အဲဒီေန႔က ကုိဘုိ႔အိမ္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လင္မယား အေစာဆုံးေရာက္သြားသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕မွအဖြဲ႕သား ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္ ထပ္ေရာက္လာသည္။
“ကုိေပါတုိ႔ ေရာက္ႏွင့္တဲ့လူေတြ အရင္စားၾကေတာ့မလား၊ ထမင္းပြဲျပင္လုိက္ေတာ့မယ္”ဟု ကုိဘုိ႔ဇနီး အစ္မက ေမးသည္။
နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၁၂ နာရီထုိးလုေနၿပီ။ ဗုိက္ကလည္း ဆာလွၿပီမုိ႔ က်ေနာ္က......
“ဟုတ္ကဲ့...အစ္မ။ ေကာင္းသားဘဲ။ ခဏေန လူေတြ ထပ္ေရာက္လာဦးမွာ ဆုိေတာ့ ေနရာေလာက္ငွေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ အရင္စားႏွင့္ထားလုိက္မယ္”
အမွန္က ထုိအေၾကာင္းျပခ်က္ေနာက္ကြယ္တြင္ က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္သာ သိသည့္ အားနည္းခ်က္ တခု ရွိသည္။
အျခားမဟုတ္။ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ ထမင္းဟင္းနံ႕ တလႈိင္လႈိင္ျဖင့္ သူမ်ားေတြ စားေနေသာက္ေနၾကလွ်င္ က်ေနာ္မစားရေသးပါက အင္မတန္ သြားရည္တျမားျမား ျဖစ္လာတတ္သည္။ ဒန္ေပါက္၊ ေထာပတ္ထမင္း၊ ဆြမ္းေမႊးရြက္ႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည့္ အနံေမႊးႀကဳိင္လွသည့္ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ားျဖစ္က ပုိ၍ ဆုိးသည္။ သြားရည္မ်ား ပါးစပ္ထဲတြင္ အုိင္ထြန္းလာၿပီး လူမသိ၊ သူမသိ အသံမျမည္ေစဘဲ တံေတြး ‘တဂြပ္ဂြပ္’ က်ိတ္ၿမဳိရသည္မွာ ေနမထိ၊ ထုိင္မသာ အင္မတန္ ဒုကၡမ်ားသည္။ ဗိုက္ဆာေနခ်ိန္ျဖစ္ပါက ဗုိက္ထဲကပါ ‘တဂြီဂြီ’ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္တတ္၏။ သည္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ဆြမ္းေကၽြးအလွဴမ်ားတြင္ ဘုန္းႀကီးကုိ ဆြမ္းဆက္ကပ္ရသည့္အလုပ္ကုိ မလႊဲေရွာင္လြန္းမွသာ လုပ္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အစ္မက စားႏွင့္ဘုိ႔ ေျပာလာသည့္ခါ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ပင္ မျငင္းဆန္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေလွ်ာေလွ်ာလွ်ဴလွ်ဴ လက္ခံလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထမင္းစားပြဲ၀ုိင္းတြင္ ထုိင္လုိက္ေတာ့ ဟင္းလ်ာမ်ားမွာ စုံလင္လွသည္။ ဟင္းတုိင္းကုိ ခံတြင္းေတြ႕ေနသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ငါးေယာက္သား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေသာက္ေနစဥ္မွာပင္ မင္းသူရိယလည္း ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔၀ုိင္းမွာ ေနာက္ထပ္ တေယာက္စာ ထပ္ထုိင္လွ်င္ ရေသးသည့္အတြက္ တခါတည္း ၀င္စားဘုိ႔ ဖိတ္ေခၚသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုဂၢဳိလ္က ‘ပဲ မ်ား’ ေနသည္။ ထမင္း၀ုိင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မီးဖုိေခ်ာင္တံခါးကုိ မွီရင္း အိမ္မွာ စားလာၿပီးျဖစ္၍ မစားလုိေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ ေျပာသာ ေျပာသည္။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားမွာ စားပြဲေပၚတြင္ရွိေသာ ဟင္းခြက္မ်ားဆီမွ မခြာ။
စားေနၾကသည့္အထဲမွ တေယာက္က...
“ေတြ႕လား၊ ေတြ႕လား.... ပါးစပ္ကသာ မစားခ်င္ဘူးေျပာေနတာ။ မ်က္လုံးကေတာ့ ဟင္းခြက္ေတြကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနတာ။ ေတာ္ၿပီ။ ေတာ္ၿပီ။ ဘယ္သူမွ ေနာက္တခါ ထပ္မေခၚနဲ႔ေတာ့။ ေသခ်ာေပါက္ ၀င္စားလိမ့္မယ္” ဟု လွမ္းေနာက္သည္။
ဧည့္ခန္းထဲတြင္လည္း ေနာက္ထပ္ လူငါးေယာက္ေလာက္ ထပ္ေရာက္လာသည္ကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ မင္းသူရိယက....
“အစ္မတုိ႔ ေနာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေၾကာင္ခုန္ခ်ဇာတ္လမ္းထဲကလုိ ျဖစ္ေတာ့မွာဘဲ”
“ဘာလဲကြ၊ ေၾကာင္ခုန္ခ်ဇာတ္လမ္းဆုိတာ” က်ေနာ္က ၀င္ေမးလုိက္သည္။
“တခါတုန္းက လူတေယာက္ဟာ စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္မွာ အိမ္တအိမ္ကုိ အလည္ေရာက္သြားသတဲ့။ ဒီေတာ့ စားလက္စ ထမင္း၀ုိင္းက အိမ္ရွင္ေတြက သူ႕ကုိ တပါတည္း ထမင္း၀င္စားဘုိ႔ ေခၚသတဲ့။ အဲဒီမွာ ဒီလူဟာ အင္မတန္ ၀င္စားခ်င္ေနေပမယ့္လည္း မစားေတာ့ပါဘူးဗ်ာလုိ႔ ျငင္းလုိက္တယ္။”
“နင့္လုိေပါ႔”........တေယာက္က ၀င္ေဖာက္သည္။ မင္းသူရိယ တဟဲဟဲ ရယ္လ်က္ ဆက္ေျပာျပန္သည္။
“ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေခၚေတာ့လည္း သူက မစားေတာ့ပါဘူးဗ်ာလုိ႔ ျငင္းေသးတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့.......ေနာက္တခါ ထပ္ေခၚရင္ေတာ့ ၀င္စားၿပီကြာ.....လုိ႔ ႀကဳံး၀ါးထားၿပီး ေနာက္တႀကိမ္အေခၚကုိ ေစာင့္ေနသတဲ့။”
“သိေနတယ္ေလ၊ ငါတုိ႔က အဲဒီအေၾကာင္းသိလုိ႔ မင္းကုိ ၀င္စားပါလုိ႔ ထပ္မေခၚေတာ့တာ”
က်ေနာ္က သူ႕ကုိ လွမ္းေျပာရင္း ပန္းကန္ထဲမွ ကုန္ခါနီးထမင္းကုိ စုၿပီးစားေနသည္။ ဒီေန႔ ဟင္းရည္ကလည္း ေသာက္လုိ႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ အစ္မ၏ အထူးလက္ရာ အမဲသားစပ္ေၾကာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။
မင္းသူရိယကေတာ့ သူ႕ထုံးစံအတုိင္း ဘယ္ေလာက္စစ စိတ္မဆုိး။ သူကလည္း လူတုိင္းကုိ စတတ္ေနာက္တတ္သူ။ လူစုမိၿပီဆုိတုိင္း ရယ္စရာေမာစရာလည္း ေျပာေနက်၊ ဒီေကာင့္ကုိ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ အခုလည္းၾကည့္။ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ဟင္းခြက္ေတြကုိ မ်က္လုံးက မခြာတမ္းၾကည့္ရင္း သူ႕ေျပာလက္စ ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္သည္။
“အဲဒီလုိ ႀကဳံး၀ါးထားၿပီး သူဟာ ေနာက္တႀကိမ္ ထမင္းစားအေခၚကုိ ေစာင့္ေနသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘီဒုိေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ေၾကာင္က သူ႔ေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚကုိ ဘုတ္ကနဲ ခုန္ခ်လုိက္သတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ဒီလူ႔ပါးစပ္က ေယာင္ၿပီးေတာ့....ဒါဆုိရင္လဲ စားရတာေပါ႔ဗ်ာ....လုိ႔ လႊတ္ကနဲ ေျပာလုိက္မိေတာ့သတဲ့”
သူ႕ဟာသကုိ တ၀ုိင္းလုံး ပြဲက်သြားၾကသည္။
“ကုိမင္းသူရိယ၊ ဒီအိမ္မွာေတာ့ ေၾကာင္မရွိဘူးေနာ္” တေယာက္တေပါက္ စၾကေနာက္ၾကသည့္ အသံေတြ၊ ရယ္သံေတြ ကၽြက္ကၽြက္ညံသြားသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ အစ္မက ထမင္း၀ုိင္းကို လာၾကည့္ရင္း...
“ေၾသာ္...ကုိေပါ၊ ထမင္းေတာင္ကုန္ေနမွကုိး။ ေနဦး လုိက္ပြဲထမင္းယူလာေပးမယ္”
“ေက်းဇူးဘဲအစ္မ။ က်ေနာ္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ယူဦးမယ္”
ေစာေစာက ရယ္သံေတြ ၾကားထဲတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ အစ္မ အျပန္အလွန္ေျပာစကားမွာ တုိးတိမ္ေနသည္။ ထမင္း၀ုိင္းမွ လူေတြက လြဲ၍ မင္းသူရိယ ၾကားလုိက္ပုံမရ။ အစ္မျပန္လာသည့္အခါတြင္ေတာ့ လက္ထဲတြင္ က်ေနာ့္အတြက္ လုိက္ပြဲ ထမင္းတပန္းကန္ အျပည့္ႏွင့္။
အစ္မ ထမင္းပန္းကန္ သယ္လာသည္ကုိ မင္းသူရိယျမင္သည့္အခါ သူ႕အတြက္ သယ္လာသည္ ထင္မွတ္ကာ ထမင္း၀ုိင္းဘက္ကုိ ကပ်ာကယာ ေလွ်ာက္လာရင္း အစ္မကုိ...
“အစ္မ၊ ထမင္းေတြ အရမ္းမ်ားတယ္၊ နည္းနည္း ေလွ်ာ့လုိက္ဦး။ က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္မကုန္ဘူး” .....တဲ့။
အဲဒီမွာတင္ ထမင္း၀ုိင္းတခုလုံး ရယ္သံေတြနဲ႔ တအုန္းအုန္း ဆူညံသြားျပန္သည္။
“ဟာ၊ အခုမွ ေၾကာင္တကယ္ ခုန္ခ်ပေဟ့။ ေၾကာင္ခုန္ခ်ပဟ”
ရယ္ရလြန္း၍ ထမင္းသီးသူသီး ျဖစ္ကုန္သည္။ မင္းသူရိယကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း သူ၏ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ပင္ မထူးဇာတ္ခင္းကာ ထမင္း၀ုိင္းရွိ လြတ္ေနေသာ ထုိင္ခုံတြင္ ၀င္ထုိင္ေလေတာ့သည္။
သည့္ေနာက္ပုိင္းေတာ့ တလေလာက္အထိ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ဆုံမိတုိင္း မင္းသူရိယကုိ “ေၾကာင္ခုန္ခ်”ဟု ေခၚၿပီး ေနာက္ေျပာင္ၾကတာကုိ မွတ္မိေနေသးသည္။
“ကုိေပါတုိ႔ ေရာက္ႏွင့္တဲ့လူေတြ အရင္စားၾကေတာ့မလား၊ ထမင္းပြဲျပင္လုိက္ေတာ့မယ္”ဟု ကုိဘုိ႔ဇနီး အစ္မက ေမးသည္။
နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၁၂ နာရီထုိးလုေနၿပီ။ ဗုိက္ကလည္း ဆာလွၿပီမုိ႔ က်ေနာ္က......
“ဟုတ္ကဲ့...အစ္မ။ ေကာင္းသားဘဲ။ ခဏေန လူေတြ ထပ္ေရာက္လာဦးမွာ ဆုိေတာ့ ေနရာေလာက္ငွေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ အရင္စားႏွင့္ထားလုိက္မယ္”
အမွန္က ထုိအေၾကာင္းျပခ်က္ေနာက္ကြယ္တြင္ က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္သာ သိသည့္ အားနည္းခ်က္ တခု ရွိသည္။
အျခားမဟုတ္။ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ ထမင္းဟင္းနံ႕ တလႈိင္လႈိင္ျဖင့္ သူမ်ားေတြ စားေနေသာက္ေနၾကလွ်င္ က်ေနာ္မစားရေသးပါက အင္မတန္ သြားရည္တျမားျမား ျဖစ္လာတတ္သည္။ ဒန္ေပါက္၊ ေထာပတ္ထမင္း၊ ဆြမ္းေမႊးရြက္ႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည့္ အနံေမႊးႀကဳိင္လွသည့္ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ားျဖစ္က ပုိ၍ ဆုိးသည္။ သြားရည္မ်ား ပါးစပ္ထဲတြင္ အုိင္ထြန္းလာၿပီး လူမသိ၊ သူမသိ အသံမျမည္ေစဘဲ တံေတြး ‘တဂြပ္ဂြပ္’ က်ိတ္ၿမဳိရသည္မွာ ေနမထိ၊ ထုိင္မသာ အင္မတန္ ဒုကၡမ်ားသည္။ ဗိုက္ဆာေနခ်ိန္ျဖစ္ပါက ဗုိက္ထဲကပါ ‘တဂြီဂြီ’ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္တတ္၏။ သည္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ဆြမ္းေကၽြးအလွဴမ်ားတြင္ ဘုန္းႀကီးကုိ ဆြမ္းဆက္ကပ္ရသည့္အလုပ္ကုိ မလႊဲေရွာင္လြန္းမွသာ လုပ္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အစ္မက စားႏွင့္ဘုိ႔ ေျပာလာသည့္ခါ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ပင္ မျငင္းဆန္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေလွ်ာေလွ်ာလွ်ဴလွ်ဴ လက္ခံလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထမင္းစားပြဲ၀ုိင္းတြင္ ထုိင္လုိက္ေတာ့ ဟင္းလ်ာမ်ားမွာ စုံလင္လွသည္။ ဟင္းတုိင္းကုိ ခံတြင္းေတြ႕ေနသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ငါးေယာက္သား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေသာက္ေနစဥ္မွာပင္ မင္းသူရိယလည္း ေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔၀ုိင္းမွာ ေနာက္ထပ္ တေယာက္စာ ထပ္ထုိင္လွ်င္ ရေသးသည့္အတြက္ တခါတည္း ၀င္စားဘုိ႔ ဖိတ္ေခၚသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပုဂၢဳိလ္က ‘ပဲ မ်ား’ ေနသည္။ ထမင္း၀ုိင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မီးဖုိေခ်ာင္တံခါးကုိ မွီရင္း အိမ္မွာ စားလာၿပီးျဖစ္၍ မစားလုိေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ ေျပာသာ ေျပာသည္။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားမွာ စားပြဲေပၚတြင္ရွိေသာ ဟင္းခြက္မ်ားဆီမွ မခြာ။
စားေနၾကသည့္အထဲမွ တေယာက္က...
“ေတြ႕လား၊ ေတြ႕လား.... ပါးစပ္ကသာ မစားခ်င္ဘူးေျပာေနတာ။ မ်က္လုံးကေတာ့ ဟင္းခြက္ေတြကုိ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနတာ။ ေတာ္ၿပီ။ ေတာ္ၿပီ။ ဘယ္သူမွ ေနာက္တခါ ထပ္မေခၚနဲ႔ေတာ့။ ေသခ်ာေပါက္ ၀င္စားလိမ့္မယ္” ဟု လွမ္းေနာက္သည္။
ဧည့္ခန္းထဲတြင္လည္း ေနာက္ထပ္ လူငါးေယာက္ေလာက္ ထပ္ေရာက္လာသည္ကုိ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ မင္းသူရိယက....
“အစ္မတုိ႔ ေနာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေၾကာင္ခုန္ခ်ဇာတ္လမ္းထဲကလုိ ျဖစ္ေတာ့မွာဘဲ”
“ဘာလဲကြ၊ ေၾကာင္ခုန္ခ်ဇာတ္လမ္းဆုိတာ” က်ေနာ္က ၀င္ေမးလုိက္သည္။
“တခါတုန္းက လူတေယာက္ဟာ စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္မွာ အိမ္တအိမ္ကုိ အလည္ေရာက္သြားသတဲ့။ ဒီေတာ့ စားလက္စ ထမင္း၀ုိင္းက အိမ္ရွင္ေတြက သူ႕ကုိ တပါတည္း ထမင္း၀င္စားဘုိ႔ ေခၚသတဲ့။ အဲဒီမွာ ဒီလူဟာ အင္မတန္ ၀င္စားခ်င္ေနေပမယ့္လည္း မစားေတာ့ပါဘူးဗ်ာလုိ႔ ျငင္းလုိက္တယ္။”
“နင့္လုိေပါ႔”........တေယာက္က ၀င္ေဖာက္သည္။ မင္းသူရိယ တဟဲဟဲ ရယ္လ်က္ ဆက္ေျပာျပန္သည္။
“ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေခၚေတာ့လည္း သူက မစားေတာ့ပါဘူးဗ်ာလုိ႔ ျငင္းေသးတာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့.......ေနာက္တခါ ထပ္ေခၚရင္ေတာ့ ၀င္စားၿပီကြာ.....လုိ႔ ႀကဳံး၀ါးထားၿပီး ေနာက္တႀကိမ္အေခၚကုိ ေစာင့္ေနသတဲ့။”
“သိေနတယ္ေလ၊ ငါတုိ႔က အဲဒီအေၾကာင္းသိလုိ႔ မင္းကုိ ၀င္စားပါလုိ႔ ထပ္မေခၚေတာ့တာ”
က်ေနာ္က သူ႕ကုိ လွမ္းေျပာရင္း ပန္းကန္ထဲမွ ကုန္ခါနီးထမင္းကုိ စုၿပီးစားေနသည္။ ဒီေန႔ ဟင္းရည္ကလည္း ေသာက္လုိ႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ အစ္မ၏ အထူးလက္ရာ အမဲသားစပ္ေၾကာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။
မင္းသူရိယကေတာ့ သူ႕ထုံးစံအတုိင္း ဘယ္ေလာက္စစ စိတ္မဆုိး။ သူကလည္း လူတုိင္းကုိ စတတ္ေနာက္တတ္သူ။ လူစုမိၿပီဆုိတုိင္း ရယ္စရာေမာစရာလည္း ေျပာေနက်၊ ဒီေကာင့္ကုိ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ အခုလည္းၾကည့္။ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ဟင္းခြက္ေတြကုိ မ်က္လုံးက မခြာတမ္းၾကည့္ရင္း သူ႕ေျပာလက္စ ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္သည္။
“အဲဒီလုိ ႀကဳံး၀ါးထားၿပီး သူဟာ ေနာက္တႀကိမ္ ထမင္းစားအေခၚကုိ ေစာင့္ေနသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘီဒုိေပၚမွာ ထုိင္ေနတဲ့ေၾကာင္က သူ႔ေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚကုိ ဘုတ္ကနဲ ခုန္ခ်လုိက္သတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ ဒီလူ႔ပါးစပ္က ေယာင္ၿပီးေတာ့....ဒါဆုိရင္လဲ စားရတာေပါ႔ဗ်ာ....လုိ႔ လႊတ္ကနဲ ေျပာလုိက္မိေတာ့သတဲ့”
သူ႕ဟာသကုိ တ၀ုိင္းလုံး ပြဲက်သြားၾကသည္။
“ကုိမင္းသူရိယ၊ ဒီအိမ္မွာေတာ့ ေၾကာင္မရွိဘူးေနာ္” တေယာက္တေပါက္ စၾကေနာက္ၾကသည့္ အသံေတြ၊ ရယ္သံေတြ ကၽြက္ကၽြက္ညံသြားသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ အစ္မက ထမင္း၀ုိင္းကို လာၾကည့္ရင္း...
“ေၾသာ္...ကုိေပါ၊ ထမင္းေတာင္ကုန္ေနမွကုိး။ ေနဦး လုိက္ပြဲထမင္းယူလာေပးမယ္”
“ေက်းဇူးဘဲအစ္မ။ က်ေနာ္ နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ယူဦးမယ္”
ေစာေစာက ရယ္သံေတြ ၾကားထဲတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ အစ္မ အျပန္အလွန္ေျပာစကားမွာ တုိးတိမ္ေနသည္။ ထမင္း၀ုိင္းမွ လူေတြက လြဲ၍ မင္းသူရိယ ၾကားလုိက္ပုံမရ။ အစ္မျပန္လာသည့္အခါတြင္ေတာ့ လက္ထဲတြင္ က်ေနာ့္အတြက္ လုိက္ပြဲ ထမင္းတပန္းကန္ အျပည့္ႏွင့္။
အစ္မ ထမင္းပန္းကန္ သယ္လာသည္ကုိ မင္းသူရိယျမင္သည့္အခါ သူ႕အတြက္ သယ္လာသည္ ထင္မွတ္ကာ ထမင္း၀ုိင္းဘက္ကုိ ကပ်ာကယာ ေလွ်ာက္လာရင္း အစ္မကုိ...
“အစ္မ၊ ထမင္းေတြ အရမ္းမ်ားတယ္၊ နည္းနည္း ေလွ်ာ့လုိက္ဦး။ က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္မကုန္ဘူး” .....တဲ့။
အဲဒီမွာတင္ ထမင္း၀ုိင္းတခုလုံး ရယ္သံေတြနဲ႔ တအုန္းအုန္း ဆူညံသြားျပန္သည္။
“ဟာ၊ အခုမွ ေၾကာင္တကယ္ ခုန္ခ်ပေဟ့။ ေၾကာင္ခုန္ခ်ပဟ”
ရယ္ရလြန္း၍ ထမင္းသီးသူသီး ျဖစ္ကုန္သည္။ မင္းသူရိယကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း သူ၏ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ပင္ မထူးဇာတ္ခင္းကာ ထမင္း၀ုိင္းရွိ လြတ္ေနေသာ ထုိင္ခုံတြင္ ၀င္ထုိင္ေလေတာ့သည္။
သည့္ေနာက္ပုိင္းေတာ့ တလေလာက္အထိ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ဆုံမိတုိင္း မင္းသူရိယကုိ “ေၾကာင္ခုန္ခ်”ဟု ေခၚၿပီး ေနာက္ေျပာင္ၾကတာကုိ မွတ္မိေနေသးသည္။
.jpg)
8 comments:
ဟားဟား ရယ္ရတယ္ ဒီတခါ အိမ္မွာ အလွဴလုပ္ရင္ ကိုေပါမိသားစုကို သူမ်ားေတြစားခိ်န္ထက္ တနာရီေလာက္ ေနာက္က်ခြာၿပီး ဖိတ္ဦးမွပဲ.. ဟီဟိ
ရီရပါ့ ကိုေပါရယ္..
း)
က်ေနာ္လည္း ႀကိဳစားထားမွျဖစ္တာ ဟ ဟ
ေၾကာင္ေတာ့ ခုန္မခ်ဖူးေသးဘူး။
ေၾကာင္ခုန္ခ်ဇာတ္လမ္း ခဏခဏျဖစ္ဖူးတယ္… ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စာသြားက်က္တာ ထမင္းစားခ်ိန္ထိ အိမ္က လာမေခၚဘူး… သူတို ့ထမင္းစားေတာ့ ကိုေပါလို သြားရည္ေတြ ၾကိတ္ျမိုေနရတာ… သူတို ့စားဖို ့ေခၚတာ ပဲမ်ားေနရတာကို… သူတို ့အိမ္မွာ ေခြးေလးေတြ ေမြးထားတာ… ေခြးေတြကို အရမ္း ဂရုစိုက္ၾကတယ္… ခဏေနေတာ့ စတီးပန္းကန္ေလးနဲ ့ ထမင္း၊ဟင္းေတြ သူ ့အေမယူလာေတာ့ အန္တီရယ္ အားနာလိုက္တာ မစားေတာ့ပါဘူးလုိ ့ေျပာျပီး စိတ္ထဲက ၾကိတ္ေပ်ာ္ေနတာ… ေနာက္ေတာ့မွ အမွီးတနန္ ့နန္ ့နဲ ့ ေခြးေလးဖို ့ ဆိုတာသိလိုက္ေတာ့ ရွက္လိုက္တာ အရမ္းပဲ…
ကိုေပါ ေရ
ေၾကာင္ခုန္ခ်က သူ ့အၾကာင္းကိုေပါေရးလို ့ဆိုၿပီး ၀မ္းေတြသာေနတာ. သူကို ဒီလိုေၾကညာေပးလို ့တဲ့ ကိုေပါနဲ ့က်ေနာ္တို ့တစ္ဖြဲ ့လုံးကို ဧရာ၀တီမွာ ဘီယာအ၀တိုက္ ျပဳစုမယ္တဲ ့ သတင္းေပးလိုက္ၿပီေနာ္
မေနေရ.. ေကၽြးမဲ့ေန႕ေျပာအုန္းေနာ္.။ ဟီး ..ကိုေပါေရ.. ငတ္တာ အားလံုးသိကုန္ျပီ..
ကိုေပါက သူမ်ားစားတာျမင္ေနမွ သြားရည္က်တာ..
က်မက ခု ကိုေပါေရးျ့ပတာကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ တံေတြးမ်ိဳေနရတာ.. ဂလု ဂလုနဲ႔ ေနတာပဲ..ဟီးးး
ပန္ဒုိရာ>>> စားရဖုိ႔သည္ ပဓာန၊ သြားရည္က်ျခင္းသည္ ဒုတိယ၊ အလွဴမွန္သမွ် သြားစားၾက။ (ဖိတ္မိတဲ့လူ ေနာင္တရေစ့မယ္ေနာ္)
ဇနိ>>>> ဇနိ၊ “က်ေနာ္”ဆုိေတာ့ ဒီကုိလာလည္တာ မဇနိ မဟုတ္တန္ရာဘူး။ ကုိဇနိ...အဟိ။
တန္ခူး>>>> ဟုတ္ပါရဲ႕။ တန္ခူးအျဖစ္က ပုိရယ္ရတယ္။ က်ေနာ္ သည္အေၾကာင္းကုိ ေစာေစာကသိရင္ ထည့္ေရးပါရဲ႕။
ေနေန>>>>> အိပ္မက္ေတြလာမေပးနဲ႔။ ေကာလဟာလကုိျဖန္႔တာဆုိရင္ ျဖန္႔တဲ့လူမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ ေနေန၊ ဧရာ၀တီမွာ ဘီယာလုိက္တုိက္ရမယ္၊ ဒါဘဲ။
ၿငိမ္း >>>>> ၿငိမ္းေရ...ဒီတခါက ငတ္တဲ့အေၾကာင္း....။ ေနာက္တခါက်ရင္ သူ႕ရဲ႕ တျခား အက်င့္တခုအေၾကာင္း လာဦးမယ္ေလ....ဟဲဟဲ။ မေန႔က လုိင္ဘရီမွာေတြ႕ေတာ့ေတာင္ သူက အသားယူေနေသးတယ္ဗ်ဳိ႕။ သူ႕အေၾကာင္းကုိ လူေတြ တကူးတက စာဖြဲ႕ရတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကုိ “အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္”လုိ႔ ေပးထားတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း။
ေမၿငိမ္:>>>> ဆရာမေရ...မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း ဘေလာ့ဂ္ေတြ သြားဖတ္ရင္လည္း အဲဒီလုိဘဲ...ဟီးဟီး။ လုလု ဘေလာ့ဂ္တုိ႔၊ ရွင္မင္းဘေလာ့ဂ္တုိ႔ ဖတ္ရတာ တံေတြးသီးတယ္။
ရယ္လုိက္ရတာနားကုိအူသြားတာပဲ၊အဲေလအူကုိတာနာသြား
တာပဲဗ်ဴိ.။
Post a Comment