ေဖာင္ခ်ဳိး တုိက္ပြဲ

ျမစ္တဖက္ကမ္း၌ ေဖာင္မ်ား ဆုိက္ကပ္လုိက္သည့္အခ်ိန္မွာပင္ ေနမင္းသည္ ႐ုိးမေတာင္တန္းေနာက္ကြယ္သုိ႔ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ငုပ္လွ်ဳိးသြားေခ်ၿပီ။

ျမစ္ကမ္းနဖူးရွိ ေတာတန္းထက္မွ အိပ္တန္းျပန္ ငွက္ေက်းတုိ႔၏ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္သံမ်ားကုိ ၾကားရပါ၏။ ျမစ္တဖက္ကမ္းဆီမွာေတာ့ ခရီးတေထာက္ နားခုိခဲ့ရာ ေညာင္ႏွစ္ပင္စခန္းကုိ ဆည္းဆာရိပ္တြင္ ခပ္ပ်ပ် လွမ္းျမင္ေနရေသးသည္။

“ကဲကဲ…. လူေတြ စုံမစုံ စစ္ၾကေဟ့။ လက္နက္နဲ႔ ရိကၡာေတြ ကမ္းေပၚကုိ ခ်ၾက”

မုိးခ်ဳန္းသံပမာ က်ယ္ေလာင္လွေသာ တပ္မွဴးႀကီး၏ အမိန္႔သံကုိ နာခံကာ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ တာဝန္ေတြကုိ တက္ညီလက္ညီ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္ပ။ သည္အခုိက္မွာပင္ ကမ္းနဖူးဆီသုိ႔ ျမင္းဒုန္းစုိင္းစီးလာသူ တဦးကုိ ျမင္လုိက္ၾကရသည္။

“ဟာ…. ကင္းေထာက္ တပ္မွဴးေလး ေပြးလြင္ ပါလားေဟ့၊ စစ္သတင္းထူးမ်ား ပါသလား”

တပ္မွဴးေလးေပြးလြင္သည္ ျမင္းေပၚမွ ဖုတ္ကနဲ ခုန္ဆင္းကာ တပ္မွဴးႀကီး ေခၚမင္ေနာင္ရေဆြ ၏ ေရွ႕တြင္ ကပ်ာကယာ ဒူးေထာက္ခစားလုိက္ရင္း…

“မွန္ပါ။ ဗိုလ္သန္းေရႊတုိ႔၊ ဗုိလ္သိန္းစိန္တုိ႔သည္ ဆင္တပ္၊ ျမင္းတပ္၊ လားတပ္ တပ္မႀကီး သုံးခုႏွင့္ မ်က္ႏွာတူ႐ူ ကုန္းေၾကာင္းက စစ္ကုန္ဖြင့္၍ ခ်ီလာေၾကာင္းပါ။ ႀကံဖြံ႕၊ စြမ္းအားရွင္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ စစ္သည္အင္အား စုစုေပါင္းလုိက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးႀကီးတုိ႔ အင္အားထက္ အဆေပါင္း သိန္းနဲ႔ခ်ီ၍ မ်ားျပားလွေၾကာင္းပါ”

တပ္မွဴးႀကီး ေခၚမင္ေနာင္ရေဆြလည္း တပ္မွဴးေလးေပြးလြင္၏ စစ္သတင္းစကားကုိ လည္လည္ထပ္ထပ္ နားေထာင္သုံးသပ္ၿပီးလတ္ေသာ္……

“အိမ္း၊ တခ်ီတေမာင္းေတာ့ ေတြ႕ၾကေသးတာပ။ ကဲဲ…. တပ္မွဴးတို႔… ငါတုိ႔ စီးနင္းလာခဲ့တဲ့ “ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာစာတမ္း” ေဖာင္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ “၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္” ေဖာင္ေတာ္ႀကီးေတြကုိ အခုခ်က္ခ်င္း ဖ်က္ၾက”

တပ္မင္းအမိန္႔ကုိ ၾကားေသာအခါ “တပ္မွဴး ဗညားသန္းထိန္း” က စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေအာက္ပါအတုိင္း အတြန္႔တက္လုိက္သည္။

“တပ္မွဴးႀကီး… ေဖာင္ေတြ ဖ်က္လုိ႔ ေကာင္းပါ႔မလား။ ကုိယ့္အင္အားက နည္းပါးေနေတာ့ မေတာ္တဆ အေရးအရာ နိမ့္ပါးခဲ့လွ်င္ ျပန္ဆုတ္ရန္အတြက္ ေဖာင္ေတြျပင္ ဖုိ႔ အခ်ိန္မရရင္ မခက္ပါလား”

ဤစကားကုိ ၾကားေသာ္ တပ္မွဴးႀကီး ေခၚမင္ေနာင္ရေဆြလည္း နည္းနည္းေတာ့ တင္းသြားေလသည္။ အင္း….အေရးထဲ ဗုိလ္သန္းေရႊေရွ႕မွာ ေဖာင္ျပင္ ခ်င္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ကလည္း ရွိေသးသကုိး။ သုိ႔ေသာ္ အႀကီးအကဲပီသစြာ ေဒါသစိတ္ကုိ ခၽြန္းနဲ႔ ထိန္းအုပ္လုိက္ၿပီး ေအာင္ျမင္ခန္႔ျငားေသာ အသံဝါႀကီးျဖင့္ ဤသုိ႔ မိန္႔ၾကားေလသည္။

“အစ္ကုိတုိ႔ စိတ္ႏွစ္ခြ မျဖစ္ၾကလင့္။ ေသလွ်င္ေရေဝး ရွင္လွ်င္ၾကပ္ေျပး ဆုိတဲ့အတုိင္း စြန္႔စြန္႔စားစား တုိက္ၾကမွသာ ေတာ္ကာက်မည္။ စစ္တုိ႔မည္သည္မွာ အင္အားအနည္းအမ်ားသည္ ပဓာနမက်။ ေလေၾကာင္းအသာစီးရမႈ…အဲအဲ.. လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ႏွင့္ ရဲစြမ္းသတၱိသာလွ်င္ အဓိက ျဖစ္ေပသည္”

ဤေနရာတြင္ တပ္မွဴးေလး စိန္လွျပဴး ကလည္း မ်က္ႏွာလုိအားရျဖင့္ ကပ်ာကယာ….

“တပ္မွဴးႀကီးေျပာတာ မွန္ေၾကာင္းပါ။ ေသနဂၤဗ်ဴဟာသာလွ်င္ အေရးအႀကီးဆုံးပါ။ ဟုိသီခ်င္းထဲမွာလည္း ပါတယ္မဟုတ္လား။ ဘာတဲ့… ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ဆိတ္၏အဂၤါ…တဲ့။ ရန္သူအင္အားႀကီးတယ္ဆုိရင္လည္း ဘာမႈစရာလုိလဲ။ ဆိတ္ဟုိဒင္းဗ်ဴဟာသုံးၿပီး ေျပးဝင္ ပူးေပါင္းလုိက္တာေပါ႔” ......... ဟု ဝင္ေရာက္ ေျပာဆုိေလရာ ေခၚမင္ေနာင္ရေဆြ လည္း သူ႕လူမ်ားအား စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ ဟန္႔တားရေလသည္။

“ေဟ့… အားလုံး အတြန္႔မတက္ၾကနဲ႔။ ၾကားဖူးတယ္မုိ႔လား။ ေခၚမင္ေနာင္ရေဆြ တဲ့။ တေဆြပဲ ရွိတယ္။ ေဖာင္ေတြဖ်က္လုိက္ၾက။ မနက္ျဖန္ ၂၀း၁၀ နာရီမွာ တုိက္ပြဲစမယ္။ ဘယ္ေတာင္ပံမွာ ဗုိလ္သမိန္ေသဝုနဲ႔ အအုိေတာ္ယိမ္းတသုိက္က တာဝန္ယူၾက။ ညာေတာင္ပံမွာ ဗညားသန္းထိန္းနဲ႔ အဖြဲ႕ ။ ငါက အလည္ေၾကာင္းက ခ်ီေတာ္မူမည္။ ငါတုိ႔၏ ဆုံရပ္သည္ ၾကပ္ေျပးလႊတ္ေတာ္။ သေဘာမတူတာ၊ မရွင္းလင္းတာရွိရင္ ဗဟုိေကာ္မတီအစည္းအေဝး အဲ…ခုကတည္းက ထေျပာၾက။ ေနာက္မွ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေလွ်ာက္မေျပာၾကနဲ႔။ အဲဒါ ငါလုပ္ေနက် အထာေတြကြ… ႐ုိး….ဟုိး…ဟုိး…ေနၿပီ… ဝူးထြား…ဟား….ဟား။”

တပ္မွဴးမ်ားလည္း တပ္မွဴးႀကီး၏ စကားကုိ မလွန္ဝံ့သျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ရန္… အဲေလ ေဖာင္ေတြကုိ ခ်ဳိးဖ်က္၍ တုိက္ပြဲဝင္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကရေလသည္။

(ကားလိပ္ခ်)

ဤသမုိင္းေနာက္ခံဝတၳဳႀကီးမွာ အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီတည္း ေရးသားစီရင္ေနရသည္ျဖစ္၍ နိဂုံးအထိ တထုိင္တည္းေရးသားရန္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏုိင္သည့္အေလ်ာက္ ဤမွာပင္ တခန္းရပ္ပါဦးမည္။ ဤဝတၳဳကုိ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ကူးလုိသူမ်ား အျမန္ကမ္းလွမ္းႏုိင္ပါသည္။

အဲ…အဲ… ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔လည္း တခ်ိန္တြင္ လုိအပ္လာႏုိင္သည့္အေလ်ာက္ ဆိတ္ေသနဂၤဗ်ဴဟာမ်ားကုိ ေက်ေက်ညက္ညက္ ေလ့လာထားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။
Read more

ေမာင္ႀကီးတုိ႔ ဘယ္ရြာသား ...

ခ်စ္တဲ့သူငယ္ေလ....
သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေယာက္မတုိ႔ေရ။

သူမ်ားေမာင္မွာ
စစ္သံၾကားလွ်င္ နာဖ်ားဥပါယ္ ခုိၾကတယ္။

ႏွမေလး မယ္တုိ႔ေမာင္မွာ
စစ္သံၾကားလွ်င္ Proposal ပုိက္ကာ
အလွဴ႕ရွင္ကုိ လုိက္လုိ႔ရွာသည္၊
Donor ကနည္း၊ ေဒၚလာမြဲႏွင့္
မဲေဆာက္ကုိ ကူးပါ႔မလားေတာ္။

စစ္မွာတမူ၊ ေဒၚလာေပး ခုိင္းတဲ့လူကုိ ယူမလားေတာ္။
စစ္မွာယြန္းမ၊ ေဒၚလာျပ ႀကဳိးဆြဲၾကသူကုိ ရမလားေတာ္။
စစ္မွာေဆြမ်ဳိး၊ ဘုိးဘြားေမာင့္မွာ ရွိသလားေတာ္။

စစ္မွာတမူ၊ ေဒၚလာေပး ခုိင္းတဲ့လူကုိ မယူဘူးဗ်ာ။ (သူမ်ားနဲ႔ၿပဳိင္မလုႏုိင္လုိ႔)
စစ္မွာယြန္းမ ေဒၚလာျပ ႀကဳိးဆြဲၾကသူကုိ မရဘူးဗ်ာ။ (contact မရွိလုိ႔)
စစ္မွာေဆြမ်ဳိး ဘုိးဘြားေမာင့္မွာ မရွိဘူးဗ်ာ။ (တပ္ထဲမွာ ေဆြမ်ဳိးရွိရင္ အခုအခ်ိန္ ပါမစ္ေရာင္းစားေနၿပီေပါ႔ ဟဲဟဲ)

ေဒၚလာ့သခင္
အလွဴ႕ရွင္က
မိန္႔ေတာ္စာႏွင့္ အပါခ်သည္
လုိက္ရေတာ့မယ္...။

တႏွစ္တခါ
႐ုိးရာမပ်က္
ေလလႈိင္းထက္က
ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲ
အာၿပဲလုနီး
အခ်ီႀကီးေတြ ႏႊဲခဲ့ေလသမုိ႔....

တုိက္ပြဲတရာ...အာ..အာ
ေအာင္ပြဲမွာ သာေစေရးအတြက္
ႏွမေလးတုိ႔ ေပးလုိက္ပါ႔မယ္...
ေတြးမိသမွ် ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား....။

ေရရွားပါးမႈမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

ေရလွ်ံမႈမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

မီးမလာမႈမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

မီးေလာင္မႈမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

အင္းေလးကန္ တိမ္ေကာမႈမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

ဝုိင္းစု စကပ္တုိမႈမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

ထက္ထက္မုိးဦး ပါး႐ုိက္မႈမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

ကမၻာ့ဖလား ေဘာလုံးပြဲမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

ဟန္နီဦး ေရကူးဝတ္စုံမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။

ကုိေပါကဗ်ာမွသည္
လူထုတုိက္ပြဲဆီသုိ႔။............... း-)

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။..............။ ပြဲသိမ္းငုိခ်င္း (ကုိေပါ)
Read more

ေကာ္ပီကက္

အိမ္မွာ ေကာ္ပီကက္ တေကာင္ရွိတယ္။

အေမေမြးကတည္းက ဂဏန္း” ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္မွာ သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံကုိ Paint ထဲမွာပဲ အလြယ္ဆြဲလုိက္မိတယ္။ အဲဒါကုိ ေနာက္တေန႔မွာ သမီးျမင္ေတာ့ သူကလည္း Paint ထဲမွာပဲ လုိက္ဆြဲတယ္။ သူကလည္း သူ႕စတုိင္လ္နဲ႔ သူေပါ႔။ ရယ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ေတာင္ အပုိပါလာေသးတယ္။



သမီးငယ္ငယ္ကတည္းက ရယ္စရာေတြကုိ အရမ္းေတြးတတ္ လုပ္တတ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္ကဆုိရင္ Animation လုပ္လုိ႔ရတဲ့ Software ေလးတခု ဝယ္လာၿပီး က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ပုိ႔စ္ေတြမွာ က်ေနာ္လက္တည့္စမ္းတယ္။ အဲဒါကုိ သမီးျမင္ေတာ့ သူကလည္း လုိက္ၿပီး လက္တည့္စမ္းေတာ့တာပါပဲ။

ေဟာဒါက သမီးလက္ရာတခု။ မုိးေရစက္က်လုိ႔ ဇီးကြက္လန္႔သြားတာ ဆုိပဲ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္။



ဒါကေတာ့ Pull Game လုိ႔ သူ႕ဘာသာ နာမည္ေပးထားတဲ့ သမီးရဲ႕ Animation ေလးေပါ႔။



လူေတြက လြန္ဆြဲသလုိ ႀကဳိးစရဲ႕ တဖက္တခ်က္ကေန ဆြဲေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ့ တဖက္ကလူေတြက ႀကဳိးစကုိ ႐ုတ္တရက္ လႊတ္လုိက္တဲ့အခါ က်န္တဖက္က လူေတြ ဖင္ထုိင္လဲက်သြားတဲ့ပုံေလ။

အဲဒီလုိ ညစ္က်ယ္က်ယ္ အေတြးေတြ သူဘယ္က ဘယ္လုိ ရလာသလဲမသိဘူး။ ဖေအလုပ္သူ ဒီေလာက္ တည္တည္တံ့တံ့ေနတဲ့ ၾကားက အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္လာတယ္။ ဧကႏၱေတာ့ ငယ္ငယ္က တြန္မ္ နဲ႔ ဂ်ယ္ရီ ေတြ အၾကည့္မ်ားၿပီး အတုျမင္ အတတ္သင္လာတာပဲျဖစ္ရမယ္။

ဒါကေတာ့ က်ေနာ့္ပုံတဲ့။ ၾကည့္ဦး....ဖုိင္နာမည္ေပးထားတာကုိက “ေအာင္ခ်ီးတုံး”တဲ့.... ဟင္း။



ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။...........။ သူ႕လက္ရာ
Read more

“စကားလိမ္”

“ဒီေန႔… မင္း သမီး အက်ႌအသစ္ ဝတ္ထားတယ္။ အဲဒါ ခေလးကုိ မလွဘူးလုိ႔ မင္း သြားမေျပာနဲ႔ေနာ္။ သူက အဲဒီအက်ႌနဲ႔ သူ႕ကုိယ္သူ အရမ္းလွတယ္လုိ႔ ယူဆေနတာ။ မင္းကုိ ျပခ်င္လြန္းလုိ႔ အခု သူဝတ္ထားတာတဲ့”

႐ုံးမွ အိမ္သုိ႔ အျပန္လမ္းတြင္ မဒမ္ေပါက က်ေနာ့္အား တတြတ္တြတ္ မွာၾကားေနျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က သမီးကုိ စတတ္ေနာက္တတ္လြန္း၍ စိတ္အပူလြန္ကာ ႀကဳိတင္ ေျပာေနရျခင္းျဖစ္သည္။ သမီးကလည္း သူ႕အေမနဲ႔ သူ႕အဖြားရဲ႕ အထင္အျမင္ေတြကုိ အေလးမထား။ က်ေနာ့္ထံက ခ်ီးက်ဴးသံ၊ အတည္ျပဳသံကုိသာ အစဥ္သျဖင့္ ၾကားခ်င္သူျဖစ္သည္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကရင္သင္တုိင္းအက်ႌလုိလုိ အနီေရာင္အက်ႌအသစ္ကေလးကုိ ဝတ္ဆင္ထားေသာ သမီးက တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။

“ဟာ…. အက်ႌအသစ္ကေလးနဲ႔ ငါ႔သမီး တယ္လွပါကလား”

ဤသည္ကား မဒမ္ေပါ မွာထားသည့္အတုိင္း အတည္ေပါက္ ေျပာလုိက္ျခင္း။ ၿပီးေတာ့မွ ထုံးစံအတုိင္း မေနာက္ရလွ်င္ မေနႏုိင္သျဖင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ထပ္ေျပာလုိက္သည္။

“အခုလုိဆုိေတာ့ သမီးက ကရင္မေလး ေနာ္လဲမူ နဲ႔ တူသြားတယ္”

လဲမူ ဆုိသည္မွာ စကားလိမ္ျဖင့္ လူမဲ ဟု အသံထြက္သည္။ သမီးကုိ လူမဲႏွင့္တူသည္ဟု ဆုိလုိျခင္း။ သမီးကလည္း က်ေနာ့္အထာကုိ ညက္ေနသူပီပီ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ….

“ေဖေဖကလည္း ဝုတ္ပက္ နဲ႔ တူတယ္”

ဝုတ္ပက္ ဆုိသည္မွာ “ဝက္ပုပ္” ကုိ ေျပာင္းျပန္လွန္ထားသည့္ အသံထြက္ ျဖစ္ပါသည္။ မၾကာခဏဆုိသလုိ သမီးႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဗမာစကား စကားလိမ္မ်ားကုိ အျပန္အလွန္ စတတ္၊ ေနာက္တတ္ပါသည္။

“သမီးက အသဲမား (=အသားမဲ)”
“ေဖေဖက ကီပလပ္ (=ကပၸလီ)”
“သမီးက မဲေသြးခီး (=မီးေသြးခဲ)”

သမီးသည္ စကားလိမ္မ်ားကုိ က်ေနာ့္ေလာက္ေတာ့ မကၽြမ္းက်င္သျဖင့္ အတန္ငယ္ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာရသည္။ ယခုလည္း….

“ေဖေဖက ျဖဳတ္……(ဤေနရာတြင္ တုိးလုိ႔တန္းလန္း ရပ္ဆုိင္းသြားၿပီး ခဏၾကာမွ)…..ဗ။ ျဖဳတ္ဗ”

“ဘာလဲ….. ျဖဳတ္ဗ….ဆုိတာ”

“ေဖေဖကလည္း ႏုံလုိက္တာ။ ျဖဳတ္ဗ…ဖျဗဳတ္ (ဖားျပဳတ္)ေပါ႔”

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အရည္မရ အဖတ္မရ အခ်ီအခ်ေျပာေနၾကသည္ကုိ ေဘးက နားၾကားျပင္းကပ္ေနပုံရေသာ မဒမ္ေပါသည္ပင္ ဤေနရာေရာက္ေသာအခါ မေနႏုိင္။ တခြိခြိ ရယ္ေမာေလေတာ့သည္။

ျမန္မာစကားလိမ္မ်ားကုိ ေနရာမ်ဳိးစုံတြင္ သုံးၾကသည္။ နာမည္ေက်ာ္ ဦးပုညဆုိလွ်င္ ေတးထပ္ထဲတြင္ပင္ ထည့္စပ္လုိက္ေသးသည္။

“ကၽြတ္တမ္းကြယ္ စာမလိပ္ခ်င္ဘု…..
အဝါဇိတ္ မႈိင္းေမွာင့္ညစ္ေပ…
႐ုိင္းေခါင့္ ျဖစ္ေထြ…”။

စာမလိပ္…..စိတ္မလာ။ အဝါဇိတ္….. အဝိဇၨာ။ ေၾသာ္… တတ္လည္း တတ္ႏုိင္တဲ့ ဦးပုညပါကလား။

တသက္တာတြင္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာ နာမည္မ်ားအနက္ စကားလိမ္ျဖင့္ ေျပာင္းျပန္လွန္လုိက္လွ်င္ ရယ္စရာျဖစ္လာေသာ နာမည္(လိမ္)မ်ားကုိ သတိရမိပါသည္။

မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကစဥ္က က်ေနာ္တုိ႔အထဲတြင္ ကုိဉာဏ္စုိး ဆုိသည့္ အစ္ကုိႀကီးတေယာက္လည္း ပါသည္။ ။ တခါတေလ ကုိဉာဏ့္ကုိ စခ်င္ေနာက္ခ်င္သည့္အခါ “သခင္ဉာဏ္စုိး” ဟု ေခၚၾကပါသည္။ အေကာင္း ေခၚၾကျခင္းကား မဟုတ္ေပ။ ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္လွ်င္ “သူခုိးဉာဏ္ဆင္” ဟု အသံထြက္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

“သက္ေထြး” ဟူေသာ အမည္မွာလည္း သိပ္မေကာင္း။ ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါၿပီး လူပုံအလယ္တြင္ အရယ္လြန္မိပါက ဒုကၡေရာက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ပင္။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္ဆီက စက္မႈတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈျဖစ္ေသာအခါ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဦးၾကင္စုိး၏ ကုိင္တြယ္ပုံကုိ မေက်နပ္ေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕က ကြယ္ရာတြင္ ဆရာႀကီးနာမည္အား (ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ) ေျပာင္းျပန္လွန္ေခၚဆုိၾကသည္ကိုလည္း ၾကားခဲ့ဖူးပါေသးသည္။

စကားစပ္မိ၍ ေျပာရလွ်င္ တေလာဆီက မငယ္ႏုိင္၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ “ေပေတာကုန္းမွ ကုိေပါေတႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး”ဟု ပုိ႔စ္တခု တင္ေသာအခါ မိမိကုိ ေစာင္းေျပာေလသလားဟု အေျပးအလႊား သြားဖတ္ရေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ က်ေနာ္၏ ဇာတိ ခ်က္ျမႇဳတ္ ရြာအမည္မွာ ေပေတာရြာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ နာမည္ကလည္း ကုိေပါေတ…တဲ့။ ဟြန္း… တူစရာ ရွားလုိ႔။ ေပေတာကုိ ေျပာင္းျပန္လွန္ထားပုံရသည္။

ယခုလည္း ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေလာကမွ ဘေလာ့ဂါအခ်ဳိ႕၏ နာမည္မ်ားကုိ (အားေနသည့္အေလ်ာက္) ေျပာင္းျပန္လွန္ၾကည့္ရာ ရယ္ခ်င္စရာ အသံမ်ားထြက္လာသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။

ႏွစ္က်ပ္ခြဲအားကုိးျဖင့္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ရာ ဓါတ္ပုံမ်ားကုိ တင္ဆက္ေနေသာ ဘေလာ့ဂါ “သက္ေဝ” ၏ အမည္ကုိေတာ့ ခင္မင္ေသာအားျဖင့္ ေျပာင္းျပန္မလွန္ဘဲ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါသည္။ အလားတူပင္ မွတ္သားဖြယ္ရာ ထုိထုိစာကုိ တင္ဆက္ေလ့ရွိသည့္ “ကုိဧရာ” အားလည္း ေလးစားေသာအားျဖင့္ ေျပာင္းျပန္မလွန္မိရန္ သႏၷိ႒ာန္ခ်လုိက္ျပန္ပါသည္။

“ခ်ဳိသင္း”ဟူသည့္ ကဗ်ာဆန္ေသာ နာမည္မွာမူ ေျပာင္းျပန္အလွန္ မေတာ္ပါက “ခ်ဥ္သုိး” ဟု ဆန္႔က်င္ဖက္ အနက္အဓိပၸါယ္ပင္ ထြက္သြားတတ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိပါသည္။ စကားလိမ္အမွန္မွာ “ခ်င္းသုိ” ျဖစ္ပါသည္။

ေခဦးမင္…ကား….. ေခေသာ ဦးမင္ မဟုတ္ေခ်ပါတကား။

လစ္သူ… ဆုိသည္မွာ လစ္ေျပးသူ (သုိ႔မဟုတ္) အလစ္သုတ္သူ (သုိ႔မဟုတ္) အစုိးရဌာနတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ဖူးသူသာ ျဖစ္ရေခ်မည္။

ညဥ့္ငွက္တုိ႔အေၾကာင္းကုိ ခေရေစ့တြင္းက် ျမဴးျမဴးႂကြႂကြ ေရးသားတင္ဆက္တတ္သူ စိန္ရတုမွတ္တမ္းပုိင္ရွင္ႀကီးအား “ေကာက္ႀကီးက်ဳိး”ဟု စကားလိမ္ျဖင့္ ေျပာင္းျပန္လွန္ ေခၚဆုိရလွ်င္ လုိက္ဖက္မည္ေလာ မသိ။

ဤသုိ႔လွ်င္ (အားေနသည့္အေလ်ာက္) ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးလုိက္ရပါသည္။
Read more

အေမေမြးကတည္းက ဂဏန္း



ခင္ဗ်ားဟာ
မေကာင္းျမင္စိတ္ မ်ားလြန္းတယ္။
က်ဳပ္သြားတတ္သလို သြားေနတာ ျမင္ရင္ပဲ
ခင္ဗ်ားကုိ ကန္႔လန္႔တုိက္တယ္လုိ႔ ထင္တတ္တယ္။
က်ဳပ္ဟာ အေမေမြးကတည္းက ဂဏန္း
ကန္႔လန္႔သြားတာ ဘာဆန္းလုိ႔လဲ။

ခင္ဗ်ားဟာ
ကဲ့ရဲ႕သၿဂဳႋဟ္ စကားတင္း ဆုိတတ္တယ္။
က်ဳပ္လက္ေမာင္းေညာင္းလုိ႔ ေျမႇာက္မိရင္ေတာင္
ဒီေကာင္ လက္မေထာင္ျပန္ၿပီတဲ့။
က်ဳပ္ဟာ အေမေမြးကတည္းက ဂဏန္း
လက္မေထာင္တာ ဘာဆန္းလုိ႔လဲ။

ခင္ဗ်ားဟာ
မယုံသကၤာစိတ္ မ်ားလြန္းတယ္။
က်ဳပ္လမ္းသြားရင္း စကားေျပာရင္ေတာင္
ေစာင္းေျပာတယ္လုိ႔ ထင္ျပန္တယ္။
က်ဳပ္ဟာ အေမေမြးကတည္းက ဂဏန္း
ေစာင္းေျပာတာ ဘာဆန္းလုိ႔လဲ။

ခင္ဗ်ားဟာ
လုိရာဆြဲၿပီး ထင္တတ္တယ္။
က်ဳပ္စကားမေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတာေတာင္
ဒီေကာင္ အျမႇဳတ္တစီစီထြက္ေအာင္ ေျပာပေလ့ေစတဲ့။
က်ဳပ္ဟာ အေမေမြးကတည္းက ဂဏန္း
အျမႇဳတ္တစီစီထြက္တာ ဘာဆန္းလုိ႔လဲ။

ေရးသူ- ကုိေပါ။
Read more

ျမန္မာျပည္လုိ႔ ေခၚတဲ့ေနရာ

သနပ္ခါးအဖြဲ႕မွ စီစဥ္တည္းျဖတ္ေသာ “ျမန္မာႏုိင္ငံ-ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ အသံမ်ား” စာအုပ္ကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအမ်ဳိးသမီးမ်ားေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ သတင္းပတ္အတြင္းက ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ မဒမ္ေပါရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ မဒမ္ေပါကုိယ္တုိင္ ေရးျခစ္ထားတဲ့ ပုံကေလးနဲ႔အတူ ျပန္လည္မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။



A Place Called “Burma”

Prison without iron bars…
People always live in fear…
Midnight knocks you’ll get used to hear…
Heavy hearts are weeping with silent tears…and
Hope is the only thing people have for years…
That’s a place we call “Burma”

(by MDP)

---------------------------------

“ျမန္မာျပည္”လုိ႔ ေခၚတဲ့ေနရာ

သံတုိင္မဲ့ အက်ဥ္းေထာင္လုိ႔
တင္စားရမယ့္ေနရာ … …။

လူေတြဟာ
အၿမဲ အေၾကာက္တရားနဲ႔ပဲ ေနထုိင္ၾကရတဲ့ ေနရာ … …။

သန္းေခါင္ယံ တံခါးေခါက္သံေတြကုိေတာင္
ေနသားက်လုိ႔ ယဥ္ပါးၾကရတဲ့ ေနရာ … …။

ေလးလံေနတဲ့ ႏွလုံးသားတုိ႔
အသံတိတ္ က်ိတ္လုိ႔ ငုိေႂကြးၾကရတဲ့ ေနရာ … …။

“ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္”ကလြဲလုိ႔ ဘာဆုိဘာမွ မရွိဘဲ
ကာလရွည္ၾကာ ေနခဲ့ၾကရတဲ့ ေနရာ … …။

အဲဒီေနရာဟာ
ငါတုိ႔ “ျမန္မာျပည္”လုိ႔ ေခၚေနၾကတဲ့ ေနရာတခုသာ … …။

(ေရးသူ-မဒမ္ေပါ)

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။...............။ Burmese women speak up for peace to mark Suu Kyi's 65th birthday (The Nation)
Read more

Symphony No. 5

ဇြန္လ ၁၉ ရက္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ၆၅ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔အတြက္ ဘာပုိ႔စ္တင္ရမလဲ စဥ္းစားလုိက္တဲ့အခါ Walt Disney က ထုတ္လုပ္တဲ့ Fantasia 2000 ထဲက Beethoven's Symphony No.5 ေတးသြားနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ Animation ေလးကုိ ထူးထူးျခားျခား သြားသတိရမိတယ္။ ဒါနဲ႔႔ ယူက်ဳ မွာ ရွာေဖြၿပီး ေမြးေန႔အမွတ္တရအျဖစ္ တင္လုိက္ပါတယ္။



ဒီလင့္ခ္မွာ သြားၾကည့္လုိ႔လည္း ရပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တေယာက္ ေမြးေန႔မွာ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ က်န္းမာခ်မ္းသာေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ သားငယ္ႏွစ္ဦးနဲ႔တကြ ေျမးငယ္ေလးေတြနဲ႔ပါ အျမန္ဆုံး ျပန္လည္ ဆုံးဆည္းႏုိင္ပါေစေၾကာင္း ထပ္ဆင့္ဆုမြန္ေတာင္းလုိက္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ႀကီးျမတ္မႈ၊ ျဖဴစင္မႈ၊ သတၱိေျပာင္ေျမာက္မႈ၊ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာႀကီးမႈတုိ႔ကုိ အစဥ္ ေလးစားဦးၫႊတ္လ်က္....

ကုိေပါ။
(၁၉ ရက္၊ ဇြန္လ၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္)
Read more

ခုိ


ေရးသူ/ဓါတ္ပုံ- မဒမ္ေပါဇူးဇင္။
စာစီစာ႐ုိက္- ကုိေပါဇူးဇင္။

ငွက္ကေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။

ဘာေၾကာင့္ခ်စ္တာလဲ ဆိုရင္ေတာ့ တိတိက်က် မေျဖတတ္ဘူး။ “ခ်စ္လို႔ ခ်စ္တာ” လို႔ဘဲေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ပံုဆြဲရင္ ငွက္ပံုေလးေတြ အၿမဲဆြဲေနမိတယ္။

ငွက္ကေလးေတြ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ နားေနတာ.. ဒါမွမဟုတ္…လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံေနတာကို ေငးၾကည့္ရတာ ႏွစ္သက္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ဓါတ္ပံုလိုက္႐ိုက္ရတာမ်ိဳးဆို တခါမွ ပင္ပန္းတယ္လို႔ မခံစားရဘူး။ စင္ကာပူက Bird Park ေရာက္တိုင္း ငွက္ပံုေလးေတြ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ လိုက္႐ိုက္ရတာ ေပ်ာ္တယ္။

*************

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က ညေနေစာင္းေတြမွာ အမိႈက္သြားပစ္တိုင္း အံဖုံး႐ွိတဲ့ေနရာ နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ဝရန္တာလက္ရန္းမွာ ခိုတေကာင္ နားေနတတ္တာကို သတိထားမိတယ္။

Photo by Mdm Paw

ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ငွက္ျမင္ရင္ မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီေနရာေလးကလည္း အမႈိက္ပစ္တဲ့ေနရာဆုိေပမယ့္ အိမ္နီးခ်င္း တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သစ္ပင္ပန္းပင္ေလးေတြ စိမ္းစိမ္းစုိစုိနဲ႔ ပန္းၿခံအငယ္စားေလးလုိပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီခုိဟာ ေနရာေလးကုိ သေဘာက်လုိ႔ အိပ္တန္းလာတက္တယ္လို႔ဘဲထင္လုိက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရက္ အမႈိက္သြားပစ္ရင္းနဲ႔ ဝရန္တာလက္ရမ္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းအုိးထဲက ခုိဥေလး ႏွစ္လုံးကုိ ေတြ႕လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီခုိလာၿပီး ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ သေဘာေပါက္သြားပါေတာ့တယ္။

Photo by Mdm Paw

ငွက္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အသိုက္ေတြကို လူေတြ အလြယ္တကူနဲ႔ လက္လွမ္းမမွီတဲ့ေနရာေတြမွာ ေဆာက္တတ္ၾကတယ္။ စင္ကာပူမွာဆိုရင္ေတာ့ MRT ရထားလမ္းနဲ႔ ရထားလမ္းေဒါက္တိုင္ေတြၾကားက ကပ္သီးကပ္သပ္ ေနရာေလးေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတြ႔ရတတ္တယ္။

ဒီ ခိုမ က်မွ ပန္းအိုးထဲမွာ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အသိုက္လာလုပ္ေလတယ္။ အိမ္တုိင္းက တေန႔ အနည္းဆံုး တေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္ အမႈိက္သြားပစ္ၾကတဲ့ေနရာမွာဆုိေတာ့ ဒီခုိႏွယ္.. လူမေၾကာက္တတ္လိုက္တာ....လို႔ ေတြးမိတယ္။ အင္းေလ……ဒီမွာကလည္း ငွက္ေတြ႔ရင္ “ ဒါ...ေၾကာ္စားလို႔ရတယ္” လို႔ ေတြးမယ့္လူ ႐ွားေပတာကိုး။ စင္ကာပူမွာ ငွက္ေတြအားလံုး လြတ္လပ္ခြင့္႐ွိၾကပါတယ္။ က်ီးကန္းေတြကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေပါ႔။ သူတုိ႔ကုိ သက္ဆိုင္ရာက ေလေသနတ္နဲ႔ မၾကာမၾကာ လိုက္ပစ္တာႀကံဳဖူးတယ္။

*************

အသုိက္ကုိ လူသူကင္းေဝးၿပီး လုံၿခဳံတဲ့ေနရာမွာ လုပ္ရမယ့္အစား ပန္းအုိးကုိ အသုိက္လာလုပ္တာကုိက လြန္လွၿပီ။ ဒီၾကားထဲ အသုိက္အတြက္ သစ္ကုိင္းေျခာက္ကေလးတစ၊ တံျမက္စည္းစေလးတမွ်င္ေတာင္ ခ်ီသယ္မလာဘဲ… ပန္းအုိးထဲက ေျမႀကီးေပၚမွာ ဥႏွစ္လုံးကုိ ဒီအတုိင္းႀကီး ဥ ခ် သြားတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဒီခုိမ ပ်င္းပုံကုိ ၾသခ်မိပါတယ္။

တုိက္တထပ္တည္းမွာ ေနၾကသူေတြအားလုံးလုိလုိကေတာ့ ဒီခုိမနဲ႔ ခုိဥႏွစ္လုံးကိစၥကုိ စိတ္ဝင္စားၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ နဂုိက ဓါတ္ေလွကားထဲ ဆုံၾကရင္ေတာင္ ၿပဳံးျပေဖာ္မရဘဲ ဘာသိဘာသာေနတတ္သူေတြဟာ ဒီခုိေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာစရာ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့တယ္။

ပန္းအုိးပုိင္ရွင္ တ႐ုတ္ႀကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာအပြင့္ဆုံးေပါ႔။ သူ႕ပန္းအုိးကုိ ေရြးၿပီး ခုိမက ဥသြားတာကုိ သူက ဂုဏ္ယူဝမ္းသာေနပုံရတယ္။ သြားရင္းလာရင္း လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ သူ႕ကုိ ပန္းအုိးနားမွာ အျခားတေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ စကားေျပာေနတာ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ မ်က္နွာကလည္း သကာရည္လိမ္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ေပါ႔။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္က လူဆုိလည္း မနက္တုိင္း ႐ုံးမသြားခင္ ဓါတ္ေလွကားေစာင့္ရင္း ခုိဥကုိ အရင္ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ က်မ ညေန႐ုံးက ျပန္လာလို႔ ခုိဥ သြားၾကည့္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြဆုိ ပန္းအုိးနားမွာ ပုိင္႐ွင္ အဖုိးႀကီးနဲ႔လည္း စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ… “ဥက ေပါက္ကာနီးၿပီး ထင္တယ္” အစခ်ီၿပီး ဘာညာသာရကာ ေျပာၾကတာေပါ့ေလ…။

ဥ ကေျမႀကီးေပၚမွာဆုိေတာ့ အေကာင္ေလးေတြေပါက္လာရင္ ေအးေနလိမ့္မလား ေတြးမိတာနဲ႔ မေနသာလုိ႔ ႐ုံးနားက သစ္ကုိင္းေျခာက္ေသးေသးေတြ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေကာက္လာၿပီး အသုိက္ကုိ ကူေဆာက္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္တေန႔ အိမ္က အထြက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္ကလူရဲ႕ အေမ နဲ႔ ပက္ပင္းတုိးလုိ႔ ၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ အဖြားႀကီးကလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း စကားစလာပါတယ္။ သူ႕သားက သူ႕ကုိ “အေမေရ…ခုိမေတာ့ အသုိက္လုပ္ဖုိ႔ သစ္ရြက္ေတြ သယ္လာၿပီ”…လုိ႔ လာေျပာသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူက “ဒီခုိမ သယ္လာတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ပန္းအုိးအဖုိးႀကီး ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေရွ႕အိမ္က တေယာက္ေယာက္ လုပ္ေပးတာေနမွာေပါ႔”..လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ရေသးတယ္ဆုိပဲ။ ဒီခုိမပ်င္းပုံအေၾကာင္း တထပ္လုံး သတိထားမိေနတာကုိ သိလုိက္ရတဲ့အတြက္ ၿပဳံးမိေသးတယ္။

*************

ဘယ္လုိပဲ ပ်င္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ဥေတြကုိေတာ့ ခုိဖုိတလွည့္ ခုိမတလွည့္ တစုိက္မတ္မတ္ ဝပ္ေဖာ္ရလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္ေျပာရမယ္။

Photo by Mdm Paw

ဒီလုိနဲ႔ ခုိကေလးႏွစ္ေကာင္ ေပါက္လာပါတယ္။ ဥက ေပါက္ကာစ အသည္းယားစရာ အ႐ုပ္ဆုိးဆုိး ငွက္ေပါက္စေလးေတြေပါ႔။

Photo by Mdm Paw

ေပါက္ၿပီး မၾကာလုိက္ပါဘူး။ တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္လည္း ေနေရာ.. ခုိထီးေရာခုိမပါ ေပ်ာက္သြားလုိက္ၾကတာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီမွာတင္ ဟုိပန္းအုိးအဖုိးႀကီးချမာ အလုပ္ေတြ ပိုေတာ့တာေပါ႔။ ေလတုိက္တဲ့ဒဏ္က ကာကြယ္ဖုိ႔ရယ္၊ ခုိေလးေတြ ေအာက္ျပဳတ္မက်ေအာင္ရယ္ စကၠဴကတၳဴျပားေတြ သုံးၿပီး အသုိက္ကုိ ျပဳျပင္ေပးရ၊ ခိုေလးေတြကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ရနဲ႔။ အမႈိက္သြားပစ္ရင္းနဲ႔ဆုံရင္လည္း သူ႕ပါးစပ္က “ဒီ ခုိမ၊ ကေလးေတြကုိ ပစ္ထားၿပီး ဘယ္သြားေနပါလိမ့္” ဆုိတာမ်ဳိး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပာေနတတ္ေသးတယ္။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ခိုေလးတေကာင္ ေသသြားတယ္။ အေမရဲ႕ ကိုယ္ေငြ႔မရတာလဲ ပါမွာေပါ့ေလ။

Photo by Mdm Paw

အဖိုးႀကီးလည္း က်န္တဲ့တေကာင္ကို တအားဂ႐ုစိုက္ေတာ့တာ။ ေရခြက္ နဲ႔ ေပါင္မုန္႔စေလး ေတြကိုလည္း အသိုက္နားမွာ အဆင့္သင့္ ထားေပးတယ္။ ခိုကေလးကေတာ့ သိပ္စားတာကုိ မေတြ႕ရဘူး။ တခ်ိန္လုံး အိပ္ခ်ည္းေနတာပဲ။

Photo by Mdm Paw

အသက္ျပင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ က်န္တဲ့တေကာင္ကေတာ့ တေန႔တျခား အေကာင္ထြားလာတယ္။ သီတင္းႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခိုေလးမွာ အေမႊးအေတာင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္စုံလာၿပီး ေပါက္ကာစကေလာက္ အၾကည့္ရမဆုိးေတာ့ဘူး။

Photo by Mdm Paw

တေန႔ ႐ုံးက ျပန္လာေတာ့ သမီးက ဆီးေျပာတယ္။ “ေမေမေရ ဒီေန႔ ခုိမ သူ႕ကေလးကုိ ျပန္လာၾကည့္တယ္” တဲ့။ ေၾသာ္....ေကာင္းပါေလ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ခုိမက ထင္သေလာက္ေတာ့ မဆုိးေသးဘူးေပါ႔။ အစက ခုိကေလးကုိ ဘယ္သူအပ်ံသင္ေပးမလဲလုိ႔ စုိးရိမ္ေနခဲ့တာ။ သူ႕မွာ မိခင္ေမတၱာေတာ့ က်န္ေသးပုံရတယ္။

*************

ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔႐ုံးပိတ္ရက္၊ မနက္ေစာေစာ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထုိင္ေနတုန္း ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ ငွက္ေတာင္ပံ ခတ္သံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ၾကားေနလုိ႔ အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႕ကုိ အပ်ံစသင္တဲ့ေန႔ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ခုိအေဖနဲ႔ ခုိအေမမွာ သူ႕ကုိ ပ်ံဖုိ႔ နားခ်ရင္း ေတာ္ေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနပုံရတယ္။ သူကေတာ့ လက္ရန္းေပၚမွာ နားေနတာ၊ တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္ဘူး။

Photo by Mdm Paw

ဒီခုိကေလး စပ်ံတဲ့ အခ်ိန္ေလးကုိ အမိအရ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္လုိ႔ ကင္မရာကုိ အျမန္ေျပးယူလုိက္တယ္။

အပ်ံသင္တာကုိ ေခ်ာင္း႐ုိက္တဲ့ေနရာကေတာ့ ဒစၥကာဗာရီတုိ႔ ဘီဘီစီတုိ႔ထဲကလုိ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ ေရခ်ဳိးခန္းျပဴတင္းေပါက္ ေသးေသးေလးက တဆင့္ပါ။ လူတရပ္ထက္ ျမင့္တဲ့ ျပဴတင္းေပါက္မုိ႔ ေခြးေျခခုံအပုေလးေပၚမွာ မတ္တတ္ရပ္၊ တ႐ုတ္ကပ္ မွန္ျပားေပၚ ကင္မရာကုိ ေမးတင္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။

တနာရီ နီးပါးေလာက္ ၾကာလာတဲ့အထိ ဒင္းကေလးက မပ်ံေသးေတာ့ လူကလည္း ေညာင္း၊ ကင္မရာေပါက္ထဲ ေခ်ာင္းရလြန္းလို႔ မ်က္စိေတြကလည္းျပာ၊ ေခၽြးေတြကလည္း တၿပဳိက္ၿပဳိက္နဲ႔ေပါ႔။

ခုိႏွစ္ေကာင္ ချမာလည္း သူတုိ႔ ကေလးေရွ႕က ဟန္ေရးျပၿပီး ပ်ံျပေနရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး။

Photo by Mdm Paw

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ စ ပ်ံပါေတာ့တယ္။

Photo by Mdm Paw

ခဏေနေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ေရခ်ဳိးခန္းျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ အနီးဆုံး လက္ရန္းေဘာင္ေပၚမွာ လာနားပါတယ္။

Photo by Mdm Paw

သူ႕အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ အသုိက္ေနရာကေန သူ႕ကုိ ျပန္ေစာင့္ေနၾကပါၿပီ။

Photo by Mdm Paw

ေနာက္ဆုံးမွာ သူလည္း သူ႕အသုိက္ဆီကုိ ပ်ံသြားပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ ပန္းအုိးအသုိက္ကုိစြန္႔ၿပီး သူဟာ အရြယ္ေရာက္တဲ့ ခုိကေလးတေကာင္အျဖစ္ အေဝးကုိ ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွာပါ။ သြားရင္းလာရင္း တုိက္ေခါင္မုိးေပၚမွာ၊ MRT လမ္း လက္ရန္းေဘာင္ေတြေပၚမွာ ခုိကေလးေတြကုိ ျမင္မိရင္ ပန္းအုိးထဲက ခုိကေလးမ်ားလားလုိ႔ သတိတရ ေတြးျဖစ္ေနဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

Photo by Mdm Paw
Read more

ဘြန္ဆုိင္း သဘာဝ



ဘြန္ဆုိင္းပင္တဲ့။
သစ္ပင္ေတာ့ သစ္ပင္ပါဘဲ။
ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္ အငယ္စား၊ အပုစားေလးေပါ႔။
ဧည့္ခန္းမေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြထဲမွာ ပသာဒအတြက္ တကူးတက ျပဳျပင္ေမြးျမဴထားတဲ့ သစ္ပင္ကေလးေတြေပါ႔။

ဘြန္ဆုိင္းပင္ေလးေတြ အခုလုိ ပုေန ညႇက္ေနတာဟာ မ်ဳိး႐ုိးဗီဇေၾကာင့္ မဟုတ္ရပါဘူးတဲ့။ အကုိင္း၊ အခက္၊ အရြက္ နဲ႔ အျမစ္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မႀကီးထြားႏုိင္ေအာင္ ကာလ ရွည္ၾကာ ျပဳျပင္ပုံသြင္းခံထားရလုိ႔သာပါတဲ့။

သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ျပန္ၾကည့္ရင္ ဘြန္ဆုိင္းပင္ရဲ႕အစဟာ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ခန္႔ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ဟန္မင္းဆက္ လက္ထက္ကတည္းက စခဲ့တယ္ လုိ႔ ယူဆၾကပါသတဲ့။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယားနဲ႔ ဗီယက္နမ္တုိ႔မွာ ဘြန္ဆုိင္းပင္ကုိ အသြင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႕လာၾကရတယ္။

သစ္ပင္ေတြသာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ပုံသြင္းခံရတာလား.......။

အခ်ဳိ႕ေသာ လူမႈအသုိင္းအ၀ုိင္း၊ အခ်ဳိ႕ေသာ ေနရာေဒသမွာ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရတာဟာလည္း လူျဖစ္ေပမယ့္ ဘြန္ဆုိင္းပင္နဲ႔ မျခားပါကလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္။

လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ဖြံ႕ထြားခြင့္မရေအာင္ မိမိႀကီးျပင္းရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက ႏွစ္ရွည္လမ်ားဆုိသလုိ ျပဳျပင္ပုသြင္းတာကုိ လွလွႀကီး ခံလုိက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္.... ကုိယ္တုိင္ ဘြန္ဆုိင္းပင္ကေလးလုိ ပုညႇက္ႀကဳံလွီသြားသလားလုိ႔ေတာင္ ခံစားမိပါရဲ႕။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ဘြန္ဆုိင္းပင္လုိ လူသားေတြလား။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူလိမၼာေလးေတြ၊ လူယဥ္ေက်းေလးေတြ။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႐ုိးရာအစြဲအလမ္းႀကီးသူေလးေတြ၊ လူေၾကာက္ကေလးေတြ။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လူ႐ုိးလူအ ကေလးေတြ.....။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈသာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ထင္မွတ္ေနသူေတြ။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ေပးလုိက္တဲ့ ဓေလ့ထုံးစံေတြဟာ ထာဝရ မွန္ကန္ ေကာင္းမြန္ေနမယ္လုိ႔ တရားေသ မွတ္ယူေနၾကသူေတြ။


တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြ၊ က်င့္၀တ္သိကၡာေတြ၊ တာ၀န္၀တၱရားေတြ ၾကားမွာ ကုိယ့္ဘာသာ ပိတ္မိၿပီး မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ ရွားရွားပါးပါး လူ႔ဘြန္ဆုိင္းေလးေတြ....။

ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္ေတြမွာ ဘြန္ဆုိင္းပင္ကုိ အလွအပ ပသာဒအျဖစ္ ႐ႈျမင္တတ္သူေတြရွိသလုိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း ႀကဳံလွီေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း (Retarded Society)ကုိမွ ပသာဒ ျဖစ္ေနသူေတြလည္း ရွိေလရဲ႕။

ဧည့္ခန္းထဲက ဘြန္ဆုိင္းပင္ကေလးသာ စကားေျပာတတ္ခဲ့မယ္ ဆုိရင္....

“ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ့္ကုိ သဘာ၀အတုိင္းသာ လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ေပးပါ။ က်ေနာ္ဟာ ေတာင္ကုန္းထက္မွာ အ႐ုိးၿပဳိင္းၿပဳိင္း အထီးက်န္က်န္ အ႐ုပ္ ဆုိးဆုိး ပသာဒမရွိတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးဘ၀နဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ရလည္း ခ်ဳပ္ရပါေစေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သီးခ်ိန္တန္သီး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္။ အကုိင္း အခက္ အလက္ေတြ ေ၀ေ၀စည္စည္နဲ႔ ေလျပည္ထဲမွာ၊ မုန္ တုိင္းထဲမွာ၊ မုိးသည္းထဲမွာ၊ ေနပူက်ဲထဲမွာ ေလာကဓံကုိ ႀကံ႕ ႀကံ႕ခံရင္း သူလုိငါလုိ သာမန္ သစ္ပင္တပင္ဘ၀နဲ႔ဘဲ ရွင္သန္ ပါရေစခင္ဗ်ား” .....လုိ႔မ်ား ေျပာရွာေလမလားမသိ။

တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြက စကားမေျပာတတ္ရွာလုိ႔ ဒီလုိ ဖြင့္မေျပာၾကပါဘူး။ လူေတြမွာေတာ့ စကားေျပာတတ္ေပမယ့္ လူ႕ဘြန္ဆုိင္းပင္ဘ၀မွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ပါ။

(၂၀၀၈ ခု ဧၿပီလတုန္းက ေရးတင္ခဲ့တဲ့ “ဘြန္ဆုိင္း”ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္ကုိ နည္းနည္းျပဳျပင္ၿပီး ျပန္တင္လုိက္ပါတယ္။)

Read more

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မွတ္သားဖြယ္ စကား

ေရွ႕ပုိ႔စ္ထဲက ကြန္မင့္က႑မွာ အမည္မသိတေယာက္က လာေရာက္ ၫႊန္းဆုိသြားလုိ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ စကားေလးကုိ ရွာေဖြၾကည့္႐ႈမိပါတယ္။ လက္တေလာ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေရးသားေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်က်ၿပီး က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း ႏွစ္ၿခဳိက္မိတဲ့အေလ်ာက္ ပုိ႔စ္အတုိေလး အျဖစ္ သီးသန္႔တင္လုိက္ပါတယ္။

"It is not a sacrifice, it's a choice. If you choose to do something, then you shouldn't say it's a sacrifice, because nobody forced you to do it"
- Aung San Suu Kyi-

ျမန္မာလုိ ဘာသာျပန္ဆုိၾကည့္ရမယ္ဆုိရင္.....

“ဒါဟာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ေရြးခ်ယ္မႈပါပဲ။ သင္ဟာ တစုံတခုကုိ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ ဒါကုိ အနစ္နာခံတာပါလုိ႔ သင့္အေနနဲ႔ မေျပာသင့္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဘယ္သူကမွ သင့္ကုိ ဒါလုပ္ရမယ္လုိ႔ အတင္းဖိအားမေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ျဖစ္ပါတယ္။”

ဒီ စကားကုိ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ မွတ္သားဖြယ္ရာ စကားေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ေတြမွာ ေဖာ္ျပထားျခင္း ခံရတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။

(၁) “ႏွစ္သက္မိေသာ သူ႕အျမင္”
(၂) ေက်းဇူးရွင္ မႈိလုိေပါတဲ့ ေလာကႀကီးအလယ္မွာ
Read more

“ႏွစ္သက္မိေသာ သူ႕အျမင္”

ေက်းဇူးတရားအေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ ကုိယ္တုိင္ေရး ပုိ႔စ္တပုဒ္မေရးခင္စပ္ၾကား ရီတာကုိ ဘေလာ့ဂ္က သူမရဲ႕ ကြန္မင့္ေတြကုိ ပုိ႔စ္အေနနဲ႔ တင္ခ်င္ပါတယ္။

ဂါရေဝါစ.... ႐ုိေသထုိက္ေသာသူကုိ ႐ုိေသျခင္းဆုိတာမွာ အသက္ႀကီးသူေတြကုိခ်ည္း ႐ုိေသရမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ မယူဆခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ့္တသက္တာမွာ ေတြ႕ႀကဳံဖူးသေလာက္ လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီး သုံးစားမရတဲ့လူေတြ တပုံႀကီးရွိသလုိ ငယ္ရြယ္သူေတြျဖစ္ေပမယ့္လည္း ေလးစားအပ္တဲ့လူေတြ ရွိေနတာ မၾကာခဏ ႀကံဳဖူးပါတယ္။

ညီလင္းဆက္နဲ႔ ရီတာကုိ တုိ႔ရဲ႕ အျမင္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အႀကိမ္တုိင္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ အျမင္တူတာမ်ဳိး မဟုတ္ေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႕ေသာ ကိစၥေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ အျမင္ေတြကုိ ႏွစ္သက္ေလးစားမိပါတယ္။

အခု “ေက်းဇူးတရား”နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ရီတာရဲ႕ ပုိ႔စ္ ကြန္မင့္က႑မွာ ကုိအင္ဒီျမင့္ရဲ႕ ကြန္မင့္အေပၚ ရီတာ ျပန္ေျဖထားပုံက မွတ္သားစရာလည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔လည္း အင္မတန္ ႏွစ္သက္မိတဲ့အေလ်ာက္ ရီတာ့ဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး (ခြင့္ျပဳခ်က္မရခင္မွာဘဲ) က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ပုိ႔စ္တခုအေနနဲ႔ သပ္သပ္ တင္လုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ႏွစ္ၿခိဳက္လက္ခံေသာ္လည္း စာဖတ္သူ မႏွစ္ၿခဳိက္လုိက မႏွစ္ၿခဳိက္ဘဲ ေနႏုိင္ခြင့္ အျပည့္ရွိပါတယ္။

ကုိအင္ဒီရဲ႕ ကြန္မင့္ကေနစလုိ႔ ရီတာေျဖထားတဲ့ကြန္မင့္ေတြကုိ အဆုံးထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါတယ္။

Andy Myint said...

စာတစ္ပုဒ္တည္းက အေၾကာင္းအေရာေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ေက်းဇူးတင္တာနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး နည္းနည္း ၀င္ရွည္လိုက္ဦးမည္။ ဒီေနရာမွာ ဘိုေတြနဲ႔ “ဗမာ”ေတြ ကြာသြားတာက ဘိုေတြက ေသးေသးႀကီးႀကီး လုပ္ေပး Thank You လိုက္တာပဲ။ ေျပာၿပီးလည္း ခဏပဲ ခံတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ မင္းကိုငါ မေန႔က ကူညီထားတာေလ သြားေျပာရင္ေတာင္ မမွတ္မိဘဲ ဘာေတြ လာေၾကာင္ေနတာလဲ ေျပာထည့္လိုက္ဦးမည္။
တို႔ဗမာမ်ားကေတာ့ ပါးစပ္က မသြက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္သက္လံုး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ေနေရာ။ ညီလင္းဆက္ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ေက်ာင္းဆရာေတြ ဥပမာက ေကာင္းတယ္။ ဆရာ၀န္၊ ေက်ာင္းဆရာ အတန္းအစားထဲကဆို ကိုယ့္ကို ကုသေပး၊ သင္ၾကားေပးတဲ့သူ မဟုတ္တာေတာင္ အဲဒီ အတန္းအစားဆို ေလးစားၿပီး ေက်းဇူးေတြ တင္ေနလိုက္ၾကတာထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ပါခ်င္တယ္။
စာဖတ္နာတဲ့သူကေတာ့ အေတြးအေခၚ (မွန္ခ်င္လည္း မွန္မည္။ မွားခ်င္လည္း မွားမယ္) တမူထူးေပမယ့္ ေလာကမွာ လူသာမန္ေတြက အမ်ားသားလား။ တကယ္ေျပာခ်င္တာက “ကိုယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္လိုက္ လူေတြ ေက်းဇူးတင္ေအာင္ အထင္ႀကီးေအာင္ မလုပ္နဲ႔”လို႔ ေျပာခ်င္တာကို “(ဥပမာ) လုပ္အားေပးတဲ့သူေတြ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြက အားယားေနလို႔ လုပ္တာ စိတ္အပန္းေျဖလုပ္ေနၾကတာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူေတြက သူ႔ခံယူခ်က္နဲ႔မို႔ သူလုပ္ေနတာ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူး” လို႔ ယူသြားမည့္လူေတြ ရွိႏိုင္တာ ကိုယ္ေတြ႔ပဲေလ။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ကေလးအေဖမို႔လားမသိ့ လူသာမန္ေတြကို (ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း လူသာမန္ပါပဲ) ေျပာတဲ့ အခါ ကေလးေတြကို ေျပာျပသလို ရွင္းရွင္းရိုးရိုးနဲ႔ တည့္မတ္မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚကိုပဲ ေလွ်ာက္ေစခ်င္တယ္။ ခပ္ျမင့္ျမင့္ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ လူသာမန္ေတြကို ရႈပ္ေထြးလမ္းမွားေစတာနဲ႔ စာရင္ ဒီလိုပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ Personally ထင္တယ္ေလ။ ဒီ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုထဲမွ မဟုတ္ပါဘူး တျခားဟာေတြကိုလည္း ဒီလိုပဲ ေျပာေလ့ရွိတာေတြ႔မိမွာပါ။
ဒါနဲ႔ စာမေပါက္တဲ့ ဗမာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါမယ္။ ရီတာက ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္ ဆိုတာလား မဆိုတာလားကို အေသအခ်ာ မရေသးဘူး။ (ဒါကိုကလည္း စာေရးနည္း တစ္ခုပဲကိုး…)


June 8, 2010 10:17 AM
Rita said...

တကယ္ေတာ့ ဒီ post အတြက္ comment ေတြ လာရင္ ဘာမွ မျပန္ဘဲေနမယ္လို႔ စဉ္းစားထားခဲ့တာပါ။ ခါတိုင္းျပန္ေနက် comment မ်ိဳး (ဇြန္ ေမးထားတာမ်ိဳး) ကိုေတာင္ မျပန္ဘဲ ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ မြန္ ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ ပို႔တဲ့ comment ကိုလည္း သူ႕ကို ေသခ်ာေျပာျပၿပီး မတင္ဘဲ ထားလိုက္တယ္။ မြန္က အေကာင္းေတြ ေရးထားလုိ႔ပါ။

ဒါေပမဲ့ ကိုအင္ဒီ comment ကိုေတာ့ ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္မိလို႔ေရာ၊ ျပန္သင့္တဲ့ comment ျဖစ္လုိ႔ေရာ ျပန္ပါမယ္။

(တကယ္ေျပာခ်င္တာက “ကိုယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္လိုက္ လူေတြ ေက်းဇူးတင္ေအာင္ အထင္ႀကီးေအာင္ မလုပ္နဲ႔”လို႔ ေျပာခ်င္တာ)

အဲလို ေျပာခ်င္တာလည္း မဟုတ္ဘူး ကိုအင္ဒီ။ ေျပာလည္း ဘာမွ ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ဆိုလိုရင္းက "လုပ္စရာ႐ွိတာ လုပ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား ေက်းဇူးတရား ဆုိတာေတြ၊ အနစ္နာခံတယ္ဆိုတာေတြ မဆုိင္တာေတြ ထည့္ေျပာေနရင္ ေျပာေနတဲ့ သူေတြဟာ စိတ္ကုန္စရာႀကီး၊ ကၽြန္မကေတာ့ အဲလိုလူမ်ိဳးကို ႐ိုးသားတယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ မယံုၾကည္ဘူး" လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ေအာင္ အထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ခ်င္လုပ္၊ မလုပ္ခ်င္ မလုပ္နဲ႔။ သူ႕သေဘာအတိုင္းပါ။ အထင္ႀကီးတာ မႀကီးတာ၊ ယံုၾကည္တာ မၾကည္တာလဲ ကိုယ့္သေဘာပဲေပါ့။ ဒါ ႐ွင္းပါတယ္။

ညီလင္းဆက္ ဆီမွာ အဲဒီ စကားလံုးက ဘယ္ကေန အရင္းခံလာသလဲ ကၽြန္မ ထင္တာ ေျပာၾကည့္မယ္။ မီဒီယာနဲ႔ အႏုပညာသမား အျပန္အလွန္ ေက်းဇူး႐ွိၾကတယ္ ဘာညာ ဘာညာကေန စလာတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာဆုိင္လဲ။ မီဒီယာဘက္က မေအာင္ျမင္ခင္ပဲ တင္ေပးေပး၊ ေအာင္ျမင္မွ တင္ေပးေပး မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ ေရာင္းရဖို႔၊ သတင္းရဖို႔ သူ႕အလုပ္ သူလုပ္တာပဲ။ ဒီလိုပဲ အႏုပညာသမား ဆိုတာေတြဘက္ကလည္း ေပါင္းကူးတံတားေခၚေခၚ၊ အငွားပါးစပ္နဲ႔ ပရိသတ္ကို စကားဆုိတယ္ေျပာေျပာ သူ႕အလုပ္သူ လုပ္တာပဲ။ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးျပဳႏိုင္တယ္ဆုိရင္ အျပန္အလွန္ အေလးထားၾကေပါ့။ ဒါပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥက ႏွစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အေရးကိစၥပဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္ဘက္ကမို႔လို႔ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုရပ္တည္တယ္ ဆုိတာေတြ ဖတ္ရ သိရတာ အေတာ္ ေလ စရာပါပဲ။ ထားပါေတာ့။

June 8, 2010 11:46 AM
Rita said...

(ရီတာက ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္ ဆိုတာလား မဆိုတာလားကို အေသအခ်ာ မရေသးဘူး)

ကၽြန္မအေနနဲ႔ တင္သင့္၊ မတင္သင့္ ဆုိတဲ့ဘက္က ဘယ္ေတာ့မွ ေဆြးေႏြးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒါက ခံယူတဲ့သူနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ကိစၥမို႔လို႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ ခံယူတာကို post ထဲမွာ ထည့္ေျပာၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တိက်ေအာင္ ထပ္ျဖည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ထပ္ေျပာရင္ေတာ့ အဲဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ 'တင္' တာနဲ႔ တူသြားမွာကိုလည္း ေသခ်ာေပါက္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တမင္ကို ထပ္ျဖည့္ေျပာပါမယ္။ မေန႔က ေန႔လည္ ႐ံုးေအာက္က fab လုပ္တဲ့ေနရာကို ဆင္းေတာ့ ကၽြန္မေလွ်ာက္လာမယ့္လမ္းမွာ ႐ွိေနတဲ့ စတီးလ္ ပိုက္လံုးေတြကို ကၽြန္မ လာေနတာျမင္လို႔ ေဘးကို ေသခ်ာကပ္ၿပီး ႐ွင္းေပးတဲ့ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ အလုပ္သမားတေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။

(သူ႐ွင္းမေပးလည္း ကၽြန္မ ေက်ာ္သြားလို႔ ရတယ္။ ေဘးက ေကြ႕ၿပီး ေလွ်ာက္လို႔ရတယ္။ ဒါ့ျပင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေက်ာ္သြားရလို႔ အိေႁႏၵပ်က္မွာေတြ ဘာေတြလည္း ပူေနမယ့္ အစားကို မဟုတ္ဘူး) အဲဒီ အလုပ္သမားကလည္း ကၽြန္မဆီက မ်က္ႏွာသာရႏိုင္လုိ႔၊ အခြင့္အေရးတခုခု ရႏိုင္လို႔ လုပ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ ပင္ကိုဗီဇအရ စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔ လုပ္ေပးတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ႐ံုးမွာက S'porean MD က စလို႔ မိန္းမေတြကို ဦးစားေပးတာ ႐ံုးေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ံုးေအာက္က အလုပ္သမားေတြေ႐ွ႕မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိသိမွတ္မွတ္ကို လုပ္ျပထားလို႔ သူတို႔မွာပါ အဲဒီ အက်င့္ ကူးေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မဆုိင္သလိုေနလည္း ျဖစ္တာကို မေနၾကဘဲ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ အဲဒီ ေသးေသးမႊားမႊားကိစၥအတြက္ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္တယ္။

ကိုအင္ဒီရဲ႕ စကားလံုးကို ထပ္ျပန္ေကာက္ၿပီး ေျပာရရင္၊ လုပ္ခ်င္လို႔ပဲ လုပ္လုပ္၊ လုပ္သင့္လို႔ပဲ လုပ္လုပ္၊ အနစ္နာခံတယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ မခံဘူးပဲ ေျပာေျပာ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့ (ေပးေနတဲ့) လူေတြကို ခံယူတဲ့ လူေတြဘက္က ေက်းဇူးတင္သင့္ မတင္သင့္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မေဆြးေႏြးပါဘူး။ ဒါ ခံယူတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္သေဘာအတုိင္းပါပဲ။ လုပ္ေပးေနၾကတဲ့ လူေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကၽြန္မ ဘယ္လိုခံယူလဲ ဆိုတာကိုပဲ ေျပာတာပါ။

ခု လုပ္ေနတဲ့ (ေပးေနတဲ့) လူဘက္က ေျပာၾကည့္ပါမယ္။ ဒါလဲ post မွာ ထည့္ေရးၿပီးသားပါ။ ကိုယ္တိုင္ ဘေလာ့ေရးေနေတာ့ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြ ေနရာကပဲ ေျပာထားပါတယ္။ ကၽြန္မ ေရးခ်င္လို႔ ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ စိတ္ေက်နပ္မႈအတြက္ပဲ ေရးတယ္။ အက်ႌတစ္ထည္ ဝတ္တာနဲ႔ ဘာမွ မထူးဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့လူက ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးေနမွာေပါ့။ မႀကိဳက္တဲ့လူက မ်က္ေစ့စပါးေမႊးစူးေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ေက်နပ္မႈကို ဦးစားေပးလို႔ လုပ္တာပါပဲ။

June 8, 2010 11:47 AM
Rita said...

ကၽြန္မ တကူးတက စာ႐ိုက္တင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္သစ္ဆင္း စာေတြေရာ... ဘယ္သူ႕အတြက္မွ အနစ္နာခံလို႔ အခ်ိန္ေပးလို႔ လုပ္ေပးေနတဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာပါ။ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ဒီစာေတြ ႐ွိေစခ်င္လို႔ပါပဲ။ အဲဒါ ကၽြန္မရဲ႕ သူတို႔အေပၚ ႏွစ္ၿခိဳက္တာ၊ သူတို႔ အလုပ္ကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္တာေတြပါတဲ့အျပင္ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ blog ID ကို ထူေထာင္ခ်င္တဲ့စိတ္လဲ က်ိန္းေသ ျငင္းမရေအာင္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ post တခုျဖစ္မယ့္ စာမ်ိဳး ႐ိုက္တင္တာ မေျပာနဲ႔။ side bar မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကိုယ္ဖတ္တဲ့ blog roll စာရင္းကစလို႔ blogger နဲ႔ blog ရဲ႕ ID ကို ျပဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ကၽြန္မအတြက္ အတိအက်ပါတယ္)

ဒါေပမဲ့ ဂ်ဴး ဝင္းၿငိမ္း အင္တာဗ်ဴး တင္တုန္းက hit သိသိသာသာ တက္ေပမယ့္ ေမာင္သစ္ဆင္းစာေတြ တင္ေတာ့ ေလ်ာ့ေတာင္ ေလ်ာ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တစ္အုပ္လံုး ႐ိုက္တင္ဦးမွာ။ hit ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ထက္ဝက္ေလ်ာ့ခ်င္ ေလ်ာ့ပေစ။ ႐ိုက္တင္မွာ။ ဘာလို႔ဆုိ ကၽြန္မက ႀကိဳက္တယ္ေလ။ ကိုယ္လိုပဲ ႀကိဳက္တဲ့လူေတြ မ်ားရင္ေတာ့ ဝမ္းေျမာက္စရာေပါ့။ မႀကိဳက္လို႔ အမ်ားစုက လွည့္မၾကည့္ဘူးဆိုေတာ့ ဝမ္းမေျမာက္ဘူးေပါ့။ ဒါ့ထက္ပိုလို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ႀကိဳက္ေစခ်င္တဲ့၊ ကိုယ့္လို စိတ္ဝင္စားမႈတူတဲ့ လူေတြ႐ွိရင္ ဖတ္မိေစခ်င္တဲ့ စိတ္႐ွိေပမယ့္ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနတာပါပဲ။ အခ်ိန္ကုန္ခံလို႔ အနစ္နာခံ ျဖန္႔ေဝေနတာ မဟုတ္ရပါ။ အႏၱရာယ္ႀကီးေပမဲ့ တခု ေျပာရဦးမယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ သူလိုလူ စာအုပ္ ျပန္႐ိုက္ပါလား ေျပာလာရင္ လံုးဝ စဉ္းစားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို လံုးဝ မႀကိဳက္လို႔။ (ဒီေနရာမွာ ဒီစာေလးပဲ ျဖတ္ဖတ္လိုက္ၿပီး၊ ဒါ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္စံုတြဲကို ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာေနတာလို႔ လာရင္လည္း လာႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သေဘာထားကို post တစ္ခုမွာ အတိအလင္းေရးၿပီးသားမို႔ ဒါေလးပဲ ျဖတ္ဖတ္ၿပီး ဘာေျပာေျပာ ဂ႐ုစိုက္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး)

လုပ္ေနတဲ့သူအတြက္မွာ ကိုယ္လုပ္လိုက္တာက သက္ေရာက္မႈ တခုခု ႐ွိသြားၿပီ၊ လူသိသြားၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္တာေတြေရာ၊ မတင္တာေတြေရာ၊ ဆဲတာေတြေရာ၊ ဆုိတာေတြေရာ လာမွာပဲ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္လို႔ကို လုပ္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳလာတာ၊ ေက်းဇူးစကားဆုိလာတာနဲ႔ ႀကံဳရင္ ဝမ္းေျမာက္မိတာသာ မကဘဲ အဲဒီလူကို ေက်းဇူးေတာင္ ျပန္တင္မိဦးမယ္။ ကၽြန္မႀကိဳက္လို႔ ႐ိုက္တင္တဲ့ ေမာင္သစ္ဆင္းစာေတြ ဖတ္ၿပီး သေဘာက်တယ္ ေျပာရင္ လာဖတ္တဲ့လူကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္တယ္။

မေန႔က မမကြမ္ စီေဘာက္မွာပဲ ဒီ post ကို ဖတ္ၿပီး zyt ဆိုတဲ့ nick နဲ႔ တေယာက္က လာေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားလံုးအတုိင္း ျပန္ေျပာရရင္... ကၽြန္မေျပာတာ မွန္ပါတယ္တဲ့။ post ထဲမွာပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအေၾကာင္း ႐ိုက္တင္ေနတဲ့ မေ႐ႊမိက လာဖတ္တဲ့လူေတြကို သူကေတာင္ ျပန္ေက်းဇူးတင္ေနေသးတာ တဲ့။ ဒီသေဘာတရားက ဘာမွ အက်ယ္ေျပာစရာမလုိဘဲ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။

လုပ္တဲ့သူေတြဘက္က ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ခ်င္တာကို ေ႐ြးလုပ္ေနၿပီး၊ မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ရပ္လိုက္လို႔ရတာကို ဘယ္သူ႕ ေက်းဇူးတင္ခံေနခ်င္ရမလဲ။ ဘယ္သူ႕ေခါင္းထဲမွာမွ အဲဒါမ႐ွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားသေဘာနဲ႔ လုပ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါ သူ႕လမ္းေၾကာင္းပဲ။ သူ႕ခံယူခ်က္နဲ႔ အဆင့္အတန္းပါပဲ။

June 8, 2010 11:48 AM
Rita said...

ခံယူသူဘက္မွာ ကိုအင္ဒီေျပာတဲ့...
( “(ဥပမာ) လုပ္အားေပးတဲ့သူေတြ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြက အားယားေနလို႔ လုပ္တာ စိတ္အပန္းေျဖလုပ္ေနၾကတာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူေတြက သူ႔ခံယူခ်က္နဲ႔မို႔ သူလုပ္ေနတာ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူး” လို႔ ယူသြားမည့္လူေတြ ရွိႏိုင္တာ ကိုယ္ေတြ႔ပဲေလ)
အဲလို ခံယူသြားေအာင္လို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိ ေျပာလိုက္ရင္ေတာင္ ဘယ္သူက နားေယာင္ပါလိမ့္မလဲ လို႔ ဆက္ေတြးေနမိတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဘယ္သူမွေတာ့ နားမေယာင္ပါဘူး ဆုိတာ ကိုအင္ဒီလည္း သိပါတယ္။ ဆုိလိုရင္းကို တလြဲေကာက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲလုိ ေကာက္ယူတဲ့လူေတြ႐ွိတာကို ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ အေတြးအျမင္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးလို႔မွ မရဘူးလို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ မင္းကိုႏိုင္ ကိုေတာင္ ေယာအတြင္းဝန္လို ေျပာလိမ့္မယ္လို႔ ၾကည္ညိဳစိတ္နဲ႔ ထင္ေနၾကတဲ့လူေတြ ႐ွိေနေသးတာပဲ။ (ေယာအတြင္းဝန္ ျမင္းထိန္းငတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ လုပ္လိုက္တဲ့ အကြက္ဟာ ကေလးကလားပါလားဆုိတဲ့ အေတြးမ႐ွိဘူး။ ေက်ာင္းျပ႒ာန္းစာမွာေတာင္ ပါလာေသးတာ ဒါထည့္ေျပာလိုက္ရင္ ဟုတ္လွၿပီလို႔ပဲ ေတြးတယ္)

ေနာက္တခုက ေက်းဇူးတရားနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥမွာ ဘာလို႔ အဲဒီလို တလြဲေကာက္ၾကသလဲ။ ကၽြန္မစဉ္းစားမိသေလာက္က ဆုိလိုရင္းကို ေသခ်ာမစဉ္းစားႏိုင္တာထက္၊ မစဉ္းစားခ်င္တာ နဲ႔ သူမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္စိတ္ မ်ားေနလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဥပမာ- ဗမာဝတ္စံု ဝတ္ျခင္း၊ မဝတ္ျခင္း။ ဝတ္တဲ့လူေတြ၊ ဝတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္တဲ့လူေတြဟာ သူတို႔ဘာသာ ဝတ္ခ်င္လို႔၊ ယဉ္ေက်းမႈကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဆိုတာထက္ ဒါကို နင္းၿပီး မဝတ္တဲ့လူေတြကို ေဆာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ဦးေဆာင္တယ္။ ဒီလိုပဲ ခုကိစၥမွာ သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္တတ္တာထက္ လိုရာဆြဲၿပီး ေဆာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ဦးေဆာင္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

ေသခ်ာစဉ္းစားၾကည့္ရင္ ေက်းဇူးတင္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚဖို႔ (ေက်းဇူးစကားဆိုဖုိ႔ မဟုတ္) ဆုိတာ ဘာခက္သလဲ။ အထူးသျဖင့္ ကိုအင္ဒီေျပာသလို အ႐ိုးစြဲေနတတ္တဲ့ ဗမာေတြမွာ ဘာခက္သလဲ။ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားအရ၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြအရ အလိုလို က်င့္သားရေနၾကတာပဲ။ ေနာက္တခု ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ထပ္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ေက်းဇူးတင္စိတ္ဟာ ဘယ္ကေန ျဖစ္လာသလဲလို႔။ ပုထုဇဉ္မွန္သမွ်အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးအတၱကို ျပည့္စံုေစတဲ့အတြက္ ေက်နပ္မိတဲ့စိတ္က ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ စိတ္သေဘာနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ အေရးကိစၥေတြ လုပ္ေဆာင္ျပတာ ေတြ႕ရတဲ့အခါ ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဆရာဝန္ေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြကို ေက်းဇူးတင္ၾက ေလးစားၾကတာ အဲဒီသေဘာတရားရဲ႕ အျပင္ကို ထြက္သြားတာ ဘာ႐ွိလို႔လဲ။ ဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိဖို႔ တင္တတ္ဖို႔ဆိုတာ အတၱ႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘာမ်ားခက္လို႔လဲ။ မတင္မိဖို႔သာ ခက္တာပါ။

June 8, 2010 11:48 AM
Rita said...

ညီလင္းဆက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ညီလင္းဆက္ေလာက္မွ မဟုတ္တဲ့ဟာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ညီလင္းဆက္ထက္ မကတဲ့ဟာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ (ဒီေနရာမွာ နာမည္အစား ေနာက္ပိုင္းမွာ နာမ္စားေျပာင္းသံုးလုိ႔ရတယ္။ တမင္ကို အဲဒီနာမည္ကို 3 ခါတိတိ ထည့္ခ်င္လို႔ ထည့္ေရးတာ) သူတို႔ ေက်းဇူးတင္စရာ႐ွိတာ တင္ဖို႔ ဘယ္သူကမွ ေဝဖန္ေစာေၾကာ၊ တြန္းအားေပးေထာက္ျပေနဖို႔မလုိပါဘူး ထင္မိတယ္။

ေက်းဇူးတင္ရတာထက္ ခက္ခဲတာ၊ ေလးနက္တာ၊ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သင့္တာက ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အမႈကိစၥတစ္ခုကို ကိုယ့္အေပၚ ျပဳဖူးသူအေပၚ သူလိုအပ္ရင္ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ျပန္ဆပ္ႏိုင္ဖို႔ရယ္၊ ကိုယ့္ကို ေက်းဇူးျပဳဖူးသူအေပၚမွာ တိုက္႐ိုက္တုန္႔ျပန္ဖို႔ မလိုရင္ေတာင္ အဲဒီ အမႈကိစၥကို ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကိုယ္ကေန လက္ဆင့္ျပန္ကမ္းႏိုင္ဖို႔ရယ္သာ ခက္တာပါ။

ညီလင္းဆက္ စလုိက္တဲ့ ကိစၥကေန ေက်းဇူး ေက်းဇူး ေက်းဇူး တင္တတ္ရမယ္လို႔ မိုးမႊန္ေအာင္ေျပာေနတဲ့လူေတြ ကိုယ့္ဘာသာ လြယ္တာပဲ လုပ္ေနသလား၊ မလြယ္တာပဲ လုပ္ေနသလားဆုိတာ ေျပာေနမယ့္အစား စဉ္းစားၾကည့္တာ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္မိတယ္။

ကိုအင္ဒီ comment ကို ျပန္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာလဲ ျပန္စဉ္းစားမိသြားတဲ့ အတြက္ ပတ္သတ္ရာ ပတ္သတ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေက်းဇူးဥပကာရ အထူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။ :)

comment ေရးခဲတဲ့ ကိုအင္ဒီဆီ တကူးတက ေရးသြားတဲ့ comment ရလို႔လည္း တကယ္ဝမ္းေျမာက္မိတာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

(စာ ေရးပံုေရးနည္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ကေတာ့ ကေလးကို ေျပာသလိုပဲ ေရးေရး၊ ဓမၼာစရိယကို ေျပာသလိုပဲ ေရးေရး နားမလည္တဲ့လူက လည္ကို မလည္ဘူး၊ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့လူက စြဲကိုစြဲေနမွာပဲ ျဖစ္လို႔ သိပ္မထူးဘူး ထင္မိပါတယ္။ အတိုက္အခိုက္က ဘယ္လိုေရးေရး ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ လြတ္မွာမဟုတ္တဲ့ တူတူေတာ့ ကိုယ္ အာ႐ံုလာသလိုပဲ ဆက္ေရးမယ္။ အဲဒီ အတြက္ စာဖတ္သူကို မေလးစားတာေတြ၊ ထည့္မတြက္တာေတြ ေျပာလာခဲ့ရင္လည္း ခံပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘေလာ့ေရးတာ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။

ဒါျဖင့္ ေရးၿပီး ဘယ္သူ႕မွ ျပမေနနဲ႔။ ကိုယ့္ဘာသာ သိမ္းထားလို႔ ေျပာလို႔လည္း မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေရးတာကို သူမ်ား ဖတ္ေစခ်င္တာ၊ ျပခ်င္တာကိုက ေရးသူရဲ႕ အတၱနဲ႔ ယွဉ္တဲ့ ဆႏၵပဲ။ သူရဲ႕ စိတ္ေက်နပ္မႈ အတြက္ပဲ။ ဒါကိုမွ မေက်နပ္လို႔ လာမဖတ္ၾကလည္း ဘာမွ မတတ္ပါ။ မေရးဘဲ မတင္ဘဲေတာ့ ေနမွာမဟုတ္လို႔ ေျပာလိုပါတယ္)

ကိုအင္ဒီရဲ႕ comment ကို ျပန္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ စကားလံုးေတြက ကိုအင္ဒီကို မရည္႐ြယ္ဘူးဆိုတာ နားလည္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

Read more

ေက်းဇူးရွင္ မႈိလုိေပါတဲ့ ေလာကႀကီးအလယ္မွာ

အခုတေလာ “ေက်းဇူးရွင္၊ ေက်းဇူးခံ၊ ေက်းဇူးစား၊ ေက်းဇူးစကား” ဆုိတာေတြ ၾကားေန ေတြ႕ေန ဖတ္ေနရတယ္။ “ေက်းဇူး”ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဝင္းေဖ ေရးသားတဲ့ “မ်က္မွန္” ဆုိတဲ့ ဝတၳဳတုိေလးတပုဒ္ကုိ အရင္ဆုံး ေျပးသတိရမိပါတယ္။ ကိစၥရပ္ကေလးတခုအတြက္ ေက်းဇူးရွိခဲ့ဖူးတာအေပၚ မၿပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ အသားယူရင္း လုိတာထက္ပိုၿပီး အခြင့္အေရးေတြယူေနတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းနဲ႔ အဲဒီဒဏ္ကုိ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ေပါက္ကြဲထြက္ရသူတေယာက္အေၾကာင္း ကေလာင္သြက္သြက္နဲ႔ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ဝတၳဳတုိတပုဒ္ေပါ႔။

မွန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ သူ႕ေက်းဇူးေလး နည္းနည္းေလာက္ ရွိခဲ့ဖူးရင္ပဲ တဖက္လူက တသက္လုံး အသက္ေပးၿပီး ဆပ္ရေတာ့မယ့္ အေပါက္မ်ဳိး ခ်ဳိးတတ္တာ ေတြ႕ရဖူးတယ္။

တခ်ဳိ႕လူေတြက်ျပန္ေတာ့ သူ႕သေဘာနဲ႔သူ ဇြတ္အတင္းအဓမၼ ဝင္ကူညီၿပီး တဖက္လူရဲ႕ ေက်းဇူးတင္တာကုိ အေခ်ာင္ ခံခ်င္ၾကတာမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။

ၾကားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။။ “တုိင္းျပည္ႀကီး ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့ဖုိ႔ လက္တလုံးအလုိမွာ အခ်ိန္မီ ဝင္ၿပီး ကယ္တင္လုိက္ရတယ္”….ဆုိတာမ်ဳိးေလ။ အသားလြတ္ႀကီး ကယ္တင္ရွင္အေပါက္မ်ဳိး ဝင္ခ်ဳိးေနတာ။ ဒါမ်ဳိးက နအဖ သာလွ်င္ မဟုတ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆုိသူေတြထဲမွာလည္း ဒီအခ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လူေတြ တပုံႀကီးရွိေနျပန္တယ္။ “မင္းတုိ႔ ေထာင္က်ခံခဲ့ဘူးလုိ႔လား။ ငါတုိ႔ေလာက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရဘူးလုိ႔လား”…စသျဖင့္ေပါ႔ေလ။

ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာရသလဲလုိ႔ အေၾကာင္းရင္းကုိ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။

က်ေနာ့္အထင္မမွားဘူးဆုိရင္ေတာ့ “ေက်းဇူးသိတတ္တာဟာ ေကာင္းတယ္” ဆုိတဲ့ အယူအဆကေန အစျပဳတယ္လုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီအယူအဆကုိ လူမ်ဳိးဘာသာမေရြး လက္ခံက်င့္သုံးၾကတာပါ။ ဗုဒၶဘာသာမွာဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြဟာ မိဘနဲ႔ ဆရာသမားကုိ အနေႏၱာအနႏၱငါးပါး ဂုိဏ္းဝင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြဆုိၿပီးေတာ့ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ ပူေဇာ္ထုိက္ေသာသူကုိ ပူေဇာ္ျခင္း၊ သူ႕ေက်းဇူးကုိ သိတတ္ျခင္း ဆုိတဲ့အတုိင္းဆုိေတာ့ အဲဒီအထိကေတာ့ ဟုတ္ေနပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး ရလာခဲ့တဲ့ အေလ့အထ မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကုိယ့္ကုိ ပညာသင္ေပးတဲ့ ဆရာေတြကုိသာမက တျခားအသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းနဲ႔ လူေတြကုိပါ ေတြ႕ကရာ“ဆရာ” တပ္ၿပီး ေခၚေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဥပမာ ဆရာဝန္ကုိလည္း ဆရာလုိ႔ပဲ ေခၚတယ္။ စာေရးဆရာကုိလည္း ဆရာပဲ။ သတင္းသမားေတြကိုလည္း သတင္းစာဆရာပဲ။ ကားေမာင္းတဲ့လူကုိလည္း ကားဆရာ၊ အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္တဲ့လူကုိလည္း စက္ဆရာ၊ ပန္းပဲထုတဲ့လူကုိ ပန္းပဲဆရာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆုိက္ကားနင္းတဲ့ လူကုိေတာင္ ဆုိက္ကားဆရာလုိ႔ ေခၚတတ္ၾကပါတယ္။ (ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ လူထုစိန္ဝင္းက ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးဖူးပါတယ္။)

အဲဒီမွာတင္ ဇာတ္လမ္းက နည္းနည္း႐ႈပ္လာၿပီး ေရာေထြးမႈေတြ စျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ ဆရာဝန္က ေဆးကုေပးရင္ ကုသခကုိ “ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ” လုိ႔ ေခၚလာၾကတယ္။ အစုိးရေဆး႐ုံက ဆရာဝန္မုိ႔ ေဆးကုသခ ေပးစရာမလုိရင္ေတာင္ ေက်းဇူးတင္လုိ႔ဆုိၿပီး လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီလက္ေဆာင္ကုိလည္း “ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္” လုိ႔ ေခၚၾကျပန္တယ္။ (ေနာက္ပုိင္း ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္ ေတြ အျဖစ္ကေန မူလသဘာဝ ေပ်ာက္ပ်က္ၿပီး အဆုံးသတ္မေတာ့ အစုိးရဌာနဆုိင္ရာေတြအတြင္းမွာ အဓိက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ နည္းလမ္းႀကီးတခုအျဖစ္ ဆက္လက္ အသုံးေတာ္ခံေနပါေတာ့တယ္။)

အလားတူပဲ…. “စာေရးဆရာ” ေတြကုိလည္း စာမူခေပးတယ္ဆုိရမယ့္ေနရာမွာ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းကုိပဲ သုံးစြဲၾကတယ္။ သတင္းစာဆရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း ထုိ႔အတူပဲ။ ဒါေတြဟာ ေဝါဟာရ သက္သက္ပဲ။ သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူးလုိ႔ ထင္မယ္ဆုိရင္လည္း ထင္လုိ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေလ့အထႀကီးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ လူမႈအသုိင္းအဝုိင္းၾကားထဲမွာ ၾကာရွည္ျမင့္စြာ အျမစ္တြယ္လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ စတဲ့ လူေတြကုိ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေတြက အျမင္မွာပါ မသိလုိက္မသိဘာသာ စြဲထင္မွတ္ယူလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူတန္းစားအသီးသီးမွာ လူေကာင္းသူေကာင္းေတြပါသလုိ အက်င့္မေကာင္းတဲ့လူေတြလည္း တပုံႀကီးရွိေနတယ္။ အက်င့္မေကာင္းေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဲဒီနယ္ပယ္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့လူေတြကုိ သူ႕အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းကုိ ေထာက္ၿပီး ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြသဖြယ္ ဆက္ဆံေနရမွာေတာ့ သဘာဝ မက်ဘူးေပါ႔ေနာ္။

နအဖ အစုိးရ တက္မလာမီေခတ္ကလည္း ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီရဲ႕ ဝါဒျဖန္႔ခ်ီေရး ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြဟာ ေနရင္းထုိင္ရင္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ေတာင္သူဦးႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ လယ္သမားေတြနဲ႔အတူ ရႊံ႕ထဲမွာ ဒုိးတူေပါင္ဖက္ ႐ုန္းေနၾကတဲ့ ႏြားသတၱဝါေတြကုိေတာင္ ကုိယ့္ရဲ႕ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္လုိလုိ ေျပာလာၾကေတာ့ လမ္းမွာ ႏြားေတြ႕ရင္ပဲ ထုိင္ကန္ေတာ့ရမလုိ ဘာလုိလုိ ျဖစ္လာတယ္။

ထားပါေတာ့။ ေက်းဇူးခံ၊ ေက်းဇူးစားလူေတြဖက္က မဂၤလာတရားနဲ႔အညီ ေက်းဇူးတင္တယ္ပဲ ထား။ အဲ….. ေက်းဇူးရွင္ေတြဖက္ကလည္း ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အက်င့္ပ်က္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး စိတ္ႀကီးေတာ့ ဝင္လာၾကတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ကုိယ့္ဆႏၵအေလ်ာက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းကုိ ဝတၱရားအရ လုပ္ကုိင္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ ေနရင္းထုိင္ရင္း ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္တာမ်ဳိးေတြ ရွိလာၾကတယ္။ ျပည္သူ႕အတြက္တုိ႔၊ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္တုိ႔၊ လူအမ်ားအတြက္တုိ႔ စတဲ့ စကားေတြနဲ႔ အသံေကာင္းဟစ္လာၾကတယ္။

သူ႕ဘာသာသူ ေသနတ္ကုိင္ခ်င္လုိ႔ လက္ယားၿပီးေတာ့ တပ္ထဲဝင္သြားတဲ့သူေတြကလည္း “အသက္ေသြးေခၽြး စဥ္မေႏွး၊ ေပးဆက္သည္မွာ တပ္မေတာ္ပါ” ဆုိတာမ်ဳိး ေအာ္လာၾကတယ္။

တကယ္ကေတာ့ လူတေယာက္ဟာ သူ႕အလုပ္ကုိသူ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေဆာင္ေနသေရြ႕ သူ႕အက်ဳိးအတြက္ေရာ၊ အမ်ားအက်ဳိးတြက္ေရာ သယ္ပုိးၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္သားကလည္း စစ္သားအေလ်ာက္၊ ေစ်းသည္ကလည္း ေစ်းသည္အေလ်ာက္၊ အင္ဂ်င္နီယာကလည္း အင္ဂ်င္နီယာအေလ်ာက္၊ အိမ္ရွင္မကလည္း အိမ္ရွင္မအေလ်ာက္၊ ေလွသမားကလည္း ေလွသမားအေလ်ာက္၊ ဆရာဝန္ကလည္း ဆရာဝန္အေလ်ာက္၊ ေက်ာင္းဆရာကလည္း ေက်ာင္းဆရာအေလ်ာက္ သူ႕နည္းနဲ႔သူ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ညီတူညီမွ် ေက်းဇူးျပဳေနၾကသူေတြခ်ည္းပါ။ မယုံလုိ႔ရွိရင္ ေစ်းသည္ေတြ၊ အိမ္ရွင္မေတြ မပါဘဲ စစ္သားေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြနဲ႔ခ်ည္း လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေဆာက္ၾကည့္ပါ။ (ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ လက္နက္ကုိင္ေတြ မပါဘဲ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တည္ေဆာက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပုိၿပီး ေအးခ်မ္းသာယာမႈတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ ရမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။)

ဒီေတာ့ တခုခုကုိ လုပ္တယ္ဆုိရင္ ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္လုိ႔ လုပ္တာထက္ ကုိယ့္ေရြးခ်ယ္မႈအေလ်ာက္၊ ကုိယ့္ဝါသနာအေလ်ာက္၊ ကုိယ့္ယုံၾကည္မႈအေလ်ာက္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့အေလ်ာက္၊ လုပ္တာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ညီလင္းဆက္တုိ႔ ရီတာတုိ႔ရဲ႕ အယူအဆကုိ သေဘာက် ႏွစ္ၿခဳိက္မိပါတယ္။

ေက်းဇူးခံ၊ ေက်းဇူးစားေတြဖက္က ၾကည့္ရင္ ေက်းဇူးတင္တာဟာ မေကာင္းဘူးလားဆုိေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးမသိတတ္သူ၊ ေက်းဇူးကန္းသူအျဖစ္ထက္စာရင္ ေက်းဇူးသိတတ္တာက ပုိေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်းဇူးကုိ ဘယ္လုိ ျပန္ဆပ္မလဲ။ ဆပ္ပုံဆပ္နည္း နည္းလမ္းက်ဖုိ႔ေတာ့ လုိမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တပုိ႔စ္မွာက်မွ ေက်းဇူးဆပ္ပုံဆပ္နည္းေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္ေတြးမိသမွ် ထပ္ေရးပါဦးမယ္။

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္.....
(၁) မ်က္မွန္ (ဝင္းေဖ)
(၂) ထက္ထက္မုိးဦး တကယ္ပဲ မလြန္ဘူးလား (ညီလင္းဆက္)
(၃) One Minute Interview (Ritako)
(၄) ေက်းဇူးတင္လုိက္ပါ (ဝီရွီမီ)
(၅) ေက်းဇူးတရား self-ownership and all that (ဝတုတ္ -zizawa)
Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs