“ရထားေပၚမွာ… က်ဴတန္းထဲမွာ…. ေလာကႀကီးမွာ”

Share |

ဘူတာတခုတြင္ MRT ေပၚသုိ႔ အဘုိးႀကီးအုိတေယာက္ တုန္ခ်ိခ်ိ တက္လာကာ လူၾကားထဲတြင္ တုိးေ၀ွ႕ၿပီး သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ထားေသာ သတ္မွတ္ထုိင္ခုံေရွ႕တြင္ သြားရပ္သည္။ ထုိထုိင္ခုံတြင္ကား နားၾကပ္ကုိ နားထဲထည့္လ်က္ အမ္ပီသရီးနားေထာင္ေနသည့္ အသက္၂၀ ခန္႔ရွိလူသည္ သူ႕ေရွ႕တြင္ အဘုိးႀကီးလာရပ္သည္ကုိ မသိဟန္ေဆာင္ကာ အိတ္ထဲမွ လက္ကုိင္ဖုန္းကုိ ထုတ္ၿပီး ဟုိႏွိပ္သည္ႏွိပ္လုပ္ေနေလသည္။ အမွန္တြင္ကား လူရြယ္အေနျဖင့္ ထုိင္ခုံေနရာကုိ မိမိထက္ ပုိ၍လုိအပ္ေနေသာ သက္ႀကီးရြယ္အုိအတြက္ ဖယ္ေပးရမည့္ ၀တၱရားရွိေလသည္။

ဤျမင္ကြင္းကုိ အနားရွိလူအေတာ္မ်ားမ်ားက သတိျပဳမိသည့္တုိင္ မည္သူကမွ် လူရြယ္အား အမုန္းခံ၍ ေနရာဖယ္ေပးရန္ မေျပာေခ်။ အတန္ၾကာေသာအခါ အနားမွ လူတဦးသည္ မေနသာေတာ့ပဲ လူရြယ္အား ဖယ္ေပးရန္ ေျပာဆုိေလသည္။ ထုိအခါ လူငယ္သည္ ထုိသုိ႔ ဖယ္ေပးရန္ေျပာသူအား မၾကည္လင္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ တခ်က္ၾကည့္ကာ ထုိင္ခုံမွ မထခ်င္ ထခ်င္ႏွင့္ ဖယ္ေပးေလေတာ့သည္။

ဤအျဖစ္အပ်က္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ လူရြယ္သည္ မိမိသက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေရးအတြက္ မိမိတြင္ ျပဳဖြယ္ရွိေသာ ၀တၱရားတခုကုိ မသိက်ဳိးက်င္ျပဳကာ ေနခဲ့သည္မွာ ထင္ရွားသည္။ တဖန္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူမ်ားတြင္ လူငယ္၏ အျပဳအမူကုိ မႀကဳိက္ေသာ္ျငား မွားယြင္းေသာ ထုိအျပဳအမူကုိ ေထာက္ျပရန္ ၀န္ေလးၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ေထာက္ျပေသာသူသည္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္ေသာ ကိစၥရပ္တခု ျဖစ္လာေစရန္ အမုန္းခံ၍ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္သည္ကုိ ေျပာသည့္အတြက္ ခ်ီးက်ဴးထုိက္ေပသည္။ လူငယ္အေနျဖင့္ကား သူမသိက်ဳိးက်င္ျပဳေနေသာ ၀တၱရားကုိ တစုံတေယာက္မွ သိသာထင္ရွားေအာင္ ေထာက္ျပသည့္အတြက္ အရွက္ရသည္။ ထုိ႔အျပင္ သူ၏ ေနရာကုိ ဖယ္ေပးရသျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ စီးနင္းလုိက္ပါခြင့္ ဆုံး႐ႈံးသြားသည္။ ဤအေၾကာင္းရင္းခံမ်ားေၾကာင့္ ဖယ္ေပးရန္ေျပာသူအား အမုန္းထားသည္။

သုိ႔ေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္မ်ဳိးတြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိမိအသိစိတ္ျဖင့္ အလုိအေလ်ာက္ ဖယ္ေပးသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ သူတပါးမွ ဖယ္ေပးရန္ေျပာေသာအခါတြင္မွ အသာတၾကည္ဖယ္ေပးတတ္သည္လည္းရွိ၏။ ဖယ္ေပးေသာ္လည္း ေစာေစာက လူငယ္ကဲ့သုိ႔ပင္ မၾကည္မသာျဖင့္ ဖယ္ေပးတတ္သည္လည္း ရွိ၏။ အဆုိးဆုံးမွာကား မည္သုိ႔ပင္ ဖယ္ခုိင္းပါေစ၊ မ်က္ႏွာပုပ္ႏွင့္ ဆက္လက္ထုိင္ေနတတ္သူမ်ားလည္း ရွိသည္။ အကယ္၍ ဖယ္မေပး႐ုံမွ်မက ေျပာလာသူအား “ငါက အစကေတာ့ လူႀကီးကုိ ဖယ္ေပးမလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ မင္း ၀င္ေျပာတာကုိ ေသာက္ျမင္ကပ္တဲ့အတြက္ ဖယ္မေပးခ်င္ေတာ့တာ”ဟု မခုိင္လုံေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ ေပးလ်က္ ေနရာတြင္ ဆက္လက္၍ ေပကပ္ထုိင္ေနတတ္ၾကသူမ်ားမွာ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အစကေတာ့ လႊတ္ေပးမလုိ႔ စဥ္းစားေနပါတယ္၊ အခုေတာ့ ယက္ေတာကိစၥျဖစ္လာတဲ့အတြက္ လႊတ္မေပးေတာ့ပါဘူး” ဟု ေျပာထြက္ေသာ နအဖ၏ မိန္းမရႊင္ပါးစပ္ႏွင့္ တူေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ဤကိစၥမ်ဳိးမွာ ဥပေဒျဖင့္ ျပ႒ာန္းထားျခင္းမဟုတ္၍ တရားဥပေဒအရ အေရးမယူႏုိင္ေခ်။ ကုိယ့္အသိစိတ္ႏွင့္ကုိယ္ ၀တၱရားကုိ သိၾကရန္သာရွိသည္။

ဤသုိ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကုိ ေနရာဖယ္ေပးရသည့္ကိစၥမွာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ အမ်ားစုမွ ေကာင္းေသာစံအျဖစ္ လက္ခံထားၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးျဖစ္၍ ဖယ္ေပးရန္ ၀ံ့၀ံ့စားစား ၀င္ေျပာသူအား အမ်ားစုမွ အျပစ္မျမင္တတ္ၾကေပ။ ဖယ္ေပးရသူအေနျဖင့္လည္း ၀င္ေျပာသူကုိ ျပန္လည္၍ ႏႈတ္တုန္႔မျပန္ရဲေပ။ အလြန္ဆုံး မ်က္ႏွာပုပ္ထား႐ုံမွ်သာ တတ္ႏုိင္ေပသည္။

သုိ႔ေသာ္ လူအမ်ား က်ဴတန္းစီေနသည့္ ေနရာတြင္ လူတေယာက္ ၾကားက ျဖတ္၍ တန္းစီသည့္ ကိစၥကုိ ၾကည့္ၾကပါစုိ႔။ ဤျဖစ္ရပ္တြင္ ၾကားျဖတ္တန္းစီျခင္းကုိ ေနာက္တြင္ တန္းစီေနသူ မည္သူမွ် ႏွစ္သက္ႏုိင္ၾကသည္ မဟုတ္ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ ထုံးစံအတုိင္း ထုိသူ၏ မတရားလုပ္ျခင္းကုိ ကန္႔ကြက္ေျပာၾကားရန္ အမ်ားစုသည္ ၀န္ေလးၾကသည္ကုိ ေတြ႕ၾကရသည္။ အကယ္၍ ေစာေစာကလုိပင္ တရားသျဖင့္ ျဖစ္ေစခ်င္သူ တစုံတေယာက္က ၾကားျဖတ္တန္းမစီရန္ ၀င္ေျပာမည္ဆုိပါက အခန္႔မသင့္လွ်င္ ၾကားျဖတ္သူက ရွက္ရမ္းရမ္းကာ ႏႈတ္ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းျဖင့္ ျပန္လည္ရန္ေတြ႕တတ္သည္ကုိလည္း ႀကဳံေတြ႕ၾကဖူးေပမည္။

ထုိအခါမ်ဳိးတြင္…. က်ဴတန္းထဲမွ လူ ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းခန္႔သည္ ၾကားျဖတ္တန္းမစီရန္ ၀င္ေျပာသူဖက္က (အသံတိတ္) ေထာက္ခံတတ္ၾကသည္။ လူ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းခန္႔သည္ကား မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဤကိစၥျဖစ္ပ်က္သြားသည္ကုိ (oblivious) မသိလုိက္ၾကသည္မွာ မ်ားသည္။

စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသည္မွာ က်န္ေသာ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္း၏ စိတ္ေနသေဘာထားျဖစ္သည္။ ထုိသူတုိ႔သည္ က်ဴၾကားျဖတ္တန္းစီခံလုိက္ရျခင္းကုိ လုံး၀မႏွစ္သက္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုတ္ေဖာ္ကန္႔ကြက္ရန္လည္း မ၀ံ့ရဲၾက။ တဖန္ တစုံတေယာက္မွ ထုတ္ေဖာ္ကန္႔ကြက္ခဲ့လွ်င္ ထုိသူကုိ ေထာက္ခံရမည့္အစား ၄င္းတုိ႔ မျပဳမူ၀ံ့သည့္ အမႈတရပ္ကုိ ထုိသူက ျပဳမူခဲ့ျခင္းျဖစ္၍ ထုိသူအေပၚတြင္ မနာလုိ ၀န္တုိလုိလ်က္ အေၾကာင္းမဲ့ အမုန္းပြားကာ ထုိသူ၏ လုပ္ရပ္ကုိ မေထာက္ခံေတာ့ေခ်။ က်ဴတန္းျဖတ္သူက ရန္ေတြ႕ခဲ့လွ်င္ ထုိ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းစိတ္ထဲတြင္ က်ိတ္ၿပီးပင္ ၀မ္းသာတတ္ေသးသည္။ “ေကာင္းတယ္၊ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ မွတ္ေပေရာ့” ဟုလည္း သူတုိ႔၏ မ်က္မုန္းက်ဳိးစိတ္ကုိ တုိးတုိးတဖုံ၊ သိသာေအာင္တမ်ဳိး ေဖာ္ျပတတ္ၾကသည္။ ထုိသူမ်ဳိးမွာ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ ဘာမွ မသိလုိက္သူ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းကို အျမင္မွန္ရေအာင္ ျပဳလုပ္ရန္လြယ္ကူေသာ္လည္း ထုိဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းမွာကား ျပဳျပင္ရန္ ခဲယဥ္းလွသည္။ ထုိသူမ်ားသည္ ဓမၼဖက္မွ ရပ္တည္သူမ်ားကုိ အမနာပ ေ၀ဖန္အျပစ္ေျပာကာ မ်က္မုန္းက်ဳိးၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထုိသူတုိ႔၏ စိတ္ေနသေဘာထားသည္ ယုတ္ညံ့လွေခ်သည္။

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုသည္ သိပ္ၿပီး ႀကီးက်ယ္အေရးပါလွသည့္ ကိစၥမ်ား မဟုတ္လွေသာ္လည္း အေရးပါလွေသာ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္လည္း လူတုိ႔၏ တုန္႔ျပန္ပုံမ်ားမွာ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ျဖစ္ေလသည္။

အဓမၼကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်က်ဴးလြန္သူမ်ား၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ အဓမၼႀကီးထြားေနသည္ကုိ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနသူမ်ား၊ အဓမၼဖက္ကုိ တုိက္ဖ်က္ရန္ ႀကဳိးစားၾကသူမ်ား၊ ထုိသုိ႔ အဓမၼကုိ တုိက္ဖ်က္ရန္ႀကဳိးစားသူမ်ားကုိ အလုိလုိ မ်က္မုန္းက်ဳိးေနသူမ်ား စသျဖင့္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး အေထြေထြကုိ ဤေလာက ဇာတ္ခုံႀကီးေပၚတြင္ အထင္းသားေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။