“သူကေလးနဲ႔ ေတြ႕ၾကရာတြင္”

Share |

ဒီကေန႔မနက္ ႐ုံးအသြားမွာ မုိးက တစိမ့္စိမ့္ ေစြရြာေနျပန္တယ္။ ညဳိ႕မႈိင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံမွာ ရံဖန္ရံခါ ယွက္ျဖာသြားတတ္တဲ့ လွ်ပ္ႏြယ္လွ်ပ္ပန္းေတြကလည္း တလက္လက္။ ေနာက္ဆက္တြဲ မုိးခ်ဳန္းသံကလည္း ဂ်ဳိးတဂ်ိမ့္ဂ်ိမ့္။

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မုိးေလကင္းလြတ္တဲ့ လတန္ေဆာင္တုိင္အခါသမယေပါ႔။ စကၤာပူမွာသာ မုိးက ေစြလုိ႔ေကာင္းဆဲ။ တခါတေလ….ခရစ္စမတ္လုိရာသီမ်ဳိးမွာ တီဗီက လာေနတဲ့သီခ်င္းက “Let it snow, let it snow”။ အျပင္မွာေတာ့ မုိးကတေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ရြာခ်င္ရင္ ရြာေနတတ္တာမ်ဳိး။

မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ စကၤာပူမွာက မုိးရာသီျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ရာသီအခ်ိန္ကြာျခားေပမယ့္ ဗမာျပည္က မုိးရာသီကုိဘဲ ပုိၿပီးသတိရမိေတာ့တယ္။

ျပာမေယာင္ခုိးမင္အေသြးရယ္နဲ႔
၀ဠာေဘာင္မုိးဆင္လုိ႔ေပးျပန္ေတာ့
ပ်ဳိးပင္ေလးေတြက စိမ္းလဲ့ၾကည္….တဲ့။

(ေသာ္တာေဆြရဲ႕ က်ေနာ့္ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းထဲမွာ ေရးျပတဲ့ ဒဂုန္နတ္သွ်င္ရဲ႕ ကဗ်ာအခ်ဳိးေလးေလ။ နည္းနည္းလြဲရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။)

က်ေနာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က သည္လုိမုိးရာသီမွာ တျခားရြာက အလယ္တန္းေက်ာင္းကုိ တကူးတက သြားတက္ရတာကုိ အမွတ္ရမိတယ္။ ကုိယ့္ရြာမွာက မူလတန္းေက်ာင္းဘဲ ရွိတာကုိး။ ရြာတရြာေက်ာ္အထိ သြားတက္ရတယ္။

လမ္းမွာ ႐ုိးကုိလည္း ျဖတ္ရတယ္။ ေရေဖြးေဖြးနဲ႔ လယ္ကြင္းေတြကုိလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ရတယ္။ ကန္သင္းေဘာင္တေလွ်ာက္မွာ ဖိနပ္ကုိ လက္ကတဖက္ခၽြတ္ၿပီးေတာ့ကုိင္၊ ထီးနဲ႔ ထမင္းဘူးနဲ႔ကုိ က်န္တဖက္မွာကုိင္၊ မုိးထဲေလထဲမွာ ေျခေခ်ာ္မလဲေအာင္ သတိထားၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရတာပ။

ပ်ဳိးမႏႈတ္ရေသးတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ ေစာေစာက ဒဂုန္နတ္သွ်င္ကဗ်ာထဲကလုိဘဲ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ပ်ဳိးပင္ေလးေတြက တကယ့္ကုိ စိမ္းလဲ့ၾကည္ေနေတာ့တာေပါ႔။ ေလအေနာ့မွာ ပ်ဳိးပင္ထိပ္ဖ်ားခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြက ျမကမၺလာမွာ ၀ဲဂယက္ပုံသ႑ာန္ ယိမ္းတႏြဲ႕ႏြဲ႕။ လယ္ကြင္းထဲက ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလႏုေအးထဲမွာ ေရေမွာ္နဲ႔လုိလုိ၊ တမန္းနံ႕လုိလုိ ရန႔ံတမ်ဳိးကေလးကလည္း ပါေသးတယ္။

ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ေတာ့ လူကလည္း ႀကီးေကာင္နည္းနည္း၀င္စအရြယ္။ ဟုိသည္ စိတ္လႈပ္ရွားတဲ့အရြယ္။ သစ္ရြက္ကေလးေတြ လႈပ္တာနဲ႔ေတာ့ မရယ္ခဲ့မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ အရယ္သန္တဲ့ အရြယ္ေပါ႔။

အဲသည္အခ်ိန္မွာ သူကေလးကုိ စ သတိထားမိတာပါဘဲ။ သူကေလးက က်ေနာ္တုိ႔ ရြာရဲ႕ေတာင္ပုိင္းမွာ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ဆုိ သူ႕အိမ္ၿခံစည္း႐ုိး က်ဳိးတုိးက်ဲတဲ ၾကားက က်ေနာ့္ကုိ မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ စုိက္ၾကည့္ေနတတ္တာကုိ ႀကဳံရေလ့ရွိတယ္။

သူကေလးက အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ ဖြံ႕ထြားလြန္းတယ္ေျပာရမယ္။ ရြာထဲမွာ သူ႕ကုိ မ်က္စိက်ေနသူ သုံးေယာက္ေလာက္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာသံၾကားရတယ္။

တညေန ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ပုိသင္ေပးေနလုိ႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ က်ေနာ္က အတူျပန္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ေတာင္ ေနာက္က်လုိ႔ ေနာက္မွာ တေယာက္တည္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေဟာ သူကေလးတုိ႔ အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္ကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ လွည့္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ မန္က်ည္းပင္ေအာက္ ၿခံစည္း႐ုိးကေလးနားမွာ သူကေလးရပ္လုိ႔။

အဲသည္ေနရာေလးက သူကေလးအၿမဲရပ္ေနက် ေနရာ။ သူ႕အိမ္က လူေတြကလည္း သူကေလးကုိ အိမ္အျပင္ကုိမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပးထြက္ပါေလစ။

သည္တခါမွာလည္း က်ေနာ့္ကုိ မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ စုိက္ၾကည့္ေနျပန္တယ္။ ဘယ္လုိစိတ္ဆႏၵက ေစ့ေဆာ္တယ္မသိ။ က်ေနာ္ဟာ ရြာလမ္းမက ရႊံ႕ဗြက္ေတြထဲမွာ တစြပ္စြပ္ နင္းၿပီးေလွ်ာက္ေနရာက အဲသည္ၿခံစည္း႐ုိးနားကုိ အသာခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တယ္။ သူကေလးကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အနီးကပ္ ၾကည့္မိတယ္။

သူကေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက ရႊန္းရႊန္းစားစား ႏုိင္လြန္းလွတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ၀ါးျခမ္းျပား က်ဳိးတုိးက်ဲတဲ ၿခံစည္း႐ုိး ၀င္းထရံၾကားကေန လက္ကုိ အသာလွ်ဳိၿပီး သူကေလးရဲ႕ နဖူးေလးကုိ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားေလးေတြနဲ႔ အသာအယာတုိ႔ထိမိတယ္္။ သူမရဲ႕ နဖူးက ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ေလး။ ေနာက္ေတာ့ နည္းနည္းတဆင့္တက္ၿပီး ပါးကေလးကုိ ကုိင္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ အဲသည္အခါမွာေတာ့ သူကေလးက အသံမထြက္ဘဲ တဖက္ကုိ လွည့္သြားေတာ့တယ္။ ဒါပါဘဲ။ သည့္ထက္မပုိပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း ၿခံစည္း႐ုိးအျပင္ဘက္မွာ ရပ္ေနရာက ခဏေနေတာ့ အသာလွည့္ထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။

သည္အျဖစ္အပ်က္က ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ပုိင္း ကုိးတန္းဆယ္တန္း ၂ ႏွစ္ကုိေတာ့ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ျဖစ္တယ္။ သူကေလးကုိလည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးတဲ့ေနာက္ ရြာကုိျပန္လာေတာ့ အဲသည္အိမ္နားက စက္ဘီးျဖတ္နင္းသြားရင္ ေတြ႕ေနက်ေနရာေလးမွာ သူကေလးရွိေလမလားရယ္လုိ႔ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေလးကုိ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။

ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ၊ ဘာျဖစ္သြားသလဲ ဘယ္သူ႕ကုိမွ က်ေနာ္မေမးျဖစ္ခဲ့မိပါဘူး။ သည္အျဖစ္အပ်က္ကေလးဟာ သူကေလးနဲ႔ က်ေနာ္အၾကားမွာ ဘယ္သူမွမသိဘဲ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ကေလး။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ကာလရွည္ၾကာစြာ ဘယ္သူ႕ကုိမွ ထုတ္ေဖာ္မေျပာဘဲ တိတ္တဆိတ္ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလး။

ေၾသာ္…..အခုဆုိရင္ သူကေလးေတာင္ ေလာကႀကီးမွာ ရွိခ်င္မွ ရွိေတာ့မွာပါ။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အခုလုိ မုိးကေလးညဳိ႕တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ငယ္ငယ္က အဲသည္အျဖစ္အပ်က္ကေလးနဲ႔တကြ သူကေလးကုိ တခါတရံ ေအာက္ေမ့သတိရမိပါတယ္။

ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားလမ္းေဘးရွိ အိမ္တအိမ္က မန္က်ည္းပင္ေအာက္ ခ်ည္တုိင္တြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ၊ ၀ယ္ယူခ်င္လြန္း၍ ရြာထဲကလူေတြ မ်က္စိက်ေနခဲ့ၾကေသာ ႏြားနီမ ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြား ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးသုိ႔ အမွတ္တရ…