က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္။
သည္ဆုိင္မွာ မစားေတာ့ပါဘူးဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္းမွာပင္ သည္ဆုိင္မွာဘဲ ၀င္စားျဖစ္ျပန္သည္။ အစားအေသာက္မွာေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ့္မ်က္လုံး အၾကည့္ေတြက သူမရဲ႕ ညာလက္ေပၚက မခြာႏုိင္။
သူမ၏ ညာလက္တြင္ အစားအေသာက္ကုိ လက္ႏွင့္ကုိင္သည့္အခါ စြပ္ရေသာ ပလပ္စတစ္ အၾကည္သား လက္အိတ္ပါးကုိ စြပ္ထားသည္။
က်ေနာ္က အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ပဲေၾကာ္ႏွင့္ တပြဲမွာလုိက္သည္။ သူမက မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္ဆီသုိ႔ လွည့္၍ “အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ တပြဲ” ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္တခ်က္ေအာ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ တန္းစီေနသည့္ ထမင္းဟင္းမွာသည့္သူမ်ား အတြက္ ထမင္းပန္းကန္ထဲတြင္ ဟင္းမ်ားကုိ ပုံထည့္ေပးေနသည္။
ဘယ္ဘက္လက္တြင္ ထမင္းပန္းကန္ကုိ ကုိင္လ်က္ ထုိလက္အိတ္လက္စြပ္ထားေသာ ညာလက္က ဟင္းထည့္ေသာ စတီးညွပ္ကုိ ကုိင္ကာ ထမင္းဟင္းမွာသူမ်ား လက္ၫွဳိးထုိးျပသည့္ ဟင္းတမယ္ခ်င္းကုိ ပုံထည့္ေပး ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေကာင္တာတြင္ ပုိက္ဆံအမ္းေတာ့လည္း ထုိလက္အိတ္ႏွင့္ျဖင့္ပင္ ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ေရတြက္ ကုိင္တြယ္ကာ အမ္းသည္။
က်ေနာ့္အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲကလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္က ထြက္မလာေသး။ ေကာင္တာအနီးတြင္ ခဏရပ္ေစာင့္ေနရ၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေကာင္တာေနာက္ဘက္တြင္ ခ်ထားေသာ သူမ၏ လက္ကုိင္ဖုန္းက ျမည္လာသည္။ သူမသည္ လက္အိတ္စြပ္ထားေသာ ထုိညာလက္ျဖင့္ပင္ တယ္လီဖုန္းကုိ ကုိင္ေျပာ၏။ ဖုန္းေျပာၿပီး အခ်ိန္ခဏအားသြားစဥ္အတြင္း အေအးဘူးမ်ား ထည့္ထားေသာ ေရခဲေသတၱာႀကီးနားတြင္ ေထာင္ထားေသာ ၾကမ္းပြတ္သည့္ Mob အတံကုိ ယူကာ ေကာင္တာအနီးတ၀ုိက္ ၾကမ္းျပင္ကုိ ဆယ္ခ်က္ ေလာက္ ပြတ္လုိက္ေသးသည္။ Mob ပြတ္ေတာ့လည္း ညာဘက္လက္က လက္အိတ္ကုိ မခၽြတ္တမ္း ၀တ္ဆင္ လ်က္။
က်ေနာ့္အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲထြက္လာေတာ့ ထုိလက္အိတ္၀တ္လ်က္ႏွင့္ပင္ ပလတ္စတစ္ဘူးကုိဖြင့္။ ထုိ လက္အိတ္ ၀တ္လက္ႏွင့္ပင္ ပဲေၾကာ္တခုကုိ ထုတ္။ ထုိလက္အိတ္၀တ္လက္ႏွင့္ပင္ အေၾကာ္ကုိ ပန္းကန္ထဲသုိ႔ ေခ်ထည့္ ေပး၏။
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေပးေသာ ပုိက္ဆံကုိ လက္အိတ္၀တ္ထားေသာ လက္ျဖင့္ျဖင့္ယူ၍ ပုိက္ဆံအံဆြဲထဲမွာ ထည့္။ ၿပီးေတာ့ ထုိအိတ္စြပ္လက္ျဖင့္ပင္ ပုိက္ဆံျပန္အမ္း။ က်ေနာ္သည္ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ပန္းကန္ကုိ မယူကာ စားပြဲအလြတ္တခုသုိ႔ လာခဲ့သည္။ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲထုိင္စားေနစဥ္အတြင္း သူမ ေကာင္တာေနာက္မွ ထြက္လာၿပီး ေဘးစားပြဲမွ စားၿပီးသား ပန္းကန္အလြတ္မ်ားကုိ ထုိလက္အိတ္စြပ္ လက္ျဖင့္ပင္ လာေရာက္သိမ္းဆည္းသြားပုံ၊ ဆုိင္ေထာင့္နားဆီမွ ဆန္ေရစိမ္ထားေသာ ပလပ္စတစ္ဇလုံႀကီးကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မယူသြားပုံတုိ႔ကုိ ျမင္ေနရသည္။
ဤသည္မွာ တေန႔ ကိစၥမဟုတ္။ ပင္နီဆူးလား ပလာဇာရွိ အဲသည္ျမန္မာအစားအေသာက္ ဆုိင္မွာ ႐ုံးပိတ္ရက္ သြားစားတုိင္း ျမင္ရေလ့ရွိေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။
ေကာင္တာေနာက္က မေခ်ာက ထုိပလပ္စတစ္အၾကည္စား လက္အိတ္ကုိ စြပ္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္အမွန္ကုိ သိမွ သိပါေလစ။ ျမဴနီစပယ္က သန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ား လက္အိတ္စြပ္သလုိ သူ႔လက္ကုိ ျပင္ပမွ အညစ္အေၾကးမ်ား မကပ္ၿငိေစရန္ ၀တ္ဆင္ထားရျခင္းဟုမ်ား ထင္ျမင္ ယူဆေလသေလာ မေျပာတတ္။
က်ေနာ္သည္ တခ်ီတေမာင္းေတာ့ သည္အေၾကာင္းကုိ သူမနားလည္ေအာင္ ဖြင့္ေျပာေတာ့ မည္ဟု အားခဲထားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမၾကည့္ရသည္မွာ သြားေျပာလုိက္ရင္ အသာတၾကည္ အခ်ဳိးေျပာင္းဘုိ႔ထက္ ရွက္ရမ္းရမ္းကာ ထၿပီး ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕မည့္လူစားမ်ဳိးျဖစ္ေလာက္သည္ဟု အကဲခတ္မိေသာေၾကာင့္ ဖြင့္မေျပာခ်င္။ သည္ေတာ့ သည္ဆုိင္မွာ ငါေနာက္လာမစားေတာ့ဘူး ဟုသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
ထုိသုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားသည့္ၾကားက ယေန႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ခ်ိန္းသျဖင့္ ထုိဆုိင္မွာ သြားစားျဖစ္ျပန္သည္။ အစားအေသာက္ကုိင္ေသာ လက္အိတ္ႏွင့္ ေတြ႕ကရာ ရွစ္ေသာင္း ေလွ်ာက္ကုိင္တြယ္ေနသည္ကုိ ထုံးစံအတုိင္း ျမင္ရျပန္သည္။ ပုိက္ဆံရွင္းၿပီးရင္ေတာ့ ငါေျပာလုိက္ေတာ့မယ္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ပုိက္ဆံရွင္းေတာ့ အနည္းငယ္မွ်က်သင့္ သည္ကုိ ရာတန္ေပးမိသျဖင့္ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာေနသည္ကုိ ၾကားရေသာအခါ အင္း....ဒီပုံစံအတုိင္းဆုိ ငါေျပာလုိ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ...ဟု ဆုိကာ လည္ေခ်ာင္း၀သုိ႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ စကားလုံးေတြကုိ ျပန္မ်ဳိခ်ရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ယေန႔လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ထုိသုိ႔ ထုတ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နည္းနည္းေလးမွ မေက်နပ္။ က်ေနာ့္အသိစိတ္(ကိုယ္ေစာင့္နတ္)က က်ေနာ့္အျပဳအမူအား ေအာက္ပါအတုိင္း မေက်မခ်မ္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးလ်က္ရွိ၏။
“ေဟ့ေကာင္ကုိေပါ....မင္းျမင္လ်က္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေျပာခဲ့သလဲကြ။ မင္းဆုိတဲ့အေကာင္က ဘားမားတူေဒးမွာ “သင္အားနာတတ္သလား” ဆုိၿပီး လူေတြကုိ အားမနာဘုိ႔ တုိက္တြန္းၿပီး ေဆာင္းပါးေရးရသ ေလး၊ ဘာေလးနဲ႔။ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ..အခုေတာ့ မင္းကုိယ္တုိင္က အားနာေနၿပီလားကြ။
ဒါမွမဟုတ္...ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မညွာတမ္းေ၀ဖန္ရရင္ မင္းကုိ ဟုိက လူလည္ေခါင္မွာ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္အေတြ႕ခံရမွာကုိ မင္းေၾကာက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲကြ။
ခါတုိင္း ဗုဒၶကုိေတာင္ ကုိးကားၿပီး မင္းလူၾကားသူၾကားမွာ အာက်ယ္အာက်ယ္နဲ႔ ေျပာေနတာ ရွိပါတယ္ကြ။ ဘာတဲ့....မွန္လည္းမွန္တယ္။ အက်ဳိးလည္းရွိတယ္ဆုိရင္ နားေထာင္သူ ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ ေျပာသင့္တယ္...ဆုိ။ အခုေတာ့လည္း မင္း ေတာ္ေတာ္ သတၱိမရွိတဲ့ အေကာင္ပါလားကြာ။
ေျပာသင့္ေျပာထုိက္တဲ့ ေနရာမွာ မေျပာရဲဘဲ မင္းတုိ႔ သည္လုိ က်ိတ္ခံေနလုိ႔ မင္းတုိ႔တုိင္းျပည္ သည္ေလာက္ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ မင္းေျပာကုိေျပာရမယ္။ မင္းမေျပာရင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ စားေသာက္ေနၾကတာ၊ မသန္႔ရွင္းတာေတြကုိ စားမိသြားမယ္။ မင္းသည္လုိကိစၥေလာက္ကေလးမွ မေျပာရဲရင္ မင္းႏုိင္ငံေရးေတြဘာေတြေရးၿပီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္ လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြာ။ ဒီမုိကေရစီေတြ ဘာေတြ မင္းေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ မင္း...ပုဆုိးၿခဳံထဲက လက္သီးျပဘုိ႔ေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္ပါ။
ေအး...ဒါေပမယ့္ ငါကမင္းရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ျဖစ္ေနေတာ့ မင္းကုိ အခြင့္အေရးတခုေပးလုိက္မယ္။ မင္းအဲသည္တုန္းက ေၾကာက္လုိ႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္...မင္း ဒီအေၾကာင္းကုိ စကၤာပူက မင္းဘေလာ့ဂ္ လာလည္တဲ့သူေတြသိေအာင္ ပုိ႔စ္တခုေရးရမယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔ အဲသည္ဆုိင္မွာ သြားစားရင္းျမင္ရင္ ေျပာရဲတဲ့ လူက အဲဒီ ကေလးမ သိေအာင္ ေျပာခဲ႔မွာ။
ဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ အဲသည္အေၾကာင္း ပုိ႔စ္ ကေလးေတာင္ မင္းဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ မင္းမေရးရဲဘူးဆုိရင္ ဒီေန႔က စၿပီး မင္းကုိ ငါအထင္မႀကီးေတာ့ဘူး။ ငါလုံးလုံး သပိတ္ေမွာက္တယ္ေဟ့။ ေဟ့....ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ေစာင့္နတ္ကေတာင္ အထင္မႀကီးေတာ့ဘူးဆုိရင္ အဲသည္လူဟာ ေျမာင္းထဲေရာက္ေတာ့တာဘဲကြ။ နားလည္လား။”
အံမယ္ေလး။ နားလည္ပါၿပီခင္ဗ်။ ေၾကာက္ပါၿပီဗ်။ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်ေရးပါေတာ့မယ္။...
အရပ္ကတုိ႔ေရ....ပင္နင္ဆူးလား ပလာဇာေရာက္လုိ႔ အဲသည္ မမေလး ကုိျမင္ရင္ အစားအေသာက္ကုိင္တဲ့ လက္အိတ္နဲ႔ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္း ေလွ်ာက္မကုိင္ပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာေပးၾကပါေနာ္...ေနာ္။ ဘယ္ဆုိင္ကလဲ ဆုိတာေတာ့ မေျပာျပေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေလွ်ာက္ၾကည့္လုိက္ရင္ေတြ႕မွာပါ။
သည္ဆုိင္မွာ မစားေတာ့ပါဘူးဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္းမွာပင္ သည္ဆုိင္မွာဘဲ ၀င္စားျဖစ္ျပန္သည္။ အစားအေသာက္မွာေနစဥ္အတြင္း က်ေနာ့္မ်က္လုံး အၾကည့္ေတြက သူမရဲ႕ ညာလက္ေပၚက မခြာႏုိင္။
သူမ၏ ညာလက္တြင္ အစားအေသာက္ကုိ လက္ႏွင့္ကုိင္သည့္အခါ စြပ္ရေသာ ပလပ္စတစ္ အၾကည္သား လက္အိတ္ပါးကုိ စြပ္ထားသည္။
က်ေနာ္က အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ပဲေၾကာ္ႏွင့္ တပြဲမွာလုိက္သည္။ သူမက မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္ဆီသုိ႔ လွည့္၍ “အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ တပြဲ” ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္တခ်က္ေအာ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ တန္းစီေနသည့္ ထမင္းဟင္းမွာသည့္သူမ်ား အတြက္ ထမင္းပန္းကန္ထဲတြင္ ဟင္းမ်ားကုိ ပုံထည့္ေပးေနသည္။
ဘယ္ဘက္လက္တြင္ ထမင္းပန္းကန္ကုိ ကုိင္လ်က္ ထုိလက္အိတ္လက္စြပ္ထားေသာ ညာလက္က ဟင္းထည့္ေသာ စတီးညွပ္ကုိ ကုိင္ကာ ထမင္းဟင္းမွာသူမ်ား လက္ၫွဳိးထုိးျပသည့္ ဟင္းတမယ္ခ်င္းကုိ ပုံထည့္ေပး ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေကာင္တာတြင္ ပုိက္ဆံအမ္းေတာ့လည္း ထုိလက္အိတ္ႏွင့္ျဖင့္ပင္ ပုိက္ဆံမ်ားကုိ ေရတြက္ ကုိင္တြယ္ကာ အမ္းသည္။
က်ေနာ့္အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲကလည္း မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္က ထြက္မလာေသး။ ေကာင္တာအနီးတြင္ ခဏရပ္ေစာင့္ေနရ၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေကာင္တာေနာက္ဘက္တြင္ ခ်ထားေသာ သူမ၏ လက္ကုိင္ဖုန္းက ျမည္လာသည္။ သူမသည္ လက္အိတ္စြပ္ထားေသာ ထုိညာလက္ျဖင့္ပင္ တယ္လီဖုန္းကုိ ကုိင္ေျပာ၏။ ဖုန္းေျပာၿပီး အခ်ိန္ခဏအားသြားစဥ္အတြင္း အေအးဘူးမ်ား ထည့္ထားေသာ ေရခဲေသတၱာႀကီးနားတြင္ ေထာင္ထားေသာ ၾကမ္းပြတ္သည့္ Mob အတံကုိ ယူကာ ေကာင္တာအနီးတ၀ုိက္ ၾကမ္းျပင္ကုိ ဆယ္ခ်က္ ေလာက္ ပြတ္လုိက္ေသးသည္။ Mob ပြတ္ေတာ့လည္း ညာဘက္လက္က လက္အိတ္ကုိ မခၽြတ္တမ္း ၀တ္ဆင္ လ်က္။
က်ေနာ့္အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲထြက္လာေတာ့ ထုိလက္အိတ္၀တ္လ်က္ႏွင့္ပင္ ပလတ္စတစ္ဘူးကုိဖြင့္။ ထုိ လက္အိတ္ ၀တ္လက္ႏွင့္ပင္ ပဲေၾကာ္တခုကုိ ထုတ္။ ထုိလက္အိတ္၀တ္လက္ႏွင့္ပင္ အေၾကာ္ကုိ ပန္းကန္ထဲသုိ႔ ေခ်ထည့္ ေပး၏။
ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေပးေသာ ပုိက္ဆံကုိ လက္အိတ္၀တ္ထားေသာ လက္ျဖင့္ျဖင့္ယူ၍ ပုိက္ဆံအံဆြဲထဲမွာ ထည့္။ ၿပီးေတာ့ ထုိအိတ္စြပ္လက္ျဖင့္ပင္ ပုိက္ဆံျပန္အမ္း။ က်ေနာ္သည္ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲ ပန္းကန္ကုိ မယူကာ စားပြဲအလြတ္တခုသုိ႔ လာခဲ့သည္။ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲထုိင္စားေနစဥ္အတြင္း သူမ ေကာင္တာေနာက္မွ ထြက္လာၿပီး ေဘးစားပြဲမွ စားၿပီးသား ပန္းကန္အလြတ္မ်ားကုိ ထုိလက္အိတ္စြပ္ လက္ျဖင့္ပင္ လာေရာက္သိမ္းဆည္းသြားပုံ၊ ဆုိင္ေထာင့္နားဆီမွ ဆန္ေရစိမ္ထားေသာ ပလပ္စတစ္ဇလုံႀကီးကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မယူသြားပုံတုိ႔ကုိ ျမင္ေနရသည္။
ဤသည္မွာ တေန႔ ကိစၥမဟုတ္။ ပင္နီဆူးလား ပလာဇာရွိ အဲသည္ျမန္မာအစားအေသာက္ ဆုိင္မွာ ႐ုံးပိတ္ရက္ သြားစားတုိင္း ျမင္ရေလ့ရွိေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။
ေကာင္တာေနာက္က မေခ်ာက ထုိပလပ္စတစ္အၾကည္စား လက္အိတ္ကုိ စြပ္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္အမွန္ကုိ သိမွ သိပါေလစ။ ျမဴနီစပယ္က သန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ား လက္အိတ္စြပ္သလုိ သူ႔လက္ကုိ ျပင္ပမွ အညစ္အေၾကးမ်ား မကပ္ၿငိေစရန္ ၀တ္ဆင္ထားရျခင္းဟုမ်ား ထင္ျမင္ ယူဆေလသေလာ မေျပာတတ္။
က်ေနာ္သည္ တခ်ီတေမာင္းေတာ့ သည္အေၾကာင္းကုိ သူမနားလည္ေအာင္ ဖြင့္ေျပာေတာ့ မည္ဟု အားခဲထားေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမၾကည့္ရသည္မွာ သြားေျပာလုိက္ရင္ အသာတၾကည္ အခ်ဳိးေျပာင္းဘုိ႔ထက္ ရွက္ရမ္းရမ္းကာ ထၿပီး ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕မည့္လူစားမ်ဳိးျဖစ္ေလာက္သည္ဟု အကဲခတ္မိေသာေၾကာင့္ ဖြင့္မေျပာခ်င္။ သည္ေတာ့ သည္ဆုိင္မွာ ငါေနာက္လာမစားေတာ့ဘူး ဟုသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
ထုိသုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားသည့္ၾကားက ယေန႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က ခ်ိန္းသျဖင့္ ထုိဆုိင္မွာ သြားစားျဖစ္ျပန္သည္။ အစားအေသာက္ကုိင္ေသာ လက္အိတ္ႏွင့္ ေတြ႕ကရာ ရွစ္ေသာင္း ေလွ်ာက္ကုိင္တြယ္ေနသည္ကုိ ထုံးစံအတုိင္း ျမင္ရျပန္သည္။ ပုိက္ဆံရွင္းၿပီးရင္ေတာ့ ငါေျပာလုိက္ေတာ့မယ္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ပုိက္ဆံရွင္းေတာ့ အနည္းငယ္မွ်က်သင့္ သည္ကုိ ရာတန္ေပးမိသျဖင့္ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာေနသည္ကုိ ၾကားရေသာအခါ အင္း....ဒီပုံစံအတုိင္းဆုိ ငါေျပာလုိ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ...ဟု ဆုိကာ လည္ေခ်ာင္း၀သုိ႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ စကားလုံးေတြကုိ ျပန္မ်ဳိခ်ရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ယေန႔လည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့ ထုိသုိ႔ ထုတ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နည္းနည္းေလးမွ မေက်နပ္။ က်ေနာ့္အသိစိတ္(ကိုယ္ေစာင့္နတ္)က က်ေနာ့္အျပဳအမူအား ေအာက္ပါအတုိင္း မေက်မခ်မ္း ျမည္တြန္ေတာက္တီးလ်က္ရွိ၏။
“ေဟ့ေကာင္ကုိေပါ....မင္းျမင္လ်က္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေျပာခဲ့သလဲကြ။ မင္းဆုိတဲ့အေကာင္က ဘားမားတူေဒးမွာ “သင္အားနာတတ္သလား” ဆုိၿပီး လူေတြကုိ အားမနာဘုိ႔ တုိက္တြန္းၿပီး ေဆာင္းပါးေရးရသ ေလး၊ ဘာေလးနဲ႔။ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ..အခုေတာ့ မင္းကုိယ္တုိင္က အားနာေနၿပီလားကြ။
ဒါမွမဟုတ္...ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မညွာတမ္းေ၀ဖန္ရရင္ မင္းကုိ ဟုိက လူလည္ေခါင္မွာ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္အေတြ႕ခံရမွာကုိ မင္းေၾကာက္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲကြ။
ခါတုိင္း ဗုဒၶကုိေတာင္ ကုိးကားၿပီး မင္းလူၾကားသူၾကားမွာ အာက်ယ္အာက်ယ္နဲ႔ ေျပာေနတာ ရွိပါတယ္ကြ။ ဘာတဲ့....မွန္လည္းမွန္တယ္။ အက်ဳိးလည္းရွိတယ္ဆုိရင္ နားေထာင္သူ ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ ေျပာသင့္တယ္...ဆုိ။ အခုေတာ့လည္း မင္း ေတာ္ေတာ္ သတၱိမရွိတဲ့ အေကာင္ပါလားကြာ။
ေျပာသင့္ေျပာထုိက္တဲ့ ေနရာမွာ မေျပာရဲဘဲ မင္းတုိ႔ သည္လုိ က်ိတ္ခံေနလုိ႔ မင္းတုိ႔တုိင္းျပည္ သည္ေလာက္ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ မင္းေျပာကုိေျပာရမယ္။ မင္းမေျပာရင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ စားေသာက္ေနၾကတာ၊ မသန္႔ရွင္းတာေတြကုိ စားမိသြားမယ္။ မင္းသည္လုိကိစၥေလာက္ကေလးမွ မေျပာရဲရင္ မင္းႏုိင္ငံေရးေတြဘာေတြေရးၿပီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္ လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြာ။ ဒီမုိကေရစီေတြ ဘာေတြ မင္းေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ မင္း...ပုဆုိးၿခဳံထဲက လက္သီးျပဘုိ႔ေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္ပါ။
ေအး...ဒါေပမယ့္ ငါကမင္းရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ျဖစ္ေနေတာ့ မင္းကုိ အခြင့္အေရးတခုေပးလုိက္မယ္။ မင္းအဲသည္တုန္းက ေၾကာက္လုိ႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္...မင္း ဒီအေၾကာင္းကုိ စကၤာပူက မင္းဘေလာ့ဂ္ လာလည္တဲ့သူေတြသိေအာင္ ပုိ႔စ္တခုေရးရမယ္။ ဒါမွ သူတုိ႔ အဲသည္ဆုိင္မွာ သြားစားရင္းျမင္ရင္ ေျပာရဲတဲ့ လူက အဲဒီ ကေလးမ သိေအာင္ ေျပာခဲ႔မွာ။
ဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ အဲသည္အေၾကာင္း ပုိ႔စ္ ကေလးေတာင္ မင္းဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ မင္းမေရးရဲဘူးဆုိရင္ ဒီေန႔က စၿပီး မင္းကုိ ငါအထင္မႀကီးေတာ့ဘူး။ ငါလုံးလုံး သပိတ္ေမွာက္တယ္ေဟ့။ ေဟ့....ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ေစာင့္နတ္ကေတာင္ အထင္မႀကီးေတာ့ဘူးဆုိရင္ အဲသည္လူဟာ ေျမာင္းထဲေရာက္ေတာ့တာဘဲကြ။ နားလည္လား။”
အံမယ္ေလး။ နားလည္ပါၿပီခင္ဗ်။ ေၾကာက္ပါၿပီဗ်။ အခုခ်က္ခ်င္း ခ်ေရးပါေတာ့မယ္။...
အရပ္ကတုိ႔ေရ....ပင္နင္ဆူးလား ပလာဇာေရာက္လုိ႔ အဲသည္ မမေလး ကုိျမင္ရင္ အစားအေသာက္ကုိင္တဲ့ လက္အိတ္နဲ႔ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္း ေလွ်ာက္မကုိင္ပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာေပးၾကပါေနာ္...ေနာ္။ ဘယ္ဆုိင္ကလဲ ဆုိတာေတာ့ မေျပာျပေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေလွ်ာက္ၾကည့္လုိက္ရင္ေတြ႕မွာပါ။
.jpg)
15 comments:
ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္...ရီၿပီးျပန္သြားပါတယ္။
ဘိုဘိုဟန္သီခ်င္းေလးေတာင္ ေျပးသတိရမိတယ္။
"လက္အိတ္ဝတ္ထားတယ္....တကယ္ပါဘဲလွတယ္..
mob ႀကီးပြတ္ျပတယ္....ကိုယ္ အန္မိေတာ့မယ္.." ;p
ေဟ့ ေဟ့ ဒီလုိ လူလည္က်လို႕ ဘယ္ရမလဲ.. ညာခုိင္းတယ္ (ႏိုင္နံေရးသမားေတြမ်ား ဟိဟိ..)
ကိုယ္တုိင္သြားေျပာေပါ့ဗ်..။
ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ ကိုေပါ ႏွစ္သက္မယ့္ စတိုင္ ဘေလာ့အသစ္ တစ္ခု ညႊန္းပါရေစဗ်ိဳ႕။
http://www.sandaywe.blogspot.com/
ေတာ္ေသးတာေပါ႔၊ ကိုယ္ေစာင္႔နတ္က ကိုေပါလို အားမနာတတ္လို႔။ ဆက္ေတြးမိသြားတယ္။ ဝတ္ထားတဲ႔ လက္အိတ္ ဟန္ျပသက္သက္ဆို ခ်ြတ္ထားတာမွ ေကာင္းေသးတယ္လို႔။ အဲဒီဆိုင္ကို ရိပ္မိသလိုပဲ။ သြားတိုင္း အစားအေသာက္ငမ္းေနေတာ႔ လက္အိတ္ကိစၥ သတိမထားမိဘူး။
ပါးစပ္မွာ အိတ္စြပ္ျပီးစားၾကည္႔ပါလား။
ကိုေပါ ..
လူရွင္းတဲ့ တေန႕ေလာက္ ေျပာရဲေအာင္ ေျပာၾကည့္ပါလား..
အဲဒီကေလးမက တကယ္မသိတာပဲ ျဖစ္မယ္..
ျပန္ရန္ေတြ႕လဲ တခြန္းမွ ျပန္မေျပာပဲ ျပန္လာလိုက္ေပါ့..
ဟီး......
ေနာက္မသြားေတာ့နဲ႕ေပါ့ ..`ဟားဟား.....
က်မေတာ့ ေျပာခ်င္လုိက္တာ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပဲ...
ကုိေပါ
ကုိေပါ ဘေလာ့ခ္ ကို အခု မွ သိ လို႕ ။ ေနာက္ ေတာ့ မွန္ မွန္ လာ လည္ ပါ မယ္။
Regarding intervention, I want to put in my 2 cents. I was in a cafe shop at an airport with a colleague who a citizen of the free world. We were sitting in a non smoking area and there was a girl who started to light a cigraette. So while I was thinking of whether should I intervene, then my friend walked up there and told her that this is a non smoking area and so she has to abide by the laws. I learned something that day, I am quite outspoken among Burmese but I was not up to the standard of a citizen of a free world. So I was there and figuring out why we are ruled by those bastards at home. Because we still suck them, all they have to do is lowering the pants!!!!
လာလည္ၾကတဲ့သူ အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
…..ျမတ္ႏုိးေရ…..ပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္က တကယ္ဘဲ ဘုိဘုိဟန္သီခ်င္းကုိ ယူထားတာပါ။
…..ပန္ဒုိရာေရ….က်ေနာ္က သာမန္ျပည္သူတဦးပါ။ (အဲဒါ ကလူသစ္ေျပာတဲ့ ၂၀၀၇မွာ ေရပန္းအစားဆုံးစကားတဲ့။) ဘေလာ့ဂ္ညႊန္းတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ စံေဒ၀ီဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းကုိ ေျပးသတိရမိေသးေတာ့။
…….တန္ခူး…..တန္ခူးစားေနက် ဆုိင္မဟုတ္ဘူးေနာ္။
……..ကလူသစ္…..ေဖာက္ထြက္ၿပီး ေတြးတဲ႔ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာ။
….မခင္မင္းေဇာ္… တုိက္တြန္းထားတာေလးက ကြန္မင့္သက္သက္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ရည္းစားစကားမေျပာရဲတဲ့ေကာင္ေလးကုိ ရည္းစားစကားေျပာဘုိ႔ ေျမွာက္ေပးေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား….ဟိဟိ…။ ေနာက္တာပါ။ က်ေနာ္ ေနာက္တခါ သြားစားလုိ႔ေတြ႕ရင္ ေျပာႏုိင္ေအာင္ သတၱိေမြးလုိက္ပါဦးမယ္။
……၉၆၀ုိင္အုိင္တီ..ေရ။ လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
….ကုိအမည္မသိ။ သေဘာတူပါတယ္။ ခင္ဗ်ားကြန္မင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ ပုိ႔စ္တခု သတ္သတ္ေရးပါဦးမယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲသည္ ကိစၥကုိ သတိထားမိေနတာ ၾကာပါၿပီ။
ကုိေပါ ေရ
ွဆီဗံုးေလး ဖြင့္ ပါ ဗ်ိဳ႕ ။ အလုပ္မ်ားမွန္းသိေပမယ့္ ေစာင့္ဖတ္ေနပါ တယ္။
ကိုေပါေရ ကၽြန္မက အင္မတန္ရြံတတ္တဲ့ လူထဲမွာပါပါတယ္ ။ ဒီအမ်ိဳးသမီးလုပ္ရပ္ကို ဖတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ ေ၀ါ့ခနဲျဖစ္မိပါတယ္။ ပန္နီဆူးလားဆိုင္ေတြမွာ ထမင္းသိပ္မစားျဖစ္ေတာ့ ဘယ္ဆိုင္မွန္းေတာ့ မခန္႕မွန္းတတ္မိဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ထင္ေတာ့ သူမကို တည့္တည့္သြားေျပာတာထက္ အၾကံျပဳစာေဗာက္စ္ေလး သူတုိ႕ဆုိင္မွာမ်ားရွိရင္ စာေရးျပီး အဲဒီေဗာက္စ္ထဲကို ထည့္လိုက္တာ ပိုသင့္ေလ်ာ္တယ္လို႕ ေတြးမိပါတယ္။ အစားအေသာက္ေတြက သန္႕ရွင္းဖို႕ သိပ္လိုအပ္ပါတယ္။ အသိေပးတဲ့ဒီပုိ႕စ္အတြက္ေက်းဇူးပါ :)
ကုိေပါေ၇-ပစ္စာသြားပစ္ပါလား==ခြိခြိ
အဲဒီအမ်ိဳးသမီး ဒီပုိ႔စ္ကို လာဖတ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ေနမယ္ မသိဘူးဗ်။ :D အနီးအနားမွာဆိုရင္ေတာ့ ကုိေပါ ဘေလာ့ဂ္ ဒီမွာဗ် ဆိုၿပီး သြားျပလုိက္ရင္ ေကာင္းမလားဘဲ။ :P
ဆိုင္နံမည္ နဲနဲေလးအတိတ္စိမ္းေပးပါလား။ ကိုေပါေျပာခိုင္းတယ္ဆိုၿပီး သြားေျပာေပးမယ္ေလ
ေတာ္ျပီပင္နီစူလာကဗမာဆိုင္ေတြမွာမစားေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႔
ကုိ ၉၆၀ုိင္အုိင္တီ......ဒီမုိကေရစီရရင္ စီဗုံးဖြင့္မယ္ဗ်ာ။
မလင္းလက္........အခုဆုိရင္ သူတုိ႔လည္း တနည္းနည္းနဲ႔ သိေလာက္ၿပီ ထင္ပါ႔ခင္ဗ်ာ။
အိမ္...........ပစ္စာပစ္တာ လက္မတည့္ဘူးဗ်။ ေတာ္ၾကာ တလြဲဆုိင္ေရာက္သြားလုိ႔ ေျပးေပါက္မွားေနဦးမယ္။ ခြိ
ကုိေစးထူး........စကၤာပူလာလည္ရင္ အဲသည္ဆုိင္မွာ လက္သုပ္စုံလုိက္ေကၽြးပါမယ္ဗ်ာ။ း-)
ေနေန........အဲဒါ မေန အသုပ္စားေနက် ဆုိင္ေပါ႔ဗ်။ မေန ေတာင္ ေျပာေသးတယ္ေလ။ အရသာအရမ္းရွိတယ္ဆုိတာ။
ရခုိင္ႏြယ္.....ဆုိင္တုိင္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်။ တျခားဆုိင္ေတြေတာ့ က်ေနာ္သတိမထားမိဘူးေလ..ဟိ
Post a Comment