"Permit to mourn"

Share |

Documentary ႐ုိက္ကူးထုတ္လုပ္သူ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမိတ္ေဆြတေယာက္က လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္က နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေသဆုံးခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဆုေတာင္းပြဲက်င္းပစဥ္ က်ေနာ့္ ဆဲလ္ဖုန္းမွာ မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့တဲ့ ဗီဒီယုိေတြကုိ အခုလုိခ်င္ပါတယ္ဆုိလာတဲ့အတြက္ ညက ကြန္ျပဴတာထဲကုိ တဆင့္ကူးထည့္ၿပီး ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။

ဗီဒီယုိေလးေတြ ျပန္ၾကည့္ရင္း အဲဒီအခ်ိန္က စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္ဗ္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕ကုိ အသြား စကၤာပူက ရဲေတြက လမ္းမွာျဖတ္ၿပီး တားဆီးဖုိ႔ ႀကဳိးစားခဲ့ပုံကုိ အဂၤလိပ္လုိ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးသားၿပီး စကၤာပူဒီမုိကရက္ပါတီ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု အဲသည္ေဆာင္းပါးေလးကုိ မဖတ္ရေသးသူမ်ား ဖတ္ရေအာင္ အမွတ္တရျပန္တင္လုိက္ပါတယ္။ (အဂၤလိပ္လုိ ေရးသားရာမွာ ပါသြားတဲ့ အမွားေတြနဲ႔ စာေခ်ာေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ကုိမ်ဳိးျမင့္ေမာင္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။) ျမန္မာလုိသာ ဖတ္လုိသူမ်ားအတြက္ ျမန္မာဘာသာျပန္ကုိလည္း ေအာက္ဆုံးမွာ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

Thursday, 22 May 2008
Aung Naing Moe

THE TAXI, carrying the four of us, had just turned into St. Martin's Drive when the three plain-clothes police officers tried to flag it down. It was almost 6:50pm on Saturday, 17 May 2008.

"Don't stop," shouted by the four of us almost simultaneously. I was sitting in the front passenger’s seat while my wife Han Thu Lwin, Myo Myint Maung and another Burmese friend were in the back seat, all of us holding flowers in our hands.

To our dismay, the Singaporean taxi driver pulled the taxi over to the roadside gently.

"Whooi…a long way to go," I sighed. I then started to realize the extent of police dominance in Singapore and the level of obedience shown by the ordinary citizens here. Nowhere else in the world would you find a taxi driver stopping at the flagging of non-uniformed police officers so easily against the wishes of the passengers in his taxi.

Showing his badge, one of the three policemen asked, "Are you residents here, sir?"

I was secretly amused by the question wondering how a person like me wearing cheap shirts and taking a cab, not driving a good car, could inspire the police to think that I might live in such an affluent district. But, I simply replied, "No, we are not."

"Where are you going, sir?"

"To the Burmese embassy."

“Sorry, sir, you can't go there because the Myanmar (Burmese) embassy is already closed.”

I must admit that I was particularly proud to be a Burmese citizen at that moment because our embassy was extraordinarily effective in communicating with us, citizens of Burma, by keeping Singapore police to answer on its behalf about its opening hours at the entrance of St Martin's Drive.

Or perhaps it was just that the police underestimated my ability to think for myself. So, the sudden, mistaken pride that came to me out of thin air vanished immediately. Hey, do you think I am a moron? All Burmese in Singapore know that our embassy is normally closed on Saturdays.

"Don't worry, please. We are not going inside the embassy. We just want to go in front of the Burmese embassy to mourn for our people who died in the Cyclone Nargis. Anyway, thanks for your information."

“No, Sir. You can't go there. We advise you to leave this area immediately.”

Oops! Was it because the Cyclone Nargis was now passing through the St Martin's Drive, too? I was starting to worry about the safety of the residents living there.

But just in time, to quell my unwarranted anxiety, our old friend Mr Deep Singh from Tanglin Police Station came to the scene and chanted the very much familiar police mantra to our impatient ears.
“You can't assemble without a police permit. You are advised to leave.”

“But....please wait, wait! There are only four persons on this taxi excluding the driver. How could this become an illegal assembly?”
He didn't answer our question. But he said, “As long as you have intention...”

"Oh, my god! Intention to do what? Our intention is just to mourn for our people who died because of the cyclone.”

Then he suggested that we should go to the temple to pray and mourn.
Please note that these were just advice and suggestions only; they didn't amount to warnings. So, why should we be advised and suggested repeatedly for so long without being allowed to get through? We appreciated his advice and suggestions, of course, because they were free. But, whether we took them or not was solely our own choice. To force us to accept his advice and hamper us from going in was too much for us. It was utterly outrageous.

Myo Myint Maung, who was sitting in the back seat, told the police officers that the only one piece of land in Singapore where we, Burmese, truly had the highest sense of belonging was our Burmese embassy.

At last, Mr Singh asked for our particulars, even though the three of us – my wife, Myo Myint Maung and myself – had given our particulars to his department on a few occasions in the past. At first, we argued for some minutes on why we needed to submit our particulars for just going to our embassy and mourning for our people.

Then, to our great astonishment, the extremely considerate Mr Singh said, "Please don't waste the time. The taxi driver will lose his valuable time to earn money. Please be considerate."

At first, I didn't believe my ears. During the whole conversation, the taxi meter was ticking and needless to say it was me who had to pay for the fare eventually. The driver was earning his fair income in the whole episode. Furthermore, I can swear that this delay was not caused by us. We were the one who wanted to arrive at our destination as soon as possible.At last, as it seemed that the police was not going to allow us to go in without showing our particulars, we gave them to the police and proceeded to the embassy where we found a couple who arrived just before us. But, they said that they didn't have to show their particulars. Why was the law applied selectively to us instead of being applied equally to all?

Later, I came to know that about 50 Burmese who also came to mourn at the embassy gradually started to gather at the entrance of St Martin's drive. At first, police were busy advising them to go back. When they refused and continued to hang around there, the police asked them for their particulars. As the crowd gradually grew to about 100 people, the police at last agreed to let us go in groups of four persons to the gate of the Burmese embassy to mourn there for five minutes each. However, it was not before a series of negotiations as well as heated exchanges between the police and the three of us.

At the end, the police told us not to hold any hard feelings and apologized individually for the embarrassment caused earlier. Of course, we forgave them because we understood their position. They were police officers just carrying out their duties. They too are human beings with kind hearts; we believe that. But, we still hope the law will be applied equally to all races, nationalities, and religions, not selectively. Moreover, it should be applied fairly and correctly.

We wish Singapore a more vibrant society with more freedom and openness where every resident has the right to life, liberty and pursuit of happiness.

http://yoursdp.org/perspective/vantage/38-vantage/471-permit-to-mournPermit to mourn

ျမန္မာလုိ ဖတ္႐ႈရန္။........

“တညခ်မ္း၀ယ္”

ေမလ ၁၇ ရက္။ စေနေန႔ညေန။

က်ေနာ္တုိ႔ ေလးေယာက္ စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ တကၠစီကား စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္ဗ္လမ္းထဲကုိ ခ်ဳိး၀င္လုိက္ေတာ့ ညေန ၇ နာရီထုိးဘုိ႔ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ဘဲ လုိေတာ့တယ္။ ကား၀င္လာတာျမင္ေတာ့ အရပ္၀တ္နဲ႔ ရဲသုံးေယာက္က လမ္းထိပ္ကေန လက္ျပၿပီး လွမ္းတားတယ္။

“မရပ္နဲ႔။ မရပ္နဲ႔”

က်ေနာ္တုိ႔ ေလးေယာက္စလုံး တၿပဳိင္တည္းလုိလုိ ေအာ္လုိက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေရွ႕ခန္းမွာ ထုိင္လ်က္။ မဒမ္ေပါ၊ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္နဲ႔ အျခား ျမန္မာတေယာက္က တကၠစီေနာက္ထုိင္ခုံမွာ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးလက္ထဲမွာ ပန္းေတြ ကုိယ္စီကုိင္ထားၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ တကၠစီသမားက ကားကုိ လမ္းေဘးကုိ ဆြဲခ်ၿပီး ညင္ညင္သာသာ ထုိးရပ္ေပးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပိန္သြားတယ္။

“အင္း.....ဒီပုံနဲ႔ေတာ့ ေက်ာ္လႊားရမယ့္အရာေတြက မ်ားေသးတယ္” လုိ႔ ေတြးရင္း က်ေနာ္သက္ျပင္းတခ်က္ကုိ ပင့္႐ႈိက္လုိက္မိတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ စကၤာပူမွာ ရဲေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကီးစုိးလႊမ္းမုိးေနတယ္၊ သာမန္အရပ္သားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ဦးက်ဳိးေနတယ္ဆုိတာကုိပါ သိသိသာသာႀကီး ခံစားလုိက္မိတယ္။ ကမၻာေပၚက တျခားဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ခရီးသည္တင္ေဆာင္လာတဲ့ တကၠစီကုိ အရပ္၀တ္ရဲက လွမ္းတားရင္ ခရီးသည္ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘယ္တကၠစီသမားမွ လြယ္လြယ္ကူကူ ရပ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက စကၤာပူေလ။

ရဲသုံးေယာက္အနက္ တေယာက္က သူ႕ ရဲတံဆိပ္ကဒ္ျပားကုိ ျပရင္း.....“ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဒီ လမ္းထဲမွာ ေနတဲ့လူေတြလား” တဲ့။ ၾကည့္ဦး....ေမးပုံက။ လူဆုိး။

က်ေနာ္ က်ိတ္ၿပီး ရီခ်င္သြားတယ္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ကြယ္။ အေပါစား စပုိ႔ရွပ္ကေလး၀တ္ၿပီး အငွားကားစီး၀င္လာတဲ့သူကုိမွ ဒီလူခ်မ္းသာရပ္ကြက္မွာ ေနတဲ့လူလားလုိ႔ ေမးရက္ပေလတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္ကေတာ့ “မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ဘဲ ခပ္တုိတုိ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။

ရဲ။..........။ “ဒါဆုိ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ ခင္ဗ်”

က်ေနာ္။...........။ “ျမန္မာသံ႐ုံးကုိ”

ရဲ။...........။ “၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာသံ႐ုံးကို ဒီအခ်ိန္ပိတ္ပါတယ္။ သြားလုိ႔မရပါဘူး။”

အဲဒီတဒဂၤမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္ရတာကုိ အေတာ္ေလးဂုဏ္ယူသြားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမန္မာသံ႐ုံးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြကုိ အေရးတယူနဲ႔ သံ႐ုံးဖြင့္ခ်ိန္ပိတ္ခ်ိန္ကုိ စကၤာပူရဲကတဆင့္ ပါးစပ္ငွားၿပီး ထိေရာက္စြာအေၾကာင္းၾကား ေပးေနႏုိင္တာကုိး။ ဟာ...ေနဦး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဧကႏၱ၊ အရပ္၀တ္နဲ႔ ဒီငနဲသားက ငါ႔ရဲ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းကုိ ေလွ်ာ့တြက္တာဘဲျဖစ္ရမယ္။ ဟင္းဟင္း လူကုိမ်ား ငတုံး ေအာက္ေမ့ေနလားမသိဘူး။ ေဟ့...ဒီမယ္ ျမန္မာသံ႐ုံးဆုိတာ စေနေန႔ ဘယ္ေတာ့မွ မဖြင့္ဘူးဆုိတာ ျမန္မာတုိင္းသိတယ္ကြယ့္။ ဘာမွတ္ေနလဲ...ဟင္း...ဟင္း။ (စိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္တာပါ။) ပါးစပ္ကေတာ့.....

“မပူပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း သံ႐ုံးထဲ ၀င္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ နာဂစ္ဆုိင္ကလုန္း တုိက္ခတ္လုိ႔ ေသဆုံးသြားတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ သံ႐ုံးေရွ႕မွာဘဲ ခဏတျဖဳတ္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းမလုိ႔ပါ”

ရဲ။.............။ “အဲဒီကုိ သြားလုိ႔မရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အေနနဲ႔ ဒီေနရာကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးလုိပါတယ္။”

ဗုေဒၶါ..... သြားလုိ႔မရဘူးဆုိပါလား။ ဘုရား... ဘုရား... စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းထဲမွာပါ နာဂစ္မုန္တုိင္းတုိက္ခတ္သြားေလေရာ့သလားမသိ။ သြားၿပီ... ငါတုိ႕ ေခၽြးႏွဲစာထဲကေန ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး သံ႐ုံးမွာ ေပးေဆာင္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ရွိခုိးဦးတင္ ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ေလွ်ာက္လႊာေရး၊ ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးေဆာင္ထားတဲ့ အခြန္ေတြေတာ့ ေလျပင္းထဲမွာ ေပါက္မိတဲ့ အီးတလုံး လုိ သဲလြန္စမက်န္ဘဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေရာ့မယ္လုိ႔... က်ေနာ္ ႐ုတ္ခ်ည္းပူပန္သြားတယ္။

အဲ..အဲ ေတာ္ေပေသးရဲ႕။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အစုိးရိမ္လြန္မႈကုိ ေခ်ဖ်က္ေပးမယ့္ တန္လင္းရဲဌာနခ်ဳပ္မွ မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီး ဆစ္ခ္လူမ်ဳိး ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ မစၥတာ ဒိဆင္း ျမင္ကြင္းထဲကုိ အခ်ိန္မီ ၀င္ေရာက္ လာတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း အႀကိမ္တရာမက ၾကားဘူးေနက် စကားရပ္ေတြ သူ႕ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ထြက္က်လာတယ္။ အမယ္မင္း... နားဆင္းရဲလုိက္ တာကြယ္။

ဒိဆင္း။.............။ “ရဲပါမစ္မပါဘဲ တရားမ၀င္ လူစုလူေ၀းလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီေနရာက အျမန္ဆုံးထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးခ်င္တယ္။”

က်ေနာ္။............။ “ေနပါဦးဗ်ာ။ ဒီတကၠစီထဲမွာ ကားဆရာကုိ ဖယ္လုိက္ရင္ လူေလးေယာက္ဘဲက်န္ေတာ့တာ။ ဘယ္လုိလုပ္ တရားမ၀င္ လူစုလူေ၀းလုိ႔ သတ္မွတ္ရသလဲ။ (သူ႕ႏုိင္ငံဥပေဒအရက လူငါးေယာက္ထက္ ပုိမစုရေလ။)”

ဆရာသမားက က်ေနာ့္အေမးကုိ မေျဖဘူး။ ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့...“ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစုံတရာနဲ႔ စုေ၀းတာျဖစ္ေနသေ႐ြ႕.....”

“ဘုရားေရ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ေျပာေနတာလဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က မုန္တုိင္းေဘးေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ဆုေတာင္းဘုိ႔ ဟာဘဲ..ကုိ”

အဲဒီမွာ ဉာဏ္ႀကီးရွင္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အခုလုိ အႀကံေပးသဗ်။ ဆုေတာင္းဘုိ႔ဆုိရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ သြားၿပီး ဆုေတာင္းပါတဲ့။ ဒီေနရာက ဆုေတာင္းတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။

ဒီေနရာမွာ သတိျပဳရမွာက အခုအခ်ိန္အထိ သူေျပာသမွ်ဟာ အႀကံေပးတာ၊ အႀကံျပဳတာေတြခ်ည္းဘဲ။ ရဲက ျပင္းထန္စြာ သတိေပးတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ကာ အႀကံေပးတာဘဲ... ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ အၾကာႀကီး အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ေပးေနရသလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ သြားခြင့္မျပဳေသးသလဲ။ သူ႕အႀကံေပးခ်က္ေတြ အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ အလကားရတဲ့ အႀကံေပးခ်က္ေတြ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အႀကံေပးတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ အတင္းလက္ခံခုိင္းေန၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တားဆီးေနတာကေတာ့ လက္ခံႏုိင္ဘြယ္ရာ အလ်ဥ္းမရွိဘူး။ တမင္သက္သက္ ဗုိလ္က်ေနတာဘဲ။

ေနာက္ခန္းမွာ ထုိင္လုိက္လာတဲ့ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္က ၀င္ေျပာတယ္။ စကၤာပူမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ေျမကုိယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳခံစားႏုိင္တဲ့ (one piece of land where we have the highest sense of belonging) ေနရာက တခုဘဲ ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ ျမန္မာသံ႐ုံးဘဲတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ သေဘာကုိ ေျပာျပတာပါ။ တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာသံ႐ုံး ဆုိ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔။ တေခါက္တေခါက္ ပတ္သက္ရတုိင္း အိတ္ထဲက ပုိက္ဆံထြက္လြန္ လြန္းလုိ႔ပါ...အရပ္ကတုိ႔ေရ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ မစၥတာဆင္းဟာ ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ ေတြကုိ ေတာင္းပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္၊ မဒမ္ေပါနဲ႔ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္ရဲ႕ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြကုိ အရင့္အရင္က ႏွစ္ႀကိမ္မက သူတုိ႔ကုိ ေပးခဲ့ၿပီးသား။ ဒါကုိ သက္သက္မဲ့ ညစ္တြန္းတြန္းၿပီး ထပ္ေတာင္းေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာျဖစ္လုိ႔ ထပ္ေပးရမွာလဲဆုိၿပီး အဲသည္မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အေခ်အတင္ေျပာရေသးတယ္။

ၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားႀကီးမားေလသူ မစၥတာဆင္းက ေဟာဒီ မွတ္သားေလာက္ဘြယ္စကားကုိ မိန္႔ႁမြက္ပါတယ္။

“အလကား အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔ကြာ။ မင္းတုိ႔လုပ္တာနဲ႔ တကၠစီသမားမွာလည္း ေငြရွာဘုိ႔အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ျပဳန္တီးကုန္ၿပီ” တဲ့။

ေသဟဲ့ နႏၵိယ။ နားရွိလုိ႔သာ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ကုိယ့္နားကုိယ္ေတာင္ မယုံႏုိင္။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာေနစဥ္တေလွ်ာက္လုံး တကၠစီမီတာက စကၤာပူက ကုန္ေစ်းႏႈန္းလုိဘဲ တရိပ္ရိပ္ ထုိးတက္ေနတာခင္ဗ်။ အခုလုိ ေစာင့္ဆုိင္းရတဲ့အတြက္ သူရသင့္ ရထုိက္တဲ့ အခေၾကးေငြကုိ မီတာတက္သေလာက္ တကၠစီသမားမုခ်ရမွာဘဲ။ တကယ္တမ္း အဲဒီေငြကို စုိက္ထုတ္ေပးရမွာကေတာ့ က်ေနာ့္အိတ္ကပ္ထဲက။ ကုိယ့္လူ....သနားတာ လူမွားေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ က်ိန္ေျပာ၀့ံတာတခုက အခုလုိ ၾကန္႔ၾကာေနရတာ က်ေနာ္တုိ႔ေၾကာင့္မဟုတ္။ တကယ္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က ခရီးသည္ဘဲ။ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ အျမန္ဆုံးေရာက္ခ်င္တာေပါ႔၊ မဟုတ္ဘူးလား။

က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြ မေပးရင္ လုံးလုံး ေပး၀င္မယ့္ပုံမေပၚတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အုိင္စီကဒ္ျပၿပီး ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕ကုိ ေရာက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာလင္မယားစုံတြဲတတြဲကုိ သြားေတြ႕တယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ေတာ့ အုိင္စီကဒ္ ျပစရာမလုိဘူးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ ဥပေဒကုိ တေျပးညီတည္း သတ္မွတ္မက်င့္သုံးသလဲေတာ့ စဥ္းစားစရာဘဲ။ (ေအးေလ...ငါတုိ႔ကုိ ရဲက ပုိခ်စ္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္မွာပါဆုိၿပီး စိတ္ေျဖလုိက္ပါတယ္။)

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိဘဲ လာေရာက္ဆုေတာင္းမယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးငါးဆယ္ခန္႔ လမ္းထိပ္မွာ စတင္စုေ၀းလာတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ပထမေတာ့ ရဲေတြက လူစုခြဲျပန္ၾကဘုိ႔ တဦးခ်င္းလုိက္လံ စည္း႐ုံးရင္း ဗ်ာမ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႔စကားနဲ႔ဆုိရင္ ဒီေနရာကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒါကုိ ျမန္မာေတြက မျပန္ဘဲ ေပကပ္ၿပီး စုေ၀းေနၾကေတာ့ ေနာက္တဆင့္တက္ၿပီး အုိင္စီကဒ္ေတြ ထုတ္ျပခုိင္းတဲ့ နည္းကုိ သုံးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူအုပ္က ဆက္လက္ႀကီးထြားလာၿပီး လူတရာေလာက္ အင္အားရွိလာတဲ့အခါ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ရဲက လူေတြကုိ ေလးေယာက္တတြဲနဲ႔ သံ႐ုံးေရွ႕မွာ ဆုေတာင္းခြင့္ေပးလုိက္ရေတာ့တယ္။


တသုတ္ကုိ ငါးမိနစ္ႏႈန္းနဲ႔ သံ႐ုံးတခါး၀နားမွာ ပန္းေတြခ်၊ ဖေယာင္းတုိင္ေတြထြန္းၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ အမွ်ေ၀ၾကတယ္။ ဆုေတာင္းၾကတဲ့အထဲမွာ နအဖ ႀကီး အျမန္ဆုံးျပဳတ္က်ပါေစ ဆုိတာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလုံးဟာ ရဲနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၿပီးမွ ရလာတဲ့ အခြင့္အေရးပါ။

ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္က်ေတာ့ ရဲက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လာေျပာပါတယ္။ ေစာေစာက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ အာဃာတ မထားဘုိ႔၊ သူတုိ႔တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ ေတာင္းပန္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ကုိ ေပးအပ္လာတဲ့ တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ သူတုိ႔လည္း လူသားေတြပီပီ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားေတြ ရွိမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ အေသအခ်ာ ယုံၾကည္ၿပီးသားပါ။

ဒါေပမယ့္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီးမွာ ျမန္မာ့အေရးအတြက္ အေနာက္တုိင္းသူေတြ ပါမစ္မပါဘဲ စုေ၀းခဲ့တုန္းက စကၤာပူရဲက ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဥပေဒကုိ က်င့္သုံးတဲ့ေန ရာမွာ လူမ်ဳိးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ ႏုိင္ငံသားမေရြး အားလုံးကုိ တန္းတူညီမွ် က်င့္သုံးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တစုတဖြဲ႕ကုိ ေရြးခ်ယ္ပစ္မွတ္ထားၿပီး အျပစ္မရွာသင့္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဥပေဒကုိ တရားမွ်တစြာ မွန္ကန္စြာ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေသာ ဥပေဒေတြဟာ တရားမွ်တမႈလုံးလုံးမရွိဘဲ၊ လူထုကုိ ဖိႏွိပ္ဖုိ႔သက္သက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲသည္လုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳလာရင္ မိမိတုိ႔ လူ႕က်င့္၀တ္ဆုိင္ရာ စံခ်ိန္စံၫႊန္း၊ လူ႔သိကၡာကုိ ဦးစားေပး၊ တန္ဘုိးထားၿပီး မတရားတဲ့ ဥပေဒမ်ားကုိ ခ်ဳိးေဖာက္တန္သင့္ရင္ ခ်ဳိးေဖာက္ရပါမယ္။ ႐ုိစာပါ႔ခ္၊ မာတင္လူသာကင္း၊ မဟတၱမဂႏၵီ နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္စတဲ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားဟာ မတရားတဲ့ ဥပေဒမွန္သမွ်ကုိ သတၱိရွိရွိနဲ႔ ဖီဆန္ခဲ့ၾကပါ တယ္။

စကၤာပူႏုိင္ငံမွာလည္း ယခုထက္ ပုိမုိေခတ္မီပြင့္လင္းၿပီး ႏုိင္ငံအတြင္း မီွတင္း ေနထုိင္သူတဦးခ်င္းရဲ႕ အသက္ရွင္ပုိင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ဖန္တီးပုိင္ခြင့္တုိ႔ကုိ ပုိမုိအေလးထားတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ ေပၚေပါက္လာေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။