“ဒုကၡဘုံမွာ ေနဖူးသလား”

Share |

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ကုိ ၿမဳိ႕ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔ ညီၫြတ္ေစေရးအတြက္…..”

ဒီစကားကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး သတင္းစာထဲမွာ မၾကာခဏ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ တီဗီသတင္းထဲမွာ ဖန္တရာေတေအာင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။

အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ နားစြင့္လုိက္တဲ့အခါ ေလာေလာလတ္လတ္ ၾကားေနရတာေတြကေတာ့….

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ ေရလွ်ံလုိ႔တဲ့”

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ မီးျပတ္လုိ႔တဲ့”

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ ေရျပတ္လုိ႔တဲ့”

“တယ္လီဖုန္းလုိင္းေတြ ျပတ္သြားလုိ႔တဲ့”

“အင္တာနက္ ျပတ္ေတာက္သြားျပန္ပတဲ့”

ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသံေတြ။ သတင္းေကာင္းတခုမွ မပါ။

ၿမဳိ႕ထဲမွာ ဟုိနားဒီနား ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္ လ မ်က္ႏွာျပင္ထက္က ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ လမ္းမေတြေပၚက ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြ ဘယ္ဒင္းက ပုိနက္႐ႈိင္းသလဲလုိ႔ ေတြးေတာစရာ ျဖစ္လာမယ္။

ဘတ္စ္ကားစီးရင္ လူၾကပ္မယ္။ ကားေဆာင့္မယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေဘးဘီေငးေမာလမ္းေလွ်ာက္မိရင္ ခလုပ္တုိက္မယ္။ ေျမာင္းေပါက္ကၽြံက်မယ္။ လမ္းမနားက ကပ္ေလွ်ာက္မိရင္ ဗြက္စင္မယ္။ ကားေပၚက လွမ္းေထြးတဲ့ ကြမ္းတံေတြး စင္မယ္။

မုိးထိျမင့္မားတဲ့ အမႈိက္ပုံေတြ။ အမႈိက္ပုံမွာ အေဟာင္းရွာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ။ မိဘက မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ထမင္းဆုိင္ေတြမွာ စားပြဲထုိးလုပ္ေနတဲ့ ကေလးလုပ္သားေတြ၊ လမ္းမေပၚမွာ တဖက္ပိတ္၀ါးပုိး၀ါး အတုိအရွည္ကုိင္ၿပီး သီခ်င္းဆုိကာ ပုိက္ဆံရွာၾကရတဲ့ ေမာင္ႏွမတေတြ။

ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားေတြလည္း လမ္းေဘးဆုိင္ေတြမွာ ယင္ေကာင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ စားၾက၊ ေသာက္ၾက။ ေမွာင္ရီပ်ဳိးတာနဲ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ ျခင္ေမာင္းၾကရ။

ဆင္ေျခဖုံးက လက္လုပ္လုပ္စားေတြ… ၿမဳိ႕ထဲသြား ေန႔စားလုပ္ဖုိ႔ လမ္းစရိတ္မရွိလုိ႔ အုိးခြက္ေပါင္ၾက၊ မွတ္ပုံတင္ေပါင္ၾက။

လုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း အလုပ္သမားငွားထားၿပီးမွ မီးမလာလုိ႔ အလုပ္မစႏုိင္။ မေစာင့္ႏုိင္ရင္ မီးစက္နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားဖုိ႔ ျပင္ၾက။

၀န္ထမ္းေတြ လခနဲ႔ မေလာက္လုိ႔ ေဘးေပါက္ရွာၾက။ လာဘ္စားၾက။ အက်င့္ပ်က္ၾက။

ၿမဳိ႕ေတာ္သူၿမဳိ႕ေတာ္သား အမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ဟာ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးပါပဲ။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အစုိးရ႐ုံးစုိက္ရာ ၿမဳိ႕ေတာ္အျဖစ္ကေနလည္း တဆင့္ေလွ်ာ့ခံလုိက္ရၿပီ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေတြ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကုိ နအဖ စစ္အစုိးရက စိတ္နာနာနဲ႔ ပ်က္ခ်င္တုိင္း ပ်က္စီးပေစေတာ့လုိ႔ စနစ္တက် ဖ်က္စီးၿပီး ထားပစ္ခဲ့ေလသလားမသိ။

အဲဒီ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာပဲ မေတာ္မတရား အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳကာ ေဒၚလာသန္းခ်ီၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ႂကြယ္၀ေနတဲ့ လူအနည္းစုလည္း ရွိတယ္။ ဒီလူေတြအေနနဲ႔ ထုိင္း၊ စကၤာပူ၊ မေလးရွား စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ အဖုိးတန္အိမ္ယာေတြ၀ယ္မယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ သားေတြ၊ သမီးေတြကုိ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ပုိ႔ၿပီး ပညာသင္ခုိင္းမယ္။ ဒ႐ုိင္ဗာေတြ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ လုိေလေသးမရွိ ေထာက္ပံ့ထားမယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ႏုိင္ငံျခားက နာမည္ေက်ာ္ေဆး႐ုံႀကီးေတြမွာ လာေရာက္ ေဆး၀ါးကုသခံယူၾကမယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ကေတာ္ေတြက ေရွာ့ပင္းထြက္ၾကမယ္။ အိမ္ႀကီးရခုိင္ႀကီးေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္အသုံးအေဆာင္ေတြ အလွ်ံပယ္သုံးစြဲႏုိင္တဲ့ သူတုိ႔တေတြအတြက္ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးဟာ သုခဘုံႀကီး ျဖစ္ေနခ်င္လည္း ျဖစ္ေနမွာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကုိ ေရာက္ေနေပမယ့္ အဲဒီ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သတိရ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ အတိတ္ေျခရာေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးအခုလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ ျမင္ရတဲ့ လူတုိင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ၾကတယ္။

ဒီအစုိးရလက္ထက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးဟာ အဖတ္ဆည္မရေအာင္ ပ်က္စီးေနဦးမွာပါပဲ။ ရန္ကုန္ေတာင္ အဖတ္ဆည္လုိ႔မရရင္ က်န္တဲ့ တတုိင္းျပည္လုံးကေတာ့ ေျပာစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။

မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ေနမွန္းမသိ။ ႏႈတ္ခမ္းနာနဲ႔ တည့္ပါ႔မလား လုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါဘဲ။

ဒီစစ္အာဏာရွင္စနစ္ျပဳတ္က်သြားလုိ႔ ျပည္သူ႕အစုိးရတရပ္တက္လာရင္ေတာင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကုိေရာ၊ တတုိင္းျပည္လုံးကုိပါ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကဳိးစားယူရလိမ့္မယ္။