ဖေယာင္းတုိင္ ဒီမုိကေရစီ၊ စားအုန္းဆီ ဒီမုိကေရစီ

(ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ေရးသည္။)

က်မတို႔မွာ ေခါင္းေဆာင္မရွိဘူး

က်မတို႔မွာ က်မတို႔ပဲရွိတယ္ . .

ေခါင္းေဆာင္မရွိတဲ့ က်မတို႔ေလးေတြက

ေခါင္းမရွိတဲ့ လူေတြကို ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အသံ

ကမၻာကို ခါညံသြားခဲ့တယ္ . . . ။
(ကဗ်ာဆရာ ရြက္သစ္ ရဲ့ က်မတို႔မွာ ေခါင္းေဆာင္မရွိဘူး၊ ရွင္တို႔မွာ ေခါင္းမရွိဘူး ကဗ်ာမွ)

ေမွာင္မိုက္တဲ့ လႈိင္သာယာရဲ့ ညဘက္ေတြ။ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ဖေယာင္းတိုင္မီးေတြ ေအာက္က လူမသိသူမသိ နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြ…။ အဲသလိုညေတြမွာ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အထိ အိမ္ျပန္မလာႏိုင္ၾကေသးတဲ့ မိဘေတြကို ကေလးငယ္ေတြက အိပ္ငိုက္ရင္း ေစာင့္ဆိုင္းၾကရတယ္။ ညဥ့္နက္ေပမယ့္ မအိပ္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ မနက္ျဖန္မနက္ ေက်ာင္းေစာေစာတက္ဖို႔ မပူပန္ႏိုင္အားဘူး။ အေမျပန္လာမွ ထမင္းခ်က္ရမွာ….၊ အေဖျပန္လာမွ ထမင္းစားရမွာမို႔ သူတို႔ မအိပ္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ သူတို႔ ဗိုက္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ ဆာေလာင္ေနသလဲဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိဘဲ အေမွာင္ထဲမွာေနရတာ စိတ္ညစ္ညဴးျပီး အားငယ္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကတယ္။ ဗိုက္သိပ္ဆာျပီး စားစရာမရွိတာဟာ အဲဒီ အေမွာင္ထက္ အမ်ားၾကီး ပိုျပီး စိတ္ညစ္ညဴးျပီး အားငယ္ေစတတ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၾကံဳဖူးသူ၊ သိဖူးသူ သိပ္ရွိခ်င္မွ ရွိမယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အဲဒီ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ငိုက္ေနတဲ့ ကေလးေတြဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ သားသမီးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ရင္မွာ ဘယ္လိုခံစားၾကရမလဲ။ ခုေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားမွ သူတို႔ကို ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ သူတို႔ ဘဝကို မေလ့လာၾကဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီမိသားစုထဲက ကေလးမေလးေတြက စက္ရုံေတြမွာ လစာတိုးေရး ဆႏၵျပေတာ့ နာနာက်င္က်င္ ေအာ္ၾကတယ္။ က်မတို႔မွာ ေခါင္းေဆာင္မရွိဘူး တဲ့။

အဲသလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ လွ်ပ္စစ္မီးထိန္ထိန္သာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာဆိုတဲ့ ဘက္မွာေတာ့ ညဘက္ အေပ်ာ္က်ဴးရာက ျပန္လာတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးေတြဟာ တေဟးေဟးတဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္ျပီး သိန္းေထာင္ခ်ီတန္တဲ့ ကားၾကီးေတြနဲ႔ အိမ္ျပန္လာၾကတယ္။ ဟိုလႈိင္သာယာက ကေလးေတြေစာင့္ေနတဲ့ အေဖတို႔ အေမတို႔ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ကားၾကီးနဲ႔ တေရြ႔ေရြ႔ ခရီးႏွင္တုန္း။ ရန္ကုန္မွာ ဗိုလ္သန္းေရႊအိမ္ဘက္ကို ျပန္ဖို႔အတြက္ အထူးေဖာက္ေပးထားတဲ့ ရွားရွားပါးပါး ကတၱရာဆီေတြ အျပည့္နဲ႔ နက္ေမွာင္ေနတဲ့ လမ္းတလမ္းကို လူအမ်ားသိၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းေပၚကေန ညဘက္မွာ တဝူးဝူး၊ တဝါးဝါးနဲ႔ အေပ်ာ္က်ဴးျပီး အိမ္ျပန္လာၾကတဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊသမီးေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သားသမီးေတြရဲ့ အသံေတြကို လူအမ်ားအျပား ၾကားဖူးၾကတယ္။ ေၾကာက္ၾကလြန္းလို႔လည္း ေဝးေဝးကေန ေရွာင္ၾကတယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာပဲ ထူးကုမၸဏီက ေတဇရဲ့သားေတြက ႏိုင္ငံျခားကမိန္းမေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးတဲ့ဓါတ္ပုံေတြကို ရိုက္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ အင္တာနက္မွာ တင္မယ္။ လမ္ေဘာ္ရဂီးနီးဆိုတဲ့ ကမၻာ့အေကာင္းဆုံးကားၾကီးေရွ႔မွာ ဓါတ္ပုံရိုက္မယ္။ အင္တာနက္မွာ တင္မယ္။

ဒါေတာင္မွ ခရိုနီေတြ လိုအပ္ေနေသးတယ္လို႔ ေျပာသူကေျပာရဲ့။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားမွာ စိုးလို႔ လႈိင္သာယာက ကေလးမေလးေတြ ပါးစပ္ကို လိုက္ပိတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသူက ၾကိဳးစားရဲ့။ အလုပ္သမားနဲ႔ အလုပ္ရွင္ၾကားမွာ ၾကားေနမယ္လို႔ ေျပာသူေျပာရဲ့။ ေျပာလည္း ေျပာရဲၾကပါေပရဲ့။ အာဂဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္းၾကီးေတြပါကလား။ အင္မတန္ဘက္လိုက္မႈကင္းျပီး သမာသမတ္က်တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းၾကီးေတြပါလားဟရို႔။

အဲသလို ညဘက္ေတြမွာ ေရေပၚဆီေတြရဲ့ သားသမီး၊ အမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးဆိုသူေတြက ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အထိ အားအားယားယား ပိုက္ဆံမယူဘဲ အလကားဖာခံထြက္ေနခ်ိန္မွာ လႈိင္သာယာက ကေလးမေတြခမ်ာ အပ်ဳိစင္ဘဝကို ဝမ္းစာ အတြက္ ေရာင္းစားၾကရတယ္။ အပ်ဳိစင္ ပါကင္ေဖာက္ရင္ ဘယ္ေစ်းရတယ္ဆိုတာ ဒီစစ္အစိုးရနဲ႔ ၾကံ့ဖြတ္အရပ္သား အေယာင္ေဆာင္ အစိုးရလက္ထက္ေတြက်မွ ေပၚလာတဲ့ မၾကားဝံ့မနာသာ ေစ်းကြက္။ အဲဒါကို ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လို႔ ဆိုခ်င္ေသးသလဲ။ ဒီကေလးမေလးေတြရဲ့ အပ်ဳိစင္ဘဝကို ေငြသိန္းခ်ီေပးျပီး ေပ်ာ္ပါးႏို္င္တာ ဘယ္လိုလူေတြလဲ။

က်မတို႔ေတြထဲကတခ်ဳိ႕

ငတ္လာရင္ ဖာခံစားခဲ့ရေပမယ့္

ရွင္တို႔လို တိုင္းျပည္ကို လည္ပင္းညွစ္ ခိုးမစားခဲ့ဘူး . . . ။

က်မတို႔ရသမွ် လစာေငြဟာ

ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ပဲ ေတြးႏိုင္ခဲ့တာပါ

ရွင္တို႔ ျခစ္ေကာက္ေနတဲ့ အခြန္ဘ႑ာေတြလို

သားေျမးတီတြတ္ ၀လင္ေရး၊

ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထားေရး၊

စိန္စီလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေရးနဲ႔

လူသတ္လက္နက္၀ယ္ေရး ေတြးေတာင္မသိခဲ့ပါဘူး

တကယ့္တခုတည္းပါ

ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ဆိုတဲ့ တခုတည္းပါရွင္ . . . ။

(ရြက္သစ္ရဲ့ ကဗ်ာ)

လိႈင္သာယာက ကေလးမေလးေတြက တေန႔မွာ အလုပ္ခ်ိ္န္ ၁၂ နာရီထက္ မပိုဖို႔ ေတာင္းဆိုသတဲ့။ တေန႔ကို အလုပ္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီထက္ မပိုဖို႔ ေတာင္းဆိုသတဲ့။ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား။ ဒီေတာင္းဆိုသံကို နားနဲ႔ မေထာင္ၾကနဲ႔။ ရင္နဲ႔ ခံစားၾကည့္ၾကပါ။ သူ႔တို႔ဘဝေတြဟာ ဒီစက္ရုံၾကီးေတြပဲလား။ ဒီစက္ရုံၾကီးေတြထဲမွာပဲ သူတို႔ဘဝ ကုန္ဆုံးရေတာ့မလား။ သူတို႔ခ်ဳပ္တဲ့ အထည္၊ သူတို႔လုပ္တဲ့ ဆံပင္တု၊ သူတို႔လုပ္တဲ့ ဘိနပ္ေတြဟာ ဥေရာပနဲ႔ ေျမာက္အေမရိကရဲ့ ေစ်းလမ္းမၾကီးေတြေပၚမွာ စတိုးဆိုင္အၾကီးၾကီးေတြနဲ႔ ေရာင္းတဲ့အခါ သိန္းဆယ္ဂဏန္းကေန သိန္းရာဂဏန္းအထိ ရပါတယ္။ သူတို႔ လုပ္ခ ဘယ္ေလာက္ရၾကသလဲ။ တေန႔ကို ၈ နာရီအလုပ္လုပ္၊ ၈ နာရီ အနားယူ၊ ၈ နာရီ ေလ့လာ အပန္းေျဖဖို႔ ေရာဘတ္အိုဝင္ အဆိုျပဳခဲ့တာ ၁၈၁၇ ခုႏွစ္။ ဂ်နီဗာ စာခ်ဳပ္အရ တေန႔အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီထက္ မေက်ာ္ရလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တာက ၁၈၆၆ ခုႏွစ္။ ကဲ… ေျပာၾကစမ္းပါ။ ကမၻာၾကီးျပားသြားျပီ၊ လူတိုင္း တာထြက္တူေနၾကျပီ၊ လယ္ဗယ္ဂေရာင္း ျဖစ္ေနၾကျပီ ဆိုသူေတြ ေျပာၾကစမ္းပါ။ အခုက်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးဟာ ကမၻာနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဘယ္ေခတ္ေလာက္ကို ေရာက္ေနျပီလဲဆိုတာ…။

ဒီစက္ရုံက အလုပ္သမားေတြဟာ အိမ္သာတက္ရင္ ဘယ္ႏွခါတက္ရမယ္ဆုိတာ သတ္မွတ္ခ်က္ရွိသတဲ့။ အိမ္သာကို အၾကိမ္ေရ ပိုတက္ရင္ လစာျဖတ္သတဲ့။ ေရေသာက္ခ်င္ရင္ တေန႔ ဘယ္ႏွခါဆိုတာ သတ္မွတ္ထားသတဲ့။ အၾကိမ္ေရ ပိုရင္ လစာျဖတ္သတဲ့။ ညဘက္ အခ်ိန္ပိုလုပ္ရင္း အိမ္ျပန္ဖို႔ ဘတ္စ္ကား မရေတာ့တဲ့အခါ စက္ရုံထဲမွာပဲ ညအိပ္လိုက္ရသတဲ့။ ႏို႔စို႔ကေလးကို အိမ္မွာ ထားခဲ့ျပီး စက္ရုံမွာ အထည္ခ်ဳပ္ရတဲ့ ကေလးအေမဟာ အိမ္မျပန္ႏိုင္တဲ့ညမွာ ဘယ္လိုအိပ္ေဆးနဲ႔ ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ရမလဲ။ အၾကံေပးၾကစမ္းပါ။ ဘယ္မွာလဲ လူ႔အခြင့္အေရး။ ဘာတဲ့လဲ လူ႔အခြင့္အေရး။ ဒါေတြဟာ ဇာတ္နာေအာင္ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ဘဝထဲမွာ ဒီ့ထက္ဆိုးတာေတြ တပုံတပင္။ သြားၾကည့္ၾကပါ။ ေမးၾကည့္ၾကပါ။ စုံစမ္းၾကည့္ၾကပါ။ ဒါေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနသလဲ။ ဒါေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ။ School of Assassins လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းလို႔ ကမၻာ့လူ႔အခြင့္အေရးေလာကမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ အေမရိကန္တို႔ရဲ့ Fort Benning သင္တန္းေက်ာင္းၾကီးက ဆင္းလာသူ အလုပ္သမားဝန္ၾကီး ဗိုလ္ေအာင္ၾကည္ ဒါေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ။ School of Assassins မွာ ဒါေတြ သင္ခဲ့သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကံ့ဖြတ္ပါတီ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ဒါေတြကို သုေတသနလုပ္ျပီးပါျပီလား။

ေခါင္းမရွိေတာ့ ျပန္မစဥ္းစားႏိုင္ထင္ပါ့

က်မတို႔ဘ၀ေတြကို လႈိင္သာယာ

ရွင္တို႔ ပို႔ခဲ့တာကို၊

အထည္ခ်ဳပ္ေတြ ရွင္တို႔ တည္ခဲ့တာကို၊

စက္မႈဇံုေတြ ရွင္တို႔ ေဆာက္ခဲ့တာကို၊

အရသာက ရွင္တို႔လွ်ာေပၚမွာ

ဘ၀နာတာက က်မတို႔ပါရွင္ . . . ။

အခုၾကည့္

အိတ္အိုင္ဗြီေရာဂါသည္နဲ႔ အဆင္းရဲဆံုး ကေလးငယ္ေတြကို

လႈိင္သာယာမွာ ေမြးတယ္

(ဒါရွင္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးလား)

ဒုစရိုက္ အထူေျပာဆံုးနဲ႔ ပ်ံက်ေတြ အေပါဆံုးကို

လႈိင္သာယာမွာ ေဖြးေနတယ္

(အဲဒါ ရွင္တို႔နဲ႔ တကယ္မဆိုင္ဘူးလား)

(ရြက္သစ္ရဲ့ ကဗ်ာ)

စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ထားတာ ျပည္သူေတြ နာသတဲ့။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေတြ မလာႏိုင္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ျပီး ငတ္ၾကသတဲ့။ ေကာင္းလွပါေပရဲ့၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိသံေတြ။ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေတြရွိေတာ့ေရာ တကယ္တန္းေကာင္းစားၾကတာက ဘယ္သူေတြပါလဲ။ အလုပ္သမေလးေတြအတြက္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေတြ ရွိေစခ်င္လွပါတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာေနတာ ဒီလိုလုပ္ဖို႔လား။ အလုပ္သမားေတြ အတြက္ ဘာဥပေဒမ်ားခင္ဗ်ားတို႔ ျပဌာန္းျပီးပါျပီလဲ။ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကေရာ အလုပ္သမားေတြရဲ့ အခြင့္အေရးကာကြယ္ဖို႔ အတြက္ ဘယ္လိုဥပေဒေတြ ျပင္ဆင္ထားပါသလဲ။ အနိမ့္ဆုံးလစာသတ္မွတ္ခ်က္က ဘယ္ေလာက္ပါလဲ။ တေန႔ အမ်ားဆုံး အလုပ္ခ်ိန္ သတ္မွတ္ခ်က္က ဘယ္ေလာက္ပါလဲ။

လိုအပ္တဲ့ ဥပေဒေတြက မရွိ။ မလိုအပ္တဲ့ ဥပေဒေတြက အျပည့္။ ပညာမတတ္ရွာတဲ့ အလုပ္သမေတြကို ပညာတတ္ၾကီးမ်ားက အၾကံေပးၾကပါတယ္။ ဥပေဒနဲ႔ညီေအာင္လုပ္ၾကပါတဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေပးတဲ့ ေကာင္းေသာအၾကံဟာ ဥပေဒနဲ႔ အညီ အငတ္ခံဖို႔လား။ ဒီမုိကေရစီ သမားမွန္ရင္ တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ ဥပေဒမွန္သမွ် လိုက္နာရမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတယ္။ ဥပေဒနဲ႔ အညီဆိုရင္ ဒီမွာ ငတ္ေတာ့မယ္။ ငတ္မယ့္ ဥပေဒကို နာခံရမယ့္ အတူတူဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလာရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ။

အလုပ္သမားေတြကို ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပီး စာတတန္၊ ေပတတန္နဲ႔ သတိေပးၾကတယ္။ အၾကမ္းမဖက္ၾကနဲ႔တဲ့။ ဒီအမ်ဳးိသမီး အလုပ္သမေလးေတြလက္ထဲမွာ နံပါတ္တုတ္ေတြ ကိုင္လာတာမ်ား ျမင္မိၾကပါသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တဲ့လူကို ခဲနဲ႔ ျပန္ေပါက္တာဟာ အၾကမ္းဖက္မႈလုပ္တာပဲ ဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ့ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးကို ေၾကာက္ျပီး ေသြးရူးေသြးတန္းေျပာေနၾကတာပါလား။ ဗမာျပည္ရဲ့ ဟိုးေရွးေခတ္က သမိုင္းေတြထဲအထိ ျပန္လွန္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ့ ဆႏၵျပမႈ သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ လူထုရဲ့သေဘာနဲ႔ ဆူပူအၾကမ္းဖက္ခဲ့တာ တခါမွ မရွိဖူးဘူး။ အစိုးရက သိကၡာခ်တဲ့ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံၾကီးဟာ ကမၻာ့လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္၊ စံထိုးၾကည့္ရင္ သူမတူေအာင္ စည္းကမ္းေသဝပ္တဲ့ အေရးေတာ္ပုံၾကီးလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒီေလာက္ပမာဏ ၾကီးမားတဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈၾကီးဟာ ဒီေလာက္စည္းကမ္းေသဝပ္တာမ်ဳိး ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိခဲ့ဘူး။ အစိုးရမရွိ၊ ဥပေဒမရွိတဲ့ ကာလမွာ ျပည္သူက ကိုယ့္ဖာသာ အုပ္ခ်ဳပ္ျပီး ဒီေလာက္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့တာ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ စစ္အစိုးရ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ျပတဲ့ ေခါင္းျဖတ္သတ္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဆြေပး၊ စေပးလို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြပါ။ စစ္အစိုးရရဲ့ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး စကားေတြကို သံေယာင္လိုက္ျပီး အၾကမ္းမဖက္ပါနဲ႔လို႔ လာေျပာတာဟာ ဘယ္သူ႔ကို မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ။ ဘယ္သူ႔ဘက္မွ ဘက္မလိုက္ဘဲ ၾကားေနေၾကာင္း ျပသခ်င္လို႔တဲ့လား။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားမွာ စိုးလို႔တဲ့လား။ ဒီေလာက္ တဘက္သတ္ မတရားခံရသူေတြဘက္မွာ ဘာ့ေၾကာင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား မရပ္ရဲၾကတာလဲ။ ေရနံေျမသပိတ္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့တုန္းက ကိုဗဟိန္းတို႔ၾကား မေနခဲ့ၾကတာကိုမ်ား ေခတ္ေနာက္က်တယ္ ထင္ေသးသလားလို႔ ေမးပါရေစ။

ျပည္သူေတြ အခုလို ဒုကၡေရာက္ၾကခ်ိန္မွာ သူတို႔အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြက တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ သစ္ေတြေျပာင္ေအာင္ခုတ္၊ ငါးေတြ ေျပာင္ေအာင္ဖမ္း၊ ေက်ာက္ေတြ ကုန္ေအာင္ေရာင္းျပီး ဇိမ္နဲ႔ျငိမ့္ေနၾကတယ္။ ျပႆနာျဖစ္လာေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မဆုိင္ဘဲ အလုပ္သမားနဲ႔ အလုပ္ရွင္ ျပႆနာဆိုတဲ့ အခ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဳိးၾကတယ္။လမ္းတျခမ္းခင္းေအာင္သိန္းလင္း လိုလူကေတာင္ အလုပ္သမားေတြကို လာျပီး ျဖန္ေျဖ တယ္လို႔ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေတြကို သူတို႔လုပ္ထားတာ မဟုတ္သလိုလို…။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္သိန္းလင္းလို လူညစ္ပတ္ကေတာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ လာျပီး ျဖန္ေျဖေဖာ္ရခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လာၾကည့္ေဖာ္္ မရတာဟာလည္း အင္မတန္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေရ … လိႈင္သာယာကို ဘာလို႔မလာခ်င္တာလဲ။ ဖုန္ထူလို႔လား၊ ကားၾကပ္လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဦးသိန္းစိန္ အထင္မွားမွာ စိုးလို႔လားဗ်ာ။ အလုပ္သမားအေရးဟာ ILO မွာ ေျဖရွင္းရမယ့္ အရာ မဟုတ္ဘူး။ လိႈင္သာယာမွာ ေျဖရွင္းရမယ့္အရာ။ ILO မွာလုပ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးဆိုတာ မသိတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားကို ကယ္ပါယူပါလုပ္ရတာ အက်င့္ပါေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ILO အဆင့္ ေလာက္နဲ႔မွပဲ စကားေျပာခ်င္တာလား။

တခ်ိန္က ခရိုနီေတြၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားတဲ့ စကားတခြန္းရွိခဲ့တယ္။ ကုန္ပစၥည္းအသစ္ တီထြင္ထုတ္လုပ္တာ ခပ္ညံ့ညံ့ စီးပြားေရးသမားတဲ့။ တကယ္ေတာ္တဲ့ စီးပြားေရးသမားက ရွိျပီးသားကို ေရာင္းစားသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ အေတာ္ဆုံးဆိုတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြဟာ ဓါတ္ေငြ႔ေတြကို ထုတ္ေရာင္းစားလိုက္တာ တႏွစ္တႏွစ္ကို ေဒၚလာ သန္းေထာင္ခ်ီျပီး ေငြေတြရၾကတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ဓါတ္ေငြ႔ေတြထုတ္ေရာင္းစားခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေလာက္ၾကာျပီ။ ရာစုတမတ္က်ဳိးခဲ့ျပီေလ။ ဒီကာလေတြမွာ ျပည္သူေတြကို အေမွာင္ထဲမွာ ထားခဲ့တယ္။ အင္မတန္ေျပာင္က်ျပီး အင္မတန္ရက္စက္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိး။ အင္မတန္ လူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္၊ တာဝန္မဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ပါ။ ဘယ္သူေသေသ ငေရႊမာျပီးေရာ လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ပါ။

ဒါေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာခံလာရျပီးတဲ့ေနာက္မွာ အခြင့္ေကာင္း၊ အခ်ိန္ေကာင္းေလး ေပၚလာလို႔ လူထုဟာ ဖေယာင္းတိုင္ကိုယ္စီကိုင္ျပီး လမ္းေပၚထြက္လာတယ္။ ၾကံ့ဖြတ္ ေၾကာင္သူေတာ္ အစိုးရက သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ခ်င္တဲ့ ကာလမို႔ အခြင့္ရတုန္းမွာ ျပည္သူေတြ လမ္းေပၚတက္လာၾကတာပါ။ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မွ ေရွ႔ကထြက္မလာလို႔ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏွာေစးေနလို႔ ျပည္သူေတြက မီးထြန္းလမ္းျပေပးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မွ ေနာက္ကေနေတာင္ လိုက္မလာဘူး။ (ေက်ာ္ကိုကိုနဲ႔ လင္းထက္ႏိုင္ ႏွစ္ေယာက္ကလြဲျပီး) ။ တကယ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေရွ႔က ဦးေဆာင္ခ်ီတက္ရတာပါ။ အခုေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေရွ႔ကလည္း မခ်ီတက္ဘူး။ ေဘးကလည္း ရင္ေဘာင္တန္းလုိက္မလာဘူး။ ေနာက္ကေနေတာင္ ေနာက္ျမီးဆြဲလုပ္ေဖာ္ မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ လူေတြရဲ့ ရင္ထဲကလာတဲ့ ဆႏၵဆိုတာကို စစ္အာဏာရွင္ေတြ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒီမီးေတြဟာ ျပည္သူေတြရဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ ထြန္းညွိထားတာဆိုတာကို စစ္အာဏာရွင္ေတြက အတိုက္အခံေတြထက္ ပိုသိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ သိပ္ေၾကာက္ ပါတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းမွာကို သူတို႔ သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္။

အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္းျပီး ေတာင္းဆိုၾကသူေတြကို အားေပးေထာက္ခံတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ အားေပးတာကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူအားေပးပုံက သူနဲ႔ မဆိုင္သလို ေဘးကထိုင္ အားေပးတဲ့ပုံပါ။ ေဘာလုံးပြဲမွာ ကိုယ့္အသင္းကို ပြဲၾကည့္စင္ေပၚက လက္ခုပ္တီး အားေပးတဲ့ ပုံမ်ဳိးပါ။ သူ႔ပါတီကို ဘာမွ ဝင္ေရာက္ကူညီခိုင္းတာ မရွိဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ ဖေယာင္းတိုင္ တတိုင္ မထြန္းခဲ့ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ သူ႔အိမ္မွာ မီးမပ်က္လို႔ ဝင္ျပီး ဆႏၵမျပခဲ့တာလားလို႔ေတာင္ ေမးရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဒီမိုကေရစီ ေနာက္မွလုပ္ လွ်ပ္စစ္မီးသာ အရင္ေပးဆိုတဲ့ မႏၱေလးက ဆႏၵျပသူရဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ထဲက စာကို ေတာင္ ေဝဖန္လိုက္ပါေသးတယ္။ သူေဝဖန္ခဲ့တာက “ဆိုင္းဘုတ္ထဲမွာလား၊ ပါးစပ္က ေၾကြးေၾကာ္တာလား မသိဘူး ေရဒီယိုထဲကေန ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မၾကားလိုက္ဘူး” လို႔ စကားခံျပီးမွ ေဝဖန္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူေဝဖန္မယ္ဆိုရင္ သိေအာင္ အရင္ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဖုန္းတခ်က္ေတာင္ ေကာက္လွည့္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ သူ႔ေအာက္က လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို တခ်က္ေလာက္ ခုိင္းလိုက္ရင္ ဓါတ္ပုံနဲ႔ တကြ ရႏိုင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာဘဲ ေထာင္မေၾကာက္၊ တန္းမေၾကာက္ လမ္းေပၚထြက္ ေတာင္းဆိုသူကို ပါးစပ္ဖ်ားကေလးနဲ႔ လြယ္လြယ္ အျပစ္တင္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆႏၵျပသူရဲ့့ ဆိုင္းဘုတ္စာသားဟာ သိပ္အႏွစ္သာရ ျပည့္ဝပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီစကားေတြကို အသံေကာင္းဟစ္ျပီး ေၾကာင္သူေတာ္ လုပ္မေနနဲ႔ ၊ ျပည္သူကို တကယ္ေစတနာထားရင္ လက္ေတြ႔လုပ္လို႔ရတဲ့ လွွ်ပ္စစ္မီးသာ အရင္ေပးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။

ေပါင္မုန္႔မရွိရင္ ကိတ္မုန္႔စား

လွ်ပ္စစ္မီးမလာရင္ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္း

၂၁ ရာစု ေမရီအင္တိြဳင္းနက္ေလသံလာမပစ္နဲ႔

ငါတုိ႔လမ္းေပၚထြက္ခဲ့မယ္

မႏွစ္သိမ့္ပါနဲ႔

ကတိက၀တ္ေတြ မေပးပါနဲ႔

ငါတုိ႔ လမ္းေပၚထြက္ခဲ့မယ္

“ဒီမုိကေရစီအရင္ မီးလာေပးပါ” ျပည္သူ႔အသံ

ေနာက္ကြယ္အနက္ေတြ ရွိေနတာ ဘာလို႔နားမလည္သလဲ

စနစ္ကုိက မေကာင္းတာပါ ေျပာရင္း အဲဒီစနစ္ထဲ ပုိးဖလံမီးတုိးတုိး၀င္

ဟုတ္ကုိမဟုတ္ေသးဘူး

ငါတုိ႔ လမ္းေပၚထြက္ခဲ့မယ္

ေျပာတုိင္းယုံတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳေတြလို

တဟုတ္ဟုတ္နဲ႔ ဟုတ္မေနေတာ့ဘူး

ငါတုိ႔ လမ္းေပၚထြက္ခဲ့မယ္

(မ်ဳးိေတဇာေမာင္ရဲ့ ငါတို႔ လမ္းေပၚထြက္ခဲ့မယ္၊ ေကာင္းကင္ မဂၢဇင္း)

စနစ္မေကာင္းလို႔ ျဖစ္ရတာပါေျပာျပီး မေကာင္းတဲ့ စနစ္ကို ေထာက္ခံေနတာကို လူထုက စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ အခုလို လမ္းေပၚထြက္ လာၾကတာပါ။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ မေကာင္းလို႔ ၊ ဒီမိုကေရစီ မရွိလို႔ ျဖစ္ေနရတာပါလို႔ ေျပာျပီး ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ကာကြယ္ထိန္း သိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါမည္လို႔ ဝန္ခံ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ့ NLD အေပၚမွာ လူထုဟာ လုံးလုံးယုံျပီး ပုံအပ္ထားတဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ေတာ့တာ ကို ဖေယာင္းတိုင္ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ အလုပ္သမားအေရးေတြက ျပေနပါတယ္။ ဦးသိန္းစိန္ရဲ့ လိမ္လုံးညာလုံးကို ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေခါင္းညိမ့္ လက္ခံၾကေပမဲ့ လူထုက အယုံအၾကည္မရွိလို႔ အခုလို အေရးဆိုေနၾကတာပါ။ လူထုဟာ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တခြန္းတပါဒမွ အျပစ္တင္စကား မေျပာၾကေပမဲ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ျပီး ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းေဆာင္ခ်ီတက္လာႏိုင္ တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေအာင္ ျပသလိုက္ျပီ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာျပီးမွတ္ပုံတင္ ခဲ့တဲ့ေနာက္၊ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္ဆိုျပီး က်မ္းက်ိန္ျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ လူထုရဲ့ ဆႏၵသေဘာထားေတြနဲ႔ ပိုျပီး ေဝးကြာလာတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း သူေျပာတဲ့စကားထဲမွာ လူထုရဲ့ ဘဝနဲ႔ နီးစပ္တာ ဆိုလို႔ မၾကာခင္တုန္းက သာေကတမွာ တခါပဲ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ျပည္သူလူထုေတြ စားအုန္းဆီစားေနရတာကို က်မ စိတ္မခ်မ္းသာဘူးတဲ့။ ဒါဟာ လူထုဘဝကို တကယ္ခံစားျပီး ေျပာတဲ့စကားပါ။ ဒါကို တကယ္လုပ္ႏိုင္ရင္ တကယ္လုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ အဲဒါဟာ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးပါ။ ကဲ.. ဒီအေျပာတခြန္းေတာ့ ၾကိဳက္ျပီ။ ဒါေပမဲ့ အေျပာနဲ႔ မဟုတ္၊ အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပလိုက္ပါ။ မဟုတ္ရင္ ဖေယာင္းတိုင္ လႈပ္ရွားမႈေနာက္မွာ စားအုန္းဆီ လႈပ္ရွားမႈ လိုက္လာမယ္။ လူထုက ေျပာမယ္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဒီမိုကေရစီ ေျပာမေနနဲ႔၊ လွ်ပ္စစ္မီးေပး။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဒီမိုကေရစီ မေျပာနဲ႔၊ ေျမပဲဆီေပး။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဒီမိုကေရစီ ေျပာမေနနဲ႔။ ဆန္ေစ်းေလ်ာ့ေပး။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဒီမိုကေရစီ မေျပာနဲ႔၊ ငါတို႔လယ္ေတြ ျပန္ေပး။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ဒီမိုကေရစီ ေျပာမေနနဲ႔။ ငါ့ႏိုင္ငံျပန္ေပး။

စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ လူထုကို ျငိမ္သက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ အတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အားကိုးရွာပါတယ္။ မိုးျခဳံးသလို ၾကဳံးဝါးျပီး ေထာင္ထဲကထြက္လာတဲ့ ကိုဇာဂနာဟာ ေဒၚစုနဲ႔ေတြ႔ျပီးေနာက္ သမၼတၾကီးမွ သမၼတၾကီးျဖစ္သြားတာကို သူတို႔ သတိထားမိမွာပါ။ လိုအပ္ရင္ ဓါးဆြဲထုတ္မယ္ဆိုျပီး ေထာင္ကေန ၾကိမ္းေမာင္းထြက္လာတဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ့ ဓါးဟာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေခၚျပီး မန္းမႈတ္လိုက္တဲ့ ေနာက္မွာ ဘုရားပြဲက က်န္ေက်ာင္းဓါးျဖစ္သြားတာကို သူတို႔သိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပည္သူလူထုၾကီးကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဟန္႔ေနတဲ့ ၾကားက လမ္းေပၚထြက္လာတာကို ေတြ႔ရတဲ့ အခါ သူတို႔ တုန္လႈပ္လာပါတယ္။

ဒီလို တုန္လႈပ္လာတဲ့အတြက္ သူတို႔သုံးေနက်နည္းေဟာင္းၾကီးကို ထုတ္သုံးပါတယ္။ အဲဒါက ကုလားဗမာ အဓိကရုဏ္းပါ။ ဗမာျပည္မွာ အေရးၾကီးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေပၚလာတိုင္း ကုလားဗမာျပႆနာ ေပၚတတ္တာ ထုံးစံတခုလို ျဖစ္ေနပါျပီ။ အျမဲတန္း ဒီလို ျဖစ္ေနမွ ေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈ ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ အထူးေျပာေနစရာ မလိုပါဘူး။

အခုဆိုရင္ အစိုးရသတင္းစာေတြထဲမွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြထဲမွာ ဒီသတင္းကိုပဲ ပုံၾကီးခ်ဲ႔ ေျပာျပေနပါတယ္။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာေရာ၊ အင္တာနက္ေပၚမွာပါ အစိုးရရဲ့ ဒလွ်ိဳဒလန္ေတြဟာ ေျခခ်င္းလိမ္ေနပါတယ္။ မူဆလင္ ဆန္႔က်င္ေရးကို အမ်ားဆုံးနဲ႔ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြဟာ အင္တာနက္ေပၚမွာဆိုရင္ ရုရွားေရာက္ စစ္သားေတြက အမ်ားစုဆိုတာ အားလုံးသတိထားမိၾကမွာပါ။ တကယ္တန္း ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲလိုခ်င္ေတာ့လည္း လဝက ဗိုလ္ခင္ရီပဲ ရိုဟင္ဂ်ာေတြကို ကတိေတြေပးျပီး မဲဆြယ္သြားခဲ့တာကိုလည္း အားလုံး သတိထားမိၾကမွာပါ။ ဒါဟာ ျပည္သူလူထုရဲ့ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ အစိုးရဆင္ထားတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ပါ။

ျပည္သူလူထုရဲ့ ျပႆနာက လွ်ပ္စစ္မီးျပႆနာ၊ အလုပ္သမားအေရးျပႆနာပါ။

အစဥ္အလာအားျဖင့္ကေတာ့ ကမၻာ့ႏို္င္ငံေရးမွာေရာ၊ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးမွာပါ ေခါင္းေဆာင္ေတြက လူထုကို ႏိႈးေဆာ္ၾကရပါတယ္။ ျပည္သူလူထုႏိုးထေလာ့၊ ဆင္းရဲသားတို႔ ႏိုးထေလာ့ ဆိုတဲ့ အသံေတြနဲ႔။ အခုေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျပည္သူေတြကို လုိက္ဆြဲေနၾကတဲ့ ေခတ္ၾကီးဆိုေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လႈပ္ႏႈိးၾကရေတာ့မယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုးထၾကေလာ့။ အိပ္မက္ ဆက္မမက္ၾကနဲ႔ ေတာ့။ ဗိုလ္သိန္းစိန္ေပးတဲ့ အိပ္မက္မွာ ေမ်ာပါျပီး ဗိုလ္သိန္းစိန္ေရွ႔မွာ ကာဆီးကာဆီး လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့။ ေခါင္းေဆာင္ေတြခင္ဗ်ား…. သင္တို႔ အိပ္မက္မက္ေနခ်ိန္ မွာ ကေလးေတြ ထမင္းငတ္ေနတာကို သတိရပါ။ ျပည္သူေတြ စားအုန္းဆီစားေနရတာကို သတိရပါ။ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိတဲ့ အေမွာင္ထုၾကီးၾကားက ျမိဳ႔ရြာမ်ားစြာကို သတိရပါ။

ငါတုိ႔ ထြက္လာမယ့္ လမ္းဟာ အခုမွ ျဖစ္လာတာမဟုတ္ဘူး

အစဥ္အလာနဲ႔ လမ္း

ေအာင္ဆန္းလမ္း

ေအာင္ေက်ာ္လမ္း

ဗဟိန္းလမ္း

ခြပ္ေဒါင္းအစစ္ေတြ ပ်ံတဲ့လမ္း

ငါတုိ႔ လမ္းေပၚထြက္ခဲ့မယ္

ငါတုိ႔ လမ္းေပၚထြက္ခဲ့မယ္

စကားကတိေတြ

တရားမဲ့အသိေတြ ဆြဲစုတ္

ငါတုိ႔ လမ္းေပၚထြက္ခဲ့မယ္။ ။ (ကဗ်ာဆရာ မ်ဳိးေတဇာေမာင္)

ေဇာ္ဝင္း

၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း

Read more