ဗမာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ၾက Occupy Burma! အပိုင္း ၁

Share |

ေရးသူ-ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း
ဧျပီ ၁၀ ရက္။ ၂၀၁၂ခု။


ဗမာ့ လမ္းေၾကာင္း ကမၻာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ ႏိုင္ငံတကာက အေတြး အျမင္ေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရယူတဲ့ ေနရာမွာ ေျခတလွမ္း အျမဲ ေနာက္က်ခဲ့တယ္။ တခ်ိန္က မာ့စ္ဝါဒ၊ လီနင္ဝါဒ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကမၻာမွာ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ပြားျပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္။ ကားလ္မာ့စ္ အရင္းက်မ္း ေရးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ထက္ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ေလာက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္။

အခုတခါ ကမၻာနဲ႔ တဝွန္း သိမ္းပိုက္ေရး လႈပ္ရွားမႈ (Occupy movement ) ေတြ ျပန္႔ႏွ႔ံေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ေအာ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။ ကမၻာျပားျပီ လုပ္ေနၾကတုန္း။ ကမၻာမွာ အရင္းရွင္စနစ္ကို တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ေနၾကခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ျပီး အရင္းရွင္စနစ္ဆီကို သြားဖို႔ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ တေခတ္လုံးလုံး ေနာက္က်ဦးေတာ့မွာပါလား။ ကမၻာျပားျပီဆိုတဲ့ ေသာမတ္ဖရီးမင္းတို႔၊ ယဥ္ေက်းမႈ တိုးတိုက္ျခင္းဆိုတဲ့ ဟန္တင္တန္တို႔ ကို ကမၻာမွာေတာ့ အေပါစား အေမရိကန္ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးသမားေလာက္ပဲ သေဘာထားၾကခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အခုထိ အသစ္ထင္ ေနၾကတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတုန္း။ တကယ္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန အရင္းရွင္ စနစ္ဆီ ကူးေျပာင္းမယ္ဆိုတာဟာ ဆီပူဒယ္အိုးထဲကေန မီးဖိုထဲ ခုန္ခ်သလိုသာရွိမွာပ။ အပူသက္သာရင္လည္း နည္းနည္းပဲ။ ပိုပူခ်င္ေတာင္ ပူႏိုင္ေသး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခု သြားေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္းဟာ ကမၻာ့ျပည္သူေတြရဲ့ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ ကမၻာမွာ အရင္းရွင္ထမ္းပိုး၊ ေကာ္ပိုေရး ရွင္းထမ္းပိုးကို ပုခုံးေပၚက ခါခ်ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အရင္းရွင္ထမ္းပိုးကို ခါးေတာင္းက်ဳိက္ျပီး ထမ္းဖို႔ ဟန္တျပင္ျပင္္။ ၾကည့္ပါဦး။ စစ္ကြ်န္ဘဝကေန ေငြဝယ္ကြ်န္ဘဝကိုမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားၾကဦးမလို႔လား။ စစ္ကြ်န္ဘဝကေန လြတ္ဖို႔ရာ ေငြဝယ္ကြ်န္အဆင့္ကို မျဖတ္ သန္းဘဲ လြတ္ႏိုင္တဲ့ နည္းမရွိေတာ့ဘူးလား။ ဘယ္သူ႔ကြ်န္မွမခံဘဲ ဒီမိုကေရစီ စစ္စစ္ရတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ျပည္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။

စစ္အာဏာရွင္မွ အရင္းရွင္အာဏာရွင္သို႔

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန အရင္းရွင္အာဏာရွင္စနစ္ဆီသြားခ်င္ေနၾကတာ ဘယ္သူေတြပါလဲ။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား လူမ်ားစု ျပည္သူေတြ မြဲငတ္ျပီး လက္တဆုပ္စာ လူနည္းစု အရင္းရွင္ၾကီးေတြ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာမယ့္လမ္းကို သြားခ်င္ေနတာ ဘယ္သူေတြပါလဲ။ ၉၉% ကမြဲသထက္မြဲျပီး ၁% ကခ်မ္းသာသထက္ခ်မ္းသာမယ့္လမ္းကို သြားခ်င္ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ။ တျခားသူေတြ ဟုတ္ပါရိုးလား။ ဒီေန႔ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ဗိုလ္လုပ္ေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြပါပဲ။

မွန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန စစ္တပ္လႊမ္းမိုးတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ဆီသို႔ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အသြင္ ကူးေျပာင္းလို သူေတြထဲမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ထိပ္ဆုံးကပါ။

အခု တေလာ ကိုမင္းကိုႏို္င္တို႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြ မၾကာခဏ ေျပာၾကတဲ့ စကားတခြန္္းရွိတယ္။ မေျပာင္းလဲရင္ မျဖစ္ေတာ့ ဘူးဆိုတာကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကိုယ္တိုင္ သိလာလို႔ အေျပာင္းအလဲေတြ စတင္ေပၚေပါက္လာတယ္ဆိုတဲ့ စကားပါ။ ဒီစကားဟာ မမွားဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မျပည့္စုံဘူးလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။ စစ္အစိုးရကို ေလ်ာ့တြက္ျပီး အေကာင္းျမင္လြန္းေနတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။

မေျပာင္းလဲရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီပုံစံအတိုင္းဆက္သြားလို႔ ေရရွည္ မရေတာ့ဘူး၊ ျပည္သူကဆက္ျပီး ေခါင္းငုံ႔ခံမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ စစ္အာဏာရွင္ေတြသိလာတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲ။ ဘယ္မွာ သိသြားသလဲဆိုေတာ့ ၂၀၀၇ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈၾကီးမွာ သိသြားၾကတယ္။ သူတို႔ သိပ္ေၾကာက္သြားတယ္။ လူထုက ပုန္ကန္ ေတာ္လွန္မွာကို သူတို႔ေၾကာက္တယ္။ သူတို႔ စစ္တပ္ထဲက ျပန္ျပီး ေတာ္လွန္မွာကို ပိုျပီး ေၾကာက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မေျပာင္းမျဖစ္၊ ေျပာင္းမွျဖစ္မယ္လို႔ သူတို႔သိလာတယ္။ အဲဒီလို မေျပာင္းမျဖစ္တဲ့ အဆုံးမွာ စစ္အစိုးရဟာ အေျပာင္းအလဲ အရိပ္အေယာင္ကို စျပီး ျပလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေျပာင္းခ်င္တာက ဘယ္လို ေျပာင္းခ်င္တာလဲ ဆုိေတာ့ ဖိႏွိပ္တဲ့ အသြင္သ႑န္ကို ေျပာင္းခ်င္တာျဖစ္တယ္။ ဖိႏွိပ္တဲ့ စနစ္ကေန မဖိႏွိပ္တဲ့ စနစ္ဆီကို ေျပာင္းခ်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ေျပာင္းခ်င္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန စစ္တပ္လႊမ္းမိုး ၾကီးစိုးေသာ အရင္းရွင္ အာဏာရွင္စနစ္ဆီ ေျပာင္းခ်င္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ေခတ္မမီေတာ့တဲ့ ဖိႏွိပ္မႈ အသြင္ေဟာင္းကေန ေခတ္မီတဲ့ ဖိႏွိပ္မႈ အသြင္သစ္ဆီကို ေျပာင္းခ်င္ တာသာ ျဖစ္တယ္။

တရုတ္ကို အားကိုးျပီး ျပည္သူကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ပုံစံကေန၊ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပကို အားကိုးျပီး ျပည္သူကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ပုံစံသစ္ကို ေျပာင္းလဲခ်င္ေနတာသာ ျဖစ္တယ္။ အဲသလို ပုံစံေျပာင္းလဲတဲ့ အခါ ဖိႏွိပ္တဲ့ ပုံစံ အသြင္သ႑န္ကိုသာ ေျပာင္းလဲျပီး ဖိႏွိပ္မႈဆိုတဲ့ အႏွစ္သာရကိုေတာ့ သူတို႔ မေျပာင္းခ်င္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ဖိႏိွပ္မႈ အသြင္သ႑န္ကို ေျပာင္းလဲတဲ့အခါ ဆက္လက္ အခြင့္ ထူးခံ မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒီလူေတြပဲ ဆက္ျဖစ္ေနေရး၊ သူတို႔ အုပ္စုပဲ ဆက္ျဖစ္ေနေရးဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ပါပဲ။

မူလဖိႏွိပ္မႈ အသြင္ေဟာင္း ျဖစ္တဲ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ လူသတ္စစ္အစုိးရကို ျပည္သူေတြက လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။ ဒီပုံစံနဲ႔ ဆက္သြားလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလူေတြကိုပဲ တံဆိပ္အသစ္ကပ္ျပီး စစ္အုပ္စုလႊမ္းမိုးေသာ အရင္းရွင္အာဏာရွင္စနစ္ အျဖစ္ ဖိႏွိပ္မႈ အသြင္သစ္ေျပာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားတာျဖစ္တယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကို အသြင္သ႑န္အေျပာင္းအလဲနဲ႔ လွည့္စားေျပာင္းလဲ ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ လူလက္မခံေတာ့တဲ့ ဖိႏွိပ္မႈ အသြင္ေဟာင္းကေန လူေတြကို လွည့္စားလို႔ ရေလာက္တဲ့ ဖိႏွိပ္မႈ အသြင္သစ္ဆီ ေျပာင္းခ်င္တာျဖစ္တယ္။ အတိတ္မွာတုန္းက စစ္အာဏာသိမ္းေတာ္လွန္ေရး အစိုးရကိုလူေတြ လက္မခံေတာ့ မဆလေထာင္ျပီး လွည့္စားတဲ့ နည္းမ်ဳိးနဲ႔ လွည့္စားခ်င္တာျဖစ္တယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ကို ျပည္သူေတြလိုခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ အတုအေယာင္နဲ႔ လွည့္စားျပီး ဒီမိုကေရစီကို ျပည္သူေတြလိုခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီအတုအေယာင္နဲ႔ လွည့္စားဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ရဲ့ အခုလို ဖိႏွိပ္မႈ အသြင္သ႑န္ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ အတိုက္အခံေတြၾကားမွာ အျမင္ရွဳပ္ေထြးလာတာလည္း အမွန္ပဲ။ တခ်ဳိ႔က စစ္အစိုးရဟာ ဒီမိုကေရစီ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းေတာ့မယ္လို႔ထင္လာတယ္။ တခ်ဳိ႔က လုံးဝမေျပာင္းဘူး၊ ဟန္ျပလုပ္ရပ္ေတြလို႔ထင္ တယ္။ တခ်ဳိ႔ကေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းတယ္၊ ေကာင္းမလာဘူးလို႔ ျမင္ၾကတယ္။ ဒီလို အျမင္ကြဲၾကတဲ့ အထဲမွာ ပိုဆိုးလာတာ ကေတာ့ “စစ္အစိုးရထဲက ေျပာင္းလဲေနတာကို ရပ္သြားမွာစိုးလို႔ စစ္အစိုးရကို မေဝဖန္ၾကပါနဲ႔၊ ဦးသိန္းစိန္ အခက္ေတြ႔မွာစိုးလို႔ ေတာင္းဆို တာေတြ၊ ဆႏၵျပတာေတြ၊ တိုက္ပြဲဝင္တာေတြ မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ မတရား အဖိႏိွပ္ခံၾကရေပမဲ့ သည္းခံၾကပါ၊ ေစာင့္ဆိုင္းၾကပါ” ဆိုျပီး ကိုယ့္လူကိုယ္ ျပန္တားတာမ်ဳိးေတြ၊ ေခါင္းငုံ႔ခံခိုင္းတာမ်ဳိးေတြ အထိျဖစ္လာတယ္။ အဆိုးဆုံးျဖစ္လာတာကေတာ့ ကိုယ့္အခြင့္အေရး ကိုယ္ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲဝင္ၾကသူေတြ၊ မတရားအလုပ္ခံရလို႔ တုန္႔ျပန္ၾကသူေတြကိုေတာင္ “သမၼတၾကီးနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ရဲ့ ပြဲကို ဖ်က္တယ္” လို႔ စြပ္စြဲလာၾကတဲ့ အထိျဖစ္လာတယ္။

စစ္အစိုးရအတြင္းမွာလည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပီပီသသနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ျပတ္ျပတ္သားသား ဆက္လက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္သူေတြနဲ႔ ေခတ္မီပုံစံေျပာင္းျပီး “စစ္တပ္ၾကီးစိုးေသာ အရင္းရွင္အာဏာရွင္စနစ္ပုံစံ” နဲ႔ ျပည္သူကို လွည့္ဖ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္သူေတြအၾကား လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ ကြဲျပားမႈေတြ ေတြ႔လာရတယ္။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ပဲ ကြဲတာျဖစ္တယ္။ အေျခခံသေဘာထား မကြဲဘူး။ မူမကြဲဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါကိုပဲ စစ္အုပ္စုၾကားမွာ အေပ်ာ့အမာကြဲေနျပီဆိုျပီး အတိုက္အခံေတြၾကားမွာ အားတက္သူက အားတက္ၾကတယ္။ ငါတို႔ ဘက္သား (သူတို႔ အထင္ )အေပ်ာ့ ကေလးေတြကို အမာက မ်ိဳမသြားေအာင္ဆိုျပီး ကိုယ့္လူကိုယ္ ျပန္ဟန္႔သူကဟန္႔ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္ထဲမွာ အေပ်ာ့အမာကြဲေနတယ္ဆိုတာလည္း သူတို႔ စစ္တပ္ကပဲ သတင္းလႊင့္ထားတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားဆုံးသတင္းလႊင့္ၾကတာကေတာ့ အေပ်ာ့ေတြလို႔ နာမည္ခံထားၾကတဲ့ ရထားဝန္ၾကီး ဗိုလ္ေအာင္မင္းတို႔၊ စက္မႈဝန္ၾကီး ဗိုလ္သိန္းစိုး တို႔က ဗဟုတို႔ သမၼတ အၾကံေပးတို႔ ဆိုသူေတြဆီကေနတဆင့္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အလံရွဴးလုပ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အေျပာင္းအလဲ အစ အေမရိကန္က

စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ မေျပာင္းမျဖစ္တဲ့ အေျခအေနကို ရင္ဆိုင္လာရခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ အေပၚယံအေျပာင္းအလဲ၊ ဖိႏွိပ္မႈ အသြင္သ႑န္အေျပာင္းအလဲကို လုပ္ႏိုင္မယ့္ အခြင့္အလမ္းေပၚလာတယ္။

သူတို႔ အသြင္ေျပာင္းခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အေမရိကန္က ဆက္မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေပၚလစီ ေျပာင္းမယ့္ကာလနဲ႔ လာတိုက္ဆိုင္ေနတယ္။ အဲသလို တိုက္ဆိုင္ေနတဲ့ အတြက္လည္း စစ္အစိုးရ အေနနဲ႔ သူေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေျပာင္းလဲလို႔ ရႏိုင္ဖို႔ အသက္ရွဴေပါက္ ပြင့္လာတယ္။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ကံေကာင္းျပီး ျပည္သူေတြ ကံဆိုးတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

စစ္အစိုးရက ဖိႏွိပ္မႈ အသြင္ေျပာင္းျပီး လူရာဝင္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပကလည္း တဘက္မွာ စီးပြားပ်က္လာတယ္။ သူတို႔ အေနနဲ႔ အာရွကို ေျခဦးလွည့္ဖို႔ စိတ္အားထက္သန္လာတယ္။ ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ရတဲ့ အထိ ဆက္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ဆက္ျပီး မေအာင့္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့လည္း အေမရိကန္ရဲ့ ေပၚလစီဟာ ဗမာတႏိုင္ငံတည္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေပၚလစီ မဟုတ္ဘူး။ အာရွတခုလုံးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေပၚလစီ။ အာရွမွာ တရုတ္လႊမ္းမိုးတာကို တားဆီးျပီး အေမရိကန္ ဥေရာပ လႊမ္းမိုးႏိုင္ေရး ေဆာင္ရြက္မယ့္ ေပၚလစီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ အာဆီယံ အစည္းအေဝးမွာ TAC ASEAN’s Treaty of Amity and Cooperation အာဆီယံ ခ်စ္ၾကည္ေရးနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးစာခ်ဳပ္ကို အေမရိကန္တို႔ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းလိုလိုမွာပဲ အေမရိကန္ရဲ့ ဗမာဆိုင္ရာ မူဝါဒဟာ ခ်ဥ္းကပ္မႈေပၚလစီကို ေျပာင္းလဲ က်င့္သုံးေတာ့မယ္ဆိုတာ ေၾကညာလာတယ္။ ဒါဟာ တရုတ္လႊမ္းမိုးျပီး အေရခြံခြာေနတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံကို သူတို႔ပါဝင္ျပီး ႏႊာဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လာတာလည္း ျဖစ္တယ္္။ ဒီ့ထက္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္က အာရွကို သူတို႔ ေျခဦးလွည့္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဗမာကို စိုးမိုးထားဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ဗမာျပည္ဟာ ပထဝီ ႏိုင္ငံေရး အရ အေရးပါတဲ့ ႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံလို႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

အေမရိကန္ သမၼတ အဆက္ဆက္တို႔ရဲ့ ပေရာဟိတ္ဆရာၾကီးျဖစ္တဲ့ ဇဘစ္နဴးဘာဇင္ဆကီ ဆိုသူက ပထဝီႏိုင္ငံေရးအရ ယူေရးရွားကို စိုးမိုးႏိုင္တဲ့သူဟာ ကမၻာကို စိုးမိုးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ တြက္ခ်က္ ေဟာကိန္းထုတ္ျပခဲ့ဖူးတယ္။ (Zbignew Brzezinski ရဲ့ The Grand Chessboard စာအုပ္ကို ၾကည့္ပါ။) အဲဒီတြက္ကိန္းနဲ႔ အညီ ယူေရးရွားရဲ့ အသည္းႏွလုံးျဖစ္တဲ့ အာဖဂန္နစၥတန္ဟာ စစ္တလင္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အာဖဂန္နစၥတန္ဟာ အေရွ႔အလယ္ပိုင္း၊ အာရွနဲ႔ ဥေရာပတို႔ရဲ့ အဆက္အစပ္ အသည္းႏွလုံးမို႔ အေရးၾကီးတာျဖစ္တယ္။

ဒါဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာျပည္ကေရာ။ ကမၻာ့အေရးမွာ ပထဝီႏိုင္ငံေရး အရ ဗမာဟာ အာဖဂန္နစၥတန္ေလာက္ အေရးမပါေပမဲ့ အာရွ အေရးမွာေတာ့ ဗမာဟာ အေရးပါဆုံး ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာျပည္ဟာ အေရွ႔ေတာင္အာရွနဲ႔ ေတာင္အာရွရဲ့ အဆက္အစပ္ အသည္းႏွလုံးျဖစ္တယ္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံၾကီး ႏွစ္ႏိုင္ငံျဖစ္သလို အစဥ္အလာ ရန္ဘက္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ တရုတ္၊ အိႏၵိယတို႔နဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနတယ္။ ဒါ့အျပင္ အေရွ႔ အလယ္ပိုင္းက ေရနံကို တရုတ္တို႔ ရယူႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေရနံကို ပင္လယ္ကေနသယ္ယူျပီး ပိုက္လိုင္းနဲ႔ တဆင့္ခံသြယ္ယူႏိုင္တဲ့ ေနရာဟာလည္း ဗမာျပည္ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေသနဂၤဗ်ဴဟာ အရ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ေနရာ အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ႏိုင္ငံဟာ တရုတ္ရင္ခြင္မွာ ေပ်ာ္ပါးေနတာကို အန္ကယ္ဆမ္ (US) က မနာလို မရွဳစိမ့္ေတာ့ဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္ အေမရိကန္ဟာ ဗမာကို စိုးမိုးႏိုင္ဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးလာတယ္။ ဗမာကို အေမရိကန္ စိုးမိုးႏိုင္ေရးသည္ ပဓာန၊ ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ရမရသည္ သာမည ျဖစ္သြားတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ အေမရိကန္ ထိပ္တန္း သံတမန္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာေရာက္ျပီး အစိုးရနဲ႔ ညွိႏႈိင္းေျပာဆိုခဲ့ၾကသလို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုလည္း သူတို႔ မူဝါဒေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုတာကို အခ်က္ေပး ေျပာဆိုခဲ့တယ္။

ဘဲအုပ္က တရာ၊ ႏွစ္ရာ၊ မေဗဒါက တပင္တည္း

NLD ရဲ့ အၾကပ္အတည္း

“မင္းတို႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ငါတို႔ ေထာက္ခံခဲ့ျပီးျပီ။ မင္းတို႔ အာဏာရေအာင္ မယူႏိုင္ရင္ ငါတို႔ကေတာ့ ဆက္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗမာစစ္အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းရေတာ့မယ္၊ မင္းတုိ႔လည္း ေပါင္းဖို႔ ျပင္ေပေတာ့” လို႔ အေမရိကန္က အခ်က္ျပလာတယ္။

တခ်ိန္က တရုတ္ႏိုင္ငံဟာ ျပည္သူခ်င္းဆက္ဆံေရးကေန အစိုးရခ်င္းဆက္ဆံေရး ေပၚလစီကို ေျပာင္းတုန္းကလည္း တရုတ္ဟာ ဗမာျပည္သူေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး၊ စစ္အစိုးရနဲ႔ ေပါင္း၊ ဗမာျပည္က သယံဇာတေတြ စုပ္ျမိဳခဲ့ဖူးတယ္။ အခု အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆိုက္ ၊ ေပၚလစီေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း ဗမာျပည္သူေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး၊ စစ္အစိုးရနဲ႔ ေပါင္း၊ ဗမာျပည္ကို ဂုတ္ေသြးစုပ္ျမိဳဖို႔ ျပင္လာျပန္တယ္။ တရုတ္ဟာ ဗမာျပည္သူေတြကို သစၥာေဖာက္ျပီး သူ႔တိုင္းျပည္ အက်ဳိးကို သူလုပ္ခဲ့ဖူးသလို၊ အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြဟာလည္း အခု ဗမာျပည္သူေတြကို သစၥာေဖာက္ျပီး သူတို႔ အက်ိဳး အတြက္ သူတို႔ လုပ္ေတာ့မယ္။ ကဲ..ဒီေတာ့ အမ်ဳးိသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဘာလုပ္မလဲ။

အမ်ဳးိသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲကို ဝင္ဖို႔၊ ပါတီေထာင္ဖို႔၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ အေမရိကန္က ဖိအားေပးလာတယ္။NLD ပါတီမေထာင္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္ရင္ NLD ကို ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားရစ္ခဲ့ျပီး၊ အေမရိကန္၊ အေနာက္ႏိုင္ငံ ေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရတို႔ ပူးေပါင္းၾကေတာ့မယ္လို႔ ဖိအားေပးလာတယ္။ အစိုးရဘက္ကိုလည္း NLD ကို သိကၡာရွိရွိနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးဖို႔ အေမရိကန္ပဲ ၾကားဝင္ညွိႏိႈင္းေပးခဲ့တယ္။ NLD နဲ႔ စစ္အစိုးရကို အေမရိကန္တို႔ ေအာင္သြယ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ NLD ကိုသာ အေမရိကန္တို႔ ဖိအားေပးႏိုင္ခဲ့ျပီး စစ္အစိုးရကိုေတာ့ အေမရိကန္တို႔ ဖိအားမေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အခြင့္အေရးျပျပီး ျမဴဆြယ္ ဖ်ားေယာင္းတာမ်ဳိးေလာက္ကိုပဲ အလြန္ဆုံးလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပုံတင္ျခင္းဥပေဒကို စစ္အစိုးရက ျပင္ေပး၊ ဖြင့္ေပးတဲ့ အခါ စိတ္မပါ လက္မပါနဲ႔ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ဆိုတဲ့အစား၊ ေလးစားလိုက္နာေလာက္ပဲ မေျပာင္းခ်င္၊ ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းေပးခဲ့တယ္။ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဝင္မေနရ ဆိုျပီး ထပ္ျပီးေတာင္ ၾကပ္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ NLD မွတ္ပုံတင္ႏိုင္ေအာင္ ေထာင္က်ေနတဲ့သူ ပါတီက ထုတ္ေပးရမယ္ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ကိုေတာ့ ျပင္ေပးခဲ့တယ္။

အေမရိကန္ ေစ့စပ္ေရးေၾကာင့္ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး ေရြ႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတဲ့ အေရြ႔ျဖစ္မလာဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္မလာသလဲ ဆိုေတာ့ အေမရိကန္ရဲ့ ေစ့စပ္ေရးဟာ မမွ်တလို႔။ စစ္အစိုးရကို ေခ်ာ့ျပီး NLD ကို အၾကပ္ကိုင္တဲ့ ေစ့စပ္ေရးျဖစ္ေနလို႔ပဲ။

တဘက္မွာ NLD ပါတီရဲ့ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္ကို ၾကည့္ရေအာင္။

NLD ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ့ အားကို ဘယ္တုန္းကမွ ေလးေလးနက္နက္ မယုံၾကည္ဘူး။ NLD ဟာ ၈၈ လူထုလႈပ္ရွားမႈၾကီးကေန ေပါက္ဖြား ေပၚထြက္လာတာမွန္ေပမဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို မယုံၾကည္ဘူး။ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ဘယ္တုန္းကမွ ဦးမေဆာင္ဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္ဟာလည္း လူထုလႈပ္ရွားမႈထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွ တခါမွ မပါဝင္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါတင္မက လူထုေရွ႔ကေန ဦးေဆာင္ျပီး ခ်ီတက္ဆႏၵျပရဲပုံလည္း မရဘူး။ ( ၈၉ ခု ဇူလိုင္ ၁၉ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ၾကည့္ပါ။) NLD နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ အားကိုးတာဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြသာျဖစ္တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ့ ဖိအားသာျဖစ္တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက ပိတ္ဆို႔ ေပးေနတဲ့ ဆန္ရွင္ကိုသာျဖစ္တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ဟာ မီဒီယာကို အသုံးျပဳျပီး ႏိုင္ငံတကာဖိအား နဲ႔ စစ္အစိုးရကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသာျဖစ္တယ္။

ဒီေတာ့ သူအားကိုးတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြဟာ သူ႔ကို ပစ္ျပီး စစ္အစိုးရနဲ႔ ျပန္ေပါင္းထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိလာတဲ့အခါ ေဒၚစုျပာသြားတယ္။ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို မယုံၾကည္တဲ့ ေဒၚစုမွာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ တျခားလုပ္တတ္တာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေဒၚစု ႏိုင္ငံေရး ေသြးဆုံးသြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စစ္အစိုးရကို မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းရုံမွတပါး ေဒၚစုမွာ တျခားလုပ္စရာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၁၀ မွာ ႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ NLD ဟာ အခုေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေအာက္ေၾကးနဲ႔ ဝင္ဖို႔ ျပင္လိုက္ရတယ္။ ေမာင္ေမာင္ေခၚလို႔ ဗ်ာမထူးခဲ့တဲ့ NLD ဟာ ေအာင္ေက်ာ္ေခၚေတာ့မွ ဘုရားထူးရပါေတာ့မယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အစိုးရ အဖြဲ႔ဝင္မဟုတ္ဘဲ လႊတ္ေတာ္နာယကသာျဖစ္တဲ့ ခင္ေအာင္ျမင့္က စိတ္မပါလက္မပါ ၉၀ ရလဒ္ကို အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္ တခြန္းေျပာရုံေလးနဲ႔ ဒါေလာက္ဆိုရပါျပီ၊ က်မတို႔ ေက်နပ္ပါျပီဆိုျပီး ေဒၚစုဟာ ျပာျပာသလဲနဲ႔ ၉၀ ရလဒ္ကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနနဲ႔ ၉၀ ရလဒ္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းလိုက္သလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပစၥည္းကို ေစ်းမကိုင္ရဲ ေစ်းမဆစ္ရဲသလဲ။ ရွင္းပါတယ္။ ေဒၚစု သိပ္ဗိုက္နာေနလို႔ပါ။ အေမရိကန္ မရွိရင္ ဘာမွ မလုပ္တတ္လို႔ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း တႏိုင္ငံလုံးလူထုက အပ္ႏွင္းထားတဲ့ သမိုင္းဝင္ ၉၀ ရလဒ္ကို ပါတီတခုလုံး ရဲ့ သေဘာထား၊ ျပည္သူလူထုရဲ့ သေဘာထားကို တခြန္းတပါဒမွ မရယူပဲ ကိုယ္ပုိင္ ပစၥည္းကို လူေပးသလို ေပးပစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တႏိုင္ငံလုံး ျပည္သူေတြ ယုံၾကည္ကိုးစား အပ္ႏွင္းခဲ့တဲ့ ၉၀ ရလဒ္ဟာ ထဘီေဟာင္းတထည္ကို စြန္႔ပစ္သလို စြန္႔ပစ္တာခံခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီ အေရးလား၊ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြ အေရးလား

ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ဗမာ့အေရးလႈပ္ရွားသူ၊ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွား သူေတြကို ေထာက္ပံ့ျပီး အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံခဲ့ၾကတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အေရး လႈပ္ရွားသူဆိုသူေတြကို ေခၚျပီး အေမရိကန္ ပုံစံ ေတြးေခၚပုံ ေတြးေခၚနည္းကို သင္ေပးခဲ့တယ္။ အခုအေမရိကန္က ဗမာျပည္ကို ဝင္ျပီး စစ္အစိုးရနဲ႔ ျပန္ေပါင္းထုတ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗမာအသားအေရရွိျပီး အေမရိကန္ ဥေရာပ အေတြးအေခၚရွိတဲ့ အဲဒီလူေတြဟာ အသုံးဝင္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဗဟုေတြပဲ။ သာမန္အားျဖင့္ ဗမာစစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ဗဟုလို ငေမ်ာက္၊ ငေျခာက္ေတြကို အေရးလုပ္ေနရိုး ထုံးစံမရွိဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားသားကို မုန္းလြန္းလို႔ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ေတာင္ ႏိုင္ငံျခားသူနဲ႔ လက္ထပ္ထားတဲ့သားကို အေမြျပတ္ေၾကညာရဖူးတယ္။ အခု ႏိုင္ငံျခားသူေတြနဲ႔ လက္ထပ္ထားသူတခ်ဳိ႔ ပါဝင္တဲ့ ဗဟုေတြ ၊ တခ်ိန္က သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီဗဟုေတြကို သူတို႔ အေနနဲ႔ အေရးလုပ္ စကားေျပာေနတာဟာ အေမရိကန္ မ်က္ႏွာၾကည့္ျပီး ေျပာေနတာ ျဖစ္တယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ အေမရိကန္ ေထာက္ခံမႈရခဲ့တဲ့ ဗဟုေတြကေတာ့ အေမရိကန္ကို ဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္းၾကီးလို ႔ မွတ္ထင္ထားခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေမရိကန္ေတြရဲ့ မေျပာင္းမလဲတဲ့ တသမတ္တည္း ေပၚလစီဟာ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ဘူး၊ အရင္းရွင္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီး ေတြရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေပၚလစီပါပဲ။ အေမရိကန္ သမၼတနဲ႔ ဆီးနိတ္အမတ္ ေတြဆိုတာကလည္း အားလုံးဟာ အဲဒီ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြမွာ အၾကီးအက်ယ္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံ ထားၾက သူေတြခ်ည့္ပဲ။

ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေမရိကန္ရဲ့ ေပၚလစီကေတာ့ တသမတ္တည္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေရွ႔ေနာက္မညီခဲ့တာေတြရွိေၾကာင္း သက္ေသ အေထာက္အထားေတြ အမ်ားအျပားရွိခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ဟာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အခါ ဒီမိုကေရစီကို ေထာက္ခံတယ္။ အဲဒီေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားက အာဏာရွင္ေတြနဲ႔မွ ကိုက္ညီတဲ့ အခါမွာေတာ့ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တာပဲ။ အဲသလို အေထာက္အထားေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့ ရွိေနတုန္းပဲ။ လယ္သမား အလုပ္သမား ငါးသိန္းေက်ာ္ကို ကြန္ျမဴနစ္တံဆိပ္ကပ္ျပီး သတ္ခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္ ဆူဟာတို အစိုးရကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးခဲ့တာဟာ အေမ ရိကန္ပဲ။ ဒီေန႔ ကမၻာမွာ အေဖာက္ျပန္ဆုံး အာဏာရွင္ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ကို ေထာက္ခံမႈ အျပည့္ေပးေနတာ ဟာလည္း အေမရိကန္ပါပဲ။ ဆဒန္ဟူစိန္ကို တခ်ိန္ကေထာက္ခံခဲ့တာ၊ အီဂ်စ္ အာဏာရွင္ ေဟာ္စနီ မူဘာရက္ကို အာရပ္ေႏြဦးမတိုင္ခင္အထိ တေလ်ာက္လုံး ေထာက္ပံ့ေပးေနခဲ့ တာလည္း အေမရိကန္ပဲ။ အတိတ္ကာလမွာ တာလီဘန္ကို ေထာက္ပံ့ကူညီခဲ့တာလည္း အေမရိကန္ပဲ။ အယ္လ္ခိုင္းဒါး အဖြဲ႔ကို ေမြးထုတ္ ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့တာလည္း တျခားမဟုတ္၊ အေမရိကန္ပါပဲ။

ဒီေတာ့ ေယဘုယ်သေဘာကို ေျပာရရင္ ႏိုင္ငံၾကီးေတြဟာ သူတို႔ အက်ိဳးရွိရင္ ဘယ္သူမွ အာဏာရွင္နဲ႔ ေပါင္းဖို႔ ဝန္မေလးဘူး။ ဗမာျပည္သူေတြကို သစၥာေဖာက္ဖို႔လည္း ဝန္ေလးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ။

အေမရိကန္ေရာ တရုတ္ေရာ ႏွစ္ႏို္င္ငံစလုံးဟာ ကမၻာလွည့္ျပီး သူတို႔ကိုယ္က်ဳိးရွာၾကတဲ့ အခါ ဘယ္သူမွ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံက ျပည္သူေတြအက်ဳိးကို တခ်က္မွ ငဲ့ကြက္ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံ ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ရွဲလ္ က ႏိုက္ဂ်ီးရီးယားမွာ၊ ယူနီယံကာဘိုက္က အိႏၵိယ ဘိုပါးလ္မွာ၊ တိုတယ္ဖီနာက ျပင္သစ္မွာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္နဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ဖ်က္ဆီးမႈေတြဆိုတာကလည္း ကမၻာေက်ာ္ပဲ။ တရုတ္ႏိုင္ငံထဲက ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းေတြရဲ့ အလုပ္သမားေတြ အေပၚ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈဆိုတာကလည္း ကမၻာေက်ာ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္က ပိုဆိုးတယ္။ အေမရိကန္ဟာ ႏုိင္ငံတကာကို လက္နက္နဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားတယ္။ တရုတ္မွာ အဲသလို လက္နက္နဲ႔ က်ဴးေက်ာ္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိး ဒီေန႔အထိ မရွိေသးဘူး။ ဒီေနရာမွာ တရုတ္က အေမရိကန္နဲ႔ စာရင္ေတာ္ေသးတယ္။ (ဒါေပမဲ့ ေနာင္မွာ တရုတ္လည္း ဒါမ်ဳိး ရွိမလာလို႔ေတာ့ အာမမခံႏို္င္။ ေနာင္မွာ တရုတ္စစ္ေရးအင္အား ၾကီးလာတဲ့ အခါ ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ၾကိဳမေျပာႏိုင္။)

အပိုင္း ၂ ကို ဆက္ဖတ္ပါ။

>ေရးသူ-ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း
ဧျပီ ၁၀ ရက္။ ၂၀၁၂ခု။