“၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်”

ဒီေန႔က သကၠရာဇ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ သတိရေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ အဲသည္အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲကမွ က်ေနာ့္စိတ္ထဲကုိ ထိခုိက္ေစတဲ့၊ အမွတ္ထင္ထင္လည္း က်န္ရစ္ေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္အခ်ဳိ႕ကုိ ဒီပုိ႔စ္မွာ အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီး ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္… ဇန္န၀ါရီလမွာ နာမည္ေက်ာ္ သီးေလးသီးအၿငိမ့္အဖြဲ႕ကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ျပည္ပကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခၚယူကျပဖုိ႔ စီစဥ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ စကၤာပူမွာ ပထမအႀကိမ္ ကျပတဲ့ပြဲမွာ လက္မွတ္ေတြ အကုန္ေရာင္းရတဲ့အျပင္ ထုိင္ခုံေတြပါ တုိးခ်ဲ႕ စီစဥ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ရတဲ့အျမတ္ေငြေတြထဲက ၆၀ ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ပရိသတ္က ဆုခ်တဲ့ ဆုေၾကးေတြကုိ သီးေလးသီးအၿငိမ့္အဖြဲ႕သားေတြကုိ ခ်ီးျမႇင့္ဂုဏ္ျပဳႏုိင္ခဲ့သလုိ က်န္ ၄၀ ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ျပည္တြင္းက ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုမ်ားထံ ေပးပုိ႔ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဇန္န၀ါရီလ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ဘေလာ့ဂါ ကုိေနဘုန္းလတ္တေယာက္ စစ္အစုိးရရဲ႕ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ မတရားတဲ့ စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ ႐ုံးတင္ခံရၿပီး ေထာင္ဒဏ္အႏွစ္ ၂၀ အထိ ခ်မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါ ေလာကမွာ ပထမဦးဆုံးအေနနဲ႔ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္း ခံရသူျဖစ္ပါတယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ ရမ္ဘုိအပုိင္းေလး ဇာတ္ကားထြက္လာၿပီး ျမန္မာစစ္တပ္ကုိ ႏွိပ္ကြပ္ထားတဲ့ အဲဒီ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားဟာ ျမန္မာပရိသတ္အၾကားမွာ အေတာ္ေလး ေရပန္းစားခဲ့ပါတယ္။ စကၤာပူမွာလည္း ျပည္ပေရာက္မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာမ်ားက ဦးစီးလုိ႔ ႐ုုပ္ရွင္႐ုံႀကီးတ႐ုံလုံးကုိ ဘြတ္ကင္လုပ္ၿပီး ျမန္မာေတြ အတူတကြ ၾကည့္႐ႈခဲ့ၾကပါတယ္။

ေမလဆန္းပုိင္းကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသကုိ နာဂစ္အမည္ရွိတဲ့ အင္အားႀကီး ဆုိင္ကလုံးမုန္တုိင္း ၀င္ေမႊသြားတဲ့အတြက္ လူအမ်ားအျပား ေသေၾကပ်က္စီးရၿပီး အုိးအိမ္ၿမဳိ႕ရြာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔အတူ လယ္ယာေျမဧကေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးခဲ့ရပါတယ္။

ျပည္တြင္းေနရာအႏွံ႕အျပားနဲ႔ ကမၻာအရပ္ရပ္က ေပးပုိ႔လာတဲ့ အကူအညီေတြကုိ နအဖ စစ္အစုိးရက ပိတ္ပင္႐ုံမွ်မက အခ်ဳိ႕ေသာ ပစၥည္းရိကၡာေတြကုိ ၾကားကျဖတ္ၿပီး အလြဲသုံးစားလုပ္တဲ့အတြက္ ၾကားရသူအေပါင္းအတြက္ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာ၊ မသတီစရာကိစၥႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ နာဂစ္မုန္တုိင္းၿပီးတာနဲ႔ လူမႈအကူအညီမ်ားအတြက္ တက္ႂကြစြာ လႈပ္ရွားသူ ကုိဇာဂနာအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရးသမား လူငယ္အမ်ားအျပားကုိ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။

ဆုိင္ကလုန္းမုန္တုိင္းေဘးဒဏ္ခံရသူေတြ ထိထိေရာက္ေရာက္ အကူအညီေပးေဖာ္မရတဲ့ နအဖစစ္အစုိးရဟာ သူ႕စိတ္တုိင္းက် ေရးဆြဲထားတဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ အေျခခံဥပေဒကုိေတာ့ ေမလအကုန္မွာ လူထုဆႏၵခံယူပြဲအတုအေယာင္က်င္းပေပးၿပီး ေထာက္ခံမဲ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေက်ာ္ (၉၂.၄% လားမသိ) နဲ႔ အတည္ျပဳေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့တယ္။ စကၤာပူက ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕မွာ ျမန္မာေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ဟာ “ႏုိး” လုိ႔ ေရးထားတဲ့ အက်ႌအနီနဲ႔ ဦးထုတ္အနီေတြ ၀တ္ဆင္ၿပီး မဲသြားေပးခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ကုိၾကည့္ရင္ ဒီအေျခခံဥပေဒကုိ ျပည္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ ရြံမုန္းသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အထိ လက္သင့္မခံႏုိင္သလဲ ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ ေဖာ္က်ဴးကာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သလုိပါပဲ။

ဂန္ဖလားလုိ႔ ေခၚတဲ့ ဂန္ဘာရီကေတာ့ ၂၀၀၇ နဲ႔ ၂၀၀၈ အတြင္းမွာ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ခ်ည္သြားခ်ည္ ကူးသန္းေနတယ္။ ပန္းရည္ဘဏ္တုိက္သီခ်င္းအတုိင္းပါပဲ။ “အျပန္..အျပန္..အျပန္လားေဟ့….အသြား အသြား အသြား ပါဗ်ဳိး….ေခါက္တုန္႔လူးလာ…ကူးကာသယ္ဖုိ႔ႀကဳံ…..”

ေနာက္ေတာ့ စကၤာပူက ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ စကၤာပူကေန ထြက္ခြာသြားရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ကုိင္ခြင့္ ပါမစ္ေတြ သက္တမ္းကုန္သြားတဲ့အခါမွာ စကၤာပူအစုိးရက သက္တမ္းတုိးမေပးေတာ့တဲ့အတြက္ပါ။ သည္ႏွစ္ထဲမွာ က်ေနာ္အင္မတန္ ရင္းႏွီးၿပီး ေလးစားတဲ့ လူငယ္တေယာက္ ျမန္မာျပည္တြင္းကုိ ျပန္သြားတယ္။ သူနဲ႔ ထိေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ကာလအတြင္းမွာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ယုံၾကည္မႈေတြကုိ အေရာင္တင္ေပးႏုိင္ခဲ့ၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ေတြးေခၚတတ္ေအာင္ လမ္းျပခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ေျပာေရးဆုိခြင့္ရွိသူ ဦးျမင့္သိန္း စကၤာပူမွာ ေဆး႐ုံလာတက္ရင္း စကၤာပူမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့အတြက္ က်န္ရစ္သူမိသားစုနဲ႔အတူေရာ ျမန္မာျပည္သားတဦးအေနနဲ႔ပါ ဆုံး႐ႈံးမႈအတြက္ ၀မ္းနည္းခဲ့ရပါေသးတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ကုိမင္းကုိႏုိင္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ တခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ (၆၅ ႏွစ္စီ) ခ်မွတ္ၿပီး နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ေထာင္ေတြကုိ ပုိ႔လုိက္တယ္။ နအဖ စစ္အစုိးရအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေသြး႐ူးေသြးတမ္းျဖစ္ေနသလဲဆုိတာ သိသာထင္ရွားေစတဲ့ လုပ္ရပ္ပါပဲ။

တဖက္ကၾကည့္ရင္ အားတက္စရာအေနနဲ႔ကေတာ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က အန္ကယ္လ္ဦး၀င္းတင္၊ ဦးခင္ေမာင္ေဆြနဲ႔ ေဒါက္တာသန္းၿငိမ္းတုိ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္က်ေနရာက ျပန္လြတ္လာၾကတယ္။ အျပင္မွာ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ပုိမုိ အရွိန္ျမင့္တက္လာပါတယ္။

က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာရရင္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ တႏွစ္အတြင္း (ဒီပုိ႔စ္အပါအ၀င္) ပုိ႔စ္ေပါင္း ၁၄၉ ခု တင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အမ်ားစုက က်ေနာ္ေရးတာျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ပုိ႔စ္ေတြက အျခားစာေရးသူေတြရဲ႕ စာကုိ တုိက္႐ုိက္တင္ေပးတာ၊ ဘာသာျပန္ေပးတာေတြ ပါပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဆုိတာဟာ အတုအေယာင္ကမၻာ (Virtual World) ဆုိေပမယ့္လည္း က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာေတာ့ တတ္ႏုိင္သမွ် က်ေနာ့္ခံစားမႈ၊ အေတြးအျမင္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ အမွန္အတုိင္း တင္ျပဖုိ႔ အားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အားထုတ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားထက္ အမွန္အတုိင္း ပြင့္အန္က်ခဲ့တယ္လုိ႔ေျပာရင္ ပုိမွန္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြမွာလည္း ကြန္မင့္ေတြ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား သြားေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဒဏ္ကုိ အခံရဆုံး ဘေလာ့ဂါေတြကေတာ့ ပန္ဒုိရာ၊ တန္ခူး၊ ကလုိေစးထူး၊ ဂ်စ္တူး၊ တီဇက္ေအ၊ ေမၿငိမ္း နဲ႔ ခင္မင္းေဇာ္ တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘာေတြပဲ ကြန္မင့္ကြန္မင့္ လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ခြင့္ေပးထားၾကတဲ့သူေတြမုိ႔ (တားရင္ မေကာင္းလုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္) ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဒီေနရာကေန ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္က အြန္လုိင္းေပၚမွာပဲ ေတြ႕ဆုံရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါ ကုိဖုိးေဇတေယာက္ ကြယ္လြန္သြားျခင္းပါပဲ။ လူခ်င္းမေတြ႕ဘူးလုိက္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ဘုိ႔အေရး ဆႏၵတူသူတဦးမုိ႔၊ စာေရးသားဖုိ႔ ၀ါသနာထုံၾကသူခ်င္းမုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ထိခုိက္ရပါတယ္။

က်ေနာ္အခု လက္ရွိေနထုိင္ရာ စကၤာပူႏုိင္ငံအေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ ဟုိးေလးတေက်ာ္ အျဖစ္ဆုံးကေတာ့ မက္စ္ဆီလာမက္ ဆုိတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားအျဖစ္ စြတ္စြဲခံရသူ အက်ဥ္းသားတေယာက္ လုံၿခဳံေရးအထူးတင္းၾကပ္တဲ့ အက်ဥ္းစခန္းကေန (အစုိးရအဆုိအရ) ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားျခင္းပါ။ အခုထိ ဖမ္းမမိေသးပါဘူး။ ဒုတိယအေနနဲ႔ကေတာ့ အေျမာ္အျမင္ႀကီးတယ္လုိ႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ စကၤာပူေခါင္းေဆာင္ လီကြမ္းယူက “ငါတုိ႔ရဲ႕ ေရႊေရာင္၀င္းတဲ့ ေခတ္ကုိ စ ေရာက္လာၿပီ” လုိ႔ ေျပာၿပီး တလ ႏွစ္လေလာက္အတြင္းမွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ တတိယအေနနဲ႔ကေတာ့ ထင္ရွားၿပီး အမ်ားေလးစားတဲ့ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဂ်ဘီေဂ် ကြယ္လြန္သြားတာပါပဲ။ အမ်ားစိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ခံရတဲ့ကိစၥေတြထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာရွိတဲ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြမွာ စကၤာပူအစုိးရအေနနဲ႔ အမ်ားကန္႔ကြက္ေနတဲ့ၾကားက ေငြေတြ ဘီလီယံနဲ႔ ခ်ီကာ ရင္းႏွီးျမႇဳတ္ႏွံခဲ့ၿပီး ေန႔ခ်င္းညခ်င္းအတြင္းမွာ ရွယ္ယာတန္ဘုိးေတြ ထုိးက်ကာ ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါ၀င္ပါတယ္။ (ဥပမာ စီးတီးဂ႐ုပ္၊ မာေရးလင့္ခ်္၊ ယူဘီအက္စ္၊ ေအဘီစီ လန္းနင္းစင္တာ စသျဖင့္)။ ဒီမတုိင္မီကလည္း တပ္ဆင္ရွီနာ၀ပ္ပုိင္ခဲ့တဲ့ ထုိင္းက ရွင္ေကာ့ပ္ကုိ တင္းမားဆက္က ၀ယ္ခဲ့မိလုိ႔ ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါေသးတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ စကၤာပူအစုိးရအေနနဲ႔ အသဲအသန္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကဳိးစားလုပ္ေဆာင္ေနတာကေတာ့ ေဆာက္လက္စ ကာစီႏုိ (အုိင္အာရ္) ႏွစ္ခု ၿပီးေျမာက္ေရးကုိပါ။ အဲဒီပေရာ့ဂ်က္ေတြဟာ သူ႕ႏုိင္ငံသားေတြ ဆန္႔က်င္တဲ့ၾကားက တဇြတ္ထုိး ေရွ႕တုိးေဆာက္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေပးေနတဲ့ ဗဲဂတ္စ္လင္းဒ္စ္ ဆုိတဲ့ ကုမၸဏီအေနနဲ႔ အခုစီးပြားပ်က္ကပ္အတြင္းမွာ ေဒ၀ါလီခံရၿပီး လုပ္ငန္းရပ္ဆုိင္းလုမတတ္ျဖစ္တာေတာင္ ပီေအပီအစုိးရက အရပ္ဆုိင္းမခံဘဲ ဆက္သြားေနေစတဲ့ ပေရာ့ဂ်က္ေတြပါ။ ၂၀၀၉ နဲ႔ ၂၀၁၀ မွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့အတုိင္း အဲသည္ပေရာ့ဂ်က္ေတြ ၿပီးေအာင္မေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ရင္ ၿမဳိ႕လည္ေခါင္မွာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ပီေအပီအစုိးရရဲ႕ မေအာင္ျမင္မႈ ျပယုဂ္အျဖစ္တည္ရွိေနမွာကုိ အစုိးရက လုိလားဟန္ မရွိပါဘူး။ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ ပေရာ့ဂ်က္ေတြပါ။

မေလးရွားမွာေတာ့ ဒါတြတ္အန္န၀ါအီဗရာဟင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ပါတီကယ္ဒီလန္၊ လင္ကစ္ရွန္းဦးေဆာင္တဲ့ ဒီေအပီနဲ႔ အစၥလမၼစ္ပါတီ ပါ႔စ္ တုိ႔က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမတ္ေနရာ အမ်ားအျပားကုိ တုိးခ်ဲ႕ အႏုိင္ရလုိက္ၿပီး အာဏာရပါတီ (UMNO)ရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါလီမန္အတြင္းမွာ အျပတ္အသတ္ အသာစီးရမႈကုိ ပထမဦးအႀကိမ္ ခ်ဳိးဖ်က္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဗၺဒူလာဘာဒါ၀ီအေနနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ထဲမွာ ဒု၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ နာဂ်စ္ကုိ အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးရင္း ႏုိင္ငံေရးက အနားယူဘုိ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ မေလးရွားဟာ ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚကုိ ေရာက္ဘုိ႔ တစထက္တစ ပုိနီးလာသလုိပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္းမွာ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈေတြကုိ ေလွ်ာ့ခ်သြားႏုိင္ၿပီဆုိရင္ မေလးရွားရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေန ျမင့္တက္လာဘုိ႔ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ နာဂစ္မုန္တုိင္းတုိက္ၿပီး ၂ ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ တ႐ုပ္ျပည္ေတာင္ပုိင္း စီခၽြမ္ျပည္နယ္မွာ ငလ်င္လႈပ္ၿပီး လူအမ်ားအျပားေသဆုံးခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကလည္း ကမၻာသတင္းေခါင္းစီးမ်ားမွာ ေနရာယူခဲ့ပါတယ္။ ငလ်င္ကယ္ဆယ္ေရးမွာ တ႐ုပ္အစုိးရရဲ႕ လ်င္ျမန္ၿပီး ပြင့္လင္းမႈရွိတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရးကုိ ကမၻာက ခ်ီးမြန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဘဂ်င္း အုိလံပစ္ပြဲမတုိင္မီ တိဘက္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆႏၵျပသူေတြကုိ တ႐ုတ္အစုိးရရဲ႕ ကုိင္တြယ္ပုံၾကမ္းတမ္းခဲ့တာမုိ႔ အုိလံပစ္ မီး႐ွဴးတုိင္သယ္ယူတဲ့ ခရီးစဥ္အတြင္း ကမၻာ့အႏွံ႕အျပားမွာ လူအမ်ားအျပားက ဆႏၵျပခဲ့ၾကၿပီး အုိလံပစ္ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားကုိ နာမည္ႀကီး အႏုပညာရွင္မ်ားနဲ႔ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားက သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အုိလံပစ္ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနား ထုတ္လႊင့္ခ်က္ ဗီဒီယုိမွာေတာင္ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အင္ထုမိလုိ႔ တကမၻာလုံး အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဟုိးေလးတေက်ာ္အျဖစ္ဆုံး ျဖစ္ရပ္ကေတာ့ တ႐ုပ္ျပည္က ထုတ္လုပ္တဲ့ ႏုိ႔မႈန္႔နဲ႔ ႏုိ႕ထြက္ပစၥည္းေတြမွာ မယ္လမင္းဓါတ္ေတြ ျမင့္မားစြာ ပါ၀င္ၿပီး ကေလးသူငယ္ေတြကုိ ဥပါဒ္ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ကိစၥပါပဲ။ တ႐ုတ္ျပည္အမွတ္တံဆိပ္အေနနဲ႔ နာမည္အပ်က္ဆုံးႏွစ္လုိ႔ ဆုိရင္လည္း မမွားပါဘူး။

ကမၻာ့အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အထူးျခားဆုံး အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့….. အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ပထမဦးဆုံးအေနနဲ႔ လူမဲတဦးျဖစ္သူ အုိဘားမား ကုိ သမၼတအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကျခင္းပါ။ သူဟာ လာမယ့္ ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာ သမၼတရာထူးကုိ လႊဲေျပာင္းရယူပါေတာ့မယ္။ သူ႔လက္ထက္မွာ ကမၻာ့စီးပြားေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး အခင္းအက်င္းေတြကုိ ေျပာင္းလဲေစႏုိင္မလားဆုိတာကုိ စိတ္၀င္တစား ေစာင့္ၾကည့္သြားရမွာပါ။

ေနာက္တခ်က္က မၾကာခင္ကမွ ဘုံေဘၿမဳိ႕မွာ အၾကမ္းဖက္တုိက္ခုိက္ခံရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေနာက္ပုိင္း ကမၻာ့ထိပ္သီးႏုိင္ငံမ်ားအေနနဲ႔ အၾကမ္းဖက္၀ါဒ တုိက္ဖ်က္ေရးကုိ အရင္ကထက္ပုိၿပီး အေရးစုိက္ဘုိ႔ လုိလာပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ အၾကမ္းဖက္သူေတြ ေပၚေပါက္လာရသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းျမစ္ကုိပါ ရွာေဖြၿပီး ေျဖရွင္းရေတာ့မယ့္အခ်ိန္ကုိ ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီအၾကမ္းဖက္တုိက္ခုိက္မႈအတြက္ အိႏၵိယနဲ႔ ပါကစၥတန္ ႏွစ္ႏုိင္ငံအၾကား တင္းမာမႈေတြ ျဖစ္လာေသာ္ျငား စစ္မက္ျဖစ္ပြားတဲ့အထိေတာ့ ေရာက္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္မထင္ပါဘူး။

ေလာေလာဆယ္ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတာကေတာ့ အစၥေရးနဲ႔ ပါလက္စတုိင္းအၾကား ေျခာက္လၾကာ အပစ္အခပ္ရပ္စဲေရးရပ္ဆုိင္းသြားၿပီး ပါလက္စတုိင္းက ဟာမာ့စ္ေတြက အစၥေရးကုိ ဒုံးပ်ံအေသးစားေလးေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္တုိက္ခုိက္တဲ့အတြက္ အစၥေရးက လက္တုန္႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ေလေၾကာင္းက ဗုံးႀကံတုိက္ခုိက္ခဲ့တာမွာ ဟာမာ့စ္ လုံၿခဳံေရးအေစာင့္ေတြ အပါအ၀င္ လူသုံးရာေက်ာ္ ေသဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ အေရွ႕အလယ္ပုိင္းကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေပါက္ကြဲေတာ့မယ့္ ဗုံးတလုံးလုိ အေနအထားမွာ အၿမဲရွိေနပါတယ္။ ဇင္ဘာေဘြအပါအ၀င္ ကမၻာတျခားေဒသေတြမွာလည္း မတည္မၿငိမ္မႈေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္သိပ္စိတ္မ၀င္စားတဲ့အတြက္ ဒီမွာ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူး။ ထုိင္းႏုိင္ငံအေၾကာင္းကလည္း ေနာက္ပုိင္းမွ သတ္သတ္ေရးခ်င္တဲ့အတြက္ ဒီပုိ႔စ္မွာ မထည့္ဘဲ ခ်န္ခဲ့ပါဦးမယ္။

အားလုံးကို ထိခုိက္တဲ့ ျပႆနာကေတာ့ အားလုံးသိၾကတဲ့ ကမၻာစီးပြားပ်က္ကပ္ပါဘဲ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက စလာလုိက္တဲ့ စီးပြားက်ဆင္းမႈ ျပႆနာဟာ ယေန႔ ကမၻာ့အႏွ႔ံအျပားကုိ ႐ုိက္ခတ္လာၿပီး ေရွ႕လာမယ့္ႏွစ္မွာ အလုပ္အကုိင္ရွားပါးမႈျပႆနာကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ႀကဳံေတြ႕ၾကရကိန္း ရွိပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာဆုိရင္ ၿမဳိ႕ေပၚတက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြဟာ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာေၾကာင့္ မိမိဇာတိ ေတာဖက္ကုိ ျပန္ဆင္းေနၾကပါၿပီ။ အခုစီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေသာႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနဟာလည္း တမ်ဳိးတဖုံျဖစ္သြားစရာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။

ဒါေတြဟာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ အက်ဥ္းခ်ဳံးေရးျပတာပါ။ သုံးသပ္ခ်က္အေသးစိတ္ မပါေပမယ့္ က်ေနာ့္အျမင္နဲ႔ မွန္းဆခ်က္ကေလးေတြေတာ့ တခ်က္တခ်က္ ပါသြားပါတယ္။

က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကုိ လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြတုိ႔အားလုံး… လာမယ့္ ၂၀၀၉ ႏွစ္ကစလုိ႔ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ လူသားအားလုံးနဲ႔အတူ က်န္းမာျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိ ရၾကပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

Read more

“မင္းကုိႏုိင္ (သုိ႔မဟုတ္) ေပၚဦးထြန္း ပုံရိပ္”

မင္းကုိႏုိင္လုိ႔ နာမည္တြင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ေပၚဦးထြန္းအျဖစ္ သိၾကတဲ့သူ.....။ ဒီလူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စၿပီး ဆုံေတြ႕ၾကတဲ့ေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိပဲ အထဲက ျပန္ထြက္လာတဲ့ ညီအစ္ကုိတေယာက္ရဲ႕ ရဟန္းခံပြဲမွာ စၿပီးေတြ႕ခဲ့ၾကတာပါ။

အဲဒီေန႔က ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းျပန္ၿပီး ဆုံျဖစ္ၾကလုိ႔ အားလုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ စကားေတြ ကိုယ္စီေျပာၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကနဲ႔ စည္စည္ကားကားပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ကုိၿပဳံးခ်ဳိကုိ ေတြ႕လုိ႔ သူ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့၊ သူက “ခဏလာပါအုံး၊ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကုိေပၚဦးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမလုိ႔” ဆုိၿပီး ေခၚတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ေနာက္လုိက္သြားတယ္။

အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္တေယာက္ ထုိင္ေနတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကုိၿပဳံးခ်ဳိက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူကလဲ ထုိင္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မတ္တပ္ရပ္ရင္းကေန ခါးကုိင္းလုိက္ၿပီး “ေအးဗ်ာ၊ ခုလုိ က်န္းက်မ္းမာမာ ျပန္ေတြ႕ရတာ အရမ္း၀မ္းသာတယ္” ဆုိၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ဒီမွာတင္၊ သူက “ဟာဗ်ာ၊ အဲဒီလုိ သူစိမ္းမဆန္ပါနဲ႔။ လာပါ၊ အားရပါးရ ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္” ဆုိၿပီး မတ္တပ္ထရပ္၊ ရင္ခ်င္းအပ္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေတာ့မွ အားနာသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ “ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စစ္ေတြမွာ အတူေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ေျပာျပလုိ႔ သိၿပီးပါၿပီ။ ခုမွပဲ လူခ်င္းေတြ႕ေတာ့တယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုမွ စၿပီးသိေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ႐ုိးသားပြင့္လင္းမႈေၾကာင့္ ညီအစ္ကုိလုိ ရင္းႏွီးမႈ ရွိသြားသလုိပါပဲ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ မတ္လ (၂၇) ရက္ျဖစ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ပါ။ အဲဒီကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ NLD က ေတာ္လွန္ေရးေန႔အခမ္းအနားကုိ တက္ဖုိ႔ ဖိတ္ထားလုိ႔ အားလုံး စုံစုံညီညီနဲ႔ သြားတက္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ စတင္စုစည္းေပါင္းဆုံမႈ အဖြင့္နိဒါန္းလုိ႔ ေျပာရင္ရမယ္ထင္ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အခမ္းအနားမသြားခင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကုိေပၚဦးတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ တေနရာမွာ ထုိင္ၿပီး ခဏေလာက္ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူက သူ႕ခံစားခ်က္ကုိ ရင္ဖြင့္ျပပါတယ္။ သူ႕အေနနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးကုိ တသက္လုံး လုပ္ဖုိ႔ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွာ ေရာက္ေနၿပီဆုိရင္ အနားယူၿပီး အႏုပညာအလုပ္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကုိ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေျပာတာကုိ သေဘာတူလက္ခံပါတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္လုိ႔ ကာလတခုကို ၀င္ၿပီး ႏုိင္သေလာက္ ထမ္းၾကည့္တာ။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘ၀မွာ ဒိျပင္ ကုိယ္၀ါသနာပါရာ၊ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာနဲ႔ ျဖတ္သန္းေနထုိင္မွာပါပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကဆုိေတာ့၊ သူက “ဟုတ္ၿပီးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သက္ေသေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ နားခ်င္ၿပီလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့အခါ၊ ကန္႔ကြက္သူေတြ ရွိရင္၊ ခင္ဗ်ားက သက္ေသလုိက္ေပးေနာ္” လုိ႔ သူက ၀မ္းသာအားရ ေျပာခဲ့တယ္။

သူေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိေတြကုိ သူလြတ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖတ္ဖုိ႔ေပးၿပီး ေ၀ဖန္ပါအုံးလုိ႔ ေျပာေသးတယ္။ ဖတ္ေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေ၀ဖန္တဲ့အထိေတာ့ မေရာက္လုိက္ဘူး။ အလုပ္ေတြကလဲ မ်ားၾကတာကုိး။

ေနာက္ပုိင္းမွာ သူနဲ႔ သြားရင္းလာရင္း ေလ့လာအကဲခတ္မိရသေလာက္၊ သူဟာ အႏုပညာသမားေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕မိသေလာက္က စားေရးဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ရွိလုိ႔သာ စကားျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔အတူသြားရေပမယ့္ ဆက္ၿပီး ထုိင္ခ်င္ေသးတယ္။ ပန္းခ်ီတုိ႔၊ ဂီတတုိ႔မွာလည္း အလားတူပါပဲ။ သူဟာ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနရရင္ သူ႕စိတ္ဟာ ပုိၿပီး ရႊင္လန္းတြက္ႂကြေနတဲ့ပုံရွိတယ္။ သူ႕ေနရာကေနၿပိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာနာနားလည္မိပါတယ္။ ဟုိလူ၊ ဒီလူနဲ႔ ေတြ႕ရ၊ အသိမိတ္ေဆြေတြက ခင္မင္မႈနဲ႔ ဖတ္လုိ႔သြားရနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္အခ်ိန္က နည္းပါတယ္။ နားရတယ္ဆုိတာ သိပ္မရွိလွပါဘူး။

သူ႕မွာ အာ႐ုံေၾကာ အားနည္းတဲ့ ေရာဂါလည္း ရွိတယ္။ သူ႕က်န္းမာေရးအတြက္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာ႐ုံေၾကာဆရာ၀န္ႀကီးတေယာက္ဆီကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခၚသြားၿပီး ျပေတာ့ ဆရာ၀န္က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပိးေတာ့ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးေပးလုိက္တယ္။ ဆရာ၀န္လည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အတူတြဲထုိင္ၿပီး အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံ ႐ုိက္ယူထားလုိက္တယ္။ စမ္းသပ္ခေတာ့ မယူလုိက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆးဖုိးက ေတာ္ေတာ္က်သြားတယ္။ ဟာသျဖစ္သြားတာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေဆးဖုိး အလုံအေလာက္မပါခဲ့ဘူး။ ဆရာ၀န္ကေတာ့ မပါရင္ မေပးပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိေပၚဦးက အားနာတတ္ေတာ့ “မဟုတ္တာ ဆရာရယ္။ ေနာက္တေခါက္လာေပးပါမယ္” လုိ႔ ေျပာၿပီး ေနာက္အေခါက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပါင္းေပးလုိက္ၾကတယ္။

ဆရာ၀န္က သူ႕ကုိ အနားယူခုိင္းတယ္၊ ေဆးကုိ ပုံမွန္၊ အခ်ိန္မွန္ေသာက္ခုိင္းေပမယ့္၊ ေန႔တုိင္း သြားလာေနရေတာ့ ဘယ္မွာ နားခ်ိန္ရွိမလဲ။ ေဆးေသာက္ခ်ိန္လဲ မမွန္ျဖစ္တာေပါ႔၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးေတြက ေသာက္ၿပီးရင္ မေနားမျဖစ္ နားေနရမယ့္ အာ႐ုံေၾကာေဆးေတြ။ ေဆးကလည္း ေဆးျပင္းေတြဆုိေတာ့ ေသာက္ၿပီးၾကာလာတာနဲ႔ အိပ္ခ်င္သလုိလုိ ထုိင္းမႈိင္းလာတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အတူတူ သြားလာေနရေတာ့ ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြ လုပ္သလုိ ျဖစ္တာေပါ႔။ ၿပိးေတာ့ သြားလာေျပာဆုိေနရေပမယ့္ ထုိင္းထုိင္းမႈိင္းမႈိင္းျဖစ္ေနတာေပါ႔ဗ်ာ။ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မီဒီယာေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာလုိ႔ မေကာင္းဘူးေပါ႔။ အမွန္ေတာ့ အနားယူရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အနားယူခ်ိန္က နည္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္တေခါက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဆရာ၀န္ကု ေဆးျပင္းေတြ မတုိက္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ရေတာ့တာေပါ႔။ လူက နားခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေနက သူ႕ကုိနားခြင့္မေပးပါဘူး။ ေရွ႕လာမယ့္ ျမန္မာျပည္ခရီးၾကမ္းႀကီးမွာလည္း သူေျပာသလုိမ်ဳိး နားေနခ်ိန္ရပါ႔မလားဆုိတာ မေရရာတဲ့ အေနအထားပါပဲ။

သူဟာ ဟာသဉာဏ္လည္းရွိတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ပုံလည္းရတယ္။ အဲဒီလုိေနတတ္တာဟာလည္း သူ႕က်န္းမားေရးအတြက္ ပုိသင့္ေတာ္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ေလာကႀကီးရဲ႕ ကေမာက္ကမျဖစ္မႈ၊ ေလာ္မာေဖာက္ျပားမႈ၊ နိမ့္က်ပ်က္စီးမႈေတြကုိ ေယာနိေသာမနသိကာရ စိတ္နဲ႔ မွန္မွန္ ႏွလုံးသြင္းၿပီး ေနႏုိင္ရင္ေန၊ ဒါမွမဟုတ္ ဟာသအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီးေနႏုိင္ရင္ ႀကဳံလာရတဲ့ ေလာကဓံေတြကုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျဖတ္သန္းႏုိင္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စုၿပီး ေဆြးေႏြးေျပာဆုိ စကားေကာငး္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ သူက ဟာသလုပ္ၿပီး ၀င္ေဖါက္ရင္ ပြဲက်သြားတာေတြရွိတယ္။ အႀကိတ္အနယ္၊ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးရလုိ႔ ေခါင္းေတြ ပူေနတဲ့အခ်ိန္ ဟာသေလးေတြနဲ႔ အပူဖုေလးေတြကုိ ႀကိတ္ေခ်ရတာေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ေပါ႔ပါးေစပါတယ္။

သူအထဲမွာ ဧကစာက်င့္ေနတုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဟာသေလးတခု ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေျပာျပလုိ႔ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႕က ဆံပင္ညႇပ္မလုိ႔ ၀န္ထမ္းတေယာက္ကုိ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀န္ထမ္းက သူ႕ကုိ “ကုိမင္းကုိႏုိင္ ဆံပင္က သိပ္မရွည္ေသးဘူး။ မညႇပ္ပါနဲ႔အုံး” ဆုိၿပီး ေျပာတယ္တဲ့။ တမင္သက္သက္ ညစ္တာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ သူက “ခင္ဗ်ားစကားကုိ မွတ္ထားေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆံပင္မညႇပ္ဘဲ ေနမယ္” ဆုိၿပီး အရွည္ႀကီးျဖစ္တဲ့အထိ ေနလုိက္တယ္။ ၀န္ထမ္းေတြက သူ႕ရဲ႕ ေနေရးထုိင္ေရး၊ က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္စစ္ေဆးေနရတာဆုိေတာ့၊ တေန႔မွာ သူက တံျမက္စည္းတေခ်ာင္းကုိ ဂစ္တာလုပ္ၿပီး ပါးစပ္ဆုိင္းနဲ႔တီးရင္း သီးခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ဆုိေရာ။ ဒီေတာ့ ၀န္ထမ္းတေယာက္က အေျပးအလႊား လာၾကည့္တယ္။ သူ႕ကုိ ဆံပင္႐ွည္ရွည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြနဲ႔ တံျမက္စည္းကုိ ဂစ္တာလုပ္ၿပီးတီးေနတာလဲေတြ႕ေရာ၊ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ “ဟာ၊ ကုိမင္းကုိႏုိင္၊ သတိထားပါ၊ သတိထားပါ” လုိ႔ ေျပာၿပီး ဆရာ၀န္ကုိ ေျပးအေၾကာင္းၾကားေတာ့တာပဲ။ ၀န္ထမ္းက သူ႕ကုိ စိတ္ေဖာက္သြားၿပီ ထင္တာ။ အမွန္ကေတာ့ တကယ္အ႐ူးျဖစ္သြားတာက သူမွန္း ၀န္ထမ္းချမာ သေဘာမေပါက္လုိက္ရွာဘူး။

သူေျပာျပတဲ့ ၁၆ ႏွစ္တာ ဧကစာက်င့္ရင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဟာသေလးေတြထဲက တစ္ခုေပါ႔ဗ်ာ။

သူ႕ကုိ အရပ္သားသတၱိရွင္ဆု ခ်ီးျမႇင့္တုန္းက အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ “ဒီဆုကုိ ကုိယ္တုိင္တက္ေရာက္ၿပီး သြားယူမွာလား” လုိ႔ ေမးေတာ့ သူက “သူ႕အေနနဲ႔ ပတ္စပုိ႔ ရဖုိ႔ အခက္အခဲ ရွိတယ္။ တကယ္လုိ႔ သြားယူခြင့္ရရင္ေတာင္ ျပန္လာလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ေရာ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ေရာ ခြဲခြာမေနခ်င္ဘူး။ တုိင္းရင္းသားျပည္သူလူထုနဲ႔ ဒုကၡေတြအတူ မွ်ေ၀ခံစားၿပီး၊ ေအးအတူ ပူအမွ် မခြဲမခြာ ေနခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သြားခြင့္ရရင္ေတာင္ သြားယူျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး”လုိ႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။

ခုဆုိရင္ ကုိမင္းကုိႏုိင္အပါအ၀င္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ ျပည္သူေတြ ရင္ဆုိင္ေနရတဲံ အေထြေထြ အက်ပ္အတည္းေတြအတြက္ ျပည္သူ႕ကုိယ္စား ျပည္သူ႕ဘက္မွ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေဆာင္ရြက္ရင္း နအဖ စစ္အစုိးရရဲ႕ အၿငိဳးအာဃာတႀကီးမားတဲံ တုန္႔ျပန္မႈေတြေၾကာင့္ သမုိင္းတြင္တဲ့ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ က်ခံရၿပီး ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ျမန္မာျပည္အစြန္အဖ်ားေဒသက ေထာင္အသီးသီးကုိ ပုိ႔ခံလုိက္ရပါၿပီ။

နအဖ အစုိးရဟာ မင္းကုိႏုိင္အပါအ၀င္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးၾကတဲ့၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႕အခြင့္အေရးကုိ တန္ဘုိးထားၾကတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ၊ တုိင္းရင္းသားညီအစ္ကုိေတြနဲ႔ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ လူငယ္ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျပည္သူေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေခ်မႈန္းႏွိပ္ကြပ္ေနၿပီး ေ၀းလံလွတဲ့ အစြန္အဖ်ားေဒသေတြဆီကုိ ပုိ႔႐ုံမက ျမန္မာျပည္ကပါ ထြက္ခြာသြားေစခ်င္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာ၀ေျပာၿပီး ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္လာေစဖုိ႔၊ ျမန္မာျပည္မ်ာ ေမြးဖြားတဲ့ သူတုိင္းဟာ သူတုိ႔ရသင့္ရထုိက္တဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးေတြကုိ တရားမွ်တစြာ ရရွိခံစားႏုိင္ၾကေစဘုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အထိန္းသိမ္းခံ၊ အႏွိပ္စက္ခံဘ၀နဲ႔ ေဘးဒုကၡမ်ဳိးစုံကုိ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားရင္း တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက နားလည္လက္ခံယုံၾကည္ၿပီး အားလုံးနဲ႔ လက္တြဲပူးေပါင္းကာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေထြေထြ အက်ပ္အတည္းေတြကုိ ညႇိႏႈိင္းေျဖရွင္းၾကရမယ့္ ေန႔တေန႔ကုိ ေရာက္ရွိဘုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ႀကဳိးပမ္းေဆာင္ရြက္လ်က္ ရွိေနဆဲပါ။

ေရးသူ...... ကုိစုိးထြန္း။

(ကုိစုိးထြန္းေရးသားတဲ့ ကုိမင္းကုိႏုိင္အေၾကာင္းကုိ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေအာက္တုိဘာလက တင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက အျပည့္အစုံ မေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အခုမွ ကုိစုိးထြန္းက ျပည္တြင္းကေန ထပ္မံေပးပုိ႔လာတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ အစအဆုံး ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ သူမွတ္မိသလုိ ျပန္ေရးထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အရင္ေရးခဲ့တဲ့စာမူနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ေတာ့ မတူလွပါဘူး။)

Read more

“၂၀၀၉ ဘေလာ့ဂ္ ေဟာစာတမ္း”

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကုန္ဖုိ႔ ရက္အနည္းငယ္မွ်သာ လုိေတာ့သည့္အတြက္ ေရွ႕ျဖစ္၀ိဇၨာ ၾဆာေပါရဲ႕ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ (ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၀-၇၁ ခုႏွစ္) အတြက္ ေဟာကိန္း (၁၀) ခ်က္ပါ ေရွ႕ျဖစ္ေဟာစာတမ္းကုိ ထုတ္ျပန္လုိက္ပါတယ္။

(၁) ၂၀၀၉ မတုိင္မီေမြးဖြား၍ အသက္ရွင္ ထင္ရွားရွိကုန္ၾကကုန္ေသးေသာ အၾကင္ေယာက္်ား၊ မိန္းမအေပါင္းတုိ႔သည္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ ဧကန္ဒိ႒ အသက္တႏွစ္ပုိ၍ ႀကီးၾကကုန္အံ့။

(၂) စကၤာပူတြင္ ျမန္မာဘေလာ့ဂါစုံတြဲ တတြဲထက္မနည္း ဖူးစာဆုံအံ့။ (မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနတယ္ေနာ္။ ေျပာျပ၀ူး။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ သိၾက။)

(၃) ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမတုိင္ခင္ကတည္းက ဘေလာ့ဂ္ကုိ တစုိက္မတ္မတ္ ေရးလာခဲ့ေသာ အႏွီဘေလာဂါအခ်ဳိ႕အေနျဖင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္ရွိေသာ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ ပုိ႔စ္မ်ား အေရးက်ဲပါးလတၱံ႕။ (ကုိကေဒါင္းတုိ႔ မလင္းလက္တုိ႔ကုိ ေစာင္းေျမာင္းေရးျခင္းမဟုတ္ပါေၾကာင္း......း-)

(၄) အိမ္ေထာင္မက်ေသးကုန္ေသာ လူပ်ဳိ၊ လူလြတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတုိ႔အေနျဖင့္လည္း အသက္တႏွစ္ႀကီးရင့္လာသည္ကုိ သတိ သံေ၀ဂ ရၾကကာ မိမိကုိယ္ကုိ အျမန္အစြံထုတ္ႏုိင္ေရးအတြက္ မိမိ၏ ေကာင္းျခင္းရွစ္ျဖာ ဂုဏ္အဂၤါတုိ႔ကုိ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွ မသိမသာတမ်ဳိး၊ သိသိသာသာတဖုံ ေၾကာ္ျငာၾကကုန္လတၱံ႕။ ( တီဇက္ေအတုိ႔၊ ကုိဘြဳိင္းဇ္၊ ကုိေရႊေအာင္တုိ႔ကုိ ေစာင္းေျမာင္းေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။ တည့္တည့္ေရးျခင္းလည္း မဟုတ္ပါေၾကာင္း။ မတည့္မေစာင္းေလးေပါ႔။)

(၅) လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ ဘေလာ့ဂါတုိ႔အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္စဥ္က ကုိယ္ဟန္ေနထား ေသးသြယ္လွပေသာ ဓါတ္ပုံအေဟာင္းမ်ားကုိ ဘေလာ့ဂ္ထက္တြင္ တင္ျပျခင္းအားျဖင့္ ကုိယ္ခႏၶာတုိ႔၏ မၿမဲေသာသေဘာ၊ ပ်က္စီးယုိယြင္းတတ္ေသာ သေဘာတုိ႔ကုိ စာဖတ္သူအေပါင္းတုိ႔အား သံေ၀ဂ ရေစလတၱံ႕။ (ပန္းေတာင္က မမကုိ ေစာင္းေျမာင္းေရးသားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ရည္ရြယ္ပါေၾကာင္း...ဟီး။)


(၆) ကုိေပါဆုိသူ ဘေလာ့ဂါသည္ကား ToTo ထီ သန္းဆုႀကီး ေပါက္ကာ လက္ရွိအလုပ္မွ အနားယူလ်က္ အခ်ိန္ျပည့္ ဘေလာ့ဂါ ျဖစ္လာၿပီး ယခုကဲ့သုိ႔ အရည္မရ အဖတ္မရမ်ားကုိ ဆထက္တံပုိးတုိး၍ ေရးသားလတၱံ႕။ (မနာလုိ မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ဳိး၊ ကုိယ့္ကုသုိလ္နဲ႔ ကုိယ္ပါ....)
မဒမ္ေပါသည္လည္း ပဲရစ္တုိ႔ လန္ဒန္တုိ႔တြင္ ေစ်း၀ယ္ထြက္လတၱံ႕။ (အခုေတာ့ ခ်င္က်ားပူမွာ ၾကမ္းခင္းေစ်းနဲ႔ ခ်ေရာင္းတဲ့ ဘလန္ႏုိ္ တီရွပ္ကေလးေတြပဲ ေက်နပ္ပါအခ်စ္ရယ္)

(၇) ျမန္မာဘေလာ့ဂါမ်ားအေနျဖင့္ ကဗ်ာေရးသူက ပန္းခ်ီဆြဲ၊ ပန္းခ်ီဆြဲသူက ဓါတ္ပုံ႐ုိက္၊ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္သူက သီခ်င္းဆုိ....စသျဖင့္ နယ္ပယ္သစ္မ်ားသုိ႔ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ရန္ ႀကဳိးစားၾကလတၱံ႕။

(၈) အခ်ဳိ႕လည္း သက္ရွိလူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ေက်ာ္လြန္၍ သက္မဲ့မ်ားအေၾကာင္းကုိ ေရးသားၾကလတၱံ႕။ (ဥပမာ.... ဆုိက္ကားကေလး၊ ဆာလာအိတ္ကေလး၊ ေလဆိပ္အိမ္သာမွ ေရပုိက္ေခါင္းကေလး.... စသျဖင့္....)

(၉) အခ်ဳိ႕ေသာ ဘေလာ့ဂါမ်ားအေနျဖင့္ အစားအေသာက္မ်ားကုိ ႀကဳိးစားပမ္းစား ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့ပါေသာ္လည္း ဓါတ္ပုံမ်ားကုိမူ ၿပီးစလြယ္ ႐ုိက္ကူးတင္ျပသျဖင့္ ဖတ္႐ႈရသူအေပါင္း ခံတြင္းပ်က္လတၱံ႕။ (ဟင္းခ်က္နည္းမ်ားကုိ ရံဖန္ရံခါ ေရးတတ္ေသာ ဘေလာ့ဂါမ်ားကုိ ေစာင္းေျမာင္းေရးျခင္း မဟုတ္ပါေၾကာင္း)။

ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ ေဟာကိန္းကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဟာကိန္းထုတ္လုိက္သည္။

(၁၀) ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ ၾကက္ဆူနကၡတ္ နဲ႔ ၾကပ္ေျပးနကၡတ္သည္ စန္းယွဥ္ကုန္သည္ျဖစ္၍ ျမန္မာျပည္၏ ကံဇာတာသည္ အထူးပင္ ျမင့္တက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ စိန္စီေသာ အသုဘ ဗီဒီယုိအေခြကုိ ၾကည့္႐ႈခြင့္ ႀကဳံရေပလတၱံ႕။ (ၾကပ္ေျပးက အဘကုိ ေစာင္းေျမာင္းေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။)

... စသျဖင့္ အတတ္ေဟာလုိက္ပါသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ ေဟာကိန္းမ်ား လြဲေခ်ာ္ခဲ့ပါက ေရွ႕ျဖစ္ေဟာသူ ေဗဒ၀ိဇၨာတုိ႔၏ ထုံးတမ္းစဥ္လာအတုိင္း ကၽြႏု္ပ္သည္ စုိးစဥ္းမွ် တာ၀န္ယူမည္မဟုတ္ပါေၾကာင္း။

၇ ရက္သားသမီး ေဘးဘယာေ၀းကြာၾကေစကုန္...

(ျဖည့္စြက္ခ်က္။ ။ ကေမာင္ရင္ ေရးသားေသာ “ဦးနာေအာက္၊ ေအာက္မေအာက္” အခန္းဆက္ေဆာင္းပါး၏ ဇာတ္သိမ္းပုိင္းကုိ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ အကုန္တြင္မွ ဖတ္႐ႈရကိန္းရွိသည္ျဖစ္၍ စာဖတ္သူအေပါင္းတုိ႔ ပေဒါင္လည္ပင္းရွည္ဘ၀သုိ႔ အရွင္လတ္လတ္ ဆုိက္ေရာက္ၾကေပအံ့။)

Read more

“ေခါင္းေရွာင္ တတ္သလား”

မေန႔က အေမရိကန္သမၼတဘုရွ္ အီရတ္ကုိ ေရွာင္တခင္သြားေရာက္လည္ပတ္ၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ေနတုန္း ေအာက္မွာထုိင္ေနတဲ့ အီရတ္လူမ်ဳိး သတင္းေထာက္တေယာက္က ျဗဳန္းကနဲ မေျပာမဆုိ ထတဲ့ၿပီး ဘုရွ္ကုိ ဖိနပ္နဲ႔ လွမ္းေပါက္တယ္။

ဘုရွ္ကလည္း စစ္သားလုပ္ခဲ့ဖူးလုိ႔လားမသိ။ ေခါင္းငုံ႕ေရွာင္တာမ်ား လွစ္ေနတာပဲဗ်ဳိး။ အနီးကပ္ပစ္တာကုိ ႏွစ္ခ်က္လုံး မထိေအာင္ ေရွာင္ႏုိင္သဗ်ဳိး။

ပထမ တခ်က္က မေရွာင္ရင္ မ်က္ႏွာကုိ တည့္တည့္ ထိမွန္ႏုိင္တယ္။ လုံၿခဳံေရးေအဂ်င္စီတခုရဲ႕ အႀကီးအကဲတေယာက္က သမၼတဘုရွ္ရဲ႕ ေရွာင္တိမ္းပုံဟာ အင္မတန္ ျမန္ဆန္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ဘုရွ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူဂုဏ္ယူရပါတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

(ဗီဒီယုိကုိ ဒီမွာ သြားၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္။ )

အင္း…..ဗုိလ္လုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ဆုိတာ ဒီလုိလည္း ေရွာင္တတ္ရေသးသကုိး။ လြယ္သလား…ခက္သလား..ရာမ….လြယ္သလား၊ ခက္သလား။

ဘုရွ္ကေတာ့ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ပါပဲ။ အဲဒီသတင္းေထာက္ကုိ လုံၿခဳံေရးေတြက ဆြဲထုတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘုရွ္က ျပက္လုံးေတာင္ ထုတ္လုိက္ေသးတယ္။

သူ႕ကုိ ပစ္လုိက္တဲ့ ဖိနပ္အရြယ္အစားက နံပါတ္ ၁၀ ပါ......တဲ့။

မေန႔က စိတ္၀င္စားဖြယ္ တျခား ကမၻာ့သတင္းေတြအနက္ ထုိင္းပါလီမန္မွာ ထုိင္းဒီမုိကရက္ပါတီေခါင္းေဆာင္ အာဘစ္ဆစ္ ကုိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တင္ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ သတင္းလည္း ပါတယ္။ အာဘစ္ဆစ္သာ ခုိင္မာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ေပးႏုိင္ရင္ ထုိင္းႏုိင္ငံေရးဟာ အေကာင္းဖက္ကုိ စတင္ဦးတည္လာႏုိင္မယ္။

Read more

“တကယ့္ေထာင္”

စြတ္စုိထုိင္းမႈိင္းတဲ့
စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္အက်ဥ္းခန္းငယ္ထဲက

ေရယုိက်ေနတဲ့ ေခါင္မုိးကုိ

ဆုိလုိတာမဟုတ္။

တ၀ီ၀ီ အနားကပ္ ပ်ံသန္းရင္း

သီခ်င္းဆုိေနၾကတဲ့ ျခင္ေတြကုိ

ဆုိလုိတာလည္း မဟုတ္။

ေထာင္ေစာင့္က သင့္ကုိ

အခန္းတံခါးပိတ္
ေသာ့ႏွိပ္လုိက္စဥ္
တခၽြင္ခၽြင္ျမည္သြားတဲ့
ေသာ့တြဲဆီက အသံေတြကုိ
ဆုိလုိတာမဟုတ္။

လူအတြက္ျဖစ္ျဖစ္
တိရိစာၦန္အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ

မမွ်တ မလုံေလာက္တဲ့
ေ၀ပုံက် အစားအေသာက္ကုိ
ဆုိလုိတာမဟုတ္။

ဟာလာဟင္းလင္း
ညေမွာင္တြင္းကုိ

နစ္ဆင္းသြားရွာတဲ့
ေန႔တာေတြရဲ႕
အႏွစ္မဲ့တဲ့ အျဖစ္ကုိ
ဆုိလုိတာလည္း မဟုတ္။
မဟုတ္…
မဟုတ္…
မဟုတ္ေရးခ် မဟုတ္။

မ်ဳိးဆက္တခုစာ

သင့္နားအတြင္းကုိ
႐ုိက္သြင္းခံခဲ့ရတဲ့
မုသားေတြကသာ…

ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေပးလာတဲ့
ေသြးပ်က္ဖြယ္အမိန္႔ေတြကုိ
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္စြာ
လုိက္နာအေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကတဲ့
လုံထိန္းေတြကသာ…

တနပ္စာနဲ႔ လွဲလွယ္ဖုိ႔အတြက္
မထုိက္မတန္ အျပစ္ဒဏ္မွန္း သိလ်က္နဲ႔
အမိန္႔စာထက္တြင္

ေရးကာတင္သြားတဲ့
တရားသူႀကီးေတြကသာ…

ကုိယ္က်င့္သိကၡာပုိင္းဆုိင္ရာ ခ်ဳိ႕တဲ့မႈ….
စိတ္ဓါတ္ေရးရာ ေဟာင္းႏြမ္းၿပဳိပ်က္မႈ….
အာဏာရွင္ေတြကုိ
တရား၀င္ပါတယ္လုိ႔
အငွားေထာက္ခံေပးႏုိင္ဖုိ႔
က်ဳိးႏြံနာခံျခင္းကုိ ေတာင္းဆုိခဲ့တဲ့
သူရဲေဘာေၾကာင္မႈေတြကသာ….

ငါတုိ႔ရဲ႕ ညစ္ေထးေနတဲ့ ႏွလုံးသားအတြင္း
ခ်ဥ္းနင္းနားခုိေနတဲ့….။
ငါတုိ႔ရဲ႕ ေဘာင္းဘီတထည္လုံးကုိ ရႊဲသြားေစၿပီးတဲ့ေနာက္
ငါတုိ႔ေသးကုိေတာင္ ငါတုိ႔မေလွ်ာ္ဖြပ္၀ံ့တဲ့….။
ငါတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ထဲက
အေၾကာက္တရားေတြကသာ…..

အဲဒါေတြကမွ....

အဲဒါေတြကမွ….
အဲဒါေတြကမွ…. သူငယ္ခ်င္း
မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ရဲ႕
လြတ္လပ္တဲ့ ကမၻာႀကီးကုိ
ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးအျဖစ္
ေျပာင္းလဲပစ္တဲ့ အရာေတြျဖစ္တယ္။

(ကဗ်ာဆရာ Ken Saro-Wiwa ေရးဖြဲ႕ေသာ The True Prison ကဗ်ာကုိ ယေန႔က်ေရာက္ေသာ ကုလသမဂၢ လူ႕အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း အႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘာသာျပန္ပါသည္။ အမွားအယြင္းပါသြားက ဘာသာျပန္သူ က်ေနာ္၏ ညံ့ဖ်င္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။)

Read more

“မဟူရာေနာက္ခံ၀ယ္......(၂)”

တုိေတာင္းလွေသာ ကာလေလးအတြင္း ႀကဳံႀကဳိက္လုိက္ရေသာ္လည္း တသက္လုံး အမွတ္ထင္ထင္ သတိရေနမိတတ္ေသာ လူပုဂၢဳိလ္မ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား ရွိတတ္ေပသည္။

ကုိေက်ာ္စုိးသည္ ထုိသုိ႔ေသာ လူမ်ဳိးမ်ားမွ တေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္ အျပန္အလွန္သိကၽြမ္းလုိက္ရသည့္ကာလမွာ တႏွစ္မွ်ပင္ မၾကာလုိက္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ က်ေနာ့္ဘ၀ တေလွ်ာက္လုံး သူ႕အား အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနဦးမည္သာျဖစ္သည္။

---

အႏုပညာကုိ ၀ါသနာပါသူမုိ႔....

အျပင္မွာ သိကၽြမ္းခဲ့သည္က တႏွစ္ဆုိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္မူ သူ႕ကုိ က်ေနာ္စၿပီး သတိထားမိသည္ကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္ေလာက္ကတည္းကျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က သူပါ၀င္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေသာ “Who wants to be millionaire” ဆန္ဆန္ “ကံထူးရွင္ေရြးခ်ယ္ပြဲ” ႏွင့္ တီပီျမန္မာ သႀကၤန္ဗီဒီယုိအေခြမွာ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအၾကားတြင္သာမက ျမန္မာျပည္တြင္းသုိ႔တုိင္ အင္မတန္ လူႀကဳိက္မ်ားလွသည္။

ထုိဗီဒီယုိအေခြတြင္ ကုိေက်ာ္စုိး၏ အႏုပညာဗီဇႏွင့္ ဟာသဉာဏ္ရႊင္ပုံကုိ အတုိင္းသား ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေပသည္။ ကံထူးရွင္ေရြးခ်ယ္အၿပီးတြင္ အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံကုိ အက်အန၀တ္ဆင္ထားသည့္ ကုိေက်ာ္စုိးက ျမန္မာသံ႐ုံးတြင္ မိတၱဴကူးစက္မရွိ၍ အျပင္တြင္ အေျပးအလႊား သြားကာ မိတၱဴကူးရပုံ၊ ေခၽြးတရႊဲရႊဲျဖင့္ သံ႐ုံးကုိ ျပန္ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ကား အေမာေျပ ေရေသာက္စရာ ေရေအးစက္မရွိပုံ၊ ေလေအးစက္ဖြင့္ထားမေပးပုံတုိ႔ကုိ ေျပာျပကာ ကံထူးရွင္၏ ဆုေငြထဲမွာ တတိတတိ ျပန္ႏႈတ္ယူေနသည့္အခါ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္က လက္ခုပ္တေျဖာင္းေျဖာင္း။

အက်ဳိးဆက္အျဖစ္..... ထုိသႀကၤန္ ကပြဲေနာက္ပုိင္း ျမန္မာသံ႐ုံးတြင္ မိတၱဴကူးစက္ႏွင့္ ေရေအးစက္မ်ားကုိ ထားေပးၿပီး ေလေအးစက္ကုိလည္း ဖြင့္ထားေပးျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ထုိအျဖစ္အပ်က္မွ သင္ခန္းစာ ယူပါသည္။ ကုိယ့္အခြင့္အေရးအတြက္ ကုိယ္တုိင္တုိက္ယူမွ ရသည္ ဆုိေသာ သင္ခန္းစာ။

(တီပီျမန္မာ သႀကၤန္သံခ်ပ္က႑တြင္ ကုိေက်ာ္စုိး သံခ်ပ္ထုိးေနပုံ -ဤဓါတ္ပုံကုိ ယူက်ဳဗီဒီယုိမွ ရယူပါသည္)

---

အိပ္ပ်က္ညမ်ားစြာ.....

ေဟာ....သူ႕ကုိ လူကုိယ္တုိင္ စျမင္ဖူးေတာ့ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္း တုိပါး႐ုိးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၌ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပခဲ့သည့္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲေတြမွာ။ သုိ႔ေသာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားမဆုိျဖစ္။

သည့္ေနာက္ပုိင္း အမ်ဳိးသားစာၾကည့္တုိက္တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ အစည္းအေ၀းမ်ားမွာ စတင္စကားေျပာျဖစ္လာသည္။ သူသည္ ဗီဒီယုိထဲတြင္သာမက အျပင္မွာလည္း ပြဲက်ေအာင္ ေျပာႏုိင္သူ၊ ဟာသဉာဏ္ရွိသူတဦးအျဖစ္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲတြင္ အသိအမွတ္ျပဳမိပါသည္။

အာဆီယံထိပ္သီးအစည္းအေ၀းအတြင္း ေအာခ်ာ့ဒ္လမ္းမေပၚမွာ ဆႏၵျပၾကေတာ့ စီတန္းကာ ရပ္ေနၾကေသာ ဆႏၵျပသူေတြ၏ ေဘးမွ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ကာ စနစ္တက်ျဖစ္ေစရန္ စီစဥ္ေပးေနခဲ့သည့္ သူ႕ပုံရိပ္ကုိ သတိရမိသည္။

စကၤာပူမွာ ရမ္ဘုိအပုိင္း(၄)ကုိ ႐ုံတင္ေသာအခါ ကိုေက်ာ္စုိးနဲ႔ အုိဘီပီအဖြဲ႕ ႐ုပ္ရွင္႐ုံႀကီးတ႐ုံလုံး ဘြတ္ကင္လုပ္ကာ ျမန္မာေတြ အတူတကြ ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့တာကိုလည္း ေမ့လုိ႔မရ။ ေနာက္ ႐ုပ္ရွင္အၿပီးမွာ အားလုံးမတ္တပ္ရပ္ၿပီး အားေပးခဲ့တာ၊ အားလုံးကမၻာမေၾကဆုိၿပီး သူက ေရွ႕ကေန ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ တုိင္ေပးတာေတြလည္း ခ်န္ထားလုိ႔မရ။ အဲဒီေန႔က သူေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ က်ေနာ္မွတ္မိေသးတာက “႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ရမ္ဘုိပစ္သတ္တာက လက္နက္မဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျပည္သူေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကုိ မဟုတ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။

သည့္ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ လႈပ္ရွားမႈေပါင္းမ်ားစြာ၊ အစည္းအေ၀းေပါင္းမ်ားစြာမွာ ကုိေက်ာ္စုိးႏွင့္ အတူလက္တြဲလႈပ္ရွားရင္း လွ်င္ျမန္စြာရင္းႏွီးလာခဲ့သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အတူတြဲ လုပ္ခဲ့ၾကေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအနက္ ေအာ့ခ်ာ့ဒ္ဆႏၵျပပြဲႏွင့္ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕ျပဳလုပ္သည့္ ကန္႔ကြက္မဲေပးေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ လူသိအမ်ားဆုံးႏွင့္ အေအာင္ျမင္ဆုံးျဖစ္သည္။

ကန္႔ကြက္မဲေပးေရးလႈပ္ရွားမႈအတြက္ ကုိေက်ာ္စုိးႏွင့္ အုိဘီပီအဖြဲ႕၀င္မ်ားသည္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ေနထုိင္ရာ အလုပ္သမားအိမ္ယာမ်ား၊ အလုပ္ခြင္မ်ားသုိ႔ ညႀကီးမင္းႀကီး စည္း႐ုံးေရးခရီး ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ထုိစည္း႐ုံးေရးခရီးစဥ္မ်ား၏ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ မဲေပးမည့္ေန႔က ျမန္မာလူမ်ဳိး ၂၀၀၀ ေက်ာ္ အက်ႌအနီ၊ ဦးထုပ္အနီမ်ား ၀တ္ဆင္ကာ ကန္႔ကြက္ဆႏၵမဲလာေပးခဲ့ရာ ျမန္မာသံ႐ုံးတည္႐ွိရာ စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းသာမက တန္လင္လမ္းမေပၚအထိပါ အနီေရာင္လူတန္းႀကီး လွ်ံက်သြားခဲ့ပါသည္။

(ျမန္မာလုပ္သားမ်ားအၾကား ကြင္းဆင္းစည္း႐ုံးေနပုံ- ဤဓါတ္ပုံမ်ားကုိ လင္းလက္ၾကယ္စင္ ဘေလာ့ဂ္မွ ယူပါသည္။)

---

ပရိတ္သတ္ကို ထိန္းႏုိင္သူ....

သူအခမ္းအနားမွဴးလုပ္ေသာ ပြဲမ်ားကုိလည္း က်ေနာ္တက္ေရာက္ဖူးပါေသးသည္။ ပထမဦးဆုံး အိပ္ဆဲစီးယား ဟုိတယ္တြင္ က်င္းပေသာ ပရိတ္သတ္ ၇၀၀ ခန္႔ တက္ေရာက္ေသာ အခမ္းအနားတြင္ ကုိေက်ာ္စုိးတေယာက္ အရႊန္းအေသာမ်ားျဖင့္ ပရိတ္သတ္ကုိ ထိန္းသြားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

သည့္ေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္ေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႕ပြဲမွာ အခမ္းအနားမွဴးလုပ္သည္။ ပုိ၍ အမွတ္တရျဖစ္ေစသည္ကေတာ့ ျမန္မာ့လူ႕အခြင့္အေရးေန႔ (ဖုန္းေမာ္ေန႔)အခမ္းအနားတြင္ ကုိေက်ာ္စုိး ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ရြတ္ဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ ကဗ်ာကလည္း ေကာင္း၊ ကုိေက်ာ္စုိး ရြတ္ဆုိသည့္ အသံေနအသံထား မွင္ေမာင္းကလည္း ေကာင္းသျဖင့္ ပရိသတ္မွာ ကိုေက်ာ္စုိး၏ ဖမ္းစားမႈတြင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ေမ်ာပါေနခဲ့သည္။

(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၆၃ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔အခမ္းအနားတြင္ ကုိေက်ာ္စုိး အခမ္းအနားမွဴးျပဳလုပ္ေနပုံ)

---

သတုိ႔သားေလာင္းႀကီးေလလား....

ယခင္ႏွစ္က တီပီျမန္မာ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ သႀကၤန္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး လက္မွတ္၀ယ္ကာ သြားေရာက္အားေပးၾကသည္။ အဲဒီပြဲမွာ စီစဥ္သူေတြထဲက ညီငယ္ညီမငယ္အခ်ဳိ႕ကုိ က်ေနာ္တုိ႔သိကၽြမ္းခင္မင္ေနသျဖင့္ အားေပးလုိျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မင္းသားႀကီး ကုိေက်ာ္စုိးလည္း ပါ၀င္ကျပမည္ မဟုတ္ပါလား။

ပြဲမစခင္ ပရိသတ္မ်ား ေနရာယူေနၾကစဥ္ နံသာေရာင္တုိက္ပုံ၊ ပုိးသားပုဆုိးတုိ႔ျဖင့္ ခန္႔ျငားေတာက္ေျပာင္ေနေသာ ကုိေက်ာ္စုိးသည္ ပြဲၾကည့္စင္ခုံတန္းမ်ားအၾကား လူသြားလမ္းမွ အမ်ဳိးသမီးတဦးႏွင့္ တြဲကာ ေလွ်ာက္သြားေနသည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္ၾကရေလသည္။ အမ်ဳိးသမီးသည္ ပြဲလမ္းသဘင္တုိင္းတြင္ တက္ၿပီး က တတ္သူ ပြဲတုိင္းေက်ာ္ျဖစ္သည္။ ကုိေက်ာ္စုိးက ေရွ႕ဆုံးတန္းရွိ သူမ၏ ထုိင္ခုံေနရာကုိ လုိက္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေက်ာ္စုိး၏ အ၀တ္အစားႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားပုံမွာ မဂၤလာအခမ္းအနားတြင္ သတုိ႕သားႏွင့္ သတုိ႔သမီးသည္ ပရိတ္သတ္အလယ္ ေကာ္ေဇာ္ေပၚက ေလွ်ာက္သြားသည္ႏွင့္ တူရကား က်ေနာ္တုိ႔မွာ အခ်င္းခ်င္း လက္တုိ႔ျပရင္း ရယ္ေမာခဲ့ၾကရပါသည္။

ထုိေန႔က တင္ဆက္သည့္ ျပဇာတ္တခုတြင္ ကုိေက်ာ္စုိးသည္ အင္မတန္ ျမင္ျပင္းကပ္ဖြယ္ လက္နက္အားကုိးျဖင့္ အဓမၼ အႏုိင္ယူလုိေသာ စစ္သူႀကီးေနရာတြင္ ေျပာင္ေျမာက္စြာ သ႐ုပ္ေဆာင္သြားေလသည္။

---

ေလေအးစက္ခန္းမမွ ျမက္ခင္းျပင္ထက္သုိ႔....

ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေငြကုိ ေခၽြတာလုိသည္ကတေၾကာင္း၊ စကၤာပူအစုိးရ၏ ေထာက္လွမ္းေရးကုိ မ်က္ေျချဖတ္လုိသည္ကတေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ယခင္က ေလေအးစက္တပ္ လုိင္ဘရီရွိအစည္းအေ၀းခန္းမမ်ားတြင္ စမတ္က်က် ေဆြးေႏြးသည့္အဆင့္မွ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ လုိင္ဘရီေအာက္က အုတ္ခုံတြင္လည္းေကာင္း၊ လမ္းေဘးတြင္လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ဆုံး ေဘာလုံးကြင္းျမက္ခင္းေပၚတြင္လည္းေကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကုိ လုပ္ရသည့္ အေျခအေနသုိ႔ဆုိက္သြားေလေတာ့သည္။

ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားအေပၚတြင္ စကၤာပူအစုိးရ၏ ဖိႏွိပ္အေရးယူမႈအခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွားသူမ်ားအေရအတြက္မွာ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္းလာေသာ္လည္း က်န္ရစ္သူမ်ားမွာ ပိုမုိစည္းလုံးလာၿပီး ယုံၾကည္ခ်က္မွာလည္း ပုိ၍ ခုိင္မာလာသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ထုိအမာခံလူစုထဲတြင္ ကုိေက်ာ္စုိးသည္ တေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ေလသည္။

(အမ်ဳိးသားစာၾကည့္တုိက္ေအာက္ အုတ္ခုံေပၚက ညဦးပုိင္းအစည္းအေ၀းတခု)

(ကုိေက်ာ္စုိးႏွင့္က်ေနာ္)

---

မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ စကၤာပူအစုိးရ....

စကၤာပူအစုိးရသည္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး အရွိန္အဟုန္ျမင့္တက္ေနစဥ္ကာလတြင္ ျပည္ပေရာက္မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ အစြမ္းကုန္ ပစားေပးထားခဲ့သည္။ အိတ္ဆဲစီးယားဟုိတယ္တြင္ျပဳလုပ္ေသာ အခမ္းအနားမ်ားအတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ကုိ ကူညီ က်ခံေပးခဲ့ၿပီး ဘုန္ႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ၿမဳိ႕ထဲ အသြားအျပန္ခရီးမ်ားအတြကလည္း ဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ားကုိ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။

ထုိအခ်ိန္က အတုိက္အခံ စကၤာပူဒီမုိကရက္ပါတီမွ ေဒါက္တာခ်ီဆြန္းဂၽြမ္သည္ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕တြင္ မီးထြန္းဆုေတာင္းပြဲလုပ္ျခင္း၊ ျမန္မာအစုိးရ၏ လုပ္ရပ္အေပၚ ကန္႔ကြက္သည့္စာအေပၚ လက္မွတ္ေကာက္ယူျခင္း၊ စကၤာပူအစုိးရမွ ျမန္မာအစုိးရသုိ႔ လက္နက္မ်ားေရာင္းခ်ေနျခင္းကုိ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ စကၤာပူအစုိးရ၏ ပံ့ပုိးမႈမ်ားမွာ ေဒါက္တာခ်ီး၏ လုပ္ရပ္ကုိ မွိန္သြားေစရန္ ႀကဳိးပမ္းမႈတစိတ္တေဒသဟု ယူဆမိပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးေနာက္ပုိင္းတြင္ စကၤာပူတြင္လည္း ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ား အရွိန္ျမင့္တက္လာသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာတုိ႔၏ တက္ႂကြမႈမ်ားကုိ အားက်ကာ စကၤာပူႏုိင္ငံသား တက္ႂကြသူမ်ားမွလည္း ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈအဖြဲ႕ကေလးမွာ ဖြဲ႕လာၾကသည္။ Sghuman Rights အဖြဲ႕ ေပၚလာသည္။ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ စတင္လႈပ္ရွားလာၾကသည္။

စက္တင္ဘာေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကုိ နအဖ စစ္အစုိးရမွ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းၿပီးသြားေသာအခါ စကၤာပူအစုိးရ၏ ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖုံး ျပဳတ္က်ေလေတာ့သည္။ ျပည္ပေရာက္ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာမ်ားအဖြဲ႕မွ အဖြဲ႕၀င္မ်ားကုိ ရဲစခန္းသုိ႔ မၾကာခဏ ေခၚယူစစ္ေမးျခင္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လာခဲ့သည္။

---

မဆုိေလာက္ဖြယ္ အျပစ္ငယ္ကုိ.....

“ငါ၏ ကုိယ္၌၊ မဆုိေလာက္ဖြယ္ အျပစ္ငယ္ကုိ၊ ႀကီးက်ယ္၀တၳဳ ရန္ၿငိႇဳးျပဳ၍” ဟူေသာ ဦးပုည၏ ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳမွ စာတေၾကာင္းကုိ သတိရမိသည္။

စကၤာပူအစုိးရသည္ အုိဘီပီ အင္အားႀကီးထြားလာျခင္းကုိ သူတုိ႔အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ သြယ္၀ုိက္ေသာ ႏုိင္ငံေရးၿခိမ္းေျခာက္မႈအႏၱရာယ္ဟု ျမင္လာသည္။ မည္သည့္ျပႆနာမဆုိ အၫြန္႔အဖူး ဘ၀ကတည္းက အျပတ္ ျဖတ္တတ္သည့္ စကၤာပူအစုိးရ၏ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းအတုိင္း အုိဘီပီ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်အား မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္၍ ၾကည့္လာသည္။

စကၤာပူအစုိးရအေနျဖင့္ ကုိေက်ာ္စုိးသည္ အုိဘီပီ၏ ေမာင္းႏွင္အားဟု ထင္ျမင္ယူဆသည္။ စကၤာပူတြင္ ပုိလီေက်ာင္းဆင္း၍ အလုပ္လုပ္ကာ ပီအာရ္က်ေနၿပီးေသာ ကုိေက်ာ္စုိး၏ ေနာက္ေၾကာင္းကုိ ေျမလွန္ရွာသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတိတ္က ၿငိစြန္းဖူးသည့္ (အုိဗာစေတး) အျပစ္တခုကုိ ယခုအခါတြင္မွ အေလာသုံးဆယ္ ျပန္ေဖာ္ကာ တရားစြဲကာ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္သည္။

ထုံးစံမွာ စကၤာပူပီအာရ္တေယာက္သည္ အေသးစားဥပေဒ ၿငိစြန္းမႈတခုေၾကာင့္ အျပစ္ဒဏ္ကုိက်ခံရပါက ပီအာရ္ကုိ ပယ္ဖ်က္ခံရျခင္း မရွိေခ်။ စကၤာပူအစုိးရသည္ ကုိေက်ာ္စုိးအား သူ၏ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္ စကၤာပူမွ ေမာင္းထုတ္လုိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ အၿမဲတမ္းေနထုိင္ခြင့္(ပီအာရ္)ကုိ တရား၀င္ ေပၚေပၚထင္ထင္ ႐ုပ္သိမ္းျခင္းအား မျပဳရဲေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိလုပ္ရပ္သည္ ႏုိင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာတြင္ အစုိးရအား အင္မတန္ အက်ည္းတန္၊ အ႐ုပ္ဆုိးေစမည္ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ စကၤာပူအစုိးရသည္ ကုိေက်ာ္စုိးအား စကၤာပူမွ သူ႕အလုိအေလ်ာက္ ထြက္ခြာသြားေစရန္ နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ဖိအားေပးသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ စကၤာပူတြင္ ဆက္လက္ေနထုိင္ ရပ္တည္ရန္ မည္သုိ႔မွ် မျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္စုိးသည္ သူ၏ ပီအာရ္ကို ပယ္ဖ်က္ကာ ျပည္ပသုိ႔ ထြက္ခြာသြားရေပသည္။

(သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲအၿပီး အဖြဲ႕သားအခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ။)

---

To sin by silence.....

လူတေယာက္သည္ သူ႕သမုိင္းကုိ အနာဂတ္မွ ေရးလုိက္မည္ဟု အားခဲေန၍ မရ။ သူ႔သမုိင္းကုိ သူယခု လက္ရွိလုပ္ေဆာင္ေနေသာ လုပ္ရပ္မ်ားကသာ ဖန္တီးသည္။

ကုိေက်ာ္စုိး စကၤာပူတြင္ ရွိစဥ္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ယေန႔အခါ သူ႕သမုိင္းျဖစ္လာသလုိ စကၤာပူရွိ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားသမုိင္း၏ တစိတ္တေဒသလည္း ျဖစ္လာျပန္သည္။

ကုိေက်ာ္စုိးႏွင့္က်ေနာ္ႏွင့္အၾကားတြင္ အခါခပ္သိမ္း အယူအဆ တူညီသည္ေတာ့ မဟုတ္။ တူသည့္အခါတူသလုိ ကြဲလြဲသည့္အခါလည္း ကြဲလြဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔အတူတကြ လက္တြဲအလုပ္လုပ္ႏုိင္ခဲ့သည္။

To sin by silence when we should protest makes cowards out of men."

-Ella Wheeler Wilcox

ကုိေက်ာ္စုိးသည္ ဆႏၵျပဖုိ႔ လုိအပ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ေနာက္ခ်န္ကာ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနတတ္သူမ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။

(ကုိေက်ာ္စုိးႏွင့္ စကားလက္ဆုံ...)

ပူးတဲြ ဖတ္႐ႈရန္မ်ား။

(၁) ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံမလွဲ

(၂) “မဟူရာေနာက္ခံ၀ယ္…….(၁)”

ဒီပုိ႔စ္မွာ မွတ္ခ်က္ေပးသြားၾကတဲ့အထဲက “တီပီ ခ်စ္သူမ်ား” ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ကုိ ပုိ႔စ္အတြင္းမွာ ေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွတ္ခ်က္ဟာ ကုိေက်ာ္စုိးရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ ပုိမုိျပည့္စုံသြားေစပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Ko Ko yay.. We miss you dearly. We knew how you love your people and motherland. Throughout your TP days, we knew that and appreciate how you Lead, contribute and work hard together with your TP Myanmar brothers and sisters to achieve what TP Myanmar today. We passionately call you Ko Ko (Big Brother) not only just as name it come with respect, love and admiration. We will never ever forget your protection, your care and help whenever we need you and always ready for your brothers and sisters you try your best and find time even you are busy with handling many things. That’s why everybody comes to you for advice and listens to you for their affairs. I still vividly remember that how you bravely protect your student brother in Singapore and Myanmar football match (if I am not wrong in 2005 right). A group of Singapore fans punch the TP student and you jump to his protection and fight back to many and let him escape. Lucky that SG police and TP Myanmar students saw and come to rescue. After the event your face look like over ripen prune with blue and black and we made joke about it. You still laugh off and said Hey..One can win many only in movie lah..that was close man!… And you control crowd and negotiate with authority to get us safety from unreasonable mob of Singapore fan. Thank you Ko Ko yay…I am crying now. Without you we are feeling that same kind of feeling like elder missing in family. Although we are feel down we will carry on with your determination. When you said in one of motivational speeches in our gathering... As long as Temasek Polytechnic exist, as long as Myanmar students exist in TP, TP Myanmar must exist and carry on.. Once you are TP Myanmar, forever you are… When we listening to you we feel the bliss and togetherness with goose pump and hit to our heart with sense of belonging…..yes Ko Ko we will carry on with your direction with shoulder to shoulder ,generation by generation to carry out unity and fly our TP Myanmar flag high. You believe in and hold onto our motto and truly committed to that. We are family, discrimination; prejudice and rivalry are alien to us. We TP Myanmar Students are symbol of unity. (You explained to us this is derived from your senior brother Leo and others senior right.) You established TP Myanmar tradition and shown case to us how to build the unity. You leading us by example showing how you respect and value to your seniors and as well as how you concern and treasure to your juniors. You are a true symbol of unity Ko Ko, a proud son of TP Myanmar. We don’t know about detail of all OBP movements although we participate and help in the movements and events that you lead, we knew that one thing for sure is you truly committed and you have lost everything for the OBP movement. We even heard that you refuse to give in to SG authority when they force you to reveal about OBP and not accept offer of exchange status and personal gain with your believe. People use to say that OBP and you, you and OBP are inseparable. Not only that Ko Ko you and TP Myanmar, TP Myanmar and you are inseparable too. You made us proud and take pride as TP Myanmar Students as well as Burmese in Singapore. We all wish to for the best and strongly believe and confidence that you will rise up again for your beloved people and country. We will definitely meet again someday, some when and somewhere Ko Ko. Wish you all the success our big brother!!! Thank you very much to Ko Paw for the Blog and your post open flood gate of our emotion. TP Chittu myar

Read more

“ၾကက္သားဟင္းထဲမွာ…”

က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က အက္ေဆးေရးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္ေရးလုိက္တာက ေကာင္းေပမယ့္ မမွားသင့္တဲ့အမွားမ်ဳိး တခုတေလ ပါသြားရင္ အဂၤလိပ္စာဆရာက ဒီလုိ တစ္တစ္ခြခြ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။

“မင္း အက္ေဆးက ၾကက္သားဆီျပန္ဟင္းထဲ ေခ်းတစက္ က်သလုိဘဲ။ လႊင့္ပစ္ရခက္၊ စားရခက္”……………..တဲ့။

အခုလည္း ဘေလာ့ဂ္ေတြလုိက္ဖတ္ရင္း ပုိ႔စ္ေလးေတြက ဖတ္လုိ႔ေကာင္းေပမယ့္ မ်က္စိထဲမွာ အျမင္မေတာ္ျဖစ္ေနတာေလးတခုအေၾကာင္း မေနႏုိင္လုိ႔ ခ်ေရးျပလုိက္ပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ အက်င့္ပါေနတဲ့အတုိင္း ဆရာ ၀င္လုပ္တာပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို ကုိဘြိဳင္းဇ္ လည္း တခါက ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။

ဘာလဲဆုိေတာ့ ရရစ္၊ ယပင့္၊ ေနာက္ပစ္၊ ၀ဆြဲ၊ ေအာက္ျမစ္၊ ေသးေသးတင္ စတာေတြကုိ ျဖစ္သလုိ သုံးစြဲေနၾကတာေတြ႕ရလုိ႔ပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ရြာမွာေတာ့ ေနာက္ပစ္ကုိ ေနာက္ကုိးပစ္၊ ေအာက္ျမစ္ကုိ ေအာက္ကျမင့္ လုိ႔ ဖတ္ၾကသဗ်။ ႀကီးလာေတာ့ နယ္ေပါင္းစုံက လူေပါင္းစုံနဲ႔ ေတြ႕လာတဲ့အခါ တခ်ဳိ႕လည္း ၀စၥေပါက္ကုိ ေရွ႕ကေပါက္။ ေအာက္ကျမစ္ကုိ ေအာက္ကေပါက္ စသျဖင့္ ေခၚတာကုိ ေတြ႕လာရတဲ့အခါ ဟုိ ဟာသေလးတပုဒ္ကုိ ေျပးသတိရမိတယ္။ ဟာသက ဒီလုိပါ….။

(ပထမလူ) “လ” တလုံးထဲသုံးၿပီးေတာ့ လွည္းရယ္၊ ႏွင္တံရယ္ (အညာမွာ ႏွင္တံကုိ နဒန္ လုိ႕အသံထြက္ေခၚသည္)၊ လူရယ္၊ ႏြားရယ္ အကုန္ပါေအာင္ ေရးျပကြာ။

(ဒုတိယလူ) ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလဲကြ၊ မင္းေကာ ေရးတတ္လုိ႔လား။

(ပထမလူ) လြယ္လြယ္ေလးပါကြ။ လ… ဟထုိး..ေနာက္ပစ္…..လွဲ။ “လွဲ” ေပၚကုိ ေသးေသးတင္ေတာ့ ႏွင္တံ။ ေရွ႕ကေပါက္ေတာ့ လူ။ ေအာက္ကေပါက္ေတာ့ ႏြား။

အင္း…..ေျပာရင္းနဲ႔ ေဘးေခ်ာ္သြားၿပီ။ အေပၚမွာေျပာခဲ့သလုိ ရရစ္၊ ယပင့္၊ ဟထုိး၊ တေခ်ာင္းငင္၊ လုံးႀကီးတင္ စတဲ့ သရ အကၡရာေတြကုိ အမွားမွားအယြင္းယြင္း သုံးစြဲေနတာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။

တခ်ဳိ႕လည္း သုံးစြဲပုံအမွန္ကုိ လုံး၀ မသိလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ကီးအမွန္ကုိ လုိက္ရွာရမွာ ပ်င္းတဲ့အတြက္ ျဖစ္သလုိ ႏွိပ္ထည့္လုိက္တာလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ (သိေနတယ္ေလ..)

အုိးေ၀(စကၤာပူ) အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ စာစီ၊ စာ႐ုိက္၊ သ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့တာ၀န္ယူတုန္းက က်ေနာ္ကလည္း ဂ်ီးမ်ားတတ္တဲ့လူဆုိေတာ့ သူမ်ားေရးပုိ႔တဲ့ စာမူေတြမွာ အဲဒီလုိ အမွားေတြကုိ လုိက္ျပင္ေပးရတာ ေတာ္ေတာ္ မစားသာဘူး။ တခါတေလမ်ား စာတပုဒ္လုံးကုိ လုိက္ျပင္ရတာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတယ္။ သ႐ုပ္ေဖာ္ရတာက အဲဒီေလာက္ မၾကာဘူး။

ေဇာ္ဂ်ီဖြန္႔ေပၚလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အရင္ကလုိ ေရွာ့တ္ကပ္တ္ကီးေတြ မွတ္ရတာ မရွိေတာ့ဘဲ အကၡရာေတြ သေကၤတေတြကုိ အလြယ္တကူ ႏွိပ္လုိ႔ရလာတဲ့အခါ လူေတြလည္း အရင္ကေလာက္ေတာ့ မမွားၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္တုိင္းလုိလုိမွာေတာ့ အမွားေတြကုိ ေတြ႕ေနရဆဲပဲ။

တတ္ႏုိင္သမွ် သတိထားၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီဖြန္႔ကုိ ႀကဳိးစားပမ္းစား တီထြင္ခဲ့ရသူေတြအတြက္ အပင္ပန္းခံရက်ဳိးနပ္တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္႐ုိက္ထားတဲ့ ျမန္မာစာေလးလည္း လွလွပပ ျဖစ္တာေပါ႔။

ေအာက္မွာ က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔ ရသမွ် အမွားေတြကုိ က၊ခ၊မ၊လ၊န၊ရ စတဲ့ အကၡရာေတြ အေျခခံၿပီး ေရးျပလုိက္ပါတယ္။ အျခား အကၡရာေတြနဲ႔ အစားထုိးေရးတဲ့အခါ သေဘာတရားကေတာ့ အတူတူပါဘဲ။ သတိထားမိၾကဖုိ႔ပါ။ (ဆရာလုပ္တယ္လုိ႔ မထင္ၾကပါနဲ႔.....ဆရာတုိ႔၊ ဆရာမတုိ႔။)

အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီလက္ကြက္ပုံကုိ ပရင့္ထုတ္ၿပီး ကြန္ျပဴတာစားပြဲမွာ ျမင္သာတဲ့ေနရာမွာကပ္ထားတာပဲ။ လုိအပ္ရင္ ၾကည့္လုိက္႐ုံေပါ႔။

အမွား	အမွန္
ျက၊ ၿက၊ ႃက၊ ႁက၊ ႀက၊ ႂက၊ၾမ ၊ ၿမ၊ ႃမ၊ႄမ	ၾက၊ ျမ
ျမိ၊ ႁမိ၊ ႃမိ၊ ၾကိ၊ ႂကိ၊ ႄကိ၊ ႃကိ	ႀကိ၊ ၿမီ
ျမဲ၊ ႁမဲ၊ ႃမဲ၊ ၾကဲ၊ ႂကဲ၊ ႄကဲ၊ ႃကဲ	ႀကဲ၊ ၿမဲ
ျမြ၊ ၿမြ၊ ႃမြ၊ ၾကြ၊ ႀကြ၊ ႃကြ	ႁမြ၊ ႂကြ
ျမံ၊ ႃမံ၊ ႁမံ၊ ၾကံ၊ ႁကံ၊ ႂကံ	ၿမံ၊ ႀကံ
ႂကြိ	ႄကြိ (ဒီစာလုံးကုိ ဘယ္မွာသုံးလဲေတာ့မသိ)
ခြ်တ္	ခၽြတ္
လြွ	လႊ
ေလ႕	ေလ့
ေျမ့	ေျမ႕
ေမြ့	ေမြ႕
ခ်ဳိ့	ခ်ဳိ႕
အက်ၤ ီ	အက်ႌ
ရူ	႐ူ
နူ	ႏူ
နြံ	ႏြံ
ေလွ့	ေလွ႕
နဲ့	နဲ႔
ႏြဲ့	ႏြဲ႕
ညွာ	ညႇာ
ညြ	ၫြ

Read more

“ကုိေပါ အလိမ္ခံရျခင္း”

“အလိမ္ခံရျခင္း” ဆုိလုိ႔ မဒမ္ေပါက ဗုိက္ေခါက္လိမ္ဆြဲတတ္သလားလုိ႔ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္မေမးနဲ႔ေနာ္။ မဒမ္က က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ဗုိက္ေခါက္မလိမ္ဘူး။ ဘယ္လိမ္ပါ႔မလဲ..... က်ေနာ့္ဗုိက္ေခါက္က လိမ္လုိ႔ရတဲ့အဆင့္ကုိ ေက်ာ္သြားၿပီ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္က လူလိမ္ခံခဲ့ရပုံကုိ ေရးျပမလုိ႔ပါ။

ေမာင္ေက်ာ္သာ...
ေပၚမလာ ဆရာေပ်ာက္လုိ႔
စိတ္ေကာက္ေနလား။

ေက်ာင္းအပိတ္
ေျမာင္းထိပ္မွာ ကုိယ္ထုိင္လုိ႔
တဆုိင္စာ ဖရဲအေပါင္းကုိ
ေရာင္း၀ယ္လုိ႔စား။

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကုိ ထုိစဥ္တုန္းက က်ေနာ္ေရးပုိ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာအတုိင္းပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ ပထမႏွစ္ တက္ေနတုန္းမွာဘဲ ေက်းဇူးရွင္ နအဖ အစုိးရက ေက်ာင္းေတြကုိ အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္လုိက္ျပန္တဲ့အတြက္..... ဆယ္တန္းတုန္းက က်ဴရွင္အတူတက္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖရဲသီးဆုိင္ဖြင့္လွစ္ေရာင္းဖုိ႔ လာေခၚတဲ့အခါ ေတာင္ဥကၠလာ ျမင္သာဘုရားနားက ေစ်းကေလးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ လမ္းေဘး ကနဖ်င္းေလးေဆာက္ၿပီး ခရမ္းသုံးခြ ဖက္က ဖရဲသီးေတြကုိ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဗန္းကေလးနဲ႔ လွည့္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကုိ ဗန္းစိတ္ကေလးေတြ စိတ္ေပးၿပီး လွည့္ေရာင္းခုိင္း။ သူတုိ႔ ျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အျမတ္ခ်န္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔က အရင္းကုိ ျပန္ယူရတာေပါ႔။ ဖရဲသီးတလုံး ၁၅ က်ပ္ေလာက္ဆုိရင္ တစ္က်ပ္တန္ အစိတ္ကေလးေတြ အစိတ္ ၂၀၊ ၂၅ စိတ္ စိတ္လုိ႔ရတာမ်ဳိးဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း တေခါက္လည္ေရာင္းလုိက္ရင္ ငါးက်ပ္ တဆယ္ အျမတ္က်န္တာေပါ႔ဗ်ာ။

ဆုိင္စဖြင့္တဲ့ေန႔ကဆုိရင္...၀ယ္သူကလည္း မလာ၊ အဲသည္ ဗန္းစိတ္နဲ႔ လက္လီေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ကလည္း မခ်ိတ္ဆက္မိေသးဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ဘာသာ လင္ပန္းထဲမွာ ဖရဲသီးစိတ္ေတြ စိတ္ထည့္ၿပီး ေတာင္ဥကၠလာ ရပ္ကြက္ေတြက လမ္းေတြထဲမွာ ေလွ်ာက္ၿပီး ဖရဲသီးစိတ္ေအာ္ေရာင္းဘူးတယ္။

မဆုိးဘူးဗ်။ သိပ္ၾကာၾကာမေလွ်ာက္လုိက္ရဘူး။ ခဏေလးနဲ႔ တဗန္းကုန္တာဘဲ။ မွတ္မွတ္ရရ အပ်ဳိႀကီးေတြ (အပ်ဳိႀကီးေတြလုိ႔ ထင္ရတာဘဲ)၊ ေကာင္မေလးေတြ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ စကားစုေျပာေနတဲ့ အိမ္တအိမ္မွာ တ၀က္ေလာက္ ေရာင္းလုိက္ရတာကုိ သတိရမိတယ္။ အပ်ဳိႀကီးေတြကလည္း ေရမ်ားေရႏုိင္၊ မီးမ်ားမီးႏုိင္ဆုိသလုိ ဖရဲသီးသည္ေလးဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္၊ ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ (ကုိယ့္ဟာကုိယ္ထင္တာပါ) ေကာင္ေလးတေယာက္ လာေရာင္းတယ္ဆုိေတာ့ စိတ္၀င္တစား၊ အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ စကားေလးေတြနဲ႔ စၿပီးေနာက္ၿပီး အားေပးတာေပါ႔ဗ်ာ။

ေနာက္ပုိင္းေတာ့ လက္လီေရာင္းေပးမယ့္ ေကာင္မေလးေတြ ေပၚလာေတာ့ က်ေနာ္ ေျခေညာင္းသက္သာသြားပါတယ္။ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဆုိင္မွာ ဖရဲသီး အလုံးလုိက္ ၀ယ္ယူအားေပးတဲ့ လူအေရအတြက္ တစတစ မ်ားလာပါတယ္။ ဆုိင္မွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အၿမဲလုိလုိရွိတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က အင္းစိန္ေစ်းေရွ႕မွာလည္း ဆုိင္ခြဲတခု ဖြင့္ထားေသးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွစ္ဆုိင္မွ်ၿပီး ထုိင္ၾကရတယ္။

အဲသလုိနဲ႔ ဖရဲသီးေတြ ေရာင္းခ်လာလုိက္တာ တရက္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအျပင္ကုိ ခဏသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တေယာက္တည္းဆုိင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ခဏေနေတာ့ ဖရဲသီး၀ယ္သူေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ၆ ေယာက္ေလာက္ ရွိမယ္။ တေယာက္က ဖရဲသီးတလုံးကုိ ေရြးခိုင္းၿပီး သူစိတ္ႀကဳိက္ေတြ႕ေတာ့ တလုံး ၀ယ္တယ္။ ဖရဲသီးတန္ဘုိး ၂၀ ေလာက္ပဲ က်တာမွာ ပုိက္ဆံ ႏွစ္ရာတန္ အရြက္ႀကီး ထုတ္ေပးတယ္။ က်န္တဲ့ မိန္းမ ၅ ေယာက္က ေရြးေနၾကတုန္း။ က်ေနာ္လည္း ႏွစ္ရာတန္ကုိ ယူၿပီး ပုိတဲ့ေငြကုိ ျပန္အမ္းေပးလုိက္တယ္။

ဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမေတြကလည္း တေယာက္တေပါက္နဲ႔.... “အကုိႀကီး၊ ဒီဖရဲသီးဆုိရင္ ဘယ္ေစ်းလဲ” “ေမာင္ေလး၊ ဒီဘက္က အလုံးေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္လဲ” စသျဖင့္ ေအာ္ေမးေနၾကတယ္။

အဲသည္အခ်ိန္မွာ ခုနက ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့မိန္းမက က်ေနာ္အမ္းတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထဲက တရြက္ကုိ နည္းနည္း စုတ္ေနတယ္ဆုိၿပီး ျပန္လဲခုိင္းတယ္။ က်ေနာ္ လဲေပးမလုိ႔ ပုိက္ဆံကုိ ရွာေနတုန္းမွာ....
“ေနေတာ့ ေနေတာ့။ က်မကုိ ႏွစ္ရာတန္ျပန္ေပး။ က်မမွာ ပုိက္ဆံျပည့္ေလာက္မယ္ထင္တာပဲ။ အရြက္အေသးပဲ ေပးေတာ့မယ္” လုိ႔ဆုိလာတယ္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သူ႕ပုိက္ဆံ ၂၀၀ တန္ကုိ ျပန္ေပးၿပီး သူ႕ဆီက ဖရဲသီးဖုိးကုိ ေစာင့္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဟုိ ဖရဲသီးေရြးတဲ့ မိန္းမေတြကလည္း ေရြးလုိ႔ ေမးလုိ႔ မၿပီးႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ လွမ္းလွမ္းေျဖရေသးတယ္။

ခဏေနေတာ့ ပုိက္ဆံရွာေနတဲ့မိန္းမက “ဟာ...က်မမွာ ပုိက္ဆံမျပည့္ဘူး၊ ၂၀၀ တန္ပဲ ယူေတာ့။ ျပန္အမ္းပါဦး” ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အမ္းရျပန္ေရာ။ ေဟာ...အမ္းၿပီး႐ုံပဲ ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္အမ္းေပးတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထဲမွာ တရြက္က စုတ္ေနျပန္သတဲ့။ ထပ္လဲခုိင္းျပန္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ပုိက္ဆံကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ အနားသတ္မွာ အေတာ္ေလး စုတ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပုိက္ဆံလဲဘုိ႔ လုပ္ရျပန္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဟုိ ၀ယ္သူ မိန္းမ ငါးေယာက္က တေယာက္တေပါက္ ေစ်းဆစ္ေနတာကုိလည္း လွမ္းေျဖရေသးတယ္။

အဲသည္လုိ ပုိက္ဆံအလဲအလွယ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ႐ႈံ႕ခ်ီႏွပ္ခ်ီ လုပ္ၿပီးေတာ့မွ မယ္မင္းႀကီးမက စိတ္တုိင္းက်ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ဟုိ ဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမငါးေယာက္ဆီကုိ အျပည့္အ၀ အာ႐ုံစုိက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ သူတုိ႔လည္း ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္ပါဘူး။ သုံးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဆုိင္ထဲက ထြက္သြားတယ္။

သူတုိ႔ထြက္သြားတာနဲ႔ တၿပဳိင္နက္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တခုခုမွားယြင္းေနသလုိ ခံစားရၿပီး က်ေနာ့္အိတ္ထဲက ပုိက္ဆံကုိ အျမန္ ျပန္ေရတြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လား...လား.....ေငြေလးရာေလာက္ ေလ်ာ့ေနၿပီ။

က်ေနာ္ နားလည္သြားၿပီ။ ဟုိ....ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့ မိန္းမက က်ေနာ္ ေငြျပန္အမ္းလုိက္တုိင္း ပုိက္ဆံေတြထဲက တရြက္ကုိ အသာဆုတ္ၿဖဲၿပီး ျပန္လဲခုိင္းတာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ အမ္းမေလာက္ျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ေငြစကၠဴအရြက္အေသးပဲ ေပးေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ၂၀၀ တန္ကုိ ျပန္ေတာင္းတယ္။ ႏွစ္ရာတန္ကုိ ျပန္ေပးလုိက္ေပမယ့္ အဲသည္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အမ္းထားတဲ့အထဲက (သူဆုတ္ၿဖဲထားတဲ့ ေငြစကၠဴကလြဲလုိ႔) က်န္တဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္မေပးဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ဟုိဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမေတြကုိ လွမ္းေျဖရင္းနဲ႔ စိတ္မအားေတာ့ အဲသည္အခ်က္ကုိ သတိမထားလုိက္မိဘူး။

အဲသည္နည္းနဲ႔ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ကစားျပလုိက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့္အိတ္ထဲက ေငြ ၄၀၀ ေလာက္ ထြက္သြားေလသတည္းေပါ႔ေလ။

က်ေနာ့္ဆီက ေငြလိမ္သြားတာကုိ သိလုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေဘးက ခင္ေနတဲ့ ဆုိင္နီးခ်င္းဆီမွာ ဆုိင္ကုိ ခဏအပ္ၿပီး အဲသည္ ေငြလိမ္တဲ့ မိန္းမေနာက္ကုိ အေျပးလုိက္သြားခဲ့တယ္။ ေစ်းထိပ္လမ္းဆုံနားေရာက္ကာနီးေတာ့ ဟုိမိန္းမ ငါးေယာက္ကုိ မီလာတယ္။ (ဟုိမိန္းမနဲ႔ သူတုိ႔ငါးေယာက္ဟာ တက်ိတ္တည္း တဉာဏ္တည္းမွန္း အဲဒီ အခ်ိန္ထိ လူအ ႀကီး က်ေနာ္က သေဘာမေပါက္ေသးဘူး)။ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္က ေမးတယ္။ “အစ္မတုိ႔.....က်ေနာ့္ဆီမွာ ခုနက ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့ မိန္းမကုိ ျမင္လုိက္မိသလား” ေပါ႔။

သူတုိ႔က...“ျမင္တယ္။ ျမင္တယ္။ အခုဘဲ အဲဒီ ျမင္သာေစ်းထဲ ၀င္သြားတာေတြ႕လုိက္တယ္” ဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ျမင္သာေစ်းထဲ အေျပးလုိက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးခင္ဗ်။

ဘယ္ေတြ႕မလဲ.... ငနဲမေတြက တမင္ လမ္းလႊဲၿပီးေျပာလုိက္တာကုိး။ ဟုိမိန္းမက တကယ္ေတာ့ ျမင္သာေစ်းဖက္မသြားဘဲ တဖက္က နံပါတ္ ၃၇ ကားဂိတ္မွာသြားၿပီး ကားစီးၿပီးလစ္တာ ျဖစ္မယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ ကုိေပါ အေကာင္းစားကေလးမွာသာ “ယုန္ေတာင္ေျပး သူေဌးေျမာက္လုိက္” ဆုိတာလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။

အင္း....အဲသည္မိန္းမေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ျဖစ္ပုံကုိ အူႏွိပ္ၿပီး ရယ္ေနၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ အံမယ္ေလး....အခုမွ ျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ ရွက္လုိက္တာေနာ္။

အဲ..အဲ....အဲသည္ မိန္းမပဲျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္စိန္ရတုပြဲမွာ စက္မႈတကၠသုိလ္ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုက ရန္ပုံေငြ ဘူးသီးေၾကာ္ေရာင္းေတာ့ ဆုိင္မွာ ပုိက္ဆံသိမ္းတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆီမွာ အဲဒီနည္းအတုိင္းပဲ လာလိမ္သြားတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ညဘက္ဆုိင္အသိမ္းမွာ က်ေနာ္သိရေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိ အားလုံးကုိ ေျပာျပၿပီး ေနာက္တေန႔ ေကာင္တာထုိင္မယ့္ သူေတြအားလုံးကုိ ႀကဳိတင္သတိေပးထားရတယ္။

ေနာက္တရက္မွာ အဲဒီ မယ္မင္းႀကီးမေပၚလာၿပီး ပုိက္ဆံသိမ္းတဲ့ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆီမွာ အဲဒီအခ်ဳိးခ်ဳိးဖုိ႔ ႀကံေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေန႔က အလိမ္ခံလုိက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသူက ဆုိင္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း သူ႕ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အေၾကာင္းၾကားလုိ႔ အဲသည္မိန္းမလည္း အေျခအေနမဟန္ဘဲ လစ္ေျပးဖုိ႔ ႀကံတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္း လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ သက္ေသျပစရာမရွိတဲ့အတြက္ “ေနာက္တခါ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရင္ ဖမ္းၿပီး ရဲလက္အပ္ရမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း” ေျပာၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္ရပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က မအူမလည္နဲ႔ လူလိမ္ခံခဲ့ရပုံပါဗ်ဳိး။

Read more

“ေခါင္က မလုံတဲ့အခါ”

က်ေနာ္လည္း အခုတေလာ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ကုိ သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ေနမိေတာ့ ဘေလာ့ဖက္ကုိ ေျခဦးမလွည့္ျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ သူခုိးဖမ္းပြဲႀကီးျဖစ္သြားတာကုိ မသိလုိက္ဘူး။ ေနာက္မွ ပန္ဒုိရာတုိ႔၊ ေမာင္ရင္တုိ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ အဲသည္အေၾကာင္းေရးျပေတာ့မွ သက္ဆုိင္ရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ သြားဖတ္ၿပီး “ေၾသာ္…ဒီလုိႀကီးပါလား” လုိ႔ သေဘာေပါက္သြားတာ။

အင္း….. ခုိးလည္း ခုိးေသးတယ္။ ရွက္လည္းရွက္ဘူးဆုိေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။

သိပၸံေမာင္၀ ေလနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ “ေလာကႀကီး ပ်က္စီးေလၿပီတကား” ေပါ႔ေလ။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေရႊေသြးေတြ၊ ေတဇေတြ ဖတ္တဲ့အရြယ္ကစလုိ႔ ဖတ္သမွ်စာေတြထဲမွာ ခုိးတာ ၀ွက္တာ မေကာင္းဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ ပုံတုိပတ္စေတြနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ ဖတ္ခဲ့ရတာကုိ မွတ္မိတယ္။

ေဟာ… ေနာက္ပုိင္း၀တၳဳဖတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ အဲသည္ေခတ္က ၀တၳဳေတြဟာ ေခတ္ကုိ ျပဳျပင္လုိစိတ္ရွိတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။

ဥပမာ…မစႏၵာရဲ႕ “တိမ္ဖုံးပါလုိ႔ လမသာ” ၀တၳဳဆုိပါစုိ႔။ (အဲသည္၀တၳဳကုိ ႐ုပ္ရွင္အေနနဲ႔ ျပန္႐ုိ္က္ေတာ့ “ပန္းသီတဲ့ႀကိဳး” ဆုိၿပီး အင္မတန္ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကားေကာင္းတကားျဖစ္လာခဲ့တယ္)။

၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ ေဆးေက်ာင္းသား “ကုိကုိ”ဟာ သူ႕ရဲ႕ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ကုိ အင္မတန္ရွက္တယ္။ သိမ္ငယ္ေနတယ္။ သူ႕အတန္းထဲက အတန္းေဖာ္ေတြက သူတုိ႔အေဖဟာ ဘယ္ဌာနက ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဦးဘယ္သူ၊ အရာရွိႀကီး ဦးဘယ္၀ါ စသျဖင့္ ေျပာၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက သူ႕အေဖဟာ လက္သမားႀကီး ဦးဖုိးဘ ပါလုိ႔ အမွန္အတုိင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပရမွာကုိ ရွက္ရြံ႕ေနတယ္။ အဲသည္ေနရာမွာ စာေရးဆရာ မစႏၵာက ေရးထားတာေလးကုိ တခ်က္ဖတ္ၾကည့္ပါ။

“ျပည္သူ၏ေငြကုိ အလြဲသုံးစားျပဳကာ လာဘ္စားေသာ အခ်ဳိ႕ဖခင္မ်ားအတြက္ သူတုိ႔၏ သားသမီးမ်ားက ၿပဳံးေပ်ာ္ဂုဏ္ယူေနခ်ိန္၀ယ္၊ သူ တတ္သည့္ပညာႏွင့္ သူသန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္စြာ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ေငြရွာေလေသာ ဖခင္အတြက္ ကုိကုိသည္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီမွ် ရွက္ခဲ့ရေလသနည္း။” ….တဲ့။

မစႏၵာသာမက အဲသည္ေခတ္က စာေရးဆရာမမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ မုိးမုိး(အင္းလ်ား)၊ စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ) စတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြမွာ အခုလုိဘဲ ေခတ္ကုိထင္ဟတ္ျပၿပီး စာရိတၱကုိ ျပဳျပင္လုိတဲ့၊ ေခတ္ကုိျပဳျပင္လုိတဲ့ သေဘာေတြ၊ အရိပ္အေယာင္ေတြကုိ ေတြ႕ရဖတ္ရတတ္ပါတယ္။

စာထဲမွာ ေရးျပမွမဟုတ္။ အျပင္မွာလည္း အဲသည္လုိဘဲ မွန္ကန္တဲ့အယူ၀ါဒကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာလက္ကုိင္ျပဳၿပီး စီးပြားေရးအေျခအေန ၾကပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ၾကားက ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကုိယ္တရားမပ်က္ဘဲ ေနခဲ့တဲ့ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြ၊ ျပည္သူျပည္သားေတြကုိ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ားစုအျဖစ္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႕ခဲ့ရတာဘဲ။

ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္ ၉ တန္း ၁၀ တန္း ရန္ကုန္ကုိ ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ အံ့ၾသစရာေတြ စေတြ႕လာရတယ္။ ဥပမာ… အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပရာမွာ “ဒီေကာင့္အဖုိးႀကီးက အေကာက္ခြန္က အရာရွိေလ၊ အင္မတန္ ေထာတယ္” ဆုိၿပီး အားက်တဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိးေပါ႔။ အေကာက္ခြန္အရာရွိဆုိတဲ့ရာထူးဟာ ေထာဖုိ႔ ဖန္လာသလုိလုိ ေျပာၾကပါတယ္။

ငယ္ငယ္က ကုိယ္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာေတြရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္လားေတာ့မသိ။ က်ေနာ့္မွာ အဲသည္လုိ လာဘ္စားတဲ့အရာရွိမ်ဳိးကုိ အားက်ဖုိ႔ ေ၀းစြ။ ရြံေတာင္ ရြံမုန္းမိပါေသးတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ဘက္မွာ ၀န္ထမ္းအျဖစ္ အမ်ားစု ထိေတြ႕ခဲ့ရတာက ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြပါ။ အဲသည္ေခတ္က ဆရာဆရာမအမ်ားစုဟာ စာရိတၱပုိင္းမွာ စံနမူနာယူေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္ၾကသူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ ပညာေရးေလာကမွာ အခ်ဳိ႕ေသာ ၿမဳိ႕နယ္ပညာေရးမွဴး၊ တုိင္းပညာေရးမွဴးေတြကေတာ့ အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားတဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးေနပါၿပီ။ ဥပမာ….ပုိက္ဆံနဲ႔ လာဘ္ထုိးႏုိင္သူေတြကုိ သူတုိ႔ အိမ္နဲ႔ နီးတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ေနရာခ်ေပးတာမ်ဳိး၊ မေပးႏုိင္သူေတြကုိ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားကုိ ပုိ႔ပစ္တာမ်ဳိးေတြ ေပါ႔။

က်ေနာ့္အစ္မေတြဆုိရင္ အင္မတန္ ေ၀းလံတဲ့ ေခ်ာင္က်ဳိေခ်ာင္ၾကားက ရြာကေလးေတြမွာ သြားၿပီး အစုိးရအမႈထမ္းလုပ္ခဲ့ၾကရတာကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက လာဘ္စားတဲ့ အစုိးရ၀န္ထမ္းေတြ၊ အရာရွိေတြဆုိရင္ အားမက်တဲ့အျပင္ နာက်ည္းစိတ္၊ ရြံရွာစိတ္ေတာင္ ၀င္မိပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္း တကၠသုိလ္တက္တဲ့အရြယ္….နအဖ လက္ထက္ေရာက္လာေတာ့ ျပည္သူ႕ဘ႑ာကုိ ခုိး၀ွက္ရတာကုိ ရွက္စရာလုိ႔ မယူဆသူေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာတယ္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူအမႈကုိ ေပၚေပၚထင္ထင္ျပဳလုပ္လာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ေခတ္မွာကုိပဲ ကုိယ္က်င့္တရားေျဖာင့္မတ္သူေတြကုိ ေတြ႕ေနရဆဲပါ။

စာနယ္ဇင္းေလာကမွာလည္း သူမ်ားေရးတဲ့စာေတြကုိ ကုိယ့္စာလုိလုိ ေျဗာင္ခုိးခ်လာၾကတယ္။ အဲသည္အထဲမွာ နအဖနဲ႔ အင္မတန္ အလြမ္းသင့္ေနတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြလုပ္ခဲ့တဲ့ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ စာေရးဆရာတေယာက္ဆုိရင္ အင္မတန္ အပုပ္န႔ံထြက္တယ္။

အဆုိးဆုံးကေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေခါင္အခ်ဳပ္ရာထူးကုိ အတင္းအဓမၼ ရယူထားသူေတြကုိယ္တုိင္က ခုိးေန၀ွက္ေနၾကတယ္။ တုိင္းျပည္ရဲ႕ “အုပ္ေရွာင္”ေတြ လုပ္ေနၾကတယ္။ တုိင္းျပည္ဘ႑ာေတြကုိ မတရားလက္၀ါးႀကီးအုပ္ၿပီး တာ၀န္ကုိက်ေတာ့ ေရွာင္လႊဲေနၾကတဲ့ “အုပ္ေရွာင္”ေတြေပါ႔။ အရွက္တရား ေခါင္းပါးေနၾကတယ္။ အဲသည္လုိ ေခါင္ကမလုံတဲ့အခါ မုိးကလည္း ယုိေတာ့တာေပါ႔ေလ။ အေပၚမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂါလုိဘဲ အုပ္ေရွာင္ေတြနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတာ္ရတာကုိ ရွက္ရမယ့္အစား ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားေနတဲ့ လြဲမွားတဲ့ အယူ၀ါဒကုိ ကုိင္စြဲသူေတြလည္း မႈိလုိေပါက္လာတယ္။

ဒီပုံအတုိင္းဆက္သြားေနရင္ လူမ်ဳိးနဲ႔ခ်ီၿပီး စာရိတၱစံခ်ိန္ဟာ လုံးလုံးက်ဆင္းသြားလိမ့္မယ္။ တမ်ဳိးသားလုံးနဲ႔ခ်ီၿပီး နာမည္ပ်က္ကိန္းရွိတယ္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး သူကအစ၊ ငါကအဆုံး အေသးအဖြဲ ကိစၥရပ္ေတြကစလုိ႔ ႀကီးမားတဲ့ကိစၥေတြအထိ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔ စာရိတၱစံခ်ိန္ကုိ ၀ုိင္း၀န္းထိန္းသိမ္းၾကဘုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

(ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေရးသားတဲ့ Letters from Burma စာအုပ္ထဲက ေဆာင္းပါးတခုကေန ယူထားပါတယ္။)

ပူးတဲြဖတ္႐ႈရန္။

(၁) သူမ်ားဟာလည္း မခိုးနဲ႕ ကိုယ့္ဟာလည္း အခိုးမခံရေစနဲ႕

(၂) Plagiarism နဲ ့ႀကီးႀကီးမာစတာ

Read more