မီဒီယာတြင္ေဖာ္ျပေသာ သတင္းမ်ားကုိ ကုိးကားပါသည္။ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကုိ လက္ထပ္ယူဘုိ႔ရန္ ခြင့္ျပဳမိန္႔မက်သည့္ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ သက္ဆုိင္ရာအာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားထံ အႀကိမ္ႀကိမ္ အသနားခံစာ တင္သြင္းသည့္ၾကားက သက္ဆုိင္ရာ၏ ခြင့္ျပဳမိန္႔ကုိ မရၾကျခင္းျဖစ္သည္။
၀င္ေငြနည္းပါးေသာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းနိမ့္ပါးေသာ (သုိ႔မဟုတ္) အဆင့္နိမ့္ပါးသည့္အလုပ္မ်ားကုိသာ လုပ္ကုိင္ေနေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံသားတုိ႔အေနျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ လက္္ထပ္ရန္အလုိ႔ငွာ အစုိးရထံမွ ခြင့္ျပဳမိန္႔ရဘုိ႔မွာ တေန႔တျခား ပုိမုိခက္ခဲ၍လာေပသည္။
ဥပမာျပရပါက အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းအေရာင္းဆုိင္တခုတြင္ အေရာင္းမန္ေနဂ်ာလုပ္ေနေသာ အသက္၄၄ ႏွစ္အရြယ္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားတဦးသည္ လစာ၀င္ေငြ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၇၀၀ မွ်သာရသျဖင့္ ခြင့္ျပဳမိန္႔ခ်မေပးေခ်။ မိသားစုကုိ ေထာက္ပံ့ေကၽြးထားႏုိင္ရန္အတြက္ ထုိသူ၏ ၀င္ေငြမွာ နည္းပါးလြန္းေသာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းျပ၏။ ယခုအခါ ထုိသူ၏လစာသည္ ၂၅၀၀ ေဒၚလာအထိ တုိးျမႇင့္ရထားၿပီျဖစ္သည့္တုိင္ ၿပီးခဲ့ေသာေလးႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန (MOM)ထံ အႀကိမ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ထက္မနည္း အသနားခံစာတင္ၿပီးေသာ္လည္း အျငင္းပယ္ခံေနရဆဲျဖစ္သည္။
ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ အင္မတန္မွ အၿမီးအေမာက္မတည့္ေသာ ျဖစ္ရပ္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္ျမင္ယူဆသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားတေယာက္သည္ ဗီယက္နမ္ကဲ့သုိ႔ေသာ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံတႏုိင္ငံသုိ႔ သြားေရာက္၍ ေဒၚလာေထာင္ဂဏန္းအနည္းငယ္မွ် အကုန္အက်ခံလုိက္႐ုံမွ်ျဖင့္ သူ႕အေနႏွင့္ ရက္အနည္းငယ္သာ ေတြ႕ဘူးျမင္ဘူးေသာ သူတုိ႔သမီးကုိ အလြယ္တကူ လက္ထပ္ယူႏုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ အဆုိပါ စကၤာပူႏုိင္ငံသားသည္ စကၤာပူတြင္ ၀ါ႔ခ္ပါမစ္ သုိ႔မဟုတ္ အက္စ္ပါတ္စ္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနေသာ ႏုိင္ငံျခားသူတေယာက္ကုိ လက္ထပ္လုိပါက ခြင့္ျပဳမိန္႔ကုိ ေလွ်ာက္ထားရန္ လုိအပ္လာေလေတာ့သည္။
ေသခ်ာသည္မွာ စကၤာပူႏုိင္ငံအတြင္းတြင္ ႏုိင္ငံျခားသူတေယာက္ႏွင့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ရစ္ေႏွာင္ခဲ့သည့္ ဆက္ဆံေရးသည္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းတြင္ သူတုိ႔သမီး၀ယ္ယူခဲ့ရသည့္အျဖစ္ထက္ ပုိမုိခုိင္ၿမဲမႈရွိၿပီး ပုိမုိခ်စ္ခင္စုံမက္ဘြယ္ရာလည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ယခု အစုိးရက်င့္သုံးေနေသာ ေပၚလစီသည္ အဖုအထုံးမ်ားေသာ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ား ပုိမုိျဖစ္ေပၚေနေစရန္၊ ကြာရွင္းျပတ္စဲမႈႏႈန္းထားမ်ား ျမင့္တက္လာေနေစရန္ တြန္းပုိ႔ေနရာ မေရာက္သေလာ။ ေနာက္ဆုံးတြင္မေတာ့ အဆုိပါ မေအာင္ျမင္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ားေၾကာင့္ ဆုိးရြားေသာ အက်ဳိးဆက္ကုိ ခါးစည္းခံစားၾကရမည္မွာ လူမမယ္ကေလးငယ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနေပမည္။
ယခုအခါ လက္ထပ္ယူဘုိ႔ ခြင့္ျပဳမိန္႔မက်သျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသူ အိမ္ေထာင္ဖက္ႏွင့္သားသမီးမ်ားကုိ ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ ပုံမွန္သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံၾကရရွာေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားတုိ႔၏ ျဖစ္ရပ္မ်ားလည္း ရွိလာၾကသည္။
၄င္းတုိ႔အနက္ အခ်ဳိ႕မွာ ျပည္ပသုိ႔အၿပီးတုိင္ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခစုိက္ရန္ အေႏွးႏွင့္အျမန္ဆုိသလုိ ဆုံးျဖတ္ၾကေပေတာ့မည္။
ယခုအခ်ိန္သည္ အစုိးရက စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားအား ကေလးယူၾကဘုိ႔ တုိက္တြန္းအားေပးေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကုိ လက္ထပ္ႏႈန္းမွာလည္း မည္သည့္အခါကႏွင့္မတူေအာင္ ျမင့္တက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္နားလည္သေလာက္ဆုိလွ်င္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားမႈ ၁၀ ခုအနက္ ၄ ခုမွာ ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ လက္ထပ္မႈျဖစ္သည္။ သုိ႔စင္လ်က္ တကယ့္အစစ္အမွန္ လက္ထပ္လုိသူမ်ားကုိ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳမိန္႔ခ်ေပးရန္ ျငင္းဆန္ေနမႈေၾကာင့္ အစုိးရ၏ လုပ္ရပ္တြင္ ေရွ႕ေနာက္မညီျဖစ္ေနျခင္းကုိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ အမ်ဳိးသားသစၥာအဓိ႒ာန္တြင္ ႏုိင္ငံသားအားလုံးအတြက္ တန္းတူညီတူအခြင့္အေရးမ်ား ေပးရမည္ဟု ပါရွိသည္။ သုိ႔စင္လ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ေသာႏုိင္ငံသားမ်ားအေပၚ သူတုိ႔၏ ၀င္ေငြ၊ ပညာအရည္အခ်င္းႏွင့္ အလုပ္အကုိင္ အဆင့္အတန္းေပၚတြင္ မူတည္ကာ ခြဲျခား ခ်ဳိးႏွိမ္ ဆက္ဆံရသနည္း။
လူတုိ႔၏ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးသည္ ပတ္၀န္းက်င္ေပၚထက္ မ်ဳိး႐ုိးဗီဇေပၚတြင္ ပုိ၍ မွီတည္သည္ဟူေသာ သီအုိရီသာ မွန္ခဲ့ပါက ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အစုိးရသည္ မ်ဳိး႐ုိးဗီဇအေလ်ာက္အားနည္းသူမ်ားအေပၚတြင္ သူတုိ႔၏ အေျခခံအခြင့္အေရးမ်ားျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္စြာ ေမတၱာသက္၀င္ပုိင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာလက္ထပ္ပုိင္ခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ကေလးယူပုိင္ခြင့္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္တားျမစ္ေနျခင္းအားျဖင့္ ဘူးေလးရာဖ႐ုံဆင့္သလုိ ပုိမုိ၍ ၾကပ္တည္းခက္ခဲေအာင္ ဖန္တီးေနရာ မေရာက္သေလာ။
စကၤာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားအေနျဖင့္ လက္ထပ္ခြင့္ကုိ အလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာန (MOM) တြင္ ေလွ်ာက္ထားရန္လုိအပ္ၿပီး အျခားသူမ်ားအဖုိ႔ Immigration and Checkpoints Authority (ICA) ေခၚ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးတြင္ ေလွ်ာက္ထားရန္လုိအပ္သည္ဟု ကၽြႏု္ပ္နားလည္သေဘာေပါက္သည္။
လက္ထပ္ရန္ခြင့္ျပဳမျပဳ စဥ္းစားခ်ိန္ထုိးသည့္အခါ ျပည့္မီရန္သတ္မွတ္ထားသည့္ စံႏႈန္းစံထား (criteria for assessment) တစုံတရာရွိသေလာ။ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းႏွင့္ စံႏႈန္းစံထား တသမတ္တည္းရွိေစရန္ အဘယ္ေၾကာင့္ အာဏာပုိင္အဖြဲ႕အစည္းတခုကိုသာလွ်င္ မထားရွိသနည္း။
အကယ္၍ ျပည့္မီရန္သတ္မွတ္ထားသည့္ စံႏႈန္းစံထားရွိက အမ်ားျပည္သူသိသာေစရန္ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာဘုိ႔ ကၽြႏု္ပ္အႀကံျပဳလုိသည္။ သုိ႔မွသာ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြအေနျဖင့္ စံခ်ိန္စံညႊန္းမျပည့္သူႏွင့္ မွားယြင္းၿပီး ခ်စ္ႀကဳိက္မိျခင္းမွ လြတ္ကင္းေပလိမ့္မည္။
ယခုအခါ ႏုိင္ငံျခားသားဦးေရတုိးႏႈန္းမွာ ဂဏန္းႏွစ္လုံးအထိရွိၿပီး အေရအတြက္အားျဖင့္ တသန္းေက်ာ္လာၿပီျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤ (လက္ထပ္ခြင့္ျပဳမိန္႔မက်ျခင္း) ျပႆနာ မွာလည္း ဆက္လက္ႀကီးထြားလာဖုိ႔သာရွိသည္။
အကယ္၍ အတုအေယာင္ ဟန္ျပလက္ထပ္မႈမ်ားကုိအသုံးျပဳ၍ စကၤာပူတြင္ေနထုိင္ခြင့္ ရရွိရန္ႀကဳိးပမ္းမႈမ်ားကုိ စုိးရိမ္သည္ဆုိပါကလည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ ယူႏုိက္တက္စတိတ္စ္ကဲ့သုိ႔ေသာ အျခားတုိင္းျပည္မ်ားမွ ေလ့လာအတုယူႏုိင္ပါေသးသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ဟန္ျပလက္ထပ္မႈမ်ားကုိ အျပစ္ဒဏ္ႀကီးေလးစြာ ခ်မွတ္ျခင္းအားျဖင့္ တဖက္တြင္လည္း ၄င္းႏုိင္ငံသားမ်ား၏ အခြင့္အေရးျဖစ္ေသာ မိမိအမွန္တကယ္စုံမက္သူကုိ လက္ထပ္ပုိင္ခြင့္အား ထိန္းသိမ္းထားေပသည္။
ကၽြႏု္ပ္နားလည္သေလာက္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားအမ်ဳိးသမီးမ်ားအေနျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသားကုိ လက္ထပ္ရန္ ခြင့္ျပဳမိန္႔က်ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ အမ်ဳိးသားမ်ားထက္ပင္ ပုိမုိခက္ခဲေၾကာင္း သိရွိရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ပုိမုိျမင့္မားေသာ ၀င္ေငြအဆင့္အတန္း၊ ပညာေရးအဆင့္အတန္းႏွင့္ အလုပ္အကုိင္တုိ႔ကုိ ျပသႏုိင္ဘုိ႔ လုိေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
ဤသည္မွာ စကၤာပူႏုိင္ငံအေနျဖင့္ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထုိးထားေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအား ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း နည္းလမ္းမ်ဳိးစုံပေပ်ာက္ေရး ပဋိညာဥ္ (Convention on the Elimination of All Forms of Discriminations Against Women, CEDAW) ကို ခ်ဳိးေဖာက္ေနျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
(The Online Citizen အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ Leong Sze Hian ၏ ေဆာင္းပါးကုိ ဘာသာျပန္သည္။)
မူရင္းကုိ ဖတ္႐ႈရန္။
.jpg)
20 comments:
ခုတေလာ သိပ္မခံစားႏိုင္ဘူး ကိုေပါရာ။ ဒီေန႕ေတာ့ သတင္းဆိုးတခုေၾကာင့္ ပိုဆိုးသြားတယ္။
လာဖတ္ဖတ္ေနပါတယ္။ ေျခရာခ်မသြားျဖစ္တာပါ။
ျမန္မာ့ အလင္းေၾကးမံု က ေဆာင္းပါးေတြနဲ႕ ကြာပါ့..။ လူေတြ အသိဥာဏ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကြာလာတာလဲ သိသာလာျပီ.. ။ တို႔တေတြ အရမ္း အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၾကျပီ ။
in US its still illegal for the two gays to marry..
all of us need to join them (gays) in their fight for their right to love and marry...
go gay.. go...
Thanks ,ko paw. At least, we can learn how the others fight for their rights.And their guts to speak up.
ဟိုက္ လက္ထပ္တာေတာင္ ကုိယ္ ေကၽြးနိုင္ရင္ ၊ ကုိယ္တကယ္ခ်စ္ရင္ ဘယ္သူ႕ယူယူ မျပီးဘူးလားကြယ္။ ဒါ အစိုးရကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ ဒါ ပါစင္နယ္ကိစၥပဲ။ ခြင့္ျပဳမိန္႕တဲ့ .. ။ ခ်စ္ျခင္းျပည့္ေသာ အိမ္ေထာင္တည္ေဆာက္မႈမွာေတာင္ ခြင့္ျပဳမိန္႕ကို ေတာင္းခံရဦးမွာပါလားကြယ္။
right, sg is so bad. u should leave.
အင္း… ဒါေၾကာင့္လဲ စလံုးမေလးေတြ အျဖူေတြကို အသဲအသန္တြဲၾကတာကိုး… လက္ထပ္ပါမစ္က်ဖို ့ လြယ္လို ့ထင္တယ္…
ဟိုတေန ့ကပဲ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ အလြမ္းဇာတ္လမ္းေလး နားေထာင္လိုက္ရေသးတယ္… စလံုးေကာင္ေလးက ဗီယက္နန္မေလးကို စလံုးမေလးထင္ျပီး ၾကိုက္မိရာက စလံုးမဟုတ္မွန္းသိေတာ့ ျဖတ္လိုက္တယ္တဲ့… ဒါလဲကိုေပါေျပာတဲ့ ပါမစ္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္…
This is what they call "social engineering." They only want to have the cream of the crop in their tiny state. To some, it looks like a milder version of Hitler's white supremacy. But, we can't deny the benefit of this system: high education and living standard of overall population, efficient administrative mechanism and so on.
The question is how good and reliable their yardstick is. In the selection process, they might risk losing the real talents and geniuses.
At last, this is "Uniquely Singapore."
ko myo,
u make sense.. btw r u from YPAP?
I think Singapore government is right in doing so because otherwise there will be influx of foreign brides, grooms who may not have right qualifications, skills and experience to survive in the pressure cooker Singaporean society.
Singapore itself is facing a structural unemployment with a baggage of nearly half a million citizens with merely O level education or comparable vocational qualifications (ITE).
I admired Singaporean leaders for having guts to tell their youth bluntly that "The world does not owe them a living" while I start to lose faith in democracy after seeing US primaries and elections.
Despite some shortcomings, SG government has been doing well on many fronts. Given their limited resources, multiracial population and vulnerable location between Indonesia and Malaysia, what they have done so far is a tremendous achievement. It is a juggling act to strike a balance in racial harmony. Considering what has happened to Hindu and other minorities in Malaysia, SG has achieved, at least, racial tolerance – even if not a perfect racial harmony. We also have to give credit to their leadership for their economic performance. If nation building were an examination, they should have deserved to pass with credit, even if not with distinction.
When it comes to human rights and democracy, they are just toddlers. Perhaps, those issues will enhance in a post-Lee Kuan Ywe era (if not post-PAP era). Right now, SG people have to sacrifice individual freedom for survival and collective development.
Anyway, this is not my intention to criticize them for their inability to enjoy individual freedom. The main point is what we can learn from “Singapore Story”. We have to learn both good and bad lessons and try to apply this knowledge in building Burma, our motherland.
These days, the world is entering into ideological wilderness. Seeing the collapse of American capitalism and witnessing ex-Fed Chairman Alan Greenspan who confessed his take on capitalism and free market is still flawed, we have to carefully make a choice what the way forward is for Burma. Sometimes, economic development, rule of law and freedom of expression might not go hand in hand. In the example of Thailand and Philipines, democracy is not a silver bullet for national development. There must be other pre-conditions , such as efficient and independent judiciary system, corruption-free administrative mechanism, and the ability and awareness of citizens to deny popular political rhetoric, in place for democracy to work perfectly.
In my personal view, I would settle for economic development and meritocracy first than individual freedom in case I couldn't have both.
Just sharing my 2 cents of thought.
PS: Mr Braindrain, I’d rather be a Y-NLD of Burma than a Y-PAP of Singapore.
hey ko myo,
glad to hear that u r not frm YPAP.
just to say that i have exactaly the same view as yrs.. i don't belive in utopio... i belive in democracy and capitalism.
being said that, i don't believe that American capitalism has collapsed and it hashas no place in future history. Currently American capitalism has to be reinvented.
The future is still under US hegemony. The world order will still be built by the western countries. :)
Ko Paw, you might want to start studying about migration to Australia :) :) just in case, hehe :)
ကုိလြင္မုိးေရ….
ယခုတႀကိမ္ေရာ ယခင္အႀကိမ္မ်ားကပါ မၾကာမၾကာအႀကံျပဳတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ လုိအပ္တဲ့အခါ စဥ္းစားပါ႔မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘဘလီ မ်က္စိမမွိတ္ခင္ တ၀ႀကီး အနီးကပ္ ျပဳစုသြားခ်င္လုိ႔ စလုံးမွာဘဲ ရွိေနဦးမွာပါ။ (ဟားဟား ေနာက္တာပါ။)
ကုိမ်ဳိး (နဲ႔ ဘားမားဘရိန္းဒရိန္း)ေရ….
ကုိမ်ဳိးအျမင္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ၿပီး စိတ္၀င္တစား ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အဓိက ကေတာ့ ကုိယ့္က ဘာကို တန္ဘုိးထားသလဲဆုိတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ကိုယ့္အခြင့္အေရးေတြကုိ တန္ဘုိးထားသလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ႐ုပ္၀တၳဳကုိ တန္ဘုိးထားသလား။ ႐ုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈအတြက္ ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔ မလဲလွယ္လုိပါဘူး။
လြတ္လပ္တဲ့လူသားတေယာက္အေနနဲ႔သာ လြတ္လပ္တဲ့တုိင္းျပည္အတြင္းမွာ ရွင္သန္လုိပါတယ္။ ဟုိဟာမလုပ္ရ၊ ဒီဟာမလုပ္ရ၊ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကို က်င့္သုံးခြင့္မရ၊ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ဆုိင္တဲ့ အေရးကိစၥေတြမွာ ၀င္ေရာက္ပါ၀င္ပါတ္သက္ခြင့္မရ၊ အစစ အရာရာကုိ ျပည္သူကို ကုိယ္စားမျပဳတဲ့ တပါတီအာဏာရွင္ကေန လက္၀ါးႀကီးအုပ္ၿပီး ကုိယ့္ေန႔စဥ္ဘ၀ကို လႊမ္းမုိးထိန္းကြပ္ေနတဲ့ စကၤာပူက စနစ္ႀကီးကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ အားမက်မိပါဘူး။ ေနာက္တခုက ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္မရွိရင္ လူတစုသာ ေကာင္းစားၿပီး လူအမ်ားစုက ဒုကၡခံရတဲ့ စနစ္ျဖစ္လာတတ္လြန္းလုိ႔ပါ။
႐ုပ္၀တၳဳအရတုိးတက္တယ္ေျပာရေအာင္ကလည္း မုိးပ်ံတုိက္ႀကီးေတြ၊ ခန္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ေလဆိပ္ႀကီးေတြ ရွိေနလုိ႔ စကၤာပူႏုိင္ငံသားအမ်ားစုရဲ႕ လူေနမႈဘ၀ ျမင့္တက္တယ္လုိ႔ အေပၚယံၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိ႔မသင့္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ စကၤာပူက လူဦးေရရဲ႕ ရွစ္ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ဥေရာပႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ စံခ်ိန္နဲ႔ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အင္မတန္သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႏုံခ်ာတဲ့ အိတ္ခ်္ဒီဘီဖလက္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ မတန္တဆ ေစ်းေပး၀ယ္ထားရတဲ့ ခုိအိမ္ေလးေတြမွာ ေနၾကရတာမုိ႔ပါ။ အလုပ္အကုိင္ကုိ ၾကည့္ဦးမလား။ အမ်ားစုဟာ ျပည္ပကေန လုပ္ခေပါေပါနဲ႔ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အၿပဳိင္ အလုပ္ကုိ လုလုပ္ၾကရတာဘဲ မဟုတ္လား။ (ႏုိင္ငံျခားသားဦးေရဟာ စကၤာပူလူဦးေရစုစုေပါင္းရဲ႕ ေလးပုံတပုံရွိပါတယ္။ ေနာင္ကုိ ဒီထက္မ်ားဦးမွာပါ)။ ပညာအရည္အခ်င္းအရကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘြဲ႕ရတဲ့ အရြယ္မွာ သူတုိ႔က စစ္မႈထမ္းရတဲ့အတြက္ ဒီပလုိမာေလာက္ဘဲ ကုိင္ရရွာတယ္။ ဒီေတာ့ ဘြဲ႕ရေတြနဲ႔ အၿပဳိင္အလုပ္ရွာရတာဆုိေတာ့ အလုပ္ခြင္မွာ ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာကုိယ္ေနၿပီး ႏုိင္ငံျခားသားလက္ေအာက္မွာ လုပ္ၾကရတယ္။ (က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ႔ဗ်ာ….အဟီး) ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔က ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြအေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးတာမဟုတ္ဘဲ သူ႕ႏုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ ေဆြးေႏြးတာဆုိေတာ့ ဒီအခ်က္က ထည့္မတြက္သင့္ဘူးေပါ႔။
စကၤာပူနဲ႔ ႏုိင္ငံအေနအထား သိပ္မကြာတဲ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးတဲ့ ေဟာင္ေကာင္လည္း ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ခဲ့ပါတယ္။ စကၤာပူက သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမွ မက္ေဒၚနယ္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ အိမ္သာေဆးရတာေတြကုိ စကၤာပူႏုိင္ငံသားဘေလာ့ဂါေတြ ရင္နာနာရဲ႕ ေရးတာကုိ ဖတ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ေဟာင္ေကာင္မွာေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြက ဇိမ္နဲ႔ အနားယူေနႏုိင္ၾကပါတယ္။
“http://singaporemind.blogspot.com/2005/10/redesigning-jobs-singapore-success.html”
မယ္ရစ္တုိခေရစီ ဆုိတာကလည္း စကၤာပူမွာရွိတဲ့ မယ္ရစ္တုိခေရစီက Sham ပါတဲ့။ အတုအေယာင္၊ အေယာင္ေဆာင္၊ အေရၿခဳံမွ်သာပါတဲ့။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား စကၤာပူမွာ Meritocracy ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသား မေလးလူမ်ဳိးေတြ စစ္တပ္ထဲမွာ အဆင့္ျမင့္ရာထူးကုိ တရား၀င္ျငင္းပယ္ခံထားရတာ အားလုံးအသိပါ။ အဲဒါဆုိရင္ မယ္ရစ္တုိခေရစီလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရႏုိင္ပါဦးမလား။
ႏုိင္ငံေရးစနစ္မွာလည္း ဂ်ီအာရ္စီစနစ္နဲ႔ ယခုေရြးေကာက္ပြဲ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြဟာ တကယ္အရည္အခ်င္းရွိသူကုိ ျပည္သူက မေရြးထုတ္ႏုိင္ေအာင္ စနစ္တက် ေရးဆြဲထားတဲ့အတြက္ မယ္ရစ္တုိခေရစီဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနပါတယ္။
ဟုိတေန႔ကေတာင္ လီရွန္လြန္းက စကၤာပူမွာ တ႐ုတ္မဟုတ္တဲ့ လူနည္းစုထဲကေန ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေလာေလာလတ္လတ္ျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမရွိေသးဘူး။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးအတြက္ စဥ္းစားရာမွာ လူမ်ဳိးေရးက အခ်က္တခ်က္လုိ႔ ထည့္ေျပာသြားလုိ႔ ၀ုိင္းေ၀ဖန္တာ ခံရတယ္မုိ႕လား။ ပညာေရးမွာဆုိလည္း တ႐ုတ္ေတြကိုသာ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳတဲ့ ပညာေရးဆုိတာကုိ FEER မဂၢဇင္းမွာ ေဆာင္းပါးနဲ႔ အခ်က္အလက္နဲ႔ ေထာက္ျပထားတာကုိ သြားဖတ္ၾကည့္လုိ႔ ရပါတယ္။
http://www.feer.com/essays/2006/october/the-charade-of-meritocracy
http://gyittu.blogspot.com/2008/09/meritocracy.html
အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈမရွိဘူးဆုိရေအာင္ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္႐ုံးေအာက္မွာ တုိက္႐ုိက္ရွိတယ္။ စကၤာပူက တရား႐ုံးေတာ္ေတြမွာ အတုိက္အခံနဲ႔ အာဏာရပါတီ ေတြ႕ၾကရင္ ဘက္လုိက္ဆုံးျဖတ္တတ္တယ္ဆုိတာ အထင္ကရအဖြဲ႕အစည္းႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ အုိင္ဘီေအတုိ႔ အမ္နက္စတီအင္တာေနရွင္နယ္တုိ႔က အစီရင္ခံစာေတြမွာ ေတြ႕ရတယ္မုိ႔လား။ ရဲဌာနဟာ လြတ္လပ္တဲ့တုိင္းျပည္ေတြမွာလုိ ဘက္မလုိက္ဘဲ ၾကားေနတာမ်ဳိးမဟုတ္။ အတုိက္အခံကုိ ႏွိပ္ကြပ္ရာမွာ ျပည္သူကုိ ႏွိပ္ကြပ္ရာမွာ အာဏာရအစုိးရရဲ႕ လက္ကုိင္ဒုတ္အေနနဲ႔ အသုံးခ်တာကုိ ခံေနရတယ္။ ဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔က အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈကင္းရွင္းတယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲသင့္သလားဆုိတာ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
လူမ်ဳိးေရးဆုိတာ လီကြမ္းယူအစုိးရက Fear Factor တခုအေနနဲ႔ လူထုကုိ ခ်ိန္းေျခာက္ထားတာပါ။ ဟာမုိနီဆုိတာကလည္း အစစ္အမွန္မဟုတ္။ ဒီက မေလးေတြ၊ တ႐ုပ္ေတြ၊ အင္ဒီယန္းေတြဟာ သူ႕အစုနဲ႔သူ သတ္သတ္စီဘဲေနၾကတယ္။ တျခားႏုိင္ငံေတြမွာလုိ မေရာၾကဘူး။ အျပင္ပန္း ၿငိမ္သက္ေနေပမယ့္ အတြင္းမွာ လႈိက္ၿပီး လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈေတြ ရွိေနဆဲကုိ ဒီမွာ ဘေလာ့ဂါတေယာက္က ဒီလုိတင္ျပထားပါတယ္။ သြားဖတ္ၾကည့္ပါ။
http://yawningbread.org/arch_2008/yax-949.htm
In my personal view, I would settle for economic development and meritocracy first than individual freedom in case I couldn't have both. ဆုိတဲ့ ကုိမ်ဳိးရဲ႕ အျမင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ဂ်ပန္တုိ႔ ကုိရီးယားတုိ႔ ေတြမွာလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာမွ တကယ့္ မယ္ရစ္တုိခေရစီနဲ႔ လူတဦးခ်င္း အခြင့္အေရးကိုလည္း ကာကြယ္တယ္။ စီးပြားေရးလည္း ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈရွိတယ္။ စကၤာပူက ဂ်ပန္နဲ႔ ကုိရီးယားထက္ စီးပြားေရးတုိးတက္တယ္လုိ႔ေတာ့ မေျပာလုိက္ပါနဲ႔ေနာ္။ အစုိးရကထုတ္ျပန္တဲ့ ဂ်ီဒီပီ ကိန္းဂဏန္းေတြတက္တာသက္သက္ၾကည့္ၿပီး စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတယ္ေျပာရင္ေတာ့ ဂ်ီဒီပီက ၄.၅%ဘဲ တက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူအလုပ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားဦးေရကုိ ၅% ေလာက္တုိးလုိက္တာ၊ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈက ၆% ေလာက္ရွိတာေတြနဲ႔ ေအာ့ဖ္ဆက္ ျပန္လုပ္လုိက္ရင္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အတြင္းမွာ ပုိမြဲသြားတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္ရင္ ေယာင္နင္းဘရက္ဒ္ စာမ်က္ႏွာမွာ သတင္းစာမွာပါတဲ့ကိန္းဂဏန္းေတြကုိဘဲ ကုိးကားၿပီး သုံးသပ္ထားတာရွိပါတယ္။ စိတ္၀င္စားရင္ ေလ့လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒီမွာ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ Social problem ေတြ အၾကပ္အတည္း ဒုကၡေတြ ေတြ႕ေနၾကရေပမယ့္ လူေတြရဲ႕ အသံကုိ ေဖာ္ထုတ္ေပးမယ့္ လြတ္လပ္တဲ့သတင္းမီဒီယာေတြ ကင္းမဲ့ေနတဲ့အတြက္ လူအမ်ားသတိမျပဳမိႏုိင္ၾကတာပါ။
http://yawningbread.org/arch_2008/yax-941.htm
ေနာက္ဆုံးတခုေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆုိရင္ လူေတြကေျပာၾကေလ့ရွိတယ္။ သူေဌးသမီးေတာ့ မယူခ်င္ဘူး။ ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပေစ။ ကုိယ္ႀကဳိက္တဲ့သူဘဲ ကုိယ္ယူမယ္ဆုိတာ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။
အလားတူပါဘဲ။ က်ေနာ့္တဦးတည္းအျမင္အရက ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈ၊ ႐ုပ္၀တၳဳတုိးတက္မႈထက္ ပုိမုိမက္ေမာပါတယ္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈဆုိတာ ကိုယ္အစြမ္းအစရွိရင္ ရွိသလုိ ကို္ယ့္မွာလြတ္လပ္မႈရွိရင္ ႀကဳိးစားယူလုိ႔ ရပါတယ္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္ဆုံး႐ႈံးေနတာကေတာ့ လူျဖစ္ေသာ္လည္း လူျဖစ္က်ဳိးမနပ္ဘူး၊ သူတပါးလက္ေအာက္မွာ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ သူတပါးခ်ယ္လွယ္ရာခံေနရသလုိ ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိ ကုိယ္မဖန္တီးဘဲ သူမ်ားလက္ကုိ ေပးအပ္လုိက္တာဟာ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းကုိ ယုံၾကည္ရာမေရာက္၊ သူတပါးအေပၚမွီခုိလြန္းရာက်တယ္လုိ႔ က်ေနာ္စိတ္မွာ ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဘုိးအဘြားေတြကုိယ္တုိင္ အသက္ေသြးေခၽြးနဲ႔ တုိက္ယူလာတဲ့ လြတ္လပ္ေရးကုိ တန္ဘုိးမထားရာလည္း ေရာက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ စကၤာပူရဲ႕ အေျခခံဥပေဒမွာေရာ၊ အမ်ဳိးသားသစၥာအဓိ႒ာန္မွာပါ “လူအားလုံးရဲ႕ တန္းတူရည္တူရွိမႈ၊ ဒီမုိကရက္တစ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေဆာက္ဘုိ႔” ေဖာ္ျပထားတာ မဟုတ္ပါလား။ တကယ္တမ္းမွာ တဦးခ်င္းအခြင့္အေရးကုိ အကာအကြယ္မေပးဘူးဆုိရင္ တန္းတူရည္တူဘယ္ရွိေတာ့မလဲေနာ္။
စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက ဒီစီးပြားပ်က္ကပ္မွာ စကၤာပူအစုိးရ ရွင္သန္ႏုိင္မလားဆုိတာပါဘဲ။ စကၤာပူအစုိးရက ျပည္သူေတြကုိ ေပးထားတဲ့ တခုတည္းေသာမက္လုံးက သူတုိ႔အစုိးရဟာ စကၤာပူရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ ဖြံ႕ၿဖဳိးေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့မက္လုံးပါဘဲ။ စီးပြားပ်က္တာနဲ႔ အဲဒီမက္လုံးကလြဲလုိ႔ သူတုိ႔မွာ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာင္ ပီေအပီအစုိးရက ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ထရိန္နင္ေပးေနတယ္ဆုိတဲ့ ေကာလဟာလေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ဌာနမွာ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ ေကာလဟာလေတြ ထြက္လာပါတယ္။ အီးအာရ္ပီ ႏႈန္းထားေတြ ႐ုတ္တရက္ျပန္ေလွ်ာ့တာေတြဘာေတြ လုပ္ေနတာဆုိေတာ့ အစုိးရဟာ မၾကာခင္မွာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ ေကာလဟာလေတြ ထြက္လာပါတယ္။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ စီးပြားပ်က္ကပ္ၿပီးမွ ပုံမွန္ေရြးေကာက္ပြဲကုိ လုပ္ရင္ လူႀကဳိက္နည္းၿပီး ႐ႈံးနိမ့္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္တခ်က္က လီကြမ္းယူကလည္း အဲဒီအခ်ိန္အထိ ရွိခ်င္မွ ရွိေတာ့မွာဆုိေတာ့ သူရွိတုန္း ေရြးေကာက္ပြဲကုိ အျမန္ေရွ႕တုိးက်င္းပမယ္ ဆုိတဲ့ ေကာလဟာလေတြ ထြက္ေနပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးေတြကုိ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာသာျပန္ျပေနတယ္ဆုိတာကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြ မလြတ္လပ္တဲ့ စနစ္ႀကီးတခုကို အဟုတ္ထင္သြားမွာစုိးလုိ႔ပါ။ ကုိယ့္ဗမာျပည္က အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ခၽြတ္ၿခဳံက်ေနတာဆုိေတာ့ ေတြ႕ကရာစနစ္ကုိ အေကာင္းထင္သြားမွာလည္း စုိးရိမ္ရတယ္။ ဒီစနစ္မ်ဳိးက တခ်ိန္မွာ အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ျပန္လည္တြန္းပုိ႔မွာေသခ်ာေပါက္ဘဲ။ တခ်ိန္က (၁၉၆၂) ခုမ်ားဆီက ျမန္မာျပည္သူေတြဟာလည္း ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ တည္ၿငိမ္မႈနဲ႔ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈအတြက္ လဲလွယ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ေဟာသည္မွာ စကၤာပူက ဘေလာ့ဂါတေယာက္က သူ႕တုိင္းျပည္နဲ႕ ယွဥ္ၿပီး သည္လုိေရးတယ္။
Country in a SAD, SAD state....
Run by group of uncaring leaders who reward themselves handsomely while citizens find it hard to make ends meet. The most vocal dissident fighting for democracy thrown in jail. Protests are banned and police arrest protestors whose only demand is freedom. The leaders treat the wealth of the country as if they own it. The media is controlled and spews mostly propaganda. Prices of basic necessities supplied by the govt & govt controlled companies like water, electricity and transport have been increasing so fast people who live on pensions and our savings cannot afford keep up with the price increases...the old have to rummage for food on the streets. The spending on military has been expanding while little is spent on the welfare of the people. In the midst of all this, the people can see that those connected to the leader, his children and spouse live a lavish life. The leaders tried unsuccessfully to censor the internet to prevent negative views about the leadership from being spread.
Myanmar is really in a sad state. They don't have democracy, the people are powerkess against the military junta. The govt controls everything there and the recent riots occured because prices have been raised beyond what most people can afford. I read a story in the New Paper today about a women who stood in front of the barrel of a gun and shouted, "Come on, just kill me! I don't care" because she was dying of hunger. It takes a long time under authoritarian leadership for people to gather enough courage to stand up against the oppressors - the Burmese people suffered for decades before they reached this state in which they are willing to sacrifice their lives for change. I think they regret the missed opportunities for freedom in 1960s when they traded their freedom and democratic rights for so called stability and relative prosperity allowing power to be put in the hands of various juntas...I think they understand now why democracy is important but it is almost too late.
I hope the people in Myanmar stand united against the military junta and get their freedom and rights back. They need to take their country back from the bullies who have been exploiting them. They have to do it with courage, their bare hands, ...and win the freedom back for themselves and their children....
အဖြဲ႕ခ်ဳပ္လူငယ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ၀မ္းသာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ တခါက ေမးၾကည့္ဘူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲမသိ။ ျပည္ပကဆုိရင္ လက္မခံဘူးတဲ့။
HDB flats are not substandard by western European standards.Considering where average Singaporean families came from (back then they were living in squatters and slams) now it is several rungs higher than those bad old days.
You can not compare Wester Europe (or even some countries in Eastern Europe such as Poland) with countries like Singapore. Being part of the Europe, once you are in the EU, your citizens will get subsidies and preferential treatment from richer and more affluent Western European nations. But no one will give such opportunities to a tiny Asian nation without resources (to buy) and markets (to sell) and Singapore government has done good job for their citizens.
The average graduate engineer with 4 years B.Eng honors degree makes about (2500 to 3000 USD) 1800 to 2000 USD, considering the low tax rate of Singapore, low living cost of Singapore. Singaporeans or those who are working in Singapore are doing far more better than citizens of half of nations in Western Europe: Portugal, Spain, Greece, Italy, Germany, Netherlands. For Eastern European nations, the wages there are only comparable to Malaysia. So I might say that average Singaporean citizen is better off than average British.
btw which present gov u like most and why?
ျပထားတဲ႔ပံုေလးကို ႀကိဳက္တယ္
ဘာပဲေျပာေျပာ အခ်စ္က အလယ္မွာ ရွိေနပါေသးတယ္
ဘဝ-အခ်စ္= အဓိပါယ္မရွိေသာလူ
Hi Ko Paw,
Thank a lot for taking time to discuss on my comment.
In my comment, I said “In my personal view, I would settle for economic development and meritocracy first than individual freedom in case I couldn't have both.”
This does not mean I don’t value democracy and human rights at all. I want to and will try to have both. But, I do not want to have only democracy and human rights at all costs.
India is the world’s largest democratic nation while China is the world’s largest communist country. Previously, both countries was stuck in a quagmire of poverty. These days, both have achieved sort of sustained, maybe not inclusive, growth. For Korea, it also has gained momentum for development under the rule of General Park Chung-Hee. (I am not advocating for the authoritarian government here. I strongly believe in democracy and human rights.)
I do not intend to blindly heap praise on SG government. When it comes to democracy, they still have a long way to go. There is a lot of room for improvement: the way they treat the opposition and critic, how they run Temasak and SIC, CPF systems, and the list goes on. But, the fact that Malay can’t become Top Brass in the SG military has more to do with national security – because of their historical and strategical relationship with Malaysia – than meritocracy. As for non-Chinese Premier, it may happen in next 2 or 3 generations. But, not in the near future.
Even the established democracy like America, they are still trying to achieve racial harmony. A huge number of Americans can’t accept Obama just for being black. It takes America “Rosa Parks, Martin Luther King and 53 years” to elect a black president.
All things considered, I don’t think SG will never ever go back to LKY-style quasi-authoritarian rule. They can and will evolve from their pseudo-democracy into a fully-fledged one.
When I look at their system, I first consider what I can learn from this for Burma. Why can’t we take the best things – efficient administrative mechanism, a conducive atmosphere for business, a clean and green environment – and apply these for Burma? We have to adapt their and others’ systems, not to xerox any one of them blindly. Human rights and democracy are of importance. But, if we can’t solve the bread-and-butter issues and can’t formulate a system fostering accountability and transparency, these ideal values alone can’t bring about development.
We have to think about the examples of Thailand, Malaysia, Indonesia and Philippines. Despite their so-called democracy and right to protest, it is deplorable and enlightening to see how they end up. I wonder whether Burma could perform better than them if we achieved democracy overnight (in my daydreaming).
Even in a marriage, love alone can’t bring daily meals. When we are hungry, I think we can’t think of love. Maybe, the couple choose to live on love alone. How about their next generation? Every marriage should be built upon love, respect, accountability, hardwork and a vision for future, so is nation building.
Ko paw, u said, “က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြ မလြတ္လပ္တဲ့ စနစ္ႀကီးတခုကို အဟုတ္ထင္သြားမွာစုိးလုိ႔ပါ။ ကုိယ့္ဗမာျပည္က အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ခၽြတ္ၿခဳံက်ေနတာဆုိေတာ့ ေတြ႕ကရာစနစ္ကုိ အေကာင္းထင္သြားမွာလည္း စုိးရိမ္ရတယ္။ ဒီစနစ္မ်ဳိးက တခ်ိန္မွာ အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ျပန္လည္တြန္းပုိ႔မွာေသခ်ာေပါက္ဘဲ။”
Can I clarify with you something? I honestly hope u could reply my question. Can you kindly tell us which current government should be taken as a role model for future Myanmar?
And can you please explain to us why you think Sg political system will evolve into hardcore authoritarian system? Coz in view, Sg political system is evolving towards a more open system if we compare it to the 60s.
Contrary to what u claim, currently Thailand is facing the threat of becoming a authoritarian country.
Post a Comment