မႈန္ျပာရီ….
ရာသီေတြ…ေျပာင္း…
တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ….
ေငြႏွင္းမႈန္မႈန္….သုန္သုန္ေလျမဴး
ေဟမာန္ဦး…ကူးခဲ့ၿပီ။
(ကုိသန္းလႈိင္၏ “တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ္” သီခ်င္းမွ)
က်ေနာ္္ ငယ္ငယ္က အသည္းစြဲႏွစ္ၿခဳိက္ဘူးေသာ ေမာင္သိန္းဆုိင္၏ နာမည္ေက်ာ္ ေရနံ႔သာခင္ခင္ႀကီး၀တၳဳကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ ေဒၚေရနံ႔သာခင္ခင္ႀကီးဟာ သူမေနထုိင္ခဲ့ရာ ေရနံ႔သာ စံအိမ္ႀကီးအေပၚမွာ အင္မတန္သံေယာဇဥ္ႀကီးလွသူ။ ရာသီအကူးအေျပာင္းမွာ သူမအက်ဥ္းက်ေနရာ အခ်ဳပ္ခန္းေလးထဲကေန ….“အင္း၊ ခုအခ်ိန္ ေရနံ႔သာမွာဆုိလွ်င္ေတာ့”…. ဟူေသာ အေတြးမ်ဳိးျဖင့္ လြမ္းေမာေနတတ္သူ။
က်ေနာ္ ယခုေရာက္ရွိေနရာ စင္ကာပူႏုိင္ငံကေတာ့ ရာသီအလွည့္အေျပာင္း ရင္ခုန္ လြမ္းေမာဘြယ္ရာမရွိ။ မုိးရြာျခင္းႏွင့္ ေနပူျခင္း ႏွစ္မ်ဳိးတည္းသာ ရွိေသာ ႏုိင္ငံပါတကား။ ဘယ္အခ်ိန္မုိးရြာမယ္ဆုိတာကုိလည္း ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းလုိ႔မရ။ အခုဘဲ ၾကည္လင္ေနရာက ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းဆုိသလုိ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ညိဳေတြ အလွ်င္အျမန္ အုံ႔မႈိင္းဖြဲ႔ကာ ျဗဳန္းစားႀကီး ရြာခ်တတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုိးတိတ္သြားတာနဲ႔ ေစာေစာက ရြာခ်ခဲ့တာက သူမဟုတ္သေယာင္ေယာင္။ ခဏအတြင္းမွာဘဲ ၾကည္လင္တဲ့ေကာင္းကင္နဲ႔ ေနက်ဲက်ဲပူလ်က္။
အင္း....အခုအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆုိလွ်င္ေတာ့…………။
♦ ♦ ♦ ♦
က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေႏြမုိးေဆာင္း ရာသီဥတု သုံးမ်ဳိးအနက္ က်ေနာ္က ေဆာင္းရာသီကုိ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆုံး။ ေဆာင္းရာသီမွာမွ အညာေဆာင္းကုိ ရန္ကုန္ေဆာင္း ထက္ ပုိသေဘာက်သည္။ က်ေနာ္ တကၠသုိလ္တက္ေနစဥ္ကာလမ်ားမွာ ရန္ကုန္ေဆာင္း က သိပ္မေအးလွေတာ့။
အညာမွာေတာ့ သည္သုိ႔မဟုတ္။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ႕ ကဗ်ာထဲက….“ခန္းေဆာင္ေရႊ ရေ၀အတြင္းမွာလ၊ ခ်မ္းေပါင္ေလ တေဖတင္းေသာ္လည္း၊ ေျဖရင္းရယ္တဲ့ခုိက္ခုိက္တုန္…” ဆုိတာလုိ အင္မတန္ အ႐ုိးကြဲမတတ္ ေအးတာခ်မ္းတာမ်ဳိးကလား။ က်ေနာ္အိပ္ေတာ့ မယ္ဆုိရင္ အေမက ေအာက္မွာ ဂြမ္းေစာင္ေလးခံၿပီးမွ အေပၚက အညာေစာင္ အထပ္ထပ္ကပ္ၿပီးၿခဳံေပးတာ။ ေစာင္ပုံေအာက္ေရာက္သြားမိရင္ အေပါ႔အပါးသြားဘုိ႔ေတာင္ ျပန္မထြက္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဇိမ္ရွိတာမ်ဳိး။
မနက္က်ေတာ့ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ အေမက ေကာက္ၫွင္းတုိ႔ဘာတုိ႔ အေစာႀကီးထေပါင္းတတ္တယ္။ အဲသည္မွာ မီးဖုိေဘးနားမွာ ေစာင္ၿခဳံနဲ႔ သြားထုိင္ၿပီး မီးလႈံတတ္တယ္။ ေခါင္းမွာက သုိးေမႊးဦးထုပ္ကုိ နားရြက္ေတြပါ လုံေအာင္ ဆြဲခ်ထားရတယ္။
က်ေနာ္ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ရြာျပန္သြားေတာ့ ပုိက္ဆံလုိခ်င္တာနဲ႔ မနက္ေစာေစာထၿပီး ေျမပဲခင္းမွာ ေပါင္းထုိးတာတုိ႔၊ ေျမဆြေပးတာတုိ႔ ေန႔စားလုိက္လုပ္တယ္။ အဲသည္တုန္းက အလြန္ဆုံးရလွ တမနက္ကုိ ငါးက်ပ္၊ တဆယ္ေပါ႔။
ဟား….မနက္ေ၀လီေ၀လင္း တူရြင္းေလးေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ ရြာျပင္ကုိ ထြက္လုိက္ရင္ ႏွင္းျမဴထုႀကီးက ကုိင္းျပင္တေလွ်ာက္လုံးကုိ ဖုံးထားတယ္။ အေ၀းကုိမျမင္ရဘူး။ ပိတ္ပိတ္ ပိန္းေနတာ။ ကုလားပဲခင္းေတြၾကား လူသြားလမ္းေလးေတြကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ရ တယ္။ အဲသလုိနဲ႔ မုန္းေခ်ာင္းကုိ အရင္ေရာက္တယ္။ အုိး….မုန္းေရျပင္ေပၚမွာ အေငြ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကုိ သတိရမိေသးေတာ့။
ေျမပဲခင္းက မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕ တဖက္ကမ္း၊ ေျမႏုကၽြန္းေပၚမွာ။ မုန္းေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ရမယ္။ ေရထဲကုိ မနက္ေစာေစာ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ျဖတ္ရမွာမုိ႔ ၾကက္သီးေတြ ထေနသလား။ ႏုိး…ႏုိး…ႏုိး။ မုန္းေရက ပတ္၀န္းက်င္အေအးဓါတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနတယ္။ ေရအတိမ္ဆုံးေနရာကေန ခါးေတာင္က်ဳိက္ၿပီး ျဖတ္ကူးၾကရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေျမပဲခင္းထဲမွာ စၿပီး တူးၾကဆြၾကတဲ့အခ်ိန္ ေနလုံးက ဟုိး ရွမ္း႐ုိးမေတြအေပၚကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္လာတယ္။ စထြက္လာကာစမွာ ပတၱျမားလုံးႀကီးနဲ႔ အရမ္းတူတာဘဲ။ အဲသည္ကေန တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေတာ့ ႏွင္းျမဴေတြလည္း တစတစနဲ႔ က်ဲပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာေပါ႔။
တမနက္မွာ ေျမပဲခင္းထဲ ေပါင္းထုိးေနရင္းက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရႊေရာင္လက္လက္ အရာတခုကုိ ျမင္လုိ႔ သူမ်ားမဦးခင္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ထေျပးၾကည့္ရတယ္။ မုန္းေရနဲ႔အတူ တုိက္စားၿပီးပါလာတဲ့ ေရႊစေလးမ်ားလား။ ဘယ္ဟုတ္လုိ႔လဲ။ ျမက္ရဲ႕အဖ်ားမွာ သီးေနတဲ့ ႏွင္းစက္ကေလးကုိ ေနေရာင္ထုိးလုိ႔ လက္ေနတာကုိး။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ျပန္လာရတယ္။ အတူေပါင္းထုိးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ုိင္း ရယ္ၾကတယ္။ “ဒီေကာင္ ပြၿပီဆုိၿပီး ေျပးၾကည့္တယ္” ေပါ႔။
အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ဘယ္သူ႔မွာမွ နာရီမပါၾကဘူး။ ၀တ္လဲမ၀တ္ၾကဘူး။ ရြာထဲက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းစားေခါင္းေလာင္းထုိးသံနားေထာင္ၿပီး အခ်ိန္ကုိ ခန္႔မွန္းၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္မူလတန္းေက်ာင္းသား၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကဆုိ ေဆာင္းတြင္း မနက္ေတြမွာ မေဆာ့ၾကဘူး။ အဲသည္လုိ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သုိးေမြးဦးထုပ္ ကေလးေတြကုိယ္စီေဆာင္းလုိ႔ တန္းစီ ေနစာလႈံ၊ စကားေျပာၾက။ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းထုိးေတာ့မွ ေက်ာင္းေပၚတက္ၾကတာကုိး။
စင္ကာပူမွာ သင္တုိ႔ ဘယ္ႏွခါမ်ား မနက္ေစာေစာ ေနစာလႈံဘူးပါသလဲ။ အဲ…ဆင္တုိစာ ကမ္းေျခက ေန႔လည္ခင္း ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ ေရကူး၀တ္စုံနဲ႔ ေနလွန္းခံေနေသာ ေနစာလႈံသူမ်ား ကုိေတာ့ အံ့ၾသဘြယ္ရာ ေတြ႔ရသည္ပ။ စင္ကာပူႏုိင္ငံသားေတြကုိ ရာသီအလွည့္အေျပာင္းရဲ႕ ရင္ခုန္ဘြယ္ ခံစားခ်က္ကေလးေတြကုိ ေျပာျပလည္း သင္းတုိ႔ သေဘာမေပါက္ႏုိင္ၾက။
“ေဟ့…ငါတုိ႔ တုိင္းျပည္က မတုိးတက္ေပမယ့္ ခ်စ္စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္ကြ။ မင္းတုိ႔ မသိၾကဘူးလား။ တုိးတက္မႈ၊ ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈေတြက လုပ္ယူလုိ႔ ျဖစ္ေပမယ့္ ေဟာသည္လုိ သဘာ၀က ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြက လုပ္ယူလုိ႔ မရႏုိင္ဘူး။ မွတ္ထားၾကကြယ့္”
“ေဟာသည္မွာ ခ၀ဲ၊ ခြာညဳိ၊ သဇင္။ ေဆာင္းရာသီမွာမွ ပြင့္တဲ့ ပန္းေတြ။ ရာသီအလုိက္ ပြင့္တဲ့ပန္းေတြ။ မိန္းကေလးေတြကလည္း ရာသီအလုိက္ ပန္ဆင္ျမန္းၾက။ ငါတုိ႔ဆီမွာ မိန္းကေလးေတြ ပန္းပန္ၾကတယ္ကြ။ ပန္းဆုိတာ စားပြဲေပၚက ပန္အုိးထဲမွာတင္ ထုိးရတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ငါတုိ႔ခ်စ္တဲ့ အန္တီစု ပန္းေတြပန္ထားရင္ ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရ ရွိသလဲ။ မၾကာခင္ သဇင္ေတြ ပြင့္ဦးေတာ့မယ္။”
အဲသည္လုိမ်ဳိးလည္း က်ေနာ္က တခါတရံ က်ေနာ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ၿပီးေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္ေနတတ္တာမ်ဳိး။ တခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမတ္ႏုိ္းတဲ့အရာေတြအားလုံးကုိ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔အတူ ျပန္လည္ရရွိၾကဦးမွာပါ။ အဲသည္အခ်ိန္က်ရင္ အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔လုိ၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔လုိ ေဆာင္ႏွင္းျမဴေအာက္ က်င္းပရတဲ့ အခမ္းအနားမ်ဳိးေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္တဲ့ အန္တီစုကုိ သဇင္ပန္းေတြ၊ အၿပဳံပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ဆင္ျမန္းထားတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ျမင္ေတြ႕ၾကရဦးမွာပါ။
ရာသီေတြ…ေျပာင္း…
တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ….
ေငြႏွင္းမႈန္မႈန္….သုန္သုန္ေလျမဴး
ေဟမာန္ဦး…ကူးခဲ့ၿပီ။
(ကုိသန္းလႈိင္၏ “တေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ္” သီခ်င္းမွ)
က်ေနာ္္ ငယ္ငယ္က အသည္းစြဲႏွစ္ၿခဳိက္ဘူးေသာ ေမာင္သိန္းဆုိင္၏ နာမည္ေက်ာ္ ေရနံ႔သာခင္ခင္ႀကီး၀တၳဳကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ ေဒၚေရနံ႔သာခင္ခင္ႀကီးဟာ သူမေနထုိင္ခဲ့ရာ ေရနံ႔သာ စံအိမ္ႀကီးအေပၚမွာ အင္မတန္သံေယာဇဥ္ႀကီးလွသူ။ ရာသီအကူးအေျပာင္းမွာ သူမအက်ဥ္းက်ေနရာ အခ်ဳပ္ခန္းေလးထဲကေန ….“အင္း၊ ခုအခ်ိန္ ေရနံ႔သာမွာဆုိလွ်င္ေတာ့”…. ဟူေသာ အေတြးမ်ဳိးျဖင့္ လြမ္းေမာေနတတ္သူ။
က်ေနာ္ ယခုေရာက္ရွိေနရာ စင္ကာပူႏုိင္ငံကေတာ့ ရာသီအလွည့္အေျပာင္း ရင္ခုန္ လြမ္းေမာဘြယ္ရာမရွိ။ မုိးရြာျခင္းႏွင့္ ေနပူျခင္း ႏွစ္မ်ဳိးတည္းသာ ရွိေသာ ႏုိင္ငံပါတကား။ ဘယ္အခ်ိန္မုိးရြာမယ္ဆုိတာကုိလည္း ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းလုိ႔မရ။ အခုဘဲ ၾကည္လင္ေနရာက ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းဆုိသလုိ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ညိဳေတြ အလွ်င္အျမန္ အုံ႔မႈိင္းဖြဲ႔ကာ ျဗဳန္းစားႀကီး ရြာခ်တတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မုိးတိတ္သြားတာနဲ႔ ေစာေစာက ရြာခ်ခဲ့တာက သူမဟုတ္သေယာင္ေယာင္။ ခဏအတြင္းမွာဘဲ ၾကည္လင္တဲ့ေကာင္းကင္နဲ႔ ေနက်ဲက်ဲပူလ်က္။
အင္း....အခုအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆုိလွ်င္ေတာ့…………။
♦ ♦ ♦ ♦
က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ေႏြမုိးေဆာင္း ရာသီဥတု သုံးမ်ဳိးအနက္ က်ေနာ္က ေဆာင္းရာသီကုိ အႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဆုံး။ ေဆာင္းရာသီမွာမွ အညာေဆာင္းကုိ ရန္ကုန္ေဆာင္း ထက္ ပုိသေဘာက်သည္။ က်ေနာ္ တကၠသုိလ္တက္ေနစဥ္ကာလမ်ားမွာ ရန္ကုန္ေဆာင္း က သိပ္မေအးလွေတာ့။
အညာမွာေတာ့ သည္သုိ႔မဟုတ္။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ႕ ကဗ်ာထဲက….“ခန္းေဆာင္ေရႊ ရေ၀အတြင္းမွာလ၊ ခ်မ္းေပါင္ေလ တေဖတင္းေသာ္လည္း၊ ေျဖရင္းရယ္တဲ့ခုိက္ခုိက္တုန္…” ဆုိတာလုိ အင္မတန္ အ႐ုိးကြဲမတတ္ ေအးတာခ်မ္းတာမ်ဳိးကလား။ က်ေနာ္အိပ္ေတာ့ မယ္ဆုိရင္ အေမက ေအာက္မွာ ဂြမ္းေစာင္ေလးခံၿပီးမွ အေပၚက အညာေစာင္ အထပ္ထပ္ကပ္ၿပီးၿခဳံေပးတာ။ ေစာင္ပုံေအာက္ေရာက္သြားမိရင္ အေပါ႔အပါးသြားဘုိ႔ေတာင္ ျပန္မထြက္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဇိမ္ရွိတာမ်ဳိး။
မနက္က်ေတာ့ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ အေမက ေကာက္ၫွင္းတုိ႔ဘာတုိ႔ အေစာႀကီးထေပါင္းတတ္တယ္။ အဲသည္မွာ မီးဖုိေဘးနားမွာ ေစာင္ၿခဳံနဲ႔ သြားထုိင္ၿပီး မီးလႈံတတ္တယ္။ ေခါင္းမွာက သုိးေမႊးဦးထုပ္ကုိ နားရြက္ေတြပါ လုံေအာင္ ဆြဲခ်ထားရတယ္။
က်ေနာ္ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ရြာျပန္သြားေတာ့ ပုိက္ဆံလုိခ်င္တာနဲ႔ မနက္ေစာေစာထၿပီး ေျမပဲခင္းမွာ ေပါင္းထုိးတာတုိ႔၊ ေျမဆြေပးတာတုိ႔ ေန႔စားလုိက္လုပ္တယ္။ အဲသည္တုန္းက အလြန္ဆုံးရလွ တမနက္ကုိ ငါးက်ပ္၊ တဆယ္ေပါ႔။
ဟား….မနက္ေ၀လီေ၀လင္း တူရြင္းေလးေတြ ကုိယ္စီနဲ႔ ရြာျပင္ကုိ ထြက္လုိက္ရင္ ႏွင္းျမဴထုႀကီးက ကုိင္းျပင္တေလွ်ာက္လုံးကုိ ဖုံးထားတယ္။ အေ၀းကုိမျမင္ရဘူး။ ပိတ္ပိတ္ ပိန္းေနတာ။ ကုလားပဲခင္းေတြၾကား လူသြားလမ္းေလးေတြကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ရ တယ္။ အဲသလုိနဲ႔ မုန္းေခ်ာင္းကုိ အရင္ေရာက္တယ္။ အုိး….မုန္းေရျပင္ေပၚမွာ အေငြ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကုိ သတိရမိေသးေတာ့။
ေျမပဲခင္းက မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕ တဖက္ကမ္း၊ ေျမႏုကၽြန္းေပၚမွာ။ မုန္းေခ်ာင္းကုိ ျဖတ္ရမယ္။ ေရထဲကုိ မနက္ေစာေစာ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ျဖတ္ရမွာမုိ႔ ၾကက္သီးေတြ ထေနသလား။ ႏုိး…ႏုိး…ႏုိး။ မုန္းေရက ပတ္၀န္းက်င္အေအးဓါတ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနတယ္။ ေရအတိမ္ဆုံးေနရာကေန ခါးေတာင္က်ဳိက္ၿပီး ျဖတ္ကူးၾကရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေျမပဲခင္းထဲမွာ စၿပီး တူးၾကဆြၾကတဲ့အခ်ိန္ ေနလုံးက ဟုိး ရွမ္း႐ုိးမေတြအေပၚကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္လာတယ္။ စထြက္လာကာစမွာ ပတၱျမားလုံးႀကီးနဲ႔ အရမ္းတူတာဘဲ။ အဲသည္ကေန တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေတာ့ ႏွင္းျမဴေတြလည္း တစတစနဲ႔ က်ဲပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တာေပါ႔။
တမနက္မွာ ေျမပဲခင္းထဲ ေပါင္းထုိးေနရင္းက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရႊေရာင္လက္လက္ အရာတခုကုိ ျမင္လုိ႔ သူမ်ားမဦးခင္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ထေျပးၾကည့္ရတယ္။ မုန္းေရနဲ႔အတူ တုိက္စားၿပီးပါလာတဲ့ ေရႊစေလးမ်ားလား။ ဘယ္ဟုတ္လုိ႔လဲ။ ျမက္ရဲ႕အဖ်ားမွာ သီးေနတဲ့ ႏွင္းစက္ကေလးကုိ ေနေရာင္ထုိးလုိ႔ လက္ေနတာကုိး။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ျပန္လာရတယ္။ အတူေပါင္းထုိးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ုိင္း ရယ္ၾကတယ္။ “ဒီေကာင္ ပြၿပီဆုိၿပီး ေျပးၾကည့္တယ္” ေပါ႔။
အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ဘယ္သူ႔မွာမွ နာရီမပါၾကဘူး။ ၀တ္လဲမ၀တ္ၾကဘူး။ ရြာထဲက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းစားေခါင္းေလာင္းထုိးသံနားေထာင္ၿပီး အခ်ိန္ကုိ ခန္႔မွန္းၾကတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္မူလတန္းေက်ာင္းသား၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကဆုိ ေဆာင္းတြင္း မနက္ေတြမွာ မေဆာ့ၾကဘူး။ အဲသည္လုိ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သုိးေမြးဦးထုပ္ ကေလးေတြကုိယ္စီေဆာင္းလုိ႔ တန္းစီ ေနစာလႈံ၊ စကားေျပာၾက။ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းထုိးေတာ့မွ ေက်ာင္းေပၚတက္ၾကတာကုိး။
စင္ကာပူမွာ သင္တုိ႔ ဘယ္ႏွခါမ်ား မနက္ေစာေစာ ေနစာလႈံဘူးပါသလဲ။ အဲ…ဆင္တုိစာ ကမ္းေျခက ေန႔လည္ခင္း ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ ေရကူး၀တ္စုံနဲ႔ ေနလွန္းခံေနေသာ ေနစာလႈံသူမ်ား ကုိေတာ့ အံ့ၾသဘြယ္ရာ ေတြ႔ရသည္ပ။ စင္ကာပူႏုိင္ငံသားေတြကုိ ရာသီအလွည့္အေျပာင္းရဲ႕ ရင္ခုန္ဘြယ္ ခံစားခ်က္ကေလးေတြကုိ ေျပာျပလည္း သင္းတုိ႔ သေဘာမေပါက္ႏုိင္ၾက။
“ေဟ့…ငါတုိ႔ တုိင္းျပည္က မတုိးတက္ေပမယ့္ ခ်စ္စရာ အရမ္းေကာင္းတယ္ကြ။ မင္းတုိ႔ မသိၾကဘူးလား။ တုိးတက္မႈ၊ ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈေတြက လုပ္ယူလုိ႔ ျဖစ္ေပမယ့္ ေဟာသည္လုိ သဘာ၀က ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေတြက လုပ္ယူလုိ႔ မရႏုိင္ဘူး။ မွတ္ထားၾကကြယ့္”
“ေဟာသည္မွာ ခ၀ဲ၊ ခြာညဳိ၊ သဇင္။ ေဆာင္းရာသီမွာမွ ပြင့္တဲ့ ပန္းေတြ။ ရာသီအလုိက္ ပြင့္တဲ့ပန္းေတြ။ မိန္းကေလးေတြကလည္း ရာသီအလုိက္ ပန္ဆင္ျမန္းၾက။ ငါတုိ႔ဆီမွာ မိန္းကေလးေတြ ပန္းပန္ၾကတယ္ကြ။ ပန္းဆုိတာ စားပြဲေပၚက ပန္အုိးထဲမွာတင္ ထုိးရတာမ်ဳိးမဟုတ္။ ငါတုိ႔ခ်စ္တဲ့ အန္တီစု ပန္းေတြပန္ထားရင္ ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရ ရွိသလဲ။ မၾကာခင္ သဇင္ေတြ ပြင့္ဦးေတာ့မယ္။”
အဲသည္လုိမ်ဳိးလည္း က်ေနာ္က တခါတရံ က်ေနာ့္ဘာသာ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ၿပီးေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္ေနတတ္တာမ်ဳိး။ တခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမတ္ႏုိ္းတဲ့အရာေတြအားလုံးကုိ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔အတူ ျပန္လည္ရရွိၾကဦးမွာပါ။ အဲသည္အခ်ိန္က်ရင္ အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔လုိ၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔လုိ ေဆာင္ႏွင္းျမဴေအာက္ က်င္းပရတဲ့ အခမ္းအနားမ်ဳိးေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္တဲ့ အန္တီစုကုိ သဇင္ပန္းေတြ၊ အၿပဳံပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ဆင္ျမန္းထားတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ျမင္ေတြ႕ၾကရဦးမွာပါ။
ေၾသာ္......အခုအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆုိလွ်င္ေတာ့…………။
ကိုေပါ။
(၂၈ ရက္။ ႏုိ၀င္ဘာလ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
ဖုိရမ္အၿပီးတြင္ေတာ့ အားလုံးေအာက္သုိ႔ဆင္းကာ ဟုိတယ္အ၀င္ေပါက္ ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ စု႐ုံးကာ ပူေပါင္းမ်ားကုိ လႊတ္တင္ဘုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ မုိးပ်ံပူေပါင္း ဆယ္လုံးကုိ တစုတစည္းတည္း စုခ်ည္လုိက္သည္။ အာဆီယံ၏ စုစည္းညီညြတ္သည့္ သေဘာကို ျပလုိသည့္ သေကၤတ။
.jpg)
