“ဟဲလုိ”
ဖုန္းကုိ ကုိင္လုိက္ေတာ့ တဖက္က ေယာက္်ားသံတသံထြက္လာသည္။
“ကိုေပါလား”
“ဟုတ္ပါတယ္။”
“ေဟ့ေကာင္….ကုိေပါ၊ ငါဘယ္သူလဲ မင္းသိရဲ႕လား၊ ငါ႔အသံကုိ မွတ္မိလား”
က်ေနာ္ သူ႕အသံကုိ မမွတ္မိပါ။ ေျပာပုံဆုိပုံကေတာ့ တရင္းတႏွီး ရွိလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းထဲတြင္ ၾကားရေသာ အသံႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံး အသံတူသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အမည္ကုိ ရမ္းတုပ္လုိက္သည္။
“ေက်ာ္ခုိင္လား”
ထုိအခါ တဖက္က လူသည္ ခြက္ထုိးခြက္လန္ရယ္လုိက္ၿပီး…“မဟုတ္ေသးဘူးကြ၊ စဥ္းစားဦး”
“စုိးပုိင္လား”
“ဒါလဲမဟုတ္ေသးဘူး။ စဥ္းစားဦးကြာ”
“ကိုစုိးလြင္လား”
“ဟားဟား…မဟုတ္ေသးဘူးကြ။ မင္းကုိ hint ေပးလုိက္မယ္……မင္းနဲ႔ အထက္တန္းတုန္းက အတူတူ တတန္းတည္း တက္ခဲ့တာ”
ဗုေဒၶါ။ အထက္တန္းကတည္းက တတန္းတည္းသူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားႀကီး။ စက္မႈတကၠသုိလ္မွာ အတူတက္တာကုိက ၁၃ ေယာက္ရွိသည္။ တျခားေက်ာင္းေတြမွာ ေရာက္သြားတဲ့ေကာင္ေတြပါ ထည့္တြက္ရင္ နည္းတာမဟုတ္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဒီေကာင္က ကုိယ္နဲ႔ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းတေယာက္။
ေနာက္ထပ္ နာမည္ တခုေျပာျပေတာ့ ထပ္ၿပီး ရယ္ျပန္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ ကၽြဲၿမီးတုိလာၿပီ။ စိတ္က သိပ္မရွည္ေတာ့။
“ဟိတ္ေကာင္…ႏွမေပး၊ ဘယ္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္။ ပေဟဠိ လာလုပ္မေနနဲ႔။ အထက္တန္းကတည္းကဆုိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္ဟ။ မင့္ဂ်ီးေတာ္ႀကီးတဲ့မွဘဲ.....။ တယ္လီဖုန္းထဲက အသံကုိ ဘယ္လုိလုပ္ မွတ္မိပါ႔မလဲ...။”
ထုိသုိ႔ ေျပာတာေတာင္မွ…မရပ္ေသးဘဲ…
“ေနဦးကြ။ မင္း XXX ကုိ မွတ္မိတယ္မုိ႔လား။ သူနဲ႔ တြဲၿပီး စဥ္းစားလုိက္”
ႏွစ္ေယာက္လုံးသိသည့္ နာမည္တခုကို ရြတ္ျပလုိက္ေတာ့မွ ဒင္းဘယ္သူမွန္း မွတ္မိေတာ့သည္။ တခြန္းေလာက္ေတာ့ ဆဲေပးလုိက္ရသည္။ ဘယ့္ႏွယ္…..မေတြ႕တာဘဲ ၁၂ ႏွစ္ ရွိေတာ့မည္။ လာၿပီး ဦးေႏွာက္စားရေကာင္းလားရယ္လုိ႔။
က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြမွာ အဲသည္လုိ တယ္လီဖုန္းေပၚကတဆင့္ “ငါဘယ္သူလဲ၊ သိလား”ဟု ပေဟဠိဖြက္ရတာကုိ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါၾကပုံရသည္။
ယခုေဖာ္ျပခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ေတာ္ေသးသည္။ သည့္ထက္ ပုိဆုိးသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးလည္း ႀကဳံရဘူးေသးသည္။
မၾကာေသးမီက ျမန္မာျပည္က အေမတုိ႔ဆီကုိ Oversea call ေခၚေတာ့ တဖက္မွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ဖုန္း လာကုိင္သည္။
က်ေနာ့္နာမည္ကို ေျပာျပရင္း အေမနဲ႔ ေျပာခ်င္သည္ဟု ေတာင္းလုိက္ေတာ့… အေမ့ကုိ ေခၚမေပးေသးဘဲ….
“ဟဲ့…ငါဘယ္သူလဲသိလား။ ငါ႔အသံကုိ နင္မွတ္မိလား”…..တဲ့။
လာျပန္ေခ်ၿပီ..တခါ။ ထုံးစံအတုိင္း ကုိယ္ထင္သည့္ နာမည္ ၂ ခု ၃ ခုေလာက္ လြဲမွားေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ မတတ္သာသည့္အဆုံး မမွတ္မိတဲ့အေၾကာင္း ႐ုိးသားစြာ ၀န္ခံလုိက္မွ…
“ငါ….ငါ မသြယ္ ေလဟာ။ နင္ကလည္း ငါ႔အသံကုိေတာင္ မမွတ္မိဘူးလား”
အံမယ္ေလး….အေရးထဲ သူမအသံမွာ ၀မ္းနည္းပက္လက္။ က်ေနာ္ မမွတ္မိရေကာင္းလားဆုိၿပီး ၀မ္းနည္းေနပုံရသည္။ သူမက က်ေနာ့္ ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္နီးခ်င္း။ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တုိင္း ေက်ာင္း၀န္းတခုထဲရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက ေနာက္ခ်န္ေနရစ္ကာ ေရတြင္းမွ ေရကုိ ငင္၍ ေက်ာင္းရွိ ေရတုိင္ကီ၊ အုတ္ကန္ အားလုံးကုိ ေရဆြဲ၊ ေရျဖည့္လုပ္ေပးရသည္။ သည္အခ်ိန္တုန္းက မသြယ္တုိ႔ ညီအမတေတြက က်ေနာ့္ လြယ္အိတ္ႏွင့္ ထမင္းဘူးကုိ သယ္သြားေပးႏွင့္ၿပီး အိမ္မွာ ၀င္ထားေပးေနက်။ သူမက အလယ္တန္းအဆင့္မွာတင္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ရြာမွာဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့သူ။ အေမတုိ႔ကေတာ့ ၿမဳိ႕ေပၚကုိ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူမသည္ ၿမဳိ႕နယ္ေဆး႐ုံတြင္ တက္ေရာက္မီးဖြားမည္ျဖစ္သျဖင့္ မီးမဖြားမီ ၿမဳိ႕ေပၚရွိ က်ေနာ့္မိဘမ်ားအိမ္တြင္ ေခတၱလာေရာက္တည္းခုိျခင္း။
“ဟဲ့… မမွတ္မိဆုိ ႏွစ္ေတြၾကာၿပီကုိးဟ။ မေတြ႕တာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေရာ့မယ္။ ငါဘယ္လုိလုပ္ မွတ္မိႏုိင္ပါေတာ့မလဲဟာ” ဟုသာ ေျပာလုိက္ရသည္။
တေန႔ကလည္း ႐ုံးကအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ လမ္းတြင္ ျမန္မာတေယာက္ (လက္ကုိင္ဖုန္းျဖင့္) ဖုန္းေျပာေနသံကုိ ဤသုိ႔ ၾကားခဲ့ရသည္။ တဖက္က ျပန္ေျပာသံကုိ ၾကားရရန္ မျဖစ္ႏုိင္၍ အစက္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။ ကိုယ့္ဘာသာ မွန္းဆၾကည့္ၾကပါကုန္။
“ဟဲလုိ၊ ကုိဦးလား၊ က်ေနာ္ အခု စကၤာပူက ဆက္ေနတာေလ၊ ေနေကာင္းလား”
“……………………………………”
“အံမယ္၊ အံမယ္၊ အံမယ္၊ ဘယ္သူထင္လုိ႔လဲ”
“………………………………..”
“ဘာ…လဲ။ ဘာ…လဲ။ ဘာ…..လဲ” (“ဘာ” ကုိ အသံျမႇင့္ၿပီး ရွည္ရွည္ဆြဲဖတ္ရန္)
“…………………………………”
“အြန္း….အြန္း….အြန္း…….ေျပာစမ္းပါဦး၊ ေျပာစမ္းပါဦး”
“……………………………..”
“အင္း...လုပ္တယ္.....လုပ္တယ္....လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ၿပီေနာ္”
“................................”
“ဟာ….ကုိဦး ေနာက္ေနတာလား။ တကယ္။…….. က်ေနာ္ဘယ္သူမွန္း ကုိဦး တကယ္မသိဘူးလား။”
“………………………………”
“ဟာ…….က်ေနာ့္အသံကုိ မမွတ္မိဘူးလား။ စဥ္းစားပါဦး”
“……………………………..”
“မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ စဥ္းစားဦး။ စဥ္းစားဦး”
“...............................”
က်ေနာ္သည္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ရင္း သူ႕ကုိ ေက်ာ္တက္လာခဲ့သည္။ သူဖုန္းေျပာသံသည္ က်ေနာ့္ေနာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းလံ တုိးတိမ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တဖက္က ဖုန္းေျပာေနသည့္ ကုိဦး ဆုိသူ၏ကုိယ္စား က်ေနာ္က ရင္ေမာေနမိခဲ့သည္။ ေၾသာ္…..ပေဟဠိ၊ ပေဟဠိ။
က်ေနာ္ဖုန္းေခၚဆုိသည့္အခါ တဖက္မွ “ဟဲလုိ၊ ေျပာ…ကိုေပါ” ဟူေသာ စကားမ်ဳိးျဖင့္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ေခၚဆုိသည္ကုိ သိ႐ွိေၾကာင္း မျပခဲ့လွ်င္…“က်ေနာ္ကုိေပါ…ပါ” ဟု အရင္ဦးဆုံး ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ ယခုေခတ္ တယ္လီဖုန္းမ်ားတြင္ ေခၚဆုိသူနံပါတ္ ေပၚသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါ ကမန္းကတန္းကုိင္လုိက္ရသည့္အခါမ်ဳိး၊ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ကုိင္လုိက္မိသည့္ အခါမ်ဳိးမ်ားလည္း ရွိတတ္သည္။ ထုိအခါ မိမိဘယ္သူဘယ္၀ါ ထုတ္ေျပာလုိက္ျခင္းျဖင့္ တဖက္လူအတြက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္သက္သာေစၿပီး မလုိအပ္ဘဲ ႐ႈပ္ေထြးျခင္းကုိ ေရွာင္ရွားႏုိင္ေပသည္။
တယ္လီဖုန္းထဲမွ အသံအရည္အေသြးသည္ အျပင္မွာေျပာေသာအသံအရည္အေသြးႏွင့္ တူညီသည္မဟုတ္။ ယခင္ကဆုိလွ်င္ ကြန္ျပဴတာမ်ားတြင္ အသံဖမ္းရာ၌ အသံအရည္အေသြးကို စီဒီအရည္အေသြး၊ ေရဒီယုိအရည္အေသြး၊ တယ္လီဖုန္းအရည္အေသြးဟု သုံးမ်ဳိးသုံးစား ခြဲျခားထားရာ တယ္လီဖုန္းအရည္အေသြးမွာ အနိမ့္ဆုံးအမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထိေတြ႕ေနက် လူမဟုတ္လွ်င္ တယ္လီဖုန္းေပၚမွ အသံတဆင့္ လူကုိ ႐ုတ္တရက္ မွတ္မိဘုိ႔မလြယ္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းေပၚမွတဆင့္ “ငါဘယ္သူလဲ၊ မွတ္မိလား” ေမးျခင္းသည္ တဖက္လူကို မရည္ရြယ္ေသာ္ျငား ေဂ်ာက္ခ်ရာ ေရာက္ေပသည္။ တဖက္လူမွာ အလုပ္႐ႈပ္၊ စိတ္႐ႈပ္ေနစဥ္ျဖစ္ပါက ဤပေဟဠိသည္ ပုိ၍ပင္ ဒုကၡေပးရာေရာက္ေစသည္။
သုိ႔ေသာ္ လူတုိင္းသည္ ကုိယ္လုိေတာ့မဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးသည္ ပေဟဠိဖြက္ရျခင္းကုိ ၀ါသနာထုံဟန္ ရွိေလသည္။ တခုေတာ့ရွိသည္။ သူမ်ားေတြမွာ က်ေနာ့္ေလာက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္ကသာ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ အကဲဆတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ....ေနာင္တြင္ က်ေနာ့္အား ထုိပေဟဠိကုိ ဖြက္လာပါက မိန္းကေလးဆုိလွ်င္ “အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္လားဟင္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေယာက္်ားေလးဆုိပါက “မ်ဳိးႀကီးလားေဟ့၊ ဘာကိစၥရွိလဲကြ” ဟူ၍လည္းေကာင္း ေျဖၾကားလုိက္မည္ စိတ္ကူးထားပါသည္။
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာမိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ၿမဲပါေစ။
ပေဟဠိဖြက္ျခင္း၊ ေဂ်ာက္တြန္းျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
ဖုန္းကုိ ကုိင္လုိက္ေတာ့ တဖက္က ေယာက္်ားသံတသံထြက္လာသည္။
“ကိုေပါလား”
“ဟုတ္ပါတယ္။”
“ေဟ့ေကာင္….ကုိေပါ၊ ငါဘယ္သူလဲ မင္းသိရဲ႕လား၊ ငါ႔အသံကုိ မွတ္မိလား”
က်ေနာ္ သူ႕အသံကုိ မမွတ္မိပါ။ ေျပာပုံဆုိပုံကေတာ့ တရင္းတႏွီး ရွိလွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းထဲတြင္ ၾကားရေသာ အသံႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံး အသံတူသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အမည္ကုိ ရမ္းတုပ္လုိက္သည္။
“ေက်ာ္ခုိင္လား”
ထုိအခါ တဖက္က လူသည္ ခြက္ထုိးခြက္လန္ရယ္လုိက္ၿပီး…“မဟုတ္ေသးဘူးကြ၊ စဥ္းစားဦး”
“စုိးပုိင္လား”
“ဒါလဲမဟုတ္ေသးဘူး။ စဥ္းစားဦးကြာ”
“ကိုစုိးလြင္လား”
“ဟားဟား…မဟုတ္ေသးဘူးကြ။ မင္းကုိ hint ေပးလုိက္မယ္……မင္းနဲ႔ အထက္တန္းတုန္းက အတူတူ တတန္းတည္း တက္ခဲ့တာ”
ဗုေဒၶါ။ အထက္တန္းကတည္းက တတန္းတည္းသူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားႀကီး။ စက္မႈတကၠသုိလ္မွာ အတူတက္တာကုိက ၁၃ ေယာက္ရွိသည္။ တျခားေက်ာင္းေတြမွာ ေရာက္သြားတဲ့ေကာင္ေတြပါ ထည့္တြက္ရင္ နည္းတာမဟုတ္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဒီေကာင္က ကုိယ္နဲ႔ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းတေယာက္။
ေနာက္ထပ္ နာမည္ တခုေျပာျပေတာ့ ထပ္ၿပီး ရယ္ျပန္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ ကၽြဲၿမီးတုိလာၿပီ။ စိတ္က သိပ္မရွည္ေတာ့။
“ဟိတ္ေကာင္…ႏွမေပး၊ ဘယ္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္။ ပေဟဠိ လာလုပ္မေနနဲ႔။ အထက္တန္းကတည္းကဆုိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္ဟ။ မင့္ဂ်ီးေတာ္ႀကီးတဲ့မွဘဲ.....။ တယ္လီဖုန္းထဲက အသံကုိ ဘယ္လုိလုပ္ မွတ္မိပါ႔မလဲ...။”
ထုိသုိ႔ ေျပာတာေတာင္မွ…မရပ္ေသးဘဲ…
“ေနဦးကြ။ မင္း XXX ကုိ မွတ္မိတယ္မုိ႔လား။ သူနဲ႔ တြဲၿပီး စဥ္းစားလုိက္”
ႏွစ္ေယာက္လုံးသိသည့္ နာမည္တခုကို ရြတ္ျပလုိက္ေတာ့မွ ဒင္းဘယ္သူမွန္း မွတ္မိေတာ့သည္။ တခြန္းေလာက္ေတာ့ ဆဲေပးလုိက္ရသည္။ ဘယ့္ႏွယ္…..မေတြ႕တာဘဲ ၁၂ ႏွစ္ ရွိေတာ့မည္။ လာၿပီး ဦးေႏွာက္စားရေကာင္းလားရယ္လုိ႔။
က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြမွာ အဲသည္လုိ တယ္လီဖုန္းေပၚကတဆင့္ “ငါဘယ္သူလဲ၊ သိလား”ဟု ပေဟဠိဖြက္ရတာကုိ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါၾကပုံရသည္။
ယခုေဖာ္ျပခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ေတာ္ေသးသည္။ သည့္ထက္ ပုိဆုိးသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးလည္း ႀကဳံရဘူးေသးသည္။
မၾကာေသးမီက ျမန္မာျပည္က အေမတုိ႔ဆီကုိ Oversea call ေခၚေတာ့ တဖက္မွာ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ဖုန္း လာကုိင္သည္။
က်ေနာ့္နာမည္ကို ေျပာျပရင္း အေမနဲ႔ ေျပာခ်င္သည္ဟု ေတာင္းလုိက္ေတာ့… အေမ့ကုိ ေခၚမေပးေသးဘဲ….
“ဟဲ့…ငါဘယ္သူလဲသိလား။ ငါ႔အသံကုိ နင္မွတ္မိလား”…..တဲ့။
လာျပန္ေခ်ၿပီ..တခါ။ ထုံးစံအတုိင္း ကုိယ္ထင္သည့္ နာမည္ ၂ ခု ၃ ခုေလာက္ လြဲမွားေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ မတတ္သာသည့္အဆုံး မမွတ္မိတဲ့အေၾကာင္း ႐ုိးသားစြာ ၀န္ခံလုိက္မွ…
“ငါ….ငါ မသြယ္ ေလဟာ။ နင္ကလည္း ငါ႔အသံကုိေတာင္ မမွတ္မိဘူးလား”
အံမယ္ေလး….အေရးထဲ သူမအသံမွာ ၀မ္းနည္းပက္လက္။ က်ေနာ္ မမွတ္မိရေကာင္းလားဆုိၿပီး ၀မ္းနည္းေနပုံရသည္။ သူမက က်ေနာ့္ ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္နီးခ်င္း။ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တုိင္း ေက်ာင္း၀န္းတခုထဲရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက ေနာက္ခ်န္ေနရစ္ကာ ေရတြင္းမွ ေရကုိ ငင္၍ ေက်ာင္းရွိ ေရတုိင္ကီ၊ အုတ္ကန္ အားလုံးကုိ ေရဆြဲ၊ ေရျဖည့္လုပ္ေပးရသည္။ သည္အခ်ိန္တုန္းက မသြယ္တုိ႔ ညီအမတေတြက က်ေနာ့္ လြယ္အိတ္ႏွင့္ ထမင္းဘူးကုိ သယ္သြားေပးႏွင့္ၿပီး အိမ္မွာ ၀င္ထားေပးေနက်။ သူမက အလယ္တန္းအဆင့္မွာတင္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ရြာမွာဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့သူ။ အေမတုိ႔ကေတာ့ ၿမဳိ႕ေပၚကုိ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူမသည္ ၿမဳိ႕နယ္ေဆး႐ုံတြင္ တက္ေရာက္မီးဖြားမည္ျဖစ္သျဖင့္ မီးမဖြားမီ ၿမဳိ႕ေပၚရွိ က်ေနာ့္မိဘမ်ားအိမ္တြင္ ေခတၱလာေရာက္တည္းခုိျခင္း။
“ဟဲ့… မမွတ္မိဆုိ ႏွစ္ေတြၾကာၿပီကုိးဟ။ မေတြ႕တာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေရာ့မယ္။ ငါဘယ္လုိလုပ္ မွတ္မိႏုိင္ပါေတာ့မလဲဟာ” ဟုသာ ေျပာလုိက္ရသည္။
တေန႔ကလည္း ႐ုံးကအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ လမ္းတြင္ ျမန္မာတေယာက္ (လက္ကုိင္ဖုန္းျဖင့္) ဖုန္းေျပာေနသံကုိ ဤသုိ႔ ၾကားခဲ့ရသည္။ တဖက္က ျပန္ေျပာသံကုိ ၾကားရရန္ မျဖစ္ႏုိင္၍ အစက္ကေလးမ်ားျဖင့္သာ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။ ကိုယ့္ဘာသာ မွန္းဆၾကည့္ၾကပါကုန္။
“ဟဲလုိ၊ ကုိဦးလား၊ က်ေနာ္ အခု စကၤာပူက ဆက္ေနတာေလ၊ ေနေကာင္းလား”
“……………………………………”
“အံမယ္၊ အံမယ္၊ အံမယ္၊ ဘယ္သူထင္လုိ႔လဲ”
“………………………………..”
“ဘာ…လဲ။ ဘာ…လဲ။ ဘာ…..လဲ” (“ဘာ” ကုိ အသံျမႇင့္ၿပီး ရွည္ရွည္ဆြဲဖတ္ရန္)
“…………………………………”
“အြန္း….အြန္း….အြန္း…….ေျပာစမ္းပါဦး၊ ေျပာစမ္းပါဦး”
“……………………………..”
“အင္း...လုပ္တယ္.....လုပ္တယ္....လုပ္ခ်လုိက္ျပန္ၿပီေနာ္”
“................................”
“ဟာ….ကုိဦး ေနာက္ေနတာလား။ တကယ္။…….. က်ေနာ္ဘယ္သူမွန္း ကုိဦး တကယ္မသိဘူးလား။”
“………………………………”
“ဟာ…….က်ေနာ့္အသံကုိ မမွတ္မိဘူးလား။ စဥ္းစားပါဦး”
“……………………………..”
“မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ စဥ္းစားဦး။ စဥ္းစားဦး”
“...............................”
က်ေနာ္သည္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ရင္း သူ႕ကုိ ေက်ာ္တက္လာခဲ့သည္။ သူဖုန္းေျပာသံသည္ က်ေနာ့္ေနာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းလံ တုိးတိမ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ တဖက္က ဖုန္းေျပာေနသည့္ ကုိဦး ဆုိသူ၏ကုိယ္စား က်ေနာ္က ရင္ေမာေနမိခဲ့သည္။ ေၾသာ္…..ပေဟဠိ၊ ပေဟဠိ။
က်ေနာ္ဖုန္းေခၚဆုိသည့္အခါ တဖက္မွ “ဟဲလုိ၊ ေျပာ…ကိုေပါ” ဟူေသာ စကားမ်ဳိးျဖင့္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ေခၚဆုိသည္ကုိ သိ႐ွိေၾကာင္း မျပခဲ့လွ်င္…“က်ေနာ္ကုိေပါ…ပါ” ဟု အရင္ဦးဆုံး ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ ယခုေခတ္ တယ္လီဖုန္းမ်ားတြင္ ေခၚဆုိသူနံပါတ္ ေပၚသည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါ ကမန္းကတန္းကုိင္လုိက္ရသည့္အခါမ်ဳိး၊ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ကုိင္လုိက္မိသည့္ အခါမ်ဳိးမ်ားလည္း ရွိတတ္သည္။ ထုိအခါ မိမိဘယ္သူဘယ္၀ါ ထုတ္ေျပာလုိက္ျခင္းျဖင့္ တဖက္လူအတြက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္သက္သာေစၿပီး မလုိအပ္ဘဲ ႐ႈပ္ေထြးျခင္းကုိ ေရွာင္ရွားႏုိင္ေပသည္။
တယ္လီဖုန္းထဲမွ အသံအရည္အေသြးသည္ အျပင္မွာေျပာေသာအသံအရည္အေသြးႏွင့္ တူညီသည္မဟုတ္။ ယခင္ကဆုိလွ်င္ ကြန္ျပဴတာမ်ားတြင္ အသံဖမ္းရာ၌ အသံအရည္အေသြးကို စီဒီအရည္အေသြး၊ ေရဒီယုိအရည္အေသြး၊ တယ္လီဖုန္းအရည္အေသြးဟု သုံးမ်ဳိးသုံးစား ခြဲျခားထားရာ တယ္လီဖုန္းအရည္အေသြးမွာ အနိမ့္ဆုံးအမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထိေတြ႕ေနက် လူမဟုတ္လွ်င္ တယ္လီဖုန္းေပၚမွ အသံတဆင့္ လူကုိ ႐ုတ္တရက္ မွတ္မိဘုိ႔မလြယ္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းေပၚမွတဆင့္ “ငါဘယ္သူလဲ၊ မွတ္မိလား” ေမးျခင္းသည္ တဖက္လူကို မရည္ရြယ္ေသာ္ျငား ေဂ်ာက္ခ်ရာ ေရာက္ေပသည္။ တဖက္လူမွာ အလုပ္႐ႈပ္၊ စိတ္႐ႈပ္ေနစဥ္ျဖစ္ပါက ဤပေဟဠိသည္ ပုိ၍ပင္ ဒုကၡေပးရာေရာက္ေစသည္။
သုိ႔ေသာ္ လူတုိင္းသည္ ကုိယ္လုိေတာ့မဟုတ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးသည္ ပေဟဠိဖြက္ရျခင္းကုိ ၀ါသနာထုံဟန္ ရွိေလသည္။ တခုေတာ့ရွိသည္။ သူမ်ားေတြမွာ က်ေနာ့္ေလာက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္ကသာ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ အကဲဆတ္ေနျခင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ....ေနာင္တြင္ က်ေနာ့္အား ထုိပေဟဠိကုိ ဖြက္လာပါက မိန္းကေလးဆုိလွ်င္ “အိႁႏၵာေက်ာ္ဇင္လားဟင္” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေယာက္်ားေလးဆုိပါက “မ်ဳိးႀကီးလားေဟ့၊ ဘာကိစၥရွိလဲကြ” ဟူ၍လည္းေကာင္း ေျဖၾကားလုိက္မည္ စိတ္ကူးထားပါသည္။
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာမိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ၿမဲပါေစ။
ပေဟဠိဖြက္ျခင္း၊ ေဂ်ာက္တြန္းျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
.jpg)
12 comments:
ဟနို...နာဘယ္သူလဲသိလား..ဝါး ဟား ဟား
ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္..ကိုေပါေရ
ဟုတ္ပ.. အဲဒါမ်ိဳး က်မ စိတ္အညစ္ဆံုး...တခါတေလ ဟိုဘက္က အၾကာၾကီးရစ္ေနရင္ ပိုဆိုး..။ ဟဲ ဒါေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ ကိုယ္လည္း လုပ္ခ်င္တတ္သား..။ :D ခုေတာ့ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း မုန္႔တီဟင္းကျ့သို႔......
Hi. Boyz Speaking လို႔ေတာ့ အစခ်ီ ေျပာတတ္တာပဲ...။ ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ ဘိြဳင္းေျပာေနပါတယ္ေပါ့...။ ဖုန္းထဲမယ္ နာမည္ေပၚေနရင္လဲ ေဟ့ေအး... ေမာင္ဘယ္သူ မဘယ္၀ါလား...။ ဘိြဳင္းေျပာေနတယ္..။
ၿပီးေရာ...။
စကားႀကံဳလို႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ေကာ္နက္ရွင္ မေကာင္းလို႔ တစ္ခြန္းမၾကား တစ္ခြန္းၾကားန႔ဲ ေျပာၾကရာမွာ မေျပာတတ္ရင္သြားေရာပဲ...။
ေဟ့ၾကားလား...။
ေအး..မၾကားဘူး...။
ဟာ မၾကားဘူးလား...။
ေအး.. ၾကားတယ္...။
ၾကားရလား...။
တြီတီြတီြ... ေကာ္နက္ရွင္ျပတ္သြားၿပီ အဲဒီၾကားလား မၾကားလား ႏွစ္ခုၾကားမွာ...။
ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို ေျပာလိုက္ပါလားလို႔...။
အသဲယားတယ္...။
ဟားလုိ၊ အခုေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲ။ ဟင္ -၊ မမွတ္မိဘူးလား က်ဳပ္အသံ။ က်ဳပ္ ဘန္ေကာက္က ဆက္ေနတာေလ။ ေနရာအတိအက်လား။ အင္း- ဆဲဗင္းအလဲဗင္းဆုိင္ေရွ႔မွာပဲ။ ညာဘက္မွာ ဓာတ္တုိင္၊ ဘယ္ဘက္မွာ တယ္လီဖုန္းရုံရိွတယ္။ ဗ်ာ - မသိဘူးလား။ ေအးဗ်ာ က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားကုိ မသိပါဘူး။ ဘေလာ့မွာ ငါဘယ္သူလဲ ဆုိတာ ဖတ္ရလုိ႔ လွမ္းဆက္ၾကည့္တာပါ။ ဘာ- မၾကားဘူး ဟုတ္လား။ ဘယ္ၾကားမလဲ၊ က်ဳပ္ဖုန္းကဒ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံကုန္ေနတာ ၂ ရက္ရိွျပီ။ အ၀င္ပဲ ရတယ္ အထြက္မရ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္အသံကုိ မၾကားရတာ။ okay, goodbye! :D
တခ်ိဳ ့အသံေတြကေတာ့ ငါဘယ္သူလဲ လုပ္လဲ မေအာင္ျမင္ဘူး… ကြ်န္မအသံဆို အေတာ္မ်ားမ်ားမွတ္မိၾကတယ္… ေကာင္းလြန္းလို ့ေတာ့ မဟုတ္ဘူး… ဆိုးလြန္းလို ့… ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အသံတုလုပ္ျပီးေနာက္ခ်င္ရင္ ကြ်န္မနဲ ့ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္… ကိုေပါအသံလဲ မွတ္မိလြယ္တဲ့ အထဲပါတာပဲ… မဒမ္ေပါအသံေလးကေတာ့
ခ်ိဳျမေနလို ့ တခါတခါ ဘယ္က အထက္တန္းေက်ာင္းသူလဲ မွတ္တယ္…
ကိုေပါတို႕မ်ား သူမ်ားဖုန္းေျပာေနရင္ ေဘးက အသာကပ္နားေတာင္တတ္ပါလား။
Privacy ေနာ္... Privacy...
ေမာင္ရင္တို႔ electronic သမားေတြကလည္း
အစကတည္းက ဖုန္းလိုင္းေတြကို quality ႏွိမ့္ထားတာကိုး...
3G Intl' call ေတြရေတာ့မွ... ရုပ္ပါျမင္ရရင္ ရြာကလူေတြကို မွတ္မိေတာ့မွာေပါ့...
..ဒါကလည္း ရြာကို 3G နဲ႔ေခၚဘုိ႕ဆိုတာ...
ျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူးေလ...
ဗ်ိဳ႕ ကိုေပါ အေနာ္ဘယ္သူလဲ သိလားဂ်
ပံု
အမည္မေဖာ္လိုသူပန္ဒိုရာ
ငါဘယ္သူလဲ ဆိုတာထက္ .. ဖုန္းကိုင္လုိက္ရင္ ခုဖုန္းကိုင္ေနတာ ဘယ္သူလဲ ေမးတာ ပိုဆိုးတယ္ ကိုေပါေရ..
ဟမ္ ခုဆက္ေနတာေရာ ဘယ္သူလဲ ...
ဘယ္ဖုန္းကို ဆက္ေနတာတုန္းလို႕ တခါတေလ ဘုေတာပစ္လုိက္တယ္ ေအးေရာ...
ဟိဟိ ကိုေပါေရ ကၽြန္မလည္း အဲဒီလို ခဏခဏျဖစ္ဖူးတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္မက ဆန္းေဒးမို႕ အိပ္ယာေစာေစာမထဘဲ အိပ္ယာထဲႏွပ္ေနတုန္း အေစာၾကီးဖုန္းက ျမည္လာေရာ။ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္က ညီမေလးလင္းလက္လားဆုိျပီး သူ႕နာမည္မေျပာဘဲ မသိဘူးလားခ်ည္း စြတ္ေမးေနေတာ့ စိတ္ကတိုလာတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ဖက္က `လူရင္းေတာင္ မမွတ္မိဘူးလား´ဆုိျပီး ၀မ္းနည္းသံစြက္ေနေတာ့ ကၽြန္မက ဒြတ္ခ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ လူရင္းေတြက အမ်ားၾကီး။ ဘယ္ေဒသနဲ႕ဆိုင္တဲ့ လူရင္းမွန္းကမသိ .. ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႕ မသိပါဘူး ေျပာျပပါဆိုမွ ျမန္မာျပည္မွာ ခင္ခဲ့တဲ့ အသိတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ စကၤာပူခ်င္း မေတြ႕တာၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ တစ္ခါဖုန္းဆက္ျပီး အဲဒီလိုလည္း ခဏခဏလုပ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ကုိေပါလိုပဲ အဲဒါမ်ိဳးဆို အာရံုေနာက္တယ္။ ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ရင္ `ဟဲလို လင္းလက္ပါ´ဆိုတာက အရင္စေျပာလိုက္တယ္။ ကိုေပါေျပာသလိုနဲ႕ နည္းနည္း မတူေအာင္ ဒီတခါ အဲဒီလို ပေဟဠိဖြက္တဲ့လူေတြကို လူရႊင္ေတာ္မင္းသား ၊ မင္းသမီးေတြ နာမည္နဲ႕ပဲ ေျဖၾကားလိုက္ေတာ့မယ္။
`ေက်ာ္ထူးလား ၊ ကင္းေကာင္လား´
`ဂ်မ္းဘံုလား ၊ မ်ိဳးမ်ိဳးခိုင္´တို႕လားလို႕ေလ။ စိတ္မဆိုးရင္ေတာ့ ကံေကာင္းေပါ့ :P ။
ဟဲလို...ကုိေပါ...။
က်ဳပ္ဘယ္သူလဲ သိလား။ ေသခ်ာစဥ္းစားပါဗ်။ :P က်ဳပ္အသံကိုေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား။ :D
အဲဒီလို ဆက္လာရင္ ကိုေပါ စိတ္မ်ားဆိုးမလားလို႔။ ဟဲဟဲ။
ဟားဟား.. က်ေနာ္ ဟိုးအရင္တုန္းကလည္း သူမ်ားကိုပေဟဠိဖြက္တတ္တယ္၊ တခါေတာ့ သယ္ရင္းတစ္ေယာက္က မင္းဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ငါ႔ကိစၥမဟုတ္ဘူး လို႔ဘုေတာလိုက္မွ အဲဒီအက်င့္ေပ်ာက္သြားတာ။
ကိုေပါအသံလဲ မွတ္မိလြယ္တဲ့ အထဲပါတာပဲ… မဒမ္ေပါအသံေလးကေတာ့
ခ်ိဳျမေနလို ့ တခါတခါ ဘယ္က အထက္တန္းေက်ာင္းသူလဲ မွတ္တယ္…
heehee. Then Ko Paw's sound like how old? :P
Post a Comment