စကၤာပူႏုိင္ငံ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရးပါတီတခုျဖစ္တဲ့ စကၤာပူဒီမုိကရက္ ပါတီ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အဂၤလိပ္ဘာသာ ေဆာင္းပါးေလးကုိ ကူးယူၿပီး တင္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ ဗမာလုိေရးထားတဲ့ “တညခ်မ္း၀ယ္” နဲ႔ အနည္းငယ္ ကြဲျပားပါတယ္။ (အဂၤလိပ္လုိေရးသားရာမွာ ပါသြားတဲ့ အမွားမွန္သမွ်ကုိ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ တကူးတက ျပင္ဆင္ေပးတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)
THE TAXI, carrying the four of us, had just turned into St. Martin's Drive when the three plain-clothes police officers tried to flag it down. It was almost 6:50pm on Saturday, 17 May 2008.
"Don't stop," shouted by the four of us almost simultaneously. I was sitting in the front passenger’s seat while my wife Han Thu Lwin, Myo Myint Maung and another Burmese friend were in the back seat, all of us holding flowers in our hands.
To our dismay, the Singaporean taxi driver pulled the taxi over to the roadside gently.
"Whooi…a long way to go," I sighed. I then started to realize the extent of police dominance in Singapore and the level of obedience shown by the ordinary citizens here. Nowhere else in the world would you find a taxi driver stopping at the flagging of non-uniformed police officers so easily against the wishes of the passengers in his taxi.
Showing his badge, one of the three policemen asked, "Are you residents here, sir?"
I was secretly amused by the question wondering how a person like me wearing cheap shirts and taking a cab, not driving a good car, could inspire the police to think that I might live in such an affluent district. But, I simply replied, "No, we are not."
"Where are you going, sir?"
"To the Burmese embassy."
“Sorry, sir, you can't go there because the Myanmar (Burmese) embassy is already closed.”
I must admit that I was particularly proud to be a Burmese citizen at that moment because our embassy was extraordinarily effective in communicating with us, citizens of Burma, by keeping Singapore police to answer on its behalf about its opening hours at the entrance of St Martin's Drive.
Or perhaps it was just that the police underestimated my ability to think for myself. So, the sudden, mistaken pride that came to me out of thin air vanished immediately. Hey, do you think I am a moron? All Burmese in Singapore know that our embassy is normally closed on Saturdays.
"Don't worry, please. We are not going inside the embassy. We just want to go in front of the Burmese embassy to mourn for our people who died in the Cyclone Nargis. Anyway, thanks for your information."
“No, Sir. You can't go there. We advise you to leave this area immediately.”
Oops! Was it because the Cyclone Nargis was now passing through the St Martin's Drive, too? I was starting to worry about the safety of the residents living there.
But just in time, to quell my unwarranted anxiety, our old friend Mr Deep Singh from Tanglin Police Station came to the scene and chanted the very much familiar police mantra to our impatient ears.
“You can't assemble without a police permit. You are advised to leave.”
“But....please wait, wait! There are only four persons on this taxi excluding the driver. How could this become an illegal assembly?”
He didn't answer our question. But he said, “As long as you have intention...”
"Oh, my god! Intention to do what? Our intention is just to mourn for our people who died because of the cyclone.”
Then he suggested that we should go to the temple to pray and mourn.
Please note that these were just advice and suggestions only; they didn't amount to warnings. So, why should we be advised and suggested repeatedly for so long without being allowed to get through? We appreciated his advice and suggestions, of course, because they were free. But, whether we took them or not was solely our own choice. To force us to accept his advice and hamper us from going in was too much for us. It was utterly outrageous.
Myo Myint Maung, who was sitting in the back seat, told the police officers that the only one piece of land in Singapore where we, Burmese, truly had the highest sense of belonging was our Burmese embassy.
At last, Mr Singh asked for our particulars, even though the three of us – my wife, Myo Myint Maung and myself – had given our particulars to his department on a few occasions in the past. At first, we argued for some minutes on why we needed to submit our particulars for just going to our embassy and mourning for our people.
Then, to our great astonishment, the extremely considerate Mr Singh said, "Please don't waste the time. The taxi driver will lose his valuable time to earn money. Please be considerate."
At first, I didn't believe my ears. During the whole conversation, the taxi meter was ticking and needless to say it was me who had to pay for the fare eventually. The driver was earning his fair income in the whole episode. Furthermore, I can swear that this delay was not caused by us. We were the one who wanted to arrive at our destination as soon as possible.
At last, as it seemed that the police was not going to allow us to go in without showing our particulars, we gave them to the police and proceeded to the embassy where we found a couple who arrived just before us. But, they said that they didn't have to show their particulars. Why was the law applied selectively to us instead of being applied equally to all?
At last, as it seemed that the police was not going to allow us to go in without showing our particulars, we gave them to the police and proceeded to the embassy where we found a couple who arrived just before us. But, they said that they didn't have to show their particulars. Why was the law applied selectively to us instead of being applied equally to all?
Later, I came to know that about 50 Burmese who also came to mourn at the embassy gradually started to gather at the entrance of St Martin's drive. At first, police were busy advising them to go back. When they refused and continued to hang around there, the police asked them for their particulars. As the crowd gradually grew to about 100 people, the police at last agreed to let us go in groups of four persons to the gate of the Burmese embassy to mourn there for five minutes each. However, it was not before a series of negotiations as well as heated exchanges between the police and the three of us.
At the end, the police told us not to hold any hard feelings and apologized individually for the embarrassment caused earlier. Of course, we forgave them because we understood their position. They were police officers just carrying out their duties. They too are human beings with kind hearts; we believe that. But, we still hope the law will be applied equally to all races, nationalities, and religions, not selectively. Moreover, it should be applied fairly and correctly.
We wish Singapore a more vibrant society with more freedom and openness where every resident has the right to life, liberty and pursuit of happiness.
ေမလ ၁၇ ရက္။ စေနေန႔ညေန။
က်ေနာ္တုိ႔ ေလးေယာက္ စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ တကၠစီကား စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္ဗ္လမ္းထဲကုိ ခ်ဳိး၀င္လုိက္ေတာ့ ညေန ၇ နာရီထုိးဘုိ႔ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ဘဲ လုိေတာ့တယ္။ ကား၀င္လာတာျမင္ေတာ့ အရပ္၀တ္နဲ႔ ရဲသုံးေယာက္က လမ္းထိပ္ကေန လက္ျပၿပီး လွမ္းတားတယ္။
“မရပ္နဲ႔။ မရပ္နဲ႔”
က်ေနာ္တုိ႔ ေလးေယာက္စလုံး တၿပဳိင္တည္းလုိလုိ ေအာ္လုိက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေရွ႕ခန္းမွာ ထုိင္လ်က္။ မဒမ္ေပါ၊ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္နဲ႔ အျခား ျမန္မာတေယာက္က တကၠစီေနာက္ထုိင္ခုံမွာ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးလက္ထဲမွာ ပန္းေတြ ကုိယ္စီကုိင္ထားၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကၠစီသမားက ကားကုိ လမ္းေဘးကုိ ဆြဲခ်ၿပီး ညင္ညင္သာသာ ထုိးရပ္ေပးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပိန္သြားတယ္။
“အင္း.....ဒီပုံနဲ႔ေတာ့ ေက်ာ္လႊားရမယ့္အရာေတြက မ်ားေသးတယ္” လုိ႔ ေတြးရင္း က်ေနာ္သက္ျပင္းတခ်က္ကုိ ပင့္႐ႈိက္လုိက္မိတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ စကၤာပူမွာ ရဲေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကီးစုိးလႊမ္းမုိးေနတယ္၊ သာမန္အရပ္သားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ဦးက်ဳိးေနတယ္ဆုိတာကုိပါ သိသိသာသာႀကီး ခံစားလုိက္မိတယ္။ ကမၻာေပၚက တျခားဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ခရီးသည္တင္ေဆာင္လာတဲ့ တကၠစီကုိ အရပ္၀တ္ရဲက လွမ္းတားရင္ ခရီးသည္ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘယ္တကၠစီသမားမွ လြယ္လြယ္ကူကူ ရပ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက စကၤာပူေလ။
ရဲသုံးေယာက္အနက္ တေယာက္က သူ႕ ရဲတံဆိပ္ကဒ္ျပားကုိ ျပရင္း.....“ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဒီ လမ္းထဲမွာ ေနတဲ့လူေတြလား” တဲ့။ ၾကည့္ဦး....ေမးပုံက။ လူဆုိး။
က်ေနာ္ က်ိတ္ၿပီး ရီခ်င္သြားတယ္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ကြယ္။ အေပါစား စပုိ႔ရွပ္ကေလး၀တ္ၿပီး အငွားကားစီး၀င္လာတဲ့သူကုိမွ ဒီလူခ်မ္းသာရပ္ကြက္မွာ ေနတဲ့လူလားလုိ႔ ေမးရက္ပေလတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္ကေတာ့ “မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ဘဲ ခပ္တုိတုိ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
ရဲ။..........။ “ဒါဆုိ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ ခင္ဗ်”
က်ေနာ္။...........။ “ျမန္မာသံ႐ုံးကုိ”
ရဲ။...........။ “၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာသံ႐ုံးကို ဒီအခ်ိန္ပိတ္ပါတယ္။ သြားလုိ႔မရပါဘူး။”
အဲဒီတဒဂၤမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္ရတာကုိ အေတာ္ေလးဂုဏ္ယူသြားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမန္မာသံ႐ုံးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြကုိ အေရးတယူနဲ႔ သံ႐ုံးဖြင့္ခ်ိန္ပိတ္ခ်ိန္ကုိ စကၤာပူရဲကတဆင့္ ပါးစပ္ငွားၿပီး ထိေရာက္စြာအေၾကာင္းၾကား ေပးေနႏုိင္တာကုိး။ ဟာ...ေနဦး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဧကႏၱ၊ အရပ္၀တ္နဲ႔ ဒီငနဲသားက ငါ႔ရဲ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းကုိ ေလွ်ာ့တြက္တာဘဲျဖစ္ရမယ္။ ဟင္းဟင္း လူကုိမ်ား ငတုံး ေအာက္ေမ့ေနလားမသိဘူး။ ေဟ့...ဒီမယ္ ျမန္မာသံ႐ုံးဆုိတာ စေနေန႔ ဘယ္ေတာ့မွ မဖြင့္ဘူးဆုိတာ ျမန္မာတုိင္းသိတယ္ကြယ့္။ ဘာမွတ္ေနလဲ...ဟင္း...ဟင္း။ (စိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္တာပါ။) ပါးစပ္ကေတာ့.....
“မပူပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း သံ႐ုံးထဲ ၀င္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ နာဂစ္ဆုိင္ကလုန္း တုိက္ခတ္လုိ႔ ေသဆုံးသြားတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ သံ႐ုံးေရွ႕မွာဘဲ ခဏတျဖဳတ္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းမလုိ႔ပါ”
ရဲ။.............။ “အဲဒီကုိ သြားလုိ႔မရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အေနနဲ႔ ဒီေနရာကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးလုိပါတယ္။”
ဗုေဒၶါ..... သြားလုိ႔မရဘူးဆုိပါလား။ ဘုရား... ဘုရား... စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းထဲမွာပါ နာဂစ္မုန္တုိင္းတုိက္ခတ္သြားေလေရာ့သလားမသိ။ သြားၿပီ... ငါတုိ႕ ေခၽြးႏွဲစာထဲကေန ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး သံ႐ုံးမွာ ေပးေဆာင္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ရွိခုိးဦးတင္ ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ေလွ်ာက္လႊာေရး၊ ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးေဆာင္ထားတဲ့ အခြန္ေတြေတာ့ ေလျပင္းထဲမွာ ေပါက္မိတဲ့ အီးတလုံး လုိ သဲလြန္စမက်န္ဘဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေရာ့မယ္လုိ႔... က်ေနာ္ ႐ုတ္ခ်ည္းပူပန္သြားတယ္။
အဲ..အဲ ေတာ္ေပေသးရဲ႕။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အစုိးရိမ္လြန္မႈကုိ ေခ်ဖ်က္ေပးမယ့္ တန္လင္းရဲဌာနခ်ဳပ္မွ မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီး ဆစ္ခ္လူမ်ဳိး ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ မစၥတာ ဒိဆင္း ျမင္ကြင္းထဲကုိ အခ်ိန္မီ ၀င္ေရာက္ လာတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း အႀကိမ္တရာမက ၾကားဘူးေနက် စကားရပ္ေတြ သူ႕ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ထြက္က်လာတယ္။ အမယ္မင္း... နားဆင္းရဲလုိက္ တာကြယ္။
ဒိဆင္း။.............။ “ရဲပါမစ္မပါဘဲ တရားမ၀င္ လူစုလူေ၀းလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီေနရာက အျမန္ဆုံးထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးခ်င္တယ္။”
က်ေနာ္။............။ “ေနပါဦးဗ်ာ။ ဒီတကၠစီထဲမွာ ကားဆရာကုိ ဖယ္လုိက္ရင္ လူေလးေယာက္ဘဲက်န္ေတာ့တာ။ ဘယ္လုိလုပ္ တရားမ၀င္ လူစုလူေ၀းလုိ႔ သတ္မွတ္ရသလဲ။ (သူ႕ႏုိင္ငံဥပေဒအရက လူငါးေယာက္ထက္ ပုိမစုရေလ။)”
ဆရာသမားက က်ေနာ့္အေမးကုိ မေျဖဘူး။ ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့...“ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစုံတရာနဲ႔ စုေ၀းတာျဖစ္ေနသေ႐ြ႕.....”
“ဘုရားေရ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ေျပာေနတာလဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က မုန္တုိင္းေဘးေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ဆုေတာင္းဘုိ႔ ဟာဘဲ..ကုိ”
အဲဒီမွာ ဉာဏ္ႀကီးရွင္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အခုလုိ အႀကံေပးသဗ်။ ဆုေတာင္းဘုိ႔ဆုိရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ သြားၿပီး ဆုေတာင္းပါတဲ့။ ဒီေနရာက ဆုေတာင္းတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ဒီေနရာမွာ သတိျပဳရမွာက အခုအခ်ိန္အထိ သူေျပာသမွ်ဟာ အႀကံေပးတာ၊ အႀကံျပဳတာေတြခ်ည္းဘဲ။ ရဲက ျပင္းထန္စြာ သတိေပးတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ကာ အႀကံေပးတာဘဲ... ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ အၾကာႀကီး အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ေပးေနရသလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ သြားခြင့္မျပဳေသးသလဲ။ သူ႕အႀကံေပးခ်က္ေတြ အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ အလကားရတဲ့ အႀကံေပးခ်က္ေတြ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အႀကံေပးတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ အတင္းလက္ခံခုိင္းေန၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တားဆီးေနတာကေတာ့ လက္ခံႏုိင္ဘြယ္ရာ အလ်ဥ္းမရွိဘူး။ တမင္သက္သက္ ဗုိလ္က်ေနတာဘဲ။
ေနာက္ခန္းမွာ ထုိင္လုိက္လာတဲ့ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္က ၀င္ေျပာတယ္။ စကၤာပူမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ေျမကုိယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳခံစားႏုိင္တဲ့ (one piece of land where we have the highest sense of belonging) ေနရာက တခုဘဲ ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ ျမန္မာသံ႐ုံးဘဲတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ သေဘာကုိ ေျပာျပတာပါ။ တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာသံ႐ုံး ဆုိ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔။ တေခါက္တေခါက္ ပတ္သက္ရတုိင္း အိတ္ထဲက ပုိက္ဆံထြက္လြန္ လြန္းလုိ႔ပါ...အရပ္ကတုိ႔ေရ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ မစၥတာဆင္းဟာ ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ ေတြကုိ ေတာင္းပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္၊ မဒမ္ေပါနဲ႔ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္ရဲ႕ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြကုိ အရင့္အရင္က ႏွစ္ႀကိမ္မက သူတုိ႔ကုိ ေပးခဲ့ၿပီးသား။ ဒါကုိ သက္သက္မဲ့ ညစ္တြန္းတြန္းၿပီး ထပ္ေတာင္းေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာျဖစ္လုိ႔ ထပ္ေပးရမွာလဲဆုိၿပီး အဲသည္မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အေခ်အတင္ေျပာရေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားႀကီးမားေလသူ မစၥတာဆင္းက ေဟာဒီ မွတ္သားေလာက္ဘြယ္စကားကုိ မိန္႔ႁမြက္ပါတယ္။
“အလကား အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔ကြာ။ မင္းတုိ႔လုပ္တာနဲ႔ တကၠစီသမားမွာလည္း ေငြရွာဘုိ႔အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ျပဳန္တီးကုန္ၿပီ” တဲ့။
ေသဟဲ့ နႏၵိယ။ နားရွိလုိ႔သာ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ကုိယ့္နားကုိယ္ေတာင္ မယုံႏုိင္။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာေနစဥ္တေလွ်ာက္လုံး တကၠစီမီတာက စကၤာပူက ကုန္ေစ်းႏႈန္းလုိဘဲ တရိပ္ရိပ္ ထုိးတက္ေနတာခင္ဗ်။ အခုလုိ ေစာင့္ဆုိင္းရတဲ့အတြက္ သူရသင့္ ရထုိက္တဲ့ အခေၾကးေငြကုိ မီတာတက္သေလာက္ တကၠစီသမားမုခ်ရမွာဘဲ။ တကယ္တမ္း အဲဒီေငြကို စုိက္ထုတ္ေပးရမွာကေတာ့ က်ေနာ့္အိတ္ကပ္ထဲက။ ကုိယ့္လူ....သနားတာ လူမွားေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ က်ိန္ေျပာ၀့ံတာတခုက အခုလုိ ၾကန္႔ၾကာေနရတာ က်ေနာ္တုိ႔ေၾကာင့္မဟုတ္။ တကယ္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က ခရီးသည္ဘဲ။ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ အျမန္ဆုံးေရာက္ခ်င္တာေပါ႔၊ မဟုတ္ဘူးလား။
က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြ မေပးရင္ လုံးလုံး ေပး၀င္မယ့္ပုံမေပၚတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အုိင္စီကဒ္ျပၿပီး ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕ကုိ ေရာက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာလင္မယားစုံတြဲတတြဲကုိ သြားေတြ႕တယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ေတာ့ အုိင္စီကဒ္ ျပစရာမလုိဘူးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ ဥပေဒကုိ တေျပးညီတည္း သတ္မွတ္မက်င့္သုံးသလဲေတာ့ စဥ္းစားစရာဘဲ။ (ေအးေလ...ငါတုိ႔ကုိ ရဲက ပုိခ်စ္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္မွာပါဆုိၿပီး စိတ္ေျဖလုိက္ပါတယ္။)
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိဘဲ လာေရာက္ဆုေတာင္းမယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးငါးဆယ္ခန္႔ လမ္းထိပ္မွာ စတင္စုေ၀းလာတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ပထမေတာ့ ရဲေတြက လူစုခြဲျပန္ၾကဘုိ႔ တဦးခ်င္းလုိက္လံ စည္း႐ုံးရင္း ဗ်ာမ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႔စကားနဲ႔ဆုိရင္ ဒီေနရာကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒါကုိ ျမန္မာေတြက မျပန္ဘဲ ေပကပ္ၿပီး စုေ၀းေနၾကေတာ့ ေနာက္တဆင့္တက္ၿပီး အုိင္စီကဒ္ေတြ ထုတ္ျပခုိင္းတဲ့ နည္းကုိ သုံးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူအုပ္က ဆက္လက္ႀကီးထြားလာၿပီး လူတရာေလာက္ အင္အားရွိလာတဲ့အခါ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ရဲက လူေတြကုိ ေလးေယာက္တတြဲနဲ႔ သံ႐ုံးေရွ႕မွာ ဆုေတာင္းခြင့္ေပးလုိက္ရေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ေလးေယာက္ စီးနင္းလုိက္ပါလာေသာ တကၠစီကား စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္ဗ္လမ္းထဲကုိ ခ်ဳိး၀င္လုိက္ေတာ့ ညေန ၇ နာရီထုိးဘုိ႔ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ဘဲ လုိေတာ့တယ္။ ကား၀င္လာတာျမင္ေတာ့ အရပ္၀တ္နဲ႔ ရဲသုံးေယာက္က လမ္းထိပ္ကေန လက္ျပၿပီး လွမ္းတားတယ္။
“မရပ္နဲ႔။ မရပ္နဲ႔”
က်ေနာ္တုိ႔ ေလးေယာက္စလုံး တၿပဳိင္တည္းလုိလုိ ေအာ္လုိက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က ေရွ႕ခန္းမွာ ထုိင္လ်က္။ မဒမ္ေပါ၊ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္နဲ႔ အျခား ျမန္မာတေယာက္က တကၠစီေနာက္ထုိင္ခုံမွာ။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးလက္ထဲမွာ ပန္းေတြ ကုိယ္စီကုိင္ထားၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ တကၠစီသမားက ကားကုိ လမ္းေဘးကုိ ဆြဲခ်ၿပီး ညင္ညင္သာသာ ထုိးရပ္ေပးလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပိန္သြားတယ္။
“အင္း.....ဒီပုံနဲ႔ေတာ့ ေက်ာ္လႊားရမယ့္အရာေတြက မ်ားေသးတယ္” လုိ႔ ေတြးရင္း က်ေနာ္သက္ျပင္းတခ်က္ကုိ ပင့္႐ႈိက္လုိက္မိတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ စကၤာပူမွာ ရဲေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကီးစုိးလႊမ္းမုိးေနတယ္၊ သာမန္အရပ္သားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ဦးက်ဳိးေနတယ္ဆုိတာကုိပါ သိသိသာသာႀကီး ခံစားလုိက္မိတယ္။ ကမၻာေပၚက တျခားဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ခရီးသည္တင္ေဆာင္လာတဲ့ တကၠစီကုိ အရပ္၀တ္ရဲက လွမ္းတားရင္ ခရီးသည္ဆႏၵနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး ဘယ္တကၠစီသမားမွ လြယ္လြယ္ကူကူ ရပ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက စကၤာပူေလ။
ရဲသုံးေယာက္အနက္ တေယာက္က သူ႕ ရဲတံဆိပ္ကဒ္ျပားကုိ ျပရင္း.....“ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဒီ လမ္းထဲမွာ ေနတဲ့လူေတြလား” တဲ့။ ၾကည့္ဦး....ေမးပုံက။ လူဆုိး။
က်ေနာ္ က်ိတ္ၿပီး ရီခ်င္သြားတယ္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ကြယ္။ အေပါစား စပုိ႔ရွပ္ကေလး၀တ္ၿပီး အငွားကားစီး၀င္လာတဲ့သူကုိမွ ဒီလူခ်မ္းသာရပ္ကြက္မွာ ေနတဲ့လူလားလုိ႔ ေမးရက္ပေလတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္ကေတာ့ “မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ဘဲ ခပ္တုိတုိ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
ရဲ။..........။ “ဒါဆုိ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ ခင္ဗ်”
က်ေနာ္။...........။ “ျမန္မာသံ႐ုံးကုိ”
ရဲ။...........။ “၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာသံ႐ုံးကို ဒီအခ်ိန္ပိတ္ပါတယ္။ သြားလုိ႔မရပါဘူး။”
အဲဒီတဒဂၤမွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးျဖစ္ရတာကုိ အေတာ္ေလးဂုဏ္ယူသြားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမန္မာသံ႐ုံးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြကုိ အေရးတယူနဲ႔ သံ႐ုံးဖြင့္ခ်ိန္ပိတ္ခ်ိန္ကုိ စကၤာပူရဲကတဆင့္ ပါးစပ္ငွားၿပီး ထိေရာက္စြာအေၾကာင္းၾကား ေပးေနႏုိင္တာကုိး။ ဟာ...ေနဦး။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဧကႏၱ၊ အရပ္၀တ္နဲ႔ ဒီငနဲသားက ငါ႔ရဲ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္းကုိ ေလွ်ာ့တြက္တာဘဲျဖစ္ရမယ္။ ဟင္းဟင္း လူကုိမ်ား ငတုံး ေအာက္ေမ့ေနလားမသိဘူး။ ေဟ့...ဒီမယ္ ျမန္မာသံ႐ုံးဆုိတာ စေနေန႔ ဘယ္ေတာ့မွ မဖြင့္ဘူးဆုိတာ ျမန္မာတုိင္းသိတယ္ကြယ့္။ ဘာမွတ္ေနလဲ...ဟင္း...ဟင္း။ (စိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္တာပါ။) ပါးစပ္ကေတာ့.....
“မပူပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း သံ႐ုံးထဲ ၀င္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ နာဂစ္ဆုိင္ကလုန္း တုိက္ခတ္လုိ႔ ေသဆုံးသြားတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ သံ႐ုံးေရွ႕မွာဘဲ ခဏတျဖဳတ္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းမလုိ႔ပါ”
ရဲ။.............။ “အဲဒီကုိ သြားလုိ႔မရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အေနနဲ႔ ဒီေနရာကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးလုိပါတယ္။”
ဗုေဒၶါ..... သြားလုိ႔မရဘူးဆုိပါလား။ ဘုရား... ဘုရား... စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းထဲမွာပါ နာဂစ္မုန္တုိင္းတုိက္ခတ္သြားေလေရာ့သလားမသိ။ သြားၿပီ... ငါတုိ႕ ေခၽြးႏွဲစာထဲကေန ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး သံ႐ုံးမွာ ေပးေဆာင္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ရွိခုိးဦးတင္ ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ေလွ်ာက္လႊာေရး၊ ၾကည္ျဖဴစြာ ေပးေဆာင္ထားတဲ့ အခြန္ေတြေတာ့ ေလျပင္းထဲမွာ ေပါက္မိတဲ့ အီးတလုံး လုိ သဲလြန္စမက်န္ဘဲ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေရာ့မယ္လုိ႔... က်ေနာ္ ႐ုတ္ခ်ည္းပူပန္သြားတယ္။
အဲ..အဲ ေတာ္ေပေသးရဲ႕။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အစုိးရိမ္လြန္မႈကုိ ေခ်ဖ်က္ေပးမယ့္ တန္လင္းရဲဌာနခ်ဳပ္မွ မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီး ဆစ္ခ္လူမ်ဳိး ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ မစၥတာ ဒိဆင္း ျမင္ကြင္းထဲကုိ အခ်ိန္မီ ၀င္ေရာက္ လာတယ္။ ထုံးစံအတုိင္း အႀကိမ္တရာမက ၾကားဘူးေနက် စကားရပ္ေတြ သူ႕ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ထြက္က်လာတယ္။ အမယ္မင္း... နားဆင္းရဲလုိက္ တာကြယ္။
ဒိဆင္း။.............။ “ရဲပါမစ္မပါဘဲ တရားမ၀င္ လူစုလူေ၀းလုပ္လုိ႔မရဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီေနရာက အျမန္ဆုံးထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးခ်င္တယ္။”
က်ေနာ္။............။ “ေနပါဦးဗ်ာ။ ဒီတကၠစီထဲမွာ ကားဆရာကုိ ဖယ္လုိက္ရင္ လူေလးေယာက္ဘဲက်န္ေတာ့တာ။ ဘယ္လုိလုပ္ တရားမ၀င္ လူစုလူေ၀းလုိ႔ သတ္မွတ္ရသလဲ။ (သူ႕ႏုိင္ငံဥပေဒအရက လူငါးေယာက္ထက္ ပုိမစုရေလ။)”
ဆရာသမားက က်ေနာ့္အေမးကုိ မေျဖဘူး။ ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့...“ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစုံတရာနဲ႔ စုေ၀းတာျဖစ္ေနသေ႐ြ႕.....”
“ဘုရားေရ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ေျပာေနတာလဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က မုန္တုိင္းေဘးေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ဆုေတာင္းဘုိ႔ ဟာဘဲ..ကုိ”
အဲဒီမွာ ဉာဏ္ႀကီးရွင္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အခုလုိ အႀကံေပးသဗ်။ ဆုေတာင္းဘုိ႔ဆုိရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ သြားၿပီး ဆုေတာင္းပါတဲ့။ ဒီေနရာက ဆုေတာင္းတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ဒီေနရာမွာ သတိျပဳရမွာက အခုအခ်ိန္အထိ သူေျပာသမွ်ဟာ အႀကံေပးတာ၊ အႀကံျပဳတာေတြခ်ည္းဘဲ။ ရဲက ျပင္းထန္စြာ သတိေပးတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ကာ အႀကံေပးတာဘဲ... ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ အၾကာႀကီး အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ေပးေနရသလဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ သြားခြင့္မျပဳေသးသလဲ။ သူ႕အႀကံေပးခ်က္ေတြ အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ အလကားရတဲ့ အႀကံေပးခ်က္ေတြ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အႀကံေပးတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ အတင္းလက္ခံခုိင္းေန၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တားဆီးေနတာကေတာ့ လက္ခံႏုိင္ဘြယ္ရာ အလ်ဥ္းမရွိဘူး။ တမင္သက္သက္ ဗုိလ္က်ေနတာဘဲ။
ေနာက္ခန္းမွာ ထုိင္လုိက္လာတဲ့ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္က ၀င္ေျပာတယ္။ စကၤာပူမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ့္ေျမကုိယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳခံစားႏုိင္တဲ့ (one piece of land where we have the highest sense of belonging) ေနရာက တခုဘဲ ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ ျမန္မာသံ႐ုံးဘဲတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ သေဘာကုိ ေျပာျပတာပါ။ တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာသံ႐ုံး ဆုိ ေၾကာက္လြန္းလုိ႔။ တေခါက္တေခါက္ ပတ္သက္ရတုိင္း အိတ္ထဲက ပုိက္ဆံထြက္လြန္ လြန္းလုိ႔ပါ...အရပ္ကတုိ႔ေရ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ မစၥတာဆင္းဟာ ထုံးစံအတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ ေတြကုိ ေတာင္းပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္၊ မဒမ္ေပါနဲ႔ မ်ဳိးျမင့္ေမာင္ရဲ႕ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြကုိ အရင့္အရင္က ႏွစ္ႀကိမ္မက သူတုိ႔ကုိ ေပးခဲ့ၿပီးသား။ ဒါကုိ သက္သက္မဲ့ ညစ္တြန္းတြန္းၿပီး ထပ္ေတာင္းေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာျဖစ္လုိ႔ ထပ္ေပးရမွာလဲဆုိၿပီး အဲသည္မွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အေခ်အတင္ေျပာရေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားႀကီးမားေလသူ မစၥတာဆင္းက ေဟာဒီ မွတ္သားေလာက္ဘြယ္စကားကုိ မိန္႔ႁမြက္ပါတယ္။
“အလကား အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔ကြာ။ မင္းတုိ႔လုပ္တာနဲ႔ တကၠစီသမားမွာလည္း ေငြရွာဘုိ႔အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ျပဳန္တီးကုန္ၿပီ” တဲ့။
ေသဟဲ့ နႏၵိယ။ နားရွိလုိ႔သာ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ကုိယ့္နားကုိယ္ေတာင္ မယုံႏုိင္။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာေနစဥ္တေလွ်ာက္လုံး တကၠစီမီတာက စကၤာပူက ကုန္ေစ်းႏႈန္းလုိဘဲ တရိပ္ရိပ္ ထုိးတက္ေနတာခင္ဗ်။ အခုလုိ ေစာင့္ဆုိင္းရတဲ့အတြက္ သူရသင့္ ရထုိက္တဲ့ အခေၾကးေငြကုိ မီတာတက္သေလာက္ တကၠစီသမားမုခ်ရမွာဘဲ။ တကယ္တမ္း အဲဒီေငြကို စုိက္ထုတ္ေပးရမွာကေတာ့ က်ေနာ့္အိတ္ကပ္ထဲက။ ကုိယ့္လူ....သနားတာ လူမွားေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ က်ိန္ေျပာ၀့ံတာတခုက အခုလုိ ၾကန္႔ၾကာေနရတာ က်ေနာ္တုိ႔ေၾကာင့္မဟုတ္။ တကယ္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔က ခရီးသည္ဘဲ။ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ အျမန္ဆုံးေရာက္ခ်င္တာေပါ႔၊ မဟုတ္ဘူးလား။
က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြ မေပးရင္ လုံးလုံး ေပး၀င္မယ့္ပုံမေပၚတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အုိင္စီကဒ္ျပၿပီး ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕ကုိ ေရာက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အဲသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာလင္မယားစုံတြဲတတြဲကုိ သြားေတြ႕တယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ေတာ့ အုိင္စီကဒ္ ျပစရာမလုိဘူးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္ ဥပေဒကုိ တေျပးညီတည္း သတ္မွတ္မက်င့္သုံးသလဲေတာ့ စဥ္းစားစရာဘဲ။ (ေအးေလ...ငါတုိ႔ကုိ ရဲက ပုိခ်စ္လုိ႔ဘဲ ျဖစ္မွာပါဆုိၿပီး စိတ္ေျဖလုိက္ပါတယ္။)
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိဘဲ လာေရာက္ဆုေတာင္းမယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးငါးဆယ္ခန္႔ လမ္းထိပ္မွာ စတင္စုေ၀းလာတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ပထမေတာ့ ရဲေတြက လူစုခြဲျပန္ၾကဘုိ႔ တဦးခ်င္းလုိက္လံ စည္း႐ုံးရင္း ဗ်ာမ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႔စကားနဲ႔ဆုိရင္ ဒီေနရာကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားဘုိ႔ အႀကံေပးတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒါကုိ ျမန္မာေတြက မျပန္ဘဲ ေပကပ္ၿပီး စုေ၀းေနၾကေတာ့ ေနာက္တဆင့္တက္ၿပီး အုိင္စီကဒ္ေတြ ထုတ္ျပခုိင္းတဲ့ နည္းကုိ သုံးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူအုပ္က ဆက္လက္ႀကီးထြားလာၿပီး လူတရာေလာက္ အင္အားရွိလာတဲ့အခါ ေနာက္ဆုံးမေတာ့ ရဲက လူေတြကုိ ေလးေယာက္တတြဲနဲ႔ သံ႐ုံးေရွ႕မွာ ဆုေတာင္းခြင့္ေပးလုိက္ရေတာ့တယ္။
တသုတ္ကုိ ငါးမိနစ္ႏႈန္းနဲ႔ သံ႐ုံးတခါး၀နားမွာ ပန္းေတြခ်၊ ဖေယာင္းတုိင္ေတြထြန္းၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ဆုေတာင္းၾကတယ္။ အမွ်ေ၀ၾကတယ္။ ဆုေတာင္းၾကတဲ့အထဲမွာ နအဖ ႀကီး အျမန္ဆုံးျပဳတ္က်ပါေစ ဆုိတာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလုံးဟာ ရဲနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၿပီးမွ ရလာတဲ့ အခြင့္အေရးပါ။
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္က်ေတာ့ ရဲက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လာေျပာပါတယ္။ ေစာေစာက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ အာဃာတ မထားဘုိ႔၊ သူတုိ႔တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ ေတာင္းပန္ေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ကုိ ေပးအပ္လာတဲ့ တာ၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ သူတုိ႔လည္း လူသားေတြပီပီ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားေတြ ရွိမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ အေသအခ်ာ ယုံၾကည္ၿပီးသားပါ။
ဒါေပမယ့္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီးမွာ ျမန္မာ့အေရးအတြက္ အေနာက္တုိင္းသူေတြ ပါမစ္မပါဘဲ စုေ၀းခဲ့တုန္းက စကၤာပူရဲက ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဥပေဒကုိ က်င့္သုံးတဲ့ေန ရာမွာ လူမ်ဳိးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ ႏုိင္ငံသားမေရြး အားလုံးကုိ တန္းတူညီမွ် က်င့္သုံးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ တစုတဖြဲ႕ကုိ ေရြးခ်ယ္ပစ္မွတ္ထားၿပီး အျပစ္မရွာသင့္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဥပေဒကုိ တရားမွ်တစြာ မွန္ကန္စြာ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
အေရးအႀကီးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေသာ ဥပေဒေတြဟာ တရားမွ်တမႈလုံးလုံးမရွိဘဲ၊ လူထုကုိ ဖိႏွိပ္ဖုိ႔သက္သက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက ေရးဆြဲထားတဲ့ ဥပေဒေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲသည္လုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳလာရင္ မိမိတုိ႔ လူ႕က်င့္၀တ္ဆုိင္ရာ စံခ်ိန္စံၫႊန္း၊ လူ႔သိကၡာကုိ ဦးစားေပး၊ တန္ဘုိးထားၿပီး မတရားတဲ့ ဥပေဒမ်ားကုိ ခ်ဳိးေဖာက္တန္သင့္ရင္ ခ်ဳိးေဖာက္ရပါမယ္။ ႐ုိစာပါ႔ခ္၊ မာတင္လူသာကင္း၊ မဟတၱမဂႏၵီ နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္စတဲ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားဟာ မတရားတဲ့ ဥပေဒမွန္သမွ်ကုိ သတၱိရွိရွိနဲ႔ ဖီဆန္ခဲ့ၾကပါ တယ္။
စကၤာပူႏုိင္ငံမွာလည္း ယခုထက္ ပုိမုိေခတ္မီပြင့္လင္းၿပီး ႏုိင္ငံအတြင္း မီွတင္း ေနထုိင္သူတဦးခ်င္းရဲ႕ အသက္ရွင္ပုိင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ကုိယ့္ၾကမၼာကုိယ္ဖန္တီးပုိင္ခြင့္တုိ႔ကုိ ပုိမုိအေလးထားတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ ေပၚေပါက္လာေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။
ဒီေန႔အဖုိ႔ အိမ္ကမထြက္ခင္ ကာတြန္းေလးတပုံ ဆြဲၿပီး တင္ခဲ့လုိက္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕ေတြ ျမန္မာျပည္တြင္းကုိ အလွ်င္အျမန္ ေပးမ၀င္ရေကာင္းလားဆုိၿပီး အားမလုိအားမရျဖစ္ေနသူမ်ားအတြက္ အမ်ားအခ်စ္ေတာ္ “နအဖ”က ျပန္လွန္ေမးခြန္းတခု ထုတ္လုိက္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းကေတာ့....
“လူသားခ်င္း စာနာတယ္ ဆုိတာ ဘာလဲဟင္...၊ တုိ႔မ်ား နားလည္၀ူး....” တဲ့။
“လူသားခ်င္း စာနာတယ္ ဆုိတာ ဘာလဲဟင္...၊ တုိ႔မ်ား နားလည္၀ူး....” တဲ့။
ေရးသူ------------------> ေဂ်မိုး၊ ေမလ ၁၆ရက္ ၂၀၀၈။
စကၤာပူႏိုင္ငံရွိ လမ္းျပၾကယ္စာၾကည့္တိုက္မွ ျမန္မာေလေဘးဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ အလႈေငြ ၄၁၅ သိန္းႏွင့္ ကုန္ပစၥည္း ၆တန္ကို နာေရးကူညီမႈအသင္းၾကီး မွတဆင့္လႈဒါန္းခဲ့ၿပီး ကုန္ကစၥည္းလက္က်န္ (၇) တန္ကို ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ျဖင့္ ဆက္လက္ပို႔ေဆာင္မည္ဟု သိရသည္။
ျပည္ပေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ား အဖြဲ႔မွလည္း ယေန႔ထိ ေကာက္ခံရရွိေငြ ေဒၚလာ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ လက္ခံရရွိၿပီး ေျခာင္ေသာင္းေက်ာ္ကို ျမန္မာျပည္ရွိ ေလေဘးဒုကၡသည္မ်ားအား လႈဒါန္းၿပီးျဖစ္သည္။ နာေရးကူညီမႈအသင္းၾကီးတြင္လည္း ေဒၚလာတစ္ေသာင္းေက်ာ္တန္ဘိုးရွိ ဆန္အိတ္ ငါးရာ လႈဒါန္းခဲ့သည္။ အလႈေငြေကာက္ခံေသာလုပ္ငန္းကို လာမည့္ ေမလ(၁၉)ရက္ေန႔အထိ ေနာက္ဆံုးထားေကာက္ခံမည္ျဖစ္ၿပီး က်န္ရွိေနေသာ အလႈေငြမ်ားကို ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ား အလြယ္တကူ မဝင္ေရာက္ႏိုင္ေသာ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲေသာ ေနရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္လႈဒါန္းသြားမည္ဟု မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာအဖြဲ႔ လူငယ္တစ္ဦး၏ အဆိုအရ သိရသည္။
လမ္းျပၾကယ္စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ "ေနာက္ထပ္ ကုန္ခ်ိန္(၇)တန္ေလာက္ရွိဦးမယ္ အခုငွားထားတဲ့ သိုေလွာင္ရံုက အရမ္းျပည့္ေနတယ္ အဲဒါေတြကို အရင္ရွင္းလိုက္မယ္ အဝတ္အစားအလႈခံတာေတြကိုေတာ့ ခဏရပ္ထားမယ္ လက္ထဲမွာရွိေနေသးတဲ့ (၇)တန္ကို အရင္ျမန္မာျပည္ကိုပို႔ၿပီးရင္ လမ္းျပၾကယ္ကေန ပစၥည္းေတြျပန္လက္ခံပါၿပီဆိုတာကို ေၾကညာမယ္ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ လာပို႔လို႔ရၿပီ" နာေရးအသင္းၾကီး ဆက္လက္ အကူအညီေပးသြားႏိုင္ဖို႔ အလႈေငြေတာ့ လမ္းျပၾကယ္အေနနဲ႔ ဆက္လက္လက္ခံေပးဦးမယ္"
"လမ္းျပၾကယ္မွာ အခုအၿမဲတမ္းပါဝင္ကူညီေနသူေတြ လူဦးေရ ၂၅ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္ အလုပ္လုပ္ေနသူေရာ ေက်ာင္းသားေတြေရာပါတယ္" "ေလာ္ရီကားေတြကလဲ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္စီးေလာက္ရွိတယ္ ကားေတြကေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြေပးထားတယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္လာၿပီး ကူညီတာပဲ"
"ကိုယ့္ေခၽြးနဲစာထဲကေနလာလႈၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ ေစတနာကို အရမ္းေလးစားပါတယ္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းႀကီးကလဲ တစ္ဘက္မွာ အပင္ပမ္းခံၿပီးလုပ္ေပးေနတယ္ဗ်ာ ေနာက္တစ္ခုက အစၥေရးႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျမန္မာ လူဦးေရ ခုႏွစ္ရာေလာက္ကေန နာေရးကူညီမႈအသင္းၾကီးကို သိန္းငါးဆယ္လႈေပးပါဆိုလို႔ လူေပးလိုက္ေသးတယ္" ပံုမွန္အားျဖင့္ လမ္းျပၾကယ္စာၾကည့္တိုက္အေနနဲ႔ တေန႔ေကာက္ခံရရွိတဲ့ေငြကို တေန႔ခ်င္းလႊဲေျပာင္းေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ နာေရးအသင္းၾကီးအေနနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲရတာလြယ္ကူသလို အလႈရွင္ေတြကိုယ္၌ကလည္း ကို္ယ္လႈလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ ဒုကၡသည္ေတြဆီကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိႏိုင္တယ္ေလ" ဟု လမ္းျပၾကယ္မွ ကိုစိုင္း ကေျပာျပပါသည္။
ပင္နီဇူလပလာဇာရွိ တာဝန္ရွိသူမ်ားမွလည္း အလႈခံပစၥည္းမ်ား သိမ္းစည္းႏိုင္ရန္ လမ္းျပၾကယ္ စာၾကည့္တိုက္အတြက္ အသင့္အတင့္ က်ယ္ဝန္းသည့္ အခန္းတစ္ခန္း စီစဥ္ေပးထားေၾကာင္းသိရသည္။
စကၤာပူႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာ့အေရးတက္ၾကြသူမ်ားမွ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားသူမ်ားႏွင့္ က်န္ရစ္သူမိသားစုမ်ားအား ရည္စူး၍ စကၤာပူႏိုင္ငံသံရံုးေရွ႕တြင္ စေနေန႔ညေန (၇)နာရီမွစတင္ၿပီး ဖေရာင္းတိုင္မ်ားထြန္းညွိကာ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သၾကမည္ဟု သိရသည္။
လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားျပီး ၾကားဝင္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား အျမန္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ စကၤာပူႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာႏွစ္ေထာင္ခန္႔မွ လက္မွတ္မ်ားေရးထိုးၿပီး အေမရိကန္၊ၿဗိတိန္ႏွင့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ သံအမတ္ႀကီးမ်ားသို႔ ေပးအပ္ၿပီးျဖစ္သည္။ ၄င္းလက္မွတ္မ်ားကို ကုလသမဂၢ ႏွင့္ တျခားႏိုင္ငံမ်ားသို႔လည္း အလားတူ ေပးပို႔ၿပီးေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။
ျပည္ပေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ား အဖြဲ႔မွလည္း ယေန႔ထိ ေကာက္ခံရရွိေငြ ေဒၚလာ တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ လက္ခံရရွိၿပီး ေျခာင္ေသာင္းေက်ာ္ကို ျမန္မာျပည္ရွိ ေလေဘးဒုကၡသည္မ်ားအား လႈဒါန္းၿပီးျဖစ္သည္။ နာေရးကူညီမႈအသင္းၾကီးတြင္လည္း ေဒၚလာတစ္ေသာင္းေက်ာ္တန္ဘိုးရွိ ဆန္အိတ္ ငါးရာ လႈဒါန္းခဲ့သည္။ အလႈေငြေကာက္ခံေသာလုပ္ငန္းကို လာမည့္ ေမလ(၁၉)ရက္ေန႔အထိ ေနာက္ဆံုးထားေကာက္ခံမည္ျဖစ္ၿပီး က်န္ရွိေနေသာ အလႈေငြမ်ားကို ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ား အလြယ္တကူ မဝင္ေရာက္ႏိုင္ေသာ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲေသာ ေနရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္လႈဒါန္းသြားမည္ဟု မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာအဖြဲ႔ လူငယ္တစ္ဦး၏ အဆိုအရ သိရသည္။
လမ္းျပၾကယ္စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ "ေနာက္ထပ္ ကုန္ခ်ိန္(၇)တန္ေလာက္ရွိဦးမယ္ အခုငွားထားတဲ့ သိုေလွာင္ရံုက အရမ္းျပည့္ေနတယ္ အဲဒါေတြကို အရင္ရွင္းလိုက္မယ္ အဝတ္အစားအလႈခံတာေတြကိုေတာ့ ခဏရပ္ထားမယ္ လက္ထဲမွာရွိေနေသးတဲ့ (၇)တန္ကို အရင္ျမန္မာျပည္ကိုပို႔ၿပီးရင္ လမ္းျပၾကယ္ကေန ပစၥည္းေတြျပန္လက္ခံပါၿပီဆိုတာကို ေၾကညာမယ္ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ လာပို႔လို႔ရၿပီ" နာေရးအသင္းၾကီး ဆက္လက္ အကူအညီေပးသြားႏိုင္ဖို႔ အလႈေငြေတာ့ လမ္းျပၾကယ္အေနနဲ႔ ဆက္လက္လက္ခံေပးဦးမယ္"
"လမ္းျပၾကယ္မွာ အခုအၿမဲတမ္းပါဝင္ကူညီေနသူေတြ လူဦးေရ ၂၅ ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္ အလုပ္လုပ္ေနသူေရာ ေက်ာင္းသားေတြေရာပါတယ္" "ေလာ္ရီကားေတြကလဲ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္စီးေလာက္ရွိတယ္ ကားေတြကေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ေတြေပးထားတယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္လာၿပီး ကူညီတာပဲ"
"ကိုယ့္ေခၽြးနဲစာထဲကေနလာလႈၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ ေစတနာကို အရမ္းေလးစားပါတယ္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းႀကီးကလဲ တစ္ဘက္မွာ အပင္ပမ္းခံၿပီးလုပ္ေပးေနတယ္ဗ်ာ ေနာက္တစ္ခုက အစၥေရးႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျမန္မာ လူဦးေရ ခုႏွစ္ရာေလာက္ကေန နာေရးကူညီမႈအသင္းၾကီးကို သိန္းငါးဆယ္လႈေပးပါဆိုလို႔ လူေပးလိုက္ေသးတယ္" ပံုမွန္အားျဖင့္ လမ္းျပၾကယ္စာၾကည့္တိုက္အေနနဲ႔ တေန႔ေကာက္ခံရရွိတဲ့ေငြကို တေန႔ခ်င္းလႊဲေျပာင္းေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ နာေရးအသင္းၾကီးအေနနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲရတာလြယ္ကူသလို အလႈရွင္ေတြကိုယ္၌ကလည္း ကို္ယ္လႈလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ ဒုကၡသည္ေတြဆီကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိႏိုင္တယ္ေလ" ဟု လမ္းျပၾကယ္မွ ကိုစိုင္း ကေျပာျပပါသည္။
ပင္နီဇူလပလာဇာရွိ တာဝန္ရွိသူမ်ားမွလည္း အလႈခံပစၥည္းမ်ား သိမ္းစည္းႏိုင္ရန္ လမ္းျပၾကယ္ စာၾကည့္တိုက္အတြက္ အသင့္အတင့္ က်ယ္ဝန္းသည့္ အခန္းတစ္ခန္း စီစဥ္ေပးထားေၾကာင္းသိရသည္။
စကၤာပူႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာ့အေရးတက္ၾကြသူမ်ားမွ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားသူမ်ားႏွင့္ က်န္ရစ္သူမိသားစုမ်ားအား ရည္စူး၍ စကၤာပူႏိုင္ငံသံရံုးေရွ႕တြင္ စေနေန႔ညေန (၇)နာရီမွစတင္ၿပီး ဖေရာင္းတိုင္မ်ားထြန္းညွိကာ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သၾကမည္ဟု သိရသည္။
လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားျပီး ၾကားဝင္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ား အျမန္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးရန္ စကၤာပူႏိုင္ငံရွိ ျမန္မာႏွစ္ေထာင္ခန္႔မွ လက္မွတ္မ်ားေရးထိုးၿပီး အေမရိကန္၊ၿဗိတိန္ႏွင့္ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ သံအမတ္ႀကီးမ်ားသို႔ ေပးအပ္ၿပီးျဖစ္သည္။ ၄င္းလက္မွတ္မ်ားကို ကုလသမဂၢ ႏွင့္ တျခားႏိုင္ငံမ်ားသို႔လည္း အလားတူ ေပးပို႔ၿပီးေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။
ေရးသူ----------->ေဂ်မိုး၊ ေမလ ၁၆ရက္ ၂၀၀၈။
“ေမလ ၁၇ ရက္ - စကၤာပူႏုိင္ငံ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းၫႇိ ဆုေတာင္းမည္ ” 
လာမယ့္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔ (စေနေန႔) ညေန ၇ နာရီမွ စတင္ကာ စကၤာပူႏုိင္ငံ စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းရွိ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕၌ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအေနျဖင့္ နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားၾကေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိး တသိန္းေက်ာ္အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ စုေ၀းၾကကာ ဖေယာင္းတုိင္မ်ား ကုိယ္စီ ထြန္းၫႇိ၍ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆုေတာင္းၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ (ေပတရာ)
Read more
လာမယ့္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔ (စေနေန႔) ညေန ၇ နာရီမွ စတင္ကာ စကၤာပူႏုိင္ငံ စိန္႔မာတင္ဒ႐ုိက္လမ္းရွိ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕၌ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအေနျဖင့္ နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားၾကေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိး တသိန္းေက်ာ္အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲသည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ စုေ၀းၾကကာ ဖေယာင္းတုိင္မ်ား ကုိယ္စီ ထြန္းၫႇိ၍ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆုေတာင္းၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ (ေပတရာ)
မုိးမခ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။ (ဒီမွာ ဖတ္ပါ၊)
ဒီပုံကုိ ၾကည့္ပါ။
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း….
အားကုိးရာမဲ့ျခင္း….
ကူကယ္မည့္သူကုိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း…..
မလုံၿခဳံျခင္း….
…………..စတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြကုိ ေဟာဒီ ဘုိကေလးၿမဳိ႕နယ္က ဒုကၡသည္ ကေလးငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားေပၚေနတယ္လုိ႔ မခံစားရဘူးလား။
Read more
သင့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိ ခံစားရပါသလဲ။
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း….
အားကုိးရာမဲ့ျခင္း….
ကူကယ္မည့္သူကုိ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း…..
မလုံၿခဳံျခင္း….
…………..စတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြကုိ ေဟာဒီ ဘုိကေလးၿမဳိ႕နယ္က ဒုကၡသည္ ကေလးငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားေပၚေနတယ္လုိ႔ မခံစားရဘူးလား။
ႀကီးလာရင္ ဆရာ၀န္ႀကီးလုပ္မယ္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္ စတဲ့ အိပ္မက္မ်ဳိးေတြ အဲဒီကေလးငယ္ချမာ ေလာေလာဆယ္ မက္ျမင္ႏုိင္ဦးမယ္မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္နာရီအနည္းငယ္အတြင္းမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ လာမယ့္ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ အစာေရစာ ၀လင္စြာနဲ႔ ေႏြးေထြးလုံၿခဳံတဲ့ ခုိလႈံစရာေနရာတခုမွာ အသက္ရွင္သန္ ေနပါရေစ…ဆုိတာသာ သူ႕အတြက္ ေလာေလာဆယ္ အျမင့္မားဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္ေပမယ္။
ကမၻာ့တဘက္ျခမ္းကုိ တရက္အတြင္း ခရီးေပါက္ႏုိင္တဲ့ သည္ ၂၁ ရာစု ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သည္ကေလးလုိအပ္ေနတဲ့ အကူအညီေတြကုိ ရက္ေပါင္း ၁၂ ရက္ ၾကာလာတဲ့အထိ အေရာက္ပုိ႔မေပးႏုိင္တာဟာ လူအဖြဲ႕အစည္းတရပ္လုံးအေနနဲ႕ အင္မတန္ ရွက္သင့္တဲ့ ႐ႈံးနိမ့္မႈတခုပါဘဲ။
ကမၻာ့တဘက္ျခမ္းကုိ တရက္အတြင္း ခရီးေပါက္ႏုိင္တဲ့ သည္ ၂၁ ရာစု ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သည္ကေလးလုိအပ္ေနတဲ့ အကူအညီေတြကုိ ရက္ေပါင္း ၁၂ ရက္ ၾကာလာတဲ့အထိ အေရာက္ပုိ႔မေပးႏုိင္တာဟာ လူအဖြဲ႕အစည္းတရပ္လုံးအေနနဲ႕ အင္မတန္ ရွက္သင့္တဲ့ ႐ႈံးနိမ့္မႈတခုပါဘဲ။
နာဂစ္ဆုိင္ကလုန္းမုန္တုိင္းေဘးဒဏ္အတြက္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာမွ ေပးလာေသာ အကူအညီမ်ားမွာ ယခုအခါ စုစုေပါင္း ေဒၚလာ သန္း ၈၀ ခန္႔ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ အလွဴစာရင္းအေသးစိတ္ကုိ ဧရာ၀တီ အြန္လုိင္းမဂၢဇင္း အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္ သြားေရာက္ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။ (ဒီမွာ ကလစ္ေခါက္ပါ။)
ျပည္ပတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာတုိ႔၏ ေငြေၾကးအလွဴ၊ အ၀တ္အစား အသုံးအေဆာင္ႏွင့္ လုပ္အားဒါနအလွဴတုိ႔မွာလည္း ၾကက္သီးထခမန္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံတကာမွ ကူညီမည့္ ပမာဏႏွင့္မူကား ႏႈိင္းယွဥ္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ ထုိ႔ျပင္ ျမန္မာတုိ႔အေနျဖင့္ တသီးပုဂၢလ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ကာ အကူအညီေပးသည့္ ေစတနာရွင္ လုပ္အားေပးသူမ်ား အေျမာက္အျမား ရွိသည္ကားမွန္၏။ တကယ္တမ္းတြင္မူ လက္ေတြ႕ကယ္ဆယ္ေရးအပုိင္း၌ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ေပးထားသည့္ အေတြ႕အႀကဳံရွိေသာ ႏုိင္ငံတကာမွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ကား မယွဥ္သာေပ။ လုိအပ္ေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ စက္ပစၥည္းကိရိယာ၊ တန္ဆာပလာ၊ အေထာက္အကူပစၥည္းမ်ားမွာလည္း ႏုိင္ငံတကာမွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားသာလွ်င္ တတ္ႏုိင္ေပသည္။
သုိ႔ေသာ္ ယခုႀကဳံေတြ႔ေနရေသာ အဓိက ျပႆနာမွာ ထုိအကူအညီအေထာက္အပံ့အားလုံး လုိအပ္ေနသူမ်ားထံ လက္ငင္း အခ်ိန္မဆုိင္းေရာက္ရွိဘုိ႔အေရးပင္ျဖစ္သည္။
အားလုံးသိၿပီးျဖစ္သည့္အတုိင္း ျမန္မာစစ္အစုိးရႏွင့္ ၄င္းတုိ႕၏ လက္ကုိင္ဒုတ္ျဖစ္ေသာ ႀကံဖြံ႕၊ စြမ္းအားရွင္၊ မယက၊ ရယက စသည့္ အဖြဲ႕အစည္း အရပ္ရပ္သည္ ကမၻာတလႊားမွ ကူညီေထာက္ပံ့မႈမ်ားကုိ ဒုကၡသည္မ်ားလက္သုိ႔ မေရာက္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ဟန္႔တား ေႏွာက္ယွက္လ်က္ရွိသည္။
အထက္က ဆုိခဲ့ေသာ ႏုိ္င္ငံတကာ အကူအညီမ်ားႏွင့္ ကယ္တင္ေရးအဖြဲ႕မ်ားအေနျဖင့္ လုိအပ္ေနသူမ်ားထံ အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏုိင္ပါက အင္မတန္ ဆုိး၀ါးေသာ အေျခအေနတရပ္ကုိ မလြဲမေသြ ႀကဳံေတြ႕ရေပေတာ့မည္။ ကုလသမဂၢ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ.... အခ်ိန္မီအကူအညီ မေပးႏုိင္သည့္အတြက္ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ေပၚလာေသာ ေရာဂါဘယတုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ ဆုံး႐ႈံးရမႈမွာ မုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေသေၾကပ်က္စီးေသာ အေရအတြက္ထက္ပင္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိႏုိင္သည္ ဆုိ၏။ ယခုပင္လွ်င္ ကုလသမဂၢခန္႔မွန္းခ်က္အရဆုိလွ်င္ ယေန႔အထိ ေသဆုံးသူေပါင္း ႏွစ္သိန္းတစ္ေသာင္းေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ဆုိ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ႏုိင္ငံတကာမွ အကူအညီ ခ်က္ခ်င္းအခ်ိန္မဆုိင္း ၀င္ေရာက္ႏုိင္ဘုိ႔ရာ အင္မတန္ အေရးႀကီးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ျဖစ္လာသမွ်အား ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ ထုိင္ၾကည့္ေနမည့္အစား က်ေနာ္တုိ႔တတ္ႏုိင္သည့္ဘက္က နည္းလမ္းေပါင္းစုံျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာမွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕မ်ား အျမန္ဆုံး ၀င္ေရာက္ရန္ ကိစၥကုိ တုိက္တြန္းေတာင္းဆုိသြားရမည္ျဖစ္သည္။
ယူအက္စ္ကမ္ပိန္းေဖာ္ဘားမား မွ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔အား ဆုိင္းကလုန္းအကူအညီအတြက္ ကမၻာ့လႈပ္ရွားမႈေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ႏႈိးေဆာ္ထားသည္။(ဒီမွာ ဖတ္ပါ။) ထုိႏႈိးေဆာ္ခ်က္အရ ႏုိင္ငံတကာေရာက္ျမန္မာမ်ားအေနျဖင့္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ပုံေငြပြဲမ်ား က်င္းပျခင္း၊ ႏုိင္ငံတကာအကူအညီမ်ား ခ်က္ခ်င္း၀င္ရန္ေတာင္းဆုိသည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းဆုေတာင္းပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းတုိ႔ကုိ ကမၻာတလႊားတြင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရန္ တုိက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ထားပါသည္။ အင္မတန္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္ေသာ တုိက္တြန္းခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာမ်ားအေနျဖင့္လည္း မိမိတုိ႔ ေရာက္ရွိရာႏုိင္ငံအလုိက္ မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအား လုပ္ေဆာင္သြားၾကရန္ ထပ္ဆင့္တုိက္တြန္းလုိက္ရေပသည္။
ျပည္ပတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာတုိ႔၏ ေငြေၾကးအလွဴ၊ အ၀တ္အစား အသုံးအေဆာင္ႏွင့္ လုပ္အားဒါနအလွဴတုိ႔မွာလည္း ၾကက္သီးထခမန္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံတကာမွ ကူညီမည့္ ပမာဏႏွင့္မူကား ႏႈိင္းယွဥ္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ ထုိ႔ျပင္ ျမန္မာတုိ႔အေနျဖင့္ တသီးပုဂၢလ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ကုိယ္တုိင္သြားေရာက္ကာ အကူအညီေပးသည့္ ေစတနာရွင္ လုပ္အားေပးသူမ်ား အေျမာက္အျမား ရွိသည္ကားမွန္၏။ တကယ္တမ္းတြင္မူ လက္ေတြ႕ကယ္ဆယ္ေရးအပုိင္း၌ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ေပးထားသည့္ အေတြ႕အႀကဳံရွိေသာ ႏုိင္ငံတကာမွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ကား မယွဥ္သာေပ။ လုိအပ္ေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ စက္ပစၥည္းကိရိယာ၊ တန္ဆာပလာ၊ အေထာက္အကူပစၥည္းမ်ားမွာလည္း ႏုိင္ငံတကာမွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားသာလွ်င္ တတ္ႏုိင္ေပသည္။
သုိ႔ေသာ္ ယခုႀကဳံေတြ႔ေနရေသာ အဓိက ျပႆနာမွာ ထုိအကူအညီအေထာက္အပံ့အားလုံး လုိအပ္ေနသူမ်ားထံ လက္ငင္း အခ်ိန္မဆုိင္းေရာက္ရွိဘုိ႔အေရးပင္ျဖစ္သည္။
အားလုံးသိၿပီးျဖစ္သည့္အတုိင္း ျမန္မာစစ္အစုိးရႏွင့္ ၄င္းတုိ႕၏ လက္ကုိင္ဒုတ္ျဖစ္ေသာ ႀကံဖြံ႕၊ စြမ္းအားရွင္၊ မယက၊ ရယက စသည့္ အဖြဲ႕အစည္း အရပ္ရပ္သည္ ကမၻာတလႊားမွ ကူညီေထာက္ပံ့မႈမ်ားကုိ ဒုကၡသည္မ်ားလက္သုိ႔ မေရာက္ေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ဟန္႔တား ေႏွာက္ယွက္လ်က္ရွိသည္။
အထက္က ဆုိခဲ့ေသာ ႏုိ္င္ငံတကာ အကူအညီမ်ားႏွင့္ ကယ္တင္ေရးအဖြဲ႕မ်ားအေနျဖင့္ လုိအပ္ေနသူမ်ားထံ အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏုိင္ပါက အင္မတန္ ဆုိး၀ါးေသာ အေျခအေနတရပ္ကုိ မလြဲမေသြ ႀကဳံေတြ႕ရေပေတာ့မည္။ ကုလသမဂၢ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ.... အခ်ိန္မီအကူအညီ မေပးႏုိင္သည့္အတြက္ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္ေပၚလာေသာ ေရာဂါဘယတုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ ဆုံး႐ႈံးရမႈမွာ မုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေသေၾကပ်က္စီးေသာ အေရအတြက္ထက္ပင္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိႏုိင္သည္ ဆုိ၏။ ယခုပင္လွ်င္ ကုလသမဂၢခန္႔မွန္းခ်က္အရဆုိလွ်င္ ယေန႔အထိ ေသဆုံးသူေပါင္း ႏွစ္သိန္းတစ္ေသာင္းေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ဆုိ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ႏုိင္ငံတကာမွ အကူအညီ ခ်က္ခ်င္းအခ်ိန္မဆုိင္း ၀င္ေရာက္ႏုိင္ဘုိ႔ရာ အင္မတန္ အေရးႀကီးသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ျဖစ္လာသမွ်အား ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ ထုိင္ၾကည့္ေနမည့္အစား က်ေနာ္တုိ႔တတ္ႏုိင္သည့္ဘက္က နည္းလမ္းေပါင္းစုံျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာမွ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႕မ်ား အျမန္ဆုံး ၀င္ေရာက္ရန္ ကိစၥကုိ တုိက္တြန္းေတာင္းဆုိသြားရမည္ျဖစ္သည္။
ယူအက္စ္ကမ္ပိန္းေဖာ္ဘားမား မွ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔အား ဆုိင္းကလုန္းအကူအညီအတြက္ ကမၻာ့လႈပ္ရွားမႈေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ႏႈိးေဆာ္ထားသည္။(ဒီမွာ ဖတ္ပါ။) ထုိႏႈိးေဆာ္ခ်က္အရ ႏုိင္ငံတကာေရာက္ျမန္မာမ်ားအေနျဖင့္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ပုံေငြပြဲမ်ား က်င္းပျခင္း၊ ႏုိင္ငံတကာအကူအညီမ်ား ခ်က္ခ်င္း၀င္ရန္ေတာင္းဆုိသည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းဆုေတာင္းပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းတုိ႔ကုိ ကမၻာတလႊားတြင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရန္ တုိက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ထားပါသည္။ အင္မတန္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္ေသာ တုိက္တြန္းခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ျမန္မာမ်ားအေနျဖင့္လည္း မိမိတုိ႔ ေရာက္ရွိရာႏုိင္ငံအလုိက္ မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအား လုပ္ေဆာင္သြားၾကရန္ ထပ္ဆင့္တုိက္တြန္းလုိက္ရေပသည္။
ေက်ာကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခ်ၾကမ္းလြန္းလုိ႔
ဓားျပမွန္း သိခဲ့တာ ၾကာၿပီ။
အႀကိမ္တုိင္းမွာလည္း
ဒီတခါ လုပ္ရပ္ဟာ လူမဆန္ဆုံးဘဲရယ္လုိ႔
ေအာ့ႏွလုံးနာစြာနဲ႔ စြဲထင္ထားသမွ်
အၿမဲပင္မွားသဗ်လုိ႔ သက္ေသျပေနသလုိ
အခြင့္ရတာနဲ႔ စံခ်ိန္ခ်ဳိး
တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး
မ႐ုိးလည္း မ႐ုိးရေအာင္
ဆုိးၿပီးရင္း ဆုိးရင္းက
နအဖ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစု
တုိးတုိးၿပီး မုိက္ခဲ့သည္။
မုိက္တဲ့လူကုိ
မႀကဳိက္တဲ့လူေတြက…
“သင့္မွာ လူစိတ္မရွိဘူး။
လူသားခ်င္းစာနာမႈ အကူအညီကုိ
ျပည္သူဆီမေရာက္ေအာင္ ဟန္႔တားေနတာ
ဒါ…သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္လား…”လုိ႔
တြင္တြင္ေမးၾကေတာ့
ေမးတဲ့လူေတြသာ ပါးစပ္ကအျမႇဳတ္တကယ္ထြက္သြားမယ္
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ အရယ္ပ်က္မယ္မထင္။
ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ႐ုပ္ရွင္ထဲက
မင္းသားခင္ေမာင္ရင္ေလသံနဲ႔
မဲ့ၿပဳံးေလး ၿပဳံးတဲ့ၿပီး..
“ဟင္း ဟင္း ဟင္း ဟင္း…
ေမးမွ ေမးရက္ပေလတယ္ဗ်ာ….
က်ဳပ္..သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္လုိ႔ ဓားျပဗုိလ္လုပ္စားေနတာေပါ႔။
ဒီမယ္……က်ဳပ္နာမည္ ဘုရားဒကာ ဦးေအာင္ဒင္လား…
ဓားျပေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္လား….”လုိ႔
မဟားဒယား ျပန္ေျဖလိမ့္မယ္။
မွား၏။ မွား၏။
ေမးသူမွာသာ အျပစ္ရွိေတာ့၏။
Read more
ဓားျပမွန္း သိခဲ့တာ ၾကာၿပီ။
အႀကိမ္တုိင္းမွာလည္း
ဒီတခါ လုပ္ရပ္ဟာ လူမဆန္ဆုံးဘဲရယ္လုိ႔
ေအာ့ႏွလုံးနာစြာနဲ႔ စြဲထင္ထားသမွ်
အၿမဲပင္မွားသဗ်လုိ႔ သက္ေသျပေနသလုိ
အခြင့္ရတာနဲ႔ စံခ်ိန္ခ်ဳိး
တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး
မ႐ုိးလည္း မ႐ုိးရေအာင္
ဆုိးၿပီးရင္း ဆုိးရင္းက
နအဖ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစု
တုိးတုိးၿပီး မုိက္ခဲ့သည္။
မုိက္တဲ့လူကုိ
မႀကဳိက္တဲ့လူေတြက…
“သင့္မွာ လူစိတ္မရွိဘူး။
လူသားခ်င္းစာနာမႈ အကူအညီကုိ
ျပည္သူဆီမေရာက္ေအာင္ ဟန္႔တားေနတာ
ဒါ…သူေတာ္ေကာင္းအလုပ္လား…”လုိ႔
တြင္တြင္ေမးၾကေတာ့
ေမးတဲ့လူေတြသာ ပါးစပ္ကအျမႇဳတ္တကယ္ထြက္သြားမယ္
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ အရယ္ပ်က္မယ္မထင္။
ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ ႐ုပ္ရွင္ထဲက
မင္းသားခင္ေမာင္ရင္ေလသံနဲ႔
မဲ့ၿပဳံးေလး ၿပဳံးတဲ့ၿပီး..
“ဟင္း ဟင္း ဟင္း ဟင္း…
ေမးမွ ေမးရက္ပေလတယ္ဗ်ာ….
က်ဳပ္..သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္လုိ႔ ဓားျပဗုိလ္လုပ္စားေနတာေပါ႔။
ဒီမယ္……က်ဳပ္နာမည္ ဘုရားဒကာ ဦးေအာင္ဒင္လား…
ဓားျပေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္လား….”လုိ႔
မဟားဒယား ျပန္ေျဖလိမ့္မယ္။
မွား၏။ မွား၏။
ေမးသူမွာသာ အျပစ္ရွိေတာ့၏။
“တပ္မေတာ္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သာ အဖ”….. တဲ့။
“တုိင္းျပည္ကုိ ေခ်ာက္ထဲမက်ေအာင္ ကယ္တင္လုိက္ရတာပါ”……တဲ့။
“တုိင္းျပည္ၿပဳိကြဲမယ့္ အႏၱရာယ္ကေန ကာကြယ္လုိက္ရတာပါ”…..တဲ့။
ထီြ…..မတန္မရာ။ အခုလုိ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ႀကဳံလုိ႔ ျပည္သူေတြ တကယ္လည္း ဒုကၡေရာက္ေရာ……ဘယ္မလဲ… အဲဒီ အမိအဖ လုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြ၊ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေတြ၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သူႀကီးေတြ။ အားလုံးၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။
ကမၻာတလႊားက တျခားႏုိင္ငံေတြမွာ အခုလုိ အျဖစ္မ်ဳိးႀကဳံရင္... စစ္တပ္က စြမ္းစြမ္းတမံ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ၊ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ ေပးတယ္။ အကူအညီေတြေပးတယ္။
အခုေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ လဲက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကုိ ျပည္သူေတြနဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတြဘဲ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းေနၾကရတယ္။ သူတုိ႔က ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ တကြက္ႏွစ္ ကြက္ ဟန္ျပလုပ္ၿပီး ၀ါဒျဖန္႔ဘုိ႔ဘဲ ႀကိဳးစားေနတယ္။
အခု ေနာက္ဆုံးၾကားရတဲ့ သတင္းအရဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ ေအာ့ႏွလုံးနာၿပီး မသတီစရာ ေကာင္းတယ္။ လူေတြ အုံႂကြမွာစုိးရိမ္လုိ႔ ရန္ကုန္မွာ လုံၿခဳံေရးေတြ တင္းၾကပ္ထားသတဲ့။ ေတာ္ေတာ္လည္း တရားက်ဘုိ႔ ေကာင္းတယ္။
မုန္တုိင္းတုိ႔ ေျမငလွ်င္တုိ႔ ေရႀကီးတာတုိ႔ဟာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြမုိ႔ တားဆီးလုိ႔မရတာ မွန္ေပမယ့္ လူအေသအေပ်ာက္နည္းေအာင္၊ အုိးအိမ္အပ်က္အစီးနည္းေအာင္ ႀကဳိတင္ အစီအမံေတြ ခ်ထားႏုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မုန္တုိင္းၿပီးၿပီးခ်င္းမွာလည္း ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြကုိ အလွ်င္အျမန္လုပ္ေဆာင္ရမွာ ျဖစ္တယ္။
ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံမုိ႔ အစုိးရက ႀကဳိတင္တပ္လွန္႔မႈေတြ ထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ လာဆင္ေျခမေပးနဲ႔။ အမ်ဳိးသားညီလာခံေထာက္ခံဆႏၵျပပြဲေတြတုန္းကေတာ့ ၿမဳိ႕တုိင္းရြာတုိင္း တအိမ္တေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ မထြက္မေနရ ထြက္လာေအာင္ ဖိအားေပးတတ္တယ္။ အတင္းအဓမၼ လုပ္အားေပးခုိင္းျပန္ရင္လည္း လူထုမွာ ပုန္းလုိ႔ေတာင္ မလြတ္စတမ္း အကြက္ေစ႔ေစ႔ ခုိင္းတတ္တယ္။
ေဟာ….လူေတြ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ကာကြယ္ဘုိ႔က်ေတာ့ တကယ္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ ေနႏုိင္ရက္တယ္။ ေနႏုိင္မွာေပါ႔။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေလးေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြ၊ ၀န္ကေလးေတြရဲ႕ သားသမီးေတြက စကၤာပူလုိႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာ ျပည္သူ႕ေခၽြးႏွဲစာကို ဓားျပတုိက္လုိ႔ ရထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြနဲ႔ ကြန္ဒုိမီနီယံေတြ၀ယ္၊ ကားေတြ၀ယ္စီး။ ႂကြားၾက၀ါၾက ပလႊားၾက။ မုန္တုိင္းက သူတုိ႔တေတြနဲ႔ အေ၀းႀကီးမုိ႔လား။ သူတုိ႔ဘ၀ေတြ ျပည္ေတာ္သာေနရင္ ၿပီးေရာ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုလုံးလုံးမစုိက္တဲ့ အစုိးရ။ အဲသည္အစုိးရမ်ဳိးရွိေနတာဟာ ျပည္သူအတြက္ အေထာက္အကူမရဘဲ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးႀကီးသက္သက္ဘဲ။
စကၤာပူမွာေရာက္ေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သားသမီး၊ ၀န္ႀကီးသားသမီး ဆုိတဲ့သူေတြ….။ သင္တုိ႔ သိေအာင္ေျပာလုိက္မယ္။ သင္တုိ႔ ဖခင္ေတြဟာ ဒီရာထူးကုိ လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္လုိ႔ရထားၾကတာမဟုတ္ဘူး။ လူထုဆီက အာဏာကုိ ဓားျပတုိက္ယူထားလုိ႔သာ ဒီေနရာ ဒီရာထူးေတြကုိ ရျခင္းျဖစ္တယ္။ သင္တုိ႔သုံးျဖဳန္းေနတာ ေတြဟာလည္း လူထုစားမယ့္ ထမင္းလုပ္ကုိ ပုတ္ခ်ၿပီးမွ ရလာတဲ့ ျပည္သူရဲ႕ေခၽြးႏွဲစာ ပုိက္ဆံေတြျဖစ္တယ္။ျပည္သူေတြရဲ႕ ေသြး၊မ်က္ရည္နဲ႔ ရင္းၿပီးမွ စားရတဲ့ ထမင္းကုိ သင္တုိ႔ ၿမိန္ယွက္ပါသလား။ သင္တုိ႔မွာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မရွိေတာ့ဘူးလား။ သင္တုိ႔ လူစိတ္ေခါင္းပါးသလား။ သင္တုိ႔ဟာ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ေတြလား။
ျပည္သူအားလုံးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္၊ မေကာင္းဆုိး၀ါး စစ္အစုိးရကုိ ျမန္မာ့ေျမေပၚက အျမန္ဆုံး အျမစ္ပါျပတ္ေအာင္ မျဖစ္မေန ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ၾကရမွာဘဲ။
“တုိင္းျပည္ကုိ ေခ်ာက္ထဲမက်ေအာင္ ကယ္တင္လုိက္ရတာပါ”……တဲ့။
“တုိင္းျပည္ၿပဳိကြဲမယ့္ အႏၱရာယ္ကေန ကာကြယ္လုိက္ရတာပါ”…..တဲ့။
ထီြ…..မတန္မရာ။ အခုလုိ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ႀကဳံလုိ႔ ျပည္သူေတြ တကယ္လည္း ဒုကၡေရာက္ေရာ……ဘယ္မလဲ… အဲဒီ အမိအဖ လုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြ၊ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေတြ၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သူႀကီးေတြ။ အားလုံးၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။
ကမၻာတလႊားက တျခားႏုိင္ငံေတြမွာ အခုလုိ အျဖစ္မ်ဳိးႀကဳံရင္... စစ္တပ္က စြမ္းစြမ္းတမံ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ၊ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းေတြမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ ေပးတယ္။ အကူအညီေတြေပးတယ္။
အခုေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ လဲက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကုိ ျပည္သူေတြနဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတြဘဲ ကိုယ္ထူကုိယ္ထ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းေနၾကရတယ္။ သူတုိ႔က ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ တကြက္ႏွစ္ ကြက္ ဟန္ျပလုပ္ၿပီး ၀ါဒျဖန္႔ဘုိ႔ဘဲ ႀကိဳးစားေနတယ္။
အခု ေနာက္ဆုံးၾကားရတဲ့ သတင္းအရဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ ေအာ့ႏွလုံးနာၿပီး မသတီစရာ ေကာင္းတယ္။ လူေတြ အုံႂကြမွာစုိးရိမ္လုိ႔ ရန္ကုန္မွာ လုံၿခဳံေရးေတြ တင္းၾကပ္ထားသတဲ့။ ေတာ္ေတာ္လည္း တရားက်ဘုိ႔ ေကာင္းတယ္။
မုန္တုိင္းတုိ႔ ေျမငလွ်င္တုိ႔ ေရႀကီးတာတုိ႔ဟာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြမုိ႔ တားဆီးလုိ႔မရတာ မွန္ေပမယ့္ လူအေသအေပ်ာက္နည္းေအာင္၊ အုိးအိမ္အပ်က္အစီးနည္းေအာင္ ႀကဳိတင္ အစီအမံေတြ ခ်ထားႏုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မုန္တုိင္းၿပီးၿပီးခ်င္းမွာလည္း ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြကုိ အလွ်င္အျမန္လုပ္ေဆာင္ရမွာ ျဖစ္တယ္။
ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံမုိ႔ အစုိးရက ႀကဳိတင္တပ္လွန္႔မႈေတြ ထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ လာဆင္ေျခမေပးနဲ႔။ အမ်ဳိးသားညီလာခံေထာက္ခံဆႏၵျပပြဲေတြတုန္းကေတာ့ ၿမဳိ႕တုိင္းရြာတုိင္း တအိမ္တေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ မထြက္မေနရ ထြက္လာေအာင္ ဖိအားေပးတတ္တယ္။ အတင္းအဓမၼ လုပ္အားေပးခုိင္းျပန္ရင္လည္း လူထုမွာ ပုန္းလုိ႔ေတာင္ မလြတ္စတမ္း အကြက္ေစ႔ေစ႔ ခုိင္းတတ္တယ္။
ေဟာ….လူေတြ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ကာကြယ္ဘုိ႔က်ေတာ့ တကယ္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ ေနႏုိင္ရက္တယ္။ ေနႏုိင္မွာေပါ႔။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေလးေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြ၊ ၀န္ကေလးေတြရဲ႕ သားသမီးေတြက စကၤာပူလုိႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာ ျပည္သူ႕ေခၽြးႏွဲစာကို ဓားျပတုိက္လုိ႔ ရထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြနဲ႔ ကြန္ဒုိမီနီယံေတြ၀ယ္၊ ကားေတြ၀ယ္စီး။ ႂကြားၾက၀ါၾက ပလႊားၾက။ မုန္တုိင္းက သူတုိ႔တေတြနဲ႔ အေ၀းႀကီးမုိ႔လား။ သူတုိ႔ဘ၀ေတြ ျပည္ေတာ္သာေနရင္ ၿပီးေရာ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ႐ုလုံးလုံးမစုိက္တဲ့ အစုိးရ။ အဲသည္အစုိးရမ်ဳိးရွိေနတာဟာ ျပည္သူအတြက္ အေထာက္အကူမရဘဲ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးႀကီးသက္သက္ဘဲ။
စကၤာပူမွာေရာက္ေနတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သားသမီး၊ ၀န္ႀကီးသားသမီး ဆုိတဲ့သူေတြ….။ သင္တုိ႔ သိေအာင္ေျပာလုိက္မယ္။ သင္တုိ႔ ဖခင္ေတြဟာ ဒီရာထူးကုိ လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္လုိ႔ရထားၾကတာမဟုတ္ဘူး။ လူထုဆီက အာဏာကုိ ဓားျပတုိက္ယူထားလုိ႔သာ ဒီေနရာ ဒီရာထူးေတြကုိ ရျခင္းျဖစ္တယ္။ သင္တုိ႔သုံးျဖဳန္းေနတာ ေတြဟာလည္း လူထုစားမယ့္ ထမင္းလုပ္ကုိ ပုတ္ခ်ၿပီးမွ ရလာတဲ့ ျပည္သူရဲ႕ေခၽြးႏွဲစာ ပုိက္ဆံေတြျဖစ္တယ္။ျပည္သူေတြရဲ႕ ေသြး၊မ်က္ရည္နဲ႔ ရင္းၿပီးမွ စားရတဲ့ ထမင္းကုိ သင္တုိ႔ ၿမိန္ယွက္ပါသလား။ သင္တုိ႔မွာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား မရွိေတာ့ဘူးလား။ သင္တုိ႔ လူစိတ္ေခါင္းပါးသလား။ သင္တုိ႔ဟာ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ေတြလား။
ျပည္သူအားလုံးအေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္၊ မေကာင္းဆုိး၀ါး စစ္အစုိးရကုိ ျမန္မာ့ေျမေပၚက အျမန္ဆုံး အျမစ္ပါျပတ္ေအာင္ မျဖစ္မေန ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ၾကရမွာဘဲ။
ျမန္မာျပည္အတြင္း နာဂစ္ဆုိင္ကလုန္းမုန္တုိင္းဒဏ္ခံရသူမ်ား ကယ္တင္ေထာက္ပံ့ေရး အတြက္ စကၤာပူႏုိင္ငံ ပင္နင္ဆူးလားပလာဇာ ငါးထပ္ရွိ လမ္းျပၾကယ္ျမန္မာစာၾကည့္ တုိက္တြင္ အလွဴေငြမ်ား စတင္ လက္ခံေနပါၿပီ။
ေန႔စဥ္ ညေန ၆ နာရီ ခြဲ မွ ည ၉ နာရီ အထိ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ဖြင့္လွစ္လက္ခံသြား မည္ျဖစ္သည္။
အလွဴေငြအျပင္ အ၀တ္အထည္ မ်ားကုိ လွဴဒါန္းပါကလည္း လက္ခံေဆာင္ရြက္ေပးသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။
အလားတူ ပင္နီဆူးလားရွိ ျမန္မာဆုိင္မ်ားတြင္လည္း အလွဴခံဌာနမ်ား ဖြင့္လွစ္ထားရွိပါ သည္။
***ႏွစ္ထပ္တြင္ လင္းလက္ဆုိင္
***သုံးထပ္တြင္ စင္းျမန္မာဆုိင္
***ငါးထပ္တြင္ သေျပႏုဆုိင္ႏွင့္ လမ္းျပၾကယ္ စာၾကည့္တုိက္။
*****လမ္းျပၾကယ္စာၾကည့္တုိက္သုိ႔ ဆက္သြယ္ရန္ဖုန္းနံပါတ္….၆၃၃၇၁၅၆၉
ေန႔စဥ္ ညေန ၆ နာရီ ခြဲ မွ ည ၉ နာရီ အထိ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ဖြင့္လွစ္လက္ခံသြား မည္ျဖစ္သည္။
အလွဴေငြအျပင္ အ၀တ္အထည္ မ်ားကုိ လွဴဒါန္းပါကလည္း လက္ခံေဆာင္ရြက္ေပးသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။
အလားတူ ပင္နီဆူးလားရွိ ျမန္မာဆုိင္မ်ားတြင္လည္း အလွဴခံဌာနမ်ား ဖြင့္လွစ္ထားရွိပါ သည္။
***ႏွစ္ထပ္တြင္ လင္းလက္ဆုိင္
***သုံးထပ္တြင္ စင္းျမန္မာဆုိင္
***ငါးထပ္တြင္ သေျပႏုဆုိင္ႏွင့္ လမ္းျပၾကယ္ စာၾကည့္တုိက္။
*****လမ္းျပၾကယ္စာၾကည့္တုိက္သုိ႔ ဆက္သြယ္ရန္ဖုန္းနံပါတ္….၆၃၃၇၁၅၆၉
ေဆးတံတုိ
ေဆးတံတုိ တၫႇဳိေလာက္
ေရာ့..ေသာက္ဘုိ႔ေပး။
မယူလုိက္က
မုိက္လုိ႔ထင္၊
ယူလုိက္ျပန္က
ႀကဳိက္လုိ႔ထင္၊
ေသာက္ေစခ်င္..
ကုတင္ေထာင့္မွာ
ေထာင္ခဲ့ကြဲ႕ ညဳိႏြဲ႕ရဲ႕ေလး။
(ေရွးစာဆုိ)
ေဆးတံတုိ ကဗ်ာထဲမွာေတာ့ ကဗ်ာစာဆုိဟာ ေပးလာတဲ့ ေဆးတံကုိ ယူရမလား မယူရမလား ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပုံရပါတယ္။ စာဆုိက မိန္းမသား ျဖစ္ဟန္တူတယ္။ မိန္းမသားဆုိေတာ့လည္း ေပးတုိင္းယူလုိ႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ႕ကုိ ႀကဳိက္လုိ႔ လက္ခံလုိက္တယ္ ထင္သြားျပန္ရင္ အခက္သား မဟုတ္လား။
အင္မတန္ဆင္းရဲလွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္အတြင္း နာဂစ္ဆုိတဲ့ ဆုိင္ကလုန္းမုန္တုိင္းႀကီး ျဖတ္သန္းတုိက္ခုိက္သြားတဲ့အခါမွာလည္း... ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးက ၾကည့္မေနပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ အကူအညီေပးဘုိ႔ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနတဲ့ (ခုနင္က ေရွးစာဆုိထက္ေတာင္ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးပုံရတဲ့) စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက အဲဒီ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ မဆုိင္းမတြဘဲ ပုတ္ခ် ပစ္လုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ဘာမွ ေတြေ၀ေနစရာ၊ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးမုိ႕လား။
့ျပည္သူေတြ ငတ္တာျပတ္တာ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တာဟာ….ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ငတ္ျပတ္တာ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တာမွ မဟုတ္တာဘဲကလား။ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတနဲ႔ ငေရႊ တုိ႔ မာရင္ ၿပီးေရာ မဟုတ္လား။ အဓိကက ျပည္တြင္းက အျဖစ္မွန္ေတြ၊ အေျခအေနမွန္ေတြကုိ အကူအညီေပးရင္းေရာက္လာမယ့္ ျပည္ပက လူေတြ၊ ျပည္ပက အဖြဲ႕အစည္းေတြ သိမသြားဘုိ႔၊ ျမင္မသြားဘုိ႔ ပုိမုိအေရးႀကီးတာ မဟုတ္လား။
ေနာက္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြအေနနဲ႔….“ငါတုိ႔ရဲ႕ အခါေတာ္ေပး ဘုိးေတာ္က တယ္စြမ္းပါ လား” ဆုိၿပီး သူတုိ႔ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ေက်းဇူးဂုဏ္ကုိ အခုေလာက္ဆုိ တသသနဲ႔ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ မဆုံးျဖစ္ေန ေလာက္ၿပီ။ “သူ႕အႀကံေပးခ်က္အတုိင္း ၿမဳိ႕ေတာ္ကုိ ၾကပ္ေျပးကုိ အျမန္ေရႊ႕မိေပလုိ႔သာေပါ႔။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ ငါတုိ႔ပါ မုန္တုိင္းဒဏ္ခံေနရဦးမွာ။ ဘုိးေတာ္ေက်းဇူး အထူးႀကီးမားေပစြ”…ေပါ႔ေလ။
ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ကေတာ့…..ေဟာဒီ ကုိတင္လႈိင္ရဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေတးေလးကုိ ဆုိညည္း႐ုံကလြဲလုိ႔ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ၾကဦးမွာလဲ။
“ေျဖမႏုိင္….ေရဆုိင္၀ဲ…..မႈိင္ပြဲနဲ႔ႀကဳံရေလၿပီ….
၀ဋ္ေႂကြးတုံ႕တင္….ရွိပါရင္လည္း….
ကံၾကမၼာမညီမွ်….သံသရာဒီဘ၀….
သည္မွ်နဲ႔ဘဲ…..အဆုံးသတ္ေစခ်င္သည္”
ေဆးတံတုိ တၫႇဳိေလာက္
ေရာ့..ေသာက္ဘုိ႔ေပး။
မယူလုိက္က
မုိက္လုိ႔ထင္၊
ယူလုိက္ျပန္က
ႀကဳိက္လုိ႔ထင္၊
ေသာက္ေစခ်င္..
ကုတင္ေထာင့္မွာ
ေထာင္ခဲ့ကြဲ႕ ညဳိႏြဲ႕ရဲ႕ေလး။
(ေရွးစာဆုိ)
ေဆးတံတုိ ကဗ်ာထဲမွာေတာ့ ကဗ်ာစာဆုိဟာ ေပးလာတဲ့ ေဆးတံကုိ ယူရမလား မယူရမလား ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပုံရပါတယ္။ စာဆုိက မိန္းမသား ျဖစ္ဟန္တူတယ္။ မိန္းမသားဆုိေတာ့လည္း ေပးတုိင္းယူလုိ႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ႕ကုိ ႀကဳိက္လုိ႔ လက္ခံလုိက္တယ္ ထင္သြားျပန္ရင္ အခက္သား မဟုတ္လား။
အင္မတန္ဆင္းရဲလွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္အတြင္း နာဂစ္ဆုိတဲ့ ဆုိင္ကလုန္းမုန္တုိင္းႀကီး ျဖတ္သန္းတုိက္ခုိက္သြားတဲ့အခါမွာလည္း... ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးက ၾကည့္မေနပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ အကူအညီေပးဘုိ႔ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနတဲ့ (ခုနင္က ေရွးစာဆုိထက္ေတာင္ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးပုံရတဲ့) စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက အဲဒီ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကုိ မဆုိင္းမတြဘဲ ပုတ္ခ် ပစ္လုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ဘာမွ ေတြေ၀ေနစရာ၊ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးမုိ႕လား။
့ျပည္သူေတြ ငတ္တာျပတ္တာ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တာဟာ….ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ငတ္ျပတ္တာ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တာမွ မဟုတ္တာဘဲကလား။ ဘယ္သူေသေသ၊ ငေတနဲ႔ ငေရႊ တုိ႔ မာရင္ ၿပီးေရာ မဟုတ္လား။ အဓိကက ျပည္တြင္းက အျဖစ္မွန္ေတြ၊ အေျခအေနမွန္ေတြကုိ အကူအညီေပးရင္းေရာက္လာမယ့္ ျပည္ပက လူေတြ၊ ျပည္ပက အဖြဲ႕အစည္းေတြ သိမသြားဘုိ႔၊ ျမင္မသြားဘုိ႔ ပုိမုိအေရးႀကီးတာ မဟုတ္လား။
ေနာက္ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြအေနနဲ႔….“ငါတုိ႔ရဲ႕ အခါေတာ္ေပး ဘုိးေတာ္က တယ္စြမ္းပါ လား” ဆုိၿပီး သူတုိ႔ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ေက်းဇူးဂုဏ္ကုိ အခုေလာက္ဆုိ တသသနဲ႔ ေအာက္ေမ့ဆင္ျခင္ မဆုံးျဖစ္ေန ေလာက္ၿပီ။ “သူ႕အႀကံေပးခ်က္အတုိင္း ၿမဳိ႕ေတာ္ကုိ ၾကပ္ေျပးကုိ အျမန္ေရႊ႕မိေပလုိ႔သာေပါ႔။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ ငါတုိ႔ပါ မုန္တုိင္းဒဏ္ခံေနရဦးမွာ။ ဘုိးေတာ္ေက်းဇူး အထူးႀကီးမားေပစြ”…ေပါ႔ေလ။
ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ကေတာ့…..ေဟာဒီ ကုိတင္လႈိင္ရဲ႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေတးေလးကုိ ဆုိညည္း႐ုံကလြဲလုိ႔ ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ၾကဦးမွာလဲ။
“ေျဖမႏုိင္….ေရဆုိင္၀ဲ…..မႈိင္ပြဲနဲ႔ႀကဳံရေလၿပီ….
၀ဋ္ေႂကြးတုံ႕တင္….ရွိပါရင္လည္း….
ကံၾကမၼာမညီမွ်….သံသရာဒီဘ၀….
သည္မွ်နဲ႔ဘဲ…..အဆုံးသတ္ေစခ်င္သည္”
“ေန၀င္း”
ေန၀င္း ကုိ ရြာထဲက အမ်ားစုက “မေန” ဟု ေခၚၾကသည္။ က်ေနာ့္ထက္ ၈ ႏွစ္ခန္႔ႀကီးသည္။ လူပုံက ျဖဴျဖဴႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ကႏြဲ႕ကလ်။ ရယ္ျပန္လွ်င္လည္း ခုိးခုိးခစ္ခစ္။ ေန၀င္းသည္ လြတ္လပ္ေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရွိသည့္၊ “ေဂး”မ်ားကုိ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းမရွိသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္သာ လူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ပါက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဂး ဘ၀ကုိ ခံယူေကာင္း ခံယူေပမည္။ ယခုလုိ မပြင့္လင္းေသာ ျမန္မာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္၊ အထူးသျဖင့္ ႐ုိးရာအစြဲႀကီးလြန္းေသာ ေက်းေတာရြာငယ္ကေလး တခုတြင္ လူလာျဖစ္သည့္အတြက္ ေန၀င္းသည္ ေပၚတင္မေဂးရဲရွာ။ တိတ္တိတ္ပုန္းသာ ေဂး ရရွာသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ေက်ာ္ က်ေနာ္ ရြာမွ ထြက္ခြာခဲ့ေသာအခ်ိန္က ေန၀င္းသည္ မူလတန္းျပ ဆရာ အျဖစ္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေပသည္။ ရွပ္အကၤ်ီအျဖဴ၊ ပုဆုိးအစိမ္း ၀တ္လ်က္ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္၍ စက္ဘီးနင္းကာ ေက်ာင္းတက္ေသာ ေက်ာင္းဆရာ ေန၀င္း၏ ပုံရိပ္သည္ မေန႔တေန႔ကလုိပင္ က်ေနာ့္ မ်က္စိတြင္ ျမင္ေယာင္လ်က္ရွိေသးသည္။
***********************************************************
“မ်ဳိးမ်ဳိး”
မ်ဳိးမ်ဳိးကေတာ့ က်ေနာ့္ညီ ၀မ္းကြဲ။ က်ေနာ္ႏွင့္ အသက္မတိမ္းမယိမ္း။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ဓါတ္မတည့္။ ၀ုိင္းထဲတြင္ ခ်ေပးလုိက္သည့္ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္လုိ ျမင္တာႏွင့္ ေျပးခြပ္ခ်င္ေနသည္။ မူလတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က မ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ က်ေနာ္ မသတ္ပုတ္သည့္ေန႔မရွိ။ က်ေနာ့္လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒီေကာင္ ဖူးေယာင္ၿပီး ျပန္သြားရသလုိ၊ သူ႕လက္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ ေသြးစုိ႔ေနေသာ အစင္းရာ ဗရပြႏွင့္ အိမ္ျပန္ခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားေပၿပီ။ မ်ဳိးမ်ဳိးအေမက က်ေနာ့္မိခင္အား “ မေစာရွင္၊ ေတာ့္သားေလး မ်ဳိးမ်ဳိးကုိ လုပ္လုိက္တာ ဟုိမွာ မ်က္ႏွာတခု လုံးလည္း ျမင္မေကာင္းဘူး” လုိ႔ တုိင္ေတာေတာ့... အေမက “အမေလး အတင္ရယ္၊ ညည္းသားလုပ္ထားတာလည္း ငါ႔သား မ်က္ႏွာမွာ ရစရာ မရွိပါဘူးေအ” လုိ႔ ျပန္ေျဖသတဲ့။ အဲဒီက်မွ မ်ဳိးမ်ဳိးအေမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၿပီး “ က်ဳပ္ကလည္း မ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ငါ႔သားႏွယ္...ဟုိက နင့္ကုိ ဒီေလာက္ထု႐ုိက္ေနတာ၊ နင္က ဘာမွ ျပန္မလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ခံခဲ့ရသလား လုိ႔ ဆုိေတာ့ မ်ဳိးမ်ဳိးက.."ဟာ၊ အေမကလဲ၊ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ခံပါ႔မလဲ။ က်ေနာ္ ျပန္ကုတ္လုိက္တာ ဟုိေကာင့္မ်က္ႏွာမွာလည္း အစင္းေတြခ်ည္း ပါဘဲ..လုိ႔ ေျပာတယ္” တဲ့။
မွတ္မွတ္ရရ အေမတုိ႔ ေဆြမ်ဳိးတစု စုေပါင္းၿပီး သားေတြကုိ ရွင္ျပဳတုန္းကေတာင္ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ တခ်ီတေမာင္း ေက်ာင္းေပၚမွာ ကုိရင္ဘ၀ နဲ႔ သတ္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲလုိက္ရေသးတယ္။
မ်ဳိးမ်ဳးိတုိ႔အိမ္က တေန႔ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ ကုိရင္ေတြအားလုံးကုိ ေန႔ဆြမ္းကပ္ တယ္။ ကုိရင္၀ုိင္းမွာ အတူထုိင္ၿပီး ဆြမ္းစားေနရင္းက ဘယ္လုိကေန ဘယ္လုိ ၿငိတယ္မသိဘူး၊ ဆြမ္းစားရင္း တန္းလန္း ထသတ္ၾကတာ ဟင္းခြက္ေတြလည္း ေမွာက္၊ သကၤန္းေတြလည္း ေပက်ံကုန္တယ္။ ဘုန္းႀကီး၀ုိင္းမွာ ဆြမ္းဘုန္းေပးေနတဲ့ ဦးဇင္းေလးက မေနသာဘဲ ထလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဆြဲၿပီး နဘန္က်င္းေပးလုိက္ေတာ့မွ ပြဲၿပီးသြားတယ္။ ဟုိေကာင္လည္း အဲဒီညေနဘဲ ကိုရင္လူထြက္သြားတာ။
အဲ...က်ေနာ္ လူထြက္ရပုံကေတာ့ ငုိခ်င္းေလးခ်ၿပီး ထြက္လုိက္ရတာ။ ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ.. က်ေနာ္ငယ္ငယ္က က်ေနာ့္အစ္မေတြက က်ေနာ့္ကုိ ရြယ္တူမိန္းကေလးေတြနဲ႔ စရင္ေနာက္ ရင္ အင္မတန္ ရွက္တတ္တာ (အခုနဲ႔ တျခားစီ)။ အဲသည္တုန္းက သူတုိ႔ ေနာက္ေနတာက က်ေနာ္နဲ႔ တတန္းထဲ ရြာေတာင္ပုိင္းက သန္းလွ။ သူ႕အေဖက ျမန္မာေဆးဆရာႀကီး ဦးၾသဘ တဲ့။ အဲဒီ သန္းလွနဲ႔ စေနာက္ရင္ က်ေနာ္အရမ္းရွက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ ကုိရင္ဘြဲ႕က ရွင္ၾသဘာသ တဲ့။ အဲဒီ တေန႔ ကုိရင္ဘ၀နဲ႔ ရြာထဲလွည့္ဆြမ္းခံတုန္း အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ အစ္မေတြက ဆြမ္းေလာင္းရင္း ထုံးစံအတုိင္း ေနာက္ၾကျပန္ပါေရာ။ “ဟယ္....ငါတုိ႔ ေမာင္ေလးက သန္းလွနဲ႔ ေရစက္ပါပုံမ်ား ကုိရင္ဘြဲ႕အမည္ကေတာင္ ၾသဘသား တဲ့။” ၾကည့္ဦး၊ ၾသဘာသ ပါဆုိမွ ၾသဘသား ဆုိၿပီး ႀကံဖန္ေနာက္တာ။ က်ေနာ္ကလည္း ရွက္ေတာ္မူလုိ႔ ကတုံးႀကီးတန္မဲ့ ပုလဲေတြ ခ ၿပီး သကၤန္းေတြ ဆြဲခၽြတ္၊ လူ၀တ္လဲ၊ ေက်ာင္းျပန္မသြားေတာ့ဘူး လုပ္တာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့မွ အတင္းေခ်ာ့ေမာ့၊ သကၤန္းေတြ ျပန္၀တ္ေပးၿပီး ေက်ာင္းကုိ ျပန္ပုိ႔ရတယ္။ အဲသည္ညေန လူထြက္ေတာ့တာပါဘဲ။
ငယ္ငယ္က တေဇာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း ဆုိသလုိ မတည့္တဲ့ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ တျခားရြာက ေက်ာင္းမွာ သြားတက္ရေတာ့ အင္မတန္ခ်စ္ၾကသဗ်။ ညီအကုိခ်င္းကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ေနာက္ သူ႕အိမ္က သူ႔ကုိ က်ေနာ့္အစ္မ ေက်ာင္းဆရာမ လက္ထဲမွာ အပ္ထားေတာ့ အိမ္မွာဘဲ စာအတူလာၾကည့္၊ စာလုပ္ၾကဆုိေတာ့ ပုိတြဲမိသြားေရာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းစာမွာ လုံး၀ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ တခ်ိန္လုံးစကားေတြ မ်ားေနတုန္းက ေခ်ာေမြ႕လုိ႔။ ေဟာ...ေက်ာင္းစာကုိ စဖတ္လုိက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ မ်ဳိးမ်ဳိး ဆီက “အဟမ္း..အဟမ္း” ဆုိတဲ့ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေတြက စာတေၾကာင္းကုိ အဟမ္း ငါးခါေလာက္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ၆ တန္းေလာက္မွာဘဲ ဒီေကာင္ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး လယ္လုပ္တယ္။ စပါးပြဲစားလုပ္ တယ္။ ျမင္းလွည္းေမာင္းတယ္။
က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္လုိ႔ ရြာကုိ ျပန္လာၿပီး ေျမပဲခင္း ညဘက္သြားေစာင့္ေတာ့ မ်ဳိးမ်ဳိးလည္း က်ေနာ္နဲ႔ အတူ လုိက္ေစာင့္ေပးတယ္။ ညဘက္ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အာကာသထဲက အလင္းကုိေတာင္ စြဲစုပ္ႏုိင္တဲ့ တြင္းနက္ႀကီးေတြအေၾကာင္း၊ ၿဂဳိလ္ေတြ အနားက ျဖတ္ျပန္သန္းၿပီး ဓါတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ပုိ႕တဲ့ အာကာသယာဥ္ေတြအေၾကာင္း၊ တခုနဲ႔တခု ေ၀းရာဆီကုိ ျပန္႕ႀကဲခြဲထြက္သြားတဲ့ ဂယ္လက္ဆီေတြ အေၾကာင္း က်ေနာ္ဖတ္ဘူးသမွ် ျပန္ေျပာျပေတာ့ မ်ဳိးမ်ဳးိတေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနခဲ့တာကုိ သတိရမိတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ လွမ္းျမင္ရတဲ့ မုန္းေခ်ာင္းေရကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ေငြေရာင္တလက္လက္နဲ႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး စီးဆင္းလုိ႔ေပါ႔။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း တကၠသိုလ္ တက္ကတည္းက မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္မဆုံျဖစ္ေတာ့ဘူး။
*********************************************************
“ဖုိးခင္”
က်ေနာ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ရြာထဲက အတူကစားေဖာ္ကစားဘက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ၀င္းေဇာ္နဲ႔ ဖုိးခင္တဲ့။ ဖုိးခင္က ေမြးကတည္းက မ်က္လုံးတဖက္ေမွးေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း သူ႕ကုိ မ်က္ေမွးဖုိးခင္တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆုိတာ လူကသာ မူလတန္း တက္တဲ့အရြယ္ဘဲ ရွိေသးတာ။ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေလကုိ လုိက္ၿပီး ႏွမ ရွိတဲ့လူဆုိရင္ ေယာက္ဖ လုိ႔ ေခၚၿပီး ေနာက္ခ်င္ေသးတာ။ က်ေနာ့္မွာ ႏွမငယ္ အရင္း မရွိလုိ႔သာေတာ္ေတာ့ တယ္။ အဲ..တရက္မွာ ၀င္းေဇာ္ရဲ႕ ညီမ ရီရီခုိင္က အလွဴခံ အသံခ်ဲ႕စက္က တခါတရံ ၾကားရတတ္တဲ့ မာမာေအးသီခ်င္းကုိ သူ႔ဟာသူ ၾကားခ်င္သလုိ ၾကားၿပီး တလြဲဆုိတယ္။
“သ၀န္ေၾကာင္တာမဟုတ္ဘူးရွင္.... က်မလင္ ကုိဖုိးခင္” တဲ့။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္ နဲ႔ ဖုိးခင္ က ခြက္ထုိးခြက္လွန္ ရယ္တာေပါ႔။ ၀င္းေဇာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲၿပီး သူညီမကုိ လွမ္းေဟာက္တယ္။ “ဟာ။ ဒီေကာင္မေလး၊ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ဆုိမွန္းမသိဘူး၊ သြားသြား၊ အနားမလာနဲ႔” တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ၀င္းေဇာ္ျဖစ္ပုံကုိ ၾကည့္ၿပီး ပုိရယ္ၾကရတယ္။
ဖုိးခင္ကေတာ့ ေလးတန္းေတာင္ မေရာက္လုိက္ပါဘူး။ ေက်ာင္းထြက္တယ္။ ပ်ဳိးႏႈတ္တယ္၊ ေကာက္ရိတ္တယ္။ မိဘရဲ႕ လယ္အလုပ္ေတြမွာ ကူလုပ္တယ္။
က်ေနာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ညေနဘက္ ရြာထိပ္ကုိ အပ်င္းေျပထြက္ရင္ ႏြားစာအတြက္ ျမက္ထုံးႀကီး ႏွစ္ထုံးကုိ တံပုိးနဲ႔ လွ်ိထမ္းၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဖုိးခင္ကုိ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ေဟာ...က်ေနာ္ တကၠသုိလ္စတက္ေတာ့ ဖုိးခင္ဆုိတာ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ ကေလးေတာင္ သုံးေယာက္ေလာက္ရေနၿပီ။
****************** *********************************************
ဟုိတေန႔ကဘဲ က်ေနာ့္တူကေလးတေယာက္ ဗမာျပည္က ျပန္လာေတာ့ က်ေနာ့္အစ္မေတြဆီက စာပါလာတယ္။ စာထဲမွာ ေရးထားတာတခုက ေန၀င္း၊ မ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဖုိးခင္ အားလုံး ဆုံးသြားၾကတာ ၾကာၿပီတဲ့။ ေသပုံေသနည္းကလည္း အတူတူဘဲ။ သုံးေယာက္စလုံး ေအအုိင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါနဲ႔ဘဲ ဆုံးသြားၾကတာ။ အဲဒီေရာဂါနဲ႔ဘဲ ေနာက္ထပ္ ေသလုဆဲဆဲ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ နာမည္ေတြလည္း ပါတယ္။ အခု သူတုိ႔နဲ႔ တလမ္းထဲကပင္ လူသိသူသိ ေအအုိင္ဒီအက္စ္နဲ႔ ေသသြားသူ ငါးဦးထက္ မနည္းရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ပါသည္။
ေၾသာ္....က်ေနာ္တုိ႔ ရြာဖက္မွာ လူအမ်ားစုက ငွက္ဖ်ားဆုိတာ ျမစ္ဖ်ားေခ်ာင္းဖ်ားက ေရစိမ္းေတြကုိ ေသာက္ရင္ျဖစ္တတ္တာလုိ႔ ယုံၾကည္ေနၾကတုန္း။ အလယ္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းစာထဲမွာ အေနာဖလိစ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ျခင္တမ်ဳိးက ငွက္ဖ်ားေရာဂါပုိးကုိ သယ္ေဆာင္ပုံအေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ၿပီး စာက်က္ခဲ့လည္း အေမတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ေရစိမ္းေသာက္လုိ႔ ျဖစ္တာလုိ႔ ထင္ေနၾကတုန္း။
သည္လုိ ေဒသမွာ အိတ္ခ်္အုိင္ဗီ ပုိးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အသိပညာေပးလည္း ယေန႔ထက္ထိ ထိထိေရာက္ေရာက္မရွိ။ ကြန္ဒုံးအစြပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ပညာေပးမရွိတဲ့အျပင္ ကြန္ဒုံးကုိေတာင္ အျပင္မွာ ျမင္ဘူးၾကဟန္မရွိ။ ျမင္ဘူးလည္း တေန႔လုပ္ တေန႔စားေတြအေနနဲ႔ ၀ယ္သုံးႏုိင္ၾကမည့္ပုံမေပၚ။
က်ေနာ္သည္.....အစ္မ၏ စာကုိ ဖတ္ၿပီး သက္ျပင္းရွည္ႀကီး တခ်က္ကုိ မႈတ္ထုတ္မိသည္။ သူတုိ႔အားလုံး အခုလုိ အရြယ္ေကာင္းမွာ ေသဆုံးသြားၾကရတာ သူတုိ႔ဘက္က ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြ ေပါ႔ဆမႈေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း က်န္းမာေရးအသိမရွိလုိ႔၊ လုံေလာက္ေသာ ကာကြယ္ေရးအစီအမံမ်ား မရွိလုိ႔ ေစာစီးစြာ လူ႕ေလာကကုိ စြန္႔ခြာသြားရတာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္း က်ေနာ္မေတြးဘဲ မေနႏုိင္ပါ။
က်န္းမာေရး ျပႆနာလုိပင္၊ ျမန္မာျပည္၏ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အဘက္ဘက္မွာလည္း ျပႆနာေပါင္းစုံ ျပည့္ႏွက္လ်က္။ သည္ျပႆနာေတြကုိ စတင္ထိထိေရာက္ေရာက္ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းခြင့္သာေသာ အေျခအေနတရပ္ ေပၚေပါက္ လာေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး ၀ုိင္း၀န္း၍ မေလွ်ာ့ေသာလုံလျဖင့္ အစဥ္တစုိက္ လုပ္ေဆာင္ သြားၾကရမည္သာျဖစ္သည္။
ေန၀င္း ကုိ ရြာထဲက အမ်ားစုက “မေန” ဟု ေခၚၾကသည္။ က်ေနာ့္ထက္ ၈ ႏွစ္ခန္႔ႀကီးသည္။ လူပုံက ျဖဴျဖဴႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ကႏြဲ႕ကလ်။ ရယ္ျပန္လွ်င္လည္း ခုိးခုိးခစ္ခစ္။ ေန၀င္းသည္ လြတ္လပ္ေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရွိသည့္၊ “ေဂး”မ်ားကုိ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းမရွိသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္သာ လူျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ပါက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဂး ဘ၀ကုိ ခံယူေကာင္း ခံယူေပမည္။ ယခုလုိ မပြင့္လင္းေသာ ျမန္မာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္၊ အထူးသျဖင့္ ႐ုိးရာအစြဲႀကီးလြန္းေသာ ေက်းေတာရြာငယ္ကေလး တခုတြင္ လူလာျဖစ္သည့္အတြက္ ေန၀င္းသည္ ေပၚတင္မေဂးရဲရွာ။ တိတ္တိတ္ပုန္းသာ ေဂး ရရွာသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ေက်ာ္ က်ေနာ္ ရြာမွ ထြက္ခြာခဲ့ေသာအခ်ိန္က ေန၀င္းသည္ မူလတန္းျပ ဆရာ အျဖစ္ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေပသည္။ ရွပ္အကၤ်ီအျဖဴ၊ ပုဆုိးအစိမ္း ၀တ္လ်က္ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္၍ စက္ဘီးနင္းကာ ေက်ာင္းတက္ေသာ ေက်ာင္းဆရာ ေန၀င္း၏ ပုံရိပ္သည္ မေန႔တေန႔ကလုိပင္ က်ေနာ့္ မ်က္စိတြင္ ျမင္ေယာင္လ်က္ရွိေသးသည္။
***********************************************************
“မ်ဳိးမ်ဳိး”
မ်ဳိးမ်ဳိးကေတာ့ က်ေနာ့္ညီ ၀မ္းကြဲ။ က်ေနာ္ႏွင့္ အသက္မတိမ္းမယိမ္း။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ဓါတ္မတည့္။ ၀ုိင္းထဲတြင္ ခ်ေပးလုိက္သည့္ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္လုိ ျမင္တာႏွင့္ ေျပးခြပ္ခ်င္ေနသည္။ မူလတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က မ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ က်ေနာ္ မသတ္ပုတ္သည့္ေန႔မရွိ။ က်ေနာ့္လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဒီေကာင္ ဖူးေယာင္ၿပီး ျပန္သြားရသလုိ၊ သူ႕လက္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ ေသြးစုိ႔ေနေသာ အစင္းရာ ဗရပြႏွင့္ အိမ္ျပန္ခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားေပၿပီ။ မ်ဳိးမ်ဳိးအေမက က်ေနာ့္မိခင္အား “ မေစာရွင္၊ ေတာ့္သားေလး မ်ဳိးမ်ဳိးကုိ လုပ္လုိက္တာ ဟုိမွာ မ်က္ႏွာတခု လုံးလည္း ျမင္မေကာင္းဘူး” လုိ႔ တုိင္ေတာေတာ့... အေမက “အမေလး အတင္ရယ္၊ ညည္းသားလုပ္ထားတာလည္း ငါ႔သား မ်က္ႏွာမွာ ရစရာ မရွိပါဘူးေအ” လုိ႔ ျပန္ေျဖသတဲ့။ အဲဒီက်မွ မ်ဳိးမ်ဳိးအေမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၿပီး “ က်ဳပ္ကလည္း မ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ငါ႔သားႏွယ္...ဟုိက နင့္ကုိ ဒီေလာက္ထု႐ုိက္ေနတာ၊ နင္က ဘာမွ ျပန္မလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ခံခဲ့ရသလား လုိ႔ ဆုိေတာ့ မ်ဳိးမ်ဳိးက.."ဟာ၊ အေမကလဲ၊ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ခံပါ႔မလဲ။ က်ေနာ္ ျပန္ကုတ္လုိက္တာ ဟုိေကာင့္မ်က္ႏွာမွာလည္း အစင္းေတြခ်ည္း ပါဘဲ..လုိ႔ ေျပာတယ္” တဲ့။
မွတ္မွတ္ရရ အေမတုိ႔ ေဆြမ်ဳိးတစု စုေပါင္းၿပီး သားေတြကုိ ရွင္ျပဳတုန္းကေတာင္ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ တခ်ီတေမာင္း ေက်ာင္းေပၚမွာ ကုိရင္ဘ၀ နဲ႔ သတ္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲလုိက္ရေသးတယ္။
မ်ဳိးမ်ဳးိတုိ႔အိမ္က တေန႔ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ ကုိရင္ေတြအားလုံးကုိ ေန႔ဆြမ္းကပ္ တယ္။ ကုိရင္၀ုိင္းမွာ အတူထုိင္ၿပီး ဆြမ္းစားေနရင္းက ဘယ္လုိကေန ဘယ္လုိ ၿငိတယ္မသိဘူး၊ ဆြမ္းစားရင္း တန္းလန္း ထသတ္ၾကတာ ဟင္းခြက္ေတြလည္း ေမွာက္၊ သကၤန္းေတြလည္း ေပက်ံကုန္တယ္။ ဘုန္းႀကီး၀ုိင္းမွာ ဆြမ္းဘုန္းေပးေနတဲ့ ဦးဇင္းေလးက မေနသာဘဲ ထလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဆြဲၿပီး နဘန္က်င္းေပးလုိက္ေတာ့မွ ပြဲၿပီးသြားတယ္။ ဟုိေကာင္လည္း အဲဒီညေနဘဲ ကိုရင္လူထြက္သြားတာ။
အဲ...က်ေနာ္ လူထြက္ရပုံကေတာ့ ငုိခ်င္းေလးခ်ၿပီး ထြက္လုိက္ရတာ။ ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ.. က်ေနာ္ငယ္ငယ္က က်ေနာ့္အစ္မေတြက က်ေနာ့္ကုိ ရြယ္တူမိန္းကေလးေတြနဲ႔ စရင္ေနာက္ ရင္ အင္မတန္ ရွက္တတ္တာ (အခုနဲ႔ တျခားစီ)။ အဲသည္တုန္းက သူတုိ႔ ေနာက္ေနတာက က်ေနာ္နဲ႔ တတန္းထဲ ရြာေတာင္ပုိင္းက သန္းလွ။ သူ႕အေဖက ျမန္မာေဆးဆရာႀကီး ဦးၾသဘ တဲ့။ အဲဒီ သန္းလွနဲ႔ စေနာက္ရင္ က်ေနာ္အရမ္းရွက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္ ကုိရင္ဘြဲ႕က ရွင္ၾသဘာသ တဲ့။ အဲဒီ တေန႔ ကုိရင္ဘ၀နဲ႔ ရြာထဲလွည့္ဆြမ္းခံတုန္း အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ အစ္မေတြက ဆြမ္းေလာင္းရင္း ထုံးစံအတုိင္း ေနာက္ၾကျပန္ပါေရာ။ “ဟယ္....ငါတုိ႔ ေမာင္ေလးက သန္းလွနဲ႔ ေရစက္ပါပုံမ်ား ကုိရင္ဘြဲ႕အမည္ကေတာင္ ၾသဘသား တဲ့။” ၾကည့္ဦး၊ ၾသဘာသ ပါဆုိမွ ၾသဘသား ဆုိၿပီး ႀကံဖန္ေနာက္တာ။ က်ေနာ္ကလည္း ရွက္ေတာ္မူလုိ႔ ကတုံးႀကီးတန္မဲ့ ပုလဲေတြ ခ ၿပီး သကၤန္းေတြ ဆြဲခၽြတ္၊ လူ၀တ္လဲ၊ ေက်ာင္းျပန္မသြားေတာ့ဘူး လုပ္တာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့မွ အတင္းေခ်ာ့ေမာ့၊ သကၤန္းေတြ ျပန္၀တ္ေပးၿပီး ေက်ာင္းကုိ ျပန္ပုိ႔ရတယ္။ အဲသည္ညေန လူထြက္ေတာ့တာပါဘဲ။
ငယ္ငယ္က တေဇာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း ဆုိသလုိ မတည့္တဲ့ မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ တျခားရြာက ေက်ာင္းမွာ သြားတက္ရေတာ့ အင္မတန္ခ်စ္ၾကသဗ်။ ညီအကုိခ်င္းကလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ေနာက္ သူ႕အိမ္က သူ႔ကုိ က်ေနာ့္အစ္မ ေက်ာင္းဆရာမ လက္ထဲမွာ အပ္ထားေတာ့ အိမ္မွာဘဲ စာအတူလာၾကည့္၊ စာလုပ္ၾကဆုိေတာ့ ပုိတြဲမိသြားေရာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းစာမွာ လုံး၀ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ တခ်ိန္လုံးစကားေတြ မ်ားေနတုန္းက ေခ်ာေမြ႕လုိ႔။ ေဟာ...ေက်ာင္းစာကုိ စဖတ္လုိက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ မ်ဳိးမ်ဳိး ဆီက “အဟမ္း..အဟမ္း” ဆုိတဲ့ ေခ်ာင္းဟန္႔သံေတြက စာတေၾကာင္းကုိ အဟမ္း ငါးခါေလာက္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ၆ တန္းေလာက္မွာဘဲ ဒီေကာင္ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး လယ္လုပ္တယ္။ စပါးပြဲစားလုပ္ တယ္။ ျမင္းလွည္းေမာင္းတယ္။
က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္လုိ႔ ရြာကုိ ျပန္လာၿပီး ေျမပဲခင္း ညဘက္သြားေစာင့္ေတာ့ မ်ဳိးမ်ဳိးလည္း က်ေနာ္နဲ႔ အတူ လုိက္ေစာင့္ေပးတယ္။ ညဘက္ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အာကာသထဲက အလင္းကုိေတာင္ စြဲစုပ္ႏုိင္တဲ့ တြင္းနက္ႀကီးေတြအေၾကာင္း၊ ၿဂဳိလ္ေတြ အနားက ျဖတ္ျပန္သန္းၿပီး ဓါတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ပုိ႕တဲ့ အာကာသယာဥ္ေတြအေၾကာင္း၊ တခုနဲ႔တခု ေ၀းရာဆီကုိ ျပန္႕ႀကဲခြဲထြက္သြားတဲ့ ဂယ္လက္ဆီေတြ အေၾကာင္း က်ေနာ္ဖတ္ဘူးသမွ် ျပန္ေျပာျပေတာ့ မ်ဳိးမ်ဳးိတေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနခဲ့တာကုိ သတိရမိတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ လွမ္းျမင္ရတဲ့ မုန္းေခ်ာင္းေရကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ေငြေရာင္တလက္လက္နဲ႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး စီးဆင္းလုိ႔ေပါ႔။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း တကၠသိုလ္ တက္ကတည္းက မ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္မဆုံျဖစ္ေတာ့ဘူး။
*********************************************************
“ဖုိးခင္”
က်ေနာ္ မူလတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ရြာထဲက အတူကစားေဖာ္ကစားဘက္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ၀င္းေဇာ္နဲ႔ ဖုိးခင္တဲ့။ ဖုိးခင္က ေမြးကတည္းက မ်က္လုံးတဖက္ေမွးေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း သူ႕ကုိ မ်က္ေမွးဖုိးခင္တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆုိတာ လူကသာ မူလတန္း တက္တဲ့အရြယ္ဘဲ ရွိေသးတာ။ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေလကုိ လုိက္ၿပီး ႏွမ ရွိတဲ့လူဆုိရင္ ေယာက္ဖ လုိ႔ ေခၚၿပီး ေနာက္ခ်င္ေသးတာ။ က်ေနာ့္မွာ ႏွမငယ္ အရင္း မရွိလုိ႔သာေတာ္ေတာ့ တယ္။ အဲ..တရက္မွာ ၀င္းေဇာ္ရဲ႕ ညီမ ရီရီခုိင္က အလွဴခံ အသံခ်ဲ႕စက္က တခါတရံ ၾကားရတတ္တဲ့ မာမာေအးသီခ်င္းကုိ သူ႔ဟာသူ ၾကားခ်င္သလုိ ၾကားၿပီး တလြဲဆုိတယ္။
“သ၀န္ေၾကာင္တာမဟုတ္ဘူးရွင္.... က်မလင္ ကုိဖုိးခင္” တဲ့။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္ နဲ႔ ဖုိးခင္ က ခြက္ထုိးခြက္လွန္ ရယ္တာေပါ႔။ ၀င္းေဇာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲၿပီး သူညီမကုိ လွမ္းေဟာက္တယ္။ “ဟာ။ ဒီေကာင္မေလး၊ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ဆုိမွန္းမသိဘူး၊ သြားသြား၊ အနားမလာနဲ႔” တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ၀င္းေဇာ္ျဖစ္ပုံကုိ ၾကည့္ၿပီး ပုိရယ္ၾကရတယ္။
ဖုိးခင္ကေတာ့ ေလးတန္းေတာင္ မေရာက္လုိက္ပါဘူး။ ေက်ာင္းထြက္တယ္။ ပ်ဳိးႏႈတ္တယ္၊ ေကာက္ရိတ္တယ္။ မိဘရဲ႕ လယ္အလုပ္ေတြမွာ ကူလုပ္တယ္။
က်ေနာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ညေနဘက္ ရြာထိပ္ကုိ အပ်င္းေျပထြက္ရင္ ႏြားစာအတြက္ ျမက္ထုံးႀကီး ႏွစ္ထုံးကုိ တံပုိးနဲ႔ လွ်ိထမ္းၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဖုိးခင္ကုိ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ေဟာ...က်ေနာ္ တကၠသုိလ္စတက္ေတာ့ ဖုိးခင္ဆုိတာ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ ကေလးေတာင္ သုံးေယာက္ေလာက္ရေနၿပီ။
****************** *********************************************
ဟုိတေန႔ကဘဲ က်ေနာ့္တူကေလးတေယာက္ ဗမာျပည္က ျပန္လာေတာ့ က်ေနာ့္အစ္မေတြဆီက စာပါလာတယ္။ စာထဲမွာ ေရးထားတာတခုက ေန၀င္း၊ မ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဖုိးခင္ အားလုံး ဆုံးသြားၾကတာ ၾကာၿပီတဲ့။ ေသပုံေသနည္းကလည္း အတူတူဘဲ။ သုံးေယာက္စလုံး ေအအုိင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါနဲ႔ဘဲ ဆုံးသြားၾကတာ။ အဲဒီေရာဂါနဲ႔ဘဲ ေနာက္ထပ္ ေသလုဆဲဆဲ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ နာမည္ေတြလည္း ပါတယ္။ အခု သူတုိ႔နဲ႔ တလမ္းထဲကပင္ လူသိသူသိ ေအအုိင္ဒီအက္စ္နဲ႔ ေသသြားသူ ငါးဦးထက္ မနည္းရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ပါသည္။
ေၾသာ္....က်ေနာ္တုိ႔ ရြာဖက္မွာ လူအမ်ားစုက ငွက္ဖ်ားဆုိတာ ျမစ္ဖ်ားေခ်ာင္းဖ်ားက ေရစိမ္းေတြကုိ ေသာက္ရင္ျဖစ္တတ္တာလုိ႔ ယုံၾကည္ေနၾကတုန္း။ အလယ္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းစာထဲမွာ အေနာဖလိစ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ျခင္တမ်ဳိးက ငွက္ဖ်ားေရာဂါပုိးကုိ သယ္ေဆာင္ပုံအေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ၿပီး စာက်က္ခဲ့လည္း အေမတုိ႔ ကုိယ္တုိင္က ေရစိမ္းေသာက္လုိ႔ ျဖစ္တာလုိ႔ ထင္ေနၾကတုန္း။
သည္လုိ ေဒသမွာ အိတ္ခ်္အုိင္ဗီ ပုိးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အသိပညာေပးလည္း ယေန႔ထက္ထိ ထိထိေရာက္ေရာက္မရွိ။ ကြန္ဒုံးအစြပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ ပညာေပးမရွိတဲ့အျပင္ ကြန္ဒုံးကုိေတာင္ အျပင္မွာ ျမင္ဘူးၾကဟန္မရွိ။ ျမင္ဘူးလည္း တေန႔လုပ္ တေန႔စားေတြအေနနဲ႔ ၀ယ္သုံးႏုိင္ၾကမည့္ပုံမေပၚ။
က်ေနာ္သည္.....အစ္မ၏ စာကုိ ဖတ္ၿပီး သက္ျပင္းရွည္ႀကီး တခ်က္ကုိ မႈတ္ထုတ္မိသည္။ သူတုိ႔အားလုံး အခုလုိ အရြယ္ေကာင္းမွာ ေသဆုံးသြားၾကရတာ သူတုိ႔ဘက္က ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြ ေပါ႔ဆမႈေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း က်န္းမာေရးအသိမရွိလုိ႔၊ လုံေလာက္ေသာ ကာကြယ္ေရးအစီအမံမ်ား မရွိလုိ႔ ေစာစီးစြာ လူ႕ေလာကကုိ စြန္႔ခြာသြားရတာ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္း က်ေနာ္မေတြးဘဲ မေနႏုိင္ပါ။
က်န္းမာေရး ျပႆနာလုိပင္၊ ျမန္မာျပည္၏ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အဘက္ဘက္မွာလည္း ျပႆနာေပါင္းစုံ ျပည့္ႏွက္လ်က္။ သည္ျပႆနာေတြကုိ စတင္ထိထိေရာက္ေရာက္ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းခြင့္သာေသာ အေျခအေနတရပ္ ေပၚေပါက္ လာေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး ၀ုိင္း၀န္း၍ မေလွ်ာ့ေသာလုံလျဖင့္ အစဥ္တစုိက္ လုပ္ေဆာင္ သြားၾကရမည္သာျဖစ္သည္။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရဲ႕ အေကာင္းစားေလး လီယုိနာဒုိဒါကုိေပါ ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အင္မတန္ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ေသာ လူသားတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ “ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ရဲ႕ အေကာင္းစားေလး” ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရကုိ မ်က္စိ စပါးေမႊးစူးေနသူမ်ားရွိရင္ အဲဒီ စကားလုံးဟာ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က အင္မတန္ ႏွစ္သက္တဲ့ ကာတြန္းေမာင္လြင္ရဲ႕ ငထက္ျဖား ကာတြန္းထဲမွာ သုံးေလ့ရွိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းတခုမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ ရွင္းလင္းေျပာၾကား လုိက္ပါရေစ။
နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပရရင္...... ႐ုံးမွာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔၊ ေကာ္ဖီမိတ္၊ သၾကား စတာေတြကုိ ခြက္ထဲထည့္ၿပီးသကာလ ေနာက္ဆုံးေရေႏြးထည့္တဲ့အဆင့္မွာက်မွ ေရေႏြးအစား ေရေအး (Cold water tap)ကုိ မွားယြင္း ႏွိပ္မိလုိ႔ ေကာ္ဖီပ်က္ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းလွေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကအေသးအဖြဲလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သိပ္ ကသိကေအာက္မႏုိင္လွေသးပါဘူး။
တေန႔က ႐ုံးမွာ တေနရာကုိ ထသြားၿပီး စားပြဲကုိ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ပလပ္စတစ္အိပ္ကေလးထဲမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထည့္ထားတဲ့ အမွတ္တရ ကဒ္လွလွကေလး တခု တင္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ေရွ႕အဖုံးမွာ... ေခြးဘီလူးမ်က္ႏွာ အ႐ုပ္ကေလးနဲ႔။ ေအာက္မွာ စာတေၾကာင္းလဲပါတယ္။ အဖုံးေပၚက စာကုိ ျဖန္းသန္း ဖတ္လုိက္ၿပီးေတာ့ အတြင္းကုိ ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါမွာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္သုံးေယာက္ေလာက္ အမွတ္တရ စာေရးၿပီး လက္မွတ္ထုိးထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႔ ေရးထားတာကုိလည္း အျဖစ္ေလာက္ဘဲ မ်က္စိေ၀႔ၾကည့္လုိက္တယ္။ သိပ္စိတ္မ၀င္စားလွဘူး။
႐ုံးမွာက ဒီလုိဘဲေလ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ ကေလးေမြးတဲ့အခါမ်ဳိး၊ အလုပ္ထြက္တဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာ အခုလုိ အမွတ္တရကဒ္ကေလး၀ယ္။ အမွတ္တရစကား စုေရး၊ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ေပးၾကတာ ထုံးစံဘဲ မဟုတ္လား။ ဒီတခါကေတာ့ အလုပ္ထဲက “ႏုိမဲလ္”ဆုိတဲ့ ဖိလစ္ပီႏုိ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္။ ႏုိမဲလ္ အတြက္ အမွတ္တရ ေရးၾကမယ္ေပါ႔။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္နဲ႔ တဌာနတည္း တြဲလုပ္လာတာကလည္း ၾကာၿပီ။ အိမ္ခ်င္းကလည္း နီးေတာ့ ေျပာမနာ၊ ဆုိမနာ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးသေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ကဒ္ေပၚမွာ ေရးမလုိ႔ ေဘာ့ပင္ရွာေတာ့ အနီေရာင္ေဘာ့ပင္ကလြဲလုိ႔ တျခားေဘာ့ပင္က ႐ုတ္တရက္ရွာမေတြ႕။ အပ်င္းဓါတ္ခံေလး ကလည္း ရွိတာမုိ႔ ႀကဳိးစားပမ္းစား လုိက္ရွာမေနေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အနီေရာင္နဲ႔ဘဲ ႏွိပ္ထည့္လုိက္သေပါ႔ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့....ေဟာသလုိလည္း ေရးလုိက္ေသးတယ္။
“...........အခုလုိ ခြဲခြာဘုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ၀မ္းနည္းစရာေပါ႔ကြာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းလုိ လူတေယာက္ကုိ ငါ႔စိတ္ထဲမွာ အၿမဲသတိရေနမွာပါ။ မင္းအတြက္ လာဘ္ေကာင္းမယ့္ မင္အေရာင္ေလး ေရြးခ်ယ္ၿပီး အမွတ္တရ ေရးလုိက္ပါတယ္ကြာ”။
ၾကည့္ဦး။ ၾကည့္ဦး။ ...လုပ္ပုံက။ ကုိယ့္ဘာသာ ရွိတဲ့မင္နဲ႔ ေရးလုိက္တဲ့ဟာကုိ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ ေလွ်ာက္ေရးပုံမ်ား။
အဲ..ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ဆီကုိ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္တယ္။ ငါ႔လက္ကလြတ္.....ႁဗြတ္။
အဲဒီ ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ္ေရးတာဖတ္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း...
“ေဟ့လူ၊ ဒီကဒ္က ႏုိမဲလ္အတြက္မဟုတ္ဘူး။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ အႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရ ေပးမယ့္ကဒ္။ သူမ်ားေရးထားတာေတြလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ဦး” တဲ့။ ဂိန္....။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့မွ ေဘာ့စ္အတြက္ ေမြးေန႔ကဒ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သြားၿပီ....အက်ဳိးေတာ့နည္းကုန္ၿပီ။
ကဒ္၀ယ္လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက က်ေနာ့္ကုိ ပူညံပူညံလုပ္ေတာ့တာေပါ႔။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ရသလဲေပါ႔ေလ။ ၁၅ ေဒၚလာေတာင္ေပးရတဲ့ ကဒ္ဆုိဘဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ဒီဇုိင္းက တခုတည္း က်န္ေတာ့တာတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း စကၤာပူအစုိးရရဲ႕ လက္သုံးစကားကို ယူၿပီး ေတာင္းပန္ရေပသေပါ႔။ “ ႐ုိး႐ုိးသားသားမွားတာပါခင္ညာ (honest mistake)” ေပါ႔ေလ။
ဘုရား...ဘုရား...ကံသီေပလုိ႔။ က်ေနာ္ေရးထားတာကုိ ဟုိပုဂၢဳိလ္ ျမင္ခဲ့လုိ႔သာေပါ႔ေနာ္။ မဟုတ္ရင္ ေဘာ့စ္က “ဒီေကာင္၊ ငါ႔ေမြးေန႔မွာ သက္သက္ နိမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ ငါ႔ကုိ ေသခုိင္းေနတာလားမသိဘူး” လုိ႔ ေတြးခ်င္ ေတြးေနဦးမွာ။ သူက ေရွး႐ုိးစြဲ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး။ အယူကသီးတတ္ပါဘိသနဲ႔။ အလုပ္ကေန ေခါင္းနဲ႔ ဆင္းရမယ့္ကိန္းဘဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္ကလည္း အဲသလုိဘဲ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္မႈေၾကာင့္ အေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္လုိက္ရေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းက မဒမ္ေပါက NUS မွာ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ။ စာေမးပြဲေျဖကာနီးတညမွာ ညစာစားရင္း မဒမ္ေပါတေယာက္ လည္ေခ်ာင္း ငါး႐ုိးစူးပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေဆးခန္းကုိေျပးေတာ့ ေဆးခန္းကလည္း မတတ္ႏုိင္။ ေဆး႐ုံကုိ ထပ္ဆင့္ ၫႊန္းတာေၾကာင့္ NUH အေရးေပၚဌာနကုိ ညႀကီးမင္းႀကီးေျပးရတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက SARS လုိ႔ေခၚတဲ့ ကူးစက္ေရာဂါတမ်ဳိး အာရွမွာ စတင္ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္။ စကၤာပူေဆး႐ုံေတြမွာ ႀကဳိတင္ကာကြယ္ေရးအစီအစဥ္ေတြကုိ အဲသည္ညကမွ အပူတျပင္း စတင္ျပင္ဆင္ ခ်မွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ႔ဗ်ာ။
အေရးေပၚဌာနေရာက္ေတာ့ အထဲ၀င္မယ့္ လူတုိင္း အမည္တုိ႔၊ အုိင္စီနံပါတ္၊ ဖုန္းနံပါတ္ စတာေတြ ျဖည့္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္အပူခ်ိန္တုိင္းဘုိ႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ သာမုိမီတာ တေခ်ာင္းစီ ထုတ္ေပးတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွာလုိ နားထဲထုိးထည့္ၿပီး တစကၠန္႔ေလာက္အတြင္း တီြကနဲ တုိင္းလုိ႔ရတဲ့ အနီေအာက္ေရာင္ျခည္ သာမုိမီတာကုိ အဲဒီညက မသုံးၾကေသးဘူးခင္ဗ်။
အဲ...က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ သာမုိမီတာေပၚမွာ အသစ္စက္စက္ ပလပ္စတစ္အိပ္ အၾကည္သားေလး စြပ္လုိ႔ဗ်။ အဲဒါကုိ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမယ္ “ေၾသာ္...စကၤာပူႏုိင္ငံမ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္သာမုိမီတာေတာင္ တခါသုံး အသစ္စက္စက္ တေယာက္တေခ်ာင္း ေပးႏုိင္ေပတယ္...”လုိ႔ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ၿပီး ေတြးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ အေပၚက ပလပ္စတပ္အၾကည္သားအိတ္ကေလးကုိ အသာခၽြတ္။ ေဘးက အမႈိက္ပုံးထဲကုိ ဖတ္ကနဲ ပစ္ထည့္။ ၿပီးေတာ့ သာမုိမီတာကုိ ပါးစပ္ထဲမွာ ထည့္ငုံရင္း ခုံတန္းကုလားထုိင္မွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး လက္ပုိက္ထုိင္ကာ စကၤာပူေဆး႐ုံရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနတယ္။
အဲဒီလုိ ငုံထားစဥ္အခုိက္မွာ မ်က္စိက ဘာကုိသြားျမင္သလဲဆုိေတာ့ ေဘးဘီက တျခားလူတုိင္းဟာ ဘယ္သူမွ က်ေနာ့္လုိ ပလပ္စတစ္အိတ္အစြပ္ကုိ မခၽြတ္ဘူးခင္ဗ်။ နံေဘးမွာထုိင္ေနတဲ့ မဒမ္ေပါ ကအစ လူတုိင္းအသီးသီး ပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔တကြေသာ သာမုိမီတာ ကိုယ္စီငုံထားတာကုိ ျမင္ရေတာ့တာကုိး။ အမယ္မင္း....ကုိယ္က်ဳးိေတာ့ နည္းပါေပါ႔လား။ သာမုိမီတာက က်ေနာ္ထင္သလုိ အသစ္စက္စက္မဟုတ္။ အေပၚက ပလပ္စတစ္အိတ္အစြပ္ကသာ တခါသုံး။ အဲသည္အစြပ္ကုိသာ အသစ္လဲလွယ္တပ္ဆင္ေပးတာကုိးဗ်။ အဲဒီေတာ့က်မွ ကုိယ့္အေတြးေခါင္ပုံ၊ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ပုံကုိ ကုိယ့္ဘာသာ သတိထားမိေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း “ဟယ္.....အ လုိက္ ထူ လုိက္တဲ့ ငါပါလား”ေပါ႔ေလ။
ၿပီးေတာ့ လူတကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့၊ လူတကာ လက္နဲ႔ ကိုင္ထားတဲ့ ေဆး႐ုံက သာမုိမီတာႀကီးကုိ ပလပ္စတစ္အစြပ္မပါ၊ ဘာမပါ ငါ႔ပါးစပ္ထဲ ငုံထားမိေခ်ေပါ႔...ဆုိၿပီး ခ်က္ျခင္း ကုိယ္ပူတက္ခ်င္လာသလုိလုိ၊ ဖ်ားခ်င္လာသလုိလုိ၊ ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏွံ႕အျပားက ဟုိနားကယားသလုိလုိ၊ ဒီနားက ယံသလုိလုိ ျဖစ္လာေတာ့တာကုိး။ အဲသည္တုန္းက စိတ္ဒုကၡေရာက္လုိက္တာမ်ား မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ တလေလာက္ၾကာတဲ့အထိ စိုးရိမ္ ပူပန္စိတ္ေတြ ႏွိပ္စက္တာကုိ လိမ့္ေနေအာင္ ခံလုိက္ရသေပါ႔ဗ်ာ။
ကံေကာင္းေထာက္မလုိ႔ အဲသည္တုန္းက ေရာဂါကူးတာမခံလုိက္ရပါဘူး။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖုံးမွာ ကုိယ့္ဓါတ္ပုံႀကီးနဲ႔ ေခါင္းႀကီးသတင္းပါခ်င္ပါလာဦးမွာ။ “သာမုိမီတာကုိ တခါသုံးမွတ္ထင္၍ ပလပ္စတစ္အစြပ္ခၽြတ္ကာ ငုံမိသျဖင့္ ေရာဂါကူးစက္ခံရေသာ အူတူတူ လူနာ” ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ေအာင္မယ္ေလး.... နာမည္ပ်က္လုိက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။ နေမာ္နမဲ့ႏုိင္ျခင္း၊ ပ်႕ံလြင့္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ.......။
နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပရရင္...... ႐ုံးမွာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ရင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔၊ ေကာ္ဖီမိတ္၊ သၾကား စတာေတြကုိ ခြက္ထဲထည့္ၿပီးသကာလ ေနာက္ဆုံးေရေႏြးထည့္တဲ့အဆင့္မွာက်မွ ေရေႏြးအစား ေရေအး (Cold water tap)ကုိ မွားယြင္း ႏွိပ္မိလုိ႔ ေကာ္ဖီပ်က္ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းလွေတာ့ပါဘူးကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကအေသးအဖြဲလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သိပ္ ကသိကေအာက္မႏုိင္လွေသးပါဘူး။
တေန႔က ႐ုံးမွာ တေနရာကုိ ထသြားၿပီး စားပြဲကုိ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ပလပ္စတစ္အိပ္ကေလးထဲမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထည့္ထားတဲ့ အမွတ္တရ ကဒ္လွလွကေလး တခု တင္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ေရွ႕အဖုံးမွာ... ေခြးဘီလူးမ်က္ႏွာ အ႐ုပ္ကေလးနဲ႔။ ေအာက္မွာ စာတေၾကာင္းလဲပါတယ္။ အဖုံးေပၚက စာကုိ ျဖန္းသန္း ဖတ္လုိက္ၿပီးေတာ့ အတြင္းကုိ ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါမွာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္သုံးေယာက္ေလာက္ အမွတ္တရ စာေရးၿပီး လက္မွတ္ထုိးထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႔ ေရးထားတာကုိလည္း အျဖစ္ေလာက္ဘဲ မ်က္စိေ၀႔ၾကည့္လုိက္တယ္။ သိပ္စိတ္မ၀င္စားလွဘူး။
႐ုံးမွာက ဒီလုိဘဲေလ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ ကေလးေမြးတဲ့အခါမ်ဳိး၊ အလုပ္ထြက္တဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာ အခုလုိ အမွတ္တရကဒ္ကေလး၀ယ္။ အမွတ္တရစကား စုေရး၊ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ေပးၾကတာ ထုံးစံဘဲ မဟုတ္လား။ ဒီတခါကေတာ့ အလုပ္ထဲက “ႏုိမဲလ္”ဆုိတဲ့ ဖိလစ္ပီႏုိ အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္။ ႏုိမဲလ္ အတြက္ အမွတ္တရ ေရးၾကမယ္ေပါ႔။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္နဲ႔ တဌာနတည္း တြဲလုပ္လာတာကလည္း ၾကာၿပီ။ အိမ္ခ်င္းကလည္း နီးေတာ့ ေျပာမနာ၊ ဆုိမနာ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးသေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ကဒ္ေပၚမွာ ေရးမလုိ႔ ေဘာ့ပင္ရွာေတာ့ အနီေရာင္ေဘာ့ပင္ကလြဲလုိ႔ တျခားေဘာ့ပင္က ႐ုတ္တရက္ရွာမေတြ႕။ အပ်င္းဓါတ္ခံေလး ကလည္း ရွိတာမုိ႔ ႀကဳိးစားပမ္းစား လုိက္ရွာမေနေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အနီေရာင္နဲ႔ဘဲ ႏွိပ္ထည့္လုိက္သေပါ႔ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့....ေဟာသလုိလည္း ေရးလုိက္ေသးတယ္။
“...........အခုလုိ ခြဲခြာဘုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ၀မ္းနည္းစရာေပါ႔ကြာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းလုိ လူတေယာက္ကုိ ငါ႔စိတ္ထဲမွာ အၿမဲသတိရေနမွာပါ။ မင္းအတြက္ လာဘ္ေကာင္းမယ့္ မင္အေရာင္ေလး ေရြးခ်ယ္ၿပီး အမွတ္တရ ေရးလုိက္ပါတယ္ကြာ”။
ၾကည့္ဦး။ ၾကည့္ဦး။ ...လုပ္ပုံက။ ကုိယ့္ဘာသာ ရွိတဲ့မင္နဲ႔ ေရးလုိက္တဲ့ဟာကုိ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ ေလွ်ာက္ေရးပုံမ်ား။
အဲ..ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ဆီကုိ လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္တယ္။ ငါ႔လက္ကလြတ္.....ႁဗြတ္။
အဲဒီ ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ္ေရးတာဖတ္ၿပီး မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း...
“ေဟ့လူ၊ ဒီကဒ္က ႏုိမဲလ္အတြက္မဟုတ္ဘူး။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ အႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔အတြက္ အမွတ္တရ ေပးမယ့္ကဒ္။ သူမ်ားေရးထားတာေတြလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ဦး” တဲ့။ ဂိန္....။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ေတာ့မွ ေဘာ့စ္အတြက္ ေမြးေန႔ကဒ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ သြားၿပီ....အက်ဳိးေတာ့နည္းကုန္ၿပီ။
ကဒ္၀ယ္လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက က်ေနာ့္ကုိ ပူညံပူညံလုပ္ေတာ့တာေပါ႔။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ရသလဲေပါ႔ေလ။ ၁၅ ေဒၚလာေတာင္ေပးရတဲ့ ကဒ္ဆုိဘဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ဒီဇုိင္းက တခုတည္း က်န္ေတာ့တာတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း စကၤာပူအစုိးရရဲ႕ လက္သုံးစကားကို ယူၿပီး ေတာင္းပန္ရေပသေပါ႔။ “ ႐ုိး႐ုိးသားသားမွားတာပါခင္ညာ (honest mistake)” ေပါ႔ေလ။
ဘုရား...ဘုရား...ကံသီေပလုိ႔။ က်ေနာ္ေရးထားတာကုိ ဟုိပုဂၢဳိလ္ ျမင္ခဲ့လုိ႔သာေပါ႔ေနာ္။ မဟုတ္ရင္ ေဘာ့စ္က “ဒီေကာင္၊ ငါ႔ေမြးေန႔မွာ သက္သက္ နိမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ ငါ႔ကုိ ေသခုိင္းေနတာလားမသိဘူး” လုိ႔ ေတြးခ်င္ ေတြးေနဦးမွာ။ သူက ေရွး႐ုိးစြဲ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး။ အယူကသီးတတ္ပါဘိသနဲ႔။ အလုပ္ကေန ေခါင္းနဲ႔ ဆင္းရမယ့္ကိန္းဘဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္ကလည္း အဲသလုိဘဲ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္မႈေၾကာင့္ အေတာ္ႀကီးကုိ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္လုိက္ရေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းက မဒမ္ေပါက NUS မွာ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ။ စာေမးပြဲေျဖကာနီးတညမွာ ညစာစားရင္း မဒမ္ေပါတေယာက္ လည္ေခ်ာင္း ငါး႐ုိးစူးပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေဆးခန္းကုိေျပးေတာ့ ေဆးခန္းကလည္း မတတ္ႏုိင္။ ေဆး႐ုံကုိ ထပ္ဆင့္ ၫႊန္းတာေၾကာင့္ NUH အေရးေပၚဌာနကုိ ညႀကီးမင္းႀကီးေျပးရတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက SARS လုိ႔ေခၚတဲ့ ကူးစက္ေရာဂါတမ်ဳိး အာရွမွာ စတင္ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္။ စကၤာပူေဆး႐ုံေတြမွာ ႀကဳိတင္ကာကြယ္ေရးအစီအစဥ္ေတြကုိ အဲသည္ညကမွ အပူတျပင္း စတင္ျပင္ဆင္ ခ်မွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ႔ဗ်ာ။
အေရးေပၚဌာနေရာက္ေတာ့ အထဲ၀င္မယ့္ လူတုိင္း အမည္တုိ႔၊ အုိင္စီနံပါတ္၊ ဖုန္းနံပါတ္ စတာေတြ ျဖည့္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္အပူခ်ိန္တုိင္းဘုိ႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ သာမုိမီတာ တေခ်ာင္းစီ ထုတ္ေပးတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းမွာလုိ နားထဲထုိးထည့္ၿပီး တစကၠန္႔ေလာက္အတြင္း တီြကနဲ တုိင္းလုိ႔ရတဲ့ အနီေအာက္ေရာင္ျခည္ သာမုိမီတာကုိ အဲဒီညက မသုံးၾကေသးဘူးခင္ဗ်။
အဲ...က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ သာမုိမီတာေပၚမွာ အသစ္စက္စက္ ပလပ္စတစ္အိပ္ အၾကည္သားေလး စြပ္လုိ႔ဗ်။ အဲဒါကုိ ၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲမယ္ “ေၾသာ္...စကၤာပူႏုိင္ငံမ်ား ခ်မ္းသာလုိက္တာ။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္သာမုိမီတာေတာင္ တခါသုံး အသစ္စက္စက္ တေယာက္တေခ်ာင္း ေပးႏုိင္ေပတယ္...”လုိ႔ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ၿပီး ေတြးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ အေပၚက ပလပ္စတပ္အၾကည္သားအိတ္ကေလးကုိ အသာခၽြတ္။ ေဘးက အမႈိက္ပုံးထဲကုိ ဖတ္ကနဲ ပစ္ထည့္။ ၿပီးေတာ့ သာမုိမီတာကုိ ပါးစပ္ထဲမွာ ထည့္ငုံရင္း ခုံတန္းကုလားထုိင္မွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး လက္ပုိက္ထုိင္ကာ စကၤာပူေဆး႐ုံရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈကုိ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနတယ္။
အဲဒီလုိ ငုံထားစဥ္အခုိက္မွာ မ်က္စိက ဘာကုိသြားျမင္သလဲဆုိေတာ့ ေဘးဘီက တျခားလူတုိင္းဟာ ဘယ္သူမွ က်ေနာ့္လုိ ပလပ္စတစ္အိတ္အစြပ္ကုိ မခၽြတ္ဘူးခင္ဗ်။ နံေဘးမွာထုိင္ေနတဲ့ မဒမ္ေပါ ကအစ လူတုိင္းအသီးသီး ပလပ္စတစ္အိတ္နဲ႔တကြေသာ သာမုိမီတာ ကိုယ္စီငုံထားတာကုိ ျမင္ရေတာ့တာကုိး။ အမယ္မင္း....ကုိယ္က်ဳးိေတာ့ နည္းပါေပါ႔လား။ သာမုိမီတာက က်ေနာ္ထင္သလုိ အသစ္စက္စက္မဟုတ္။ အေပၚက ပလပ္စတစ္အိတ္အစြပ္ကသာ တခါသုံး။ အဲသည္အစြပ္ကုိသာ အသစ္လဲလွယ္တပ္ဆင္ေပးတာကုိးဗ်။ အဲဒီေတာ့က်မွ ကုိယ့္အေတြးေခါင္ပုံ၊ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ပုံကုိ ကုိယ့္ဘာသာ သတိထားမိေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း “ဟယ္.....အ လုိက္ ထူ လုိက္တဲ့ ငါပါလား”ေပါ႔ေလ။
ၿပီးေတာ့ လူတကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့၊ လူတကာ လက္နဲ႔ ကိုင္ထားတဲ့ ေဆး႐ုံက သာမုိမီတာႀကီးကုိ ပလပ္စတစ္အစြပ္မပါ၊ ဘာမပါ ငါ႔ပါးစပ္ထဲ ငုံထားမိေခ်ေပါ႔...ဆုိၿပီး ခ်က္ျခင္း ကုိယ္ပူတက္ခ်င္လာသလုိလုိ၊ ဖ်ားခ်င္လာသလုိလုိ၊ ခႏၶာကိုယ္ေနရာအႏွံ႕အျပားက ဟုိနားကယားသလုိလုိ၊ ဒီနားက ယံသလုိလုိ ျဖစ္လာေတာ့တာကုိး။ အဲသည္တုန္းက စိတ္ဒုကၡေရာက္လုိက္တာမ်ား မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ တလေလာက္ၾကာတဲ့အထိ စိုးရိမ္ ပူပန္စိတ္ေတြ ႏွိပ္စက္တာကုိ လိမ့္ေနေအာင္ ခံလုိက္ရသေပါ႔ဗ်ာ။
ကံေကာင္းေထာက္မလုိ႔ အဲသည္တုန္းက ေရာဂါကူးတာမခံလုိက္ရပါဘူး။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖုံးမွာ ကုိယ့္ဓါတ္ပုံႀကီးနဲ႔ ေခါင္းႀကီးသတင္းပါခ်င္ပါလာဦးမွာ။ “သာမုိမီတာကုိ တခါသုံးမွတ္ထင္၍ ပလပ္စတစ္အစြပ္ခၽြတ္ကာ ငုံမိသျဖင့္ ေရာဂါကူးစက္ခံရေသာ အူတူတူ လူနာ” ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ေအာင္မယ္ေလး.... နာမည္ပ်က္လုိက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကုိယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။ နေမာ္နမဲ့ႏုိင္ျခင္း၊ ပ်႕ံလြင့္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ.......။
.jpg)
