“ေမ်ာက္မနဲ႔ပမာညီ….. ဇနပနကလ်ာဏီ…”
ငယ္ငယ္က ၾကားဘူးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတပုိင္းတစက စိတ္ထဲ၀င္လာတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္လုံးေတာ့ နားမေထာင္ဘူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညီေတာ္မင္းနန္ ခၽြတ္ခန္းကုိ ေရးဖြဲ႕ထားတာဘဲဆုိတာ သိသာေနတာဘဲ။
ဗုဒၶက ညီေတာ္နႏၵမင္းသားဟာ ကလ်ာဏီမင္းသမီးရဲ႕ ႐ူပါ႐ုံမွာ အစြဲလန္းႀကီး စြဲလန္းေနတာကုိသိေတာ့ ဘယ္လုိ ကယ္ခၽြတ္သလဲ။ ပထမ ေတာလမ္းခရီးက သြားၾကတုန္း သစ္ငုတ္တုိေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေမ်ာက္အုိမႀကီးတေကာင္ကုိ ျပၿပီး “မင္းရဲ႕ ကလ်ာဏီနဲ႔ ေဟာဒီေမ်ာက္အုိမႀကီး ဘယ္သူပုိလွသလဲ” လုိ႔ ေမးသတဲ့။ နႏၵမင္းသားကလည္း ႏႈိင္းယွဥ္ေမးရက္ေလျခင္းဆုိၿပီး ဗုဒၶကုိ စိတ္ဆုိးတာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶနတ္ျပည္ကုိ ႂကြတဲ့အခါ မင္းနန္ကိုလည္း ေခၚသြားၿပီး အင္မတန္လွပတဲ့ နတ္သမီးေလးေတြကုိ ျပၿပီး “နတ္သမီးေလးေတြ နဲ႔ ကလ်ာဏီ မင္းသမီး၊ ဘယ္သူပုိလွသလဲ” ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုဒၶရဲ႕ ဆုိလုိရင္းကုိ ညီေတာ္မင္းနန္သိသြားၿပီ။
သူစိတ္ထဲမွာလည္း…. “ေၾသာ္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ အင္မတန္ လွ လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ကလ်ာဏီမင္းသမီးဟာ အခုလုိ နတ္သမီးေလးေတြနဲ႔ ယွဥ္လုိက္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္အုိမႀကီးမွ်သာ ရွိပါေတာ့ကလား” လုိ႕ ေတြးမိေတာ့့သတဲ့။
ေနာက္တခုက ေခမာ မိဖုရားကုိ ခၽြတ္ခန္းေလ။ ေခမာမိဖုရားကလည္း အလွမာန္တက္တဲ့မိဖုရား။ ဗုဒၶကုိ ၀င္ဖူးခ်င္လွတာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာ သူ႕လင္ေတာ္ေမာင္ဘုရင္ရဲ႕ အမိန္႔အရထင္ပါရဲ႕။ ဗုဒၶေရွ႕ေမွာက္ကုိ ေရာက္တယ္။ အဲသည္မွာ ဗုဒၶက သူ႕ရဲ႕ တန္ခုိးနဲ႔ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးတဦးဟာ ဗုဒၶကုိ ယပ္ခပ္ေပးေနတယ္။ အဲဒီမိန္းမငယ္ေလးဟာ ေခမာမိဖုရားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာလွပလုိ႔ မိဖုရားကိုယ္၌က မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းေငးၾကည့္ရတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးေပါ႔။ ၾကည့္ေနရင္းက မိန္းမေခ်ာေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းအုိမင္းလာ၊ အေရျပားေတြတြန္႔လာ၊ ဆံပင္ေတြကၽြတ္လာ၊ ျဖဴလာ၊ ပါးေရနားေရေတြ တြန္႔လိပ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံး တုံးကနဲ လဲက်ေသဆုံးသြား။ အ႐ုိးစုျဖစ္။ ဗုဒၶက သူ႕တန္ခုိးေတာ္နဲ႔ Fast forward လုပ္ျပလုိက္တာေပါ႔ေလ။ အဲသည္မွာ ေခမာမိဖုရား တရားရသြားတယ္။ ေၾသာ္…အလွအပ၊ ႐ုပ္နမ္တရားတုိ႔ဟာ မတည္ၿမဲဘူးေပါ႔ေလ။
က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ကို မွတ္မိသလုိ ေရးျပလုိက္တာပါ။
ဗုဒၶက တကယ္ေတာ့ သစၥာတရား (တနည္း) အမွန္တရားကုိ ေျပာတာာ။ ျပတာ။ အမွန္တရားကုိ ေျပာၾကားတဲ့ေနရာမွာ သကာအုပ္မေနဘူး။ ၾကားရသူအတြက္ နားခါးခ်င္ ခါးေပေလ့ေစ။ အမွန္တရားကုိ သၾကားအုပ္စရာမလုိဘူးဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ “ဟုတ္မွန္တယ္၊ အက်ဳိးရွိတယ္ဆုိရင္ ၾကားနာသူ ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ” အခါအားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆုိေလ့ရွိသတဲ့။
က်ေနာ္အဲဒီ အဆုံးအမကုိ သေဘာက်ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ အမွန္တရားကေတာ့ သၾကားအုပ္ဘုိ႔ မလုိဘူး။ ေရႊဥေဒါင္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ နားသယ္ကုိ ႏွက္လုိက္သလုိ အလန္႔တၾကားနားလည္သြားေအာင္ ပိႆေလးနဲ႔ ေဘးပစ္သလုိ တဲ့တုိး ေျပာရတာကုိ ပုိသေဘာက်တယ္။ မုသားကုိ ေရာင္းထုတ္လုိတဲ့အခါမွာသာ သကာရည္လိမ္းႀကံၿပီး လွည့္ျဖားေရာင္းရတာမ်ဳိးကုိး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း ေျပာစရာရွိ ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း တဲ့တုိးႀကီး ေျပာခ်လုိက္တာမ်ဳိး။ လွည့္ပတ္ေကြ႕ေကာက္မေနဘူး။ ဖက္ဆစ္ေတြကုိ တုိက္ထုတ္ေနခ်ိန္က မဟာမိတ္တပ္ေတြ ဗမာျပည္ထဲကုိ ျပန္၀င္လာေတာ့ ၀ီလ်ံစလင္းမ္နဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ အခ်ီအခ် စကားေျပာခန္းကုိ က်ေနာ္အရမ္းသေဘာက်မိတယ္။
“ေအာင္ဆန္း၊ မင္းက ငါတုိ႔ေတြ အေရးနိမ့္ေနတုန္းကေတာ့ ငါတုိ႔နဲ႔ မေပါင္းဘူး၊ ငါတုိ႔အေရးသာလာမွ မင္းက လာေပါင္းတယ္” လုိ႔ စလင္းမ္က ေျပာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္သလဲ။
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ အေရးနိမ့္ေနတုန္း လာေပါင္းလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ ဘာအက်ဳိးရွိမလဲ” လုိ႔ ေပၚတင္ႀကီး ေျပာခ်လုိက္တယ္။ ၀ီလ်ံစလင္းမ္က အဲသည္ကတည္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္မႈကုိ တခါတည္း ေလးစားသြားေတာ့တာဘဲ။
အမွန္တရားကုိ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ သၾကားအုပ္စရာမလုိဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေျပာတဲ့လူအေနနဲ႔ သတၱိရွိဘုိ႔ေတာ့ လုိတယ္။ သတၱိမရွိရင္ အမွန္အတုိင္း မေျပာရဲဘူး၊ အမွန္အတုိင္း မလုပ္ရဲဘူး။ အမွန္အတုိင္း မက်င့္ႀကံရဲဘူး။
လူဟာ အေၾကာင္းအရာတခုကုိ အျဖဴအမဲ သဲကြဲေနေပမယ့္လည္း ကို္ယ္က်ဳိးစီးပြား ထိခုိက္လာမွာ စုိးရိမ္တဲ့အခါ အမဲကုိ အမဲလုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာရဲဘူး။ Grey Area ေတြမ်ားေနပါတယ္လုိ႔ေျပာၿပီး ႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လိမ္ေျပာတတ္ၾကတယ္။
အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာတာေလးတခုကုိလည္း သတိရမိေသးတယ္။ သူဟာ…ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လူေပါင္းစုံနဲ႔ေရာ၊ မီဒီယာေတြနဲ႔ပါ အၿမဲတေစ ေတြ႕ဆုံၿပီး ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖၾကားရေလ့ရွိပါတယ္တဲ့…။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေမးခြန္းေတြကုိ သူမ အမွန္အတုိင္းေျဖၾကားလုိ႔မျဖစ္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ မေျဖၾကားဘဲသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္တဲ့။ လိမ္ညာေျဖၾကားေလ့ မရွိပါဘူး…..တဲ့။
အင္မတန္ အတုယူစရာေကာင္းပါတယ္။
ဒါကေတာ့ အမွန္တရားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲေပၚလာတာေလးေတြကုိ ခ်ေရးလုိက္တာပါ။
ေနာက္တခုက…….ဘယ္လုိခ်စ္ၾကတာလဲ……ဆုိတဲ့ ေမးခြန္း။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ အူတုန္အသည္းတုန္ ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိပါစုိ႔။ ကုိယ္က ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္ သုိ႔မဟုတ္ ခ်စ္သူ အေပၚမွာ သစၥာမေဖာက္႐ုံနဲ႔ လုံေလာက္ၿပီလား။ ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ အသည္းႏွလုံးပါပုံၿပီး ခ်စ္တယ္လုိ႔ ထင္ေန႐ုံနဲ႔ လုံေလာက္ၿပီလား။ တဖက္လူကုိ ကို္ယ္ခ်စ္ေၾကာင္း စကားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အမူအရာႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ အႏြံတာခံျခင္းနဲ႔ ျဖစ္ေစ အလုပ္နဲ႔သက္ေသ ျပသသင့္တာေပါ႔။ အသည္းႏွလုံးထဲက ခ်စ္တာေတြကုိ ေပၚလြင္ေအာင္မျပတတ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ တကယ္မခ်စ္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ…. ထုတ္လဲမေျပာဘူး၊ အမူအယာနဲ႔လည္း မေျပာဘူး၊ စိတ္ထဲကဘဲ ခ်စ္တယ္ဆုိေတာ့ သူခ်စ္တာ ဘယ့္ႏွာႀကီးလဲဟ…လုိ႔ ေမးစရာႀကီးေပါ႔။
က်ေနာ္ထင္တယ္ေလ။ ေျပာ႐ုံနဲ႔ေတာင္ မလုံေလာက္ေသးဘူး။ အဓိကကေတာ့ အမူအယာနဲ႔ အျပဳအမူနဲ႔ အလုပ္နဲ႔လည္း ျပသရမွာေပါ႔။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ.. လွ်ာအ႐ုိးမရွိတုိင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာဆုိရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ ဟုတ္ဘူးလား။
အဲဒီကေန တဆင့္တက္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ခ်စ္တယ္၊ ျမတ္ႏုိ္းတယ္၊ ေလးစားတယ္ ဆုိတဲ့ စကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔။ အဲသည္လုိ ေျပာတဲ့လူေတြေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခုလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တခြန္းေလာက္ေတာ့ ေမးခ်င္တယ္။ တကယ္ခ်စ္တာ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ေလ။
ေမးရတာက အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ခ်စ္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္ေစခ်င္တဲ့အရာေတြကုိ ဘာတခု လုပ္ေနပါသလဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေျပာတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေနသူေတြကို အားေပးေထာက္ကူရမယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကုိ အားေပးကူညီရမယ္။ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါ၀င္ၾကရမယ္။ အဲသည္လုိ ေျပာခဲ့တယ္။
ႏုိင္ငံျခားမွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႔ဆုိရင္ ျပည္တြင္းက ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့တာမ်ဳိး ေကာင္းေကာင္းႀကီး လုပ္ႏုိင္တာေပါ႔။ ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားသူေတြမွာ စည္း႐ုံးေရးခရီးေတြ ထြက္ႏုိင္ဘုိ႔၊ ထိေရာက္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းေတြ ငွားရမ္းအသုံးျပဳႏုိင္ဘုိ႔၊ မရွိမျဖစ္ ကြန္ျပဴတာအင္တာနက္အသုံးျပဳႏုိင္ဘုိ႔၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္၀င္စာ အစားအေသာက္ထုတ္ ပုံမွန္ေထာက္ပံ့ႏုိင္ေအာင္လုိ႔၊ အျပင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ဘုိ႔ ေငြေၾကးလုိပါတယ္။ ဒါက ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ တတ္ႏုိင္တဲ့အရာ။
ႏွင္းခါးမုိး (ကုိေ၀လင္း) ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးထားတာ ေတြ႕တယ္မုိ႔လား။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဓါတ္ပုံေအာက္မွာ “သူ႔ကုိခ်စ္ရင္ သူ႕စကားကုိ နားေထာင္ပါ” လုိ႔ ေရးထားတာ။ တုိတုိနဲ႔ ထိမိတယ္။
ဟုတ္တယ္။ အဲသည္လုိမွ နားမေထာင္ႏုိင္္ရင္ေတာ့ အန္တီစုကုိ ခ်စ္တယ္ေျပာေနတာဟာ လွ်ာအ႐ုိးမရွိတုိင္း ေျပာေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီစကားဟာ ေပၚျပဴလာျဖစ္လုိ႔ ေျပာေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြဘက္က အားသာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ေဖာ္လံဖားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိးလား (သာကူး)။ ဒါမွမဟုတ္ ေဒၚစုကုိ ခ်စ္တဲ့သူေတြက အမ်ားစုမုိ႔ တကယ္စိတ္မပါဘဲ “အထဲတမ်ဳိး၊ အျပင္တမ်ဳိး” လွ်ာဖ်ားကေန ေျပာေနၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အႏုိင္ရမယ္၊ အားသာမယ္ထင္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာဘဲ ေကာက္႐ုိးမီးလုိ ဟုန္းကနဲ ထေတာက္ၿပီး ေထာက္ခံကူညီတာမ်ဳိးလား။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဆန္းစစ္ၾကပါ။
အဲသည္ေမးခြန္းေတြထဲက တမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အက်ဳံး၀င္ေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဟုိသီခ်င္းထဲကလုိ “ယုန္ေကာင္ငုံ၍ ယုန္႐ုပ္ေရးျပေသာ္လည္း….ယုံရခက္ခဲ….ခက္လွခ်ည္ေပါ႔ ေနာက္မ်ားတခါ” လုိ႔ဘဲ ဆုိလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ခ်စ္တတ္ၾကပါေစ…. မုသားကုိ သကာဖုံးတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ေလွ်ာ့ႏုိင္ၾကပါေစ။
ငယ္ငယ္က ၾကားဘူးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတပုိင္းတစက စိတ္ထဲ၀င္လာတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္လုံးေတာ့ နားမေထာင္ဘူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညီေတာ္မင္းနန္ ခၽြတ္ခန္းကုိ ေရးဖြဲ႕ထားတာဘဲဆုိတာ သိသာေနတာဘဲ။
ဗုဒၶက ညီေတာ္နႏၵမင္းသားဟာ ကလ်ာဏီမင္းသမီးရဲ႕ ႐ူပါ႐ုံမွာ အစြဲလန္းႀကီး စြဲလန္းေနတာကုိသိေတာ့ ဘယ္လုိ ကယ္ခၽြတ္သလဲ။ ပထမ ေတာလမ္းခရီးက သြားၾကတုန္း သစ္ငုတ္တုိေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေမ်ာက္အုိမႀကီးတေကာင္ကုိ ျပၿပီး “မင္းရဲ႕ ကလ်ာဏီနဲ႔ ေဟာဒီေမ်ာက္အုိမႀကီး ဘယ္သူပုိလွသလဲ” လုိ႔ ေမးသတဲ့။ နႏၵမင္းသားကလည္း ႏႈိင္းယွဥ္ေမးရက္ေလျခင္းဆုိၿပီး ဗုဒၶကုိ စိတ္ဆုိးတာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶနတ္ျပည္ကုိ ႂကြတဲ့အခါ မင္းနန္ကိုလည္း ေခၚသြားၿပီး အင္မတန္လွပတဲ့ နတ္သမီးေလးေတြကုိ ျပၿပီး “နတ္သမီးေလးေတြ နဲ႔ ကလ်ာဏီ မင္းသမီး၊ ဘယ္သူပုိလွသလဲ” ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုဒၶရဲ႕ ဆုိလုိရင္းကုိ ညီေတာ္မင္းနန္သိသြားၿပီ။
သူစိတ္ထဲမွာလည္း…. “ေၾသာ္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ အင္မတန္ လွ လွခ်ည္ရဲ႕လုိ႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ကလ်ာဏီမင္းသမီးဟာ အခုလုိ နတ္သမီးေလးေတြနဲ႔ ယွဥ္လုိက္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္အုိမႀကီးမွ်သာ ရွိပါေတာ့ကလား” လုိ႕ ေတြးမိေတာ့့သတဲ့။
ေနာက္တခုက ေခမာ မိဖုရားကုိ ခၽြတ္ခန္းေလ။ ေခမာမိဖုရားကလည္း အလွမာန္တက္တဲ့မိဖုရား။ ဗုဒၶကုိ ၀င္ဖူးခ်င္လွတာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာ သူ႕လင္ေတာ္ေမာင္ဘုရင္ရဲ႕ အမိန္႔အရထင္ပါရဲ႕။ ဗုဒၶေရွ႕ေမွာက္ကုိ ေရာက္တယ္။ အဲသည္မွာ ဗုဒၶက သူ႕ရဲ႕ တန္ခုိးနဲ႔ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးတဦးဟာ ဗုဒၶကုိ ယပ္ခပ္ေပးေနတယ္။ အဲဒီမိန္းမငယ္ေလးဟာ ေခမာမိဖုရားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာလွပလုိ႔ မိဖုရားကိုယ္၌က မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းေငးၾကည့္ရတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးေပါ႔။ ၾကည့္ေနရင္းက မိန္းမေခ်ာေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းအုိမင္းလာ၊ အေရျပားေတြတြန္႔လာ၊ ဆံပင္ေတြကၽြတ္လာ၊ ျဖဴလာ၊ ပါးေရနားေရေတြ တြန္႔လိပ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံး တုံးကနဲ လဲက်ေသဆုံးသြား။ အ႐ုိးစုျဖစ္။ ဗုဒၶက သူ႕တန္ခုိးေတာ္နဲ႔ Fast forward လုပ္ျပလုိက္တာေပါ႔ေလ။ အဲသည္မွာ ေခမာမိဖုရား တရားရသြားတယ္။ ေၾသာ္…အလွအပ၊ ႐ုပ္နမ္တရားတုိ႔ဟာ မတည္ၿမဲဘူးေပါ႔ေလ။
က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ကို မွတ္မိသလုိ ေရးျပလုိက္တာပါ။
ဗုဒၶက တကယ္ေတာ့ သစၥာတရား (တနည္း) အမွန္တရားကုိ ေျပာတာာ။ ျပတာ။ အမွန္တရားကုိ ေျပာၾကားတဲ့ေနရာမွာ သကာအုပ္မေနဘူး။ ၾကားရသူအတြက္ နားခါးခ်င္ ခါးေပေလ့ေစ။ အမွန္တရားကုိ သၾကားအုပ္စရာမလုိဘူးဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ “ဟုတ္မွန္တယ္၊ အက်ဳိးရွိတယ္ဆုိရင္ ၾကားနာသူ ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ” အခါအားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆုိေလ့ရွိသတဲ့။
က်ေနာ္အဲဒီ အဆုံးအမကုိ သေဘာက်ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။ အမွန္တရားကေတာ့ သၾကားအုပ္ဘုိ႔ မလုိဘူး။ ေရႊဥေဒါင္းစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ နားသယ္ကုိ ႏွက္လုိက္သလုိ အလန္႔တၾကားနားလည္သြားေအာင္ ပိႆေလးနဲ႔ ေဘးပစ္သလုိ တဲ့တုိး ေျပာရတာကုိ ပုိသေဘာက်တယ္။ မုသားကုိ ေရာင္းထုတ္လုိတဲ့အခါမွာသာ သကာရည္လိမ္းႀကံၿပီး လွည့္ျဖားေရာင္းရတာမ်ဳိးကုိး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း ေျပာစရာရွိ ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း တဲ့တုိးႀကီး ေျပာခ်လုိက္တာမ်ဳိး။ လွည့္ပတ္ေကြ႕ေကာက္မေနဘူး။ ဖက္ဆစ္ေတြကုိ တုိက္ထုတ္ေနခ်ိန္က မဟာမိတ္တပ္ေတြ ဗမာျပည္ထဲကုိ ျပန္၀င္လာေတာ့ ၀ီလ်ံစလင္းမ္နဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ေတြ႕တဲ့ေနရာမွာ အခ်ီအခ် စကားေျပာခန္းကုိ က်ေနာ္အရမ္းသေဘာက်မိတယ္။
“ေအာင္ဆန္း၊ မင္းက ငါတုိ႔ေတြ အေရးနိမ့္ေနတုန္းကေတာ့ ငါတုိ႔နဲ႔ မေပါင္းဘူး၊ ငါတုိ႔အေရးသာလာမွ မင္းက လာေပါင္းတယ္” လုိ႔ စလင္းမ္က ေျပာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္သလဲ။
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ အေရးနိမ့္ေနတုန္း လာေပါင္းလုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔အတြက္ ဘာအက်ဳိးရွိမလဲ” လုိ႔ ေပၚတင္ႀကီး ေျပာခ်လုိက္တယ္။ ၀ီလ်ံစလင္းမ္က အဲသည္ကတည္းက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္မႈကုိ တခါတည္း ေလးစားသြားေတာ့တာဘဲ။
အမွန္တရားကုိ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ သၾကားအုပ္စရာမလုိဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေျပာတဲ့လူအေနနဲ႔ သတၱိရွိဘုိ႔ေတာ့ လုိတယ္။ သတၱိမရွိရင္ အမွန္အတုိင္း မေျပာရဲဘူး၊ အမွန္အတုိင္း မလုပ္ရဲဘူး။ အမွန္အတုိင္း မက်င့္ႀကံရဲဘူး။
လူဟာ အေၾကာင္းအရာတခုကုိ အျဖဴအမဲ သဲကြဲေနေပမယ့္လည္း ကို္ယ္က်ဳိးစီးပြား ထိခုိက္လာမွာ စုိးရိမ္တဲ့အခါ အမဲကုိ အမဲလုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာရဲဘူး။ Grey Area ေတြမ်ားေနပါတယ္လုိ႔ေျပာၿပီး ႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လိမ္ေျပာတတ္ၾကတယ္။
အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာတာေလးတခုကုိလည္း သတိရမိေသးတယ္။ သူဟာ…ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လူေပါင္းစုံနဲ႔ေရာ၊ မီဒီယာေတြနဲ႔ပါ အၿမဲတေစ ေတြ႕ဆုံၿပီး ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖၾကားရေလ့ရွိပါတယ္တဲ့…။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေမးခြန္းေတြကုိ သူမ အမွန္အတုိင္းေျဖၾကားလုိ႔မျဖစ္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ မေျဖၾကားဘဲသာ ဆိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္တဲ့။ လိမ္ညာေျဖၾကားေလ့ မရွိပါဘူး…..တဲ့။
အင္မတန္ အတုယူစရာေကာင္းပါတယ္။
ဒါကေတာ့ အမွန္တရားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲေပၚလာတာေလးေတြကုိ ခ်ေရးလုိက္တာပါ။
ေနာက္တခုက…….ဘယ္လုိခ်စ္ၾကတာလဲ……ဆုိတဲ့ ေမးခြန္း။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ အူတုန္အသည္းတုန္ ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိပါစုိ႔။ ကုိယ္က ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္ သုိ႔မဟုတ္ ခ်စ္သူ အေပၚမွာ သစၥာမေဖာက္႐ုံနဲ႔ လုံေလာက္ၿပီလား။ ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ အသည္းႏွလုံးပါပုံၿပီး ခ်စ္တယ္လုိ႔ ထင္ေန႐ုံနဲ႔ လုံေလာက္ၿပီလား။ တဖက္လူကုိ ကို္ယ္ခ်စ္ေၾကာင္း စကားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အမူအရာႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ အႏြံတာခံျခင္းနဲ႔ ျဖစ္ေစ အလုပ္နဲ႔သက္ေသ ျပသသင့္တာေပါ႔။ အသည္းႏွလုံးထဲက ခ်စ္တာေတြကုိ ေပၚလြင္ေအာင္မျပတတ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ တကယ္မခ်စ္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ…. ထုတ္လဲမေျပာဘူး၊ အမူအယာနဲ႔လည္း မေျပာဘူး၊ စိတ္ထဲကဘဲ ခ်စ္တယ္ဆုိေတာ့ သူခ်စ္တာ ဘယ့္ႏွာႀကီးလဲဟ…လုိ႔ ေမးစရာႀကီးေပါ႔။
က်ေနာ္ထင္တယ္ေလ။ ေျပာ႐ုံနဲ႔ေတာင္ မလုံေလာက္ေသးဘူး။ အဓိကကေတာ့ အမူအယာနဲ႔ အျပဳအမူနဲ႔ အလုပ္နဲ႔လည္း ျပသရမွာေပါ႔။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ.. လွ်ာအ႐ုိးမရွိတုိင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနတာဆုိရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ ဟုတ္ဘူးလား။
အဲဒီကေန တဆင့္တက္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ခ်စ္တယ္၊ ျမတ္ႏုိ္းတယ္၊ ေလးစားတယ္ ဆုိတဲ့ စကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔။ အဲသည္လုိ ေျပာတဲ့လူေတြေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခုလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တခြန္းေလာက္ေတာ့ ေမးခ်င္တယ္။ တကယ္ခ်စ္တာ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ေလ။
ေမးရတာက အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ခ်စ္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္ေစခ်င္တဲ့အရာေတြကုိ ဘာတခု လုပ္ေနပါသလဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေျပာတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေနသူေတြကို အားေပးေထာက္ကူရမယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကုိ အားေပးကူညီရမယ္။ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါ၀င္ၾကရမယ္။ အဲသည္လုိ ေျပာခဲ့တယ္။
ႏုိင္ငံျခားမွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာေတြ အေနနဲ႔ဆုိရင္ ျပည္တြင္းက ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့တာမ်ဳိး ေကာင္းေကာင္းႀကီး လုပ္ႏုိင္တာေပါ႔။ ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားသူေတြမွာ စည္း႐ုံးေရးခရီးေတြ ထြက္ႏုိင္ဘုိ႔၊ ထိေရာက္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ လက္ကုိင္တယ္လီဖုန္းေတြ ငွားရမ္းအသုံးျပဳႏုိင္ဘုိ႔၊ မရွိမျဖစ္ ကြန္ျပဴတာအင္တာနက္အသုံးျပဳႏုိင္ဘုိ႔၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကုိ ေထာင္၀င္စာ အစားအေသာက္ထုတ္ ပုံမွန္ေထာက္ပံ့ႏုိင္ေအာင္လုိ႔၊ အျပင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္ဘုိ႔ ေငြေၾကးလုိပါတယ္။ ဒါက ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ တတ္ႏုိင္တဲ့အရာ။
ႏွင္းခါးမုိး (ကုိေ၀လင္း) ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးထားတာ ေတြ႕တယ္မုိ႔လား။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဓါတ္ပုံေအာက္မွာ “သူ႔ကုိခ်စ္ရင္ သူ႕စကားကုိ နားေထာင္ပါ” လုိ႔ ေရးထားတာ။ တုိတုိနဲ႔ ထိမိတယ္။
ဟုတ္တယ္။ အဲသည္လုိမွ နားမေထာင္ႏုိင္္ရင္ေတာ့ အန္တီစုကုိ ခ်စ္တယ္ေျပာေနတာဟာ လွ်ာအ႐ုိးမရွိတုိင္း ေျပာေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီစကားဟာ ေပၚျပဴလာျဖစ္လုိ႔ ေျပာေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြဘက္က အားသာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ေဖာ္လံဖားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိးလား (သာကူး)။ ဒါမွမဟုတ္ ေဒၚစုကုိ ခ်စ္တဲ့သူေတြက အမ်ားစုမုိ႔ တကယ္စိတ္မပါဘဲ “အထဲတမ်ဳိး၊ အျပင္တမ်ဳိး” လွ်ာဖ်ားကေန ေျပာေနၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အႏုိင္ရမယ္၊ အားသာမယ္ထင္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာဘဲ ေကာက္႐ုိးမီးလုိ ဟုန္းကနဲ ထေတာက္ၿပီး ေထာက္ခံကူညီတာမ်ဳိးလား။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဆန္းစစ္ၾကပါ။
အဲသည္ေမးခြန္းေတြထဲက တမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အက်ဳံး၀င္ေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဟုိသီခ်င္းထဲကလုိ “ယုန္ေကာင္ငုံ၍ ယုန္႐ုပ္ေရးျပေသာ္လည္း….ယုံရခက္ခဲ….ခက္လွခ်ည္ေပါ႔ ေနာက္မ်ားတခါ” လုိ႔ဘဲ ဆုိလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ခ်စ္တတ္ၾကပါေစ…. မုသားကုိ သကာဖုံးတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ေလွ်ာ့ႏုိင္ၾကပါေစ။
.jpg)
4 comments:
ကိုေပါ
ေျပာလဲခံရမွာပါ
ေရးခဲ့ဘူးတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္
ငါကိုယ္ငါမုန္းလိုက္တာ
“ငါမုန္းတဲ့ငါ”
တႏွစ္လာလဲ
ကဗ်ာတို၊ ကဗ်ာစနဲ ့
အေပၚယံံေ႐ြွမွံ ု ့ၾကဲတဲ့
အေမ့အတြက္ေမြးေန ့ဆုေတာင္း
ခုထိညာလို ့ေကာင္းေနတဲ့
ငါ့ကိုယ္ငါ႐ွက္တယ္။
အေမ့ေပးဆပ္မွ ုေတြအတြက္
ငါဘာေက်းဇူးသိတတ္လဲ
ဒီမိုေအာ္ဟစ္
တိုင္းျပည္ခ်စ္တယ္တဲ့
တကယ္ေတာ့
အေၾကာက္တရားေတြၾကားနစ္
လူျဖစ္ရွံ ုးတဲ့
ငါ့ကိုယ္ငါမုန္းတယ္။
ကြယ္ရာမွာဆဲေနရုံနဲ ့
ဒီေကာင္ေတြလဲက်သြားတယ္ဆိိုရင္ေတာ့ေကာင္းသား
ခုေတာ့
ျပည္သူေတြသူေတာင္းစားမျဖစ္ရုံတမယ္
ထမင္းတလုပ္အတြက္မ်က္ႏွာငယ္ေနရလဲ
သက္ျပင္းေလးခ်ငိုျပရုံသာတတ္တဲ့
ငါ့ကိုယ္ငါေအာ္ဂလီဆန္တယ္။
အတၱေတြေအာက္
စုန္းစုန္းျမဳပ္လို ့
လက္ခုပ္ေတာင္က်ယ္က်ယ္မတီး၀ံ့သမွ်
က်ြန္ဘ၀သက္တန္းရွည္ေနမွာသိလဲ
မစြန္ ့လွြတ္ရဲတဲ့
ငါ့ကိုယ္ငါ႐ြံတယ္။
ဘယ္အထိေစာင့္မွာလဲ
ဘယ္အထိေၾကာက္မွာလဲ
အဲဒီေလာက္ေစာင့္
အဲဒီေလာက္ေၾကာက္ေနရင္
ၾကာရင္ျမန္မာျပည္လဲေပ်ာက္ေတာ့မယ္
ရွစ္ေလးလံုး၊ေရွြ၀ါေရာင္၊နာဂစ္
ဒီထက္ဆုိးတဲ့အျဖစ္ေတြထိ
လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမလုိ ့လား။
အေမစုနဲ ့မတန္တဲ့ငါ
ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ ့မတန္တဲ့ငါ
စုစုေႏြး နဲ ့မတန္တဲ့ငါ
.....သူရဲေကာင္းေတြနဲ ့မတန္တဲ့ငါ
ငါ့လိုငါေတြ
ငါတို ့တိုင္းျပည္မွာရွိေနသမွ်
ဘယ္ေတာ့မွလြတ္လပ္ေရးရမွာမဟုတ္ဘူး။ ။ ။
ကိုေပါ ....
ေတာ္ေတာ္ အမုန္းခံရဲပံုရတယ္ ... ဒီပို႔ေလးကိုလည္း ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
စု႔ သမီး ...
ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြကို အျမဲ ဖတ္ေလ့မရွိတာမို႔ ဒီကဗ်ာကို မသိခဲ့ဘူး။ ထိမိ ေကာင္းမြန္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။
ေဖာ္ျပေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
အမွန္တရားကို သၾကားအုပ္ဖို႔ မလို ဆိုတာေတာ႔ ကိုေပါေရ.. သၾကားပါရင္ နည္းနည္း အ၀င္သက္သာတာေပါ႔ေနာ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အဆင္႔ေလာက္ဆုိရင္ေတာ႔ သၾကားပါပါ မပါပါ၊ ေဆးခါးႀကီးပဲ တိုက္တုိက္ ေစတနာကို သိၿပီးသားပဲ။ အမွန္တရားကို နားလည္လက္ခံတဲ႔သူဟာ ေတာ္ရုံ ဥာဏ္ရွိသူ မဟုတ္တာမို႔ ကိုယ္႔စကားကုိ သူမ်ားလက္ခံဖို႔ နည္းလမ္းကို ဥာဏ္ရွိရွိ ရွာတတ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဥပမာ ေဒၚစု လိုေပါ႔။ သူေျပာတာ အကုန္ မွန္တယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ေျပာတာ မွန္လြန္း ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႔ အျမဲ လက္ခံ နားလည္ရပါတယ္။ (တခါတေလ ျပဳံးေတာင္ ျပံဳးရေသး)
ကိုေပါတို႔က က်မတို႔ထက္ အမ်ားႀကီး စာပိုဖတ္၊ ပိုသိၾကသူေတြပါ။ က်မလဲ ဟုတ္မလားလို႔ ေဆြးေႏြးၾကည္႔တာပါ။ တကယ္ေတာ႔ က်မလဲ ဒဲ႔ႀကီး ေျပာတတ္လြန္းလို႔ ရြာျပင္ထုတ္ခံထားရမယ္ လို႔ အျမဲ ေျပာခံေနရသူပါေလ။
ေမတၱာျဖင္႔
မိုးခ်ဳိသင္း
ကုိေပါ စီေဘာက္လုပ္ပါလားဗ်။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္နဲ႕ စာေရးသူ ေ၀းေနတယ္လုိ႕ မထင္ဘူးလား။ အၾုကံေပးတာပါ။
Post a Comment