“ဒုကၡဘုံမွာ ေနဖူးသလား”

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ကုိ ၿမဳိ႕ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔ ညီၫြတ္ေစေရးအတြက္…..”

ဒီစကားကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး သတင္းစာထဲမွာ မၾကာခဏ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ တီဗီသတင္းထဲမွာ ဖန္တရာေတေအာင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။

အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ နားစြင့္လုိက္တဲ့အခါ ေလာေလာလတ္လတ္ ၾကားေနရတာေတြကေတာ့….

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ ေရလွ်ံလုိ႔တဲ့”

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ မီးျပတ္လုိ႔တဲ့”

“ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ေခါင္ ေရျပတ္လုိ႔တဲ့”

“တယ္လီဖုန္းလုိင္းေတြ ျပတ္သြားလုိ႔တဲ့”

“အင္တာနက္ ျပတ္ေတာက္သြားျပန္ပတဲ့”

ၾကားလုိက္ရတဲ့ အသံေတြ။ သတင္းေကာင္းတခုမွ မပါ။

ၿမဳိ႕ထဲမွာ ဟုိနားဒီနား ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္ လ မ်က္ႏွာျပင္ထက္က ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ လမ္းမေတြေပၚက ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြ ဘယ္ဒင္းက ပုိနက္႐ႈိင္းသလဲလုိ႔ ေတြးေတာစရာ ျဖစ္လာမယ္။

ဘတ္စ္ကားစီးရင္ လူၾကပ္မယ္။ ကားေဆာင့္မယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ေဘးဘီေငးေမာလမ္းေလွ်ာက္မိရင္ ခလုပ္တုိက္မယ္။ ေျမာင္းေပါက္ကၽြံက်မယ္။ လမ္းမနားက ကပ္ေလွ်ာက္မိရင္ ဗြက္စင္မယ္။ ကားေပၚက လွမ္းေထြးတဲ့ ကြမ္းတံေတြး စင္မယ္။

မုိးထိျမင့္မားတဲ့ အမႈိက္ပုံေတြ။ အမႈိက္ပုံမွာ အေဟာင္းရွာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ။ မိဘက မတတ္ႏုိင္လုိ႔ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ထမင္းဆုိင္ေတြမွာ စားပြဲထုိးလုပ္ေနတဲ့ ကေလးလုပ္သားေတြ၊ လမ္းမေပၚမွာ တဖက္ပိတ္၀ါးပုိး၀ါး အတုိအရွည္ကုိင္ၿပီး သီခ်င္းဆုိကာ ပုိက္ဆံရွာၾကရတဲ့ ေမာင္ႏွမတေတြ။

ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားေတြလည္း လမ္းေဘးဆုိင္ေတြမွာ ယင္ေကာင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔ စားၾက၊ ေသာက္ၾက။ ေမွာင္ရီပ်ဳိးတာနဲ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ ျခင္ေမာင္းၾကရ။

ဆင္ေျခဖုံးက လက္လုပ္လုပ္စားေတြ… ၿမဳိ႕ထဲသြား ေန႔စားလုပ္ဖုိ႔ လမ္းစရိတ္မရွိလုိ႔ အုိးခြက္ေပါင္ၾက၊ မွတ္ပုံတင္ေပါင္ၾက။

လုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း အလုပ္သမားငွားထားၿပီးမွ မီးမလာလုိ႔ အလုပ္မစႏုိင္။ မေစာင့္ႏုိင္ရင္ မီးစက္နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားဖုိ႔ ျပင္ၾက။

၀န္ထမ္းေတြ လခနဲ႔ မေလာက္လုိ႔ ေဘးေပါက္ရွာၾက။ လာဘ္စားၾက။ အက်င့္ပ်က္ၾက။

ၿမဳိ႕ေတာ္သူၿမဳိ႕ေတာ္သား အမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ဟာ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးပါပဲ။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အစုိးရ႐ုံးစုိက္ရာ ၿမဳိ႕ေတာ္အျဖစ္ကေနလည္း တဆင့္ေလွ်ာ့ခံလုိက္ရၿပီ။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးေတြ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကုိ နအဖ စစ္အစုိးရက စိတ္နာနာနဲ႔ ပ်က္ခ်င္တုိင္း ပ်က္စီးပေစေတာ့လုိ႔ စနစ္တက် ဖ်က္စီးၿပီး ထားပစ္ခဲ့ေလသလားမသိ။

အဲဒီ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာပဲ မေတာ္မတရား အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳကာ ေဒၚလာသန္းခ်ီၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ႂကြယ္၀ေနတဲ့ လူအနည္းစုလည္း ရွိတယ္။ ဒီလူေတြအေနနဲ႔ ထုိင္း၊ စကၤာပူ၊ မေလးရွား စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ အဖုိးတန္အိမ္ယာေတြ၀ယ္မယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ သားေတြ၊ သမီးေတြကုိ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက ေကာင္းေပ့ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ပုိ႔ၿပီး ပညာသင္ခုိင္းမယ္။ ဒ႐ုိင္ဗာေတြ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ လုိေလေသးမရွိ ေထာက္ပံ့ထားမယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ႏုိင္ငံျခားက နာမည္ေက်ာ္ေဆး႐ုံႀကီးေတြမွာ လာေရာက္ ေဆး၀ါးကုသခံယူၾကမယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ကေတာ္ေတြက ေရွာ့ပင္းထြက္ၾကမယ္။ အိမ္ႀကီးရခုိင္ႀကီးေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္အသုံးအေဆာင္ေတြ အလွ်ံပယ္သုံးစြဲႏုိင္တဲ့ သူတုိ႔တေတြအတြက္ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးဟာ သုခဘုံႀကီး ျဖစ္ေနခ်င္လည္း ျဖစ္ေနမွာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကုိ ေရာက္ေနေပမယ့္ အဲဒီ ဒုကၡၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သတိရ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ အတိတ္ေျခရာေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးအခုလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကုိ ျမင္ရတဲ့ လူတုိင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ၾကတယ္။

ဒီအစုိးရလက္ထက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးဟာ အဖတ္ဆည္မရေအာင္ ပ်က္စီးေနဦးမွာပါပဲ။ ရန္ကုန္ေတာင္ အဖတ္ဆည္လုိ႔မရရင္ က်န္တဲ့ တတုိင္းျပည္လုံးကေတာ့ ေျပာစရာမလုိေတာ့ပါဘူး။

မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ေနမွန္းမသိ။ ႏႈတ္ခမ္းနာနဲ႔ တည့္ပါ႔မလား လုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါဘဲ။

ဒီစစ္အာဏာရွင္စနစ္ျပဳတ္က်သြားလုိ႔ ျပည္သူ႕အစုိးရတရပ္တက္လာရင္ေတာင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကုိေရာ၊ တတုိင္းျပည္လုံးကုိပါ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကဳိးစားယူရလိမ့္မယ္။
Read more

“အျဖဴအမဲ၊ ႏြံထဲကၾကာနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္”

Lotus Photo by Mdm Paw

(ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာ ပန္ဒုိရာ က “ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္” ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ႏွစ္ရက္အတြင္း အၿပီးေရးဖုိ႔ ေခ်ာက္တြန္း....အဲေလ...တုိက္တြန္းပါတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကုိ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ အေျပးအလႊားစဥ္းစားၿပီး စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ခုစာေလာက္ ခ်ဳံ႕ေရးလုိက္တဲ့အခါ ေအာက္ပါအတုိင္း အုိးနင္းခြက္နင္း ပုိ႔စ္တခု ထြက္လာပါေတာ့တယ္။)

“အျဖဴအမဲ၊ ႏြံထဲကၾကာနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္”

အနာဂတ္ကုိ မမွန္းဆခင္ အတိတ္ကုိ ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္ေတာ့ “သားတေယာက္ကုိသာ ျမင္ပါသည္” ဆုိတဲ့ မူလတန္းဖတ္စာထဲက စာတေၾကာင္းကုိ ေျပးသတိရမိရဲ႕။ တကယ္တမ္း က်ေနာ္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေနရျပန္တာကေတာ့ “သားႏွစ္ေယာက္”ပါ။ ဘယ္လုိသားေတြလဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။

အတိတ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ….. က်ေနာ့္ဘဝသက္တမ္းတေလွ်ာက္လုံးကုိ မစဥ္းစားဘဲ သူေျပာငါေျပာ အေျပာမ်ားၾကတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္းေလာက္ကုိသာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သလုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ…..

“ဒီေလာကႀကီးမွာ ဒီေလာက္စိတ္ထားမြန္ျမတ္တဲ့သူေတြ၊ ႀကံခုိင္တဲ့သူေတြ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး”ဆုိတဲ့ ယုံမွားသံသယေတြကုိ လုံးဝပ်က္ျပယ္သြားေစႏုိင္တဲ့ သူေတာ္စင္တမွ် စိတ္ေနစိတ္ထားျမင့္ျမတ္သူေတြ၊ ျဖဴစင္သူေတြ၊ ႀကံ႕ခုိင္သူေတြကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ရခဲ့လုိ႔ပါပဲ။

တဖက္မွာလည္း “ဒီေလာက္ ဆုိးသြမ္းတဲ့လူ၊ ဒီေလာက္ စိတ္ဓါတ္ ယုတ္ညံ့တဲ့လူ၊ ဒီေလာက္ ယုတ္မာပက္စက္တဲ့လူေတြ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ရွိႏုိင္ပါ႔မလား” ဆုိတဲ့ ယုံမွားသံသယကုိ လုံးဝကြယ္ေပ်ာက္သြားေစႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆုိးသြမ္းသူ၊ ယုတ္မာသူ၊ အဓမၼအမႈကို မတြန္႔မဆုတ္ ျပဳလုပ္ေနသူေတြကုိ ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရလုိ႔ပါပဲ။

လူေကာင္းနဲ႔ လူဆုိး။ သူေတာ္စင္နဲ႔ လူယုတ္မာ။ သားေကာင္းနဲ႔ သားဆုိး။ ေလာကႀကီးရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္။

အျဖဴနဲ႔ အမဲ၊ အလင္းနဲ႔အေမွာင္ ဆန္႔က်င္ဖက္ အေရာင္ႏွစ္ခုကို ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လုိက္ရတာမ်ဳိး။

ဒီအႏွစ္ ၂ဝ အတြင္းမွာပဲ လူသားေတြရဲ႕ အသိပညာနဲ႔ နည္းပညာေတြက အံ့မခန္းတုိးတက္ခဲ့ပါရဲ႕။ ေျမေၾကာ႐ႈံ႕တဲ့ပညာေတြ၊ အာကာသရဲ႕ လ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ၊ ေရာဂါကုထုံးအသစ္ေတြ၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တီထြင္ဆန္းသစ္ေနတဲ့ လူ႔အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ။

ကြန္ျပဴတာေတြ ပုိျမန္လာတယ္။ ပုိ႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္ေတြ ပုိျမန္လာတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြ ပိုျမန္လာတယ္။ ဝန္ေဆာင္မႈစနစ္ေတြ ပိုျမန္လာတယ္။

အဲဒီအရာအားလုံးထက္ ထူးကဲသာလြန္စြာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကလည္း ပုိျမန္လာတယ္။ စိတ္ရွည္ျခင္းဆုိတဲ့အရာကုိ လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့စ ျပဳလာၾကတယ္။

လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့လာၾကတဲ့အထဲမွာ ေမတၱာတရား၊ ဂ႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာတရား၊ ဥေပကၡာတရားဆုိတဲ့ ျဗဟၼစုိရ္ တရားေတြပါ ပါဝင္လာတယ္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ “ဟီရိၾသတၱပၸ” ေခၚတဲ့ မေကာင္းမႈျပဳရမွာကုိ ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္တဲ့ စိတ္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္စ ျပဳလာတယ္။ ဒီမွာတင္ပဲ လူ႕ေလာကႀကီးမွာ ျပႆနာေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အႏွံ႕အျပားမွာ ဗုံးေပါက္ကြဲမႈေတြ၊ လူမ်ဳိးေရး မ်ဳိးတုန္းေအာင္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းမႈေတြ၊ မုဒိန္းမႈေတြ၊ ႐ုိက္ႏွက္မႈေတြ၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ၊ လုယက္မႈ၊ ျပန္ေပးမႈ၊ သတ္ျဖတ္မႈ၊ လိမ္လည္မႈေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျဖစ္ပြားလာတယ္။

ဒီလုိ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ပူဗ်ာေပြေနတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ ဘူးေလးရာ ဖ႐ုံဆင့္သလုိ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြျဖစ္တဲ့ မုန္တုိင္းေတြ၊ ငလ်င္ေတြ၊ ေတာမီးေတြ၊ ေျမၿပဳိမႈေတြ၊ ေရႀကီးမႈေတြက ထပ္ဆင့္ၿပီး ဖိစီးႏွိပ္စက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီသဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြ က်ေရာက္ျဖစ္ပြားတဲ့ အႀကိမ္အေရအတြက္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ပုိစိတ္လာသလုိပဲ။

ဒါေတြက အတိတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြနဲ႔ အခု မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ ျဖစ္ေနဆဲေတြ။

ဒါေတြကုိ ၾကည့္ရင္ ေနာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲဆုိတာ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ့ ေတြးေတာ ခန္႔မွန္းႏုိင္ၾကမွာပါ။ အနာဂတ္ကုိ က်ေနာ္မခန္႔မွန္းခ်င္ပါဘူး။

အခုေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနတာကေတာ့ ႏြံထဲက ၾကာပန္းကေလးေတြကုိပဲ။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိ ထူးထူးကဲကဲ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။

အစစ အရာရာ အလ်င္စလုိ စီးဆင္းေနတဲ့ ေဟာဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူသားေတြဟာ အဆုံးအစမရွိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ေနရာက ေမာပန္းၿငီးေငြ႕လာတဲ့တေန႔ ခဏေလာက္ ရပ္တန္႔ၿပီး သူတုိ႔ဘဝကုိ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကမယ္။ သုံးသပ္ၾကမယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္မယ္ထင္လုိ႔ ေနာက္ကေန တခ်ိန္လုံး အေမာတေကာ လုိက္ေနခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြဟာ လက္ဝယ္ပုိင္ပုိင္ ရလာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ အမွန္တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သိမ့္မႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ပါရဲ႕လား။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ လူသားေတြအေနနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲလာႏုိင္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ လူေတြရဲ႕ သ႑ာန္ကေန ကာလအတန္ၾကာ ဆြံ႕ရွားေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့တဲ့ ျဗဟၼစုိရ္တရားေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပန္လည္ေနရာယူ ဝင္ေရာက္လာၾကမယ္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခန္းေျခာက္ေနတဲ့ ေရအုိင္ပ်က္တခုထဲကုိ မုိးစက္ေတြ ရြာသြန္းခ်လုိက္သလုိ ေရအုိင္ထဲမွာ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ႏြံထဲက ၾကာပန္းတပြင့္တေလကုိသာမက ေရအျမင့္မွာ တင့္တယ္ေနတဲ့ ၾကာပန္းေရာင္စုံေလးေတြကုိပါ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ၾကရမယ္။

အခုေျပာခဲ့တာ က်ေနာ့္ ခန္႔မွန္းခ်က္မဟုတ္သလုိ၊ ေဟာကိန္းလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သက္သက္ပါ။ က်ေနာ့္ဆႏၵသက္သက္ပါ။

အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိပဲ ကြက္ၿပီး ျမင္ေနမိပါတယ္။ ႏြံထဲက ၾကာပန္းေလးေတြကုိလည္း ထူးထူးကဲကဲ က်ေနာ္ႏွစ္သက္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္၂၀ မွာေတာ့… ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ရွိေသးသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိေတာ့သည္ျဖစ္ေစ…..

ကႏၱာရတလင္းလုိ ပူျပင္းတဲ့ ေရအုိင္ပ်က္ထဲမွာ ေနဒဏ္ေၾကာင့္ ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ ၾကာပြင့္ေလး တပြင့္တေလနဲ႔ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကုိ လူသားေတြ မေတြ႕မျမင္ၾကရပါေစနဲ႔။

ေရျပင္စိမ္းစိမ္းထက္မွာ ၾကာပန္းေတြစုံစုံလင္လင္ ဖူးပြင့္ေနတဲ့ စိမ္းလဲ့ကန္သာကုိသာ လူေတြ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ၾကပါေစ။

-ကုိေပါ-
Read more

“ခြပ္ေဒါင္းပါ ဆုိေနမွ…”

လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္က စကားဝုိင္းတခုမွာ မိတ္ေဆြတေယာက္က “သိပ္အေရးႀကီးလွတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး” လုိ႔ စကားခံလုိက္ၿပီးမွ ေမးခြန္းတခု ေမးတယ္ခင္ဗ်။

“ခြပ္ေဒါင္း သေကၤတကုိ သုံးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ တခုေလာက္ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေဒါင္းခြပ္တာကို ဘယ္သူျမင္ဖူးသလဲ။ သိတဲ့အတုိင္း ေဒါင္းဆုိတဲ့ သတၱဝါဟာ ေနာက္မွာ အၿမီးအရွည္ႀကီး ပါတယ္။ အဲဒီ အၿမီးရွည္ႀကီးတန္းလန္းနဲ႔ ခြပ္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥ။ ဒီေတာ့ ေဒါင္းေတြ ခြပ္တယ္ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။ က်ေနာ္ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္တာပါ”…………တဲ့။

သူ႕ေမးခြန္းကုိ အဲဒီအခ်ိန္က ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာ မေျဖႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ စကားဝုိင္းထဲမွာ ထုိင္ေနၾကသူအားလုံး ဘယ္သူမွ ေဒါင္းခြပ္တာကုိ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ ေနာက္ကေန ေဒါင္း လုိက္ဆိတ္တာေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္ ဆုိတဲ့လူက ဆုိၾကတယ္။ ေနာက္က အၿမီးရွည္ႀကီးကုိ ထည့္စဥ္းစားလုိက္ရင္ ေဒါင္းေတြ ခြပ္တယ္ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိပဲ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၆၄ ျပည့္ေမြးေန႔တုန္းက ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းအန္ကယ္လ္ႀကီးတေယာက္ေျပာတဲ့ အမွတ္တရ စကားထဲမွာ ခြပ္ေဒါင္းအေၾကာင္းပါတယ္။ ေဒါင္းေတြဟာ အင္မတန္ စိတ္ႀကီးတယ္တဲ့။ သူတုိ႔ကုိ တုိက္ၾကက္ေတြထားသလုိ ေျခေထာက္မွာ ႀကဳိးကြင္းနဲ႔ ခ်ည္ထားလုိ႔မရဘူးတဲ့။ ေျခေထာက္အျပတ္ခံၿပီး ႐ုန္းထြက္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မူလလက္ေဟာင္း ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြမွာဆုိရင္ ခြပ္ေဒါင္းရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြမထည့္ဘဲ ငုံးတိေလးေတြနဲ႔ ဆြဲေလ့ရွိသတဲ့။ ခြပ္မိၿပီဆုိရင္လည္း ေရကုန္ေရခန္းပဲတဲ့။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားဝိုင္းေန႔ကေတာ့ ေဒါင္းေတြ ခြပ္မခြပ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာ မသိၾကေလေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး စိတ္ထဲမွာ မအီမလည္နဲ႔ေပါ႔။ ဟာ… ငါတုိ႔ ေတာ္လွန္ေရးမွာ အေကာင္ ေရြးတာမ်ား မွားသြားေခ်ၿပီလား…ေပါ႔ေလ။ မခြပ္တတ္တဲ့အေကာင္ႀကီးကုိ သေကၤတ လုပ္မိလုိ႔ ဒီေလာက္ ႏွစ္ေတြ ၾကာေနတာမ်ားလားဆုိၿပီး… ေျပာၿပီး ရယ္မိၾကေသးတယ္။

အဲဒီေန႔က လူစုခြဲၿပီးသာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲသည္ကိစၥက ခုိးလုိးခုလုနဲ႔ မေက်လည္ဘဲ ကပ္ပါလာတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာဖြင့္၊ အင္တာနက္မွာ၊ ယူက်ဳမွာ ရွာၾကည့္ေတာ့ ေဒါင္းခြပ္တာကုိ ေတြ႕ရပါသဗ်ား။ ဗီဒီယုိထဲမွာ ေဒါင္းေအာ္သံလည္း ပါတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ “အုိးေဝ၊ အုိးေဝ” လုိ႔ မၾကားမိဘူး။ “ေညႇာင္း…ေညႇာင္း…” လုိ႔ ၾကားမိတယ္ခင္ဗ်ာ။

ေတာေမ်ာက္က ႀကဳိးေခြ၊
စိမ့္ႀကီးၿမဳိင္ေခ်ာင္က
ေရႊဖုိးေခါင္ သံခ်ဳိေညာင္း
ေဒါင္းကအုိးေဝ…. ဆုိတဲ့ ကဗ်ာမွာ “ေဒါင္းက ေညႇာင္းေညႇာင္း” လုိ႔ ေျပာင္းဆုိရင္ အရသာ ပ်က္သြားမယ္ထင္ရဲ႕။ ဗီဒီယုိကေတာ့ ေဟာဒီမွာပါ။



ဒါေပမယ့္ အဲဒီဗီဒီယိုကုိ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့္ မဒမ္ေပါက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္ခင္ဗ်။

“ေဒါင္းက ခြပ္ေတာ့ ခြပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ီတခ်ီ ခြပ္ဖုိ႔ အၾကာႀကီး အားယူရတယ္”….ဆုိပဲ။

ေအးေလ…. ေဒါင္းေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ခြပ္တာ သူမျမင္ဘူးေသးလုိ႔ ေနမွာေပါ႔ေနာ့။ ေဒါင္းေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ခြပ္တဲ့ ဗီဒီယုိေလးမ်ားေတြ႕ရင္ မွ်ေဝၾကပါလုိ႔ ေတာင္းဆုိလုိက္ရပါေၾကာင္း။
Read more

“ေတာ္လွန္ေရးသမားႏွင့္ ေဝဖန္ေရး”

ယခင္ပုိ႔စ္တြင္ မွတ္ခ်က္ေရးသူတေယာက္က “ ကုိေပါအေနနဲ႔ စစ္အစုိးရကုိ အျပစ္တင္တာကို ခဏေလာက္ေလွ်ာ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ အတုိက္အခံေတြကုိ နည္းနည္း ေဝဖန္ေထာက္ျပပါဦး။ တကယ္ေတာ့ တာဝန္ရွိတဲ့အထဲမွာ အတုိက္အခံေတြလည္း ပါတယ္” ဟု ေရးသားသြားသည္။

သည္မွတ္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ့္မွာ ေျပာစရာမ်ား ရွိေနပါသည္။

ပထမအခ်က္မွာ “အတုိက္အခံ” ဆုိသည့္ အသုံးအႏႈန္းျဖစ္သည္။ ဤအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျခားသူမ်ားလည္း ဖန္တရာေတေအာင္ ေရးခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္တုိ႔မွာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားကုိ လက္ရွိအာဏာရစစ္အစုိးရႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေန၍သာ အတုိက္အခံဟု ႏႈတ္က်ဳိးေနၾကသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အတုိက္အခံဆုိမွာ တရားဝင္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခံရသည့္ အာဏာရပါတီ၏ ၿပဳိင္ဖက္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားကုိ ေခၚဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္အရဆုိလွ်င္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္သည္ အျပတ္အသတ္ အႏုိင္ရထားသည့္ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။ အတုိက္အခံဟု ေခၚဆုိျခင္းငွာ မသင့္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ အျမစ္တြယ္ေနေသာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အၿပီးတုိင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစရန္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူအားလုံးကုိ “အတုိက္အခံ”ဟု ေခၚဆုိမည့္အစား “ေတာ္လွန္ေရးသမား”ဟူေသာ အမည္နာမကုိသာ က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္လုိပါသည္။

ဒုတိယအခ်က္မွာ “တကယ္ေတာ့ တာဝန္ရွိတဲ့အထဲမွာ အတုိက္အခံေတြလည္း ပါတယ္” ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္၍ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ေတြးမိသည္ကေတာ့ တာဝန္ရွိသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးပင္ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ် အမ်ားႏွင့္ဆုိင္ေသာ ကိစၥအဝဝ၊ တုိင္းျပည္တြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ အေျခအေန အရပ္ရပ္အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးတြင္ တာဝန္ရွိသည္။ သူမ်ားကုိခ်ည္း လက္ညဳိးထုိးေနရန္ မသင့္။

ေနာက္ဆုံးအခ်က္ျဖစ္သည့္ “စစ္အစုိးရကုိ ေဝဖန္တာ နည္းနည္းေလွ်ာ့ၿပီး ကယ္တင္ရွင္ အတုိက္အခံေတြကို ေဝဖန္ေထာက္ျပပါဦး” အခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ကား ေျပာစရာေတြ အမ်ားအျပားပင္ ရွိေနပါသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၂၁ ႏွစ္လုံးလုံး နအဖ စစ္အစုိးရ၏ ဆုိးသြမ္းယုတ္မာ ညံ့ဖ်င္းပုံမ်ားကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ မရပ္မနား ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကရသည္ျဖစ္ရာ နအဖ မေကာင္းေၾကာင္းကုိ အထူးတလည္ ေရးျပေနရန္ လုိအပ္လွသည္ဟု က်ေနာ္မထင္ပါ။ ျပည္သူအမ်ားစုအေနျဖင့္ နအဖ မေကာင္းသည္ကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ၾက၊ ၾကားၾက၊ သိၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာ အသုိင္းအဝုိင္းကလည္း နအဖ ဘာလဲဆုိသည္ကုိ ေနာေက်ေနၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ နအဖ မေကာင္းေၾကာင္း ထပ္မံ သက္ေသျပေနစရာ မလုိေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ေရးခဲ့သည့္ ပုိ႔စ္မ်ားတြင္ နအဖကုိ ေဝဖန္သည့္ပုိ႔စ္မွာ အေရအတြက္အားျဖင့္ အင္မတန္ နည္းပါးလွပါသည္။

မွတ္ခ်က္ေရးသူက “ကယ္တင္ရွင္ အတုိက္အခံေတြကို ေဝဖန္ေထာက္ျပပါဦး” ဟုေရးသြားပါေသးသည္။ ေရွးဦးစြာ ကယ္တင္ရွင္ဆုိေသာ အသုံးအႏႈန္းႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း က်ေနာ့္အျမင္ကုိ ေျပာျပလုိပါသည္။

လက္ရွိအေနအထားတြင္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး စသည့္ နယ္ပယ္အားလုံးကုိ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ကသာ အေပၚစီးမွေန၍ အေခါင္အခ်ဳပ္သဖြယ္ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ တင္းၾကပ္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ လက္ရွိႏုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ မေျပာင္းလဲဘဲ က်န္သည့္ နယ္ပယ္မ်ားကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ေျပာင္းလဲယူဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္ တည္းဟူေသာ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ေၾကာင့္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး စသည့္ နယ္ပယ္အားလုံးတြင္ အဖက္ဖက္က ခၽြတ္ၿခဳံက်ကာ ျပည္သူတရပ္လုံး ဆင္းရဲဒုကၡ အတိေရာက္လ်က္ရွိသည္မွာလည္း အားလုံးအသိပင္ျဖစ္သည္။

“ေတာ္လွန္ေရးသမားအမ်ားစု”မွာ ယင္းသုိ႔ေသာ လက္ရွိအေျခအေနကုိ မႏွစ္သက္ႏုိင္၍၊ လက္မခံႏုိင္၍၊ မ႐ႈစိမ့္ႏုိင္၍ အဆုိပါႏုိင္ငံေရးစနစ္ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏုိင္ရန္၊ ေတာ္လွန္ေဖာက္ထြက္ႏုိင္ရန္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ တနည္းဆုိရလွ်င္ ထုိသူတုိ႔သည္ ျပည္သူတုိ႔ကုိ ဆင္းရဲတြင္းမွ ကယ္တင္ႏုိင္ရန္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ႀကဳိးပမ္းသည့္အတြက္ စစ္အာဏာရွင္၏ ရန္ရွာျခင္း၊ ဒုကၡေပးျခင္းမ်ားကုိ သာမန္ျပည္သူမ်ားထက္ ပုိမုိ ခံၾကရသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႀကဳိးပမ္းေနေသာ ကယ္တင္သည့္ လုပ္ရပ္မွာ မေအာင္ျမင္ေသးသျဖင့္ ကယ္တင္ရွင္ဟု မေခၚဆုိႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ကယ္တင္ရန္ လက္ေတြ႕ႀကဳိးပမ္းေနၾကသူမ်ားအျဖစ္ျဖင့္ကား အသိအမွတ္ျပဳသင့္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးသည္ မိမိတုိ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူတပါးကယ္တင္မႈကုိသာ ထုိင္ေစာင့္မေနဘဲ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ပါဝင္ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္သင့္ေပသည္။

ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားတြင္ အၾကမ္းဖ်င္း အစုအဖြဲ႕ ၃ ခု ခြဲခ်င္ပါသည္။

(၁) ျပည္တြင္းမွ အင္အားစုမ်ား (အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ ေက်ာင္းသား၊ သံဃာ ႏွင့္ အျခား တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူမ်ား)
(၂) လက္နက္ကုိင္ အင္အားစုမ်ား (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႕မ်ား)
(၃) ျပည္ပေရာက္ အင္အားစုမ်ား (ျပည္ပသုိ႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ တက္ႂကြစြာလႈပ္ရွားခဲ့သူ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ လက္နက္ကုိင္ေဟာင္းမ်ား ႏွင့္ အျခား တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူမ်ား)

ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ထုိအစုအဖြဲ႕ သုံးခုစလုံးတြင္ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ အားနည္းခ်က္မ်ား၊ ညံ့ဖ်င္းခ်က္မ်ား၊ အမွားအယြင္းမ်ား အသီးသီး ရွိၾကသည္လည္း မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအားနည္းခ်က္မ်ား၊ ညံ့ဖ်င္းခ်က္မ်ား၊ အမွားအယြင္းမ်ားမွလြဲ၍ အမ်ားစုမွာ သူတုိ႔၏ အမွန္တရားဖက္မွ ရပ္တည္ခ်က္၊ ဒီမုိကေရစီစနစ္ႏွင့္လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲအေပၚ ယုံၾကည္ခ်က္၊ တုိင္းျပည္အေပၚထားေသာ အရင္းခံစိတ္ေစတနာ စသည္တုိ႔မွာ မပ်က္ယြင္း၊ မေသြဖီေသး။ တနည္းေျပာရလွ်င္ သူတုိ႔သည္ ျပည္သူလူထုႏွင့္ တရားမွ်တမႈဖက္က ရပ္တည္ၿမဲ ရပ္တည္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ နအဖ ႏွင့္ သြားေရာက္ပူးေပါင္းခဲ့သူအခ်ဳိ႕မွ လြဲ၍ က်န္သူမ်ားကုိ သူတုိ႔၏ ရပ္တည္ခ်က္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ ႏွင့္ အရင္းခံစိတ္ထားအေပၚ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆုိရန္ အေၾကာင္းမရွိ။ ထုိသူတုိ႔အား တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီဝုိင္းဝန္းရန္၊ အားေပးရန္၊ ေထာက္ပံ့ရန္ပင္ သင့္ပါေသးသည္။

(ယခု ေရးခဲ့ၿပီးသမွ်အထိတြင္ က်ေနာ္သည္ “ေတာ္လွန္ေရးသမား အမ်ားစု”၊ “ထုိသူ အမ်ားစု” ဟူ၍ ဂ႐ုတစုိက္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။ “အမ်ားစု” ဟူသည့္ စကားလုံးကုိ သုံးရသည္မွာ “အနည္းစု” ဆုိေသာ အမ်ဳိးအစားလည္း ရွိေသးသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ပုိ႔စ္ရွည္လ်ားမည္ စုိးသျဖင့္ ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ေကာင္းေသာ ထုိ “အနည္းစု” အေၾကာင္းကုိ ေနာင္မွ ပုိ႔စ္ သီးသန္႔ ေရးပါဦးမည္။)

တဖက္တြင္လည္း ထုိအဖြဲ႕သုံးခုစလုံး၏ လုပ္ရပ္၊ အေတြးအေခၚ၊ မူဝါဒ စသည္တုိ႔ အေပၚတြင္ကား ပြင့္လင္းစြာ ေဝဖန္ေထာက္ျပသင့္ေပသည္။ မိမိအျမင္ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဖာ္ျပသင့္သည္။ အခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ ဤသုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္ေထာက္ျပျခင္းကုိ ညီၫြတ္ေရးကုိ ပ်က္ျပားေအာင္လုပ္သည္ဟု မွားယြင္းစြာ စြတ္စြဲတတ္ၾကသည္။ အမွန္တကယ္မွာမူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိေဝဖန္တတ္ေသာ အေလ့အထ၊ အေဝဖန္ခံႏုိင္ေသာ အေလ့အထမ်ားကုိ က်င့္သားရမွသာလွ်င္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ထူေထာင္ႏုိင္ေပမည္။ မတူညီေသာ အျမင္ရွိပါလ်က္ က်ိတ္မ်ဳိခ်ေနရေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ လြတ္လပ္ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (Free Society) မဟုတ္။ အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း (Fear Society) သာ ျဖစ္သည္။ အာဏာရွင္စနစ္ကဲ့သုိ႔ အေၾကာက္တရားႀကီးစုိးေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတြင္ မိမိအျမင္ကုိ ပြင့္လင္းစြာ မထုတ္ေဖာ္ဝံ့ျခင္း၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေဝဖန္ရဲျခင္း၊ အေဝဖန္မခံႏုိင္ျခင္း စသည္တုိ႔မွာ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ထူေထာင္ရန္ ႀကဳိးပမ္းေနၾကေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရးအစုအဖြဲ႕မ်ားအတြင္းတြင္မူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဝဖန္တတ္ေသာအေလ့အထ၊ အေဝဖန္ခံႏုိင္ေသာ အေလ့အထကုိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရန္ လုိအပ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။

ေနာင္လာမည့္ပုိ႔စ္မ်ားတြင္ အထက္ပါ အင္အားစု သုံးခုအေပၚတြင္ က်ေနာ္၏ အျမင္မ်ားကုိ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ ဆက္လက္တင္ျပသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။
Read more

“ႀကံရာပါ ႏွင့္ ေရွ႕ခရီးစဥ္”

သူတပါးဥစၥာကုိ ခုိးယူျခင္းသည္ မေကာင္းမႈျဖစ္သည္။ ကုိယ္္မပုိင္ေသာပစၥည္း (သုိ႔မဟုတ္) သူမေပးေသာပစၥည္းကုိ မေတာ္မတရားသည့္နည္းျဖင့္ ရယူျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

သူတပါးပစၥည္းကုိ ခုိးယူျခင္းသည္ မေကာင္းဟု ဆုိလွ်င္ သူတပါးပစၥည္းကုိ ဓါးျပတုိက္လုယက္ယူျခင္းသည္ သာ၍ပင္ ဆုိးရြားသည္ဟု ဆုိရေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူခုိးသည္ ပုိင္ရွင္မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ခုိးယူျခင္းျဖစ္သည္။ ပုိင္ရွင္ကုိ အနာတရျဖစ္ေအာင္မလုပ္။ ဓါးျပသည္ကား ပုိင္ရွင္ကုိ အႏုိင္အထက္ ျပဳက်င့္ကာ သူတပါးပစၥည္းကုိ အဓမၼရယူျခင္းျဖစ္သည္။ ပစၥည္းကုိ ယူ႐ုံမက လူကုိပါ ရန္ရွာတတ္ေလရာ ဓါးျပသည္ သူခုိးထက္ပုိဆုိးသည္ဟု ေယဘုယ် သတ္မွတ္ရေပမည္။ ဓါးျပသည္ ထုိသုိ႔ အႏုိင္အထက္ျပဳရာတြင္ တုတ္၊ဓါး၊လွံ၊ေသနတ္ စသည့္ လက္နက္မ်ားကုိ အားကုိးတတ္ေပသည္။

လက္နက္အားကုိးျဖင့္ အႏုိင္အထက္ျပဳမူကာ သူတပါးပစၥည္းကုိ အတင္းအၾကပ္ ယူတတ္ၾကသူေတြထဲတြင္ လုယက္သူမ်ား၊ ဓါးျပမ်ား၊ အခ်ဳိ႕ေသာ လက္နက္ကုိင္သူပုန္မ်ား (သူပုန္အားလုံးကုိ မဆုိလုိ) ႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္ အစုိးရမ်ား ပါ၀င္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာစကားတြင္ “သူခုိးႀကီးေတာ့ ဓါးျပ၊ ဓါးျပႀကီးေတာ့ သူပုန္၊ သူပုန္ႀကီးေတာ့ အစုိးရ” ဟူေသာ စကားေပၚေပါက္လာျခင္း ျဖစ္မည္။

ဤစကားပုံသည္ မွန္၏။ ျပည္သူတုိ႔၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၊ စည္းစိမ္၊ ဘ႑ာ၊ အခြန္အတုတ္၊ ျပည္သူပုိင္ သယံဇာတ မွန္သမွ်တုိ႔ကုိ လက္နက္အားကုိးျဖင့္ အဓမၼရယူတတ္ေသာ အစုိးရတရပ္သည္ ဓါးျပတကာတုိ႔တြင္ အႀကီးမားဆုံး ဓါးျပအမ်ဳိးအစားပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္လည္း နအဖ တည္းဟူေသာ လက္နက္ကုိင္ဓါးျပႀကီးသည္ ျပည္သူအေပၚ အႏုိင္အထက္ျပဳကာ ေသာင္းက်န္းမင္းမူလာခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

ျမန္မာစကားတြင္ “ေက်ာခ်မွ ဓါးျပမွန္းသိသည္” ဟူေသာ ဆုိ႐ုိးစကားရွိ၏။ နအဖသည္ ၁၉၈၈ တြင္ အာဏာရယူခဲ့စဥ္ကတည္းက ၄င္းတုိ႔အား ဓါးျပမွန္း မသိလုိက္မည္ကုိ စုိးရိမ္ဘိသည့္အလား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပသူမ်ားကုိ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျခင္းျဖင့္ ျပည္သူေတြကုိ ေက်ာခ် ျပခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ အျပတ္အသတ္ မဲအႏုိင္ရေသာအခါ ေပးထားေသာ ကတိကုိ ခ်ဳိးေဖာက္ျခင္းျပျခင္းျဖင့္ ေနာက္တႀကိမ္ ေက်ာခ် ျပန္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္း၊ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ လူထုဆႏၵခံယူပြဲ၊ နာဂစ္ အစရွိသျဖင့္ ျပည္သူတုိ႔ ေက်ာကုိ အ႐ႈိးရာခ်င္း ထပ္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ေက်ာခ်ခဲ့ေလသည္။

ထူးဆန္းသည္ကား တတိယအုပ္စုဆုိသူမ်ားႏွင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ကား ဤမွ်ေလာက္ ေက်ာခ်ျပေနပါလ်က္ႏွင့္ နအဖကုိ ဓါးျပမွန္းသိပုံမေပၚ။ ဖြတ္မ်ား ဥဒဟုိ ၀င္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ျပဳလ်က္ရွိေသာ ေတာင္ပုိ႔ကုိပင္ ဘုရားအမွတ္ျဖင့္ ဆက္လက္ ကုိးကြယ္လ်က္ရွိေခ်ေသးသည္။

ယခု ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိသည္မွာလည္း အမွန္စင္စစ္တြင္မူ နအဖတည္းဟူေသာ ဓါးျပအစုိးရအား တရား၀င္ ဓါးျပတုိက္ခြင့္ လုိင္စင္ေပးမည့္ ပြဲႀကီးျဖစ္သည္။

တရားဥပေဒတြင္ ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားအား အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳသည္/ တနည္းတဖုံ ကူညီသည္ဆုိလွ်င္ ထုိသူအား ႀကံရာပါ (Accomplice) အျဖစ္ သတ္မွတ္သည္။ ႀကံရာပါသည္လည္း အတုိင္းအတာတခုအထိ ရာဇ၀တ္မႈကုိ က်ဴးလြန္သည္ဟု သတ္မွတ္ကာ ထုိက္တန္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ကုိ သတ္မွတ္ေလ့ရွိသည္။

၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲသည္ ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္္ ျပည္သူလူထုအေပၚ က်ဴးလြန္ေတာ့မည့္ အႀကီးမားဆုံး ရာဇ၀တ္မႈႀကီး တခုလည္း ျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုကုိ တရား၀င္ စစ္ကၽြန္ဘ၀သုိ႔ သြတ္သြင္းမည့့္ ပြဲဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။ ျပည္သူလူထုအေပၚ အဓမၼေက်ာခ်ပုိင္ခြင့္ (တနည္း) ျပည္သူလူထုပုိင္ဆုိင္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၊ စည္းစိမ္၊ အခြန္ဘ႑ာႏွင့္ သယံဇာတမ်ားကို စိတ္ႀကဳိက္ တရား၀င္လုယက္ပုိင္ခြင့္ႀကီးအား နအဖတည္းဟူေသာ ဓါးျပအစုိးရကုိ အပ္ႏွင္းေတာ့မည့္ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးသာ ျဖစ္သည္။

အဆုိပါ ရာဇ၀တ္မႈႀကီး အထေျမာက္ေစရန္ ေဆာ္ၾသေနသူမ်ား၊ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္အေရြးခံမည့္သူမ်ားကား ႀကံရာပါမ်ားျဖစ္သည္။ သမုိင္းတြင္ နအဖ၏ အေပါင္းပါမ်ား၊ ႀကံရာပါမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္စာရင္းသြင္းခံရမည့္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

ႀကံရာပါ မျဖစ္လုိၾကေသာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနၾကေသာ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ား အေနျဖင့္မူ…

(၁) အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံး ႁခြင္းခ်က္မရွိ ျပန္လႊတ္ေပးေရး၊
(၂) ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွ ဒီမုိကေရစီစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ မကုိက္ညီသည့္အခ်က္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ေပးေရးႏွင့္
(၃) အားလုံးပါ၀င္ႏုိင္မည့္ လြတ္လပ္၍ တရားမွ်တေသာ ေရြးေကာက္ပြဲအျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာ၏ ေစာင့္ၾကပ္ေလ့လာမႈကုိ ခြင့္ျပဳေရး…

စသည့္ ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာစာတမ္းပါ ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကုိ ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကုိင္ထားသင့္သည္ဟု သေဘာရပါသည္။ ထုိေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကုိ မလုိက္ေလ်ာပါက ေရြးေကာက္ပြဲကုိ သပိတ္ေမွာက္သင့္ေပသည္။

အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႏွင့္ အျခား ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ား မပါ၀င္ဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ နအဖ က မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ က်င္းပေကာင္း က်င္းပေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤနည္းျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ ႀကဳံေတြ႕ေနရေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးျပႆနာမ်ားကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္မည္မဟုတ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္လည္း ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္မဟုတ္။ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာမေျပလည္ေသးသေရြ႕၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ မကြယ္ေပ်ာက္ေသးသေရြ႕ လြတ္လပ္ေရးကုိ ေတာင့္တကုန္ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမတ္ႏုိးကုန္ေသာ၊ တရားမွ်တမႈကုိ လုိလားၾကကုန္ေသာ ျပည္သူမွန္သမွ်အေနျဖင့္ မ်ဳိးဆက္အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းကာ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ ဆက္လက္ တုိက္ပြဲ၀င္သြားၾကရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
Read more

“မဒမ္ေပါ၏ ႐ုိက္ခ်က္မ်ား”

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က Singapore Botanic Gardens ကုိ သြားလည္စဥ္က မဒမ္ေပါ ႐ုိက္ယူလာခဲ့တဲ့ သစ္ခြပန္းမ်ားနဲ႔ အျခားပုံေလးေတြကုိ ပန္းခ်စ္သူမ်ားအတြက္ မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။ (ပုံေပၚမွာ ကလစ္ေခါက္ၿပီး အက်ယ္ခ်ဲ႕ ၾကည့္႐ႈႏုိင္ပါတယ္။)

































































Read more

“ျမန္မာေတြ စိတ္မရွည္တဲ့ ေနရာ”

မဒမ္ေပါက သူခြင့္ယူထားတုန္းမွာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကၤာပူတီဗီက အစီအစဥ္ကေလးတခုအေၾကာင္း က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ အစီအစဥ္မွာ စကၤာပူက လူေတြရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ ဟာသစြက္ၿပီး တင္ျပထားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အားလုံးသိတဲ့အတုိင္း စကၤာပူမွာ လူတုိင္းဟာ စားသုတ္သုတ္၊ သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္။ တခ်ိန္လုံး အလ်င္စလုိ ႏုိင္ေနၾကတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ခဏတျဖဳတ္ စကားရပ္ေျပာေနမိလုိ႔ ေနာက္က ေက်ာ္တက္မယ့္လူက စိတ္မရွည္တဲ့အမူအရာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးတာမ်ဳိး၊ ညေနဖက္မွာ သမီးရည္းစားစုံတြဲ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္လာရာကေန လမ္းကူးေရာက္ကာနီး မီးစိမ္း မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ျပေနတာကုိျမင္ေတာ့ အက်င့္ပါေနတဲ့အတုိင္း ႐ုတ္တရက္ သုတ္ေျခတင္ေျပးၿပီး အလ်င္စလုိ လမ္းကူးတာမ်ဳိး စတဲ့ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ုိက္ကူးတင္ျပထားပါသတဲ့။

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကေတာ့ အခ်ိန္ေတြဆုိတာ ပုိမွပုိ။ ဘာလုပ္လုပ္ စိမ္ေျပနေျပနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ စိတ္ကလည္း ရွည္ၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကား အလာကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္တယ္။ မီးအလာကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္တယ္။ တီဗီမွာ ညဖက္လာတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ရဖုိ႔အေရး ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ မာရသြန္သတင္းႀကီးေတြၿပီးဆုံးသည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ၾကရတယ္။ အစုိးရ ႐ုံးျပင္ကႏၷားသြားရင္လည္း အလုပ္တခုၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ တေနကုန္ေအာင္ ေစာင့္ရတယ္။

ဘယ္ေနရာမဆုိ ၾကန္႔ၾကာတတ္ၿပီး ေစာင့္ရပါမ်ားေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြမွာ စိတ္ရွည္တဲ့ အက်င့္ အလုိအေလ်ာက္ ရလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အရာရာကိုလည္း သည္းခံတတ္လာတယ္။ ေတာ္႐ုံအဆင္မေျပမႈေတြကုိလည္း ေတာင့္ခံႏုိင္လာတယ္။ ဒုကၡသုကၡေတြကုိ ခါးစည္းရင္ဆုိင္လာႏုိင္ၾကတယ္။ မျပည့္စုံမႈေတြကုိလည္း လစ္လ်ဴ႐ႈလာႏုိင္ၾကတယ္။ တာေတလန္ေအာင္ မေကာင္းတဲ့ အစုိးရနဲ႔လည္း ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ ႏွစ္ပါးသြားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအေနနဲ႔ စိတ္မရွည္တဲ့ ေနရာဆုိတာ ရွိမွ ရွိပါေသးရဲ႕လားလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။

အဲသည္လုိ ေတြးမိကာမွ ျမန္မာေတြ စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ တေနရာကုိ ဘြားကနဲ သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒီ တေနရာကလည္း က်ေနာ့္စိတ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး စႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏုိင္တဲ့အရာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ဒီလုိပါ။

ရန္ကုန္က ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြမွာ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရပ္ကြက္ထဲက ဗီဒီယို႐ုံေတြမွာ သြားၾကည့္ရင္ျဖစ္ျဖစ္…. ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ဟာ ကြာစိ၊ ေနၾကာေစ့၊ အာလူးေၾကာ္၊ ဇီးထုတ္၊ အခ်ဥ္ထုတ္ စတဲ့ အစားအေသာက္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ႐ုံထဲကုိ ဝင္ၾကပါတယ္။ ႐ုံထဲမွာ အဲဒီအစားအေသာက္မ်ဳိးစုံကုိ အသံမ်ဳိးစုံထြက္ေအာင္ စားတတ္ၾကပါတယ္။ စကၤာပူမွာလည္း သိပ္မထူးလွဘူး။ ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္၊ အာလူးေၾကာ္၊ ခ်ီစ္ေဟာ့ေဒါ႔၊ နာခ်ဳိ၊ အေအးဘူး စတာေတြကုိ အမ်ဳိးစုံေအာင္ ဝယ္ယူစားသုံးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ အသံဗလံမ်ဳိးစုံကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြက စိတ္ရွည္သည္းခံတတ္ၾကပါေသးတယ္။ စိတ္မရွည္တဲ့ က႑ကုိ မေရာက္ေသးပါဘူး။

စကားစပ္မိလုိ႔ ၾကားျဖတ္ေျပာပါရေစဦး။ ေက်ာင္းသားဘဝ နယ္ကုိျပန္ေတာ့ ရြာထဲက ဗီဒီယုိ႐ုံမွာ တခါ သြားၾကည့္မိတယ္။ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ မင္းသားတခါထြက္လာတုိင္း က်ေနာ့္ေနာက္ဖက္နားဆီက “လွလုိက္သာ ဆရာမရယ္”၊ “ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္… လွလုိက္သာ” ဆုိတဲ့ မိန္းမသံက ထပ္ဖန္တလဲလဲ ထြက္လာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါ ဇာတ္လမ္းအစကေန ဇာတ္လမ္းဆုံးတဲ့အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ။ ေၾသာ္… ဒီမိန္းမႏွယ္၊ ဗီဒီယုိၾကည့္တာ မင္းသားကိုပဲ တခ်ိန္လုံး ၾကည့္႐ႈခံစားေနသလားမသိဘူးလုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိပါတယ္။။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေန႔က ဗီဒီယုိၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ပဲ အရသာပ်က္သြားပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ ေတာႀကဳိအုံၾကား ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ အရပ္ေဒသကမုိ႔ ဒီလုိျဖစ္တယ္မထင္ပါနဲ႔ဦး။ တခါက စကၤာပူ Golden Village ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ ကာတြန္းဇာတ္ကားတကား သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဇာတ္လမ္းစလုိ႔ မၾကာေသးခင္မွာပဲ…. ေနာက္ခုံမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ကေလးအေမက သူ႕ကေလးကုိ ဇာတ္လမ္း ျပန္ေျပာျပလုိက္၊ အာေမဋိတ္သံေတြ ထြက္လုိက္နဲ႔ အင္မတန္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာ ႀကဳံခဲ့ရပါေသးတယ္။ သူ႕အာေမဋိတ္သံကလည္း ၾကည့္ဦးဗ်ာ။ ဇာတ္ကားထဲမွာ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္က တခုခု အမွားလုပ္တယ္ဆုိပါစုိ႔။ ဥပမာ ခလုပ္တုိက္လဲက်တယ္ ဆုိပါစုိ႔။ သူ႕ဆီက ခ်က္ခ်င္းပဲ “အက္..အုိ”၊ ဒါမွမဟုတ္ “အုက္..အုိ” ဆုိတဲ့ အသံထြက္လာတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ တကားလုံး ၿပီးတဲ့အထိ အဲဒီ အက္အုိ နဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတယ္။

ေျပာရင္းနဲ႔ ေဘးေခ်ာ္ကုန္ၿပီ။ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပရိသတ္ကေတာ့ လူ႔ပါးစပ္ကထြက္တဲ့ အဲဒီလုိ အသံဗလံေတြကိုလည္း သည္းခံႏုိင္ၾကပါေပတယ္။ သူတုိ႔ စိတ္မရွည္တဲ့သဘာဝက ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ဘြားကနဲ ေပၚလာသလဲဆုိေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးကာနီး သုံးမိနစ္ေလာက္မွာ ေပၚလာတတ္တယ္ခင္ဗ်။ ဘယ္လုိစိတ္မရွည္တာလဲဆုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းကုိ ၿပီးေအာင္ ဆက္လက္ထုိင္ၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ႐ုပ္ရွင္က ျပေနတုန္း တန္းလန္းႀကီးပဲ ရွိေသးတယ္။ ပရိသတ္ေတြက အေမွာင္ထဲမွာ ထရပ္ၿပီး ထမီေတြျပင္ဝတ္၊ အက်ႌေတြဘာေတြ ဆြဲဆန္႔၊ အိတ္ေတြဘာေတြလြယ္ၿပီး ႐ုံျပင္ထြက္ဖုိ႔ တာစူေနၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ… တသက္လုံးေနလာခဲ့တဲ့ အိမ္ကုိ မျပန္ရေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ။ သုံးမိနစ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ ေစာင့္ပါဦးေတာ့လား။ ဘာအတြက္ ဒီေလာက္ ေလာေနၾကသလဲမသိ။ ၾကည့္ေနသူေတြကုိမွ အားမနာ။ တခါတေလ ကုိယ္က အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ထမေပးဘဲ ေပကပ္ထုိင္ေနၿပီး ဆက္ၾကည့္ေနရင္ ကုိယ့္ေရွ႕က အတင္းျဖတ္ျပန္ၿပီး ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိေတာင္ တက္နင္းသြားတတ္ၾကေသးတယ္။ တခါတေလ တခ်ဳိ႕႐ုပ္ရွင္ကားေတြက မထင္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ ႐ုတ္တရက္ ဇာတ္သိမ္းသြားၿပီး၊ “ၿပီးပါၿပီ” စာတန္းထုိးလုိက္မွ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးမွန္းသိလုိက္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ အဆုံးအထိ ၾကည့္ခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ မၿပီးခင္ ထျပန္ၾကတာပဲ။

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗီဒီယုိ႐ုံမွာ ၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပြဲၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးမွာ အဲဒီအက်င့္ရွိတယ္။ ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ကေလးကုိ ဘာေၾကာင့္ အဲသည္ေလာက္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ၾကသလဲဆုိတာ ကေန႔အထိ က်ေနာ္ျဖင့္ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ အံ့ေရာ။ အံ့ေရာ။
Read more

“ပညာဝယ္ႏွင့္ ေဗာ္လံတီယာမ်ား အေၾကာင္း”

က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာမ်ား၏ ကခုန္ပြဲ၊ တီးမႈတ္ပြဲ၊ သီဆုိပြဲမ်ားတြင္ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ နည္းနည္းေလးမွ ႏွစ္ၿခဳိက္၍ မရေသာ ဓေလ့ထုံးစံတခုုရွိသည္။ အျခားမဟုတ္။ မကျပရေသးမီ (သုိ႔မဟုတ္) တီးမႈတ္သီဆုိျခင္းမျပဳရေသးမီမွာပင္…. “က်ေနာ္မ်ား ပညာသည္လည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ ပညာဝယ္ကေလးေတြပါ။ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ” ဟု ႀကဳိတင္ေတာင္းပန္တတ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ယင္းတုိ႔ ပညာသည္ မဟုတ္သည့္ကိစၥကုိ အေထြအထူး ထုတ္ေျပာေနစရာမလုိပါ။ မ်က္ႏွာႀကီးေတြ ျမင္လုိက္တာႏွင့္ ဆူပါစတားမ်ား မဟုတ္သည္ကုိ ပရိသတ္က သိၿပီးသားျဖစ္သည္။ သက္ဆုိင္ရာ ကျပေဖ်ာ္ေျဖပြဲ မတုိင္မီက အခ်ိန္ယူကာ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကဳိးစားအားထုတ္ ေလ့က်င့္ခဲ့လွ်င္ ကျပသည့္ေနရာမွာ၌ အမွားအယြင္း အနည္းငယ္ ပါသြားေစဦး၊ ပရိတ္သတ္က ၄င္းတုိ႔ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈကုိေတာ့ အထင္းသား ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ေသးသည္ျဖစ္ရာ ခြင့္လႊတ္ေသာ မ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။

သုိ႔ပါလ်က္ မိမိကုိယ္ကုိယ္ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း ျဖစ္သလုိလုိ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ (Self-confidence) ေပ်ာက္ဆုံးေနသလုိလုိ၊ ပရိသတ္၏ ဂ႐ုဏာမဲ (Sympathy vote) ကုိ ရေအာင္ပဲ ျမႇဴဆြယ္ခ်င္သလုိလုိ အဓိပၸါယ္ေပါင္းမ်ားစြာထြက္ေသာ ထုိစကားကုိ မ႐ုိးႏုိင္ေအာင္ ေျပာေနၾကျခင္းအေပၚ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ရွိေတာ့သည္။ ပုိဆုိးသည္မွာ အဆုိပါပြဲအတြက္ လက္မွတ္ကုိ ပုိက္ဆံေပးကာ ဝယ္ယူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါက “အဲဒါဆုိလည္း ငါ႔ပုိက္ဆံသာ ျပန္ေပးပါေတာ့”ဟု ထေတာင္းခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္။ “American Idol”, “Britain got talent” စသည့္ ပြဲမ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ မကမီ၊ မဆုိမီ “ပညာဝယ္ကေလးမုိ႔ ခြင့္လႊတ္ပါ”ဟု ႀကဳိတင္ေတာင္းပန္သည့္ ျဖစ္ရပ္မွာ မရွိသေလာက္ ရွားလွေပသည္။

အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားမွာ အေပ်ာ္တမ္းအဆင့္၊ ဝါသနာရွင္အဆင့္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယင္းတုိ႔၏ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ဝါရင့္၊သမၻာရင့္ပညာရွင္ႀကီးမ်ားသဖြယ္ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ ပြဲမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါ၏။ ၿပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္ပုိင္းမ်ားထဲက ထုိသုိ႔ေသာ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈ၊ တင္ဆက္မႈ အဖက္ဖက္က ေကာင္းေသာ ပြဲမ်ားကုိ ၫႊန္ျပပါဆုိလွ်င္ ပုိလီေက်ာင္းသားကေလးမ်ား၏ TP Myanmar သႀကၤန္ပြဲမ်ားကို ၫႊန္းရမည္ထင္သည္။ အၿငိမ့္ခန္း၊ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ရြဲကုန္သည္ဇာတ္၊ ကရင္ႀကဳိးက်စ္အက၊ စံေတာ္ခ်ိန္အက စသည္တုိ႔မွာ ရင္ထဲကုိ စြဲၿငိလ်က္ က်န္ခဲ့ေပသည္။

ထုိ႔သုိ႔ မကမီ၊မဆုိမီ ေတာင္းပန္သည့္လုပ္ရပ္မ်ဳိးကုိ ဝါသနာရွင္အဆင့္က လုပ္သည္ကုိ ထားဦးေတာ့။ ပညာသည္ကလည္း ပညာသည္တန္မဲ့ ယင္းစကားမ်ဳိးကုိ ေျပာထြက္တတ္ၾကေသးသည္။ ကၽြႏု္ပ္ႏွစ္သက္ေသာ အမ်ဳိးသမီး အဆုိေတာ္တေယာက္က “သီခ်င္းတုိက္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရလုိက္လုိ႔ စာသားေတြ သိပ္မမွတ္မိဘူး။ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ” ဆုိတာမ်ဳိး စင္ျမင့္ေပၚက ေျပာသည္ကုိ ၾကားရဖူးေသးသည္။ ပညာရွင္မဆန္ဟုသာ ဆုိခ်င္ပါေတာ့သည္။ ဤသည္ကုိပင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈထုံးစံဟု အေယာင္ေယာင္ အဝါးဝါး လာေျပာပါက ထုိအက်င့္ကုိ ျပင္သင့္ၿပီဟု သေဘာရပါသည္။

ထုိသုိ႔ ဝါသနာရွင္ဆုိတုိင္း၊ အေပ်ာ္တမ္းဆုိတုိင္း၊ ပညာဝယ္ဆုိတုိင္း အမွားအယြင္းကို အၿမဲတေစ ခြင့္လႊတ္စိတ္ႏွင့္သာ ၾကည့္႐ႈအားေပးေနရလွ်င္ ဒင္းတုိ႔တေတြ ေတာ္အိေလ်ာ္အိေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ လုပ္ေနၾကသည္ကုိ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳရာ ေရာက္မေနေခ်ၿပီေလာ။ ေတာင္းပန္သူမ်ားအေနျဖင့္လည္း ကိစၥတရပ္ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားလုိစိတ္၊ ျပင္ဆင္လုိစိတ္ မရွိရာေရာက္မေနေခ်ၿပီေလာ။

ျဖစ္သင့္သည္မွာ ပရိတ္သတ္ကုိ ႀကဳိတင္ မေတာင္းပန္ပါႏွင့္။ ပရိသတ္က ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေကာင္းမေကာင္းကုိ သူ႕ဘာသူ ၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္ပါလိမ့္မည္။ ေကာင္းလွ်င္ ခ်ီးမြမ္းလက္ခုပ္သံေတြကို ခံယူလုိက္ပါ။ မေကာင္းလွ်င္လည္း ဆဲသံ၊ ေဝဖန္သံကုိ သတၱိရွိရွိ နာခံလုိက္ပါ။ သည္တႀကိမ္ မေကာင္းေသးလွ်င္ ေနာက္တႀကိမ္ ပုိေကာင္းရန္ ပုိမုိႀကဳိးစား အားထုတ္ရန္သာရွိသည္။ မည္သည့္အတြက္မွ ပရိသတ္ကုိ ႀကဳိတင္ေတာင္းပန္ေနစရာမလုိ။ အဲသည္လုိ မေကာင္းတေရာင္းေတြကုိ အၿမဲတေစ သည္းခံၾကည့္ေနရလွ်င္ ၾကာလွ်င္ အႏုပညာအရည္အေသြး က်ဆင္းသြားတာသာ အဖတ္တင္လိမ့္မည္။

ဤကား ဝါသနာရွင္မ်ား၊ အေပ်ာ္ထမ္းမ်ား၊ ပညာဝယ္မ်ားႏွင့္အၾကား အျမစ္တြယ္ေနေသာ အက်င့္ဆုိးႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ အျခား လူတန္းစား တမ်ဳိးရွိေသးသည္။ ယင္းကား ေဗာ္လံတီယာ (Volunteer ) ေခၚ မိမိသေဘာဆႏၵႏွင့္ မိမိ ပါဝင္လုပ္ကုိင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေဗာ္လံတီယာအခ်ဳိ႕မွာ စိတ္ထား မတတ္ၾက။ ယင္းတုိ႔ လုပ္ပုံကုိင္ပုံ ေနရာမက်၍ တစုံတေယာက္က ေဝဖန္သည္ဆုိလွ်င္…. “ေဟ့၊ ငါတုိ႔က လခစားေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြားကုိ အလကားေက်ာင္းေပးေနရတာ။ လာမေျပာနဲ႔” ဆုိသည့္ အခ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ခ်ဳိးတတ္ၾကေလသည္။

ေဗာ္လံတီယာလုပ္သည့္အတြက္ လခ မရသည္မွာ မွန္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မည္သူမဆုိ မိမိတာဝန္ယူထားေသာ အလုပ္ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေစရန္ေတာ့ စိတ္အားထက္သန္စြာ ႀကဳိးစားအားထုတ္သင့္ေပသည္။ ေဗာ္လံတီယာမွန္လွ်င္ ေတာ္အိေလ်ာ္အိေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ လုပ္ရမည္ဟု ဘယ္သူေျပာသနည္း။ မိမိအစြမ္းအစႏွင့္ ပင္ကုိယ္အရည္အခ်င္းအေလ်ာက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္လာခ်င္မွ ျဖစ္လာမည္ဆုိသည့္အခ်က္ကုိ နားလည္ေပးႏုိင္ေသာ္လည္း ေဗာ္လံတီယာမုိ႔ စည္းမရွိကမ္းမရွိလုပ္ျခင္း၊ တဝက္တပ်က္သာလုပ္ျခင္း၊ စိတ္မပါလက္မပါ လုပ္ျခင္းတုိ႔မွာကား ျဖစ္သင့္သည့္ ကိစၥမဟုတ္။

ထုိ႔အတူ ေဗာ္လံတီယာမုိ႔ အေဝဖန္မခံႏုိင္ဆုိသည့္ အယူအဆသည္လည္း လုံးဝ မွားယြင္းေနသည္။ ေဗာ္လံတီယာလည္း လုပ္ပုံကုိင္ပုံ အခ်ဳိးမေျပပါက သူမ်ားနည္းတူ ေဝဖန္ခံရမည္သာျဖစ္သည္။ ေဝဖန္ခံရသည္ႏွင့္ “ေတာ္ၿပီ။ အလကားလည္း လုပ္ေပးရေသးတယ္။ ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး သူမ်ားအေျပာေတာ့ မခံႏုိင္ေပါင္” ဟု ဆုိကာ လုပ္လက္စ အလုပ္ကုိ ပစ္ခ်ကာ ထြက္သြားလွ်င္ ထုိသူသည္ ေဗာ္လံတီယာအလုပ္ကုိ အမွန္တကယ္ ေစတနာရွိ၍ ဝင္လုပ္သည္ထက္ နာမည္ေကာင္းယူခ်င္႐ုံသက္သက္ ဝင္လုပ္သူမ်ဳိးသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေဗာ္လံတီယာျဖစ္ေစ၊ အေပ်ာ္ထမ္းျဖစ္ေစ၊ ဝါသနာရွင္ျဖစ္ေစ အမ်ားႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ အလုပ္တခုကို လုပ္ၿပီဆုိလွ်င္ ေကာင္းတာ၊မေကာင္းတာ ေနာက္ထားလုိ႔၊ ပညာသည္မ်ား၊ လခစားဝန္ထမ္းမ်ားနည္းတူ လုံေလာက္ေသာ ႀကဳိးစားမႈကုိေတာ့ စုိက္ထုတ္သင့္ၾကေပသည္။
Read more

“လံကေဓါ ႏွင့္ ပတ္သက္၍”

“ဒီေကာင္ သူ႕ကုိယ့္သူ လည္လွၿပီ မွတ္ေနတယ္။ ငါ႔ျမင္းကုိ တေနကုန္ ယူစီးသတဲ့ကြာ။ ငါကလည္း သူ႕ေလွကုိ တေနကုန္ ယူေလွာ္ပစ္လုိက္တာေပါ႔…. ဘာရမလဲ၊ ေဟာဟဲ….ေဟာဟဲ”

ဒါကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကာတြန္းေလးတခုပါ။ ဖတ္ရစဥ္ကေတာ့ မုိက္လုိက္တဲ့ ကုိယ့္လူရာလုိ႔ ရယ္ခ်င္ေပမယ့္… ေလာကႀကီးမွာ တခါတေလ အုိးရြဲ႕ကုိ စေလာင္းရြဲ႕နဲ႔ ဖုံးဖုိ႕ ႀကဳိးပမ္းရင္းနဲ႔ ကုိယ္တုိင္ ကာတြန္းထဲက လူမုိက္ဘဝ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ခဲ့ရတာေတြကုိလည္း ႀကဳံခဲ့ၾကဖူးမွာပါ။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း ဘယ္သူကုိမွ အရြဲ႕တုိက္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘဲ ေရႊဥေဒါင္းႀကီး ေျပာခဲ့သလုိ ကုိယ့္ရဲ႕သဘာဝမွာ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ စိတ္သ႑ာန္မွာ ဆူးႀကီးေတြ တေခ်ာင္းၿပီးတေခ်ာင္း ေပါက္လာၿပီး အလကားေနရင္း ေလာကႀကီးကုိ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနခဲ့တာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္ၾကပါတယ္။

ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲတခုမွာ လူငယ္ေတြကုိ ေျပာခဲ့ဖူးတာ ရွိသေပါ႔။ (အခုတေလာ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဆရာ့စကားေတြကုိ မၾကာခဏ သတိရေနတယ္။)

“မင္းတုိ႔ ေလာကႀကီးကုိ အရြဲ႕တုိက္လုိ႔ ေလာကႀကီးက ဘာျဖစ္သြားမွာတုန္း။ …. ငါကြာ၊ ေလာကႀကီးကုိ အခ်ဥ္ေပါက္လုိ႔ ခ်ီးနဲ႔ငုံေထြးပစ္လုိက္တယ္….ဆုိတာလုိ”
(ရယ္သံမ်ား)

ဆရာက ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာခဲ့တဲ့ အဲဒီလုိ ငုံေထြးတာမ်ဳိး ဆန္ဆန္ေတြလည္း ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိယ္တုိင္ျဖစ္ျဖစ္ တခါတခါ ႀကဳံေတြ႕တတ္တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ေလာကဓံကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ တုန္႔ျပန္တဲ့အခါ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ တုန္႔ျပန္တာက မွန္ကန္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အခုအခ်ိန္အထိ သတိလက္လြတ္နဲ႔ ေခါင္းပူစြာ တုန္႔ျပန္တတ္ဆဲပါ။

ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တသက္တာမွတ္တမ္းနဲ႔ အေတြးအေခၚမ်ားစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ အခ်ဳိ႕လူမ်ားက ေလာကဓံကုိ သြားၿဖဲကေလးနဲ႔ ခံႏုိင္ၾကတယ္ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္း ေဝဖန္ေရးသားထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕အေျပာကေတာ့ အဲဒီလုိ သြားၿဖဲကေလးနဲ႔ ခံႏုိင္တယ္ဆုိတာ နည္းနည္း ခ်ဲ႕ကားလြန္းတယ္လုိ႔ ထင္ပါသတဲ့။ သြားၿဖဲတယ္ဆုိကတည္းက မခ်ိသြားၿဖဲရာေရာက္သတဲ့။ အာသေဝါကုန္ခန္းသြားတဲ့ ဘုရား၊ ရဟႏၱာေတြ ေလာကဓံကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံတဲ့အခါမွာ အဲသလုိ သြားၿဖဲကေလးနဲ႔ ခံေနမယ္လုိ႔ သူမထင္ဘူးတဲ့။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ မတုန္မလႈပ္ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံတယ္လုိ႔ပဲ သူယူဆပါသတဲ့။

ဘယ္သူဟာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာသလဲ၊ ႀကံ႕ခုိင္မႈရွိသလဲ ဆုိတာကုိ ေရထဲမုိးထဲေရာက္တဲ့အခါ၊ အက်ဥ္းအၾကပ္ထဲ ေရာက္တဲ့အခါ သိသာထင္ရွားတတ္ပါတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ စုိင္းထီးဆုိင္သီခ်င္းထဲကလုိ ….ေရဆန္မွာ ေခ်ာခဲ့သမွ်၊ ေရစုန္မွာ ေမာဖုိ႔သာျပင္…ဆုိတာလုိ ဆင္းရဲတုန္းက ခံႏုိင္ရည္ရွိၿပီး ခ်မ္းသာမႈဒဏ္ကုိက်မွ ခံႏုိင္ရည္မရွိတာမ်ဳိးေတြကိုလည္း ႀကဳံရတတ္တယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ ေအာက္ေျခလြတ္တယ္၊ ဘဝေမ့တယ္လုိ႔လည္း ေခၚရမွာေပါ႔။

ေလာကဓံရွစ္ပါးဟာ ဘာလဲဆုိတာ အင္တာနက္ေပၚမွာ ႐ုိက္ၿပီး ရွာၾကည့္လုိက္ေတာ့ Planet Forum မွာ lynconqueror ဆုိသူက တင္ေပးထားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၿပီးသား ျဖစ္မွာေပမယ့္ ဒီမွာ ျပန္လည္ မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။

“ ေလာကသားေတြ အၿမဲေတြ႕ႀကဳံခံစားေနရေသာ တရားရွစ္ပါး၊ ဆင္ျခင္တုံကင္းေသာသူကုိ ႐ူးသြပ္တုန္လႈပ္ေစႏုိင္ေသာ သေဘာရွိ၏။

(၁) လာဘ - လာဘ္ ေပါမ်ား၍ တက္ႂကြတုန္လႈပ္ျခင္း။
(၂) အလာဘ - လာဘ္နည္း၍ ၫႇဳိးငယ္တုန္လႈပ္ျခင္း။
(၃) ယသ - အေႁခြအရံမ်ား၍ တက္ႂကြတုန္လႈပ္ျခင္း။
(၄) အယသ - အေႁခြအရံနည္း၍ ၫႇဳိးငယ္တုန္လႈပ္ျခင္း။
(၅) ပသံသာ - ခ်ီးမြမ္းခံရ၍ ဝမ္းေျမာက္တုန္လႈပ္ျခင္း။
(၆) နိႏၵ - အကဲ့ရဲ႕ ခံရ၍ ဝမ္းနည္းတုန္လႈပ္ျခင္း။
(၇) သုခ - ခ်မ္းသာကုိစြဲ၍ ဝမ္းသာတုန္လႈပ္ျခင္း။
(၈) ဒုကၡ - ဆင္းရဲကုိစြဲ၍ ၫႇဳိးငယ္ပူျပင္း စုိးရိမ္တုန္လႈပ္ျခင္း။ ” တုိ႔ ျဖစ္ပါသတဲ့။

လူရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာရင္ ဒီေလာကႀကီးထဲ ေရာက္လာတာနဲ႔ ေလာကဓံရွစ္ပါးထဲက အနည္းဆုံး တပါးပါးနဲ႔ ႀကဳံၾကရမွာပါ။ တခါတေလက်ေတာ့ လူတေယာက္ဟာ အေကာင္းေတြခ်ည္းႀကဳံေနရလုိ႔ ေလာကဓံကုိ မခံရဘူးလုိ႔ ထင္စရာရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း ေလာကဓံကုိ ခံေနရတာပါပဲ။ အေပၚမွာေျပာတဲ့အတုိင္း ဆင္ျခင္တုံကင္းေသာသူတုိ႔ကုိ ႐ူးသြပ္တုန္လႈပ္ေစႏုိင္ေသာ သေဘာရွိ၏ ဆုိတာလုိ ခ်မ္းသာကုိႀကဳံေပမယ့္ ဆင္ျခင္တုံတရားကင္းမဲ့ရင္ ပ်က္စီးကိန္းႀကဳံႏုိင္ပါေသးတယ္။

ေလာကဓံဆုိတာကို ေရွာင္လႊဲဖုိ႔ရာမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ႀကံ႕ခုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ ႀကဳိးစားၾကတာေပါ႔။
Read more

“ယမုံနာငါး ဂဂၤါငါး အစာဟပ္ ၿပဳိင္ၾကရာ၀ယ္”

“လူက တိရိစာၦန္ထက္ သာလြန္တယ္ဆုိေပမယ့္ ေနရာတုိင္းမွာ သာလြန္တာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတုိ႔… ဘယ္ေကာင္ ငါးနဲ႔ေရကူးၿပဳိင္ရဲသလဲ”

ေအာက္က နားေထာင္ေနေသာ ပရိသတ္ ေဝါကနဲ ပြဲက်သြားသည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲတခုတြင္ စာေရးဆရာတေယာက္ ေဟာေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။

“မင္းတုိ႔ သမင္ေလာက္လည္း အေျပးမသန္ႏုိင္ဘူး။ ဆင္ေလာက္လည္း ခြန္အားမႀကီးႏုိင္ဘူး။ လူဆုိတာ ရယကနဲ႔၊ မယကနဲ႔၊ ႀကံ႕ခုိင္ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးနဲ႔ စည္းစည္းလုံးလုံးေနၾကတယ္ဆုိေပမယ့္လည္း….. ေဟ့၊ ေလမထြားနဲ႔၊ ပ်ားကုိ မမီဘူးကြ”

ပရိသတ္ ပြဲက်သြားျပန္သည္။

“ေအး…. ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခြန္အားႀကီးလွပါတယ္ဆုိတဲ့ ဆင္ကုိ လူက ခုိင္းစားလုိက္တာပဲ။ ေရကူးသန္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ငါးကုိလည္း မွ်ားစားပစ္လုိက္တာပဲ။ ညီၫြတ္လွပါတယ္ဆုိတဲ့ ပ်ားဆုိလည္း ဖြပ္ၿပီး စားပစ္လုိက္တာပဲ။”

(ရယ္သံမ်ား)

“လူက တိရိစာၦန္ထက္ သာလြန္တဲ့အခ်က္ေတြထဲမွာ နံပါတ္တစ္… က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ႀကီးျခင္း၊ နံပါတ္ႏွစ္…. ကုိယ္က်င့္တရားရွိျခင္း၊ နံပါတ္သုံး…. အႏုပညာ၌ ခံစားတတ္ျခင္း……..”

ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ခ်ီၿပီး ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဆရာေအာင္သင္းေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံေတြက က်ေနာ့္နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ဆဲ။

မွန္လုိက္ေလဆရာရယ္…လုိ႔ စိတ္ထဲမွာလည္း တသသ ေရရြတ္မိပါတယ္။ ေဟာဒီေလာကႀကီးမွာ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္(ဆင္ျခင္တုံတရား)ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုိ႔ တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရသူေတြ၊ ကုိယ့္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ တိရိစာၦန္ပမာ ျဖစ္သြားရသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး မဟုတ္ပါလား။

ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ ဥပမာထဲက ငါးမွ်ားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကေလးကုိပဲ က်ေနာ့္ဘာသာ တဆင့္တက္ၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိပါတယ္။

ငါးနဲ႔လူ။
လူနဲ႔ငါး။

က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ပမာဏ အဆမတန္ ကြာျခားေနတယ္။ လူေတြက ငါးေတြ ႀကဳိက္တတ္တဲ့ တီေကာင္တုိ႔ ပုိးေကာင္တုိ႔ကုိ ငါးမွ်ားခ်ိတ္အဖ်ားမွာ အသာခ်ိတ္ၿပီး ငါးေတြၾကားထဲ ပစ္ခ်ၿပီး ျမႇဴဆြယ္တယ္။ ေရထဲက ချမာမ်ားကေတာ့ လူေတြရဲ႕ ပရိယာယ္ကုိ ဘယ္သိရွာပါ႔မလဲ။ ကုိယ္ႀကဳိက္တတ္တဲ့အစာေလးေတြ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ ဘြားကနဲေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ဟပ္ၿပီေပါ႔။ အဲဒီမွာတင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာတန္းလန္း တဖ်တ္ဖ်တ္လူးၿပီး ပါသြားေတာ့တာပဲ။

ဒါေပမယ့္ ငါးေတြပဲ ဒီလုိခံရတာလား။ မဟုတ္ေရးခ်မဟုတ္။ လူေတြမွာလည္း လူသားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါလ်က္ သတိမမူမိတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စိတ္ေတြက ဆင္ျခင္တုံတရားကုိ ဖုံးလႊမ္းသြားတဲ့အခါ ငါးနဲ႔မျခားေတာ့ဘဲ အစာကုိသာ ျမင္တတ္ၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္က ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကုိ မျမင္ေတာ့ဘဲ ေလာဘတႀကီး ဟပ္လုိက္မိလုိ႔ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တန္းလန္းပါသြားတဲ့ လူေတြလည္း ေဟာဒီေလာကႀကီးမွာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ငါးစာကုိသာျမင္တယ္၊ ခ်ိတ္ကုိေတာ့ မျမင္ဘူး” ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ုိးစကား ေပၚလာတာေပါ႔။ ဒါက က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ လူစင္စစ္က တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရတဲ့ ဥပမာ တခုကုိ ေပးတာပါ။

အလားတူပဲ။ ကုိယ္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ တိရိစာၦန္ကဲ့သုိ႔ ျပဳမူတတ္သူေတြကိုလည္း ဒီေလာကႀကီးမွာ မျမင္ခ်င္အဆုံး မဟုတ္ပါလား။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ ေျပာတယ္။ တိရိစာၦန္ေတြမွာ ကုိယ္က်င့္တရားတုိ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္တုိ႔ဆုိတာ မရွိဘူးတဲ့။ ျခေသၤ့တေကာင္အဖုိ႔ အစာစားကာနီးမွာ “ဒီသမင္မဟာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ သားငယ္ေလးေတြနဲ႔လား။ ငါစားလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူးေလ” ဆုိတာမ်ဳိး မေတြးဘူးတဲ့။ စားလုိက္တာပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူ႕ေလာကမွာလည္း အဲဒီလုိ တိရစာၦန္သာသာ လူစားမ်ဳိးေတြ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနတယ္။ ေက်ာင္းသားမွန္းမသိ၊ သံဃာမွန္းမသိ၊ အမ်ဳိးသမီးမွန္းမသိ၊ ျပည္သူမွန္းမသိ….. ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ ၿပီးေရာဆုိၿပီး မတရားသတ္ျဖတ္၊ ဖမ္းဆီး၊ ႏွိပ္စက္ ေနသူေတြ ရွိတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကုိ နအဖ စစ္အစုိးရက ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းပုံကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရမိေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရား ေပ်ာက္ဆုံးသြားလုိ႔ လူစင္စစ္က တိရိစာၦန္နဲ႔မျခား ျဖစ္သြားရတဲ့ ဥပမာ တခုကို ေပးတာပါ။

အဲဒီလုိ ကုိယ့္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးသူေတြနဲ႔ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးသူေတြ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕တဲ့အခါမွာလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ငါးမွ်ားပြဲေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္ခင္ဗ်။

ကုိယ္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးသူေတြက မိမိကုိယ္က်ဳိးအတြက္ ငါးစာကုိ ဗန္းျပၿပီး က်ဳိးေၾကင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆုံးသူေတြကုိ မွ်ားတတ္တယ္ခင္ဗ်။ မွ်ားတဲ့လူကမွ်ား… ဟပ္တဲ့လူက ဟပ္။ ျမင္ရတာ အေတာ္စိတ္မခ်မ္းသာစရာ၊ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းေပါ႔။

အခုလည္း ကုိယ္က်င့္တရားေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့ နအဖ စစ္အစုိးရက ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကဆုိတဲ့ ေရအုိင္ႀကီးထဲကုိ “အရပ္သားအစုိးရ”၊ “ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ” ဆုိတဲ့ ငါးစာကေလးေတြကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၿပီ။ ဒီအတုိင္း ရက္ရက္ေရာေရာ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ပစ္ခ်လုိက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ငါးမွ်ားသူတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တပ္ၿပီးမွ ပစ္ခ်လုိက္တာ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကေတာ့ တျခားဟုတ္႐ုိးလား။ “တတုိင္းျပည္လုံးကို ထာဝရ စစ္ကၽြန္ျပဳေရး” ဆုိတဲ့ (၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ မွာ မတရားအတည္ျပဳခဲ့တဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ဖြဲ႕စည္းပုံ) ထက္သန္ျမျမ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဧရာမ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးေပါ႔။

အဲ…. ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္က တခ်ဳိ႕ငါးေတြကလည္း အစာကုိျမင္တာနဲ႔ ဟပ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနၿပီ။ ပုထုဇဥ္ လူသားေတြရဲ႕ အသြင္သ႑ာန္မွာ သာမန္အားျဖင့္ ေအာက္ေျခမွာ ငုပ္လွ်ဳိးေနတဲ့ ေလာဘစိတ္ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ ႀကဳိက္တတ္တဲ့ ငါးစာကုိ ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလာဘနဲ႔ ေမာဟအျဖစ္ ပလုံစီၿပီး အေပၚကုိ တုိးထြက္လာတယ္။ အဲဒီ ေမာဟပလုံစီကေလးေတြကပဲ လူေတြရဲ႕ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ဉာဏ္မ်က္စိကုိ ပိတ္ဖုံးသြားၿပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကုိ မျမင္ေအာင္ လွည့္စားပစ္လုိက္တယ္။ အခုဆုိရင္ တခ်ဳိ႕ငါးကေလးေတြဟာ နအဖ ပစ္ခ်ထားတဲ့ အစာကုိ ဟပ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ဣေႁႏၵမရ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနရွာၿပီ။ ခပ္ေဝးေဝးက ငါးေတြကလည္း သူတုိ႔အနားကုိ အစာပစ္ခ်လာဖုိ႔အေရး “ဗြမ္းကနဲ” “ဗြမ္းကနဲ” ပြက္ၿပီး အသံေပးေနရရွာတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ကုိ ခုန္တက္ၿပီး ကုိယ္ေယာင္ျပရရွာတာေပါ႔။ အတင့္ရဲလြန္းတဲ့ ငါးအခ်ဳိ႕ကေတာ့ တံငါသည္ ထုိင္ေနတဲ့ေနရာနားကုိ တန္းသြားၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးေတြ ဟၿပီး ေစာင့္ဆုိင္းေနေလရဲ႕။ သေဘာကေတာ့... က်ဳပ္ပါးစပ္ႀကီးထဲကုိသာ တုိက္႐ုိက္ ပစ္ထည့္လုိက္ပါေတာ့... ေပါ႔ေလ။

ကုိယ္က်င့္တရားမဲ့တဲ့ နအဖဆုိတဲ့ တံငါသည္ကေတာ့ ၂ဝ၁ဝ က်ရင္ သူခ်ထားတဲ့ ငါးမွ်ားတံေတြကုိ အားကုန္သုတ္ၿပီး ဆြဲတင္ေတာ့မယ္။ အဲဒီက်ရင္ ႀကဳိးမွာတန္းလန္း တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလြန္႔ၿပီး ပါသြားတဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီးေတြကုိ ႐ႈစားၾကရပါဦးမယ္။

အင္းေလ…… သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ လုိ႔ပဲ ႏွလုံးသြင္းရဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။

“Two things are infinite: the universe and human stupidity; and I'm not sure about the the universe.”
- Albert Einstein -


(၂ဝ၁ဝ နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ့္အျမင္ကုိ ေနာက္ပုိင္းမွာ ပုိ႔စ္သပ္သပ္ ေရးပါဦးမယ္။)

ပူးတြဲဖတ္႐ႈရန္။.........။ သတိသာထားၾကေပေတာ့ ကြၽန္ပဲြစားတုိ႔ လာေခ်ၿပီ
Read more

“ေညာင္သီးကုိသာ စားရပါလိမ့္”

လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္က ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးထက္သန္သူ တပ္မေတာ္အရာရွိေဟာင္းတေယာက္နဲ႔ ခင္မင္မိတဲ့အေလ်ာက္ က်ေနာ္က တခုခုဆုိရင္ သူတုိ႔တပ္ထဲက လက္သုံးစကားနဲ႔ ေနာက္ေျပာင္တတ္တယ္။

“ဒီမယ္၊ ေဟ့လူ… ေရဘူးေပါက္တာမလုိခ်င္ဘူး။ ေရပါတာပဲ လုိခ်င္တယ္”

အံမယ္… သူကလည္း ေခသူမဟုတ္။ ဟာသဉာဏ္ ေတာ္ေတာ္ရႊင္တဲ့လူဆုိေတာ့….

“ဟုတ္ကဲ့….ကုိေပါ။ က်ေနာ္ ေရကုိ ဗုိက္ထဲမွာ ထည့္သယ္လာပါတယ္။ ကုိေပါ လုိခ်င္ရင္ ခြက္ခံလုိက္ပါ”

ဆုိတာမ်ဳိး ျပန္ခြပ္တတ္တယ္။ ေဘးက လူေတြကလည္း သူ႕ဟာသကုိ သေဘာက်ၿပီး တဟားဟားေပါ႔။

အခု သူ႕ဟာသကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရမိရင္း စဥ္းစားမိတာ တခုရွိတယ္။

“ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေရပါတာ အဓိက” ဆုိေပမယ့္လည္း သယ္လာပုံ သယ္လာနည္းကလည္း အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာကုိ ေတြးမိတယ္။ ေသာက္ေရခပ္ခုိင္းတာကုိ သုံးၿပီးသား မိလႅာအုိးနဲ႔ ခပ္လာခဲ့တယ္ဆုိပါစုိ႔။ ေသာက္ရမယ့္လူက ဘယ္သတီႏုိင္ပါဦးေတာ့မလဲ။ ခပ္လာတဲ့ ေရလည္း မသန္႔ရွင္းေတာ့ဘူးေပါ႔။ သယ္ယူပုံ သယ္ယူနည္းေၾကာင့္ ေသာက္ေရရဲ႕ အရည္အေသြး ပ်က္စီးသြားတယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ စကားစပ္မိလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ မဆုိင္လွေပမယ့္ က်ေနာ့္အသိ တိရိစာၦန္ေဆးကုဆရာဝန္တခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားဘဝ ကြင္းဆင္းစဥ္က ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံတခုကို ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဦး။

တခါက တိ၊ကု ေက်ာင္းသားတစုဟာ ၿမဳိ႕ျပနဲ႔ ေဝးလံသီေခါင္လွတဲ့ ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ သြားေရာက္ ကြင္းဆင္းၿပီး ကၽြဲႏြား၊ တိရိစာၦန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စစ္တမ္းေကာက္တာေတြ၊ ကၽြဲႏြားက်န္းမာေရးကြင္းဆင္းကုသတာေတြ၊ ပညာေပးတာေတြ လုပ္ရသတဲ့။ အဲဒီေခတ္က ေတာရြာဓေလ့ ေဖာ္ေရြတတ္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ မျပန္ခင္ ညေနဖက္မွာ ရြာထဲက အိမ္တအိမ္က ထမင္းဖိတ္ေကၽြးသတဲ့။ ဟင္းေတြကလည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ၊ ခ်က္ထားတာကလည္း ေဖာေဖာသီသီ၊ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း သေဘာေကာင္းဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြလည္း စားၾကတာ ေခါင္းမေဖာ္ဘူးေပါ႔။

“အားမနာနဲ႔၊ စားသာစားပါ ဆရာမေလးတုိ႔။ ထမင္းကုန္ရင္လည္း ထပ္ယူပါေနာ္”

“အုိ….စိတ္သာခ်။ ယူမွာ အစ္မႀကီး။ ပန္းကန္ထဲမွာ ကုန္တာနဲ႔ ယူၿပီပဲ”

အဲ…. တကယ္တမ္း ထမင္းကုန္လုိ႔ ထပ္ယူမယ္ လုပ္တဲ့အခါ အင္မတန္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ႀကဳံရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာလဲဆုိေတာ့ ထမင္းလုိက္ပြဲထည့္လာတဲ့ ထမင္းအုပ္က လူမမာေတြ သုံးတတ္တဲ့ မိလႅာအုိးႀကီးျဖစ္ေနပါသတဲ့။ ထမင္းထပ္ယူမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း လက္တြန္႕သြားတာေပါ႔။ အိမ္ရွင္က…

“အသစ္ႀကီးပါ ဆရာမတုိ႔ရယ္။ ဝယ္လာၿပီး တခါမွ မသုံးရေသးပါဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ႕။ အိမ္မွာ ထမင္းလုိက္တဲ့ ေႂကြအုပ္ မရွိလုိ႔ပါ”……. လုိ႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပာရွာပါသတဲ့။

ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အိမ္ရွင္ေျပာတာကုိေတာ့ ယုံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မုိ႔လား။ အသစ္ႀကီးပါ ဆုိေပမယ့္လည္း ဘာႀကီးမွန္းသိေနေတာ့ စားရမွာ မသတီဘူးေပါ႔။ အဲဒီမွာ ေစာေစာက “ထပ္ယူမွာ၊ စိတ္သာခ်” ေျပာထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း အိမ္ရွင္ကုိ အားနာေတာ့ အီလည္လည္နဲ႔ပဲ ထမင္းထပ္ယူၾကရသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကားမွာ ေနာက္ႀကဳံတုိင္း ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ေမာစရာ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးတခု ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ႔။

ဒါေတာင္မွ တကယ္မသုံးရေသးတဲ့ မိလႅာအုိးေနာ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အဲသည္လုိ သူ႕ေနရာနဲ႔ သူမဟုတ္ဘဲ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ လုပ္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးႀကဳံရရင္ နားထဲမွာ “အသစ္ႀကီးပါ ဆရာမတုိ႔ရယ္။ တခါမွ မသုံးရေသးပါဘူး” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ အူထဲမွာ က်လိက်လိ ျဖစ္ရပါတယ္။ (ဒီထမင္းအုပ္ကိစၥက အခ်ပ္ပုိပါ။)

ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ေရသယ္တဲ့ ကိစၥကေန ေနာက္တဆင့္တက္စဥ္းစားျပန္ရင္ လူ႕ေလာကမွာ လူေတြကုိ အက်ဳိးရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြနဲ႔၊ လုပ္ရပ္ပဓာန၀ါဒီေတြလုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ခြဲျခားရမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ပထမတမ်ဳိးက ဘယ္နည္းပဲသုံးသုံး အက်ဳိးရလဒ္ေကာင္းဖုိ႔သာ ပဓာန ဆုိတဲ့လူမ်ဳိးေတြပဲ။ ဒီလူမ်ဳိးေတြဟာ လုိခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ဘယ္လမ္းကသြားရသြားရ သင့္ေတာ္တယ္၊ တရားတယ္၊ မွန္ကန္တယ္လုိ႔ ယူဆတတ္ၾကတယ္။

ဒုတိယတမ်ဳိးကေတာ့ ပန္းတုိင္ကုိ သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ လုပ္ရပ္တခုခ်င္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့လုပ္ရပ္လား၊ မွန္ကန္တဲ့လုပ္ရပ္လား၊ သင့္ေတာ္တဲ့ လုပ္ရပ္လား၊ တရားတဲ့ လုပ္ရပ္လား စတဲ့အခ်က္ေတြကုိ ဦးစားေပးတယ္။ လုပ္ရပ္တခုခ်င္းေကာင္းခဲ့ရင္ အဆုံးသတ္ရလဒ္လည္း မုခ်ေကာင္းမယ္လုိ႔ သူတုိ႔ ယုံၾကည္ၾကတယ္။ တကယ္လုိ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဆုံးရလဒ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ေတာင္ လုပ္ခဲ့သမွ်ေတြဟာ မွန္ကန္ခဲ့တဲ့အတြက္၊ တရားမွ်တမႈရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ေျဖသာတယ္လုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားမွာ ပထမအမ်ဳိးအစား (အက်ဳိးရလဒ္ပဓာနဝါဒ)ဟာ အစြန္းေရာက္စြာ က်င့္သုံးလာရင္ လူ႕ေလာကအတြက္ အႏၱရာယ္ႀကီးမားတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။

အခ်ဳိ႕ေသာ အမႈကိစၥေတြမွာ နည္းလမ္းတမ်ဳိးထက္ ပုိသုံးႏုိင္ၿပီး နည္းလမ္းေတြအေနနဲ႔လည္း ေကာင္းျခင္းဆုိးျခင္း ခြဲျခားစရာမလုိတဲ့ နည္းလမ္းမ်ဳိးေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ…. ပန္းကန္ထဲက ေက်ာက္ေက်ာတုံးေလးကုိ ဇြန္းနဲ႔ပဲ ေကာ္စားစား၊ ခက္ရင္းနဲ႔ပဲ ထုိးစုိက္ၿပီးစားစား၊ ဒါမွမဟုတ္ သြားၾကားထုိးတံလုိ တုတ္တံေလးနဲ႔ ထုိးၿပီးစားစား၊ လက္နဲ႔ပဲ ေကာက္စားစား ဘယ္နည္းနဲ႔ စားစား သိပ္အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ဘယ္နည္းက ပုိသင့္ေလ်ာ္တယ္လုိ႔ အထူးတလည္ ဝိဝါဒ ကြဲျပားေနစရာမလုိပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ ကုိယ္ေရာက္ေနရာ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ကုိ သတိျပဳသင့္ပါေသးတယ္။ ကုိယ္တေယာက္တည္း စားေနတာ ဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူးေပါ႔။

ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကိစၥရပ္ေတြမွာေတာ့ နည္းလမ္း (သုိ႔မဟုတ္) လုပ္ရပ္ဟာ ရလဒ္ထက္ ပိုမုိ အေရးႀကီးေနတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ…. စာေမးပြဲေျဖတဲ့ ကိစၥ ဆုိပါစုိ႔။ စာေမးပြဲဆုိတာ လူတေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကုိ စစ္ေဆးတဲ့ ျဖစ္စဥ္တခုပဲ။ အဲဒီ စာေမးပြဲေျဖဆုိျခင္းျဖစ္စဥ္မွာ စာေမးပြဲေအာင္ျခင္းဆုိတာဟာ အက်ဳိးရလဒ္ေကာင္းတခု ဆုိပါစုိ႔။

အဲဒီရလဒ္ကုိ ရေအာင္ ႀကဳိးစားရာမွာ နည္းလမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိမယ္။ တနည္းက ကုိယ္ေျဖဆုိရမယ့္ ဘာသာရပ္ကုိ ေက်ေက်ညက္ညက္ နားလည္ေအာင္ ေစ့ေစ့ငုငု ႀကဳိးစားေလ့လာထားမယ္။ ေနာက္တနည္းက သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ ဘာေမးေမး ေျဖႏုိင္ေအာင္ ၾကက္တူေရြးက်က္ က်က္ၿပီး အာဂုံေဆာင္ထားမယ္။ ေနာက္တနည္းက စေပါ႔တ္႐ုိက္ၿပီး ေရြးက်က္မယ္။ ေနာက္တနည္းက စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ခုိးခ်မယ္။ ေနာက္တနည္းက ဆရာဆရာမကုိ လာဘ္ထုိးၿပီး ေမးခြန္းကုိ ႀကဳိသိေအာင္ လုပ္ထားမယ္။

အဲဒီအထဲမွာ စေပါ႔႐ုိက္တဲ့နည္း (ေရြးက်က္တဲ့နည္း)က လြဲလုိ႔ က်န္တဲ့နည္းအားလုံးဟာ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ တူညီတဲ့ ရလဒ္ကုိ ရႏုိင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမဆုံးနည္းက လြဲရင္ က်န္တဲ့နည္းအားလုံးမွာ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ စာေမးပြဲဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ နားလည္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) ကၽြမ္းက်င္မႈ (သုိ႔မဟုတ္) အရည္အခ်င္းကုိ စစ္တာျဖစ္လုိ႔ က်န္တဲ့နည္းလမ္းေတြကုိ သုံးခဲ့တဲ့လူဟာ စာေမးပြဲေတာ့ ေအာင္ခ်င္ေအာင္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာရပ္မွာ အရည္အခ်င္းရွိသူတေယာက္ေတာ့ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး။ တနည္းေျပာရရင္ အဲဒီလူရဲ႕ ေအာင္ျမင္ျခင္းမွာ တန္ဘုိး ကင္းမဲ့ေနတယ္။ အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေနတယ္။ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးဖုိ႔ မိဘကုိယ္တုိင္က အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳခဲ့တယ္ဆုိရင္ အဲဒီမိဘဟာ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ခ်စ္ရာမေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္တယ္။ မိမိရင္ေသြးကုိ လူညံ့ကေလးျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးလုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။

ဒါက ဥပမာ တခုပဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီလုိ ရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြေၾကာင့္ အလားတူ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တဲ့ အျခားဥပမာေတြေပးရရင္….

ကစားပြဲမွာ ႏုိင္ရင္ၿပီးေရာ…. လူခ်ၿပီး ကစားရ၊ ကစားရ။ ညစ္ၿပီး ကစားရ ကစားရ… ဆုိတဲ့ အားကစားစိတ္မရွိတဲ့ အားကစားသမားေတြ ေပၚေပါက္လာႏုိင္တယ္။

စီးပြားရွာရာမွာလည္း ခ်မ္းသာရင္ၿပီးေရာ… ဘယ္နည္းသုံးရ သုံးရ…. ဆုိတဲ့ ဝိသမေလာဘသားေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။

ႏုိင္ငံကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရာမွာလည္း…..အာဏာရရင္ၿပီးေရာ။ ဘယ္နည္းလမ္းသုံးရ…သုံးရ ဆုိတဲ့ အာဏာရွင္ေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ နအဖကုိ သတိရၾကပါ။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ အက်ဳိးရလဒ္ပဓာန၀ါဒီေတြေၾကာင့္ ေလာကႀကီး ဘယ္ေလာက္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနရတယ္ဆုိတာကုိ ရွင္းလင္းေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

အလားတူပဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာလည္း ဒီမုိကေရစီရရင္ၿပီးေရာ…. ဘယ္နည္းကုိ သုံးရသုံးရ ဆုိတဲ့လူမ်ဳိးေတြေပၚလာျပန္ပါတယ္။

ဒီမုိကေရစီရဖုိ႔ ဘယ္နည္းပဲသုံးရသုံးရဆုိတဲ့ အယူအဆကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လုိမွ လက္ခံလုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ ပန္းတုိင္ရလဒ္ဆုိတာထက္ နည္းလမ္းလုိ႔ ေျပာရင္ပုိမွန္မယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ပါဝင္တဲ့ လူအမ်ားစုက ဒီမုိကေရစီနည္းက်တဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ မက်င့္သုံးသေရြ႕ အဲဒီ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ ဒီမုိကေရစီမထြန္းကားႏုိင္ပါဘူး။ တခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဘာစနစ္ျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးဘူး။ နအဖ ျပဳတ္က်ရင္ေတာ္ၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လာတဲ့ ေမာင္ပုလဲ ဒုိင္း၀န္ထက္ မကဲဘူးလုိ႔ ဘယ္သူအာမခံႏုိင္သလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ ဦးေဆာင္ေနတဲ့လူေတြဟာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ယုံလည္းယုံၾကည္ရမယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္း လက္ေတြ႕ ျပဳမူက်င့္ႀကံ ေနထုိင္ေျပာဆုိ ျပၾကရမယ္။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ ပါးစပ္က ဘုရားဘုရား။ လက္က ကားယား ကားယား ဆုိတာလုိ အဲဒီႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ဆုိသူေတြအေပၚမွာ ယုံၾကည္မႈ တစထက္တစ ေလ်ာ့ပါးသြားပါလိမ့္မယ္။

ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာၾကရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုန္းကလည္း လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔ ဖက္ဆစ္နဲ႔ေတာင္ ေပါင္းခဲ့ရတာမဟုတ္ပါလားလုိ႔ တခ်ဳိ႕က ေမးၾကတယ္။ ဒီေမးခြန္းဟာ မတူညီတဲ့အရာေတြကုိ ေရာေထြးစဥ္းစားရာက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေမးခြန္းလုိ႔ ျမင္ပါတယ္။

နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္က တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖုိ႔အတြက္ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ေပါင္းေပါင္း၊ အရင္းရွင္နဲ႔ေပါင္းေပါင္း စနစ္က အေရးမႀကီးလွဘူး။ ဥပမာ… အခုေန ျမန္မာျပည္ကုိ ယုိးဒယားကေန က်ဴးေက်ာ္ရန္စ တုိက္ခုိက္လာတယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ကုိယ့္တုိင္းျပည္၊ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔အတြက္ ယုိးဒယားကုိ ခံတုိက္ရမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္တ႐ုတ္ကပဲ ကူညီကူညီ၊ ဒီမုိကေရစီ အိႏၵိယက ကူညီကူညီ၊ ရတဲ့ အကူအညီကုိ ယူရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီတုိက္ပြဲဟာ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ။ စနစ္တခုေျပာင္းလဲဖုိ႔ တုိက္ပြဲမဟုတ္ဘူး။

ဒါေတာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနနဲ႔ ဖက္ဆစ္ေတြကုိ ေပါင္းမိတာ မွားၿပီဆုိတာ သူအေစာႀကီးကတည္းက ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္၀င္လာကတည္းက ျပန္ခ်ဖုိ႔ တပါတည္း စီစဥ္ေတာ့တာပဲ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဒီမုိကေရစီနည္းနာေတြကုိ အားေပးတယ္၊ က်င့္ႀကံတယ္၊ ျပဳမူတယ္ဆုိတာေတြကုိ အထင္အရွား ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ တုိင္းျပည္ကုိ တုိင္းတပါးလက္ေအာက္က လြတ္လပ္ေအာင္ တုိက္ခုိက္ရာမွာ စနစ္က ပဓာနမက်ခဲ့ဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ဆီက အကူအညီယူသည္ျဖစ္ေစ၊ အရင္းရွင္ဆီက အကူအညီယူသည္ျဖစ္ေစ လြတ္လပ္ဖုိ႔သာ ပဓာနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလုိ တုိင္းျပည္ကုိ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ကူးေျပာင္းရာမွာေတာ့ သုံးခ်င္တဲ့ နည္းကို သုံးလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္စဥ္ႏွစ္ခုဟာ သေဘာသဘာ၀ လုံးဝမတူျခားနားေနတယ္။

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ စကားကုိ ကုိးကားရမယ္ဆုိရင္…. “အိမ္တအိမ္မီးေလာင္ေနရင္ ေရသန္႔နဲ႔ပက္ပက္၊ သဲနဲ႔ ပက္ပက္၊ ဗြက္နဲ႔ပက္ပက္၊ ေျမာင္းပုပ္ထဲက ႐ႊံ႕ပုပ္နဲ႔ ပက္ပက္ ကိစၥမရွိဘူး။ မီးေလာင္တဲ့ အိမ္ကုိ မီးၿငိႇမ္းသတ္တဲ့ ကိစၥမွာ တရားမွ်တဖုိ႔မလုိဘူး၊ တန္ဘုိးေတြ ေစာင့္ထိန္းေနဖုိ႔မလုိဘူး။ (ဒါေတာင္ အိမ္ထဲမွာ ပီကာဆုိပန္းခ်ီကားလုိ အဖုိးတန္ပန္းခ်ီကားေတြ ရွိေနလုိ႔ အဲဒီလုိ တန္ဘုိးရွိတာေတြကုိ မပ်က္စီးေစခ်င္ရင္ ရႊံ႕ပုပ္နဲ႔ ပက္မယ့္ကိစၥကုိ ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ၿပီး စဥ္းစားသင့္ေသးတယ္။) ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးကုိ မီးေလာင္ေနတဲ့ အိမ္နဲ႔ ႏႈိင္းတာကေတာ့ အင္မတန္ ႐ုိးစင္းလြန္းတယ္။ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းျခင္းမွာ တိက်တဲ့ နည္းလမ္းေတာ့မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိက်တဲ့ ဝိေသသလကၡဏာေတြေတာ့ ရွိတယ္ဗ်ာ”….တဲ့။

က်ေနာ္ သူ႕စကားကုိ အရမ္းႀကဳိက္တယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔သြားရ သြားရ အေရးမႀကီးဘူး၊ ေရာက္မယ္လုိ႔ ေတြးထင္တဲ့လူေတြဟာ နအဖရဲ႕ ေတြးေခၚပုံနဲ႔ ဘာမွ မျခားနားဘူးဆုိတာကုိ သြားေတြ႕ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ နအဖ စစ္အစုိးရကလည္း သူတုိ႔ စိတ္တုိင္းက် ေရးဆြဲထားတဲ့ လမ္းျပေျမပုံအတုိင္း စည္းကမ္းရွိေသာ ဒီမုိကေရစီတုိ႔၊ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကုိက္ညီေသာ ဒီမုိကေရစီတုိ႔ စသျဖင့္ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းေတြအတုိင္း သြားဖုိ႔ ႀကဳိးစားေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။ “အဲဒီနည္းနဲ႔ ေရာက္မယ္ထင္ရင္ အသာမွိန္းၿပီး လုိက္သြားၾကေပါ႔။”…လုိ႔ တုိက္တြန္းရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

“ဟာ….နအဖဆုိတာက ယုတ္မာတဲ့အေကာင္ေတြကြ၊ ဒီေကာင္ေတြက ဒီမုိကေရစီကုိ တကယ္သြားခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအေကာင္ေတြမုိ႔ မယုံၾကည္ႏုိင္တာ။ က်န္တဲ့လူေတြက ဒီေလာက္မဆုိးဘူး”…လုိ႔လည္း လာမေျပာပါနဲ႔။ နအဖကလည္း သူ႕ပါးစပ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ ဒီမုိကေရစီကုိ သြားခ်င္ပါတယ္လုိ႔ တခ်ိန္လုံးေျပာေနပါတယ္။ ဦးသန္းေရႊ တႏွစ္တခါေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖကုိ ဘာလုိ႔မယုံၾကည္ရသလဲ။ နအဖ အတိတ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ အခု ပစၥဳပၸာန္မွာ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး၊ သူတုိ႔လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ ဝိေသသလကၡဏာေတြၾကည့္ၿပီး ဒီမုိကေရစီရဲ႕ ဝိေသသလကၡဏာေတြနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးဆန္႔က်င္ေနတဲ့အတြက္ မယုံၾကည္ႏုိင္တာေပါ႔။

လူေတြဆုိတာ ကုိယ္ေတြးႀကံသမွ် အေတြးေတြ၊ ကုိယ္ျပဳသမွ် လုပ္ရပ္ေတြ၊ ကုိယ္ေျပာသမွ် အေျပာအဆုိေတြကေန ကုိယ့္သဘာဝကုိ အၿမဲ ျပန္လည္ ထုဆစ္ေနတယ္ဆုိတာ သတိျပဳမိပါတယ္။။ ဒီကေန႔ ဒီမုိကေရစီနည္းလမ္းေတြ၊ အက်င့္အႀကံေတြကုိ ကုိယ္တုိင္မလုိက္နာႏုိင္တဲ့သူ၊ လူ႕အခြင့္အေရးကုိ ကုိယ္တုိင္ ေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိသူေတြဆုိရင္ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားပါလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေႂကြးေၾကာ္ေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာေနပါေစ၊ ဒီလူေတြကုိ ယုံၾကည္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အခု အာဏာမရေသးခင္မွာေတာင္ ဒီေလာက္ စည္းကမ္းမဲ့တာ။ ဒီေလာက္ ကုိယ့္အလုိဆႏၵကုိယ္ မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္တာ။ ဒီေလာက္ အၾကမ္းဖက္ဝါဒကုိ ႏွစ္ၿခဳိက္တာ။ အာဏာရၿပီးရင္ နအဖထက္ ဆယ္ျပန္ေလာက္ ဆုိးႏုိင္တယ္ဆုိတာ ေတြးၾကည့္ယုံမွ်နဲ႔ သိႏုိင္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ ဦး၀င္းတင္တုိ႔ ကုိမင္းကုိႏုိင္တုိ႔ကုိ ေလးစားၾကတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ ယုံၾကည္သက္၀င္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ Principle ကုိ ဘယ္လုိအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မွ မခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔ ယုံၾကည္သက္၀င္တဲ့ တန္ဘုိးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မခ်ခဲ့ဘူး။ အခုထိလည္း ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ စြဲကုိင္ဆဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတုိ႔ကုိ အခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ ယုံၾကည္တယ္။ ေလးစားတယ္။

ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ေလနာထေနတဲ့ ရဟန္းႀကီးတပါးကို ေလနာသက္သာေအာင္ မြန္းလြဲအစာစားဖုိ႔ တုိက္တြန္းတဲ့အခါ “ငါ႔ကုိယ္ထဲကအူေတြ အစာဆာလုိ႔ ငါ႔ကုိယ္အျပင္ဖက္ကုိ ထြက္ၿပီး အစာရွာေခ်ဦးေတာ့၊ ငါကေတာ့ စည္းကမ္းကုိ မေဖာက္ဖ်က္ႏုိင္ပါ” ဆုိတာမ်ဳိးေျပာၿပီး အစာမစားပဲ ေနခဲ့တာရွိတယ္။ အဲဒီလုိ အသက္နဲ႔လဲၿပီး သံမဏိစည္းကမ္းရွိသူေတြကို က်ေနာ္ေလးစားတယ္။ ေပ်ာ့ခ်ည္ေပ်ာင္းခ်ည္ ဖေယာင္းစည္းကမ္းသမားေတြကုိေတာ့ မယုံစားဝံ့ဘူး။ အုိင္းစတုိင္းကလည္း ေျပာခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ အေသးအဖြဲမွာေတာင္ မယုံၾကည္ရတဲ့လူေတြကို ႀကီးႀကီးမားမားကိစၥေတြမွာ သာၿပီးေတာ့ေတာင္ မယုံၾကည္သင့္ဘူးဆုိတာကုိေပါ႔။

ဒီေတာ့ ကုိယ္လုပ္သမွ်အလုပ္(ကံ)ဟာ ကုိယ့္ပုံရိပ္၊ ကုိယ့္သဘာဝနဲ႔ ကုိယ့္လားရာကုိ ထုဆစ္ေနတာ လူတုိင္း သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ေညာင္ပင္စုိက္ၿပီး ပန္းသီးစားခ်င္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ေညာင္ပင္စုိက္ရင္ ေညာင္သီးပဲ စားရမွာေပါ႔။ ေညာင္ပင္စုိက္ၿပီး ပန္းသီးစားရလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ေနတယ္ဆုိရင္ ေသသာ ေသသြားမယ္။ ပန္းသီးကုိေတာ့ စားလုိက္ရမွာမဟုတ္။ ကံမေကာင္းရင္ “ေညာင္ပင္တေစၦ ေဝေလေလ၊ နင္ဘာသီးစား ေညာင္သီးစား” ဘဝေရာက္သြားႏုိင္ပါေၾကာင္း။
Read more

“ထူးေပဆန္းေပသည္…”

(စကၤာပူႏုိင္ငံမွာ ၉ ႏွစ္ၾကာ ေနထုိင္သြားခဲ့တဲ့ ဂ်ာမန္ႏုိင္ငံသားတေယာက္ရဲ႕ ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္ေတြလုိ႔ အဆုိရွိပါတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာပါ။ ဒါေပမယ့္ စကၤာပူကအေျခအေနေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး မွန္ကန္စြာ ထင္ဟပ္ျပႏုိင္ၿပီး ၿပဳံးခ်င့္စဖြယ္လည္းျဖစ္လုိ႔ ဘာသာျပန္လုိက္ပါတယ္။)

၄၄ ႏွစ္ၾကာ စီးပြားေရးနဲ႔ ႐ုပ္ဝတၳဳပုိင္းဆုိင္ရာအရ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့တဲ့ေနာက္ပုိင္း စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြမွာ ထူးဆန္းတဲ့ အျပဳအမူ အေလ့အထေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါသတဲ့။

သူတုိ႔ဟာ အိမ္ (သုိ႔မဟုတ္) တုိက္ခန္း တခန္းကုိ ေငြအေျမာက္အျမား ေပးဝယ္ၿပီး ပရိေဘာဂေတြနဲ႔ နန္းေတာ္ႀကီးတမွ် ျပင္ဆင္တတ္ၾကပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အိမ္မွာ ေနတဲ့အခ်ိန္က နည္းပါးၿပီး အျပင္မွာ၊ အထူးသျဖင့္ အလုပ္ထဲမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာ မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ သန္းခ်ီတန္တဲ့ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြကုိ အမွန္တကယ္ စံစားေနၾကသူေတြကေတာ့ သူတုိ႔အိမ္က အိမ္ေဖာ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသတဲ့။

သူတုိ႔ဟာ ေမာ္ေတာ္ကားေတြကုိ ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ယူၾကတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ေမာ္ေတာ္ကားေစ်း အျမင့္ဆုံးႏုိင္ငံလုိ႔ေတာင္ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဝယ္ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီကားကုိ အိမ္မွာပဲ ရပ္ထားေတာ့တယ္။ အျပင္မွာ ထုတ္ေမာင္းဖုိ႔ အင္မတန္ေစ်းႀကီးပါတယ္။ ERP လုိ႔ေခၚတဲ့ လမ္းဂိတ္ေၾကးေကာက္တဲ့ ဂိတ္ေတြဟာ အမ်ားအျပား ရွိေနၿပီး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ရပ္နားခကုိလည္း ေနရာတုိင္းလုိလုိမွာ ေပးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူတုိ႔ကားကုိ အိမ္မွာ ရပ္ထားၿပီး အဖုိးအခသက္သာစြာနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ အမ်ားသုံး သြားလာေရးစနစ္ (ဘတ္စ္ကား၊ MRT စသည္) ကုိပဲ သုံးၾကဖုိ႔ တြန္းအား အေပးခံရပါတယ္။

စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြ ခရီးထြက္ၾကတဲ့အခါ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈမယ့္အစား ေရွာ့ပင္း (ေစ်းဝယ္) ထြက္ၾကပါတယ္။ အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ စကၤာပူက တ႐ုတ္တန္းနဲ႔ ညေစ်းေတြမွာ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေပါေပါေလာေလာ ဝယ္လုိ႔ရတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ႏုိင္ငံျခားမွာ အသည္းအသန္ ေစ်းဆစ္ၿပီး ဝယ္ယူတတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့… အဲဒီလုိ ေစ်းဆစ္ၿပီး ဝယ္ႏုိင္ခဲ့တာကုိပဲ ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကပါေသးတယ္။

စကၤာပူႏုိင္ငံသားအမ်ားစုဟာ ရွင္သန္ႏုိင္ဖုိ႔ အသည္းအသန္ မနည္း႐ုန္းကန္ေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေက်နပ္လုိ႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားမိရင္ “မေက်နပ္ရင္ ထြက္သြားလုိက္” လုိ႔လည္း အေျပာခံရတတ္ပါေသးတယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝၿပီး စကၤာပူက ဘဝကုိ အင္မတန္ သေဘာက်ႏွစ္သက္ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံသားမ်ားကေတာ့ အေရးအေၾကာင္းဆုိရင္ ဒီသုခဘုံကေလးကေန အလွ်င္အျမန္ထြက္သြားႏုိင္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ အိမ္ေတြယာေတြ ဝယ္ယူထားၾကပါတယ္။

စကၤာပူႏုိင္ငံသားအမ်ားစုဟာ ဒီႏုိင္ငံကေန ေရႊ႕ေျပာင္းေျပးႏုိင္ဖုိ႔ စဥ္းစားေနၾကတယ္။ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျခားႏုိင္ငံမ်ားမွ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်လာသူ လူသစ္မ်ားကေတာ့ သူတုိ႔ေနရာကို အစားထုိးဝင္ေရာက္ေနၾကေလရဲ႕။

အထူးဆန္းဆုံးကေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံသားေတြဟာ သူတုိ႔ အစုိးရရဲ႕ ေပၚလစီေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အၿမဲတေစ ၿငီးတြားေျပာဆုိေနတတ္ၾကေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း ေရာက္ေရာ ဒီအစုိးရကုိပဲ မဲထည့္ၿပီး အာဏာျပန္လည္ အပ္ႏွင္းတတ္ၾကပါတယ္။

မူရင္းကို ဖတ္႐ႈရန္။.............။ The Bizarre Behaviour of Singaporeans
Read more
မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs