“မအုိေသးတဲ့သူ”

ဆရာေအာင္သင္းအမည္ကုိ စတင္ၾကားဘူးသည္မွာ က်ေနာ္ ၇ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ျဖစ္သည္။ မေကြးတုိင္းေက်ာင္းေပါင္းစုံအားကစားၿပဳိင္ပြဲသုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမဳိ႕နယ္ကုိယ္စား ျခင္းလုံးအဖြဲ႕ႏွင့္ မေကြးၿမဳိ႕သုိ႔ လာၿပဳိင္ရသည္။ ညဘက္ေလွ်ာက္လည္ေသာအခါ ၿမဳိ႕လယ္ပန္းၿခံတြင္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေၾကာ္ျငာ ဆုိင္းပုဒ္ႀကီး ဟီးေနေအာင္ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ စာေရးဆရာ တေယာက္ အမည္က ေအာင္သင္း(ေတာင္တြင္း) တဲ့။ က်ေနာ့္မွာ ထုိအရြယ္တြင္ ၀တၳဳတုိရွည္မ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကုိ ေတာ္ေတာ္ဖတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာ့နာမည္ကုိ မရင္းႏွီး။ ခ်ဳိတကူးႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မတူူကုိ အမေတြ၏ ေက်ာင္းသုံးလက္ေရြးစင္ စကားေျပစာအုပ္မွာ ဖတ္ဘူးေသာ္လည္း ဆရာေရးမွန္းသတိမျပဳမိ။

ေနာက္ပုိင္း စာစီစာကုံးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဆရာ့စာအုပ္ေတြ ျမင္ေတြ႕လာေတာ့လည္း မွတ္မွတ္ထင္ထင္ မရွိလွေသး။ စာစီစာကုံးေရးနည္းညႊန္ျပသည့္ ျမန္မာစာဆရာ တဦးမွ်သာ ထင္မိခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ ဆရာက လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းတခုတြင္္ “က်ေနာ့္အႀကဳိက္ဆုံး၀တၳဳတုိ” မ်ားကုိ ဖတ္ညႊန္းပုံစံ စေရးလာေသာအခါ ဆရာႏွင့္ စတင္ရင္းႏွီးလာသည္။ ဆရာညႊန္းသည့္ ၀တၳဳတုိေတြကုိ ဖတ္ရင္း ႏွစ္သက္ရင္း ဘာေၾကာင့္ႏွစ္သက္ရသလဲဆုိတာပါ ခြဲျခားသိရွိလာသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ “မအုိေသးတဲ့သူ” က စလုိ႔ ဆရာေရးသည့္ ရသ စာတမ္းငယ္မ်ားကုိ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေစာင့္ဖတ္ရင္း ဆရာ့ပရိတ္သတ္လုံးလုံးျဖစ္လာသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္အထိ ဆရာ၏ ခြဲျခားစိတ္ျဖာတတ္ျခင္း၊ ဆုိလုိခ်က္ ေပၚလြင္ေအာင္ ထိထိမိမိေရးတတ္ျခင္း ႏွင့္ ဆရာ၏ အႏုပညာ တုိ႔ကုိ ႏွစ္သက္ျခင္းသက္သက္ထက္ မပုိေသးေခ်။

ေနာက္ပုိင္းဆရာ့စာေပေဟာေျပာပြဲအေခြမ်ား ေခတ္စားလာသည့္အခ်ိန္တြင္ ဆရာ၏ အယူအဆ၊ သေဘာထားတုိ႔ကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္လွ၍ မိမိကုိယ္ကုိ ဆရာ့တပည့္ အျဖစ္ပါ အလုိအေလ်ာက္ ခံယူမိပါသည္။ မေကြးေဟာေျပာပြဲတြင္ ကာယသတၱိႏွင့္ စာရိတၱသတၱိတုိ႔ကုိ ဆရာက ဥပမာ ဥပေမးယ်တုိ႔ျဖင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေဖာ္ျပသြားသည္မွာ အင္မတန္ မွတ္သားစဖြယ္ျဖစ္သည္။ ကာယသတၱိမွာ ေလ့က်င့္ေမြးျမဴေပးရန္ အင္မတန္လြယ္ေသာ္လည္း စာရိတၱသတၱိမွာမူ အင္မတန္ခက္ခဲေၾကာင္းကုိ ပရိသတ္ နားလည္လြယ္ေသာ ဥပမာမ်ားျဖင့္ ေဟာသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပညာ အေရးႀကီးပုံကုိလည္း ဆရာသည္ အေလးအနက္ ေဇာင္းေပး ေဟာေျပာသည္္။ ဆရာေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အင္မတန္ ေလးနက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း နားေထာင္ရသည္မွာ ၿငီးသည္မရွိ။ ဆရာဟာသဉာဏ္အလြန္ရႊင္ရာ ဆရာ့ေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္ ပရိတ္သတ္မွာ တေ၀ါေ၀ါ တေသာေသာရွိေလသည္။ လူက တိရိစၦာန္ထက္သာေသာအခ်က္ကုိ ငါး၊ ပ်ား စသည့္ ဥပမာမ်ားျဖင့္ ေျပာျပေသာအခါ ပရိသတ္မွာ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားႏွင့္ ပြဲက်မဆုံးေအာင္ ရွိသည္။

သည့္ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဆရာသည္ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္အတြက္ ပညာေရးဆုိင္ရာ၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာ၊ စာရိတၱပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္ျမင့္မားေရးအတြက္ ေဆာင္းပါးမ်ားစြာ ေရးသားခဲ့သည္။

ဆရာသည္ ေခတ္ကုိ ျပဳျပင္လုိစိတ္ရွိသူ၊ လူငယ္တုိ႔၏ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနေသာ ဘ၀ေတြကုိ တည့္မတ္ေပးလုိေသာ ဆႏၵရွိသူတဦး၊ တနည္းအားျဖင့္ဆုိရလွ်င္ ေလာကကုိ အလွဆင္လုိသူ၊ ေလာကကုိ ေကာင္းက်ဳိးျပဳလုိသူ တဦးဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ က်ေနာ္တုိ႔ ဖတ္ဘူးေသာ စာမ်ား၊ ေတြ႔ဘူးေသာ လူမ်ားက က်ေနာ္တုိ႔၏ ဘ၀အား တမ်ဳိးတဖုံ ေျပာင္းလဲေစသည္၊ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိေစသည္ဆုိလွ်င္ ဆရာေအာင္သင္းသည္လည္း က်ေနာ့္ဘ၀အေပၚ ေကာင္းေသာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိေစသူဟု ယူဆပါသည္။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းေတြ အၾကာႀကီးပိတ္ထားသည့္တုိင္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေသာအခါ တကၠသုိလ္သုိ႔ ဆက္လက္တက္ယူခ်င္ေသးေသာ အာသီသရွိေသးသည္မွာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းတုိ႔၊ ဆရာေအာင္သင္းတုိ႔၏ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အယူအဆမ်ား မိမိ၏ သ႑ာန္အတြင္းသုိ႔ မသိမသာ စိမ့္၀င္ေနခဲ့၍လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေပမည္။

ဆရာ့ကုိ အျပင္တြင္ လူကုိယ္တုိင္ တခါသာေတြ႕ဘူးသည္။ အဲသည္တုန္းက ရွစ္ေလးလုံး အေရးအခင္းျဖစ္္ၿပီး ေက်ာင္းေတြ အၾကာႀကီးပိတ္ထားတုန္း ထင္ပါရဲ႕။ အညာကုိ ခဏျပန္သြားေတာ့ လမ္းခရီးမွာ အေ၀းေျပးကား ေခတၱရပ္တုန္း (ျပလုိ႔မွာထင္သည္) အိမ္သာသုိ႔ အေပါ႔အပါးသြားရန္ဆင္းသည္။ က်ေနာ္က အိမ္သာအသြား ဆရာက ကားဆီသုိ႔ ျပန္အလာ လမ္းမွာ ဆရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ပက္ပင္းေတြ႕မိသည္။ မဂၢဇင္းဓါတ္ပုံေတြထဲမွာ ဆရာ၀တ္ေနက် ဂ်ာကင္ေလးနဲ႔ပါဘဲ။ က်ေနာ္က ၀မ္းသာသြားၿပီး “ ဆရာ၊ ဆရာေအာင္သင္းမဟုတ္လား” ဟု ေမးလုိက္ရာ ဆရာက ရပ္တန္႔၍ “ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေအာင္သင္းပါ” ၿပီးေတာ့ ဆရာက က်ေနာ့္စကားကုိ ငံ့လင့္ေနသည္။ ဆရာသည္ လူငယ္ေတြကုိ စိတ္၀င္စားသူပီပီ က်ေနာ့္ကုိ အကဲခတ္ေနေလသည္။ က်ေနာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၍ “ဆရာ့ကုိ က်ေနာ္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ျမင္ဘူးလုိ႔ပါ” ဟုေျပာလုိက္ရာ စကား၀ုိင္းမွာ ဂြက်က်ႏွင့္ ၿပီးသြားၿပီး အသီးသီး ကုိယ့္လမ္းကုိယ္ ဆက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္း က်ေနာ့္မွာ ဆရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေတြ႕ခြင့္ရပါလ်က္နဲ႔ သည္ေလာက္ စကားပါးရွားရသလားဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္မဆုံးေအာင္ ျဖစ္မိပါေတာ့ သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ဆရာေအာင္သင္းအား စကၤာပူသုိ႔ ဖိတ္ေခၚကာ စာေပေဟာေျပာပြဲျပဳလုပ္ဘုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စီစဥ္ၾကေသးေသာ္လည္း စကၤာပူအစုိးရမွ ေဟာေျပာပြဲအတြက္ ပါမစ္ခ်မေပးသျဖင့္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွ ကပ္၍ အစီအစဥ္ ပ်က္သြားပါသည္။ (စကၤာပူအစုိးရမွ ပါမစ္ခ်မေပးရျခင္းမွာ ပါမစ္ေလွ်ာက္ထားသူက ဆရာေအာင္သင္းအား ေ၀ဖန္ေရးဆရာ ဟု ေဖာ္ျပရာ ေ၀ဖန္ေရးဆုိ အင္မတန္ ဖင္တုန္ေသာ စကၤာပူအစုိးရက ပါမစ္အားခ်မေပးေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။)

တေန႔က စင္ကာပူ ပင္နင္ဆူးလား ပလာဇာရွိ လမ္းျပၾကယ္ စာၾကည့္တုိက္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္စင္တြင္ ဆရာေအာင္သင္း၏ စာအုပ္မ်ားကုိ သီးသန္႔ေနရာျပဳလုပ္ကာ ထားေပးသည္ကုိ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္လည္း မဖတ္ရေသးေသာ ရသစာတမ္းငယ္မ်ား တအုပ္ကုိ ငွားခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာ့လက္ရာေတြကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္ၿမဲပင္။ ဆရာ့အႏုပညာက က်ေနာ့္အား ဖမ္းစားႏုိင္ဆဲ။ ဆရာ့အေတြးအေခၚက က်ေနာ့္အေပၚ လႊမ္းမုိးႏုိင္ဆဲ။ ဆရာ အသက္ႀကီးလာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာ့လက္ရာေတြက အုိသည္မရွိ။ ဆရာေရးတဲ့ ရသစာတမ္းငယ္ “မအုိေသးတဲ့သူ” လုိပင္ ျဖစ္ေနသည္။

ဆရာေအာင္သင္းတေယာက္ က်န္းမာစြာျဖင့္ စာေတြ အမ်ားႀကီးဆက္လက္ေရးႏုိင္ပါေစဟု ေမတၱာပုိ႔သလုိက္ပါသည္။
Read more

Close to you

ယေန႔သည္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ျဖစ္သည္။

က်ေနာ့္အခ်စ္ကုိ သူမက စတင္လက္ခံလုိက္ျခင္း၏ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ျဖစ္သည္။


လြန္ခဲ့သည့္ ရွစ္ႏွစ္က က်ေနာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူ West Coast Rise တြင္ အိမ္တလုံးငွား၍ စုေနျဖစ္သည္။ သူမက ဗမာျပည္မွာ။ ေက်ာင္းမွာဘဲ ဆရာမ ၀င္လုပ္ေနဆဲ။ အေဆာင္ဖုန္းကုိ လူေျခတိတ္မွ ေခၚပါဟု မွာထားသျဖင့္ တနာရီခြဲေစာေသာ စကၤာပူမွ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ေလးညဥ့္နက္ တဲ့အထိ ေစာင့္ရသည္။ က်ေနာ့္တုိ႔အိမ္တြင္ လူ႐ႈပ္လွသည္ျဖစ္၍ အိမ္ေဘးနားရွိ ေရကူးကန္ေလးမွာ သြားေျပာရသည္။ (ဖုန္းေျပာလွ်င္ အၿငိမ္မေန၊ လမ္းေလွ်ာက္ေျပာ တတ္ေသာ က်ေနာ့္ထုံးစံအတုိင္း) ေရကူးကန္ကုိ ပတ္ခ်ာလွည့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဖုန္းေျပာရသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထုိေန႔က လကလည္း ေတာ္ေတာ္သာေနသည္။

“ကုိကုိ၊ ၀မ္းသာေတာ့ေနာ္” တဲ့။

သည္လုိႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာခဲ့သည္။

က်ေနာ့္ခ်စ္သူသည္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ငွက္ကေလးမ်ားကုိ ခ်စ္တတ္သူျဖစ္သည္။ သြားရင္းလာရင္း ငွက္ကေလးမ်ားကုိေတြ႕လွ်င္ စိတ္၀င္တစား လုိက္လံၾကည့္႐ႈတတ္သည္။ ကင္မရာပါလွ်င္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ယူတတ္သည္။ တယ္လီဗီးရွင္းတြင္ လုိင္းမ်ား တခုကေန တခု ေျပာင္းရင္း လုိင္းတခုခုမွွာ ငွက္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း လာေနသည္ကုိေတြ႕လွ်င္ ထုိလုိင္းကုိဘဲ ဆက္ၾကည့္ဘုိ႔ ပူဆာတတ္သည္။

တခါတခါက်ေတာ့ ေကာင္းကင္တြင္ အပူအပင္ကင္းစြာ၊ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းသြားေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး၊ “ ခ်စ္ေလးေတာ့ ေနာက္ဘ၀က်ရင္ ငွက္ကေလးဘဲ ျဖစ္ ခ်င္တယ္။ ကုိကုိေရာဟင္” သည္လုိေမးတတ္သည္။

ထုိအခါ က်ေနာ္မည္သုိ႔ ျပန္ေျဖသည္ ထင္သနည္း။

“ခ်စ္ေလး ငွက္ကေလးျဖစ္ရင္ ကုိကုိက ႏြားေက်ာင္းသားေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္။”

(က်ေနာ့္တြင္ ရွိေသာ မေကာင္းေသာ ဉာဥ္္တမ်ဳိးမွာ အက်ီစားသန္ျခင္းျဖစ္သည္။)
က်ေနာ္က ဒါေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသး။

“ႏြားေက်ာင္းသားငယ္၊ ေက်ာ့ကြင္းကုိတည္၊ ဘယ္...ဘယ္ကုိရယ္ႏွက္၊ လည္ပင္းအထက္ ေခါင္းကုိႏွက္လုိ႔၊ ဘယ္...ဘယ္ကုိရယ္ခြဲ၊ ရင္ကုိခြဲလုိ႔၊ ရွားမီးခဲတြင္ ရဲရဲကင္” ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိ ဆက္ဆုိတတ္တာမ်ဳိးဆုိေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ မေကာင္းတဲ့သူလည္း စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေတာ့။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမက က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍မွ စိတ္မဆုိးတတ္ပါ။ ရယ္ေမာခြင့္လႊတ္တတ္သည္။ က်ေနာ္ကသာ မၾကာခဏ ေဒါသထြက္တတ္၊ စိတ္ဆုိး တတ္၊ စိတ္ေကာက္တတ္ေလသည္။ (တနဂၤေႏြသားေလ။ ဆံပင္ေရာ၊တင္ေရာ၊ စိတ္ေရာ အားလုံးေကာက္တယ္။) ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ ေဒါသကလည္း တခဏပါ။ ခဏ ေနရင္ ျပန္ေကာင္းသြားေရာ။

ေၾသာ္... အခုေတာ့ ႏွစ္ေတြလည္း ရွည္ၾကာလာခဲ့ၿပီ။ ယခုဆုိလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကား သံေယာဇဥ္ကုိ ပုိမုိခုိင္မာေစမည့္ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလးတဦးလည္းရွိၿပီ။ မိသားစုအေသးစားေလးတခု ျဖစ္လာၿပီ။ က်ေနာ္ငယ္ရြယ္စဥ္ ကတည္းက စိတ္ကူး ယဥ္ဘူးေသာ မိသားစုေလးမ်ဳိး။ ႏွစ္ဦးသား အမွတ္တရမ်ားအျပင္ မိသားစု အမွတ္တရ မ်ားကိုလည္း ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ရၿပီ။

က်ေနာ္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အတန္းထဲတြင္ သူမအား သီခ်င္းေလးတပုဒ္ ေပးမည္ေျပာကာ ထုိစဥ္က မေပးျဖစ္ခဲ့။ Carpenters အဖြဲ႕ရဲ႕ Close to you သီခ်င္း ေလးမွ အဖြင့္စာသားေလးအား ႏွစ္ပတ္လည္ အမွတ္တရအျဖစ္ ပုိ႔စ္အဆုံးသတ္တြင္ ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။

“Why do birds suddenly appear
Every time you are near?
Just like me, they long to be
Close to you……………………….”
Read more

“ဆရာမ”

(ဆရာေဖျမင့္၏ ဘ၀ ဒႆန ရသစာမ်ား မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပသည္။)

“မ်က္စိလည္းမျမင္ နားလည္း မၾကားသူအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟူသည္မရွိေတာ့။ နက္႐ႈိင္းေသာ အေမွာင္ထုႏွင့္ ႀကီးမားေလးလံေသာ တိတ္ဆိတ္မႈေအာက္တြင္ အားကုိးရာမဲ့စြာ ပ်က္သုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရမည္ ျဖစ္၏။

မ်က္မျမင္ နားမၾကားသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ သည္သေဘာအတုိင္းပင္ မွတ္ယူၾကစရာ အေၾကာင္းရွိပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ လူ႔ေလာက၌ သက္ရွင္ရပ္တည္ရန္ပင္ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းပါးနိမ့္က်လွသည့္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဒုကၡိတဘ၀မွ တစ္ကမၻာလုံး ေလးစားရ အံ့ၾသခ်ီးမြမ္းရသည့္ ဧရာမ ပုဂၢဳိလ္ထူးဘ၀သုိ႔ တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ရွိသည္။

သူ႔အမည္က ဟယ္လင္ကဲလား (Helen Keller) ျဖစ္သည္။

သူမကုိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အယ္ဘားမား ျပည္နယ္ တပ္စ္ ကမ္ဘီယာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ၁၈၈၀ ခုႏွစ္က ေမြးသည္။ အသက္ တႏွစ္ခြဲခန္႔တြင္ ဦးေႏွာက္အာ႐ုံေၾကာမ်ား ထိခိုက္သည့္ အဖ်ားေရာဂါတခုေၾကာင့္ အျမင္အာ႐ုံေရာ အၾကားအာ႐ုံပါ လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။

နားမၾကား၍ ဆြံ႕အ ရသူသည္ Lip reading ေခၚ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ဖတ္ေသာနည္းျဖင့္ သူတပါးစကား ကုိ နားလည္ႏုိင္၏။ ဆရာ၏ အာလွ်ာႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ စကားေျပာတတ္ေအာင္ သင္ယူႏုိင္၏။ မ်က္စိမျမင္သူသည္လည္း အၾကားအာ႐ုံျဖင့္ ေလာကကုိ ခံစားနားလည္ႏုိင္၏။ စကားအလြယ္ တကူတတ္၏။ လက္ျဖင့္ စမ္းသပ္ဖတ္႐ႈရသည့္ မ်က္မျမင္ စာဖတ္နည္း (Braille System)ကုိ သင္ယူကာ စာေရးစာဖတ္ႏုိင္၏။

မ်က္စိလည္းမျမင္ နားလည္းမၾကားသူအားမူ စာသင္ေပးရန္ (၀ါ) ေလာကႀကီးကုိ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေပးရန္ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ ခက္ခဲသြားေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိၾကားထဲမွပင္ ဟယ္လင္ကဲလားသည္ သူမ၏ ႀကံ႕ခုိင္ ျပည့္၀ေသာ စိတ္ဓါတ္၊ ေစတနာေရာ ပါရမီပါထူးကဲလွသည့္ ဆရာမ၊ သူ႔အေပၚ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ေမတၱာတရားႀကီးမားလွသည့္ မိဘ၊ မိတ္သဂၤဟမ်ား၏ ေက်းဇူးတုိ႔အားျဖင့္ စကားေျပာႏုိင္ခဲ့သည္။ စာတတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္မွ အဆင့္ျမင့္ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ား ရရွိခဲ့သည္။ စာအုပ္စာတမ္း က်မ္းဂန္မ်ား ျပဳစုႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ ကမၻာအႏွံ႕အျပားရွိ တပန္း႐ႈံးေသာ ဘ၀တြင္ ေနရသူ ဒုကၡိတမ်ားအတြက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေသတပန္ သက္တဆုံး လုပ္သြားႏုိင္ခဲ့ေပသည္။”

အထက္ပါ စာပုိဒ္မ်ားသည္ ဟယ္လင္ကဲလား Helen Keller ၏ Teacher ကုိ ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္ေသာ ဟယ္လင္ကဲလား၏ “ဆရာမ” စာစု နိဒါန္းမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ “ဆရာမ” စာစု အျပည့္အစုံကုိ ေဖျမင့္ ေရးသားေသာ ဘ၀ ဒႆန ရသ စာမ်ား စာအုပ္တြင္ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ ထုိစာအုပ္မွာ က်ေနာ္ ႀကိဳက္ ႏွစ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္ တအုပ္အပါအ၀င္ ျဖစ္ေလသည္။ (စကၤာပူတြင္ ေနထုိင္သူမ်ား ပင္နင္ဆူးလားရွိ ျမန္မာ စာအုပ္ဆုိင္မ်ားတြင္ ၀ယ္ယူႏုိင္ပါသည္။) ဤပုိ႔စ္တြင္မူ က်ေနာ္သည္ လုိအပ္ေသာ ေနရာမ်ားကုိသာ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါမည္။

ဟယ္လင္ကဲလားတေယာက္ အၾကားႏွင့္ အျမင္အာ႐ုံမ်ားကုိ ဆုံး႐ႈံးလုိက္ရၿပီးေနာက္ သူမ၏ အသိဉာဏ္ဖြံ႕ထြားမႈလည္း ရပ္ဆုိင္းသြားသျဖင့္ သူမ၏အိမ္ကုိ လာလည္ၾကသူမ်ားက သူမအား က်ပ္မျပည့္သူဟု ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိစဥ္က သူမ၏အေျခအေနကုိ သူမက ဤသုိ႔ေရးသည္။


“မပီကလာ စကားေလး တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း တျဖည္းျဖည္း ဆြံ႕ရွားေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး သိစိတ္အာ႐ုံကလည္း အေမွာင္ထုႏွင့္ တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးထဲတြင္ ေႏွာင္တည္းခံလုိက္ရသည္။ အသက္အေလ်ာက္ ႀကီးထြားလာေနသည့္ ကၽြန္မ၏ ခႏၶာကုိယ္သည္ သတၱ၀ါ၏ အလုိအေလ်ာက္ တုံ႕ျပန္မႈယႏၱရားမ်ားျဖင့္သာ အဓိက ထိန္းခ်ဳပ္အုပ္စုိးထားသကဲ့သုိ႔ ရွိေနရာ အျခားသူမ်ား၏ အထင္အျမင္ကုိလည္း အျပစ္မဆုိသာပါေခ်။

ကၽြန္မ၏ သိစိတ္အာ႐ုံကုိ တစ္ဖန္ျပန္၍ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးခဲ့ေသာအရာသည္ ကံၾကမၼာမဟုတ္။ ပါရမီထူးလွသည့္ ေမြးရာပါ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္သည္ အင္နီဆာလီဗန္သာျဖစ္သည္။

အင္နီကား ကၽြန္မဖတ္ဖူးသည့္ စာအုပ္အခ်ဳိ႕တြင္ ပါတတ္သည့္ ဆရာမႀကီးမ်ဳိးမဟုတ္။ သြက္လက္ထက္ျမက္ ေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ၿပီး၊ သူမ၏ စိတ္အာ႐ုံကမူ ကၽြန္မတည္းဟူေသာ မ်က္မျမင္ နားမၾကား သတၱ၀ါမေလးအား သာမန္လူအမ်ားနည္းတူ ဘ၀ကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားခြင့္ရသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ မည္သုိ႔ ပုံသြင္းဖန္တီးလုိက္မည္ဟူေသာ စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္မ်ားျဖင့္ အၿမဲ လႈပ္ရွားတက္ႂကြ လ်က္ရွိသည္။

အလြန္ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သူ အင္နီအဖုိ႔ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းရမည့္ ျပႆနာက ႀကီးလြန္းလွသည္။ ဘာအနက္အဓိပၸါယ္မွ ကၽြန္မ ေဖာ္မရႏုိင္သည့္ စကားလုံးမ်ားကုိ ေၾကးနန္း႐ုိက္သလုိ ပုံစံမ်ဳိးျဖင့္ ကၽြန္မလက္ကေလးထဲသုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ စားလုံးေပါင္းၿပီး ထည့္ေပးသည္ကုိ ကၽြန္မ အမွတ္ရမိပါသည္။

အစပုိင္းမွာ သူႀကိဳးစားသမွ်အတြက္ ဘာရလဒ္မွ် မျမင္ခဲ့ရ။ သူ ကၽြန္မကုိ စာသင္ေပးေနတာပဲဟူ၍ လုံး၀ သေဘာမေပါက္ႏုိင္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ သူမေရာက္ၿပီး တစ္လခန္႔အၾကာ မွတ္မွတ္ရရ ၁၈၈၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၅ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မ၏ သိစိတ္အတြင္းသုိ႔ “ေရ” ဟူေသာ စကားလုံးျဖင့္ ဆရာမ စတင္ ထုိးေဖာက္ ၀င္ ေရာက္ႏုိင္ခဲ့သည္။

ထုိေန႔က ေရဘုံဘုိင္မွာ ကၽြန္မ မတ္ခြက္ တစ္ခုျဖင့္ ေရခံရသည္။ အင္နီက ေရက်ေအာင္ ေမာင္းတံကုိ ဆြဲသည္။ ခြက္ကုိင္ထားေသာ လက္ေပၚ ေရေတြ ဒလေဟာ စီးက်လာေနစဥ္ ကၽြန္မ၏ အျခားလက္ တစ္ဖက္ထဲသုိ႔ သူက “ေရ” (W.A.T.E.R)....ဟူေသာ စကားလုံးကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ စာလုံးေပါင္းၿပီး ထည့္ေပး သည္။

႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ၀မ္းသာလႈိက္လွဲစိတ္ျဖင့္ အင္နီ႕လက္ကုိ ကၽြန္မ တအား ဖမ္းဆုပ္ထားလုိက္မိသည္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကၽြန္မအဖုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ တကယ္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရျခင္းျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ ထိမိကုိင္မိသည့္ အရာမွန္သမွ်ကုိ စကားလုံးေလးမ်ားျဖင့္ အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ေပးရန္သာ ကၽြန္မ ဆက္၍ဆက္၍ ေတာင္းခံေနမိေတာ့သည္။

အင္နီ႔လက္ကလည္း အၿမဲအဆင္သင့္။ အင္နီ၏ လက္မွသည္ ကၽြန္မလက္ဆီသုိ႔.....အဓိပၸါယ္ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ လင္းျပက္ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္မအၾကား ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးမႈတစ္ရပ္ အံ့ၾသဖြယ္ လွ်င္ျမန္စြာ ေပါက္ဖြားခဲ့သည္။

ေရဘုံဘုိင္မွ အိမ္သုိ႔ အျပန္လမ္းတြင္ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ၀မ္းသာပီတိေတြဖုံးကာ “ဟယ္လင္”....“ဆရာမ” ဟူ၍ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ထပ္တလဲလဲ အျပန္အလွန္ ေခၚေ၀ၚေနမိၾကေတာ့သည္။

ထုိအခ်ိန္က စတင္သိကၽြမ္းခြင့္ ရလုိက္သည့္ စကားလုံးကေလးမ်ားသည္ ပထမဆုံး ေနျခည္က ေဆာင္းတြင္း ဆီးႏွင္းမ်ားကုိ အရည္ေဖ်ာ္ခ်လုိက္သည့္ပမာ ကၽြန္မ“ မသိျခင္း အေမွာင္ထုကုိ ထုိးခြဲေဖ်ာ္ခ်ခဲ့သည္။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္း အမည္နာမမ်ားကုိ သင္ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ နာမ၀ိေသသနမ်ား၊ ထုိ႔ေနာက္ ႀကိယာမ်ားကို သိလာရသည္။ အေမွာင္ထု လြင့္ျပယ္ႏႈန္းက ပုိ၍ လွ်င္ျမန္လာသည္။ ကၽြန္မ ထိေတြ႕ရသမွ် အရာအားလုံးပင္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ဆရာမ၏ တီထြင္ ဖန္တီးတတ္ေသာ လက္မ်ားေအာက္တြင္ ေရ-ေလ-ေျမတုိ႔ ပုိ၍ အသက္၀င္ ရွင္သန္လာၾကသည္။ လူ႔ဘ၀၏ အဓိပၸါယ္ အႏွစ္သာရေတြ ကၽြန္မအေပၚ ဒလေဟာ သြန္ျဖာက်လာသည္။”

.....................................................................................................

ဤသည္မွာ အင္နီက ဟယ္လင္အား အစပုိင္းတြင္ သင္ၾကားျပသခဲ့ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ဟယ္လင္တေယာက္ ဘြဲ႕ရသည္အထိ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ေအာင္၊ စကားေျပာတတ္လာေအာင္အထိပါ အင္နီက ဇြဲလုံ႕လျဖင့္ သင္ၾကားခဲ့ပုံမ်ားမွာ အင္မတန္စိတ္၀င္စားဘြယ္ေကာင္းသည္။ အင္နီ၏ ဇြဲလု႔ံလႏွင့္ အနစ္နာခံမႈကုိ သိသာေစရန္ အနည္းငယ္ ထပ္မံ ေကာက္ႏႈတ္ျပရလွ်င္....

“ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္၌ ကၽြန္မ တကၠသုိလ္ တစ္ခုခုသုိ႔ တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ အျခားေသာ မ်က္စိျမင္သူ နားၾကားသူ ရြယ္တူမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္အတူ ယွဥ္ၿပိဳင္၍ တကၠသုိလ္ပညာရွာမွီးလုိစိတ္မ်ား ကၽြန္မ ျပင္းျပထက္သန္ခဲ့သည္။

ကၽြန္မ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ျပႆနာမ်ား အခက္အခဲမ်ားကုိ ဆရာမ မည္မွ်အထိ ခါးစည္းရင္ဆုိင္ခဲ့ပုံကုိ ယေန႔ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားမိတုိင္း ကၽြန္မ ေလးစားအံ့ၾသမဆုံးေအာင္ ျဖစ္မိရသည္။

တကၠသုိလ္အႀကိဳအျဖစ္ တက္ရသည့္ ဂီးလမင္း မိန္းကေလးမ်ားေက်ာင္းႏွင့္ ေနာက္ပုိင္းတက္ရသည့္ ရက္ဒ္ကလစ္ဖ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းစာသင္ႏွစ္မ်ားအတြင္း တစ္ခ်ိန္လုံးပင္ ဆရာမ ကၽြန္မနံေဘးမွာ လုိက္ထုိင္ကာ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ခ်က္ မွန္သမွ်ကုိ စာလုံးေပါင္းျဖင့္ ကၽြန္မလက္ထဲ ေပါင္းထည့္ေပးရသည္။ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္တုိင္းကုိ ဘေရးလ္(မ်က္မျမင္စာ)ျဖင့္ ရႏုိင္သည္ မဟုတ္ရာ၊ ဘေရးလ္ျဖင့္ မရွိသည့္ စာမွန္သမွ်ကုိ ဆရာမကုိယ္တုိင္ မ်က္စိမေကာင္းသည့္ၾကားမွ ပင္ပန္းခံကာ ဖတ္႐ႈေပးရသည္။

ဆရာမ၏ မ်က္စိမ်ားက ေနာက္ပုိင္းတြင္ ပုိ၍ ဆုိးရြားလာခဲ့သည္။ “ငါလဲ ေရွ႕ကုိ တစ္လက္မေလာက္ေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး” ဟူ၍ သူတစ္ႀကိမ္ ဖြင့္ဟေျပာဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္ၾကားထဲကပင္ အားခဲကာ ကၽြန္မအ တြက္ ႐ူပေဗဒႏွင့္ အကၡရာသခၤ်ာဆုိင္ရာ ပုစၦာမ်ားကုိ ဘေရးလ္ျဖင့္ ကူးေပးသည္။ ဂဲၾသေမႀတီဘာသာမွ ပုံမ်ား ကုိ စကၠဴကတ္ျပားမ်ားျဖင့္ ပုံေဖာ္ျပဳလုပ္ေပးသည္။

ကၽြန္မအတြက္ သူ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စာဖတ္ေပးရသည့္ အခ်ိန္မွာ ငါးနာရီ ေျခာက္နာရီမွ် ရွိေနရာ၊ သူ႔ကုိ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈရသည့္ မ်က္စိကု ဆရာ၀န္ကပင္ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ကာ “ ခင္ဗ်ားလုပ္ပုံက လုံး၀ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး မစၥဆာလီဗန္” ဟူ၍ ေျပာဆုိတားျမစ္ခဲ့ဖူးသည္။
သူစာဖတ္ရတာ ခက္ခဲပင္ပန္းလွေၾကာင္း သိသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္မိလုိက္သည့္ စာမ်ားကုိပါ သူေနာက္ထပ္ တစ္ေခါက္ ဖတ္မေနရေစရန္အတြက္ ရၿပီးၿပီဟူ၍ပင္ လိမ္ညာေျပာဆုိရတတ္သည္။”

.....................................................................................................

ဟယ္လင္ကဲလား၏ ဆရာမ ကုိ ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေတြးမိစရာ၊ သတိရစရာေတြ ျဖစ္လာသည္။

မ်က္စိမျမင္နားမၾကားသူအတြက္ အသိဉာဏ္ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ရန္ မလြယ္ကူေတာ့ဆုိလွ်င္ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္ခံေနၾကရေသာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအေနႏွင့္လည္း အသိအျမင္ေတြ ပြင့္လင္းလာဘုိ႔ ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဟယ္လင္အတြက္ ဆရာမေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္သူ အင္န္ဆာလီဗန္ကုိ ရသကဲ့သုိ႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ နားမ်က္စိကုိဖြင့္ေပးမည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရလုိက္ၾကသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ အင္နီဆာလီဗန္ကဲ့သုိ႔ပင္ အနစ္နာခံ၍ မဆုတ္မနစ္ေသာလု႔ံလျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားတည္းဟူေသာ မ်က္မျမင္ နားမၾကား သူမ်ားအား အေၾကာက္တရားမွ ကင္းေ၀းေအာင္၊ မိမိတုိ႔၏ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကုိ သိျမင္လာေအာင္၊ မတရားမႈမ်ားကုိ သိလာေအာင္ သင္ၾကားျပသေပးႏုိင္ခဲ့သည္။


ဆရာမ (အင္န္ဆာလီဗန္) ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။

“ ဘာျဖစ္သြားျဖစ္သြား အစက ျပန္စ၊ တစ္ႀကိမ္ မေအာင္ျမင္ရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အသစ္ထပ္လုပ္၊ တျဖည္းျဖည္း ပုိပုိၿပီး စြမ္းရည္တက္လာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ တစုံတခု ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၿပီဆုိတဲ့ အေနအထားကုိ ေရာက္ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္တဲ့အရာဟာ ကုိယ္မူလ စတင္စဥ္က ရည္မွန္းခဲ့တဲ့အရာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ ဒါေပမဲ့.....ေနာက္အခ်ိန္ေတြမွာ ျပန္ၿပီး သတိရတုိင္း ၀မ္းသာဂုဏ္ယူစရာတစ္ခု ျဖစ္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္”

ဟူ၍ျဖစ္သည္။

သည္စကားအတုိင္း ဆရာမကုိယ္တုိင္ ေအာင္ျမင္မႈ မရမီစပ္ၾကား၌ ေျမာက္ျမားစြာေသာ အေရးနိမ့္မႈတုိ႔ကုိ အန္တုကာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သည္ အႀကိမ္ေပါင္း ကုေဋကုဋာတုိ႔ကုိကား ေရတြက္ျခင္းငွာ စြမ္းသာလိမ့္မည္ မထင္ပါ။

Read more

“လက္အိတ္၀တ္ထားတယ္....”

က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္။

သည္ဆုိင္မွာ မစားေတာ့ပါဘူးဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္းမွာပင္ သည္ဆုိင္မွာဘဲ ၀င္စားျဖစ္ျပန္သည္။ အစားအေသာက္မွာေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ့္မ်က္လုံး အၾကည့္ေတြက သူမရဲ႕ ညာလက္ေပၚက မခြာႏုိင္။

သူမ၏ ညာလက္တြင္ အစားအေသာက္ကုိ လက္ႏွင့္ကုိင္သည့္အခါ စြပ္ရေသာ ပလပ္စတစ္ အၾကည္သား လက္အိတ္ပါးကုိ စြပ္ထားသည္။

က်ေနာ္က အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ပဲေၾကာ္ႏွင့္ တပြဲမွာလုိက္သည္။ သူမက မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္ဆီသုိ႔ လွည့္၍ “အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ တပြဲ” ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္တခ်က္ေအာ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ တန္းစီေနသည့္ ထမင္းဟင္းမွာသည့္သူမ်ား အတြက္ ထမင္းပန္းကန္ထဲတြင္ ဟင္းမ်ားကုိ ပုံထည့္ေပးေနသည္။

ဘယ္ဘက္လက္တြင္ ထမင္းပန္းကန္ကုိ ကုိင္လ်က္ ထုိလက္အိတ္လက္စြပ္ထားေသာ ညာလက္က ဟင္းထည့္ေသာ စတီးညွပ္ကုိ ကုိင္ကာ ထမင္းဟင္းမွာသူမ်ား လက္ၫွဳိးထုိးျပသည့္ ဟင္းတမယ္ခ်င္းကုိ ပုံထည့္ေပး ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေကာင္တာတြင္ ပုိက္ဆံအမ္းေတာ့လည္း ထုိလက္အိတ္ႏွင့္ျဖင့္ပင္ ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ေရတြက္ ကုိင္တြယ္ကာ အမ္းသည္။

က်ေနာ့္အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲကလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္က ထြက္မလာေသး။ ေကာင္တာအနီးတြင္ ခဏရပ္ေစာင့္ေနရ၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေကာင္တာေနာက္ဘက္တြင္ ခ်ထားေသာ သူမ၏ လက္ကုိင္ဖုန္းက ျမည္လာသည္။ သူမသည္ လက္အိတ္စြပ္ထားေသာ ထုိညာလက္ျဖင့္ပင္ တယ္လီဖုန္းကုိ ကုိင္ေျပာ၏။ ဖုန္းေျပာၿပီး အခ်ိန္ခဏအားသြားစဥ္အတြင္း အေအးဘူးမ်ား ထည့္ထားေသာ ေရခဲေသတၱာႀကီးနားတြင္ ေထာင္ထားေသာ ၾကမ္းပြတ္သည့္ Mob အတံကုိ ယူကာ ေကာင္တာအနီးတ၀ုိက္ ၾကမ္းျပင္ကုိ ဆယ္ခ်က္ ေလာက္ ပြတ္လုိက္ေသးသည္။ Mob ပြတ္ေတာ့လည္း ညာဘက္လက္က လက္အိတ္ကုိ မခၽြတ္တမ္း ၀တ္ဆင္ လ်က္။

က်ေနာ့္အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲထြက္လာေတာ့ ထုိလက္အိတ္၀တ္လ်က္ႏွင့္ပင္ ပလတ္စတစ္ဘူးကုိဖြင့္။ ထုိ လက္အိတ္ ၀တ္လက္ႏွင့္ပင္ ပဲေၾကာ္တခုကုိ ထုတ္။ ထုိလက္အိတ္၀တ္လက္ႏွင့္ပင္ အေၾကာ္ကုိ ပန္းကန္ထဲသုိ႔ ေခ်ထည့္ ေပး၏။

ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေပးေသာ ပုိက္ဆံကုိ လက္အိတ္၀တ္ထားေသာ လက္ျဖင့္ျဖင့္ယူ၍ ပုိက္ဆံအံဆြဲထဲမွာ ထည့္။ ၿပီးေတာ့ ထုိအိတ္စြပ္လက္ျဖင့္ပင္ ပုိက္ဆံျပန္အမ္း။ က်ေနာ္သည္ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ပန္းကန္ကုိ မယူကာ စားပြဲအလြတ္တခုသုိ႔ လာခဲ့သည္။ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲထုိင္စားေနစဥ္အတြင္း သူမ ေကာင္တာေနာက္မွ ထြက္လာၿပီး ေဘးစားပြဲမွ စားၿပီးသား ပန္းကန္အလြတ္မ်ားကုိ ထုိလက္အိတ္စြပ္ လက္ျဖင့္ပင္ လာေရာက္သိမ္းဆည္းသြားပုံ၊ ဆုိင္ေထာင့္နားဆီမွ ဆန္ေရစိမ္ထားေသာ ပလပ္စတစ္ဇလုံႀကီးကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မယူသြားပုံတုိ႔ကုိ ျမင္ေနရသည္။

ဤသည္မွာ တေန႔ ကိစၥမဟုတ္။ ပင္နီဆူးလား ပလာဇာရွိ အဲသည္ျမန္မာအစားအေသာက္ ဆုိင္မွာ ႐ုံးပိတ္ရက္ သြားစားတုိင္း ျမင္ရေလ့ရွိေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။

ေကာင္တာေနာက္က မေခ်ာက ထုိပလပ္စတစ္အၾကည္စား လက္အိတ္ကုိ စြပ္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္အမွန္ကုိ သိမွ သိပါေလစ။ ျမဴနီစပယ္က သန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ား လက္အိတ္စြပ္သလုိ သူ႔လက္ကုိ ျပင္ပမွ အညစ္အေၾကးမ်ား မကပ္ၿငိေစရန္ ၀တ္ဆင္ထားရျခင္းဟုမ်ား ထင္ျမင္ ယူဆေလသေလာ မေျပာတတ္။

က်ေနာ္သည္ တခ်ီတေမာင္းေတာ့ သည္အေၾကာင္းကုိ သူမနားလည္ေအာင္ ဖြင့္ေျပာေတာ့ မည္ဟု အားခဲထားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမၾကည့္ရသည္မွာ သြားေျပာလုိက္ရင္ အသာတၾကည္ အခ်ဳိးေျပာင္းဘုိ႔ထက္ ရွက္ရမ္းရမ္းကာ ထၿပီး ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕မည့္လူစားမ်ဳိးျဖစ္ေလာက္သည္ဟု အကဲခတ္မိေသာေၾကာင့္ ဖြင့္မေျပာခ်င္။ သည္ေတာ့ သည္ဆုိင္မွာ ငါေနာက္လာမစားေတာ့ဘူး ဟုသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

ထုိသုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားသည့္ၾကားက ယေန႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ခ်ိန္းသျဖင့္ ထုိဆုိင္မွာ သြားစားျဖစ္ျပန္သည္။ အစားအေသာက္ကုိင္ေသာ လက္အိတ္ႏွင့္ ေတြ႕ကရာ ရွစ္ေသာင္း ေလွ်ာက္ကုိင္တြယ္ေနသည္ကုိ ထုံးစံအတုိင္း ျမင္ရျပန္သည္။ ပုိက္ဆံရွင္းၿပီးရင္ေတာ့ ငါေျပာလုိက္ေတာ့မယ္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ပုိက္ဆံရွင္းေတာ့ အနည္းငယ္မွ်က်သင့္ သည္ကုိ ရာတန္ေပးမိသျဖင့္ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာေနသည္ကုိ ၾကားရေသာအခါ အင္း....ဒီပုံစံအတုိင္းဆုိ ငါေျပာလုိ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ...ဟု ဆုိကာ လည္ေခ်ာင္း၀သုိ႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ စကားလုံးေတြကုိ ျပန္မ်ဳိခ်ရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ယေန႔လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ထုိသုိ႔ ထုတ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နည္းနည္းေလးမွ မေက်နပ္။ က်ေနာ့္အသိစိတ္(ကိုယ္ေစာင့္နတ္)က က်ေနာ့္အျပဳအမူအား ေအာက္ပါအတုိင္း မေက်မခ်မ္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးလ်က္ရွိ၏။

“ေဟ့ေကာင္ကုိေပါ....မင္းျမင္လ်က္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေျပာခဲ့သလဲကြ။ မင္းဆုိတဲ့အေကာင္က ဘားမားတူေဒးမွာ “သင္အားနာတတ္သလား” ဆုိၿပီး လူေတြကုိ အားမနာဘုိ႔ တုိက္တြန္းၿပီး ေဆာင္းပါးေရးရသ ေလး၊ ဘာေလးနဲ႔။ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ..အခုေတာ့ မင္းကုိယ္တုိင္က အားနာေနၿပီလားကြ။

ဒါမွမဟုတ္...ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မညွာတမ္းေ၀ဖန္ရရင္ မင္းကုိ ဟုိက လူလည္ေခါင္မွာ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္အေတြ႕ခံရမွာကုိ မင္းေၾကာက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲကြ။

ခါတုိင္း ဗုဒၶကုိေတာင္ ကုိးကားၿပီး မင္းလူၾကားသူၾကားမွာ အာက်ယ္အာက်ယ္နဲ႔ ေျပာေနတာ ရွိပါတယ္ကြ။ ဘာတဲ့....မွန္လည္းမွန္တယ္။ အက်ဳိးလည္းရွိတယ္ဆုိရင္ နားေထာင္သူ ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ ေျပာသင့္တယ္...ဆုိ။ အခုေတာ့လည္း မင္း ေတာ္ေတာ္ သတၱိမရွိတဲ့ အေကာင္ပါလားကြာ။

ေျပာသင့္ေျပာထုိက္တဲ့ ေနရာမွာ မေျပာရဲဘဲ မင္းတုိ႔ သည္လုိ က်ိတ္ခံေနလုိ႔ မင္းတုိ႔တုိင္းျပည္ သည္ေလာက္ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ မင္းေျပာကုိေျပာရမယ္။ မင္းမေျပာရင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ စားေသာက္ေနၾကတာ၊ မသန္႔ရွင္းတာေတြကုိ စားမိသြားမယ္။ မင္းသည္လုိကိစၥေလာက္ကေလးမွ မေျပာရဲရင္ မင္းႏုိင္ငံေရးေတြဘာေတြေရးၿပီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္ လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြာ။ ဒီမုိကေရစီေတြ ဘာေတြ မင္းေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ မင္း...ပုဆုိးၿခဳံထဲက လက္သီးျပဘုိ႔ေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္ပါ။

ေအး...ဒါေပမယ့္ ငါကမင္းရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ျဖစ္ေနေတာ့ မင္းကုိ အခြင့္အေရးတခုေပးလုိက္မယ္။ မင္းအဲသည္တုန္းက ေၾကာက္လုိ႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္...မင္း ဒီအေၾကာင္းကုိ စကၤာပူက မင္းဘေလာ့ဂ္ လာလည္တဲ့သူေတြသိေအာင္ ပုိ႔စ္တခုေရးရမယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔ အဲသည္ဆုိင္မွာ သြားစားရင္းျမင္ရင္ ေျပာရဲတဲ့ လူက အဲဒီ ကေလးမ သိေအာင္ ေျပာခဲ႔မွာ။

ဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ အဲသည္အေၾကာင္း ပုိ႔စ္ ကေလးေတာင္ မင္းဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ မင္းမေရးရဲဘူးဆုိရင္ ဒီေန႔က စၿပီး မင္းကုိ ငါအထင္မႀကီးေတာ့ဘူး။ ငါလုံးလုံး သပိတ္ေမွာက္တယ္ေဟ့။ ေဟ့....ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ေစာင့္နတ္ကေတာင္ အထင္မႀကီးေတာ့ဘူးဆုိရင္ အဲသည္လူဟာ ေျမာင္းထဲေရာက္ေတာ့တာဘဲကြ။ နားလည္လား။”

အံမယ္ေလး။ နားလည္ပါၿပီခင္ဗ်။ ေၾကာက္ပါၿပီဗ်။ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်ေရးပါေတာ့မယ္။...
အရပ္ကတုိ႔ေရ....ပင္နင္ဆူးလား ပလာဇာေရာက္လုိ႔ အဲသည္ မမေလး ကုိျမင္ရင္ အစားအေသာက္ကုိင္တဲ့ လက္အိတ္နဲ႔ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္း ေလွ်ာက္မကုိင္ပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာေပးၾကပါေနာ္...ေနာ္။ ဘယ္ဆုိင္ကလဲ ဆုိတာေတာ့ မေျပာျပေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေလွ်ာက္ၾကည့္လုိက္ရင္ေတြ႕မွာပါ။
Read more

“ေအာက္ေမ့သတိရျခင္း”

မေန႔က ရဲစခန္းမွ ဖုန္းဆက္လာသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာအာဆီယံထိပ္သီးအစည္းအေ၀းအတြင္း ရဲခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ ဆႏၵျပသည့္အတြက္ ရဲစခန္းသုိ႔ စစ္ေဆးေမးျမန္းခံရန္ လာေရာက္ဘုိ႔ ခ်ိန္းဆုိျခင္း။

ကုလသမဂၢအဖြဲ႕၀င္ ဒီမုိကေရစီ အမည္ခံႏုိင္ငံတခု၌ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းပါ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရး မ်ားျဖစ္သည့္ လြတ္လပ္စြာ စုေ၀းပုိင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပုိင္ခြင့္ကုိ က်င့္သုံးမိသည့္အတြက္ ရဲက ေခၚယူစစ္ေမးဘုိ႔ ဆင့္ေခၚျခင္းမွာ အေတာ္ပင္ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ႏုိင္ေသာ ကိစၥတရပ္ ျဖစ္သည္။

မေန႔က ေသာၾကာေန႔ညေနခင္း။ ညဘက္တြင္ ခ်စ္ဇနီးႏွင့္အတူ ညစာစားရင္း အထိမ္းအမွတ္ပြဲတခု ဆင္ႏႊဲရန္ စီစဥ္ထားသည့္ ညေနခင္း။ ႀကဳိတင္ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသား ကိစၥတခုပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား ရဲစခန္းမွ ဖုန္းဆက္လုိက္ေသာ အခ်ိန္တြင္မေတာ့ ကနဦးက ၾကည္ႏူးေနေသာ စိတ္သည္ အတန္ငယ္ ေနာက္က်ဳသြားေလသည္။ သည္ကိစၥ အတြက္ ေနာက္အပတ္တြင္ ခြင့္တရက္ ယူရေပဦးေတာ့မည္ဟုလည္း စိတ္႐ႈပ္သြားမိသည္။

သုိ႔ေသာ္ ညစာစားရင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္၊ ကုိမင္းကုိႏုိင္ အပါအ၀င္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား၊ မစုစုေႏြး၊ ကုိထင္ေက်ာ္၊ က်ဴရွင္ဆရာ ဦးေအာင္ေဖ အစရွိသည့္ အက်ဥ္းခ်ခံေနရသူမ်ား၊ နယ္စပ္တြင္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ၌ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံကာ တုိက္ပြဲ၀င္ေနေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ ညီအကုိမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ေရာ၊ ျပည္ပတြင္ပါ မိသားစု တကြဲတျပားစီႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ဘ၀တခုလုံး ေပးဆပ္ကာ အနစ္နာခံ ႀကဳိးပမ္းေနၾကေသာ ႀကီးျမတ္ေသာ သူရဲေကာင္းမ်ား၏ အေၾကာင္းမ်ားကုိ ေတြးမိ၊ ေျပာမိၾကေသာအခါ က်ေနာ္၏ ရဲစခန္းသုိ႔ သြားရမည့္ ကိစၥမွာ အေရျပားေပၚမွ ျခင္ကုိက္ဖု မွ်ေလာက္သာ ႀကီးက်ယ္ေလေတာ့သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ မိတ္ေဆြတဦး၏ လက္သုံး စကားကုိလည္း ေျပးသတိရမိသည္။ သည္ပုဂၢဳိလ္ကေလးက ျပႆနာေတြ ႀကဳံေတြ႕တုိင္း “ဒါေတြက က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရဦးမယ့္ အရာေတြဘဲ” ဟု ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးျဖင့္ ေျပာကာ ျပႆနာကုိ ေျဖရွင္းဘုိ႔ ႀကဳိးစားတတ္သူ။

ယခု ႏွစ္သစ္အခါသမယႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အခါသမယတြင္ က်ေနာ္ ထူးထူးျခားျခား ေရွးဦးစြာ သတိရမိသူမ်ားကေတာ့ အထက္ကေျပာခဲ့သည့္ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရး တုိက္ပြဲ၀င္ေနသည့္ သူရဲေကာင္းမ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပက ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားအားလုံးကုိ အထူးသတိရမိပါသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ ဗုဒၶသည္ ကုိယ္တုိင္ သစၥာတရားကုိ ရွာေဖြသိျမင္သူျဖစ္သည္။ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္သူလည္းျဖစ္သည္။ သူတပါးကုိလည္း သစၥာတရားကုိ သိျမင္လာေအာင္၊ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လမ္းျပတတ္ေလသည္။ ထုိသုိ႔ သတၱ၀ါေ၀ေနယ်အေပါင္းကုိ ကယ္တင္လုိေသာ ဆႏၵေၾကာင့္ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတသိန္း ကာလပတ္လုံး ပါရမီျဖည့္ဆီးခဲ့ရသည္ဟု မွတ္သားရဘူး၏။ ဗုဒၶ၏ မဟာဂ႐ုဏာေတာ္ႏွင့္ ေမတၱာတရားကား မွန္းဆ၍မရေအာင္ ႀကီးမားလွပါေပသည္။

ယခုအခါ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေလးစားအပ္ေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္တကြ အက်ဥ္းက်ခံ ေနရေသာ ဒီမုိကေရစီအေရး တုိက္ပြဲ၀င္ေနသူအေပါင္းသည္လည္း ခႏၶာကုိယ္အားျဖင့္ (စစ္အစုိးရ၏)အက်ဥ္းခ်ျခင္းခံေနရေသာ္ျငား သူတုိ႔၏ စိတ္ဓါတ္မွာမူ လြတ္ေျမာက္ေန ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ စစ္အစုိးရသည္ သူတုိ႔၏ လြတ္လပ္ေသာစိတ္ဓါတ္၊ လြတ္လပ္ေသာ အေတြးကုိ ေႏွာင္ႀကိဳးတည္းရန္မူကား တတ္ႏုိင္သည္မဟုတ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္တကြ ထုိသူရဲေကာင္းအေပါင္းတုိ႔သည္ သစၥာတရားကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ ထုိ႔ျပင္ သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔ လြတ္ေျမာက္သကဲ့သုိ႔ပင္ သူတပါးအား လြတ္ေျမာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔၏ စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊ ေမတၱာတရားႏွင့္ ဂ႐ုဏာတရားမွာလည္း ႀကီးျမတ္လွပါေပသည္။

ႏွစ္သစ္အခါသမယမွစ၍ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးတုိက္ပြဲ၀င္ေနသူ အားလုံး က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ေစေၾကာင္း၊ ေဘးဘယာေ၀းကြာေစေၾကာင္းကုိ ေမတၱာပုိ႔သလုိက္ပါသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ဒုတိယ အေနျဖင့္ သတိရမိသူမ်ားကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဘတ္စ္ကား တုိးစီးရေသာ ဒုကၡ၊ မီးပ်က္ေသာဒုကၡ၊ ေရမလာေသာဒုကၡ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းျမင့္တက္ ေသာဒုကၡ စသည္တုိ႔ကစ၍ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး အဖက္ဖက္က ခၽြတ္ၿခဳံက်ေလသမွ်ကုိ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ခါးစည္းခံေနရေသာ ျပည္သူလူထုကုိ အထူးပင္ ဂ႐ုဏာသက္ကာ သတိရမိပါသည္။ ယခု ႏွစ္သစ္မွစ၍ ျမန္မာျပည္သူ အေပါင္းတုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာေစေၾကာင္း၊ ေဘးဘယာေ၀းကြာေစေၾကာင္း ေမတၱာပုိ႔သ လုိက္ပါသည္။

အားလုံးၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs