“ဆရာမ”

Share |

(ဆရာေဖျမင့္၏ ဘ၀ ဒႆန ရသစာမ်ား မွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပသည္။)

“မ်က္စိလည္းမျမင္ နားလည္း မၾကားသူအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟူသည္မရွိေတာ့။ နက္႐ႈိင္းေသာ အေမွာင္ထုႏွင့္ ႀကီးမားေလးလံေသာ တိတ္ဆိတ္မႈေအာက္တြင္ အားကုိးရာမဲ့စြာ ပ်က္သုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရမည္ ျဖစ္၏။

မ်က္မျမင္ နားမၾကားသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ သည္သေဘာအတုိင္းပင္ မွတ္ယူၾကစရာ အေၾကာင္းရွိပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ လူ႔ေလာက၌ သက္ရွင္ရပ္တည္ရန္ပင္ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းပါးနိမ့္က်လွသည့္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဒုကၡိတဘ၀မွ တစ္ကမၻာလုံး ေလးစားရ အံ့ၾသခ်ီးမြမ္းရသည့္ ဧရာမ ပုဂၢဳိလ္ထူးဘ၀သုိ႔ တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ရွိသည္။

သူ႔အမည္က ဟယ္လင္ကဲလား (Helen Keller) ျဖစ္သည္။

သူမကုိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အယ္ဘားမား ျပည္နယ္ တပ္စ္ ကမ္ဘီယာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ၁၈၈၀ ခုႏွစ္က ေမြးသည္။ အသက္ တႏွစ္ခြဲခန္႔တြင္ ဦးေႏွာက္အာ႐ုံေၾကာမ်ား ထိခိုက္သည့္ အဖ်ားေရာဂါတခုေၾကာင့္ အျမင္အာ႐ုံေရာ အၾကားအာ႐ုံပါ လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။

နားမၾကား၍ ဆြံ႕အ ရသူသည္ Lip reading ေခၚ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ဖတ္ေသာနည္းျဖင့္ သူတပါးစကား ကုိ နားလည္ႏုိင္၏။ ဆရာ၏ အာလွ်ာႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ စကားေျပာတတ္ေအာင္ သင္ယူႏုိင္၏။ မ်က္စိမျမင္သူသည္လည္း အၾကားအာ႐ုံျဖင့္ ေလာကကုိ ခံစားနားလည္ႏုိင္၏။ စကားအလြယ္ တကူတတ္၏။ လက္ျဖင့္ စမ္းသပ္ဖတ္႐ႈရသည့္ မ်က္မျမင္ စာဖတ္နည္း (Braille System)ကုိ သင္ယူကာ စာေရးစာဖတ္ႏုိင္၏။

မ်က္စိလည္းမျမင္ နားလည္းမၾကားသူအားမူ စာသင္ေပးရန္ (၀ါ) ေလာကႀကီးကုိ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ေပးရန္ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ ခက္ခဲသြားေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိၾကားထဲမွပင္ ဟယ္လင္ကဲလားသည္ သူမ၏ ႀကံ႕ခုိင္ ျပည့္၀ေသာ စိတ္ဓါတ္၊ ေစတနာေရာ ပါရမီပါထူးကဲလွသည့္ ဆရာမ၊ သူ႔အေပၚ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ေမတၱာတရားႀကီးမားလွသည့္ မိဘ၊ မိတ္သဂၤဟမ်ား၏ ေက်းဇူးတုိ႔အားျဖင့္ စကားေျပာႏုိင္ခဲ့သည္။ စာတတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္မွ အဆင့္ျမင့္ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမ်ား ရရွိခဲ့သည္။ စာအုပ္စာတမ္း က်မ္းဂန္မ်ား ျပဳစုႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ ကမၻာအႏွံ႕အျပားရွိ တပန္း႐ႈံးေသာ ဘ၀တြင္ ေနရသူ ဒုကၡိတမ်ားအတြက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေသတပန္ သက္တဆုံး လုပ္သြားႏုိင္ခဲ့ေပသည္။”

အထက္ပါ စာပုိဒ္မ်ားသည္ ဟယ္လင္ကဲလား Helen Keller ၏ Teacher ကုိ ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္ေသာ ဟယ္လင္ကဲလား၏ “ဆရာမ” စာစု နိဒါန္းမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ “ဆရာမ” စာစု အျပည့္အစုံကုိ ေဖျမင့္ ေရးသားေသာ ဘ၀ ဒႆန ရသ စာမ်ား စာအုပ္တြင္ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ ထုိစာအုပ္မွာ က်ေနာ္ ႀကိဳက္ ႏွစ္သက္ေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္ တအုပ္အပါအ၀င္ ျဖစ္ေလသည္။ (စကၤာပူတြင္ ေနထုိင္သူမ်ား ပင္နင္ဆူးလားရွိ ျမန္မာ စာအုပ္ဆုိင္မ်ားတြင္ ၀ယ္ယူႏုိင္ပါသည္။) ဤပုိ႔စ္တြင္မူ က်ေနာ္သည္ လုိအပ္ေသာ ေနရာမ်ားကုိသာ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါမည္။

ဟယ္လင္ကဲလားတေယာက္ အၾကားႏွင့္ အျမင္အာ႐ုံမ်ားကုိ ဆုံး႐ႈံးလုိက္ရၿပီးေနာက္ သူမ၏ အသိဉာဏ္ဖြံ႕ထြားမႈလည္း ရပ္ဆုိင္းသြားသျဖင့္ သူမ၏အိမ္ကုိ လာလည္ၾကသူမ်ားက သူမအား က်ပ္မျပည့္သူဟု ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိစဥ္က သူမ၏အေျခအေနကုိ သူမက ဤသုိ႔ေရးသည္။

“မပီကလာ စကားေလး တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း တျဖည္းျဖည္း ဆြံ႕ရွားေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး သိစိတ္အာ႐ုံကလည္း အေမွာင္ထုႏွင့္ တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးထဲတြင္ ေႏွာင္တည္းခံလုိက္ရသည္။ အသက္အေလ်ာက္ ႀကီးထြားလာေနသည့္ ကၽြန္မ၏ ခႏၶာကုိယ္သည္ သတၱ၀ါ၏ အလုိအေလ်ာက္ တုံ႕ျပန္မႈယႏၱရားမ်ားျဖင့္သာ အဓိက ထိန္းခ်ဳပ္အုပ္စုိးထားသကဲ့သုိ႔ ရွိေနရာ အျခားသူမ်ား၏ အထင္အျမင္ကုိလည္း အျပစ္မဆုိသာပါေခ်။

ကၽြန္မ၏ သိစိတ္အာ႐ုံကုိ တစ္ဖန္ျပန္၍ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးခဲ့ေသာအရာသည္ ကံၾကမၼာမဟုတ္။ ပါရမီထူးလွသည့္ ေမြးရာပါ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္သည္ အင္နီဆာလီဗန္သာျဖစ္သည္။

အင္နီကား ကၽြန္မဖတ္ဖူးသည့္ စာအုပ္အခ်ဳိ႕တြင္ ပါတတ္သည့္ ဆရာမႀကီးမ်ဳိးမဟုတ္။ သြက္လက္ထက္ျမက္ ေသာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ၿပီး၊ သူမ၏ စိတ္အာ႐ုံကမူ ကၽြန္မတည္းဟူေသာ မ်က္မျမင္ နားမၾကား သတၱ၀ါမေလးအား သာမန္လူအမ်ားနည္းတူ ဘ၀ကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားခြင့္ရသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ မည္သုိ႔ ပုံသြင္းဖန္တီးလုိက္မည္ဟူေသာ စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္မ်ားျဖင့္ အၿမဲ လႈပ္ရွားတက္ႂကြ လ်က္ရွိသည္။

အလြန္ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သူ အင္နီအဖုိ႔ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းရမည့္ ျပႆနာက ႀကီးလြန္းလွသည္။ ဘာအနက္အဓိပၸါယ္မွ ကၽြန္မ ေဖာ္မရႏုိင္သည့္ စကားလုံးမ်ားကုိ ေၾကးနန္း႐ုိက္သလုိ ပုံစံမ်ဳိးျဖင့္ ကၽြန္မလက္ကေလးထဲသုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ စားလုံးေပါင္းၿပီး ထည့္ေပးသည္ကုိ ကၽြန္မ အမွတ္ရမိပါသည္။

အစပုိင္းမွာ သူႀကိဳးစားသမွ်အတြက္ ဘာရလဒ္မွ် မျမင္ခဲ့ရ။ သူ ကၽြန္မကုိ စာသင္ေပးေနတာပဲဟူ၍ လုံး၀ သေဘာမေပါက္ႏုိင္ခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ သူမေရာက္ၿပီး တစ္လခန္႔အၾကာ မွတ္မွတ္ရရ ၁၈၈၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၅ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မ၏ သိစိတ္အတြင္းသုိ႔ “ေရ” ဟူေသာ စကားလုံးျဖင့္ ဆရာမ စတင္ ထုိးေဖာက္ ၀င္ ေရာက္ႏုိင္ခဲ့သည္။

ထုိေန႔က ေရဘုံဘုိင္မွာ ကၽြန္မ မတ္ခြက္ တစ္ခုျဖင့္ ေရခံရသည္။ အင္နီက ေရက်ေအာင္ ေမာင္းတံကုိ ဆြဲသည္။ ခြက္ကုိင္ထားေသာ လက္ေပၚ ေရေတြ ဒလေဟာ စီးက်လာေနစဥ္ ကၽြန္မ၏ အျခားလက္ တစ္ဖက္ထဲသုိ႔ သူက “ေရ” (W.A.T.E.R)....ဟူေသာ စကားလုံးကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ စာလုံးေပါင္းၿပီး ထည့္ေပး သည္။

႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ၀မ္းသာလႈိက္လွဲစိတ္ျဖင့္ အင္နီ႕လက္ကုိ ကၽြန္မ တအား ဖမ္းဆုပ္ထားလုိက္မိသည္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကၽြန္မအဖုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ တကယ္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရျခင္းျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ ထိမိကုိင္မိသည့္ အရာမွန္သမွ်ကုိ စကားလုံးေလးမ်ားျဖင့္ အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ေပးရန္သာ ကၽြန္မ ဆက္၍ဆက္၍ ေတာင္းခံေနမိေတာ့သည္။

အင္နီ႔လက္ကလည္း အၿမဲအဆင္သင့္။ အင္နီ၏ လက္မွသည္ ကၽြန္မလက္ဆီသုိ႔.....အဓိပၸါယ္ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ လင္းျပက္ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္မအၾကား ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးမႈတစ္ရပ္ အံ့ၾသဖြယ္ လွ်င္ျမန္စြာ ေပါက္ဖြားခဲ့သည္။

ေရဘုံဘုိင္မွ အိမ္သုိ႔ အျပန္လမ္းတြင္ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ၀မ္းသာပီတိေတြဖုံးကာ “ဟယ္လင္”....“ဆရာမ” ဟူ၍ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ထပ္တလဲလဲ အျပန္အလွန္ ေခၚေ၀ၚေနမိၾကေတာ့သည္။

ထုိအခ်ိန္က စတင္သိကၽြမ္းခြင့္ ရလုိက္သည့္ စကားလုံးကေလးမ်ားသည္ ပထမဆုံး ေနျခည္က ေဆာင္းတြင္း ဆီးႏွင္းမ်ားကုိ အရည္ေဖ်ာ္ခ်လုိက္သည့္ပမာ ကၽြန္မ“ မသိျခင္း အေမွာင္ထုကုိ ထုိးခြဲေဖ်ာ္ခ်ခဲ့သည္။ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္း အမည္နာမမ်ားကုိ သင္ၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ နာမ၀ိေသသနမ်ား၊ ထုိ႔ေနာက္ ႀကိယာမ်ားကို သိလာရသည္။ အေမွာင္ထု လြင့္ျပယ္ႏႈန္းက ပုိ၍ လွ်င္ျမန္လာသည္။ ကၽြန္မ ထိေတြ႕ရသမွ် အရာအားလုံးပင္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ဆရာမ၏ တီထြင္ ဖန္တီးတတ္ေသာ လက္မ်ားေအာက္တြင္ ေရ-ေလ-ေျမတုိ႔ ပုိ၍ အသက္၀င္ ရွင္သန္လာၾကသည္။ လူ႔ဘ၀၏ အဓိပၸါယ္ အႏွစ္သာရေတြ ကၽြန္မအေပၚ ဒလေဟာ သြန္ျဖာက်လာသည္။”

.....................................................................................................

ဤသည္မွာ အင္နီက ဟယ္လင္အား အစပုိင္းတြင္ သင္ၾကားျပသခဲ့ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ့ ဟယ္လင္တေယာက္ ဘြဲ႕ရသည္အထိ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ေအာင္၊ စကားေျပာတတ္လာေအာင္အထိပါ အင္နီက ဇြဲလုံ႕လျဖင့္ သင္ၾကားခဲ့ပုံမ်ားမွာ အင္မတန္စိတ္၀င္စားဘြယ္ေကာင္းသည္။ အင္နီ၏ ဇြဲလု႔ံလႏွင့္ အနစ္နာခံမႈကုိ သိသာေစရန္ အနည္းငယ္ ထပ္မံ ေကာက္ႏႈတ္ျပရလွ်င္....

“ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္၌ ကၽြန္မ တကၠသုိလ္ တစ္ခုခုသုိ႔ တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ အျခားေသာ မ်က္စိျမင္သူ နားၾကားသူ ရြယ္တူမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္အတူ ယွဥ္ၿပိဳင္၍ တကၠသုိလ္ပညာရွာမွီးလုိစိတ္မ်ား ကၽြန္မ ျပင္းျပထက္သန္ခဲ့သည္။

ကၽြန္မ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ျပႆနာမ်ား အခက္အခဲမ်ားကုိ ဆရာမ မည္မွ်အထိ ခါးစည္းရင္ဆုိင္ခဲ့ပုံကုိ ယေန႔ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားမိတုိင္း ကၽြန္မ ေလးစားအံ့ၾသမဆုံးေအာင္ ျဖစ္မိရသည္။

တကၠသုိလ္အႀကိဳအျဖစ္ တက္ရသည့္ ဂီးလမင္း မိန္းကေလးမ်ားေက်ာင္းႏွင့္ ေနာက္ပုိင္းတက္ရသည့္ ရက္ဒ္ကလစ္ဖ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းစာသင္ႏွစ္မ်ားအတြင္း တစ္ခ်ိန္လုံးပင္ ဆရာမ ကၽြန္မနံေဘးမွာ လုိက္ထုိင္ကာ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ခ်က္ မွန္သမွ်ကုိ စာလုံးေပါင္းျဖင့္ ကၽြန္မလက္ထဲ ေပါင္းထည့္ေပးရသည္။ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္တုိင္းကုိ ဘေရးလ္(မ်က္မျမင္စာ)ျဖင့္ ရႏုိင္သည္ မဟုတ္ရာ၊ ဘေရးလ္ျဖင့္ မရွိသည့္ စာမွန္သမွ်ကုိ ဆရာမကုိယ္တုိင္ မ်က္စိမေကာင္းသည့္ၾကားမွ ပင္ပန္းခံကာ ဖတ္႐ႈေပးရသည္။

ဆရာမ၏ မ်က္စိမ်ားက ေနာက္ပုိင္းတြင္ ပုိ၍ ဆုိးရြားလာခဲ့သည္။ “ငါလဲ ေရွ႕ကုိ တစ္လက္မေလာက္ေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး” ဟူ၍ သူတစ္ႀကိမ္ ဖြင့္ဟေျပာဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္ၾကားထဲကပင္ အားခဲကာ ကၽြန္မအ တြက္ ႐ူပေဗဒႏွင့္ အကၡရာသခၤ်ာဆုိင္ရာ ပုစၦာမ်ားကုိ ဘေရးလ္ျဖင့္ ကူးေပးသည္။ ဂဲၾသေမႀတီဘာသာမွ ပုံမ်ား ကုိ စကၠဴကတ္ျပားမ်ားျဖင့္ ပုံေဖာ္ျပဳလုပ္ေပးသည္။

ကၽြန္မအတြက္ သူ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စာဖတ္ေပးရသည့္ အခ်ိန္မွာ ငါးနာရီ ေျခာက္နာရီမွ် ရွိေနရာ၊ သူ႔ကုိ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈရသည့္ မ်က္စိကု ဆရာ၀န္ကပင္ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ကာ “ ခင္ဗ်ားလုပ္ပုံက လုံး၀ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး မစၥဆာလီဗန္” ဟူ၍ ေျပာဆုိတားျမစ္ခဲ့ဖူးသည္။
သူစာဖတ္ရတာ ခက္ခဲပင္ပန္းလွေၾကာင္း သိသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္မိလုိက္သည့္ စာမ်ားကုိပါ သူေနာက္ထပ္ တစ္ေခါက္ ဖတ္မေနရေစရန္အတြက္ ရၿပီးၿပီဟူ၍ပင္ လိမ္ညာေျပာဆုိရတတ္သည္။”

.....................................................................................................

ဟယ္လင္ကဲလား၏ ဆရာမ ကုိ ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေတြးမိစရာ၊ သတိရစရာေတြ ျဖစ္လာသည္။

မ်က္စိမျမင္နားမၾကားသူအတြက္ အသိဉာဏ္ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ရန္ မလြယ္ကူေတာ့ဆုိလွ်င္ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္ခံေနၾကရေသာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအေနႏွင့္လည္း အသိအျမင္ေတြ ပြင့္လင္းလာဘုိ႔ ခက္ခဲေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဟယ္လင္အတြက္ ဆရာမေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္သူ အင္န္ဆာလီဗန္ကုိ ရသကဲ့သုိ႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ နားမ်က္စိကုိဖြင့္ေပးမည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ရလုိက္ၾကသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ အင္နီဆာလီဗန္ကဲ့သုိ႔ပင္ အနစ္နာခံ၍ မဆုတ္မနစ္ေသာလု႔ံလျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားတည္းဟူေသာ မ်က္မျမင္ နားမၾကား သူမ်ားအား အေၾကာက္တရားမွ ကင္းေ၀းေအာင္၊ မိမိတုိ႔၏ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားကုိ သိျမင္လာေအာင္၊ မတရားမႈမ်ားကုိ သိလာေအာင္ သင္ၾကားျပသေပးႏုိင္ခဲ့သည္။

ဆရာမ (အင္န္ဆာလီဗန္) ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။

“ ဘာျဖစ္သြားျဖစ္သြား အစက ျပန္စ၊ တစ္ႀကိမ္ မေအာင္ျမင္ရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အသစ္ထပ္လုပ္၊ တျဖည္းျဖည္း ပုိပုိၿပီး စြမ္းရည္တက္လာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ တစုံတခု ၿပီးစီးေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၿပီဆုိတဲ့ အေနအထားကုိ ေရာက္ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္တဲ့အရာဟာ ကုိယ္မူလ စတင္စဥ္က ရည္မွန္းခဲ့တဲ့အရာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။ ဒါေပမဲ့.....ေနာက္အခ်ိန္ေတြမွာ ျပန္ၿပီး သတိရတုိင္း ၀မ္းသာဂုဏ္ယူစရာတစ္ခု ျဖစ္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္”

ဟူ၍ျဖစ္သည္။

သည္စကားအတုိင္း ဆရာမကုိယ္တုိင္ ေအာင္ျမင္မႈ မရမီစပ္ၾကား၌ ေျမာက္ျမားစြာေသာ အေရးနိမ့္မႈတုိ႔ကုိ အန္တုကာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့သည္ အႀကိမ္ေပါင္း ကုေဋကုဋာတုိ႔ကုိကား ေရတြက္ျခင္းငွာ စြမ္းသာလိမ့္မည္ မထင္ပါ။