ဗမာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ၾက Occupy Burma! အပိုင္း ၂

Share |

အပိုင္း ၁ ရဲ့ အဆက္

ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အရင္းရွင္စနစ္ကို ေျပာတာမဟုတ္

ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီ အစစ္အမွန္ကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္ယူရမွာပဲ။ ျပည္ပကို အားကိုးလို႔ မရသလို NLD တခုတည္းကို ပုံအပ္ထားလို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဗမာျပည္သူေတြအတြက္ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ အလုပ္သမားလယ္သမားအေရးကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားကို အကာအကြယ္မေပးဘဲနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ အပစ္အခတ္မရပ္ဘဲ ဒီမိုကေရစီ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါဟာ ဗမာျပည္ရဲ့ ဘဝေပးအေျခအေနပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဟာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြ အားလုံးခံစားခြင့္ ရွိမယ့္ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ရမယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ အားလုံးခံစားခြင့္ရွိမယ့္ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ရမယ္။ အလုပ္သမားေတြ၊ လယ္သမားေတြ မပါတဲ့ ခရိုနီ ဒီိမိုကေရစီဆိုတာဟာ ဒီမိုကေရစီ မမည္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဟာ အမ်ားျပည္သူရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားကို ကိုယ္စားျပဳ ရလိမ့္မယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ဘူး။ အရင္းရွင္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာဟာ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ စစ္အာဏာရွင္နဲ႔ NLD တို႔လက္တြဲပူးေပါင္းျပီး စစ္တပ္စိုးမိုးတဲ့ အရင္းရွင္ အာဏာရွင္စနစ္သစ္ဆီ ဦးတည္သြားဖို႔ လိုလားေနသူ ေမွ်ာ္မွန္းေနသူေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိၾကတယ္။ အခုဆိုရင္ပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အာဏာရလာမယ္ထင္ျပီး ခရိုနီေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ကပ္လာတာေတြ႔ရတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အကပ္ခံတာကို ျမင္ေနရတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ အဂၤလိပ္ အလိုေတာ္ရိလုပ္သူေတြဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ကို ေျပးကပ္ျပီး ဂ်ပန္စကားျပန္လုပ္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို အခုလည္း ငို႔ဘသမားေတြ လုပ္လာၾကတာ ျမင္လာရတယ္။ အရင္က အဘ၊ အဘ နဲ႔ မရွက္မေၾကာက္ဖားခဲ့သူေတြဟာ အခုလည္း အမ၊ အမနဲ႔ မရွက္မေၾကာက္ထဘီနားဆြဲရမွာကို ဝန္မေလးၾကဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ အိမ္ျခံစည္းရိုးကို ဘယ္ ခရိုနီက ကာေပးလိုက္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ စည္းရုံးေရး ဆင္းဖို႔ ေလယာဥ္စင္းလုံးငွားေပးတယ္ဆိုတာမ်ဳိး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သိန္းဘယ္ႏွဆယ္တန္ ထဘီလက္ေဆာင္ေပးတယ္ ဆိုတာမ်ဳးိေတြကို ၾကားလာရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူေဌးေမာင္ဘယ္သူဟာ အခုမွ မဟုတ္၊ ဘယ္တုန္းကတည္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာက္ပံ့ခဲ့ဖူးပါတယ္ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြ ေျပာလာၾကသူေတြကုိလည္း ၾကားရရဲ့။ ဒါမ်ဳိးေတြဟာ ေဒၚစုေနာက္အစိုးရျဖစ္လာရင္ ခရိုနီလုပ္ခ်င္သူေတြရဲ့ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈ ဆိုတာ စီးပြားေရးပညာ တတ္ဖို႔ေတာင္မလုိပါဘူး၊ ရန္ကုန္မွာ အိမ္ပြဲစား၊ ကားပြဲစားေလာက္လုပ္ဖူးသူေတြေတာင္ ေနာေၾကေနေအာင္ နားလည္ပါတယ္။

စစ္အစိုးရဘက္ကေတာ့ သူတို႔ခ်ည္း စားေသာက္ေနရာက၊ NLD ထိပ္သီးပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ NLD ခရိုနီသစ္ေတြကိုပါ နည္းနည္းပါးပါး ခြဲေဝမွ်ျပီး ေကြ်းလိုက္ရင္ သူတို႔ရဲ့ အာဏာသစ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ တရာ ဆက္လက္တည္ျမဲႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကပုံရ ပါတယ္။ NLD ဟာ စစ္အစိုးရဘက္က လုပ္လာမယ့္ အဲဒီ အေပးအယူမ်ဳိးကို သေဘာတူမတူ၊ လက္ခံမခံဆိုတာကိုေတာ့ အခ်ိန္နည္း နည္းယူျပီး ဆက္ျပီးေစာင့္ၾကည့္ရဖို႔ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲသလို အလားအလာမ်ဳိးဆီ ဦးတည္ေနတဲ့ ေရွ႔ေျပးအရိပ္လကၡ ဏာ တခ်ဳိ႔ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ျမင္ေနရပါျပီ။ NLD ဟာ ဒီမိုကေရစီပါတီအျဖစ္ကေန အခြင့္ထူးခံပါတီတခု ျဖစ္သြားမသြားဆိုတာ ျပည္သူေတြရဲ့ ဖိအား၊ ျပည္သူေတြရဲ့ ထိန္းေက်ာင္းမႈ အေပၚမွာလည္း အမ်ားၾကီးမူတည္သလို၊ NLD မွာ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္း ထြက္လာမလာဆိုတဲ့ အခ်က္ေပၚလည္း မူတည္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ့ ဒီမုိကေရစီဆိုတာ ျပည္သူ႔လက္ထဲမွာ အာဏာရလာဖို႔၊ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ရလာဖို႔ ၊ ျပည္သူေတြ စားဝတ္ေနေရး ေခ်ာင္လည္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီဟာ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ unfettered capitalism မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားျပည္သူကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကီး မတရား ေသြးစုပ္ခိုင္းေစႏိုင္တဲ့စနစ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုလားတာမဟုတ္ဘူး။ အဲသလို ဒီမိုကေရစီမ်ဳိး ထြန္းကားလာရင္ စစ္အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းတဲ့ ခရိုနီၾကီးေတြ၊ အတိုက္အခံNLDကို ကပ္ဖားရပ္ဖားလုပ္ေနတဲ့ ခရိုနီေဟာင္း၊ ခရိုနီသစ္ေတြေလာက္ပဲ အက်ဳိးရွိျပီး အမ်ားစု ျပည္သူၾကီးက လည္စင္းေပးရလိမ့္မယ္။

အေျပာင္းအလဲကို ဒီလိုေမာင္းႏွင္ခဲ့ၾကတယ္…..

စစ္ကြ်န္ဘဝမွ နင္းျပားဘဝသို႔ သြားမည္ေလာ

ကမၻာမွာ ႏိုင္ငံတကာ ေငြေၾကးရန္ပုံေငြ အဖြဲ႔ IMF ၊ ကမၻာ့ဘဏ္ World Bank တို႔ရဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို လူထုကိုယ္စားျပဳတဲ့ သူေတြက ဆန္႔က်င္ ေဝဖန္ေနၾကတယ္။ ဆီယယ္တဲလ္ လႈပ္ရွားမႈ အပါအဝင္ Wold Bank, IMF, WTO တို႔ကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲ ေတြ၊ G8၊ G20 ကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ သိမ္းပိုက္ေရး (occupy) လႈပ္ရွားမႈေတြကို ၾကည့္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ အစိုးရကေရာ၊ အတိုက္အခံကပါ IMF နဲ႔ World Bank တို႔ဆီက အကူအညီရေရးကို အရူးအမူးေတာင္းဆိုေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အက်ဳိးဆက္က ဘာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါသလဲ။

တကယ္ေတာ့ IMF ၊ World Bank ရဲ့အကူအညီကို မယူရမဟုတ္။ ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မူရွိဖို႔လိုတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ထားႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြ ကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔လိုတယ္။ အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ဥပေဒေတြ ျပဌာန္းထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ IMF ၊ World Bank ေရာက္လာရင္၊ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြေရာက္လာရင္ အလုပ္ သမား၊ လယ္သမားကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ လိုသလဲဆိုေတာ့ IMF ၊ World Bank ဟာ လယ္သမားနဲ႔ အလုပ္သမားေတြ ဒုကၡေရာက္သြားေစႏိုင္တဲ့ စီးပြားေရး မူဝါဒအေျပာင္း အလဲေတြ လုပ္ဖို႔ရာ အစိုးရကို အၾကပ္ကိုင္တတ္လို႔ပါ။ အဲသလို အၾကပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အစဥ္အလာေတြ ရွိခဲ့လို႔ပါ။

IMF ၊ World Bank ဟာ သူတို႔ ေငြကို ထုတ္ေခ်းေတာ့မယ္ဆိုရင္ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရးကို သူတို႔ လိုသလို ေျပာင္းခိုင္းတယ္။ သူတို႔ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြရဲ့ ပစၥည္းေတြကို အဟန္႔အတား မရွိ ေရာင္းခ်ႏိုင္ေအာင္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္။ သူတို႔ ဝယ္ခ်င္တဲ့ ပစၥည္းကို အကန္႔အသတ္မရွိ ဝယ္လို႔ရေအာင္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အဲဒီတိုင္းျပည္မွာ လုပ္ခေစ်းခ်ဳိေအာင္ ဖန္တီးတယ္။ အလုပ္သမားအင္အား တိုးပြား လာေအာင္လုပ္တယ္။ လယ္သမားေတြ အလုပ္သမားျဖစ္ကုန္ေအာင္လုပ္တယ္။ လယ္ေျမေတြ ကုမၸဏီေတြလက္ထဲ ေရာက္သြားေအာင္လုပ္တယ္။ IMF ၊ World Bank ေရာက္လာျပီးတဲ့ ေနာက္ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြမွာ လယ္သမားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ အတိဒုကၡေရာက္ သြားၾကတဲ့ နမူနာေတြ ေရွ႔မွာ အမ်ားၾကီး။ ဘရာဇီး၊ အာဂ်င္တီးနား၊ အီရတ္၊ ရဝမ္ဒါ၊ အင္ဒိုနီးရွားတို႔မွာ Unholy Trinity လို႔ ေခၚတဲ့ IMF ၊ World Bank၊ WTO ( World Trade Organization ) တို႔ တက္ညီလက္ညီ ပူးေပါင္းျပီး ဘယ္လို ဒုကၡေပးခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကို ေလ့လာ ၾကဖို႔ သင့္ပါတယ္။

IMF ၊ World Bank ဆိုတာဟာ ဒီမိုကေရစီ မက်တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းပါ။ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကန္က ဗိုလ္က်စိုးမိုးထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း၊ ဒီမိုကေရစီနည္းနဲ႔ တႏိုင္ငံတမဲ မဲခြဲခြင့္ မရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း၊ လက္တဆုပ္စာ ႏိုင္ငံတကာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီး ေတြရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားကိုပဲ ၾကည့္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားဟာ အလုပ္သမားအေရး၊ လယ္သမားအေရးကို ဘယ္ေလာက္မ်ား အကာအကြယ္ေပးၾကပါသလဲ။

အခု ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ ဝင္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း NLD လို ဒီမုိကေရစီ ရည္မွန္းခ်က္ထားရွိတဲ့ ပါတီမ်ဳိးကေတာင္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမယ့္သူေတြကို အကာအကြယ္ေပးမယ့္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒထားရွိေပးဖို႔ကိုသာ ေတာင္းဆိုျပီး၊ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး ကာကြယ္ေပးတဲ့ ဥပေဒမ်ဳိး ထားရွိဖုိ႔ ေတာင္းဆိုတာမ်ဳိး မေတြ႔ရဘူး။ တိုင္ယီ အလုပ္သမားအေရး လိုဟာမ်ဳိးမွာလည္း ဘာတခုမွ ဝင္မေျပာ၊ ဝင္မပါဘဲ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလို ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနတာမ်ဳိးကိုပဲ ေတြ႔ရတယ္။ တိုင္ယီအေရးဟာ အလုပ္သမား အေရးပါ။ ဗမာႏိုင္ငံလို ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ အလုပ္သမား ျပႆနာ၊ လယ္သမားျပႆနာဆိုတာဟာ တႏိုင္ငံလုံး ျပည္သူေတြရဲ့ အနာဂတ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ေရွ႔ေျပးျပႆနာျဖစ္တယ္။ ၾကိဳတင္ျပသတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အတိတ္နိမိတ္ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ အေသးအဖြဲျပႆနာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး မွာ ေျခေျမွာက္ လက္ေျမွာက္ေလာက္ ပါဖူးသူေတာင္ သိၾကပါတယ္။

မၾကာခင္က လယ္ယာေျမဥပေဒ ျပဌာန္းသြားခဲ့တယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြက မေကြးစစၥရံညီလာခံ၊ ဟသၤာတ သျပဳအိုင္ညီလာခံ ေတြလုပ္ျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ကန္႔ကြက္ခဲ့တဲ့ၾကားက ျပဌာန္းသြားခဲ့တဲ့ ဥပေဒပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျပည္သူကေရြးေကာက္ထားတာပါလို႔ မရွက္ မေၾကာက္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျပာင္ညာရဲၾကတဲ့ ၂၀၁၀ မဲခိုး ၾကံ့ဖြတ္အမတ္ေတြဟာ အဲဒီလယ္သမားေတြရဲ့ အသံကို တခ်က္မွ အေရးမလုပ္ခဲ့ ၾကဘူး။ တတိယအၾကိမ္ျပဳလုပ္မယ့္ ၾကိဳ႔ပင္ေကာက္ညီလာခံကိုေတာင္ အာဏာသုံးျပီး တားခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ ႏွာေစးခဲ့ျပန္တယ္။ သမၼတၾကီးစိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္ၾကျပန္သလား မေျပာတတ္၊ လယ္သမားအေရးကို လ်စ္လ်ဴရွဳခဲ့တယ္။

ဒီလိုနည္းနဲ႔ ကိုယ့္လယ္ေျမကိုယ္ပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့ လယ္ယာေျမဥပေဒ၊ ၾကိဳက္တဲ့ သီးႏွံစိုက္ပ်ဳိးခြင့္မရွိတဲ့ လယ္ယာေျမဥပေဒ၊ စီမံကိန္းသီးႏွံ စိုက္ရဦးမယ့္ လယ္ယာေျမဥပေဒ၊ စစ္တပ္နဲ႔ အစိုးရက လယ္သိမ္းပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ လယ္ယာေျမဥပေဒဟာ လယ္သမားေတြ ကန္႔ကြက္တဲ့ ၾကားထဲက အတည္ျဖစ္သြားခဲ့ျပန္တယ္။ လယ္သမားေတြကန္႔ကြက္တဲ့ၾကားက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳသတဲ့။ ဒါလား.. ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္။ ဒီလိုနာမည္မ်ဳိးကို မရွက္မေၾကာက္ မွည့္မွမွည့္ရဲၾကပေလ။

စစ္အစိုးရကေတာ့ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြ ထိခိုက္မယ့္ ကိစၥမ်ဳိးကို IMF ၊ World Bank ကျပင္ခိုင္း လုပ္ခိုင္းရင္ လုပ္မွာပဲ။ တသက္လုံး အလုပ္သမားအက်ဳိး ၊ လယ္သမား အက်ဳိး မၾကည့္ခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရဟာ အခုအခ်ိန္က်မွ ဘာမွ အကာအကြယ္ေပးေနမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိပ္ေသခ်ာတယ္။ သူတို႔က IMF ၊ World Bank ကိုသိပ္လိုလားတာကိုး။ ဘာ့ေၾကာင့္သိပ္လိုလား သလဲဆိုေတာ့ အစိုးရနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ပုလင္းတူဗူးဆို႔ ခရိုနီေတြ အတြက္ သိပ္အက်ိဳးရွိမယ့္ အခ်က္ျဖစ္လို႔။ ႏုိင္ငံတကာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြရဲ့ အက်ဳိးကို ၾကည့္တဲ့ IMF ၊ World Bank ရဲ့ မူဟာ ဗမာခရိုနီေတြရဲ့ အၾကိဳက္နဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ IMF ၊ World Bank ေရာက္လာျပီးေနာက္မွာ ေဒသခံ ခရိုနီေတြ ကမၻာေက်ာ္ ဘီလ်ံနာ၊ မီလ်ံနာၾကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကတဲ့ အစဥ္အလာေဟာင္းေတြကိုလည္း သူတို႔ သိၾကျပီးသား။ IMF ၊ World Bank တို႔ေရာက္လာျပီးေနာက္မွာ ျပည္တြင္းကခရိုနီေတြနဲ႔ ျပည္ပက ႏုိင္ငံေပါင္းစုံေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြ အတူတကြ ခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာ သြားၾကတာကလည္း ထုံးစံပဲ။ ဒါေတြကို သူတို႔ သိျပီးသား။ တကယ္တန္း ဒုကၡေရာက္ၾကမယ့္သူေတြကေတာ့ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ လူမ်ားစုျပည္သူၾကီးပါ။ ၉၉% ပါ။ လယ္သမားေတြ လယ္ေျမေတြ ဆုံးရွဳံးျပီး လက္ခစားအလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာကိုပဲ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေပးႏိုင္တယ္လို႔ သူတို႔ အျမဲ ၾကြားဝါၾကပါတယ္။ လုပ္ခေစ်းခ်ဳိလို႔ အလုပ္သမားေတြေပါေပါရွိတဲ့ေနရာကို စက္ရုံေတြေရာက္လာျပီး ညွင္းပန္းခိုင္းေစၾကတာကိုပဲ၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ အျမဲ ေၾကြးေၾကာ္ပါတယ္။ တကယ္တန္းမွာ အလုပ္သမားေတြဟာ အလုပ္ပိုလုပ္လာရတာပဲ ရွိတယ္။ ဘဝက ဘာမွ တိုးတက္မလာၾကဘူး။ အလုပ္ပဲ ပိုရလာတယ္၊ ဝင္ေငြ ပိုရမလာဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္သမားေတြကို ခုခံကာကြယ္ေပးထားတဲ့ ဥပေဒေတြ အလုံ အေလာက္ မရွိရင္ အလုပ္သမားေတြဟာ စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြထဲမွာ ကြ်န္စုပ္တဲ့သရက္ေစ့ဘဝ ေရာက္သြားၾကတာခ်ည့္ပဲ။ နီးနီးနားနား အင္ဒိုနီးရွားကိုပဲ ၾကည့္ပါ။

အခုကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စစ္အစိုးရက တြန္းပို႔ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက စစ္ကြ်န္ဘဝကေန နင္းျပားဘဝ တြန္းပို႔ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္တစုတည္းက ဗိုလ္က် ကြ်န္ျပဳေနရာက စစ္အာဏာရွင္ အပါအဝင္၊ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဧရာမ အရင္းရွင္ၾကီး ေတြက ဝိုင္းဝန္း ကြ်န္ျပဳႏိုင္မယ့္ စနစ္ဆီ ဦးတည္ေနတာပါ။ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚကို သူတို႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္ဖို႔ အတြက္ အေမရိကန္ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ NLD ရဲ့ အကူအညီကို ရယူဖို႔ သူတို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတာပါ။ အေမရိကန္နဲ႔ NLD ပါမွသာ ျပည္သူကို လွည့္စားလို႔ ရႏိုင္မွာမို႔ သူတို႔ အကူအညီကို လိုလားေနတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ ေျပာင္းေနပါတယ္ ေျပာတာကို ျပည္သူက ဘယ္ေတာ့မွ မယုံ၊ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး။ အခု NLD က အစိုးရေျပာင္းပါျပီေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ခံလာတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဇေဝဇဝါျဖစ္လာတယ္။ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းအခုန္ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အစိုးရဟာ NLD ရဲ့ အကူအညီ လိုအပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ရဲ့ အကူအညီကိုလည္း သူတို႔လိုအပ္တယ္။ အေမရိကန္ရဲ့ အကူအညီမပါဘဲ သူတို႔ ဒီ့ထက္ ခ်မ္းသာဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အေမရိကန္ရဲ့ အကူအညီမပါဘဲ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ မလာႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမရိကန္ရဲ့ အကူအညီကို သူတို႔ လိုအပ္တာျဖစ္ပါတယ္။

အခု အေမရိကန္က စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ ကူညီေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူပါ။ NLD ကေတာ့ စိတ္မပါ့တပါနဲ႔ ကူညီ ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ သူ႔အခက္အခဲနဲ႔ သူပါ။ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါသည္ျဖစ္ေစ အေမရိကန္နဲ႔ NLD ဟာ စစ္အစိုးရရဲ့ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

အခုခ်ိန္မွာ အေမရိကန္ဟာ NLD နဲ႔ ဗမာျပည္သူေတြရဲ့ ဒီမိုကေရစီေရးထက္ သူတို႔ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံဖို႔ သူတို႔ ေနာက္က်မက်န္ဖို႔ကိုသာ စိတ္ေစာ ေနပုံရပါတယ္။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ အၾကိဳကာလမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္ခင္ ၾကိဳလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သတိခ်ပ္ဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲဟာ မတရားဘူးလို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ အေနနဲ႔ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔တာေတြကို မေလ်ာ့ပါနဲ႔ဦးလို႔ သတင္းစကားေပးပို႔တာပါ။ ဒါ့အျပင္ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔တဲ့သူေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ ပိတ္ဆို႔တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရျပီလားဆိုတာ စဥ္းစားျပီးမွ ပိတ္ဆို႔တာကို ဖြင့္ပါလို႔လည္း ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ ဦးဥာဏ္ဝင္းက အတန္တန္ သတိေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။ စစ္အစိုးရ အငမ္းမရလုိခ်င္ေနတဲ့ ဘ႑ာေရးဆိုင္ရာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို ဖြင့္ေပးျပီး ျပည္ပရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ ဝင္လို႔ရေအာင္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။ စစ္အစိုးရဘက္က သိပ္အူျမဴးသြားသေလာက္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘက္ကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ အခံရခက္မဲ့ပုံပါပဲ။

စစ္အစိုးရ အတြက္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနရာေလးဆယ္ေက်ာ္ေပးရက်ဳိး နပ္လွပါေပရဲ့။ ေပးရတာ သိပ္ကို တန္လွပါေပရဲ့။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ထုတ္ျပီး အသုံးခ်ရတာဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အိမ္ထဲမွာ ခ်ဳပ္ထားရတာထက္ အမ်ားၾကီး ပိုအက်ဳိး ရွိတယ္ဆိုတာကို အသိေနာက္က်ေလျခင္းလို႔ စစ္အစိုးရမွာ တက္တေခါက္ေခါက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။ ကုန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကို ႏွေမ်ာေကာင္း ႏွေမ်ာေနမွာပါ။

NLD ကို ဘယ္လို သေဘာထားရမလဲ

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြဟာ NLD ကို ေထာက္ခံၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာက္ခံၾကတယ္။ မၾကဳံစဖူး ၾကီးမားတဲ့ အင္အားနဲ႔ ေထာက္ခံၾကပါတယ္။ အဲသလို ေထာက္ခံၾကတာ ဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို စက္ဆုပ္ရြံရွာလို႔သာ ျဖစ္တယ္။ NLD ဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျဖဳိခ်ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကေသးလို႔သာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ NLD ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို စစ္အစိုးရက အသုံးခ်ျပီး သူ႔လိုဘ ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ NLD ကို ေထာက္ခံရင္းနဲ႔ စစ္အစုိးရလိုဘ ျဖည့္ေပးတဲ့ အျဖည့္ခံဘဝ ေရာက္သြားႏိုင္တာကိုေတာ့ သတိထားၾကရလိမ့္မယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က စစ္အစိုးရရဲ့ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘုမသိဘမသိ ကူညီပါရမီျဖည့္ရာေရာက္ေတာ့မယ္။ ကြ်န္ဝယ္ရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဆစ္ပါၾကလိမ့္မယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေရြးစရာလမ္းႏွစ္လမ္းရွိတယ္။ NLD ကို ဒီမိုကေရစီ အသြင္သ႑န္ စစ္စစ္မွန္မွန္ ျပန္ျဖစ္လာေအာင္ ၾကိဳးစားၾကမလား။ ဒါမွမဟုတ္ NLD ကို စြန္႔ခြာၾကမလားဆိုတဲ့ လမ္းႏွစ္လမ္းျဖစ္ပါတယ္။ NLD အေနနဲ႔ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္မယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေသးသမွ်၊ NLD ကိုလူထုက ေထာက္ခံေနေသးသမွ်မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ သည္းခံျပီး လက္တြဲ ရဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို မျပင္ေတာ့ဘူးလို႔ NLD ကေျပာလာတဲ့ အခါ၊ ဒါမွ မဟုတ္ မျပင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ လူထုက ယူဆလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ NLD ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ စြန္႔ခြာေကာင္း စြန္႔ခြာရပါလိမ့္မယ္။

ဒီေနရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေျပာတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းကို သတိထားသင့္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္မိန္႔ခြန္းမွာေျပာတဲ့ စစ္သား တမတ္သား လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ရွိေနတာဟာ ဒီမုိကေရစီ မက်ဘူးဆိုတာနဲ႔၊ စစ္တပ္ကို ႏိုင္ငံေရးက ဖယ္ထုတ္ဖို႔ သူမေျပာဘူးဆိုတဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားႏွစ္ခြန္းဟာ ေရွ႔ေနာက္မညီပါဘူး။ မရွင္းလင္းပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ တပ္မေတာ္သား ၂၅ % ကို လႊတ္ေတာ္ထဲက ထြက္ခြာေပးဖို႔ရာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနနဲ႔ ရဲရဲရင့္ရင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား မေျပာရဲတာထင္ရွားပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ စကားဝဲလာတယ္။ မပီကလာ ပီကလာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ရပ္တည္ခ်က္ မျပတ္သားလို႔ အေျပာအဆို မျပတ္သားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မကိုက္ညီေသာ္ျငားလည္း စစ္တပ္ကို မဖယ္ရွားပါဘူးလို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ဆိုလိုသလား ဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ ၂၅ % ကို ဖယ္ရွားဖို႔ေတာင္ မေျပာရဲတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူ႔ရဲ့ လက္ညွိဳးေထာင္ ေခါင္းျငိမ့္ NLD ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ ဆက္အားကိုးလို႔ရမလဲဆိုတာလဲ စဥ္းစားစရာ….။

တကယ္လို႔ တပ္မေတာ္သား ၂၅ % ကို ဖယ္ထုတ္ဖို႔ မၾကိဳးစားဘူးဆိုရင္ အေျခခံဥပေဒျပင္မယ္ဆိုတာ ဘာျပင္မွာပါလဲ။ ဒါ့အျပင္ တပ္မေတာ္သားေတြနဲ႔ ၾကံ့ဖြတ္ေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က စည္းရုံးျပီး လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အင္အားတိုးခ်ဲ့သြားဦးမယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ တပ္မေတာ္ ၾကီးစိုးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဖို႔ အတြက္ တပ္မေတာ္သားေတြနဲ႔ ၾကံ့ဖြတ္ေတြကို ဘယ္လိုစည္းရုံးမွာပါလဲ။ ဘယ္ႏွေယာက္စည္းရုံး လို႔ ရမွာပါလဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ၾကီးလြန္ေန ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္သူေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွားေတြ ေပးေနပါသလား။ ဒါမွ မဟုတ္တျခားလည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့လို႔ အလုပ္မျဖစ္မွန္းသိေပမဲ့ သိသိနဲ႔ ေရွ႔ဆက္တိုးေနတာလား။ ဒီအေျဖကို သိဖို႔ရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ရပါလိမ့္မယ္။

ဗမာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ၾက

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ အစြန္းေရာက္ အရင္းရွင္စနစ္ဆီ ဦးတည္မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ အရင္းရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ က်ယ္ျပန္႔လာတယ္။

IMF ၊ World Bank၊ WTO ( World Trade Organization ) တို႔နဲ႔ ကမၻာမွာ ၁ ရာႏႈန္းေတာင္မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္းစုံ ေကာ္ပိုေရး ရွင္းၾကီးတို႔ ပူးေပါင္းျပီး လူမ်ားစု ကမၻာ့လူထုၾကီးကို အျမတ္ထုတ္ေသြးစုပ္တာကို မခံႏိုင္ၾကေတာ့လို႔ ကမၻာေပၚမွာ ၉၉ ရာႏႈန္း သို႔မဟုတ္ Occupy ဆိုတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ အႏွံ႔ အျပားေပၚလာတယ္။

ဒီေန႔ Occupy လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တုန္းက ဆီယယ္တဲလ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ဆန္႔က်င္ လႈပ္ရွားမႈ (antiglobalization ) ၊ ကမၻာလုံးဆိုင္ရာ တရားမွ်တေရး လႈပ္ရွားမႈ ( global justice movement) ရဲ့ အဆက္လို႔ ဆိုရင္ ဆိုႏိုင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆီယယ္တဲလ္ လႈပ္ရွားမႈဟာ IMF ၊ World Bank၊ WTO ( World Trade Organization ) တို႔ရဲ့ တကမၻာလုံးမွာ မတရားလုပ္ေနတာေတြကို ကန္႔ကြက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈၾကီးပါ။

အခု Occupy လႈပ္ရွားမႈေတြကေတာ့ ဒီ့ထက္ပိုၾကီး ဒီ့ထက္ပိုေလးနက္ပါတယ္။ အေနာက္ကမၻာမွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆိုက္ေတာ့ ေကာ္ပို ေရးရွင္းၾကီးေတြ၊ ကမၻာ့ထိပ္သီးလက္တဆုပ္စာေတြကို အစိုးရေတြက အကာအကြယ္ေပးၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ ေငြေၾကးအေျမာက္ အမ်ားစိုက္ထုတ္ ပံ့ပိုးေပးၾကတယ္။ အဲဒီလို ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အမ်ားျပည္သူေတြအတြက္ သုံးတဲ့ အသုံးစရိတ္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္ ၾကတယ္။ အမ်ားျပည္သူ အတြက္ အသုံးစရိတ္ဆိုတာဟာ ႏို႔စို႔ကေလးေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကး၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ အတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကး၊ ပင္စင္ေငြေတြက အစ၊ အမ်ားျပည္သူအတြက္ က်န္းမာေရး ေထာက္ပံ့စရိတ္၊ လူမႈဖူလုံေရး အတြက္ေပးတဲ့ ေငြဆိုတာ မ်ဳိးေတြ အားလုံးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ၁ ရာႏႈန္းအက်ဳိးအတြက္ မတရားလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ တားျမစ္ဟန္႔တားဖို႔ သိမ္းပိုက္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ တကမၻာလုံး ျပန္႔ႏွ႔ံလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ လႈပ္ရွားတဲ့ ပထမဆုံး သိမ္းပိုက္ေရး လႈပ္ရွားမႈက Occupy Wallstreet ေဝါလမ္းမကို သိမ္းပိုက္ၾကဆိုတဲ့ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခု စက္တင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ စျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုအထိ ႏိုင္ငံေပါင္း ၈၂ ႏိုင္ငံက ျမိဳ႔ၾကီးေပါင္းမွာ ၉၅ ျမိဳ႔မွာ သိမ္းပိုက္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြျဖစ္ခဲ့၊ တခ်ဳိ႔ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါတို႔ဟာ ၉၉ ရာႏႈန္း We are 99 % ဆိုတာဟာ သူတို႔ရဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္ပါတယ္။

အာရပ္ေႏြဦး လႈပ္ရွားမႈေတြဟာလည္း သိမ္းပိုက္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို ပိုမိုတက္ၾကြအားေကာင္းလာေစခဲ့တယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ IOPS International Organization for a Participatory Society ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။

အခုခ်ိန္အထိ ျမင္ေတြ႔ေနရတာက သူတို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္စည္းကန္႔သတ္ခ်က္ကို ေက်ာ္လြန္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္လာတဲ့ အခ်က္နဲ႔ သူတို႔လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ပါတီတခု အဖြဲ႔အစည္းတခုတည္းက ဦးေဆာင္ေနတာ မဟုတ္ဘဲ၊ လူမ်ားစု ဆင္းရဲသား လူထုၾကီးရဲ့ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

သူတို႔ရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္တဦးတေယာက္ကို ဒါမွမဟုတ္ တခ်ဳိ႔ကို ဗဟိုျပဳလႈပ္ရွားတာမ်ဳိး မဟုတ္တာကိုလည္း အတိတ္က လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ထူးျခားခ်က္တရပ္ အျဖစ္ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ တြဲျပီး နာမည္ေက်ာ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုျပီး ထြက္ေပၚလာတာမ်ဳိး အခုထိ မေတြ႔ရေသးဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ ေနာက္မွာ အားလုံးစုေဝးလိုက္ပါတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ၊ ေခါင္းေဆာင္ ၾကည္ညိဳကိုးကြယ္မႈနဲ႔ လႈပ္ရွားၾကတာမဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ့္အစုနဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္အသိနဲ႔ ကိုယ္ လႈပ္ရွားၾကတာမ်ဳိးကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလ့လာသင့္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ လယ္သမားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ သံဃာေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြကေရာ ဗမာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ၾကဖို႔ မသင့္ေပဘူးလား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ၾကဖို႔ မသင့္ေပဘူးလား။ ဗမာျပည္ဟာ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ပဲ မဟုတ္လား။ ဗမာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ေရး အေတြးအေခၚကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္သိပ္မစိမ္းလွပါဘူး။ ဒို႔ဗမာ သီခ်င္းမွာကတည္းက ဒါဒို႔ေျပ၊ ဒါဒို႔ေျမ၊ ဒါငါတို႔ေျပ လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။

ဒါ့ေၾကာင့္ အလုပ္သမားေတြ၊ လယ္သမားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ၊ သံဃာေတြ ေခတ္နဲ႔ အမီလိုက္ၾကရေအာင္ပါ။ ဆီပူဒယ္အိုးထဲကေန မီးပုံထဲကို ခုန္မခ်ၾကပါနဲ႔။ ၁% အတြက္ ဒီမိုကေရစီကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ မလို၊ ၉၉% အတြက္ ဒီမိုကေရစီကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုပါတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဝန္ထမ္း၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ သံဃာေတြဟာ ၉၉% ပါ။ ဘယ္ႏိုင္ငံျခားကိုမွ မမီခိုဘဲ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားမကိုးဘဲ ကိုယ့္အားကိုကိုးျပီး ဗမာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ၾကပါစို႔။

ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း
ဧျပီ ၁၀ ရက္။ ၂၀၁၂ခု။