀကီးအႀကဳိက္လုိက္ေျပာၿပီး အမွန္တရားကုိ ဖုံးကြယ္တဲ့အက်င့္ဟာ ဗမာမင္းေခတ္ကအေမြေပးလုိက္တဲ့ အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရး စနစ္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ၾသဇာအာဏာရွိသူကုိေၾကာက္ၾကရတာဟာ ဗမာ့ဓေလ့ပါ။ အထူးသျဖင့္ မိမိကုိခ်က္ခ်င္းဒုကၡေပးႏုိင္တဲ့အထက္အရာရွိကုိ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ရာထူးအာဏာရွိသူဟာ သူ႕မွာရွိတဲ့အာဏာကုိအသုံးျပဳၿပီး ေအာက္လူကုိ ဒုကၡေပးတတ္တာကုိ ဗမာေတြနားလည္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာရွိသူ မႀကဳိက္မဲ့စကားကုိ မေျပာဘဲ လိမ္ေျပာတာမ်ဳိး (ဒါမွမဟုတ္လည္း) အမွန္တရားကုိ ေရေရာၿပီး ေျပာတာမ်ဳိး လုပ္တတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ မတင္ျပဘဲ အထက္အရာရွိအႀကဳိက္ လုိက္ေျပာတာဟာ ဗမာမင္းလက္ထက္ကမင္းမႈထမ္းေတြရဲ႕ အက်င့္ဓေလ့ပါ။ ဥပမာ.. ပထမ အဂၤလိပ္-ဗမာစစ္ပြဲမွာ ဗမာဘက္က အက်အဆုံးမ်ားတာကုိ ဖုံးကြယ္ခဲ့ပါတယ္။ အမွန္အတုိင္းမေျပာတဲ့ဗမာ့အက်င့္ကုိ ၁၉ ရာစုအေစာပုိင္းမွာ ေရာက္လာတဲ့ အီတလီဘုန္းႀကီးက ေကာင္းေကာင္း သတိထားမိတဲ့အတြက္ မွတ္တမ္းတင္ထားပုံက....

“ဗမာေတြလုိက္နာရမယ့္ အဓိကက်င့္၀တ္ေတြထဲမွာ မုသာ၀ါဒါဆုိတဲ့ ပညတ္ခ်က္လည္းပါ၀င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီပညတ္ခ်က္ကုိ မလုိက္နာဆုံးပါဘဲ။ ဒီလူမ်ဳိးအဖုိ႔ အမွန္ကုိေျပာဘုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ဘဲ။ ဒါတင္မကေသးပါဘူး၊ အမွန္အတုိင္းေျပာဘုိ႔ ႀကဳိးစားသူကုိ အ႐ူးလုိ႔ေခၚတတ္ပါတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာသူဟာ လူေကာင္းျဖစ္ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ႏုိင္တဲ့လူလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပရိယာယ္ဆင္ၿပီး ဟန္ေဆာင္လွည့္ျဖားတဲ့ေနရာမွာ ဗမာေတြကၽြမ္းက်င္ၾကတယ္။ ကိုယ္တကယ္လုိခ်င္တာကုိ မလုိခ်င္သလုိဟန္ေဆာင္တာမ်ဳိး လုပ္တတ္တယ္။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ခ်စ္ဟန္ေဆာင္တာေတြ သိပ္မ်ားတယ္” လုိ႔ ၁၉ ရာစု အေစာပုိင္း ျမန္မာျပည္ကုိေရာက္လာတဲ့ အီတလီဘုန္းႀကီးက မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။

မုသာ၀ါဒါဆုိတဲ့ ပညတ္ခ်က္ကုိ ဗမာေတြအခ်ဳိးေဖာက္ဆုံးပဲလုိ႔ ၁၈၂၇ ခုႏွစ္မွာ အင္း၀ကုိ သံတမန္အျဖစ္ေရာက္သြားတဲ့ John Crawford က မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ အဂၤလိပ္-ဗမာ ပထမစစ္ပြဲအတြင္း အင္း၀မွာေထာင္က်ေနတဲ့ အေမရိကန္သာသနာျပဳ Mr. Judson ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ကုိလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သူနဲ႔အတူ ေထာင္က်ေနတဲ့ မင္းမႈထမ္းႏွစ္ဦးေျပာတာကုိ Mr. Judson ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ငယ္ရြယ္တဲ့ မင္းမႈထမ္းက ေျဖာင့္မတ္တယ္ဆုိတာဘာလဲလုိ႔ ေမးတဲ့အခါမွာ အသက္ႀကီးတဲ့ မင္းမႈထမ္းက “ေျဖာင့္မတ္တယ္ဆုိတာဟာ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့ လူအ၊လူနနဲ႔ အတူတူပဲ” လုိ႔ ေျဖလုိက္ပုံ Mr. Judson ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္မႈကုိ ထုံထုိင္းမႈလုိ႔ ယူဆၾက တာေၾကာင့္ “လူ႐ုိးလူအ” ဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္း ေပၚလာပုံရပါတယ္။

“မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း မေကာင္းတဲ့သတင္းကုိ ေလွ်ာ့ေျပာၿပီး ေကာင္းတဲ့သတင္းကုိ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ေျပာတာဟာ ဗမာ့ဓေလ့လုိျဖစ္ေနပါၿပီ။ အထက္လူႀကီးအႀကဳိက္လုိက္ေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ စကားအရာမွာ လွည့္ပတ္ ေျပာဆုိတတ္တဲ့ အက်င့္ဓေလ့ ေပၚထြက္လာတာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ မိမိကုိမထိခုိက္ေအာင္ လွည့္ပတ္ေျပာဆုိတဲ့အတတ္ပညာကုိ တန္ဖုိးထားတဲ့သေဘာပါပဲ။ လူတဖက္သားကုိ ေစာ္ကားသလုိမျဖစ္ေအာင္၊ မထိခုိက္ေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လိမ္ညာေျပာဆုိတဲ့ ကိစၥေတြဟာ ဆက္ဆံေရးအဆင္ေျပေအာင္ လုပ္တဲ့သေဘာျဖစ္ေနလုိ႔ ဗမာေတြက စိတ္မသိုးမသန္႔ မျဖစ္ၾကပါဘူး။

“စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ”၊ “စိတ္ထားတတ္က ျမတ္၏”ဆုိတဲ့ စကားကုိၾကည့္ရင္ ရည္ရြယ္ခ်က္က တကယ့္လုပ္ရပ္ထက္အေရးႀကီးပုံကုိ ဗမာေတြလက္ခံတာကုိ သိႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ သူမ်ားရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ အကဲခတ္ရတာနဲ႔ သံသယျဖစ္ရတာဟာ ဗမာ့အမႈထမ္းေလာကရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့အသြင္လကၡဏာတခုပါပဲ။ နန္းတြင္းလွ်ဳိ႕၀ွက္ႀကံစည္မႈေတြက ဆင္းသက္လာတဲ့ အက်င့္ဓေလ့လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရာထူးတက္ေအာင္၊ ၾသဇာအာဏာရွိလာေအာင္ နန္းတြင္းမွာ အျပန္အလွန္ စုံစမ္းေထာက္လွမ္းတဲ့အခါ စိတ္ထဲရွိသမွ် အကုန္ထုတ္ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ သူမ်ားရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ သံသယအျပည့္နဲ႔ သုံးသပ္ရပါတယ္။

အဂၤလိပ္-ဗမာ ပထမစစ္ပြဲၿပီးသြားေပမယ့္ အဂၤလိပ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ဗမာက သံသယရွိေနတဲ့အတြက္ ေပးရမယ့္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကး ပထမအရစ္ကုိ မေပးေသးဘဲ ဆုိင္းထားပါတယ္။ စစ္ေလ်ာ္ေၾကး ပထမအရစ္ေပးလုိက္တာနဲ႔ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ ခ်က္ခ်င္းဆုတ္ခြာသြားတာကုိ ဗမာေတြအံ့ၾသေနၾကပုံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ဒီကုလားေတြဟာ အရက္ေသာက္ ႏြားသတ္ၿပီး အလြန္ေလာဘႀကီးေပမယ့္ ကတိတည္ၿပီး အမွန္အတုိင္းလုပ္တာကုိ တန္ဖုိးထားၾကတယ္။ ငါတုိ႔ဗမာေတြကေတာ့ မွန္တာဆုိရင္ တခုမွမေျပာရဲဘူး”လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပုံကုိ အဂၤလိပ္သံတမန္တဦးက သက္ေသ ထြက္ဆုိခဲ့ပါတယ္။

အဂၤလိပ္ကုိလုိနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္က်င့္သုံးေတာ့လည္း သံသယျဖစ္တတ္တဲ့ ဗမာ့ဓေလ့ဟာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၂၇ မွာ က်င္းပတဲ့ မိတၳိလာအရာရွိငယ္သင္တန္းမွာ “သံသယစိတ္တုိက္ဖ်က္ေရး” ကုိ ဘုရင္ခံ Harcourt Butler မိန္႔ခြန္းေျပာပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္မွန္နဲ႔ ပကတိအခ်က္အလက္ေတြကုိသာ အဓိကထားၿပီး စဥ္းစားဘုိ႕နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ထင္ျမင္ယူဆတာေတြကုိ ဦးစားမေပးဘဲ သိပၸံနည္းက်ေလ့လာသုံးသပ္ဖုိ႔ Harcourt Butler က တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ တုိက္တြန္းပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျပဳျပင္ဘုိ႔အတြက္ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္က လန္ဒန္မွာ စားပြဲ၀ုိင္းေဆြးေႏြးပြဲလုပ္တဲ့အခါ ဗမာကုိယ္စားလွယ္တဦးက ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရွိေနေၾကာင္း ရမ္းသန္းေျပာလုိက္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ အေထာက္အထားမျပႏုိင္ဘဲ ထင္ရာျမင္ရာ ရမ္းသန္းစြပ္စြဲတာမ်ဳိးကုိ လုံး၀လက္မခံႏုိင္ေၾကာင္း အဂၤလိပ္ဘက္က သတိေပးရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် အရွိကုိအရွိအတုိင္း တန္ဖုိးျဖတ္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ ဗမာေတြမွာ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္တဲ့။

ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ေနထုိင္ေျပာဆုိမႈေတြနည္းပါးသြားၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ေနထုိင္က်င့္ႀကံတတ္ဘုိ႔အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လုံၿခဳံေရးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ဗမာေတြ နားလည္သေဘာေပါက္ဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ဆရာေမာင္ေမာင္ႀကီးက ယူဆပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လုံၿခဳံေရးသေဘာကုိ နားလည္တဲ့ ျပည္သူလူထုကသာ မိမိကုိယ္မိမိ ယုံၾကည္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ထင္သလုိ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ တရားမွ်တတဲ့ ဥပေဒကုိ က်င့္သုံးႏုိင္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လုံၿခဳံေရးကုိ ရရွိပါလိမ့္မယ္။ တရားဥပေဒရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ ရရွိထားတဲ့ ျပည္သူလူထုကသာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၿပီး အလုပ္ႀကဳိးစားၾကပါလိမ့္မယ္တဲ့။

ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ က်င့္သုံးႏုိင္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ဗမာေတြမွာ မရွိေသးပါဘူး။ ျပည္သူ႕ကုိယ္စားလွယ္ေတြလက္ထဲ အာဏာေရာက္ရွိလာဘုိ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေနာက္တုိင္းမွာ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတာကုိ ဗမာေတြ သတိျပဳဘုိ႔ လုိပါတယ္။ ထိေရာက္စြာ က်င့္သုံးႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ ေမြးထုတ္ရာမွာ သမုိင္းေၾကာင္း ရွည္လ်ားတာကုိ မေမ့သင့္ဘူးလုိ႔ ဆရာေမာင္ေမာင္ႀကီးကဆုိပါတယ္။

ကုိေပါမွတ္ခ်က္။..............။ ဆရာေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ႀကီးက ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ က်င့္သုံးႏုိင္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ဗမာေတြမွာ မရွိဘူးေျပာတာဟာ ျမန္မာေတြ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာလုိ႔ က်ေနာ္မယူဆပါဘူး။ ျမန္မာေတြဟာ သူမ်ားနည္းတူ ဒီမုိကေရစီ၊ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးေတြကုိ တန္းတူရည္တူ ခံစားခြင့္ရွိရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမုိကေရစီစနစ္မွာ ႀကဳံရမယ့္ အေလ့အထေတြ၊ အက်င့္စ႐ုိက္ေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးဘုိ႔ဆုိရင္ အခ်ိန္ယူရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ဆုိလုိဟန္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ လူငယ္တေယာက္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ဆုိတာ တံဆိပ္ေျပာင္းကပ္လုိက္တာမ်ဳိးမဟုတ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ေတြးေခၚပုံကုိ ေျပာင္းလဲၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။ သူဥပမာေပးပုံက.... ဒီမုိကေရစီဟာ အင္ဂ်င္စက္ႀကီးတလုံးဆုိရင္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ေတြးေခၚျပဳမူက်င့္ႀကံပုံေတြက အဲဒီအင္ဂ်င္ႀကီးကုိ ေမာင္းႏွင္မယ့္ ေလာင္စာဆီနဲ႔တူမယ္။ ေလာင္စာဆီက သူ႕အင္ဂ်င္နဲ႔ မလုိက္ဖက္တဲ့ ၾကက္ဆူဆီေတြျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ အင္ဂ်င္ႀကီးဟာ မလည္ပတ္ႏုိင္႐ုံမွ်မက ၾကာရင္ သံေခ်းေတာင္တက္သြားႏုိင္ပါေသးသတဲ့။

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။.........။ လြတ္လပ္ေသာစိတ္ (ကုိေရႊေအာင္ရဲ႕ စိမ္းလန္းေသာေျမမွ)

Read more

“ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္မွာ စြဲ၀င္ေနတဲ့ အာဏာရွင္စ႐ုိက္”

အခုတေလာ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေဂ်ာက္ဂ်က္သီခ်င္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ပိတ္ပင္ဖုိ႔ ေရးၾကသားၾကတာေတြကုိ ဖတ္ရတဲ့အခါ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္အစဥ္မွာ ေရွးအတီေတကတည္းက စြဲ၀င္ေနပုံရတဲ့ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ ဉာဥ္ေလးေတြကို အတုိင္းသား ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ မေတြးပဲမေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရတာက စစ္အစုိးရျပဳတ္က်သြားလုိ႔ အဲဒီလူမ်ဳိးေတြသာ ေနာက္အစုိးရတခုဖြဲ႕စည္းမယ္ဆုိရင္ နအဖထက္မေလ်ာ့တဲ့ ဖိႏွိပ္မႈ ဥပေဒအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျပည္သူေတြကုိမ်ား ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေလမလားဆုိတဲ့ စုိးရိမ္စိတ္အေတြးပါဘဲ။

ျမန္မာအမ်ားစုရဲ႕ သ႑ာန္မွာ စြဲ၀င္ေနတဲ့ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ စ႐ုိက္အေၾကာင္းကုိ သမုိင္းပါေမာကၡေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ႀကီးေရးသားတဲ့ Burmese Political Values ဆုိတဲ့ စာတမ္းမွာ အျပည့္အစုံေရးသားထားၿပီး အာရ္အက္ဖ္ေအ ေရဒီယုိရဲ႕ “ေလလႈိင္းထဲက စာအုပ္စင္” က႑မွာ ဦးေအာင္ခင္ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပလႊင့္ထုတ္သြားခ်က္မ်ားကုိ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ (ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းႏုိင္ပဲ ေဖာ္ျပလုိက္ရတဲ့အတြက္ သက္ဆုိင္ရာက ျဖဳတ္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိလာခဲ့ရင္ ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။)

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေတြးအေခၚ- အပုိင္း(၁၉)

အစုိးရမင္းကုိ စက္ဆုပ္ရြံရွာၿပီး တခ်ိန္တည္းမွာပဲ မင္းမႈထမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ဗမာေတြမွာ ရွိေနပုံနဲ႔ ဗုဒၶ၀ါဒမဟုတ္တဲ့ အယူသီးမႈအစြဲအလမ္း၊ အာဏာရွင္စ႐ုိက္ရွိေနပုံကုိ ဆရာေမာင္ေမာင္ႀကီးရဲ႕ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚ အပုိင္း ၁၉ မွာ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းကုိ ဗုဒၶ၀ါဒေရာက္ရွိလာတာ အႏွစ္တေထာင္ေက်ာ္သြားၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ႐ုပ္၀တၳဳကုိးကြယ္တဲ့ ဗမာ့ဓေလ့ဟာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲနားမစ္ဇင္ Animism ေခၚ ႐ုပ္၀တၳဳကုိးကြယ္တဲ့ဓေလ့ကုိ ဗုဒၶ၀ါဒနဲ႔ ေရာစပ္တဲ့အခါမွာ နတ္ကုိးကြယ္မႈကုိ အားသစ္ေလာင္းသလုိျဖစ္သြားပါေသးတယ္တဲ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဗမာမင္းေတြ နတ္ကုိးကြယ္တာကုိ သမုိင္းမွတ္တမ္းမွာ အထင္အရွားေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိတဲ့ ဗမာလူမ်ဳိးေတြဟာ နကၡတ္ေဗဒင္၊ ပေယာဂ၊ ေမွာ္အတတ္၊ ထုိးကြင္းမင္ေၾကာင္နဲ႔ အတိတ္နိမိတ္ကုိ ယုံၾကည္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အတိတ္ဆုိးနိမိတ္ဆုိးေတြ ေပၚလာၿပီး မၾကာမီ ရွင္ဘုရင္ေသဆုံးရပုံကုိ ဗမာရာဇ၀င္က်မ္းေတြမွာ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲအမည္ခံခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာဘေမာ္ရဲ႕ ၿခံ၀င္းထဲကုိ လိပ္တေကာင္၀င္လာၿပီးမၾကာမီ ေဒါက္တာဘေမာ္ဟာ ဂ်ပန္နဲ႕အတူထြက္ေျပးရပုံကုိ ဂ်ပန္႔ေခတ္သာသနာေရး၀န္ႀကီးက မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။ “လိပ္”ဟာ အဂၤလိပ္ကုိ ကိုယ္စားျပဳတဲ့အတိတ္နိမိတ္မုိ႔ အဂၤလိပ္၀င္လာလုိ႔ ေဒါက္တာဘေမာ္ေျပးရတာကုိ နိမိတ္ေကာက္ထားတာပါဘဲ။ ေဒါက္တာဘေမာ္ဟာ အဂၤလန္နဲ႔ ျပင္သစ္မွာ ဘြဲ႔ေတြယူထားတဲ့ ေခတ္ပညာတတ္ျဖစ္ေပမယ့္ အဂၤလိပ္စစ္႐ႈံးေအာင္ ၀ုိင္းတုိက္ေပးၾကဘုိ႔ နတ္ေပါင္းစုံကုိ ပူေဇာ္ပသ ပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။

အယူသီးတဲ့ဗမာေတြဟာ ပုဏၰားနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာမပါရင္ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ၁၉ ရာစုေႏွာင္းပုိင္းထုတ္ အစုိးရျပန္တမ္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္တဲ့။ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥဆုိရင္ ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ေရြးရတာကလည္း အလုပ္ႀကီးတခုလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဂ်န္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔ မနက္ ၄ နာရီ မိနစ္ ၂၀ မွာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးေၾကညာရတာကလည္း ေဗဒင္ဆရာ့လက္ခ်က္ပါပဲ။ မနက္ ၄ နာရီမွာ လြတ္လပ္ေရးရတာမုိ႔ အခမ္းအနားတက္သူေတြအားလုံး အေစာႀကီးထၾကရပါတယ္။ ဒါကုိမေက်နပ္တဲ့ အဂၤလိပ္အရာရွိတဦးက “ႀကဳိက္သလုိလုပ္ၾကေပါ႔ကြာ၊ ငါတုိ႔က ဒီတခါပဲ အိပ္ေရးပ်က္ရတာ။ မင္းတုိ႔ကေတာ့ အၿမဲတမ္းအိပ္ေရးပ်က္ရမွာပါ” လုိ႔ ကုိယ္ေရးမွတ္တမ္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းကစၿပီး ေဗဒင္ဆရာေျပာတဲ့အတုိင္း ယုံၾကည္ေနရင္ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ အညီဆုံးျဖစ္ႏုိင္ဘုိ႔ ခက္ခဲသြားပါလိမ့္မယ္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုစီးလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကား ေခြးတေကာင္တုိက္မိတာကုိ နိမိတ္မေကာင္းဘူးလုိ႔ ယူဆၿပီး ခရီးဆက္မသြားေတာ့တာကုိလည္း ၾကားဘူးပါတယ္။ အဂၤလန္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပညာသင္ခဲ့တဲ့ ဗမာပညာတတ္တဦး ထုိးကြင္းမင္ေၾကာင္ကုိ ယုံၾကည္တာဟာလည္း အံ့ၾသစရာပါပဲ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရတဲ့အထဲမွာ သူပါမသြားတာဟာ သူ႕ေက်ာကုန္းမွာထုိးထားတဲ့ ထုိးကြင္းမင္ေၾကာင္ရဲ႕ အစြမ္းပဲလုိ႔ အဲဒီပုဂၢဳိလ္က ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံလုိက္ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္အပါအ၀င္ ေခတ္ပညာတတ္ထဲမွာ ကေလးေနမေကာင္းတာကုိ ေဗဒင္ေမးၿပီး ယၾတာေခ်သူေတြ ရွိပါတယ္။ စစ္ဗုိလ္ေတြကလည္း အၾကားအျမင္ရသူနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာကုိ အားကုိးၾကပါတယ္။ ဘုရားကုိးဆူဆုိတဲ့ ၿဂဳိဟ္ပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပေနၾကတုန္းပါပဲ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္က မေကာင္းတာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ဘုိ႔ပါပဲ။

ဒီလုိအယူသီးၿပီး အစြဲအလမ္းႀကီးတဲ့ ဗမာေတြမွာ အာဏာရွင္ဓေလ့ကုိ လုိလားတဲ့အေတြးအေခၚရွိတယ္လုိ႔ ဆရာေမာင္ေမာင္ႀကီးက ယူဆပါတယ္။ အႂကြင္းမဲ့အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနခဲ့ရတဲ့ ဗမာေတြဟာ ၂၀ ရာစု ေရာက္လာေတာ့လည္း အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ေတာင့္တေနတုန္းပဲလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္မတုိင္မီက အဂၤလိပ္ကုိ ၿပဳိင္ဆုိင္ႏုိင္တဲ့ နာဇီဂ်ာမဏီနဲ႔ ဖက္ဆစ္အီတလီက အာဏာရွင္ေတြကုိ ဗမာေခါင္းေဆာင္ေတြသေဘာက်ၿပီး ေဒါက္တာဘေမာ္က သူ႕ကုိယ္သူ အာဏာရွင္လုိ႔ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္က က်င္းပတဲ့ လြတ္လပ္ေရးအခမ္းအနားမွာ ေဒါက္တာဘေမာ္ကုိ ရွင္ဘုရင္အျဖစ္ရည္ၫႊန္းၿပီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းက က်မ္းက်ိန္ပြဲမွာ ေျပာဆုိသြားပါတယ္တဲ့။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းငယ္စဥ္ကလည္း အဂၤလိပ္ကုိ တန္ျပန္ႏုိင္တဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ကုိ အားက်ဘူးပါတယ္။ “ေခါင္းေဆာင္မႈမွန္ကန္ရင္ အားလုံးေကာင္းမြန္ၿပီး၊ ေခါင္းေဆာင္မေကာင္းရင္ အားလုံးကေမာက္ကမျဖစ္ကုန္တယ္လုိ႔ ဗမာေတြက ယုံၾကည္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာ ျပယုဂ္သာမဟုတ္ဘဲ တကယ္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အစုိးရတခု၊ တပါတီနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တဦးသာ ရွိသင့္ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကုိ လူတုိင္းနာခံရမယ္” လုိ႔ ၁၉၄၂ခုႏွစ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဂ်ပန္ျပည္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အာဏာရွင္စနစ္ေခတ္စားေနလုိ႔ သံေယာင္လုိက္တာလား၊ ယုံၾကည္လုိ႔ ေျပာတာလားဆုိတာကုိ မသိရဘူးလုိ႔ ဆရာေမာင္ေမာင္ႀကီးကဆုိပါတယ္။ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္ကုိ အကူအညီေတာင္းဘုိ႔အသြား ဂ်ပန္မွာေရးတဲ့ လြတ္လပ္ေရးစီမံကိန္းစာတမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရပန္းစားေနတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ကုိ အမႊန္းတင္တာပဲျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္။ ဂ်ပန္စစ္႐ႈံးလုိ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးဆုံးသြားတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာတဲ့မိန္႔ခြန္းေတြမွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိသာ ေထာက္ခံေျပာဆုိတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ “ေဒးဗစ္စတုိင္းဘတ္” ဆုိတဲ့ အေမရိကန္ပညာရွင္ကလည္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကုိေအာင္ဆန္း ဂ်ပန္ျပည္မွာေရးခဲ့တဲ့ စာတမ္းေလးကုိ ေထာက္ျပၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ အာဏာရွင္စနစ္လုိလားသူအျဖစ္ မဆင္မျခင္စြပ္စြဲၿပီး ေရးသားခဲ့ဘူးပါတယ္။

ဗမာေတြမွာ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ အက်င့္ဓေလ့ေတြ ရွိေနတာမုိ႔ ကြဲလြဲတဲ့သေဘာထားကုိ လက္မခံႏုိင္တာလုိ႔ ဆရာေမာင္ေမာင္ႀကီးက ယူဆပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ “ရပုိင္ခြင့္ေတြ” မဟုတ္ဘဲ ေလ့က်င့္ယူရမယ့္ အက်င့္ဓေလ့သာျဖစ္တယ္လုိ႔ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ပါေမာကၡေဟာင္း B. R. Peam က ေျပာဘူးပါတယ္တဲ့။ မိမိရထားတဲ့အာဏာနဲ႔ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ထင္သလုိအလြဲသုံးစားလုပ္တာဟာ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ ဗမာစ႐ုိက္ပဲျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အထက္ေအာက္ဆက္ဆံေရးပုံစံေဟာင္း အပုိးက်ဳိးေနတာကလည္း အာဏာအလြဲသုံးစားလုပ္တဲ့ စ႐ုိက္ဆုိးကုိ အားေပးသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ အဂၤလန္မွာေတာ့ မတရားလုပ္တဲ့အစုိးရအမႈထမ္းကုိ ခံခ်တဲ့ အစဥ္အလာႀကီးမားတာမုိ႔ အာဏာအလြဲသုံးစားလုပ္မႈ နည္းပါးပါတယ္။

ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး။ ရာထူးနဲ႔ ၾသဇာအာဏာရွိၿပီဆုိတာနဲ႔ မာနႀကီးေမာက္မာၿပီး ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ ရာထူးျပဳတ္သြားေတာ့မွ မေနတတ္မထုိင္တတ္ ရွက္သလုိလုိ ေၾကာက္သလုိလုိနဲ႔ ဟိတ္ဟန္မထုတ္ ႐ုိး႐ုိးကုပ္ကုပ္ ျပန္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အာဏာကုိ အထင္ႀကီးလြန္းတာေၾကာင့္ အာဏာရွိသူေရွ႕ေရာက္ရင္ ဗမာေတြဟာ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ခခယယ လုပ္ေတာ့တာပဲလုိ႔ အဂၤလိပ္ကုိလုိနီအရာရွိတဦးက မွတ္ခ်က္ခ်ဘူးပါတယ္။ အာဏာရွိသူကုိ ေၾကာက္ၿပီး အာဏာမရွိသူကုိ အထင္ေသးတာဟာ ဗမာဓေလ့လုိျဖစ္ေနပါတယ္။

ငါးပါးသီလမွာ “မုသာ၀ါဒါ” မဟုတ္မမွန္ လိမ္လည္ေျပာဆုိတာကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ပါ႔မယ္လုိ႔ ဘုရားရွိခုိးတုိင္း ကတိျပဳေနၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဗမာေတြဟာ အထက္လူႀကီးအႀကဳိက္လုိက္ၿပီး အၿမဲတမ္းလိမ္လည္ေျပာဆုိတတ္ပုံကုိ ေရွ႕အပတ္မွာ ဆက္လက္တင္ျပပါမယ္။

Read more

“အင္တဲလ္ အင္ဆုိက္ဒ္”

(ဤပုံကုိ ဤေနရာမွ ကူးယူထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

intel inside တဲ့။

ကြန္ျပဴတာ၀ယ္လုိက္တုိင္း အဖုံးေပၚက တံဆိပ္ကေလးက ငါ႔ကုိ ၿပဳံးျပေနတယ္။

ဘယ္ေလာက္ ဂုိင္ဂါဟတ္ဇ္ ( GHz ) လဲ။

Core 2 Duo လား။ Core 2 Quad လား။

ဘယ္ေလာက္ ေပးခဲ့ရသလဲ။

ပ႐ုိဆက္ဆာ (Processor)ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး အစားစား။

တခ်ဳိ႕ကလည္း တြက္ခ်က္ႏုိင္မႈ စြမ္းရည္ျမင့္မားတယ္။

တခ်ဳိ႕ကလည္း ေစ်းေပါေပါနဲ႔မုိ႔ စြမ္းရည္နိမ့္တယ္။

တခ်ဳိ႕ကြန္ျပဴတာေတြမွာ အခ်က္အလက္ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းသုိေလွာင္ႏုိင္တဲ့ Memory အရြယ္အစား ႀကီးမားပါရဲ႕။ တခ်ဳိ႕ကြန္ျပဴတာေတြမွာေတာ့ အခ်က္အလက္မ်ားမ်ား မဆံ့ဘူး။

ကြန္ျပဴတာကုိ ေမာင္းႏွင္ဖုိ႔အတြက္ Operating System တခုခုေတာ့ လုိသေပါ႔။ အဲသည္ အေပၚမွာ ထပ္ဆင့္ၿပီးေတာ့မွ အသစ္ အသစ္ေသာ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးအစားစားေသာ ပ႐ုိဂရမ္ေတြ၊ ေဆာ့ဖ္၀ဲ ေတြကုိ ထပ္မံ တပ္ဆင္သုံးစြဲၾကျပန္တယ္။

ေမာ္ဒယ္ေအာက္ေနတဲ့ စက္ေတြမွာ ေနာက္ဆုံးေပၚ Operating System ေတြကုိ တင္ၿပီး သုံးဖုိ႔ခက္တယ္။

သူ႕မွာ အနိမ့္ဆုံးလုိအပ္တဲ့ Computing Power နဲ႔ RAM size ကလည္း လုိေသးတယ္မုိ႔လား။

ေမာ္ဒယ္နိမ့္တဲ့ စက္ေတြမွာ ေနာက္ဆုံးေပၚ ပ႐ုိဂရမ္ေတြ တပ္ဆင္အသုံးျပဳရင္ သုံးေနရင္း Hang သြားတတ္တာကလည္း သဘာ၀။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း Compatible မျဖစ္ဘူးတဲ့။

ေမာ္ဒယ္နိမ့္တဲ့ စက္ေတြကုိ ဆက္သုံးခ်င္ေသးရင္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး Upgrade လုပ္ေပးရတယ္။

Upgrade လုပ္လုိ႔မရရင္ေတာ့ “ကာရန္ကူနီ” ေခၚတဲ့ အေဟာင္း၀ယ္တဲ့လူဆီမွာ ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားေလာက္နဲ႔ ေရာင္းလုိက္။ ဒါမွမဟုတ္ အမႈိက္ေဟာင္း စြန္႔ပစ္တဲ့ေနရာမွာ အသာသြားခ်ထားလုိက္။

ကြန္ျပဴတာေမာ္ဒယ္တုိင္းဟာ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါေလ်ာက္ အသုံး၀င္ခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါ၊ ေမာ္ဒယ္ေအာက္လာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အသစ္အသစ္ေသာ ေမာ္ဒယ္ေတြက အစားထုိးေနရာယူသြားၾကတာ ဓမၼတာပဲ။

ေမာ္ဒယ္ျမင့္တဲ့ စက္ေတြမွာေတာင္ အခ်က္အလက္ (data)ေတြကုိ သြင္းေပးဖုိ႔ ထုတ္ေပးဖုိ႔အတြက္ Input, Output port ေတြ၊ User Interface ေတြ မပါဘူးဆုိရင္ အလကားပဲ။ သိပ္အသုံးမတည့္လွဘူး။ ပါျပန္ေတာ့လည္း ဗုိင္းရပ္စ္ေၾကာက္လုိ႔ဆုိၿပီး ျပင္ပကမၻာက ေဒတာေတြကုိ မသြင္းမထုတ္ရဲပဲ ပိတ္ထားလုိ႔ မရျပန္ဘူး။

တခ်ိန္က ကုိယ္ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ခဲ့ၿပီး အျမတ္တႏုိး တယုတယ ကုိင္တြယ္ခဲ့ရေပမယ့္ ကြန္ျပဴတာေတြဆုိတာ တခ်ိန္က်ေတာ့လည္း စြန္႔ပစ္လုိက္ရတာပါဘဲေလ။ အစြဲအလန္းႀကီးမားသူေတြကေတာ့ အေဟာင္းကေလးကုိပဲ တသသ ကုိင္တြယ္ရင္းနဲ႔ ပ႐ုိဂရမ္အေသးစားေလးေတြ၊ ေဆာ့ဖ္၀ဲ အေဟာင္းအျမင္းေလးေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားၾကေလတယ္။

Operating System ေတြ၊ ေဆာ့ဖ္၀ဲ ေတြဆုိတာလည္း ဒီအတုိင္းပါဘဲ။ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အသစ္အသစ္ေတြ ထြက္လာေနတာ။ တခ်ဳိ႕သူေတြလည္း ေဆာ့ဖ္၀ဲဗားရွင္း (Softwares Version)အသစ္ေတြကုိ မရင္းႏွီးလုိ႔ သုံးစြဲရမွာကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ၾက။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း လက္ရွိသုံးေနတဲ့ ဗားရွင္းကုိ အားမရလုိ႔ အသစ္ကုိေစာင့္ေမွ်ာ္ၾက။ တီထြင္ၾက။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္......ကြန္ျပဴတာနည္းပညာနဲ႔ ေဆာ့ဖ္၀ဲ Industry ကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ တုိးတက္ဆဲ၊ အလုပ္ျဖစ္ဆဲပါ။

Read more

“အမွန္တရားႏွင့္ ေဆးခါးတလက္”

“သားေရ...လာပါကြာ။ ခ်ဳိပါတယ္။ ေသာက္လုိက္ေနာ္......တဇြန္းထဲပါ။ ဦးဦးဆရာ၀န္ႀကီးက ေျပာတယ္မုိ႔လား။ ဒီေဆးေလးကုိ ေသာက္လုိက္ရင္ သားသားေနေကာင္းသြားမွာ”

ကေလးကုိ ေဆးေခ်ာ့တုိက္ေနရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အၿမဲလုိလုိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ အသိဉာဏ္ႏုနယ္ေသးသလုိ၊ အေတြးအေခၚ မရင့္က်က္ေသးသည့္ ကေလးဘ၀ေပမုိ႔ သၾကားအုပ္ထားေသာ ေဆးခ်ဳိခ်ဳိကေလးကုိ တုိက္ေကၽြးၾကသည္။

သည္လုိႏွင့္ ကေလးငယ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာၿပီး အသိဉာဏ္လည္း ရင့္က်က္လာသည္။ လူႀကီးဘ၀သုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေနထုိင္မေကာင္းပါက ခါးသက္ေသာ ေဆးခါးကုိလည္း ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေရးအတြက္ မိမိ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ကာ ႀကိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်ရသည့္အခါလည္း မ်ဳိခ်ရသည္။

ေလာကႀကီးတြင္ ရွိသမွ် ေဆး၀ါးတုိင္းသည္ သၾကားအုပ္ထားေသာ ေဆး၀ါးေတြခ်ည္း ျဖစ္မေနႏုိင္ေခ်ရာ အရြယ္ေရာက္သည့္တုိင္ ေဆးခါးဆုိလွ်င္မေသာက္လုိ၊ သၾကားအုပ္ထားေသာ ေဆးကုိသာ ေတာင့္တေနပါက ထုိသူသည္ ဇီဇာေၾကာင္သူအျဖစ္ေတာ့ အနည္းဆုံး သတ္မွတ္ျခင္း ခံရေခ်ေတာ့မည္။

အခ်ဳိ႕ေသာ အမွန္တရားတုိ႔သည္လည္း ခါးသက္ေခ်၏။ ခါးသက္ေသာအမွန္တရားျဖစ္သျဖင့္ မၾကား၀ံ့ မရင္ဆုိင္၀ံ့လွ်င္ ေဆးခါးကုိမေသာက္လုိပဲ ေၾကးမ်ား (ဂ်ီးမ်ား)သူကဲ့သုိ႔ပင္ စိတ္ႏုသူတေယာက္၊ ဇီဇာေၾကာင္သူတေယာက္၊ မရင့္က်က္သူတေယာက္ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိႏုိင္ေပသည္။

“ဂါရေ၀ါစ..... ႐ုိေသထုိက္ေသာသူကုိ ႐ုိေသျခင္း”

႐ုိေသထုိက္ေသာသူကုိ ႐ုိေသျခင္းသည္ ေကာင္း၏။ သုိ႔ေသာ္ လူႀကီးသူမဟုဆုိကာ အသက္ႀကီးသူတုိင္းကုိ ႐ုိေသရမည္မွာ အဓိပၸါယ္မရွိေခ်။

ဗုဒၶသည္ ကပၸိလ၀တ္သုိ႔ ပထမဦးဆုံး ႂကြခ်ီစဥ္က သာကီ၀င္မင္းတုိ႔သည္ ဗုဒၶကုိ အသက္ငယ္သူဟူ၍ အ႐ုိအေသမျပဳလုိၾက။ ထုိအခါ ဗုဒၶက ေကာင္းကင္သုိ႔ ပ်ံတက္ကာ ေရမီး အစုံထြက္ေသာ ယမုိက္ျပာဋိဟာကုိ ျပသမွ ႐ုိေသရေကာင္းမွ သိၾကသည္ဟူ၏။ (အခ်ဳိ႕စာမ်ား အဆုိအရ ဖခင္ျဖစ္သူ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးက စတင္ ရွိခုိးမွ အားလုံး လုိက္လံ၍ ဦးခုိက္ၾကသည္ ဆုိ၏။)

ျဖစ္သင့္သည္မွာ အသက္အရြယ္သည္ ပဓာနမဟုတ္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ ငယ္ရြယ္ေသာ္လည္း ပညာဉာဏ္၊ သမာဓိ၊ သိကၡာႏွင့္ ျပည့္စုံကာ အ႐ုိအေသေပးရန္ ထုိက္တန္၏။ ဥပမာ မေဟာသဓ ကေလးသည္ ငယ္ရြယ္ေသာ္လည္း ပညာဉာဏ္ျဖင့္ ျပည့္စုံသျဖင့္ လူႀကီးမ်ားကပင္ အ႐ုိအေသျပဳရန္ ထုိက္တန္သကဲ့သုိ႔ပင္တည္း။

အခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ကား အသက္ႀကီးလ်က္ အခ်ိန္မစီး။ ထုိသူမ်ားအား ႐ုိေသေလးစားျခင္း မျပလွ်င္ မျပသူ၏ အျပစ္ဆုိစရာမလုိ။

ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ ကား၊ ရထား၊ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ လူႀကီးသူမ တက္လာပါက ေနရာဖယ္ေပးျခင္းမွာ သူတုိ႔၏ ဇရာအုိ ပ်က္ယြင္းေနေသာ၊ အားနည္းတုန္ခ်ိေနေသာ အေနအထားကုိ စာနာေထာက္ထား၍ ဖယ္ေပးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ႐ုိေသကုိင္း႐ႈိင္းသျဖင့္ ဖယ္ေပးျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္။ သင္ဖယ္ေပးလုိက္သူ လူႀကီးသည္ သူခုိးဓားျပ၊ လူအႏၶလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ ဤသည္ကုိ သင္က ႐ုိေသသည္ဆုိက သင္သည္ လူ႕အႏၶကုိ အ႐ုိအေသေပးသူတဦးအျဖစ္ ေရာက္မသြားေပေလာ။

ေနာက္တခ်က္က ေမာင္က်ည္ေပြ႕ ဘေလာ့ဂ္တြင္ တခါက ဖတ္ရသည္။ ကၽြႏု္ပ္အလြန္ ႏွစ္သက္သည္။ မိဘစကားကုိ ေျမ၀ယ္မက်နားေထာင္ရမည္ဟု ဗုဒၶကမေဟာ။ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ပင္ သူ႕မိဘစကားကုိနားေထာင္ၿပီး ေတာမထြက္ပဲေနပါက သဗၺဳညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရမည္မဟုတ္။ (စၾက၀ေတးမင္းေတာ့ ျဖစ္မည္ဆုိသည္)။ မိဘစကားပင္ျဖစ္ေသာ္ျငား မိမိ စဥ္းစားဉာဏ္ျဖင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ယုံသင့္သည္။

မိဘကလည္း ငါ႔စကားမွအမွန္။ ငါစကားနားမေထာင္ခ်င္လွ်င္ အိမ္ကဆင္းသြား။ ထုိသုိ႔ ျပဳမူသင့္သည္မဟုတ္။ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ေျပာျပၿပီး သားသမီးကုိလည္း အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ျပန္လည္ေျပာဆုိခြင့္ ေပးသင့္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိဘလည္း လူပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိဘလည္း မွားႏုိင္သည္။

“ပုဂၢဳိလ္ခင္မွ တရားကုိ မင္မွာလား”

တခါက ရွင္သာရိပုတၱရာကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သကၤန္း႐ုံသည့္အခါ (အ၀န္းအ၀ုိင္းမညီ) အထာမက်ျဖစ္ေနသည္ကုိ ရွင္သာမေဏတပါးက ျမင္၍ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ရာ အေရးတယူ နာယူ၍ ျပန္ျပင္ဆင္၀တ္ကာ “ညီပါၿပီလား ငါ႔ရွင္”ဟု တေလးတစား ေမးျမန္းေဖာ္ရ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ၊ အက်ဳိးရွိေသာစကားကုိ မည္သူ႕ပါးစပ္က ထြက္သည္ျဖစ္ေစ လက္ခံနာယူသင့္၏။ ေက်ာ္ေစာတိကၠမ ရွိေသာ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးက ေျပာလွ်င္ ေျပာသမွ် ယုံသည္။ သာမန္လူက ေျပာလွ်င္ လက္မခံ။ ဤသည္မွာ ပုဂၢဳိလ္ခင္၍ တရားမင္ျခင္းျဖစ္ရာ တရားသေဘာကို လက္ကုိင္မထားသျဖင့္ တရားလက္လြတ္ျဖစ္ျခင္း မည္ေပသည္။

၄င္းသည္ Celebrity Worship ေခၚ နာမည္ႀကီးသူကုိ ကုိးကြယ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိသူမ်ားသည္ နာမည္ႀကီးသူေျပာသည့္အထဲ၌ အမွားပါလွ်င္လည္း အမ်ား၏ ၾကဥ္ျခင္း၊ စိတ္ခုျခင္းကုိ ခံရမည္ေၾကာက္၍ ေထာက္မျပ၀ံ့။ ခပ္မဆိတ္သာ ေနၾကကုန္၏။ နာမည္မႀကီးသူ ေျပာသည့္အထဲတြင္ အမွားပါ ပါက ေတာက်ီးကန္းမ်ားသုိ႔ပင္ ၀ုိင္းအာၾက ၀ုိင္းဆိတ္ၾကကုန္၏။ ေရနစ္သူကုိ ၀ါးကူထုိးေဖာ္ ရၾကေပ၏။

“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိပင္ ၾကဥ္မည့္လူမ်ား”

အခ်ဳိ႕လူမ်ားသည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမိန္႔ခြန္းထဲမွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာေသာအခါ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္လုိလူက ေျပာတာေတာ့ လက္ခံႏုိင္စရာရွိသည္” ဟု ဆုိၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လုိပင္ သာမန္လူတဦးတေယာက္ အမွန္တရားကုိ သၾကားမအုပ္ပဲ ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာေသာအခါ လက္မခံႏုိင္ျဖစ္ၾကျပန္ေလသည္။ ထုိသူတုိ႔သည္ စိတ္ဓါတ္မရင့္က်က္သူမ်ားသဖြယ္ အမွန္တရားကို သၾကားအုပ္ၿပီး ခြံ႕ေကၽြးရန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကကုန္သည္။ သနားဖြယ္ေကာင္းေလစြ။

သူတုိ႔သတိမျပဳမိသည္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေအာင္ျမင္ေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္ဘ၀သုိ႔ေရာက္လာမွ ဤသုိ႔ေျပာဆုိျခင္းမဟုတ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ စိတ္ထဲရွိသည့္အတုိင္း ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း ေျပာခ်တတ္သည့္ အက်င့္ရွိသည္။ ပြင့္လင္းသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဤသုိ႔ ၾကမ္းၾကမ္းေျပာတတ္သည့္အေလ့ရွိရမည္။ ႀကီးလာမွ၊ ေအာင္ျမင္လာမွ ဖက္ရွင္လုပ္ၿပီး ေျပာျခင္းမဟုတ္ႏုိင္ဆုိသည္ကုိ အတုိင္းသားျမင္ႏုိင္ေပသည္။

ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ ေစာေစာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္လုိလူက ေျပာတာကုိ လက္ခံႏုိင္စရာရွိသည္ဟု ဆုိသူမ်ားသည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းငယ္စဥ္ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ဘ၀မေရာက္ခင္အခါက ဆုိလွ်င္ (ယခုအခါ သာမန္ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာတတ္သူမ်ားကုိ တဖက္သတ္ ေ၀ဖန္သလုိပင္) ေအာင္ဆန္းကေလးအား ၀ုိင္းၾကဥ္ၾကမည္ပင္ျဖစ္သည္။ ၀ုိင္းဆိတ္ၾက၊ ၀ုိင္းအာၾကမည္မွာ မုခ်ပင္ျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းဖတ္ၾကည့္ရေသာအခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ထုိေခတ္ထုိအခါက အင္မတန္ လူမုန္းမ်ားသည္ဟု ဖတ္ရသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိယ္တုိင္က သူ႕မွာ ရန္သူေတြ ၀ုိင္းေနသည့္အျဖစ္ကုိ ဆာဟူးလ္ဘရန္႔အား ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ေျပာျပဘူးသည္ဆုိ၏။

အမွန္ေတာ့ အထက္က ဆုိခဲ့သူမ်ားသည္ လူတေယာက္ကုိ ၾကည္ညဳိသည္ဆုိလွ်င္ ဘာအတြက္ ၾကည္ညဳိေၾကာင္း သူတုိ႔ဘာသာ ကြဲကြဲျပားျပားသိပုံမရ။ အမ်ားေယာင္၍ လုိက္ေယာင္သည့္ႏွယ္ ရွိေခ်သည္။

က်ေနာ့္အေနႏွင့္မူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အားေလးစားသည့္အခ်က္မ်ားအနက္ ေရွ႕ဆုံးက အခ်က္မွာ ႐ုိးသားျခင္း၊ ဟန္မေဆာင္တတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဉာဏ္ပညာထက္ျမက္ျခင္း၊ သတၱိရွိျခင္းႏွင့္ ျပည္သူလူထုအေပၚ ေစတနာရွိျခင္းတုိ႔မွာ ေနာက္ကလုိက္သည္။ အျမင့္ဆုံး ေလးစားသည့္အခ်က္မွာ ႐ုိးသားပြင့္လင္းျခင္း၊ ဟန္မေဆာင္တတ္ျခင္းျဖစ္သည္။

ဤ႐ုိးသားပြင့္လင္းျခင္းသည္ပင္ ဘုမသိဘမသိ အမ်ားေယာင္၍ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေရာေယာင္ညာ၀ါးၾကကုန္ေသာ ေၾကာင္သူေတာ္ ဟန္ေဆာင္အေရၿခဳံမ်ားႏွင့္ မုိးႏွင့္ေျမလႊာလုိ ကြာျခားေနေပသည္။

ေနာက္တခ်က္မွာ အမွန္တရားႏွင့္ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေပးလုိေသာ သတင္းစကားျဖစ္လွ်င္ ခ်ဳိသာေသာ စကားလုံးမ်ားႏွင့္စီျခယ္ထားသည္ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ေရာႁပြမ္းေနသည္ျဖစ္ေစ ေပးခ်င္ေသာ အခ်က္ကုိ ရေအာင္ယူတတ္ဘုိ႔ အေရးႀကီးေပသည္။

ထုိ႔အတူ သကာဖုံးလႊမ္းထားေသာ မုသားမ်ား၊ မက္ေဆ့ခ်္ (Message) အလြဲမ်ားကုိလည္း စစ္ယူတတ္ရန္ အေရးႀကီးေပသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိ အမွန္တကယ္ေလးစားသည္ဆုိလွ်င္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တြင္ ရွိေသာအရည္အေသြးမ်ားကုိ အားက်စိတ္ျဖင့္ မိမိထံသုိ႔ ကူးယူႏုိင္ေအာင္ အနည္းဆုံး က်င့္ႀကံသင့္သည္။ သုိ႔မွသာ အမွန္တကယ္ ေလးစားရာေရာက္မည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ လွ်ာဖ်ားကေလးနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေလးစားျပျခင္းသာ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။

“အေရၿခဳံ”

ေလာကႀကီးတြင္ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္း အစစ္အမွန္မ်ားလည္း အမွန္ပင္ရွိ၏။

သူေတာ္ေကာင္းအစစ္အမွန္မ်ားကုိ သာမန္လူတုိ႔က ၾကည္ညိဳၾကသည္။ ေလးစားၾကသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္လုိသူမ်ား ဒုနဲ႔ေဒး ျဖစ္လာသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ဘုိ႔ လြယ္သည္မဟုတ္။ အင္မတန္ခက္ခဲသည္။ သုိ႔ႏွင့္အခ်ဳိ႕လူမ်ား ျဖတ္လမ္းကလုိက္ကာ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ႀကံသည္။ အလြယ္ဆုံးနည္းလမ္းမွာ သူေတာ္ေကာင္း အေရၿခဳံလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

သူေတာ္ေကာင္းအေရၿခဳံရာတြင္ အသုံးအမ်ားဆုံးနည္းလမ္းအခ်ဳိ႕မွာ...

(၁) ဘာသာေရးအေရၿခဳံျခင္း
(၂) လူမႈေရး အေရၿခဳံျခင္း
(၃) အမ်ဳိးသားေရး အေရၿခဳံျခင္း
(၄) ဒီမုိကေရစီအေရး အေရၿခဳံျခင္း
(၅) ယဥ္ေက်းမႈ အေရၿခဳံျခင္း တုိ႔ျဖစ္သည္။

သူေတာ္ေကာင္းအတုကုိ အစစ္ထင္၍ ယုံၾကည္မိသူမ်ားမွာ ထုိသူ၏ သူေတာ္ေကာင္းအေရၿခဳံကြာက်သြားေသာအခါ အႀကီးအက်ယ္ ခံစားၾကရေလသည္။

ဤမွာပင္ “ဘုရားမွတ္လုိ႔ ကုိးကြယ္ပါတယ္၊ ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပုိ႔မွန္းသိ” ဆုိသည့္ စကားပုံလည္း ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။

သူေတာ္ေကာင္းအတုႏွင့္အစစ္မွာ ခြဲျခားလုိပါက ေအာက္ပါအခ်က္ျဖင့္လည္း ခြဲျခားႏုိင္သည္။

သူေတာ္ေကာင္းအစစ္သည္ သူယုံၾကည္ရာအေရးကိစၥရပ္တခုကို ေဆာင္ရြက္က်င့္ႀကံျပဳမူရာတြင္ သူ၏ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ( Principle ) မွ တဆံျခည္မွ် မေသြဖီဘဲ ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ျပဳမူတတ္သည္။

သူေတာ္ေကာင္းအတုသည္ကား သူအေရၿခဳံထားေသာ အေရးကိစၥတခုကို ေဆာင္ရြက္ျပဳမူက်င့္ႀကံရာ၍ အစဥ္တစုိက္မရွိတတ္။ လစ္ရင္လစ္သလုိ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမွ ဖဲခြာသြားတတ္၏။ ေဖာက္ဖ်က္တတ္၏။

ဥပမာျဖင့္ ထင္လင္းေအာင္ ျပရလွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းသည္ ငါးပါးသီလကုိ ေစာင့္ထိန္းသည္ဆုိလွ်င္ မေၾကာင္မက်ား မက်ဳိးမေပါက္ရေအာင္ ထိန္းသိမ္းသည္။ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္သူႏွင့္ သာမန္လူမ်ားသည္ကား ရံဖန္ရံခါ ခ်ဳိးေဖာက္တတ္ၾကသည့္ ဥပမာကဲ႔သုိ႔တည္း။

ပူးတြဲဖတ္ရန္....

အခါးကိုသကာအုပ္ရင္ျဖင့္

Read more

“မယဥ္ေက်းသူမ်ား”

လြတ္လပ္မႈဟူသည္ အဘယ္နည္း။

လြတ္လပ္မႈကုိ အတုိခ်ဳပ္၍ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိရလွ်င္ ျပဳမူရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ေျပာဆုိရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ေတြးႀကံရာတြင္လည္းေကာင္း မိမိအလုိက် ျပဴမူ၊ ေျပာဆုိ၊ ေတြးေခၚႏုိင္ေသာ ခြန္အား (သုိ႔မဟုတ္) အခြင့္အေရး ရွိျခင္းပင္တည္း။

လူသားတုိင္းသည္ လြတ္လပ္မႈကုိ အလုိရွိၾကသည္ခ်ည္းသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ မိမိဘ၀ကုိ မိမိ စိတ္တုိင္းက်သာ ေနထုိင္လုိၾကသည္။ မိမိစိတ္တုိင္းက်သာလွ်င္ ျပဳမူေျပာဆုိခ်င္ၾကသည္။ မိမိေတြးေခၚခ်င္သလုိ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚလုိၾကသည္။

မလြတ္လပ္ေသာဘ၀ကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္မက္ေမာသူဟူ၍ ဤေလာကတြင္ ရွိမည္မထင္။

အကယ္၍ လူသည္ ကၽြန္းတကၽြန္း (သုိ႔မဟုတ္) ၿဂိဳဟ္ကမၻာတခုေပၚတြင္ တေယာက္တည္းေနရပါက သူသည္ သူ႕စိတ္တုိင္းက် ထင္သလုိ ေနႏုိင္ေပသည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ ရရွိေသာ လြတ္လပ္မႈမွာ အႂကြင္းမဲ့လြတ္လပ္မႈ ( Absolute freedom )ဟုပင္ ေခၚဆုိႏုိင္ေပမည္။

သုိ႔ေသာ္ လူသည္ အျခားလူတဦးတေယာက္ (သုိ႔မဟုတ္) အမ်ားႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲေနထုိင္မည္ဆုိပါက အဆုိပါ အႂကြင္းမဲ့လြတ္လပ္မႈကုိ ရႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ အျခားသူမ်ားသည္လည္း မိမိကဲ့သုိ႔ပင္ လြတ္လပ္မႈကုိ လုိခ်င္ေတာင့္တၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၍ မိမိ၏ လြတ္လပ္ခြင့္သည္ အျခားသူမ်ား၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို မထိပါးမိေစရန္ စတင္ သတိျပဳလာရသည္။

ထုိအေနအထားတြင္ မိမိ၏ လြတ္လပ္မႈသည္ အႂကြင္းမဲ့လြတ္လပ္မႈဟု မွတ္ယူကာ စိတ္ရွိတုိင္း ျပဳမူေျပာဆုိက်င့္ႀကံမည္ဆုိလွ်င္ အျခားသူတုိ႔၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ထိပါးႏုိင္သည္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာႀကီးျဖစ္သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဥပမာ ေပးခဲ့သည့္ “လြတ္လပ္ၿပီဆုိၿပီး လမ္းမေပၚမွာ ေဆးတက္လွန္းသည့္” ျဖစ္ရပ္ကဲ့သုိ႔ပင္တည္း။ မိမိ၏လြတ္လပ္စြာ လမ္းမေပၚတြင္ ေဆးတက္လွန္းမႈသည္ လမ္းသြားလမ္းလာတည္းဟူေသာ အျခားသူမ်ား၏ လြတ္လပ္စြာ သြားလာပုိင္ခြင့္ကုိ ထိခုိက္လာသည္။ ထုိသုိ႔ မိမိတဦးတည္းအက်ဳိးအတြက္ အျခားသူမ်ားကုိ ထည့္သြင္းမစဥ္းစားသည့္ အျပဳအမူမ်ဳိးမွာ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ေခါင္းပါးေသာ (၀ါ) မွ်တမႈမရွိေသာ (၀ါ) ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္နိမ့္ပါးေသာ (၀ါ) ႐ုိင္းစုိင္းေသာ အျပဳအမူပင္ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသည္ အသုိင္းအ၀ုိင္း၊ အစုအဖြဲ႕ႏွင့္ေနလာေသာအခါ အျခားသူမ်ား၏ လြတ္လပ္မႈကုိ မထိပါးမိေစရန္ ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္မႈတြင္ အတုိင္းအတာ၊ အကန္႔အသတ္မ်ား စတင္ သတ္မွတ္လာရသည္။ အႂကြင္းမဲ့ လြတ္လပ္မႈကုိ ရယူက်င့္သုံးရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာအခါ အကန္႔အသတ္ရွိေသာ လြတ္လပ္မႈအျဖစ္ တဆင့္ေလွ်ာ့၍ လက္ခံႏုိင္ရန္ လူတုိ႔အေနျဖင့္ နားလည္ႀကဳိးပမ္းလာၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ “တန္းတူညီမွ် လြတ္လပ္မႈ” ဆုိေသာ ကိစၥသည္ အေရးပါလာသည္။

လူတဦးႏွင့္တဦး မည္သူ၏လြတ္လပ္မႈကုိမွ် မထိပါးပဲ အျပန္အလွန္ အတူယွဥ္တြဲေနႏုိင္ရန္မွာ “တန္းတူညီမွ် လြတ္လပ္မႈ”သည္ အခရာျဖစ္သည္။

တစုံတေယာက္တြင္ သူ႕သေဘာအေလ်ာက္ ေျပာဆုိျပဳမူပုိင္ခြင့္ရွိပါလ်က္ အျခားသူတဦးတြင္ အလားတူ ေျပာဆုိျပဳမူပုိင္ခြင့္မရွိဆုိပါက တန္းတူညီမွ် လြတ္လပ္မႈ (တနည္း) တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရွိသည္ဟု မဆုိႏုိင္ေခ်။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတုိင္း တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ား ရရွိေစရန္အတြက္ လူအမ်ားသေဘာက် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားက အမ်ား၏ တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးႏွင့္ တန္းတူညီမွ် လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒသမ်ား ေရးဆြဲၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ အေျခခံဥပေဒမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။

ထုိအေျခခံဥပေဒပါ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားအတုိင္း လူတဦးခ်င္း၏ အခြင့္အေရးကုိ လည္းေကာင္း၊ လူအမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ လည္းေကာင္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္စီမံေပးရန္အတြက္ လူအမ်ားသေဘာက် ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ (၀ါ) အစုိးရမ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာသည္။

ထုိစည္းမ်ဥ္းဥပေဒသမ်ားကုိ ခ်ဳိးေဖာက္သူမ်ားအား ထုိက္တန္ေသာ အျပစ္ဒဏ္မ်ားကုိ စီရင္ခ်မွတ္ႏုိင္ရန္ တရားစီရင္ေရးမ႑ဳိင္လည္း ေပၚေပါက္လာသည္။

ထုိ႔အျပင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္းမွ ျပႆနာမ်ား၊ ပဋိပကၡမ်ား၊ အစုိးရအဖြဲ႕၏ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား၊ တရားခြင္မ်ားအေၾကာင္းကုိ လူအမ်ားသိသာေစရန္ မီးေမာင္းထုိး ေဖာ္ျပေပးေသာ မီဒီယာမ်ား၏ က႑သည္လည္း အေရးပါလာျပန္သည္။

ဤျဖစ္ထြန္းမႈမ်ားသည္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း လူအခ်င္းခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ႏုိင္ေရးအတြက္ ျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာျခင္းသာျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွသည့္အခါ လူ႕အမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္ လူထုအေနျဖင့္ ယုံၾကည္ကုိးစားစြာ ေရြးျခယ္တင္ေျမႇာက္လုိက္ေသာ အစုိးရမ်ားကုိယ္တုိင္က ထုိအခြင့္အေရးမ်ားကုိ ပိတ္ပင္ခ်ဳိးေဖာက္ကာ မိမိတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြားသက္သက္အတြက္ လူအမ်ားအား ႏုိင္ထက္ကလူ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရတတ္သည္။

ထုိ႔ထက္ဆုိးရြားသည္မွာ လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားျခင္းလည္း မဟုတ္ရပါပဲလ်က္ လက္နက္အားကုိးျဖင့္ အတင္းအဓမၼ အာဏာသိမ္းယူကာ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ အစုိးရမ်ဳိးမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ယခင္ပုိ႔စ္တြင္ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ရွိျခင္းႏွင့္ မွ်မွ်တတ ရွိျခင္းကုိ အယဥ္ေက်းဆုံး အျပဳအမူဟု ဆုိခဲ့သည္။

အထက္ပါ အစုိးရမ်ဳိးမ်ားကား ကုိယ္လြတ္လပ္သကဲ့သုိ႔ အျခားသူမ်ားလည္း လြတ္လပ္ခ်င္ရွာေပလိမ့္မည္ဟူေသာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္ တန္းတူညီမွ်မႈမ်ား ေခါင္းပါးလွသည္ျဖစ္၍ မယဥ္ေက်းေသာ၊ ႐ုိင္းစုိင္းေသာ၊ ေအာက္တန္းက်ေသာသူမ်ား ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အစုိးရမ်ားဟူ၍ သတ္မွတ္ရေခ်မည္။

ဤပုိ႔စ္အတြက္ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြတုိ႔ကုိ ေမးလုိေသာ ေမးခြန္းမွာ....

လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိပုိင္ခြင့္သည္ သင့္ဘ၀အတြက္ အေရးပါသည္ဟု သင္ထင္ပါသလား။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

Read more

“သံတူေၾကာင္းကြဲ”

ျမန္မာဘာသာစကားမွာ အနက္အဓိပၸါယ္တခုထက္ပုိတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြရွိၿပီး သုံးစြဲတဲ့အခါ နားေထာင္သူအဖုိ႔ အဓိပၸါယ္ေကာက္မလြဲေအာင္ သတိထားသုံးစြဲရတာေတြ ရွိပါတယ္။

ဥပမာ......... “ယုံၾကည္မႈ”။

ယုံၾကည္မႈလုိ႔ ဆုိလုိက္ရင္ တစုံတခုအေပၚ သက္၀င္ယုံၾကည္မႈ (Belief) ဆုိလုိတာ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ တဦးနဲ႔ တဦး အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈ (Trust)ကုိ ဆုိလုိတာလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ ယုံၾကည္မႈဟာ သက္၀င္ယုံၾကည္မႈျဖစ္ၿပီး မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းၾကားက ယုံၾကည္မႈဟာ ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈ ျဖစ္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးစကား၀ုိင္းေတြမွာ အဲဒီ ယုံၾကည္မႈ အေၾကာင္းကုိ ကြဲကြဲျပားျပားျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုတစုိက္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကုိယ္ေျပာခ်င္တာဟာ အေရးေတာ္ပုံတခုအေပၚ ယုံၾကည္မႈကုိ ေျပာခ်င္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေရးေတာ္ပုံအတြင္းမွာ အတူတကြပါ၀င္ၾကမယ့္ ရဲေဘာ္ရဲဖက္ အခ်င္းခ်င္းအၾကားက ယုံၾကည္မႈကုိ ေျပာခ်င္တာလား။ နားေထြးသြားႏုိင္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေ၀ါဟာရ တခုက..... “ယဥ္ေက်းမႈ”။

ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာမွာလည္း လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၊ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ( Culture ) နဲ႔ အေျပာအဆုိ၊ အေနအထုိင္၊ အျပဳအမူရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ( Politeness )ဆုိၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးကြဲျပားပါတယ္။

အေျပာအဆုိ၊ အေနအထုိင္၊ အျပဳအမူရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ (Politeness )မွာေတာင္မွ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ထပ္ခြဲရမယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။

ပထမ တမ်ဳိးက လူအဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ ယဥ္ေက်းတယ္လုိ႔ အစဥ္အလာအရသတ္မွတ္ထားတဲ့ သေကၤတေတြ( etiquette )ပါ။ အဲဒါေတြက ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့လူေတြကုိ ဦး၊ ေဒၚ တပ္ၿပီး ေခၚေ၀ၚတာမ်ဳိး၊ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲ ျပဳမူတာမ်ဳိးေတြ၊ သံခင္းတမန္ခင္းေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ေျပာဆုိတဲ့အခါ၊ အလွဴပြဲ၊ မဂၤလာပြဲေတြ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြတက္ေရာက္တဲ့အခါ ေနရာေဒသအလိုက္ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျပဳမူေျပာဆုိသင့္တယ္လုိ႔ အမ်ားလက္ခံသတ္မွတ္ထားခ်က္ေတြပါ။

ဒုတိယတမ်ဳိးကေတာ့ ပုိၿပီးအဆင့္ျမင့္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိးပါ။ အဲဒါက တဖက္သားအေပၚမွာ ေလးစားမႈ၊ ကုိယ္ခ်င္းစာမႈ တုိ႔ကုိ ျပတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိးပါ။ ဥပမာ ကုိယ့္ေ၀စု ရိကၡာထုပ္ကုိ ကုိယ္မစားပဲ ကုိယ့္ထက္ ငတ္ျပတ္ေနသူကုိ ေကၽြးလုိက္တာမ်ဳိး၊ အတူတကြ ခရီးထြက္လာသူခ်င္းအေပၚမွာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈမ်ဳိး၊ သူတပါးအေပၚမွာ မတရားလူလည္က်ေခါင္းပုံျဖတ္ဖုိ႔ကုိ စက္ဆုတ္မႈမ်ဳိး၊ သူတပါးလြတ္လပ္ခြင့္ကုိ မထိပါးတာမ်ဳိး စတဲ့ အျပဳအမူမ်ဳိးေတြဟာ အယဥ္ေက်းဆုံး အျပဳအမူေတြပါ။ အတုိခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အယဥ္ေက်းဆုံး အျပဳအမူေတြဟာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ မွ်မွ်တတ ရွိမႈအေပၚမွာ အရင္းခံပါတယ္။

လူတဦးတေယာက္ (သုိ႔မဟုတ္) အစုအဖြဲ႕တခုဟာ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြတတ္ေကာင္း တတ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ေငြေၾကးအရလည္း က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနႏုိင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တဖက္ဖက္မွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ျမင္ေနႏုိင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အာဏာကုိ လက္ကုိင္ရထားတာလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ လူတဦးတေယာက္ (သုိ႔မဟုတ္) အစုအဖြဲ႕တခုဟာ အျခားလူေတြအေပၚမွာ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ေခါင္းပါးၿပီး မွ်မွ်တတ ရွိဖုိ႔ မႀကဳိးစားဘူးဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာတတ္တတ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရာထူးဌာနႏၱရ ႀကီးႀကီး မယဥ္ေက်းသူလုိ႔ပဲ သတ္မွတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ( Culture ) အစိတ္အပုိင္းတခုျဖစ္တဲ့ တုိက္ပုံအက်ႌ၊ ေတာင္ရွည္ပုဆုိး၊ ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္း စတဲ့ အဆင္တန္ဆာသက္သက္ကုိ ၀တ္ဆင္ျပ႐ုံနဲ႔ ယဥ္ေက်းသူလုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔မရပါဘူး။ အလားတူပဲ လူႀကီးေရွ႕မွာ ခါးကုန္းသြားတတ္ၿပီး၊ ႏႈတ္ကေန ခ်ဳိသာယဥ္ေက်း ေျပာဆုိတတ္႐ုံမွ်နဲ႔လည္း ယဥ္ေက်းသူလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မရျပန္ပါဘူး။

တကယ့္အယဥ္ေက်းဆုံးလူသားဆုိတာက လူသားအခ်င္းခ်င္းအေပၚ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံတတ္သူသည္သာလွ်င္ အယဥ္ေက်းဆုံးလူသားလုိ႔ က်ေနာ္ယူဆခ်င္ပါတယ္။

အလားတူ ေနာက္ထပ္ ေ၀ါဟာရတခုကေတာ့...... “႐ုိးတယ္” ဆုိတဲ့ စကားပါ။

႐ုိးတယ္ဆုိတာ ႐ုိးသားတာ (Sincere) ကုိ ေျပာတာျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ အေနအထုိင္ အေတြးအေခၚ မဆန္းျပား မ႐ႈပ္ေထြးျခင္း ( Simple ) ကုိ ဆုိလုိတာျဖစ္ႏုိင္တဲ့အျပင္၊ ႐ုိးအျခင္း၊ ထူျခင္း (Naive) ကုိ ေျပာလုိျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

အဲဒီသုံးမ်ဳိးမွာ ႐ုိးသားျခင္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရည္အေသြးတခုလုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ႐ုိးသားတယ္ဆုိတာ တဖက္သားကုိ လွည့္ျဖားလုိတဲ့သေဘာ ကင္းစင္လုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕ေလာကမွာ ဘယ္သူမွ လွည့္ျဖားခံရျခင္းကုိ ႏွစ္သက္မယ္မထင္ပါဘူး။ “လက္ေတြ႕ေလာကမွာ” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေရွ႕မွာ ခံထားရျခင္းကေတာ့ “အႏုပညာအရ” လွည့္ျဖားျခင္းလည္း ရွိႏုိင္ေသးလုိ႔ပါပဲ။

အႏုပညာမွာေတာ့ လွည့္ျဖားဆုိတာထက္ တကယ္မရွိတာကုိ ရွိသေယာင္ ဖန္တီးယူျခင္းေတြ ပါ၀င္လုိ႔ပါပဲ။ အဲသည္လုိ လွည့္ျဖားျခင္းကုိေတာ့ အႏုပညာကုိ ခံစားတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀အရ တကယ္မဟုတ္မွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ႏွစ္သက္ႏုိင္ပါတယ္။

လက္ေတြ႕ေလာကမွာ လွည့္ျဖားျခင္းကေတာ့ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ လူအခ်င္းခ်င္းအေပၚမွာ ရွိသင့္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ မွ်မွ်တတရွိမႈကုိ မေလးစားရာ၊ ေဖာက္ဖ်က္ရာေရာက္တဲ့အတြက္ မယဥ္ေက်းတဲ့ အျပဳအမူလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လွည့္ျဖားျခင္းသေဘာ ကင္းစင္တဲ့အတြက္ ႐ုိးသားျခင္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရည္အေသြးတခုလုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။

အေနအထုိင္ အေတြးအေခၚ မဆန္းျပား မ႐ႈပ္ေထြးျခင္း (Simple) ျဖစ္ျခင္းကေတာ့ လူတဦးတေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေကာင္းတယ္ဆုိးတယ္ ေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တုိက္ပုံနဲ႔ ပုဆုိးကုိ ႏွစ္သက္သူက တုိက္ပုံပုဆုိးကုိ ၀တ္ႏုိင္သလုိ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ နားသံသီး၀တ္ခ်င္သူကလည္း သူ႕ဘာသာ လြတ္လပ္စြာ ၀တ္ဆင္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ငါက တုိက္ပုံ၊ ပုဆုိး၀တ္လုိ႔၊ ငါက ရင္ဖုံးနဲ႔ ခ်ိတ္ထမီ၀တ္လုိ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ စကပ္၀တ္တဲ့လူေတြထက္ ပုိၿပီး လူေကာင္းျဖစ္တယ္၊ ပုိၿပီး လူယဥ္ေက်းျဖစ္တယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ရင္ မွားယြင္းတယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။


ေနာက္ဆုံးတခုျဖစ္တဲ့ ႐ုိးအျခင္း ( Naive )ကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္လုိ႔ သေဘာရပါတယ္။ အတယ္ဆုိမွေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါေတာ့မလဲ။ သူတပါးက ကုိယ့္အေပၚမွာ မမွ်မတလာလုပ္ရင္လည္း ခံရေတာ့မွာကုိး။

က်ေနာ္ငယ္ငယ္က အ ပုံကုိ အလ်ဥ္းသင့္လုိ႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

က်ေနာ္ သုံးေလးႏွစ္သား အရြယ္က က်ေနာ့္အိမ္ကုိ လာလည္တဲ့ အကုိ၀မ္းကြဲတေယာက္ဟာ အိမ္ကုိ ေရာက္တုိင္း က်ေနာ္ကုိ အနင္းခုိင္းတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း နင္းေပးတာေပါ႔။ နင္းလုိ႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ၾကာၿပီဆုိရင္ အကုိက ေအာက္က အနင္းခံရင္းက က်ေနာ့္ကုိ နင္းခ ေတာင္းပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အကုိ႔ကုိ နင္းခ ေပးဖုိ႔အတြက္ အေမ့ဆီေျပးၿပီး ပုိက္ဆံေတာင္းပါတယ္။

အေမကေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္။ “ငါ႔သားႏွယ္.... အလုိက္တာဟယ္။ နင္က နင္းခ ေပးရမယ့္လူမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ နင္က ရ ရမယ့္လူ။” ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က အကုိ႔ဆီကုိ ျပန္ေျပးၿပီး က်ေနာ္က နင္းခ ရ ရမယ့္လူ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပတယ္။ အကုိက တခါ ရွင္းျပျပန္တယ္။ “ဒီမွာ.... မင္းက ငါ႔အေပၚ တက္နင္းတဲ့သူ။ ငါက အနင္းခံရတဲ့လူ။ ငါ႔မွာ အနင္းလည္းခံရေသးတယ္၊ မင္းကုိလည္း နင္းခ ျပန္ေပးရဦးမယ္ဆုိေတာ့ မင္းတရားသလား” လုိ႔ ျပန္ေမးတယ္။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း အေမ့ဆီကုိ ျပန္ေျပးၿပီး က်ေနာ္သာလွ်င္ နင္းခကုိ ေပးရမယ့္သူ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း အေမ့ကုိ ေနာက္တေခါက္ ရွင္းျပရ ျပန္တာေပါ႔။ ကဲ.... က်ေနာ့္ေမြးသမိခင္အဖုိ႔ေတာ့ သူ႕သားေတာ္ေမာင္ေရႊေသြးဟာ ဒီေလာက္ အူအေနပုံကုိ ဘယ္ေလာက္မ်ား အားမလုိအားမရ ျဖစ္လုိက္ေလမလဲ။

အဲဒါ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ အခုႀကီးေတာ့လည္း အဲဒီလုိ ႐ုိးအပုံကုိ မေကာင္းမွန္းသိလုိ႔ ျပဳျပင္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ခံရဆဲပါ။

ကဲ......ေရွ႕တပုိ႔စ္တုန္းကလုိပဲ။ က်ေနာ့္ပုိ႔စ္ကုိ ေမးခြန္းေလးတခုနဲ႔ အဆုံးသတ္ လုိက္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ မယဥ္ေက်းဆုံးလုိ႔ ယူဆသတ္မွတ္တဲ့ အျပဳအမူလုပ္ရပ္ဟာ ဘယ္လုိအျပဳအမူလုပ္ရပ္မ်ဳိး ျဖစ္ပါသလဲ။

Read more

“အားနာျခင္းဆုိတာ”

“အေမးႏြားေက်ာင္း၊ အေျဖဘုရားေလာင္း” ဆုိတဲ့ စကားရွိတယ္။

အဓိပၸါယ္က ေမးတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ပညာမတတ္တဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ ေမးခြန္းလုိ ႐ုိးစင္းတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ သုိ႔ေသာ္ ေျဖဆုိတဲ့အခါမွာေတာ့ ေျဖဆုိသူရဲ႕ ပညာဉာဏ္ႀကီးရင့္မႈအေပၚမွာ တည္မွီၿပီး အဆင့္ျမင့္ၿပီး ပညာသားပါတဲ့အေျဖမ်ဳိး ျဖစ္ႏုိင္တယ္.........လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆနားလည္ထားပါတယ္။

အခုတေလာ က်ေနာ္လည္း ေကာင္းဘြဳိင္စိတ္ ၀င္ေနလုိ႔ ဘေလာ့ဂ္လာဖတ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကုိ ေမးခြန္းေလးေတြ ထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘုိဘုိဟန္သီခ်င္းထဲကလုိ “ျမန္မာျပည္က ေကာင္းဘြဳိင္...ေသနတ္မပစ္ပါ...” ဆုိတဲ့ စာသားေလးကုိေတာင္ ေျပးသတိရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေသနတ္မပစ္ပါဘူး။ ေမးခြန္းပဲထုတ္မွာပါ။

က်ေနာ္အရင္က ျမန္မာတီးေရွာ့ပ္ ဖုိရမ္မွာတုန္းက ယူခဲ့တဲ့ “ေညာင္ရမ္းဂြတုိ” ဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔လည္း လုိက္ဖက္သြားတာေပါ႔။ ေရာင္ေပစူးကေလးနဲ႔ ပုဆုိးကုိ စလြယ္သုိင္းၿပီး၊ လက္တဖက္မွာ ေလးဂြကုိင္ထားမယ့္ က်ေနာ့္ပုံကုိ အရင္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကေပါ႔။

ကဲ.... အခု ပထဦးဆုံးေမးခြန္းေလးကုိ မေမးခင္ အဲသည္ေမးခြန္းကုိ ဘာေၾကာင့္ ေမးရသလဲဆုိတဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ေလးကုိ နည္းနည္း တီးေခါက္မိေအာင္ အတုိခ်ဳံးၿပီး ေျပာျပခ်င္တယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ အားနာတတ္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီ “အားနာျခင္း”ကုိ အေျခခံလုိ႔ အရင္တုန္းက ဘားမားတူေဒး စာမ်က္ႏွာမွာ “သင္အားနာတတ္သလား” ဆုိၿပီး က်ေနာ္ စာတပုဒ္ေရးဘူးပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္ေလာက္က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ စကား၀ုိင္းတခုမွာ အဲဒီ အားနာတတ္တဲ့ ကိစၥက ေခါင္းစဥ္တခုအေနနဲ႔ ျပန္ပါလာျပန္ေရာ။

မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာ့ အားနာျခင္းဆုိတာဟာ တဖက္လူကုိ ကုိယ္နဲ႔ႏႈိင္းၿပီး စာနာတတ္ေသာစိတ္ကေန ေပါက္ဖြားလာတာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့သေဘာေပါ႔။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အားနာျခင္းဆုိတာ စိတ္ထဲမွာ ႐ႈပ္ေထြးျခင္း (a state of confusing)၊ ကြဲကြဲျပားျပား ပုိင္းျခားမသိျခင္းကေန အေျခခံတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့သေဘာကုိ ေဆာင္ပါတယ္။

က်ေနာ္က မိတ္ေဆြတုိ႔ကုိ ေမးခ်င္တဲ့ေမးခြန္းမွာ ႏွစ္ပုိင္းပါ၀င္ပါတယ္။

( စကားမစပ္ ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ စကားေျပာတဲ့အခါ သူတုိ႔ကုိ ဘာပဲေမးလုိက္ေမးလုိက္......“ဒါက ႏွစ္ပုိင္းရွိတယ္” ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ စေျဖတာကုိ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ တကယ္ႏွစ္ပုိင္းရွိလုိ႔ ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ေျပာေနက် အက်င့္ႀကီးပါေနလုိ႔ ေျပာထြက္သြားတာမ်ဳိးပါ။ တခ်ဳိ႕လူေတြလည္း ဘာပဲေျပာေျပာ....“တခုေတာ့ ရွိတယ္” ဆုိတာမ်ဳိး ေရွ႕ကခံေျပာတတ္ၾကတယ္။ အဲသည္လူမ်ဳိးနဲ႔ေတြ႕ရင္ အေတြးေခ်ာ္တတ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ က်ိတ္ၿပီး အူႏွိပ္ေနရတတ္တယ္။)

ကဲ....ေဘးေခ်ာ္သြားၿပီ။ ျပန္ေကာက္ရရင္ က်ေနာ့္ ေမးခြန္းမွာ ႏွစ္ပုိင္း ရွိတယ္။

(၁) အားနာျခင္း ဆုိတာ ဘာလဲ။
(၂) အားနာတတ္ျခင္းဟာ ေကာင္းသလား၊ ဆုိးသလား။

မိတ္ေဆြ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ။ က်ေနာ့္ကုိ ႏြားေက်ာင္းသားကေလးလုိပဲ သေဘာထားၿပီး မိတ္ေဆြအျမင္ကုိ အားမနာပ ေျဖဆုိသြားၾကဘုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

(ေနာင္ကုိလည္း အလ်ဥ္းသင့္ရင္ သင့္သလုိ ေမးခြန္းေလးေတြ တင္ေပးသြားပါမယ္။)

Read more

“က်ေနာ္ဘိသိက္ဆရာ”

မေန႔က ႏွစ္သစ္ရဲ႕ ပထမဆုံးေန႔။

မနက္ကုိ အိပ္ယာက ေစာေစာထလုိ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြနဲ႔ သတင္းနည္းနည္းပါးပါး ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ၉ နာရီခြဲေလာက္မွာ အိမ္ကထြက္ရတယ္။သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္မွာ က်ေနာ္က MC လုပ္ေပးရမွာမုိ႔ပါ။

သူငယ္ခ်င္းက စက္မႈတကၠသုိလ္မွာကတည္းက ေမဂ်ာအတူတူ၊ တတန္းတည္းသူငယ္ခ်င္း။ ေဟာ... စကၤာပူက NTU မွာ မာစတာ ဆက္တက္ေတာ့လည္း တခ်ိန္တည္း၊ တတန္းတည္း။ ယူတဲ့ ဘြဲ႕နဲ႔ ဘာသာရပ္အားလုံးအတူတူ၊ စာအတူတူ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။

က်ေနာ္ကျငင္းပါေသးတယ္။ “သူငယ္ခ်င္း... ငါ အမ္စီ မလုပ္တတ္ဘူး။ တလြဲေတြ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္”လုိ႔။ ဒါေပမယ့္ သူက “လုပ္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္က ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ထဲက တေယာက္ေယာက္လုပ္ေပးတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ပါ”..တဲ့။

အဲသည္လုိနဲ႔ လူေရွ႕ထြက္ စကားေျပာရတာကုိ ရြံ႕ေၾကာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ္လည္း မေန႔က မဂၤလာေဆာင္မွာ ေရွ႕ထြက္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴး လုပ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ဟုိတယ္ကုိ အေစာႀကီးေရာက္သြားတယ္။ သူတုိ႔သားက အ၀တ္အစားေတာင္ မလဲရေသးဘူး။ ေဘာင္းဘီတုိနဲ႔ တီရွပ္နဲ႔ အခန္း၀က ဆီးႀကဳိေနတယ္။ မဒမ္ေပါက “သတုိ႔သားက ေဟာ့ကာ စတုိင္လ္ပါလား” လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ သတုိ႔သားက “ဟီးဟီး...ဟီးဟီး” လုိ႔ ရယ္တယ္။

ဟုိတယ္အေပၚထပ္က ဗင္ဒါ (၁) ဆုိတဲ့ အခန္းတခန္းကုိ သူတုိ႔သမီးျပင္ဆင္ဘုိ႔အတြက္ ဟုိတယ္က ေပးထားတယ္။ အဲသည္မွာ သူတုိ႔သမီးကုိ မိတ္ကပ္၊ ဆံပင္ျပင္ေပးေနတာကုိ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ထုိင္ၾကည့္ရင္း၊ ဟုိဟုိ ဒီဒီ စကားစျမည္ေျပာရင္း ၁၁ နာရီ ထုိးေအာင္ ေစာင့္ၾကရတယ္။

ကလစ္ေတြ၊ ဘီးေတြအမ်ားႀကီးထုိးထားတဲ့ အလွျပင္ဆဲ သတုိ႔သမီးကုိ က်ေနာ္က လွမ္းေနာက္တယ္။ “သတုိ႔သမီးက အခုလုိက်ေတာ့လည္း အာကာသ သူရဲေကာင္းအတုိင္းပါလား။ ဂါဂါရင္နဲ႔ တူေနတယ္” လုိ႔ ေျပာေတာ့ သတုိ႔သားက “ဟီးဟီး” ဆုိ ရယ္ျပန္ေရာ။

၁၁ နာရီေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းက မဂၤလာေဆာင္ ေနရာအခင္းအက်င္းေတြ လုိက္ျပၿပီး ႐ုပ္သံပုိင္းဆုိင္ရာ တကၠနစ္ရွင္ရယ္၊ အခမ္းအနားအတြက္ တာ၀န္ရွိတဲ့ ဟုိတယ္၀န္ထမ္းရယ္နဲ႔ ေတြ႕ဆုံေပးတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႕အစီအစဥ္အတုိင္း လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေျပာေပးရမွာကုိး။

မဒမ္ေပါ ကေတာ့ သတုိ႔သမီးကုိ ျပင္ဆင္တဲ့ေနရာမွာ သတုိ႔သမီးရဲ႕ ကင္မရာေလးနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပုံေလးေတြ ႐ုိက္ေပးေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငွားထားတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ကင္မရာမင္း ေရာက္လာတယ္။

အမ္စီ လုပ္ရမွာမုိ႔ ကင္မရာကုိ အိမ္မွာထားခဲ့တာ နည္းနည္း ေနာင္တရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မဂၤလာပြဲက်င္းပတဲ့ေနရာေလးက ေတာ္ေတာ့္ကုိ လွတယ္။ ဟုိတယ္ခန္းမထဲမွာ ေဆာင္တာမဟုတ္။ ဟုိတယ္အျပင္ဘက္ ေရကူးကန္ေဘးက ဥယ်ာဥ္ေလးထဲမွာ လုပ္တာ။ စားပြဲ၀ုိင္းေတြကေတာ့ အမုိးေအာက္မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆုိၿပီး လက္စြပ္လဲတဲ့အခါက်ေတာ့ အျပင္ဘက္ ေနေရာင္ေတာက္ေတာက္ေအာက္မွာ လုပ္တာ။ ဧည့္ပရိသတ္ကေတာ့ အစီအရီခ်ထားတဲ့ ထုိင္ခုံေလးေတြမွာ ထုိင္ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ကားေတြမွာပါတဲ့ မဂၤလာပြဲကေလးလုိပဲ။

လူရင္းေတြခ်ည္း ဖိတ္ထားတဲ့အတြက္ ပကာသနလည္းမပါ၊ ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မဂၤလာပြဲကေလးျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဖြဲ႕ေကာင္တာမွာ တာ၀န္ယူေပးတာက တခ်ိန္က စက္မႈတကၠသုိလ္ အီလက္ထရြန္းနစ္ေမဂ်ာရဲ႕ အလွဘုရင္မ။ အခုအခ်ိန္ထိ ႏုပ်ဳိလွပဆဲပါ။

လက္စြပ္လဲၿပီးလုိ႔ တရားသူႀကီး စင္ေပၚက ဆင္းၿပီး ျပန္တဲ့အခါက်ေတာ့ မဂၤလာပြဲမစခင္အထိ အစစ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ စီစဥ္ေနခဲ့ရတဲ့ သတုိ႔သားက အက်င့္ပါၿပီး တရားသူႀကီးကုိ လုိက္ပုိ႔မယ္လုပ္လုိ႔ မိတ္ေဆြေတြက အျမန္တားရေသးတယ္။ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ သတုိ႔သမီးတေယာက္တည္း စင္ေပၚမွာ က်န္ခဲ့မွာ။

မဂၤလာပြဲမွာ ေကၽြးတဲ့အစားအေသာက္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၀ုိင္းမွာလည္း တကၠသုိလ္တုန္းကေရာ မာစတာတက္ေတာ့ပါ အတူတက္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူထုိင္ရတာဆုိေတာ့ စကားလည္း ေျပာလုိ႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အစီအစဥ္ တခါေျပာင္းကာနီးတုိင္း ေရွ႕ထြက္ၿပီး စကားနည္းနည္းေျပာေပါ႔။

လက္ထပ္ကိတ္မုန္႔နဲ႔ ဖန္ခြက္ပိရမစ္ေတြရွိတဲ့ စင္ျမင့္ေဘးနားမွာ အခမ္းအနားမွဴးအတြက္ စကားေျပာစင္ကေလးရွိတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ ႀကဳိးမဲ့ မုိက္က႐ုိဖုန္းတခု ေပးထားတယ္။ အမ်ားျမင္သာေအာင္ ပုံေဖာ္ျပရရင္ အုိဘားမားတုိ႔ မက္ကိန္းတုိ႔ debate လုပ္တုန္းက စကားေျပာစင္ကေလး အတုိင္းပါပဲ။

သတုိ႔သားနဲ႔ သတုိ႔သမီး ရွန္ပိန္ပုလင္းဖြင့္ၿပီး ဖန္ခြက္ပိရမစ္ထဲကုိ ေလာင္းထည့္ေနတုန္း မိတ္ကပ္ျပင္တဲ့အခန္းထဲတုန္းက က်ေနာ္စပ္လာတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ရြတ္ျပလုိက္တယ္။

ႏွစ္သစ္မဂၤလာမွာ
အခ်စ္စစ္အၾကင္နာေတြနဲ႔
အစဥ္သာေႏွာင္တြယ္ ရစ္လ်က္ေခြလုိ႔
မဂၤလာေမာင္မယ္ ခ်စ္သက္ရွည္ေစေၾကာင္းကုိ
ဆုေတာင္းပတၳနာ....

စကၤာပူက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆုိေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္း သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ၾကသမွ် မဂၤလာေဆာင္က်မွပဲ မိတ္ေဆြေတြအားလုံးကုိ တစုတစည္းထဲ ေတြ႕ခြင့္ရတယ္။ အဲ....ကုိတီဇက္ေအ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ က်ေနာ့္လန္ကြတ္တီဇာတ္လမ္းကုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကတယ္ဗ်ဳိး။ း-)

ဒီလုိနဲ႔ ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္မွာ သတုိ႔သား၊ သတုိ႔သမီးကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။

အျပန္မွာ ဖူနန္ အုိင္တီေမာလ္ကုိ ၀င္ၿပီး Dance Dance Revolution, Hottest Party II ဂိန္းမ္ကုိ ၀င္၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ သူနဲ႔ တြဲေဆာ့ဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ့္မွာ ၂၀၀ရ ခရစ္စမတ္တုန္းက ဌာနထဲမွာျပဳလုပ္တဲ့ ကံစမ္းမဲေပါက္ထားတဲ့ နီတင္းဒုိး ၀ီး ရွိေနတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တီဗီေရွ႕မွာ သမီးရယ္၊ မဒမ္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ တေယာက္တလဲ ကလုိက္ ခုန္လုိက္ၾကတာ ေခၽြးေတြ ေတာ္ေတာ္ထြက္သြားတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အခုလုိ ပုံမွန္ ကေပးႏုိင္ရင္ေတာ့ ကုိယ္အေလးခ်ိန္က်မယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းရတာပဲ။ (ပိန္သြားကာမွ ဓါတ္ပုံတင္ၿပီး ႂကြားရဦးမယ္။)

ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သမီးရယ္၊ သမီးအဖြားရယ္၊ မဒမ္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ေလးေယာက္သား အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္ဆုိင္မွာ ႏွစ္သစ္အထိမ္းအမွတ္ ညစာသြားစားၾကတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

ဒီကေန႔ သမီးေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ၿပီ။ ဒီတခါ အေဖ လုပ္သူေတြ ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္ လုိက္လာၿပီး ေနေပးရမယ္ဆုိလုိ႔ က်ေနာ္ ႐ုံးက ခြင့္ယူထားတယ္။

အင္း.....၂၀၀၉ ကေတာ့ စပါၿပီ။ မဂၤလာပြဲနဲ႔စလုိက္ရတဲ့အတြက္ မဂၤလာရွိမယ့္ ႏွစ္တႏွစ္ပဲလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ယုံၾကည္ေနပါတယ္။

Read more