ျပႆနာက က်ေနာ့္မွာ ေလွေလွာ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ သိပ္ျပင္းျပေနတဲ့ကိစၥ။
ေလွေလွာ္ခ်င္တာဘဲ ဘာျပႆနာရွိလုိ႔လဲ ေမးခ်င္ၾကမယ္။ Water sports ေတြ ရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ သြားၿပီး ပုိက္ဆံအတန္အသင့္အကုန္အက်ခံလုိက္ရင္ ေလွငွား၊ ေလွေလွာ္လုိ႔ရတာဘဲဟာ။ ဒီေတာ့ အေသးအဖြဲကုိ လာၿပီး ဇာခ်ဲ႕မေနစမ္းပါနဲ႔လုိ႔ ဆုိၾကမယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေလွေလွာ္ခ်င္တာက ေရကန္ထဲမွာ အပ်င္းေျပ ခဏတျဖဳတ္ေလွာ္ခ်င္တာမဟုတ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက တံတားမရွိတဲ့ေနရာ (ဥပမာ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေညာင္လွနဲ႔ တဖက္ကမ္းက ငါးေျခာက္ကၽြန္း၊ နန္းေတာ္ကၽြန္း၊ ေလးအိမ္ စတဲ့ ၿမဳိ႕ရြာေတြ)မွာ တဖက္နဲ႔တဖက္ ေလွပုိ႔စားတာမ်ဳိးကုိ လုပ္ခ်င္ေနတာ။
အီလက္ထရြန္းနစ္ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ၿပီး စကၤာပူမွာ အလုပ္အကုိင္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔ အေျခတက် ျဖစ္ေနသူတဦးက အသက္ ၄၀ ျပည့္ဖုိ႔ ၃ ႏွစ္ေလာက္ လုိတဲ့အခါက်မွ ေလွ႕ပုိ႔စားခ်င္တယ္ ျဖစ္လာေတာ့ ၾကားရသူအေပါင္းက “ဟာ....ဒီေကာင္၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္ကာမွ ဘာေၾကာင္တာလဲ” လုိ႔ ေျပာၿပီး ဟားမွာေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ဒီအေၾကာင္းကုိ အဲသည္ဟားမယ့္လူေတြေရွ႕မွာေတာ့ ဘယ္ေျပာပါ႔မလဲ။ ကုိယ့္ခံစားမႈကုိ နားလည္ေပးႏုိင္မယ့္ လူအနည္းငယ္ေလာက္ေရွ႕မွာသာ ရင္ဖြင့္ျဖစ္တာေပါ႔။ အဲဒီလုိ နားလည္ေပးႏုိင္တဲ့ လူကလည္း တကယ္တမ္း ေရတြက္ၾကည့္ရင္ လက္ငါးေခ်ာင္းမျပည့္ပါဘူး။
အဲဒီေလွေလွာ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတာ မၾကာေသးဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လ၊ သုံးလေလာက္ကမွ စၿပီး ေပၚလာတဲ့ေရာဂါ။ ဒီ့အရင္က ဒါမ်ဳိးစိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေတာင့္တခဲ့မလဲ။ သူသူငါငါ ေတာင့္တသလုိဘဲ စကၤာပူမွာ ဖြင့္တဲ့ “တုိတုိ” သန္းဆုႀကီးေပါက္ၿပီး အလုပ္မလုပ္ဘဲ ကမၻာတပတ္ ေလွ်ာက္သြားဘုိ႔ဘဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ၉ ႏွစ္လုံးလုံး မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလုံ႕လနဲ႔ ထီမျပတ္ထုိးခဲ့ေပမယ့္ သိန္းထီေ၀းလုိ႔ ရာဂဏန္းဆုေတာင္ တခါမွ မခ်ိတ္ခဲ့ဘူးေလ။
အခုေတာ့....အဲဒီေလွေလွာ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါက နည္းနည္း ပုိသည္းလာၿပီ။ ရံဖန္ရံခါ အားလပ္ခ်ိန္ေလာက္မွာသာ ေလွပုိ႔ဖုိ႔ကိစၥကုိ စိတ္ကူးမိတာမဟုတ္။ အလုပ္လုပ္ရင္းလည္း အဲဒီအေၾကာင္းက ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အိပ္မက္ေတြထဲမွာလည္း ေလွေလွာ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြခ်ည္းဘဲ မက္ေနေတာ့တာကုိး။
ဒီေရာဂါ ေပၚလာတာ က်ေနာ့္ ကေလးဘ၀တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔လည္း နည္းနည္းေတာ့ ပတ္သက္မယ္ထင္တယ္။
က်ေနာ္ မူလတန္းစမတက္မီ ၄ႏွစ္ ၅ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္အထိ က်ေနာ့္ဘာသာ အိမ္မွာ တေယာက္တည္းေဆာ့ကစားတဲ့ ကစားနည္းက ႏွစ္မ်ဳိးဘဲ ရွိတယ္။
ပထမတမ်ဳိးက အစ္မေတြရဲ႕ သနပ္ခါးခဲထည့္တဲ့ ေလးေထာင့္ သစ္သားေသတၱာငယ္ေလးကုိ သနပ္ခါးခဲေတြထုတ္၊ ေလွလုိျဖစ္ေအာင္ တုတ္တုိင္၊ အထည္ညႇပ္စေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ရြက္ကုိဖြင့္။ ၿပီးေတာ့ ေလွစီးခရီးသည္ေတြေနရာမွာ က်ေနာ့္မိဘေတြ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ကစားစရာ ပလစ္စတစ္ဘူးအျဖဴကေလးေတြ (အခု စကၤာပူမွာ ဘုိးလင္းပစ္တဲ့အခါ ေထာင္တဲ့ တုိင္ျဖဴျဖဴမ်ဳိးေလးေတြေပါ႔) ကုိ ေသတၱာထဲမွာ အစီအရီအက်အနတင္၊ က်ေနာ္က ေနာက္ကပဲ့ကုိင္သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေသတၱာေလးကုိ ဖ်ာေပၚမွာ ဟုိသည္ တြန္းေရႊ႕ရင္း ကစားတတ္တာဘဲကလား။ က်ေနာ္ကစားတာကုိ လာၾကည့္ရင္ ၾကည့္တဲ့လူေတာင္ပ်င္းမလားဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔ရွိသ၍ အဲဒီ ကစားနည္းကုိဘဲ တေယာက္တည္း မပ်င္းမရိ ကစားတယ္။
ဒုတိယ ကစားနည္းကလည္း ေလွနဲ႔ဘဲ ပတ္သက္တာဘဲ။ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ကုိ အေဖက ရိပ္မိလုိ႔လားမသိဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ေပါ႔ပါးတဲ့ ကုကၠဳိသား၊ လက္ပံသား ေတြနဲ႔ ကစားစရာ ေလွကေလးေတြ ႏွစ္စဥ္ထြင္းေပးတယ္။ အေဖ့ေလွကေလးေတြက တကယ္ကုိ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္တာ။ က်ေနာ္တုိ႔ အညာေဒသမွာ ရွိတဲ့ ေလွဦးပုိင္းက ေခါင္းမုလုိ လိပ္ေနတဲ့ ဦးတုံးတုံးေလွပုံစံေတြနဲ႔ မတူဘူး။ ေရႊစုိးဟန္ရဲ႕ ပန္းခ်ီေတြထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ေလွပုံစံေလးေတြနဲ႔တူတယ္။ ဦးက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔။ ဧရာကလည္း က်ေနာ္ႀကီးလာေတာ့ ၾကည့္ရတဲ့ ေရာမဒ႑ာရီထဲက ေလွရဲ႕ ဧရာလုိဘဲ။ ေလွကေလးက ျပားျပားေလးေတြ။ ရြက္တုိင္စုိက္ဘုိ႔ အေပါက္ကေလးလဲ လြန္နဲ႔ ေဖာက္ေပးထားတယ္။ ေလွေနာက္ၿမီးမွာ ပဲ့တက္ စုိက္ဘုိ႔ စူးနဲ႔အေပါက္ကေလးေဖာက္ထားၿပီး အဲဒီအေပါက္မွာ ၀ါးကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ တက္မပုံစံရေအာင္ အေခ်ာသတ္ပုံကုိင္ၿပီး တက္မကေလး တပ္ေပးတယ္။ အဲဒီတက္မ ေစာင္းေနရင္ ေလွက ေျဖာင့္ေျဖာင့္မသြားဘူး။
ရာသီဥတုသာယာၿပီး ေလွညႇင္းေလးေတြ တုိက္ခတ္ေနတဲ့ ညေနခင္းေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀း ရြာထိပ္မွာရွိတဲ့ ေရကန္ထဲမွာ ေလွကေလးကုိ ရြက္ဖြင့္လုိ႔ ကန္တဖက္ကမ္းကေန ေရထဲကုိ လႊတ္လုိက္။ ၿပီးရင္ ကန္ေဘာင္ကေန ပတ္ေျပးၿပီး ေနာက္တဖက္ကေန ဆီးႀကဳိဖမ္း။ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းထဲမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ေလွေလွာ္ခြင့္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က မုန္းေခ်ာင္းထဲမွာ ေလွပုိ႔တဲ့ ဦးေမာင္က ေလွဆိပ္မွာ ရွိမေနဘူး။ ေလွကုိ ၀ါးတုိင္မွာ ႀကဳိးခ်ည္ထားတယ္။ က်ေနာ္က ၀ါးေဖာင္စြန္းမွာ ေရခ်ဳိးေနတုန္း တဖက္ကမ္းကေန က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္နီးခ်င္း မတင္တင္၀င္းက လွမ္းေအာ္တယ္။ ေလွလာႀကဳိဘုိ႔။ က်ေနာ္က ေလွမေလွာ္တတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေအာ္ေတာ့ သူက ...“ဘာမွမခက္ဘူး၊ ငါသင္ေပးမယ္။ ေလွေပၚသာတက္”...တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ ေလွကုိ ႀကဳိးျဖဳတ္လုိက္ေတာ့ ေရစီးမွာ ေမ်ာၿပီး ကမ္းက ကြာလာတယ္။ မတင္တင္၀င္းက ေလွာ္ေလွာ္ လုိ႔ ေအာ္ေတာ့ က်ေနာ္က တက္နဲ႔ ညာဘက္မွာ အားစုိက္ၿပီးခပ္တယ္။ ေလွက ေမ်ာရာက ရပ္ၿပီး ေရွ႕ကုိ ေရြ႕လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဘက္ကုိ ေကြ႕သြားတယ္။ မတင္တင္၀င္းက ဘယ္ဘက္ကုိ ေျပာင္းေလွာ္ဘုိ႔ ေအာ္ျပန္တယ္။ ဘယ္ဘက္မွာ ေျပာင္းေလွာ္ေတာ့ ေလွက မတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာဘဲ ညာဘက္ကုိ ဦးလွည့္သြားျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘယ္ဘက္နဲ႔ ညာဘက္ တဖက္ခ်င္းေျပာင္းေလွာ္လုိက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တဖက္ကမ္းကုိ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဘက္ေျပာင္းစရာမလုိဘဲ တဖက္တည္းကေန တည့္တည့္သြားေအာင္ ေလွာ္တတ္သြားတယ္။
ဦးေမာင္ရဲ႕သား ေအာင္စုိးေက်ာ္နဲ႔ က်ေနာ္က ေက်ာင္းေနဖက္ဆုိေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းကမ္းနဖူး တဲထဲက သူ႕အေဖဆီ သူလာေနတဲ့အခါမ်ဳိး၊ က်ေနာ္ကလည္း မုန္းေခ်ာင္းမွာ ေရလာခ်ဳိးတဲ့အခါမ်ဳိးဆုိ ႏွစ္ေယာက္သား တက္တေယာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ မုန္းေခ်ာင္းကုိ အစုန္အဆန္ေလွာ္ခဲ့ၾကဘူးတယ္။ အင္မတန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘ၀။
မုန္းေခ်ာင္းေရဟာ ေႏြရာသီမွာဆုိရင္ ၾကည္လင္ေအးျမၿပီး ေရတိမ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ေအာက္ကသဲျပင္ေတြ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကုိ ျမင္ရတယ္။ မုန္းေခ်ာင္းတဖက္ ေျမႏုကၽြန္းကုိင္းျပင္ေတြေပၚက ျဖတ္ၿပီး မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕ ေရျပင္ကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ေလဟာ လတ္ဆတ္ၿပီး ေအးျမလွတယ္။ ကမ္းပါးယံမွာ တြင္းကေလးေတြတူးၿပီး အသုိက္ေဆာက္ေနတတ္တဲ့ ပ်ံလႊားငွက္ေတြဟာ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံ၀ဲလုိ႔။ တခါတခါ ေရျပင္ကုိ ရွပ္ပ်ံလုိက္ေသးတယ္။
ဧရာ၀တီျမစ္ကေတာ့ ခရီးသြားတဲ့အခါ၊ ျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္ၿမဳိ႕ေတြမွာေနတဲ့ အစ္မေတြဆီ သြားလည္တဲ့အခါေတြမွာဘဲ ထိေတြ႕ရတာေပါ႔။
ဒီလုိနဲ႔ ၉ တန္း၊ ဆယ္တန္း နဲ႔ တကၠသုိလ္တေလွ်ာက္လုံးေရာ၊ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေရာ က်ေနာ္ဟာ မုန္းေခ်ာင္းနဲ႔ေရာ ဧရာ၀တီျမစ္နဲ႔ပါ ေ၀းကြာခဲ့ရေတာ့တယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ လက္ထပ္ၿပီးကာစအခ်ိန္ကေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းကုိ အမွတ္တရ ဇနီးနဲ႔အတူ သြားလည္ျဖစ္တယ္။ မုန္းေခ်ာင္းဟာ အရင္အတုိင္း လွပဆဲဘဲ။)
ဘယ္လုိဘဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေ၀းကြာခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ မုန္းေခ်ာင္းနဲ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက ေရစီးသံ၊ လႈိင္းပုတ္သံ၊ ေရပြက္သံ၊ လႈိင္းၾကက္ခြပ္သံ သဲ့သဲ့ကုိ က်ေနာ့္ရဲ႕ နားထဲမွာ အခုတုိင္ ၾကားေယာင္ေနဆဲ။ ျမစ္ျပင္ေခ်ာင္းျပင္ကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေလႏုေအးဟာ က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြထဲအထိ လတ္ဆတ္ေနဆဲ။
ဘေလာ့ဂ္လာလည္တဲ့ စာဖတ္သူတဦးရဲ႕ ကူညီမႈေၾကာင့္ အခုဆုိရင္ က်ေနာ္ဟာ ယမုံနာ သီခ်င္းကုိ ဧရာ၀တီ အလြမ္းေျပ နားေထာင္ခြင့္ရပါတယ္။ အလြမ္းေျပနားေထာင္ရင္း ပုိလြမ္းရတယ္။
Gone With The Wind ဇာတ္ကားကုိၾကည့္စဥ္က အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ Scarlett O'Hara ဟာ သူမခ်စ္တဲ့ အိမ္နဲ႔ လယ္ေတာ (Tara) ကုိ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေတာင္ ျပန္သြားခ်င္ရသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ခဲ့ၿပီ။
အခုေန ျပန္သြားၿပီး ေလွတစီးေထာင္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ေလွသမားဘ၀မွာ ေနလုိက္ခ်င္ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိအေနအထားက ေလွသမားေတာင္ ေအးေအးလူလူ မေနႏုိင္တဲ့ဘ၀။ မႏွစ္က ပြင့္ျဖဴအမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ေဒါက္တာေအာင္မုိးညဳိတုိ႔ ေရနံေခ်ာင္းကုိ အစည္းအေ၀းသြားမယ္လုပ္ေတာ့ ေလွသမားေတြအားလုံးကုိ သူတုိ႔အဖြဲ႕အတြက္ ေလွငွားမလုိက္ရဘူးလုိ႔ အာဏာပုိင္ေတြက အမိန္႔ထုတ္တယ္။ သံကုိင္းအနီး ရြာတရြာမွာေနတဲ့ မိန္းမသားသုံးေယာက္ဘဲရွိတဲ့ အိမ္က မသိလုိ႔ ေလွပုိ႔လုိက္မိတာကုိ အေရးယူခံလုိက္ရတယ္ဆုိတဲ့သတင္း ၾကားလုိက္ၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒီေတာ့ ေလာေလာဆယ္အေျခအေနက ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာကုိယ္ ေလွေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေလွာ္ရတဲ့ အေနအထား။ေလွေလွာ္ခ်င္တာဘဲ ဘာျပႆနာရွိလုိ႔လဲ ေမးခ်င္ၾကမယ္။ Water sports ေတြ ရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ သြားၿပီး ပုိက္ဆံအတန္အသင့္အကုန္အက်ခံလုိက္ရင္ ေလွငွား၊ ေလွေလွာ္လုိ႔ရတာဘဲဟာ။ ဒီေတာ့ အေသးအဖြဲကုိ လာၿပီး ဇာခ်ဲ႕မေနစမ္းပါနဲ႔လုိ႔ ဆုိၾကမယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေလွေလွာ္ခ်င္တာက ေရကန္ထဲမွာ အပ်င္းေျပ ခဏတျဖဳတ္ေလွာ္ခ်င္တာမဟုတ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက တံတားမရွိတဲ့ေနရာ (ဥပမာ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေညာင္လွနဲ႔ တဖက္ကမ္းက ငါးေျခာက္ကၽြန္း၊ နန္းေတာ္ကၽြန္း၊ ေလးအိမ္ စတဲ့ ၿမဳိ႕ရြာေတြ)မွာ တဖက္နဲ႔တဖက္ ေလွပုိ႔စားတာမ်ဳိးကုိ လုပ္ခ်င္ေနတာ။
အီလက္ထရြန္းနစ္ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ၿပီး စကၤာပူမွာ အလုပ္အကုိင္နဲ႔ မိသားစုနဲ႔ အေျခတက် ျဖစ္ေနသူတဦးက အသက္ ၄၀ ျပည့္ဖုိ႔ ၃ ႏွစ္ေလာက္ လုိတဲ့အခါက်မွ ေလွ႕ပုိ႔စားခ်င္တယ္ ျဖစ္လာေတာ့ ၾကားရသူအေပါင္းက “ဟာ....ဒီေကာင္၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္ကာမွ ဘာေၾကာင္တာလဲ” လုိ႔ ေျပာၿပီး ဟားမွာေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ဒီအေၾကာင္းကုိ အဲသည္ဟားမယ့္လူေတြေရွ႕မွာေတာ့ ဘယ္ေျပာပါ႔မလဲ။ ကုိယ့္ခံစားမႈကုိ နားလည္ေပးႏုိင္မယ့္ လူအနည္းငယ္ေလာက္ေရွ႕မွာသာ ရင္ဖြင့္ျဖစ္တာေပါ႔။ အဲဒီလုိ နားလည္ေပးႏုိင္တဲ့ လူကလည္း တကယ္တမ္း ေရတြက္ၾကည့္ရင္ လက္ငါးေခ်ာင္းမျပည့္ပါဘူး။
အဲဒီေလွေလွာ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတာ မၾကာေသးဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လ၊ သုံးလေလာက္ကမွ စၿပီး ေပၚလာတဲ့ေရာဂါ။ ဒီ့အရင္က ဒါမ်ဳိးစိတ္ထဲမွာ ဘယ္ေတာင့္တခဲ့မလဲ။ သူသူငါငါ ေတာင့္တသလုိဘဲ စကၤာပူမွာ ဖြင့္တဲ့ “တုိတုိ” သန္းဆုႀကီးေပါက္ၿပီး အလုပ္မလုပ္ဘဲ ကမၻာတပတ္ ေလွ်ာက္သြားဘုိ႔ဘဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ၉ ႏွစ္လုံးလုံး မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလုံ႕လနဲ႔ ထီမျပတ္ထုိးခဲ့ေပမယ့္ သိန္းထီေ၀းလုိ႔ ရာဂဏန္းဆုေတာင္ တခါမွ မခ်ိတ္ခဲ့ဘူးေလ။
အခုေတာ့....အဲဒီေလွေလွာ္ခ်င္တဲ့ ေရာဂါက နည္းနည္း ပုိသည္းလာၿပီ။ ရံဖန္ရံခါ အားလပ္ခ်ိန္ေလာက္မွာသာ ေလွပုိ႔ဖုိ႔ကိစၥကုိ စိတ္ကူးမိတာမဟုတ္။ အလုပ္လုပ္ရင္းလည္း အဲဒီအေၾကာင္းက ေခါင္းထဲေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အိပ္မက္ေတြထဲမွာလည္း ေလွေလွာ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြခ်ည္းဘဲ မက္ေနေတာ့တာကုိး။
ဒီေရာဂါ ေပၚလာတာ က်ေနာ့္ ကေလးဘ၀တုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔လည္း နည္းနည္းေတာ့ ပတ္သက္မယ္ထင္တယ္။
က်ေနာ္ မူလတန္းစမတက္မီ ၄ႏွစ္ ၅ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္အထိ က်ေနာ့္ဘာသာ အိမ္မွာ တေယာက္တည္းေဆာ့ကစားတဲ့ ကစားနည္းက ႏွစ္မ်ဳိးဘဲ ရွိတယ္။
ပထမတမ်ဳိးက အစ္မေတြရဲ႕ သနပ္ခါးခဲထည့္တဲ့ ေလးေထာင့္ သစ္သားေသတၱာငယ္ေလးကုိ သနပ္ခါးခဲေတြထုတ္၊ ေလွလုိျဖစ္ေအာင္ တုတ္တုိင္၊ အထည္ညႇပ္စေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ရြက္ကုိဖြင့္။ ၿပီးေတာ့ ေလွစီးခရီးသည္ေတြေနရာမွာ က်ေနာ့္မိဘေတြ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ကစားစရာ ပလစ္စတစ္ဘူးအျဖဴကေလးေတြ (အခု စကၤာပူမွာ ဘုိးလင္းပစ္တဲ့အခါ ေထာင္တဲ့ တုိင္ျဖဴျဖဴမ်ဳိးေလးေတြေပါ႔) ကုိ ေသတၱာထဲမွာ အစီအရီအက်အနတင္၊ က်ေနာ္က ေနာက္ကပဲ့ကုိင္သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေသတၱာေလးကုိ ဖ်ာေပၚမွာ ဟုိသည္ တြန္းေရႊ႕ရင္း ကစားတတ္တာဘဲကလား။ က်ေနာ္ကစားတာကုိ လာၾကည့္ရင္ ၾကည့္တဲ့လူေတာင္ပ်င္းမလားဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔ရွိသ၍ အဲဒီ ကစားနည္းကုိဘဲ တေယာက္တည္း မပ်င္းမရိ ကစားတယ္။
ဒုတိယ ကစားနည္းကလည္း ေလွနဲ႔ဘဲ ပတ္သက္တာဘဲ။ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ကုိ အေဖက ရိပ္မိလုိ႔လားမသိဘူး။ က်ေနာ့္ကုိ ေပါ႔ပါးတဲ့ ကုကၠဳိသား၊ လက္ပံသား ေတြနဲ႔ ကစားစရာ ေလွကေလးေတြ ႏွစ္စဥ္ထြင္းေပးတယ္။ အေဖ့ေလွကေလးေတြက တကယ္ကုိ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္တာ။ က်ေနာ္တုိ႔ အညာေဒသမွာ ရွိတဲ့ ေလွဦးပုိင္းက ေခါင္းမုလုိ လိပ္ေနတဲ့ ဦးတုံးတုံးေလွပုံစံေတြနဲ႔ မတူဘူး။ ေရႊစုိးဟန္ရဲ႕ ပန္းခ်ီေတြထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ေလွပုံစံေလးေတြနဲ႔တူတယ္။ ဦးက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔။ ဧရာကလည္း က်ေနာ္ႀကီးလာေတာ့ ၾကည့္ရတဲ့ ေရာမဒ႑ာရီထဲက ေလွရဲ႕ ဧရာလုိဘဲ။ ေလွကေလးက ျပားျပားေလးေတြ။ ရြက္တုိင္စုိက္ဘုိ႔ အေပါက္ကေလးလဲ လြန္နဲ႔ ေဖာက္ေပးထားတယ္။ ေလွေနာက္ၿမီးမွာ ပဲ့တက္ စုိက္ဘုိ႔ စူးနဲ႔အေပါက္ကေလးေဖာက္ထားၿပီး အဲဒီအေပါက္မွာ ၀ါးကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ တက္မပုံစံရေအာင္ အေခ်ာသတ္ပုံကုိင္ၿပီး တက္မကေလး တပ္ေပးတယ္။ အဲဒီတက္မ ေစာင္းေနရင္ ေလွက ေျဖာင့္ေျဖာင့္မသြားဘူး။
ရာသီဥတုသာယာၿပီး ေလွညႇင္းေလးေတြ တုိက္ခတ္ေနတဲ့ ညေနခင္းေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀း ရြာထိပ္မွာရွိတဲ့ ေရကန္ထဲမွာ ေလွကေလးကုိ ရြက္ဖြင့္လုိ႔ ကန္တဖက္ကမ္းကေန ေရထဲကုိ လႊတ္လုိက္။ ၿပီးရင္ ကန္ေဘာင္ကေန ပတ္ေျပးၿပီး ေနာက္တဖက္ကေန ဆီးႀကဳိဖမ္း။ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းထဲမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ေလွေလွာ္ခြင့္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က မုန္းေခ်ာင္းထဲမွာ ေလွပုိ႔တဲ့ ဦးေမာင္က ေလွဆိပ္မွာ ရွိမေနဘူး။ ေလွကုိ ၀ါးတုိင္မွာ ႀကဳိးခ်ည္ထားတယ္။ က်ေနာ္က ၀ါးေဖာင္စြန္းမွာ ေရခ်ဳိးေနတုန္း တဖက္ကမ္းကေန က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္နီးခ်င္း မတင္တင္၀င္းက လွမ္းေအာ္တယ္။ ေလွလာႀကဳိဘုိ႔။ က်ေနာ္က ေလွမေလွာ္တတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေအာ္ေတာ့ သူက ...“ဘာမွမခက္ဘူး၊ ငါသင္ေပးမယ္။ ေလွေပၚသာတက္”...တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ ေလွကုိ ႀကဳိးျဖဳတ္လုိက္ေတာ့ ေရစီးမွာ ေမ်ာၿပီး ကမ္းက ကြာလာတယ္။ မတင္တင္၀င္းက ေလွာ္ေလွာ္ လုိ႔ ေအာ္ေတာ့ က်ေနာ္က တက္နဲ႔ ညာဘက္မွာ အားစုိက္ၿပီးခပ္တယ္။ ေလွက ေမ်ာရာက ရပ္ၿပီး ေရွ႕ကုိ ေရြ႕လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဘက္ကုိ ေကြ႕သြားတယ္။ မတင္တင္၀င္းက ဘယ္ဘက္ကုိ ေျပာင္းေလွာ္ဘုိ႔ ေအာ္ျပန္တယ္။ ဘယ္ဘက္မွာ ေျပာင္းေလွာ္ေတာ့ ေလွက မတ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာဘဲ ညာဘက္ကုိ ဦးလွည့္သြားျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘယ္ဘက္နဲ႔ ညာဘက္ တဖက္ခ်င္းေျပာင္းေလွာ္လုိက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တဖက္ကမ္းကုိ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဘက္ေျပာင္းစရာမလုိဘဲ တဖက္တည္းကေန တည့္တည့္သြားေအာင္ ေလွာ္တတ္သြားတယ္။
ဦးေမာင္ရဲ႕သား ေအာင္စုိးေက်ာ္နဲ႔ က်ေနာ္က ေက်ာင္းေနဖက္ဆုိေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းကမ္းနဖူး တဲထဲက သူ႕အေဖဆီ သူလာေနတဲ့အခါမ်ဳိး၊ က်ေနာ္ကလည္း မုန္းေခ်ာင္းမွာ ေရလာခ်ဳိးတဲ့အခါမ်ဳိးဆုိ ႏွစ္ေယာက္သား တက္တေယာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ မုန္းေခ်ာင္းကုိ အစုန္အဆန္ေလွာ္ခဲ့ၾကဘူးတယ္။ အင္မတန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘ၀။
မုန္းေခ်ာင္းေရဟာ ေႏြရာသီမွာဆုိရင္ ၾကည္လင္ေအးျမၿပီး ေရတိမ္တဲ့ေနရာေတြမွာ ေအာက္ကသဲျပင္ေတြ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြကုိ ျမင္ရတယ္။ မုန္းေခ်ာင္းတဖက္ ေျမႏုကၽြန္းကုိင္းျပင္ေတြေပၚက ျဖတ္ၿပီး မုန္းေခ်ာင္းရဲ႕ ေရျပင္ကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ေလဟာ လတ္ဆတ္ၿပီး ေအးျမလွတယ္။ ကမ္းပါးယံမွာ တြင္းကေလးေတြတူးၿပီး အသုိက္ေဆာက္ေနတတ္တဲ့ ပ်ံလႊားငွက္ေတြဟာ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံ၀ဲလုိ႔။ တခါတခါ ေရျပင္ကုိ ရွပ္ပ်ံလုိက္ေသးတယ္။
ဧရာ၀တီျမစ္ကေတာ့ ခရီးသြားတဲ့အခါ၊ ျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္ၿမဳိ႕ေတြမွာေနတဲ့ အစ္မေတြဆီ သြားလည္တဲ့အခါေတြမွာဘဲ ထိေတြ႕ရတာေပါ႔။
ဒီလုိနဲ႔ ၉ တန္း၊ ဆယ္တန္း နဲ႔ တကၠသုိလ္တေလွ်ာက္လုံးေရာ၊ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေရာ က်ေနာ္ဟာ မုန္းေခ်ာင္းနဲ႔ေရာ ဧရာ၀တီျမစ္နဲ႔ပါ ေ၀းကြာခဲ့ရေတာ့တယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ လက္ထပ္ၿပီးကာစအခ်ိန္ကေတာ့ မုန္းေခ်ာင္းကုိ အမွတ္တရ ဇနီးနဲ႔အတူ သြားလည္ျဖစ္တယ္။ မုန္းေခ်ာင္းဟာ အရင္အတုိင္း လွပဆဲဘဲ။)
ဘယ္လုိဘဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေ၀းကြာခဲ့တယ္ဆုိေပမယ့္ မုန္းေခ်ာင္းနဲ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက ေရစီးသံ၊ လႈိင္းပုတ္သံ၊ ေရပြက္သံ၊ လႈိင္းၾကက္ခြပ္သံ သဲ့သဲ့ကုိ က်ေနာ့္ရဲ႕ နားထဲမွာ အခုတုိင္ ၾကားေယာင္ေနဆဲ။ ျမစ္ျပင္ေခ်ာင္းျပင္ကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေလႏုေအးဟာ က်ေနာ့္ အိပ္မက္ေတြထဲအထိ လတ္ဆတ္ေနဆဲ။
ဘေလာ့ဂ္လာလည္တဲ့ စာဖတ္သူတဦးရဲ႕ ကူညီမႈေၾကာင့္ အခုဆုိရင္ က်ေနာ္ဟာ ယမုံနာ သီခ်င္းကုိ ဧရာ၀တီ အလြမ္းေျပ နားေထာင္ခြင့္ရပါတယ္။ အလြမ္းေျပနားေထာင္ရင္း ပုိလြမ္းရတယ္။
Gone With The Wind ဇာတ္ကားကုိၾကည့္စဥ္က အဓိကဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ Scarlett O'Hara ဟာ သူမခ်စ္တဲ့ အိမ္နဲ႔ လယ္ေတာ (Tara) ကုိ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေတာင္ ျပန္သြားခ်င္ရသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိ အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္ခဲ့ၿပီ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဧရာ၀တီရဲ႕ သားတေယာက္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီနဲ႔ ေ၀းကြာခဲ့ရလည္း တခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ဧရာ၀တီရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ ျပန္လည္ခုိလႈံခြင့္ရေပဦးမေပါ႔။ ဟုိးအေနာက္ဖက္ ႐ုိးမေတာင္တန္းေပၚ ၀င္လုဆဲဆဲ ေနမင္းက ေရႊရည္ေတြဖ်န္းပက္ထားတဲ့ ျမစ္ျပင္ေပၚမွာ ေလွကေလးကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေလွာ္ရင္း ဘိလပ္ျပန္သန္းရဲ႕ ေလွကေလးသီခ်င္းကုိလည္း ေဟာဒီလုိ တုိးတုိးသက္သာ သီဆုိရဦးမယ္။
“ေလွကေလးကုိ ေလွာ္မည္။ ေဘးမသန္းဘဲ ေအးခ်မ္းေတာ့သည္။ ျမစ္ကမ္းေျခေရနဒီ...စိမ္းလဲ့လဲ့ၾကည္”
“ေလွကေလးကုိ ေလွာ္မည္။ ေဘးမသန္းဘဲ ေအးခ်မ္းေတာ့သည္။ ျမစ္ကမ္းေျခေရနဒီ...စိမ္းလဲ့လဲ့ၾကည္”
.jpg)
13 comments:
တကယ္ေတာ့လဲ လူေတြဆိုတာ သံသရာျမစ္ႀကီးထဲ မရပ္မနား ေလွာ္ခတ္သြားေနရတဲ့ေလွသမားေတြပါဘဲ..။လက္ပန္းက်သူေတြ..ေရသာခိုခ်င္သူေတြ..ကိုယ့္ခံစားခ်က္တခုထဲကိုဘဲကြက္ကြက္ကေလးျမင္တတ္တဲ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သူေတြ...အမ်ားေပ်ာ္ဖို႔ကိုယ့္အေပ်ာ္ေတြကိုရင္းေပးခဲ့ရသူေတြ...
အမ်ားဘဝေတြအတြက္ကိုယ့္ဘဝကိုေပးဆပ္ရင္း လူမသိသူမသိ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားခဲ့ရသူေတြ....ဒီသံသရာျမစ္ထဲ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္ပါဘဲ..။
ကိုေပါ… ဖတ္ျပီး ကြ်န္မ မ်က္ရည္က်မိတယ္… ငိုခ်င္ရဲ့လက္တို ့မို ့ ငိုမိတယ္…
ကိုေပါလို ေလွေလွာ္တာမ်ိဳးနဲ ့ ခပ္ဆင္ဆင္ အာသီသတခုခုျဖစ္လာတဲ့အခါ… အစားထိုးစရာတခုခုကို စိတ္သက္သာေအာင္ အေျပးအလြွားရွာ…ေ၀ဒနာ သက္သာလုိျငား…
အခ်ည္းနီးပါ… ဒီမွာ မုန္းေခ်ာင္းမရွိဘူး… ဒီမွာ ဧရာ၀တီမရွိဘူး… ဒီမွာ…….မရွိဘူး….
အင္း… တေန ့က်ရင္ေတာ့….
ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ RC speedboat ေလးပဲ အာသာေျပသြားေဆာ႔ေနလွည္႔။
ေရေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့ေနရာကို ႀကိဳက္တယ္။ အခုေတာ့ အာသာေျပေအာင္ နီးနီးနားနား ဆိုလို႕ ျမစ္လို႕ေခၚတဲ့ ေျမာင္းနံေဘးပဲ သြားသြားထိုင္ေနရေတာ့တယ္။
ေနာက္တယ္ထင္လို႔၊ အတည္ႀကီးေျပာေနတာကိုး။ ကိုေပါေရ၊ ျဖဴစြတ္စြတ္ မဒမ္ေပါကိုေတာ့ မည္းသြားေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔။ :P
သတိ.. သင့္ကိုေကာ္ဖီပန္းျဖင့္ေပါက္ထားသည္။
အိမ္နဲ႕နီးတဲ့ Jurong Lake Park နားမွာပဲ အလြမ္းေျပ ေရျပင္သြားၾကည့္ရံုကလြဲ က်န္တာေတာ့ ေလးေထာင့္ပံု တိုက္ေတြခ်ည္းပါပဲေလ ။
ဒီ မွာ ရွိ တ့ဲ Pigeon Home ေလး ေတြ ထဲ က ထြက္ နိ ုင္ ေအာင္ ႄကိုး စားၿပီး ေဘးမသန္းဘဲ ေအးခ်မ္း တဲ့ ေနရာ မွာ ငါ့ ေလွ ငါ ထိုး ဘယ္ ေရာက္ ေရာက္ ေလွာ္ နိ ုင္ ခ်င္ ပါ တယ္, ကို ကို ေပါ ေရ :o)) >:D<
Hi Brother Ko Paw,
Do you have the song "Sanda Kein Na Yee" by Mar Mar Aye in mp3 format?
If so, can you pls share it with me?
Thanks,
Ko Myo
myot0002@gmail.com
Dear Ko Myo,
I don't have that song sung by Mar Mar Aye.
But you can visit the following link to download the original version sung by Ma Hla Shwe. There are a lot of other myanmar oldies too.
http://morris.myanmar-sar.org/Myanmar%20Oldies/SanDaKeinNaYe.mp3
http://friend4.wordpress.com/2007/10/27/ျမန္မာသီခ်င္း/
With best regards,Ko Paw
ကိုေပါ..
ေရးတတ္လိုက္တာ။
က်မကေတာ့ ကို္ယ္တိုင္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆက္.. ပီးေတာ့ သံလြင္ကို ခ်စ္လို႔ သံလြင္နေဘးရြာကေလးက လယ္သမားကိုေတာင္ လက္ထပ္ခဲ့။ တကယ္က က်မ လယ္သူမလုပ္ခ်င္တာ။ ျခံစိုက္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဒိုင္သြင္းရမွာနဲ႔ စက္သံုးဆီမေလာက္တာနဲ႔.. က်မ လယ္လုပ္တာ ေရႊထြက္ပါေရာ။ လယ္ထဲက ေရႊထြက္တာမဟုတ္။ စုထားတဲ့ ရွိသမွ်ေရႊ ထြက္သြားတာ။ ခု ကိုေပါစာဖတ္ရေတာ့ က်မတို႔ ပစ္ထားခဲ့ရတဲ့လယ္ေလး ျပန္လုပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ လြမ္းလိုက္တာ။ ဘယ္ေတာ့လဲ............
Hi Brother Ko Paw,
Thank a lot for the link.
I have managed to listen Ma Hla Shwe version.
But, I prefer Mar Mar Aye version.
Other Burmese Oldies in this link are exquisite.
Thank again,
Ko Myo
ေလွလာစီးၾကတဲ့သူအားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္က အခု ခတ္ကြင္းျပင္ေနတုန္းဆုိေတာ့ ရြာသစ္ႀကီးကုိ ေရာက္ကာနီးပါၿပီ။
လြမ္းလိုက္တာ အညာကို
Post a Comment