“ျမန္မာေတြ စိတ္မရွည္တဲ့ ေနရာ”

Share |

မဒမ္ေပါက သူခြင့္ယူထားတုန္းမွာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကၤာပူတီဗီက အစီအစဥ္ကေလးတခုအေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ အစီအစဥ္မွာ စကၤာပူက လူေတြရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ ဟာသစြက္ၿပီး တင္ျပထားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အားလုံးသိတဲ့အတုိင္း စကၤာပူမွာ လူတုိင္းဟာ စားသုတ္သုတ္၊ သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္။ တခ်ိန္လုံး အလ်င္စလုိ ႏုိင္ေနၾကတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ခဏတျဖဳတ္ စကားရပ္ေျပာေနမိလုိ႔ ေနာက္က ေက်ာ္တက္မယ့္လူက စိတ္မရွည္တဲ့အမူအရာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးတာမ်ဳိး၊ ညေနဖက္မွာ သမီးရည္းစားစုံတြဲ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္လာရာကေန လမ္းကူးေရာက္ကာနီး မီးစိမ္း မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ျပေနတာကုိျမင္ေတာ့ အက်င့္ပါေနတဲ့အတုိင္း ႐ုတ္တရက္ သုတ္ေျခတင္ေျပးၿပီး အလ်င္စလုိ လမ္းကူးတာမ်ဳိး စတဲ့ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ုိက္ကူးတင္ျပထားပါသတဲ့။

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကေတာ့ အခ်ိန္ေတြဆုိတာ ပုိမွပုိ။ ဘာလုပ္လုပ္ စိမ္ေျပနေျပနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ စိတ္ကလည္း ရွည္ၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကား အလာကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္တယ္။ မီးအလာကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္တယ္။ တီဗီမွာ ညဖက္လာတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ရဖုိ႔အေရး ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မာရသြန္သတင္းႀကီးေတြၿပီးဆုံးသည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ၾကရတယ္။ အစုိးရ ႐ုံးျပင္ကႏၷားသြားရင္လည္း အလုပ္တခုၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ တေနကုန္ေအာင္ ေစာင့္ရတယ္။

ဘယ္ေနရာမဆုိ ၾကန္႔ၾကာတတ္ၿပီး ေစာင့္ရပါမ်ားေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြမွာ စိတ္ရွည္တဲ့ အက်င့္ အလုိအေလ်ာက္ ရလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အရာရာကိုလည္း သည္းခံတတ္လာတယ္။ ေတာ္႐ုံအဆင္မေျပမႈေတြကုိလည္း ေတာင့္ခံႏုိင္လာတယ္။ ဒုကၡသုကၡေတြကုိ ခါးစည္းရင္ဆုိင္လာႏုိင္ၾကတယ္။ မျပည့္စုံမႈေတြကုိလည္း လစ္လ်ဴ႐ႈလာႏုိင္ၾကတယ္။ တာေတလန္ေအာင္ မေကာင္းတဲ့ အစုိးရနဲ႔လည္း ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ ႏွစ္ပါးသြားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအေနနဲ႔ စိတ္မရွည္တဲ့ ေနရာဆုိတာ ရွိမွ ရွိပါေသးရဲ႕လားလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။

အဲသည္လုိ ေတြးမိကာမွ ျမန္မာေတြ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ တေနရာကုိ ဘြားကနဲ သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒီ တေနရာကလည္း က်ေနာ့္စိတ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏုိင္တဲ့အရာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒီလုိပါ။

ရန္ကုန္က ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြမွာ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရပ္ကြက္ထဲက ဗီဒီယို႐ုံေတြမွာ သြားၾကည့္ရင္ျဖစ္ျဖစ္…. ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ဟာ ကြာစိ၊ ေနၾကာေစ့၊ အာလူးေၾကာ္၊ ဇီးထုတ္၊ အခ်ဥ္ထုတ္ စတဲ့ အစားအေသာက္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ႐ုံထဲကုိ ဝင္ၾကပါတယ္။ ႐ုံထဲမွာ အဲဒီအစားအေသာက္မ်ဳိးစုံကုိ အသံမ်ဳိးစုံထြက္ေအာင္ စားတတ္ၾကပါတယ္။ စကၤာပူမွာလည္း သိပ္မထူးလွဘူး။ ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္၊ အာလူးေၾကာ္၊ ခ်ီစ္ေဟာ့ေဒါ႔၊ နာခ်ဳိ၊ အေအးဘူး စတာေတြကုိ အမ်ဳိးစုံေအာင္ ဝယ္ယူစားသုံးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ အသံဗလံမ်ဳိးစုံကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြက စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္ၾကပါေသးတယ္။ စိတ္မရွည္တဲ့ က႑ကုိ မေရာက္ေသးပါဘူး။

စကားစပ္မိလုိ႔ ၾကားျဖတ္ေျပာပါရေစဦး။ ေက်ာင္းသားဘဝ နယ္ကုိျပန္ေတာ့ ရြာထဲက ဗီဒီယုိ႐ုံမွာ တခါ သြားၾကည့္မိတယ္။ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ မင္းသားတခါထြက္လာတုိင္း က်ေနာ့္ေနာက္ဖက္နားဆီက “လွလုိက္သာ ဆရာမရယ္”၊ “ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္… လွလုိက္သာ” ဆုိတဲ့ မိန္းမသံက ထပ္ဖန္တလဲလဲ ထြက္လာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါ ဇာတ္လမ္းအစကေန ဇာတ္လမ္းဆုံးတဲ့အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ။ ေၾသာ္… ဒီမိန္းမႏွယ္၊ ဗီဒီယုိၾကည့္တာ မင္းသားကိုပဲ တခ်ိန္လုံး ၾကည့္႐ႈခံစားေနသလားမသိဘူးလုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိပါတယ္။။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေန႔က ဗီဒီယုိၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပဲ အရသာပ်က္သြားပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ ေတာႀကဳိအုံၾကား ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ အရပ္ေဒသကမုိ႔ ဒီလုိျဖစ္တယ္မထင္ပါနဲ႔ဦး။ တခါက စကၤာပူ Golden Village ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ ကာတြန္းဇာတ္ကားတကား သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဇာတ္လမ္းစလုိ႔ မၾကာေသးခင္မွာပဲ…. ေနာက္ခုံမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ကေလးအေမက သူ႕ကေလးကုိ ဇာတ္လမ္း ျပန္ေျပာျပလုိက္၊ အာေမဋိတ္သံေတြ ထြက္လုိက္နဲ႔ အင္မတန္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာ ႀကဳံခဲ့ရပါေသးတယ္။ သူ႕အာေမဋိတ္သံကလည္း ၾကည့္ဦးဗ်ာ။ ဇာတ္ကားထဲမွာ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္က တခုခု အမွားလုပ္တယ္ဆုိပါစုိ႔။ ဥပမာ ခလုပ္တုိက္လဲက်တယ္ ဆုိပါစုိ႔။ သူ႕ဆီက ခ်က္ခ်င္းပဲ “အက္..အုိ”၊ ဒါမွမဟုတ္ “အုက္..အုိ” ဆုိတဲ့ အသံထြက္လာတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ တကားလုံး ၿပီးတဲ့အထိ အဲဒီ အက္အုိ နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတယ္။

ေျပာရင္းနဲ႔ ေဘးေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ကေတာ့ လူ႔ပါးစပ္ကထြက္တဲ့ အဲဒီလုိ အသံဗလံေတြကိုလည္း သည္းခံႏုိင္ၾကပါေပတယ္။ သူတုိ႔ စိတ္မရွည္တဲ့သဘာဝက ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ဘြားကနဲ ေပၚလာသလဲဆုိေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးကာနီး သုံးမိနစ္ေလာက္မွာ ေပၚလာတတ္တယ္ခင္ဗ်။ ဘယ္လုိစိတ္မရွည္တာလဲဆုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းကုိ ၿပီးေအာင္ ဆက္လက္ထုိင္ၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္က ျပေနတုန္း တန္းလန္းႀကီးပဲ ရွိေသးတယ္။ ပရိသတ္ေတြက အေမွာင္ထဲမွာ ထရပ္ၿပီး ထမီေတြျပင္ဝတ္၊ အက်ႌေတြဘာေတြ ဆြဲဆန္႔၊ အိတ္ေတြဘာေတြလြယ္ၿပီး ႐ုံျပင္ထြက္ဖုိ႔ တာစူေနၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ… တသက္လုံးေနလာခဲ့တဲ့ အိမ္ကုိ မျပန္ရေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ။ သုံးမိနစ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ ေစာင့္ပါဦးေတာ့လား။ ဘာအတြက္ ဒီေလာက္ ေလာေနၾကသလဲမသိ။ ၾကည့္ေနသူေတြကုိမွ အားမနာ။ တခါတေလ ကုိယ္က အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ထမေပးဘဲ ေပကပ္ထုိင္ေနၿပီး ဆက္ၾကည့္ေနရင္ ကုိယ့္ေရွ႕က အတင္းျဖတ္ျပန္ၿပီး ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိေတာင္ တက္နင္းသြားတတ္ၾကေသးတယ္။ တခါတေလ တခ်ဳိ႕႐ုပ္ရွင္ကားေတြက မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ ႐ုတ္တရက္ ဇာတ္သိမ္းသြားၿပီး၊ “ၿပီးပါၿပီ” စာတန္းထုိးလုိက္မွ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးမွန္းသိလုိက္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ အဆုံးအထိ ၾကည့္ခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ မၿပီးခင္ ထျပန္ၾကတာပဲ။

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗီဒီယုိ႐ုံမွာ ၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပြဲၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးမွာ အဲဒီအက်င့္ရွိတယ္။ ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ကေလးကုိ ဘာေၾကာင့္ အဲသည္ေလာက္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ၾကသလဲဆုိတာ ကေန႔အထိ က်ေနာ္ျဖင့္ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ အံ့ေရာ။ အံ့ေရာ။