“စက္မႈတကၠသိုလ္ေဘာလုံးပြဲမ်ား.....(၃) (နိဂုံး)”

Share |

ဒီလုိနဲ႔ အီလက္ထေရာနစ္အင္ဂ်င္နီယာအသင္းနဲ႔ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာအသင္းႏွစ္သင္းရဲ႕ ေဘာလုံးဗုိလ္လုပြဲေန႔ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းကေန ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ ေမဂ်ာႏွစ္ခုက ေက်ာင္းသားေတြေရာ တျခားေမဂ်ာက မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းေတြပါ သထုံကြင္းအထိ လာေရာက္အားေပးလုိက္ၾကတာ ပြဲၾကည့္စင္ႏွစ္ခုလုံး ျပည့္လွ်ံသြားေရာ။ ဆရာဆရာမေတြက ရန္ပြဲေတြကုိ ကာကြယ္ႏုိင္ဘုိ႔ Mechanical ေက်ာင္းသားေတြကုိ ပြဲၾကည့္စင္တခုသတ္သတ္၊ အီလက္ထေရာနစ္က ေက်ာင္းသားေတြကုိ ပြဲၾကည့္စင္တခုသတ္သတ္ ခြဲျခားထုိင္ခုိင္းတယ္။

ပြဲမစခင္ ႏွစ္ဖက္အသင္းက ေက်ာင္းသူအလွပေဂးေတြက ေဘာလုံးသမားေတြကုိ တေယာက္ခ်င္းဆီ အေအးဘူးနဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေလးေတြ ကမ္းရတယ္။ (တခ်ဳိ႕ မာနႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြကုိ အဲသည္လုိလုပ္ေပးဘုိ႔ မနည္းတုိက္တြန္းလုိက္ရတာပါ။) အဲ… အီလက္ထေရာနစ္ေက်ာင္းသူေတြ ကမ္းရတဲ့အထဲမွာ ဂ်ီေဟာသူေတြက ေဗဒင္၊ ယၾတာ၊ မႏၱာန္ ေတြနဲ႔ စီရင္လာတဲ့ အပ္ခ်ည္ႀကဳိးနဲ႔ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕ေလးေတြလည္း ပါတယ္။ အဲဒါေလးေတြကုိ ေဘာလုံးသမားေတြ လက္မွာ ပတ္ရတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ အဲသည္ကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ ဂ်ီေဟာသူေတြျဖစ္တဲ့ ေဆြမာတုိ႔ လဲ့ႏွင္းဇင္တုိ႔ အရမ္းအားကုိးရတယ္။

စက္မႈတကၠသုိလ္ေဘာလုံးပြဲမွာ ေဗဒင္ယၾတာေတြပါတယ္ဆုိလုိ႔ မအံ့ၾသၾကပါနဲ႔ဦး။ အဲဒါက ထုံးတမ္းစဥ္လာလုိျဖစ္ေနတာ။ ကုိယ့္ေက်ာင္းကြင္းမွာ ကန္ၾကတုန္းကဆုိရင္ ေဘာလုံးပြဲမစခင္မွာ တရက္ႀကဳိတင္ၿပီး ဂ်ီေဟာသူေတြ ဂုိးတုိင္ေနာက္မွာ သြားၿပီး သူတုိ႔ စီမံအပ္တဲ့ အင္းအုိင္ခလွဲ႕ လက္ဖြဲ႕ေတြကုိ ေျမျမႇဳတ္တန္သင့္တာျမႇဳတ္၊ မီး႐ႈိ႕တန္သင့္တာ႐ႈိ႕၊ ျပာခ်တန္သင့္တာ ျပာခ်။ အင္မတန္ ကိစၥမ်ားေျမာင္ၾကတာကလား။ ဘယ္လုိစီရင္ၾကသလဲဆုိတဲ့ အေသးစိတ္ကုိေတာ့ ဂ်ီေဟာသူေတြမွဘဲ သိလိမ့္မယ္။

သထုံကြင္းမွာေတာ့ ကြင္းကုိ သံတုိင္ေတြ ပတ္ပတ္လည္ကာထားေတာ့ အဲသည္လုိ လုပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါေတာင္မွ ယၾတာကိစၥေၾကာင့္ အႀကဳိဗုိလ္လုပြဲေန႔က စက္မႈအသင္းနဲ႔ ၿမဳိ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာအသင္း ကြင္းထဲမွာ ခ်ေတာ့မလုိျဖစ္ေသးတယ္။ ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ။ ၿမဳိ႕ျပအသင္းက ေက်ာင္းသူေတြ စီမံေပးလုိက္တဲ့ ယၾတာပန္းစည္းေလးကုိ ေဘာလုံးသမားတေယာက္က သူတုိ႔ဘက္ျခမ္းက ေထာင့္ကန္ေဘာအလံတုိင္ကေလးထိပ္မွာ သြားခ်ိတ္ထားရတယ္။ ေဘာလုံးပြဲစလုိ႔ မၾကာခင္မွာ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာအသင္း အရံေဘာလုံးသမားတေယာက္က အဲသည္ဂုိးတုိင္ဘက္ဆီကုိ တေယာက္တည္း ေဘးစည္းအျပင္ကေန ေျပးလာတယ္။ ပရိတ္သတ္ကေတာ့ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရင္း ေျပးလာတာလုိ႔ ထင္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္ဟုတ္လုိ႔လဲ….ပုဂၢဳိလ္က ေထာင့္ကန္ေဘာအလံတုိင္နားေရာက္ေတာ့ အဲသည္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းစည္းကုိ ဆြဲျဖဳတ္၊ ေျမႀကီးေပၚကုိ ပစ္ခ်၊ ၿပီးေတာ့မွ ပန္းစည္းေပၚမွာ အားရပါးရ တက္ခုန္ေတာ့တာကုိး။

ပရိတ္သတ္က ၀ုိင္းေအာ္ေတာ့ Civil အသင္းက ေဘာလုံးသမားေတြပါ သိသြားၿပီး ကန္ေနတာရပ္ၿပီး အဲသည္အေကာင္ေနာက္ကုိ ထုိးဘုိ႔ ေဘာလုံးကြင္းထဲမွာ ၀ုိင္းလုိက္တာ။ ဟုိေကာင္က ကြင္းစပ္မွာ ေဘာလုံးကြင္းကုိ ပတ္ေျပးရတယ္။ ဆရာေတြ ဖ်န္ေျဖတာျမန္လုိ႔ ရန္ပြဲအဆင့္အထိ မေရာက္လုိက္ဘူး။

အဲ….. အီလက္ထေရာနစ္အသင္းကုိ အဲသည္အခ်ိန္က ေလ့က်င့္ေပးတာက ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အသင္းမွာ ေတာင္ပံကေန ကစားတဲ့ေက်ာ္မင္း။ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာအသင္းကုိ ေလ့က်င့္ေပးတာေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ သန္းတုိးေအာင္။ အီလက္ထေရာနစ္အသင္းက ဂုိးသမားက အဲသည္ႏွစ္ ေဘာလီေဘာၿပဳိင္ပြဲမွာလည္း ဒုိင္းရေအာင္ ယူေပးႏုိင္ခဲ့တဲ့ ရခုိင္သား ေစာမင္းႏုိင္။ သူ႔အရပ္က အရွည္ႀကီးဘဲ။ အခု ဒီေကာင္လည္း စကၤာပူမွာ။ အိမ္ခ်င္းလည္း မေ၀းဘူး။ သူ႕သားနဲ႔ က်ေနာ့္သမီးနဲ႔ မူလတန္း တေက်ာင္းတည္းတက္တယ္။ ဒီေကာင္က ေဘာလီေဘာေရာ ဂုိးဖမ္းပါ ေတာ္တယ္။

ကစားၾကေတာ့..... အီလက္ထေရာနစ္က ဂုိးတဂုိးစရတယ္။ အငယ္တန္းက တ႐ုတ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးသြင္းလုိက္တာ။ တ႐ုတ္က ပြဲတုိင္းမွာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ဗုိလ္လုပြဲမွာ ေျခမေပၚဘူး။ အဲဒါနဲ႔ တ႐ုတ္ကုိ လူလဲမယ္ဆုိၿပီး ဒုိင္ကုိ ေျပာထားၿပီးသြားၿပီ။ ဒုိင္က ေခၚထုတ္ဘုိ႔ ေစာင့္ေနတုန္းမွာ တ႐ုတ္က ဂုိးသြင္းလုိက္တာ။ သူ႕ချမာ ၀မ္းသာအားရ အကႌ်ေလး လွန္ၿပီး ပြဲၾကည့္စင္ဘက္ကုိ ေျပးလာ႐ုံရွိေသး စည္းၾကပ္ဒုိင္နဲ႔ကြင္းေဘးဒုိင္က သူ႕နံပါတ္ကုိ ေျမႇာက္ျပၿပီး လူလဲလုိက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘုမသိဘမသိ ထြက္ေပးလုိက္ရတယ္။ ဟတ္ေကာ့ ႀကီးျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ႔။

ဂုိးလည္း ဂုိးေရာ က်ေနာ္နဲ႔ ဟန္သက္ေအာင္ နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား အီးစီအသင္းဘန္နာႀကီးကုိ ေရွ႕တေယာက္ ေနာက္တေယာက္ ကုိင္၊ ခုန္ေပါက္ၿပီး စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာအသင္းပြဲၾကည့္စင္ေရွ႕ကုိ ေျပးေအာ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကုိယ့္စင္ဘက္ကုိ ျပန္ေျပးလာရတယ္။ စင္ေပၚကေန ေရသန္႔ဗူးအလြတ္ေတြနဲ႔ ၀ုိင္းေပါက္ၾကလုိ႔။

ေနာက္ခဏအၾကာမွာဘဲ Mechanical က ဂုိးျပန္သြင္းတယ္။ အဲသည္မွာ သူတုိ႔အသင္းဘက္ကလည္း ႂကြၾကေအာ္ၾကေတာ့တာေပါ႔။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က ဘယ္ေကာင့္လက္ခ်က္လဲေတာ့ မသိဘူး။ ေရအျပည့္နဲ႔ ေရသန္႔ဘူးတဘူး ေလထဲကုိ ပ်ံ၀ဲသြားၿပီး စက္မႈအသင္းရဲ႕ ပြဲၾကည့္စင္ဘက္သြားက်တယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ရာဇ၀တ္အုိးကုိ တုတ္နဲ႔ သြားထုိးမိတယ္ဆုိတဲ့ အတုိင္းပါဘဲ။ Mechanical ကေကာင္ေတြ တအုပ္ႀကီး က်ေနာ္တုိ႔စင္ဘက္ကုိ ထုိးဘုိ႔ ႀကိတ္ဘုိ႔ ေျပးလာၾကတယ္။ ေရွ႕ဆုံးမွာ ဦးေဆာင္လာတာက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ အင္မတန္ခင္တဲ့ ကုိသက္ထြန္းတုိ႔အုပ္စုေပါ႔။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေရွ႕ဆုံးတန္းမွာ ထုိင္ေနတဲ့ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသူေတြအားလုံးကုိ ထရပ္ခုိင္းလုိက္တယ္။ ေရွ႕ဆုံးတန္းမွာ ေက်ာင္းသူေတြတန္းစီေနတုိ႔ တက္လုိ႔မရတာနဲ႔ သူတုိ႔ ျပန္လွည့္သြားရတယ္။ ဒါေတာင္မွ စင္ေဘးကေန ေရသန္႔ဘူးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ပစ္လုိက္ၾကေသးတယ္။

အဲသည္လုိနဲ႔ တဖက္တဂုိးစီနဲ႔ ကန္လုိက္ၾကတာ ဒုတိယပုိင္း ၿပီးကာနီးေလးမွာ အလယ္တန္းလူ မုံရြာသား မုိးဟိန္းက ကြင္းတ၀က္မက်တက်ကေန လွမ္းၿပီး ကန္သြင္းလုိက္တာ၊ ကန္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္လည္း ျပင္းတယ္၊ ဂုိးေထာင့္ထဲကုိ တန္းေနတာဘဲ။ အဲသည္လုိနဲ႔ အီးစီအသင္းက ဗုိလ္စြဲသြားေတာ့တယ္။ အဲသည္တုန္းက အားကစားသတင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာေတာင္ ေက်ာ္မင္းသင္ျပေပးတဲ့အသင္းက သန္းတုိးေအာင္ သင္ျပေပးတဲ့အသင္းကို ႏုိင္သြားၿပီဆုိတာ ပါလုိက္ေသးတယ္။

မုိးဟိန္းလည္း ပြဲၿပီးတာနဲ႔ ရင္ဘတ္ကေလးေကာ့ၿပီး ကြင္းျပင္ကုိထြက္လာတုန္း က်ေနာ္တုိ႔ အီလက္ထရြန္းနစ္က ဆရာဦးေမာင္ေမာင္လတ္က ၀မ္းသာအားရ ဆီးႀကဳိၿပီးေမးလုိက္တယ္။

“ေဟ့ေကာင္…မုိးဟိန္း၊ မင္း…ရမ္းသန္းကန္ထည့္လုိက္တာ မဟုတ္လား” တဲ့။

အဲ...အဲ.... ေရးရင္းေမ့ေတာ့မလုိ႔။ ပြဲၿပီးလုိ႔ အျပင္ထြက္လာၾကေတာ့ အီးပီက ဘုရားဒကာ ေဇာ္မ်ဳိးလႈိင္ (ဗုဒၶဘာသာမိသာစုမွာ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္ခဲ့ဘူးသူ) က အာေခ်ာင္တယ္။ အီးစီက ပထမ ဂုိးက လူကၽြံေဘာႀကီးပါကြာတဲ့။ အဲဒါကုိ တ႐ုတ္က ၾကားသြားတယ္။ အစကတည္းက ဂုိးသြင္းၿပီးစမွာ ဘုမသိ၊ ဘမသိ ထြက္လုိက္ရလုိ႔ စိတ္တုိေနတဲ့ တ႐ုတ္ဟာ ေရေရလည္လည္ ေဒါသထြက္သြားတယ္။ “အကုိက စည္းၾကပ္ဒုိင္မုိ႔လား” လုိ႔ ျပန္ဘုေတာတယ္။ အဲဒါကုိ ဘုရားဒကာက “ငါကေတာ့ ဒုိင္မဟုတ္ဘူး၊ ဒုိင္က မင္းအေဖ” လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိ႔ တ႐ုတ္က ထုိးမယ္ႀကိတ္မယ္ လုပ္ေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ၾကားကေန မနည္းဆြဲရတယ္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုိင္းႀကီးကုိ တီအီး ၂၀၀၀ ကားေပၚမွာ တင္ၿပီး ေရွ႕ခန္းမွာက ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္လတ္ရယ္၊ ကုိမင္းလြင္ ရယ္ထုိင္ၾကတယ္။ ကုိမင္းလြင္က အီလက္ထေရာနစ္နဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီးသား ေက်ာင္းသားေဟာင္းတေယာက္။ သူ႕ေက်ာင္းသားဘ၀က အီးစီအသင္း ကက္ပတိန္ေပါ႔။ အသင္းသံေယာဇဥ္နဲ႔ အလုပ္ကေန ခြင့္ယူၿပီး တကူးတကျပန္လာအားေပးရွာတာ။ ကုိမင္းလြင္တုိ႔ (အခုစကၤာပူမွာေရာက္ေနတဲ့)ကုိလွမင္းတုိ႔လည္း ေဘာလုံးကန္အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေခတ္က အီးစီအသင္းက ကံမလုိက္ဘူးေျပာရမယ္။ တခါမွေတာ့ ဒုိင္းမရခဲ့ဘူး။

အဲသည္ကားတန္းႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ပထမ အင္းေလးေဆာင္ေတြဘက္ကုိ လွည့္ပတ္ေမာင္းၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြဆုိ သံခ်ပ္ေတြ ဆုိၾကေပါ႔ဗ်ာ။ သံခ်ပ္တခုထဲမွာ….

“မုိးဟိန္းသြင္းတဲ့ ေဘာလုံးဟာ……..ပုိက္ေကာင္းလုိ႔သာ ေတာ္ပါေပရဲ႕…” တဲ့။

ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဒုိင္းရတာဆုိေတာ့ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ၾကတာေပါ႔။ ႂကြားကလည္း ႂကြားခ်င္ၾကေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲသည္ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ပိတ္ရက္ေတြျဖစ္ေနလုိ႔ အင္းေလးေဆာင္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ မက်န္ၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ သိပ္မႂကြားလုိက္ရေတာ့ဘူး။

အဲဒါနဲ႔ ဂ်ီေဟာကုိဘဲ ေမာင္းရေတာ့တယ္။ ဂ်ီေဟာေရာက္ေတာ့ ေဆြမာတုိ႔က အေဆာင္ေပၚက က။ က်ေနာ္တုိ႔က ကားေပၚက က။

ဂ်ီေဟာမွာ အီလက္ထေရာနစ္နဲ႔ စက္မႈဘာသာရပ္ တခန္းတည္းတြဲလ်က္က်တဲ့အခန္းေဖာ္ေက်ာင္းသူေတြ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ေနာက္ထပ္တပတ္ေလာက္အထိ အခ်င္းခ်င္းစကားမေျပာၾကေတာ့ဘူးတဲ့။

ေနာက္ေတာ့ အဲသည္ ဒုိင္းႀကီးကုိ ႀကဳိ႕ကုန္းေဆာင္က ဖုိးေမာင္တုိ႔ အခန္းထဲမွာ ခဏ ၀င္ထားခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အႀကံက ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လုိ႔ လူစုံကာမွ အေဆာင္က ဒုိင္းကုိ လူေတြၾကားမွာ အခမ္းအနားနဲ႔ သုိက္သုိက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ႀကီး အသင္းခန္းကုိ သယ္ယူမယ္ေပါ႔။ (ႂကြားခ်င္တာ၊ ႂကြားခ်င္တာ)။

ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ တကၠသုိလ္စိန္ရတုပြဲေစ်းေရာင္းပြဲမွာ ဆုိင္ခန္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အသင္းေတြ တခုနဲ႔တခုအၾကား အၿပဳိင္အဆုိင္ေတြရွိ၊ တင္းမာမႈေတြ ရွိလာလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မူလအႀကံအစီျဖစ္တဲ့ လူအျမင္ကတ္ေအာင္ လူစုလူေ၀းနဲ႔ ဒုိင္းသယ္ပြဲအစီအစဥ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းလုိက္ရေတာ့တယ္။

အဲသည္ တကၠသိုလ္စိန္ရတုေစ်းေရာင္းပြဲမွာ ပင္နီအက်ႌနဲ႔ ေယာပုဆုိး၊ ေယာထမီ တူညီ၀တ္စုံကုိ ၀တ္ဆင္ေရာင္းခ်မိလုိ႔ တီဗီသတင္းမွာ ႐ုိက္ျပျခင္းမခံခဲ့ရတဲ့ စက္မႈတကၠသုိလ္ဗုဒၶဘာသာမိသားစုရဲ႕ ဘူးသီးေၾကာ္ဆုိင္အေၾကာင္းကုိ ေနာက္မွ သတ္သတ္ေရးျပရဦးမယ္။ အဲသည္တုန္းက ဗုဒၶဘာသာမိသားစု အတြင္းေရးမွဴးကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ နအဖရဲ႕လက္က ေရွာင္တိမ္းရင္း ပုန္ေအာင္းလႈပ္ရွားေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိစုိးထြန္းေပါ႔။

(ျပင္ဆင္ခ်က္။ ။ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္မွာ က်ေနာ္လြဲသြားပါတယ္။ အဲသည္ႏွစ္က ဗုဒၶဘာသာမိသာစုအတြင္းေရးမွဴးက အီးပီက ဘုရားဒကာ ကုိေဇာ္မ်ဳိးလွဳိင္ပါ။ ေနာက္တႏွစ္မွာ (က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားခ်ိန္မွာမွ) အတြင္းေရးမွဴးက ကုိသူရိန္ထြန္းျဖစ္လာၿပီး ကိုစုိးထြန္းက ျပန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္မင့္မွာ ေထာက္ျပလာတဲ့ “Once upon a time” ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)