ဘင္ဂ်မင္ဖရန္ကလင္က ေျပာတယ္။ ဘ၀မွာ ေသခ်ာတာ ႏွစ္ခုဘဲ ရွိသတဲ့။ တခုက ေသျခင္းတရား၊ ေနာက္တခုက အခြန္အတုပ္မ်ား။ က်ေနာ္က ေနာက္တခု ထပ္တုိးလုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ဖိႏွိပ္ျခင္း” ပါ။
လူအဖြဲ႕အစည္းမွာ လူတေယာက္ထက္ပုိရွိေနသမွ် လူဟာ လူအခ်င္းခ်င္း လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ ျခယ္လွယ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားတတ္ပါတယ္။
ေရာ္ဘင္ဆင္ခ႐ူးဆုိးက သူ႔တပည့္ ဖ႐ုိက္ေဒးကုိ ေျပာတယ္။
“ဖ႐ုိက္ေဒး..ေရ။ ငါ ၀မ္းနည္းပါတယ္ကြာ။ ငါမင္းကုိ အလုပ္ကျဖဳတ္ပစ္ရေတာ့မယ္။”
“ဗ်ာ။ သခင္....ဘာအတြက္ပါလဲ ခင္ဗ်ာ”
“ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မင္းသိတဲ့အတုိင္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က သီးႏွံေတြ လုိအပ္တာထက္ ပုိၿပီး အထြက္တုိးခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္မွာ ထပ္ၿပီး စုိက္ပ်ဳိးစရာမလုိေတာ့ဘူး။ ဆိတ္သားေရေတြ ဆုိတာကလည္း ငါ႔တသက္ သုံးမကုန္ေအာင္ မ်ားျပားေနၿပီ။ ငါ႔အိမ္ကလည္း ျပဳျပင္စရာမလုိေသးဘူး။ ေသာင္ျပင္က လိပ္ဥေတြကုိလည္း ငါ႔ဘာသာ ငါသြား တူးႏုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ အခု ထုတ္ကုန္က လုိအပ္တာထက္ ပုိေနၿပီ။ မင္းကုိ ငါလုိအပ္ရင္ လွမ္းေခၚလုိက္မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းဒီမွာ ေနစရာမလုိေတာ့ဘူး။”
“ေကာင္းပါၿပီ...သခင္။ ဒါဆုိလည္း က်ေနာ့္ဘာသာ သီးႏွံစုိက္စားေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ဘာသာ တဲတလုံးေဆာက္ေနမယ္။ လိပ္ဥနဲ႔ သစ္သီးေတြ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ တူးၿပီး၊ ခူးၿပီး သယ္မယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနသြားႏုိင္မွာပါ။”
“ေနပါဦး...ဖ႐ုိက္ေဒးရ။ မင္းက အခုေျပာခဲ့တာေတြကုိ ဘယ္မွာ သြားလုပ္မွာတုန္း”
“ဒီကၽြန္းေပၚမွာဘဲေပါ႔...သခင္”
“ဒီကၽြန္းကုိ ငါပုိင္တယ္ဆုိတာ မင္းသိတယ္မုိ႔လား၊ မင္းကို အဲဒါေတြ လုပ္ဘုိ႔ ငါခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူး။ အဲဒါေတြလုပ္ကုိင္ခြင့္ရဘုိ႔အတြက္ ငါေတာင္းတဲ့ တန္ရာတန္ေၾကးကုိ မင္းမေပးႏုိင္မွေတာ့ ဒီကၽြန္းကုိ ငါပုိင္တယ္ဆုိတာ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မွာလဲကြ”
“ဒါဆုိလည္း က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ ေလွတစင္းထြင္းၿပီး ပင္လယ္ထဲမွာ ငါးဖမ္းစားမယ္။ ပင္လယ္ႀကီးကုိေတာ့ သခင္ မပုိင္ဘူးမုိ႔လား”
“မင္းငါးဖမ္းစားတာကေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းေလွကုိ ေဆာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ငါ႔ကၽြန္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြကုိ မသုံးရဘူး။ ငါ႔ ကၽြန္းေပၚမွာလည္း ေဆာက္ခြင့္မေပးႏုိင္ဘူး။ ငါ႔ကမ္းေျခေတြကုိလည္း မင္းေလွဆုိက္ကပ္ရာ ဆိပ္ကမ္းအျဖစ္ အသုံးျပဳခြင့္ မေပးႏုိင္ဘူး။ ငါ႔ေရပုိင္နက္နဲ႔ လြတ္ကင္းရာမွာ သြားဖမ္းေခ်။”
“က်ေနာ္ အဲဒီလုိ မေတြးမိလုိ႔ပါ သခင္။ ဒါေပမယ့္ ေလွမရွိဘဲလည္း က်ေနာ္ ငါးဖမ္းတတ္ပါတယ္။ ေဟာဟုိမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ဆီကုိ က်ေနာ္ လက္ပစ္ကူးသြားၿပီး ငါးဖမ္းစားမယ္။ ၿပီးေတာ့ စင္ေရာ္ဥေတြကုိ ႏႈိက္မယ္။”
“မရဘူး ဖ႐ုိက္ေဒး။ အဲဒီေက်ာက္ေဆာင္က ငါပုိင္တယ္။ ငါ႔ေရပုိင္နက္အတြင္းမွာ က်ေရာက္ေနတယ္။“
“ဒါဆုိ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲဟင္၊ သခင္”
“အဲဒါကေတာ့ မင္းျပႆနာဘဲ၊ ဖ႐ုိက္ေဒးရ။ မင္းဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူတေယာက္ဘဲ။ မင္းသိတဲ့အတုိင္း ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ပုဂၢလ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္ရွိၿပီး ကုိယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္ကုိ ထိန္းသိမ္း က်င့္သုံးေနတာ မဟုတ္လား။ ”
“အဲဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ က်ေနာ္ အစာငတ္ေသမွာဘဲ၊ သခင္။ က်ေနာ္ ဒီကၽြန္းမွာဘဲ အစာငတ္ေသတဲ့အထိ ေနပါရေစ။ ဒါမွမဟုတ္ သခင့္ေရပုိင္နက္ကုိ ေက်ာ္တဲ့အထိ ေရကူးသြားၿပီး အဲသည္မွာဘဲ ေရနစ္ေသခ်င္ေသ၊ ဒါမွမဟုတ္၊ အစာငတ္ေသခ်င္ေသ၊ အဲဒီလုိ လုပ္ရမလား။”
“ေနဦးကြ၊ ငါတခု စဥ္းစားမိတယ္ ဖ႐ုိက္ေဒး။ တေန႔တေန႔ ငါ႔အမႈိက္ပုံးကုိ ကမ္းေျခကုိ သယ္သြားၿပီး စြန္႔ပစ္ရတဲ့အလုပ္ကုိ ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး။ မင္းဒီမွာဘဲ ေနၿပီး အဲဒီအလုပ္ကုိ မင္းလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ငါ႔ေခြးနဲ႔ ငါ႔ေၾကာင္ စားလုိ႔ က်န္သမွ် မင္းစားလုိ႔ရတယ္။ ေအးေလ...မင္းတကယ့္ကုိ ကံထူးတဲ့လူပါဘဲ ငါ႔လူေရ။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သခင္။ အင္မတန္ ရက္ေရာလွပါတယ္။”
“ေနဦးကြ။ က်န္ေသးတယ္။ အခုဆုိရင္ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ လူႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ့အတြက္ လူဦးေရက လုိတာထက္ သိပ္သည္းေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လူဦးေရရဲ႕ ထက္၀က္က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအတြက္ ငါတုိ႔ဟာ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈဒဏ္ကုိ ခံေနရၿပီ။ ဒီစီးပြားက်ဆင္းမႈရဲ႕ နိဂုံးကုိ ငါအခုထိ လွမ္းမျမင္ႏုိင္ေသးဘူး။ ၿဖီးျဖန္းေျပာတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ စီးပြားပ်က္ကပ္ရဲ႕ နိဂုံးကုိ ျမင္ရတယ္ ေျပာၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္း ကမ္းေျခကေန ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္။ ဘယ္သူ တဦးတေယာက္မွ ဒီကၽြန္းကုိ တက္မလာေစနဲ႔။ တကယ္လုိ႔ သေဘာၤတစီးတေလ ဆုိက္ကပ္လာရင္ေတာင္ ဘာကုန္ပစၥည္းမွ မခ်ပေစနဲ႔။ မင္းကုိ ျပည္ပလုပ္အား (Foreign labour) ကေန ကာကြယ္ေပးရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု အေျခအေနအရပ္ရပ္ကေတာ့ ေကာင္းေနပါၿပီ။ မၾကာခင္ စီးပြားေရး ျပန္လည္ဦးေမာ့ၿပီး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈက တေၾကာ့ျပန္လည္လာဦးေတာ့မွာ။”
ဖ႐ုိက္ေဒးဟာ တခါတရံေတာ့ ခ႐ူးဆုိးရဲ႕ ဒီလွည့္ကြက္ေတြကုိ သေဘာေပါက္သလုိလုိရွိတယ္။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူလုံးလုံးသေဘာေပါက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ငရဲပြက္ေတာ့တာပါဘဲ။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီးမွာ အာရွမွာ အဲဒီလုိဘဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ အာရွမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ သူတုိ႔ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဥေရာပသားေတြကို ဆက္လက္ ႐ုိက်ဳိးအညံ့ခံဘုိ႔ မတန္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္ဘုရင့္တပ္မေတာ္က အဲဒီ ဥေရာပသားေတြကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ အႏုိင္ရလုိက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေပါ႔။
ဒါေၾကာင့္ ျပင္းျပလာတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔အတူ၊ ေဒသခံေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ခ႐ူးဆုိးေတြကုိ စတင္ စစ္ေၾကညာတုိက္ခုိက္ၾကေတာ့တယ္။ အာရွက ဖ႐ုိက္ေဒးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာဟာ တန္းတူရည္တူရွိမႈ နဲ႔ လြတ္လပ္မႈ ကုိ လုိခ်င္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အရွင္သခင္ေဟာင္းေတြကုိ သူတုိ႔ေျမေပၚက တုိက္ထုတ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္အရာကမွ သူတုိ႔ကုိ တားဆီးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။
အင္ဒုိနီရွားလူမ်ဳိးအမ်ားစုက ဘုရားတဆူလုိ ကုိးကြယ္တဲ့ ဆူကာႏုိဟာ ဒတ္ခ်္ေတြကုိ အင္ဒုိနီးရွားကၽြန္းစုေတြကေန အၿပီးတုိင္ ေမာင္းထုတ္လုိက္ႏုိင္ပါတယ္။
စကၤာပူမွာလည္း ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာ ၿဗိတိသွ်ေတြကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ စူးရွတဲ့ အသံတသံထြက္ေပၚလာပါတယ္။ “ဒီမုိကေရစီကုိ ယုံၾကည္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ယုံၾကည္ရမယ္”။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အတုိက္အခံ အမတ္ငယ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ လီကြမ္းယူဟာ ကုိလုိနီအရွင္သခင္မ်ားနဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ကာ ေနာက္ဆုံး ၿဗိတိသွ်ေတြ ဖ်ာလိပ္ၿပီး ျပန္သြားတဲ့အထိ အဲဒီေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။
ကြာလာလမ္ပူရဲ႕ ေျမာက္ဖက္ဆီကေနၿပီး စလာလုိက္တဲ့ မာေဒးကား ေႂကြးေၾကာ္သံဟာလည္း လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ အႏုိင္က်င့္ဗုိလ္က်သူေတြကုိ တုန္လႈပ္ေစၿပီး ၁၉၅၇ခုႏွစ္မွာ မေလးရွားဟာ ကုိလုိနီကေန ကြန္ဂရက္စ္အျဖစ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ကူးေျပာင္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားကၽြန္းဆြယ္က ျပင္သစ္ေတြဟာလည္း ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဒိန္ဘင္ဖူးတုိက္ပြဲအၿပီးမွာ သူတုိ႔လက္ေအာက္ခံေတြရဲ႕ တြန္းလွန္ပုန္ကန္မႈေတြရဲ႕ ဖိအားကို မခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံး အ႐ႈံးေပးလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
ဖိလစ္ပုိင္မွာေတာ့ “အညဳိေရာင္ညီအကုိမ်ား”ဟာ ယန္ကီမန္းကီး ေတြကုိ သူတုိ႔တုိင္းျပည္ကေန ထြက္ခြာသြားဘုိ႔ တုိက္ထုတ္တဲ့ေနရာမွာ ခြန္အားတုိးျမႇင့္လုိ႔ လာခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလည္း ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြလက္က ျမန္မာျပည္ကုိ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံအျဖစ္ ရယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္သူမ်ားဟာလည္း ေနာက္ဆုံးမေတာ့ သူတုိ႔အမိေျမကုိ တာရွည္သျဖင့္ အရွက္ခြဲ အႏုိင္က်င့္လႊမ္းမုိးေနတဲ့ ျပည္ပက မေကာင္းဆုိးရြားေတြကုိ သူတုိ႔ေျမေပၚကေန အၿပီးတုိင္ ဖယ္ရွားလုိက္ႏုိင္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြဟာ ျပင္းျပတဲ့ အမ်ဳိးသားစိတ္ေတြနဲ႔ တၿငီးၿငီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ႔။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ဖ႐ုိက္ေဒး ဆုိတဲ့ လူသားဟာ အသိဉာဏ္ပြင့္လင္းလာၿပီး လိမၼာပါးနပ္လာကာ သူ႔ပုိင္ဆုိင္မႈကုိ သူျပန္လုိခ်င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ပုံျပင္က ဒီမွာတင္ အဆုံးသတ္မသြားဘူး။
လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္မႈ အသံေတြမစဲခင္မွာဘဲ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ားဟာ သူတုိ႔ျပည္သူေတြအေပၚမွာ စတင္ၿပီးေတာ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္မႈေတြကုိ စတင္ လုပ္ေဆာင္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ (ဆက္ရန္)
(ေဒါက္တာခ်ီဆြမ္းဂၽြမ္ေရးသားေသာ To Be Free စာအုပ္မွ စကားခ်ီးကုိ ႏွစ္ပုိင္းခြဲ၍ ဘာသာျပန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယပုိင္း (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)ကုိ မၾကာမီ တင္ေပးပါမည္။ ဤစာအုပ္တြင္ အာရွမွ ဒီမုိကေရစီ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဘီနီႏြိဳင္းအကီႏုိ(ဖိလစ္ပုိင္)၊ ပရမုိးဒယ အနႏၱေတာ၀ါ (အင္ဒုိနီးရွား)၊ ကင္မ္ေဒဂ်ဳန္း (ေတာင္ကုိရီးယား)၊ ရွိမင္ေတ (တုိင္၀မ္)၊ ခ်ားတုိင္ဖုိး (စကၤာပူ) တုိ႔၏ ရဲရဲေတာက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေရးသားထားသည္။)
လူအဖြဲ႕အစည္းမွာ လူတေယာက္ထက္ပုိရွိေနသမွ် လူဟာ လူအခ်င္းခ်င္း လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္ ျခယ္လွယ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားတတ္ပါတယ္။
ေရာ္ဘင္ဆင္ခ႐ူးဆုိးက သူ႔တပည့္ ဖ႐ုိက္ေဒးကုိ ေျပာတယ္။
“ဖ႐ုိက္ေဒး..ေရ။ ငါ ၀မ္းနည္းပါတယ္ကြာ။ ငါမင္းကုိ အလုပ္ကျဖဳတ္ပစ္ရေတာ့မယ္။”
“ဗ်ာ။ သခင္....ဘာအတြက္ပါလဲ ခင္ဗ်ာ”
“ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မင္းသိတဲ့အတုိင္း ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က သီးႏွံေတြ လုိအပ္တာထက္ ပုိၿပီး အထြက္တုိးခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္မွာ ထပ္ၿပီး စုိက္ပ်ဳိးစရာမလုိေတာ့ဘူး။ ဆိတ္သားေရေတြ ဆုိတာကလည္း ငါ႔တသက္ သုံးမကုန္ေအာင္ မ်ားျပားေနၿပီ။ ငါ႔အိမ္ကလည္း ျပဳျပင္စရာမလုိေသးဘူး။ ေသာင္ျပင္က လိပ္ဥေတြကုိလည္း ငါ႔ဘာသာ ငါသြား တူးႏုိင္တယ္။ ဒီေတာ့ အခု ထုတ္ကုန္က လုိအပ္တာထက္ ပုိေနၿပီ။ မင္းကုိ ငါလုိအပ္ရင္ လွမ္းေခၚလုိက္မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မင္းဒီမွာ ေနစရာမလုိေတာ့ဘူး။”
“ေကာင္းပါၿပီ...သခင္။ ဒါဆုိလည္း က်ေနာ့္ဘာသာ သီးႏွံစုိက္စားေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ဘာသာ တဲတလုံးေဆာက္ေနမယ္။ လိပ္ဥနဲ႔ သစ္သီးေတြ က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ တူးၿပီး၊ ခူးၿပီး သယ္မယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနသြားႏုိင္မွာပါ။”
“ေနပါဦး...ဖ႐ုိက္ေဒးရ။ မင္းက အခုေျပာခဲ့တာေတြကုိ ဘယ္မွာ သြားလုပ္မွာတုန္း”
“ဒီကၽြန္းေပၚမွာဘဲေပါ႔...သခင္”
“ဒီကၽြန္းကုိ ငါပုိင္တယ္ဆုိတာ မင္းသိတယ္မုိ႔လား၊ မင္းကို အဲဒါေတြ လုပ္ဘုိ႔ ငါခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူး။ အဲဒါေတြလုပ္ကုိင္ခြင့္ရဘုိ႔အတြက္ ငါေတာင္းတဲ့ တန္ရာတန္ေၾကးကုိ မင္းမေပးႏုိင္မွေတာ့ ဒီကၽြန္းကုိ ငါပုိင္တယ္ဆုိတာ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မွာလဲကြ”
“ဒါဆုိလည္း က်ေနာ့္ဟာက်ေနာ္ ေလွတစင္းထြင္းၿပီး ပင္လယ္ထဲမွာ ငါးဖမ္းစားမယ္။ ပင္လယ္ႀကီးကုိေတာ့ သခင္ မပုိင္ဘူးမုိ႔လား”
“မင္းငါးဖမ္းစားတာကေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းေလွကုိ ေဆာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ငါ႔ကၽြန္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြကုိ မသုံးရဘူး။ ငါ႔ ကၽြန္းေပၚမွာလည္း ေဆာက္ခြင့္မေပးႏုိင္ဘူး။ ငါ႔ကမ္းေျခေတြကုိလည္း မင္းေလွဆုိက္ကပ္ရာ ဆိပ္ကမ္းအျဖစ္ အသုံးျပဳခြင့္ မေပးႏုိင္ဘူး။ ငါ႔ေရပုိင္နက္နဲ႔ လြတ္ကင္းရာမွာ သြားဖမ္းေခ်။”
“က်ေနာ္ အဲဒီလုိ မေတြးမိလုိ႔ပါ သခင္။ ဒါေပမယ့္ ေလွမရွိဘဲလည္း က်ေနာ္ ငါးဖမ္းတတ္ပါတယ္။ ေဟာဟုိမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ဆီကုိ က်ေနာ္ လက္ပစ္ကူးသြားၿပီး ငါးဖမ္းစားမယ္။ ၿပီးေတာ့ စင္ေရာ္ဥေတြကုိ ႏႈိက္မယ္။”
“မရဘူး ဖ႐ုိက္ေဒး။ အဲဒီေက်ာက္ေဆာင္က ငါပုိင္တယ္။ ငါ႔ေရပုိင္နက္အတြင္းမွာ က်ေရာက္ေနတယ္။“
“ဒါဆုိ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမလဲဟင္၊ သခင္”
“အဲဒါကေတာ့ မင္းျပႆနာဘဲ၊ ဖ႐ုိက္ေဒးရ။ မင္းဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူတေယာက္ဘဲ။ မင္းသိတဲ့အတုိင္း ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ပုဂၢလ လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္ရွိၿပီး ကုိယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္ကုိ ထိန္းသိမ္း က်င့္သုံးေနတာ မဟုတ္လား။ ”
“အဲဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ က်ေနာ္ အစာငတ္ေသမွာဘဲ၊ သခင္။ က်ေနာ္ ဒီကၽြန္းမွာဘဲ အစာငတ္ေသတဲ့အထိ ေနပါရေစ။ ဒါမွမဟုတ္ သခင့္ေရပုိင္နက္ကုိ ေက်ာ္တဲ့အထိ ေရကူးသြားၿပီး အဲသည္မွာဘဲ ေရနစ္ေသခ်င္ေသ၊ ဒါမွမဟုတ္၊ အစာငတ္ေသခ်င္ေသ၊ အဲဒီလုိ လုပ္ရမလား။”
“ေနဦးကြ၊ ငါတခု စဥ္းစားမိတယ္ ဖ႐ုိက္ေဒး။ တေန႔တေန႔ ငါ႔အမႈိက္ပုံးကုိ ကမ္းေျခကုိ သယ္သြားၿပီး စြန္႔ပစ္ရတဲ့အလုပ္ကုိ ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး။ မင္းဒီမွာဘဲ ေနၿပီး အဲဒီအလုပ္ကုိ မင္းလုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ငါ႔ေခြးနဲ႔ ငါ႔ေၾကာင္ စားလုိ႔ က်န္သမွ် မင္းစားလုိ႔ရတယ္။ ေအးေလ...မင္းတကယ့္ကုိ ကံထူးတဲ့လူပါဘဲ ငါ႔လူေရ။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သခင္။ အင္မတန္ ရက္ေရာလွပါတယ္။”
“ေနဦးကြ။ က်န္ေသးတယ္။ အခုဆုိရင္ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ လူႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ့အတြက္ လူဦးေရက လုိတာထက္ သိပ္သည္းေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လူဦးေရရဲ႕ ထက္၀က္က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအတြက္ ငါတုိ႔ဟာ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈဒဏ္ကုိ ခံေနရၿပီ။ ဒီစီးပြားက်ဆင္းမႈရဲ႕ နိဂုံးကုိ ငါအခုထိ လွမ္းမျမင္ႏုိင္ေသးဘူး။ ၿဖီးျဖန္းေျပာတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးကလြဲလုိ႔ ဘယ္သူမွ စီးပြားပ်က္ကပ္ရဲ႕ နိဂုံးကုိ ျမင္ရတယ္ ေျပာၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္း ကမ္းေျခကေန ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္။ ဘယ္သူ တဦးတေယာက္မွ ဒီကၽြန္းကုိ တက္မလာေစနဲ႔။ တကယ္လုိ႔ သေဘာၤတစီးတေလ ဆုိက္ကပ္လာရင္ေတာင္ ဘာကုန္ပစၥည္းမွ မခ်ပေစနဲ႔။ မင္းကုိ ျပည္ပလုပ္အား (Foreign labour) ကေန ကာကြယ္ေပးရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု အေျခအေနအရပ္ရပ္ကေတာ့ ေကာင္းေနပါၿပီ။ မၾကာခင္ စီးပြားေရး ျပန္လည္ဦးေမာ့ၿပီး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈက တေၾကာ့ျပန္လည္လာဦးေတာ့မွာ။”
ဖ႐ုိက္ေဒးဟာ တခါတရံေတာ့ ခ႐ူးဆုိးရဲ႕ ဒီလွည့္ကြက္ေတြကုိ သေဘာေပါက္သလုိလုိရွိတယ္။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း သေဘာမေပါက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူလုံးလုံးသေဘာေပါက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ငရဲပြက္ေတာ့တာပါဘဲ။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီးမွာ အာရွမွာ အဲဒီလုိဘဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ အာရွမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ သူတုိ႔ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဥေရာပသားေတြကို ဆက္လက္ ႐ုိက်ဳိးအညံ့ခံဘုိ႔ မတန္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္ဘုရင့္တပ္မေတာ္က အဲဒီ ဥေရာပသားေတြကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ အႏုိင္ရလုိက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေပါ႔။
ဒါေၾကာင့္ ျပင္းျပလာတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔အတူ၊ ေဒသခံေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ခ႐ူးဆုိးေတြကုိ စတင္ စစ္ေၾကညာတုိက္ခုိက္ၾကေတာ့တယ္။ အာရွက ဖ႐ုိက္ေဒးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာဟာ တန္းတူရည္တူရွိမႈ နဲ႔ လြတ္လပ္မႈ ကုိ လုိခ်င္လာၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အရွင္သခင္ေဟာင္းေတြကုိ သူတုိ႔ေျမေပၚက တုိက္ထုတ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္အရာကမွ သူတုိ႔ကုိ တားဆီးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။
အင္ဒုိနီရွားလူမ်ဳိးအမ်ားစုက ဘုရားတဆူလုိ ကုိးကြယ္တဲ့ ဆူကာႏုိဟာ ဒတ္ခ်္ေတြကုိ အင္ဒုိနီးရွားကၽြန္းစုေတြကေန အၿပီးတုိင္ ေမာင္းထုတ္လုိက္ႏုိင္ပါတယ္။
စကၤာပူမွာလည္း ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာ ၿဗိတိသွ်ေတြကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ စူးရွတဲ့ အသံတသံထြက္ေပၚလာပါတယ္။ “ဒီမုိကေရစီကုိ ယုံၾကည္တယ္ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ယုံၾကည္ရမယ္”။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အတုိက္အခံ အမတ္ငယ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ လီကြမ္းယူဟာ ကုိလုိနီအရွင္သခင္မ်ားနဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ကာ ေနာက္ဆုံး ၿဗိတိသွ်ေတြ ဖ်ာလိပ္ၿပီး ျပန္သြားတဲ့အထိ အဲဒီေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတာင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။
ကြာလာလမ္ပူရဲ႕ ေျမာက္ဖက္ဆီကေနၿပီး စလာလုိက္တဲ့ မာေဒးကား ေႂကြးေၾကာ္သံဟာလည္း လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ အႏုိင္က်င့္ဗုိလ္က်သူေတြကုိ တုန္လႈပ္ေစၿပီး ၁၉၅၇ခုႏွစ္မွာ မေလးရွားဟာ ကုိလုိနီကေန ကြန္ဂရက္စ္အျဖစ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ကူးေျပာင္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားကၽြန္းဆြယ္က ျပင္သစ္ေတြဟာလည္း ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ဒိန္ဘင္ဖူးတုိက္ပြဲအၿပီးမွာ သူတုိ႔လက္ေအာက္ခံေတြရဲ႕ တြန္းလွန္ပုန္ကန္မႈေတြရဲ႕ ဖိအားကို မခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံး အ႐ႈံးေပးလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
ဖိလစ္ပုိင္မွာေတာ့ “အညဳိေရာင္ညီအကုိမ်ား”ဟာ ယန္ကီမန္းကီး ေတြကုိ သူတုိ႔တုိင္းျပည္ကေန ထြက္ခြာသြားဘုိ႔ တုိက္ထုတ္တဲ့ေနရာမွာ ခြန္အားတုိးျမႇင့္လုိ႔ လာခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလည္း ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြလက္က ျမန္မာျပည္ကုိ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံအျဖစ္ ရယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္သူမ်ားဟာလည္း ေနာက္ဆုံးမေတာ့ သူတုိ႔အမိေျမကုိ တာရွည္သျဖင့္ အရွက္ခြဲ အႏုိင္က်င့္လႊမ္းမုိးေနတဲ့ ျပည္ပက မေကာင္းဆုိးရြားေတြကုိ သူတုိ႔ေျမေပၚကေန အၿပီးတုိင္ ဖယ္ရွားလုိက္ႏုိင္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကာလေတြဟာ ျပင္းျပတဲ့ အမ်ဳိးသားစိတ္ေတြနဲ႔ တၿငီးၿငီးေတာက္ေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ႔။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ဖ႐ုိက္ေဒး ဆုိတဲ့ လူသားဟာ အသိဉာဏ္ပြင့္လင္းလာၿပီး လိမၼာပါးနပ္လာကာ သူ႔ပုိင္ဆုိင္မႈကုိ သူျပန္လုိခ်င္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ပုံျပင္က ဒီမွာတင္ အဆုံးသတ္မသြားဘူး။
လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္မႈ အသံေတြမစဲခင္မွာဘဲ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ားဟာ သူတုိ႔ျပည္သူေတြအေပၚမွာ စတင္ၿပီးေတာ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္မႈေတြကုိ စတင္ လုပ္ေဆာင္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ (ဆက္ရန္)
(ေဒါက္တာခ်ီဆြမ္းဂၽြမ္ေရးသားေသာ To Be Free စာအုပ္မွ စကားခ်ီးကုိ ႏွစ္ပုိင္းခြဲ၍ ဘာသာျပန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယပုိင္း (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)ကုိ မၾကာမီ တင္ေပးပါမည္။ ဤစာအုပ္တြင္ အာရွမွ ဒီမုိကေရစီ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဘီနီႏြိဳင္းအကီႏုိ(ဖိလစ္ပုိင္)၊ ပရမုိးဒယ အနႏၱေတာ၀ါ (အင္ဒုိနီးရွား)၊ ကင္မ္ေဒဂ်ဳန္း (ေတာင္ကုိရီးယား)၊ ရွိမင္ေတ (တုိင္၀မ္)၊ ခ်ားတုိင္ဖုိး (စကၤာပူ) တုိ႔၏ ရဲရဲေတာက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေရးသားထားသည္။)
.jpg)
6 comments:
တယ္လုပ္ေနပါလား ကေပါ။
တင္ရင္လဲ ျမန္ျမန္တင္ဗ်ာ။
ဆက္ၿပီး ဘာသာျပန္ေပးပါ။ တအုပ္လံုးစာ ဖတ္ခ်င္တယ္
အဟီးဟီး (မခ်ိတင္ကဲ ရယ္သံ)...တအုပ္လုံးကို ဘာသာျပန္ရရင္ စာမ်က္ႏွာ ၃၄၂ မ်က္ႏွာေတာင္ ခ်ိဒယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ရင္ အဲဒီ သူရဲေကာင္းတေယာက္ခ်င္းအေၾကာင္းကုိ အရင္ျပန္ထားၿပီးမွ နည္းနည္းခ်င္း ခြဲတင္ေပးမယ္။ ေတာ္ၾကာ၊ ၾကားထဲမွာ အလုပ္႐ႈပ္ၿပီး ဆက္တုိက္မျပန္ျဖစ္ရင္ ဖတ္ရတဲ့လူေတြ အရသာပ်က္မွာစုိးလုိ႔။
အေတာ္ႏွစ္သက္သြားမိတဲ့ စာတစ္ပုဒ္ဆိုတာ ၀န္ခံပါရေစ
ကိုေပါေရ.. ေကာင္းတယ္..ေက်းဇူးပဲ။
စလံုးမွာ..ေဒါက္တာခ်ီးကို.. အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္ကြပ္ ထားလို႕..ဘယ္လို နားလည္ လက္ခံ ရမွန္း မသိ..ျဖစ္ ေန ခဲ့တာ..အခု..ကိုေပါ..ျပန္ပြဲထုပ္ မွပဲ.. း)
ကိုေပါေရ…ဟိုးတခါတုန္းကလဲ ဆက္ရန္ဆိုျပီး ေပ်ာက္သြားတာ အခုထိ မေပၚလာဘူး။ ဒီတခါေတာ့ အဲလို မလုပ္ပါနဲ ့(ဟီး…ကိုယ္မေရးရတိုင္း)
Post a Comment