“ျမန္မာေတြ စိတ္မရွည္တဲ့ ေနရာ”

Share |
မဒမ္ေပါက သူခြင့္ယူထားတုန္းမွာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကၤာပူတီဗီက အစီအစဥ္ကေလးတခုအေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ အစီအစဥ္မွာ စကၤာပူက လူေတြရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ ဟာသစြက္ၿပီး တင္ျပထားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အားလုံးသိတဲ့အတုိင္း စကၤာပူမွာ လူတုိင္းဟာ စားသုတ္သုတ္၊ သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္။ တခ်ိန္လုံး အလ်င္စလုိ ႏုိင္ေနၾကတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ခဏတျဖဳတ္ စကားရပ္ေျပာေနမိလုိ႔ ေနာက္က ေက်ာ္တက္မယ့္လူက စိတ္မရွည္တဲ့အမူအရာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးတာမ်ဳိး၊ ညေနဖက္မွာ သမီးရည္းစားစုံတြဲ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္လာရာကေန လမ္းကူးေရာက္ကာနီး မီးစိမ္း မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ျပေနတာကုိျမင္ေတာ့ အက်င့္ပါေနတဲ့အတုိင္း ႐ုတ္တရက္ သုတ္ေျခတင္ေျပးၿပီး အလ်င္စလုိ လမ္းကူးတာမ်ဳိး စတဲ့ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ုိက္ကူးတင္ျပထားပါသတဲ့။

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကေတာ့ အခ်ိန္ေတြဆုိတာ ပုိမွပုိ။ ဘာလုပ္လုပ္ စိမ္ေျပနေျပနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ စိတ္ကလည္း ရွည္ၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကား အလာကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္တယ္။ မီးအလာကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္တယ္။ တီဗီမွာ ညဖက္လာတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ရဖုိ႔အေရး ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မာရသြန္သတင္းႀကီးေတြၿပီးဆုံးသည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ၾကရတယ္။ အစုိးရ ႐ုံးျပင္ကႏၷားသြားရင္လည္း အလုပ္တခုၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ တေနကုန္ေအာင္ ေစာင့္ရတယ္။

ဘယ္ေနရာမဆုိ ၾကန္႔ၾကာတတ္ၿပီး ေစာင့္ရပါမ်ားေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြမွာ စိတ္ရွည္တဲ့ အက်င့္ အလုိအေလ်ာက္ ရလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အရာရာကိုလည္း သည္းခံတတ္လာတယ္။ ေတာ္႐ုံအဆင္မေျပမႈေတြကုိလည္း ေတာင့္ခံႏုိင္လာတယ္။ ဒုကၡသုကၡေတြကုိ ခါးစည္းရင္ဆုိင္လာႏုိင္ၾကတယ္။ မျပည့္စုံမႈေတြကုိလည္း လစ္လ်ဴ႐ႈလာႏုိင္ၾကတယ္။ တာေတလန္ေအာင္ မေကာင္းတဲ့ အစုိးရနဲ႔လည္း ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ ႏွစ္ပါးသြားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအေနနဲ႔ စိတ္မရွည္တဲ့ ေနရာဆုိတာ ရွိမွ ရွိပါေသးရဲ႕လားလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။

အဲသည္လုိ ေတြးမိကာမွ ျမန္မာေတြ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ တေနရာကုိ ဘြားကနဲ သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒီ တေနရာကလည္း က်ေနာ့္စိတ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏုိင္တဲ့အရာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒီလုိပါ။

ရန္ကုန္က ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြမွာ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရပ္ကြက္ထဲက ဗီဒီယို႐ုံေတြမွာ သြားၾကည့္ရင္ျဖစ္ျဖစ္…. ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ဟာ ကြာစိ၊ ေနၾကာေစ့၊ အာလူးေၾကာ္၊ ဇီးထုတ္၊ အခ်ဥ္ထုတ္ စတဲ့ အစားအေသာက္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ႐ုံထဲကုိ ဝင္ၾကပါတယ္။ ႐ုံထဲမွာ အဲဒီအစားအေသာက္မ်ဳိးစုံကုိ အသံမ်ဳိးစုံထြက္ေအာင္ စားတတ္ၾကပါတယ္။ စကၤာပူမွာလည္း သိပ္မထူးလွဘူး။ ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္၊ အာလူးေၾကာ္၊ ခ်ီစ္ေဟာ့ေဒါ႔၊ နာခ်ဳိ၊ အေအးဘူး စတာေတြကုိ အမ်ဳိးစုံေအာင္ ဝယ္ယူစားသုံးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ အသံဗလံမ်ဳိးစုံကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြက စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္ၾကပါေသးတယ္။ စိတ္မရွည္တဲ့ က႑ကုိ မေရာက္ေသးပါဘူး။

စကားစပ္မိလုိ႔ ၾကားျဖတ္ေျပာပါရေစဦး။ ေက်ာင္းသားဘဝ နယ္ကုိျပန္ေတာ့ ရြာထဲက ဗီဒီယုိ႐ုံမွာ တခါ သြားၾကည့္မိတယ္။ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ မင္းသားတခါထြက္လာတုိင္း က်ေနာ့္ေနာက္ဖက္နားဆီက “လွလုိက္သာ ဆရာမရယ္”၊ “ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္… လွလုိက္သာ” ဆုိတဲ့ မိန္းမသံက ထပ္ဖန္တလဲလဲ ထြက္လာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါ ဇာတ္လမ္းအစကေန ဇာတ္လမ္းဆုံးတဲ့အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ။ ေၾသာ္… ဒီမိန္းမႏွယ္၊ ဗီဒီယုိၾကည့္တာ မင္းသားကိုပဲ တခ်ိန္လုံး ၾကည့္႐ႈခံစားေနသလားမသိဘူးလုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိပါတယ္။။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေန႔က ဗီဒီယုိၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပဲ အရသာပ်က္သြားပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ ေတာႀကဳိအုံၾကား ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ အရပ္ေဒသကမုိ႔ ဒီလုိျဖစ္တယ္မထင္ပါနဲ႔ဦး။ တခါက စကၤာပူ Golden Village ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ ကာတြန္းဇာတ္ကားတကား သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဇာတ္လမ္းစလုိ႔ မၾကာေသးခင္မွာပဲ…. ေနာက္ခုံမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ကေလးအေမက သူ႕ကေလးကုိ ဇာတ္လမ္း ျပန္ေျပာျပလုိက္၊ အာေမဋိတ္သံေတြ ထြက္လုိက္နဲ႔ အင္မတန္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာ ႀကဳံခဲ့ရပါေသးတယ္။ သူ႕အာေမဋိတ္သံကလည္း ၾကည့္ဦးဗ်ာ။ ဇာတ္ကားထဲမွာ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္က တခုခု အမွားလုပ္တယ္ဆုိပါစုိ႔။ ဥပမာ ခလုပ္တုိက္လဲက်တယ္ ဆုိပါစုိ႔။ သူ႕ဆီက ခ်က္ခ်င္းပဲ “အက္..အုိ”၊ ဒါမွမဟုတ္ “အုက္..အုိ” ဆုိတဲ့ အသံထြက္လာတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ တကားလုံး ၿပီးတဲ့အထိ အဲဒီ အက္အုိ နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတယ္။

ေျပာရင္းနဲ႔ ေဘးေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ကေတာ့ လူ႔ပါးစပ္ကထြက္တဲ့ အဲဒီလုိ အသံဗလံေတြကိုလည္း သည္းခံႏုိင္ၾကပါေပတယ္။ သူတုိ႔ စိတ္မရွည္တဲ့သဘာဝက ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ဘြားကနဲ ေပၚလာသလဲဆုိေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးကာနီး သုံးမိနစ္ေလာက္မွာ ေပၚလာတတ္တယ္ခင္ဗ်။ ဘယ္လုိစိတ္မရွည္တာလဲဆုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းကုိ ၿပီးေအာင္ ဆက္လက္ထုိင္ၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္က ျပေနတုန္း တန္းလန္းႀကီးပဲ ရွိေသးတယ္။ ပရိသတ္ေတြက အေမွာင္ထဲမွာ ထရပ္ၿပီး ထမီေတြျပင္ဝတ္၊ အက်ႌေတြဘာေတြ ဆြဲဆန္႔၊ အိတ္ေတြဘာေတြလြယ္ၿပီး ႐ုံျပင္ထြက္ဖုိ႔ တာစူေနၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ… တသက္လုံးေနလာခဲ့တဲ့ အိမ္ကုိ မျပန္ရေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ။ သုံးမိနစ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ ေစာင့္ပါဦးေတာ့လား။ ဘာအတြက္ ဒီေလာက္ ေလာေနၾကသလဲမသိ။ ၾကည့္ေနသူေတြကုိမွ အားမနာ။ တခါတေလ ကုိယ္က အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ထမေပးဘဲ ေပကပ္ထုိင္ေနၿပီး ဆက္ၾကည့္ေနရင္ ကုိယ့္ေရွ႕က အတင္းျဖတ္ျပန္ၿပီး ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိေတာင္ တက္နင္းသြားတတ္ၾကေသးတယ္။ တခါတေလ တခ်ဳိ႕႐ုပ္ရွင္ကားေတြက မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ ႐ုတ္တရက္ ဇာတ္သိမ္းသြားၿပီး၊ “ၿပီးပါၿပီ” စာတန္းထုိးလုိက္မွ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးမွန္းသိလုိက္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ အဆုံးအထိ ၾကည့္ခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ မၿပီးခင္ ထျပန္ၾကတာပဲ။

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗီဒီယုိ႐ုံမွာ ၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပြဲၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးမွာ အဲဒီအက်င့္ရွိတယ္။ ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ကေလးကုိ ဘာေၾကာင့္ အဲသည္ေလာက္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ၾကသလဲဆုိတာ ကေန႔အထိ က်ေနာ္ျဖင့္ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ အံ့ေရာ။ အံ့ေရာ။

20 comments:

KMA said...

ေလယာဉ္ပ်ံေပၚမွာေကာ အတူတူပါပဲ..ကြင္းထဲေရာက္လို႔႔ ေလယာဉ္တံခါး မပြင့္ေသးဘူး၊ ခရီးသည္ေတြ isle ထဲအတင္းထြက္၊ ပစၥည္းေတြ အတင္းခ် လုပ္ၾကတာ ျမန္မာေတြမွွ မဟုတ္ပါဘူး..၊ အာရွသား အမ်ားစုလည္း ဒီလုိျပဳမူေလ့ ရိွတတ္ၾကပါတယ္..။

ေမဓာ၀ီ said...

ကိုေပါေရ ..
ႏိုင္ငံတကာကလူေတြ သြားသုတ္သုတ္ လာသုတ္သုတ္ လုပ္တာ စိတ္မရွည္လို႔ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ အခ်ိန္ကို ေခၽြတာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔စိတ္ရွည္တဲ့ ေနရာမွာ ျမန္မာေတြထက္ ပိုသာတာကို က်မအခုမွ လက္ေတြ႔ ေတြ႔ျမင္ေနရတယ္။

ဥပမာေျပာရရင္ ... ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက လမ္းကူးတဲ့အခါ လူကူးမ်ဥ္းက်ားမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေစာင့္ ကားေတြက ရပ္မေပးဘူး။ ကားရွင္းမွ လူက ကူးရတယ္။ ဒီမွာေတာ့ လူကူးမ်ဥ္းက်ားေပၚ ေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ ကားေတြက အလိုလို ရပ္ေပးၿပီးသားပဲ။
ေနာက္ၿပီး ဒီကလူေတြက ဘယ္ေလာက္ တန္းစီရ စီရ စိတ္ရွည္ရွည္စီၾကတယ္။ ၾကားခိုးမျဖတ္ဘူး။ ဘတ္စ္ကားေပၚ လုမတက္ဘူး။ (အဲဒါကေတာ့ demand နဲ႔ supply မွ်တေနလို႔ထင္ပါတယ္)
ၿပီးေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဦးစားေပးၾကတယ္။ ဦးစားေပးခံရသူကလည္း ဦးစားေပးသူကို တေလးတစား အသိအမွတ္ျပဳတယ္။

ရန္ကုန္မွာတုန္းက ေမာ္ေတာ္ကားရဲ႕ မီးႀကီးကို ေတာက္ျပရင္ အဲဒီကားက အေရးေပၚျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ကို သူမ်ားကဦးစားေပးရမယ္ဆိုတဲ့ သေကၤတလို႔ မွတ္ထားတာ။ အခုေတာ့ မီးၾကီးေတာက္ျပတာက တဘက္ကား (သို႔) လူကို သြားခြင့္ေပးတာတဲ့။

ဒီက တခ်ဳိ႕ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ လူအနည္းစုနဲ႔ ေသာက္စားမူးယစ္ထားသူ တခ်ဳိ႕ကလြဲလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ရွည္ၾက သည္းခံၾကတယ္။ အျမဲတမ္း လုပ္ေနက်ျဖစ္သြားေတာ့ အက်င့္ပါေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒါေတြ ေတြ႔ရေတာ့ က်မမွာ အားမလို အားမရ ျဖစ္မိပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက အမ်ားစု ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္ၿပီး စိတ္မရွည္ၾက သည္းမခံၾကတာမ်ားေနတာ ျမင္လို႔ပါ။
(ဟို ... မႏိုင္လို႔ သည္းခံရသည္က တပိုင္းေပါ့ေလ။)

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေျဖၿပီးေတြးမိပါတယ္။
ေနထိုင္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ မေျပလည္တဲ့ဘ၀ေတြ၊ အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္သြားတာပဲ ေနမွာပါလို႔ ...။

Anonymous said...

ေၾသာ္..တယ္ခက္ပါလား၊ မေျပာဘူးလုိ႕ေနတာ..ရုပ္ရွင္
လြွတ္ခ်ိန္ဆို ဘတ္စ္ကားက သိတ္က်ပ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တကားလုံးၾကည့္ခဲ့ ျပီးျပီပဲေလ ဆိုျပီး ရင္နာနာနဲ႕ ေစာထြက္ခဲ့ၾကရတာပါ။

Anonymous said...

မေမဓာဝီေျပာတာ မ်ွတပါတယ္။
အရာရာတိုင္းမွာ demand နဲ့ supply မ်ွတေနရင္ အားလံုး စိတ္ရွည္မွာပါ

ျဖဴတုတ္ေလး said...

အဲဒါေတာ့ အရမ္းမွန္တာပဲ ကိုၾကီးေပါရဲ့။ ျဖဴတုတ္ေတာင္မွ ဟိုတေန႕က ႏွင္းဆီရင္ခြင္အျငိမ့္ကို ၾကည့္ျပီး ေျပာေနေသးတယ္။ ပြဲေတာင္မဆုံးေသးဘူး အသီးသီးထျပန္ၾကတာေတာ့ အရမ္းစိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာေကာင္းတာပဲ။ ကိုယ့္အတြက္တင္ မကပါဘူး။ ေဖ်ာ္ေျဖသူ အတြက္ေရာပါ။ Live Performance ဆိုရင္ေလ။

ခေရညိဳ said...

ဟုတ္ပ ကိုေပါေျပာမွ သတိထားမိတယ္

Unknown said...

အင္း တိုက္ဆိုင္တာလားေတာ့ မသိဘူး။ မေန႔ည ကားလမ္းကုိိ လူကူးမ်ဥ္းက်ားကၿဖတ္အကူးမွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက ဖုန္းလာေရာ၊ အဲဒီမွာ ကားတစီးကလည္းအလာ ကားေပၚက ဒ႐ုိင္ဘာ က မ်က္ေစာင္းထိုးတာ ေၾကာက္စရာၾကီး၊ သူ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ပံုစံက အသားညိဳညိဳ၊ ဆံပင္လိမ္တြန္႔နဲ႔ မ်က္မွန္ နဲ႔၊ အညာသား ၿမိဳ ႔ေရာက္လာတဲ့ ပံုဆိုေတာ႔ ဘရားဘရား ကိုေပါမ်ားလား။

ကုိေပါ said...

KMA….. ဟုတ္ခ်က္။

Maydarwii…. စိတ္ရွည္တယ္ဆုိတာထက္ စည္းကမ္းနဲ႔ ပုိဆုိင္မလားမသိဘူးေနာ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီ က်ဴစနစ္မရွိတာ၊ လမ္းစည္းကမ္း၊ လူစည္းကမ္း မလုိက္နာတာေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ပုိ႔စ္တပုဒ္ေလာက္ ေရးဦးမွပဲ။

Anonymous…. ဘတ္စ္ကားကေတာ့ တခ်ိန္လုံး ၾကပ္ေနတာပါပဲေလ။
ျဖဴတုတ္ေလး၊ ခေရညဳိ…… Live ဆုိရင္ စင္ေပၚကလူလည္း ဖီးလ္ငုပ္မွာေပါ႔။

Htun… အမယ္မင္း…. ေရးပုံကေတာ့ ရက္စက္ပါ႔ ထြန္းရယ္။ အညာသား ၿမဳိ႕ေရာက္လာတဲ့ ပုံတဲ့။ ဒီေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ညဳိေခ်ာေလးကုိမ်ား။ လုပ္ရက္လုိက္တာ။ ေအးေလ။ ကားရွိတယ္ အထင္ခံရလည္း နည္းတာမွတ္လုိ႔။ အသာၿငိမ္ေနလုိက္မွ… ဟီး။

Anonymous said...

Wow..

So many wise men & women alot here...

They really think that they are so smart and better idea than others' ordinary people..

keep up and go ahead...your tooo talented idea...

Anonymous said...

အြန္လိုင္းမွာလည္း ဘေလာ႕ပို႕စ္ေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႕ ပို႕စ္ရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို ေသခ်ာမဖတ္ပဲ ပုဂၢိဳလ္ စြဲေတြနဲ႕ ထင္ရင္ျမင္ရာ ရမး္သမ္းဆဲဆိုၾကတာေတြ ...အေဟ႕ေဟ႕ ေဟ

khin oo may said...

စိတ္မရွည္တဲ႕ေနရာဆုိလုိ႕ ကုိယ္႕အေတြးနဲ႕ုကိုယ္လာလုိက္တာလဲြသြားတယ္။ ..။ ရုပ္ရွင္ႀကည္႕ရင္အဲဒီေနာက္ဆံုးခန္း သီခ်င္းကမွ နားေထာင္လို႕ေကာငး္တယ္။ ။ ။ ရံုထဲ မွာကိုယ္႕ေဘးက လူက ေပါက္ေပါက္ မုန္႕စားတာေလာက္ မုန္းတာမွမွရွိ. ေညွာ္တယ္။ .လမ္းၿဖတ္ကူးရင္လဲကားရွငး္ေအာင္ေစာင္႕ပါတယ္။

တန္ခူး said...

ဒါဆို ကြ်န္မကေတာ့ စိတ္ရွည္တဲ့အထဲပါေနျပီကိုေပါေရ… ၀တၳဳဖတ္ရင္လဲ ေနာက္ဆံုးဘာျဖစ္သလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကိဳမသိခ်င္ဘူး… ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္လဲ ၾကည့္ျပီးသားသူက ဇာတ္လမ္းလာေျပာတာ မၾကိဳက္ဘူး… ေနာက္ဆံုးခန္းကို အျမဲ စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ၾကည့္တတ္တယ္…

T T Sweet said...

တန္ခူးနဲ႔ တို႔နဲ႔တူတယ္ ... ၀တၳဳဖတ္ရင္ ဇာတ္လမ္းၾကိဳသိေနမွေတာ႔ ဘယ္မွာလဲ အရသာ ... ေနာ ... ကိုယ္႔အိမ္ကလူကေတာ႕ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ၀တၳဳ ၿဖစ္ၿဖစ္ ေနာက္ဆံုးကို အရင္ၾကည္႔တယ္ဗ်ား ... ၿပီးရင္ ဇာတ္ေၾကာင္း လာမေၿပာနဲႊ လို႔ ပိတ္ထားရတယ္။

စလံုးေတြ စိတ္ၿမန္တာ ... ကုိယ္႔ ေဘာ႔စ္နဲ႔ လက္ေတြ႕။ ၾကာစူးလို႔လဲေခၚတယ္။ ဟိုတေလာက ဘာတန္ဘက္ အလုပ္ကိစနဲ႔ နဲ႔သြားတာ ... အၿပန္လဲက်ေရာဗ်ာ ... သေဘၤာေရာက္ဖို႔ ၁၅မိနစ္ေလာက္အလိုကတည္းက အၿပင္ဘက္ထြက္ၿပီး ဆင္းဘို႕ေစာင္႔ေနတာ ... ကိုယ္ကလဲ တစ္ခါမွ မေရာက္ဘူးေတာ႔ ေအာ္ေရာက္ေတာ႔မွာပဲဆို သူနဲ႔ အတူလိုက္ဆင္းတာ ... ေရာက္ႏိူးေရာက္ႏိူးနဲ႔ ေအာင္ၿမက္ေလး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေလတိုက္ၾကီးထဲမွာ မက္တပ္ၾကီးရပ္ၿပီး ေစာင္႔ေနရတယ္။ အထဲမွာ ေအးေဆး ထိုင္ေနရင္ရရက္နဲ႔။ သေဘၤာလဲ ကမ္းကပ္ေရာ သူက ဟိုးေရွ႔ဆံုးမွာ ပထမဆံုးထြက္ဖို႔ တန္းစီေနတာ ... သူ႕ေဘးမွာလဲ တစ္ၿခားခေလးေတြနဲ႔ တန္းအၿပိဳင္စီလို႔ ... ရီလဲရီခ်င္တယ္ ...

ေမာင္ေမာင္ said...

ကိုေပါ ဖတ္လို ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္၊ ကိုေပါစာေတြ အားေပးေနသူပါ၊ ဒါေပမယ့္ လည္း စကၤာပူ ကို မေနဖူး မေရာက္ဖူး ေတာ့ စကၤာပူ သား စိတ္ ျမန္လက္ျမန္
ဆိုတာ တကယ္ မသိပါဘူး၊ ေကာ္မန့္ အားလုံး က လည္း စကၤာပူ သား ( ေရႊ ) မ်ား ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အတိုင္အေဖာက္ညီညီ ေဝဖန္ေထာက္ျပသြားတာ ကို လဲ
တစ္စုတစ္စည္း ဖတ္ ရလို ့ ဗဟုသုတ ေတာ့ ရပါတယ္၊ ကိုေပါေျပာသလို ပဲ ကြ်န္းပိစိေလး ေနၾကရေတာ့ လုပ္စရာ အလုပ္ အကိုင္ ေၾကာင့္ စည္းကမ္း တခု ေၾကာင့္
သို ့မဟုတ္ အတင္းအက်ပ္လိုက္နာေစတာ ေတြ ေၾကာင့္ လည္းပဲ လူေတြဟာ စကၤာပူ မွာ စက္ရုပ္လို ေနၾကရတာ ကို သိခြင့္ ရလို ့ စိတ္မေကာင္းပါဗ်ာ၊
အကယ္ ၍ တျခား ကမBာ့ နိုင္ငံ ေတြ က ေရႊေတြ လာဖတ္ယင္ေတာ့ လည္း ဖတ္ရတာ ရွတတ ၾကီး ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ကမBာအနွံ ့ က ေရႊေတြ က ဘာေဝဖန္ခ်က္ေပး ရမလဲ ဆိုတာ အေတာ္ခက္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အားလုံး စလည္ဆုံး က လဲ စလုံး ျဖစ္ျဖစ္ေနလို ့ပါဗ်ာ၊
ကိုေပါ ေရ တကယ္ေတာ့ ကိုေရႊ ေတြ ရုပ္ရွင္မျပီး ခင္ ထျပန္တာ စိတ္မရွည္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေရႊဘ နိုင္မယ္။ ရဲကားလာမယ္ ဆို တဲ ့ ေဖာ္ျမဴလာ ေၾကာင့္ အခ်ိန္
ပို မျဖဳန္းခ်င္ေတာ့ လို ့ ထျပန္တာ လို ့ ပဲ အနီးစပ္ဆုံး ရမ္းတုတ္ မွန္းတုတ္ ေရးသား ေဝဖန္မိပါတယ္ဗ်ာ။

Anonymous said...

ကိုေပါေရ ဝမ္းသာေပေတာ့၊ ကိုေပါ ေရးေရးေနတဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံသား မေျပာင္းေရး စာေတြကို အမ္အမ္လီး မ်ား ဖတ္မိေလသလား မသိေပဘူး။ အခု ပီအာက်ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ကို ခက္သြားၿပီ။ ပီအာ သက္တန္းတိုးတာမွာ၊ ႏိုင္ငံသားေလွ်ာက္တာေတြမွာလည္း အပယ္ခံရတာေတြ ၾကားလာရၿပီ။ အက္စ္ပတ္ေတြ ဘာေတြကလည္း မေျပာနဲ႔ဗ်ိဳ႕ ဂ်က္-ဂ်က္-ဂ်က္ နဲ႔ေနတာပဲ။ ဂ်က္ ၄ လံုးေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေနာက္ ႏွစ္နည္းနည္းၾကာရင္ အရင္ ပီအာ ငမိုက္သားေတြလည္း ႏိုင္ငံသား ေျပာင္းသြား။ ေနာက္ထပ္လည္း ထပ္မက်နဲ႔ ဆိုရင္၊ ကိုေပါတို႔လို ပီအာစစ္စစ္ ဆိုတာ ေရႊထက္ရွားသြားမယ္ဗ်ိဳ႕။

Anonymous said...

well done, nga paw.. u did a good job for SPDC... well done..

SPDC shld give u the best medals..

Anonymous said...

ဟုတ္ဘူးဗ်
က်ေနာ္လဲ ဒီမေရာက္ခင္ ရုပ္ရွင္ေတြကို စဥ္ဆက္မျပတ္ၾကည့္ခဲ့ဘူးပါတယ္ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ ခ်စ္ခ်စ္ေလးက ရုပ္ရွင္သရဲေလးကိုဗ် (ဟီးေၾကာ္ျငာ၀င္တာ)
အဲဒီမွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့သူေတြေစာေစာျပန္တာကိုၾကံဳဖူးပါတယ္
သူတို႕ေစာေစာျပန္ရတဲ့အခ်က္ေတြက
(၁) အျပန္ဘက္စ္ကားတြင္ေနရာရလိုျခင္း
(၂) မိမိရုပ္ရွင္လာၾကည့္သိကို အသိမ်ားေတြ႕သြားမည္စုိးရိမ္ျခင္း
(၃) ျမန္မာျပည္၏ ရုပ္ရွင္ရုံအမ်ားစုပံုစံအရ အျပန္တံခါးေပါက္မ်ားမွာလြန္စြာေသးသျဖင့္မတိုးေ၀ွ႕လိုျခင္း
(၄) မျပန္ခင္ရွဳရွဴး ေပါက္ေသာအခါတြင္တန္းမစီလိုျခင္း
(၅) ရုပ္ရွင္ရုံမွလည္း ကားမျပီးခင္မီးမ်ားထြန္းျခင္း
(၆) အဓိကအခ်က္မွာ ျမန္မာကားမ်ား၏ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ ၾကိဳတင္ခန္႕မွန္းႏုိင္ျပီး အမ်ားအားျဖင့္ ထပ္တူညီေနျခင္း
စသျဖင့္အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေစာေစာျပန္၇ေၾကာင္းပါဗ်ာ
လြတ္လပ္စြာသေဘာကဲြလဲြၾကည့္တာပါ :-P

Anonymous said...

ဘတ္စ္ကားနဲ႕ ရွဴရွဴးေပါက္ျခင္းျပသနာက ပိုအဓိကက်ေလမလားလို႕
ထင္မိေၾကာင္းပါ။

ျမစ္ဆံု said...

ကိုေပါကတကယ္ပဲစင္ကာပူကသုတ္သုတ္သြား၊သုတ္သုတ္
စားအေျကာင္းေရးခ်င္တာလားဆိုတာေတာ့ကာယကံရွင္ကို
ေပါပဲသိပါလိမ့္မယ္၊က်ေနာ္ကေတာ့ဒီပို႔စ္ကိုတမ်ဳိးႀကီးခံစား
ရတယ္၊ကိုေပါကအဘတို႔လုပ္တာကိုအဆံုးထိၾကည့္ပါဦးလို႔
ေျပာခ်င္တာဆိုရင္ေတာ့.............။



ေလးစားစြာျဖင့္
ျမစ္ဆံု။

ေမာင္ပံု said...

ကုိေပါက ရုပ္ရွင္ေနာက္ဆံုး ျပီးခါနီး စိတ္မရွည္တာကုိပဲ သတိထားမိတာကုိး။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္ဗ်။ ရုပ္ရွင္မျပခင္ နုိင္ငံေတာ္ အလံနဲ႔ သီခ်င္းဖြင့္ရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ျပီးတဲ႔အထိ မတ္တပ္မရပ္ၾကဘူးဗ်။ မေကာင္းတတ္လို႔ တစ္ခ်က္ေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းလုိလို ျပန္ထိုင္ၾကတယ္ေလ။ အဲဒီေနရာမွာလည္း ျမန္မာေတြ စိတ္မရွည္ၾကဘူးဗ်။

မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs