“စကၤာပူက ေျပာင္းလဲမည့္ အခုိက္အတန္႔ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္း”

Share |
(Ngee Ann ပုိလီတကၠနစ္၊ mass communication ဘာသာရပ္ ပထမႏွစ္တြင္ တက္ေရာက္သင္ယူေနေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံသား အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ Dhevarajan Devadas ေရးသားေသာ ေဆာင္းပါးအား ဘာသာျပန္ဆုိပါသည္။ မူရင္းကုိ ဘေလာ့ဂ္၏ ဘယ္ဘက္ေကာ္လံ ထိပ္စည္းတြင္ တင္ထားေပးပါသည္။)



ႏုိ၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔က သမုိင္းတခု ထူေထာင္ခဲ့သည္ကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အားလုံး ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ၄င္း၏ ပထမဦးဆုံး လူမဲသမၼတကုိ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိန္က လူမဲႏုိင္ငံသားမ်ားကုိ ကၽြန္အျဖစ္သာ သတ္မွတ္ဆက္ဆံခဲ့ေသာ တုိင္းျပည္တျပည္အေနျဖင့္ ယခုအခါတြင္ အာဖရိကန္ေသြးစပ္ေသာ အေမရိကန္တဦးအား တုိင္းျပည္၏ အျမင့္မားဆုံး ရာထူးသုိ႔ တင္ေျမႇာက္ခဲ့သည္။ သာမန္အားျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးတြင္ စိတ္မပါေသာ လူငယ္မဲဆႏၵရွင္မ်ားစြာအား သူတုိ႔၏ ဆႏၵမဲေပးပုိင္ခြင့္တည္းဟူေသာ ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးကုိ အသုံးခ်စိမ့္ေသာငွာ အသစ္တဖန္ ဆြဲေဆာင္ စည္း႐ုံးႏုိင္ခဲ့ေသာ မစၥတာ အုိဘားမား၏ လူတုိင္းစိတ္ႏွလုံးကုိ သိမ္းႀကဳံးႏုိင္ေသာ စည္း႐ုံးမဲဆြယ္ပြဲမ်ားအတြက္ ၄င္းအား ကၽြႏု္ပ္ဦးညြတ္ဂုဏ္ျပဳလုိက္ပါသည္။

ရွီကာဂုိၿမဳိ႕ ဂရန္႔ပန္းၿခံတြင္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာ သူ၏ ေအာင္ပြဲခံမိန္႔ခြန္းမွာ လူတုိင္းကုိ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ၿပီး ပါတီ၂ရပ္ကုိ ေသြးစည္းညီညြတ္ေစခဲ့ပုံမွာ ကၽြႏု္ပ္ရင္တြင္းသုိ႔ ႐ုိက္ခတ္ေစခဲ့သည္။ စကၤာပူတြင္ကား ထုိအခ်က္ ခ်ဳိ႕တဲ့ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ပီေအပီ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မဲဆြယ္စည္း႐ုံးမႈကုိလည္းေကာင္း၊ ဆႏၵမဲအတြက္ အက်ိတ္အနယ္ႀကဳိးစားဘုိ႔ကုိလည္းေကာင္း အထူးတလည္ အေလးမထား။ မဲဆြယ္ပြဲကာလတြင္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားအား ၄င္းတုိ႔ကုိ ေထာက္ခံၾကရန္ ေတာင္းဆုိေသာ္လည္း ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသည့္ေနာက္ ငါးႏွစ္လုံးလုံးတြင္မူ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အားလုံးအေပၚတြင္ အထက္စီးျဖင့္ ထင္သလုိျပဳမူဆက္ဆံေလေတာ့သည္။ အေရးႀကီးသည့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ရာတြင္ ျပည္သူလူထုအား အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ေသာ တုိင္ပင္ညႇိႏႈိင္းမႈမ်ဳိး မလုပ္ (ကာစီႏုိကိစၥကုိ သတိရၾကပါ)။ ထုိ႔အျပင္ စီးပြားပ်က္ကပ္ကာလအတြင္း ျပည္သူလူထုအေနျဖင့္ အစုိးရအကူအညီကုိ ေမွ်ာ္ကုိးရေကာင္းသေလာဟု ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းမႈပင္ ျပဳလုိက္ေသး၏။ (Minibonds ႏွင့္ High notes ကိစၥမ်ားကုိ သတိရပါေလ။)

မစၥတာအုိဘားမားက ၄င္း၏ မိန္႔ခြန္းတြင္ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ေထာက္ခံမႈကုိရဘုိ႔ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ ဆက္လက္ႀကဳိးစားရဦးမည္ျဖစ္ေသာ (က်ေနာ့္ကုိ မဲမထည့္ခဲ့ေသာ) အေမရိကန္ ျပည္သူမ်ား.. ခင္ဗ်ား....။ က်ေနာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကုိ မရခဲ့ေသးေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ အသံေတြကုိလည္း က်ေနာ္ ၾကားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ အကူအညီကုိလည္း က်ေနာ္ လုိပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ သမၼတလည္း ျဖစ္ပါတယ္” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ စကၤာပူ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဂုိခ်ဳပ္ေတာင္ကေတာ့ အတုိက္အခံကုိ ေထာက္ခံမဲထည့္မိသည့္ မဲဆႏၵနယ္မ်ားအား ၄င္းတုိ႔၏ အိပ္ခ်္ဒီဘီ အိမ္ယာရပ္ကြက္မ်ားသည္ မဖြံ႕ၿဖဳိးသည့္ လူဆင္းရဲရပ္ကြက္ဘ၀ ေရာက္သြားမည္ဟု ေပၚေပၚထင္ထင္ပင္ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆုိခဲ့သည္။ သူ႕စကားအတိအက်ကုိ ေဖာ္ျပရလွ်င္ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ အုိးအိမ္ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ဘဲ ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့လိမ့္မယ္။ လူဆင္းရဲ ရပ္ကြက္ဘ၀ ေရာက္သြားမယ္။ အဲဒါ က်ဳပ္ပါးခ်င္တဲ့ သတင္းစကားဘဲ”

ဤစကားမ်ားကုိ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲကုိယ္စားလွယ္ အမည္စာရင္း တင္သြင္းသည့္ေန႔တြင္ သူက ေျပာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားကုိ သူ႔ပါးစပ္မွ ဤကဲ့သုိ႔ လက္လြတ္စပယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆုိရဲသည္မွာ အေၾကာင္းရွိသည္။ ထုိသုိ႔ ထင္သလုိ ေပၚေပၚထင္ထင္ ႏွိပ္ကြပ္ေျပာၾကားလွ်င္လည္း စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ မေက်နပ္ေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ေျပာဆုိၾကလိမ့္မည္မဟုတ္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ပီေအပီကုိသာ မဲထည့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕အေနျဖင့္ ယုံၾကည္မႈအားႀကီးေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပမည္။

အုိဘားမားသည္ သူ၏ ၿပဳိင္ဘက္ျဖစ္ေသာ ဂၽြန္မက္ကိန္းက ဂုဏ္ျပဳစကားဆုိလာေသာအခါ လူႀကီးလူေကာင္းပီသစြာပင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပကာ ေနာင္အနာဂတ္တြင္ ၄င္းႏွင့္အတူ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္သြားရန္ ကတိက၀တ္ပင္ ျပဳလုိက္ေသးသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လီရွန္လြန္းအေနႏွင့္ အတုိက္အခံမ်ားအား ထုိကဲ့သုိ႔ အၿပဳိင္အဆုိင္ အက်ိတ္အနယ္ မဲဆြယ္ပြဲအတြက္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကားဖုိ႔ ဆုိသည္မွာ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ အိပ္မက္ထဲတြင္ ျမင္မက္မွသာ ျဖစ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ သူ႕အေနႏွင့္ လူစုလူေ၀းေရွ႕တြင္ ရပ္ၿပီး “အတုိက္အခံဘက္မွ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ (ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူႀကဳိက္တဲ့ အတုိက္အခံပါတီတခု နာမည္ထည့္ဖတ္လုိက္ပါ၊)ပါတီမွ အတုိက္အခံမ်ားကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာလုိပါတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးရဲ႕ အိမ္လုိ႔ ေခၚဆုိစရာျဖစ္တဲ့ တုိင္းျပည္ အနာဂတ္မွာ တုိးတက္ေရး၊ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေရးအတြက္ အတုိက္အခံမ်ားႏွင့္အတူ လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္သြားဖုိ႔ ကတိေပးပါတယ္” လုိ႔ေတာ့ ေျပာထြက္မည္မထင္။ ပီေအပီေခါင္းေဆာင္မ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ေသာ ခန္႔ညားမႈမ်ဳိး၊ ႀကီးျမတ္မႈမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မရွိ။

ပီေအပီသည္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ၄င္း၏ ေရြးေကာက္ပြဲေၾကညာစာတမ္း (menifesto)ကုိ အမည္တပ္ပုံမွာ “အတူယွဥ္တြဲေနထုိင္ၿပီး ေရွ႕သုိ႔ ခ်ီလ်က္”။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔၏ ကတိကုိ သူတုိ႔တည္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။

၁။ ပီေအပီ အစုိးရသည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ႏုိင္ငံရွိ ေဂး (gay) အသုိင္းအ၀ုိင္းအား တူညီေသာ အခြင့္အေရးကို ေပးရန္ ျငင္းဆုိခဲ့သည္။

၂။ ပီေအပီအစုိးရသည္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားအားလုံး၏ အခြင့္အေရးမ်ားျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိပုိင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စုေ၀းပုိင္ခြင့္ ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ အသင္းအပင္းဖြဲ႕စည္းပုိင္ခြင့္တုိ႔ကုိ ကာကြယ္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။

၃။ ပီေအပီအစုိးရသည္ ျပည္သူလူထုအား ဂ်ီအုိင္စီ ႏွင့္ တင္းမားဆက္ ဟုိးလ္ဒင္း တုိ႔၏ ဘ႑ာေရးမွတ္တမ္းအျပည့္အစုံကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေငြေၾကးမ်ားကုိ ရင္းႏွီးျမႇဳတ္ႏွံထားေသာ ၿမဳိ႕နယ္ေကာင္စီမ်ားမွ ဘ႑ာေရးထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္မ်ားႏွင့္ အုိးအိမ္ေဆာက္လုပ္ရာတြင္ ကုန္က်ေငြမ်ားကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။

၄။ ပီေအပီမဲဆႏၵနယ္မ်ားတြင္ ေနထုိင္သူမ်ား ခံစားခြင့္ရွိေသာ အုိးအိမ္မြမ္းမံမႈဆုိင္ရာ အခြင့္အေရးမ်ားကုိ ပတုံပါစား ႏွင့္ ေဟာင္းဂန္႔ နယ္နိမိတ္အတြင္း ေနထုိင္သူမ်ား မရေစရန္ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ယင္းမွာ ထုိႏုိင္ငံသားမ်ား၏ တူညီစြာ ရပုိင္ခြင့္ကုိ ခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

၅။ စကၤာပူ၏ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ တဖက္သတ္လႊမ္းမုိးေရးဖန္တီးက်င့္သုံးကာ ပီေအပီပါတီ၀င္မဟုတ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားမွ အဓိက အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ႏုိင္ေရးအတြက္ ႀကဳိးပမ္းမႈကုိ မပါ၀င္ႏုိင္ေစရန္ ပိတ္ပင္ဟန္႔တားထားသည္။ ဤအခ်က္ေၾကာင့္ပင္ စကၤာပူႏုိင္ငံသားမ်ားအေပၚတြင္ အမ်ားျပည္သူႏွင့္ဆုိင္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ား၌ ပါ၀င္ပတ္သက္ခြင့္မေပးဘဲ ျငင္းပယ္ထားသကဲ့သုိ႔ရွိၿပီး ႏုိင္ငံေရးရပ္၀န္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္တုိ႔မွ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အား ကင္းကြာေနေအာင္ ဖန္တီးထားသကဲ့သုိ႔ ရွိသည္။

ပီေအပီေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သက္ေတာ္ရွည္ဘုိးဘုိးႀကီး လီကြမ္းယူ အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား၏ ပုံစံ ဒီမုိကေရစီစနစ္သည္ စကၤာပူအတြက္ မေကာင္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဒီမုိကေရစီစနစ္သည္ လူတဦးခ်င္းအက်ဳိးအတြက္ ေရွး႐ႈလြန္းသည္။ စကၤာပူ ပုံစံ ႏုိင္ငံေရးအသြင္သ႑ာန္သည္ကား လူတဦးခ်င္းအက်ဳိးထက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအက်ဳိးကုိ ပုိမုိ ေရွ႕တန္းတင္သည္ ဟူသတည္း။

ယခုအခါ ဘားရက္အုိဘားမားသည္ လီကြမ္းယူ၏ ညာလုံး၊ၿဖီးလုံး၊ ျဖန္းလုံးကုိ ေခ်ဖ်က္လုိက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ အေျခအေနက လုိအပ္လာခဲ့လွ်င္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ အမ်ားအက်ဳိးကုိ ေရွ႕တန္းတင္ေသာ၊ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ လူတဦးခ်င္း၏ အေျခခံလြတ္လပ္မႈမ်ားကုိ ကာကြယ္ေပးေသာ သမၼတတဦးကုိ တင္ေျမႇာက္ႏုိင္စြမ္းရွိေၾကာင္း၊ တင္ေျမႇာက္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိ အုိဘားမားက ျပသခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။

စကၤာပူတြင္ ပီေအပီက လုပ္ေဆာင္ေပးရန္ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ၊ လုပ္ေဆာင္ေပးရန္ျငင္းဆုိခဲ့ေသာ အရာမွန္သမွ်အား အုိဘားမားသည္ အေမရိကားတြင္ လုပ္ေဆာင္ရန္ ကတိေပးေနသည္။ ေနာင္လာမည့္ ေလးႏွစ္အတြင္း မဲထည့္ခြင့္ရမည့္ စကၤာပူႏုိင္ငံသား လူငယ္တဦးအေနျဖင့္မူ ႏုိင္ငံေရးအရ တင္းၾကပ္မႈ၊ တမင္သက္သက္ ဖိႏွိပ္မႈ ႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားထက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိေပးစြမ္းႏုိင္မႈ၊ အမ်ားျပည္သူပါ၀င္ႏုိင္မႈ၊ အေျပာင္းအလဲမ်ားကသာ ပုိမုိ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိသည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ စကၤာပူ၏ အုိဘားမားႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အတြက္ အေျပာင္းအလဲကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ရွိပါသည္။
မူရင္းကုိ ဖတ္႐ႈရန္။ Awaiting Singapore’s moment of change

18 comments:

TZA said...

၁၇ ႏွစ္သားတဲ့လားဗ်ာ၊ မယံုႏိုင္စရာပဲ။ ဒီလိုအေျခအေနေရာက္ေအာင္ စကၤာပူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာ ေစာင့္ရမလဲ မသိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ မေသခင္ မွီေလာက္ပါတယ္ေနာ့ (ျမန္မာကေရာဗ်ာ)။ ခက္တာက စကၤာပူရီယန္ေတြ သူတို႔ႏိုင္ငံကိုပစ္ၿပီး တျခားႏိုင္ငံကို ထြက္ကုန္တာပဲ၊ ဒီမွာက်န္ခဲ့တာ မ်ားေသာအားျဖင့္က ႏိုင္ငံေရးထက္ တျခားကိစၥေတြကိုပဲ ပိုအေလးထားသလိုပဲ။ ယူအက္စ္က တန္းတူယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ရတဲ့ စနစ္ႀကီးကေတာ့ အားက်႐ုံမွတပါး ေျပာစရာမရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ခုေလးတင္ အေရြးခံလိုက္ရတဲ့ အိုဘားမားအစြမ္းအစကို အေကာင္းဖက္ကခ်ည္း ျမင္ဖို႔ကေတာ့ ေစာေသးတယ္ထင္တယ္။

Anonymous said...

အရမ္းကိုရဲဝံ့ေၿပာင္ေၿမာက္တဲ့ singapore နိုင္ငံရဲ႕
နိုင္ငံေရးဖိနိုပ္မွုေတြတင္ၿပတဲ့ စာေပေကာင္းတခုပါပဲ...
ၿပန္လည္ဘာသာၿပန္ေပးထားတာကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္

Thargyi(Gyobingauk) said...

ကိုေပါေရ..
၁၇ ႏွစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕အျမင္ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့
ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကလူငယ္ေတြရဲ႕ ရဲ၀ံ့မႈ ေလ့လာလိုမႈ တုိးတက္လိုမႈေတြဟာ ျခိမ္းေျခာက္မႈေတြေအာက္မွာ က်ရႈံးေနရတယ္.. ရဲ၀ံ့ံ့ျပတ္သားသူေတြဟာလဲနံရံေလးဘက္ၾကားကိုေရာက္ေနရတယ္.. စလံုးဟာလဲဒီမိုကေရစီအတုနဲ႔ႏိုင္ငံေပမယ့္တခ်ိန္မွာဒီလိုတိုးတက္တဲ့အျမင္ရွိတဲ့လူငယ္ေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ တစ္ဦးျခင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေတြကိုယ္စီရွိလာလိမ့္မယ္လို႕ယံုၾကည္တယ္..

ညီညီ(သံလြင္) said...

thanks for sharing ko paw. i think he's exceptional and extraordinary among tons of S'poreans who are ignorant to politics. Politics is like taboo in sg. :)

လင္းလက္ၾကယ္စင္ said...

အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ ေတြးေခၚတတ္ေသာ ေရးသားခ်က္ေတြပါပဲ။ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ ကိုေပါကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စကၤာပူ အစိုးရမီဒီယာေတြေရးသမွ်ပဲဖတ္ ၊ ဘဘေတြေျပာသမွ်ပဲ နားေထာင္ေနရင္ေတာ့ ကုိ္ယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေကာင္းကင္ဘံုေရာက္ေနသလား ထင္မိပါလိမ့္မယ္။ တကယ္တမ္း ကုိယ္တိုင္ေလ့လာ ရွာေဖြသံုးသပ္ျပီးရင္ေတာ့ အစစ္အမွန္ အေျခအေနကို ရွင္းရွင္းၾကီးျမင္ရမွာပါ :)

Anonymous said...

အနည္းဆံုး စင္ကာပူက ၁၇ႏွစ္သားက ဒီလိုေျပာဖို႔ အခြင့္ေရး ရွိေသးတယ္.. ဒီလိုျမင္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ဗဟုသုတ ရွိတယ္..
ျမန္မာျပည္က အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ကေတာ့ အသိဥာဏ္ကို ပိတ္ထားတဲ့ နည္းေတြ တြင္တြင္ သံုးတာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ နစ္နာ လြန္းတယ္..
ျမန္မာျပည္ က ကေလးေတြ ဒီအရြယ္ဆို အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ေနျပီ..
အဲလိုေျပာရင္ တခ်ဳ႔ိေတြက မၾကိဳက္တတ္ဘူး..

Stone Cold said...

thanks for translation and send this message to us

Anonymous said...

thanks a lot for the translation.

M.Y. said...

အင္း..စကာၤပူ..စကာၤပူ..
ဘာသာျပန္ေပးတာ ေက်းဇူးဗ်ာ။
့အဲဒိ Onlinecitizen မွာ Guest Author အေနနဲ ့၀င္ေရးတဲ့ Dhevarajan Devadas ရဲ ့ identity အမွန္အတိုင္းတင္ထား တာ ကို စလုံးေထာက္လွမ္းေရးက ဘာမွမလုပ္ဘဲထားတာႀကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္ထက္ေတာ့နည္းနည္းေလး (မဆိုစေလာက္ကေလးေပါ့) ပို ေရးခြင့္ရပုံပဲ။
ဒီ၁၇ ႏွစ္သားက စလုံး တစ္ေသာင္း မွာတစ္ေယာက္ေတာင္ရိွပမလားပဲ။

Unknown said...

I agree with TZA. Too early to judge. Majority of Obama supporters voted him just because he is black not his policy. His campaign was most expensive in history means he hired best political advisors. The truth is money can buy everything. In america,nothing comes free.For example, Colin powel.Obama got his vote and now Powel gets job offer.Though I voted for Obama, I don't think he is that good. But he really is good game player.In america, especially educated society you can mock Bush or McCaine but not Obama or you will be called "racist".

s0wha1 said...

ဒီေလာက္ တင္းၾကပ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားတဲ႔သူ အလြန္မ်ားတယ္လို႔ ထင္ရတဲ႔ စလံုးမွာ ၁၇ ႏွစ္သားေလးက ခုလို ေတြးေခၚ ေရးသားႏိုင္တာ ခ်ီးက်ဴး၊ အံ့ဩလို႔ မဆံုးႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ႏိုင္ငံသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေငြေၾကး (CPF,GST, ...)နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစိုးရကို မေက်နပ္ၾကေပမယ္႔ ဖာသိဖာသာ ေနၾကတာ မ်ားသလားလို႔။

Anonymous said...

When we were doing research for my 18 years old brother for US colleges, we dug forums where Singaporean students studying in Ivy leagues. Some of those Sporean kids may be 20 or younger,
(O levels and 2 years in JC for A levels, or IB plus NS may make them around that 19-21 age band). I learned some unpleasant facts, on average, those Singaporean students studying in those Ivy leagues in the States write better English than my brother, who was studying at one of the most selective technological universities in Burma. I dont think my brother is above average Burmese student as he himself got admitted into one of more selective universities in the United States where less than 20% of 4 years college students in US can study (not inclusive of 2 years colleges). Another fact is that for them, UC Berkeley or UCLA are safety schools, Cornell, CMU are not schools where they can be cocky, and for them they think only of Harvard, MIT, UMich, Yale are only places where they act snobbish. For us, to get into UCLA or Cornell is much more than an accomplishment. So we are a class apart.
We can blame the wealth. Singaporean parents can downgrade 5 rooms HDB or a condo to educate one or two kids in the public universities in the US if their kids are able and smart or at least sent to universities in down under if their kids are less academically able and they can afford less and if their kids cannot get into local universities NUS and NTU. For a Burmese parents, to send to cheaper Ausi universities will cost an arm and leg and to send to US universities will cost a fortune and life savings. But the real differentiating factor is the ambition and ability. I am sure we have a lot of young Burmese in Ivies and public Ivies or elite Institute of Technologies but compared to a 4M populated island, 50 Millions Burmese are under represented in those places.

The human development index of Singapore is far more higher than Burma.
No wonder Sr. Lee, Mr.Goh and Mr. Lee are doing good jobs.

Anonymous said...

When we were doing research for my 18 years old brother for US colleges, we dug forums where Singaporean students studying in Ivy leagues. Some of those Sporean kids may be 20 or younger,
(O levels and 2 years in JC for A levels, or IB plus NS may make them around that 19-21 age band). I learned some unpleasant facts, on average, those Singaporean students studying in those Ivy leagues in the States write better English than my brother, who was studying at one of the most selective technological universities in Burma. I think my brother is above average Burmese student as he was admitted at one of more selective universities in the United States where less than 20% of 4 years college students in US can study (not inclusive of 2 years colleges).
Another fact is that for ambitious Singaporean youth, UC Berkeley is a safety school. Cornell, CMU are not schools where they can act cocky, it seems they think only of Harvard, MIT, UMich, Yale as only places where they act snobbish. For us, to get into UCLA or Cornell is much more than an accomplishment. We are a class apart.

We can blame the wealth. Singaporean parents can downgrade 5 rooms HDB or a condo to educate one or two kids in the public universities in the US if their kids are able and smart or at least sent to universities in down under if their kids are less academically able and they can afford less and if their kids cannot get into local universities NUS and NTU. For a Burmese parents, to send to cheaper Ausi universities will cost an arm and leg and to send to US universities will cost a fortune and life savings.

But real differentiating factors are ambition and ability. I am sure we have a lot of young Burmese in US Ivies, public Ivies such as UMich, UT Austin or elite Institute of Technologies. But compared to students from an island of 4M population, 50 Millions Burmese are under represented in those places.

The human development index of Singapore is higher than Burma.
Sr. Lee, Mr.Goh and Mr. Lee do
good jobs.

Anonymous said...

What a cheap ( 2 cents ) conclusion, Mr. Anonymous !

Anonymous said...

၁၇ ႏွစ္သားကေရးထားတာဆိုလို႔ အံ႔ႀသေနတာ။
အမွန္ကိုေျပာျပရဲတဲ႔ သူလိုလူမ်ားရင္ေတာ႔
စလံုးရဲ႕ အနာဂတ္က ေကာင္းလာႏုိင္ပါတယ္။
ဝမ္းသာစရာပါ။ ႀကိဳဆိုပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေခါင္းေရွာင္ေနတဲ႔ လူႀကီးေတြရွိေပမဲ႔ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ
တရားမွ်တမႈ ျမတ္ႏူိးတဲ႔ လူငယ္ေတြတက္ႀကြေနတာကိုေတြ႕ေနရပါတယ္။
လူငယ္ေတြ အျမင္က်ယ္လာျပီ။(ကြ်န္ေတာ္လည္း ခုမွ အသက္ ၃၀ မွနားလည္တာပါ)။ ဒါေႀကာင္႔ ကိုယ္႔ထက္ေတာ္တဲ႔ သိတဲ႔ တတ္တဲ႔ လူငယ္ေတြကို ေလးစားမိပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။
သူတို႔ အတြက္ ဂုဏ္လည္းယူပါတယ္။
အထူးသျဖင္႔ ျမန္မာအေရးစိတ္မဝင္းစားတဲ႔ စလုံးေရာက္ျမန္မာေတြ ကိုႀကီး ဘာသာျပန္လိုက္တဲ႔ (၁၇)ႏွစ္ကေလးစာကို ဖတ္မိပါေစလို႔ ။

Anonymous said...

btw, kp, do u know TOC is also a PAP link website?

ကုိေပါ said...

ဒီပုိ႔စ္ကုိ စိတ္၀င္တစားလာေရာက္ဖတ္႐ႈရင္း မွတ္ခ်က္ေတြေပးသြားၾကတဲ့အတြက္ အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စကၤာပူဟာ ဒီမုိကေရစီအတုအေယာင္ဆုိေပမယ့္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔ရွိရင္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး နဲ႔ လူေနမႈအဆင့္အတန္း မယွဥ္သာေအာင္ သာလြန္တယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ အျငင္းပြားစရာမရွိပါ။

ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္လည္း စကၤာပူအေနအထားက ျမန္မာျပည္ လက္ရွိအေနအထားထက္ သာပါေသးတယ္။

သုိ႔ေသာ္….. က်ေနာ္တုိ႔ဟာ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ရာမွာေသာ္လည္းေကာင္း၊ မည္သည့္အရာမဆုိ ႏႈိင္းယွဥ္တဲ့အခါ အေကာင္းဆုံး အျမင့္ဆုံးေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္မွသာ သင့္ေလ်ာ္ပါလိမ့္မယ္။ ဖြတ္က်ားနဲ႔ ႏႈိင္းၿပီး ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔လည္း မိမိထက္ အေျခအေနဆုိးတဲ့ ဇင္ဘာေဘြတုိ႔ ရ၀မ္ဒါတုိ႔ စတဲ့ ေနရာေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး လက္ရွိအေနအထားကုိ ေက်နပ္ေနလုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။

တီအုိစီဟာ ပီေအပီအစုိးရ၀က္ဘ္ဆုိက္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က Soft Line သမားေတြ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာေတာ့ တခါတေလ က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ေဆာင္းပါးမ်ဳိးေလးေတြေတြ႕ရင္ စထရိတ္စ္တုိင္းမ္းစ္သတင္းစာမွာ ပါတဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ရင္လည္း ဘာသာျပန္မိမွာပါ။

အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္ဘာသာျပန္ရတာကုိ ၀ါသနာမပါ ပါဘူး။ က်ေနာ္က ေ၀ါဟာရသိပ္မႂကြယ္၀တဲ့အတြက္ေရာ၊ ဘာသာျပန္တာမေျပျပစ္တဲ့အတြက္ေရာ ဘာသာျပန္တဲ့အခါ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ေထာင့္ေနတာကုိ ကုိယ့္ဘာသာ သတိထားမိပါတယ္။

သုိ႔ေသာ္ (က်ေနာ္အပါအ၀င္) ျမန္မာအမ်ားစုက အဂၤလိပ္လုိဖတ္ဘုိ႔ သိပ္စိတ္မရွည္တတ္ၾကတဲ့အတြက္ က်ေနာ္က က်ေနာ္ႀကဳိက္တဲ့ေဆာင္းပါးေလးေတြကုိ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုနဲ႔ မွ်ေ၀လုိတဲ့အခါ တတ္သေရြ႕မွတ္သေရြ႕နဲ႔ ဘာသာျပန္႐ုံမွတပါး အျခားနည္းလမ္းမရွိၿပီ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ဘာသာျပန္ဘုိ႔ အခ်ိန္မရတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကုိေတာ့ ေဘးက ေကာ္လံမွာဘဲ အညႊန္းအေနနဲ႔ တင္လုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ္အင္တာနက္မွာ လုိက္ဖတ္မိသေလာက္….. ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ စနစ္တက် ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီး ေရးတာမ်ဳိးကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေရးတဲ့ တျခားႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ အမ်ားစုေတြ႕ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ စကၤာပူက Yawningbread မွာ အဲသည္လုိ ေဆာင္းပါးေတြ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေရးသားမႈမ်ဳိးကုိ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ေရးတဲ့ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ေတြ႕ရခဲတယ္။ တခါတရံေတာ့ တခ်ဳိ႕ေသာဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ရွားရွားပါးပါး ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ကုိေအာင္သူၿငိမ္းတုိ႔လည္း ေရးတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ အဲသည္မ်ဳိး မေရးတတ္ေပမယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးထဲက ေရးတတ္တဲ့လူေတြကုိ အဲသည္လုိေဆာင္းပါးမ်ဳိးေတြ မ်ားမ်ားေရးေစခ်င္တာဘဲ။

Anonymous said...

hah.. kp,

u dont noe much abt sg politic yet.. im quite surprised...

read this..

http://wayangparty.com/2008/09/26/zaobao-email-interview-with-chief-editor-part-2/

မိတ္ေဆြ…. စကၤာပူႏုိင္ငံသား ခံယူဖုိ႔ စိတ္ကူးေနသလား။ ဒီစာကုိ အရင္ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းပါရေစ။



စကၤာပူႏုိင္ငံေရး တေစ့တေစာင္း သိေကာင္းစရာ...
Websites
Blogs