“အာရွရဲ႕ ဖ႐ုိက္ေဒးမ်ားအေၾကာင္း(ပထမပုိင္း)” ရဲ႕ အဆက္ ဇာတ္သိမ္းပုိင္း....
ဆူဟာတုိရဲ႕ “နယူးေအာ္ဒါအစုိးရ”လက္ထက္ “ကြန္ျမဴနစ္ရွင္းလင္းသန္႔ထုတ္ေရး” ေႂကြးေၾကာ္သံေခါင္းစီးေအာက္မွာ လူေပါင္းမ်ားစြာ အသတ္ခံခဲ့ၾကရတယ္။ လေပါင္းအနည္းငယ္အတြင္း ေသဆုံးခဲ့ရသူအေရအတြက္ဟာ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲကာလတေလွ်ာက္ ေသဆုံးခဲ့တဲ့ လူအေရအတြက္ထက္ ငါးဆေတာင္ ပုိမ်ားတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ တေယာက္ေသာသူဟာ သူ႕ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္နဲ႔ အျခား ဇာတ္လမ္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကုိ ျပန္လည္ေျပာျပႏုိင္ဘုိ႔ အသက္ရွင္ လြတ္ေျမာက္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သူ႕အမည္ကေတာ့ “ပရာမုိးျဒ အနႏၱ ေတာ၀ါ” (Pramoedya Ananta Toer) ဘဲ။ နားပင္းတဲ့အထိ အ႐ုိက္အႏွက္ခံခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္းငယ္ေလးတကၽြန္းေပၚမွာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီကၽြန္းကေလးမွာ ေနထုိင္ရွင္သန္ရတဲ့ ဘ၀ဟာ အင္မတန္မွ ၾကမ္းေခ်ာ္ခက္ထန္လွတယ္။ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ မဲေမွာင္လွတဲ့ ငရဲခန္းကေနၿပီး စာေရးဆရာႀကီး ပရာမုိးျဒဟာ ႐ုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာက အသိအမွတ္ျပဳရတဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေျမာက္မ်ားစြာ ေရးသားႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေလးအုပ္တြဲ ဧရာမ ကဗ်ာရွည္ႀကီးျဖစ္တဲ့ “ဘု႐ုကုိတက္” (Buru Quartet) ဟာ ဘာသာစကားေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဘာသာျပန္ျခင္းခံခဲ့ရ႐ုံမက အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္လည္႐ုိက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပရာမုိးျဒ ကုိယ္တုိင္ေတာင္မွ ေရးသားျခင္းငွာ မစြမ္းသာေလာက္ေအာင္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစဘြယ္ ဘ၀ဇာတ္လမ္းကုိ ခံစားခဲ့ရသူကေတာ့ တုိင္၀မ္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရသူ “ရွိမင္းတဲ့”( Shih Ming-Teh) ပါ။ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ကာလ တုိင္၀မ္ရဲ႕ ထူးထူးကဲကဲ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈဟာ တခ်ိန္က တေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာ တုိက္ပိတ္ခံထားခဲ့ရစဥ္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတဲ့ “ရွိ” ရဲ႕ ေပးဆပ္မႈအေပၚမွာမွာလည္း မွီတည္ေနခဲ့ပါတယ္။ ပထမတႀကိမ္ တသက္တကၽြန္းက်ခံဘုိ႔ အမိန္႔ခ်ခံခဲ့ရတယ္။ သည့္ေနာက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လႊတ္ေပးျခင္းခံရတယ္။ တခါ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး တသက္တကၽြန္း ထပ္မံ ခ်မွတ္ခံရျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ရွိ”ဟာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မမွိတ္မသုန္ ယုံၾကည္စိတ္ကုိ ကုိင္စြဲလုိ႔ ဒူးေထာက္အညံ့မခံဘဲ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲလု႔ံလနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ႀကံႀကံခံ ေတာ္လွန္တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
တုိင္၀မ္ဟာ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ တုိးတက္ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ဆုိရင္ စကၤာပူႏုိင္ငံကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လားရာကုိ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေန ဆုတ္ယုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲသည္ျဖစ္စဥ္မွာ “ခ်ားတုိင္ဖုိး” (Chia Thye Poh ) ရဲ႕ ႀကဳိးပမ္းမႈနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကုိ ခ်န္လွပ္ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ အာရွတန္ဘုိးဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚအယူအဆ ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ လီကြမ္းယူရဲ႕ ၂၂ ႏွစ္တုိင္တုိင္ မတရားခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရေပမယ့္ ခ်ားတုိင္ဖုိးဟာ ကမၻာနဲ႔ တ၀ွမ္း ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ လႈပ္ရွားမႈအေပၚ ယုံၾကည္ခ်က္ တျပားသားမွ မေလ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီသူယုံၾကည္တဲ့ ကမၻာ့ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ သူူ႔ကုိ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္တဲ့ စကၤာပူအစုိးရရဲ႕ လက္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထီးက်န္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ စြန္႔ပစ္ထားရစ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူေထာင္က လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အထိတုိင္ေအာင္ သူဘယ္သြားႏုိင္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရွိတယ္ စတဲ့ကိစၥမွန္သမွ်ကုိ စကၤာပူအစုိးရကဘဲ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။
ေတာင္ကုိရီးယားက “ကင္မ္ေဒဂ်ဳန္း” အတြက္ကေတာ့ ဒီမုိကေရစီကုိ ယုံၾကည္မိတဲ့အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္၊ ေနာက္ အက်ဥ္းဒဏ္၊ တႀကိမ္မွာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားခံရတဲ့အထိ တန္ဘုိးႀကီးမားစြာ ေပးဆပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပတ္ခ်ဳံဟီး၊ ခ်န္ဒူး၀ွမ္ စတဲ့ သမၼတေတြကုိ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ခဲ့ရတဲ့ ကင္မ္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲေတြဟာ ဒ႑ာရီတခုပမာအလား ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ သူဟာ ႏုိင္ငံေရးစစ္ပြဲၾကားကေန ရွင္သန္ခဲ့ၿပီး ယေန႔အခါမွာ (ဤစာအုပ္ကုိ ေရးသားစဥ္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ) ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံရဲ႕ သမၼတရာထူးကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ဆက္ခံလ်က္ရွိပါတယ္။
“ဘင္နီႏြဳိင္းအက္စ္ အကီႏုိ ဂ်ဴနီယာ” ကုိ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရတဲ့ လူသတ္သမားေတြဟာ ျပည္ပမွာ သုံးႏွစ္တိတိ ျပည္ေျပးဘ၀နဲ႔ ေနထုိင္ခဲ့ရာက ျပန္လာတဲ့ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ အကီႏုိကုိ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေလယာဥ္ကြင္းထဲကုိ ေျခခ်လုိက္တာနဲ႔ မလြဲမေခ်ာ္ တည့္တည့္ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္သတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈကဘဲ အာဏာရွင္ သမၼတ ဖာဒီနန္မားကုိ႔စ္ ကုိ အာဏာကေနျပဳတ္က်သြားေစမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးစနက္တံကုိ မီးညႇိေပးလုိက္ေတာ့တယ္။ မားကုိ႔စ္ ျပည္ပကုိ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးတဲ့အခါမွာ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံကုိ အာရွမွာ အမြဲေတဆုံးႏုိင္ငံငယ္ေလးတခုအျဖစ္နဲ႔ ေနာက္မွာ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဆုိးရြားတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေက်ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ တုိင္းျပည္ကုိ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံသားေတြအဖုိ႔ တစစီျပန္ေကာက္ၿပီး ျပန္လည္ ထူေထာင္ဘုိ႔ ယေန႔တုိင္ ႀကဳိးစားေနၾကရဆဲ။
အာရွတြင္း ဆင္းရဲမြဲေတမႈသ႐ုပ္ရဲ႕ အထင္ရွားဆုံးသက္ေသကေတာ့ ျမန္မာျပည္ပါဘဲ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ ဘက္ေပါင္းစုံက မုဒိန္းက်င့္ျခင္းခံလုိက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ “ေရႊေရာင္တုိင္းျပည္” ဆုိတာ နာမည္သက္သက္ေလာက္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခုလုိ ၾကမ္းတမ္းရက္စက္တဲ့ စစ္အစုိးရကုိ ႀကံႀကံခံအံတုဘုိ႔၊ အထူးသျဖင့္ အဲဒီအာဏာရွင္ေတြ ေၾကာက္ဒူးတုန္ေျခာက္ျခားေစဘုိ႔ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ေသနတ္ေတြ၊ လက္ပစ္ဗုံးေတြကုိ ကုိင္ေဆာင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာမဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ဳိးေၾကာင္းဆက္စပ္တဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး သက္သက္ကုိသာ ကုိင္စြဲထားျခင္းျဖစ္တယ္။ “ေအာင္ဆန္းစုၾကည္”ဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေအာက္မွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အိပ္မက္ဆုိတာ မမွီတဲ့ပန္းရယ္လုိ႔ေတာင္ ေတြးထင္ယူဆေနၾကရရွာတဲ့ သူမရဲ႕ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ ဒီမုိကေရစီပန္းတုိင္ဆီကုိ မဆုတ္မနစ္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနဆဲ။ ဒီစာအုပ္ကို ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လူထုကုိ ေတြ႕ဆုံဘုိ႔အတြက္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕အျပင္ဘက္ကုိ ခရီးထြက္သြားလာျခင္းျဖင့္ စစ္အစုိးရရဲ႕ တားျမစ္ခ်က္ကုိ ဖီဆန္အံတုေနပါတယ္။ တေန႔က်ရင္ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္း ေအာင္ျမင္မႈရမယ္ဆုိတာ သံသယျဖစ္ဘြယ္မရွိပါဘူး။
အာရွရဲ႕ အာဏာရွင္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ျပည္သူေတြကုိ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ဘုိ႔နဲ႔ ဒီမုိကေရစီ နည္းလမ္းမက်တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအေပၚ အေနာက္တုိင္းႏုိင္ငံေတြထံက ျပစ္တင္ေ၀ဖန္မႈေတြကုိ ေရွာင္လႊဲႏုိင္ဘုိ႔အတြက္ ကြန္ျဖဴးရွပ္၀ါဒအေရဆြဲၿခဳံထားတဲ့ “အာရွတန္ဘုိး” ေတြကုိ အသုံးခ်လာပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဟာ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈအတြက္ အေရးမပါဘူးလုိ႔ ခုခံေခ်ပေနသူေတြလည္း အၿမဲရွိေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္က အာရွစီးပြားပ်က္ကပ္ဟာ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ လႈိက္စားေနတဲ့ အတြင္းသ႐ုပ္ကုိ လွစ္ျပလုိက္ႏုိင္ၿပီး၊ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈနဲ႔ တာ၀န္ခံမႈဟာ (တနည္းေျပာရရင္) ဒီမုိကေရစီဟာ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈအတြက္ မရွိမျဖစ္အေရးပါတယ္ဆုိတာကုိ ပုိမုိျပတ္သားစြာ ထင္သာျမင္သာျဖစ္လာေစခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ကလည္း အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ မဟုတ္ေသးဘူး။
တခ်ဳိ႕က ဒီမုိကေရစီ ဆုိတာ အေနာက္တုိင္းရဲ႕ အေတြးအေခၚအယူအဆ၊ ဒါေၾကာင့္ အေရွ႕တုိင္းယဥ္ေက်းမႈ၊ အေရွ႕တုိင္းသားေတြနဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလုိ႔ ေခ်ပေျပာဆုိၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၁၉ ရာစုနဲ႔ ၂၀ ရာစု ေတြရဲ႕ ကာလအပုိင္းအျခား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အေရွ႕တုိင္းႏုိင္ငံေတြကုိ ကၽြန္ျပဳဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့တာက အေနာက္တုိင္းသားေတြ။ အဲဒီလုိ ကၽြန္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ခံရမႈကေန လြတ္လပ္ေရးကုိ အသာတၾကည္ ရခဲ့ၾကတာမဟုတ္။ တုိက္ယူခဲ့ၾကရတာသာျဖစ္တယ္။ ပုန္ကန္မႈျခားနားမႈဟာ အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဗီဇစိတ္ဘဲ။ အတုိေျပာရမယ္ဆုိရင္ “တန္းတူညီမွ်ရွိမႈ၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ”ကုိ လုိခ်င္ေတာင့္တၾကတာဟာ အေနာက္တုိင္းရယ္မဟုတ္၊ အေရွ႕တုိင္းရယ္လည္း မဟုတ္။ လြတ္လတ္မႈကုိျမတ္ႏုိးတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ ေမြးရာပါ အေျခခံဗီဇစိတ္ေၾကာင့္ သက္သက္ပါဘဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ကလည္း အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ မဟုတ္ေသးဘူး။
လူသားေတြဟာ သူ႔တုိ႔ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးကုိ ရၿပီးတဲ့အခါ ကမၻာေလာကႀကီးထဲမွာ အတူတကြ ယွဥ္တြဲေနထုိင္တတ္ေအာင္ ႀကဳိးစားၾကရမယ္။ အဲဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ ဖ႐ုိက္ေဒးဟာ ေရာ္ဘင္ဆင္က႐ူးဆုိးရဲ႕ အမႈိက္ပုံးကုိ သြန္ေပးစရာမလုိ။ ဖ႐ုိက္ေဒးဟာ ေရာ္ဘင္ဆင္က႐ူးဆုိးရဲ႕ စားႂကြင္းစားက်န္ကုိ စားစရာမလုိ။ လူလူခ်င္း တန္းတူညီမွ်မႈရွိတယ္ဆုိတဲ့ အေျခခံသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ႏုိင္ဘုိ႔အတြက္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္တရပ္လုံးက ႀကဳိးပမ္းေနၾကတဲ့ေနရာမွာ ဖ႐ုိက္ေဒးကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႕လူမ်ဳိးေတြကုိ တလွည့္ျပန္ၿပီး မဖိႏွိပ္ရဘူး။
ဒီအခ်က္ဟာ အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြကုိ ပုံေဖာ္ေပးေနတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အင္အားစုေတြ၊ အယူအဆေတြ အေၾကာင္းကုိသာ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေျပာၾကဆုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတဦးတေယာက္ခ်င္း ခံစားႀကဳံေတြ႕ျဖတ္သန္းရတဲ့ ပုဂၢလိက နာက်င္မႈေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြ၊ က်ဳိးေၾကသြားတဲ့ အ႐ုိးေတြ၊ က်ဳိးေၾကသြားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ ဒီမုိကေရစီရရွိဘုိ႔အတြက္ အာရွက အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့ ေမွာင္မဲတဲ့ အက်ဥ္းခန္းငယ္ေလးေတြထဲက ေမွာင္မုိက္တဲ့ ႏွစ္ကာလအပုိင္းအျခားေတြကုိက်ေတာ့ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အမ်ားစုရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြဟာ မာေက်ာထူပိန္းလြန္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီအတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားေတြက ကမၻာေလာကႀကီးကုိ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ရဲ႕ ေခၚသံကုိ က်ေနာ္တုိ႔အထဲက လူအနည္းငယ္မွ်ကသာ ၾကားမိတတ္ၾကတယ္။
ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ မူလဦးတည္ခ်က္လမ္းေၾကာင္းကေန မေသြမေစာင္း ခ်ီတက္ႀကဳိးပမ္းၾကဆဲ။
အဲဒီလုိ ႀကဳိးပမ္းမႈဟာ ေငြေၾကးအတြက္ေၾကာင့္ မဟုတ္။ ေငြေၾကးအတြက္ဆုိရင္ လူတေယာက္ဟာ အာဏာရွင္ကုိ ဆန္႔က်င္တာထက္ ေထာက္ခံလုိက္တာက သူ႕အေနနဲ႔ ေငြေရးေၾကးေရးအရ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဘုိ႔ အခြင့္အလမ္းမ်ားလုိ႔ပါဘဲ။
အဲဒီလုိ ႀကဳိးပမ္းမႈဟာ ရရွိလာမယ့္ အာဏာကုိ မက္ေမာလုိ႔လည္း မဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိတာ့ သူ႕တုိ႔ရဲ႕ အသက္ဟာ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ဆုံးပါးသြားမလဲဆုိတာ ဘယ္သူမွ ႀကဳိတင္မသိျမင္ႏုိင္တဲ့အတြက္ဘဲ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလုိ ႀကဳိးပမ္းမႈဟာ တခ်ိန္က်ရင္ လြတ္လပ္မႈကုိ ရရွိမွာ အေသအခ်ာဘဲ ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈအတြက္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကျခင္းသာျဖစ္တယ္။
အာရွက သူရဲေကာင္းေတြဟာ အာဏာရွင္နဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္တဲ့ေနရာမွာ နယ္လ္ဆင္မန္ဒဲလားထက္ သတၱိမေလ်ာ့ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ တုိက္ပြဲေတြဟာ မန္ဒဲလားအျဖစ္ထက္ေတာင္ ပုိမုိခါးသီးလွပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ တုိက္ပြဲေတြဟာ အာရွသား အခ်င္းခ်င္းအၾကား ျဖစ္တဲ့ ႐ုန္းကန္မႈေတြျဖစ္တာမုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ဇာတ္လမ္းေတြဟာ လူျဖဴက လူမဲကုိ ႏွိပ္ကြပ္လုိ႔ ေတာ္လွန္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြေလာက္ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ မလႈပ္ႏႈိးႏုိင္ဘူး။ လူသိလည္း မမ်ားလွဘူး။
တခ်ဳိ႕လည္း သူတုိ႔ရဲ႕တုိက္ပြဲက ၿပီးဆုံးေအာင္ျမင္သြားၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕လည္း ဆက္လက္ ႐ုန္းကန္ တုိက္ပြဲ၀င္ၾကဆဲ။ သူတုိ႔ဟာ ဘယ္လုိၾကမၼာနဲ႔ဘဲ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည္ျဖစ္ေစ၊ အာရွရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းမွာေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔မရတဲ့ အမွတ္အသားတခုကုိေတာ့ အေသအခ်ာ ထားရစ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ရဲရဲေတာက္ သတၱိဟာ ေဒသတြင္း ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေရွ႕ဆက္လႈပ္ရွားမႈမွာ မွတ္ေက်ာက္အျဖစ္ တည္ရွိေနမယ္။
သူတုိ႔ရဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြကုိ နားေထာင္လုိသူမ်ားအတြက္၊ သူတို႔အေပၚ စာနာေဖးမလုိသူမ်ားအတြက္......................။
(ေဒါက္တာခ်ီဆြမ္းဂၽြမ္ေရးသားေသာ “To be free” ဆုိတဲ့ စာအုပ္မွ နိဒါန္းကုိ ဘာသာျပန္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အထက္တြင္ဆုိခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္းတေယာက္ခ်င္း၏ ဘ၀ႏွင့္အားမာန္ကုိ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဘာသာျပန္ဆုိေပးသြားပါမည္။ ပထမဦးဆုံးအေနႏွင့္ တုိင္၀မ္မွ ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားခဲ့သူ ရွိမင္တဲ့ ၏ ဘ၀ဇာတ္လမ္းျဖင့္ စတင္ပါမည္။)
ဒါေပမယ့္ ပရာမုိးျဒ ကုိယ္တုိင္ေတာင္မွ ေရးသားျခင္းငွာ မစြမ္းသာေလာက္ေအာင္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစဘြယ္ ဘ၀ဇာတ္လမ္းကုိ ခံစားခဲ့ရသူကေတာ့ တုိင္၀မ္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ရသူ “ရွိမင္းတဲ့”( Shih Ming-Teh) ပါ။ ယေန႔မ်က္ေမွာက္ကာလ တုိင္၀မ္ရဲ႕ ထူးထူးကဲကဲ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈဟာ တခ်ိန္က တေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာ တုိက္ပိတ္ခံထားခဲ့ရစဥ္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတဲ့ “ရွိ” ရဲ႕ ေပးဆပ္မႈအေပၚမွာမွာလည္း မွီတည္ေနခဲ့ပါတယ္။ ပထမတႀကိမ္ တသက္တကၽြန္းက်ခံဘုိ႔ အမိန္႔ခ်ခံခဲ့ရတယ္။ သည့္ေနာက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ လႊတ္ေပးျခင္းခံရတယ္။ တခါ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္အဖမ္းခံရၿပီး တသက္တကၽြန္း ထပ္မံ ခ်မွတ္ခံရျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ရွိ”ဟာ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မမွိတ္မသုန္ ယုံၾကည္စိတ္ကုိ ကုိင္စြဲလုိ႔ ဒူးေထာက္အညံ့မခံဘဲ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲလု႔ံလနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ႀကံႀကံခံ ေတာ္လွန္တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
တုိင္၀မ္ဟာ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ တုိးတက္ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ဆုိရင္ စကၤာပူႏုိင္ငံကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လားရာကုိ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေန ဆုတ္ယုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲသည္ျဖစ္စဥ္မွာ “ခ်ားတုိင္ဖုိး” (Chia Thye Poh ) ရဲ႕ ႀကဳိးပမ္းမႈနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းကုိ ခ်န္လွပ္ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ အာရွတန္ဘုိးဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚအယူအဆ ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ လီကြမ္းယူရဲ႕ ၂၂ ႏွစ္တုိင္တုိင္ မတရားခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရေပမယ့္ ခ်ားတုိင္ဖုိးဟာ ကမၻာနဲ႔ တ၀ွမ္း ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ လႈပ္ရွားမႈအေပၚ ယုံၾကည္ခ်က္ တျပားသားမွ မေလ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီသူယုံၾကည္တဲ့ ကမၻာ့ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ သူူ႔ကုိ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္တဲ့ စကၤာပူအစုိးရရဲ႕ လက္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အထီးက်န္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ စြန္႔ပစ္ထားရစ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူေထာင္က လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အထိတုိင္ေအာင္ သူဘယ္သြားႏုိင္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရွိတယ္ စတဲ့ကိစၥမွန္သမွ်ကုိ စကၤာပူအစုိးရကဘဲ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။
ေတာင္ကုိရီးယားက “ကင္မ္ေဒဂ်ဳန္း” အတြက္ကေတာ့ ဒီမုိကေရစီကုိ ယုံၾကည္မိတဲ့အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္၊ ေနာက္ အက်ဥ္းဒဏ္၊ တႀကိမ္မွာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားခံရတဲ့အထိ တန္ဘုိးႀကီးမားစြာ ေပးဆပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပတ္ခ်ဳံဟီး၊ ခ်န္ဒူး၀ွမ္ စတဲ့ သမၼတေတြကုိ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ခဲ့ရတဲ့ ကင္မ္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပြဲေတြဟာ ဒ႑ာရီတခုပမာအလား ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ သူဟာ ႏုိင္ငံေရးစစ္ပြဲၾကားကေန ရွင္သန္ခဲ့ၿပီး ယေန႔အခါမွာ (ဤစာအုပ္ကုိ ေရးသားစဥ္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ) ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံရဲ႕ သမၼတရာထူးကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ဆက္ခံလ်က္ရွိပါတယ္။
“ဘင္နီႏြဳိင္းအက္စ္ အကီႏုိ ဂ်ဴနီယာ” ကုိ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရတဲ့ လူသတ္သမားေတြဟာ ျပည္ပမွာ သုံးႏွစ္တိတိ ျပည္ေျပးဘ၀နဲ႔ ေနထုိင္ခဲ့ရာက ျပန္လာတဲ့ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္ အကီႏုိကုိ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေလယာဥ္ကြင္းထဲကုိ ေျခခ်လုိက္တာနဲ႔ မလြဲမေခ်ာ္ တည့္တည့္ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္သတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈကဘဲ အာဏာရွင္ သမၼတ ဖာဒီနန္မားကုိ႔စ္ ကုိ အာဏာကေနျပဳတ္က်သြားေစမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးစနက္တံကုိ မီးညႇိေပးလုိက္ေတာ့တယ္။ မားကုိ႔စ္ ျပည္ပကုိ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးတဲ့အခါမွာ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံကုိ အာရွမွာ အမြဲေတဆုံးႏုိင္ငံငယ္ေလးတခုအျဖစ္နဲ႔ ေနာက္မွာ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဆုိးရြားတဲ့အုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေက်ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ တုိင္းျပည္ကုိ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံသားေတြအဖုိ႔ တစစီျပန္ေကာက္ၿပီး ျပန္လည္ ထူေထာင္ဘုိ႔ ယေန႔တုိင္ ႀကဳိးစားေနၾကရဆဲ။
အာရွတြင္း ဆင္းရဲမြဲေတမႈသ႐ုပ္ရဲ႕ အထင္ရွားဆုံးသက္ေသကေတာ့ ျမန္မာျပည္ပါဘဲ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ ဘက္ေပါင္းစုံက မုဒိန္းက်င့္ျခင္းခံလုိက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ “ေရႊေရာင္တုိင္းျပည္” ဆုိတာ နာမည္သက္သက္ေလာက္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခုလုိ ၾကမ္းတမ္းရက္စက္တဲ့ စစ္အစုိးရကုိ ႀကံႀကံခံအံတုဘုိ႔၊ အထူးသျဖင့္ အဲဒီအာဏာရွင္ေတြ ေၾကာက္ဒူးတုန္ေျခာက္ျခားေစဘုိ႔ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ေသနတ္ေတြ၊ လက္ပစ္ဗုံးေတြကုိ ကုိင္ေဆာင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာမဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ဳိးေၾကာင္းဆက္စပ္တဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး သက္သက္ကုိသာ ကုိင္စြဲထားျခင္းျဖစ္တယ္။ “ေအာင္ဆန္းစုၾကည္”ဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေအာက္မွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အိပ္မက္ဆုိတာ မမွီတဲ့ပန္းရယ္လုိ႔ေတာင္ ေတြးထင္ယူဆေနၾကရရွာတဲ့ သူမရဲ႕ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ ဒီမုိကေရစီပန္းတုိင္ဆီကုိ မဆုတ္မနစ္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနဆဲ။ ဒီစာအုပ္ကို ေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လူထုကုိ ေတြ႕ဆုံဘုိ႔အတြက္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕အျပင္ဘက္ကုိ ခရီးထြက္သြားလာျခင္းျဖင့္ စစ္အစုိးရရဲ႕ တားျမစ္ခ်က္ကုိ ဖီဆန္အံတုေနပါတယ္။ တေန႔က်ရင္ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္း ေအာင္ျမင္မႈရမယ္ဆုိတာ သံသယျဖစ္ဘြယ္မရွိပါဘူး။
အာရွရဲ႕ အာဏာရွင္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ျပည္သူေတြကုိ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ဘုိ႔နဲ႔ ဒီမုိကေရစီ နည္းလမ္းမက်တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအေပၚ အေနာက္တုိင္းႏုိင္ငံေတြထံက ျပစ္တင္ေ၀ဖန္မႈေတြကုိ ေရွာင္လႊဲႏုိင္ဘုိ႔အတြက္ ကြန္ျဖဴးရွပ္၀ါဒအေရဆြဲၿခဳံထားတဲ့ “အာရွတန္ဘုိး” ေတြကုိ အသုံးခ်လာပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဟာ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈအတြက္ အေရးမပါဘူးလုိ႔ ခုခံေခ်ပေနသူေတြလည္း အၿမဲရွိေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္က အာရွစီးပြားပ်က္ကပ္ဟာ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ လႈိက္စားေနတဲ့ အတြင္းသ႐ုပ္ကုိ လွစ္ျပလုိက္ႏုိင္ၿပီး၊ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈနဲ႔ တာ၀န္ခံမႈဟာ (တနည္းေျပာရရင္) ဒီမုိကေရစီဟာ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈအတြက္ မရွိမျဖစ္အေရးပါတယ္ဆုိတာကုိ ပုိမုိျပတ္သားစြာ ထင္သာျမင္သာျဖစ္လာေစခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ကလည္း အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ မဟုတ္ေသးဘူး။
တခ်ဳိ႕က ဒီမုိကေရစီ ဆုိတာ အေနာက္တုိင္းရဲ႕ အေတြးအေခၚအယူအဆ၊ ဒါေၾကာင့္ အေရွ႕တုိင္းယဥ္ေက်းမႈ၊ အေရွ႕တုိင္းသားေတြနဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလုိ႔ ေခ်ပေျပာဆုိၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၁၉ ရာစုနဲ႔ ၂၀ ရာစု ေတြရဲ႕ ကာလအပုိင္းအျခား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အေရွ႕တုိင္းႏုိင္ငံေတြကုိ ကၽြန္ျပဳဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့တာက အေနာက္တုိင္းသားေတြ။ အဲဒီလုိ ကၽြန္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ခံရမႈကေန လြတ္လပ္ေရးကုိ အသာတၾကည္ ရခဲ့ၾကတာမဟုတ္။ တုိက္ယူခဲ့ၾကရတာသာျဖစ္တယ္။ ပုန္ကန္မႈျခားနားမႈဟာ အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဗီဇစိတ္ဘဲ။ အတုိေျပာရမယ္ဆုိရင္ “တန္းတူညီမွ်ရွိမႈ၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ”ကုိ လုိခ်င္ေတာင့္တၾကတာဟာ အေနာက္တုိင္းရယ္မဟုတ္၊ အေရွ႕တုိင္းရယ္လည္း မဟုတ္။ လြတ္လတ္မႈကုိျမတ္ႏုိးတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ ေမြးရာပါ အေျခခံဗီဇစိတ္ေၾကာင့္ သက္သက္ပါဘဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ကလည္း အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ မဟုတ္ေသးဘူး။
လူသားေတြဟာ သူ႔တုိ႔ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးကုိ ရၿပီးတဲ့အခါ ကမၻာေလာကႀကီးထဲမွာ အတူတကြ ယွဥ္တြဲေနထုိင္တတ္ေအာင္ ႀကဳိးစားၾကရမယ္။ အဲဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ ဖ႐ုိက္ေဒးဟာ ေရာ္ဘင္ဆင္က႐ူးဆုိးရဲ႕ အမႈိက္ပုံးကုိ သြန္ေပးစရာမလုိ။ ဖ႐ုိက္ေဒးဟာ ေရာ္ဘင္ဆင္က႐ူးဆုိးရဲ႕ စားႂကြင္းစားက်န္ကုိ စားစရာမလုိ။ လူလူခ်င္း တန္းတူညီမွ်မႈရွိတယ္ဆုိတဲ့ အေျခခံသေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ႏုိင္ဘုိ႔အတြက္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္တရပ္လုံးက ႀကဳိးပမ္းေနၾကတဲ့ေနရာမွာ ဖ႐ုိက္ေဒးကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႕လူမ်ဳိးေတြကုိ တလွည့္ျပန္ၿပီး မဖိႏွိပ္ရဘူး။
ဒီအခ်က္ဟာ အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္ပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔တေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြကုိ ပုံေဖာ္ေပးေနတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အင္အားစုေတြ၊ အယူအဆေတြ အေၾကာင္းကုိသာ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေျပာၾကဆုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတဦးတေယာက္ခ်င္း ခံစားႀကဳံေတြ႕ျဖတ္သန္းရတဲ့ ပုဂၢလိက နာက်င္မႈေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြ၊ က်ဳိးေၾကသြားတဲ့ အ႐ုိးေတြ၊ က်ဳိးေၾကသြားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ ဒီမုိကေရစီရရွိဘုိ႔အတြက္ အာရွက အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့ ေမွာင္မဲတဲ့ အက်ဥ္းခန္းငယ္ေလးေတြထဲက ေမွာင္မုိက္တဲ့ ႏွစ္ကာလအပုိင္းအျခားေတြကုိက်ေတာ့ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အမ်ားစုရဲ႕ ႏွလုံးသားေတြဟာ မာေက်ာထူပိန္းလြန္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီအတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားေတြက ကမၻာေလာကႀကီးကုိ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ရဲ႕ ေခၚသံကုိ က်ေနာ္တုိ႔အထဲက လူအနည္းငယ္မွ်ကသာ ၾကားမိတတ္ၾကတယ္။
ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ အတုိက္အခံႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ မူလဦးတည္ခ်က္လမ္းေၾကာင္းကေန မေသြမေစာင္း ခ်ီတက္ႀကဳိးပမ္းၾကဆဲ။
အဲဒီလုိ ႀကဳိးပမ္းမႈဟာ ေငြေၾကးအတြက္ေၾကာင့္ မဟုတ္။ ေငြေၾကးအတြက္ဆုိရင္ လူတေယာက္ဟာ အာဏာရွင္ကုိ ဆန္႔က်င္တာထက္ ေထာက္ခံလုိက္တာက သူ႕အေနနဲ႔ ေငြေရးေၾကးေရးအရ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဘုိ႔ အခြင့္အလမ္းမ်ားလုိ႔ပါဘဲ။
အဲဒီလုိ ႀကဳိးပမ္းမႈဟာ ရရွိလာမယ့္ အာဏာကုိ မက္ေမာလုိ႔လည္း မဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိတာ့ သူ႕တုိ႔ရဲ႕ အသက္ဟာ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ဆုံးပါးသြားမလဲဆုိတာ ဘယ္သူမွ ႀကဳိတင္မသိျမင္ႏုိင္တဲ့အတြက္ဘဲ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလုိ ႀကဳိးပမ္းမႈဟာ တခ်ိန္က်ရင္ လြတ္လပ္မႈကုိ ရရွိမွာ အေသအခ်ာဘဲ ဆုိတဲ့ ယုံၾကည္မႈအတြက္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကျခင္းသာျဖစ္တယ္။
အာရွက သူရဲေကာင္းေတြဟာ အာဏာရွင္နဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္တဲ့ေနရာမွာ နယ္လ္ဆင္မန္ဒဲလားထက္ သတၱိမေလ်ာ့ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ တုိက္ပြဲေတြဟာ မန္ဒဲလားအျဖစ္ထက္ေတာင္ ပုိမုိခါးသီးလွပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ တုိက္ပြဲေတြဟာ အာရွသား အခ်င္းခ်င္းအၾကား ျဖစ္တဲ့ ႐ုန္းကန္မႈေတြျဖစ္တာမုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ဇာတ္လမ္းေတြဟာ လူျဖဴက လူမဲကုိ ႏွိပ္ကြပ္လုိ႔ ေတာ္လွန္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြေလာက္ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကုိ မလႈပ္ႏႈိးႏုိင္ဘူး။ လူသိလည္း မမ်ားလွဘူး။
တခ်ဳိ႕လည္း သူတုိ႔ရဲ႕တုိက္ပြဲက ၿပီးဆုံးေအာင္ျမင္သြားၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕လည္း ဆက္လက္ ႐ုန္းကန္ တုိက္ပြဲ၀င္ၾကဆဲ။ သူတုိ႔ဟာ ဘယ္လုိၾကမၼာနဲ႔ဘဲ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည္ျဖစ္ေစ၊ အာရွရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းမွာေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔မရတဲ့ အမွတ္အသားတခုကုိေတာ့ အေသအခ်ာ ထားရစ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ရဲရဲေတာက္ သတၱိဟာ ေဒသတြင္း ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေရွ႕ဆက္လႈပ္ရွားမႈမွာ မွတ္ေက်ာက္အျဖစ္ တည္ရွိေနမယ္။
သူတုိ႔ရဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြကုိ နားေထာင္လုိသူမ်ားအတြက္၊ သူတို႔အေပၚ စာနာေဖးမလုိသူမ်ားအတြက္......................။
(ေဒါက္တာခ်ီဆြမ္းဂၽြမ္ေရးသားေသာ “To be free” ဆုိတဲ့ စာအုပ္မွ နိဒါန္းကုိ ဘာသာျပန္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အထက္တြင္ဆုိခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္းတေယာက္ခ်င္း၏ ဘ၀ႏွင့္အားမာန္ကုိ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဘာသာျပန္ဆုိေပးသြားပါမည္။ ပထမဦးဆုံးအေနႏွင့္ တုိင္၀မ္မွ ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားခဲ့သူ ရွိမင္တဲ့ ၏ ဘ၀ဇာတ္လမ္းျဖင့္ စတင္ပါမည္။)
.jpg)
7 comments:
Suharto's rise to power was full of blood. Nights were full of dreaded red lantern days, where islamists who were eager to pay back revenge at the communists who were powerful under Sukarno (tri support system made up of Islamists, Army and the Communists). At nights, villages or paddy fields were full of interrogators and interceptors who with lanterns and swords stopped all passers by or residents of the host villages, victims were asked to cite Koran and if they cannot they were killed. It happened that most of the Indonesian Communists and ethnic Chinese (who are not Muslims) cannot cite Koranic verses. Army did not intervene and so mullahs and thugs killed more than a million. It was ethnic cleansing in the name of God. Did your Dr. Chee mentioned that? Perhaps not as he relied on Malays and Indian muslims vote to sustain life for the opposition.
လာအုန္းမယ္ဆိုေတာ႔လဲ ဖတ္အုန္းမယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ သြက္သြက္ေတာ႔လုပ္ဗ်။ အဆက္ျပတ္ျပတ္သြားရင္ အရသာေပါ႔မွာစိုးလို႔။
ဖ႐ုိက္ေဒးကေနဆဲြယူသြားပံုေလးကေတာ္ေတာ္လွတယ္…
တို႔ကိုေမြးခဲ့တဲ့ေန႔က ဖ႐ိုင္းေဒး...
ၿပီေတာ့ အာ႐ွေျမေပၚမွာ ေမြးခဲ့တာ...
အခုခ်ိန္ထိ ခ်စ္ေနဆဲ..လြမ္းေနရဆဲ ျမန္မာျပည္ဆိုတဲ့ အဲဒီေျမမွာ ေမြးခဲ့တာေပါ့..
အဖိနွိပ္ခံဘဝေတြထဲက ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္မေက်ေသးဘူးလို႔ ခံစားေနရတဲ့့ ဖ႐ိုင္းေဒးမွာေမြးခဲ့တဲ့သူတေယာက္ဆိုပါေတာ့ ကိုေပါေရ....
ကိုေပါ... PDF လုပ္ၿပီး keep ထားလိုက္ၿပီ။ ေနာက္ ဆက္ရန္ေလးေတြ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္အရမ္းတင္ပါတယ္ ကိုေပါ...
ဖတ္လုိ႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ... ေစာင္႔ဖတ္ေနဦးမွာပါ။
ျမန္ျမန္လုပ္ပါဗ်...ဖတ္ခ်င္လွျပီ....
Post a Comment