ခုိ

Share |

ေရးသူ/ဓါတ္ပုံ- မဒမ္ေပါဇူးဇင္။
စာစီစာ႐ုိက္- ကုိေပါဇူးဇင္။

ငွက္ကေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။

ဘာေၾကာင့္ခ်စ္တာလဲ ဆိုရင္ေတာ့ တိတိက်က် မေျဖတတ္ဘူး။ “ခ်စ္လို႔ ခ်စ္တာ” လို႔ဘဲေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ပံုဆြဲရင္ ငွက္ပံုေလးေတြ အၿမဲဆြဲေနမိတယ္။

ငွက္ကေလးေတြ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ နားေနတာ.. ဒါမွမဟုတ္…လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံေနတာကို ေငးၾကည့္ရတာ ႏွစ္သက္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ဓါတ္ပံုလိုက္႐ိုက္ရတာမ်ိဳးဆို တခါမွ ပင္ပန္းတယ္လို႔ မခံစားရဘူး။ စင္ကာပူက Bird Park ေရာက္တိုင္း ငွက္ပံုေလးေတြ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ လိုက္႐ိုက္ရတာ ေပ်ာ္တယ္။

*************

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က ညေနေစာင္းေတြမွာ အမိႈက္သြားပစ္တိုင္း အံဖုံး႐ွိတဲ့ေနရာ နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ဝရန္တာလက္ရန္းမွာ ခိုတေကာင္ နားေနတတ္တာကို သတိထားမိတယ္။



ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ ငွက္ျမင္ရင္ မၾကည့္ဘဲမေနႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီေနရာေလးကလည္း အမႈိက္ပစ္တဲ့ေနရာဆုိေပမယ့္ အိမ္နီးခ်င္း တ႐ုတ္ႀကီးရဲ႕ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သစ္ပင္ပန္းပင္ေလးေတြ စိမ္းစိမ္းစုိစုိနဲ႔ ပန္းၿခံအငယ္စားေလးလုိပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီခုိဟာ ေနရာေလးကုိ သေဘာက်လုိ႔ အိပ္တန္းလာတက္တယ္လို႔ဘဲထင္လုိက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရက္ အမႈိက္သြားပစ္ရင္းနဲ႔ ဝရန္တာလက္ရမ္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းအုိးထဲက ခုိဥေလး ႏွစ္လုံးကုိ ေတြ႕လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီခုိလာၿပီး ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ သေဘာေပါက္သြားပါေတာ့တယ္။



ငွက္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အသိုက္ေတြကို လူေတြ အလြယ္တကူနဲ႔ လက္လွမ္းမမွီတဲ့ေနရာေတြမွာ ေဆာက္တတ္ၾကတယ္။ စင္ကာပူမွာဆိုရင္ေတာ့ MRT ရထားလမ္းနဲ႔ ရထားလမ္းေဒါက္တိုင္ေတြၾကားက ကပ္သီးကပ္သပ္ ေနရာေလးေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတြ႔ရတတ္တယ္။

ဒီ ခိုမ က်မွ ပန္းအိုးထဲမွာ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အသိုက္လာလုပ္ေလတယ္။ အိမ္တုိင္းက တေန႔ အနည္းဆံုး တေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္ အမႈိက္သြားပစ္ၾကတဲ့ေနရာမွာဆုိေတာ့ ဒီခုိႏွယ္.. လူမေၾကာက္တတ္လိုက္တာ....လို႔ ေတြးမိတယ္။ အင္းေလ……ဒီမွာကလည္း ငွက္ေတြ႔ရင္ “ ဒါ...ေၾကာ္စားလို႔ရတယ္” လို႔ ေတြးမယ့္လူ ႐ွားေပတာကိုး။ စင္ကာပူမွာ ငွက္ေတြအားလံုး လြတ္လပ္ခြင့္႐ွိၾကပါတယ္။ က်ီးကန္းေတြကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေပါ႔။ သူတုိ႔ကုိ သက္ဆိုင္ရာက ေလေသနတ္နဲ႔ မၾကာမၾကာ လိုက္ပစ္တာႀကံဳဖူးတယ္။

*************

အသုိက္ကုိ လူသူကင္းေဝးၿပီး လုံၿခဳံတဲ့ေနရာမွာ လုပ္ရမယ့္အစား ပန္းအုိးကုိ အသုိက္လာလုပ္တာကုိက လြန္လွၿပီ။ ဒီၾကားထဲ အသုိက္အတြက္ သစ္ကုိင္းေျခာက္ကေလးတစ၊ တံျမက္စည္းစေလးတမွ်င္ေတာင္ ခ်ီသယ္မလာဘဲ… ပန္းအုိးထဲက ေျမႀကီးေပၚမွာ ဥႏွစ္လုံးကုိ ဒီအတုိင္းႀကီး ဥ ခ် သြားတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဒီခုိမ ပ်င္းပုံကုိ ၾသခ်မိပါတယ္။

တုိက္တထပ္တည္းမွာ ေနၾကသူေတြအားလုံးလုိလုိကေတာ့ ဒီခုိမနဲ႔ ခုိဥႏွစ္လုံးကိစၥကုိ စိတ္ဝင္စားၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ နဂုိက ဓါတ္ေလွကားထဲ ဆုံၾကရင္ေတာင္ ၿပဳံးျပေဖာ္မရဘဲ ဘာသိဘာသာေနတတ္သူေတြဟာ ဒီခုိေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာစရာ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့တယ္။

ပန္းအုိးပုိင္ရွင္ တ႐ုတ္ႀကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာအပြင့္ဆုံးေပါ႔။ သူ႕ပန္းအုိးကုိ ေရြးၿပီး ခုိမက ဥသြားတာကုိ သူက ဂုဏ္ယူဝမ္းသာေနပုံရတယ္။ သြားရင္းလာရင္း လွမ္းၾကည့္လုိက္ရင္ သူ႕ကုိ ပန္းအုိးနားမွာ အျခားတေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ စကားေျပာေနတာ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ မ်က္နွာကလည္း သကာရည္လိမ္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ေပါ႔။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္က လူဆုိလည္း မနက္တုိင္း ႐ုံးမသြားခင္ ဓါတ္ေလွကားေစာင့္ရင္း ခုိဥကုိ အရင္ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ရတာ အေမာ။ က်မ ညေန႐ုံးက ျပန္လာလို႔ ခုိဥ သြားၾကည့္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြဆုိ ပန္းအုိးနားမွာ ပုိင္႐ွင္ အဖုိးႀကီးနဲ႔လည္း စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ… “ဥက ေပါက္ကာနီးၿပီး ထင္တယ္” အစခ်ီၿပီး ဘာညာသာရကာ ေျပာၾကတာေပါ့ေလ…။

ဥ ကေျမႀကီးေပၚမွာဆုိေတာ့ အေကာင္ေလးေတြေပါက္လာရင္ ေအးေနလိမ့္မလား ေတြးမိတာနဲ႔ မေနသာလုိ႔ ႐ုံးနားက သစ္ကုိင္းေျခာက္ေသးေသးေတြ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေကာက္လာၿပီး အသုိက္ကုိ ကူေဆာက္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္တေန႔ အိမ္က အထြက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အိမ္ကလူရဲ႕ အေမ နဲ႔ ပက္ပင္းတုိးလုိ႔ ၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ အဖြားႀကီးကလည္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း စကားစလာပါတယ္။ သူ႕သားက သူ႕ကုိ “အေမေရ…ခုိမေတာ့ အသုိက္လုပ္ဖုိ႔ သစ္ရြက္ေတြ သယ္လာၿပီ”…လုိ႔ လာေျပာသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူက “ဒီခုိမ သယ္လာတာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ပန္းအုိးအဖုိးႀကီး ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေရွ႕အိမ္က တေယာက္ေယာက္ လုပ္ေပးတာေနမွာေပါ႔”..လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ရေသးတယ္ဆုိပဲ။ ဒီခုိမပ်င္းပုံအေၾကာင္း တထပ္လုံး သတိထားမိေနတာကုိ သိလုိက္ရတဲ့အတြက္ ၿပဳံးမိေသးတယ္။

*************

ဘယ္လုိပဲ ပ်င္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ဥေတြကုိေတာ့ ခုိဖုိတလွည့္ ခုိမတလွည့္ တစုိက္မတ္မတ္ ဝပ္ေဖာ္ရလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္ေျပာရမယ္။



ဒီလုိနဲ႔ ခုိကေလးႏွစ္ေကာင္ ေပါက္လာပါတယ္။ ဥက ေပါက္ကာစ အသည္းယားစရာ အ႐ုပ္ဆုိးဆုိး ငွက္ေပါက္စေလးေတြေပါ႔။



ေပါက္ၿပီး မၾကာလုိက္ပါဘူး။ တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္လည္း ေနေရာ.. ခုိထီးေရာခုိမပါ ေပ်ာက္သြားလုိက္ၾကတာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီမွာတင္ ဟုိပန္းအုိးအဖုိးႀကီးချမာ အလုပ္ေတြ ပိုေတာ့တာေပါ႔။ ေလတုိက္တဲ့ဒဏ္က ကာကြယ္ဖုိ႔ရယ္၊ ခုိေလးေတြ ေအာက္ျပဳတ္မက်ေအာင္ရယ္ စကၠဴကတၳဴျပားေတြ သုံးၿပီး အသုိက္ကုိ ျပဳျပင္ေပးရ၊ ခိုေလးေတြကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ရနဲ႔။ အမႈိက္သြားပစ္ရင္းနဲ႔ဆုံရင္လည္း သူ႕ပါးစပ္က “ဒီ ခုိမ၊ ကေလးေတြကုိ ပစ္ထားၿပီး ဘယ္သြားေနပါလိမ့္” ဆုိတာမ်ဳိး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပာေနတတ္ေသးတယ္။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ခိုေလးတေကာင္ ေသသြားတယ္။ အေမရဲ႕ ကိုယ္ေငြ႔မရတာလဲ ပါမွာေပါ့ေလ။



အဖိုးႀကီးလည္း က်န္တဲ့တေကာင္ကို တအားဂ႐ုစိုက္ေတာ့တာ။ ေရခြက္ နဲ႔ ေပါင္မုန္႔စေလး ေတြကိုလည္း အသိုက္နားမွာ အဆင့္သင့္ ထားေပးတယ္။ ခိုကေလးကေတာ့ သိပ္စားတာကုိ မေတြ႕ရဘူး။ တခ်ိန္လုံး အိပ္ခ်ည္းေနတာပဲ။



အသက္ျပင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား။ က်န္တဲ့တေကာင္ကေတာ့ တေန႔တျခား အေကာင္ထြားလာတယ္။ သီတင္းႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခိုေလးမွာ အေမႊးအေတာင္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္စုံလာၿပီး ေပါက္ကာစကေလာက္ အၾကည့္ရမဆုိးေတာ့ဘူး။



တေန႔ ႐ုံးက ျပန္လာေတာ့ သမီးက ဆီးေျပာတယ္။ “ေမေမေရ ဒီေန႔ ခုိမ သူ႕ကေလးကုိ ျပန္လာၾကည့္တယ္” တဲ့။ ေၾသာ္....ေကာင္းပါေလ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ခုိမက ထင္သေလာက္ေတာ့ မဆုိးေသးဘူးေပါ႔။ အစက ခုိကေလးကုိ ဘယ္သူအပ်ံသင္ေပးမလဲလုိ႔ စုိးရိမ္ေနခဲ့တာ။ သူ႕မွာ မိခင္ေမတၱာေတာ့ က်န္ေသးပုံရတယ္။

*************

ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔႐ုံးပိတ္ရက္၊ မနက္ေစာေစာ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထုိင္ေနတုန္း ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ ငွက္ေတာင္ပံ ခတ္သံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ၾကားေနလုိ႔ အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႕ကုိ အပ်ံစသင္တဲ့ေန႔ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ခုိအေဖနဲ႔ ခုိအေမမွာ သူ႕ကုိ ပ်ံဖုိ႔ နားခ်ရင္း ေတာ္ေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္ေနပုံရတယ္။ သူကေတာ့ လက္ရန္းေပၚမွာ နားေနတာ၊ တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္ဘူး။



ဒီခုိကေလး စပ်ံတဲ့ အခ်ိန္ေလးကုိ အမိအရ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္လုိ႔ ကင္မရာကုိ အျမန္ေျပးယူလုိက္တယ္။

အပ်ံသင္တာကုိ ေခ်ာင္း႐ုိက္တဲ့ေနရာကေတာ့ ဒစၥကာဗာရီတုိ႔ ဘီဘီစီတုိ႔ထဲကလုိ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ ေရခ်ဳိးခန္းျပဴတင္းေပါက္ ေသးေသးေလးက တဆင့္ပါ။ လူတရပ္ထက္ ျမင့္တဲ့ ျပဴတင္းေပါက္မုိ႔ ေခြးေျခခုံအပုေလးေပၚမွာ မတ္တတ္ရပ္၊ တ႐ုတ္ကပ္ မွန္ျပားေပၚ ကင္မရာကုိ ေမးတင္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေစာင့္ခဲ့ရတယ္။

တနာရီ နီးပါးေလာက္ ၾကာလာတဲ့အထိ ဒင္းကေလးက မပ်ံေသးေတာ့ လူကလည္း ေညာင္း၊ ကင္မရာေပါက္ထဲ ေခ်ာင္းရလြန္းလို႔ မ်က္စိေတြကလည္းျပာ၊ ေခၽြးေတြကလည္း တၿပဳိက္ၿပဳိက္နဲ႔ေပါ႔။

ခုိႏွစ္ေကာင္ ချမာလည္း သူတုိ႔ ကေလးေရွ႕က ဟန္ေရးျပၿပီး ပ်ံျပေနရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး။



ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ စ ပ်ံပါေတာ့တယ္။



ခဏေနေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ေရခ်ဳိးခန္းျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ အနီးဆုံး လက္ရန္းေဘာင္ေပၚမွာ လာနားပါတယ္။



သူ႕အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ အသုိက္ေနရာကေန သူ႕ကုိ ျပန္ေစာင့္ေနၾကပါၿပီ။



ေနာက္ဆုံးမွာ သူလည္း သူ႕အသုိက္ဆီကုိ ပ်ံသြားပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ ပန္းအုိးအသုိက္ကုိစြန္႔ၿပီး သူဟာ အရြယ္ေရာက္တဲ့ ခုိကေလးတေကာင္အျဖစ္ အေဝးကုိ ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွာပါ။ သြားရင္းလာရင္း တုိက္ေခါင္မုိးေပၚမွာ၊ MRT လမ္း လက္ရန္းေဘာင္ေတြေပၚမွာ ခုိကေလးေတြကုိ ျမင္မိရင္ ပန္းအုိးထဲက ခုိကေလးမ်ားလားလုိ႔ သတိတရ ေတြးျဖစ္ေနဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။