က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ တခ်ိန္တည္းေလာက္ စကၤာပူကုိေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာေတြမွာ အမ်ားစုဟာ ပ႐ုိဂရမ္သြင္းထားသလုိ ေဟာသည္ အစီအစဥ္အတုိင္း တေသြမတိမ္း ျပဳမူတတ္ၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
စကၤာပူကုိ ေရာက္လာမယ္။ အလုပ္ရွာမယ္။ အလုပ္လုပ္မယ္။ မိန္းမယူမယ္။ ဒီက တကၠသုိလ္တခုခုမွာ အခ်ိန္ပုိင္းတက္ မာစတာဘြဲ႕ထပ္ယူမယ္။ ၿပီးရင္ ပီအာရ္ေလွ်ာက္မယ္။ မိသားစုေခၚမယ္။ အိမ္၀ယ္မယ္။ ကား၀ယ္မယ္။ ကိုယ္ပုိင္လုပ္ငန္းလုပ္မယ္။
အဲ...အကယ္၍ သင္ဟာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဲဒီအစီအစဥ္ထဲက တခုခုကုိ မလုပ္ျဖစ္ရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကန္႔ၾကာေနရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဟာသလုိ ေမးသံေတြကုိ ညံေနေအာင္ၾကားရလတၱံ႕။
“မိန္းမ မယူေသးဘူးလား။”
“ေက်ာင္းမတက္ေသးဘူးလား။”
“ပီအာမေလွ်ာက္ေသးဘူးလား။”
“မိသားစုမေခၚေသးဘူးလား။”
“အိမ္မ၀ယ္ေသးဘူးလား။”
“ကားမ၀ယ္ေသးဘူးလား။”
“ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းမလုပ္ေသးဘူးလား။”
ဘာက်န္ေသးလဲမသိ။ “မေသေသးဘူးလား” လုိ႔ေတာ့ မေမးတန္ေကာင္းဘူး ထင္ပါရဲ႕ေလ။
အမ်ားအားျဖင့္ အဲသည္အစီအစဥ္အတုိင္း သြားၾကေလ့ရွိပါတယ္။
ျမန္မာထဲက ျမန္မာေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လင္မယားလည္း တခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္၀ယ္ဘုိ႔ အခ်ိန္ကုိ မလႊဲသာမေရွာင္သာ က်ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စကၤာပူမွာ အိမ္ခန္း၀ယ္ရင္ ေစ်းမတန္တဆမ်ားတဲ့အတြက္ မ၀ယ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ငွားေနရင္ လစဥ္ေပးေနရတဲ့ အိမ္ငွားခက ျပန္မရဘဲ ပလုံ သြားမွာေလ။ အိမ္၀ယ္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ တခ်ိန္ ကုိယ္က စကၤာပူမွာ မေနေတာ့လုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာင္းထုတ္ခဲ့ရင္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ေငြျပန္ေပၚေကာင္းရဲ႕ ဆုိတဲ့အခ်က္ရယ္၊ လစာထဲက စီပီအက္ဖ္ ျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ လစဥ္ လက္က်န္ေငြသားထဲက အိမ္ငွားခေပးေနရရင္ လက္ထဲမွာ သုံးစရာ၊ စုစရာ ေငြသိပ္မက်န္ေတာ့တာရယ္ေၾကာင့္ အေႂကြး၀ယ္ၿပီး စီပီအက္ဖ္ စုေဆာင္းေငြထဲကေန ဖဲ့ဆပ္လုိ႔ရတဲ့ အိမ္၀ယ္ျခင္းစနစ္ကုိ ျမန္မာေတြ က်င့္သုံးၾကေလသတည္းေပါ႔ေလ။
က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္၀ယ္ေတာ့ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးရန္အခ်က္အလက္ေတြထဲက အခ်ိဳ႕မွာ....
အိမ္ဟာ ေတာင္ဘက္သုိ႔ မဟုတ္ ေျမာက္ဘက္ကုိ လွည့္တဲ့အိမ္ျဖစ္ရပါမယ္။ မနက္ခင္း တက္ေန၊ ညေနခင္း က်ေန ေတြေၾကာင့္ ေနထုိးမွာကုိ ေရွာင္ရွားလုိၿပီး တခ်ိန္တည္းမွာ ရာသီမေရြး အ၀တ္လွန္းလုိ႔ ေကာင္းတဲ့အေနအထားမ်ဳိးကုိ ရခ်င္လုိ႔ပါ။
ခ်က္ခ်င္းတက္ေနလုိ႔ျဖစ္ေအာင္ အိမ္ရွင္က အဆင္သင့္ ျပဳျပင္မြမ္းမံၿပီးသား အိမ္မ်ဳိးျဖစ္ရပါမယ္။ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မြမ္းမံရရင္ ဒီက ကန္ထ႐ုိက္တာေတြနဲ႔ စကားေျပာရမွာ အေပါက္အလမ္းမတည့္မယ့္ အေရးကုိ ႀကဳိျမင္လုိ႔ပါ။
အထပ္ျမင့္ရပါမယ္။ အထပ္ျမင့္ရင္ ေလသာမယ္။ အေပၚက ပစ္ခ်တာေတြ၊ အဲယားကြန္းေရက်တာေတြ မႀကဳံႏုိင္ဘူး။ အမႈိက္ကားျဖတ္သြားရင္ အနံ႕မရဘူး။ တျခားအထပ္ျမင့္အိမ္ေတြက ကုိယ့္အိမ္ထဲကုိ လွမ္းျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ပ႐ုိက္ေဗစီ ရွိတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။
Basket ball ကစားကြင္းေတြနဲ႔ ေ၀းရပါမယ္။ NTU တက္ေနစဥ္တုန္းက ေက်ာင္းနားမွာ အိမ္တအိမ္ ငွားေနလုိက္တာ အရမ္းတန္ပါတယ္။ ငါးခန္းအိမ္အက်ယ္ႀကီးကုိမွ တလ ရွစ္ရာ၊ တခန္းဘဲ ပိတ္ထားတာ။ ေက်ာင္းသြားရင္ တံတားေက်ာ္လုိက္႐ုံဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ကစားကြင္းနဲ႔ အရမ္းနီးေတာ့ အဲဒီမွာ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားေနၿပီဆုိရင္ တဘုတ္ဘုတ္နဲ႔ အင္မတန္ ဆူတာ။ ဟီးဟီးဟားဟား ရယ္သံေတြကလည္း မစဲ။ တခါတေလ ညဘက္ ဆယ္နာရီေလာက္အထိ ကစားၾကတယ္။ တီဗီၾကည့္လုိ႔လည္းမရ။ စာဖတ္လုိ႔လည္းမရ။ အရမ္းစိတ္ညစ္ဘုိ႔ေကာင္းတယ္။
အထပ္မ်ားစြာပါတဲ့ ကားပါ႔ခ္နဲ႔ တည့္တည့္ မျဖစ္ေစရဘူး။ တခ်ဳိ႕ေသာ ကားစုတ္ကားနာေတြဟာ ညဘက္ မုိးႀကဳိးပစ္လုိက္တာနဲ႔ Alarm ေတြ အေတာမသတ္ ထျမည္တာ၊ ကားက အေပၚထပ္ကုိ တက္လာရင္ အင္ဂ်င္သံျပင္းတာ၊ မနက္ေစာေစာ အိပ္ေကာင္းတုန္း ကားစက္ကုိ တျဗင္းျဗင္းႏႈိးၿပီး အင္ဂ်င္ေႏႊးေနတဲ့အသံမ်ဳိးေတြ၊ ကားတံခါးကုိ ရီမုတ္နဲ႔ ပိတ္လုိက္စဥ္ တြီတြီ ျမည္တဲ့အသံေတြဟာ ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ သည္းမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။
အဲ...လမ္းမတန္းလည္း မျဖစ္ရဘူး။ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ ငယ္သံပါေအာင္ ညွစ္ၿပီး စီးတတ္တဲ့ ဆုိင္ကယ္သမားေတြ ရန္ကုိ ေၾကာက္လုိ႔ပါ။
အနီးအနား အိမ္နီးခ်င္းေတြဟာ စက္ဘီးေတြ၊ အ၀တ္စင္ေတြကုိ လူသြားလမ္းမွာ ထားတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြ မျဖစ္ရဘူး။ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ မလြတ္မလပ္ျဖစ္တတ္လုိ႔ပါ။
ကြန္ျမဴနတီစင္တာေတြနဲ႔ ေ၀းရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အဲဒါကလည္း ဆူညံတတ္တဲ့ ေနရာဌာနတခုျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။
စတဲ့...စတဲ့...အခ်က္ေတြ ပါပါတယ္။
ပထမဆုံး စၾကည့္ၾကည့္ခ်င္း အိမ္တလုံးကုိ ေတြ႕ေတာ့ အရမ္းသေဘာက်တာ။ ႐ုံးနဲ႔လည္း မေ၀းဘူး။ ေစ်းကလည္း မဆုိးဘူးေပါ႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြေတြအေျပာ ေစ်းဆစ္ရတယ္ဆုိေတာ့ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ ဆစ္သလုိ အမ်ားႀကီး ဆစ္လုိက္မိလုိ႔ အဲသည္အိမ္ကေလး ကုိယ္ႀကဳိက္ပါလ်က္ သူမ်ားလက္ထဲ ပါသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ႐ုံးကအျပန္ အဲသည္အိမ္ကေလးကုိ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လားလား....တုိက္ေလယာဥ္ပ်ံ ဆင္းတဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ တည့္တည့္ဘဲဗ်ဳိး။ ေလယာဥ္ပ်ံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဗုံးေတြ ဒုံးက်ည္ေတြ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ရင္ေတာင္ အိမ္ျပဴတင္းေပါက္ထဲကုိ တုိက္႐ုိက္ဘဲ။ ငါ႔အိမ္ဘယ္ေန႔ ဗုံးမွန္မလဲဆုိၿပီး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ပူပန္ၿပီး ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ရဲ႕ က်ီးလန္႔စာစား ဖီလင္မ်ဳိးေလးနဲ႔ ေနရမွာေတာ့ နိပ္လွမယ္မထင္ဘူး။
ေဟာ...ေနာက္တအိမ္က က်ေတာ့ အိမ္အ၀င္တံခါးမႀကီးကုိ ပိတ္လုိက္တာနဲ႔ ေကာ္ရစ္ဒါနဲ႔ လုံး၀အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားၿပီး ပ႐ုိက္ေဗစီ အျပည့္ရွိတဲ့ အိမ္မ်ဳိးေပါ႔။ ပါေကးလည္း ခင္းထားပါေသးသဗ်ား။ ျပဳျပင္ထားတာကလည္း အရမ္းလွတယ္။ အခန္းတုိင္းမွာ ျပဴတင္းေပါက္ရွိတယ္။ အထပ္က ၆ထပ္ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ နိမ့္တယ္။ ကိစၥမရွိ။ ေတာ္ေတာ္ကုိ ႀကဳိက္ေနၿပီ။အုိ.. ေစ်းကလည္း သက္သာလုိက္တာကြယ္။ ႏွစ္သိန္းတေသာင္းငါးေထာင္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ယူမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၿပီး ဆင္းလာေတာ့ ေအာက္မွာ ဘာသြားေတြ႕တယ္မွတ္လဲ။ အဲသည္တုိက္က အမႈိက္ထြက္ေပါက္ဖုံးတဲ့ တံခါးအျမင့္ႀကီးကုိ ေမ့ၿပီးမပိတ္မိတာနဲ႔တူတယ္။ ေဟာင္းေလာင္းႀကီးပြင့္ေနတာသြားေတြ႕တယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အမႈိက္ထြက္ေပါက္ႀကီးက ဧည့္ခန္းေအာက္တည့္တည့္ေလာက္မွာ။ မနက္မနက္ အမႈိက္ကားလာသိမ္းရင္ အမႈန္အမႊားတက္မယ့္ေနရာဘဲ။ ၀ယ္လုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။
မ၀ယ္မိတာ ကံေကာင္းပါသဗ်ား။ အဲသည္ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အခု MRT station အသစ္လာေဆာက္တယ္ဗ်ား။ အံမယ္ေလး....ဘူတာေပၚက ၾကည့္လုိက္ရင္ ဧည့္ခန္းထဲေရာ၊ အိမ္ခန္းသုံးခန္းစလုံးထဲေရာ တုိးလ်ဳိေပါက္ ျမင္ရတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ပ႐ုိက္ေဗစီႀကဳိက္တဲ့ ကုိေပါ၊ ကိုယ္က်ဳိးနည္းေတာ့မလုိ႔ပါလား။ ေနာက္ဘူတာ႐ုံဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း အင္မတန္ ဆူညံတာကလား။ “သာ့က်ားရွင္ က်ဴးလီ...ေ၀ွ႕လုိင္နီ.............ဟုမ္းၿမဲ႕...ရွဲ႕ရွဲ႕” နဲ႔ တံခါးပိတ္သံ “ကြပ္ကြပ္ကြပ္ကြပ္” ကုိ ငါးမိနစ္တခါ နားေသာတဆင္ရကိန္းရွိတယ္။ ဘုရား၊သိၾကား ကယ္ေပလုိ႔ေပါ႔။
ေနာက္တအိမ္ကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားကို ေျပာစရာမရွိ။ အိမ္ကလည္း က်ယ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္...သူ႔အိမ္ဖြဲ႕စည္းပုံက နည္းနည္းဆန္းတယ္။ အိမ္သာက အိမ္အလည္ေခါင္မွာ ရွိတယ္။ ဧည့္ခန္းက ထလုိက္တာနဲ႔ အိမ္သာကုိ တန္းေနတာဘဲ။ ဧည့္သည္ေစာင္သည္အတြက္ေတာ့ ကြက္တိပါဘဲ။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္အႀကဳိက္နဲ႔ေတာ့ မကြက္တိဘူးဗ်ဳိး။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီအိမ္ကုိ အင္မတီးအင္မတန္ ေရာင္းထုတ္ခ်င္ေနရွာတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိ အဖုိးအဖြားကုိ သနားေပမယ့္လည္း မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔က စကၤာပူလူမ်ဳိးထုံးစံ၊ အသက္ႀကီးလာေတာ့ စုေငြမလုံေလာက္လုိ႔ ေငြပုိေငြလွ်ံေလးရေအာင္ လက္ရွိအိမ္ကုိေရာင္းၿပီး ပုိေစ်းေပါတဲ့ ေနရာကုိ ေရႊ႕ရေတာ့မွာေလ။
ေနာက္ဆုံး၀ယ္ျဖစ္တဲ့ အိမ္က ေရာင္းသူအိမ္ရွင္တ႐ုတ္ကလည္း ထုိ႔အတူပါဘဲ။ ေငြလုိလုိ႔ေရာင္းတာေပါ႔ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ တေနရာမွာ ေစ်းသက္သာတဲ့ အိမ္ကေလးတခုသြား၀ယ္ေနၾကတာေပါ႔။ သူေငြလုိတယ္ဆုိတာကလည္း သူကုိယ္တုိင္ေျပာျပလုိ႔ပါဘဲ။ ေငြေခ်ေတာ့လည္း ႀကဳိတင္ေငြကုိ သူေတာင္းသေလာက္ ဥပေဒအရ အျမင့္ဆုံးပမာဏကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔မေျပာင္းခင္ တလေလာက္ ပုိေနပါရေစဆုိတာေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အိမ္ငွားခ ရွစ္ရာ အပုိကုန္ခဲ့ရေပမယ့္ သူ႕မွာ မက်န္းမာတဲ့ ဖခင္အုိႀကီးတေယာက္ရွိတာကို ငဲ့ညႇာေထာက္ထားလုိ႔ေရာ၊ သူ႔မွာ သားငယ္ကေလးတေယာက္ရွိတာအျပင္ လူက ပ်ဴပ်ဴငွာငွာရွိတာေရာေၾကာင့္ပါ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္ေလ်ာခဲ့တာပါ။
ဒီလုိနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းၿပီး အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ တရက္မွာ (လိပ္စာမေျပာင္းရေသးတဲ့အတြက္) သူ႕စာေတြကုိ သူကုိယ္တုိင္လာယူတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ နဲ႔ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာမွာ ရပ္ရင္းစကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႕ကုိ အလာပ သလာပ ေျပာရင္း “ဘယ္လုိလဲ၊ အိမ္အသစ္မွာ အဆင္ေျပလားေပါ႔” ေမးေတာ့....သူက...“ေျပပါတယ္။ အခု၀ယ္ထားတဲ့အိမ္က ႏွစ္ထပ္မွာေလ။ အရမ္းေကာင္းတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားအိမ္ထက္ ပုိေကာင္းတယ္”တဲ့။
က်ေနာ္ကလည္း “ေၾသာ္....ဟုတ္လား၊ ဘယ္လုိေကာင္းတာလဲ” ေမးေတာ့ ပုဂၢဳိလ္က ဘယ္လုိေျဖတယ္မွတ္သလဲ။
“ဘယ္လုိေကာင္းတာလဲဆုိေတာ့....အခု ဆယ့္ငါးထပ္ ၀ရန္တာက ေအာက္ကုိ ငုံ႕ၾကည့္လုိက္။ ေဟာဟုိေအာက္မွာ ေလွ်ာက္လာတဲ့လူေတြကုိ မ်က္ႏွာမသဲကြဲဘူးမုိ႔လား။ ႏွစ္ထပ္ကငုံ႔ၾကည့္ရင္ ထင္းေနေအာင္ ျမင္ရတယ္တဲ့။”
ေၾသာ္...ဒုကၡ၊ ဒုကၡ။ ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ ဆုိတာ ဒါဘဲေနမွာ။
စကၤာပူကုိ ေရာက္လာမယ္။ အလုပ္ရွာမယ္။ အလုပ္လုပ္မယ္။ မိန္းမယူမယ္။ ဒီက တကၠသုိလ္တခုခုမွာ အခ်ိန္ပုိင္းတက္ မာစတာဘြဲ႕ထပ္ယူမယ္။ ၿပီးရင္ ပီအာရ္ေလွ်ာက္မယ္။ မိသားစုေခၚမယ္။ အိမ္၀ယ္မယ္။ ကား၀ယ္မယ္။ ကိုယ္ပုိင္လုပ္ငန္းလုပ္မယ္။
အဲ...အကယ္၍ သင္ဟာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဲဒီအစီအစဥ္ထဲက တခုခုကုိ မလုပ္ျဖစ္ရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကန္႔ၾကာေနရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေဟာသလုိ ေမးသံေတြကုိ ညံေနေအာင္ၾကားရလတၱံ႕။
“မိန္းမ မယူေသးဘူးလား။”
“ေက်ာင္းမတက္ေသးဘူးလား။”
“ပီအာမေလွ်ာက္ေသးဘူးလား။”
“မိသားစုမေခၚေသးဘူးလား။”
“အိမ္မ၀ယ္ေသးဘူးလား။”
“ကားမ၀ယ္ေသးဘူးလား။”
“ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းမလုပ္ေသးဘူးလား။”
ဘာက်န္ေသးလဲမသိ။ “မေသေသးဘူးလား” လုိ႔ေတာ့ မေမးတန္ေကာင္းဘူး ထင္ပါရဲ႕ေလ။
အမ်ားအားျဖင့္ အဲသည္အစီအစဥ္အတုိင္း သြားၾကေလ့ရွိပါတယ္။
ျမန္မာထဲက ျမန္မာေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔လင္မယားလည္း တခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္၀ယ္ဘုိ႔ အခ်ိန္ကုိ မလႊဲသာမေရွာင္သာ က်ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စကၤာပူမွာ အိမ္ခန္း၀ယ္ရင္ ေစ်းမတန္တဆမ်ားတဲ့အတြက္ မ၀ယ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ငွားေနရင္ လစဥ္ေပးေနရတဲ့ အိမ္ငွားခက ျပန္မရဘဲ ပလုံ သြားမွာေလ။ အိမ္၀ယ္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ တခ်ိန္ ကုိယ္က စကၤာပူမွာ မေနေတာ့လုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာင္းထုတ္ခဲ့ရင္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ေငြျပန္ေပၚေကာင္းရဲ႕ ဆုိတဲ့အခ်က္ရယ္၊ လစာထဲက စီပီအက္ဖ္ ျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ လစဥ္ လက္က်န္ေငြသားထဲက အိမ္ငွားခေပးေနရရင္ လက္ထဲမွာ သုံးစရာ၊ စုစရာ ေငြသိပ္မက်န္ေတာ့တာရယ္ေၾကာင့္ အေႂကြး၀ယ္ၿပီး စီပီအက္ဖ္ စုေဆာင္းေငြထဲကေန ဖဲ့ဆပ္လုိ႔ရတဲ့ အိမ္၀ယ္ျခင္းစနစ္ကုိ ျမန္မာေတြ က်င့္သုံးၾကေလသတည္းေပါ႔ေလ။
က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္၀ယ္ေတာ့ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးရန္အခ်က္အလက္ေတြထဲက အခ်ိဳ႕မွာ....
အိမ္ဟာ ေတာင္ဘက္သုိ႔ မဟုတ္ ေျမာက္ဘက္ကုိ လွည့္တဲ့အိမ္ျဖစ္ရပါမယ္။ မနက္ခင္း တက္ေန၊ ညေနခင္း က်ေန ေတြေၾကာင့္ ေနထုိးမွာကုိ ေရွာင္ရွားလုိၿပီး တခ်ိန္တည္းမွာ ရာသီမေရြး အ၀တ္လွန္းလုိ႔ ေကာင္းတဲ့အေနအထားမ်ဳိးကုိ ရခ်င္လုိ႔ပါ။
ခ်က္ခ်င္းတက္ေနလုိ႔ျဖစ္ေအာင္ အိမ္ရွင္က အဆင္သင့္ ျပဳျပင္မြမ္းမံၿပီးသား အိမ္မ်ဳိးျဖစ္ရပါမယ္။ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မြမ္းမံရရင္ ဒီက ကန္ထ႐ုိက္တာေတြနဲ႔ စကားေျပာရမွာ အေပါက္အလမ္းမတည့္မယ့္ အေရးကုိ ႀကဳိျမင္လုိ႔ပါ။
အထပ္ျမင့္ရပါမယ္။ အထပ္ျမင့္ရင္ ေလသာမယ္။ အေပၚက ပစ္ခ်တာေတြ၊ အဲယားကြန္းေရက်တာေတြ မႀကဳံႏုိင္ဘူး။ အမႈိက္ကားျဖတ္သြားရင္ အနံ႕မရဘူး။ တျခားအထပ္ျမင့္အိမ္ေတြက ကုိယ့္အိမ္ထဲကုိ လွမ္းျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ပ႐ုိက္ေဗစီ ရွိတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။
Basket ball ကစားကြင္းေတြနဲ႔ ေ၀းရပါမယ္။ NTU တက္ေနစဥ္တုန္းက ေက်ာင္းနားမွာ အိမ္တအိမ္ ငွားေနလုိက္တာ အရမ္းတန္ပါတယ္။ ငါးခန္းအိမ္အက်ယ္ႀကီးကုိမွ တလ ရွစ္ရာ၊ တခန္းဘဲ ပိတ္ထားတာ။ ေက်ာင္းသြားရင္ တံတားေက်ာ္လုိက္႐ုံဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ကစားကြင္းနဲ႔ အရမ္းနီးေတာ့ အဲဒီမွာ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားေနၿပီဆုိရင္ တဘုတ္ဘုတ္နဲ႔ အင္မတန္ ဆူတာ။ ဟီးဟီးဟားဟား ရယ္သံေတြကလည္း မစဲ။ တခါတေလ ညဘက္ ဆယ္နာရီေလာက္အထိ ကစားၾကတယ္။ တီဗီၾကည့္လုိ႔လည္းမရ။ စာဖတ္လုိ႔လည္းမရ။ အရမ္းစိတ္ညစ္ဘုိ႔ေကာင္းတယ္။
အထပ္မ်ားစြာပါတဲ့ ကားပါ႔ခ္နဲ႔ တည့္တည့္ မျဖစ္ေစရဘူး။ တခ်ဳိ႕ေသာ ကားစုတ္ကားနာေတြဟာ ညဘက္ မုိးႀကဳိးပစ္လုိက္တာနဲ႔ Alarm ေတြ အေတာမသတ္ ထျမည္တာ၊ ကားက အေပၚထပ္ကုိ တက္လာရင္ အင္ဂ်င္သံျပင္းတာ၊ မနက္ေစာေစာ အိပ္ေကာင္းတုန္း ကားစက္ကုိ တျဗင္းျဗင္းႏႈိးၿပီး အင္ဂ်င္ေႏႊးေနတဲ့အသံမ်ဳိးေတြ၊ ကားတံခါးကုိ ရီမုတ္နဲ႔ ပိတ္လုိက္စဥ္ တြီတြီ ျမည္တဲ့အသံေတြဟာ ညႀကီးသန္းေခါင္မွာ သည္းမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။
အဲ...လမ္းမတန္းလည္း မျဖစ္ရဘူး။ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ကုိ ငယ္သံပါေအာင္ ညွစ္ၿပီး စီးတတ္တဲ့ ဆုိင္ကယ္သမားေတြ ရန္ကုိ ေၾကာက္လုိ႔ပါ။
အနီးအနား အိမ္နီးခ်င္းေတြဟာ စက္ဘီးေတြ၊ အ၀တ္စင္ေတြကုိ လူသြားလမ္းမွာ ထားတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြ မျဖစ္ရဘူး။ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ မလြတ္မလပ္ျဖစ္တတ္လုိ႔ပါ။
ကြန္ျမဴနတီစင္တာေတြနဲ႔ ေ၀းရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အဲဒါကလည္း ဆူညံတတ္တဲ့ ေနရာဌာနတခုျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။
စတဲ့...စတဲ့...အခ်က္ေတြ ပါပါတယ္။
ပထမဆုံး စၾကည့္ၾကည့္ခ်င္း အိမ္တလုံးကုိ ေတြ႕ေတာ့ အရမ္းသေဘာက်တာ။ ႐ုံးနဲ႔လည္း မေ၀းဘူး။ ေစ်းကလည္း မဆုိးဘူးေပါ႔ေလ။ ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြေတြအေျပာ ေစ်းဆစ္ရတယ္ဆုိေတာ့ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ ဆစ္သလုိ အမ်ားႀကီး ဆစ္လုိက္မိလုိ႔ အဲသည္အိမ္ကေလး ကုိယ္ႀကဳိက္ပါလ်က္ သူမ်ားလက္ထဲ ပါသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ႐ုံးကအျပန္ အဲသည္အိမ္ကေလးကုိ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လားလား....တုိက္ေလယာဥ္ပ်ံ ဆင္းတဲ့လမ္းေၾကာင္းမွာ တည့္တည့္ဘဲဗ်ဳိး။ ေလယာဥ္ပ်ံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဗုံးေတြ ဒုံးက်ည္ေတြ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်ရင္ေတာင္ အိမ္ျပဴတင္းေပါက္ထဲကုိ တုိက္႐ုိက္ဘဲ။ ငါ႔အိမ္ဘယ္ေန႔ ဗုံးမွန္မလဲဆုိၿပီး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ပူပန္ၿပီး ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ရဲ႕ က်ီးလန္႔စာစား ဖီလင္မ်ဳိးေလးနဲ႔ ေနရမွာေတာ့ နိပ္လွမယ္မထင္ဘူး။
ေဟာ...ေနာက္တအိမ္က က်ေတာ့ အိမ္အ၀င္တံခါးမႀကီးကုိ ပိတ္လုိက္တာနဲ႔ ေကာ္ရစ္ဒါနဲ႔ လုံး၀အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားၿပီး ပ႐ုိက္ေဗစီ အျပည့္ရွိတဲ့ အိမ္မ်ဳိးေပါ႔။ ပါေကးလည္း ခင္းထားပါေသးသဗ်ား။ ျပဳျပင္ထားတာကလည္း အရမ္းလွတယ္။ အခန္းတုိင္းမွာ ျပဴတင္းေပါက္ရွိတယ္။ အထပ္က ၆ထပ္ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ နိမ့္တယ္။ ကိစၥမရွိ။ ေတာ္ေတာ္ကုိ ႀကဳိက္ေနၿပီ။အုိ.. ေစ်းကလည္း သက္သာလုိက္တာကြယ္။ ႏွစ္သိန္းတေသာင္းငါးေထာင္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ယူမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၿပီး ဆင္းလာေတာ့ ေအာက္မွာ ဘာသြားေတြ႕တယ္မွတ္လဲ။ အဲသည္တုိက္က အမႈိက္ထြက္ေပါက္ဖုံးတဲ့ တံခါးအျမင့္ႀကီးကုိ ေမ့ၿပီးမပိတ္မိတာနဲ႔တူတယ္။ ေဟာင္းေလာင္းႀကီးပြင့္ေနတာသြားေတြ႕တယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အမႈိက္ထြက္ေပါက္ႀကီးက ဧည့္ခန္းေအာက္တည့္တည့္ေလာက္မွာ။ မနက္မနက္ အမႈိက္ကားလာသိမ္းရင္ အမႈန္အမႊားတက္မယ့္ေနရာဘဲ။ ၀ယ္လုိ႔ မျဖစ္ေသးဘူး။
မ၀ယ္မိတာ ကံေကာင္းပါသဗ်ား။ အဲသည္ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အခု MRT station အသစ္လာေဆာက္တယ္ဗ်ား။ အံမယ္ေလး....ဘူတာေပၚက ၾကည့္လုိက္ရင္ ဧည့္ခန္းထဲေရာ၊ အိမ္ခန္းသုံးခန္းစလုံးထဲေရာ တုိးလ်ဳိေပါက္ ျမင္ရတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ပ႐ုိက္ေဗစီႀကဳိက္တဲ့ ကုိေပါ၊ ကိုယ္က်ဳိးနည္းေတာ့မလုိ႔ပါလား။ ေနာက္ဘူတာ႐ုံဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း အင္မတန္ ဆူညံတာကလား။ “သာ့က်ားရွင္ က်ဴးလီ...ေ၀ွ႕လုိင္နီ.............ဟုမ္းၿမဲ႕...ရွဲ႕ရွဲ႕” နဲ႔ တံခါးပိတ္သံ “ကြပ္ကြပ္ကြပ္ကြပ္” ကုိ ငါးမိနစ္တခါ နားေသာတဆင္ရကိန္းရွိတယ္။ ဘုရား၊သိၾကား ကယ္ေပလုိ႔ေပါ႔။
ေနာက္တအိမ္ကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားကို ေျပာစရာမရွိ။ အိမ္ကလည္း က်ယ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္...သူ႔အိမ္ဖြဲ႕စည္းပုံက နည္းနည္းဆန္းတယ္။ အိမ္သာက အိမ္အလည္ေခါင္မွာ ရွိတယ္။ ဧည့္ခန္းက ထလုိက္တာနဲ႔ အိမ္သာကုိ တန္းေနတာဘဲ။ ဧည့္သည္ေစာင္သည္အတြက္ေတာ့ ကြက္တိပါဘဲ။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္အႀကဳိက္နဲ႔ေတာ့ မကြက္တိဘူးဗ်ဳိး။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီအိမ္ကုိ အင္မတီးအင္မတန္ ေရာင္းထုတ္ခ်င္ေနရွာတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိ အဖုိးအဖြားကုိ သနားေပမယ့္လည္း မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔က စကၤာပူလူမ်ဳိးထုံးစံ၊ အသက္ႀကီးလာေတာ့ စုေငြမလုံေလာက္လုိ႔ ေငြပုိေငြလွ်ံေလးရေအာင္ လက္ရွိအိမ္ကုိေရာင္းၿပီး ပုိေစ်းေပါတဲ့ ေနရာကုိ ေရႊ႕ရေတာ့မွာေလ။
ေနာက္ဆုံး၀ယ္ျဖစ္တဲ့ အိမ္က ေရာင္းသူအိမ္ရွင္တ႐ုတ္ကလည္း ထုိ႔အတူပါဘဲ။ ေငြလုိလုိ႔ေရာင္းတာေပါ႔ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ တေနရာမွာ ေစ်းသက္သာတဲ့ အိမ္ကေလးတခုသြား၀ယ္ေနၾကတာေပါ႔။ သူေငြလုိတယ္ဆုိတာကလည္း သူကုိယ္တုိင္ေျပာျပလုိ႔ပါဘဲ။ ေငြေခ်ေတာ့လည္း ႀကဳိတင္ေငြကုိ သူေတာင္းသေလာက္ ဥပေဒအရ အျမင့္ဆုံးပမာဏကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔မေျပာင္းခင္ တလေလာက္ ပုိေနပါရေစဆုိတာေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အိမ္ငွားခ ရွစ္ရာ အပုိကုန္ခဲ့ရေပမယ့္ သူ႕မွာ မက်န္းမာတဲ့ ဖခင္အုိႀကီးတေယာက္ရွိတာကို ငဲ့ညႇာေထာက္ထားလုိ႔ေရာ၊ သူ႔မွာ သားငယ္ကေလးတေယာက္ရွိတာအျပင္ လူက ပ်ဴပ်ဴငွာငွာရွိတာေရာေၾကာင့္ပါ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္ေလ်ာခဲ့တာပါ။
ဒီလုိနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းၿပီး အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ တရက္မွာ (လိပ္စာမေျပာင္းရေသးတဲ့အတြက္) သူ႕စာေတြကုိ သူကုိယ္တုိင္လာယူတဲ့အခါ က်ေနာ္တုိ႔ နဲ႔ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာမွာ ရပ္ရင္းစကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႕ကုိ အလာပ သလာပ ေျပာရင္း “ဘယ္လုိလဲ၊ အိမ္အသစ္မွာ အဆင္ေျပလားေပါ႔” ေမးေတာ့....သူက...“ေျပပါတယ္။ အခု၀ယ္ထားတဲ့အိမ္က ႏွစ္ထပ္မွာေလ။ အရမ္းေကာင္းတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားအိမ္ထက္ ပုိေကာင္းတယ္”တဲ့။
က်ေနာ္ကလည္း “ေၾသာ္....ဟုတ္လား၊ ဘယ္လုိေကာင္းတာလဲ” ေမးေတာ့ ပုဂၢဳိလ္က ဘယ္လုိေျဖတယ္မွတ္သလဲ။
“ဘယ္လုိေကာင္းတာလဲဆုိေတာ့....အခု ဆယ့္ငါးထပ္ ၀ရန္တာက ေအာက္ကုိ ငုံ႕ၾကည့္လုိက္။ ေဟာဟုိေအာက္မွာ ေလွ်ာက္လာတဲ့လူေတြကုိ မ်က္ႏွာမသဲကြဲဘူးမုိ႔လား။ ႏွစ္ထပ္ကငုံ႔ၾကည့္ရင္ ထင္းေနေအာင္ ျမင္ရတယ္တဲ့။”
ေၾသာ္...ဒုကၡ၊ ဒုကၡ။ ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ ဆုိတာ ဒါဘဲေနမွာ။
.jpg)
8 comments:
အခ်ိန္ကိုက္ပဲ ။ ကလူသစ္ခုမွ အိမ္ရွာေနတာဗ်။ COV ေအာ္ပ်ံလန္ေနတာပဲ။ စိတ္ညစ္တယ္။
ေအာ္- ကိုေပါ နဲ႕မဒမ္ေပါ လည္း..စင္က်ာပူရီယန္ေရႊ ပီပီသသ ျဖစ္သြား ပီကိုး။ း)
အိမ္တတ္ လုပ္ဖို႕က်န္ေသးတယ္ေနာ္။ အိမ္တက္ မလုပ္ရင္..မျပည့္စံုေသးဘူး။ စလံုးမွာ..အပတ္တိုင္း..အိမ္တက္..မဂၤလာေဆာင္.. ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆြမ္းေကၽြး..တခုခု ရွိ ေနတတ္တာ.. သတိရတယ္။
>>> သူတုိ႔က စကၤာပူလူမ်ဳိးထုံးစံ၊ အသက္ႀကီးလာေတာ့ စုေငြမလုံေလာက္လုိ႔ ေငြပုိေငြလွ်ံေလးရေအာင္ လက္ရွိအိမ္ကုိေရာင္းၿပီး ပုိေစ်းေပါတဲ့ ေနရာကုိ ေရႊ႕ရေတာ့မွာေလ။
For you, you can always sell the house and move to the Golden land. The house there will be surely better than what you have now :) With no electricity, no cell phone and no MRT station -- complete privacy -- don't you love the 'Golden' land? :)
Just to make your day brighter, hehe :) All the best,
Lwin Moe
စလံုးမွာေနတာ ၁၀ န်စ္ရွိပါၿပီး အိမ္မဝယ္ရေသးပါ။ ၿပန္ ကာေတာင္နီးေပါ.။ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ဴိ။ အဆင္ေၿပပါေစ.
အိမ္၀ယ္ဖို႔အေရး ေတာ္ေတာ္ဂ်ီးမ်ားတာပဲ။ နာေတာင္ အိမ္၀ယ္ရင္ ဒီေလာက္စဥ္းစားမွာ မဟုတ္ဘူးး။
ဒါနဲ႔ ဖုန္းေရႊေကာင္းမေကာင္းလဲ စစ္အံုးေနာ အတိုၾကီး :P
ကြ်န္မ seniorအကုိၾကီးတေယာက္က အိမ္အလံုး၄၀ေက်ာ္ ၾကည့္ျ႔ပီးမွ အိမ္၀ယ္ျဖစ္သတဲ့…ရုံးကသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ အိမ္အလံုး၇၀ေက်ာ္ ၾကည့္ျ႔ပီးမွ အိမ္၀ယ္ျဖစ္သတဲ့… သူတို ့ပြဲစားေတြ သနားစရာ… ကြ်န္မကေတာ့ ၁၀လံုးၾကည့္ျပီး၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္… သိပ္ဂ်ီးမ်ားလုိ ့မရဘူးေလ… ပိုက္ဆံမွမရွိတာ…
ဒါထက္… ကိုေပါပ႐ုိဂရမ္upgradeလုပ္ဖုိ ့လိုျပီ… ေခတ္အစားဆံုးတခုက်န္ခဲ့တယ္ေလ…
“စလံုးေျပာင္းမယ္”…
ဒီမွာ ရိွ တဲ့ အိမ္ တိုင္း အ ရပ္္ ၈ ဘက္္ ကုိ တ မဴိး မ ဟုတ္ တ မဴိး အား လံးု လွည့္ ေန တာ လို ခ်င္ တာ ရ ဖို့ ခက္ ပါ တယ္ ။ ေငြ လိုက္ ရင္ ေတာ့ အ ေကာင္း ဆံုး ပါ ဘဲ ........ အား လံုး အ တြက္ ေပါ့...
အိမ္မွာ အဲဒီအခ်က္ေတြ ရွိရမယ္လို႕ အဲဒီေလာက္ မစဥ္းစားဖူးေပါင္ဗ်ာ။ လိုက္ၾကည့္ရမွာေတြ စိတ္မရွည္လို႕ တစ္အိမ္ပဲ ၾကည့္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ကိုက္ေနသားပဲ။ (ဟိ..တယ္ေတာ္တဲ့ နာကြ.။)
Post a Comment