ငယ္ငယ္က ရြာမွာ အလွဴခံ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြ မျပတ္လာေလ့ရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလွဴခံေတြပါ။ ဘယ္ဘုရားရဲ႕ေဝယ်ာစၥအလွဴေတာ္ေငြ၊ ဘယ္ဘုရားႀကီးျပဳျပင္ရန္ စသျဖင့္ေပါ႔ဗ်ာ။
အလွဴခံေတြကုိ ဒုိင္ခံလုိက္ေပးေနတဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာေတြလည္း ရွိတယ္။ ကုန္းေဇာင္းက ေစာျမရတနာ အသံခ်ဲ႕စက္တုိ႔၊ ေဆးေရာင္းတဲ့ သဘာဝစႏၵာ အသံခ်ဲ႕စက္တုိ႔။ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြမွာလည္း နာမည္ရွိတယ္။ သတၱဳေအာ္လံေပၚမွာ ေဆးသားနဲ႔ ထင္းေနေအာင္ ေရးထားတာ။
အလွဴခံတခု ရြာကုိေရာက္တာနဲ႔ အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာေတြက အလကားမတ္တင္း တည္းခုိလုိ႔ရတဲ့ ဇရပ္မွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ ဇရပ္နံေဘးက မန္က်ည္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးအထက္မွာ ေအာ္လံႏွစ္ခုကုိ ေတာင္ဖက္တလုံး ေျမာက္ဖက္တလုံး လွည့္ခ်ိတ္လုိက္ရင္ သူတုိ႔လုပ္ငန္းစလုိ႔ရၿပီ။ ၿပီးတာနဲ႔ ေမရွင္ရဲ႕ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး သီခ်င္းတုိ႔၊ ခ်ဳိၿပဳံးရဲ႕“ခ်မ္းေျမ႕ ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ၊ ေဖေဖလည္း ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ၊ ေမေမလည္း ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ၊ သားသမီးလည္း ခ်မ္းေျမပါေစ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိး၊ မာမာေအးရဲ႕“သီတာေရစင္ပမာ၊ တသြင္သြင္ စီးက်ေလတာ” စတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြ စဖြင့္တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ရြာကလူေတြဟာ သူ႕ဟာသူ အခေၾကးေငြနဲ႔ အငွားလုိက္လာတဲ့ အလွဴခံအသံခ်ဲ႕စက္ဆရာကုိ ေရေႏြးၾကမ္းတုိ႔၊ လက္ဖက္တုိ႔ သြားပုိ႔တတ္ၾကေသးသဗ်ာ။ အံ့ေရာ။ ရြာမွာ ဘုရားပြဲရွိလုိ႔ ဇာတ္ပြဲေတြ လာက ရင္လည္း ဇာတ္သမား(မင္းသား၊ မင္းသမီး၊ လူရႊင္ေတာ္)ေတြကုိ အိမ္မွာ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတာတုိ႔၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔အခ်ဳိပြဲေတြ ေခၚေကၽြးတာတုိ႔ လုပ္တတ္ၾကေသးသဗ်ား။ ရြာထဲက အပ်ဳိေတြ ဇာတ္မင္းသားကုိ ငန္းခ်င္တဲ့ သေဘာလည္း ပါတာေပါ႔။ အဲဒီ အထဲမွာ က်ေနာ့္ အစ္မဝမ္းကြဲေတြလည္း ကဲကဲလႈပ္ ထိပ္ဆုံးက ပါတယ္။
အသံခ်ဲ႕စက္သံဟာ ဘယ္ေလာက္က်ယ္သလဲဆုိေတာ့ ရြာထဲက လူေတြ အားလုံးၾကားရရုံမက၊ လယ္ထဲ ကုိင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြေတာင္ သဲ့သဲ့ေလာက္ေတာ့ ၾကားရတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေရဒီယုိတုိ႔၊ ကက္ဆက္တုိ႔ဆုိတာ ရြာထဲမွာ ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူအခ်ဳိ႕ပဲ တတ္ႏုိင္ၾကတာဆုိေတာ့ အမ်ားစုက ကုိယ္နားေထာင္ခ်င္တဲ့သီခ်င္းကို အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာဆီမွာ သြားေတာင္းဆုိၾကတာေပါ႔။ အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာဟာ ေခတ္အေခၚအေဝၚနဲ႔ေျပာရရင္ ဒီေဂ် ေပါ႔ဗ်ာ။
ေမဆြိေခတ္မွာ…
“ငယ္သူငယ္ခ်င္းလုိ ခင္ေနတာေလး… ရင္မေအးဘူးလားဟယ္…. တုိ႔မ်ားကေလးပါဟယ္… တုိ႔နင့္ကုိခင္ပါတယ္ဟယ္… တုိ႔နင့္ကုိ မမုန္းပါဘူးဟယ္…” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိး၊
“ပုစြန္ဆိတ္ကေလး ဘယ္လုိငယ္… ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္…ခ်စ္သမုဒၵရာႀကီး ဘယ္လုိက်ယ္ ကူးတတ္ပါတယ္… ခ်စ္ဇြဲအံ့ေလာက္တယ္” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြ ဖြင့္လာတယ္။
လႊမ္းမုိးရဲ႕ျပန္ဆုိေတးေတြ ေခတ္စားလာျပန္ေတာ့…
“ မုိးျမင့္ယံထဲ… ပ်ံဝဲတဲ့ ေလတံခြန္ေလးကုိၾကည့္ကာ… အသိတရားတခု ရလုိက္ပါၿပီကြယ္” ဆုိတဲ့ ေႏွာင္ႀကဳိးမဲ့ေလတံခြန္ သီခ်င္းတုိ႔၊ “ေၾသာ္…ေဝၚ… ဟုိအစ္ကုိႀကီးရဲ႕…မခင္ႏွင္းဆီ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေတြ လႈိင္လႈိင္ၾကားရျပန္တယ္။
အဲ… က်ေနာ္ဇာတိက မေကြးတုိင္းဆုိေတာ့ မေကြးၿမဳိ႕ခံ အဆုိေတာ္ ေအာင္သူရဲ႕…“ ၾကာၿပီ… ေမ့မရႏုိင္သူ အဖုိ႔ေတာ့…. မေန႔ကလုိပဲ ထင္သည္… ေဝးၾကေတာ့ ေဆြးရပါၿပီ” အစခ်ီ မေကြးၿမဳိ႕က ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ သီခ်င္းထဲ ထည့္စပ္ထားတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးလည္း ဟုိနားသြား ဒီနားသြား ၾကားရတတ္ပါတယ္။ မေကြးသူ နီနီဝင္းေရႊရဲ႕… “ဒီလုိေလမ်ဳိး ခ်ဳိးၿပီဆုိ…. အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ရြယ္တူျဖစ္ပေစ… ႀကဳိတင္ကာ တားဖုိ႔… ဦးေလးႀကီးလုိ႔…. ေခၚထားမွ ဘရိတ္အုပ္မယ္…. ဦးေလးႀကီး… (ဒန္႔ ဒန္႔ ဒန္႔)” ဆုိတာမ်ဳိးက မၾကားခ်င္အဆုံး။
ေတးသံရွင္ အႏုိင္ရဲ႕ “ေၾသာ…ေမာင္တုိ႔ အညာမွာ တမာပင္တန္းေတြနဲ႔… ထန္းပင္ထန္းေတာ… လြမ္းေမာစရာပဲ ေရႊဂုံသူရဲ႕ေရႊဂုံသူရယ္… ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကုိတဲ့…. ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာခဲ့တယ္… မ်က္လုံးေလးကလယ္ ကလယ္… မ်ဥ္းၾကားမကူးလုိ႔ ရုတ္တရက္ဖမ္းကာ… ဒဏ္ရုိက္ခံရတယ္… ကားမွားစီးလုိ႔ ရွက္စဖြယ္မ်က္ႏွာငယ္ ေလွာင္ၿပဳံးခံရတယ္…” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းကလည္း အညာသားေတာသားေတြ သည္းေျခႀကဳိက္ သီခ်င္းတပုဒ္ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။
သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖရတာ မ်ားလာရင္ အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာက ကက္ဆက္တိတ္ေခြ ဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာင္းၿပီး ဖြင့္ျပျပန္ပါေလေရာ။
“ကုိသိန္းတန္ ကုိသိန္းတန္… စုိး..သေဘာၤေပၚကုိ တက္ခဲ့မယ္” ဆုိတဲ့ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ စုိးမုိးေမတၱာ ဇာတ္လမ္း။
ဒါမွမဟုတ္…
“အစ္ကုိႀကီးေရ၊ ေပ်ာ္ရဲ႕လားဟင္”
“အင္း”
“ဟင့္အင္း၊ ဟင့္အင္း… အဲဒီ “အင္း”ႀကီးကုိ ယု မႀကဳိက္ဘူး။ ေပ်ာ္လုိက္ထွာကြာ..လုိ႔ ေျပာ”
ဆုိတဲ့ ယုတုိ႔၊ ဘခက္တုိ႔၊ ေအာင္ေဘာ္တုိ႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္း။
ဒါမွ မဟုတ္….
“က်ဳပ္သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္လုိ႔ ဒျမဗုိလ္လုပ္စားေနတာေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒီမွာ က်ဳပ္နာမည္ ဘုရားဒကာ ဦးေအာင္ဒင္လား… ဒျမေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ေအာင္ဒင္လား… ဟြန္းဟြန္းဟြန္းဟြန္း… ေမးမွ ေမးရက္ပေလဗ်ာ” ဆုိတဲ့ ဂီတစာဆုိ ေမာင္ေၾကးမုံ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ေသာ (ျပည္သူ႕အခ်စ္ေတာ္ အကယ္ဒမီေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း ပါဝင္သရုပ္ေဆာင္တဲ့) ဗုိလ္ေအာင္ဒင္ျပန္လာၿပီ ဇာတ္လမ္း…
“ဆရာဆုိတာ… ေစတနာရယ္၊ ဝါသနာရယ္… အနစ္နာရယ္…” ဆုိတဲ့ ဘီအီးဒီေအာင္သုိက္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းေတြတုိ႔ကုိ ထပ္တလဲလဲ မရုိးတမ္း ဖြင့္ၾကပါတယ္။
အဲ ရြာထဲက သဒၶါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္ေတြကလည္း အလွဴေငြမ်ား သြားေရာက္ ထည့္ဝင္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္နာရီ တခါေလာက္… အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာက သူ႕ရဲ႕ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြကုိ ရပ္ဆုိင္းၿပီး အလွဴရွင္ စာရင္းကုိ ေၾကညာရတယ္။
“ဦးေအးေမာင္၊ ေဒၚခင္ၾကည္ မိသားစုကလည္း ပုဗၺ၊ မုံစ၊ ပရ ေစတနာ သုံးတန္ျပ႒ာန္းၿပီး သကာလ နိဗၺာန္ကုိ ရည္စူးၿပီး ပါဝင္လွဴဒါန္းတာကေတာ့ အလွဴေတာ္ေငြ ႏွစ္က်ပ္”
“ဦးဖုိးေခြးနဲ႔ေဒၚသင္းၾကည္တုိ႔ရဲ႕သားသမီးရတနာ ပထမတန္း ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ၾကည္ေခြး က ေစတနာ သဒၵါတပ္အားနဲ႔ နည္းမ်ားမဆုိ ပါဝင္လွဴဒါန္းလုိက္တာကေတာ့ အလွူေတာ္ေငြ ဆယ္ျပား”
စသျဖင့္ေပါ႔။
ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ႀကီးေကာင္ဝင္စျပဳလာတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ မဟုုတ္တယုတ္ စ လုပ္စျပဳလာတယ္။ အလွဴခံအသံခ်ဲ႕စက္ဆရာဆီမွာ အတန္းတူေကာင္မေလးေတြ နာမည္နဲ႔ သြားလွဴၾကတယ္။
“ဦးေပၚဦး၊ ေဒၚတင္ရီတုိ႔ရဲ႕သမီးငယ္ ေက်ာင္းသူကေလး မမုိးမုိးက ေစတနာ သဒၶါထက္သန္စြာ လွဴဒါန္းသြားတာကေတာ့ အလွဴေတာ္ေငြ တမတ္” ဆုိတာမ်ဳိး အသံခ်ဲ႕စက္က ၾကားလာရတတ္တယ္။ ေနာက္တရက္ေတာ့ အဲသည္ကေလးမ မ်က္ႏွာ စူပုပ္ၿပီး ေက်ာင္းလာတာျမင္ရင္ ဟုိေကာင္ေတြ တဟိဟိနဲ႔ က်ိတ္ရယ္ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ ရြာမွာ လာအလွဴခံတဲ့ အလွဴခံေတြဟာ ဘာအတြက္ အလွဴခံတယ္ဆုိတာ ရြာသားေတြၾကည့္ရတာ သိပ္စိတ္ဝင္စားပုံ မေပၚဘူး။ အလွဴခံေရာက္တယ္ၾကားတာနဲ႔ ဇရပ္မွာ သြားလွဴၾကတာပဲ ေတြ႕ရတယ္။ ဟုိက ျဖတ္ပုိင္းလည္း ေပးတာမဟုတ္။ အလွူရွင္စာရင္း ေအာ္ဖတ္ျပလုိ႔ရေအာင္ စာရင္းစာအုပ္ကေလးထဲမွာ နာမည္နဲ႔ေငြ တြဲမွတ္တာေလာက္ပဲ။ ဒီေငြေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ရလဲ၊ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ… ဘယ္သူမွ စာရင္းစစ္တာ မေတြ႕ရဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း စိတ္ဝင္စားဟန္မျပ။ အလွဴခံရြာက ျပန္သြားတာနဲ႔ ၿပီးသြားေရာ။
ဒီကေန႔ ျမန္မာအစုိးရလည္း ငယ္ငယ္က ရြာကုိလာတဲ့ အလွဴခံအသံခ်ဲ႕စက္ေတြလုိပါပဲ။ မန္က်ည္းပင္ထိပ္က ေအာ္လံႀကီးႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲဲ႔ ဦးသိန္းစိန္ကတဆင့္ တကမၻာလုံးၾကားေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဇာတ္ထုတ္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြ မနားတမ္း ဖြင့္ျပေနတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေထာက္ခံသူေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ရြာက အလွဴေငြထည့္တဲ့ ရြာသားေတြလုိပါပဲ။ ဘာမွ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္းမရွိ၊ စာရင္းစစ္ရန္လည္း စိတ္မဝင္စား။ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့အေျပာင္းအလဲေတြ တကယ္ျဖစ္မျဖစ္ ဘယ္သူမွလည္း ဆန္းစစ္ၾကည့္ရန္ စိတ္ပါပုံမရ။ အလွဴခံအသံခ်ဲ႕စက္ကုိ ရြာသားေတြ အားေပးသလုိမ်ဳိးနဲ႔ အားေပးေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီေတာ့ ငယ္ငယ္က အလွဴခံအသံခ်ဲ႕စက္က ဖြင့္တဲ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ကုိပဲ အသားကုန္ ဟစ္ဆုိလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
“ဇဗၺဴတဝွမ္းမွာ လွဴဒါန္းမယ့္သူေတြ…. ေအာင္ပါေစ…”
ကုိေပါ။
၃.၁၀.၂၀၁၂
.jpg)
1 comments:
ဥေရာပခရီးမွာ လွလွပပ ေၾကာ႕ေၾကာ႕ေမာ႕ေမာ႕နဲ႕ ေၿပာတတ္ဆိုတတ္လို႕ လူေတြလက္ခုပ္တီးခံရတာသာ ၿမင္ၾကတာ .....။ ႏိုင္ငံ ( ၅ ) ခုမွာ သြားမယ္႕ေနရာ၊ ေတြ႕မယ္႕လူေတြနဲ႕ အခ်ိတ္အဆက္ မိဖုိ႕ ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္မွဳေတြအတြက္ေရာ၊ တကယ္တမ္းေတြ႕တဲ႕အခါမွာေရာ ဘယ္ေလာက္ Stress ရခဲ႕လဲ လူသိတာမဟုတ္ဘူး ။ ( ဒါေတာင္ အခ်ိန္မရလြန္းလုိ႕ ေတြ႕ခ်င္တဲ႕လူေတြ ၊ အဖြဲ႕ေတြအမ်ားၾကီးကို လက္မခံႏိုင္ခဲ႕ ။ ယားလုိ႕ေတာင္ ကုတ္ဖုိ႕အားခဲ႕ရဲ႕လား မသိပါဘူးကြယ္ )
ဒ
ီၾကားထဲ မသြားခင္ အဆဲက ခံလိုက္ရေသးတယ္ ။
သူမ်ားႏိုင္ငံေရးသမားေတြမ်ား Ghost writer ေတြေရးတာကို အသာေလးေၿပာရံုဘဲ ...အခုသူေၿပာမယ္႕ ႏိုဘယ္ဆု မိန္႕ခြန္း ၊ ILO မိန္႕ခြန္း ၊ ပါလီမန္ မိန္႕ခြန္း ၊ Oxford မိန္႕ခြန္းေတြကို ဘယ္သူက ေရးေပးလုိ႕လဲ ။ '' ၿမန္မာၿပည္ကို ကူညီၾကပါ '' ဆုိတဲ႕ လုိရင္းကို ဥေရာပ ထိပ္သီးဆိုတဲ႕ လူေတြေရွ႕မွာ စကားမထပ္ေအာင္၊ နား၀င္ခ်ိဳေအာင္၊ သူတုိ႕ ေခါင္းထဲ၀င္၊ ရင္ထဲထိေအာင္ ေၿပာရတဲ႕အလုပ္ လြယ္တယ္လုိ႕ေတာ႕ မထင္ေပါင္ ။ တစ္ေနရာလည္း မဟုတ္ ၊ ႏွစ္ေနရာလည္း မဟုတ္ ။
အေရးထဲ ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္ေမးၿပီး အခ်ဥ္ဖမ္းဖုိ႕ေစာင္႕ေနတဲ႕အဖြဲ႕ေတြကလည္း အဆင္သင္႕ ။ ေထာင္ေခ်ာက္ေမးခြန္းေတြထဲမက်ဖုိ႕ ေရွာင္ရ ၊ ေရွာင္တတ္တဲ႕လူမို႕သာ ေတာ္ေတာ႕တယ္ ။
ဒီၾကားထဲ ဒီမိုကေရစီ ၊ ဒီမုိကေရစီနဲ႕ ၿမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဖ်ံက်ေနတာေတြကလည္း ဖံုးမႏိုင္ဖိမရ ။ အားတက္စရာေတြ ....အားတက္စရာေတြ ။
ေၿပာေတာ႕သာ ဥေရာပခရီး သြားရည္က်စရာ ၊ ခမ်ာမေတာ႕ ၿပန္သာေရာက္လာတယ္ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႕ စိတ္ဖိစီးလြန္းလုိ႕ လႊတ္ေတာ္သြားမယ္႕အေရးေတာင္ တစ္ပတ္ေရႊ႕လုိက္ရတယ္ ( ၿပန္ေရာက္ေတာ႕လည္းလုပ္စရာတစ္ၿပံဳတစ္ေခါင္းက အဆင္႕သင္႕ ေစာင္႕ေန ) ။
အေရးထဲ သူကသာ ကိုကိုဦး ကိုကိုဦးနဲ႕ ေမတၱာမပ်က္ေပမယ္႕ ဒင္းက ဒုကၡေပးထားတဲ႕အတြက္ ေနစရာေပ်ာက္မလို အၿဖစ္က ရွိေသး ။
အခုလည္း သြားေလရဲ႕ ။ ရန္ကုန္ နဲ႕ ေနၿပည္ေတာ္ ....ေနၿပည္ေတာ္နဲ႕ ရန္ကုန္ အခါခါ အေခါက္ေခါက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကူးလူးရဦးမလဲ ။ လႊတ္ေတာ္ထဲက ဘဲအုပ္တစ္ရာနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မေဗဒါလုပ္ရဦးမလဲ ။
ဟင္း .... ဆရာ Soe Min ေရးထားတဲ႕ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ Note ထဲက အသည္းႏွလံုးကို တုိက္ရိုက္ထိမွန္တဲ႕ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို သတိရတယ္ ။ ဘာတဲ႕ .......
'' ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ပြဲသိမ္းေနပါၿပီေလ။ သူလိုခ်င္တဲ႔ေနရာ ေရာက္သြားၿပီ။ နိုင္ငံတကာက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးႏွီးေႏွာႏိုင္ၿပီ။ အဲဒါ အနာခံလို႔ အသာစံရတာေပါ႔ လို႔ မထင္နဲ႔ဗ်။ ဇာတ္လမ္းက ခုမွ စတာ။ ႏုနယ္သန္စြမ္းတဲ႔ အခ်ိန္ေတြအားလုံးကို ေပးဆပ္ခဲ႔ရၿပီ။ အသက္အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ႔ ဖိစီးမႈတာ၀န္ေတြကို ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးႀကဳိးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ။ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ပုံပုံသြားတာ ခနခန။ တခါတခါက်ရင္ စာဖတ္ဖို႔ ေတြးဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရတာေၾကာင္႔ ေအးေအးေဆးေဆးရွိတဲ႔ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကာလကေလးေတြေတာင္ ျပန္လြမ္းမိပါသတဲ႔။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလတယ္။ အိမ္ကအေမဆို အလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ႔။ ဘုရားတရားနဲ႔ သက္သက္သာသာေနေတာ႔လို႔ အနားယူခိုင္းထားၿပီ မဟုတ္လား။ အဲဒီကအေမတစ္ေယာက္ကေတာ႔ သြားမ်ားက်ဲေတာင္ ေတာင္ေ၀ွးဆြဲေထာင္ ပြဲျဖစ္ေအာင္ မယ္ရင္ကမွာ ရင္ရင္ကမွာ ေလပါတီကမွ အလွဴပြဲျဖစ္ၾကမွာ လို႔ အားတင္းထားတုန္း။ ဘာေဆးစားလို႔ ဂေလာက္ေတာင္ စိတ္ေဆာင္ေနရသတုန္း လို႔ ေငါ႔ေမးေမးတဲ႔ေမးခြန္းကိုေတာ႔ “It is the sense of duty that makes a person straight and tall.” လို႔ ေျဖပါတယ္။ "
Post a Comment