“အလိမ္ခံရျခင္း” ဆုိလုိ႔ မဒမ္ေပါက ဗုိက္ေခါက္လိမ္ဆြဲတတ္သလားလုိ႔ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္မေမးနဲ႔ေနာ္။ မဒမ္က က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ဗုိက္ေခါက္မလိမ္ဘူး။ ဘယ္လိမ္ပါ႔မလဲ..... က်ေနာ့္ဗုိက္ေခါက္က လိမ္လုိ႔ရတဲ့အဆင့္ကုိ ေက်ာ္သြားၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္က လူလိမ္ခံခဲ့ရပုံကုိ ေရးျပမလုိ႔ပါ။
ေမာင္ေက်ာ္သာ...
ေပၚမလာ ဆရာေပ်ာက္လုိ႔
စိတ္ေကာက္ေနလား။
ေက်ာင္းအပိတ္
ေျမာင္းထိပ္မွာ ကုိယ္ထုိင္လုိ႔
တဆုိင္စာ ဖရဲအေပါင္းကုိ
ေရာင္း၀ယ္လုိ႔စား။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကုိ ထုိစဥ္တုန္းက က်ေနာ္ေရးပုိ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာအတုိင္းပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ ပထမႏွစ္ တက္ေနတုန္းမွာဘဲ ေက်းဇူးရွင္ နအဖ အစုိးရက ေက်ာင္းေတြကုိ အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္လုိက္ျပန္တဲ့အတြက္..... ဆယ္တန္းတုန္းက က်ဴရွင္အတူတက္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖရဲသီးဆုိင္ဖြင့္လွစ္ေရာင္းဖုိ႔ လာေခၚတဲ့အခါ ေတာင္ဥကၠလာ ျမင္သာဘုရားနားက ေစ်းကေလးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ လမ္းေဘး ကနဖ်င္းေလးေဆာက္ၿပီး ခရမ္းသုံးခြ ဖက္က ဖရဲသီးေတြကုိ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဗန္းကေလးနဲ႔ လွည့္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကုိ ဗန္းစိတ္ကေလးေတြ စိတ္ေပးၿပီး လွည့္ေရာင္းခုိင္း။ သူတုိ႔ ျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အျမတ္ခ်န္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔က အရင္းကုိ ျပန္ယူရတာေပါ႔။ ဖရဲသီးတလုံး ၁၅ က်ပ္ေလာက္ဆုိရင္ တစ္က်ပ္တန္ အစိတ္ကေလးေတြ အစိတ္ ၂၀၊ ၂၅ စိတ္ စိတ္လုိ႔ရတာမ်ဳိးဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း တေခါက္လည္ေရာင္းလုိက္ရင္ ငါးက်ပ္ တဆယ္ အျမတ္က်န္တာေပါ႔ဗ်ာ။
ဆုိင္စဖြင့္တဲ့ေန႔ကဆုိရင္...၀ယ္သူကလည္း မလာ၊ အဲသည္ ဗန္းစိတ္နဲ႔ လက္လီေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ကလည္း မခ်ိတ္ဆက္မိေသးဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ဘာသာ လင္ပန္းထဲမွာ ဖရဲသီးစိတ္ေတြ စိတ္ထည့္ၿပီး ေတာင္ဥကၠလာ ရပ္ကြက္ေတြက လမ္းေတြထဲမွာ ေလွ်ာက္ၿပီး ဖရဲသီးစိတ္ေအာ္ေရာင္းဘူးတယ္။
မဆုိးဘူးဗ်။ သိပ္ၾကာၾကာမေလွ်ာက္လုိက္ရဘူး။ ခဏေလးနဲ႔ တဗန္းကုန္တာဘဲ။ မွတ္မွတ္ရရ အပ်ဳိႀကီးေတြ (အပ်ဳိႀကီးေတြလုိ႔ ထင္ရတာဘဲ)၊ ေကာင္မေလးေတြ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ စကားစုေျပာေနတဲ့ အိမ္တအိမ္မွာ တ၀က္ေလာက္ ေရာင္းလုိက္ရတာကုိ သတိရမိတယ္။ အပ်ဳိႀကီးေတြကလည္း ေရမ်ားေရႏုိင္၊ မီးမ်ားမီးႏုိင္ဆုိသလုိ ဖရဲသီးသည္ေလးဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္၊ ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ (ကုိယ့္ဟာကုိယ္ထင္တာပါ) ေကာင္ေလးတေယာက္ လာေရာင္းတယ္ဆုိေတာ့ စိတ္၀င္တစား၊ အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ စကားေလးေတြနဲ႔ စၿပီးေနာက္ၿပီး အားေပးတာေပါ႔ဗ်ာ။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ လက္လီေရာင္းေပးမယ့္ ေကာင္မေလးေတြ ေပၚလာေတာ့ က်ေနာ္ ေျခေညာင္းသက္သာသြားပါတယ္။ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဆုိင္မွာ ဖရဲသီး အလုံးလုိက္ ၀ယ္ယူအားေပးတဲ့ လူအေရအတြက္ တစတစ မ်ားလာပါတယ္။ ဆုိင္မွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အၿမဲလုိလုိရွိတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က အင္းစိန္ေစ်းေရွ႕မွာလည္း ဆုိင္ခြဲတခု ဖြင့္ထားေသးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွစ္ဆုိင္မွ်ၿပီး ထုိင္ၾကရတယ္။
အဲသလုိနဲ႔ ဖရဲသီးေတြ ေရာင္းခ်လာလုိက္တာ တရက္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအျပင္ကုိ ခဏသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တေယာက္တည္းဆုိင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ ဖရဲသီး၀ယ္သူေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ၆ ေယာက္ေလာက္ ရွိမယ္။ တေယာက္က ဖရဲသီးတလုံးကုိ ေရြးခိုင္းၿပီး သူစိတ္ႀကဳိက္ေတြ႕ေတာ့ တလုံး ၀ယ္တယ္။ ဖရဲသီးတန္ဘုိး ၂၀ ေလာက္ပဲ က်တာမွာ ပုိက္ဆံ ႏွစ္ရာတန္ အရြက္ႀကီး ထုတ္ေပးတယ္။ က်န္တဲ့ မိန္းမ ၅ ေယာက္က ေရြးေနၾကတုန္း။ က်ေနာ္လည္း ႏွစ္ရာတန္ကုိ ယူၿပီး ပုိတဲ့ေငြကုိ ျပန္အမ္းေပးလုိက္တယ္။
ဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမေတြကလည္း တေယာက္တေပါက္နဲ႔.... “အကုိႀကီး၊ ဒီဖရဲသီးဆုိရင္ ဘယ္ေစ်းလဲ” “ေမာင္ေလး၊ ဒီဘက္က အလုံးေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္လဲ” စသျဖင့္ ေအာ္ေမးေနၾကတယ္။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ ခုနက ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့မိန္းမက က်ေနာ္အမ္းတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထဲက တရြက္ကုိ နည္းနည္း စုတ္ေနတယ္ဆုိၿပီး ျပန္လဲခုိင္းတယ္။ က်ေနာ္ လဲေပးမလုိ႔ ပုိက္ဆံကုိ ရွာေနတုန္းမွာ....
“ေနေတာ့ ေနေတာ့။ က်မကုိ ႏွစ္ရာတန္ျပန္ေပး။ က်မမွာ ပုိက္ဆံျပည့္ေလာက္မယ္ထင္တာပဲ။ အရြက္အေသးပဲ ေပးေတာ့မယ္” လုိ႔ဆုိလာတယ္။
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သူ႕ပုိက္ဆံ ၂၀၀ တန္ကုိ ျပန္ေပးၿပီး သူ႕ဆီက ဖရဲသီးဖုိးကုိ ေစာင့္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဟုိ ဖရဲသီးေရြးတဲ့ မိန္းမေတြကလည္း ေရြးလုိ႔ ေမးလုိ႔ မၿပီးႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ လွမ္းလွမ္းေျဖရေသးတယ္။
ခဏေနေတာ့ ပုိက္ဆံရွာေနတဲ့မိန္းမက “ဟာ...က်မမွာ ပုိက္ဆံမျပည့္ဘူး၊ ၂၀၀ တန္ပဲ ယူေတာ့။ ျပန္အမ္းပါဦး” ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အမ္းရျပန္ေရာ။ ေဟာ...အမ္းၿပီး႐ုံပဲ ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္အမ္းေပးတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထဲမွာ တရြက္က စုတ္ေနျပန္သတဲ့။ ထပ္လဲခုိင္းျပန္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ပုိက္ဆံကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ အနားသတ္မွာ အေတာ္ေလး စုတ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပုိက္ဆံလဲဘုိ႔ လုပ္ရျပန္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဟုိ ၀ယ္သူ မိန္းမ ငါးေယာက္က တေယာက္တေပါက္ ေစ်းဆစ္ေနတာကုိလည္း လွမ္းေျဖရေသးတယ္။
အဲသည္လုိ ပုိက္ဆံအလဲအလွယ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ႐ႈံ႕ခ်ီႏွပ္ခ်ီ လုပ္ၿပီးေတာ့မွ မယ္မင္းႀကီးမက စိတ္တုိင္းက်ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ဟုိ ဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမငါးေယာက္ဆီကုိ အျပည့္အ၀ အာ႐ုံစုိက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ သူတုိ႔လည္း ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္ပါဘူး။ သုံးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဆုိင္ထဲက ထြက္သြားတယ္။
သူတုိ႔ထြက္သြားတာနဲ႔ တၿပဳိင္နက္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တခုခုမွားယြင္းေနသလုိ ခံစားရၿပီး က်ေနာ့္အိတ္ထဲက ပုိက္ဆံကုိ အျမန္ ျပန္ေရတြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လား...လား.....ေငြေလးရာေလာက္ ေလ်ာ့ေနၿပီ။
က်ေနာ္ နားလည္သြားၿပီ။ ဟုိ....ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့ မိန္းမက က်ေနာ္ ေငြျပန္အမ္းလုိက္တုိင္း ပုိက္ဆံေတြထဲက တရြက္ကုိ အသာဆုတ္ၿဖဲၿပီး ျပန္လဲခုိင္းတာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ အမ္းမေလာက္ျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ေငြစကၠဴအရြက္အေသးပဲ ေပးေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ၂၀၀ တန္ကုိ ျပန္ေတာင္းတယ္။ ႏွစ္ရာတန္ကုိ ျပန္ေပးလုိက္ေပမယ့္ အဲသည္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အမ္းထားတဲ့အထဲက (သူဆုတ္ၿဖဲထားတဲ့ ေငြစကၠဴကလြဲလုိ႔) က်န္တဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္မေပးဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ဟုိဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမေတြကုိ လွမ္းေျဖရင္းနဲ႔ စိတ္မအားေတာ့ အဲသည္အခ်က္ကုိ သတိမထားလုိက္မိဘူး။
အဲသည္နည္းနဲ႔ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ကစားျပလုိက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့္အိတ္ထဲက ေငြ ၄၀၀ ေလာက္ ထြက္သြားေလသတည္းေပါ႔ေလ။
က်ေနာ့္ဆီက ေငြလိမ္သြားတာကုိ သိလုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေဘးက ခင္ေနတဲ့ ဆုိင္နီးခ်င္းဆီမွာ ဆုိင္ကုိ ခဏအပ္ၿပီး အဲသည္ ေငြလိမ္တဲ့ မိန္းမေနာက္ကုိ အေျပးလုိက္သြားခဲ့တယ္။ ေစ်းထိပ္လမ္းဆုံနားေရာက္ကာနီးေတာ့ ဟုိမိန္းမ ငါးေယာက္ကုိ မီလာတယ္။ (ဟုိမိန္းမနဲ႔ သူတုိ႔ငါးေယာက္ဟာ တက်ိတ္တည္း တဉာဏ္တည္းမွန္း အဲဒီ အခ်ိန္ထိ လူအ ႀကီး က်ေနာ္က သေဘာမေပါက္ေသးဘူး)။ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္က ေမးတယ္။ “အစ္မတုိ႔.....က်ေနာ့္ဆီမွာ ခုနက ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့ မိန္းမကုိ ျမင္လုိက္မိသလား” ေပါ႔။
သူတုိ႔က...“ျမင္တယ္။ ျမင္တယ္။ အခုဘဲ အဲဒီ ျမင္သာေစ်းထဲ ၀င္သြားတာေတြ႕လုိက္တယ္” ဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ျမင္သာေစ်းထဲ အေျပးလုိက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးခင္ဗ်။
ဘယ္ေတြ႕မလဲ.... ငနဲမေတြက တမင္ လမ္းလႊဲၿပီးေျပာလုိက္တာကုိး။ ဟုိမိန္းမက တကယ္ေတာ့ ျမင္သာေစ်းဖက္မသြားဘဲ တဖက္က နံပါတ္ ၃၇ ကားဂိတ္မွာသြားၿပီး ကားစီးၿပီးလစ္တာ ျဖစ္မယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ ကုိေပါ အေကာင္းစားကေလးမွာသာ “ယုန္ေတာင္ေျပး သူေဌးေျမာက္လုိက္” ဆုိတာလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။
အင္း....အဲသည္မိန္းမေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ျဖစ္ပုံကုိ အူႏွိပ္ၿပီး ရယ္ေနၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ အံမယ္ေလး....အခုမွ ျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ ရွက္လုိက္တာေနာ္။
အဲ..အဲ....အဲသည္ မိန္းမပဲျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္စိန္ရတုပြဲမွာ စက္မႈတကၠသုိလ္ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုက ရန္ပုံေငြ ဘူးသီးေၾကာ္ေရာင္းေတာ့ ဆုိင္မွာ ပုိက္ဆံသိမ္းတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆီမွာ အဲဒီနည္းအတုိင္းပဲ လာလိမ္သြားတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ညဘက္ဆုိင္အသိမ္းမွာ က်ေနာ္သိရေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိ အားလုံးကုိ ေျပာျပၿပီး ေနာက္တေန႔ ေကာင္တာထုိင္မယ့္ သူေတြအားလုံးကုိ ႀကဳိတင္သတိေပးထားရတယ္။
ေနာက္တရက္မွာ အဲဒီ မယ္မင္းႀကီးမေပၚလာၿပီး ပုိက္ဆံသိမ္းတဲ့ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆီမွာ အဲဒီအခ်ဳိးခ်ဳိးဖုိ႔ ႀကံေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေန႔က အလိမ္ခံလုိက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသူက ဆုိင္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း သူ႕ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အေၾကာင္းၾကားလုိ႔ အဲသည္မိန္းမလည္း အေျခအေနမဟန္ဘဲ လစ္ေျပးဖုိ႔ ႀကံတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္း လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ သက္ေသျပစရာမရွိတဲ့အတြက္ “ေနာက္တခါ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရင္ ဖမ္းၿပီး ရဲလက္အပ္ရမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း” ေျပာၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္ရပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က မအူမလည္နဲ႔ လူလိမ္ခံခဲ့ရပုံပါဗ်ဳိး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္က လူလိမ္ခံခဲ့ရပုံကုိ ေရးျပမလုိ႔ပါ။
ေမာင္ေက်ာ္သာ...
ေပၚမလာ ဆရာေပ်ာက္လုိ႔
စိတ္ေကာက္ေနလား။
ေက်ာင္းအပိတ္
ေျမာင္းထိပ္မွာ ကုိယ္ထုိင္လုိ႔
တဆုိင္စာ ဖရဲအေပါင္းကုိ
ေရာင္း၀ယ္လုိ႔စား။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီကုိ ထုိစဥ္တုန္းက က်ေနာ္ေရးပုိ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာအတုိင္းပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ ပထမႏွစ္ တက္ေနတုန္းမွာဘဲ ေက်းဇူးရွင္ နအဖ အစုိးရက ေက်ာင္းေတြကုိ အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္လုိက္ျပန္တဲ့အတြက္..... ဆယ္တန္းတုန္းက က်ဴရွင္အတူတက္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဖရဲသီးဆုိင္ဖြင့္လွစ္ေရာင္းဖုိ႔ လာေခၚတဲ့အခါ ေတာင္ဥကၠလာ ျမင္သာဘုရားနားက ေစ်းကေလးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ လမ္းေဘး ကနဖ်င္းေလးေဆာက္ၿပီး ခရမ္းသုံးခြ ဖက္က ဖရဲသီးေတြကုိ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဗန္းကေလးနဲ႔ လွည့္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကုိ ဗန္းစိတ္ကေလးေတြ စိတ္ေပးၿပီး လွည့္ေရာင္းခုိင္း။ သူတုိ႔ ျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အျမတ္ခ်န္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔က အရင္းကုိ ျပန္ယူရတာေပါ႔။ ဖရဲသီးတလုံး ၁၅ က်ပ္ေလာက္ဆုိရင္ တစ္က်ပ္တန္ အစိတ္ကေလးေတြ အစိတ္ ၂၀၊ ၂၅ စိတ္ စိတ္လုိ႔ရတာမ်ဳိးဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း တေခါက္လည္ေရာင္းလုိက္ရင္ ငါးက်ပ္ တဆယ္ အျမတ္က်န္တာေပါ႔ဗ်ာ။
ဆုိင္စဖြင့္တဲ့ေန႔ကဆုိရင္...၀ယ္သူကလည္း မလာ၊ အဲသည္ ဗန္းစိတ္နဲ႔ လက္လီေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ကလည္း မခ်ိတ္ဆက္မိေသးဆုိေတာ့ က်ေနာ့္ဘာသာ လင္ပန္းထဲမွာ ဖရဲသီးစိတ္ေတြ စိတ္ထည့္ၿပီး ေတာင္ဥကၠလာ ရပ္ကြက္ေတြက လမ္းေတြထဲမွာ ေလွ်ာက္ၿပီး ဖရဲသီးစိတ္ေအာ္ေရာင္းဘူးတယ္။
မဆုိးဘူးဗ်။ သိပ္ၾကာၾကာမေလွ်ာက္လုိက္ရဘူး။ ခဏေလးနဲ႔ တဗန္းကုန္တာဘဲ။ မွတ္မွတ္ရရ အပ်ဳိႀကီးေတြ (အပ်ဳိႀကီးေတြလုိ႔ ထင္ရတာဘဲ)၊ ေကာင္မေလးေတြ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ စကားစုေျပာေနတဲ့ အိမ္တအိမ္မွာ တ၀က္ေလာက္ ေရာင္းလုိက္ရတာကုိ သတိရမိတယ္။ အပ်ဳိႀကီးေတြကလည္း ေရမ်ားေရႏုိင္၊ မီးမ်ားမီးႏုိင္ဆုိသလုိ ဖရဲသီးသည္ေလးဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္၊ ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ (ကုိယ့္ဟာကုိယ္ထင္တာပါ) ေကာင္ေလးတေယာက္ လာေရာင္းတယ္ဆုိေတာ့ စိတ္၀င္တစား၊ အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ စကားေလးေတြနဲ႔ စၿပီးေနာက္ၿပီး အားေပးတာေပါ႔ဗ်ာ။
ေနာက္ပုိင္းေတာ့ လက္လီေရာင္းေပးမယ့္ ေကာင္မေလးေတြ ေပၚလာေတာ့ က်ေနာ္ ေျခေညာင္းသက္သာသြားပါတယ္။ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ဆုိင္မွာ ဖရဲသီး အလုံးလုိက္ ၀ယ္ယူအားေပးတဲ့ လူအေရအတြက္ တစတစ မ်ားလာပါတယ္။ ဆုိင္မွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အၿမဲလုိလုိရွိတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က အင္းစိန္ေစ်းေရွ႕မွာလည္း ဆုိင္ခြဲတခု ဖြင့္ထားေသးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွစ္ဆုိင္မွ်ၿပီး ထုိင္ၾကရတယ္။
အဲသလုိနဲ႔ ဖရဲသီးေတြ ေရာင္းခ်လာလုိက္တာ တရက္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအျပင္ကုိ ခဏသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တေယာက္တည္းဆုိင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ ဖရဲသီး၀ယ္သူေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီး ၆ ေယာက္ေလာက္ ရွိမယ္။ တေယာက္က ဖရဲသီးတလုံးကုိ ေရြးခိုင္းၿပီး သူစိတ္ႀကဳိက္ေတြ႕ေတာ့ တလုံး ၀ယ္တယ္။ ဖရဲသီးတန္ဘုိး ၂၀ ေလာက္ပဲ က်တာမွာ ပုိက္ဆံ ႏွစ္ရာတန္ အရြက္ႀကီး ထုတ္ေပးတယ္။ က်န္တဲ့ မိန္းမ ၅ ေယာက္က ေရြးေနၾကတုန္း။ က်ေနာ္လည္း ႏွစ္ရာတန္ကုိ ယူၿပီး ပုိတဲ့ေငြကုိ ျပန္အမ္းေပးလုိက္တယ္။
ဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမေတြကလည္း တေယာက္တေပါက္နဲ႔.... “အကုိႀကီး၊ ဒီဖရဲသီးဆုိရင္ ဘယ္ေစ်းလဲ” “ေမာင္ေလး၊ ဒီဘက္က အလုံးေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္လဲ” စသျဖင့္ ေအာ္ေမးေနၾကတယ္။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ ခုနက ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့မိန္းမက က်ေနာ္အမ္းတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထဲက တရြက္ကုိ နည္းနည္း စုတ္ေနတယ္ဆုိၿပီး ျပန္လဲခုိင္းတယ္။ က်ေနာ္ လဲေပးမလုိ႔ ပုိက္ဆံကုိ ရွာေနတုန္းမွာ....
“ေနေတာ့ ေနေတာ့။ က်မကုိ ႏွစ္ရာတန္ျပန္ေပး။ က်မမွာ ပုိက္ဆံျပည့္ေလာက္မယ္ထင္တာပဲ။ အရြက္အေသးပဲ ေပးေတာ့မယ္” လုိ႔ဆုိလာတယ္။
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း သူ႕ပုိက္ဆံ ၂၀၀ တန္ကုိ ျပန္ေပးၿပီး သူ႕ဆီက ဖရဲသီးဖုိးကုိ ေစာင့္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဟုိ ဖရဲသီးေရြးတဲ့ မိန္းမေတြကလည္း ေရြးလုိ႔ ေမးလုိ႔ မၿပီးႏုိင္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ လွမ္းလွမ္းေျဖရေသးတယ္။
ခဏေနေတာ့ ပုိက္ဆံရွာေနတဲ့မိန္းမက “ဟာ...က်မမွာ ပုိက္ဆံမျပည့္ဘူး၊ ၂၀၀ တန္ပဲ ယူေတာ့။ ျပန္အမ္းပါဦး” ဆုိေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အမ္းရျပန္ေရာ။ ေဟာ...အမ္းၿပီး႐ုံပဲ ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္အမ္းေပးတဲ့ ေငြစကၠဴေတြထဲမွာ တရြက္က စုတ္ေနျပန္သတဲ့။ ထပ္လဲခုိင္းျပန္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ပုိက္ဆံကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ အနားသတ္မွာ အေတာ္ေလး စုတ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပုိက္ဆံလဲဘုိ႔ လုပ္ရျပန္တယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဟုိ ၀ယ္သူ မိန္းမ ငါးေယာက္က တေယာက္တေပါက္ ေစ်းဆစ္ေနတာကုိလည္း လွမ္းေျဖရေသးတယ္။
အဲသည္လုိ ပုိက္ဆံအလဲအလွယ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ႐ႈံ႕ခ်ီႏွပ္ခ်ီ လုပ္ၿပီးေတာ့မွ မယ္မင္းႀကီးမက စိတ္တုိင္းက်ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း ဟုိ ဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမငါးေယာက္ဆီကုိ အျပည့္အ၀ အာ႐ုံစုိက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ သူတုိ႔လည္း ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္ပါဘူး။ သုံးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဆုိင္ထဲက ထြက္သြားတယ္။
သူတုိ႔ထြက္သြားတာနဲ႔ တၿပဳိင္နက္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တခုခုမွားယြင္းေနသလုိ ခံစားရၿပီး က်ေနာ့္အိတ္ထဲက ပုိက္ဆံကုိ အျမန္ ျပန္ေရတြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လား...လား.....ေငြေလးရာေလာက္ ေလ်ာ့ေနၿပီ။
က်ေနာ္ နားလည္သြားၿပီ။ ဟုိ....ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့ မိန္းမက က်ေနာ္ ေငြျပန္အမ္းလုိက္တုိင္း ပုိက္ဆံေတြထဲက တရြက္ကုိ အသာဆုတ္ၿဖဲၿပီး ျပန္လဲခုိင္းတာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ အမ္းမေလာက္ျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ေငြစကၠဴအရြက္အေသးပဲ ေပးေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ၂၀၀ တန္ကုိ ျပန္ေတာင္းတယ္။ ႏွစ္ရာတန္ကုိ ျပန္ေပးလုိက္ေပမယ့္ အဲသည္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အမ္းထားတဲ့အထဲက (သူဆုတ္ၿဖဲထားတဲ့ ေငြစကၠဴကလြဲလုိ႔) က်န္တဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္မေပးဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ဟုိဖရဲသီးေရြးေနတဲ့ မိန္းမေတြကုိ လွမ္းေျဖရင္းနဲ႔ စိတ္မအားေတာ့ အဲသည္အခ်က္ကုိ သတိမထားလုိက္မိဘူး။
အဲသည္နည္းနဲ႔ သုံးႀကိမ္ေလာက္ ကစားျပလုိက္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ့္အိတ္ထဲက ေငြ ၄၀၀ ေလာက္ ထြက္သြားေလသတည္းေပါ႔ေလ။
က်ေနာ့္ဆီက ေငြလိမ္သြားတာကုိ သိလုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေဘးက ခင္ေနတဲ့ ဆုိင္နီးခ်င္းဆီမွာ ဆုိင္ကုိ ခဏအပ္ၿပီး အဲသည္ ေငြလိမ္တဲ့ မိန္းမေနာက္ကုိ အေျပးလုိက္သြားခဲ့တယ္။ ေစ်းထိပ္လမ္းဆုံနားေရာက္ကာနီးေတာ့ ဟုိမိန္းမ ငါးေယာက္ကုိ မီလာတယ္။ (ဟုိမိန္းမနဲ႔ သူတုိ႔ငါးေယာက္ဟာ တက်ိတ္တည္း တဉာဏ္တည္းမွန္း အဲဒီ အခ်ိန္ထိ လူအ ႀကီး က်ေနာ္က သေဘာမေပါက္ေသးဘူး)။ သူတုိ႔ကုိ က်ေနာ္က ေမးတယ္။ “အစ္မတုိ႔.....က်ေနာ့္ဆီမွာ ခုနက ဖရဲသီး၀ယ္တဲ့ မိန္းမကုိ ျမင္လုိက္မိသလား” ေပါ႔။
သူတုိ႔က...“ျမင္တယ္။ ျမင္တယ္။ အခုဘဲ အဲဒီ ျမင္သာေစ်းထဲ ၀င္သြားတာေတြ႕လုိက္တယ္” ဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း ျမင္သာေစ်းထဲ အေျပးလုိက္တာေပါ႔ဗ်ာ။ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးခင္ဗ်။
ဘယ္ေတြ႕မလဲ.... ငနဲမေတြက တမင္ လမ္းလႊဲၿပီးေျပာလုိက္တာကုိး။ ဟုိမိန္းမက တကယ္ေတာ့ ျမင္သာေစ်းဖက္မသြားဘဲ တဖက္က နံပါတ္ ၃၇ ကားဂိတ္မွာသြားၿပီး ကားစီးၿပီးလစ္တာ ျဖစ္မယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ ကုိေပါ အေကာင္းစားကေလးမွာသာ “ယုန္ေတာင္ေျပး သူေဌးေျမာက္လုိက္” ဆုိတာလုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။
အင္း....အဲသည္မိန္းမေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ျဖစ္ပုံကုိ အူႏွိပ္ၿပီး ရယ္ေနၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ အံမယ္ေလး....အခုမွ ျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ ရွက္လုိက္တာေနာ္။
အဲ..အဲ....အဲသည္ မိန္းမပဲျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္စိန္ရတုပြဲမွာ စက္မႈတကၠသုိလ္ ဗုဒၶဘာသာမိသားစုက ရန္ပုံေငြ ဘူးသီးေၾကာ္ေရာင္းေတာ့ ဆုိင္မွာ ပုိက္ဆံသိမ္းတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆီမွာ အဲဒီနည္းအတုိင္းပဲ လာလိမ္သြားတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ညဘက္ဆုိင္အသိမ္းမွာ က်ေနာ္သိရေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကုိ အားလုံးကုိ ေျပာျပၿပီး ေနာက္တေန႔ ေကာင္တာထုိင္မယ့္ သူေတြအားလုံးကုိ ႀကဳိတင္သတိေပးထားရတယ္။
ေနာက္တရက္မွာ အဲဒီ မယ္မင္းႀကီးမေပၚလာၿပီး ပုိက္ဆံသိမ္းတဲ့ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသူတေယာက္ဆီမွာ အဲဒီအခ်ဳိးခ်ဳိးဖုိ႔ ႀကံေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေန႔က အလိမ္ခံလုိက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသူက ဆုိင္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း သူ႕ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အေၾကာင္းၾကားလုိ႔ အဲသည္မိန္းမလည္း အေျခအေနမဟန္ဘဲ လစ္ေျပးဖုိ႔ ႀကံတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာလည္း လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ သက္ေသျပစရာမရွိတဲ့အတြက္ “ေနာက္တခါ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားရင္ ဖမ္းၿပီး ရဲလက္အပ္ရမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း” ေျပာၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္ရပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က မအူမလည္နဲ႔ လူလိမ္ခံခဲ့ရပုံပါဗ်ဳိး။
.jpg)
24 comments:
ယုန္ေတာင္ေျပး သူေဌးေျမာက္လုိက္ တဲ့ ..ဟီဟိ..
အမတို႕အထည္ဆိုင္မွာလဲ အဲလိုလူလိမ္ေတြ သူခိုးေတြ လာဖူးတယ္။ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာ ဟိုဟာကိုင္ၾကည့္ ဒီဟာကိုင္ၾကည့္ ေစ်းေမး ျပခိုင္း ပတ္ခ်ာလည္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ဘာမွမ၀ယ္ပဲ ျပန္သြား။ ဒါဆို ပါၿပီသာမွတ္။ တေယာက္တည္းရွိေနတုန္း လူမ်ားရင္ သူတို႕ကို တေယာက္ခ်င္းပဲ ျပမယ္ ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္ ေျပာရတယ္။ အဲဒါ ေစ်းသည္တုိင္း ဆိုင္တုိင္း ခံဖူးၾကတာပါ ကိုေပါေရ..
ခင္မင္းေဇာ္
ေဩာ္... လိမ္စားပံုေတြကေတာ႔ စံုေနပါ႔လား။ ေနာက္မွ အဖြားတို႔တုန္းက အလိမ္ခံရပံုေတြ ေရးဦးမယ္။
အေရးအခင္းျပီးေက်ာင္းအပိတ္မွာ ပထမႏွစ္ဆိုေတာ့ ကိုေပါက ငယ္ငယ္ေလးေပါ့..။ က်မက က်မနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္မွတ္တာ... ဟီဟိ.. ေခ်ာဒီးးး
အဟင့္.. အေရးအခင္းမွာ သားသားကိုေမြးေတာင္ေမြးေတး၀ူး... :(
ဆင္ဒဏ္လား.... သူေဌးကယ္ေပလုိ႔။
မခင္မင္းေဇာ္.... အခုက်ေနာ္ေနတဲ့အိမ္နားက ျမန္မာလူမ်ဳိးေရာင္းတဲ့ စတုိးဆုိင္မွာလဲ မခင္မင္းေဇာ္ေျပာသလုိပဲ... တအုပ္ႀကီးလာၿပီး အလစ္သုတ္သြားတာကုိ ခံၾကရေလ့ရွိသတဲ့။
ဆုိး၀ွပ္..... “အဖြားတုိ႔တုန္းက” လုိ႔ေျပာတာကုိ ႐ုတ္တရက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နာမ္စားသုံးလုိက္တာ ေအာက္ေမ့လုိ႔ ႐ုတ္တရက္ ရီခ်င္သြားမိေသးတယ္။ း-)
ဆရာမေမၿငိမ္း..... တိန္....။ ရဘာဒယ္...ရဘာဒယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က ကဖုိးေဇထက္ တႏွစ္ပဲ ႀကီးတာခင္ဗ်။ ၈၈ မွာ သူက ဆယ္တန္း။ က်ေနာ္က ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးသား။ အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြ သုံးႏွစ္တိတိပိတ္တယ္။ က်ေနာ္က ဆယ္တန္းေအာင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ေပါ႔။ အဲသည္ေနာက္ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္ ၀ုိင္အုိင္တီ တက္ရတယ္။ အဲသည္မွာ တက္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆုိ ေနာက္တခါ ထပ္ပိတ္သြားျပန္တယ္။ အဲသည္မွာ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ ဖရဲသီးသည္ ျဖစ္ရတာေပါ႔။
ခေရတန္း..... (အသံထြက္မွားရင္ သည္းခံပါ။) အေရးအခင္းမွာ ေမြးေတး၀ူးဆုိေတာ့ တုိ႔ိက ဦးဦးအရြယ္ေပါ႔ကြယ္။
လိမ္ခ်င္တဲ႔လူေတြဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးလိမ္ေနၾကတာပဲ
ကိုေပါ ခံခဲ႔ရတဲ႔ လိမ္နည္းမ်ိဳးလည္းပါတယ္
ေနာက္ အခုတစ္နည္းက
ဆိုင္ထဲကို ဘယ္က ကေလးမွန္းမသိေခၚလာ ပစၥည္းေတြထဲ႔ ၿပီးမွ ပိုက္ဆံ မေလာက္လို႔ ၿပန္ယူဦးမယ္ ကေလး ခဏထားခဲ႔မယ္ ဆိုၿပီး လိမ္တာကတနည္း (ကေလးက သူတို႔လူ ၿဖစ္ခ်င္လည္းၿဖစ္မယ္၊ မုန္႕ဖိုးေပးမယ္ ခဏလိုက္ခဲ႔ ဆိုၿပီး ေခၚလာတာလည္းရွိတယ္)
အစ္မ ခင္မင္းေဇာ္ ေၿပာသလိုပဲ ေစ်းသည္တုိင္း ဆိုင္တုိင္း ခံဖူးၾကတာပါ အထူးသၿဖင္႔ ဆိုင္သစ္ေတြေပါ႔
အစစအရာရာ ရွားပါးလာေတာ႔ သမုဒၵယာ ဝမ္းတထြာ အတြက္ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္လာၾကေတာ႔တာေပါ႔
ေနာက္ထပ္လိမ္ပံုလိမ္နည္းေတြ ရွိေသးတယ္ ကိုေပါေရ :)
မွတ္သားဖြယ္ေတြပါပဲ
Thank for sharing your story.
I also had this kind of experience exactly when I was helping at my mother's shop. The cheater used the same technique and forced me to return the change 2 times. At that time, I was so naive that I understood to be cheated after a while. This same female cheater dared to come back the following day and tried to cheat me again. But, it was quite difficult to prove that she had been wrongdoing and I only got to be more careful on my side.
Rgds,
Ko Myo (SG)
ကိုေပါတစ္ေယာက္ မာယာေဒဝီေတြရဲ႕ အလွမွာ ယစ္မူးသြားလို႕ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟီးဟီး။ စတာ။
မွတ္သားသြားပါတယ္...
ကိုေပါရဲ႕ဖရဲသီးစိတ္ေရာင္းေနပံုျမင္ေယာင္
ျပီးရယ္ခ်င္သြားပါသည္...
ကိုေပါေရ အလိမ္ခံရတဲ့ အရသာၾကီးက အရမ္းဆိုးရြားပါတယ္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ တစ္ၾကိမ္ပဲ အလိမ္ခံရျပီး တစ္ခါတည္းနဲ႕ မွတ္သြားတယ္။ ကၽြန္မ အလိမ္ခံရတာက မဂၤလာပြဲႏွင့္ပတ္သတ္ဆိုေတာ့ ခါးသီးမႈက ပိုမိုျပင္းရွပါတယ္။ အေသးစိပ္ကို ပို႕စ္တစ္ခု ေရးပါဦးမယ္။ ေ၀မွ်ေပးတာအတြက္ ေက်းဇူး ကိုေပါ။ ပိုက္ဆံေတြႏွင့္ပတ္သတ္ သတိထား ၊ သင္ခန္းစာ ယူစရာတစ္ခုေပါ့။
သတိထားစရာေလးတစ္ခု ရလိုက္ပါတယ္။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ကို လိမ္ေနၾကပါလားေနာ္။ လူလိမ္ေတြလည္း ဥာဏ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၾကတယ္ေကာ :D ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြေပါ့။
ကိုေပါ
ဟိုတုန္းက ကိုေပါအားနဲ႕မာန္နဲ႕ေျပာျပေနပံုေတြးမိျပီး ျပံဳးမိရျပန္တာေပါ့။
စိန္ရတု ဘူးသီးေၾကာ္အေၾကာင္းေရးမယ္ဆိုလို႕ ဖတ္ဖို႕ေစာင့္ေနတယ္။
TTL
dwbh..... ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိး။ က်ေနာ္ အင္တာနက္ေပၚမွာ လိမ္နည္းေတြကို တခါက လုိက္ရွာၾကည့္မိေတာ့ ဒီ့ထက္ဆုိးတဲ့ လိမ္နည္းေတြ ေတြ႕ရေသးတယ္။ ေနာက္မွ အေၾကာင္းသင့္တဲ့အခါ အဲဒီ လိမ္နည္းေတြအေၾကာင္း ေရးရဦးမယ္။
mama.... ကြန္မင့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
ကုိမ်ဳိး(အက္စ္ဂ်ီ).... ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဒီနည္းက အေတာ္ေရပန္းစားတဲ့ နည္းျဖစ္ရမယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ အဲဒီအေၾကာင္း မသိလုိက္ေတာ့ ခံလုိက္ရေလတယ္။
လြိဳင္လဲင္းမ္...... ေမာင္ေလးေတာ္တယ္။ ဒီအခ်က္ကုိ ဘယ္သူမွ မစဥ္းစားမိၾကဘူး။ ေနာက္တာပါဗ်ာ။ အဲဒီ မာယာေဒ၀ီေျခာက္ပါးက ပါမလုံ....ပုံမလာပါဘူး။
ေကေက.... မရယ္နဲ႔ ေကေက။ အဲသည္ ျမင္သာထိပ္မွာ က်ေနာ္ဖရဲသီးေရာင္းေနတာကုိ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ေနတာမွတ္လုိ႔ လာၾကည့္သူမရွား.... လုိ႔ ေျပာရင္ယုံမွာလားဟင္။
မလင္းလက္.... အဲသည္လုိ လိမ္နည္းေတြကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေဖာ္ထုတ္ေပးရင္ေတာ့ ဖတ္မိတဲ့လူ သတိထားႏုိင္တာေပါ႔ေနာ္။
သဥၨာ...... ဒီထက္႐ႈပ္ေထြးတဲ့ လိမ္နည္းေတြလည္း ရွိေသးသတဲ့။
တီတီအယ္လ္.... လာမယ္ၾကာမယ္ေလ။ ဆရာမ ေဒၚ႐ုိသီ ဆီမွာ တုိင္ကပ္နာရီႀကီး တနာရီကုိ တခ်က္ျမည္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာတာနဲ႔ စရမယ္။ း-)
ကိုေပါ… အိုး… ကြ်န္မတို ့ ရပ္ကြက္နဲ ့နီးနီးေလး… ေျပာလို ့မရဘူးေနာ္… ကြ်န္မေတာင္ ၀ယ္စားရင္ စားဖူးမွာ…
ကိုေပါက ေစ်းေရာင္းသူ အေနနဲ ့ခံရတာ… ကြ်န္မက ေစ်း၀ယ္သူ အေနနဲ ့ခံရတာ…
ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ေရာင္းတဲ့ ႏွင္းဆီပင္ေတြ လွလြန္းလို ့ဆို ၀ယ္လုိက္တာ တကယ္တမ္း အျမစ္မပါတဲ့ နွင္းဆီပန္းသက္သက္ေတြ…
တန္ခူး..... စားဖူးေလာက္တယ္။ အဲဒီ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိင္နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ရခုိင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးတေယာက္ရဲ႕ မုန္႔တီဆုိင္ဟာ အင္မတန္နာမည္ႀကီးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း သူ႕သားေတြနဲ႔ပါ ရင္းႏွီးသြားတယ္။
ကိုေပါ...
ရိုးရိုးသားသား သမၼာအာဇီ၀ ...
လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့တာ ဂုဏ္ယူစရာပါဗ်ာ...
မသမၼာသူေတြကသာ...
ယုတ္မာတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကတာ...
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း... ဘြဲ႕ရအျပီးမွာ...
အမွတ္ (၃၁) အျမန္ယာဥ္လိုင္းမွာ... ကားစပယ္ယာ လုပ္ခဲ့ဖူးေသးတာေပါ့... ၁၉၈၈ ထိ...
ဆယ္ရပ္ကြက္ေစ်းကေန... မနက္တိုင္း... ကားတက္စီးတတ္တဲ့... က်ေနာ္... မွတ္မိေနတဲ့... ခပ္ေခ်ာေခ်ာ လူငယ္ တေယာက္က...
ကိုေပါ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္... း)
BTW ... က်ေနာ္နဲ႕ ရြယ္တူေလာက္ထင္ေနတာ...
ခုေတာ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္မယ္ ထင္တယ္...
ကုိေအာင္သာငယ္... ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိး။....သမၼာအာဇီ၀ပဲ လုပ္ခဲ့လုိ႔ က်ေနာ္အခု ကုိေအာင္သာငယ္တုိ႔နဲ႔ တဖက္တည္းက သူပုန္ဘေလာ့ဂါ ျဖစ္ေနတာေပါ႔ဗ်ာ။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ ႐ုရွားက ဘေလာ့ဂါေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္မွာ ႀကီးႀကီးမာစတာ တေယာက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္မွာ သားေမြးအက်ႌ၀တ္ၿပီး (ဘဲဘဲနဲ႔အတူ) အီတလီစာ စပါဂက္တီ လုပ္စားေနမွာ.... အဲဒီသုံးခုထဲက တခုခုျဖစ္ဖုိ႔ က်ိန္းေသတယ္ဗ်...
လူေတြလဲ လိမ္နည္းေပါင္းစုံ သူတို႔ပဲ သိ သိႏိုင္လြန္းတယ္ေနာ္။
အင္းစိန္မွာလဲ ဆိုင္ခြဲဖြင္႔ထားတယ္ဆိုပါလား။ တလွည္႔စီ ထိုင္ဖူးတယ္ ဆိုပဲ။ ခ်ိဳသင္းေတာင္ စားဖူးမလားမသိ။ ဖရဲသီးဆိုရင္ သိပ္ႀကိဳက္လို႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီဆိုင္က လူႀကီးကေတာ႔ ေခ်ာဘူးေတာ႔..။ :D
မခ်ဳိသင္း.... ေခ်ာတဲ့လူေတြ ေတာင္ဥကၠလာ၊ ႐ုပ္ဆုိးတဲ့လူေတြ အင္းစိန္ ပုိ႔လုိက္တာေလ။ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ အသံတူ႐ုံမက... ႐ုပ္ပါတူေအာင္လုိ႔... ဟီးဟီး.... မဒမ္ေပါလည္း အဲဒီအခ်ိန္က အင္းစိန္ေစ်း၊ မီးသတ္ေရွ႕နားမွာ ေနခဲ့တာတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕အလိမ္ခံရပံုေတြအထူးသျဖင့္မလင္းလက္ၾကယ္စင္အလိမ္ခံရပံုေတြဖတ္ရျပီး၊ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားတဲ့လူေတြနဲ႔ခ်ည္းေတြ႔ၾကံဳဆံုဆည္းေနရျပီး၊အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္းထိခိုက္နစ္နာခဲ့ေပါင္းမ်ားလွတဲ့ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ရင္နာမိတယ္ဗ်ာ၊ေစတနာေကာင္းတတ္လြန္တဲ့ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ေပါ့ဗ်ာ၊ေရွးကံလည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။မလင္းလက္ၾကယ္စင္အလိမ္ခံရတဲ့ပံုစံမ်ဳိး2008ထဲမွာႏွစ္ၾကိမ္ခံရတယ္ဗ်ာ။ဒါေပမယ့္အဲဒီလူေတြအားလံုးကၽြန္ေတာ့္ကိုရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔လိမ္လည္အသံုးခ်ဘို႔ႏွစ္နဲ႔ခ်ီျပီးေပါင္းသင္းဆက္ဆံလာခဲ့တာပါဗ်ာ။ဥပမာတစ္ခုေလာက္ေျပာခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ၊ရန္ကုန္ကနိုင္ငံေရးျပသနာတစ္ခုေၾကာင့္ထြက္ေျပးလာတဲ့ေက်ာင္းဆရာလို႔ေျပာတဲ့ဂ်ပန္စကားေျပာတတ္တဲ့လင္မယားတစ္တြဲ(အမ်ဳိးသားကနဖူးမွာမွည့္သီးရွိျပီး၊အမ်ဳိးသမီးကတရုတ္မ)ကိုေက်ာင္းဆရာခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာနာလို႔ကိုယ္ဖိရင္ဖိကူညီဖူးတယ္ဗ်ာ၊ေနာက္ဆံုးေတာ့ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ပါတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့သူေတြအားလံုးကိုသူတို႔ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်သြားတယ္ဗ်ာ၊ေနာက္မွသိရတာကရန္ကုန္ကလိမ္လည္မွဳနဲ႔ေထာင္က်ျပီးထြက္ေျပးလာတဲ့သူေတြလို႔သိရတယ္၊အဲဒါထက္ဆိုးတာကသူ႔ဘ၀တိုးတက္ေရးအတြက္အစဥ္အျမဲအကူအညီေပးေနခဲ့ရတဲ့တတ္သိလိမ္မာဘို႔ကိုယ္အျမဲသြန္သင္ေနခဲ့ရတဲ့တပည့္မေလးကသူ႔ရဲ႕မေဖ်ာက္နိုင္တဲ့မ်ဳိးရိုးဗီဇအရသူေနရာတစ္ခုရေတာ့ျငမ္းျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖ်က္ဘို႔လုပ္ေတာ့တာပါဘဲဗ်ာ၊ကၽြန္ေတာ့္မွာဒီတပည့္ေလးဘ၀ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ရွိဘို႔အတြက္ေပးလိုက္ရတဲ့အရာေတြမနည္းမွမနည္းဘဲ၊ျပီးေတာ့နွစ္နဲ႔ခ်ည္တာေပါ႔၊အမွန္တကယ္ကေတာ့အဲဒါေတြအတြက္မႏွေမ်ာပါဘူး၊ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕တပည့္ေတြအေပၚမွာထားရွိတဲ့သင့္တဲ့အက်ဳိးမေမွ်ာ္ကိုးတဲ့ေစတာနာေတြလို႔ယူဆလို႔ပါ၊ရင္ထုမနာျဖစ္တာကသူ႔အေပၚကိုေစတနာမွန္ကန္စြာထာျပီးကူညီခဲ့တဲ့သူ႔ဆရာကိုဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်ုက္ေၾကာင့္တိုက္ခို္က္ဖ်က္ဆီးခ်င္ခဲ႔ရတာပါလဲ။လိုရာေရာက္ျပီးရင္လိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးတဲ့ေလွကိုဖ်က္ဆီးျပစ္လိုက္ဖို႔လိုပါသလားဗ်ာ၊ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြရွိလိမ္႔မယ္လို႔ဘယ္တုန္းကမွမထင္ထားခဲ့မိတာအမွန္ပါ။ကိုယ့္တပည့္မို႔ပိုျပီးေတာင္မထင္တာပါ၊ျပီးေတာ့ကိုယ့္တပည့္မို႔လည္းပိုျပီးရင္နာရပါတယ္။ မလင္းလက္ၾကယ္စင္ရဲ႕ဘေလာခ္မွာေရးမရလို႔ဒီမွာတစ္ခါတည္းထည့္ေရးလိုက္တာပါ။ရင္ဖြင့္လိုက္ရလို႔နည္းနည္းေတာ့ေပါ့သြားပါတယ္ဗ်ာ။
ေစတနာေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး
အီလိမ္ခ်န္ရလယ္ခ်ိဳေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ခ်ိဳးမွာပဲ
အီေရးအီခင္းျပီး ခ်ိဳေလာ့ တားေႏြးေတာင္နေႏြးရေတးပူး
အိတိအီခ်ိန္တုန္းက တားက တိၾကားနင္းနဲ႔ ခ်ယ္ရာေတြ ေယာင္းပို႔ ႏွီကိုယ္ၾကား ေခၽႊေႏြးေနရုိ႕ပါ
က်ာပဲ ဘိုင္ ဘိုင္ ခ်ဲရီးယို
က်ေနာ္လည္း ေခတ္မွီေအာင္ လိမ္နည္းေလးေရးပါရေစခင္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ေက်ာင္းသားတုန္းက သူငယ္ခ်င္းစာအုပ္ဆိုင္မွာ ကူထိုင္ေပးတာဗ်ာ၊ ဘယ္က ဘိုတေကာင္လဲမသိ ၀င္လာျပီး ဓါတ္ပံုစာအုပ္ေတြေရြးတယ္ ျပိးေတာ့ ေငြမေခ်ပဲ ပလပ္စတစ္ျပားတခ်ပ္ အတင္းထိုးေပးေနတာဗ်ာ၊ ရိုက္ထုတ္မတတ္ ေျပာလိုက္ရတယ္။ သူက ရန္ကုန္သားမ်ား ေဒၚလာနဲ့ ပလပ္စတစ္မခြဲတတ္ဘူးမ်ား မွတ္ေနသလားမသိ။
ႏိုင္ဂ်ံဂါးေရာက္မွ အဲဒါ ပိုက္ပိုက္နဲ့ျပန္လဲလို ့ရမွန္းသိတာဗ်။ ဟီး..
Post a Comment