က်ေနာ္တုိ႔အီလက္ထေရာနစ္ေမဂ်ာက ဗုိလ္စြဲခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ဗုိလ္လုပြဲအေၾကာင္းမေရးခင္ တကၠသုိလ္ေပါင္းစုံ ၾကက္ေတာင္႐ုိက္ၿပဳိင္ပြဲအေၾကာင္းကုိ ေရးျပခ်င္ေသးတယ္။
သထုံလမ္းက အားကစား႐ုံမွာလုပ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေတာင္႐ုိက္ၿပဳိင္ပြဲကုိ က်ေနာ္သြားအားေပးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က (အခု နာမည္ေက်ာ္ဘေလာ့ဂါ)တန္ခူးတုိ႔က ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြ ထုတ္ၿပီးေရာင္းၾကတဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ သယ္သြားၿပီး တျခားေမဂ်ာကလူေတြေရာ၊ တျခားတကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာပါ ကူညီေရာင္းခ်ေပးခ်ိန္ေပါ႔။
ၾကက္ေတာင္႐ုိက္ၿပဳိင္ပြဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ားက အုိးစည္၊ ဒုိးပတ္ေတြနဲ႔ လာအားေပးတာခင္ဗ်။ သံခ်ပ္ေတြ ၿပဳိင္တူဆုိၾကတယ္။ တျခားေက်ာင္းက ေကာင္မေလးေတြကုိ မခံခ်င္ေအာင္ စပ္ဆုိထားတဲ့ သံခ်ပ္ေတြေပါ႔။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့….
“ကေတာ္ဆယ္ပါး တပါးအ၀င္
အင္ဂ်င္နီယာကုိ ရေအာင္ပုိးၾက…… အင္ဂ်င္နီယာကုိ ရေအာင္ပုိးၾက”
ကြန္ျပဴတာတကၠသုိ္လ္က ေက်ာင္းသူေတြကုိေတာ့….
“လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ တီဗီဟာ
ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္ ကြန္ျပဴတာဘဲ……..ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္ ကြန္ျပဴတာဘဲ”
စတဲ့ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေလး ေရးစပ္ထားတဲ့ သံခ်ပ္မ်ဳိးေတြေပါ႔။ အဲသည္သံခ်ပ္ေတြကုိ အုိးစည္ဒုိးပတ္ေတြနဲ႔ ၿမဳိင္ေနေအာင္ သံၿပဳိင္ေအာ္လုိက္ၾကေတာ့ တျခားေက်ာင္းက ေကာင္မေလးေတြဆုိတာ ၀ုိင္အုိင္တီေက်ာင္းသားေတြကုိ စိစိညက္ညက္ေၾကတဲ့အထိ အမႈန္႔ေခ်ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသေတြ အလိပ္လုိက္ထြက္ေနတာေပါ႔။
အဲဒါကုိ က်ေနာ္က အမွတ္မရွိဘဲ အီကုိ က ေကာင္မေလးေတြကုိ ကဗ်ာစာအုပ္သြားေရာင္းတယ္။ က်ေနာ္က ၀ုိင္အုိင္တီကမွန္းသိေတာ့ “မ၀ယ္ခ်င္ပါဘူး၊ သူတုိ႔ ၀ုိင္အုိင္တီက ေယာက္်ားေလးေတြက ေယာက္်ားမဆန္ဘူး။ အရမ္းမိန္းမဆန္တယ္” လုိ႔ ေျပာလႊတ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္စြာျဖင့္ “အုိ….ဒီလုိေတာ့ မေျပာပါနဲ႔လားဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ေလ…တကယ္ဘဲ….ဟုိ...ဟုိေလ…ကုိယ္က...ေယာက္….ေယာက္်ား…ဆန္ပါတယ္ဗ်ာ…အန္…အန္…အန္” လုိ႔ ၀င္ဦးေလသံကုိ တုေျပာေတာ့ သူတုိ႔ မရယ္ဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။
အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ေကာင္ေတြကလည္း ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ့္ကုိ လြန္တယ္။
အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေတာင္ တေယာက္ခ်င္းၿပဳိင္ပြဲတခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းဘက္က မိန္းကေလးက အေရးနိမ့္ေနတယ္။ တဖက္က ေရေရလည္လည္ေကာင္းတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည္တဖက္ေက်ာင္းက ေကာင္မေလးက ႐ုိက္ေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ တုိင္းမ္ေအာက္တ္ လုပ္ၿပီး အိမ္သာခဏ၀င္တယ္။ ဟာ…အဲသည္မွာ ကမၻာပ်က္ေတာ့တာဘဲ။
“ေၾကာက္ေသး…ေၾကာက္ေသး.ေၾကာက္ေသး” နဲ႔ မနားတမ္း ေအာ္ၾကေရာ။ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ႐ူပေဗဒဆရာ ဆရာဦးေဇာ္ေ၀က “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတုိ႔မွာ မေအ၊ႏွမ မရွိဘူးလား” လုိ႔ လာမန္မဲတာလည္း ခဏဘဲ ၿငိမ္တယ္။ ဆရာဟုိဘက္လွည့္သြားတာနဲ႔ ေအာ္ၾကျပန္ေရာ။
ပုိဆုိးသြားတာက…. မယ္မင္းႀကီးမက အိမ္သာက ျပန္ထြက္လာေတာ့ အားကစား ေဘာင္းဘီတုိကုိ ေရွ႕ေနာက္ ေျပာင္းျပန္မွား၀တ္လာတယ္။ ဟာ…ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။
“ေဘာင္းဘီ ေျပာင္းျပန္ႀကီးေဟ့….. ေဘာင္းဘီ ေျပာင္းျပန္ႀကီး” နဲ႔ သံၿပဳိင္ ကုန္းေအာ္ၾကတာ သူမချမာ လက္ရည္သာပါလ်က္နဲ႔ အကြက္ေတြမွားကုန္ၿပီး ေနာက္ဆုံး ႐ႈံးပါ႐ႈံးေတာ့တာဘဲ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေတာ္ေတာ္အက်င့္မေကာင္းတာဘဲ။ ၿပဳိင္ပြဲဆုိေပမယ့္ တကယ္ဆုိ မိန္းကေလးတေယာက္ကုိ ကာယိေႁႏၵပ်က္ေအာင္ သည္ေလာက္ထိေတာ့ မေအာ္သင့္ဘူးေပါ႔။
သထုံလမ္းက အားကစား႐ုံမွာလုပ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေတာင္႐ုိက္ၿပဳိင္ပြဲကုိ က်ေနာ္သြားအားေပးတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က (အခု နာမည္ေက်ာ္ဘေလာ့ဂါ)တန္ခူးတုိ႔က ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြ ထုတ္ၿပီးေရာင္းၾကတဲ့အခ်ိန္။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ သယ္သြားၿပီး တျခားေမဂ်ာကလူေတြေရာ၊ တျခားတကၠသုိလ္က ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာပါ ကူညီေရာင္းခ်ေပးခ်ိန္ေပါ႔။
ၾကက္ေတာင္႐ုိက္ၿပဳိင္ပြဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ားက အုိးစည္၊ ဒုိးပတ္ေတြနဲ႔ လာအားေပးတာခင္ဗ်။ သံခ်ပ္ေတြ ၿပဳိင္တူဆုိၾကတယ္။ တျခားေက်ာင္းက ေကာင္မေလးေတြကုိ မခံခ်င္ေအာင္ စပ္ဆုိထားတဲ့ သံခ်ပ္ေတြေပါ႔။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့….
“ကေတာ္ဆယ္ပါး တပါးအ၀င္
အင္ဂ်င္နီယာကုိ ရေအာင္ပုိးၾက…… အင္ဂ်င္နီယာကုိ ရေအာင္ပုိးၾက”
ကြန္ျပဴတာတကၠသုိ္လ္က ေက်ာင္းသူေတြကုိေတာ့….
“လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ တီဗီဟာ
ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္ ကြန္ျပဴတာဘဲ……..ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္ ကြန္ျပဴတာဘဲ”
စတဲ့ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေလး ေရးစပ္ထားတဲ့ သံခ်ပ္မ်ဳိးေတြေပါ႔။ အဲသည္သံခ်ပ္ေတြကုိ အုိးစည္ဒုိးပတ္ေတြနဲ႔ ၿမဳိင္ေနေအာင္ သံၿပဳိင္ေအာ္လုိက္ၾကေတာ့ တျခားေက်ာင္းက ေကာင္မေလးေတြဆုိတာ ၀ုိင္အုိင္တီေက်ာင္းသားေတြကုိ စိစိညက္ညက္ေၾကတဲ့အထိ အမႈန္႔ေခ်ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသေတြ အလိပ္လုိက္ထြက္ေနတာေပါ႔။
အဲဒါကုိ က်ေနာ္က အမွတ္မရွိဘဲ အီကုိ က ေကာင္မေလးေတြကုိ ကဗ်ာစာအုပ္သြားေရာင္းတယ္။ က်ေနာ္က ၀ုိင္အုိင္တီကမွန္းသိေတာ့ “မ၀ယ္ခ်င္ပါဘူး၊ သူတုိ႔ ၀ုိင္အုိင္တီက ေယာက္်ားေလးေတြက ေယာက္်ားမဆန္ဘူး။ အရမ္းမိန္းမဆန္တယ္” လုိ႔ ေျပာလႊတ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္စြာျဖင့္ “အုိ….ဒီလုိေတာ့ မေျပာပါနဲ႔လားဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ေလ…တကယ္ဘဲ….ဟုိ...ဟုိေလ…ကုိယ္က...ေယာက္….ေယာက္်ား…ဆန္ပါတယ္ဗ်ာ…အန္…အန္…အန္” လုိ႔ ၀င္ဦးေလသံကုိ တုေျပာေတာ့ သူတုိ႔ မရယ္ဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။
အဲသည္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ေကာင္ေတြကလည္း ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ့္ကုိ လြန္တယ္။
အမ်ဳိးသမီးၾကက္ေတာင္ တေယာက္ခ်င္းၿပဳိင္ပြဲတခုမွာ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းဘက္က မိန္းကေလးက အေရးနိမ့္ေနတယ္။ တဖက္က ေရေရလည္လည္ေကာင္းတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည္တဖက္ေက်ာင္းက ေကာင္မေလးက ႐ုိက္ေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ တုိင္းမ္ေအာက္တ္ လုပ္ၿပီး အိမ္သာခဏ၀င္တယ္။ ဟာ…အဲသည္မွာ ကမၻာပ်က္ေတာ့တာဘဲ။
“ေၾကာက္ေသး…ေၾကာက္ေသး.ေၾကာက္ေသး” နဲ႔ မနားတမ္း ေအာ္ၾကေရာ။ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ႐ူပေဗဒဆရာ ဆရာဦးေဇာ္ေ၀က “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတုိ႔မွာ မေအ၊ႏွမ မရွိဘူးလား” လုိ႔ လာမန္မဲတာလည္း ခဏဘဲ ၿငိမ္တယ္။ ဆရာဟုိဘက္လွည့္သြားတာနဲ႔ ေအာ္ၾကျပန္ေရာ။
ပုိဆုိးသြားတာက…. မယ္မင္းႀကီးမက အိမ္သာက ျပန္ထြက္လာေတာ့ အားကစား ေဘာင္းဘီတုိကုိ ေရွ႕ေနာက္ ေျပာင္းျပန္မွား၀တ္လာတယ္။ ဟာ…ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။
“ေဘာင္းဘီ ေျပာင္းျပန္ႀကီးေဟ့….. ေဘာင္းဘီ ေျပာင္းျပန္ႀကီး” နဲ႔ သံၿပဳိင္ ကုန္းေအာ္ၾကတာ သူမချမာ လက္ရည္သာပါလ်က္နဲ႔ အကြက္ေတြမွားကုန္ၿပီး ေနာက္ဆုံး ႐ႈံးပါ႐ႈံးေတာ့တာဘဲ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ေတာ္ေတာ္အက်င့္မေကာင္းတာဘဲ။ ၿပဳိင္ပြဲဆုိေပမယ့္ တကယ္ဆုိ မိန္းကေလးတေယာက္ကုိ ကာယိေႁႏၵပ်က္ေအာင္ သည္ေလာက္ထိေတာ့ မေအာ္သင့္ဘူးေပါ႔။
ေနာက္ပုိ႔စ္ထဲက်မွ က်ေနာ္တုိ႔ အီလက္ထေရာနစ္ေတြ ဗုိလ္စြဲခဲ့တဲ့ သထုံကြင္းကေဘာလုံးပြဲအေၾကာင္းကုိ ဆက္ပါဦးမယ္။
.jpg)
6 comments:
ကိုေပါ..ဆိုေတာ့..ႏွင္းၿဖဴၿဖဴေအာင္ သူငယ္ခ်င္းလား..
အရင္က မေလး႐ွားကေန စီဒီေတြပို႔ဖူးတယ္ေလ...
ဟုတ္လား...
အမွန္ေပါ႔….ဆရာမေရ။ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။
ကိုေပါေရ… သထံုလမ္းပြဲေတြ မႏြွဲလုိက္ရတာနာတယ္…
ကြ်န္မတို ့နွစ္မွာ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ခ်ံပီယံ သူငယ္ခ်င္းေလးတေယာက္ရွိတယ္…
သူက ၾကက္ေတာင္ရိုက္လဲေတာ္ သီခ်င္းဆိုလဲေတာ္… ဆုတခုခုေတာ့ ခ်ိတ္တာပဲ…
ကြ်န္မတို ့ရဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကို အဲလို ၾကိုးၾကိုးစားစား ေရာင္းေပးခဲ့တာ သိရလို ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… (အဲလို မေရာင္းရင္ကုန္ပ့ါမလားမသိ…)
ဆရာဦးေဇာ္ေ၀ကိုလဲ သတိရသြားတယ္… ဆက္ေရးပါဦးကိုေပါေရ… ျပန္နုပိ်ဳသြားသလို ခံစားရတယ္….
နဗန ကိုဖတ္ၿပီး အဲဒီ နွစ္ကတစ္ေယာက္ေယာက္လို႔ထင္ထားတာ...မွန္ေနတာ
ေပါ့..ေတာ္တယ္ေနာ္ း)
ေနေကာင္းပါတယ္..သူငယ္ခ်င္း န႔ဲေကာ အဆက္အသြယ္မ႐ွဘူးလား ...
ဒီတခါေတာ႔ ကိုေပါ ပို႔စ္ကို သိပ္မေစာင္႔ရပါလား..
ကိုေပါတို႔လူေတြ ဆိုးတာကို ေဖာ္ေကာင္လုပ္ေနၿပီ ထင္တယ္ :) ဒါမွမဟုတ္ ၀န္ခံခ်က္ ထင္ပါရဲ႔။
ေစာင္႔ဖတ္ပါအုံးမယ္။
မေနာ္ဟရီ........ျပည္တြင္းျပည္ပက သူငယ္ခ်င္းအားလုံးနဲ႔ မဆက္သြယ္ျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ ဆရာမေရ။
Post a Comment