“လွေသာမဟာေဒ၀ီ...
ေညာင္ေစာင္းေရႊသလြန္ထက္က ဆင္းသက္လာေလၿပီ.....
မဟာေဒ၀ီ...မဟာေဒ၀ီ.....
ေျခသလုံးေပၚတာ ၾကည့္႐ုံမွ်နဲ႔
၀ိပါကေၾကာင့္ စ်ာန္ေလွ်ာရေလသည္”
ေရႊမန္းတင္ေမာင္သီခ်င္းပါ။ ဟုိးေခတ္က မင္းဆရာ စ်ာန္ရသူ (ရေသ့/ရဟန္း) တဦး ေကာင္းကင္ကေန စ်ာန္နဲ႔ ႂကြအလာမွာ ဘုရင့္မိဖုရားျဖစ္သူက သလြန္ေညာင္ေစာင္းေပၚကအဆင္း ေျခသလုံးလွစ္ကနဲ ေပၚသြားတာကုိ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ တပ္မက္ျခင္းတဏွာေၾကာင့္ စ်ာန္ေလွ်ာရတာကုိ သီခ်င္းဆုိထားတာပါ။ (ဇာတ္လမ္းအတိအက်ကေတာ့ ဗုဒၶေခတ္က ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သူေတြ ပုိသိၾကမွာပါ။ သိသူရွိရင္ ကြန္မင့္မွာ ေဖာ္ျပသြားေစလုိပါတယ္။)
သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာက “ေၾသာ္.... ကုိယ္ေတာ့္ႏွယ္၊ မတန္လုိက္တာေပါ႔” ။ ဟုတ္တယ္ေလ...တကုိယ္လုံးေပၚတာ ျမင္လုိက္ရလုိ႔ ေလွ်ာရတယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ေျခသလုံးေလးေပၚတာေလာက္နဲ႔ စ်ာန္ေလွ်ာရတာကုိ က်ေနာ္က ၾကားထဲက မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ ႏွေျမာမိလုိ႔ပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ ဆယ္တန္းေလာက္(၁၉၈၇-ခုႏွစ္တ၀ုိက္)ေခတ္အခါက ျမန္မာမေလးေတြ ထမိန္တုိတုိ ၀တ္ၾကတာေခတ္စားပါတယ္။ အံမယ္... သီခ်င္းေတာင္ရွိေသးတယ္။ “သူဟာ ထမိန္တုိတုိ” တဲ့။
အဲ....အဲဒီမတုိင္ခင္ကေတာ့ ထမီကုိ ေျခမ်က္စိဖုံးေအာင္ ၀တ္ၾကတဲ့ေခတ္ခင္ဗ်။ ထမိန္ကုိ ဒရြတ္ဆြဲၿပီး တံျမက္စည္းလွဲသလုိေပါ႔။ ေျခသလုံးေပၚေအာင္၀တ္ရင္ လူႀကီးေတြက မႀကဳိက္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ..... ဆယ္တန္းအတန္းပုိင္ (က်ေနာ့္ကုိ တပည့္တေယာက္အေနနဲ႔ အရမ္းခ်စ္တဲ့) ဆရာမက ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ ေက်ာင္းသူေတြကုိ ေျပာပုံက... “နင္တုိ႔ ထမီတုိတုိ ၀တ္တာေတြ၊ ခါးေဖာ္တာေတြ မျမင္ခ်င္ဘူး။ နင္တုိ႔ အသားေတြကုိ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ လာျပမေနနဲ႔” တဲ့။ ဆရာမက အဲသည္လုိ ေျဗာင္ေျပာတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲသည္ကိစၥမွာေတာ့ ဆရာမနဲ႔ အျမင္ခ်င္း သိပ္မတူပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔အဖုိ႔ေတာ့ အဲသည္တုန္းက ေကာင္မေလးေတြ ခါးေပၚတာကုိ၊ ေျခသလုံးတုတ္တုတ္ခဲခဲေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ က်ိန္ေျပာဆုိ က်ိန္ေျပာပါမယ္။ ခါးေပၚတာ၊ ေျခသလုံးေပၚတာကုိ ရွက္စရာႀကီးဆုိၿပီး လုံး၀မၾကည့္ပဲေတာ့ မေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္ ငမ္းတဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္မသြားေအာင္ေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဣေႁႏၵဆည္ၿပီး မသိမသာ ခုိးၾကည့္ရတာေပါ႔။
ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔တကၠသုိလ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေျခသလုံးေပၚတာက အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အားလုံးလုိလုိ ေျခသလုံးေဖာ္ၾကတဲ့ေခတ္ဆုိေတာ့ ႐ုိးသြားျပန္ေရာ။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ တခ်ဳိ႕တေလလည္း ဒီထက္ဆန္းဆန္းျပားျပား ေဖာ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရယ္စရာတခုကို ေျပာျပရဦးမယ္။ တကၠသိုလ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ တြဲေဖာ္တြဲဖက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက မ်က္စိအရမ္းလွ်င္ၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က အာ႐ုံႏွစ္ခုမရတဲ့လူဆုိေတာ့ လမ္းသြားရင္း စကားေျပာေနရင္ ေဘးဘီကုိ အာ႐ုံမရွိေတာ့ဘူး။ စကားထဲမွာ အာ႐ုံနစ္ေနတတ္တယ္။ ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က အသိျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ေတာင္ ျမင္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီသူငယ္ခ်င္းမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့တခုရွိတယ္။ ထူးထူးျခားျခားလွပတဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ အနိပ္စားကေလးေတြ ေတြ႕ရင္ က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ သူ႕လက္တင္ထားရာကေန ပုခုံးကုိ လက္နဲ႔ အသာညႇစ္ၿပီး ျပေလ့ရွိတယ္။ အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္းကုိ စားရရင္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကုိ သတိရတယ္ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္းပါဘဲ။ ေ၀မွ်တာ၊ ေ၀မွ်တာ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကလည္း အာ႐ုံက အဲေလာက္ မသြက္ေတာ့ ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္ ပုခုံးကုိ ညႇစ္လုိက္မွ သေဘာေပါက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္အခါက် လြန္သြားၿပီ၊ မေတြ႕လုိက္ရေတာ့ဘူး၊ ငတ္ကေရာ...ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။
စကားစပ္မိလုိ႔ က်ေနာ့္အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ ကာတြန္းဆရာေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ကာတြန္းေလးတကြက္ကုိ သြားသတိရတယ္။ အဲသည္ကာတြန္းမွာ အဖုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ေညာင္ပင္ေအာက္က ခုံတန္းမွာ ထုိင္ေနၾကတယ္။ (လက္ထဲမွာ စိတ္ပုတီးကေလးေတြကုိယ္စီေတာင္ ပါသလားမသိဘူး။) အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္လွလွ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။ အဲဒါကုိ အဖုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က စျမင္လုိက္ေတာ့ ဒုတိယအဖုိးႀကီးကုိ အသာလက္တုိ႔ အခ်က္ျပလုိက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကာတြန္းကြက္ကေလးထဲမွာေတာ့ ေရွ႕ကမိန္းကေလးျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ လႈပ္ရမ္းေနတဲ့ တင္ပဆုံေလးကုိ အဖုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္စလုံးက မ်က္လႊာေလးေတြ ခ်ထားသလုိ မ်က္ေစ့ကုိ ေမွးစင္းထားလ်က္က မ်က္ဆန္နက္နက္ကေလးကေတာ့ ထပ္ခ်ပ္မခြာလုိက္ၾကည့္ေနၾကပုံကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ကာတြန္းေမာင္၀ဏၰရဲ႕ လက္ရာဟာ အင္မတန္ ရယ္စရာလည္းေကာင္း၊ သဘာ၀လည္းက်၊ ေျပာင္လည္း ေျပာင္ေျမာက္လွပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးကာတြန္းအကြက္မွာ.....ေကာင္မေလးလဲ သူတုိ႔ထုိင္ေနရာကုိ လြန္သြားေရာ.... လက္တုိ႔ၿပီး အျပခံလုိက္ရတဲ့ အဖုိးႀကီးဆီက အသံထြက္လာတယ္။ “သာဓုဗ်ာ...သာဓု....သာဓု”.....တဲ့။
ေစာေစာက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပရင္း အဲသည္ကာတြန္းေလးက က်ေနာ့္စိတ္ထဲကုိ ျပန္၀င္လာေသးတယ္။
ေဟာ.... အခု စကၤာပူေရာက္လာေတာ့ ေျခသလုံးေပၚတာေလာက္ကုိ မေျပာနဲ႕ေတာ့။ ေပါင္တံတခုလုံးနဲ႔ တင္အရင္းေလာက္အထိ ေပၚေနတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံမ်ဳိးေတြဆုိတာ မျမင္ခ်င္အဆုံးပါဘဲ။ အဲဒါေတြျမင္ရလုိ႔လည္း သိပ္ၿပီး ရင္ခုန္လႈိက္ေမာေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ယုံၾကပါ။ ၾကည့္ရတာ အသက္အရြယ္ ရလာတာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ဟုိတေလာက ဘေလာ့ဂါပန္ဒုိရာရဲ႕ (သာသည့္ေျမသုိ႔)ဆုိတဲ့ပုိ႔စ္တခုမွာ က်ေနာ့္ထုံးစံ ျငင္းၾကခုံၾကေတာ့ ပန္ဒုိရာက “ကုိေပါဟာ စလုံးမေပါင္ျဖဴျဖဴေလးေတြကုိ စြဲလန္းလုိ႔ စကၤာပူက မခြဲႏုိင္မခြာရက္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္” ဆုိတာမ်ဳိး ေကာက္ခ်က္ဆြဲျပေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရယ္ရေသးတယ္။ တကယ္က စလုံးမေလးေတြထက္ ဥေရာပသူ ေပါင္ျဖဴမေလးေတြကုိ ပုိသေဘာက်တာဗ်...။
အဲ....ဟုိ တကၠသုိလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္းတြဲမသြားျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ထူးျခားလွတဲ့ ကံဇာတာအက်ဳိးေပးေၾကာင့္ လွတာေလးေတြျမင္ရင္ လက္ကုပ္ျပမယ့္သူက က်ေနာ့္ေဘးမွာ အၿမဲရွိေနပါေသးတယ္။ တျခားလူမဟုတ္ပါဘူး။ မဒမ္ေပါ..ပါ။ မဒမ္က ဥေရာပလွပ်ဳိျဖဴေလးေတြကုိ က်ေနာ္မေတြ႕ခင္ သူသာအရင္ျမင္လုိက္ရင္ အတင္းလက္ကုပ္ျပေတာ့တာပါဘဲ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ဇနီးမယား ပါလဲ။
ဟုိတေန႔က ၿမဳိ႕ထဲကုိ အသြား ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က လာတဲ့ အျဖဴမေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်ေနာ့္ကုိ အေသအခ်ာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္သြားၾကပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ထဲက လူၾကမ္းတေယာက္ေယာက္နဲ႔ တူလုိ႔ ၾကည့္တာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ း-) အဲဒါကုိ မဒမ္ျမင္သလုိ က်ေနာ္လည္း သတိထားလုိက္မိတယ္။
မဒမ္က ေျပာတယ္။ “ကုိကုိ....မင္းကုိ ဟုိက အျဖဴမေလးႏွစ္ေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သြားတယ္..သိလား၊ အဲဒါ မင္းျမင္လုိက္ရဲ႕လား”...တဲ့။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္က “ေအးေလ၊ ျမင္သားပဲ။ အဲဒါဘာဆန္းသလဲ” ဆုိၿပီး ႐ုိးအီေနတဲ့့ အုိက္တင္မ်ဳိးလုပ္ျပလုိက္ေတာ့ မဒမ့္ချမာက တက္မတတ္ခ်က္မတတ္ ရယ္ရွာပါေတာ့တယ္။ “အံမယ္ေလးဟယ္...ေျပာမိတာ မွားပါတယ္”...တဲ့။
ေနဦးဗ်။ ေဖာ္တာခၽြတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာရရင္....စကၤာပူက ဆင္ဆာေတြက ၀တ္တာဆင္တာ နည္းနည္းပါးပါး ေဖာ္ရင္၊ ေပၚရင္လည္း အဲဒီေနရာကုိ နည္းပညာနဲ႔ ၀ါးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဒစၥကာဗာရီ တီဗီလုိင္းမွာ လူ႐ုိင္းေတြအေၾကာင္းလာရင္ လူ႐ုိင္းေတြရဲ႕ ပစၥည္းပစၥယေတြမ်ား တုိးလုိးတြဲေလာင္းနဲ႔ မျမင္ခ်င္အဆုံးဗ်ာ။ လူ႐ုိင္းေတြကုိ လူလုိ႔ မသတ္မွတ္တဲ့ သေဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး။
က်ေနာ္ သုံးသပ္မိတာ တခုရွိတယ္။ တကုိယ္လုံးကုိ ဖုံးလႊမ္းၿပီး လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ၾကတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ နည္းနည္းပါးပါး ေပၚတာ၊ေဖာ္တာကုိ ျမင္ရရင္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားၾကၿပီး မ႐ုိးမရြ စိတ္ေတြ ေပၚတတ္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေစာေစာက ေရႊမန္းတင္ေမာင္သီခ်င္းထဲက ရေသ့စ်ာန္ေလွ်ာရရွာသလုိေပါ႔။ အ၀တ္မကပ္တဲ့ လူ႐ုိင္းေတြလုိ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာေတာ့ တင္သား၊ ရင္သားေတြကုိ ပကတိအတုိင္း အထင္းသားျမင္ေနရလည္း ထူးျခားၿပီး မ႐ုိးမရြ မျဖစ္ေစေတာ့သလုိပဲ။
အဲဒီေတာ့ အ၀တ္အစားကုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ဆင္တာဟာ လိင္စိတ္ကုိ မလႈံ႕ေဆာ္ေစခ်င္လုိ႔ ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ အလုံးစုံ မွန္မွ မွန္ပါ႔မလားလုိ႔ စဥ္းစားမိလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲသည္လုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ဆင္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာမွ ေျခသလုံးေပၚတာၾကည့္႐ုံနဲ႔ မ႐ုိးမရြ ျဖစ္တတ္ၾကတာမ်ဳိးကလား။ အ၀တ္အစားကုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ျခင္းဟာ လိင္စိတ္ကုိ Pressure Cooker လုိ ေပါင္းဖုိထဲမွာ ဖိအားမ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ထားၿပီး နည္းနည္းေလးေဖာ္လုိက္တာနဲ႔ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေပါက္ကြဲထြက္လာေစေအာင္မ်ား ေရွးလူႀကီးေတြက ပရိယာယ္ေ၀၀ုစ္နဲ႔ တမင္သက္သက္ စီမံထားခဲ့ေလေရာ့သလားလုိ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေတာမိသလုိ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။
ေညာင္ေစာင္းေရႊသလြန္ထက္က ဆင္းသက္လာေလၿပီ.....
မဟာေဒ၀ီ...မဟာေဒ၀ီ.....
ေျခသလုံးေပၚတာ ၾကည့္႐ုံမွ်နဲ႔
၀ိပါကေၾကာင့္ စ်ာန္ေလွ်ာရေလသည္”
ေရႊမန္းတင္ေမာင္သီခ်င္းပါ။ ဟုိးေခတ္က မင္းဆရာ စ်ာန္ရသူ (ရေသ့/ရဟန္း) တဦး ေကာင္းကင္ကေန စ်ာန္နဲ႔ ႂကြအလာမွာ ဘုရင့္မိဖုရားျဖစ္သူက သလြန္ေညာင္ေစာင္းေပၚကအဆင္း ေျခသလုံးလွစ္ကနဲ ေပၚသြားတာကုိ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါ တပ္မက္ျခင္းတဏွာေၾကာင့္ စ်ာန္ေလွ်ာရတာကုိ သီခ်င္းဆုိထားတာပါ။ (ဇာတ္လမ္းအတိအက်ကေတာ့ ဗုဒၶေခတ္က ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သူေတြ ပုိသိၾကမွာပါ။ သိသူရွိရင္ ကြန္မင့္မွာ ေဖာ္ျပသြားေစလုိပါတယ္။)
သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာက “ေၾသာ္.... ကုိယ္ေတာ့္ႏွယ္၊ မတန္လုိက္တာေပါ႔” ။ ဟုတ္တယ္ေလ...တကုိယ္လုံးေပၚတာ ျမင္လုိက္ရလုိ႔ ေလွ်ာရတယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ ေျခသလုံးေလးေပၚတာေလာက္နဲ႔ စ်ာန္ေလွ်ာရတာကုိ က်ေနာ္က ၾကားထဲက မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ ႏွေျမာမိလုိ႔ပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ ဆယ္တန္းေလာက္(၁၉၈၇-ခုႏွစ္တ၀ုိက္)ေခတ္အခါက ျမန္မာမေလးေတြ ထမိန္တုိတုိ ၀တ္ၾကတာေခတ္စားပါတယ္။ အံမယ္... သီခ်င္းေတာင္ရွိေသးတယ္။ “သူဟာ ထမိန္တုိတုိ” တဲ့။
အဲ....အဲဒီမတုိင္ခင္ကေတာ့ ထမီကုိ ေျခမ်က္စိဖုံးေအာင္ ၀တ္ၾကတဲ့ေခတ္ခင္ဗ်။ ထမိန္ကုိ ဒရြတ္ဆြဲၿပီး တံျမက္စည္းလွဲသလုိေပါ႔။ ေျခသလုံးေပၚေအာင္၀တ္ရင္ လူႀကီးေတြက မႀကဳိက္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ..... ဆယ္တန္းအတန္းပုိင္ (က်ေနာ့္ကုိ တပည့္တေယာက္အေနနဲ႔ အရမ္းခ်စ္တဲ့) ဆရာမက ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ ေက်ာင္းသူေတြကုိ ေျပာပုံက... “နင္တုိ႔ ထမီတုိတုိ ၀တ္တာေတြ၊ ခါးေဖာ္တာေတြ မျမင္ခ်င္ဘူး။ နင္တုိ႔ အသားေတြကုိ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ လာျပမေနနဲ႔” တဲ့။ ဆရာမက အဲသည္လုိ ေျဗာင္ေျပာတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲသည္ကိစၥမွာေတာ့ ဆရာမနဲ႔ အျမင္ခ်င္း သိပ္မတူပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔အဖုိ႔ေတာ့ အဲသည္တုန္းက ေကာင္မေလးေတြ ခါးေပၚတာကုိ၊ ေျခသလုံးတုတ္တုတ္ခဲခဲေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ က်ိန္ေျပာဆုိ က်ိန္ေျပာပါမယ္။ ခါးေပၚတာ၊ ေျခသလုံးေပၚတာကုိ ရွက္စရာႀကီးဆုိၿပီး လုံး၀မၾကည့္ပဲေတာ့ မေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္ ငမ္းတဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္မသြားေအာင္ေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဣေႁႏၵဆည္ၿပီး မသိမသာ ခုိးၾကည့္ရတာေပါ႔။
ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္တုိ႔တကၠသုိလ္တက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေျခသလုံးေပၚတာက အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အားလုံးလုိလုိ ေျခသလုံးေဖာ္ၾကတဲ့ေခတ္ဆုိေတာ့ ႐ုိးသြားျပန္ေရာ။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ တခ်ဳိ႕တေလလည္း ဒီထက္ဆန္းဆန္းျပားျပား ေဖာ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ရယ္စရာတခုကို ေျပာျပရဦးမယ္။ တကၠသိုလ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ တြဲေဖာ္တြဲဖက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက မ်က္စိအရမ္းလွ်င္ၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က အာ႐ုံႏွစ္ခုမရတဲ့လူဆုိေတာ့ လမ္းသြားရင္း စကားေျပာေနရင္ ေဘးဘီကုိ အာ႐ုံမရွိေတာ့ဘူး။ စကားထဲမွာ အာ႐ုံနစ္ေနတတ္တယ္။ ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က အသိျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ေတာင္ ျမင္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီသူငယ္ခ်င္းမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့တခုရွိတယ္။ ထူးထူးျခားျခားလွပတဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ အနိပ္စားကေလးေတြ ေတြ႕ရင္ က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ သူ႕လက္တင္ထားရာကေန ပုခုံးကုိ လက္နဲ႔ အသာညႇစ္ၿပီး ျပေလ့ရွိတယ္။ အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္းကုိ စားရရင္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကုိ သတိရတယ္ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္းပါဘဲ။ ေ၀မွ်တာ၊ ေ၀မွ်တာ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကလည္း အာ႐ုံက အဲေလာက္ မသြက္ေတာ့ ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္ ပုခုံးကုိ ညႇစ္လုိက္မွ သေဘာေပါက္ၿပီး ၾကည့္လုိက္အခါက် လြန္သြားၿပီ၊ မေတြ႕လုိက္ရေတာ့ဘူး၊ ငတ္ကေရာ...ဆုိတာမ်ဳိးေပါ႔။
စကားစပ္မိလုိ႔ က်ေနာ့္အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ ကာတြန္းဆရာေမာင္၀ဏၰရဲ႕ ကာတြန္းေလးတကြက္ကုိ သြားသတိရတယ္။ အဲသည္ကာတြန္းမွာ အဖုိးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ေညာင္ပင္ေအာက္က ခုံတန္းမွာ ထုိင္ေနၾကတယ္။ (လက္ထဲမွာ စိတ္ပုတီးကေလးေတြကုိယ္စီေတာင္ ပါသလားမသိဘူး။) အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္လွလွ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။ အဲဒါကုိ အဖုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က စျမင္လုိက္ေတာ့ ဒုတိယအဖုိးႀကီးကုိ အသာလက္တုိ႔ အခ်က္ျပလုိက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကာတြန္းကြက္ကေလးထဲမွာေတာ့ ေရွ႕ကမိန္းကေလးျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ လႈပ္ရမ္းေနတဲ့ တင္ပဆုံေလးကုိ အဖုိးႀကီးႏွစ္ေယာက္စလုံးက မ်က္လႊာေလးေတြ ခ်ထားသလုိ မ်က္ေစ့ကုိ ေမွးစင္းထားလ်က္က မ်က္ဆန္နက္နက္ကေလးကေတာ့ ထပ္ခ်ပ္မခြာလုိက္ၾကည့္ေနၾကပုံကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ကာတြန္းေမာင္၀ဏၰရဲ႕ လက္ရာဟာ အင္မတန္ ရယ္စရာလည္းေကာင္း၊ သဘာ၀လည္းက်၊ ေျပာင္လည္း ေျပာင္ေျမာက္လွပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးကာတြန္းအကြက္မွာ.....ေကာင္မေလးလဲ သူတုိ႔ထုိင္ေနရာကုိ လြန္သြားေရာ.... လက္တုိ႔ၿပီး အျပခံလုိက္ရတဲ့ အဖုိးႀကီးဆီက အသံထြက္လာတယ္။ “သာဓုဗ်ာ...သာဓု....သာဓု”.....တဲ့။
ေစာေစာက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပရင္း အဲသည္ကာတြန္းေလးက က်ေနာ့္စိတ္ထဲကုိ ျပန္၀င္လာေသးတယ္။
ေဟာ.... အခု စကၤာပူေရာက္လာေတာ့ ေျခသလုံးေပၚတာေလာက္ကုိ မေျပာနဲ႕ေတာ့။ ေပါင္တံတခုလုံးနဲ႔ တင္အရင္းေလာက္အထိ ေပၚေနတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံမ်ဳိးေတြဆုိတာ မျမင္ခ်င္အဆုံးပါဘဲ။ အဲဒါေတြျမင္ရလုိ႔လည္း သိပ္ၿပီး ရင္ခုန္လႈိက္ေမာေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ယုံၾကပါ။ ၾကည့္ရတာ အသက္အရြယ္ ရလာတာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ဟုိတေလာက ဘေလာ့ဂါပန္ဒုိရာရဲ႕ (သာသည့္ေျမသုိ႔)ဆုိတဲ့ပုိ႔စ္တခုမွာ က်ေနာ့္ထုံးစံ ျငင္းၾကခုံၾကေတာ့ ပန္ဒုိရာက “ကုိေပါဟာ စလုံးမေပါင္ျဖဴျဖဴေလးေတြကုိ စြဲလန္းလုိ႔ စကၤာပူက မခြဲႏုိင္မခြာရက္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္” ဆုိတာမ်ဳိး ေကာက္ခ်က္ဆြဲျပေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရယ္ရေသးတယ္။ တကယ္က စလုံးမေလးေတြထက္ ဥေရာပသူ ေပါင္ျဖဴမေလးေတြကုိ ပုိသေဘာက်တာဗ်...။
အဲ....ဟုိ တကၠသုိလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္းတြဲမသြားျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ထူးျခားလွတဲ့ ကံဇာတာအက်ဳိးေပးေၾကာင့္ လွတာေလးေတြျမင္ရင္ လက္ကုပ္ျပမယ့္သူက က်ေနာ့္ေဘးမွာ အၿမဲရွိေနပါေသးတယ္။ တျခားလူမဟုတ္ပါဘူး။ မဒမ္ေပါ..ပါ။ မဒမ္က ဥေရာပလွပ်ဳိျဖဴေလးေတြကုိ က်ေနာ္မေတြ႕ခင္ သူသာအရင္ျမင္လုိက္ရင္ အတင္းလက္ကုပ္ျပေတာ့တာပါဘဲ။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ဇနီးမယား ပါလဲ။
ဟုိတေန႔က ၿမဳိ႕ထဲကုိ အသြား ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က လာတဲ့ အျဖဴမေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ က်ေနာ့္ကုိ အေသအခ်ာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္သြားၾကပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ထဲက လူၾကမ္းတေယာက္ေယာက္နဲ႔ တူလုိ႔ ၾကည့္တာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ း-) အဲဒါကုိ မဒမ္ျမင္သလုိ က်ေနာ္လည္း သတိထားလုိက္မိတယ္။
မဒမ္က ေျပာတယ္။ “ကုိကုိ....မင္းကုိ ဟုိက အျဖဴမေလးႏွစ္ေယာက္က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သြားတယ္..သိလား၊ အဲဒါ မင္းျမင္လုိက္ရဲ႕လား”...တဲ့။ အဲဒါကုိ က်ေနာ္က “ေအးေလ၊ ျမင္သားပဲ။ အဲဒါဘာဆန္းသလဲ” ဆုိၿပီး ႐ုိးအီေနတဲ့့ အုိက္တင္မ်ဳိးလုပ္ျပလုိက္ေတာ့ မဒမ့္ချမာက တက္မတတ္ခ်က္မတတ္ ရယ္ရွာပါေတာ့တယ္။ “အံမယ္ေလးဟယ္...ေျပာမိတာ မွားပါတယ္”...တဲ့။
ေနဦးဗ်။ ေဖာ္တာခၽြတ္တာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာရရင္....စကၤာပူက ဆင္ဆာေတြက ၀တ္တာဆင္တာ နည္းနည္းပါးပါး ေဖာ္ရင္၊ ေပၚရင္လည္း အဲဒီေနရာကုိ နည္းပညာနဲ႔ ၀ါးလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဒစၥကာဗာရီ တီဗီလုိင္းမွာ လူ႐ုိင္းေတြအေၾကာင္းလာရင္ လူ႐ုိင္းေတြရဲ႕ ပစၥည္းပစၥယေတြမ်ား တုိးလုိးတြဲေလာင္းနဲ႔ မျမင္ခ်င္အဆုံးဗ်ာ။ လူ႐ုိင္းေတြကုိ လူလုိ႔ မသတ္မွတ္တဲ့ သေဘာလားေတာ့ မသိပါဘူး။
က်ေနာ္ သုံးသပ္မိတာ တခုရွိတယ္။ တကုိယ္လုံးကုိ ဖုံးလႊမ္းၿပီး လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ၾကတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ နည္းနည္းပါးပါး ေပၚတာ၊ေဖာ္တာကုိ ျမင္ရရင္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားၾကၿပီး မ႐ုိးမရြ စိတ္ေတြ ေပၚတတ္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေစာေစာက ေရႊမန္းတင္ေမာင္သီခ်င္းထဲက ရေသ့စ်ာန္ေလွ်ာရရွာသလုိေပါ႔။ အ၀တ္မကပ္တဲ့ လူ႐ုိင္းေတြလုိ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာေတာ့ တင္သား၊ ရင္သားေတြကုိ ပကတိအတုိင္း အထင္းသားျမင္ေနရလည္း ထူးျခားၿပီး မ႐ုိးမရြ မျဖစ္ေစေတာ့သလုိပဲ။
အဲဒီေတာ့ အ၀တ္အစားကုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ဆင္တာဟာ လိင္စိတ္ကုိ မလႈံ႕ေဆာ္ေစခ်င္လုိ႔ ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ အလုံးစုံ မွန္မွ မွန္ပါ႔မလားလုိ႔ စဥ္းစားမိလာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲသည္လုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ဆင္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာမွ ေျခသလုံးေပၚတာၾကည့္႐ုံနဲ႔ မ႐ုိးမရြ ျဖစ္တတ္ၾကတာမ်ဳိးကလား။ အ၀တ္အစားကုိ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ၀တ္ျခင္းဟာ လိင္စိတ္ကုိ Pressure Cooker လုိ ေပါင္းဖုိထဲမွာ ဖိအားမ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ထားၿပီး နည္းနည္းေလးေဖာ္လုိက္တာနဲ႔ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ေပါက္ကြဲထြက္လာေစေအာင္မ်ား ေရွးလူႀကီးေတြက ပရိယာယ္ေ၀၀ုစ္နဲ႔ တမင္သက္သက္ စီမံထားခဲ့ေလေရာ့သလားလုိ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေတာမိသလုိ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။
.jpg)
23 comments:
very nice Mr.Paul
In 1997, r u attend high school? i'm not believe.
Annonymous!
Thanks for pointing out. Typo error! It should be 1987. :-) I will correct it in the post. Thanks.
u r right.
Anonymous,
Thanks. Due to my own typo mistake, I felt I was 10 years younger for a while, ha ha. :-)
ဖတ္ရက်ိဳးနပ္တဲ့ ပို႕စ္ ပါရွင္။ က်မတို႕ ငယ္ ငယ္ ၁၀ တန္းေအာင္ပီး အထိ ေဘာင္းဘီအရွည္ ၀တ္ရင္ေတာင္ အခန္႕မသင့္ရင္ အေလွာင္ခံရပါေသးတယ္။ ဒါ က်ပ္က်ပ္ထုတ္ထုတ္ မဟုတ္ေသးဘူး ရွင့္။ ရိုးရိုး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ :D
ကိုေပါကို အေဖၚအခၽြတ္န႔ဲ ပါတ္သက္ၿပီး ပို႔စ္တင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစတ့ဲ အေၾကာင္းရင္းကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။
မေလးရည္ေရ.... အခုလုိ အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ အာဖဂန္နစ္စတန္လုိ တကုိယ္လုံးကုိ အလုံဖုံးရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းရမွာနဲ႔ စာရင္ေတာ့ ကံေကာင္းေသးပါတယ္လုိ႔ ႀကံဖန္ယူဆရမွာပါ။ း-)
အုိဘယ့္...လီယုိနာဒုိ ဒါကုိဘြိဳင္းဇ္.... ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီး တာရွည္ေနရင္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဂလုိဘယ္၀မ္းမင္းေခၚ ကမၻာႀကီး တစထက္တစ ပူေႏြးလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း လူေတြ အ၀တ္အစားေခၽြတာတန္သင့္ရင္ ေခၽြတာရေတာ့မွာမုိ႔ ႀကဳိတင္ျပင္ဆင္တဲ့အေနနဲ႔ ေရးလုိက္တာပါ။ (အဟီး....ေနာက္တာပါ။)
ဒီႏွစ္ဆန္းပုိင္းမွာ က်ေနာ္အစခ်ီလာတဲ့ အားနာျခင္း၊ ယဥ္ေက်းျခင္း၊ အမွန္တရား၊ ႐ုိင္းျပျခင္း၊ မုသားေျပာျခင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ စတာေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ့လူအသုိင္းအ၀ုိင္းရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ငယ္ငယ္ကအေတြးအေခၚ၊ အခုအေတြးအေခၚေတြအျပင္ အခုေလာေလာဆယ္ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ေနတဲ့ လက္ရွိအေၾကာင္းအရာေတြအားလုံးဟာ က်ေနာ့္ကုိ ေစ့ေဆာ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ စကၤာပူေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ (ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ စကားကုိယူသုံးရရင္) ၀တ္လစ္စလစ္အလွနဲ႔ အမ်ဳိးသားအမ်ဳိးသမီး စုံတြဲတတြဲ ဗုိလ္႐ႈခံထြက္တဲ့သတင္းက အစေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ အုိ.... စုံလုိ႔စုံလုိ႔ေပါ႔။
ဒါါဆို မ်ားမၾကာမီ ေမာင္ေပါလဲ မဒမ္ေပါနဲ့ ခြ်တ္ပီးလမ္းသလားေတာ့မယ္ေပါ့
ၾကိဳေျပာေနာ္
ပံုလွလွေလးရိုက္ေပးမယ္
အမည္မသိသုိ႔....
တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခ်င္လည္း ေလွ်ာက္ျဖစ္မွာေပါ႔ဗ်ာ။ ဘယ္ေျပာႏုိင္ပါ႔မလဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အစီအစဥ္မရွိေသးပါဘူး။
Lady Godiva ေတာင္ ေကာ္ဗင္ထရီ ၿမဳိ႕ထဲမွာ ကုိယ္တုံးလုံးခၽြတ္နဲ႔ ျမင္းစီးၿပီး ပတ္ေသးတာပဲ။ ၿမဳိ႕လူထုကေတာ့ Lady Godiva ကုိ ေလးစားစိတ္နဲ႔ ဘယ္သူမွ တံခါးဖြင့္မၾကည့္ပဲ ၀မ္းနည္းစြာ အိမ္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ “Peeping Tom” လုိ႔ နာမည္ဆုိးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမယ့္ သတၱ၀ါကေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္မိလုိ႔ ရာဇ၀င္မွာ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းနဲ႔ နာမည္ဆုိးႀကီး တြင္က်န္ခဲ့ရပါေလေရာ။
Lady Godiva ေတာင္ ေကာ္ဗင္ထရီ ၿမဳိ႕ထဲမွာ ကုိယ္တုံးလုံးခၽြတ္နဲ႔ ျမင္းစီးၿပီး ပတ္ေသးတာပဲ။ ၿမဳိ႕လူထုကေတာ့ Lady Godiva ကုိ ေလးစားစိတ္နဲ႔ ဘယ္သူမွ တံခါးဖြင့္မၾကည့္ပဲ ၀မ္းနည္းစြာ အိမ္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ “Peeping Tom” လုိ႔ နာမည္ဆုိးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမယ့္ သတၱ၀ါကေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္မိလုိ႔ ရာဇ၀င္မွာ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္းနဲ႔ နာမည္ဆုိးႀကီး တြင္က်န္ခဲ့ရပါေလေရာ။
အဲဒီအေၾကာင္းေလးေျပာျပပါဦးဗ်။ မၾကားဖူးလို ့ဗဟုသုတအေနနဲ ့နည္နည္းအက်ယ္ခ်ဲ ့ေျပာျပပါဦး။
အမည္မသိသုိ႔.....
က်ေနာ္လည္း ဆရာတက္တုိးဘာသာျပန္တဲ့ စာအုပ္တခုမွာ သူ႕အေၾကာင္း ဖတ္ဖူးတာပဲ။ (စာအုပ္နာမည္က အတၴဳပၸတၱိ၀တၴဳတုိမ်ား ထင္ရဲ႕။ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ရွိတဲ့စာအုပ္က မီးထဲပါသြားၿပီတဲ့။)
စိတ္၀င္စားတယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ၀ီကီပီဒီးယားလင့္ခ္မွာ သြားဖတ္ပါ။ အတန္အသင့္ေတာ့ ၿခဳံငုံမိေအာင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
http://en.wikipedia.org/wiki/Lady_Godiva
ပို႕စ္မွာ ကိုယ့္နာမည္ပါလာေတာ့ တင္းသြားတယ္ဗ်ာ (ပ႑ဳကဗၺလာေက်ာက္ဖ်ာ ကိုေျပာတာပါ.. :D)
အလုပ္သြားခါနီး ကမန္းကတန္း ဖတ္သြားပါတယ္။
ညက်မွ မွတ္ခ်က္ ေရးခ်င္လာေရးပါဦးမယ္။
ေတာ္ပါေတာ့ ကိုေပါရယ္.. အစိုးရအသစ္ တက္ရင္ ခင္ဗ်ားကို ယဥ္ေက်းမွဳ၀န္ႀကီး ခန္႔ပါ့မယ္တဲ့... ရပလား..
ဟုတ္ဘူး
၀တ္လစ္စလစ္၀န္ၾကီး
အဝတ္အစားမဝတ္ရ ဥပေဒသစ္ထုတ္ျပန္မွာ..
ဟဲဟဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အျမင္မေတာ္ဘူးေျပာတဲ့ ငနဲေတြပဲ ခိုးခိုးၾကည့္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ကိုေပါနဲ့အေပါင္းအပါတစုလုပ္တာနဲ့ပဲ
အရိုင္းႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ၾကေတာ့မွာေပါ့
အေျခခံအုတ္ျမစ္ခိုင္ခံဖို႔ ငေပါေျပာသမ်ွ လိုက္နာၾကေဟ့..
၀တ္လစ္စလစ္ႏိုင္ႈ့ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ၾကေဟ့
မိဘဆိုတာမရိွဘူးေဟ့..
သားသမီးဆိုတာမရိွဘူးေဟ့..
အားလံုးေနခ်င္သလိုေနၾကေဟ့..
လူတိုင္းလြတ္လပ္တယ္ေဟ့..
လူျမင္ကြင္းမွာလဲ မေတာ္တေရာ္ေတြလုပ္ၾကေဟ့
အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ငေပါဖန္တီးမဲ့ လြတ္လပ္မွူမ်ား
စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဗရမ္းဗတာ လြတ္လပ္ခ်င္သူမ်ား ငေပါတည္ေထာင္မဲ့တိုင္းျပည္ထဲ သြားၾကပါဗ်ိဳ႔
အမည္မသိသုိ႔.....
ကိုေပါရဲ႕ဆုိလိုရင္းကို နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီးေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ပါ ။
ထံုးစံမဟုတ္တဲ့ ထံုးစံေတြနဲ႔ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို ျပင္ဖို႔သင့္ေနပါၿပီ ။
ထံုးစံတိုင္းက လိုက္နာဖို႔မွ အဟုတ္တာ ။
ၿပီးေတာ့ ...
ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏိွုင္းၿပီး မရိုင္းပါနဲ႔ရွင္ ။
ကိုေပါ ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ရွင္ေသခ်ာဖတ္ၿပီး စဥ္းစားရင္ နားလည္လာပါလိမ့္မယ္ ။
ကိုေပါသို႔...
ေရွးလူႀကီးေတြက ပရိယာယ္သံုးျပီး တမင္သက္သက္ စီမံဖန္တီး ထားခဲ့တာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။
Sex ကိစၥကို အလြန္အမင္း တန္ဖိုးထားတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ေလာကပါလတရားျဖစ္တဲ့ “ဟီရိ ၾသတၱပၸ” ကို ေရွးပညာရွိမ်ားက ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈမွာ ကိုယ္လိုရာ ဆြဲျပီး ပံုေဖာ္ခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေျခသလံုးေလး မေပါ့တေပၚ ျမင္ရရံုနဲ႔ စ်ာန္ေလွ်ာရတဲ့ စာခ်ိဳးေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ရပ္တန္႔မေနပဲ... အျမဲတမ္း အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အရာဆိုေတာ့... အရာအားလံုးလည္း ထိုက္သင့္သလို လိုက္ျပီး ေျပာင္းလဲခဲ့... ေျပာင္းလဲေန... ေျပာင္းလဲရအံုးမွာပါ။ ယဥ္ေက်းမႈကို ပိတ္ပင္တားဆီးလို႔ မရပါဘူး။
အခုပဲ က်ေနာ္တို႔ လက္မခံနိဳင္ေလာက္တဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြ၊ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈေတြ၊ ဆက္ဆံမႈပံုစံေတြကို လက္ေတြ႕ၾကံဳေတြ႕ေနရျပီေလ...။
ဒါေတြကို က်ေနာ္တို႔ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းက လက္ခံလာတဲ့ တေန႔က်ရင္ “ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္ ယဥ္ေက်းမႈ” ထြန္းကားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာအံုးမွာ မလြဲေသျခာပါဘဲ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ... ျမတ္ဗုဒၶ ရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြကို စကားလံုးေတြနဲ႔ ေဝ့ဝိုက္မေနၾကဘဲ... လက္ေတြ႕ အျပဳအမူနဲ႔ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လုပ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ဦးေအာင္ခင္ရဲ႕ ေလလႈိင္းထဲက စာအုပ္စင္ ကို တစုတစည္းထဲ ဖတ္ရွဳခြင့္ ရတဲ့အတြက္ အထူး ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းပါ။ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ကလည္း ေစ်းႀကီးလွတာမို႔ မဝယ္နိဳင္ေသးပါဘူး။ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
ကိုေပါေရ - ဘေလာ့ခ္ေလာကၾကီးကို ျပန္ေရာက္ရင္း ကိုေပါဘေလာ့ခ္ဘက္ စာလာဖတ္ျဖစ္တယ္။ မဒမ္ေပါက ကိုေပါသေဘာက်တတ္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးေတြျမင္ရင္ လက္တို႕ေျပာတယ္ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထားရင့္က်က္ပါေပတယ္။ ကၽြန္မဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလိုမရဘူး။ မဒမ္ေပါဆီမွာ အဲဒီေလာက္ထိ စိတ္ထားႏိုင္ဖို႕ လာသင္ဦးမယ္ :P
u called those ppl barbarian. so u r the cultured one. haha..
cultural imperialism, isn't?
သင္စရာ မလိုပါဘူးကြယ္၊ ကိုႏိုင္မိုးေအာင္ ကိုေပါခႏၶာကိုယ္ေလာက္ ျဖစ္လာတဲ႔အခါ ညီမလဲ မဒမ္ေပါလို စိတ္ထားရင့္က်က္လာမွာပါ (ဟဲဟဲ)
ko Paw,
Come to Thailand. Thai ladies are good in scantly dress and most of them are fabulous.
Really!
Post a Comment